Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[LOGIC]

Të çmendurit!

Falënderimi i takon All-llahut [subhanehu ve teala], i Cili i porositi robërit e tij me devotshmëri, dhe u premtoi xhennete atyre që i frikësohen, ruhen dhe që shpresojnë në xhennetet e Tij. I qortoi dhe i frikësoi me kërcënime dhe zjarr ata që bëjnë mëkate dhe e kundërshtojnë urdhërin e Tij, i Cili thotë:

"Dhe se kjo është rruga (feja) më e drejtë (që e caktova për ju) pra përmbajuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e t'iu ndajnë nga rruga e Tij. Këto janë porositë e Tij për ju ashtu që të ruheni." [El-En'am, 153]

Paqja dhe shpëtimi qoftë mbi Pejgamberin më të dashur i cili tha: "Me të vërtetë zemrat e bijve të Ademit janë mes dy gishtave prej gishtave të Mëshiruesit, të cilat i rrotullon ashtu siç don Ai”. Pastaj tha: “O All-llahu im, që lirisht disponon dhe drejton zemrat, drejtoi zemrat tona kah nënshtrimi ndaj Teje.”

Ju përshëndes me përshëndetjen islame:

Es-Selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu!

Allahu i Madhëruar thotë: "Zoti yt ka dhënë urdhër të prerë që të mos adhuroni tjetër përveç Tij, dhe që të silleni në mënyrë bamirëse ndaj prindërve. Nëse njërin prej tyre, ose që të dy, i ka kapur pleqëria pranë kujdesit tënd, atëherë mos u thuaj atyre as 'of (oh), as mos u bë i vrazhdë ndaj tyre, po atyre thuaju fjalë të mira (të buta, respektuese). E në shenjë mëshire shtrije pranë tyre krahun përulës e respektues dhe thuaj: ‘Zoti im! mëshiroi ata të dy, sikurse më edukuan mua kur isha i vogël." [Isra, 23-24]

Kam qenë në rini njeri i pavarur, zgjohesha në mëngjes dhe shkoja në dyqanin, në të cilin shitja ne të: patate, rrush dhe çdo lloj të perimeve dhe zarzavatëve. Dhe fitoja disa para të mjaftueshme dhe me to bleja bukë dhe mish dhe merrja disa perime, te cilat mbeteshin dhe i dergoja ne shtëpi.

Gruaja ime përgatitte ushqim për mua dhe për vete, nuk kemi pasur femijë andaj kemi ngrënë ushqim të thjeshtë. Keshtuqë nuk kërkonim ndihmë nga askush, dhe askush nuk kërkonte ndihmë nga ne.

Një ditë prej ditësh e kaploj shtepinë tonë një gëzim i madhë sepse gruaja ime kishte mbetur shtatëzënë dhe për këtë e falenderova Allahun, Subhanehu ve teala, që na kompenzojë durimin tonë me lindjen që ne e dëshironim.

Erdhi koha që unë dhe bashkëshortja ime të presim me ditë dhe orë për lindjen e fëmijut tonë, derisa erdhi nata e lindjes dhe unë pritja lindjen e fëmijut ku papritmas doli mjekja dhe tha: Përgëzime... përgëzime... Allahu të begatoi me një djalë!

Në këtë moment ndihesha shumë shumë i gëzuar nga lindja e fëmijut tonë. Kur ai qeshte qeshnim dhe ne dhe kur qante dridhej shtepia jonë nga të qajturi dhe kur sëmurej nxihej dita e jonë.

Ditë prej ditëve rritej nga pak dhe çdoherë që fliste nga një fjalë na shtohej gëzimi dhe arriti në moshën e shkollës.

Nëna e tij tha: Vërtetë fëmiu jonë është rritur, çka të bëjmë me të? I thashë: Do ta marrë në dyqan dhe do t'ia mësoj shitblerjen, që të përfitoj në të ardhmen.

Ajo tha: A dëshiron që djali jonë të jetë shitës i perimeve, zarzavatëve?!

Ia ktheva me hidhërim: Përse jo?! A nuk përparon askush me profesionin e babait të tij?

Ajo tha: Jo vallahi, kjo nuk do të ndodhë kurrë por patjetër duhet që ta regjistrojmë në shkollë sikur djali i fqiut tonë. Dëshiroj që djali jonë të bëhet zyrtar shtetror.

Më në fund u pajtova me mendimin e bashkëshortës sime dhe vendosëm që ta regjistrojmë djalin tonë në shkollë. U morëm vesh që të ndajmë diçka nga ushqimi i jonë për t`ia blerë librat dhe harxhimet e tija që i bënte në shkollë.

Djali jonë ishte i pari në klas, ishte i dashur te mesuesi i tij. Arriti në përfundimin e shkollës fillore dhe në këtë kohë i thashë gruas sime: Djali jonë Ibrahimi e përfundoi shkollën fillore, tash le të fillon që të punojë në dyqan që ta merr profesionin nga pak. A i ngushtohet e ardhmja e tij dhe shkollimi i tij për shkak që të punojë tek dyqanit të perimeve?! Patjetër duhet që ta regjistrojmë në shkollën e mesme – kundërshton e ëma. Refuzon baba i tij por me kalimin e kohës pajtohet që djali i tyre Ibrahimi të regjistrohet në shkollën e mesme.

Shpenzimet shtoheshin dhe ngarkesa rritej por vazhdoja në sabrin që e kisha. Kështu me vite të tëra arriti djali jonë Ibrahimi në përfundimin e shkollës së mesme.

I thash djalit: Tash a ka mbet edhe diçka?!! Tha djali: Po, o baba, dëshiroj që të udhëtoj për Evropë, që të vazhdoj studimet e fakultetit ajte!

I thash: Ku është kjo Evropë?!

Më tha: Në Paris, dua të vazhdoj studimet atje.

I thash: All-llahu na ruajt! Pasha madhërinë e All-llahut, deri sa të jam gjallë kjo nuk do të ndodh kurr! Vendosa që të qëndroj në këtë vendim. Mirëpo, djali im kishte vendosur që të udhëtojë, dhe nëna e tij i ndihmonte. Nuk u pajtoheshin me mua, vendosi nëna e tij që ta shet bylyzykun dhe dy vathet e saj, të cilat ia kam dhuruar natën e martesës, që i kemi ruajtur për kohërat e veshtira por ajo ia dha djalit të saj.

Udhetoi për në Francë pa lejen time. U hidhërova shumë me Ibrahimin, nuk i kam folur më e as që jam përgjigjur thirrjeve e tija një kohë të gjatë, që ai i bënte nga Franca. Dikur më vonë më është zbutur zemra për të. Ti e din se çka në zemrën e një prindi ndaj fëmiut të tij të vetëm. Fillova t'i shkruaj, e kam pyesja se çka dëshiron. Ai gjithnje kerkonte nga unë para, që i shpenzonte për studimet e tij në Francë. Në fillim kerkonte nga tridhjetë lira, kurse unë dhe nëna e tij mbeteshim netë të tëra me bukë të tharë për t'ia plotësuar dëshirat djalit tonë që studionte në Francë.

Shokët e tij, të cilët studionin me të, ktheheshin në pushimet verore tek familjet e tyre dhe të afërmit e tyre për t'i vizituar ata, por ai nuk kthehej me ta dhe as nuk e shihnim atë. Gjithëherë arsyetohej, kerkonte falje për mos prezencen e tij në pushimet verore dhe thoshte që kam shumë mësime.

Ndryshoi gjendja, filloi që t'i lyp nga njëqindë lira! I shkrova dhe e lajmerova qe nuk kemi pare dhe e këshillova që mos t'i imitojë shokët e tij se ata i kanë familjet a pasura por ne të varfër, jemi në një gjendje shumë të vështirë.

Përgjigjëja e tij ishte në letren e shkruajtur: Kërkoj para urgjentisht, brenda një kohe të shkurtur. U frikësuam dhe menduam se mos e ka goditur ndonjë e keqe djalin tonë. E shita shtëpinë në të cilën banonim në të. Po, e shita me gjysmën e çmimit të saj, vlera e saj ishte katërqindë lira, por e shita per dyqindë lira. Për shkak se e donim shumë djalin tonë. I huazova treqind lira dhe ia dërgova djati tim Ibrahimit dhe i tregova se nuk posedonim më asgjë nga pasura e jonë. Ai i nderpreu dërgesat e tij prej momentit kur i tregova se nuk posedonim më asgjë nga pasuria.

Kaluan shtatë vite të plota pa e parë fytyren e djalit tonë. Mundohesha që të marr ndonjë lajm për të, por nuk kemi mundur të marrim asnjë lajm.

Mbeta pa shtëpi, qëndronim me një dhomë të vogël me qira unë dhe gruaja ime. Borxhëlitë m'i kërkonin paratë, por unë nuk kisha para, dhe ata më paditen në gjyqë. Gjyqi më tha: A ke nënshkruar t'i në këto letra? Thashë: Po! Gjyqi më akuzoi që t'ua kthejë atë që ata e dëshironin, përndryshe burgu më priste. Hyra në burg për shkakë të djalit tim, të cilit nuk ia kisha parë fyryren e tij që shtatë vite. Gruaja ime mbeti e vetme dhe nuk ishte askush tjetër me të përveç All-llahut, subhanehu ve teala. Ajo u detyrua që të punojë si shërbëtore nëpër shtëpia.

Pas një kohe të gjatë dola nga burgu, kishin kaluar disa vite. Një fqinjë i imi më tha: O babai i Ibrahimit, a nuk e ke parë djalin tënd ?

I thashë: All-llahu të dhasht të mira, ku është ai?

Më tha: A nuk e di se ku është djali yt apo bëhesh sikur nuk e di? Ai është në lagjën e re. Në fillim nuk i besova fjalëve të tija. Si ka mundësi që djali im Ibrahimi është kthyer nga Franca dhe nuk është interesuar për mua dhe as për nënën e tij. Me gjithatë iu besova fjalëve të fqiut tim sepse nuk më kishte gënjyer asnjëherë shkuam unë dhe gruaja ime te pallati i tij në lagjen e re. Për ne nuk kishte dëshirë tjetër në këtë jetë, përveç se ta përqafonim atë ashtu siç e përqafonim kur ishte i vogël, që të ngopen zemrat tona pas mungesës së tij të gjatë.

Pasi iu afruam derës së shtëpis, na hapi derën një shërbëtore. Kur na pa me rroba të vjetra, u largua. Pastaj tha me mendjemadhësi: Çfarë dëshironi ?

I thamë: Duam ta takojmë Ibrahimin!

Ajo tha: Ai nuk i pranon të huajt në shtëpi. Shkoni në vendin ku punon ai dhe takone atje dhe kerkoni nga ai çka të dëshironi!

I thashë i zemëruar: A ne të huaj jemi? Unë jam babai i tij dhe kjo është nëna e tij. U habit shërbëtorja nga fjalët tona dhe nuk na besoi neve. Kemi hyrë brenda duke bërë polemik dhe diskutime. Ibrahimi dhe bashkëshortja e tij dëgjoi diskutimet tona me shërbëtoren dhe doli i hidhëruar duke thënë: Ç'është kjo polemik? Pse gjith kjo zhurëm?! Pas tij doli gruaja e tij Franceze.

Kur e pa nëna e tij para vete pas një mungese shtatë vjeçare, i hapi duart për ta përqafuar të birin e saj dhe u nis drejtë tij.

Mirëpo, Ibrahimi me keqardhje u largua nga ajo dhe i fshiu rrobat ku e kishte prekur nëna e tij. I tha bashkëshortes së tij: Këta të dy janë të çmendur! Pastaj e ktheu shpinën dhe hyri me shpejtësi në shtëpi. E urdhëroi shërbëtoren që t'na largojë nga dera dhe na largoi shërbëtorja në mënyrën më të keqe nga shtëpia e djalit tonë, për të cilin flijuam gjithçka që kishim.

Më goditi mua dhe gruan time një tronditje e madhe në këto momente. A kështu o Ibrahim po vepron me prindërit e tu?!!! Sa netë i kaluam në pagjumësi duke u kujdesur për ty ?! Sa herë kemi qëndruar të uritur për të ushqyer ty?! Sa herë kemi qarë që të qeshesh?! Ndërsa tash po na largon nga shtëpia jote në mënyrën më të keqe dhe largohesh nga ne dhe na thua se jemi të çmendur!

Po të çmendur ishim atëherë kur të edukonim dhe të mësonim ty dhe kur dhamë per ty çdo gjë që kishim. Pasha Allahun, sukur ta dija se do të veprosh keshtu kur të rritesh do të kisha mbytur ditën kur ke lindur me këto dy duar.

Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: "Pajtimi i All-llahut është në pajtimin e prindërve si dhe hidhërimi i All-llahut është në hidhërimin e tyre." [Transmeton Taberiu në “Kebir”, kurse hadithin e vërteton shejh Albani]

Transmetojnë Ebu Davudi, Nesaiu dhe Ibën Maxheh me zinxhirë të saktë nga Abdullah ibën Amër ibën Asi, i cili thotë se tek i Dërguari i All-llahut erdhi një njeri dhe i tha atij: “I lash prindërit duke qarë dhe erdha të të jap besën për hixhret.” Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, i tha: "Kthehu dhe bëji ata të qeshin, ashtu siç i bëre të qajnë!"

Transmeton Imam Ahmedi në Musned dhe Ibën Maxheh nga Muavije ibën Xhahime Es-Selmij, i cili kërkoi leje nga Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, që të marrë pjesë në xhihad me të. Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem e urdhëroi që të kthehet dhe të sillet mirë me nënën e tij. Pasi që ai nguli këmbë, Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, i tha: "Mjerë për ty…! Rri afër saj, se aty është Xheneti."

Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "All-llahu nuk do t'i shikojë në Ditën e Kiametit tre njerëz: Atë që nuk respekton prindërit e tij, femrën që iu përgjanë meshkujve dhe “dejjuthin” (ai që nuk xhelozon për nderin e familjes së vet). Kurse tre njerëz nuk do të hynë në xhennet: Ai që nuk respekton prindërit e tij, konsumuesi i alkoolit dhe ai që u jep lëmoshë të varfërve dhe mburet para tyre.”





Marrë nga libri: Tregime nga jeta e përditshme
Autori: Ali Tantavi
Përktheu: Ymridin Thaqi
26 Qershor 2007

[LOGIC]

Shpërblimi i mirësisë

Sa'di dhe Ibrahimi ishin dy shokë tregtarë. Ata e donin njëri-tjetrin ,duke shpresuar e dëshiruar njëherit secili për tjetrin atë që dëshironte për vete. Sa'di posedonte një dyqan të vogël, ku në të bënte shitjen e farërave dhe fruteve. Edhe Ibrahimi posedonte një dyqan të vogël, ku bënte shitjen e tekstilit dhe rrobave, kurse të dy dyqanet gjendeshin afër njëri tjetrit.

Të gjithë banorët e atij vendi e donin Sa'din dhe Ibrahimin për arsye se ishin besnik dhe të sinqertë, e për atë Allahu e begatoi tregtinë e tyre dhe i furnizoi me furnizim të bollshëm. Pas disa kohëve, çmimet e fruteve dhe farërave kishin zbritur në qytet dhe nuk shitëshin ashtu siç shiteshin më parë.
Kjo zbritje ndikoi negativisht të Sa'di. Kështu që ai filloi të ndihet ngusht në furnizim. Mirëpo, Sa'di ishte i durueshëm, ngase ai, edhe më parë kishte përjetuar një krizë të tillë… e pastaj pasoi lehtësimi nga ana Allahut.

Kaluan shumë ditë, ndërsa tregëtia e farërave ende nuk qarkullonte siç duhej dhe kriza akoma dominonte. Në anën tjetër, Sa'di posedonte sasi të madhe farërash dhe frytësh të deponuara në shtëpinë e tij dhe frikohej për prishjen e tyre. Sillej e vërtitej, muk dinte se ç'të bentë.

Në mëngjes, Sa'di shkoi të dyqani i tij. Kur ja, po sheh shokun e tij Ibrahimin, duke qëndruar pranë dyqanit të tij që e posedonte. U afrua Sa'di tek ai, e përshëndeti dhe i tha: "Kam menduar mjaft për çështjen time o Ibrahim, ngase kriza e farërave dhe frutëve është zgjatur bukur shumë, ndërsa unë kam sasi të madhe të deponuar në shtëpinë time. Mu për këtë, vendosa të marrë këtë sasi të madhe farërash dhe frutesh e të udhëtoj në një qytet tjetër afër nesh dhe të bëj shitjen e tij atje.
Ibrahimi i tha:
- Mendim i qëlluar o Sa'd, ndërsa mua me mbetet ta lus Allahun që të hap rrugëdalje.
- Unë nuk kam dëshirë që ta mbyll dyqanin gjatë udhëtimit tim, - thotë Sa'di, për atë kërkoj prej teje o Ibrahim që ta hapësh dyqanin tim, duke qenë unë në udhëtim, e ndoshta në ndërkohë ndryshon gjendja dhe mund të harxhosh atë që ka ngelur prej farërave dhe fryteve .
Ibrahimi iu përgjegj: "Shko o vëllai im, bekimi i Allahut qoftë me ty…,ndërsa dyqani yt do të ngelë i hapur ashtu sikur të ishe ti prezent këtu.
Sa'di tha: " Qyteti, në të cilin unë do të udhëtoj, është vend tregtar. E ti o Ibrahim, nëse dëshiron të më japësh diçka nga mallrat e tekstilit dhe rrobëve, bëri gati ato për t'i marrë me vete në mëngjes.
Ibrahimi i tha: Mendim është i qëllur dhe Allahu të të shpërblejë për këtë nder. Unë do të përgatis një sasi të tekstilit dhe të rrobeve që t' i marrësh me vehte.

Së këtejmi ditën e nesërme, Ibrahimi së bashku me shokun e tij Sa'din falën namazin e sabahut dhe shkuan te dyqanët e tyre. Sa'di mori rrobët dhe tekstilin, të cilin e kishte përgaditur shoku i tij Ibrahimi, bashkë me mallrat e tij, e përshëndeti shokun e tij, Ibrahimin, e porositi atë të kujdeset mirë për dyqanin dhe familjen e tij. Poashtu Ibrahimi e përshëndeti atë dhe bëri lutje për të.
Kaluan ditë e netë dhe gjendja ndryshoi. Ibrahimi bënte shitjen e mallrave të tij, të rrobëve e tekstilit. Ai poashtu ndihmonte shokun e tij Sa'din,duke shitur edhe mallin e tij prej farërave dhe frutëve.

Gjatë kësaj kohe mbretëronte thatësi e madhe. Si rrjedhojë, toka nuk bënte frute dhe farëra të mjaftueshme që t'i mbulojë nevojat e njerëzve, ndërsa njerëzit nuk kishin rrugë tjetër pos që të shkojnë në dyqanin e Sa'dit dhe të blejnë aty farëra që u nevojiteshin atyre .Në këtë mënyrë tregtia e Sa'dit lulëzojë madje edhe në mos prezencën e tij. E kështu u shit e gjithë sasia e farërave që ishte në depo. Sa here që harxhohej malli Ibrahimi blente mall tjetër nga vendet dhe kështu që tregëtia e farërave gjatë kësaj periudhe qe e sukseshme sikur të ishte përfituar me vite të tëra. Bile është për t'u habitur se në të njëjtën kohë kur tregëtia e farërave dita-ditës lulëzonte, tregtia e tekstilit dhe rrobëve dobësohej, derisa u bllokua krejtësisht, ngase njerëzit i jepnin pëparsi ushqimit para rrobëve dhe mbulesës.

Megjithatë, kjo çështje aspak nuk ndikonte tek Ibrahimi. Ai kujdesej për tregtinë e shokut të tij Sa'dit sikur të ishte tregtia e tij dhe thoshte :"Pa të meta është Lartmadhëria e Tij, sa furnizues e Dhurues i mirë është Ai, e furnizon [begaton] kë të do pa masë.
Dhe shpesh i thoshte vetës: "Mesiguri, kjo është sprovë nga ana e All-llahut, por tregtinë e shokut tim Sa'dit e kam emanet dhe patjetër duhet të kujdesem për të, e ndoshta do të jetë shkak që të kaloj këtë provim ,sepse All-llahu na ka urdhëruar që emaneti të kthehet te pronarët e tyre, ku thotë: "All-llahu ju urdhëron që t'u jepni amanetin të zotëve të tyre" [EN NISA 58]

Kjo ishte sa i përket çështjes së Ibrahimit. Nga ana tjetër, Sa'di pat udhëtuar në një qytet tregtar dhe me vete kishte marrë mallin e tij dhe mallin e shokut të tij Ibrahimit. Kaluan shumë ditë dhe tregëtia e Sa'dit nuk përmisohej fare, saqë shumica e sasisë së farërave dhe frutëve që kishte me vete u prishën, gjë që ishte shkak falimentimi. Ndërkaq në anën tjetër është për t'u habitur se Sa'di pasi shiti gjithë tekstilin dhe rrobet e shokut të tij Ibrahimit që i kishte marrë me vete si dhe pas grumbullimit të pasurisë së fituar, ai filloi që me parat e fituara të blejë mallra tekstili dhe rrobe tjera dhe t'i shesë aty ku fitoi shumë më shumë se sa herën e parë. Tërë këtë Sa'di e bënte nga dëshira dhe nga vullneti i tij, ngase ai ia donte të mirën vëllaut të tij Ibrahimit, ashtu siç e donte për vete.
Shpesh Sa'di vështronte tregtinë e tij të humbur dhe tregtinë e fituar të vëllaut të tij Ibrahimit dhe thoshte: "Pa të meta është Lartmadhëria e Tij, sa furnizues e Dhurues i mirë është Ai, e furnizon [begaton] kë të dojë pa masë. Ndërkaq sa i përket kësaj që po ndodh me mua, ndoshta mund të jetë sprovë nga ana e All-lahut, sepse tregtinë e shokut tim, Ibrahimit, e kam emanet në qafën time. Patjetër duhet të kujdesem për të, në mënyrë që ta kaloj këtë sprovë, dhe nuk dua që të bëhem tradhtarë [munafik], ngase Pejgamberi a.s ka thënë: "Shenjat e munafikut [hipokritit] janë tri: kur flet gënjen, kur premton nuk zbaton dhe kur t'i besohet diçka tradhton.

Sa'di ndiu në vete se është vonuar shumë dhe nuk ia arriti të aplikojë atë që kishte shpresuar nga ky udhëtim, kështu që vendosi të kthehet në vendëlindje, pasiqë kishte humbur gjithë pasurinë që kishte me vete .
Sa'di u kthye në vendlindje. vajti në mëngjes te dyqani i tij për të parë se çka kishte ndodhur dhe për të përshëndur shokun e tij Ibrahimin. Ibrahimi kur e pa shokun e tij Sa'din, u gëzua shumë. Me shpjetësi hyri në dyqanin e tij dhe mori me vete një sasi të madhe parash.i solli pranë Sa'dit dhe i tha: "Merr pasurinë tënde o Sa'd ! Sa'di e pyeti se si qëndronte puna, e Ibrahimi i tregoi se ç'kish ndodhur gjatë periudhës së mërgimit tij, dhe se si All-llahu zgjodhi tregtinë e farërave dhe fryteve në anën e kundërt tregtia e tekstilit dhe rrobeve ish bllokuar krejtësisht. U buzëqesh Sa'di dhe tha: subhanall-llah… dhe mori ti tregojë shokut të tij, Ibrahimit, se çkishte ndodhur gjat udhëtimit të tij: Krejtësisht ishte bllokuar tregtia e farërave dhe fryteve, ndërsa tregtia e shokut të tij Ibrahimit kish lulëzuar dhe Sa'di nxori një sasi të madhe parash dhe duke ia dhënë Ibrahimit i tha: Ja kjo është pasuria yte e fituar o vëllau im!
Atëherë Ibrahimi i tha: Kjo që ndodhi me ne është një sprovë nga ana e All-llahut, që të na sheh se si e ruajm emanetin, e All-llahu na mundësoi të mirën.

A mund të jetë shpërblimi I veprës së mirë me diç tjetër pos me të mirë ..?
U ngrit Sa'di, kapi për dore shokun e tij Ibrahimin dhe iu drejtuan All-llahut duke e falemderuar për begatit dhe të mirat që ua kishte dhënë, e gjuha e secilit prej tyre thoshte : A mund të jetë shpërblimi i veprës së mirë me diç tjetër pos me të mirë..?

Përktheu:
Ebu uvejsi

[LOGIC]

Një ngjarje me Abdullah Ibën Mubarek!


Në kohën e Abdullah Ibën Mubarekut në Meke për një kohë të gjatë nuk po binte shi.
Kudo zotëronte një thatësirë e tmershme.
Bagëtia po rrezikohej të ngordhte , ndërsa bimësia po thuaj ishte zhdukur.
Të gjithë , duke filluar nga imami i Mekes ( që në atë kohë ishte Fudejl Ibën Ijadi i njohur për devotshmërinë e tij ) ,dijetarët në mesin e tyre edhe Abdullah Ibën Mubarek (të cilit Allahu shpeshherë ia pranonte duan , një herë ai luti Allahun që t'ia kthente sytë një të verbëri dhe Allahu ia pranoi duan dhe ia ktheu sytë të verbërit) dhe besimtarët , i bënin dua Allahut që t'u lëshonte shi .
Por prapë se prapë shi nuk po binte , ose thënë në mënyrë tjetër Allahu nuk po ua pranonte duatë!

Abdullah ibën Mubarek ishte shumë i shqetësuar , për gjëndjen që ishte krijuar dhe nuk po dinte se çfarë të bënte .
Duke ecur i shqetësuar atij ia tërheq vëmendjen një zë fëmije që po qante në heshtje!
Abdullah ibën Mubareku u afrua për të parë se kush ishte ai që po qante .
Dhe pa aty një djalë të vogël , me fytyrë shumë të zezë dhe të shëmtuar.
Kur e shihje për shkak të shëmtisë që kishte të shkaktonte neveri.
Ky djalë i veçuar nga njerëzit e tjerë , po i bënte dua Allahut duke qarë .
Abdullahu pa u hetuar nga djaloshi , u afrua më afër me qëllim që të dëgjonte duan që po bënte ky djalë.
Abdullah ibën Mubareku arriti të dëgjonte fajlët që ky djalë po ia drejtonte Allahut Zotit të botrave !
Ato fjalë nuk ishin fjalë të veçanta , por ishin fjalë të thjeshta dhe nga fjalët më të përdorshme ato ditë .
Teksti i atyre fjalëve ishte:

"O Allah ! Të lutem dërgoje shiun tani , tani, tani!"

Thotë Abdullah ibën Mubarek:

"Sa mbaroi duan djaloshi , çova sytë nga qielli dhe pasha Allahun aty s'pashë kurrëfarë reje.
Djali sikur të kishte marrë përgjigjen se duaja iu pranua , u ngrit dhe filloi të ikte qetë qetë.
Kur pashë këtë veprim të djaloshit çova edhe njëherë sytë nga qielli kur çtë shoh:
Kishin filluar të dilnin retë e para.
Nuk po u besoja syve .
Ngela i mahnitur nga kjo gjë ."

Pas kësaj Abdullah ibën Mubareku filloi të ndiqte nga mbrapa djalin dhe të shihte se ku do të shkonte.
Pasi e pa se ku u fut , u nis për tek imami i Qabes , që siç thamë më sipër ishte Fudejl ibën Ijadi, me qëllim që t'i tregonte ngjarjen që e kishte parë me sytë e tij .

Rrugës duke shkuar për tek Fudejli e zuri shiu .
Sapo arriti tek Fudejli , ky i fundit i gëzuar i tha :

"O Abdullah ! Allahu na e pranoi duan!"

Kurse Abdullahu ia ktheu :

"O Fudejl ! Allahu e pranoi duan , por jo duatë tona !"

Dhe i tregoi ngjarjen që kishte parë.
Pasi u konsultuan me Fudejlin , Abdullahu u nis për tek shtëpia ku u fut djali , të cilit iu pranua duaja.
Trokiti në derë dhe po rrinte duke pritur .

Derën e hapi një burrë që për habi të Abdullahut kishte një fytyrë të bardhë.
E kuptoi Abdullahu se djali që iu pranua duaja ishte rrob i këtij burri që Abdullahu e kishte para syve.
Nga ana tjetër burri kur pa Abdullah ibën Mubarekun tek dera e shtëpisë së vet u gëzua shumë dhe e ftoi brenda.
Ai mundohej që të bënte çdo gjë me qëllim që ta kënaqte mysafirin e nderuar.
Në fund Abdullahu i tha :

"Kam ardhur që të blejë njërin prej rrobërve të tu!"

Tha burri me gjithë qef dhe ia nxorri , para të gjithë rrobërit me përjashtim të djaloshit që iu pranua duaja .
Tha Abdullahu :

"Nuk është në mesin e këtyre ai rob që kërkoj unë !"
Prandaj të lutem m'i nxirr të gjithë rrobërit e tu !

Tha burri:

"Kam edhe një djalë të vogël , të shëmtuar , dhe që s'është i aftë për punë .
Atë doja ta mbaja për vete , sepse që kur ka ardhë në shtëpinë time Allahu më ka dhuruar shumë të mira .
Unë mendoj se ai është sebepi që Allahu m'i ka dhuruar të gjithë ato të mira !"

Por për shkak të respektit që kishte ndaj Abdullah Ibën Mubarekut , pronari i djalit pranoi që t'ia jepte djalin Abdullah Ibën Mubarekut .

Abdullah Ibën Mubareku u gëzua shumë që ia arriti qëllimit dhe së bashku me djaloshin dolën dhe filluan të iknin për tek Fudejl Ibën Ijadi .
Ecën një copë rrugë , bukur të gjatë dhe asnji nuk po i fliste njëri-tjetrit.
Abdullah Ibën Mubareku kishte turp t'i fliste këtij djali , sepse atij Allahu ia kishte pranuar duan , kurse Abdullahit Jo!
Nga ana tjetër edhe djali kishte turp që t'i fliste Abdullah Ibën Mubarekut , për shkak të famës së tij të madhe si dijetar dhe muxhahid.
Kështu pra të dy ecnin pa i folur njëri-tjetrit , derisa djali mori guximin i pari që të flasë duke i thënë :

"Përse më bleve mua , kur ti kishe mundësi të merje nga rrobërit e tjerë , që janë më të fuqishëm se unë dhe që janë më të dobishëm se unë ?" .

Tha Abdullah Ibën Mubarek :

"O djalosh mua nuk më duhet shërbëtor që të më bëjë punët , por unë ty të mora për shkak të lidhjes tënde me Allahun dhe i tregoi gjithëçka që kishte parë !

-Cfarë the?
Ti ke zbuluar lidhjen time me Allahun ?! - tha djaloshi- dhe filloi të qante me zë!

Abdullah Ibën Mubareku për ta qetësuar i tha :

-O djalosh mos qaj , se vetëm unë dhe Fudejl Ibën Ijadi e dimë këtë gjë! .

-E dika edhe Fudejl Ibën Ijadi ?! -tha djaloshi dhe filloi të qante akoma më shumë!
Abdullah Ibën Mubareku nuk dinte se çfarë të bënte që ta pushonte djalin së qari!
Ndërkaq djali fshiu lotët dhe i tha Abdullah Ibën Mubarekut :

"Mirë , më jep leje sa të fali dy rekate namaz !
Abdullah Ibën Mubareku kur pa se djali pushoi , sikur u çlirua nga një barë e rëndë dhe i dha leje me gjithë qejf.

Djaloshi mori abdes dhe filloi të falej , pasi fali dy rekate namaz , hapi duart dhe filloi të bënte dua .
Kur e pa në atë gjendje Abdullah Ibën Mubareku , përsëri u afrua , pa u hetuar nga djaloshi , me qëllim që të dëgjonte se çfarë duaje do të bënte tani djali.
Ndërsa djali , pasi lavdëroi Allahun dhe dërgoi salavatë mbi profetin filloi t'i bënte dua Allahut me fjalët:

"O Zoti im ma merr shpirtin tani , tani , tani!" .

Kur dëgjoi këto fjalë Abdullah Ibën Mubareku u shtang!
Nuk dinte çfarë të bënte!
Nuk vonoi shumë dhe djaloshi ra përtokë i vdekur.
Abdullah Ibën Mubareku filloi të qante .
Pastaj tha ajetin:

"Kjo është dhuratë e Allahut ia jep Ai kujt të dojë."

[burbuqe1]

Kështu më ka ndodhur

ALO, KAM NEVOJË…

Kjo është historia e një jete, që shuhet pa ju dhënë mundësia të lulëzojë. Është historia e një qenieje që bie nga gabimi në gabim dhe duke mos patur një udhëzim shpirtëror arrin deri aty sa të bëhet dhe një vrasëse. E gjithë kjo që do t’ju tregoj është e vërtetë, më ka ndodhur mua, por mund të të ketë ndodhur dhe ty, ose të paktën njëherë në jetën tënde do të kesh dëgjuar për një gjë të tillë.

Ajo ishte një nga shoqet e mia të shkollës së mesme. Ishte një vajzë e zgjuar dhe e shkathët. Ajo që më bënte përshtyje në karakterin e saj ishte maturia, pjekuria në veprimet, që bënte. Më pëlqente të bisedoja dhe të rrija me të, pasi kishim gjëra të përbashkëta. Jeta na ndau pas mbarimit të shkollës së mesme. E vetmja lidhje ishin bisedat telefonike.

Një ditë, krejt papritur, ia dëgjoj zërin në telefon dhe tronditem nga ajo që më thotë. Zërin e kishte të mekur dhe nuk mund të besoja çfarë më thoshte. Nuk më shpjegoi gjatë, por më tha, se donte të vinte urgjentisht në Tiranë, pasi kishte ngelur shtatëzënë me një shok fakulteti dhe donte të abortonte. Kishte nevojë për ndihmën time dhe pa më lënë kohë të merrja veten e përfundoi telefonatën duke më thënë se do të më merrte përsëri. O Zot, nuk mund ta besoja! Ajo ishte vajza e fundit për të cilën mund të mendoja, se do të arrinte të bënte diçka të tillë. Mendja më shkoi tek nëna e saj, që shqetësohej për të edhe për gjënë më të vogël. Meraku i saj ishin provimet e së bijës. Nuk guxoja të mendoja për beben e pafajshme, e cila duhet të paguante me vdekje gabimet e së ëmes, që nuk do t’i jepte shansin ta njihte kurrë.

O Zot i Madh, Ti je i gjithëdijshëm dhe e njeh shumë mirë natyrën tonë njërëzore. Ti vetë na ke krijuar të gjithëve dhe na do të gjithëve! Sa të cekët jemi në gjykim…

Të kërkojmë vetëm atëherë, kur jemi rrëzuar, kur kemi ndierë shijen e hidhur të dështimit. Tërhiqemi pas gjërave që na ofron bota, pa çarë kokën se çfarë është e drejtë të bëjmë.

Ditën tjetër ra përsëri telefoni, ishte shoqja ime, e cila kishte mbërritur tashmë në Tiranë dhe donte të takoheshim. U nisa tek ajo dhe e gjeta në një qëndër taksish me një çantë në dorë. Sa më pa m’u afrua me të shpejtë dhe më përqafoi. Nuk folëm, por gjthçka e shprehëm më shikim. U nisëm për në shtëpinë time dhe, pasi u qetësua disi, nisëm të bisedonim. Ajo më tregoi çfarë kishte ndodhur. Kishte njohur një djalë me kombësi të huaj dhe, pasi ishin lidhur, kishin vendosur të kalonin një natë bashkë. Pas pak kohe ajo kishte kuptuar, se ishte shtatëzënë dhe këtu kishin filluar problemet. Arsyet që përse deshte të bënte këtë krim (sipas saj) ishin nga më të ndryshme: nuk kishte mundësi të vazhdonte shkollën, do t’i duhej të hiqte dorë nga ëndrrat, nuk e ndiente veten gati për t’u bërë nënë. Por ajo që ishte më kryesorja dhe më tragjikja, djali na paskësh qënë i fejuar dhe priste të martohej. Më kërkoi ndihmë. Unë i thashë që nuk mund ta ndihmoja për ta vrarë atë fëmijë, por e vetmja gjë që mund të bëja ishte t’i gjendesha afër për të mos e keqësuar më shumë gjendjen. Ajo e kuptoi qëndrimin tim dhe nuk këmbënguli më gjatë. Deri në momentin e fundit i lutesha të ndërronte mendje. Ajo u nis e vetme për në spital. Isha shumë e mërzitur, fjalët e mia nuk kishin bërë dobi dhe tani, pasi kishte kaluar nga gabimi në gabim, ajo po shkonte të kryente një krim. O Zot, fëmija, që sapo ka filluar të formohet si një qenie e gjallë do të paguajë për gabimet e saj! Ajo, bebe e pafajshme do ta paguajë me jetën, papjekurinë dhe dobësinë e së ëmës.

Ngjarjet ndodhën shumë shpejt. Mbasdite vonë erdhi në shtëpi. Ishte e dërrmuar. Tashmë gjithçka kishte marrë fund, ajo e kishte bërë abortin. Ndihesha e dështuar dhe ndieja një dhembje të fortë. Isha treguar e pafuqishme për ta ndaluar shoqen time të kryente vrasjen e fë-

mijës së saj. Nuk bënim asgjë. Fjalët ngecnin në fyt duke mos arritur të merrnin formën e tyre tingëllore. Heshtja rëndonte si plumb mbi ne. Ajo u largua të nesërmen në mëngjes, e vrarë dhe e lodhur, për të vazhduar jetën e nisur. Pas mbarimit të shkollës me shumë “dashuri’’ ajo do të takonte familjen e saj. Përfytyroja reagimin, “sjelljen e pafajshme,’’sikur s’ka ndodhur asgjë. Unë ngela me një dhimbje therëse për të dhe foshnjen e vrarë. Ndoshta, unë e ndieja shumë këtë gjë, pasi vetë sapo isha bërë nënë për herë të parë. Ajo iku për t’iu rikthyer jetës duke u shtirur sikur nuk kishte ndodhur asgjë, por ajo që ndodhi ka lënë një plagë në trupin, shpirtin dhe mëndjen e saj, që nuk ka për t’iu shëruar lehtë.

Sa shpejt që ndryshon njeriu! Si ka mundësi që një vajzë e tillë të arrijë të kryejë gabime njëri pas tjetrit deri në krim? Ku shkoi pjekuria...? Ku shkoi maturia...? Ajo që llogariste veprimin më të vogël, si nuk llogariti, parashikoi pasojat e asaj nate? Dobësia e natyrës njerëzore qëndron në nënvlersimin e gjërave që hap pas hapi të çojnë në një rrugë pa krye, ku ti kurrë s’e kishe menduar se mund të arrije.

Tani, pasi e lexuat këtë histori, mbase do të thoni, se të ngjashme me këtë janë shumë raste të tjera dhe se ky është realiteti. Por unë doja t’ju pyesja, se përse vazhdon ky realitet kur ne themi se nuk e duam? Pse vazhdon ky realitet, kur ne i edukojmë fëmijët tanë ndryshe? Pse ne vazhdojmë të dëgjojmë histori të tilla? Unë mendoj, se përgjigjja e këtyre pyetjeve është: ne nuk pranojmë zgjidhjen e duhur. Ne nuk pranojmë ta ndërtojmë jetën ashtu siç duhet, pa eksperimentuar njëherë mbi jetën dhe trupin tonë. I edukojmë fëmijët tanë dhe na mjafton që në dukje ata të jenë të mirë dhe të sillen me edukatë, por diçka shumë e rëndësishme mungon. Njeriu duhet të ketë një edukim të bazuar në atë që ka udhëzuar Krijuesi i Tij. Vetëm në këtë mënyrë ai do të jetë me të vërtetë i edukuar dhe i përgjegjshëm për ato që bën. Nëse përsoni i edukuar respekton njerëzit, personi besimtar e bën këtë se respekton Zotin. Nëse i pari në rrethana të caktuara, kur njerëzit nuk janë për t’i gjykuar veprimet e tij, sillet padrejtësisht, personi i edukuar me besim asnjëherë nuk e bën këtë, pasi besimi në ndërgjegjen e tij e bën që të ndihet i përgjegjshëm në çdo moment. Ne nuk duhet të ndrydhemi dhe të shtrembërohemi, kur njihemi me këshillat dhe mënyrat që Krijuesi na paraqet për ta ndërtuar jetën tonë, por duhet të shtrembërohemi dhe të hidhërohemi kur njihemi me rezultatet që sjell shkelja e këtyre udhëzimeve plot urtësi.

Nëse në një moment të jetës sonë do të arrijmë ta kuptojmë rëndësinë që ka pajisja e një individi me një ndërgjegje të përforcuar me besim, atëherë do të kemi gjetur zgjidhjen e shumë problemeve dhe pasigurive që vijnë, pikërisht nga kjo.


Nga: Amida V.

www.edukataislame.com

[LOGIC]

GjysmË Ore NË Varr! ÇfarË Pa



Me emrin e Allahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit!

Falënderimet i takojnë Allahut ndërsa përshëndetjet qofshin mbi Muhammedin, familjen, shokët dhe mbarë pasuesit e tij!

Vëllezër!

Paqja, mëshira dhe begatitë e Allahut qofshin mbi ju!

Juve po ua përcjellim këtë tregim mahnitës, qe te bën te qashe dhe qe te zgjon nga pakujdesia.

A keni vizituar varrezat ndonjëherë? Lexojeni pra!

Një njeri rrëfen tregimin e vet e thotë: "Gjysme ore nën toke" sigurisht se ose i çmendur ose ka ndonjë fatkeqësi…E vërteta është se mua më ka ndodhur një fatkeqësi, dhe çdokush qe me ka pare ne atë kohe te vone te natës duke kaluar muret e varrezave sigurisht se ka thënë: Ose i çmendur ose ka ndonjë fatkeqësi.

* * *

Fillimi im zë fill tek Sufjan Thevriu, për te cilin lexova se kishte një varr te hapur ne shtëpi, ne te cilin shtrihej kohe pas kohe dhe thirrte: رب ارجعون رب ارجعون O Zoti im! Me kthe prape ne dunja! O Zoti im! Me kthe prape ne dunja! ‏Pastaj ngrihej prej varrit dhe i fliste vetes: Ti u ktheve prape ne dunja andaj çka do te besh? (A do ta përmirësosh veten apo do te vazhdosh me mëkate)…

Me kaloi namazi i sabahut pa e falur, dhe siç e dini, nëse muslimani dëshiron te jete i sinqerte, humbja e namazit te sabahut për te paraqet-shkakton një problem shpirtëror, qe nuk e le te qete gjate tere ditës.

Gjeja e njëjtë me ndodhi edhe te nesërmen. Thashë: Patjetër se diç me ka ndodhur. Pastaj kjo gjë sikur mu be rutine. E pashe se me duhet patjetër te ndalem me vetveten time, qe ta edukoj atë, ne mënyrë qe te mos shoqërohet me mëkate e te shkoje kështu ne ferr. Vendosa te hyj ne varr qe te jete një lloj edukimi për te. Patjetër se duhet t'i braktise mëkatet dhe ta dije se varri është banesa dhe shtëpia e saj (vetvetes sime-nefsit) aq sa te dëshiroje Allahu.

Çdo dite i thoja vetes sime se këtë do ta beje nesër por çështja sikur arriti fundin kur me kaloi prape namazi i sabahut. Thashë: Mjaft më! dhe u betova se vendosmërinë (nijetin) time do ta zbatoj sonte. Pas mesnate shkova, dhe qe te mos me shihte askush mendova: A te hyje nga dera por do ta zgjoja potirin e varrezave apo ndoshta nuk do te jete aty supozova ne vete. Ose a ta kapërcej murin? Nëse e zgjoj portierin ndoshta me thotë: Eja nesër apo ndoshta edhe më pengon qe te hyje kështu qe betimi im me humb. ‏Vendosa qe ta kapërcej murin. E ngrita rrobën time, e mbulova kokën dhe me ndihmën e Allahut u ngrita.

Edhe pse unë me pare, si xhemat (përcjellës i kufomave) kisha qene shume here ne këto varreza megjithatë mu duk sikur po i shoh për here te pare, dhe edhe pse ishte nate me hënë jam gati te betohem se nuk kam pare asgjë përveç zi.

Ajo nate ishte e erret, qetësi e frikshme, dhe kështu është heshtja e varrezave. Shume gjate mendova duke qene unë ende mbi mur. Ndjeva erën e tyre, po, erën e varrezave, te cilën e dalloj nga një mije erëra tjera. Ere hanuti (lloj parfumi qe vihet mbi te vdekurin për te mos u kalbur), ere nga e cila ndihet shija e pastër e vdekjes…

U ula te mendoja për ca çaste, te cilat kaluan sikur te ishin vite. Oj varreza perse heshtni kaq gjate? Çfarë fshihni ne brendinë tuaj? Gëzim e begati apo pikëllim e dënim? Çfarë do te thoshin banoret tuaj sikur te me flisnin? Ndoshta do te ma thonin fjalën e te dashurit tone, Muhammedit, alejhi's salatu ve's selam: "‏الصلاة وما ملكت أيمانكم Namazi dhe robërit tuaj (kujdesuni për ta!)".

Vendosa te zbres poshtë qe te mos me sheh askush ne këtë gjendje ngase po t e me shihte do te thoshte: Qenka i çmendur ose paska ndonjë dert te madh! Po çfarë derti me te madh ka sesa humbja e namazit te sabahut disa here.

U lëshova ne varreza dhe menjëherë ndjeva një frike ne zemër. U mbështeta për muri por nuk e dija se prej çfarë jam duke u ruajtur? E arsyetova veten tim se kjo është nga frika e ecjes mbi varre. Po "unë nuk jam frikacak". Apo ndoshta unë vërtet u frikësova.

Shikova ne anën lindore, ne te cilën janë varret e hapura, te cilat presin banoret e tyre. Ishte pjesa me e erret e varrezave dhe sikur me thërriste duke qene e mallëngjyer për mua. Ecja me kujdes neper varreza dhe sa here qe kaloja një varr pyesja: A thua ky njeri është i lumtur apo i dëshpëruar? I dëshpëruar për çfarë? Për shkak se nuk është falur apo ka qene këngëtar, lavir…Ndoshta ai, varrin e te cilit e kalova tani pate menduar se nuk ka me te forte se ai ne bote, se rinia e tij nuk merr fund kurrë se ai nuk do te vdesë sikur ata qe vdiqën para tij. Apo ka thënë se ende jam i ri, ende ka kohe.

I madhëruar qofte Allahu qe ua uli kokën njerëzve me vdekje!!!

Tanimë e shihja udhën dhe u nisa tek caku ku menjëherë filluan te rrahurat e zemrës te me shpeshtohen. Varrezat janë ne te djathte e ne te majte ndërsa unë shikoje ne anën lindore. Fillova te bej hapat e pare qe një hap i ngjante një viti. Ku është shpejtësia e këmbëve te mia? Çfarë i beri te renda ato? Shpresova qe te mos kishte fare fund kjo distance deri tek varret e hapura ngase premtimi im duhej te zbatohej atje.

Iu thashë edhe me pare, shume here i kam pare këto varreza por kësaj radhe disi ishin shume me ndryshe. Ne koke më silleshin mendime te ndryshme, madje sikur dëgjoja pëshpëritje pas veshëve te mi. Jo, jo, unë me te vërtet i dëgjoja dhe sikur ndonjë njeri merrte fryme pas meje. U frikësova te shikoj prapa. U frikësova te shoh njerëz larg duke bere me shenje kah unë.

Iluzione te këqija. Po kush mund te jete ne këtë kohe?! Sigurisht kjo është një vesves prej djallit por nuk me brengoste asgjë (edhe po te vdisja) ngase unë e fala namazin e Jacisë me xhemat. Ne fund arrita tek varret e hapura dhe i pashe ato.

Betohem prape se nuk kam pare me te errëta se ato. Si pata guxim te vij deri këtu?! Si do te zbres poshtë ne varr? Çfarë me prêt poshtë atje? Mendova qe te mos e përmbush premtimin tim dhe ne vend te kësaj si shpagim te agjëroj tri dite. Jo i thashë vetes sime. Erdha deri këtu e tash te mos hyje. Duhet ta përmbush premtimin por nuk do te zbres tash për tash. Do te ulem pak jashtë qe te qetësoj pak shpirtin tim. Çfarë errësire e madhe? Sa i ngushte ishte ai varr? Si ka mundësi qe kjo grope e vogël te jete kopsht prej kopshteve te Xhennetit?!

Subhanallah (i Madhëruar qofsh o Allah!)

Nata filloi te ftohej ngapak. Ndoshta kjo nuk është shkak i natës por i frikës dhe rrëqethjes ne zemrën time nga shikimi i këtij varri. A është ky zëri i erës? Nuk është ere dhe nuk po shoh aspak pluhur ne ajër? Ndoshta kjo është një vesves tjetër. Kërkova mbrojtje tek Allahu nga djalli i mallkuar.

E morra batanijen dhe e shtrova ne toke ndërsa këmbët e mija i mblodha afër gjoksit dhe mendoja rreth varrit. Ky është vend qe nuk mund t'i ikësh.

Subhanallah (i Madhëruar qofsh o Allah!)

Ne punojmë qe te kemi çdo gjë ndërsa ky është fundi jone?! Asgjë. Sa shume jemi kacafytur, sa shume kemi përgojuar, sa namazin e kemi lënë e sa këngën e kemi preferuar ndaj Kur'anit? E keqja e se keqes është se ne e dimë se varri është fundi ynë dhe edhe pse Allahu na e ka tërhequr vërejtjen për këtë ne prape harrojmë ose shtiremi sikur nuk e dimë.

E ktheva fytyrën drejt varrezave dhe iu fola me zë te ulet por u frikësova qe ndonjëri prej tyre te ma kthente përgjigjën. O njerëz te vdekur! Vare keni? Perse nuk flisni? Ku i keni zërat? Ku i keni djemtë? Ku i keni pasuritë? Ku e ku? Si është llogaria? Me rrëfeni për ngushtësinë e varrit? A i thyen eshtrat? Me rrëfeni për Munkirin dhe Nekirin? Me rrëfeni për gjendjen tuaj me krimba?

Subhanallah (i Madhëruar qofsh o Allah!)

Neve nuk na pëlqen ushqimi i freskët kur na sjell familja ndërsa sot ne jemi ushqim i dikujt tjetër. Patjetër me duhet te zbres ne varr. U ngrita duke u mbështetur ne fuqinë e Allahut dhe zbrita me këmben e djathte. E shtrova batanijen time dhe e vendosa kokën aty. Mendova çfarë do te ndodhte sikur, befasisht, te me hidhej dheu përmbi? Çfarë do te ndodhte sikur varri te me shtrëngonte për një çast? U shtriva ne krahë te djathte dhe mbylla sytë qe te me qetësohej zemra ime dhe te mos dridhej me trupi im.

Sa vend i vështirë duke qene gjalle por si do te jete kur te jesh i vdekur? Thashë te shikoj ne Lahd (gropën e vogël ne fund te varrit, ku vendoset i vdekuri) Ishte përskaj meje. Pasha Allahun nuk di te ketë diç me te erret se ai! Edhe pse ai është i mbuluar nga brenda megjithatë mua sikur me vinte një ere e freskët prej aty. A është kjo ere e ftohte apo te ftohte nga frika. U frikësova ta shikoj se mos ndoshta dy sy te xixëlluar do te duken ne errësirë dh do te me shikojnë me vrazhdësi. Apo mos po shoh fytyre te ndonjë njeriu, te cilën e kane mbuluar shenjat e vdekjes, i cili shikon lart duke mos me vërejtur mua fare. Apo mos është duke ndodhur ajo qe me pat treguar një hoxhe qe varroste te vdekurit se njëherë atij i kishte rene duke e varrosur një te vdekur te shoh një njeri me sy te fryre, te nxjerrur jashtë dhe duke i dale gjak për hunde. Sikur te kishte qene i goditur me çekan, i cili po ta godiste një kodër do ta shkatërronte. Tere kjo si shkak i lënies se namazit…

Vendosa te mos shikoj ne Lahd. Nuk kam force dhe guxim te shikoj diç nga këto qe i përmenda. Ani pse e dija se ai ishte i zbrazet, megjithatë këto mendime me pengonin qe te shikoja ne te drejtpërdrejtë ne te edhe pse mundohesha ta vidhja me bisht te syrit.

Përkujtova fjalën e Muhammedit, alejhi's salatu ve's selam: " لا إله إلا الله إن للموت سكرات Nuk ka zot përveç Allahut! Vërtetë vdekja ka agoni!". E paramendova trupin time se si do te dridhet fuqishëm, si do te mundohem ta kthej atë prape, si do te qajnë familja rreth meje. Ku është mjeku? Ku është mjeku? Thotë Allahu:

"‏فلولا إن كنتم غير مدينين ترجعونها إن كنتم صادقين

Dhe përse, nëse ju nuk jeni përgjegjës (për vepra), 87. (përse) Nuk e ktheni atë (shpirtin të mos dalë)". (Vakia, 86-87)

I paramendova miqtë se si me bartin duke thënë: La ilahe il-la Allah! I paramendova se si me bartin duke ecur shpejt drejt varrezave. E paramendova një shok, qe ka dëshirë te jete i pari, qe me zbret ne varr. Paramendoja se si iu thotë te tjerëve: Keni kujdes qe ta vendosim mire. Beni gati dërrasat. E paramendova Ahmedin që, si tradite qe e ka, ua sjell një ibrik me ujë pasi që te vdekurit t'ia keni hedhur dheun përmbi. E paramendoja Hoxhën tone qe iu thotë njerëzve: Lutuni për te ngase vëllai juaj pyetet tani ne varr!

Pastaj çka? Pastaj ata shkojnë dhe me lënë vetëm. Sikur melaiket e ndëshkimit kur e panë tabutin duke ardhur bërtisnin me zëra te frikshëm dhe ishin ne forma të tmerrshme. Nuk mund t'iu ikësh. Flasin ndërmjet vete:

A ka qene mëkatar?

Po –përgjigjet tjetri.

A është përcjellës i kufomës apo vet është kufome, qe nuk ka ku te shkoje?

Ai është duke ardhur tek ne –ia kthen tjetri.

Ejani te shkojmë tek ai qe ta dije se Allahu është i Fuqishëm dhe Hakmarrës.

I pashe te me kapnin për krahëve dhe me mbanin me vrazhdësi duke me thënë: Çfarë te mashtroi qe nuk e fale namazin e sabahut? A një njeri si ti i bën mëkat Allahut, te cilin vetëtima dhe melaiket e madhërojnë prej frikës prej Tij?! Ti nuk do te shpëtosh sot prej nesh. Bërtit sa te duash ngase askush nuk te përgjigjët. Fillova te bërtas: رب ارجعون رب ارجعون O Zoti im! Me kthe prape ne dunja! O Zoti im! Me kthe prape ne dunja! ‏Sikur dëgjova një fjale prej qiellit qe lëkundi varrin time dhe qe e mbushi te tërin pesimizëm:

" كلاّ إنها كلمة هو قائلها ومن ورائهم برزخ إلى يوم يبعثون

Kurrsesi, (kthim nuk ka) e kjo është vetëm fjalë që e thotë ai, e ata kanë para tyre një perde (distancë periodike) deri në ditën kur ringjallen". (Mu'minun, 100)

Qava aq sa deshi Allahu e thashë: Falënderimi i takon Allahut te boteve! Ende ka kohe qe te pendohem. Kërkoj falje tek Allahu i Madhëruar. U ngrita i rraskapitur duke e mësuar dobësinë time prej njeriu. E mora batanijen, ia shkunda dheun e varrit dhe u ktheva duke thënë: I Madhëruar qofte Ai, qe me vdekje ua uli kokën tiranëve!

Ai qe mendon se jeta e kësaj bote është epsh e dëfrim le ta braktis namazin dhe le te beje çfarë te doje por fundi i tij është prape tek Allahu. Thotë Allahu:

" أفحسبتم أنما خلقناكم عبثا وأنكم إلينا لا ترجعون

A menduat se Ne ju krijuam kot dhe se ju nuk do ktheheni te Ne?". (Mu'minun, 115)

Le te dëfrehet e te thotë se dikur do te pendohet por le te mos harroje se atë do ta gjykoje Allahu.

Mjere për atë që do ta ketë gjykues Allahun e nuk është përgatitur!

Mjere për atë që nuk i është përmbajtur udhëzimeve të Tij dhe nuk i ka interesuar fare dënimi i Tij!

Iu pyes për Zotin çfarë iu beri te mos iu frikësoje ky ajet:

" وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلاَّ فِتْنَةً لِّلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي القُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلاَّ طُغْيَاناً كَبِيراً

Përkujto, kur Ne të thamë: "Zoti yt ka përfshirë (me dijen e Vet) të gjithë njerëzit (e di që këta nuk besojnë edhe në ju sjellësh mrekulli). E atë pamjen tënde që ta treguam (natën e Miraxhit) dhe pemën e mallkuar (të përmendur në Kur'an), nuk i bëmë për tjetër vetëm se sprovë për njerëz. Ne i frikësojmë ata (idhujtarët), po nuk u shton ai tjetër vetëm se rebelim të madh". (Isra, 60)

O Zoti im! Unë kumtova andaj dëshmo!

Përshtati ne shqip: Sedat Gani islami

www.twbh.com
www.forum-islamik.com

[LOGIC]

Natën E Martesës



Paqa dhe mëshira e Allahut qofshin mbi ju!
Ju lutem qe t'a përhapni këtë tregim,ne mënyre qe te marrin mesim dhe dobi njerzit prej tregimit te kësaj vajze te sinqert me Allahun,subhanehu ve teala,…


Këtë tregim ua perkushtojme atyre qe e vonojne namazin dhe kerkojne arsye,ne shumicen e rasteve jo te pranueshme...
Ne vijim tregimi…


Naten e marteses


Nata e sontme ishte koha e marteses...Te gjitha pregaditjet ishin bere...Tere familjha ishin preokupuar vetem me dasem ;nena,motrat dhe tere te afermit...Te gjithe e prisnin ekipin e sallonit per zbukurim,i cili kishte premtuar se do te vinte pas namazit te Ikindise,qe t'a rregullonte nusen per dasem te saj.


U vonua ekipi i zbukurimit…Arriten pak para namazit te Akshamit dhe filluan punen e tyre.


Nusja kerkonte panderprere nga pergjegjësja per zbukurim t'a shpejtonin punen, ne menyre qe te kryhej cdo gje para ezanit te Akshamit.
Pas ca castesh,befasisht u degjuan fjalet e verteta : Allahu Ekber,Allahu Ekber…Filloi ezani ndersa nusja ende i thoshte gruas: Kryeje më shpejt sepse koha e namazit te akshamit është e shkurte.Frizerja ia kthente: Kemi ende nevoje per kohe,bë durim!


Koha kalonte dhe akshamit gati sa i kishte kaluar koha…Nusja ende vazhdonte me kembengulesi per t'a falur namazin...


Tere njerzit mundoheshin t'a bindnin te mos falej derisa frizerja t'a kryente punen.I thonin: Nese ti merr abdes do t'a prishesh tere atë qe u munduam disa ore.Nusja ishte e vendosur te falej .


Mendimet i vinin prej ketu dhe atje; bashkoji akshamin dhe jacine e fali pernjehere,nuk ka dert ,mos merr abdes por merr Tejemmum ( qe te mos e prishesh fytyren nga shminkat)…Bë keshtu..Bë ashtu…


Nusja vendosi te falej,u mbeshtet ne Allahun,subhanehu ve teala,duke e ditur se ajo qe është tek Allahu është e perhershme dhe më e mire sesa ajo qe i ofrojne "te dashurit e saj".


Papritmas u ngrit qe te marr abdes duke mos çare koken per "keshillat " e familjes se saj.Filloi abdesin me Emrin e Allahut dhe shtroi sexhaden qe t'ia filloj namazit.


Allahu Ekber ( Allahu është me i Madhi)…Po,Allahu,subhanehu ve teala, është me i madhi,me i madh se cdo gje,më me rendesi se cdo gje,sado qe te jete e shtrenjte…


Ja nusja arriti ne uljen e fundit te namazit,por…por c'ndodhi? Para se ajo te ipte selam e t'a kryente namazin,ia dorezoi Zotit te saj shpirtin dhe vdiq keshtu duke e respektuar Zotin e saj dhe duke e kundershtuar shejtanin e mallkuar…


E lusim Allahun,subhanehu ve teala, qe t'a zbukuroje ne Xhennetet e perjetshme!!!

www.twbh.com
Pershtati : Sedat Gani Islami
enjte (pas jacise)
Brunei Darussalam
forum-islamik.com

[LOGIC]

Dijetari Dhe Studenti



Një dijetar e pyeti studentin e tij: Sa vite u bën që më shoqëron mua?
Studenti: 33 vite.
Dijetari: ?farë ke mësuar prej meje gjate kësaj kohe?
Studenti: Kam mësuar tetë gjëra.
Dijetari: Të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi!- tha i çuditur. Me kaloi jeta me ty ndërsa ti nuk ke mësuar me shume se tete gjera.
Studenti: Nuk kam mësuar tjera dhe nuk dua te gënjejë.
Dijetari: Atëherë m'i thuaj ato tete gjera qe paske mësuar prej meje!
Studenti:
-I-
Vrojtova dhe shikova me kujdes ne krijesa dhe pashe se secili prej tyre ka nga një te dashur por kur te shkoje tek varrezat i dashuri ndahet prej tij/saj, kështu qe unë te dashur caktova veprat e mira qe kur te hyje ne varr edhe ato te hyjnë me mua.
-II-
þ Analizova thënien e Allahut: E kush iu frikësua paraqitjes para Zotit të vet dhe ndaloi veten prej epsheve, 41. Xhenneti është vendi i tij". (en-Naziat, 40-41), kështu qe dhashë mund e derdha energji për ta larguar epshin ne mënyrë qe shpirti im te përqendrohet ne adhurim për Allahun.
-III-
Pashe se njerëzit qe kishin gjera te çmuara dhe me vlere i ruanin ato qe te mos humbnin. Pastaj meditova fjalën e Allahun: Ajo që e keni pranë vetes është e përkohshme, e ajo që është te All-llahu është e përjetshme...". (en-Nahl, 96), kështu qe sa here qe ne dorën time binte ndonjë e mire e drejtoja kah Allahu qe te ruhet tek Ai.
-IV-
þ Shikova ne krijesa kur ja pashe se tere ata mburreshin me pasuri, familje ose prejardhje, pastaj shqyrtova fjalën e Allahut: ...e s'ka dyshim se te All-llahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është ruajtur (këqijat), ". (el-Huxhurat, 13), kështu qe iu qasa devotshmërisë qe te jem i ndershëm tek Allahu.
-V-
Pashe se njerëzit fyenin dhe mallkonin njeri tjetrin dhe tere këtë si shkak i zilise-smirës (hasedit). Meditova fjalën e Allahut: ... Ne kemi përcaktuar ndër ta gjendjen e jetës në këtë botë...". (ez-Zuhruf, 32), kështu qe e braktisa zilinë ngase u binda se ndarja e dhuntive behet nga Allahu i Madhëruar.
-VI-
þ Pashe njerëzit duke armiqësuar, bërë padrejtësi dhe luftuar njeri tjetrin. Shikova fjalën e Allahut: Djalli është armik i juaji, pra edhe ju konsiderojeni armik...". (Fatir, 6), kështu qe braktisa armiqësinë ndaj njerëzve dhe fillova te ushtroj armiqësinë time vetëm ndaj djallit.þ þ
-VII-
þPashe se njerëzit për ta fituar idaren (furnizimin) bënin çdo gjë, madje edhe gjera te paligjshme. Shikova thënien e Allahut: Nuk ka asnjë gjallesë në tokë që All-llahu të mos ia ketë garantuar furnizimin e saj...". (Hud, 6), kështu qe u binda se unë jam një prej këtyre gjallesave te shumta qe Allahu ka përsipër furnizimin e tyre kështu qe furnizimin tim qe kam tek Ai e lashë (i bindur se do ta arrije atë ne mënyrë te ligjshme).
-VIII-
þShikova krijesat dhe pashe se secili prej tyre mbështetej ne një krijese te ngjashme me te; ky për pasurinë e tij, ky për gjënë e humbur te tij, ky për shëndetin e tij, ky për qendrën e tij…Pastaj iu referova fjalës se Allahut: ...Kush i mbështetet All-llahut, Ai i mjafton atij...". (et-Talak, 3), kështu qe i ika mbështetjes ne krijesa dhe punova ne drejtim te mbështetjes vetëm ne Allahun e Madhëruar!
***
Mësuesi: Allahu të bekoftë!
***
Burimi: http://www.almualem.net/saboora/showthread.php?t=19173
Përshtati në shqip: Sedat G. ISLAMI

forum-islamik.com

[LOGIC]

Ja Se Cfare Beri Plaku Me Kur'an



Ky plak në të 80-tatë filloi ta mësonte Kur'anin përmendësh. Tregimi i tij fillon me shkuarjen e tij në Xhaminë e Pejgamberit, alejhi's selam me kërkesën: Dua ta mësoj Kur'anin përmendësh! Një mësues në xhami, i ngarkuar me këtë detyre iu drejtua me butësi dhe respekt për moshën e tij: O prindi im, ti je i shtyrë në moshë dhe nuk mund ta mbash mend atë por ulu dhe dëgjoje.
Unë dua te mësoj përmendësh- insistoi plaku.
Atëherë lexo- tha mësuesi i Kur'anit.
Unë nuk di te lexoj por fillo se pari e m'i mëso shkronjat- tha plaku.
Mësuesi filloi t'ia mësonte shkronjat nga e para dhe, siç rrëfen autori i tregimit, ai mësonte shkronjat sikur fëmija ne klasën e pare por cili ishte rezultati? Pas pese vitesh pune te palodhshme plaku 85 vjeçar mësoi tërë Kur'anin përmendësh.
Ja kështu kur dashuria për adhurim ta përshkojë zemrën e muslimanit atëherë zhduken të gjitha pengesat në rrugën e tij. Ky plak jo vetëm që ua dha një mësim pleqve të kohës së tij por ua dha edhe të rinjve se mësimi përmendësh i Kur'anit i lehtësohet çdokujt që i qaset kësaj pune, dhe: A ka kush që garon këtë plak bujar?
Sultan el-Umerijj,
www.denana.com
Përshtati ne shqip: Sedat G. ISLAMI
20-7-2007, e xhuma

forum-islamik.com

[LOGIC]

Cfare E Shtyri Kete Femije Te Falet Naten



Ebu Jezid el Bestami u ngrit të falë namaz nate kur ja e pa fëmijën e tij te vogël pranë. Meqë ishte i vogël, nata ishte e ftohte dhe pagjumësia ishte e vështirë, e mëshiroi dhe i tha:
O biri i babait, fle ngase nata është e gjate.
E perse ti u ngrite te falesh- ia ktheu djaloshi.
O biri im, mua me duhet te ngrihem ngase kështu ka kërkuar preje meje Allahu- shtoi Ebu Jezidi.
Kam mbajtur mend një ajet kur'anor -u arsyetua fëmija- ku Allahu thotë:
20. Zoti yt e di se ti dhe një grup i atyre që janë me ty, kaloni në adhurim më pak se dy të tretat e natës ose gjysmën e saj, a një të tretën e saj.". (el Muzzemmil, 20)
…tash po të pyes: Kush janë ata qe u falen me Muhammedin, alejhi's selam?- pyeti fëmija.
Janë shokët e tij - iu përgjigj Ebu Jezidi.
Nëse kështu qenka puna atëherë mos me privo nga nderi i shoqërimit tënd për adhurimin për Allahun.
Ebu Jezidi i mahnitur tha: O biri im, ti je ende fëmijë dhe nuk ke arritur moshën madhore?!
O babai im, unë e kam pare nene time kur donte ta ndezte zjarrin fillonte me drunjte e vegjël ne mënyrë qe te ndezën edhe te mëdhenjtë- u justifikua fëmija. Kam frike se ndoshta Allahu ne Ditën e Llogarisë do te filloj se pari prej neve te vegjëlve nëse ne nuk e adhurojmë Atë.
Babait iu mbushen sytë lot nga frika prej Allahut, e lejoi te birin te falej me te dhe i tha: Ngrihu o biri im e falu ngase ti ke me shume merita tek Allahu se sa unë.
***
?ështja e namazit te natës është duke përjetuar një kurbet te vërtetë tek muslimanët. Të rrallë dhe te pakte janë ata qe e falin namazin e natës ndërsa i dashuri jone, Muhammedi, alejhi's selam na ka porositur:
Faleni namazin e nates ngase ai ehte tradite e njerëzve te mire para jush, ehte afrim tek Allahu, ndalese nga mëkatet, shlyerje e te këqijave dhe largues i sëmundjes nga trupi". (Hadithin e transmeton Tirmidhiu ndërsa Shejh Albani hadithin e ka cilësuar autentik)
Pejgamberi, alejhi's selam, edhe pse i ishin falur te gjitha mëkatet, falej tere natën saqë edhe këmbët nga qëndrimi i gjate ne namaz i ishin ënjtur. Falej madje edhe kur ishte i sëmure. Kjo jo për tjetër por për rëndësinë dhe shpërblimin e madh që ka falja e namazit te natës. Ndërsa ne; te forte, te shëndoshë, por prape namazin e natës e kemi lënë anash dhe përtojmë, edhe pse kemi mëkate te shumta.
Pejgamberi, alejhi's selam nxiste dhe stimulonte shokët e vet për faljen e namazit te natës. Abdullah b. Umeri, Allahu qofte i kënaqur me të dy, transmeton se Pejgamberi, alejhi's selam i kishte thënë:
Njeri i mirë është Abdullahu sikur të falej edhe natën". (Transmetim unanim)
Ebu Malik el Esh'arijj transmeton se Muhammedi, alejhi's selam ka thënë:
Në Xhennet ka dhoma, brendësia e të cilave duke nga jashtë dhe anasjelltas, të cilat i ka përgatitur Allahu per ata që japin ushqim, flasin butë, përcjellin agjërimin dhe falen natën kur njerëzit janë fjetur".
Vëlla musliman!
Dije se namazi i natës ka një kënaqësi te madhe, për hire të së cilës të parët tanë gëzoheshin kur vinte nata për te falur namaz dhe pikëlloheshin kur shkonte ajo e humbnin lezetin dhe kënaqësinë e atij adhurimi. Ali b. Bekari ka thënë: Ka dyzet vite që përveç lindjes së diellit asgjë nuk më pikëllon.
Ebu Hazimi ka thënë: Asnjë natë nuk kam mundur të ngopem me kënaqësinë e namazit të natës.
E lusim Allahun që të na bëjë neve dhe juve prej atyre që falin namaz nate dhe shijojnë kënaqësinë e tij.
Cituar nga: Kisasun min hajati's selef
www.denana.com
Përshtati ne shqip:
Sedat Gani Islami

forum-islamik.com

[burbuqe1]

Burri im i dashur

Mbase ndonjëherë do mund të mendosh se ke bërë një gabim që më ke zgjedhur për bashkëshorte të jetës, dhe kjo mund të të pengoj në bashkëveprimet ditore që i kemi. Me kohë frikohem se dashuria jote do të shndërrohet në urrejtje, durimi yt do të kaloj në zemërim dhe situata e qetë mes nesh do zbehet.

Burri im i dAshur

Ndoshta kur jeta kalon në fazën e ndezur me tensione dhe gjen veten i zënë me shumë punë, ndodh që nuk do kesh kohë për mua, dhe kohën që do duhej ta kaloje me mua do humbiste. Me një sinqeritet do jap aq sa mundem që të bej të lumtur në jetë. Por a nuk është e drejtë që edhe unë të kem përkujdesjen tënde? Do të shikoj të jem e vëmendshme, por kam frikë se në sytë e tu mund të duket e padrejtë dhe e gabuar. Pra më fal dhe më buzëqesh, ashtu siç e përshkruante të Dërguarin Sallahu alejhi ue selem Nëna e besimtarëve Aisha radiuallahu anha.

Dhe në këtë mënyrë, shpresoj se do të më vlerësosh për virtytet e tjera që i kam. A nuk ka thënë Allahu në Kur’an, Ai, i Cili na bashkoi në martesë dhe vendosi dashurinë në zemrat tona:

O ju që besuat, nuk është lejuar për ju të trashëgoni gratë (e të vdekurve) në mënyrë të dhunshme, e as t'i shtrëngoni për t'u marrë diçka nga ajo që ju keni dhënë atyre, përveç nëse ato bëjnë ndonjë imoralitet të hapur. Çoni jetë të mirë me to. Nëse i urreni ato, bëni durim pse ndodh që all-llahu të japë shumë të mira në një send që ju e urreni.(4:19)

Po ashtu i Dërguari i All-llahut s.a.v.s. ka thënë: “Më i ploti besimtar me iman është ai që është më i mirë në moral kurse më të sjellshmit prej jush janë ata që janë më të sjellshëm ndaj grave të tyre”. (Tirmidhiu)

Burri im i dashur

Duhet ta dish qe nuk ka krijesë njerëzore që nuk gabon, vetëm Allahu i Përjetshmi është i Përkryer

Nuk është e drejte për ty apo për mua që thjeshte t’ia marrim gabimet dhe të metat njeri tjetrit në llogarinë tonë, derisa të metat tona t’i lëmë anash. Do mundohem të jem një bashkëshorte besnike ndaj teje, dhe të dëgjoj gjithmonë, por shpresoj se do më falesh dhe harrosh kur gaboj.


I kam lënë prindërit dhe vëllezërit e motrat e dashura që të jem me ty, Dua që të ma mbushësh zemrën me dashuri. Të më dashurosh si një rrebesh shiu. Nuk dyshoj aspak që të kam zgjedhur bashkëshort. E çmoj devotshmërinë tënde çdo ditë dhe devotshmëria jote të bën të dukesh si njeriu më i mirë për mua.


Më kujtohet ngjarja e shoqëruesit të resulullahut (Salallahu alejhi ue selem) Ali bin thalib ( Radiallahu anhu) kur është pyetur nga një njeri “ E kam një vajzë, me kënd ta martoj? Aliu r.a iu përgjigj” Ajo duhet ta martoj njeriun që ka devotshmëri në zemrën e tij, nëse ky njeri e do atë, ai do e shkëlqej atë, por nëse nuk e do, nuk do ta lëndoj asnjëherë.” Ne fakt ti je ky . Elhamdulilah, Burri im i dashur dashuria jote më bën të ndjehem si gruaja më e lumtur në botë.

Ndofta kur ndodhemi para një situate te vështirë për shkak të gabimeve të mia, dhe në këtë moment ti do dëshiroje të kishe një grua më të mirë. Të lutem bëhu i ndërgjegjshëm, egoizmi dhe moskujdesi yt mund të drejtoj në sjellje jo të mira. Të lutem mi përmirëso gabimet e mia me butësi dhe mirëkuptim, mos u bën i ashpër ndaj meje.

Nëse sheh ndonje te metë në anën time kujtoje mesazhin e Resulullahut s.a.w.s drejtuar neve.

"Le të mos e urrejë besimtari besimtaren. Nëse ndonjë gjë nga ajo nuk i pëlqen, ndoshta mund të i pëlqeje diçka tjetër”. ( Muslimi)

Burri im i dashur,

Të lutem të kërkosh riskun në hallall sepse Burri duhet të marr përgjegjësinë mbi familjen e tij të dashur.,

A nuk na ka mësuar i dërguari s.a.w.s, kur ka pyetur Muavije ibn Hajde r.a. i Dërguari i All-llahut, çfarë detyra ka secili prej nesh ndaj gruas së vet?” (Pejgamberi) Tha:

“Ta ushqesh kur të ushqehesh vetë, ta veshmbathësh kur këtë e bënë për vete, mos ta mallkosh dhe mos ta lësh vetëm askund përveç në shtëpi”. (Hadith hasen, transmeton Ebu Davudi i cili thotë: “Mos e qorto” e ka kuptimin: mos i thuaj “All-llahu të shëmtoftë”) që do të thotë se burri duhet të përmbush nevojat për familjen e tij

Mos u bën i ashpër ndaj meje, sepse Resulullahu s.a.w.s. nuk ka qene asnjëherë i ashpër ndaj grave te tij.

Burri im i dashur

Me kujtohet një hadith nga Resulullahu s.a.w.s “ “Kjo botë është dëfrim kurse dëfrimi më i mirë i saj është gruaja e ndershme”. (Muslimi) Do mundohem te jem thesari yt me i madh, ashtu si unë e ndjej se ti je thesari im më i madh

Burri im i dashur

A e di shpërblimin qe do marrësh nga Allahu ne ahiret? A e di se cili është shpërblimi për ata qe sillen drejtë ndaj grave të tyre? Shiko me sy,zemër dhe kuptoje këtë hadith:” Ata qe jane te drejte, ne diten e gjykimit do te marrin fronin prej drite. Ata jane njerë te drejte, me deliresine e tyre ndaj grave te tyre dhe njerëzve per te cilet jane pergjegjes". ( Muslimi)


Lus të jesh njëri prej tyre, dhe unë të jem mbretëresha në pallatin tënd të bukur.

Po mundohem të jem thesari yt më i çmueshëm ne dynja dhe ne ahiret.

Kur te jesh i lirë, më mëso me diturinë qe Allahu të ka falur. Nëse nuk ke kohë, më lejo të përfitoj diturinë e Islamit në ndonjë mënyrë tjetër.

Sidoqoftë, unë nuk do harroj përgjegjësinë që kam si grua, ashtu që më vonë të jem një mësuese për djemtë dhe vajzat tua. A nuk është nëna mësuesja e parë për djemtë dhe vajzat e saj?

Do dëshiroja ti mësonim fëmijët tanë se bashku ashtu qe te jene bartës te flamurit dhe te jene ne mesin e mutakineve. Dua te jem një grua besimtare e cila do te sjell familjen time ne xhenet.

O Allah i Vetmi qe nuk ke shok

Ti je dëshmitar ne këtë lidhje martesore, Kam rene ne dashuri me bashkëshortin tim, bere këtë dashuri ndaj tij ashtu qe te përforcoj dashurinë ndaj Teje, Por, lutem po ashtu qe dashuria ime ndaj tij te mos e kaloj dashurinë ndaj Teje. Beje këtë dashuri kuptimplote.

Me mbroj zemrën time ashtu qe te mos te te harroj kurrë. Beje këtë dashuri për mua ashtu qe te mos kaloj dashurinë qe ai ka ndaj Teje, dhe bere shehid për hir Tendin, Beje dashurinë dhe lutjen e tij ndaj meje ashtu qe te mos e harroj xhenetin. Nëse dashuria ime ndaj tij me bën qe te harroj, me përkujto dhe me udhëzo, mos me bën prej te humburve.

O Allah i mbushur me dashuri, i Cili dhuron Butësi

Ti e di nëse zemrat tona janë ne pajtueshmëri dhe se mund ta duam njeri tjetrin. Na bej robër te dëgjueshëm ndaj Teje. Na bej qe ta mbrojmë se bashku ligjin Tënd. Bëje këtë lidhje të fortë. Bëje këtë dashuri të përhershme. Na udhëzo në rrugë të drejtë. Na i mbush zemrat me dritën Tënde e cila asnjëherë nuk shuhet. Na i zgjero zemrat me iman dhe zbukuroje të dorëzuar në rrugën Tënde. Amin ja rabil alemin

Gruaja yte

Shkruar nga Motra Dina istova

Përktheu Naim Berisha