Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[burbuqe1]

Sa herë që shoh një pamje të tillë, zë e mendoj për dikë.

Nga Umm Rashid

Qytet i madh, drita të ndezura, makina që ecin me shpejtësi dhe muslimanë që po përgatiten të dalin në “skenën e natës”. Me këpucë dhe rroba të firmave të njohura, me celularët e modës së fundit dhe me orët më “trendi”, parfumet e tyre –mbi të gjitha- mbajnë aromë paraje.
I sheh teksa ecin vërdallë kot së koti në grupe, duke shëtitur e duke hyrë e dalë nëpër dyqane dhe duke blerë diçka për të ngrënë për të larguar mërzitjen, qoftë edhe për një sekondë. Mund t’i shohësh teksa pinë kapuçino në “Starbucks” kafe duke parë njerëzit që kalojnë, bëjnë shaka dhe qeshin pa kujdes, pa ua ndarë sytë televizorëve të mëdhenj që japin rezultatet e fundit të ndeshjeve të futbollit.
Sa herë që shoh një pamje të tillë, zë e mendoj për dikë. Për dikë që gjendet i varrosur në tokën e përgjakur të Uhudit, me këmbët e mbuluara nga bari dhe me trupin e mbuluar me një mbështjellëse prej leshi, e cila nuk mjaftoi për ta mbuluar të gjithin. Mendja më shkon te dikush që ishte i përkëdheluri i nënës së vet, që vishte rrobat më të mira që nëna e tij e pasur mund të blinte, parfumi i të cilit parfumonte rrugët nëpër të cilat ecte. Ai ishte objekti i bisedës së zonjave dhe vajzave idhujtare mekase në dhomat e tyre, ishte ajka e bashkëmoshatarëve të vet, djaloshi më i shquar i kurjeshëve, i cili la jetën e të kënaqurit të nefsit (vetes) për të fituar kënaqësinë e Allahut: ai është Musab bin Umejr bin Hashim bin Abdul Munaf, i cili njihej ndryshe si Musab el Khajri.
Musabi ishte ende i ri kur dëgjoi për një të Dërguar të Zotit dhe për mesazhin e tij të monoteizmit, i cili kishte dalë në mesin e kurejshëve; në Mekë ato ditë nuk bëhej bisedë tjetër. Kureshtja e tij e ngacmuar nga fjalët e shumta e shtyu t’i afrohej të Dërguarit alejhi selam dhe të shihte se a ishte i vërtetë mesazhi që ai kishte sjellë.
Një natë, në vend që të shkonte me shokët e vet në festat e tyre të zakonshme, Musabi shkoi në shtëpinë e Erkam Ibn el-Erkamit, që u quajt më vonë “Dar el Erkam” nga muslimanët. Ky ishte vendi ku i Dërguari alejhi selam takohej me bashkësinë në rritje të muslimanëve, larg nga sytë e kurejshëve. Në këtë shtëpi sahabët flisnin për të ardhmen e besimit të tyre, dëgjonin dhe recitonin ajetet e sapozbritura të Kuranit Fisnik dhe faleshin pas të Dërguarit të Allahut, paqja dhe bekimi i Zotit qoftë mbi të.
Atë natë, Musabi u ul në mesin e besimtarëve dhe dëgjoi të Dërguarin e Allahut alejhi selam teksa recitonte ajetet e Kuranit. Që nga ai moment, ai harroi përgjithmonë jetën e tij të luksit dhe të dembelisë, pasi zbuloi çelësin për në jetën e amshueshme.
Rruga e Musabit drejt besimit nuk ishte e lehtë. Nëna e tij, Khnas bint Malik, një grua me vullnet të fortë, e njohur për temperamentin e saj të mprehtë dhe për gjuhën e saj edhe më të mprehtë, ishte kundërshtarja e tij më e madhe.
Me qëllim që të shmangte përplasjen e pakëndshme me të ëmën, Musabi nuk i tregoi asaj në fillim për fenë e tij. Megjithatë, njerëzit e pikasën se ai frekuentonte Dar el-Erkamin dhe e panë se ishte nën ndikimin e të Dërguarit të Allahut, paqja qoftë mbi të. Nuk kaloi shumë dhe nëna e tij e mori vesh se ai kishte pranuar Islamin.Duke reaguar sipas natyrës së saj komanduese, me krenarinë e saj fisnore dhe besnikërinë e vjetër ndaj zotave, ajo e urdhëroi Musabin të kthehej e të pendohej para zotave që kishte braktisur për shkak të ‘idiotësisë’ së tij. E kur ai refuzoi, ajo e prangosi dhe e burgosi në një cep të shtëpisë.
Lajmi për emigrimin e parë të muslimanëve drejt Abisinisë arriti edhe te Musabi, të cilit i qante zemra për t’u bashkuar me vëllezërit e tij muslimanë. Duke përdorur zgjuarsinë e tij, ai arriti të arratiset dhe të niset për në Abisini bashkë me emigrantët e tjerë. Më vonë, ai u rikthye në Mekë për pak kohë dhe emigroi për të dytën herë, këtë herë si ambasadori i të Dërguarit të Allahut për të përhapur Islamin në qendrën e re të Islamit: në Jethrib (Medina e Ndritur).
Kur Musabi u kthye nga Abisinia, nëna e tij u përpoq ta prangoste sërish, por ai u betua se do të vriste këdo që do të ndihmonte nënën e tij për ta lidhur atë. Ajo e njihte vendosmërinë e tij më mirë se kushdo tjetër, prandaj i dha lamtumirën atij duke i thënë me mëri: -Largohu, nuk jam më nëna jote!Në atë çast, Musabi iu afrua dhe i tha: -O nënë, të këshilloj me gjithë zemër, dëshmo se nuk ka Zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është i robi dhe i Dërguari i Tij! E zemëruar, ajo u betua: -Pasha yjet, kurrë nuk do të hyj në fenë tënde, që të ul veten dhe të shkatërroj ndjenjat e mia!Por, Musabi hyri në Islam plotësisht, sipas porosisë kuranore. Ai braktisi çdo kënaqësi për hir të fitimit të kënaqësisë së Allahut; rrobat e tij ishin të vjetra, ushqimi i tij ishte i thjeshtë, toka ishte shtrati i tij.
Një ditë ai shkoi për të takuar disa muslimanë që ishin ulur pranë të Dërguarit të Allahut dhe kur ata e panë Musabin, ulën kokat dhe në heshtje u dolën lot kur kujtuan sa i pasur kishte qenë në rini e tani e shihnin me rroba me arna, të cilat mezi e mbulonin. Pasi Musabi u largua nga ai tubim, i Dërguari i Allahut u tha: “E kam parë Musabin (më parë) dhe nuk ka pasur Meka djalosh më të përkëdhelur nga prindërit sesa ai. Por ai braktisi gjithçka për hir të Allahut dhe të Dërguarit të Tij.”Duke e njohur edukatën dhe durimin e shquar të Musabit, i Dërguari i Allahut, paqja qoftë mbi të, e dërgoi Musabin në Jethrib, që t’ua mësonte Islamin atyre banorëve të atij qyteti, të cilët ishin betuar para të Dërguarit alejhi selam në besëlidhjen e Akabasë, që t’i ftonte të tjerët në Islam dhe që ta përgatiste qytetin e Jethribit për shpërnguljen e mundshme të të Dërguarit të Allahut, paqja qoftë mbi të.Në atë kohë, në mesin e sahabëve gjeje burra të shquar, me karakter të lartë dhe me nerva çeliku, më të vjetër e të rrahur shumë nga jeta, por i Dërguari i Allahut alejhi selam zgjodhi Musab bin Umejrin si përfaqësues të tijin. Dhe Musabi e shpagoi plotësisht besimin e të Dërguari të Allahut alejhi selam, duke vepruar me durim dhe aftësi.

Musabi u fut në Jethrib si musafir i Sad ibn Zurarah i fisit Hazrexh. Ata filluan t’u shpjegonin banorëve të Jethribit mesazhin e monoteizmit islam dhe t’u lexonin atyre Kuran. Një ditë, Musabi dhe Sadi po rrinin ulur pranë një pusi në kopshtin e Beni Zafarëve, kur pranë tyre u afrua Usejd ibn Hudejri, i cili mbante në dorë një heshtë dhe turfullonte nga zemërimi. Sadi i pëshpëriti Musabit: -Ky është kryetari i popullit të vet. Allahu ia haptë zemrën për të vërtetën.
Musabi i tha qetësisht: -Nëse ulet, unë do t’i flas.”

Usejdi ishte i inatosur me suksesin e Musabit dhe i bërtiti: -Pse keni ardhur, që t’u prishni mendjen të dobëtëve në mesin tonë? Largohuni prej nesh, nëse doni të mbeteni gjallë.
Pas këtyre fjalëve, Musabi buzëqeshi dhe i tha me butësi: -Pse nuk ulesh të na dëgjosh? Nëse të pëlqen misioni ynë, pranoje dhe nëse nuk e pëlqen, ne do të ndalim së thëni atë që ti nuk dëshiron ta dëgjosh dhe do të largohemi.
Duke ngulur heshtën e tij në tokë, Usejdi u ul për të dëgjuar. Teksa Musabi po i tregonte atij për Islamin dhe t’i lexonte ajete nga Kurani, çehrja e Usejdit nisi të ndryshonte. Fjalët e para që ai shqiptoi ishin: -Sa të bukura dhe sa të vërteta qenkan këto fjalë! Çfarë duhet të bëjë dikush që të hyjë në këtë fe?
Musabi i shpjegoi: -Lahu, pastroje veten dhe rrobat e tua. Pastaj thuaj dëshminë e së vërtetës (shehadetin) dhe fal namaz.
Më pas, Usejdi bëri si tha Musabi; u la, tha dëshminë dhe fali dy rekate namaz. Usejdi u pasua nga një tjetër burrë me influencë: Sad ibn Muadhi.
Kur i Dërguari i Zotit emigroi për në Medinë, çdo shtëpi e Medinës kishte dëgjuar për Islamin. Në haxhin pasardhës, ai ishte në krye të 70 burrave nga Jethribi, të cilët i dhanë besën të Dërguarit Muhamed, paqja qoftë mbi të.
Pas betejës së Bedrit, muslimanët kapën një numër mekasish jobesimtarë robër dhe kishin ndërmend të kërkonin shpagim financiar për ta. Duke kaluar pranë robërve, Musabi pa të vëllanë, Ebu Aziz ibn Umjerin. Në vend që të ndërhynte që t’ia lironin të vëllanë, ai i udhëzoi robëruesit e tij që të kërkonin një shpagim të majmë, pasi “nëna e tij ishte shumë e pasur”. Kur i vëllai u përpoq t’i kujtonte lidhjen e gjakut, Musabi ia ktheu: -Unë njoh vetëm vëllazërinë për shkak të fesë (e jo të gjakut). Ky njeri këtu është vëllai im e jo ti!
Në Uhud, i Dërguari i Allahut alejhi selam e zgjodhi Musabin si flamurtar. Pasi harkëtarët muslimanë u larguan nga kodra, duke thyer urdhrin e të Dërguarit alejhi selam, mekasit u kundërpërgjigjën fuqishëm. Të zënë në befasi nga furia e kalorësisë mekase, radhët e muslimanëve u shpërndanë të paorganizuara. Duke dashur të vrisnin të Dërguarin e Zotit, paqja qoftë mbi të, mekasit po e kërkonin, ndërkohë që ai mbrohej vetëm nga një grup sahabësh. Papritmas, një njeri bërtiti e tha se i Dërguari i Zotit nuk jetonte më. Aty doli më shumë në pah karakteri i Musab ibn Umejrit. Ibrahim ibn Muhamedi tregon nga i ati, i cili ka thënë: “Musab ibn Umejri mbante flamurin në Ditën e Uhudit. Kur muslimanët u shpërndanë, ai qëndroi burrërisht derisa takoi Ibn Kamian, i cili qëndronte mbi kalë. Ai e goditi Musabin me shpatë dhe ia preu dorën, por Musabi tha: “Dhe Muhamedi është i Dërguar i Zotit, edhe të Dërguar të tjerë kanë vdekur para tij.”
Pastaj e mbajti flamurin me dorën e tij të majtë, por kur ia prenë dhe dorën e majtë, ai u shtri mbi heshtën e flamurit dhe e mbajti atë me pjesën e sipërme të krahëve në gjoksin e tij, duke vazhduar të thotë: “Dhe Muhamedi është i Dërguar i Zotit, edhe të Dërguar të tjerë kanë vdekur para tij.” Një ushtar tjetër më pas e goditi Musabin me heshtë dhe heshta i doli tejpërtej. Pas betejës, i Dërguari alejhi selam dhe shokët shkuan në luginën e Uhudit për të varrosur dëshmorët, trupat e disa prej të cilëve ishin sakatuar rëndë nga gratë e kurejshëve. Kur pa Musabin, i Dërguari i Allahu recitoi ajetin: “Prej besimtarëve kishte burra që vërtetuan besën e dhënë Allahut...” (Kuran, Ahzab:23)
Pastaj ai pa trupat e dëshmorëve dhe tha: “I Dërguari i Allahut dëshmon se ju jeni dëshmorë për Allahun.”
Për të mbuluar Musabin nuk kishte qefin të mjaftueshëm. Habab ibn Al-Arati tregon: -Ne emigruam me të Dërguarin e Zotit alejhi selam për hir të Zotit, duke shpresuar shpërblimin e Tij. Disa prej nesh e lanë këtë botë pa shijuar asgjë prej shpërblimit të Tij në këtë botë dhe njëri prej tyre ishte Musab ibn Umejri, i cili ra dëshmor në betejën e Uhudit. Ai nuk la pas asgjë përveç një rrobe të leshtë. Nëse ia mbulonim këmbët me të, i dukej koka. I Dërguari alejhi selam na tha: “Mbulojani kokën me të dhe vendosni bar në këmbët e tij.”
Duke kujtuar Musabin dhe rënien dëshmor të tij, sahabë si Abdur Rahmaan ibn Aufi qanin nga frika se nuk do të kishin hise në xhenet, pasi Allahu u kishte dhënë një jetë plot bollëk dhe rehati në këtë botë. Një ditë, shërbëtori i tij i solli atij ushqimin për të prishur agjërimin, por i shpërthyen lotët kur iu kujtua se Musabi e kishte lënë këtë botë pa i provuar të mirat e kësaj bote për hir të kënaqësisë së përjetshme në xhenet.
Teksa bie nata, mendoj për hijet që zgjaten në Uhud, aty ku dëshmorët prehen të varrosur. Unë mendoj për varet e shehidëve, të ndriçuara nga drita e fatlumësisë së vërtetë: Ata që janë të kënaqur me Allahun dhe Allahu është i kënaqur me ta.
Në dritën e neoneve të qendrave tregtare, ku muslimanë të shumtë kalojnë ditët në kërkim të kënaqësive, do të bënim mirë të kujtonim Musabin, Allahu qoftë i kënaqur me të, që të mos humbim në dritë.


Përktheu: Eglantina Muça


www.pertymoter.net

[fisniku-student]

Eselamu Alejkum Vellezer dhe motra muslimanë ,Allahu ju shperbleft per kontributin e juaj qe po ndikon qe te pasurohet kjo temë edhe me shumë me tregime te bukura ,dhe njeherit po kontribuoni qe ,ata qe i lexojnë te ndjehen me mire dhe te i pasurojnë memorjet e tyre me ndonje tregim qe ju i sollet...

Nje Sugjerim: Ju lutem te veni re ,kur te postoni nje tregim,se pari shikoni ,se a eshte i postur nje tregim i tillë ne kete temë me parë,dhe pastaj postojeni,me qellim qe te mos postohen tregimet me shumë se njeher...

Selam...

[LOGIC]

PENDIMI I FSHIN TË KALUARAT


Dikush mund të thotë: Dëshiroj të pendohem, por çfarë më garanton faljen e Allahut nëse pendohem? Unë dëshiroj të ndjek rrugën e sigurtë, por më ndërhyn ndjenja e dyshimit. Sikur ta dija se Allahu m’i fal gjynahet, do të pendohesha!
I them atij: Atë që ti ndien në shpirtin tënd e kanë ndier në shpirtrat e tyre edhe të tjerë para teje, sahabët e Resulull-llahut alejhi selam.
Sikur të ndalesh pak e të mendosh për këto dy rastet vijuese, hamendja ka për t’u larguar nga shpirti yt, me lejen e Allahut.
Imam Muslimi (rahimehull-llah) na përcjell rastin e pranimit të Islamit nga Amër ibën Asi, i cili thotë: “Kur Allahu e dashuroi Islamin në zemrën time, i shkova Pejgamberit alejhi selam dhe i thashë: “Zgjate të djathtën, se dua të ta jap besën.” E zgjati të djathtën e unë i tërhoqa duart e mia. Atëherë më tha: “Ç’ke, o Amër?” I thashë: “Desha të shtroj disa kushte.” Ai më tha: “Çfarë kushtesh?” I thashë: “Të më falen gabimet!” Ai ma ktheu: “A nuk e di, o Amër, se Islami i fshin të kaluarat, edhe hixhreti i fshin të kaluarat, por edhe haxhi i fshin të kaluarat?”
Imam Muslimi transmeton, nga Ibni Abbasi (radijAllahu anhuma), se disa njerëz nga mushrikët kanë bërë vrasje, saqë e kanë tepruar, gjithashtu kanë bërë zina, saqë e kanë tepruar. Pastaj erdhën te Muhammedi alejhi selam dhe e pyetën: “Ajo që po thua dhe po ajo në të cilën na thërret është vërtet e mirë. Sikur të na lajmëroje se, për atë që kemi bërë, ka falje, atëherë do ta pranonim!” Atëherë zbriti ajeti kur’anor: “Dhe ata që përveç Allahut nuk lusin ndonjë zot tjetër dhe nuk mbysin njeri përveç kur e meriton, në bazë të drejtësisë, dhe që nuk bëjnë kurvëri, ndërsa kush i punon këto, ai e gjen ndëshkimin.” (Furkan: 6
Gjithashtu ajeti tjetër: “Thuaj: “O robërit e Mi, ju të cilët e keni ngarkuar veten me shumë gabime, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së Allahut, se vërtet Allahu i fal të gjitha mëkatet.” (Zumer: 53)
Titulli në original:

Shkeputur nga libri:
Uridu en etubu we lakin…
Titulli:
Dëshiroj të pendohem, por…
Autori:
Muhammed Salih el-Munexh-xhid.

[fisniku-student]

Leter Nga Burgu I Sirise

Keto fjale na kane arritur nepermjet nje shkrese,te cilen nje moter besimtare dhe durimtare,brenda burgut,arriti fshehurazi t'a nxjerre jashte.Letra eshte nje shembull qe pershkruan gjendjen e mijerave te burgosurve,burra e gra,te cilet ndeshkohen-maltretohen ne Sirine Muxhahide.
Ja ky eshte teksti i saj:
Sa letren e kemi shkruar,e kemi shkruar me qendrese e durim,me lotet tane,i kemi derguar me erë ndoshta dikush do t'i degjoje!. Nuk kemi patur mundesi t'a dergojme madje asnje shkronje te shkruar ne flete keshtuqe kemi derguar renkimet e denesjet dhe kemi thirrur (kerkuar ndihme) ne erresiren e nates…Por kush na degjon neve ne erresiren tone,zerin yne nuk i tejkalonte muret tona te zeza e as shufrat e hekurta.Allahu s.w.t na meshiroi e disi i derguam keta rreshta,ne te cilet hedhim rreze,qe t'ia reflektojne botes gjerat qe na ndodhin neve ,te izoluarve ne kubet-çelite e burgut,ne te cilat perjetojme lloje e ngyra te ndryshme te maltretimit dhe ate dite e nate,na vijne Zebanijjet (term qe perdoret per melaiket e xhehennemit ndersa ketu e ka per qellim gardianet e ashper) te dehur…te eger-ashper… Ah po te vazhdonin te na ndeshkonin ashtu sic filluan me kamxhik e rryme,ah sikur ta lenin motren tone te merrte fryme dhe te mos ia shkelnin nderin pas tere atij ndeshkimi qe e perjetoi …Ah sikur ne te vdisnim para kesaj e te kishim qene te harruar.Kete e tha Merjemja e virgjer pa u ndeshkuar dhe pa u ballafaquar me egersirat njerzore,madje ne brendi kishte Ruhun (shpirtin-femiun) nga Zoti i saj,e ne cfare te themi? Si te therrasim?! I therrasim botes te na shpetoje prej ndeshkimit te tyre,therrasim me zerin tone me te larte,me tere gjymtyret tona,cdo pjese e jona therret e kerkon ndihme,cdo pike e gjakut,cdo dridhje e damareve tone,cdokush qe ngritet e zbret therret: O mbrojtesi im,O Mbrojtesi im!...Keshtu thirri nje grua me pare dhe iu pergjegjen shume burra ndersa ne jemi sot me qindra te shtypura nga zullumqaret tirane ,me qindra ndeshkohen e maltretohen,cdo moment mbyten me mijera forma te mbytjes por nuk vdesin…A nuk ka ndonje mbrojtes..A nuk ka ndonje mbrojtes..A nuk ka ndonje musliman qe ndihmon grate e shtypura…?
O Zoti im! Kujt t'ia drejtojme thirrjet-ankesat? Qendrimi yne eshte zgjatur,dite e muaj…e pasojne muaj madje gjaku i kriminelve qarkullon ne damaret e foshnjeve ne barqet tona..Cfare te bejme…?
O Zoti im! Askush nuk na eshte pergjegjur andaj na meshiro...nuk deshirojme prej jush te na shpetoni por shkaterroni burgjet mbi ne…na ipni fetwa qe t'a mbysim veten dhe ata qe i kemi ne barqet tona…nuk po kemi mundesi t'a perballojme kete qe po na ndodhe..nuk ka nate qe na pakeson (numrin tone) dhe as dite qe ndricon erresiren e jetes sone …
O Dijetar! Kthjellu! Sepse gjumi yt shume ka zgjate,gjumi yt shume ka zgjate ndersa ne nuk dime se cka eshte te pushosh-flesh..
O Dijetar! Kthjellu! Sepse ti e ke nje dite ku do te qendrosh para Allahut s.w.t dhe do te pyes se cfare ke bere? Cfare ke bere per ato,te cilave iu eshte neperkembe nderi? Cfare ke bere per ato qe iu ka humbur vetedija nga ndeshkimi me rryme? Cfare ke bere per ate qe pasi i eshte hjekur hixhabi eshte vjerur-lidhur me kembe perpjete ne plafon,rrobat i jane shqyer,eshte goditur me shufra te renda prej hekuri,vetedijen ia dorezoi Zotit te saj,nuk din se sa ore ka qendruar ne gjendje te tille? Cfare ke bere ti o ti dijetar musliman ndersa motren tende atje ne çeli (kuba te burgut) e vershojne kamxhiket,gjaku i saj rrjedh,kembet i jane çare ,te kuptuarit i ka humbur ndersa askush nuk e ndihmon..
Cfare ke bere per ate,qe i eshte ndeshkuar burri para syve te saj,gjaku i tij kerkonte ndihme por askush nuk i pergjigjej keshtuqe plasi dhe filloi ne rrobat e saj te rrjedhe? Cfare ke bere per ate,e cila eshte sjellur ne spital,nuk dihet a eshte e gjalle apo e vdekur,pasiqe 26 egersira shqyese ia coptuan mishin?
Cfare ke bere..? Cfare ke bere…?
Me cfare do te pergjegjet? E si do te pergjigjesh kur ti ende je ne gjume…O Dijetar! Kthjellu! dhe largona prej zjarrit…largona prej fundosjes sepse damaret tane veq jane thare,nuk ka dite e as drite,ne luginen e thelle te tmershme ne erresiren e detit te thelle…therrasim duke kerkuar rrugen: A ka ndonje ndricues?A ka ndonje ndricues…?

Motra juaj e ndeshkuar

[fisniku-student]

Tregimi i pendimit së thirrëses Suzi Madhher në duart e gruas franceze



Tregimi i pendimit së thirrëses Suzi Madhher në duart e gruas franceze


Suzi Madhher ka më tepër se 20 vite në pikëpamje të thirrjes në besimin e All-llahut.

Emri i saj është i lidhur me artistet e penduara. Ajo ka një kërkesë që t'ua përcjell ngjarjen e pendimit të saj ku thotë: Kam përfunduar shkollën e lartë pastaj jam regjistruar në sektorin e gazetarisë në fakultetin e artit.

Kam jetuar me gjyshen time, nënën e aktorit Ahmed Madhher i cili ka qenë i verbër.

I kam shëtitur rrugët dhe sheshet dhe më kanë tërhjekur thirrjet.
Kështu që i kam reklamuar bukuritë e mia para syve të shtazëve.
Pa imunitet më kanë titulluar e emancipueme dhe e qytetërueme apo e civilizueme

Gjyshja ime ishte e dobët dhe nuk ka mundur të më ndihmoj sikurse as baba as nëna.

Fëmijët pasanik kështu jetojnë sikurse shtazët, bile edhe më të humbur sesa shtazët, përpos kënd e mëshiron All-llahu xh.sh.

Në realitet kam qenë e shtangur për islamin përpos shkronjave arabe.
Megjithë pasurinë dhe mburrjen ju kam frikësuar një gjëje, ciles? Jam frikësuar prej burimit të gazit dhe rrymes, dhe mendoj se All-llahu xh.sh. do të më djeg mua me një dënim çka kam bërë prej mëkateve.
I kam thënë vetes sime kur ka qenë gjyshja ime e sëmurë dhe ajo falej, e si të shpëtoj une nesër prej dënimit të All-llahut xh.sh? Kam ikur shpejt prej brejtjes së ndërgjegjjes me preokupimin e thellë në gjumë ose kam kaluar në thirrje.

Pasi që u martova shkova me bashkëshortin tim në Evropë për ta kaluar siç quhet "muaji i mjaltit".

Ajo që ma ka tërhequr shiqimin kur kam shkuar në Vatikan ka qenë: Kur hyra në muzeun e Papës më kanë obliguar te dera me veshë pallto apo mbulesë prej lëkure të zezë.
Kështu e respektojnë ata fenë e tyre të shtrembëruar dhe këtu e kam pyetur veten time: E pse ne nuk e respektojmë fenë tonë?.


Xhamia pika e ndryshimit


Në valën e kënaqësisë sime të kësaj dynjaje mashtruese i kam thënë bashkëshortit tim: Dua të falem t'i falënderohem All-llahut për begatitë e Tij.
Më është përgjigjur mua: Bër çka të duash se kjo është e lirë për çdo person.
Kam prezentuar një herë në gjami dhe me veti kisha rroba të gjata dhe mbulesë për kokë, hyra në xhaminë e madhe në Paris dhe e falum namazin.
Te dera e xhamisë e hjeka mbulesen dhe rrobat e gjata dhe i vendosa në qantë.
Këtu ndodhi befasia.
U afrua te une një vajzë franceze me sy të kaltër nuk e harroj atë për kohë të gjatë, e veshur me mbulesë, ma kapi dorën me butësi, më përkëdheli në krahun tim dhe më tha me zë të vogël: Përse e hiqe mbulesen?
A nuk e din se është urdhër i All-llahut xh.sh.?
E ndëgjojsha atë në hutim.
Kërkoi prej meje që të hyjmë në xhami vetëm pak minuta.
U përpjeka që të largohem prej saj, mirëpo morali i saj i lartë dhe biseda e butë më detyruan mua që të qëndroj me të.
Më pyeti mua se a dëshmon që nuk ka Zot tjetër përpos All-llahut xh.sh.?
A e kupton domethënien e kësaj dëshmie?
Ajo nuk është fjalë e cila thuhet vetëm me gjuhë, por patjetër me bindje dhe të punojsh me të.
Veç më ka mësuar mua kjo vajzë mësime të rëndësishme në jetë.
Është lëkundur zemra ime dhe i jam dorëzuar ndjenjave të fjalëve të saj.
Pastaj më përshendeti mua dhe më tha: Ndihmoje oj motra ime këtë fe!
Dola prej xhamisë dhe u futa në mendime, nuk disha se çka kam përreth.
Rastësisht në këtë ditë e kam takuar burrin tim në një mbrëmje muzikore në një klub nate, vallëzojshin në të burrat dhe gratë, iu përngjajshin lakuriqave dhe veprojshin sikurse shtazët, përkundrazi shtazët duhet me i nxitë që të veprojnë sikurse ata, i kishin zhveshur rrobat e tyre pjesë pjesë prej ndëgjimit të muzikës.
I urrejta ata dhe e urrejta veten time për zhytjen time në errësirë.
Nuk shiqojsha te ata dhe nuk disha se çka kisha përreth, mezi merrja frymë dhe kërkova prej bashkëshortit tim që të largohet menjëherë (prej atij vendi) pastaj jam kthyer menjëherë për në Kairo.
Fillova me hapat e parë për njohjen e Islamit.
Megjithatë prej kushteve dhe të mirat që i kam pasur në jetën e kësaj bote nuk më kanë ofruar qetësi dhe rehati, por këtë qetësi dhe rehati e kam gjetur kur falja namaz apo kur e lexoja librin e All-llahut xh.sh. (Kur'anin).
Përafërsisht iu largova jetës së injorancës së thellë (xhahilijetit) dhe u vetmova me leximin e Kur'anit ditën dhe natën, morra libra të ibni Kethirit dhe libra tjera.
Kalojsha me orë të gjata në dhomen time duke lexuar me vullnet dhe me dëshirë.
Lexova shumë dhe e lashë jetën e thirrjeve dhe shfaqjet e humbjes.
Fillova të njoftohem me motra muslimane dhe vendosa të mbulohem.
Në fillim burri im e refuzoi mbulesen time.
U largova jetës së tyre injorante. Nuk dëshiroja që të përzihem me burra dhe nuk dëshiroja që të përshendetem me dorë me meshkuj.
Ishte sprovë prej All-llahut xh.sh., mirëpo hapi i parë i besimit është që t'i dorëzohesh All-llahut xh.sh. dhe të jenë All-llahu dhe i dërguari i Tij më të dashur se çdo gjë tjetër.
Më kanë ndodhur probleme sa që gati jam nda me bashkëshortin tim, mirëpo falëndërimi i qoftë All-llahut xh.sh. i Cili e ka bërë Islamin që të ekzistojë në shtëpinë tonë të vogël dhe e ka udhëzuar All-llahu xh.sh. burrin tim dhe tash është bërë më i mirë se une, thirrës i sinqertë për fenë e tij Islame.
Ne e llogaritemi kështu, dhe mos e shikoni veten pa mëkate tek All-llahu xh.sh.
Megjithë sëmundjen, ndodhitë e kësaj dynjaje dhe sprovat në të cilat kemi kaluar në to, ne jemi të kënaqur që fatkeqësitë në të cilat kemi kaluar në to janë në jetën tonë e jo në fenë tonë.



Pendimi i nxënëses në duart e mësueses së saj



Thotë: Nuk di me cilat fjalë ta përshkruaj ndodhinë time? Apo me çfarë shprehjesh ta përmendi të kalueren time të cilën shpresojsha se nuk do ta regjistroja fare?
Ka qenë prania ime e madhe te ndëgjimi i muzikes derisa unë nuk kam fjetur, dhe nuk jam zgjuar ndryshe përveq se me zërat e muzikes, ndërsa sa i përket serialeve dhe filmave mos pyet për ta gjatë ditëve pushimore ku nuk kam lënë pa shikuar asgjë deri në mëngjes.
Në orët që zbret All-llahu i Madhërishëm në qiellin e kësaj dynjaje dhe thotë: A ka dikush që kërkon falje e t'ia fali atij? A ka ndonjë lutës që me lutet e t'ia pranoj lutjen e atij?.
Dhe unë isha e pagjumë duke u zbavitur me filmat e humbur, ndërsa zbukurimi im dhe forma ime sikurse format e vajzave të pakujdesura, shembulli im në këtë moshë si një ndodhi e perëndimit, rrobat e ngushta dhe të shkurtëra, thonjët e gjatë, braktisja e mbuleses (hixhabit) dhe shumë e shumë të tjera.


Shembulli i ndikimit të mësimit të mirë


Në vitin e dytë të shkollës së mesme erdhi te ne nje mësuese e lëndës së kimisë.
Ishte mësuese shumë e mirë dhe më ka tërhjekur morali i saj i mirë, përmendja e shumtë e zemres dhe lidhja e saj me lëndën e kimisë me fe.
Një herë shkova te ajo dhe nuk e di çka më dërgoi te ajo, mirëpo ky ishte edhe fillimi, u ula te ajo dhe pasi që më vërejti kërkoi prej meje që t'i përgjigjem këshillave të saj me anulimin e ndëgjimit të muzikes dhe shiqimit të filmave.
I thashë asaj: Nuk mundem.
Më tha ajo: Bëre këtë për shkak timin.
Thashë: Në rregull do ta bëjë për shkak tëndin dhe heshta pak, pastaj i thashë asaj: Jo për shkak tëndin por për All-llahun inshaallah.
E kuptoi ajo kundërshtimin e hapur shpirtëror.
Më tha do të bëhet kundërshtim i hapur ndërmjet teje dhe ndërmjet shejtanit dhe do të shiqojmë se kujt do t'i takon fitorja.
Ka qenë lidhja e fundit në këtë ditë e mos pyet për gjendjen time, pas kësaj i ndëgjojsha prej së largu zërat e aktorëve në seriale (filma).
A të filloj të shiqoj filma? Kështu do të më mund shejtani.
Prej këtij momenti e lashë ndëgjimin e muzikes dhe shiqimet e filmave, mirëpo përafërsisht pas një muaji u ktheva veqanërisht në ndëgjimin e muzikes, nga këtu ngadhnjeu shejtani mbi mua megjithë dobësitë dhe mashtrimet e tij sikurse na ka lajmëruar All-llahu xh.sh. se shejtani ngadhnjen mbi ne për shkak të besimit të dobët që e kemi ne All-llahun xh.sh.
Në vitin e tretë e që ishte viti i fundit erdhi te ne një mësuese tjetër që nuk mundesha t'i mbaj orët e saj, shprehjet e saja letrare dhe këshillat e saja.
Ajo ka qenë mësuese e gjuhës arabe dhe në provimin e parë në lëndën e gramatikes erdha në një pozitë shumë të dobët me poena.
Ajo mësuese në fleten e fundit kishte shkruar shprehje për qëllimin e sinqeritetit në kërkimin e diturisë dhe domosdoshmërinë e shtimit të përpjekjeve.
Më është ngushtuar toka me gjithë gjerësinë e saj me atë çka kam arritur në këtë shkallë me poena, mirëpo dhe ndoshta që urrejtja e një sendi është më i mirë për ju.
Shkova te mësuesja duke i numëruar hapat dhe iu drejtova asaj: Për çfarë të drejte mi drejtove këto shprehje?
Më mori mua duke më lajmëruar për qëllimin e sinqeritetit në kërkimin e diturisë dhe më tregoi për shumë gjëra tjera.


Madhështia e emanetit te Kur'anit


Një ditë prej ditëve më lajmëroi mua një motër se mësuesja më kerkon mua, mirëpo nuk i dhashë rëndësi kësaj.
Mirëpo deshti Zoti xh.sh. që unë të takohesha me të dhe ajo barte në doren e saj një Kur'an të vogël, më përshendeti dhe e vendosi Kur'anin në dorën time, ma shtrëngoi dorën time dhe më tha: Nuk them për ty dhuratë (hedije) mirëpo besnikëri (emanet), në qoftë se ke mundësi me bartë atë (Kur'anin) merre e në qoftë se nuk ke mundësi me bartë ktheje atë tek une.
Mirëpo unë nuk e kam ndi rëndë këtë emanet përderisa jam takuar me një motër të mirë muslimane.
Më pyeti ajo mua: Cka dëshiron ajo prej teje?
I thashë asaj: Ajo ma dhuroi mua një Kur'an dhe më ka thënë mua se për ty është emanet, kur i ndëgjoi këto fjalë iu ndryshua fytyra e kësaj motre të mirë, pastaj më tha: A e di çfarë kuptimi ka fjala emanet?
A e di se çfarë përgjegjësie ka ky libër?
A i din fjalët e tij? A i din urdhërat e tij?
Te ajo e kam ndi madhështinë e këtij emaneti.
Ka qenë Kur'ani i Madhërueshem dhurata më e madhe prej dhuratave që kam pasë une, u bëra shumë e tërhequr në leximin e Kur'anit dhe e braktisa me tërë fuqinë dhe me këmbëngulje muziken dhe filmat.
Megjithatë forma ime ende nuk ndryshoi prej ngjarjeve perëndimore dhe rrobat e ngushta, mirëpo kjo mësuese e ndryshoi vendin e saj në shpirtin tim, sa që u bëra për atë e dashur me çdo vlerësim dhe respektim, duke u kujdesur për dobitë që kam në orët e saja dhe lidhja e mësimit me paralajmërimet se çka dëshirojnë prej neve perëndimoret prej lejimeve dhe shfrenimeve dhe që ta lëmë Kur'anin anash.
Në çdo javë ka shkruar për ne në një kënd të tabeles një ajet prej librit të All-llahut dhe ka kërkuar prej neve që ta zbatojmë çka ka në këtë ajet prej rregullave.
Kështu kam vazhduar t'i ndjek me sukses këshillat e saja me shtimin e përpjekve në këshillat e disa motrave, derisa e kam lënë ngjarjen e ndijimeve perëndimore nga bindja se vërtetë kjo nuk përngjan me vajzat muslimane besimtare dhe se kjo nuk është prej cilësive të motrave muslimane.
Gjendja ime u përmirësua dhe e falënderoj All-llahun xh.sh., jam bërë e përpiktë me mbulesë të plotë prej shuplakave të duarve e deri në fund të këmbëve, pasi që më parë e nënqmoja dhe u tallsha prej kësaj skene.
E përfundova shkollen e mesme dhe hyra në fakultetin "Imam Muhammed bin Suud Islamije"


Të mjafton vdekja këshillë



Një ditë prej ditëve shkova me një motër besimtare në vendin ku i pastrojnë të vdekurit; dhe ja që pastruesja e pastronte një vajzë të re përafërsisht 23 vjeqare prej moshës së saj.
Kurrsesi nuk mundem ta cilësoj atë çka kam parë...
E rrptullojshin djathtas dhe majtas që ta pastrojnë dhe ta mbështjellin me qefin dhe ajo ishte e ftohtë sikurse bora.
Nëna e saj, motra e saj dhe të afërmet e saj u sillshin përreth saj.
A e sheh atë si qëndron dhe shiqon te ta me një shiqim të fundit përqafues ndaj atyre duke ua dhënë lamtumirën e fundit atyre?
Ose e sheh atë duke i porositur ata me një porosi të fundit?
Kurrsesi nuk lëviz edhe kur nëna e saj e puthte atë faqeve të saj dhe krahëve të saj, dhe ajo (nëna e saj) qante me zë dhe thoshte: O Zot mëshiroje atë...O Zot zgjeroja vendin e saj (varrin)...O Zot bëre varrin e saj një kopsht prej kopshteve te xhenetit, së fundi i tha asaj: Të kërkoj falje oj bija ime, pastaj e mbuluan fytyren e saj me qefin.
Sa e vështirë ishte kjo skenë dhe çka të ju lajmëroj prej këtij predikimi.
Për një moment e vendosën në varr, i hodhën mbi të dhé, pastaj do të pyetet për çdo sekond të jetës së saj.
Vallahi kam shkruar gjithçka prej shprehjeve por nuk mundem që t'iu përgjigjem prej kësaj skene, mirëpo përveç kësaj skene ka shumë ndodhi në jetën time!
Kam hjekur dorë prej kënaqësive të kësaj bote kalimtare.


Mos përbuzni prej të mirës asgjë



Unë u paraqita te çdo mësuese, thirrëse dhe te çdo muslimane pa marrë parasysh ku ka qenë qendra apo vendbanimi i saj, mësimet e tyre ishin që mos me e përulë dhe nënqmuar dikënd, por me i dhënë këshillë dhe fjalë të mira, edhe nëse të gjitha dyert para saj janë të mbyllura, mjafton që dera e All-llahut është e hapur.


Kthehu motër!



E porosis çdo motër të pakujdesshme ndaj përkujtimit të All-llahut dhe e cila është fundosur në kënaqësitë dhe epshet e kësaj dynjaje:
Motër e dashur kthehu tek All-llahu xh.sh.
Se për Zotin kënaqësia e çdo kënaqësisë është t'i bindesh All-llahut xh.sh. dhe po ashtu i drejtohem asaj që e gjenë zemren e saj të ngushtuar apo nuk mundet me e braktisë ndonjë mëkat, le të shkon vetëm një herë në vendin ku i pastrojnë të vdekurit dhe le t'i shiqon se si i pastrojnë të vdekurit dhe si i vendosin në qefin, se për Zotin kjo është prej këshillavë më të mëdhaja, e të mjafton vdekja këshillë.
Dhe së fundi e lus All-llahun xh.sh. që të më jep mua dhe juve përfundim të mirë.

[burbuqe1]

Selam alejkum! fisniku.. ne tregimin "Leter Nga Burgu I Sirise"
Me bere te qaje, te qaje per fatin e shum besimtareve. Me rikujtove nje ngjarje te ngjajshme nga nje moter tjeter e cila e abuzuar ne sy te burrit te saj. Nuk mundet te perballoi te jetoi me cnderimin qe i eshte bere dhe i kerkon motres se saj t'i ndihmoi ta perfundoi jeten .... Kjo eshte bota e "moderuar" e sotme ?!!!.... keto jan shkatrrime te armeve berthamore ?!! keto jan ato drejta qe ju ipen ... Te dhemb shpirti per keto motra e vllezer muslimane. Te cilet shtypen atje neper qeli... ne epoken e "modernizuar" behen krime te pafalshme. Vetem ideja se si mund te trajtohen ato te tmerron e lere me ti perjetosh ... Allahu ju lehtesofte dhimbjet!! e i pengoft mizoret-kanibalet...!!!!

[fisniku-student]

Sara dhe 7 djemt e saj

Na ka treguar Abdullah ibn Rumy Al-Jemamy, na ka treguar Isma`il ibn Abdul-Hakim nga Abdus-Samed ibn Me`aqila nga Wehba ibn Munebbiha i cili thotë isa njerëz pa këmbë dhe duar e pyetën Ebu Abdullahin: A ke dëgjuar ndonjëherë për sprovë apo dënim më të ashpër se kjo që na ka godit neve? Ai u përgjigj: Po të ishit krahasuar ju me atë në çka kanë qenë ata para jush do të ishit sikurse tymi në krahasim me zjarrin! Pastaj vazhdoi: Një grua me emrin Sara, nga populli i beni israilëve ,dhe shtatë djemtë e saj, është sjell para mbretit i cili i torturonte njerëzit duke i detyruar të hanë mish derri.
Thotë imam Ibn Ebi Dunja,r.a.: e thirri djalin e saj më të madhin dhe i tha: Ha!
Ai u përgjigj: Kurrë nuk do të ha diçka çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar. Ishte urdhëruar që ti priten të dy duart edhe këmbët e tija të gjitha pjesë-pjesë derisa e mbytën.
Pastaj e thirrën djalin tjetër të saj dhe i tha: Ha
Ai iu përgjigj: Nuk do të ha diçka çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar. U urdhërua që ta sjellin një kazan prej bakrit të mbushur me katran dhe e ndezën derisa filloi të gurgulloj. Dhe kur filloi të vloj mirë atëherë e hodhën aty.
Pastaj e thirrën tjetrin dhe mbreti i tha: Ha ! I tha: Ti je më i ulët, më i nënçmuar dhe më i dobët që të ha diçka që Allahu më ka ndaluar. Mbreti qeshi dhe tha: A e dini se çka deshi ky me këtë prej meje. Deshti që ta nxit hidhërimin tek unë e unë pastaj ta mbyti me metod të shkurtër. Por kjo nuk do ti ndihmoj. Urdhëroi që t'ia hjekin lëkurën duke filluar nga qafa. Pastaj urdhëroi që t'ia hjekin lëkurën nga fytyra dhe nga koka, dhe ashtu ia hjeki tërë lëkurën.
Ashtu i mbyti të gjithë një nga një edhe secilin në mënyra të ndryshme derisa i erdhi radha më të voglit. E atëherë mbreti iu drejtua nënës së tij dhe i tha: Ti e shikove se çka veprova. Shko me djalin tënd, vetmohu me të dhe binde që ta haj atë kafshatë nëse dëshiron të jetoj.
Tha : gjithsesi. Dhe ajo u vetmua me djalin e saj dhe i tha : dije o djali imë se te secili nga vëllezërit e tu e kamë pasur nga një të drejtë (hak) ndërsa në ty i kamë dy të drejta (hake). Kjo është për arsye se secilin prej tyre e kamë ushqyer me qumështin tim dy vite . Pastaj vdiq babai yt derisa ende ishe në barkun tim. Të kamë lindur dhe të kamë dhënë gji për shkak të dobësisë tënde dhe për shkak të mëshirës time - plotë katër vite. Për këtë arsye unë te ti i kamë dy të drejta.
Të bëj be në Allahun dhe në të dy të drejtat e mia që i kamë që të bësh sabër nga ajo që Allahu e ka ndaluar mos e ngrënë dhe mos i tako vëllezërit e tu në ditën e Kiametit e të mos jesh me ta .
Ndërsa djali iu përgjigj: Falënderimi i qoftë Allahut që ma mundësoi të dëgjoj këtë nga ti. Kamë pas frikë se do të fillosh të më bindësh që të ha diçka që Allahu i Lartësuar e ka ndaluar.
Pastaj me djalin e saj shkoi te mbreti dhe i tha: Ja, e kamë bindë, e kamë bindë.
Mbreti e urdhëroi për të ngrënë mishin e derrit e ai u përgjigj: Asnjëherë nuk do ta ha atë çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar! Dhe ai e mbyti e ia bashkëngjiti vëllezërve të tij, dhe pastaj i tha nënës së tyre :
E mjera ti, unë po e shoh se mundem të veproj me ty diç edhe më të vështirë se kjo që e përjetove sot. Ngrëne një kafshatë dhe do të veproj me ty çka të dëshirosh, dhe do të japë çka të dëshirosh që të jetosh me to.
Atëherë ajo iu përgjigj: A ta bashkoj vuajtjen me djemtë e mi dhe ti bëjë Allahut gjynah? Edhe sado gjatë të jetoj pas tyre kurrë nuk kisha dëshiruar apo kurrë nuk do ta ha atë çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar!
Ndërsa në një transmetim tjetër thotë: Sa do që të jetoj kjo nuk do të mi kthej prapa ata. Apo: edhe sikurse të ishin gjallë dhe sikur të më urdhëronin të ha kurrë nuk do ta kisha vepruar atë. Pastaj mbreti e mbyti edhe ate.

[fisniku-student]

Selam alejkum! fisniku.. ne tregimin "Leter Nga Burgu I Sirise"
Me bere te qaje, te qaje per fatin e shum besimtareve. Me rikujtove nje ngjarje te ngjajshme nga nje moter tjeter e cila e abuzuar ne sy te burrit te saj. Nuk mundet te perballoi te jetoi me cnderimin qe i eshte bere dhe i kerkon motres se saj t'i ndihmoi ta perfundoi jeten .... Kjo eshte bota e "moderuar" e sotme ?!!!.... keto jan shkatrrime te armeve berthamore ?!! keto jan ato drejta qe ju ipen ... Te dhemb shpirti per keto motra e vllezer muslimane. Te cilet shtypen atje neper qeli... ne epoken e "modernizuar" behen krime te pafalshme. Vetem ideja se si mund te trajtohen ato te tmerron e lere me ti perjetosh ... Allahu ju lehtesofte dhimbjet!! e i pengoft mizoret-kanibalet...!!!!

Alejkum Selam burbuqe...Kjo botë ndahet ne dy pjesë,qe i takojnë njera pjesë Mirnjohjes dhe tjetra pjesë Durimit...

Andaj duhet te kemi durim ndaj sprovave te Allahut dhe gjithashtu te jemi mirnjohes ndaj Allahut per Sprovat sepse Allahu i sprovon krijesat e Tij qe i do ,dhe me sprovë ,arrinë qe te rikuperoj vetedijen dhe vemdenjen e Krijese dhe keshtu behet shkak sprova qe krijesa (njeriu) te vie deri tek pendimi dhe te behet nje besimtar i mire....

Allahu te dhashtë Sabër dhe te nderoftë dhe si shperblim Xhehnetin ta dhashtë....

[fisniku-student]

Letër për të dashurën time...



E dashura ime e përvuajtur…

Kjo është letra ime e dytë që po të shkruaj që atë ditë që të vizitova… Të më falësh, por "familjarët" e tu, letrën e parë ma flakën tutje, s'u pëlqeu, sepse i kritikoja se të kishin lënë pas dore…Por unë sërish po të shkruaj e ata le ta marrin vesh se s'janë vetëm ata "posta" e vetme…

Erdha para pak ditësh dhe të vizitova. Të gjeta keq dhe u lëndova shumë.

Përse familjarët e tu s'qënkan kujdesur për ty, virgjëreshë shekullore?

Përse paskan neglizhuar kaq shumë me bukurinë dhe hijeshinë tënde, Zoti i faltë?

Përse të paskan lënë kaq shumë pas dore, saqë qënke mbytur në lotët e tu margaritarë, lotët e dëshpërimit, mërzisë e pesimizmit?

Por jo, ti mos u mërzit e mos u bëj pesimiste, se ata s'e kuptojnë se sa e shtrenjtë ti je…Ata janë më të varfër sesa të mendojnë si duhet për ty! Ata s'e kuptojnë se ti je pjesë e identitetit të tyre dhe po shkove, Zot më fal, me ty do të shkojë dhe fytyra e tyre!...

Erdha, e dashur për t'u takuar e për t'u ç'mallur me ty. Kishte kohë që s'ishim parë.

Eh, udhëtimet e mia, punët, takimet, angazhimet e ndryshme e jeta e vështirë më larguan paksa prej teje, por më beso…më beso e dashura ime se ty të kam patur përherë në zemër, sikurse të kam të gdhendur në brendësinë e shpirtit tim…

Erdha për t'u takuar sërish me ty, por ti mos më mbaj mëri për mungesën time të gjatë… Të lutem mos më mbaj mëri!

U preka shumë se s'të gjeta mirë. U pikëllova dhe jam shumë i mërzitur. Nga mërzia po t'i shkruaj edhe këto fjalë, por më lejo e dashur që këtë letër ta publikoj që bota ta marrë vesh se unë të dua dhe se jam i pafuqishëm të të vij në ndihmë, në lëngatën tënde. Duke e lexuar edhe ata këtë letër dashurie që po të dërgoj, lutem që ndonjërit, për hatër të dashurisë së tij të pastër e të sinqertë, zemra t'i thotë që ty në ndihmë të të vijë…

Eh, kjo jetë sa e vështirë dhe marramendëse që qenka… aq shumë sa të të marrë mendjen edhe për përgjegjësitë ndaj familjarëve të tu që dergjen… Zoti i faltë familjarët e tu e dashura ime!

"I dua të gjithë zezakët, sepse edhe e dashura ime është e zezë"- thoshte një i dashuruar. Ndërsa unë po të them, se nuk i dua të gjithë ata që të kanë lënë pas dore, Vall- llahi, edhe pse janë familjarët e tu! Më beso, vetëm ty të dua, sepse e meriton dashurinë time, ndryshe nga ata…

Erdha e dashura ime e përvuajtur dhe të gjeta të zbehur, të dobësuar, në kllapi…

M'u ankove për gjyshin tënd, i cili të kishte sjellë mjeken- hipokrite, e cila ishte tallur me sëmundjen tënde dhe të kishte premtuar, sikurse hipokritët premtojnë, shërim dhe ndihmë… E shkreta ime…Të ngratit ata…

M'u ankove për babën, i cili para pak muajsh të pat sjellur një "mjek" dallaverexhi, i cili poashtu të kishte premtuar në prezencë të kryetarit të familjes, ndihmë, shërim e shëndet…Dallaverexhiu i mjerë, të kishte hapur edhe një gropë të madhe në trupin tënd të rraskapitur nga sëmundja e viteve dhe vetmia e ditëve, të cilën e shoh, rëntë brenda sëbashku me ata që u tallen me ty dhe vazhdojnë…!

E dashur!

E di fare mirë që më tepër se kurrë sot ke nevojë për ndihmën e dikujt, por medet që je virgjëreshë…përndryshe të shumtë do të ishin ata që do të të vinin rrotull, sepse kjo është kohë imoralësh e imoraliteti. Por…mos u tremb dhe mos e humb virgjërinë tënde, ruaje atë, koha mos të të trembi, sepse pas vështirësive hapet qielli, po po ai një ditë do të hapet edhe për ty…

E dashur!

Do t'i them të gjithëve se të kam në zemër, si jo kur Zoti (xh.sh) të ka vendosur në atë pozicion që kushdo që hyn në qytetin e vjetër të Rozafës, pikë së pari me bukurinë tënde syrin e ushqen…

Do t'i tregoj të gjithëve se të dua më tepër se asnjëherë tjetër, sepse më duket, sa herë që të vizitoj, se dëgjoj thirrjet e atyre dhjetra e qindra shërbëtorë të bukurisë tënde, me mjekra të bardha e çallma nuri, që më lutem ta ngre zërin me sa të kem fuqi për të ruajtur pamjen madhështore të shfaqjes tënde…

Do të ankohem kudo që të kem mundësi, për familjarët e tu të papërgjegjshëm me ty, sepse ti s'meriton që fati yt të mbes peng në duar të dobëta, të vogla, të pafuqishme, të paafta, duar të sëmura…

Do të bërtas me të madhe e do të kërkoj ndihmë për ty, më beso, derisa të kem fuqi, sepse po s'e bëra këtë, kam frikë që edhe toka mbi të cilën ecim, do të më mallkojë, sepse ti kësaj toke nder e prestigj i jep…

Do të lutem për ty, e me shkrim do ta lë, nëse vdekja më merr, që për ty të kujdesen e mos të të harrojnë, sepse vlerat e tua e kalojnë kufirin e individit e sekretit personal… Ti u përket të gjithëve, e dashur… Je kthyer në emblemë dhe emblemat kudo ruhen e madhërohen, çudi te ne…

E dashura ime e shtrenjtë!

Për diçka po të lutem, pashë bukurinë tënde, me të cilën mahnite piktorët e poetët, saqë për ty shkruan e tabllotë e tyre me bukuritë e tua i mbushën… Po të lutem e po të përgjërohem, mos u mërzit, se qielli do të hapet edhe për ty, të betohem pasha Atë që të ka dhënë atë bukuri e hijeshi…

Të lutem, pashë nurin tënd që nur këtij qyteti i jep… Mendo, se sa mirë do të bëhesh dhe sa të lumtur do të jemi unë edhe ti sëbashku, si dikur, kur rinia jote mahniste, e kur ty sërish hijeshia e bukuria e rinisë të të kthehet…

Të lutem, se ti prapë e bukur je, ndonëse lëngon, mos u mërzit se qielli edhe për ty në një ditë të afërt do të hapet!

[fisniku-student]

Tregime te shkurta por stimuluese!

DY REKATE DO TË MË ISHIN MË TË DASHURA SE SA KREJT DYNJAJA



Një ditw një dijetar islam kishte shkuar tek varrezat qw t'i vizitonte, tw përkujtonte vdekjen dhe tw merrte mësim nga gjendja e tw vdekurve. Kur u kthye, e pa një peme afër kwshtuqw u afruar tw pushonte nwn hijen e saj sepse ishte verw dhe ishte vapw e madhe.

Para se tw ulej, meqë ishte me abdes, i fali dy rekate, pastaj u ul. E kapi një kotje gjumi kwshtuqw pa një njeri nga tw vdekurit, i cili erdhi duke tërhequr zvarrw qefinin. I dha selam dhe qëndroi te koka e tij:

Tha: A mw njeh mua? Unë jam pronari i këtij varri afër teje, erdha tw tw flas për një çështje tw madhe.

Tha: Ç'është ajo?

Tha: A i ke parw ato dy rekate, qw i fale mw parw?

Thashë: Po.

Tha: Për Zotin! Unë kam shumw dëshirë tw kthehem nw dynja dhe t'i fali dy rekate tw tilla… Ju o tw gjallw jeni miskinw! Ju punoni por nuk dini ndërsa ne tw vdekurit dimë (se e kemi parw si qëndron puna) por nuk mund tw punojmë… Na ka dalur nga dora rasti i jetës se dunjasw… U zgjua njeriu nga gjumi duke marrw një këshillë tw madhe nga pronari i varrit afër tij!



ISHTE I PATHYESHËM NE BETEJËN E DHATU RRIKA'-së



Transmeton Ammari se ata ne vitin e katërt te hixhretit kishin dalur me Pejgamberin, Alejhi selam, ne një betejën kundër pabesimtareve, te cilët kishin grumbulluar një grup te madh njerëzish nga gatafani ndërsa ne ishim afër 400 luftëtarë.

Ne këtë beteje përjetuam një lodhje dhe mundim te papare, saqë këmbët na u patën çarë, thonjtë na patën rene, dhe meqë i mbështjellim me arna (për te mos rene, kjo beteje u quajt: Dhatu Err Rrika' (Beteja me fashe).

Pejgamberi, Alejhi selam, kishte lënë zëvendës ne Medine Uthmanin ndërsa vet na u bashkëngjit ne Nexhd dhe e falem sebashku namazin e drekës. Kur politeistet na panë duke u falur thane: Për Zotin! Kjo është shanse qe t'iu kundërvihemi duke qene ata ne namaz. Një njeri prej tyre tha: Lërini dhe pritni sepse ata kane një namaz tjetër, i cili është me i dashur për ta sesa bijtë e tyre –e ka për qellim namazin e ikindise-, por para se te hynte koha e ikindise, erdhi Xhibrili dhe e zbriti këtë ajet: "Kur të jesh ti (Muhammed) bashkë me ta dhe ju falë namazin, një grup prej tyre, duke i bartur armët, le të vijë e le të falet me ty (grupi tjetër në roje), e kur të bien në sexhde (të kryejnë një reqatë), këta le të qëndrojnë mbrapa jush (në roje) e le të vijë grupi tjetër, që nuk është falur, e të falet me ty dhe le t’i bartin armët dhe të jenë në gjendje gadishmërie. Ata që nuk besojnë, e dëshirojnë moskujdesin tuaj ndaj armëve e mjeteve që t’iu vërsulen njëherë me të gjitha fuqitë. Nëse jeni të lodhur nga ndonjë shi ose jeni të sëmurë, nuk është mëkat të mos i bartni armët, por mbani gadishmërinë tuaj. All-llahu ka përgaditë dënim nënçmues për jobesimarët". (Nisa, 102)

Pastaj erdhi Pejgamberi, Alejhi selam, dhe tha: Kush na bën roje sonte? Tha: Abad Bin Bishri: Unë, o i dërguari i Allahut…Qëndroi i paluhatur ne gryke, përballë vendit te atij populli.

I thashë: O Abbad! Me le te te shoqëroj edhe unë ne këtë shpërblim? Tha: Po gjithsesi, por unë ne fillim ndërsa ne pjesën tjetër te natës, ti bën roje. Fjeta ne fillim te natës ndërsa Abbadi falej.

Dikur kah mesi i natës, një grup pabesimtaresh hyn fshehtas dhe kur panë diç te zeze (sepse nuk dallohej ne natë se ishte njeri) duke u falur, njeri prej tyre e qëlloi me një shigjete. E nxori Abbadi dhe filloi te falej. Pastaj e gjuajtën prape por e nxori. Pastaj prape për te treten here por meqë pa se nuk do te mund me te vazhdoj ne namaz, plotësoi me kaq namazin.

U ngrita dhe kur pashe duke i rrjedhur gjak thashë: Perse nuk me zgjove? Tha: Urreva qe ta ndërpres kaptinën e Kehfit sepse nuk me pate mbetur prej saj vetëm edhe pak (e ta përfundoja se lexuari ne namaz). Pastaj unë u frikësova ta humb pozicionin tim, me te cilin me urdhëroi Pejgamberi, Alejhi selam. Po te mos ishte kjo, unë do te vazhdoja dh fare nuk do te me pengonin shigjetat e tyre!



EDHE SYRI TJETËR KA NEVOJE PËR NJË DHURATË TË TILLË!


Uthman bin Medh'uni, vëllai i Pejgamberit, Alejhi selam, nga gjiri ishte prej muslimaneve te pare, te cilët u sprovuan. Ne fillim jetonte nen mbrojtjen e Velid Bin Mugires, i cili e mbronte nga persekutimet e pabesimtareve, por kur kalonte pranë vëllezërve te tij muslimanë, Bilalit, Ammarit, Suhejbit, te cilët ndëshkoheshin vetëm e vetëm pse ishin bere muslimanë, ndihej shume keq dhe nuk pajtonte aspak me gjendjen e tij…

Një dite tha: Vallahi! Nëse unë kam mundësi te dal lirisht, për shkak se jam ne mbrojtje te një pabesimtari, ndërsa vëllezërit e mi ndëshkohen brutalisht, kjo d.t.th se unë kam mangësi ne zbatimin e fesë sime….Shkoi tek Velidi dhe i tha: Unë me mbrojtjen e Allahut, subhanehu ve teala heq dore nga mbrojtja jote!

Velidi i tha: Unë te kam marre ne mbrojtje zyrtarisht andaj dil edhe ti zyrtarisht para masës dhe thuaje këtë….U ngrit Uthmani dhe ne një qoshe të Qabese, ne mesin e një turme pabesimtaresh, u deklaroi këtë…

Kaloi Uthmani pranë një grupi pabesimtaresh, te cilët recitonin vjersha, ne mesin e te cilëve ishte edhe Lebid Bin El A'sami, i cili recitoi:

Veni re! Çdo gjë përveç Allahut është e kote

Tha Uthmani: Te vërtetën e the! Pastaj poeti e recitoi edhe këtë varg:

Çdo begati patjetër se do ta zhduket

Uthmani: Gënjeve, sepse begatia e Xhennetit nuk zhduket! Lebidi iu drejtua shokëve te vet: E kur ka gënjyer poeti juaj (qe te gënjejë sot)?! U zhvillua një konflikt ne mes Uthmanit dhe Lebidit me shoke, qe si pasoje pat humbjen e syrit te djathte te Uthmanit.

Velid Bin Mugireja e shikonte nga larg këtë ngjarje pastaj erdhi tek Uthmani dhe i tha: O biri i vëllait tim! Kjo qe t'i ndodhi syrit po te ishe ne mbrojtjen time nuk do t'i ndodhte? Tha Uthmani: Pasha Allahun! Edhe syri im tjetër ka nevoje për këtë qe e gjeti shoqen e tij ne rrugën e Allahut, subhanehu ve teala…



TRUNGU I PALLMËS ISHTE MALLËNGJYER PËR PEJGAMBERIN, ALEJHI SELAM


Xhabiri transmeton se Muhammedi, Alejhi selam çdo te premte na ligjëronte duke qene mbi një trung pallmeje, te cilin ia patëm rregulluar brenda ne xhami. Vazhdoi puna kështu derisa erdhi një grua, e cila kishte një djalë zdrukthëtar, dhe tha: O i dërguari i Allahut! A me lejon ta urdhëroj birin tim ta punoj për ty një minber, ne te cilin do te ligjërosh? Tha: Po. Shkoi gruaja dhe e urdhëroi djalin e saj t'ia punonte Pejgamberit, Alejhi selam, një minber prej tri shkallesh.

Kur e përfundoi punimin, e sollën dhe e vendosen ne xhami, ne vend te trungut te pallmës, te cilin e vendosen ne një qoshe te xhamisë.

Kur erdhi dita e xhuma, Pejgamberi, Alejhi selam, e la trungun dhe hipi ne minber qe te ligjëronte, njerëzit dëgjuan një zë, sikurse zëri i devesë se vogël, e cila e ka humbur nënën e saj, i cili vinte nga trungu i pallmës dhe te cilin e dëgjoi çdokush qe ishte ne xhami. Zbriti Pejgamberi, Alejhi selam, nga minberi, e ledhatoi trungun dhe filloi ta qetësonte. I tha: A dëshiron te te mbjell ne Xhennet, për te ngrënë te devotshmit nga frutat tua apo dëshiron te te mbjell tani ne dynja dhe te bëhesh ashtu siç ishte me pare? Trungu i pallmës zgjodhi qe te mbillet ne Xhennet, nga ku nga frutat e tij do te hane vepermiret.

Pastaj shikoi Pejgamberi, Alejhi selam, sahabet dhe iu tha: Shikojeni këtë trung! E zgjodhi dhe favorizoi boten e përhershme ndaj asaj kalimtare!

Hasani, Allahu qofte i kënaqur me te, thoshte: Nëse druri është përmalluar dhe mallëngjyer për Pejgamberin, Alejhi selam, a nuk kemi ne me shume te drejte se sa ky dru (qe te përmallohemi!?!!



ALLAHU JU URDHËRON T'I ÇONI AMANETET NË VEND


Kur Pejgamberi, Alejhi selam, e çliroi Meken e Nderuar ne vitin e tete sipas hixhretit, thirri telalli i Pejgamberit, Alejhi selam,: Kush hyn ne Shtëpinë e Shenjte (Qabe) është i sigurte (falur), kush hyn ne shtëpinë e Ebu Sufjanit është i sigurte dhe kush hyn ne shtëpinë e vet është i sigurte!

Erdhën muslimanet tek Qabeja ndërsa Pejgamberi, Alejhi selam, theu putat, te cilët ishin përreth saj, pastaj dërgoi një njeri tek Beni Abd Darët, te kërkonte prej tyre çelësat e Qabese. Shkoi Aliu tek Uthman Bin Abdu Dari dhe ia kërkoi çelësat, por meqë refuzoi t'ia jap, Aliu ia morri me force. Ende pa u kthyer tek Pejgamberi, Alejhi selam, shpallja prej qiellit kishte zbritur: "All-llahu ju urdhëron që t’u jepni amanetin të zotëve të tyre" (Nisa, 58). Pejgamberi, Alejhi selam, menjëherë ua ktheu çelësat duke iu kërkuar falje dhe duke i informuar se prej qiellit kishin zbritur citate te Kur'anit Kerim, te cilat mbronin te drejtën e tyre. Familjes Abd Dar nuk i mbeti tjetër përveç qe ta pranojnë Islamin te gjithë (pasi qe u binden për drejtësinë e kësaj feje)…



SHPËTOI ESVED ÇOBANI


Derisa Pejgamberi, Alejhi selam, kishte rrethuar disa kala te Hajberit, erdhi një çoban me një kope delesh, i cili ishte çoban i një çifuti. Iu drejtua Pejgamberit, Alejhi selam,: Ma prezanto Islamin? Ia prezantoi keshtuqe ai menjëherë e pranoi atë.

O i dërguari i Allahut! Unë kam qene çoban me pagese i një çifuti, i cili mi ka dhënë ne bese këto dhen, andaj çfarë te bej me to tani?- pyeti çobani. Tha: Goditi ne koke sepse ato do te kthehen tek pronari i tyre. Veproi çobani sipas udhëzimit te Pejgamberit, Alejhi selam, dhe tha: Kthehuni tek pronari juaj sepse për Zotin, unë me kurrë nuk do t'iu shoqëroj (ruaj), keshtuqe ato te grumbulluara u nisen dhe shkuan drejt e ne kala…

Pastaj shkoi çobani tek kalaja qe te luftoje me muslimanet por u godit me një guri keshtuqe ra i vdekur ne toke. Vdiq pa e falur asnjë namaz… Ia sollën Pejgamberit, Alejhi selam, te cilin e vendosi pranë vetes, pastaj u kthye ai dhe shoket e tij kah i vdekuri, por pas pak çaste Pejgamberi, Alejhi selam, u largua… E pyeten shokët: O i dërguari i Allahut! Ç'të beri te largohesh? Tha: Gruaja e tij nga hyritë e Xhennetit është duke ia fshire dheun nga fytyra…!



PARA ALLAHUT TI JE PËRGJEGJËS PËR TËRË ATA NJERËZ!


Harun Err Rreshidi ishte takuar gjate haxhit me Ibrahim Bin Ed'hemin. E ndali Ibni Ed'hemi halifen dhe e thirri vetëm me emër personal: O Harun! Tha: Urdhëro o dosti i Allahut! Tha: Shiko ne te majte! Shikoi Haruni. Pastaj tha: Shiko ne te djathte! Shikoi. Pastaj tha: Shiko përpara! A po i shef te gjithë këta njerëz? Tha: Po. Tha: Çdonjëri prej tyre është përgjegjës për veten e vet ndërsa ti je përgjegjës për te gjithë ata, andaj shiko se si do t'i përgjigjesh nesër Zotit tënd! U nis Ibni Ed'hemi ndërsa Haruni mbeti duke qare…





PASTROJE ZEMRËN TËNDE NGA ZILIA DHE URREJTJA DO TE ARRISH GRADAT E VEPËRMIREVE


Enes Bin Maliku rrëfen se një dite ishim duke ndejtur me Pejgamberin, Alejhi selam, kur tha: Tani do te vie një njeri prej banoreve te Xhennetit! Kur ja doli një njeri prej medinaseve, (ensareve), mjekra e te cilit pikonte ujë nga abdesi ndërsa sandalet i mbante ne dorën e majte.

Te nesërmen, Pejgamberi, Alejhi selam, tha sikurse një dite me pare dhe kur ja prape i njëjti njeri sikurse herën e pare… Poashtu edhe ne ditën e trete, Pejgamberi, Alejhi selam, tha siç tha ne dy ditët e para dhe ja prape i njëjti njeri sikurse ne dy ditët e para…

Kur u ngrit njeriu te shkonte, e pasoi Abdullah Bin Amr Bin El Asi, i cili i tha: Babai im me ka hidhëruar keshtuqe jam betuar te mos shkoje ne shtëpi tri dite, nëse do te me beje konak, do te isha mirënjohës? Njeriu tha: Po, si jo…

Enesi vazhdon rrëfimin tij e thotë: Abdullahi na tregonte se ai kishte bujtur tri net por nuk e kishte pare te falej natën përveç se kur afrohej koha e namazit te sabahut, ngrihej falte pak namaz nate pastaj shkonim se bashku ne xhami për namaz te sabahut… Kështu vepronte çdo nate…

Kur kaluan tri net dhe gati thuajase e nënçmova punën dhe përpjekjet e tij për adhurim, i thashë: O Sa'd! Unë me babain tim nuk jam grindur por unë e kam dëgjuar Pejgamberin, Alejhi selam, duke thënë tri here: Do te vij tani një njeri prej banoreve te Xhennetit dhe tri herë ishte ti, andaj pata dëshirë te vij tek ti te shikoj se çfarë bën qe ke arritur këtë pozite?!

Tha: Unë nuk bej diç përveç asaj qe ti ke pare. Pasi qe u nisa me thirri e me tha: Unë nuk bej diç përveç asaj qe ti ke pare, me përjashtim se unë ne zemrën time nuk barti urrejtje dh as zili për ndonjë te mire, qe Allahu, subhanehu ve teala, ia ka dhënë ndonjë muslimani, dhe çdo natë kam fjetur duke qene zemra ime ne këtë kthjelltësi!

Tha Abdullahu: Atëherë, përpjekja jote për ta pastruar shpirtin te paska shpjerë ne këtë pozite! Kur u kthye Amri tek Pejgamberi, Pejgamberi, Alejhi selam, e porositi: Nëse ke mundësi te flesh duke mos patur mashtrim dhe as urrejtje ne zemrën tende (beje). Kjo është prej traditës (sunnetit) time dhe kush largohet nga tradita ime, ai veç është larguar prej meje.



NË TË NJËJTËN DITË U SPROVUA NË FËMIUN MË TË DASHUR DHE NË GJYMTYRËN MË TË RËNDËSISHME TË TRUPIT


Urve Bin Zubejri ankohej nga një dhimbje ne pjesën e nëngjurit ne këmbë dhe meqë nuk mund te shërohej ne Medine, kishte vendosur te shkonte ne Sham. Me vete e morri djalin e tij me te madh dhe me te dashur tek ai.

Kur shkoi atje, mjeket i thane se shërimi i tij është vetëm ne prerjen e pjesës se nëngjurit duke mos patur opsion tjetër. Kur pyeten se kur t'ia prejnë, thane: Prejani këmbën duke qene ai ne namaz, sepse ai kur te falet nuk ndinë asgjë qe ndodhe përreth tij.

Këtë dite Zubejri ishte agjërueshëm dhe posa ia filloi namazit ia prenë këmbën, pastaj i hodhën vaj te vluar ne këmbë qe t'i ndalej gjaku ndërsa Urves nga dhimbja i ra te fiket. Ku u kthjell (dhe e pa veten ashtu pa një këmbë) tha: Nuk ka ndihme dhe as ndryshim pa ndihmën dhe forcën e Allahut…Me mjafton Allahu! Sa Mbështetës i mire është Ai!...

Pas pak, erdhi një njeri dhe e informoi se birin e tij, Muhammedin, e kishte mbytur një kafshe. Te Allahut jemi dhe tek Ai do te kthehemi- tha Urveja.

E humbi këmbën dhe e humbi djalin, i cili ia kryente punët dhe nevojat e tij…Kur u kthye ne Medine, njerëzit vinin ta ngushëllonin, ndërsa ai nuk thoshte tjetër përveç: Me te vërtetë, ne këtë udhëtim u lodhem! Ai e falënderonte Allahun dhe bënte durim për hire te Tij duke thënë: O Zoti im! Nëse ma ka marre një gjymtyrë të trupit, m'i ke lënë tjerat, nëse ma ke marre djalin me te dashur, m'i ke lënë bijtë tjerë, Ty te takon falënderimi ne fillim dhe fund!



KAM FRIKË SE TE MIRAT NA U JANË PËRSHPEJTUAR NË KËTË DYNJA


Pas një fitoreje te madhe, sahabiut te famshëm, komandant ushtrie, Abdurrahman Bin Avfit dhe shokëve te tij, iu ishte përgatitur ushqim i mrekullueshëm, por, Abdurrahmani u largua ne një ane dhe filloi te qaje…

Çfarë ke qe qanë kur sot është dite e një fitoreje te madhe për muslimanet- e pyeten shokët?

Tha: Ju nuk keni pare çfarë kam pare. Unë kam prezantuar me Pejgamberin, Alejhi selam, ne betejat e para dhe kam luftuar me te, prej nesh kishte qe shkuan tek Allahu, subhanehu ve teala, duke mos marrur asgjë prej kësaj dynjaje…Prej tyre ishte edhe Mus'ab Bin Umejri, i cili u vra ne betejën e Uhudit, dhe te cilin nuk patëm ta qefinosim me asgjë, përveç rrobës se tij te shkurtër; kur ia mbulonim kokën, i dukeshin këmbët ndërsa kur ia mbulonim këmbët i dilte koka…Tha Pejgamberi, Alejhi selam: Mbulojani kokën ndërsa mbi këmbë veni diç nga fletët një bime limoni", dhe ja kështu e varrosëm.

Ndërsa ne, gati pothuaj se te gjithë jemi guvernator te ndonjë shteti, para duarve kemi ç'të duam nga te mirat e dunjase, andaj le të frikësohemi qe mos ndoshta këto te mira na u janë përshpejtuar ne këtë bote!