Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[fisniku-student]

Elhamdulilah që All-llahu më ka nderuar



Tregon Ebu Ibrahimi dhe thotë:
"Isha një ditë duke udhëtuar nëpër shkretëtirë dhe papritmas humba rrugën për ku isha nisur. U ndala tek një tendë e vjetër, shikova mbrenda saj dhe pashë aty një njeri, ishte i ulur në tokë.

Sapo iu afrova me qetësi pashë se ky njeri ishte i paralizuar, i kishte të dy duart e këputura.

Ç'është më e çuditëshmja se ai ishte edhe i verbër dhe ishte i vetmuar, nuk kishte askënd që të kujdesej për të.

Dëgjova prej tij disa fjalë, që shpesh i përseriste: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madhe mbi shumë krijesa të Tija.

Duke e përseritur këtë disa herë, ma tërhoqi vëmendjen dhe më shtyri të interesohem për te. Dy duart e këputura dhe dy sytë e tij të verbër dhe nuk posedonte kurrfarë fuqie për kujdesjen e vetës. Shikova përreth tij dhe kerkoja se mos po shoh dikë prej të afërmëve të tij që kujdeset për te, mirëpo, për fat të keq, nuk pashë askend. Vazhdova t'i afrohem deri sa ndjeu levizjet i mija dhe filloi të pyeste:

- Kush është? Kush është?

- I thashë: Esselamu alejkum! Jam një njeri që kam humbur rrugën dhe u ndala tek tenda jote. Po ti kush je? Pse jeton i vetmuar në këtë vend? – Fillova unë me pytje: Ku e ke familjën apo të afërmit?

- M'u përgjigj: Unë jam një plak i sëmuar, që me kanë lënë njerëzit dhe me kanë vdekur shumica prej të afërmëve.

- I thashë: Dëgjova nga ju disa fjalë, që me çuditën: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa tjera të Tija, me trego se çka të ka nderuar All-llahu ty kurse unë të shohe të verbër me dy duart e këputura, i varfer dhe askend perreth teje që interesohet për ty?!

- Më tha: Të tregoj, por me një kusht! Kam një nevojë të ma kryesh.

- I thashë: Me gjithë dëshirë inshallah, vetëm me trego!

- Më tha: Po e sheh se jam sprovuar me sprova dhe fatkeqësi të ndryshme, mirëpo, prap Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa të tjera. A nuk me ka dhënë All-llahu mendjen, që të logjikoj me te?!

I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa e sa njerëzve u mungon kjo begati, janë budalla, të çmendur, që nuk posedojnë mendje?!

- Shumë ka. - ja ktheva.

- Pastaj tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të tjera dhe me ka nderuar.

- Vazhdoi përseri: A nuk me ka dhënë All-llahu të dëgjuarit, me të cilin dëgjoj ezanin për namaz, dëgjoj me te fjalët dhe atë që kam përreth?!

- I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa prej njerëzëve janë të shurdhët dhe nuk mund të dëgjojnë?! Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar mbi shumë krijesa.

A nuk më ka dhënë All-llahu gjuhën, me të cilën e përmendi Atë dhe mirrem vesh me njerëzit?! Sa e sa njerëz memece ka sot që nuk flasin?!

I thashë: Po, vërtetë shumë ka.

- Tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar dhe me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të Tija.

A nuk me ka udhëzuar All-llahu në Islam dhe adhuroj vetëm All-llahun Një, të Vetmin, që nuk meriton të adhurohet askush përveç Tij?! Unë tek Ai llogaris shpërblimin duke bërë durim në sprovat e Tija.

Sa ka prej njerzëve, që janë adhurues të idhujve dhe kryqëve dhe janë të kënaqur me mosbesimin e tyre?! Ata kanë humbur në këtë botë dhe në botën tjetër. Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që më ka nderuar mbi shumë krijesa të Tija. Kështu vazhdoi plaku duke i numëruar begatitë e All-llahut, kurse mua me shtohej çudia prej imanit të tij të fort dhe bindjes së tij të madhe, që plaku edhe në gjendjen e tij të mjerueshme ishte i kënaqur me ato begati që ia kishte dhënë All-llahu.

Thashë me vete: Sa prej të sëmurëve janë, që ndoshta nuk janë goditur as sa një e katërta e kësaj që është goditur ky plak, apo ndoshta janë sprovuar vetëm me humbje të shikimit apo të dëgjimit, apo kanë ndonjë sëmundje të lehte e që mund të llogariten të shendoshë në krahasim më atë që e ka goditur këtë plak. Saqë i dëgjon duke u ankuar dhe duke qajtur me zë të lartë, duke renkuar nga semundja. E atyre vetëm iu shtohet dobësia dhe iu pakësohet bindja në shpërblimin e All-llahut.

U thellova në mendime të thella derisa m'i ndërpreu mendimet fjala e plakut duke më thënë:

- A ta them kërkesen time që pata? A ma kryen atë?

- I thashë: Po, inshallah! Cila është kërkesa yte?

E uli kokën dhe lotët i rrodhën nga sytë e tij të verbër. Pastaj ngriti koken e tha:

- Nuk me ka mbetur askush prej familjes perveç një djalit katërmbedhjetëvjeçar. Ai është që me ushqen, me veshën, me shtrinë për të fjetur dhe me ngrite për çdo nëvojë. Mirëpo, ka dalë që dje të me kërkojë ushqim dhe nuk është kthyer më dhe nuk e di a është gjallë dhe kthehet apo është i vdekur dhe është harruar. Unë, sikurse po e sheh, jam plak i lodhur, i verbër, ku ta kërkoj unë i shkreti?!

E pyeta për pamjen e tij dhe cilësitë e tija në mënyrë që ta njoh nëse e takoj.

Dola që ta kërkoj djalin, po ku ta kërkoj kurse rruga për mua ishte e panjohur dhe nuk dija nga ta kërkoja, unë vetë kisha humbur rrugën.

Vazhdova rrugën duke ecur nëpër shkretëtirë, kërkoja andej këtej ndonjë njeri të pyes për djalin, por s'ka gjë. Rastësisht e ktheva kokën dhe pashë andej tëndes së plakut një kodër të vogël, ku ishin mbledhur disa sorra, ishin mbledhur rreth diçkaje. Thashë me vete: Këto nuk mblidhen përveç se rreth ndonjë ngrodhësire ose ushqimi. U ngrita në koder dhe u afrova tek këto shpezë. Kur arrita afër tyre filluan të shpërndahen dhe në vendin ku ishin mbledhur sorrat çka të shoh?! Një djale i ri i vdekur, trupi i tij i këputur sikur ta kishte sulmuar ndonjë ujk dhe ka ngrenë një pjesë të tij dhe ka lënë pjesën tjetër për shpezë.

Nuk me brengosi djali aq shumë sa me erdhi keq dhe u pikëllova për plakun. Zbrita nga kodra duke ecur ne drejtim të tendës duke qenë në mes pikëllimit dhe hutise. Duke menduar se a të shkoj dhe ta lë plakun në vetmi apo të kthehem tek ai dhe ta lajmëroj për djalin. U drejtova kah tënda dhe po dëgjoj plakun duke bërë tesbihë dhe duke përmendur All-llahun. Isha i hutuar çka t'i them, si t'ia filloj...? Me erdhi në mendje ngjarja e të dërguarit të All-llahut, Ejubit alejhi selam.

Hyra tek plaku dhe e gjeta ashtu si e kisha lënë. I dhashë selam. I mjeri, ishte mërzitur shumë për djalin. Sa më ndjeu më pyeti: ku është djali?

I thashë: Përgjigju ti njëhere! Cili prej ju të dyve është me i dashur tek All-llahu, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Ejubi, alejhi selam është me i dashur tek All-llahu.

I thashë: Cili është sprovuar më shumë, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Padyshim, Ejubi, alejhi selam.

Atëherë i tashë: Llogarite djalin tënd tek All-llahu se të ka vdekur...!

E gjeta atë të vdekur tek kodra, iu kishin versulur ujqërit mbi trupin e tij. Rënkoi plaku i mjerë, pastaj rënkoj përseri duke marrë frymë thellë dhe duke përseritur fjalën: LA ILAHE IL-LALL-LLAH...

Mora ta qetësojë duke ia kujtuar durimin, mirëpo atij iu shtuan vuajtjet dhe rënkimet derisa dhe nisa t'ia përkujtoj shehadetin (LA ILAHE IL-LALL-LLAH) dhe vdiq në duart e mia.

E mbulova me jorganin që e kishte përfundi dhe dola të kerkoje ndonjë njeri që të më ndihmojë t'ia pregadis xhenazën. Pas pak pashë tre vetë të hipur mbi kafshet e tyre. Dukeshin të ishin udhetarë.

I thirra dhe m'u përgjigjen. Kur u afruan u thashë:

- Këtu është një njëri musliman i vdekur dhe nuk ka askë që interesohet dhe mirret me të, a keni mundësi që të më ndihmoni për ta larë, ta mbështjellim në qefin dhe ta varrosim? Ata pranuan.

Hyrën në tendë që ta shohin plakun e vdekur dhe ta bartnin për ta varrosur. Sapo zbuluan fytyrën e tij bertitën: Ebu kulabe... Ebu kulabe...! Pastaj e mora veshë se Ebu kulabe kishte qenë një prej dijetarëve të njohur, qe e kishte humbë pleqëria dhe sëmundjet e shumta pozitën e tij dhe e kishin lenë njerëzit pas dore. Iu kishin mbledhur shumë sprova dhe fatëkeqësi deri sa ishte vetmuar prej njerzëve në një tendë të vjetër në hapësiren e shkretëtirës.

Ia pregatitëm xhenazën dhe e varrosëm.

Udhëtova bashkë me këta tre veta dhe më ndihmuan që ta gjejë rrugën për në qytet.

Në këtë natë e pashë ne ëndërr Ebu Kulaben me pamjen me të bukur, kishte të veshur rroba të bardha dhe ishte plotësuar pamja e tij, pa të meta trupore. E pashë duke ecur në një vend të gjelbëruar.

E pyeta: O Ebu Kulabe, çka të ka bërë ty të jesh në këtë vend kaq të bukur dhe i shëndoshë fizikisht?

U përgjigjë: Posa më ka futur All-llahu në xhenet dëgjova një zë duke me thënë fjalën e All-llahut:

سَلاَمٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ

"(u thonë) selamun alejkum, me durimin tuaj gjetët shpëtimin, sa përfundim i lavdishëm është ky vend." [Err-rrad, 24]

[sam1r]

pergezime per temen,shum postime me vler...Allahu jau shperbleft!!
pershendetje..!!

[fisniku-student]

Tregimi i një studenteje

Falëndërimi dhe takon vetëm All-llahut, kurse salavatët dhe selamet qofshin mbi Pejgamberin tonë [salallahu alejhi ve sel-lem], që pas tij nuk ka më të dërguar, mbi familjën e tij, mbi shokët e tij deri në Ditën e Gjykimit.

Ishte ëndërra ime që këmba të shkelë në hapsirën e univerzitetit. Më dëshirë të madhe shpresoja të vijë momenti ku unë të bëhëm studente. Do isha e lumtur më këtë fat të madh, me të cilin një studente do të fitonte nje autoritet.

Kurse sa i përket jetës sime fetare, isha shumë e mangët; nuk i kushtoja kujdes namazit e as adhurimeve të tjera. Megjithatë, isha e kënaqur më këtë jetë fetare. Besimtarët e mirëfilltë i shikoja me syrin nënçmues. Tek unë ishin njerëz të prapambetur. Tek ata është e papranueshme çdo gjë që është bashkohore, e re. Ndërkohë, gjithnjë bija dakord me mendimet që kishin qëndrime toleruese, të cilat i dëgjoja nga disa dijetarë që vazhdimisht dalin në kanale satelitore. Madje, këto ishin justifikim i gabimeve dhe keqtrajtimëve të mija.

Isha mërzitur më me urdhërat, ndalesat, të cilat nuk na u ndanin në shkollë. Dëshiroja të kem një liri më të plotë. Në univerzitet do të veshi ç’të dua, do veproj ç’dua. Boll më u ngushtova më këshillat dhe gjykimet e mësueseve; mos vish këtë rrobë, assesi mos vish rrobe të shkurta, hiqe nga fytyra këtë kozmetik.

Për njeriun është të orvatët deri që të arrijë piksynimet e tija. Po, do t’i arrijë piksynimet e mija... Gjithnjë mendoja, me padurim pritja ditën kur do t’i jap fund këtyre prangave. Dua të bëhëm femër me qëndrime, dëshira, mendime të mija përsonale.

Përfundova shkollën e mesme me rrezultat që mjaftonte për ta regjistruar fakultetin. Së fundi, m’u realizua endërra që shpresoja tash sa kohë. Së fundi, tashmë unë do të kem mendimet e mija përsonale dhe nuk do të preokupohem me qëndrimet e të tjerëve!

Filloi viti shkollor dhe unë po kërkoj shoqe, të cilat do t’më shkëmbejnë të njejtat ndjenja dhe përjetojnë të njejta preokupime. Mënjëfjalë, të ashtuquajtura femra të kohës dhe civilizimit, që kërkojnë të njetën liri sikurse unë.

U njoftova me disa shoqe dhe lidha me to shoqëri të ngushtë. Bisedat tona gjithnjë përfshinin çështje të kota, që nuk kishin vlerë; rreth modës, kozmetikës, kanaleve satelitore, filmave, telenovelave, këngëve me videoklipat më të fundit... thashëtheme, përgojime, shpifje, shaka dhe përqeshje dhe shumë punë të këtij lloji.

Në shtepi, babai ishte i zënë me tregti, vëllezërit të gjithë kishin punët e tyre. Nuk dëgjoja asnjëherë nga ata ndonjë fjalë të më këshillonin apo ndonjë vërjtje. Jetoja në një botë tjetër tërësish ku vet e ndërtova për vete, e që nuk kisha dëshirë të ndahem nga ajo. Unë asnjëherë nuk beja ndonjë vepër të ligë sa isha e shoqëruar me shoqet e kolegët e mia (ashtu mu dukte mua).

Një ditë, duke pritur autobusin tek dyert e univerzitetit, ja po me drejtohet një vajzë. Nga forma u dukte se kishte te njëjtat bindje dhe zakone ashtu siç i kishte nëna dhe gjyshja ime, e mbuluar tërësisht saqë nuk u shifte nga ajo asgjë. Më përshëndeti dhe zgjati dorën e mbuluar me dorëza drejtë meje. Dhe unë ia zgjata dorën dhe e tërhoqa më shpejtësi.

I thashë:
-Sikur kërkon diç nga unë?
-Tha: Në realitet oj motër, ajo që më tërhoqi shikimin tek ty ishte mantili yt. Desha të pyes për modelin e tij.

U çlirova dhe i thashë:

-Është model francez. Është modeli më i ri që ka zbritur në treg deri më tash!
Tha:

-A të shkon mendja se stilisti i këtij mantili nga Franca e bëri mbi parimet valide që vlejnë për muslimanët?

I thashë:
-Për cilat parime e ke fjalën?
Më tha:
-A nuk e din se hixhabi-mbulesa fetare ka disa kushte: ta përfshijë tërë trupin, të mos jetë stoli tërheqës shikimi, të jetë i trashë e të mos jetë i tejdukshëm, të jetë i gjërë e jo i ngushtë për trup, të mos jetë i ngjajshëm me rrobat e meshkujve, e as me rrobat e pabesimtareve, të mos jetë i modernizuar. Ndërsa, mantili yt siç e sheh edhe vet, nuk paron me shumicën e tyre parimeve fetare. Është përplot me laxhuher e dekorime, është i ngushtë e gjithashtu i tejdukshem. Madje, i gjason rrobave të pabesimtarëve. Ty të shihen duart dhe krahet.
I thashë:
-Mjaft... mjaft! Mjafton me kaq. Ju gjithmon bazoheni në mendimet ekstreme. Ka plot dijetarë, të cilët e kan lejuar të vishen mantile të tilla.

Tha:
-Problemi, oj motër, nuk qëndron se ç’thotë filani apo filani. Realiteti nuk njihet me përsona. Nga çdokush mirret dhe refuzohet përveç nga Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] që nuk guxohet të refuzohet diç nga ai.

Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
“Dy lloje njerëzve janë nga banorët e zjarrit që ende nuk i kam parë: njerëz që kanë kamxhikë që dukën si bishtat e lopëve e me to i rrehin njerëzit, dhe gra të mbuluara por të zbuluara, tërheqëse dhe provokative, nuk do të hyjnë në xhennet e as do ta shijojnë aromën e tij edhe pse aroma e tij ndihet nga një distancë e largët” [trasmeton Muslimi]

Dijetarët kanë thënë se ajo që vesh mantile të llojit që e ke të veshur llogaritet prej grupit të dytë, që përmendet në këtë hadith.

Gjithashtu Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Cilado femër që parfumoset dhe pastaj del për në Xhami nuk i pranohet namazi derisa të pastrohet.” [Trasmeton ibën Maxheh]

Ky parfumi yt i këndshëm me tërhoqi mua drejt teje e si qëndron puna me djelmoshat dhe burrat?! Oj motër, hixhabi-mbulesa është mbrojte e nderit, pastërti, mbranë nga sytë e vjedhësve të nderit, që lakmojnë atë që nuk u është lejuar. Oj motër... (dhe këtu ia ndrëpreva fjalët):

-Mjaft... mjaft! Përfundoi çdo gjë. Do të kërkoj sqarim për këtë çështje në të ardhmen. Pastaj u largova nga ajo.

Nuk u ndikova shumë nga ky takim.
Një ditë tjetër, isha e ulur në një kafiteri me kolegët e mia. Siç e kishim zakon, të zgjërohemi në bisedat tona e të qeshnim me zë të lartë. Dhe më tepër se kjo, kishim dhe një kasetofon, që e morëm për të dëgjuar këngë shurdhuese që tek ne ishin këngët me të dashura. Kësaj here me gjasë se zëri i kasetofonit ishte shumë i lartë.

Në këto çaste, po vjen drejt nesh një vajzë, na përshendeti me selam dhe kërkoi nga ne që t’ia ulim zërin kasetofonit që të kishte mundesi të fliste me ne, dhe ashtu vepruam.

Ishte një vajzë shumë e bukur, rrobat e saja tregonin një hijeshi dhe krenari edhe pse ajo ishte e mbuluar tërësisht. Por, rrobat që kishte përmbanin një kombinim të mirë ngjyrash dhe i rrinin në trup ashtu siç i takon një muslimaneje.

Pritja çastin të flasë kjo vajzë, e cila më mahniti shumë me bukurin dhe veshjen e saj.

Dhe ia filloi... U bë e dyta që po na qorton që po dëgjojmë këngë. Na këshilloi që më mirë të dëgjojmë Kur’an dhe kaseta të dobishme islame.

U habita nga kjo vajzë fantastike dhe gjithashtu bashkohorë të na flasë për kësi çështjeve. Por, kësaj here vendosa që të kam në konsideratë me tepër dhe të kërkoj njohuri më tepër për mësime fetare “të moçme”.

I thashë asaj:
-Ndonjëherë, edhe ne dëgjojmë Kur’an, por kjo s’do të thotë që ne mos të kënaqemi edhe me ndonjë pikë muzikore.

Tha:
-Këtu ka shumë pengesa, Kur’ani dhe muzika nuk ka mundesi të bashkohen në një zemër. Madje, poqese ndonjëra triumfon në zemër nuk ka vend për tjetrën!

I thashë:
-Ky është mendimi yt përsonal, dhe nuk është e udhës që mendimet e tua t’ua imponosh të tjerëve. Ne, e dojmë Kur’anin dhe gjithashtu e dojmë muzikën.

Tha:
-Që t’ua vërtetoj atë që thashë dua të me tregojë cilado nga ju: Kur është hera e fundit që ke kërkuar ndonjë valë të radios që lëshon lexime nga Kur’ani Fisnik për të dëgjuar Kur’an?

Mbetme të hutuara, asnjëra nga ne nuk e çeli gojën. Mbeti vetëm të ngritnim zërin e kokfortësis dhe mashtrimit mes nesh. Njëra nga ne i tha:
-Nuk ka mbetur për ty që të na llogaritësh veprat tona. Ne nuk jemi në fakultet fetar, e të na drejtohesh me kësi këshillave.

Tha:
-Se mos vallë mësimet e Islamit janë vetëm për studentët e fakulteteve të sheriatit islam? Dhe të tjerët le të veprojnë çtë dojnë?

I thashë:
-Jo...jo. Ajo nuk pat këtë për qëllim. Por, deshi të thotë se muzika nuk është haram. Pra, nuk ka ndonjë argument që ndalon muzikën.

Tha:
-Gjithsesi ka, madje argumente të shumta. Prej tyre fjala e All-llahut [subhanehu ve tea’a]: “Po ka nga njerëzit që blenë tregime boshe e me qëllim që t’i largojnë njerëzit prej rrugës se All-llahut pa pasur kurrfarë fakti dhe për t’i marrë ato (ajetet e) All-llahut si tallje. Për ta me siguri është përgaditur dënim i turpshëm.” [Llukman, 6]

Ibën Mes’udi ka thënë se fjala e All-llahut: “tregime boshe” (Lehvel-hadithi) ka për qëllim muzikën.

Gjithashtu Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Do të vijë një kohë për ummetin tim, ku do bëjnë hallall amoralitetin, mendafshin, verën dhe muzikën.” [trasmeton El-Buhari] Fjale El-meazif në hadith është kënga dhe muzika.

Kur e panë kolegët e mia se nuk ia dilnin dot, foli njëra prej tyre:
-Lërëni bisedën me këto fetaret! Pastaj iu drejtua asaj dhe i tha:
-Na ke ndërperë beseden, e shoh se këshillat dua kan përfunduar. Na ler tashi dhe vazho punët tua!

Tha:
-Me falni që ua ndërpreva bisedën! Por edhe diçka, mos harroni se kjo që bëni ju është në kundërshtim edhe me rregullat e fakultetit tuaj! Pastaj kërkoi ndjesë dhe u largua.

Nuk desha të ballafaqohesha me këtë vajzë në këtë formë të dialogut të fuqishëm që me argumentët e saja e qiti në shesh dobësinë tonë. Pata dëshirë që gjatë dialogut ta bindi me qëndrimin tim se muzika nuk është haram. Por, si kam mundesi këtë kur ajo argumentohet me ajete kur’anore dhe hadithe që flasin për ndalimin e muzikës?!

Pasi që vajza shkoi, zgjati dorën njëra nga shoqët e mia për t’ia ngritur përseri zërin e muzikës ashtu siç ishte dhe përseri zbërthyen të qeshurat.

Pas disa ditëve, me takoi kjo vajzë në fakultet. Erdhi tek unë dhe më përshendeti. Deshi të kërkojë ndjesë por ia prita unë e para dhe i kërkova falje për atë që ndodhi me shoqët e mia. Mes bisedës kuptova se ajo mëson në të njejtin drejtim që jam edhe unë, u habita nga kjo dhe i thashë:

-Unë të kam llogaritur se ti mëson në ndonjë nga univerzitetët fetare.

Më tha:
-Përse?

I thashë:
-Nga interesi yt i madh për mesimet fetare. A nuk te pëngon kjo nga mesimet në fakultet?

Tha:
-Assesi! Unë e programoj kohën. Jeta ime fetare ma shtoi shumë kujdesin ndaj kohës dhe rëndësinë e saj. Ngaqë ra fjala, unë di të flas mirë gjuhën angleze dhe informatikë. Këto dy janë çështjet më të rëndësishme në degët tona. E ndonjëherë ua spjegoj disa mësime studenteve. Edhe ti, po të kesh nevojë diçka unë jam e gatshme të të ndihmoj.

Nga këtu, e shikoja atë me habi dhe para syve të mi shikoja një vajzë me vlerë të madhe. Kurse vetja mu bë shumë e vogël. Ajo spjegon mesime në gjuhën angleze dhe informatik kurse ne humbim kohën duke qeshur e duke dëgjuar muzikë. A mos vallë ky është civilizimi, të cilin e ëndërrova?!

Për një çast ndjeva se kjo vajzë po shpreh interesim për mua përsonalisht, sikur dëshiron të lidh shoqëri me mua. Por, si të lidh shoqëri me te e ajo gjithmonë flet për hallallin dhe haramin e kjo ma kujton kohën kur unë isha nxënëse e shkollës fillore apo e gjimnazit. Po ç’me duhet kjo punë mua. Këta ekstremistë, nuk e dinë se koha ka ndryshuar dhe njeriu patjetër duhet t’i përshtatët kohës në të cilën jeton...

Mjaftë më këto përralla të vjetra: civilizim... qytetrim... përparim... Ky civilizimi që bëjmë ne nuk është tjetër vetëm duke veshur pantalone te ngushta, bluze të hapura, këpucë meshkujsh dhe duke lyrë fytyrën sikur fytyrat e akrobateve. Kurse ajo spjegon në gjuhën angleze dhe informatikë. Vërtetë, ajo është më qytetare se unë e gjithashtu edhe besimtare e mirë që në hollësi i njeh mesimet e fesë. I ka bashkuar dy të mirat.

Ç’është kjo që them?! A mos u ndikova nga kjo vajzë deri në këtë gradë?! Ku shkuan mendimet e mia të mëparshme, qëndrimet e mia përsonale dhe civilizimi, i cili pandalur e kërkoja?

Jo...jo. Duhet që të largohem nga kjo vajzë të mos ma turbullojë jetën.

Shpresoja që kurrë më mos ta shihja e as ajo mua. E çdo herë që e vëreja nga largë merrja rrugë tjetër që mos të më shohë. Kurse raportet me kolegët e mia vazhduan ashtu si më parë. Ndërsa imazhi i asaj vajze, serioziteti, kultura dhe qytetrimi i saj gjithnjë rrinin në kujtesën time.

Erdhi koha të realizohet e vërteta. U sëmura rëndë dhe mu desht të shtrohem në spital ku aty duhet të rri një kohë të gjatë. Më mori malli shumë t’i shoh kolegët e mia e të marr ndonjë lajm nga univerziteti dhe për mësimet, të cilat më kanë humbur.

Pas një jave, më erdhi njëra nga ato dhe me lajmëroi se shoqët tjera kërkojnë ndjesë se nuk kishin mundësi të vinin edhe ato për vizitë. Nga ajo kërkova që t’mi fotokopjojë ligjëratat, që nuk prezantova. Me premtoi se do ta bënte këtë.

I pritja pa durim këto ligjërata, por asnjëra nga ato nuk më erdhën. Kujtoja, ç’vlerë ka shoqëria kur nuk ka fryta në kohët më të vështira?! A nuk njifet shoku i mirë në ditën e vështirë?!

Vazhdoja të pres gjithë javën tjetër, por më kot.

Pas dy ditësh, më lajmëruan se jashtë ishte një vajzë, dëshiron të më takojë. Patjetër thashë të jetë njëra nga kolegët e mia, e cila do të ketë ardhur të m’i sjellë ligjëratat siç i kisha kërkuar. Kërkova nga motra medicinale që ta lejonte të hyjë brenda.

Në derë hyri vajza, me të cilën polimizuam tek hyrja e univerzitetit rreth çështjes së hixhabit-mbulesës. U bëfasova me vizitën e saj! Si e mori vesh se unë jam sëmurë dhe jam shtruar në spital?! Kur e hoqi perçën-nikabin (petkun që mbuloi fytyrën) dhe u ul pranë meje e kuptova se ajo është mu ajo vajza që na këshilloi tek kafiteria. Ajo vajzë që mëson më mua në të njejtën degë. Ajo që u mahnita me bukurinë e saj, qytetrimin e saj, precizitetin që kishte në rrobat e saja dhe me përsonalitetin e saj të lartë.

Gati se nuk besoja se kjo vajzë e civilizuar me këto rroba që mbulon tërë trupin qëndron përball meje. I thashë:

-Ti je ajo?

Tha:
-Po. I pyeta shoqët tua për ty dhe me lajmëruan për sëmundjen tënde. Kërkova nga ato që të më japin emrin e spitalit dhe numrin e dhomës që të vijë e të vizitoj. E pa dyshim se për atë që viziton të sëmuarin ka shpërblim të madh.

I thashë:
-Në relalitet, nuk di se si të falënderoj për këto ndjenja të ngrohta. Përveç kësaj, dua të kërkoj falje për çdo gjë që ka ndodhur nga unë.

Më tha:
-Mos u ngushto nga kjo. Më e rëndësishmja është që ti të shërohesh sepse koha e provimeve ka erdhur tek dera. Pastaj, nga çanta e saj nxori disa fletë dhe tha:

-Këtu i ke të gjitha ligjëratat që të kanë kaluar. E në fund të çdo mësimi do të gjeshë përblejdhjen e mësimit në pika të shkurta. E unë gjithashtu – inshallah- do të vizitoj pas një jave që t’i sjellë ligjëratat e reja.

Këtu nuk munda t’a mbajë vetën nga lotët. Kujtova ashpërsinë dhe kundervimin tim ndaj saj tek hyrja e kafiterisë. Pas gjithë kësaj ajo sillet me mua me butësi, dashuri dhe afrim!

Gjithashtu, kujtova kolegët e mia, të cilat u bënë koprace të vijnë e të më shohin në spital apo së paku të më telefonojnë.

Këtu m’u ndryshuan të gjitha mendimet dhe imagjinatat që kisha për civilizim, përpraim dhe bashkohoritet.

Tash e kuptova se civilizimi nuk realizohet duke u larguar nga veprat virtyte dhe duke u shmangur gjestëve dhe parimëve të dobishme.

Tash e kuptova se bashkohoroteti nuk realizohet duke injoruar fene dhe moralin dhe duke këmbëngulur në mendimet dhe kulturat e pavlera.

Tash e kuptova se përparim është atëherë kur merr pjesë në dhimbjet e të tjerëve, iu ndihmon atyre dhe ua lehtëson atyre dhimbjet.

Tash e kuptova se Islami i ka dhuruar femrës civilizimin dhe i ka dhënë asaj të drejta, me të cilat mund të çojë një jetë të shkëlqyer nën hijën e mësimëve të shëndoshta.

I thashë:
-Prej tani po shpall deshtimin në sfidën me ty. E kam vendosur që nga ky çast t’i jap jetës sime kahje tjetër, duke u përputhur me Ligjin e All-llahut [subhanehu ve te’ala], që të jem vajzë e mirë sikur ti...

Iu ndriçua fytyra nga një buzëqeshje e ngrohtë dhe tha:
-Oj motër, mardhëniet tona nuk kishin kuptim të dyluftimit. E rëndësishmja është që ne të arrijmë të gjithë tek mirësia e sigurtë, të triumfojmë me të vërtetën dhe të arrijmë lumturin e gjithherëshme.

Thash:
-Po, vëretët kjo është e rëndësishme...

Marrur nga: www.islamway.com

[burbuqe1]

Mësime nga jeta e Muhammed Aliut


Ngjarja vijuese ndodhi kur vajza e Muhammed Aliut arriti ne shtepi e veshur ne menyre jomodeste. Dhe ja si e përshkruan ngjarjen njera nga vajzat e tij;

Kur me ne fund arritem, shoferi na shoqeroi se bashku me motren time te vogel Lejlen ne suiten e babait tim. Si zakonisht babai fshihej pas deres dhe qëndronte ne pritje per te na friksuar. Ne shkëmbyem puthje dhe përqafime aq sa mundeshim gjate dites. Babai hodhi nje vështrim goxha te forte ne ne, pastaj me mori ne prehrin e tij dhe me tha dicka qe kurre nuk do ta harroj. Me shikoi drejte ne sy dhe me tha,

“Hana, cdo gje qe Allahu e ka bere te vlefshme ne kete bote eshte e mbuluar dhe e veshtire per ta arritur.

Ku i gjen diamantet?

Thelle ne brendësi te tokes, te mbuluar dhe te mbrojtur.

Ku i gjen xhevahiret?

Thelle ne brendësi te oqeanit te mbyllur dhe te mbrojtur ne guaskat e bukura.

Ku i gjen Florinjët? ?

Thelle ne miniera te mbuluar me shtresa te gurit. Kerkohet pune dhe mund per t’i arritur.

“ Me shikoi me nje seriozitet dhe me tha. Trupi yt eshte i shenjte, Ti vlen shume me shume se sa diamantet dhe xhevahiret, dhe per kete duhet te mbulohesh.”



Burimi: Marre nga libri : Me shume se hero: Leksionet e jetes se Muhammed Aliut nga kendveshrimi i vajzes se tij

Perktheu Naim Berisha

[albunkers]

ju lumshin duart e Allahu ju shperblefte per postimet shume te bukura.

[fisniku-student]

TRE TE ROBERUARIT NE SHPELLE

Dalengadale dielli u pershendet nga toka dhe u zhduk ne horizontin e pafund. E karavani shkonte rruges se tij ne shkretetiren e shurdhet dhe te thate. Asgje nuk degjohej pos goditjeve te patkonjve te kuajve dhe te hingellimes se tyre. Ne veri te shkretetires ndodheshin bjeshke te larta dhe te trishtueshme…
Terr qe vinte e shtonte friken dhe jorehatine ne zemrat e tre udhetareve, e bjeshket dhe shkretetira dukeshin edhe me te trishtueshme. Shume shpejt u ngrit nje fortune e forte sikur nje det i terbuar me vale te medha zalli, e cila ua mbushte syte me zalle dhe gati sa nuk i verbonte.

IDE E MIRE, O SHOK !

Vetonte, bubullimat gjemonin, qielli i kishte hapur te gjitha dyert e veta dhe binte shi i madh. Ishin ne situate pa rrugedalje. Nuk dinin ku te shkonin. Ku te strehoheshin?
Njeri prej tyre tha: “me duket se atje eshte nje shpelle, mund te shkojme dhe ta kalojme naten atje, e pastaj te vazhdojme rrugen!”
Menjehere u pajtuan qe te tre: “Ide e mrekullueshme, o shoke!”
Hyne ne shpelle. Nga jashte degjkhej zeri i eres dhe renia e shiut. Te ftohtit kishte filluar te kaploje trupin e tyre, dhe u dukej se do te ngrinin…!

“ME KERKONI, DO T’JU PERGJIGJEM!”

Njeri prej tyre tha: “Qfare nate!” Ende nuk e kishte kryer fjaline e tij, kur u degjua nje ze i trishtueshem dhe nje gure i madh u shfaq papritmas dhe ua fshehu hyrjen ne shpelle. I kaploi merzia dhe paniku. U perpoqen me tere fuqine qe e kishin ta shtynin gurin, po pa sukses. Gati e humben shpresen se do te dalin ndonjehere nga shpella, ndaj iu dorezuan merzise se pamatur.
Pastaj i nderruan mendimet dhe u pajtuan se asgje nuk mund t’i shpetoje, perveq All-llahut xh.sh. te Cilin vendosen qe ta therrasin ne ndihme me veprat e tyre te mira dhe t’i drejtohen Atij sinqerisht dhe te perulur. Ndoshta All-llahu ua largon atyre kete fatkeqesi.
Nuk kaluan as disa minuta e ata ne menyre prekese i thishin lutjet e tyre me te bukura dhe me te sinqerta qe me ane te veprave te tyre te mira t’u afroheshin All-llahut.

MUNDOHEM QE TI KENAQ

Njeri prej tyre tha: “OZot i gjitha boterave…Ti di dhe askudh prej Teje nuk di! I kam pasur prinderit ne moshe te cilet me kane ushqyer dhe me kane edukuar ne menyre te drejte. Isha gezimi i tyre dhe mundohesha t’i kenaqja me qdo gje.marredhenjet e mia me tai shin ashtu si deshiroje Ti. Mosdegjueshmerine ndaj prinderve Ti e konsideron si nje nga mekatet e medha…Ti e di se asgje nuk eshte me e rendesishme per mua se ata, as femijet,as pasuria.
Qdo mbremje u qoja qumesht te peine, me kenaqesi, para se t’u jepja femijeve te mi, gruas dhe vetes sime…Gezimi im nuk kishte fund kur i shihja se si e pinin qumeshtin te cilin e kasha mjele me duart e mia. E kur e shihja nje buzeqeshje te lehte dhe kenaqesine ne fytyrat e tyre, atehere e njdieja se si fundosesha ne gezim, seopse e kasha bere ate qe me kishte urdheruar All-llahu xh.sh.”

SE PARI PRINDERIT E MI

“Nje dite, shkova larg shtepise qe t’i tuboja ca dege. As nuk e kasha marre vesh se sa shpejt me kishte kaluar koha. Kur perendoi dielli, nxitova tek prinderit e mi, ua dergova qumeshtin, por i gjeta duke fjetur. O Zot, Ti e di se sa kam qene i merzitur kur u pata vonuar! Nuk doja t’i zgjoja, e as tabpine qumeshtin para tyre as gruaja, as femijet e as sherbetoret. E mbaja nje tas te mbushur perplot me qumesht dhe pritja qe te zgjoheshin prinderit deri sa agoi drita. Rreth kembeve te mia qendronin femijet e mi te uritur, te cilet qanin, e une thosha ne vete: Se pari prinderit e mi, e pastaj ju, e une do te jem i fundit i cili do te pije…”

LUTJA E MIREBERESIT PER PRINDERIT E TIJ

“E degjova babane si e madheronte All-llahun dhe e falenderonte ate qe e kishte ngjallur pas vdekjes (gjumit). I dhashe atij dhe nenes qumesht, te cilen e falenderuan All-llahun e madheruar. Vazhduan te luteshin qe All-llhu te me shperblente per kete. E ndjeva nje gezim te papershkrueshem.
O Zot, tere kete e kam bere per hir Tendin, andaj te lutem qe te na e largosh kete gur!”
Menjehere guri levizi pak, por nuk mjaftonte qe ndonjeri nga tre udhetaret te dilte…, duhej qe edhe ndonje tjeter t’i lutej All-llahut xh.sh.qe t’i shpetoje nga kjo fatkeqesi.

E KA MBAJTUR PREMTIMIN

U ngrit tjetri dhe tha: “Ti e di, e te tjeret nuk e dine, se e kam njohur nje vajze, te cilen e doja me shume se te gjithe njerezit. All-llahu i Lartesuar i kishte dhene asaj nje bukuri te papershkruar. Ishte e drejte dhe e devotshme, nuk i bente keq askujt. Ne brendesi deshiroja t’i beja diq te keqe, gje te cilen nuk do te kisha dashur t’i ndodhe motres a nenes sime.
Shejtani e ndezte zjarrin e epshit dhe me nxiste ne mendime te keqija ndaj saj. Mirepo ajo nuk e pranoi kete dhe me rrefuzoi…
Ishte e paster, e ndershme dhe e devotshme, e kishte mbajtur premtimin e vet te dhene ndaj meje, se nuk do te bente ate qe eshte e ndaluar.”

URIA ESHTE VRASESE

“Nje vit te veshtire, ne te cilin qielli nuk kishte leshur shi, e as toka nuk kishte bereqet, uria e kishte gjetur kete vajze dhe gati e kishte rrezuar. Nxitoi tek une dhe kerkoi ndihme kunder veshtiresive te jetes qe te mos e gjeje vdekja. Nuk kishte as nje cope buke per te zbutur urine. Babai i saj nuk kishte lene asnje dinar e as nje derhem. Une isha i pasur dhe perseri me kapluan mendimet e keqija. Mendova se situate e saj do ta detyroje qe te perkulet dhe te leshoje pe para asaj qe kam kerkuar…”
I thashe asaj: “Do te te jap qfare te duhet, por duhet ta kryesh ate qfare e deshiroj nga ti !
Refuzoi dhe u kthye nga erdhi.
Uria gati e kishte mbytur, e nuk kishte mundesi te kerkonte ndihme nga askush, e as nuk ishte ne gjendje te kerkonte nga te tjeret.”

LARGOHU NGA MENDIMET E KEQIJA TE SHEJTANIT

Ne fund, erdhi tek une dhe pa deshire e pranoi ate qfare e kisha kerkuar nga ajo. Ne syte e saj i pashe lotet dhe dhimbjen e thelle. M’i zgjati duart dhe me tha: “Te lutem ! Mos lejo qe mendimet e keqija te shejtanit te te rrezojne. Mos me shfrytezo ne kete menyre, por vetem ne menyre te ndershme. Martohu me mua sipas ligjeve te All-llahut, dhe ta lidhim kuroren para All-llahut dhe para njerezve.
Fillova te dridhem nga frika dhe me dolen lotet nga frika, duke iu frikesuar hidherimit te All-llahut dhe denimit te Tij. Ia dhashe parate qe i kerkonte. I mori 120 dinare, e lumtur dhe e rehatuar qe nuk i kam bere diq te keqe dhe qe e kishte ruajtur nderin e vet.”

NUK DESHIROJA ASGJE POS KENAQESISE SATE

E vazhdoi njeriu tregimin e vet: “Falenderimi i takon All-llahut, i cili me udhezoi ne rruge te drejte ! Nuk iu nenshtrova presionit te shejtanit, por e refuzova, tere kete per hir Tendin, o Zot !
O Zot, u frikesova nga Ti dhe e lashe te shkoje me parate (edhe pse e doja pa mase). O Zot, une u frikova nga ajo dite kur do te dal para Teje per ta dhene llogarine. Atehere nuk do te me shpetoje e tere pasuria ime. Ate dite nuk do te pranosh askend, perveqse qte qe vjen me bindje te paster…
O Zot, e di se e kam bere kete per hir te fisnikerise Sate. Na ndihmo dhe na e lehteso kete situate !”
Guri levizi edhe ca, por jo edhe aq sat e mundte dikush te dilte nga aty.
Erdhi rradha tek i treti - ta luse All-llahun per shpetim.

JEPJA PUNETORIT HAKUN E TIJ !

U ngrit edhe i treti , pas lutjes se bashkudhetareve te vet dhe tha:
“O Zot, Ti di e te tjeret nuk dine, se kam pasur pasuri te madhe dhe punetor te mi. me ta sillesha ne menyre te drejte dhe me nder dhe i shperbleja me ate qe Ti ma kishe dhene, andaj ua paguaja punen para se t’u thaheshin djerset…
Nje dite e kerkova njerin nga punetoret e mi, por nuk e gjeta. Kishte shkuar e nuk e kishte marrur meditjen e tij. Qe nga atehere kishte kaluar shume kohe e une meditjen e tij e deponoja ne pune te reja, keshtu qe ky investim binte fitim te madh. Nje dite, ai punetor u kthye tek une, pasi qe kishte rene ne veshtiresi financiare. Me tha: “Dikur moti kam punuar tek ju dhe nuk e pata marre meditjen time ! Tani ajo me duhet ? A mund te ma paguani ate ?”

NA SHPETOI NGA KJO SITUATE

“Iu pergjigja: “ Ne kete lugine, gjithe qka sheh eshte jotja, si rrezultat i meditjeve te tua !”
Shikoi nga lugina dhe pa deve, lope, dele, aq shume saqe as qe kishte mundur t’i enderronte. U habit dhe gjuha i perzihej, por shume shpejt u zgjua nga gjumi i bukur i cili e kishte kapluar dhe tha: “Po beni shaka, zoteri !”
Iu pergjegja: “Jo pasha Zotin, une meditjen tende e kam investuar dhe nga ajo u be kjo pasuri…Merri te gjitha ato qe t’i ka dhuruar All-llahu, me fat dhe te jesh qetesuar !”
Njeriu e morri kopene e tij nga lugina e madhe, duke mos u besuar syve te tij.
“O All-llah, tere kete e kam bere per Ty dhe per fisnikerine Tende. Na shpeto nga kjo fatkeqesi ne te cilen kemi rene !”

ALL-LLAHU NUK I HUMB TE MIRAT E BESIMTAREVE

E guri levizi edhe pak, por kete here ishte e mjaftueshme qe te tre udhetaret te mund te dilnin nga shpella.
Buzeqeshja filloi t’ua shendrise fytyrat e tyre dhe filluan qe t’u dridhen buzet nga gezimi…
Ia arriten te dalin nga aty dhe ta vazhdojne rrugen e tyre, duke u kenaqur me fisnikerine e All-llahut, duke besuar se Ai asnjehere nuk harron t’i shperbleje mireberesit.
O Zot, bekoji punet tona dhe te jene te sinqerta vetem per Ty, Ti i Cili u pergjigjesh lutjeve tona !
Madherimi te takon vetem Ty, o Zot i boterave !

[fisniku-student]

ARKA E BOTES

Keshtu e kane quajtur: “Arka e botes”.
Rrefente tregime ne fotografi per jeten dhe ndodhite ne bote dhe nga historia. Te gjithe femijet me padurim e pritnin ardhjen e saj ne lagjen e tyre.
Sikur te kisha pasur mundesi ta shihja. Thone se kjo eshte kino levizese. Se ne ekranin e tij mund te shihen pamjet me te bukura dhe mesimet me te qmueshme. Me ishte ngulitur ne zemer si qudia me e parendomte e asaj kohe.
Mirepo, per fat te keq, ne qytet nuk ka asgje te ngjashme me te. Kjo ishte diq e veqante. Per kete shkak pronari i saj, axha Bajram, e kishte caktuar diten kur qdo qenie e gjalle mund ta shikonte ate.
Kishin kaluar gjashte dite, kishte ardhur edhe dita e shtate, e pronari i arkes se quditshme ende nuk ishte kthyer.

QDO PRITJE E KA FUNDIN

Ne fund erdhi momenti i lehtesimit. Sa na kishte gezuar kthimi i tij, pas pritjes se gjate. E degjuam zerin e borise se axhes Bajram dhe menjehere brofem drejt atij zeri.
Eh, sa e madhe qe eshte “Arka e botes” – si nje bjeshke. E ate e mban nje njeri i madh, ne gojen e te cilit gjendet nje bori e verdhe e bakrit, se ciles i bie dhe me te cilen e lajmeron ardhjen e tij. Femijet duartrokisnin dhe bertitnin nga gezimi, duke rropatur me kembe mbi toke, duke e pershendetur bartesin dhe ate qe mban.
Menyra se si ata e tregonin mikepritjen e tyre, tregonte gezimin e tyre te papershkruar se e shihnin ate. Kjo perseritet ne qdo vendbanim ku kalonte ai. Ky eshte moment i papershkruar i gezimit dhe festimit.

QDO GJE KA QMIMIN E VET

Gezimi e kishte kapluar sheshin “Minatori”. Lajmi perhapej neper te gjitha rruget, hynte neper qdo shtepi dhe qdo vesh. Te gjithe femijet, moshatare te mi ishin tubuar ne vendin e ngjarjes, pas vrapimit te furishem se kush do te arrinte me shpejte nga shtepia e tij. Qdo njeri duke i ngritur duart, deshironte te marre nje nga kater karriget e vetme qe i kishte axha Bajram.
I falenderuar qofte All-llahu qe axha Bajram me meshiroi mua dhe e kuptoi se nga te gjithe, une kisha me se shumti deshire per t’i njohur marifetet e “Arkes se botes”. Filloi t’i tubonte te hollat duke thene: “Femije, paguani para shfaqjes!” E ne e ngutnim qe sa me pare ta leshonte arken e vet, per te na i treguar magjite e veta.

NJOHES I MIRE I ZANATIT TE VET

Duke e lajmeruar fillimin e shfaqjes me bori, axha Bajram tha: “Vini re! Juve qe All-llahu ju ka dhuruar shendet dhe shqisa, per te degjuar dhe per te pare ate qe eshte e dobishme, shikoni neper dritaret e vogla ne arke. Zoti jua ruajte shikimin dhe jua mundesofte qe ta kuptoni qellimin e asaj qe do t’ju shfaqet!
Femije, para jush jane tri mesime, secila ne dhjete fotografi. Mos e leshoni ndonjeren, se nuk do ta kuptoni porosine. Jeta pa porosi eshte e padobishme. Mesimet jane ne forme tregimesh. Shikojini ato dhe degjojini ato me kujdes, duke mos e kthyer vemendjen ne asgje tjeter”.

MOS BESO NE QDO GJE QE THUHET

Ne nje menyre te parendomte te ligjerimit, axha Bajram na shtiu ne tregimin e pare te ilustruar:
Shikoni femije tregimin e pare! Ai e ka porosine e vet! Eshte nje tregim per nje gjuetar mendjelehte. Ai ishte nisur per te gjuajtur me rrjeten e tij dallendyshe te trasha dhe te bukura. Shkonte prej nje fushe ne tjetren , prej nje mali ne tjetrin, duke i vezhguar drunjte nje nga nje, duke e ndjekur nje dallendyshe qe ishte ndalur prane nje perrocke.
Gjuetari nuk e kishte lehte te kalonte prej nje vendi ne tjetrin. Ne fund kur u lodh u ul ne nje mal te vogel duke e pritur gjahun e tij te pasur.
U lodh nga pritja e gjate, ndaj u mbeshtet ne nje lis duke e vendosur ne te rrjeten ne te cilen ishte ushqimi terheqes per zogj.
Papritmas u lekund rrjeta e cila e kishte kapur nje zog. U gezua gjuetari dhe vrapoi nga rrjeta, duke menduar se si po e priste nje darke e shijshme. Gati fluturoi nga gezimi! Sa i bukur dhe i madh ishte ky zog! Me kujdes e liroi ate nga rrjeta dhe e kapi me dore, i mahnitur me pamjen e tij.
Atehere gjuetari iu drejtua dallendyshes me nje buzeqeshje te nje fitimtari: “Mire se vjen dallendyshja ime e bukur! Sa kohe te gjate te kam pritur!”
Zogu nga frika filloi te qaje dhe i tha: “Me leshoni zoteri gjuetar. Nuk keni kurrfare dobie nga une dhe nuk do t’jua heq urine juve. Ju lutem, me leshoni!”
Ne menyre ngacmuese u pergjigj gjuetari: “I kam thirrur shoket e mi tek une ne nje darke te madhe! Si mund ta mendoje kete pa mishin tend te lezetshem!?”
Zogu heshti pak e pastaj tha: “Me leshoni, gjuetar, une do t’jua tregoje se ku gjendet thesari me i madh ne toke!!!”
Kur gjuetari degjoi per thesarin, lakmia e madhe ia mori mendte dhe e leshoi zogun.
Zogu buzeqeshi, fishkelloi sa me bukur qe mundej, kercente prej gezimit duke thene: “A me besove, o mendjelehte, se une vertete e di se ku gjendet thesari? Sidoqofte, mos u merzit. Une do t’i lajmeroj te gjithe zogjte qe te largohen nga ky mal i vogel, e keshilla ime per ty eshte: “Mos beso ne qdo gje qe te thuhet! Ky eshte ai thesar!”
Dhe zogu fluturoi duke lene gjuetarin e mashtruar.

LARGOJE ZHGENJIMIN NGA VETJA JOTE

Tregimi i dyte, femijet e mi, eshte tregimi per humbjen e nje udheheqesi ushtarak. Shikoni me kujdes, ajo do t’ju jape nje mesim te paharrueshem dhe te dobishem.
Kishte filluar lufta ndermjet dy mbreterive fqinje.
Udheheqesi i nje ushtrie e kishte thirrur ne dyluftim udheheqesin e ushtrise se dyte. Pas luftimit te rende, e mundi ate, e zuri rob dhe e lidhi me pranga dhe zinxhir, e pastaj e dergoi ne burg.
Ushtria e kryeushtarakut qe e kishte humbur dyluftimin u shpernda e ushtaret iken neper shkretetire, duke u frikesuar se armiku do t’i zinte, do t’i roberonte dhe t’i burgoste.
Ndodhi diqka e papritur! Kryeushtaraku i mundur arriti te ike nga burgu e kur arriti tek nje burim ne mes te shkretetires, u ul te pushonte.
Filloi te mendonte per disfaten e vet te turpshme dhe ndonje menyre qe do ta nxirrte nga ajo situate e rende.
Ne ate moment vemendja e tij e terhoqi nje bubrrec i vogel qe kalonte prane tij duke bartur nje karkalec te madh, dhjete here me te madh se ai me trup e me peshe.... Por, bubrreci ishte i vendosur ne punen e tij.
Papritmas buburreci se bashku me karkalecin ra ne nje grope. U mundua te dilte se bashku me trofeun e vet. Karkaleci u mundua te lirohej disa here nga kthetrat e tij, por buburreci vazhdimisht e kapte dhe me te perpiqej te dilte nga gropa, gjersa me ne fund kjo gje edhe i shkoi per dore. Dhe ashtu, krenar se bashku me trofeun e vet, buburreci e vazhdoi rrugen e vet.
Kjo deshire e flakte dhe ky durim i buburrecit lane mbresa te thella tek udheheqesi i mundur ushtarak. Si ai buburrec, pa e humbur shpresen me sukses e kreu detyren e vet.
Qante per gabimin e vet; ishte penduar se nuk ishte ne pune me i zellshem dhe me me zemer. Filloi te mendoje se si ta therrase kundershtarin e tij ne dyluftim.
E mblodhi tere fuqine dhe vendosmerine e vet dhe u kthye vete te kundershtari dhe perseri e kerkoi ne dyluftim. Pas nje lufte te papare dhe te mundimshme, kundershtari i tij ra i vdekur ne toke!
Keshtu udheheqesi yne ushtarak fitoi dhe krenar u kthye ne mbreterine e vet. Dhe keshtu, nje buburrec me zellin e tij te panderprere ndikoi qe ky ushtarak te nxjerre mesim te dobishem.

PERDORE MENDJEN TENDE

I fundit, te nderuar femije, eshte tregimi per te verberin dhe fenerin.
1. Fotografia e pare, qe do ta shihni, e tregon nje te verber i cili ne njeren dore e mbane qypin e ne tjetren fenerin. Ai del naten nga shtepia e vet dhe shkon deri te sheshi i madh me bunar, ku mblidhen njerezit per te mbushur enet e veta me uje.
2. I verberi, ngadale duke bartur nje fener mberriti te bunari dhe kur i erdhi rendi, e mbushi qypin e vet me uje dhe u nis per ne shtepi.
3. Gjate rruges per ne shtepi e takoi nje njeri , i cili u habit se qfare i duhet te verbrit feneri qe ben drite!?
4. Mendonte me ze: “Qka i duhet te verbrit feneri, qfare ka ai prej kesaj?”
5. I verberi e degjoi. Kur iu afrua ai njeri, e pyeti me ze: “Qfare te duhet feneri?”
6. I verberi buzeqeshi dhe i tha: “Sikur vetem pak te mendoje nuk do te me pyeteshe per kete! A nuk e sheh se eshte nate dhe se eshte erresire kudo rreth nesh?”
7. Njeriu e leviz koken dhe thote: “Ashtu eshte, por ti qfare dobie ke nga feneri kur je i verber?”
8. I verbri tha: “Hej, njeri me sy, e mbaj fenerin qe ti te me shohesh! Sikur te mos e mbaja, dikush prej kalimtareve do te mund te ndeshej me mua, nga shkaku i erresires”.
9. Kur e mbaj fenerin te ndezur, e ndriqoj qdo gje perreth vete, ne menyre qe te mos ndeshem me dike dhe keshtu e ruaj enen time te mos thehet. A nuk eshte ashtu, vella?
10. Njeriu e uli koken nga kjo situate e pakendshme: “Te faleminderit plak ne keshillen dhe urtesine tende! Mos me gjyko! Une jam i paditur dhe i verber edhe pse shoh, e jo ti. Ti je i menqur edhe pse nuk sheh! Pranoje ndjesen teme! Sikur te kisha menduar mire dhe drejte, nuk do ta kisha parashtruar nje pyetje te tille!”
Sa mire do te ishte sikur njeriu t’i shfrytezonte te gjitha begatite qe i ka dhene All-llahu, ne menyre qe te mos turperohemi dhe te mos pendohemi, si dhe te mos behemi injorante.

DHE E NDJEKIM ME TE MIREN

Axha Bajram i ra borise dhe e lajmeroi fundin e shfaqjes dhe tha: “Femije te dashur, per nje shume te vogel te hollash ju i shikuat tregimet e dobishme nga arka e botes. Tregimi i pare flet per pasojat e marrezise, e dyta per frytet e durimit dhe qendrueshmerise, e treta per dobine e perdorimit te mendjes.
Mbajeni ne mend kete, te dashur femije dhe luteni All-llahun qe t’ju mesoje qe t’i keshilloni te tjeret ne menyre te drejte, ndaj luteni Ate qe te gjithe te jeni te degjueshem dhe ta ndjekim ate qe eshte e drejte”.

MESIMI I TREGIMIT

1. Mos beso ne qdo gje qe te thuhet!
2. Behu i durueshem dhe i zellshem, gjer ne fitore!
3. Gjithnje perdore mendjen tende!

[LOGIC]

DY REKATE DO TË MË ISHIN MË TË DASHURA SE SA KREJT DYNJAJA
Shkruar nga B.C.

Një ditë një dijetar islam kishte shkuar tek varrezat që t’i vizitonte, të përkujtonte vdekjen dhe të merrte mësim nga gjendja e të vdekurve. Kur u kthye, e pa një pemë afër kështu që u afrua të pushonte nën hijen e saj, sepse ishte verë dhe ishte vapë e madhe.
Para se të ulej, meqë ishte me abdes, i fali dy rekate, pastaj u ul. E kapi një kotje gjumi dhe kështu pa një njeri nga të vdekurit, i cili erdhi duke tërhequr zvarrë qefinin. I dha selam dhe qëndroi te koka e tij.

- A më njeh mua? – tha. - Unë jam pronari i këtij varri afër teje, erdha të të flas për një çështje të madhe.
- Ç'është ajo? – i tha ky.
- A i ke parë ato dy rekate që i fale më parë? – tha ia.
- Po! – thotë ky dijetari.
- Për Zotin! Unë kam shumë dëshirë të kthehem në dynja dhe t’i fali dy rekate të tilla! –tha ai. Ju o të gjallë, jeni miskinë! Ju punoni, por nuk dini, ndërsa ne të vdekurit dimë (se e kemi parë si qëndron puna), por nuk mund të punojmë. Na ka dalë nga dora rasti i jetës së dynjasë.
U zgjua njeriu nga gjumi duke marrë një këshillë të madhe nga pronari i varrit afër tij!

[fisniku-student]

NENA E DESHMOREVE

A nuk keni degjuar femije te dashur per poeten El-Hansa? Quhet Tumazer, eshte vajza e Amrit, i biri i El –Sheridit. Ajo ishte femra me e dalluar ne fisin e saj, Beni Sulejm.Eshte lindur para ardhjes se Islamit, ne kohen paraislamike. Ishte perfaqesuese e denje e fisit te vet ne sjellje dhe shprehi – te mira dhe te keqija. Nuk dinte per Islamin e as qe kishte degjuar per te. Me se tepermi interesohej per poezi dhe dinte tregime per arabet dhe te paret e tyre. Dinte te garonte me poete, si dhe merrte pjese me fisin e vet neper beteja te ndryshme kunder armiqve, duke i nxitur dhe duke i trimeruar luftetaret e fisit te saj.
Kur vellai i saj Sahr ra ne fushebeteje, ajo qau per te dhe nje kohe te gjate mbajti zi per te! Kishte veshur tesha te zeza nga leshi i eger. Dinte shpesh t’i tubonte grate dhe t’u lexoje elegjite e saj, ne te cilat e vajtonte vellane e vet, keshtu qe te gjitha se bashku fillonin te qanin, t’i shqyenin teshat e tyre dhe t’i shkulnin floket.
Nganjehere bredhte maleve, e edhe neper bjeshke duke vajtuar vellane dhe duke recituar vjersha per cilesite dhe namin e tij, duke ia permendur rinine dhe fuqine e tij dhe duke i pershkruar heroizmat dhe sakrificat e tij. Kishte bere nje fotografi per te te nje heroi te patrembur, i cili e mund qdo luftetare dhe nga i cili dridheshin kodrat. Ishte ne gjendje t’i mbyste dy egersirat dhe te beje te pamunduren.
Keshtu ndihej poetja El-Hansa ne kohen e xhahilijetit. Ishte kjo menyre e sjelljes ne ate kohe, kohe e cila kishte bere edhe tek ajo ndikim ta madh. Dinte per hakmarrjen dhe luften. I dinte tregimet e adhurimit te idhujve dhe kultin e personalitetit, por i kultivonte edhe zakonet e mira te asaj kohe, sikur qe ishte mikpritja, te ndihmuarit e nevojtareve, sinqeriteti, besa dhe nderi.

ISLAMI NDERRON SJELLJET E EL-HANSASE

Islami kishte filluar te perhapej ne mesin e fiseve arabe e njerezit i bashkangjitshin ne menyre masovike. Ua nderronte shprehite dhe sjelljet e kohes se xhahilijetit. Tani i kishte kapluar krenaria dhe fisnikeria. Me Islam u lartesuan shpirtrat e tyre dhe u zbuten zemrat e tyre, keshtu qe njerezit qe hynin ne Islam, i respektonin dispozitat e tij dhe rruget e lartesuara te cilat i therrisnin ne vellazeri dhe ne pune te mira per te miren e Islamit dhe per dobine e gjithe muslimaneve.
Muslimani si individ nuk mendonte me vetem per veten e tij, por edhe per te miren e gjithe muslimaneve.
Keshtu qe edhe El-Hansa ndryshoi kur e pranoi Islamin. Filloi te punonte per te miren e gjithe muslimaneve dhe ndryshuan pikepamjet e saj ndaj jetes dhe botes qe e rrethonte. Nuk mendonte me se jeta kryhet me vdekjen dhe se ky eshte fundi per njeriun. Tani ajo e din se All-llahu xh.sh.perseri di t’i ngjalle njerezit pas vdekjes, e kur te vije Dita e Gjykimit do t’ua llogarise veprat e tyre, ata te cilet kane bere vepra te mira do te shkojne ne Xhennet, qe eshte sa qiejt dhe toka, dhe se atje do te jene pergjithmone. E nese kan bere vepra te keqija do te hyjne ne Xhehennem dhe do te qendrojne atje pergjithmone.
Prandaj, El-Hansa nuk i vajtonte me te vdekurit sikur qe e vajtonte vellane, se Islami e kishte ndaluar vajtimin per te vdekurit, te shqyerit e teshave dhe gerthitjen e fetyres si shenje pikellimi.
Islami urdheron te jemi te durueshem dhe te lutemi per te vdekurit me deshire qe te jene mire ne ate bote. All-llahu e kishte hapur zemren e El-Hanses per Islamin, keshtu ajo ishte bere besimtare e sinqerte dhe besonte ne All-llahun si Krijues, Islamin si fe dhe Muhammedin s.a.v.s. si te Derguar te All-llahut xh.sh. dhe bartes i porosise se Tij per te gjithe njerezit. Ai i udhezon njerezit ne rrugen e drejte, ne rrugen e miresise, dhe ua terheq verejtjen qe te mos shkojne ne rrugen e se keqes. Kjo eshte porosia e Islamit – te jemi te degjueshem ndaj All-llahut xh.sh. dhe te Derguarit te Tij.

EL-HANSA PUNON PER ISLAMIN

Meqe El-Hansa ishte jashtezakonisht inteligjente dhe i kishte kuptuar Islamin dhe dispozitat e tij ne menyre te drejte, ajo u vu ne dispozicion te fese se vet te re me tere vullnetin qe e kishte. Ne kete ajo ndiente lumturi e cila ia mbushte zemren, si dhe kenaqesi dhe rehati shpirterore. Tani nuk e tronditnin me kurrfare fatkeqesi apo probleme, se tani besonte se qdo gje qe ndodhte ne bote eshte me caktimin e All-llahut xh.sh. dhe eshte me deshiren dhe vullnetin e Tij. Asnje njeriu nuk i ndodh asgje as e mire dhe as e keqe, perveqse kete e ka caktuar All-llahu xh.sh.
Ajo e lexonte dhe e kuptonte Kur’anin

“Thuaj: Neve nuk na godet asgje tjeter, perveq qka na eshte caktuar nga All-llahu; Ai eshte ndihmear yni. Prandaj vetem All-llahut le t’i mbeshteten besimtaret”.
(Et-Tevbe, 51)

Kuptimi i fjaleve te Kur’anit depertoi gjer ne thellesine e shpirtit te saj. Inteligjenca e saj dhe njohja shume e mire e gjuhes ia mundesoi asaj te kuptonte se keto fjale nuk ishin veqse fjale te All-llahut, fjale te Krijuesit te ketij Kozmosi, se njerezit pa marre parasysh se sa perpiqen, nuk do te mund te krijonin diq te ngjajshme.
I degjonte fjalet e te Derguait dhe ne to zbuloi te verteten e qarte si kristali dhe thirrjen per t’i sherbyer All-llahut dhe vetem Atij. Devotshmeria e kishte kapluar pjesen me te madhe te zemres se saj e cila plotesisht iu dorezua vullnetit te All-llahut xh.sh.
Ne nje hadith te cilin i Derguari a.s. i kishte thene Ibni Abbasit ne kohen kur ende ishte femije (ende s’i kishte mbushur dhjete vjet): “Po t’i mesoj o djalosh disa fjale: “Ruaju All-llahut, Ai do te te ruaje ty, ruhu nga All-llahu, Ai do te te ofroje ndihme kur ke nevoje; kur te kerkosh ndihme, kerkoje ate nga All-llahu xh.sh., e nese kerkon diq, kerkoje ate nga All-llahu! Dije se nese te gjithe do te deshironin qe ta bejne nje gje te keqe, nuk do te mund ta benin kete nese All-llahu nuk ta ka caktuar ate; e nese te gjithe do te deshironin qe ta bejne ndonje te mire, nuk do te mund ta benin kete, nese All-llahu nuk ta ka caktuar ate!”
Per kete El-Hansa ishte rehatuar me jeten e saj, sepse qdo gje qe ndodhte, e shihte i caktim nga All-llahu xh.sh. Nuk merzitej me per vdekjen. I kujtohej se qfare kishte bere kur i kishte vdekur vellai,Sahri, kur i kishte shqyer teshat e veta dhe kishte jetuar ne pikellim me vite te tera. I kishte premtuar All-llahut, pasi qe ia kishte hapur zemren Islamit, se do t’i dergonte kater djemte e vet ne lufte qe te luftojne ne rruge te All-llahut dhe ta mbrojne Islamin dhe shtepite e muslimaneve, ta perhapin fene Islame, ne menyre qe te zhduket politeizmi dhe injoranca. Ata ose do te fitojne kunder armiqve, ose do te vdesin ne rrugen e All-llahut xh.sh. I perkrahte femijet e saj te hyjne ne ushtrine e muslimaneve, nen udheheqjen e Sa’d ibn Ebi-Vekasit, i cili shkonte ne Irak qe me ushtrine e vet te luftonte kunder persianeve, te cilet atehere ishin adhurues te zjarrit, dhe ta zhduke besimin e tyre te kote.
Feijet e El-Hansase nxituan dhe iu bashkangjiten ushtrise se pandalur te muslimaneve. Ajo i percolli duke i keshilluar qe te jene te durueshem ne lufte dhe duke ua perkujtuar shperblimin e All-llahut xh.sh. per durimtaret, duke ua cituar:

“O ju besimtare, beni durim, behuni te qendrueshem kunder armikut, rrini te pergatitur dhe, qe te shpetoni ruajuni denimit te All-llahut.”
(Ali Imran, 200)

Ua perkujtonte shperblimin e All-llahut xh.sh per te durueshmit ne boten tjeter, se All-llahut xh.sh. ka premtuar se do t’ua ktheje ate shumefish me shume:

“Kurrsesi te mos mendoni se kane vdekur ata qe rane deshmore ne rrugen e All-llahut. Perkundrazi, ata jane te gjalle duke u ushqyer tek Zoti i tyre.”
(Ali Imran, 169)

Ua lexoi nje hadith te te Derguarit a.s.:
“Ne Diten e Gjykimit deshmori vjen me plagen e tij nga e cila del gjak me ere te miskut” dhe shtoi: “Deshmorit i falen te gjitha mekatet e bera…!”
Keshtu ajo e ngjallte deshiren tek ta qe te merrnin pjese ne lufte e t’i jepnin jetert e tyre ne rrugen e All-llahut xh.sh., si dhe ua terhoqi verejtjen per turpin e dezertimit. Per kete ua kujtoi fjalet e All-llahut xh.sh.:

“O ju qe besuat! Kur te ndesheni me turmen e atyre qe mohuan, mos ua ktheni shpinen. Kush ua kthen atyre shpinen ne ate moment veq atij qe kthehet per te luftuar ose per t’iu bashkangjitur nje grupi tjeter, ai ka terhequr kunder vetes hidherimin e All-llahut dhe vendi i tij eshte Xhehennemi. E ai eshte perfundim i keq!”
(El-Enfal, 15,16)

Keshtu ua mesonte El-Hansa femijeve te vet fene e vertete dhe te forte, keshtu qe e deshironin hyrjen ne lufte sikur njeriu i etur qe deshiron te futet ne uje diteve te nxehta te veres. Sa kishin qene te vegjel, ajo u kishte dhene qumesht te dashurise dhe butesise, e tani i ushqente me bindje te pastra Islame. Nese qumeshti eshte ushqim per trupin, bindjet e pastra Islame jane ushqim per shpirtin dhe mendjen. Femijet e saj ishin te degjueshem si ne femijerine e tyre ashtu edhe ne rinine e tyre. Asnjehere nuk e kishin pikelluar. I veshen teshat e tyre ushtarake dhe u nisen per ne lufte.

BETEJA EL-KADISJE

Udheheqesi ushtarak Sa’d Ibn Ebi Vekkasi arriti se bashku me ushtrine e vet ne El-Kadisije, nje vend i vogel ne Irak. E renditi ushtrine e vet dhe me strategji te madhe e pergatiti ate per ndeshjen me nje ushtri persiane.
Zhvillohej nje lufte e madhe ne mes te muslimaneve dhe ushtareve persiane. Zgjati disa dite.qdo dite beteja zhvillohej e me kete rritej edhe numri i te vrareve dhe te plagosurve nga te dyja anet. Persianet shfrytezonin nje numer te madhe elefantesh te cilet depertonin me lehtesi neper ushtrine e muslimaneve, duke shkelur me shputat e tyre te medha dhe te renda luftetaret e muslimaneve. Ne shpinat e tyre i mbanin ushtaret persiane te cilet i gjuanin muslimanet me shigjeta dhe shtiza. Per muslimanet ishte kjo nje beteje e rende, por nuk iken, qendruan mjaft mire dhe iu kundervyen persianeve dhe elefanteve te tyre me trupat e tyre dhe shpirtin e forte. Filluan te benin plane per t’iu kundervene armikut te tyre sa me mire dhe per t’i eliminuar elefantet e tyre, te cileve shigjetat dhe shpatat nuk mund t’u benin asgje. Sa here qe dikush u afrohej me shpate, elefantet me feqkat e tyre te gjata menjehere e rrezonin ose e shkelnin me kembe. Ne kete menyre, ra nje numer i madh i trimave qe tentonin te depertonin ne drejtim te elefanteve, por pa sukses.
Diten e dyte, muslimanet e menduan nje plan. I veshen devet me veshje te posaqme e kokat ua mbuluan me mburoja, keshtu qe dukeshin te trishtueshme me pamjen e tyre, te ecurit dhe kercenimet e tyre. Elefantet u frikesuan dhe nuk sulmonin me. Tani kaloresit mundeshin t’u afroheshin elefanteve dhe me shtizat e tyre te gjata i gjuanin ne sy. Elefantet u tremben dhe filluan te iknin ne drejtim te kundert, keshtuqe filluan ta shkelnin ushtrine e vet e cila shkonte pas tyre. Vdiq nje numer i konsiderueshem i ushtareve persian, e elefantet vazhduan te vraponin gjer tek lumi i Eufratit, ku u permbyten se bashku me ushtaret te cilet i mbanin mbi shpine.
Muslimanet e kishin parapare katastrofen e armiqeve te tyre, ndaj e shfrytezuan kete dhe i sulmuan nga te gjitha anet. Filloi lufta vendimtare e cila zgjati nje dite e nje nate. Degjoheshin goditjet e shpatave, hingellimat e kuajve dhe tegbiret e luftetareve trima muslimane.
Diten e dyte, persianet filluan te iknin me shpejtesi te eres dhe te largohen ne te gjitha drejtimet, duke kerkuar shpetim, pasi pane qe komandantet e tyre ushtarak ishin vrare. Ketu ishin vrare me mijera ushtare persian dhe lufta u nderpre. Muslimanet ishin te lumtur qe All-llahu ua mundesoi fitoren. Filluan t’i kerkojne te vdekurit e tyre dhe t’i varrosin ata, ndersa te plagosurve t’ua lidhnin plaget e tyre. Kur i mblodhen te vdekurit nga fushebeteja, e morren vesh se ne mesin e tyre ishin te kater djemet e El-Hansas. Kishin frike qe kete t’ia komunikonin asaj. Udheheqesit ushtarak kjo e kishte goditur shume dhe mendonte se si do te jete nje lajm trondites dhe i dhimbeshem per EL-Hansan. Kishte frike se ndoshta do te binte ne depresion nga pikellimi i papaershkrueshem sikur qe kishte ndodhur me te kur e kishte humbur te vellane. Andaj, ngurunte t’ia komunikonte kete lajm te pikellueshem.
Pastaj e derguan nje grup te muslimaneve qe t’ia tregonin asaj per kete dhe t’i shprehnin ngushellimet e veta. Si i verejti, nxitoi ne drejtim te tyre, se qdo dita dilte se mos do te merrte vesh diq ne lidhje me ushtrine e muslimaneve. I ndali ata dhe i pyeti, e ata iu pergjigjen: “Djemet tuaj, zonje…”.
Ketu i nderpreu ata duke thene: “Nuk iu pyeta per djemet e mi, por me tregoni per rezultatin e luftes!” u pergjegjen: “Fituam, dhe ua kemi shkaktuar humbje te medha!”.
U pergjigj: “Falenderimi i takon All-llahut, kjo eshte nje dhurate e All-llahut xh.sh.!” vazhdoi te pyeste: “Bijte e mi a kan luftuar me ndere apo kane qene frikacake?”
U pergjigjen: “Djemet tuaj kane qene nga ushtare tane me trima. Kane luftuar te patrembur para armikut. Tekbiret e tyre ishin me te zeshmet, keshtu qe i trimeronin edhe te tjeret per lufte. Ne krenohemi me ta dhe me nenen e tyre e cila i ka lindur dhe i ka edukuar me dashuri ndaj All-llahut dhe sakrifikimit ne rrugen e All-llahut. Ata jane nderuar me ate qe e kan dhene jeten e tyre ne lufte per All-llahun xh.sh.!”
Ne kete rast, El-Hansa i tha fjalet e saj te njohura: “Falenderimi i takon All-llahun xh.sh. i cili me ka nderuar me luften e tyre dhe qe jane bere trima! Shpresoj qe All-llahu te me bashkoj me ta ne Xhennetet e gjera, dhe se bashku me ta te shijojme afersine dhe meshiren e Tij!”
Nuk i pikoi asnje lot, e as nuk veshi te zeza, floket nuk i shkulte, e as fytyren nuk e grithi. I tha fjalet e veta dhe ishte e kenaqur me caktimin e All-llahut, krenare me ate qe kishin bere djemte e saj ne rruge te All-llahut xh.sh.
Kjo ishte El-Hansa, shembulli i gjalle per qdo nene muslimane dhe shembull i mrekullueshem per ummetin tone. I kishte edukuar femijet e vet me edukate te drejte dhe te vertete Islame, e pastaj i dhuroi ata ummetit Islam, qe te luftojne per te dhe ta mbrojne ate; andaj All-llahu i kishte zgjedhur qe te jen ne afersi te Tij, te jene ata qe do ta shijojne meshiren e All-llahut xh.sh. dhe do te jene prej banoreve te Xhennetit:

“Kurrsesi te mos mendoni se jane te vdekur ata qe rane deshmore ne rrugen e All-llahut. Perkundrazi, ata jane te gjalle duke u ushqyer te Zoti ityre”.
(Ali Imran, 169)

Ky eshte nje premtim i drejte dhe i vertete i All-llahut xh.sh. dhene luftetareve ne rrugen e All-llhahut xh.sh. Sikur te mos luftonin trimat e tille per shtepite e muslimaneve, nuk do te kishin pasur nje fuqi dhe fame qfare e kishin, do t’i humbnin tokat e tyre dhe do t’i merrte armiku.
All-llahu e meshirofte El-Hansane dhe femijet e saje trima! Ata ishin shembuj me te mire te sakrifices dhe nena e tyre ishte edukatorja me e mire e ketyre trimave. Andaj ia vlene qe muslimanet ta quajne “Nena e deshmoreve.”

[fisniku-student]

ÇFARË KËRKON LYPËSI

Allahu i Madhërishëm në Kur’anin fisnik urdhëron e thotë:

“Andaj, jepja të afërmit atë që i takon, e edhe të varfërit edhe udhëtarit, e kjo është shumë më e dobishme për ata që veprojnë për hir të All-llahut dhe të tillët janë ata të shpëtuarit.” (Er Rrum, 38)

Para disa dite u takova me një njeri i cili një pjëse të jetës së tij, vitet më të bukura të rinisë i kishte kaluar me një grup besimtarësh. Ata kishin autoritetin e tyre dhe mësuesit e tyre. Në fillim çdo gjë ishte ideale, por me kalimin e kohës filloi të ndiej një zbrazëti e diç më vonë edhe në një mënyrë i tradhëtuar.

Nuk e kishte të qartë se çfarë po ndodhë. Por, kishte vendosur që edhe më tej të sillet në këtë grup besimtarësh. Sa më tepër koha kalonte, shkuarja tek këta shokë dhe dijetarë bëhej më pak e këndshme, më monotone, bile filloi ngadalë të mungonte në namaze të përbashkëta.

Filloi të çuditej me vetveten, si ndryshoi kaq shumë, si nuk i sjell më kënaqësi dëgjimi i ligjeratave dhe këshillave të autoriteteve të ditura. Vërtet ata dijnë shumë, kanë mësuar shumë gjëra përmendësh, posedojnë gjëra me vlerë, por për këtë shoqërimi me ata filloi të zbehej dhe kënaqësinë e ndiente në vetmi.

Duke më treguar ky njeri për këtë që i kishte ndodhur, u hap me mua dhe nga ai dëgjova këtë tregim interesant.

Njëher një i varfër erdhi te bukëpjekësi dhe i tha: “Dëhiroj pak bukë ju lutem”. “Sa i menqur je” i tha bukëpjekësi “vërtet ke ardhur te bukëpjekësi i vërtetë”. Bukëpjekësi mori librin nga tavolina dhe filloi t’i tregoj lypësit për bukën. I tregonte për miellin dhe elbin, për grurin dhe krundet. Aq bukur i fliste për këto gjëra sa që filloi të mahnitej me vetveten. Kur ngriti kokën u habit-pos gjurmës së parë të buzëqeshjes në fytyrë, lypësi nuk buzëqeshi më.

“Unë kërkoj bukë” tha lypësi. “Ah, ah” përsëri tha bukëpjekësi “Vërtet je i mençur, eja me mua, ta tregoj furrën time”. Filloi ta udhëheq në shumë koridore, ia tregoi enën ku përgatitej buka duke i thënë: “Askush nuk ka këtë kapacitet, kemi të gjitha llojet e bukës për çdo shije…” Më pas bukëpjekësi duke hapur dyert impozante të qelqit tha: “Kjo është dhoma jonë për inspirim”. Bukëpjekësi “ndiente” se te lypësi kishte lënë përshtypje të madhe. Por, lypësi nuk fliste fare. Bukëpjekësi e “kuptoi” heshtjen e tij. Duke e përqafuar lypësin sikurse të njihen që moti dhe si të ishin vëllezër i tha: “Edhe mua më mahnit kjo sikurse ty” Bukëpjekësi vazhdoi më tutje: “Njerëzit me kilometra largë vijnë tek unë. Një herë në javë punëtorët e mi grumbullohen rreth meje për të dëgjuar recetat e mia me vlerë të paçmuar, librin e recetave të jetës”

Lypësi ishte ulur ngase nuk kishte zgjidhje tjetër përpos të dëgjonte bukëpjekësin e entuziazmuar. “E di çfarë dëshiron, dëshiron të më dëgjon” i tha bukëpjekësi. “Unë dëshiroj vetem pak bukë” i tha lypësi.

“Ah, ah” u përgjigj bukëpjekësi “Sa i menqur je” Përsëri e përqafoi të varfërin dhe e dërgoi në paradhomën e furrës. “Atë që tani do ta them është shumë me rëndësi. E sheh këtë rrugë? Ka shumë bukëpjekësa, andaj bëhu i kujdesshëm, ata nuk bëjnë bukë të mirë. E di, njëri brumit i qet dy lugë krip në vend se t’i qet një lugë. Tjetri e nxenë furrën për tre shkallë më tepër se sa duhet.

I varfëri i llomitur, u nis drejt rrugës. “A nuk dëshiron bukë?” e pyeti bukëpjekësi. I varfëri u ndal, duke i ulur supet e shikoi dhe u përgjigj: “Tani e humba apetitin”. “Dëm i madh” tha bukëpjekësi “Si duket njerëzit nuk dëshirojnë bukë të vërtetë”

Ndoshta vërtet ndonjëher dëshirojmë t’i ndihmojmë dikujt, por duhet të kemi kujdes që individit t’i japim atë që i nevoitet. Njëra ndër gjërat më të stërholluara te secili individ është zemra e tij. Atë që njeriui e flet, zemra ia kërkon, për atë që njeriu mallëngjehet për atë zemra qanë, për atë që njeriu gjurmon për atë zemra kërkon.

Zemra e secilit njeri është si ena. Rrallë herë kjo enë mbushet. Kur dikush dëshiron të bisedoj me ne, zemra i kërkon përgjigje, nuk duhet ta rrefuzojmë. Kur dikush na thërret në rrugë ose na shikon në rrugë duhet që në një mënyrë t’i përgjigjemi. Nuk është me rëndësi që të tregojmë shumë, ose të tregojmë gjatë, apo të tregojmë çdo gjë që dijmë. Ajo që është e nevojshme është dashuria dhe kujdesi për t’ia mbushur zemrën e tjetrit. Pra, tjetrit duhet ofruar atë që kërkon zemra e tij me kujdes, butësi dhe sinqeritet.

Muhammedi s.a.v.s. ka thënë: “Vërtetë Allahu i Madhërishëm i ka enët e Tij në Tokë. Këto enë janë zemrat, dhe enët më të dashura te Allahut të Madhërishëm janë ato më të pastrat, më të qëndrueshmet, më të stërholluarat” (Shënon Taberaniu, transmetuar nga Ebu Utbe el-Havelaniu)

Andaj të varfërit jepi bukë e mos ia trego bukurinë e furrës. Ndërsa zemrës së përvuajtur këshillë të bukur dhe mirëkuptim.