Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[LOGIC]

Djali i Lordit Bird pranon Islamin


Jonathan Birt, djali i Lordit Bird, ish-drejtori i përgjithshëm i BBC pranon Islamin

E hënë, 18 Shkurti 2008 16:10

Xhonatan Bërt (Jonathan Birt), djali i Lordit Bird dhe Ema Klark (Emma Clark), mbesa e ish- kryeministrit liberal Herbert Asquith janë vetëm dy prej 14.000 anglezëve kryesisht të elitës të racës së bardhë që janë konvertuar në Islam.
Në studimin e parë autoritativ të këtij fenomenit, të kryer prej 'The Sunday Times' gjatë këtij viti, disa njerëz të pasur, të famshëm, të popullarizuar dhe pasardhës të figurave të larta qeveritare kanë përqafuar besimin islam pasi janë zhgënjyer nga vlerat perëndimore.

Studimi i ri nga ana e Jahjas (dikur Xhonatan) Birt, djali i Lordit Bird, ish-drejtori i përgjithshëm i BBC, siguroi të dhënat e para të sigurta mbi temën e ndjeshme të transferimit të kristianëve në Islam.

Ai përdori regjistrimin më të fundit të popullsisë për të konkluduar se tani ekzistojnë 14.200 anglezë të konvertuar në Britani.
Duke folur për herë të parë publikisht rreth besimit të tij, Birt argumentoi se së pari duhet të shfaqet një figurë frymëzuese, e ngjashme me të konvertuarin amerikan Malkom X për Afro-Karaibikët nëse në stadin tjetër, duhet të ndodhë një kthim masiv midis anglezëve të bardhë.
Na nevojiten figura të rëndësishme tranzicionale për të shpjeguar diçka të huaj (si Islami) në të folurin e përditshëm, citohet të ketë thënë Birt prej 'Times', doktoratura e të cilit në Universitetin e Oksfordit është mbi muslimanët e rinj britanikë.
Imazhi i Islamit i projektuar prej lëvizjeve politike islamike nuk është shumë atraktiv –thotë ai.
Fillimisht, Birt tha se nuk pati arsye koherente për konvertim, por 'unë mendoj se ishte thellësia, ekuilibri dhe koherenca e plotë e mënyrës muslimane të jetesës e cila më bindi mua.'

Ema, stërgjyshi i së cilës ishte, kryeministri liberal Herbert Asquith, që e mori përsipër Britaninë gjatë luftës së parë botërore, tha: 'Ne jemi aktualë, unë shpresoj se kjo nuk është një mënyrë kalimtare'.
Klark e cila ndihmoi për projektimin e një kopshti islamik për princin e Uellsit në Highgrove, është tani duke ndihmuar në krijimin e një kopshti të ngjashëm për një xhami në Woking Surrey.
Islami është miratuar edhe në zemër të Qeverisë. Mbretëresha ka aprovuar dispozita të reja për të lejuar stafin musliman në Pallatin Bukingam (selinë qendrore të Mbretërisë Britanike) për të ndjekur faljet e të së premtes në xhami.
Shkolla me financim shtetëror në Londër e themeluar prej Jusuf Islamit, më parë Cat Stevens, ka bërë që futbollistët kryesorë të sigurojnë ndikim model.
Këtë shkollë e kanë frekuentuar edhe Nikolas Anelka, sulmuesi i Mançester Sitit dhe "Fredi" (Omer) Kanoute i Totenhem Hotspur-it.
Kjo prirje është duke i inkurajuar liderët muslimanë të cilët janë të bindur se kthimi i figurave prominente të shoqërisë do të ndihmojë për të mbrojtur një komunitet të stigmatizuar (damkosur) prej "terrorizmit dhe fundamentalizmit".
Komuniteti ka qenë vënë në shënjestër padrejtësisht dhe këto zhvillime e inkurajojnë atë në këtë kohë të vështirë – është shprehur kryetari aktual i imamëve dhe Këshillit të xhamive, Zaki Badavi.
alb-selefet

[fisniku-student]

Nuk je ti i verbër, por unë isha i verbër!


Nuk i kisha kaluar të tridhjetat kur gruaja ime lindi fëmiun tonë të parë. Akoma vazhdoj dhe kujtoj atë natë me shokët e mi, në një prej vendeve të pushimit ku kalonim natën, të mbushura me fjalë dhe biseda të kota, madje edhe me pergojime dhe harame të tjera.
Isha unë ai që e mbaja fjalën më së shumti në mesin e shokëve duke përgojuar dhe u tallur me njerëz, kurse shoket e mi qeshnin dhe kenaqeshin me këtë.

Këtë natë kam qeshur shumë. Posedoja talent të çuditshem në imitimin e njerëzve, saqë edhe zërin e ndryshoja sikur zëri i personit që e imitoja. Tallesha me secilin, saqë edhe shoket e mi nuk i kurseja nga kjo.

Kujtoj këtë natë, ku u talla me një të verbër që lypte në treg. Ia vura këmbën përpara, zuri në kembën time dhe u rrezua. Më tha diçka por nuk e mora vesh se ç'foli. Shokët dhe të gjithë njerëzit që ishin në treg qeshnin.

U ktheva ate natë shumë vonë në shtëpi si gjithherë dhe gjeta gruan time duke më pritur. I vinte keq për gjendjen time, me pyeti me zë të ulet dhe të dobësuar: Rashid, ku ishe? Ia ktheva me shaka: Në Mars, tek shoket si zakonisht.

Ishte tepër e lodhur. Mori të flasë por lotët e kishin ngulfatur: Rashid, jam lodhur shumë, dhe me duket qartë se më është afruar koha e lindjes.

Ndjeva në vetën time se kam qenë i pakujdesur për të. Ka qenë e duhur të jam me i kujdesur për të dhe me afër saj, dhe te rrij më pak natën jashte shtepisë, veçanerisht në muajin e saj të lindjes.

E dergova në spital me shpejtësi, hyri në dhomen e lindejs dhe filloi t'i ndjejë dhimbjet e lindjes. Me orë të tëra prita lindjen, derisa më humbi durimi duke pritur dhe thash të shkojë në shtëpi, dhe lashë numrin e telefonit tek përgjegjësit, që të më thërrasin kur të lindë .U ktheva në shtëpi të pushojë.

Pas një ore më lejmëruan për të më përgezuar për lindjen e djalit, Salimit. Shkova në spital mënjëherë. I pari që më takoi me pyeti për numrin e dhomës dhe informatet tjera për shoqën time. Kërkuan prej meje të paraqitësha së pari të doktoresha, që ishte kujdesur për shoqën time. Bertita me vrazhdësi: Çfarë doktoreshe! Me rëndesi është ta shohë djalin tim. Por me detyruan që të shkoj tek doktoresha.

Hyra tek ajo dhe me lejmeroi se lindja e djalit tuaj është me të meta. Më këshilloi që të pajtohem me caktimin e All-llahut, pastaj me tha se djali juaj ka deformim të madh në të dy sytë e tij dhe kjo konkludon se djali juaj është i verbër. E ula kokën dhe u mundova t'i ndali lotet dhe mënjëherë kujtova lypsin e verbër, të cilin e kisha rrezuar në treg dhe qeshen njerezit me te. Thashë: Subhanallah ç'ka të mbjellësh korrë. Qëndrova kështu për një çast dhe nuk dija se çka të thoja. Mu kujtua gruaja dhe djali. Falënderova doktoreshen për butesinë dhe sjelljen e saj dhe shkova ta shoh gruan dhe djalin.

Gruaja nuk ishte e deshpëruar për atë që na kishte goditur, ishte besimtare e forte në caktimin e All-llahut dhe e kënaqur me te. Shpesh me këshillonte që të mos tallem me njerëz, dhe e perseriste shpesh mos i përqesh njerëzit!

Dolem prej spitalit, doli edhe Salimi i vogël me ne. Në të vërtetë, nuk u kujdesësha shumë për Salimin. E konsideroja sikur të mos ishte prezent në shtëpi, saqë kur qante shumë ikja nga dhoma e fjetjes dhe dilja në sallon dhe flija. Ndërsa gruaja ime kujdesej shumë për te dhe e donte shumë. Kurse unë, jo që e urreja, mirëpo nuk mund ta doja, nuk e di pse...?!

Rritej salimi dhe filloi të zvarritej. Kur mbushi afër gjashtë vjetë filloi të mundohej të ecte. Vërejtem tek ai se ishte edhe i gjymtë në kembë.

Pas Salimit, që ishte fëmiu ynë i parë, lindi dhe Umeri dhe Halidi. Kalonin vitet, rritej Salimi dhe rritëshin edhe vëllezërit e tij.

Nuk e pelqeja te rrija në shtëpi, si gjithmonë isha me shokët e mi. Në të vërtet, isha bërë si loder në duart e tyre. Nuk shpresonte gruaja ime se unë mund të përmisohesha. Porse ajo gjithmonë lutej që të më udhëzonte All-llahu dhe nuk hidherohej prej veprimeve të mija të pamatura. Hidherohej vetëm kur shihte moskujdesjen time ndaj Salimit dhe interesimin tim te madh për vëllezërit e tij.

Rritej Salim por rritej edhe brengosja ime për te, nuk e refuzova kërkesën e gruas sime që ta regjistroj Salimin në një shkollë për të nxënësit me të meta.
Isha i pakujdesshem ndaj kohës dhe vitet shkonin, ditet me ishin bërë të njëjta, punë-gjumë, ushqim dhe qendrim im në orët e vona të natës, kjo ishte dita dhe jeta ime.

Ishte ditë e xhuma, u zgjova në ora njembedhjetë të drekës, për mua ishte akoma herët. Kisha një takim, në një gosti me kishin ftuar, u vesha bukur, u parfumosa dhe vendosa të dal.

Duke kaluar nëpër koridorin e shtëpisë, papritmas ma tërhoqi vërejtjen Salimi duke qarë shumë me një zë të madh. Ishte hera e parë që vërejta Salimin duke qarë, që prej kur ishte i vogel. Dhjete vite kishin kaluar e unë nuk i jam afruar atij. U mundova ta injoroj sikurse nuk po e dëgjoj, mirëpo nuk u mbajta, dëgjova zërin e tij duke thirrur nënë e tij kurse unë isha prezent. Ktheva koken kah ai, pastaj u afrova tek ai dhe i thashë: Salim, pse qanë? Çfarë ke?

Sapo dëgjoi zërin tim u ndal nga të qajturit dhe kur ndjeu se jam afër tij filloi të prekë përreth tij me dy duart e tija të vogla. E kuptova se po mundohet të lergohet nga unë, sikur don të me thonte: , "Tash gjete kohë të interesohesh për mua, ku ishe që dhjete vite?!" Hyri në dhomën e tij e unë i shkova nga pas. Në fillim refuzoi të më tregonte shkakun se pse qante. U mundova te sillem butë me te deri sa filloi te me tregoi problemin.

Ishte vonuar Umeri, i cili e dërgonte atë në xhami për namaz të xhumasë, ishte frikuar se nuk do te gjente vend në saffin e parë, thirri Umerin dhe thirri nënën e tij, porse nuk i përgjigjej askush dhe qau. I shikoja lotët e tija, që i rridhnin nga sytë e verbër. Subhanallah thashë, une isha i verber e jo ai!

Nuk e mbajta dot vetën deri në fund të fjalës së tij, vendosa doren time mbi gojën e tij dhe i thash: Për këtë ke qarë, o Salim? Ma ktheu: Po.

I harrova shoket e mi, e harrova gostinë, që kisha për të shkuar, dhe i thash: O Salim, mos u hidhero! A e din se kush do të dërgojë ty sot në xhami? Tha: Sigurisht Umeri porse ai vonohet gjithmonë. Ia ktheva: Jo Umeri, por unë do të dërgoj sot në xhami.

U habit Salimi, nuk e besonte këtë, mendoi se po bëja shaka me te dhe filloi të qajë. Ia fshiva lotët e tija me dore dhe e kapa për dore. Desha ta dërgojë me veturë, porse refuzoi duke me thënë: Xhamia është afër dhe kam dëshirë të eci deri në xhami.

Nuk e kujtoja herën e fundit që kam hyrë në xhami, porse ishte hera e parë që ndjeva frikë dhe pendim për ato vite të gjata, që me kishin shkuar pa falur namaz.

Kishte qënë xhamia e mbushur me besimtarë, por, për Salimin gjeta një vend në rreshtin e parë. Dëgjuam hutben e xhumasë së bashku dhe u fal Salimi afër meje. Në fakt unë u fala afër tij.

Pasi mbaroi namazi, kërkoi prej meje që t'ia afroi Kuranin. U habita! Si do të lexon kurse ai është i verbër?! Ne fillim e injorova kërkesën e tij, mirëpo u frikova mos po i shkaktoj plagë në vetën e tij dhe ia dhashë Mus'hafin. Kërkoi prej meje që t'ia hapi Mus'hafin tek sureja Kehf. Fillova ta shfletojë Mus'hafin deria sa e gjeta në përmbajtje suren Kehf. E mori, e vendosi përpara vetës dhe filloi ta recitojë surën me sy të mbyllur.

O All-llah! - thash i çuditur. Ai e ka mësuar tërë suren Kehf.

U turperova prej vetës, e kapa një Mus'haf që të lexoj, ndjeva një dridhje në vete nga frika. lexova e lexova dhe e luta All-llahun të më falë dhe të më udhëzojë. Fillova të qajë i penduar me një zë sikur fëmijë. Disa njerëz akoma ishin të pranishëm në xhami duke falur nafile, u turpërova prej tyre dhe u mundova të mos e marrin vesh që po qajë.

Paspak ndjeva dorën e vogël të Salimit duke prekur fytyren time, duke m'i fshirë lotët, që më kishin mbuluar. E afrova dhe e shtërngova për gjoksi duke e përqafuar, e shikova njëherë dhe tash në vete: Ti nuk je i verbër, por unë jam i verbër.

U kthyem në shtëpi. Grauja ime ishte brengosur shumë për Salimin. Mirëpo, kur mori vesh se unë kam qenë me të në xhami dhe kam falur namazin me te, brenga e saj u kthye në gëzim. Nga kjo ditë nuk kam lënë namaz pa falur në xhami.

Braktisa shoqërinë e shfrenuar të natës dhe bëra shoqëri më të mirë, shokë të xhamisë, të cilët i njoftova në xhami dhe shijova ëmbelsinë e imanit me ta.
Mësova shumë gjëra prej tyre, që dunjaja m'i kishte harruar.

Nuk leja ligjërate, që mbahej në xhami e që nuk prezentoja në to, e bëra hatme edhe Kur'anin disa herë në muaj, u lidh gjuha ime me permendjen e All-llahut në çdo kohë, me shpresë që të më falë All-llahu për përgojimet dhe gjynahet tjera që i kisha bërë.

U afrova me afer familjes si kurrë më parë.

Një ditë, vendosen shokët e mi të mirë të shkojnë në një vende largë nga shtëpia ime, për të bërë thirrje në Islam. Në fillim, nuk isha i vendosur të shkojë me ta, por pasi fala namaz istihare dhe lajmërova bashkëshortën time, që mendova se do të refuzonte, por përkundrazi u pajtua me vendimin tim dhe me nxiti në këtë qëllim. Ishte hera e parë që e lajmeroja gruan time për shkuarje në një vend jo të shfrenuar dhe te urrejtur e të mbushur me harame.

U drejtova kah Salimi, i tregova për udhëtimin tim, me kapi me dy krahet e tij të vegjël dhe më përqafoj duke u lutur për mua.

Mungova në familje afërsishte tre muaj e gjysëm. Gjatë kësaj kohe thirrja në telefon sa herë që më jepej mundësia, bisedoja me bashkeshorten dhe femijet.

Filloi të më kapë një mallë i madh. Ah... sa me mori malli për Salimin.

Kisha dëshirë ta ndegjoja zërin e Salimit, ai ishte i vetmi qe nuk kisha biseduar me te prej që kisha udhëtuar. Nuk e dija shkakun, ose është në shkollë mendoja ose në xhami ne kohen kur thirrja.

Sa herë që bisedoja me bashkëshortën, i tregoja për mallin që me kishte marrur për Salimin, kurse ajo qeshte e gëzuar dhe duke me përgezuar për te. Vetem se në herën e fundit kur bisedova , nuk e dogjoja të qeshuren e saj, si zakonisht, për habi kishte ndërruar zërine saj. I thash t'i dërgonte selam Salimit nga unë. Ma ktheu: Inshallah, dhe pushoi.

Pasi që erdhi koha e kthimit në shtëpi u gëzova shumë. Kur u ofrova derës së shtëpisë trokita dhe shpresoja që ta hapë deren Salimi. Papritmas, e hapi derën Halid, i cili akoma nuk i kishte mbushur katër vite. E përqafova dhe e barta me krahet e mi, kurse ai bertiste: Babi... babi...! Nuk e di, sa hyra në shtëpi ndjeva një ngushtim në vetën time, kërkova ndihmë nga All-llahu prej shejtanit të mallkuar.

Ndejta me gruan time, pashë se ishte e vërenjtur në fytyrë, nuk ishte sikur herave të tjerave. U mundua të paraqitej si e gëzuar për ardhjën time. E pyeta se çka ndodhur? M'u përgjigj: Asgjë!

Në çast m'u kujtua Salimi. I thashë: Ku është Salimi? Uli kokën e saj dhe nuk m'u përgjigj, ndërsa në fytyrën e saj filluan t'i rrjedhin lotët. Bërtita prap: Ku është Salimi? Nuk foli askush. Më pas m'u afrua Halidi i vogël duke belbezuar dhe tha: Baba, Salimi ka shkuar në xhenet tek All-llahu. Gruaja filloi të qajë me të madhe gati sa nuk u perplas për tokë dhe dola nga dhoma e pikëlluar për ndarjen e Salimit.

Pas kësaj, mora vesh se dy javë para se të mbërrija Salimin e kishte goditur një temperaturë e madhe dhe ethe dhe bashkëshortja e kishte dërguar në spital. Mirëpo, sëmundja i ishte rënduar u nda nga kjo botë.

Salimi nuk ishte i verbër por unë isha i verbër.

O All-llah, sa kënaqësi është ta shijosh ëmbëlsinë e imanit!

All-llahu e mëshiroftë Salimin! E njohu All-llahun edhe pse ishte i verbër. Sa e sa njerëz sot posedojnë shqisa të shëndosha por nuk shohin dhe nuk e njohin All-llahun [subhanehu ve teala].

[fisniku-student]

Një ngjarje rënqethëse



Kjo ngjarje i ndodhi Halidit.Kur ai ishte në moshën e tij të fëmijëris i vdiq babai,dhe nëna iu martua në një vend tjetër kështu që Halidi mbeti nën mbikqyrjen e gjyshit të tij.Halidi filloi jetën tek gjyshi i tij,mirëpo mallin për nënën e tij nuk ia shuante asgjë,kështu që vendosi të shkoj tek nëna e tij.

Kur shkoi atje burri i nënës së tij u paraqit shum arrogant dhe në mënyrë q'njerzore dhe e përzuri menjëher.Halidi i pikëlluar dhe i mërzitur u kthye tek gjyshi i tij.Kujdesja për të ishte shumë e dobët kështu që ai u njoftua me disa shokë të pakujdesëshmëm,pas një kohë filloi të shkoj në shkollë,kështu që aty u njoftua me shokë të pandërgjegjëshëm dhe u ndikua nga kultura e tyre dhe filluan që të bënin punë të pahijshme si: vjedhja,sigurimi i kasetave të pamoralshmefe tj.Kjo vazhdoi me Halidin vite të tëra pasi që nuk kishte kush të kujdeset për të.Pas një kohe një ndër shokët e pakujdeshem te Halidit ia propozoi atij që ta blej një kompjuter dhe në të ta kyq edhe internetin,kështu që Halide veproi sipas shokut të pandërgjegjëshëm,kërkoi nga gjyshi i tij që të ja siguroj një gjë të tillë dhe gjyshi ia plotësoi dëshirën.Pas kësaj shoku i padërgjegjshëm erdhi tek shtëpia e Halidit dhe i'a instaloi disa programe në kompjuter të cilat Halidit i'a ndihmonin që ti'a plotësonin qëllimet e këqija.Halidi filloi të përdor internetit të hyn në faqe dhe qate të llojllojta ku aty u njoftua me shumë shokë dhe shoqe,ndërkohë u njoftua edhe me disa operatore të qateve të llojllojta ku ato operatore ishin të fesë qifute,keto femra Halidit i ofruan shumë oferta për mësimin e menagjimit të qateve të ngjashme kështu që Halidi arriti të mësoj internetin shumë mire,ato vajza ia paguanin të gjitha hargjimet e internetit (pagesat që nevoiten për hapjen e qateve të ngjashme) kështu që Halidit vetëm sa iu shtonte kurajo të vazhdonte një gjë të tillë,arriti të hap një qat të vetin dhe të njoftohet me shumë mashkuj dhe femra.Ndërkohë Halidi u martua,mirëpo nuk kishte aspak harmoni me me gruan e tij, pasiqë ishte shumë i preokupuar me internetin.Halidi në dhomën ku e përdorte internetin nuk lejonte askushi që të hynte në të,aty kalonte gjithë kohën natën dhe ditën,ku një ditë prej ditëve nga lodhja shumë e madhe e kaploi gjumi mbi tavolinë,kur hyri gruaja e tij pa se halide kishte fjetur mirpo e shkreta q’të shof në kompjuter biseda të kota (të pamoralshme), fotografi pornografike të llojllojta etj.Gruaja e tij u shokua nga kjo që pa me sytë e saj,kështu që ndodhi një konflikt mes tyre dhe erdhi deri tek më e keqja – shkurorëzimi.Halidi ngeli pa grua, mirëpo kjo nuk e mundonte shumë pasiqë ai ishte i pas gjërave të tjera.Një net prej netëve Halidi i shfrenuar gjatë natës në qat e kishte një vajz të cilën e shifte në kamer shumë mirë me gjithë personat e tjerë që në atë kohë ishin në chat dhomën e Halidit (dhomën e internetit), e urdhëroj vajzën që të i zhvishet lakuriq,vajza e shkret duke qëndruar ë zhveshur i bënte disa lëvizje të cilat ia kërkonte Halidi, kështu që në atë moment ndodhi edhe më e keqja,kur në atë moment i rat ë fikët kësaj vajzeje, të gjithë të cilët e shihnin me kamer këtë vajz menduan qe i ra të fikët porr në realitet ajo vdiq lakuriq pas mesit të natës,por këta nuk e bën këtë gjë për të madhe,derisa pas një kohë iu lajmëruan të afërmit e saj Halidit në baz te emailit mirëpo Halidi prap vazhdoi të veten (i shfrenuar).Ndërkoh Halidi u martua për së dyti her,mirëpo kësaj radhe gruaja i qëlloi një besimtare e vërtet dhe e sinqet e cila filloi vazhdimisht ta këshilloj Halidin të ja kujtonte vdekjen,frikën e Allahut mirëpo kjo shkoi një kohë të gjatë ku njëher prej herëve ia lëshoi(në kompjuter) një ajet Kur’anor ku All-llahu i lartëmadhëruar thotë: A nuk erdhi koha që besimtarëve të ju dridhen zemrat nga frike e Zotit,kjo e preki shumë në zemër Halidin kërkoi pendim tek All-llahu i lartëmadhëruar që All-llahu të i'a fal të gjitha mëkatet kështu që Halidi e morri shumë më seriozitet u pendu tek All-llahu i lartmadhëruar I mbylli të gjitha ato faqe në internetit I theu mjetet e panevojshme dhe filloi jetën e vet në Islam,dhe në fund porosin e fundit e tha: Kërkoj nga Çdo besimtar dhe nga çdo i ri,mos të thellohet në internet me gjëra të kota sepse ato nuk rezultojnë me asgjë, vetëm se disfatë dhe humbje kohe.Pas kësaj Halidi të gjitha gjërat që i përdorte për të këq tani i përdor për të mirë,pra ky ishte mesazhi i fundit I Halidit.Allahu na i dhuroftë një pendim të fortë Inshalla.

[fisniku-student]

Ëndërr Tradhëtuese



Kështu me ka ndodhur

Më kujtohet si sot! Ishte kohë vjeshte dhe nata kishte filluar të binte në gjumin e saj, mbi dheun e lagur nga një shi që sapo kishte pushuar.

Ishim mbledhur të gjithë rreth sobës, kur papritur në oborr dëgjuam një zhurmë dhe një zë të vrazhdë që ngatërronte fjalët. Për një çast u shtangëm të gjithë. Dikush i binte derës së jashtme me forcë. Të gjithë mbajtëm frymën si të kishim frikë se mos dëgjohej. U lehtësuam vetëm kur dëgjuam zërin e babait që tha:

Pse je katandisur kështu?

Të ardhurit u futën brenda. Ishin të lagur nga koka deri te këmbët. Kur i pamë se kush ishin, u tronditëm shumë. Ishte babai i shoqes sime, i dehur, i cili me trupin e tij të madh e të shëndoshë varej mbi krahun e lodhur të gruas së tij të dërrmuar nga sjellja e ashpër e të shoqit. Në xhep, ai mbante një shishe rakie të boshatisur, ndërsa në dorë, një tjetër që sapo e kishte hapur. Më erdhi shumë keq, saqë më vinte të qaja tek shihja të shoqen në atë gjendje të mjeruar. Të gjithë heshtnin, por në sytë e tyre lexohej qartë ajo që shprehnin.Dëgjohej vetëm zëri i trashë dhe fjalët e ngatërruara të burrit të dehur,që kerkonte një shishe raki.Pamje rrënqethëse.Pikat e shiut që rrëshqisnin mbi flokët e gruas bashkoheshim vjedhurazi në mjekër me lotët e dhimbjes. Ata derdheshin në fundin e lagur që avullonte në trupin e njomë. Ai këmbëngulte , dhe mua më rijohej imazhi i tij në gjendje normale. Një njeri i thjeshtë respektues dhe dashamirës.Po pse t’i ndodhë kështu? Sa i padrejtësi i bën njeriu vetes.Por kjo dramë nuk kishte të sosur dhe vazhdontë të brente çdo ditë shpirtrat e lënduar të së shoqes dhe fëmijëve, të cilët duhet të përballeshin, krahas dhunës, edhe me turpin e rëndë që u shkaktonte sjellja e tij brutale. Më ndodhte shpesh që shkoja për të bisedoja me shoqen time. Dikush duhet të bënte diçka për babain e saj. E vetmja urë kalimi ishte besimi. Nu kisha, kurajo , nuk di se si do të rëeagonte ndaj asaj që do t’thoja? Disa ditë përplasje dëshire dhe mendimesh në zemrën time.

Një mëngjes herët, kur po mbushja ujë në kroin e fshatit, pashë disa njerëz që tregonin me dorë dhe vraponin në drejtim të lumit që ishte shumë afër fshatit. U bëra kureshtare dhe e ndoqa nga pas turmën për të parë se çfarë kishte ndodhur.Në ujë, pranë bregut të lumit, valëzonte shpina e një njeriu të zhveshur që të dukej se po fliste përçart, por në të vërtetë ato ishin fjalët më prekëse dhe më me kuptim që unë kisha dëgjuar ndonjëherë.Ah, o Zoti im më kthe edhe një herë që të sillem ndryshe.Por atëherë ishte tepër vonë. Agonia e vdekjes e kishte mbërthyer. Nuk ka më kthim prapa. Askush nuk mund të të bëjë as dëm as dobi. As shishja e alkolit nuk mund të të ngushëllojë më. Fillon momenti i llogarisë me zotin tënd. Dhe ti ndiesh i turpëruar dhe i penduar për hijen e zezë të veprës tënde që të ka mbështjellë dhe nuk e heq dot. Ndjeva një ngushtim në grykë. U pendova për mosguximin tim, por ky moment më vleu si perkujtim për veten. Dhe prandaj po ju them edhe ju. Ne nuk e kuptojmë se si si jeta e kësaj bote po na vret, po na i rrëmben ditët tona dhe po e ngushton hapësirën mes nesh dhe vdekjes.Dhe ne ngushëllohemi me fjalët s’ka ardhur momenti i duhur.Nuk paska moment të duhur për të përhapur fjalën e Allahut. Nxito dhe bëju të ditur atyrerrugën që të që të shpëton prej zjarrit.Mendo se një ditë mund t’i vijë vdekje edhe prindit tënd, e ti do të pendohesh për heshtjen tënde por.... T’i kryeje detyrimin tënd, urdhëro për të mirë , pastaj udhëzimi i takon Allahut. “Kë udhëzon Allahu nuk ka kush e humb dhe kë humb Allahu nuk ka kush e udhëzon.”.

[fisniku-student]

Thuhet se ....

Në një fshat prej fshatrave të largëta nga zërat e jetës kaluese jetonte një njeri me fëmijët e tij që ishin pesë dhe me dy bijat e tij. Thuhet se njeriu ishte serioz, i qartë, me mendje të mirë dhe burrëri të njohur, dhe afër tij jetonte komshiu i tij, vëllau i tij me birin dhe bijën e tij Umu Fulan.
Njeriu që cekëm këtu i edukoi fëmijët e tij në mënyrën më të mirë dhe në fisnikërinë arabe të pastër, dhe i ka mësuar sipas diturisë së tij gjërat e fesë së tyre të pastër.
Një ditë prej ditëve trokitën derën dy burra të panjohur, ua hapi derën njeriu i mençur.
Mirë se vini, ndjehuni të lirë. Ua sjelli atyre çajin, kafet, hurmat e çmueshme, dhe ëmbëlsira para se ti pyet për nevojën e tyre.
Hëngrën dy mysafirët dhe pinë deri sa u ngopën nga fisnikëria e këtij njeriut që i ka pranuar i cili kishte traditë nga fisnikëria e tij të mos e pyet mysafirin për asgjë para se të i pranoj dhe tu shërbej diç atyre, filloi i zoti i shtëpisë në fjalim të butë me mysafirët e tij , dhe filloi të i gëzoj dhe t’iu buzëqeshet në fytyrat e tyre, deri sa u rehatuan ndjenjat e tyre dhe filluan të flasin qartë dhe pa censurë.
Mirë se keni ardhur dhe mirë se ju pritëm. shtëpia është shtëpi e juaja, nëse s’ju mban toka, do t’ju bartim mbi kokë.
Allahu të dhashë të mira, dhe të bekoftë ty, ju qenkeni edhe më shumë se sa kemi dëgjuar ore burrë fisnik, në të vërtet donim që të mbesim tek ju mysafir për tri ditë, të sigurohemi këtu, dhe ta kryejmë nevojën tonë, dhe të kthehemi pastaj nga kemi ardhur prej shteteve tona.
Shtëpia është shtëpi e juaja.... Shteti është shtet i juaji, e ju jeni nën mbrojtjen tonë dhe nën sigurinë tonë, nuk do t’ju arrij diçka e keqe, dhe nuk do të lëmë diç pa bërë për ju nga ajo që na i ka mundsuar Allahu për shërbimin tuaj.

Allahu të bekoftë o njeri fisnik.
I thërret njeriu bijtë e tij: O bijtë e mi, këta janë mysafirët e mi, dhe janë në mbrojtjen time, ua kam dhënë besën, e mos ti prek diçka e keqe, dhe mos të shohin nga ndokush diçka të keqe, Pashë Allahun o të dashurit e mi, ngase i Dërguari (alejhi selam) na ka këshilluar për mysafirin, dhe fisnikëria e mysafirit është rruga e pejgamberëve (alejhim selam) pa diskutim.
Mysafirët e tu janë edhe tanët, dhe ti je baba dhe Uelij Emrina (njeriu që mban përgjegjsi mbi dikënd quhet welij emr), do të na shohësh inshallah ndaj tyre fisnik, dhe rreth tyre të përqendruar, rri i sigurtë, dhe mos ke asnjë dert për këtë.
Hynë mysafirët në shtëpinë e pronarit dhe fletën disa orë në qetësi, pastaj u zgjuan nga gjumi, pasi që kishte perënduar dielli, dhe kishte hyrë nata.
Deshi njëri prej bijve që ti zgjoj mysafirët për namazin e Jacisë, duke bartur me vete ujin e abdestit, por kur arriti afër derës i dëgjoi mysafirët e babasë duke folur diçka që se kishte pritur, dhe disa zëra jo të pëlqyer. Dhe prej dëshirës së flaktë u ndal dhe i dëgjoi bisedat e të dyve.
Nuk kuptoi asgjë... por.... papritmas... dëgjoi diçka të shumë të çuditshme!
Një emër femre.
Komshikja e tij.
Çka?
Vajza e xhaxhait!
....... Çka?
Jo .... Jo ... nuk mundet...

Mënyra përgatitja sulmuese në natë dhe pas dyerve të mbyllura që të arrijnë deri tek morali i vajzës së xhaxhait të këtij djali.
Mënyra e përgatitjes në shtëpinë e tij për t’ia marrë moralin e tij.
U tërhoq i riu me kujdes, dhe shkoi te dhoma e vëllait tij të vogël me frikësim, zgjohu o burrë.. zgjohu se koha s’meriton përtaci.
Çka ka ndodhur ore vëlla, me frikove dhe ma prishe shtratin.
Hajde dhe dëgjo, se nuk është kjo frika.
Çka ka ndodhur .... dua të flejë... se jam i lodhur...
E dridhi vëllau me një dridhje të fort, morali ynë është në rrezik, vajza e xhaxhait e pastër po i përkujtohet e keqja.
Ahhhh.... Çka? I fërkoi i riu sytë dhe u zgjua me vëllaun e tij nga ky çast dhe u drejtuan kah dera. Përgatitja ende ishte në diskutim, hynë të armatosur dhe mbytjen e djalit xhaxhait dhe të lidhet (arrestohet) mixha pastaj ti merret morali vajzës së vëllaut të babës së tyre.
Nuk mundi të përmbahet vëllau i vogël, u hyri në dhomë mysafirëve, e kapi njërin, dhe morri vëllau tjetër e gjuajti në grusht tjetrin në fytyrë.
Filluan dy mysafirët të bërtasin. Na shpëtoni... Na shpëtoni... O Fulan (Pronarit shtëpisë) O Fulan...
Doli baba nga dhoma e tij i frikësuar, e gjithashtu edhe fëmijët e tjerë, e shikuan ndodhinë. Çka është kjo? Jo...jo këta s’janë bijtë e mi. A paramendohet që të nënçmohet mysafiri im në shtëpinë time, dhe nga kush, nga bijtë e mi.
O baba ... o baba... këta dy njerëz po donë....
Ndal..., mos paçë babë ..
I urdhëroi babai fëmijët e tjerë (të tretë) që ti kapin vëllezërit e tyre dhe ti dërgojnë në bodrumin e shtëpisë pasi që ti lidhin, dhe vepruan..
Qysh jo kurse respektimi i prindit është farz ajn (obligim i domosdoshëm) ndaj tyre.
U kërkoi falje baba mysafirëve dhe e paraqiti turpin e tij, dhe tha në shpejtësi, s’po dij çfarë të them. Nuk kam vërejtur nga ata këso ndodhie më parë. Nuk e dijë, ndoshta mos janë sëmur nga xhinët (exhinet) apo i ka kapur çmenduria.
Unë.... unë... nuk po dij si t’ju kërkoj falje juve..... ju lutem rrini në mysafirllëkun (miqësinë) tim, dhe keni besën e Allahut dhe premtimin e tij se nuk do të përsëritet kjo që ndodhi.
Doli baba nga dhoma e miqve pasi u sigurua ndaj mysafirëve, dhe u drejtua i mrrolur me fëmijët e tij në bodrumin ku ishin dy bijtë e tij, e hapi derën i nevrikosur, e keqja shihet në sytë e tij, njëri djalë prapa tij dhe dy tjerët anash dhe dy të tjerët të lidhur në pranga.

Çka keni o të poshtër? A kjo është nga ajo që jemi mësuar? A kjo është fisnikëria e mysafirit? A kështu na ka mësuar feja jonë e pastër? Ju pos vëllezërve tuaj e dini hakun e mysafirit, o ju që keni zgjatur mjekrat dhe keni shkurtuar rrobat për pastërti.

O babë, këta s’janë mysafir por kriminel që na e donë neve të keqen, se i dëgjova me veshët e mi përgatitjet e tyre për të sulmuar shtëpinë e vëllait tënd që ta mbysin djalin e xhaxhait tim, dhe t’ia marrin moralin vajzës së xhaxhait tim, pasi që ta lidhin xhaxhain. Baba, ruaje moralin tonë para se të mos na e marrin.
Ti e dëgjove këtë me veshët e tu?
Po o baba.
Çka të bëjë, këta janë mysafirët e mi, e ai vëllai im?
Filloi të mendohet, e të mendohet, e të krahasoj në mendjen e tij dhe të mendoj, pastaj tha: Nuk lejoj që të flasin njerëzit se unë i kam tradhtuar mysafirët për hir të vëllaut.
O baba çfarë po flet! Morali o baba. Vajza e xhaxhait.
Hesht, mos paç baba, unë jam më i ditur se ti dhe më i njohur për këto gjëra, unë kam xhelozi ndaj vëllezërve, por mysafiri, mysafiri o birë, mysafiri në fenë tonë ka vlerë të madhe, nëse unë se mbaj premtimin çfarë do të ndodhë me mua. Me peshën dhe vlerën time në fshat.
O baba: Këta s’janë mysafir. Këta janë kriminel nuk kanë ardhur për miqësi, dhe nuk kanë hak tek ne, por Vaxhibi (domosdoshmëria) jonë është që ti përzëmë para se të kaloj koha.
Shtrëngoni prangat o bijë dhe mos ua zgjidhni deri sa të kalojnë kjo ditë dhe të na shkojnë mysafirët, dhe të dëshmojnë njerëzit se me të vërtet jemi fisnik.

Bënë gjumë populli (familja) por vëllezërit nuk ishin në gjumë.
U siguruan mysafirët, dhe e kaluan (kapërcin) murin për tek shtëpia e xhaxhait, e mbytën vëllaun, dhe e ia shtrënguan mirë prangat babës, dhe e morën vajzën në shtëpi dhe ia morën moralin një herë dhe herë pas here.
Nuk i duruan djemtë e xhaxhait të saj të bërtiturat e saj, e këputi njëri prej tyre dorën e tij që ta zgjidh nga vetja prangën e tij pastaj kërceu nga muri dhe e kapi njërin e ia theu këmbën, por ata iu mblodhën të dytë dhe e lidhën dhe e kthyen në shtëpinë e babës tij duke kritikuar atë ndaj sjelljes së keqe që shijuan.
Çka është kjo djalë, o burrë!! Pse s’na lenë në punët e tona në rehati?
E kam lidhur me pranga me vëllain e tij, por si është hequr nga kjo.
A po mi sulmon mysafirët o bir? Do të rrah me grushta e gjuajtje dhe ofendime.
O baba, ma mbytën djalin e xhaxhait, ia morën moralin vajzës së xhaxhait, dhe xhaxhai ende i lëvizin prangat në shtëpinë e tij.
Çka ke ti dhe gjithë kjo? Unë jam uelij emr në këtë shtëpi, nuk veprohen këtu vetëm me urdhërat e mi, këta janë në mbrojtjen time, e nëse e kanë sulmuar vëllaun, çka ke ti dhe gjithë kjo?
Por ajo është vajza e xhaxhait tim, dhe ajo është morali dhe nderi im.
Mjaft o torollak. Se ajo është vajza e vëllait tim ...
U kthye babai nga njëri prej djemëve , dhe i tha, ti je vëllau i tyre më i madhë, a po hesht nga gjithë kjo, a për këtë të kam dërguar në fakultetin e shkencave Islame, ku është diploma jote dhe mësimi yt në këto momente, po shkoj t’iu dërgoj darkën mysafirëve e mos të kthehem pa i’ua mbushur mendjen këtyre me atë që është hak ( e vërtetë ).
Unë babë nuk flas në prezencën tënde vetem me lejen tënde, ngase Allahu na ka urdhëruar për respektimin e prindërve dhe nderimin e tyre.
Eja fol, bëje të qartë gabimin e tyre trashanik.
Doli babai.
Vëllezër të dashur, nga haket ( obligimet ) tona ndaj babasë duhet të e dëgjojmë dhe respektojmë atë, ngase ai është welij emr i yni, e mbikëqyrësi ynë me pasurin e tij dhe kohën e tij e mundin e tij, dhe nuk ju lejohet juve fetarishtë kundërshtimi i tij, në këso raste ngase i lihen atij, e zhvillon (mendon) në ta mendjen e tij dhe e shikon dobinë me urtësinë e tij dhe përvojën e tij .
Çka po flet o vlla, Pashë Allahun na i zgjidh prangat, ti ke mësuar sheriatin dhe e din se ruajtja e nderit është para hakut (drejtësisë) së mysafirit apo komshiut apo prindërve. O vlla, a s’po e dëgjon britmën e vajzës së xhaxhait tënd. Vajza e xhaxhait tënd ndihmë po kërkon prej nesh, më zgjidh nga prangat dhe mos humb kohë.
Vëllezër... të dashurit e mi ... çfarë t’iu them juve dyve. Dhe si t’ua heq injorancën tuaj. Them dhe me mbështetje tek Zoti jam, gjendet diku një dijetar musliman në një fshat prej fshatrave të largëta në Kinë, nuk e njohin atë pos një pakicë e ulemave (dijetarëve), ku thotë ai: se respektimi i babës në këso raste është në përparësi ndaj nderit dhe moralit, dhe ky dijetar ka jetuar disa çaste të shkurta pasi që erdhi në postin e muftisë ku e dha këtë fetwa dhe vdiq, e nuk e di emrin e tij askush pos nesh, dhe shkrimet e tija janë tek disa prej dijetarëve në fakultetin tonë, nuk i shikon ato përveç të mençurve prej nxënësve tonë, dhe kjo është gati sikur Ixhma prej tyre, pra keni frikë Allahun dhe mos gjykoni pa dituri.
O vlla nuk e dimë çfarë po thua, por zgjidhna prangat, ngase dijetarët që i njohim janë të një mendimi ( Ixham prej tyre ) se nderi dhe morali janë në përparësi në këto raste nga respektimi i prindit, pra ki frikë Allahun dhe mjaft me këto çmenduri, na i zgjidh prangat që ta mbrojmë nderin e vajzës së xhaxhait.
Vëllezër të dashur, unë kam mësuar në fakultetin e sheriatit, dhe kemi mësuar se kur t’i japësh ndokujt fjalën për mbrojtje kjo është gjë e madhe dhe nuk mundemi që ta injorojmë këtë, dhe e dini se babai dhe welij emri (welij niëmeti-dhuntisë) u ka premtuar sigurim, pra si t’iu lejoj që të arrini tek ata. Kthehuni vetvetes së juaj, dhe vërtetoni diturit (njohurit) e juaja, se dhënia e premtimit dhe sigurimit është gjë e madhe në fe.
O vëlla premtimi i sigurimit është gjë e madhe por jo në llogari të gjakut dhe nderit, ne po flasim e vajza e xhaxhait po ofkëllon ( bërtet)... ke frikë Allahun dhe na i zgjidh prangat.
Tha vëllau, me gjithë ftohtësi, kjo o vëllezër tregon në ngrirjen e mendimit tuaj. Haku (e drejta) është ajo që tha babai dhe welij niëmeti, unë nëse u lëshoj, kush do të mi paguan këstet e veturës?
Apo mendon tek vetura edhe në këto çaste! A s’ke frikë Allahun. Do të çmendem, ku është sheriati që e ke mësuar, dhe diturin që ke mësuar?
Nderi o vlla po keqpërdoret e ti po mendon tek këstet e veturës o i pamoralshëm, na i zgjidh prangat o dejuth (njeri që s’ka xhelozi ndaj familjes dhe e don zinan).
La haula wela kuwete ila bilah, a po më akuzoni me dejuth? Kurse unë jam prej evliave të Allahut. A nuk keni mësuar respektimin e ulemave dhe vlerën e tyre në Islam, ky është rezultati i atij që nuk e mëson sheriatin në fakultete, i rrotullon faqet dhe lexon nga librat e selefëve (të parëve tanë të mirë) pa pasur libra bazë që kthehet tek ata. Keni frik Allahun dhe dini se Allahu u ka porositur për neve dijetarëve, dhe u ka dhënë përkujdesje sheriati ndaj veprave tuaja, vepra të poshtërive.
Nuk jemi që s’kemi mundësi për të kundërshtuar ty, por spo mundemi të durojm britmën e vajzës së xhaxhait tanë, zgjidhnaj prangat e merr nga vlera e ngritja sa të duash, na i zgjidh prangat o vlla se këta s’kanë ardhur vetëm për vajzën e xhaxhait, por edhe për vajzat e komshiut tjetër dhe motrat tona, pra na i zgjidh prangat neve dhe na liro.
Subhanallah, apo e dini edhe msheftsinë. Keni frikë Allahun dhe mos i akuzoni mysafirët e babës me këto akuza, se babai nuk i miqëson kriminelët.
Çfarë po thua? A nuk po e dëgjon britmën, djali xhaxhait që fundoset në gjakun e tij, dhe xhaxhai yt i lidhur në shtëpinë e tij, e ju po i dilni në krah dhe po i mbron mysafirët e babës tënd. A është kjo e logjikshme? Pasha Allahun kemi menduar se ke mendje, por tash e kuptuam se deri ku ka arritur frika jote për shkëputjen e furnizimit tënd, apo frigohesh nga babai, Allahu është më me hak që t’ia kesh frikën o vëlla.
Ke frikë Allahun.
Ke frikë Allahun.
E në këto momente dëgjuan vëllezërit britmën e vajzës së komshiut tjetër, "Xhorxhi" dhe " Toni" mysafirët e babës hyrën në shtëpinë e komshiut dhe ia morën ndrerin vajzës së tij, pasi që e mbytën burrin e saj dhe bijtë e saj.
Çka po thua o vëlla pasi që dëgjove këtë që dëgjove!! A ende po iu del në ndihmë atyre, dhe po rrinë ne në anën e babës.
Nuk veproj e as nuk them asgjë deri sa të foli me babën, ngase ai është welij emri dhe welij niëmeti (mbikqyrsi i furnizimit), pritni deri sa të shkoj të flas me të, e pastaj u kthehem me lajmin e drejt dhe të vërtet.
E kur shkoi vëllau, iku njëri prej vëllezërve pasi që arriti të zgjidh prangat.
U kthye "shejhu" , dhe tha, babai ende është në premtimin e tij, e mbron drejtësinë e mysafirllëkut, dhe s’ka mundësi pos që të jetë fisnik me ta sipas traditave të ardhura në fenë tonë, e kjo është syri i të vërtetës.
Ku është vëllai?
Nuk i përgjigjet.

U kthye babai në dhomë, dhe tha, ç’ka po thua për këta o Shejh( e shikon djalin e madh).

Ku është vëllau i tij?
Nuk e dijë o babë.
Çka thua për këtë të prishur?
E shoh o baba se duhet të pendohet tek Allahu dhe ta rikthej veten, ngase ky është prej injorantëve dhe ekstremistëve në fe.
E shoh o baba se duhet ti kërkojmë pendimin dhe rikthimin e tij ne rrugë të drejtë me dialog dhe debat qëllues, dhe duhet o baba sikur që i frikësuan mysafirët tuaj, që ta shpallin pendimin e tyre nga kjo injorancë që është para tyre, e nëse nuk vepron kështu ia mundësojmë dy mysafirëve që të marrin edhe nderin e motrave tij para syve.
Allahu të bekoftë dhe e bekoftë diturin tënde o birë. A mësove nga vëllau yt o injorant, kjo është dituri, jo ajo që jeni ti në atë humbje o i poshtër.
Në çka u pajtua mendimi yt ?
U pendua vëllau që të ruaj nderin e motrave tij, dhe vazhduan mysafirët në prishjen, marrjen e nderit të komshikeve të tij, e babai ende u dëshiron miqësi, e vllau shejh arriti këstet e veturës, e vëllezërit tjerë të angazhuar larg kësaj, përveç vëllaut të ikur i cili e mori një vend ku priste mysafirët e babës e të gjithë atë janë duke kërkuar, populli i fshatit janë shpërndarë për kërkimin e furnizimit tyre në çdo vend , Allahu na Mbroftë.

[fisniku-student]

Gjdo Muslimani i nevojitet një bashkëshorte e këtill


I vetmi vend që unë shkoj nga këtu është Xhenneti

Një vëlla nga Jemeni na tregon se si ai e la familjen dhe shkoi që të luftoi në Irak... Nga mbrendësia e dhomës ,në një shtëpi në Fallugj ndëgjohej një zë i bukur duke lexuar ajete nga Kurani dhe duke qajtur."Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregëtia që frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur, (të gjitha këto) janë më të dashura për ju se All-llahu, se i dërguari i Tij dhe se lufta për në rrugën e Tij, dëgjohej zëri atëherë, pritni derisa All-llahu të sjellë vendimin e Tij. All-llahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur.
Dhoma ishte gjysmë e ndriquar,muret ishin të zbrazta përveq një fotos nga Meka e cila varej në murë.

Në mes të dhomës gjindej vetëm një qylym për tu falur. Kallashnikovi dhe një qantë e mbushur me municion ishin të mbështetura për muri.

Në dyshek gjindej një njeri duke e mbajtur në njërën dorë një Kuran të vogël ndërsa në tjetrën tesbit. Nganjëher zëri nuk i ndëgjohej nga eksplodimet të cilat ndëgjoheshin.

Pasi e perfundoi ,u ngrit ,i zgjati duart lart dhe filloi të bëjë dua."O Allah ,Ti i cili e ke bërë që Pejgamberi s.a .v.s. të dalë fitues nga lufta kundër pabesimtarëve ,bëna edhe neve fitues nga kjo luftë kundër Amerikës. O Allah shkatërro Amerikën dhe ndihmuesit e saj në gjdo vend.O Allah bëna të dobishëm në fenë tënde."

Një njeri i gjatë i dobët me një mjekërr të rrallë - ka ardhur në Fallugj para gjashtë muajsh. Disa ditë i ka kaluar duke e ndarë dhomën me luftëtarët tjerë derisa nuk i ndan nëpër grupe të shpërndara nëpër njësite të muxhahidëve. Ai ishte me njësitin Teuhid uel Xhihad në përendim të Fallugjës, ku para disa ditësh ishte zhvilluar betej e ashpër.

Derisa ishte me Arabët tjer dhe me Irakianët, i dhanë nder që të bëhet imam për shkak të zërit të bukur që kishte. Më padurim duke i pritur Amerikanët jashtë bunkerit më tregoi ngjarjen e tij. Ai tha se nuk ishte këtu se e donte vdekjën si vdekje ,por se e shef shehadetin ibadetin më të lartë.

Ka qenë nxënës në shkollën Islame në Jemen, e saktësisht nga kryeqyteti Sana , i cili studionte shkollën e sherijatit ka gjashtë vite ndërsa ndërkoh punonte si vozitës i minibusit që ta mbante gruan e tij shtatëzëne dhe pes fëmijët.

Për herë të parë kur ka provuar të shkoj në Irak që të luftoj kundër Amerikanëve ka qenë fillimi i luftës në Irak, para 18 muajve.
Kamë pas dëshir të luftoj për Islam.E kam njohur një nga Jordani icili ma bleu bileten për Siri dhe mi dha 100 $. Derisa ai më voziti deri te aeroporti.

Kur arrita në aeroport kam qenë i ndaluar nga policia që të shkoj me tutje.

"Kisha të veshur një turban dhe një kmish të gjatë, më pyetën pse shkoj në Damask- thashë se shkoj të punoj. Më pyetën se qka të punosh. I thash të punoj në shpëtimin e shpirtit timë. Atëherë më kthyen mbrapa."

Pastaj na bëri më shenjë për pantollonat e tij të lirë dhe tha:"Kësaj radhe morra mësim dhe i bleva këta."

Atë vitë u kthye në shtëpi te familja e tij, duke harruar Irakun dhe Xhihadin. Por skandali me të burgosurit në Abu Graib siq thotë ai më zgjoi.

Gruaja e tij, gjithashtu nxënëse e mësimeve Islamike e nxiti që ti braktis të gjitha dhe të shkoj në Xhihad në Irak.

Më tha kur këtë ia bëjnë vëllezërve tanë po qka ndodh me motrat qfarë veprojn me to. Paramendo motrat e tua dhe mua që të na dhunojnë derrat pabesimtar Amerikan .

Përnjehër e kuptoi gabimin e tij dhe e kaloi natën duke qajt - tregon ai.

Ditën tjetër i huazoi disa të holla për rrugë - rrugën që ai e përshkruan si të fundit. E kishte të njohur emrin e personit që nevojitej ta kontaktonte në Alepp në Siri, dhe i clili duhej ta ndihmonte ta kalonte kufirin.

Askujt nuk i thash asgjë, përveq gruas sime. E hauzova nga shokët një vetur dhe shkuam për të bler. Mi bleu dy palë pantollona dhe një këmish të mbrendshme. Pastaj shkuam në shtëpin e babait tim. Nga nëna kërkova që të ma bëjë hallall nëse diqka keq i kam bërë. Pyeti pse. Nuk i thash asgjë ,thash se vetëm dua hallallin nga ti dhe babai.

Më pyeti mos ndoshta jam duke shkuar në Bagdad. I thash se nuk shkoj. Atëher më përqafoi dhe filloi të qaj.

Pastaj vazhdon ky Muxhahid - si u kthye në shtëpi dhe i ka kaluar qastet e mbetura me gruan dhe fëmijët, të cilët as që kanë mundur ta mendojn se kjo ishte nata e fundit me babain e tyre.

"Vajza ime e dashur erdhi mu ul në prehërin tim edhe fjeti. Pastaj i hapi sytë e saj dhe tha abi unë të dua''

Nepër vaj ai vazhdoi:''A e dinë këto janë punët e shejtanit i cili dëshiron të ma zbut zemrën dhe të më kthej mbrapa në shtëpi. I vetmi vend që unë shkoj nga këtu është Xhenneti.''

Kur mberriti në Damask kuptoi nga rrjetet e tjera të Xhihadit se Sirianët kanë forcuar masat e sigurimit në kufij.

Muxhahidët e tjer pritnin nëpër apartmanet e vogla në Damask, Alepp dhe në Hams. Pas një muaji e kuptoi se njeriu i cili ka punuar për kalimin e njerëzve përtej kufirit në realitet punon për policin sekrete , duke ia dorëzuar Muxhahidët policis.

Pati sukse që të ikë nga ai vend dhe të arrij deri te një xhami në Alepp, ku e njohti një Sheih të ri i cili i premtoi që të arrij në Irak.
Pastaj ka qenë i dërguar te një grup tjetër dhe i vendosur në një shtëpi të vogël ku qëndroi me muxhahidët tjerë dy javë.

Një natë e kanë dërguar deri te një fshat në veri të kufirit të Siris: "Erdhën dhe na thanë se sot do ta kalojm kufirin. Ishte e frikëshme. Duhej që të qëndronim të shtrir qetë në shkretëtir derisa kalonin helikopterët Amerikan. I kaluam dy netë në fshatin në kufi pastaj na dërguan te një fshat tjetër që të bëjmë ushtrime luftarake. Shumica e vëllezërve që ishin prezent nuk kishin mbajtur asnjëher përpara armë në dorë.

Unë kisha dije që ta përdori AK-47 pas disa ditëve erdhën dhe thanë se kanë nevoj për ushtarë që të shkojn në luftë - në një qytet në veriperëndim të Bagdatit.

Atje iu bashkangjitëm minibusit përplot me luftëtar Arab duke udhëtuar atë natë me ata. Kanë qenë të përcjellur nga dy vetura siq thotë ai ,njëra ka qenë e policis.

Përnjëherë e nxorri një kuran nga xhepi dhe tha: Kur kam qenë në Siri i kam blerë shtat kopje të këtij ,e kam shkruar emrin e gruas time dhe pes fëmijëve të mi në secilin ndërsa në të shtatin e kam lënë të zbrazët - Sepse nuk i kam treguar gruas emrin për fëmijën e palindur. Pas kësaj më ka thirrur gruaja kur jam përgaditur ta kaloj kufirin dhe më ka thënë se në të e ka shkruar emrin'' Shehid.''

Ndërsa ne shtojmë: për një bashkëshorte të këtill nevojitet një burrë Muxhahid si ky...

[fisniku-student]

Ku është lumturia



Njeriu e kërkon lumturinë me të gjithë fuqinë e tij që i është dhënë, por ç’është lumturia dhe ku gjendet ajo?

A është lumturia në grumbullimin e pasurisë prej ari e argjendi, në vozitjen e makinave luksoze, në ushqime e pije të ndryshme?

A është lumturia pozitë që njeriu të udhëheqë të tjerët e ata të bëhen shërbëtorët e tij?

A është lumturia në trupin e shëndoshë, i cili nuk sëmuret, nuk është i uritur e nuk dëshpërohet?

A është lumturia duke ikur prej njerëzve dhe problemeve të tyre?

A është lumturia në jetën e shfrenuar, duke ndërruar femra dhe meshkuj?

A është lumturia duke qëndruar në lokalet e natës?

A është lumturia duke e kaluar jetën me narkomani e bixhoz?

A është lumturia duke bërë krime, vjedhje e korrupsion?

A është lumturia kur njerëzit i lëndon?

Ku është lumturia në jetën tonë?

Popujt e ndryshëm e kërkuan lumturinë përmes rrugëve të devijuara dhe ai devijim u bë shkak që ata të shkatërrohen dhe të largohen nga mëshira e Allahut.

Faraoni dhe pasuesit e tij e kërkuan lumturinë në pasuri dhe pushtet, por kjo pasuri dhe pushtet ishte pabesim në Allahun dhe Faraoni kaloi në ekstremitet duke thënë: “A nuk është i imi sundimi i Egjiptit dhe i këtyre lumenjve që rrjedhin nën pallatin tim?” (Zuhruf, 51) Ai harroi se Ai që e ka pushtetin dhe pasurinë është Allahu dhe ai i Cili i dha pushtet, pasuri e pozitë është Allahu, gjithashtu, Ai i Cili e ushqeu dhe i dha për të pirë është Allahu. Me gjithë këto të mira, Faraoni i inatosur i mohoi këto dhe tha: “O ju pari! Unë nuk di se ju keni ndonjë zot tjetër përveç meje.” (Kasas, 38)

Për këtë mendjemadhësi, mburrje e urrejtje që pat ndaj Allahut, Faraoni nuk e shikoi lumturinë të cilën e kërkoi, përkundrazi, shikoi mallkimin, shkatërrimin dhe dënimin e Allahut,e Allahu “E dënoi për këtë të fundit dhe atë të parën.” (Naziat, 25)

Allahu për Faraonin dhe pasuesit e tij thotë: “Zjarrit i nënshtrohen mëngjes e mbrëmje e Ditën e Kiametit (u thuhet engjëjve) futini pasuesit e Faraonit në dënimin më të rëndë.” (Gafir, 46)

Allahu i dhuroi Karunit pasuri me të cilën i mbushi depot, edhe pse Karuni këto të mira nuk i arriti me punën, zgjuarsinë apo mençurinë e tij dhe ai mendoi se është i vetmi i lumtur dhe i mohoi begatitë e Allahut. Për këtë Allahu ia tërhoqi vërejtjen për sjelljet e tij dhe mohimin e begative, por ai vazhdoi në mohimin e Allahut dhe bëri çrregullime e ngatërresa në tokë, e për këtë mori shpërblimin e merituar. Allahu i Lartësuar për të thotë: “Ne atë dhe pallatin e tij e shafuam në tokë.” (Kasas, 81)

Lumturinë e kërkoi edhe Velid bin Mugire e Allahu i dha atij dhjetë djem. Ai shkonte me ta nëpër solemnitete e kuvende të ndryshme e kur ecte pesë djem i rrinin në krahun e djathtë e pesë në të majtin dhe ai harroi se Allahu e krijoi atë të vetëm, pa djem dhe pa pasuri. Për të Allahu thotë: “Më lër Mua (të merrem) me atë që Unë e krijova të vetmuar dhe pastaj i dhurova atij pasuri të bollshme edhe djem për t’i qëndruar pranë, pastaj ia bëra jetën të qetë e të rehatshme. Pas gjithë asaj ai lakmon që t’ia shtojë edhe më tepër. E jo, kurrë, se ai vërtet ishte mohues i fakteve Tona.” (Mudethir, 11-16)

Por, çfarë bëri ai dhe si u soll me Allahun? I mori fëmijët që i dha Allahu dhe i bëri që të luftojnë Allahun, ndërsa Allahu i përgjigjet duke thënë: “E unë do ta hedh atë në Sekar (zjarr i xhehenemit). E ku e di ti se çka është Sekar? Ai nuk le send të mbetet pa e djegur. Ai është që ua prish (nxin) lëkurat. Mbikëqyrës mbi të janë nëntëmbëdhjetë (engjëj)” (Mudethir, 26-30)
Ky pra, e mendoi lumturinë në autoritet, duke i bërë njerëzit që ta shikojnë atë dhe duke e vënë veten në qendër të vëmendjes, mirëpo Allahu ia humbi atij autoritetin, sikur që e humb shkumën e detit. Allahu thotë: “Për sa i përket shkumës (së ujit) ajo hidhet si mbeturinë, ndërsa ajo qe u sjell dobi njerëzve ajo mbetet në tokë.” (Rrad, 17)

Disa mendojnë se lumturia është në artin i cili i prekë ndjenjat e njerëzve dhe i mahnit ata duke ua ndryshuar zemrat dhe duke harruar Allahun, mirëpo Allahu ia humb lumturinë atij që nuk e njeh Krijuesin, Furnizuesin, Gjykuesin e gjithësisë dhe e le pa udhëzim. Allahu i Madhëruar thotë: “E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështirë dhe në Ditën e Kiametit do ta ringjallim të verbër. Ai do të thotë: ‘Zoti im, përse më ngrite të verbër kur unë kam pasur shikim më parë?’ Allahu do t’i thotë: ‘Ashtu si i harrove ti argumentet Tona që ti ofruam, ashtu je i harruar (edhe ti) sot.” (Taha, 124-126)
Pra, ku është lumturia? Ku ta gjejë atë ai i cili e kërkon? Ku është vendi i saj? Kush e solli atë dhe e futi në zemrat tona? Vërtet, atë e fut në zemrat tona i dërguari i Allahut Muhamedi (Paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të!). E lumturia është në besimin e vërtet dhe të sinqertë, duke e pasuar me vepra të mira.

Ja disa raste ku mund të shohim se ku e gjetën lumturinë njerëzit e dalluar.

1. I dërguari i Allahut Junusi (alejhi selam) e gjeti lumturinë e vërtetë kur e përpiu balena në barkun e saj dhe ishte nën tri errësira; në errësirën e barkut të balenës, në errësirën e detit dhe në errësirën e natës. Atëherë kur iu këputën të gjithë litarët përveç litarit të Allahut, i humbën të gjitha shpresat përveç shpresës në Allahun, i humbën të gjitha ndihmat përveç ndihmës së Allahut, ai me gjuhë përulur e të pikëlluar tha: “Nuk ka tjetër që meriton të adhurohet përveç Teje, o Allah! I Lartësuar dhe i pa të meta je Ti! Vërtet unë i bëra padrejtë vetes.” (Enbija, 87) Ishte i kënaqur me Allahun dhe e gjeti aty lumturinë e vërtetë.

Lumturinë e gjeti edhe Musa (alejhi sselam) kur ishte nën valët e detit, duke u larguar nga Faraoni dhe presioni i tij, ndaj kur ishte në momentet më kritike tha: “Kurrsesi, me mua është Zoti im, Ai do të më udhëzojë.” (Shuara, 62)

Lumturinë e gjeti edhe Muhamedi (alejhi selam) kur ishte në shpellë, i rrethuar me shpatat e jobesimtarëve dhe e shihte vdekjen me sy, por i bindur në ndihmën e Allahut i kthehet shoqëruesit të tij në shpellë Ebu Bekrit me një gjuhë të qetë, duke i thënë: “Mos u pikëllo (mërzit) se me të vërtetë Allahu është me ne.” (Enbija, 40)

E, lumturinë e gjeti në burg imami Ebu Hanife, të cilin e burgosën të pafajshëm e faji i tij ishte se ai nuk e pranoi detyrën e gjykatësit kryesor, ndaj e rrahën, e torturuan aq shumë, sa që vështirë njeriu sot do ta duronte atë dhunë, mirëpo kur e pyetën në burg si po e kalon, ai tha: “Unë jam i lumtur që jam vetmuar me Allahun.”

Lumturinë e gjeti edhe imam Ahmed bin Hanbeli prapa grilave të burgut duke e rrahur në mënyrë shtazarake, saqë xhelati i tij thotë: “Sikur ta kisha rrahur devenë aq fortë, do të kishte ngordhur”. E, pse e gjithë kjo dhunë ndaj tij? Vetëm pse mbajti qëndrimin e ehli sunetit se Kurani është i zbritur e jo i krijuar, siç mendonte kalifi Mutesim.

Ndërsa, ai i cili e dënoi imam Ahmedin, kur i erdhi momenti i vdekjes, tha: “Ah sikur ta kisha ditur se do të vdes kaq i ri nuk do të kisha bërë kaq mëkate!” pastaj ra me fytyrë në tokë duke qarë dhe tha: “O Ti që nuk të humb kurrë pushteti, mëshiroje robin tënd të cilit i humbi pushteti!”

Lumturinë e gjeti edhe dijetari i madh Ibn Tejmije kur e lidhën tatarët me pranga të hekurit dhe e futën në burg, në një dhomë të ngushtë që mezi e zinte atë dhe në një errësirë të madhe, atëherë Ibn Tejmije lexoi fjalët e Allahut të Madhëruar: “Kështu do të vendoset ndërmjet tyre një mur me një derë në të brenda do të jetë mëshirë e jashtë do të jetë ndëshkim.” (Hadid, 13)

Ibn Tejmije i shikonte ata që janë jashtë burgut dhe ju dërgon atyre lajme duke u thënë: “Çka po bëjnë armiqtë e mi me mua? Për mua ky është kopshti dhe xheneti im, kur të eci ai është me mua, nëse më vrasin unë bie shehid (dëshmor) dhe nëse më largojnë nga vendi im ajo për mua është turizëm dhe burgosja në këtë burg është vetmi me Allahun.” Pra, të nderuar besimtarë, kjo është lumturia, këto ishin rastet kur njeriu ndjehet i lumtur dhe kjo lumturi nuk arrihet me diçka tjetër, përveç me besim të vërtetë dhe punë të mira.

Mos harro, se kushdo që jeton në pallate pa besim, Allahu ka caktuar për të se: “Ai do të ketë jetë të vështirë.” (Taha, 124)
Kushdo që mbledh pasurinë pa besim, Allahu ka vulosur në zemrën e tij se: “Ai do të ketë jetë të vështirë.” (Taha, 124)
Kushdo që ka arritur pozitë e autoritet pa besim, Allahu i ka bërë përfundimin e tij: “Ai do të ketë jetë të vështirë.” (Taha, 124)

O ju të cilët e kërkoni lumturinë! O ju të cilët e dëshironi lumturinë! O ju të cilët hulumtoni lumturinë! O ju të cilët kërkoni ahiretin dhe xhenetin me lumenjtë të cilët rrjedhin në të, nuk do t’i arrini të gjitha këto, përveç nëse e pasoni rrugën e të dërguarit të Allahut, Muhamedit (alejhi selam).

[fisniku-student]

Çfarë vendosa të bëja para 18 vitesh



Lavdërimi i takon vetëm Allahut, salavatet dhe selamet qofshin mbi të Dërguarin e Tij.
Para tetëmbëdhjetë vitesh, derisa jetoja në Aman të Jordanisë, në një rast takova një vëlla në Islam dhe ai më tregoi se kishte falur namazin e teravisë në xhaminë në të cilin ishte imam hoxha Abdullah Azami, Allahu e mëshiroftë. Ai tregoi se pas hoxhës faleshin një xhemat mjaft i madh muslimanësh dhe nga gjërat që përmendi ishte edhe ajo se atë natë kishte ndodhur një gjë e mirë gjatë faljes, por në të njëjtën kohë edhe jo e pëlqyeshme. E mirë ishte për imamin, ndërsa për të gjithë ne të tjerët ishte jo e pëlqyeshme, përveç për fëmijët e imamit.
Ndodhia ishte se kur hoxha Abdullah Azami gjatë leximit të Kuranit në teravi gabonte, fëmijët e tij të vegjël e përmirësonin atë, kurse ne të pranishmit e tjerë nuk mundeshim pasi nuk i dinim përmendësh pjesët e Kuranit që lexonte ai. Prandaj kjo ishte gjë e mirë për hoxhën dhe jo e pëlqyeshme për ne.
U magjepsa nga kjo ndodhi e jashtëzakonshme, e cila tregon shembullin e mirë të edukimit të fëmijëve, mësimin e Kuranit përmendësh, thellimin në kuptimin e tij dhe me lejen e Allahut edhe të punuarit me të.
Më la aq shumë mbresa, saqë shpresova të isha unë imami dhe fëmijët e mi të vegjël të më përmirësonin kur gaboja, edhe pse unë në atë kohë ende nuk isha i martuar.
E tërë kjo magjepsje dhe zili ishte duke u nisur nga fjala e Allahut: “E për shpërblim të tillë le të garojnë ata që lakmojnë të mirën.” (Mutafifin, 26), dhe nga thënia e të Dërguarit, bekimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të: “Nuk ka zili përveç ndaj personit që Allahu ia dha librin (e mësoi Kuranin) dhe me të falet gjatë tërë natës. Dhe njeriut që Allahu i dha pasuri e ai jep prej saj çdo kohë, ditën dhe natën.” (Buhariu dhe Muslimi)
Në ato kohë, kur bisedoja me disa shokë, u flisja për këtë ambicie dhe u thosha se medresetë e rregullta nuk arrijnë t`i edukojnë dhe t’i mësojnë fëmijët ashtu si kërkohet në Islam.
Vendosa të mundohesha, me aq sa do të kisha mundësi, që, kur të kisha fëmijë ndonjëherë, do t`ua mësoja atyre librin e Allahut (Kuranin) përmendësh dhe se kjo do të ishte përpjekja ime më e madhe në jetë.
Pas një kohe u martova dhe Allahu më furnizoi me fëmijë.
Menjëherë fillova realizimin e qëllimit që kisha vendosur që në kohën e rinisë sime, atëherë kur pata dëgjuar për ngjarjen me hoxhën Abdullah Azam dhe fëmijët e tij.
Me fëmijët e mi, në edukimin dhe mësimin e tyre, pasova rrugën e të parëve tanë. Ishte e vështirë, pasi ishin të vegjël dhe nuk kisha ndihmëtarë në këtë punë, pastaj edhe rruga prej shtëpisë sonë deri te hoxha që i mësonte ishte e largët.
Prandaj, ishte e nevojshme që ata të banonin në shtëpinë e hoxhës që i mësonte, i cili jetonte pesëdhjetë kilometra larg. Fëmijët na mungonin pesë ditë në javë. Askush nuk e di çfarë ndieja në zemër kur i përcillja tek autobusi dhe i hipja në të duke i përshëndetur dhe duke i lënë në ruajtje të Allahut.
Fëmijët e mi, që në vegjëli, u mësuan të udhëtojnë në vende të largëta, të vetmuar. U mësuan të rrinë me burra dhe të rinj, derisa arritën të njihen me njerëz më shumë se unë.
Gjatë kësaj kohe, ata kanë përjetuar ngjarje të këndshme me njerëz, e ndoshta ndonjëherë do të arrij t`ua tregoj disa prej tyre. Mësuesi i tyre gjithashtu ishte një hoxhë që dinte Kuranin përmendësh dhe ishte nga kërkuesit e dijes.
Pas tre vitesh, fëmija i parë, Tariku, dhe i dyti, Davudi, u bënë hafizë të Kuranit dhe kjo ishte dhunti nga Allahu i Lartësuar. Fëmija i dytë, Davudi, edhe pse kishte filluar të mësonte më vonë se Tariku, pasi ishte një vit e tre muaj më i vogël, e përfundoi hifzin me Tarikun.
Kur përfunduan hifzin, Tariku kishte mbushur tetë vite e gjysmë, kurse Davudi ishte përafërsisht shtatë vjeç. Mësuesi i tij atëherë më patë thënë se Davudi mund të jetë hafizi më i vogël në vend.
Pas kësaj filluan të mësojnë përmbledhjen e haditheve “Umdetul Ahkam” dhe e përfunduan, pastaj librin “Bejkunije”, “Tahavije” dhe “Axhirumije”. Kurse tani janë duke mësuar “Rijadu Salihin” dhe kanë arritur të mësojnë 250 hadithe përmendësh, falënderimi i takon Allahut!
Dje, derisa ua falja njerëzve namazin e teravive, gabova gjatë leximit në dy vende. Ata që më përmirësonin ishin fëmijët e mi!
Kjo më kujtoi ndodhinë e para 18 viteve, prandaj e falënderova Allahun që më dha sukses dhe e lus Atë që të m’i shtojë begatitë e Tij!
Në fund them se ai që është me Allahun, nuk merakoset. Kush është i sinqertë me Allahun, edhe Allahu do të jetë i sinqertë me të. Rruga e largët prej 1000 miljesh fillohet me një hap, prandaj kërko ndihmën e Allahut dhe mos u bë i pafuqishëm.

[fisniku-student]

Drejtoje timonin



Kur disa njerëz udhëtojnë me tren, mendojnë se makinisti ka vështirësi të mëdha për ta komanduar trenin. Ata harrojnë se aty është një punëtor modest, i cili mban në dorë një shkop të vogël (timonin), me anë të të cilit drejtohet treni. Ndërsa timoni yt drejtues është zemra jote. Në duart e kujt është ajo?

I nderuar vëlla!
Rruga nuk është e rrafshët, por e rrëshqitshme. Këmbët rrëshqasin për shkak të udhëtimit të gjatë, e ndonjëherë dalin nga rruga pa u hetuar. Pikërisht për këtë duhet ta komandosh vetë timonin dhe të mos ia dorëzosh askujt tjetër përveç Allahut të Lartësuar. Ai të udhëzoi në Rrugën e Drejtë dhe vetëm nëpërmjet kësaj arrin deri tek Allahu i Lartësuar.
Sa prej nesh ua dorëzuan timonin grave të tyre dhe pasi ishin kërkues të dijes u bënë kërkues të dunjasë? Sa prej nesh ua dorëzuan timonin fëmijëve të tyre? Në fillim derti i tyre ishte xheneti, por më pas brengë e tyre u bë pasuria.
Timoni drejtues, zemra jote, në dorën e kujt është? Kujt ia ke dorëzuar zemrën? Shokut, kolegut, hoxhës, drejtorit?!

Vëllai im!
Pyete veten se kush po të udhëheq dhe kush po e zotëron zemrën tënde. A është Allahu Një, i Vetmi, apo dikush tjetër?
Ndalu njëherë me veten tënde dhe mendo t’ia dorëzosh (t’ia kthesh) zemrën tënde Allahut të Lartësuar dhe Ai ta drejtojë ashtu si dëshiron.
Vëllai im! Kërko nënshtrimin ndaj Allahut. Vare dhe mbështete zemrën tënde tek Allahu i Lartësuar. Po, kemi nevojë ta drejtojmë timonin drejt Kuranit, ligjit të Allahut, dinit, urdhrit e ndalimit, e jo ta mbajmë në të pavërtetë.
Vëlla! Timoni udhëheqës është gjë serioze, çdo lojë më të shkakton jostabilitet për trenin gjatë udhëtimit dhe mund të shkaktojë aksident.
Drejtoje ti vetë zemrën tënde në çdo imtësi, drejtoje kah Allahu Fuqiplotë.
Vëlla! Qëndrove (në rrugën e Allahut) me vite, ç’të bëri që të ndryshosh?!
Pse ndryshove dhe e ndërrove kahun? Pse të rrëshqiti këmba dhe dole nga rruga e drejtë?

I nderuar vëlla!
Kemi nevojë ta mbajmë në duar timonin, që ta kthejmë në rrugën e vërtetë edhe një herë. Patjetër duhet të kthehemi. Kthehu, Allahu është Bujar, e pranon pendimin e robit kur ai kthehet. Allahu i Lartësuar thotë:
"Dhe kushdo që bën ligësi (të keqe), ose i bën padrejtësi vetes së tij (duke punuar gjynahe), por pastaj i kthehet Allahut duke kërkuar Faljen e Tij, do ta gjejë Allahun gjithnjë Falës të Madh, Mëshirëplotë." (Nisa, 110)
Kthehu tek Allahu, drejtohu tek Ai, qëndro në rrugën e Allahut!
Me timonin në duar drejtoje veten në Rrugën e Drejtë, merre kontrollin e udhëtimit, vëre në rregull atë dhe orientoje zemrën tënde, se do ta gjesh Allahun çdo herë Falës dhe Mëshirëplotë.
Mos harro, mbaje në dorë timonin drejtues, zemrën tënde.

[fisniku-student]

Gjeta të vërtetën

Jam pothuajse 31 vjeç, nga Munsterni i Gjermanisë. Ka më shumë se dhjetë vjet që jam prezantuar me besimin islam dhe që prej asaj kohe zgjodha për vete emrin Zejneb. Që në fëmijëri kam pasur një adhurim të veçantë për Krijuesin e gjithësisë. Mendoja shpesh për të dhe ndieja një lidhje të çuditshme midis vetes dhe tij. Për këtë arsye, që në atë kohë ndryshoja në shumë gjëra nga bashkëmoshatarët e mi. Nuk bëja shumë gjëra që bënin ata, për shembull, në shkollat tona noti ishte i detyrueshëm dhe unë gjithmonë ndihesha e turpëruar të lahesha me shoqet e sidomos me shokët e klasës. Prandaj gjeja një justifikim që mësuesja të më lejonte të mos merrja pjesë në mësimin e notit. Duke u rritur kuptova se koncepti i Zotit, predikuar nga prifti në mësimin e fesë, ndryshonte krejtësisht nga imazhi që kisha unë për të. Filluan të më lindnin pyetjet e para deri sa në moshën trembëdhjetë vjeç arrita në përfundimin se imazhi i Zotit të kishës, domethënë triniteti, ishin për mua krejtësisht të papranueshme. Kjo ma bënte më të vështirë ndjekjen e mësimeve të fesë. Deri në moshën pesëmbëdhjetë vjeç, e detyruar nga familja, vazhdoja të ndiqja mësimet e fesë. E kisha humbur krejtësisht besimin. Isha kaq konfuze dhe e shkatërruar shpirtërisht, saqë u thashë prindërve se nuk e dua këtë besim. Triniteti dhe adhurimi i Krishtit janë dy nga pikat kryesore që njerëzit i drejtohen Islamit. Prindërit, të shokuar nga fjalët e mia, m’u lutën, që për hatër të tyre dhe të familjes, të marr pjesë në ceremoninë e përfundimit të mësimit të fesë e të pranimit të besimit të krishterë. Në kundërshtim me dëshirën time të brendshme, mora pjesë në ceremoni. Në kohën kur prifti këndonte lutjen, të cilën ne duhet ta përsërisnim duke pranuar kështu hapur krishtërimin, si besimin tonë, unë heshta, por meqenëse lutja kryhej në kor, askush nuk e vuri re heshtjen time.

Në shkollë kisha një shoqe turke. Me familjen e saj kisha hyrje-dalje. Lidhjet me këta miq muslimanë më ndihmuan që shumë gjëra t’i mësoj vetëm duke i parë. Gjithmonë mendoja se muslimanët kanë një Zot tjetër. Në trazirën time shpirtërore shoqja ime më dhuroi një libër të vogël mbi parimet e besimit islam. Fillova ta lexoj me kërshëri. Më tërhoqi historia e profetëve nga Adami tek Krishti dhe besimi që kishim muslimanët për të. Menjëherë pas këtij libri i deklarova prindërve se do të heq dorë nga kisha, sepse besimi im në të nuk ishte me gjithë zemër. Im atë ishte shumë i shqetësuar se, nëse do të vdisja në këtë gjendje, nuk do të kishin ku të më varrosnin. U ndava nga kisha dhe deri në moshën tetëmbëdhjetë vjeç iu kushtova studimit të Islamit. Sa më shumë lexoja aq më afër natyrës sime e ndieja. Kisha shumë dëshirë të filloja të praktikoja fenë islame, por nuk dija nga dhe si. Kur erdhi muaji i Ramazanit vendosa të hedh hapin e parë duke agjëruar. Mendoja se do ta kisha të vështirë, por më lindi një forcë e brendshme që më bëri ta kaloj pa ndonjë vështirësi. Gjatë muajit të Ramazanit më tërhoqi ndjenja e solidaritetit dhe e unitetit midis muslimanëve. Këtë ndjenjë e përjetova edhe vetë. Nga ana tjetër, ndihesha e lumtur që mund të praktikoja ritet e ta ndieja veten afër Zotit tim. Një ditë, një nga shoqet më tha: “Ti akoma nuk je muslimane dhe agjërimi yt nuk do të pranohet.” Unë isha e bindur se Zoti do ta pranonte agjërimin tim, sepse unë e ndieja me gjithë shpirt. Lidhjet me familjet tradicionale muslimane dhe mungesa e informacionit të vazhdueshëm bënë që unë të isha vazhdimisht në kërkim të filozofisë së praktikimit të besimit tim. Një herë pyeta një zonjë se pse mbante shami dhe ajo m’u përgjigj: “Një muslimane e mirë duhet ta bëjë këtë gjë.”

Kjo përgjigje nuk ishte bindëse, prandaj u përpoqa që, duke lexuar libra të ndryshëm të kuptoja filozofinë e hixhabit. (mbulesa islame e gruas) Arrita në përfundimin se hixhabi është një lloj sigurie për gruan. Unë e kam ndierë veten shumë mirë në vendin tim të punës, në universitet. Çdo ditë e më tepër jam dëshmitare e faktit se sa vuajnë gratë nën presionin e synimit për t’u zbukuruar. Me anë të revistave të ndryshme atyre u imponohet mënyra e veshjes. Ngulmimi për një paraqitje të bukur dhe tërheqëse, përveç presioneve të mëdha, shkakton edhe shpenzime. Kjo nuk sjell asnjë siguri nga ana shpirtërore. Edhe kur ndonjëra është kundër saj, detyrohet të shkojë në atë rrugë, sepse do të ndihej e izoluar dhe e refuzuar. Modën gjithmonë e kam konsideruar të parëndësishme dhe jam përpjekur t’i shpëtoj zinzhirëve të saj. Këto ishin disa nga arsyet që më shtynë të marr një vendim të tillë, për t’u bërë zyrtarisht muslimane. Me këtë u zgjidhën një sërë problemesh të brendshme shpirtërore, por, në të njëjtën kohë, shumë probleme të tjera më dolën përpara, të cilat munda t’i përballoj vetëm në sajë të besimit dhe forcës që kisha gjetur në Islam. Qëndresa ime bazohej në dëshirën time të mirë, ndaj nuk ndieja aspak vështirësi. Problemi i parë që hasa ishte qëndrimi i familjes sime ndaj vendimit tim. Për ata nuk ishte e lehtë. Babai im mendonte se përqafimi i Islamit ishte pasojë e ndryshimeve që pësojnë të rinjtë në këtë moshë, por kur pa vendosmërinë time disa herë më tha: “Ti nuk mund ta bësh këtë gjë!”

Duke njohur karakterin e tij u mundova që të mos diskutoj me të, por me gjakftohtësi i thashë: “Unë e mora vendimin tim dhe nesër do të shkoj në xhami për të dëshmuar.” Kur bëra betimin, ndjeva se linda përsëri. Disa nga gratë turke më uruan që u bëra turke. U trondita shumë nga kjo. Mos vallë Islami i takon vetëm një grupi? Padija e tyre më shqetësoi. Unë kisha nevojë për njerëz që ndodheshin në një situatë të ngjashme me timen, njerëz që e kishin përqafuar Islamin rishtas, që nuk kishin lindur muslimanë. “Grupi i grave muslimane gjermanisht folëse” më ndihmoi për shumë probleme. Ato më ndihmuan kur vura hixhabin. I trembesha qëndrimit të njerëzve, sepse ekzistonte një mendim i keq për gratë e mbuluara. Gjetëm një zgjidhje interesante. Motrat më propozuan që një ditë të vijnë të gjitha së bashku në shtëpinë time dhe të dalim po së bashku në rrugë, të mbuluara, në mënyrë që njerëzit të mësohen me këtë pamje. Këtë gjë e përsëritëm disa ditë. Hixhabin e konsideroja përparim në jetën time. Ata që më rrethonin e shihnin si një kthim prapa, një hap drej mesjetës, robërisë dhe humjes së lirisë. Të gjitha këto ishin rrjedhojë e propagandës negative që ekzistonte. Ndryshe nga parrullat për lirinë dhe demokracinë që ekzistojnë në perëndim, ne si gjermane, europiane dhe perëndimore, por muslimane, gjendemi përballë vështirësive për të gjetur vende pune dhe banimi të përshtatshëm, duke mos përmendur këtu fyerjet që jemi të detyruara t’i durojmë. Kur i thashë drejtuesit të sektorit, në vendin tim të punës, se nesër do të vi e mbuluar, ai nuk reagoi negativisht, por nëse unë do të drejtohesha për të gjetur punë, duke qenë e mbuluar, me siguri përgjigjja do të ishte negative. Edhe në universitet qëndrimi i njerëzve është përçmues. Ata sillen sikur unë nuk ekzistoj, pasi janë të bindur se një femër me shami, me siguri, nuk ka nivel. Një ditë, në restorantin e universitetit, një “zotëri”, kur më pa mua, iu drejtua shokëve: “Kanë filluar edhe shërbyeset të hanë në këtë restorant.”

U preka shumë dhe një lëmsh m’u mblodh në grykë, por shpejt u qetësova. Ishte forca e besimit që më ndihmonte që një sërë problemesh t’i përballoja më lehtë se më parë. Xhamia e Mynihut më çoi në Haxh. Ata e kishin organizuar posaçërisht për muslimanët e rinj. Gëzimi im, që ndodhesha me ta, ishte i papërshkrueshëm. Në këtë kohë u njoha me atë që u bë bashkëshorti im. Ai ishte nga Eritreja. Mendoja se pranë tij vështirësitë e mia do të zgjidheshin dhe ne do të jetonim si muslimanë. Por fatkeqësisht, kultura dhe zakonet e gabuara, që në emër të fesë ekzistojnë tek shumica e muslimanëve, krijuan mjaft probleme në jetën tonë. Ai i pranonte të gjitha zakonet afrikane në lidhje me gruan, duke i quajtur ato islame. Ai nuk më njihte asnjë të drejtë, madje nuk më lejonte që të kisha hyrje-dalje me vëllain tim, më kishte ndaluar që të kisha vizita tek të afërmit apo miqtë e mi. Takoja vetëm njerëzit që thoshte ai. Një herë, një nga shoqet e mia erdhi për vizitë. Unë e përcolla deri te stacioni i autobuzit. Por meqenëse autobuzi ishte larguar u detyrova ta shoqëroja deri në shtëpi, duke u vonuar kështu ndoshta një çerek ore. Me të parkuar makinën, ai më hodhi një vazo me lule e më pas erdhi e më rrahu duke më tëhequr zvarrë si një kafshë. Kjo ngjarje më vrau shumë. Po të mos kishte qenë besimi, me siguri, do të isha thyer. Nuk e kisha menduar se në jetën time si muslimane do të hasja në një sjellje të tillë. Isha e bindur se dobësia ishte e tij dhe jo e Islamit. Për këtë arsye u ndava nga ai. Vështirësitë që lindin nga bashkëjetesa e dy kulturave të ndryshme dhe lidhja që mbajnë disa muslimanë me kulturën dhe zakonet e tyre, për individë si unë, që e kemi pranuar Islamin duke e studiuar, janë shumë shqetësuese. Njeriu duhet të luftojë me vështirësitë, si me ato shoqërore, ashtu edhe me ato familjare. Shpresoj që të vijë ajo ditë kur muslimanët të njohin Islamin e vërtetë dhe të shkëputen nga zinxhirët e kulturës, zakoneve e traditave të gabuara kombëtare.

shkruar nga : Semirja