Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[Gimi3]

...Vazhdimi

4- dr. Abdull-llahi thotë: më thirrën në një konferencë të medicinës në Amerikë…


Më shkoi ndërmend të vishem me rrobat e mia të rëndomta, veshmbathje arabe… arrita në Amerikë… hyra në sallën e konferencës, e pas një mjek arab dhe u ula pran tij…

Më tha: ndërroi rrobat, mos na poshtërso para të huajve…heshta…

Filloi konferenca…kaluan dy orë… hyri koha e namazit të drekës, kërkova leje, dola dhe shkova të fal namazin…

Pamja ime ua tërhiqte vëmendjen… pastaj hyri koha e namazit të iqindisë, u ngrita ta fali namazin, e afër meje hetova një njeri i cili falej afër meje dhe qante. Kur e kreva namazin, vërejta se ai që falej pas meje ishte ai që më dha vrejtje për rrobat e mia.

Duke i fshirë lotët tha: ky është namazi i parë qe katërdhjet vjet!!

U habita!

I thashë: kam ardhur në amerika para katërdhjet vjetëve, kam nënshtetsi amerikane, mirëpo asnjë rekat si ja kam bërë All-llahut, subhanehu ve teala. Kur të pash duke e falur drekën, mu kujtua Islami, të cilin e kisha haruar, e thash: nëse ky djalosh ngritet të falet sërish do të falem me te… All-llahu të shpërbleftë…

Kaluan tre ditë… kjo konferencë ishte për studime mjekësore… mirëpo shpresva që ndonjëri të flet për Islamin, mirëpo ishin të angazhuar…

Në koktelin e përfundimit më pyetën: pse nuk ke veshur rrobat e mjekut?

Iu falënderova për interesimin e tyre, e u thashë: këto janë rrobat tona dhe nuk jam në spital. Pastaj dëshirova të shfrytëzoj rastin që ti thërras në fe, mirëpo udhëheqësi i konferencës aludoi se koha më përfundoi, mirëpo mua mu kujtua që të vëndojë pikëpyetje dhe të ulem…

Thashë: një konferencë kushton me miliona për të studiuar atë që gjinde brenda trupit të njeriut, mirëpo ky trup, vallë pse është krijuar?!!

U buzëqesha dhe zbrita nga foltorja, udhëheqësi vërejti habinë e të pranishmëve dhe më dha shenjë që të vazhdoj… fillova të flas për Islamin, realitetin e jetës, qëllimin e krijimit, fundin e kësaj bote, e kur përfundova ligjeratën, u ngritën katër mjeke dhe publikuan dëshirën e tyre për të hyrë në Islam…


5- Më tha: kam udhëtuar atje për shërim


Sara ishte motër medicinale në laboratorinë e spitalit… të gjith e njihnin dhe e shihnin çveshjen e sajë dhe nuhatnin aromën e sajë… një ditë më pa në laboratori duke marur një dosje time, e mu buzëqesh… e ula kokën. Ajo më tha: mirësevjen, po çka paska filani? Heshta…përfundova punën në laborator dhe dola me keqardhje për çveshjen dhe guximin e sajë. Kuptova se këto janë hapat e shejtanit…

Më tha shejtani: jepja numrin e telefeonit tënd, e kur të thërret, këshilloje!!

Sa ide të mrekullueshme ke, o iblis!

Ta këshillojë disa minuta, që më vonë të bi me te në gropën e shejtanit…

Vëndosa tia dhurojë një libër të ndikueshëm… e në fillim të librit shkrova:

“Motra ime! Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka tërhjekur vërejtjen nga gratë e mbuluara e të çveshura, se ato nuk do të hynë në xhennet, e as që do të shijojnë aromën e xhennetit… gratë që veshin rroba tërhjekëse, vëndojnë shami joshëse, gruaja e parfymosur i ngjanë lavires, e cila e ofron trupin e sajë. Vallë do të humbish xhennetin për shkak të një marëdhënie të palejuar, me të cilën kënaqet tjetri?! Reziku është i madh, nuk kalon edhe aq lehtë”.

Shkova në spital…hyra në laboratori, mirëpo nuk e gjeta aty… pas disa çasteve u drejtua kah unë: mirësevjen, si je… i thashë: elhamdulilah, urdhëro dhe ia dhash librin… e lëkundi kokën në shenjë falënderimi, mori leje dhe shkoi…

I dëgjova disa që më panë duke thënë: All-llahu të shpërbleftë…

Pas një kohe shkova për të bërë analizat dhe u shtriva në shtratin e laboratorisë, ndërkohë me erdhi një teknik! U habita, ku është Sara!! Afër nesh kishte një perde që na ndante nga reparti i grave…. Sa u përmend emri im, e dëgjova duke thënë pas perdes: All-llahu të shpërbleftë, pastaj kaloi pran nesh, e mbuluar si duhet, nuk ishte e çveshur e as e parfymosur dhe vetëm me gratë punonte…


6- Për fund: a ke trokitur derën!!


Jetojmë në një kohë ku janë shtuar telashet, sprovat e syrit, dëgjimit, imoralit dhe pasurisë jo të pastër… sikurse të jetojmë në kohën për të cilën Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, na ka thënë:



“Pas juve do të ketë ditë të durimit, durimi në ato ditë është sikur të kapish gacën, ai që vepron shpërblehet sa pesëdhjet pre jush”. (sahih, “es-sahiha”, nr. 494).

Pra, ritet shpërblimi i besimtarit në kohën e fundit, sepse është jabanxhi në mesin e mëkatarëve, të cilët hanë kamatën, kurse ai kamatë nuk ha, dëgjojnë muzikë, kurse ky nuk dëgjon, shikojnë në harame, kurse ky nuk shikon, pinë alkool, kurse ky nuk pi…kurse Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:



“Ka filluar Islami jabanxji dhe si i tillë do të kthehet, siç ka filluar, xhenneti qoftë për jabanxhiun”. (“es-Sahiha”, nr. 1273).

Dhe thotë:



“Secili vjet që vjen, viti që vjen pas tij është më i keq se ky, derisa ta takoni Zotin tuaj”. (Sahih, Tirmidhiu).

Poashtu Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, thotë:



“All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:

Pasha Krenarinë Time robit Tim nuk ia grumbullojë dy frika dhe dy qetësimë; nëse është i qetë prej Meje në dynja do ta frikësoj në ahiret, e nëse më frikohet në dynja, do ta qetësoj në ahiret”. (sahih, “sahihut-Tergibi”, nr.3376).

Ai që frikohet në dynja, që e madhëron All-llahun, subhanehu ve teala, ai do të jetë i qetë në ditën e Kijametit dhe do të gëzohet në ditën e takimit me All-llahun… kurse ai që ka bërë mëkate, brengë e tij kryesore ka qenë epshi i barkut dhe organit, ky njeri vazhdimisht do të frikohet dhe do të trishtohet në ahiret…andaj mbështetju All-llahut para se të mbyllet dera dhe të vjen llogaria… mos u mashtro me numrin e madh të atyreve që bijnë… e as me numrin e rrallë të atyreve që përqëndrojnë…sepse ti je në të vërtetën e qartë…


Dr. Muhamed el-Arifi

Përktheu: Bekir Halimi
albislam.com

[LOGIC]

Mësime të shkëlqyeshme për shehidët në betejën në Mutt’a

“Nëse Muhammedi është me të vërtet i Dërguar, atëherë ti nuk do të kthehesh i gjallë?” Këto kanë qenë fjalët me të cilat prijësi i jehudive e ka udhëzuar Zejd ibn Harithin në ditën e shkuarjes së tij në luftën në Mutta.

Pejgamberi salallahu alejhi ve selem, atëherë i tha emirit të ushtrisë: “Nëse Zejdi bie si shehid, atëherë Xhafer ibn Ebi Talibi le ta udhëheq ushtrinë. Nëse edhe Xhaferi mbytet në betejë, atëherë Abdullah ibn Revaha le ta mban flamurin e muslimanëve!’’

Me të vërtet në të kaluarën,’’tha ky jehudi, “Nëse Pejgamberët e bijve të Israilëve do të emërtonin njëqind udhëheqës, me siguri të gjithë do të mbyteshin. Andaj, o Zejd, nëse Muhammedi është me të vërtet Pejgamber, atëherë ti do të mbytesh në këtë betejë!’’

Ç’farë u përgjigj Zejdi në këto fjalë? Ibn Kethiri në El Bidajeh uen Nihaje’’ Transmeton se ka thënë; “Nuk dyshoj as një kafshatë që Muhammedi është Pejgamber dhe se fjalët e tija janë të vërteta dhe vetëm të vërteta, të shpallura prej lart prej qiejve!’’

Pastaj 3 000 muxhahid u nisën në betejë, të përcjell me vargje të poetit, emirit të tretë, Abdullah ibn Ravahas, i cili që nga fillimi qante. Kur është pyetur a e ka nga frika prej vdekjes për të cilën e kanë lajmëruar jedudët, ai u përgjigj:”Jo’’ e pastaj e lexoi ajetin nga surja Merjem:

Dhe nuk ka asnjë prej jush që nuk do t’i afrohet atij. Ky (kontaktim i xhehennemit) është vendim i kryer i Zotit tënd..

Nuk e di se si të kthehem nga ai ferr, kur vetëm të arrij tek ai’’

Shokët e tij e ngushëllonin me fjalët: “E lusim Allahun që të ruaj dhe neve të na kthehesh me shëndet dhe mëshirë!’’ Atëherë ai ua ktheu lutjen duke i thënë vargjet:

E kam lutur më të Mëshirshmin për falje

Dhe era e fortë që do ta bart shkumën e detit,

Apo goditja vdekjeprurëse nga duart e etura,

Apo futjen e shtizës, duke e shqyer lëkurën për në gjoksë

Dhe njerëzit, duke kaluar pran varrit tim do të flasin

Ky ka qenë luftëtar besnik i Allahut.

Për mes këtyre vargjeve Abdullah ibn Revaha shprehi moral dhe shpresë të lartë.

Dhe kur ushtria iu afrua Ma’anit, dëgjuan se mbreti i romakeve Herakliu personalisht e udhëheq ushtrinë e tij e cila arrin numrin 100 000 ushtarë, të cilës më vonë iu bashkëngjitën ushtritë nga Lakhami, Xhuxhame, Kajna, Bahre dhe Balija, të cilat i udhëheqke Malik ibn Zafilah, kështu që numri tërësishëm i armikut arrinte numrin 200 000 ushtarë të armatosur deri në dhëmbë. Çfarë të thuash për ushtrinë Medinase e cila numëronte përafërsisht 3 000 ushtarë? Dallimi një me shtatëdhjetë!

“Eja ti dërgojmë letër Pejgamberit salallahu alejhi ve selem?” propozoi dikush. “Do ta informojmë për numrin e ushtrisë së armiqve, ndoshta ai do të na dërgoj ushtarë ose na jep ndonjë urdhër të cilën do ta kryejmë?’’

Në mesin e ushtarëve kishte që pohuan me kokë. Por, shumica prej tyre i drejtuan kokat e tyre në drejtim të udhëheqësve. Zejd ibn Harithi dhe Xhafer ibn Ebu Talibi heshtën. Zejdi nga natyra ishte njeri që fliste pak, derisa Xhaferi, i cili sapo kishte bërë hixhren e tij prej Habeshas në Medine, parashihte se ende nuk ka drejt të marr fjalën. Pastaj e shikuan Abdullah ibn Revahen, poetin ensar. Pasi që shumicën e ushtrisë e përbënin ensarët, Zejdi dhe Xhaferi menduan se Abdullah ibn Revaha duhet të flas. Fjalët e tij kanë qenë oratorike porosia e tij ka qenë e qartë dhe toni i zërit të tij ka qenë tingëllues.

“Vëllezërit e mijë!’’tha Abdullahu në fund të fjalimit”, “Me të vërtet, atë që nuk e doni është qëllimi dhe arsyeja e ardhjes tonë këtu. A nuk ndieni mall që të bini shehid. Derisa po luftojmë me armikun nuk varemi nga fuqia, armatimi, e as nga numri ynë, por varemi nga kjo fe e jona, me të cilën Allahu na ka nderuar. Andaj nisemi me mëshirën e Allahut! Me siguri do ti arrijmë njërën nga dy: Ose fitore ose shehadet’’

Pastaj, të gjithë binin tekbire...

Merre flamurin, o Ebu Sulejman!

Ky konflikt i parë në mes civilizimit të Medinës dhe Romes është i shënuar me ngjarjen e rënies së udhëheqësve. Zejd ibn Harithi ishte futur thellë në radhët e armikut, duke bart flamurin e Pejgamberit salallahu alejhi ve selem, derisa nuk e ndalën dhjetëra shtiza dhe derisa shpirti i tij nuk është pritur në kopshtet e xhenetit.

Xhaferi kërceu dhe e mori flamurin në dorën e djathtë, duke e bartë ashtu derisa nuk ja këputën atë dhe derisa para saj nuk shkoi në xhenet dhe u bë krah i gjelbër në të cilin ai do të fluturoj kudo që dëshiron. Atëherë Xhaferi e mori flamurin në dorën e majtë dhe e barti derisa edhe atë ia prenë. Kur më nuk pati duar që ta kap flamurin, atëherë e mori shpejt me atë çfarë i kishte mbetur nga dora dhe e mbështeti për gjoksi, derisa një ushtar romak nuk e ndau trupin e tij përgjysmë. Atëherë shpirti i Xhaferit shkoi drejt në xhenet dhe derisa edhe sot dëgjohen vargjet e njohura, të cilat Xhaferi i recitoi derisa ra shehid.

O sa i bukur është xheneti, dhe sa afër po afrohet,

Me erë të këndshme, pije të freskëta dhe të ftohta!

Abdullah ibn Omeri, radiallahu anhu, transmeton se sahabët, kur e gjetën trupin e Xhaferit i numëruan 90 plagë në fytyrën e tij. Pasi që Xhaferi ibn Ebu Talibi e arriti shehadetin, ushtria filloj ta thërras Abdullah ibn Revahan i cili në atë moment, me një numër të muxhahidëve, endej në një vend tjetër të betejës. Kanë qenë në mes të shpërndarjes të një cope të mishit, sepse kishin kaluar tri ditë qysh se nuk kishin ngrënë asgjë. Kur dëgjoi se si po e thërrasin emrin e tij, e hodhi copën e mishit duke e qortuar veten e tij:

“Shiko, Xhaferi ka rënë shehid ndërsa ti ende je i zënë me këtë dynja!’’

Në atë moment u nis përpara e mori flamurin e muslimanëve. Gishtat e duarve të tij, pikonin gjak, ishin varur derisa dora e tij gati ishte e tëra e këputur. Qëndronte me këmbë mbi dorën gati të shkëputur dhe e tërhoqi derisa e ndau tërësisht. Pastaj e ngriti flamurin dhe u nis drejt në betejë. Në atë situatë të vështirë dhe të padurueshme sikur se që ishte kjo, për shkak të dobësisë së shpirtit dhe pamundësisë më për fuqi, shenjat e dyshimit e kapluan zemrën e Abdullahut.

I pëshpëriste vetës së tij: “Nëse shkon rrugës së dy udhëheqësve, do të fitosh udhëzim!’’

A është dashtë që kjo luftë të ndalet, derisa numri i shehidëve në rrugë të Allahut çdo herë më shumë rritej? Disa momente më parë të dy udhëheqësit e realizuan premtimin e tyre që ia kishin dhënë Allahut, subhanahu ve te’ala, se do të luftojnë për fenë e Tij. Oh, ai ishte aq i pasigurt. A është e tërë kjo argëtim?

Jo! Ai vetëm se ishte afër qëllimit. I gjithë lavdërimi i takon Allahut, subhanahu ve te’ala, dhe nëse dëshira e Tij ishte që të ju bashkëngjitet dy udhëheqësve, atëherë ai këtë nuk mund ta ndryshoj. Andaj edhe e kujtoi qëllimin e tij. Vargjet e tij ndiheshin përreth. E liroi shpirtin nga brendësia që vetë ta shfaq atë çfarë ndien. Secila krijesë le të jetë dëshmitar.

Pse po e shohë që ti nuk po e donë xhenetin?

A nuk është ai qëllimi yt?

A nuk je më i mirë se pluhuri që bie?

E pastaj Abdullah ibn Revaha, poeti ensarij, e arriti qëllimin e tij dhe ra si shehid. Sabit ibn Ekrame el- Axhlani e rrëmbeu nga Abdullahu flamurin e muslimanëve, dhe vrapoi nga njeriu i cili, në kalin e tij, luftonte kundër armikut.

“Merre këtë o Ebu Sulejman!!!’’- bërtiti Sabiti.

“Jo!” iu përgjigj i thirruri. “Jo, unë! Se ti ke marrë pjesë në luftën e Bedrit, ke më shumë përvojë!’’

Sabiti i tha: ”Merre në emër të Allahut, o Ebu Sulejman, e mora që vetëm ty ta dorëzoj, jo për diç tjetër!’’

Ebu Sulejmani i vendosur e mori flamurin.

Në të njëjtën moment, derisa kjo ndodhte, Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, mbante hutbe nga mimberi i xhamisë së Medinës, në të cilin, me lot në sy, fliste për trimërinë e tre emirëve, të cilët i kishte dërguar në luftë. Kur lotët për një qastë u qetësuan shtoi, Pejgamberi salalllahu alehji ve selm: “Dhe atëherë e mori në dorë flamurin një nga shpatat e Allahut. Dhe Allahu përmes tij dha fitore!’’

Ajo shpatë e kishte nofkën Ebu Sulejman, ndërsa emri i tij i vërtet ishte – Halid ibn el-Velidi.

http://groups.yahoo.com/group/Feja_Jone/

[fisniku-student]

Mirësia e lëmoshës

Tregohet që Abdullah ibn Mubareku ishte nisur për Haxh dhe kur arriti në Kuffe, vërejti një grua me një patë të ngordhur në dorë. U ndal dhe e pyeti për hallin e saj.

"Ka tri ditë që unë dhe fëmijët e mi nuk kemi ngrënë asgjë, andaj sot hasa në mbeturina këtë patë të ngordhur dhe morra për t'i ushqyer fëmijët e mi, sepse nuk kisha rrugë dalje tjetër", tha gruaja.

Abdullahu morri devenë e tij që e kishte ngarkuar me ushqim, rroba dhe gjëra tjera për vete dhe ia dha gruas duke i thënë se asaj i nevojitën më shumë se atij.

Pastaj Abdullahu u kthye në qytetin e tij dhe atë vit nuk shkoi në Haxh.

Kur njerëzit tjerë nga qyteti i tij u kthyen prej Haxhit, erdhën për t'ia uruar edhe Abdullahut Haxhin.

"Por unë nuk e kam kryer Haxhin", tha Abdullahu.

Një haxhi i tha: "Subhanallah! A nuk ke bërë tavaf me mua?"

Tjetri tha: "A nuk ke qenë me mua në Arefat." E kështu me radhë.

Abdullahu i çuditur thoshte: "Unë nuk di asgjë për çfarë po flitni."

Atë natë, ëndërr pa një njeri i cili i tha: "O Abdullah! Allahu e pranoi sadakën tënde dhe e dërgoi Melekun në pamjen tënde, dhe ai për ty e bëri Haxhin, sepse sadaka jote ishte për hir të kënaqësisë së Allahut."




Përktheu dhe përshtati:
Prim.dr.med.sc. Ali F. Iljazi

[LOGIC]

Me Emrin e Allahut Meshiruesit Mëshirëbërësit

Fjalët e plakut


Historia e tyre fillon që para shtatë vitesh, kur u martuan. I shoqi i gruas tregon: Ishte një martesë e lumtur dhe kam shtatë vjet që Allahu më ka kënaqur me gruan time, si besimtare e mirë që është. Ekonomia ime ishte e qëndrueshme dhe puna e kënaqëshme. Mirpo një problem të madh e kemi patur. Prej shtatë vjetësh nuk kishim fëmijë, shumë ishim lodhur duke bredhur nëpër klinika të ndryshme, doktorë të ndryshëm, vizita dhe teste pafund. Mendoj se të gjitha përpjekjet i kemi bërë, bile edhe në poliklinika jashtë shtetit kishim shkuar. Sapo dëgjonim se në vend kishte ardhur ndonjë doctor i mirë gjinekolog, do të ishim të parët që do të prenotonim vizitë tek ai. Vizita, teste, paratë shkonin, por rezultati ishte po ai.
Diskutimet mbi vizitat tek mjeku ishin bërë tema jonë e ditës, cfare tha doktori, kur e kemi takimin tjetër, sa herë ti pijmë këto ilace. Dikush na thoshte se problemi qëndronte tek mua, një tjetër doctor thoshte se e kish fajin gruaja. Tashmë ditët tona edhe pse asgjë nuk na mungonte, ishin bërë stres i madh. Një fëmijë do na kishte lumturuar pamasë. Edhe pse mundohesha ti jepja kurajo gruas time, shumë na kishin lodhur të tjerët. Ca nga keqardhja, të tjerë nga urrejtja për mua apo për atë, varionte sipas mendimit të tyre se kush ishte fajtori. Disa na ngacmonin padashje. Ndjeheshim keq edhe nga diskutimi normal që bëhej në prezantime të ndryshme, kur na pyesnin sa fëmije keni, pasi e merrnin vesh se ishim martuar dhe ne detyroheshim tu kthenim përgjigje negative. Kishte edhe nga ata që i shkrepnin fjalët pa të keq:Po hë pra cfarë prisni më? Njerëzit kujtonin se ata donin më shumë se vetë ne, që ne të kishim fëmijë. Na mundonte edhe keqardhja e atyre që na donin. Shpresa pak nga pak po fillonte të shuhej se ndonjëherë do të kishim fëmijë.
Një mbrëmje isha duke kapërcyer bulevardin dhe përbri meje një plak i cili po mundohej edhe ai për të njejtën gjë. Më erdhi keq dhe i thashë: Hajde xhaxha se do të të nxjerr unë matanë. Sapo kaluam njërin kah, mbetëm në mes të rrugës duke pritur të lirohej kahu tjetër nga makinat. Aty ai pasi më falenderonte pafund, më bëri të njëjtat pyetje të zakonshme, a je martuar, sa fëmijë ke? Kur i thashë se kam shtatë vjet që akoma nuk kam fëmijë megjithë mundimet tona të pafund. Ai ma shtrëngoi dorën fort dhe u drejtua me fytyrë nga unë e më pa në bebe të syrit, pastaj më tha: Zemrën e paske të mirë, aq sa po ti lutesh Zotit, besoj se lutjen nuk ta kthen mbrapsht. Kur të shkosh në shtëpi, merr abdes e falu, fali vaktet e namazit me rregull, dhe në cdo namaz lute Zotin për hallin që ke. Bëje këtë edhe natën vonë sepse jam i bindur se ke për ta parë zgjidhjen. Atë që ta bën Krijuesi, nuk e imagjinon dot, Ai i ka në dorë të gjitha. Rruga ishte zbrazur disa herë, por ne nuk po lëviznim, tashmë kishim hyrë në një botë tjetër. Në ndarjen tonë ky plak nuk më falenderoi më, por vetëm më tha: Zoti ta kënaqtë zemrën. Mbeta i shtangur për një cast dhe e ndiqja me sy derisa humbi në turmën e njerëzve.
Pasi u ndava me këtë plak të mencur, u drejtova nga Zoti duke i thënë: O Zot hallin ma di, edhe sa jam munduar vec Ti e di. Të lutem na e gëzo zemrën mua dhe gruas time.
Në shtëpi i thashë edhe gruas time, për cfarë më ndodhi, ajo filloi të lotonte. Tashmë vendosëm që këtë punën e namazit dhe lutjeve ta bëjmë pandërprerë.
Ajo që ndodhi ishte mrekulli, atë ditë gruaja ime më vjen dhe më thotë se kishte dalluar te vetja shenjat e shtatëzanisë aq të pritura prej vitesh. Gruaja ime më lindi një vajzë të bukur, si engjëll. Atëhere i ngrejta sytë lart dhe thashë me vete: Eh Zot, nuk e dija se ishe kaq afër me ne. Të falenderoj shumë që na e dëgjove lutjen tonë.
http://gesah.net/mag/show.php?id=898


Perktheu me pershtatje
Eduart Thartori
Kavaje

[fisniku-student]

Varrosja gjallë e fëmijës femër

Është shënuar që Abdullah ibn Mugafela r.a. ka treguar: "Isha njëherë me Pejgamberin s.a.v.s. dhe i tregova çfarë kam bërë në kohën e injorancës (para se ta pranoj islamin). I thashë: "I Dërguar i Allahut, ne para islamit e varrosnim fëmijën femër për së gjalli, sepse mendohej që është turp nëse i lind dikujt fëmijë femër. Unë njëherë shkova në rrugë të gjatë, ndërsa gruaja ime shtatzënë mbeti në shtëpi...



U ktheva nga ky udhëtim i gjatë pas katër viteve dhe para shtëpisë e pashë një vajzë të vogël, diç më të bukur asnjëherë nuk kisha parë. E pyeta bashkëshorten për këtë vajzë dhe ajo më tha se është vajza jonë. I thashë bashkëshortes ta vesh me rrobat më të bukura vajzën tonë (ishte traditë që vajzës t'ia vishnim rrobat më të bukura para se të varroset), ndërsa gruas i shkoi mendja çfarë kisha ndërmend unë dhe më tha që vajza është emanet që ma ka dhënë Zoti, andaj mos e thyej këtë emanet. Unë i thashë që kam për qëllim ta dërgoj vajzën deri te farefisi për t'ua treguar.

U nisa me vajzën në shkretëtirë dhe u drejtova kah një pus i lënë, ndërsa vajza e lumtur, e hareshme më përqafonte fuqishëm pasi që pas tërë këtyre viteve u takua me babain. Kur arrita te pusi e kapa për këmbë për ta hedhur në pus, por nuk pata zemër, dhe u ktheva. Por, gjatë rrugës mendova çfarë do të thonë njerëzit nëse e lë të jetojë, andaj përsëri u ktheva te pusi për ta hedhur, por përsëri nuk pata zemër ta bëj.

U ktheva për herë të tretë dhe kur desha ta hedh në pus, ajo tha: "O baba, mos e thyej emanetin" - iu kujtuan fjalët e të ëmës, por unë këtë herë e hedha. U ula pranë pusit dhe dëgjoja britmat e saj derisa ngulfatej, gjersa për një moment heshti.

Kur e përfundova tregimin, shikoja Pejgamberin s.a.v.s., ndërsa lotët i shkonin rrëke në fytyrën e tij. Dhe kërkoi Pejgamberi s.a.v.s. që këtë ta përsëris edhe një herë, dhe kur përfundova më tha: "O Abdullah, pasha Allahun, sikur mbi dikë do ta kryeja dënimin e sheriatit për shkak të mëkatit që ka bërë para pranimit të islamit, tani do të dënoja, tani do të urdhëroja të mbysin për këtë veprim të shëmtuar që ke bërë ndaj një krijese të dobët dhe emanetit që ta ka dhënë Allahu i madhërishëm."

Në këtë tregim të vërtetë shohim si kanë vepruar njerëzit ndaj fëmijëve femër në gadishullin e Arabisë para paraqitjes së islamit. Sot, njerëzit nuk bëjnë këso gjëra, por bëjnë vepra tjera që u sjellin dëm të madh fëmijëve të tyre.

Shumica e prindërve përpiqen që fëmijëve të tyre t'u sigurojnë shtëpi të bukur e komfore, shkollim të mirë dhe punë, mjet transportues luksoz, etj. Natyrisht kjo është për lëvdatë, por shumica e prindërve fëmijët e tyre i lëshojnë në një segment të rëndësishëm të jetës, në edukim.

Dhe shohim shpesh që prindërit kujdesen për fëmiun deri në moshën 16-17 vjeçare, në mënyrë që ata nuk i dëgjojnë më prindërit, dalin nga shtëpia kur të dëshirojnë dhe kthehen kur të dëshirojnë. Disa prej tyre lëshohen pas përdorimit të duhanit, alkoolit, drogës, etj.

Allahu i madhërishëm i ka krijuar njerëzit dhe Ai e di më së miri çfarë është e mirë për ata, andaj nëse njeriu përpiqet të gjejë lumturi dhe kënaqësi në ndonjë mënyrë përveç rrugës së Allahut, i tilli do të përjetojë mossukses dhe do të jetojë me vështirësi në këtë jetë, ndërsa në jetën tjetër do t'i mallkojë prindërit e tij.

Për këtë le të mendojmë për vete dhe fëmijët tanë dhe mos të lejojmë që fëmijët tanë t'i "varrosim të gjallë", dhe të jemi humbës në këtë dhe botën tjetër.

T'i përkujtojmë fjalët e Allahut e madhërishëm:

"O ju që besuat, ruajeni veten dhe familjen tuaj prej një zjarri, lëndë djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët..." (Et - Tahrimë, 6)

Në fund i lutemi Allahut të Lartësuar që të jemi prej atyre që përmenden në këtë hadith:

"Njeriu do të qëndrojë para Allahut në ditën e Gjykimit dhe do të shikojë nga ana e djathtë dhe e majtë e tij dhe do të sheh shumë vepra të mira, të mëdha sa kodrat dhe njeriu do të thotë: "Kjo nuk është e imja, këtë nuk e kam bërë unë", por do t'i thuhet: "Po, këto vepra të takojnë ty, sepse pas vetes ke lënë fëmijë të edukuar dhe të hajrit, i cili ka bërë vepra të mira dhe është lutur për ty, andaj ti tani ke pjesë në këtë." (Hadithin e shënon Taberaniu)



Përktheu dhe përshtati:
Prim.dr.med.sc. Ali F. Iljazi

[ILMGAP]

A nuk thuhet ne kete tregim se para Islamit, nder arabe nuk kishte femra,pasiqe i mbytnin(varrosnin) qe prej s'vogli???(sigurisht qe ti ke hulumtuar edhe rrenjet historike te kesaj legjende, qe fisnikerisht do te na i permendesh)
Pyetja logjike qe lind vetiu eshte: Me çfare femrash martoheshin arabet???

Dakord per zemersine e pejgamberit, por nje paradoks i tille nuk eshte i nevojshem per te ngjallur nder prinder ndjenjen e prinderore...

Jo të gjitha vajzat varrosëshin për së gjalli, dhe i mbysnin ... !!!

Vajzat e familjeve të pasura nuk i varrosnin, ato të cilat paguanin për të mos i varrosur etj.

Andaj arabët kanë pas me kënd të martohen, p.sh ti je i pasur dhe ke pozitë të lartë martohesh me njërën prej grave të cilën ti dëshiron, ti nuk e mbyt fëmiun tënd ngaqë nuk obligohesh sepse je shok me ata (të pasurit të cilët obligonin të tjera shtresat).

[fisniku-student]

Verejtje

Kjo teme eshte vetem per te lexuar dhe asesi nuk lejohen replikat dhe Chit-chatet e diskutime te ndryshme. Kush eshte i interesuar te lexoj ne kete teme eshte i mireseardhur, te tjeret qe mendojn ndryshe nga kjo rregull, ftohen te dalin nga kjo teme.

Moderatori autorizohet ti fshij te gjitha postimet (Replika)

[LOGIC]

O bir i Ademit!

O bir i Ademit!
Çuditem me ty, se si i ngre sytë lart nga qielli e nuk di t’i ngresh ambiciet e tua nga pasiviteti dhe nuk e ngre shpirtin tënd nga ndyrësira. A nuk e sheh zogun, i cili, kur ngrihet lart në hapësirë, merr frymë në liri, por nëse bie në tokë ballafaqohet me pengesa dhe parazitë të ndryshëm?

O bir i Ademit!
A nuk e sheh agimin, se si largon çdo errësirë, e cila ka mbuluar dhe ka mbizotëruar çdo shpresë, kurse ambicia jote, edhe nëse zgjat, është e mbuluar nga epshi yt? Patjetër do të vijë agimi, i cili mund çdo pikëllim, çdo brengë, prandaj mos u brengos.

O bir i Ademit!
Ambiciet e tua në nxënien e kësaj botë të duken shumë të lehta, por çudi se si ambicia jote bie për sa i përket nxënies së asaj që është më e mirë për tyre. A po i jep përparësi asaj që është e shpejtë dhe kalon në dëm të asaj që është e ngadalshme, por gjithmonë e qëndrueshme?

O bir i Ademit!
Kujdes, kujdes veten tënde, ndale atë, sepse është më afër shkatërrimit. A nuk sheh se kur mendja largohet nga vetja jote, të sjell shkatërrime? Nëse nuk e ndal veten tënde, do të jesh prej të shkatërruarve.

O bir i Ademit!
Mos të të mashtrojë ecja e ditëve dhe e netëve, sepse ato janë vetëm një mjet mbartës. Mos të të mashtrojë forca dhe fuqia jote, sepse ti je duke ecur drejt dobësimit dhe pleqërisë. Mos të të mashtrojnë fëmijët dhe pasuria e shumtë, sepse pasuri e vërtetë është ajo e cila mban besën tënde me Allahun, ndërsa fëmijë i vërtetë është ai i cili është i dobishëm.

O bir i Ademit!
Këto janë veprat e tua, të cilat do të llogariten para teje. Shiko se çfarë po sjell para vetes.

O bir i Ademit!
A të pëlqen hapi yt me të cilin ecën përpara? A u bëre mendjemadh ndaj shokut tënd? A jeni shumuar, a jeni mburrur, a i bëni konkurrencë njëri-tjetrit?
Zëri yt ka qenë i fortë, vlera jote ka qenë e lartë, ndërsa në fund shokët e tu të mbartën mbi supet e tyre dhe të lëshuan në varrin tënd.

O bir i Ademit!
Të kanë admiruar dhe të kanë ngritur lart me lavdërime dhe falënderime, të kanë bërë mbret mbi kolltukun e lartë, tokën ta kanë shtruar me lule dhe trëndafila.
Ende nuk e di se kush je? Ende nuk e di se çka ishe më herët, nga çfarë u krijove,? Asnjëherë nuk e kujton fillimin tënd? A nuk ke qenë një lëng i dobët? A i ke harruar të gjitha këto?

O bir i Ademit
Mes fillimit dhe mbarimit është shpirti, i cili të lë lamtumirën. Ti je më afër vdekjes sesa jetës. Ç’është me ty? Shoh se po ngul këmbë në iluzionet e tua tiranike, të cilat kalojnë shumë shpejt dhe të lënë me duar të zbrazëta. Kur të kthjellohesh, sheh realitetin, se ti një ditë ishe me ta, ishe prej tyre. Nuk është një ankth ky që sheh, por realitet. Ajo është dita e parë e varrit tënd, përgatitu që pyetjeve t’u japësh përgjigje. Mos harro, o bir i Ademit, se ajo natë është jeta jote!

Pergatiti: Faqja islame "Rruga e Muslimanit"

[LOGIC]

Nëna më tregon

Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit

Falënderimi i takon Allahut të vetëm, paqja dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi profetin pas të cilit s’ka më profet, mbi profetin tonë Muhamed, mbi familjen dhe të gjithë shokët e tij.

Nëna më ka treguar se gjyshi im gjithmonë i këshillonte vajzat e tij me këtë histori:

Një herë një grua erdhi tek një dijetar, për të cilin ajo kishte dëgjuar se është magjistar, dhe i kërkoi që t’i bënte asaj diçka me anë të cilës burri i saj ta donte aq shumë sa asnjë grua në botë nuk kishte parë dashuri të tillë.

Meqenëse ky ishte dijetar dhe edukues i mirë i tha:

-Ti po më kërkon një gjë jo të lehtë. Që të realizojmë një gjë të tillë na duhen disa shpenzime, a je gati të paguash ti?

-Po,- i tha.

-Kjo punë nuk bëhet vetëm se kur të më sjellësh një qime nga qafa e luanit, - i tha asaj.

-Luani?! Po,- iu përgjigj dijetari.

-Si mundet ta bëj një gjë të tillë kur ne e dimë se luani është kafshë e egër, e ku i dihet mundet të më hajë, a nuk keni ndonjë mënyre tjetër më të lehtë e më të sigurtë? - i tha ajo.

-Nuk mundet të plotësohet dëshira jote që kërkon dashurinë e burrit tënd, vetëm se me këtë mënyrë, mendohu dhe ji e sigurt se do ta gjesh mënyrën e përshtatshme për realizimin e qëllimit..., - i tha asaj.

U nis gruaja e zhytur në mendime se si të gjejë një mënyrë për të arritur tek qimja e flokut të luanit. U këshillua me disa persona, të cilët ajo kishte besim tek ta, dhe ata i thanë se luani nuk të ha vetëm se atëherë kur është i uritur, prandaj t’i ngope me ushqim dhe pastaj mund të realizosh qëllimin tënd.

U nis për në pyll që të zbatonte porosinë e dhënë dhe filloi që t’i hidhte luanit mish dhe kjo mënyrë vazhdoi për disa ditë, derisa luani filloi të njihej me të.

Çdo herë që i hidhte mishin i afrohej një cikë derisa arriti një ditë dhe luani ju afrua vetë duke mos dyshuar në dashurinë e saj. Në këtë moment ajo filloi t’i fërkonte kokën dhe kurrizin, e në momentin kur luani ishte në këtë gjendje të kënaqshme nuk ishte e vështirë për gruan t’ia merrte qimen e kërkuar. Mbasi e mori atë u nis për tek dijetari magjistar (sipas mendimit të saj), që t’i jepte qimen e flokut të luanit. Ishte shumë e gëzuar duke menduar se së fundi arriti të fitojë dashurinë e burrit të saj përherë.

Kur dijetari e pa flokun e luanit e pyeti:

-Si arrite të marrësh flokun e luanit, a mund të më thuash?

Ia shpjegoi atij mënyrën që zbatoi në zbutjen e luanit, e cila doli në përfundimin se mënyra e futjes në zemrën e luanit si fillim ishte, barku i tij e më pas vazhdimësia dhe durimi në të, derisa arriti korrjen e frytit.

Në këtë moment i tha asaj dijetari:

-O robëreshë e Allahut... bashkëshorti yt nuk është më i egër se luani... vepro me burrin tënd ashtu siç veprove me luanin që t’ia fitosh zemrën.

Mëso hyrjen për në zemrën e tij, ngope në rast urie, ji zbatuese e kërkesave të tij, vendos një plan për këtë dhe duro!

Hakim Nasiha

Përktheu: F. Gurra

Burimijetes.com

01.09.2009

[e panjohura]

Një Vushtrriase, talente e botës

--------------------------------------------------------------------------------


Shpresa Rama është një vajzë e re nga Vushtrria e cila arriti që në mesin e e qindra konkurruesve nga tërë bota ta zë vendin e parë në shkrimin e eseve.Përgatitën: Fatlum SADIKU dhe Rexhep KERA

Shpresa Rama është një vajzë e re nga Vushtrria e cila arriti që në mesin e qindra konkurruesve nga tërë bota ta zë vendin e parë në shkrimin e eseve. Shpresa esen e saj e kishte shkruar për babën e saj, i cili kishte vdekur kur ajo ishte vetëm tre vjeçare. Gara ndërkombëtare "Eseja më e mirë" u mbajt vitin e kaluar në Emiratet e Bashkuara Arabe, ndërsa shkrimet konkurruesit i dërguan nëpërmjet postës elektronike. Titulli "Eseistja më e mirë" i takoi kosovares nga Vushtrria, Shpresa Rama.

Para fitimit të këtij çmimi në nivelin botëror, Shpresa ishte mësuar të jetë e para gati në të gjitha aktivitetet e saja, e në veçanti në mësimet si nxënëse e shkollës fillore dhe të mesme.

Talenti i saj nuk kufizohet vetëm në mësim dhe në shkrim. Ajo shquhet edhe me aftësinë për këndim, pikturë, moderatore e programeve dhe pjesëmarrja në aktivitete humanitare. Gjatë shkollimit fillor, ajo me vetë iniciativë themeloi shoqatën bamirëse "5-shja bamirëse" dhe me ndihmat e mbledhura u ndihmuan nxënësit e shkollës fillore "Mustafë Venhari", shkollë në të cilën edhe Shpresa vijoi mësimet.

Motivimi për të marrë pjesë në këtë garë asaj nuk i kishte ardhur nga ambicia për të qenë e para ose për të fituar mjete materiale, por ishte bindja e plotë se All-llahu ndihmon në çdo hapë të jetës. Malli për babanë, të cilit as fytyra e as ndonjë fjalë e thënë nuk i kishin mbetur në kujtesën e Shpresës, ishin elemente shtytëse për të shkruar një ese me titullin "Letër babait".

Më poshtë kemi sjellë për ju tekstin e eses fituese në garën ndërkombëtare të mbajtur vitin e kaluar në Emiratet e Bashkuara Arabe.





Letër babait


Dita po merrte kah të kundërt. Gjersa shikoja perëndimin e diellit, tinguj të trishtuar vetmie bashkë me flladin pranveror më përkëdhelnin flokët…Ah ajo përkëdhelje do të doja të ishte nga dora e tim eti sepse nuk i mbaj dot në mend ledhatimet atërore!...Po ti o lot më shkarravite fjalët që po shkruaja në letrën, të cilën dua ta adresoj në dyert e parajsës, te Ai që më la me lot në sy, te Ai që la një vend të zbrazët në tryezë, te Ai që më dha dhe një emër tjetër-emrin jetim.

I dashuri Baba,

E bëra zemrën gur dhe me mallin më të madh dua të të shkruaj,të të tregoj sa të dua, sa jam rritur. Dita kur më le ishte ditë me shi,..., atëkohë s'dija të derdhja lot, andaj qielli qau për mua. Acar, dëborë në mua mbretëroi, ndonëse ishte kohë vere.

Tri vjet isha kur më le, këtë e di dhe Ti e unë se di sa vjeç isha,por nëna më tregoi. Ajo më flet shumë për Ty. E di baba, shpesh më merr malli të dëgjoj ndonjë fjalë nga Ty, ta di ç'zë kishe, ta shikoj buzëqeshjen Tënde, por kot. Jeta qenka i vetmi libër që s'mund t'ia kthesh fletët prapa! Më le vetëm, por s'dua të jem robëreshë e vetmisë, prandaj shpesh qesh,…, qesh të të sjell ty pranë sepse më thonë që buzëqeshja ime i ngjan tëndes. Më bëhet qejfi kur më flasin për Ty, kur më tregojnë sa më doje, si më ngritje lartë dhe më përqafoje! Sa keq!...Mua s'më kujtohet as edhe një qik, andaj qaj për ditët e lumtura që u venitën në harresë dhe qesh kur më rrahin krahët dhe të lavdërojnë Ty. Vërtetë të falem që më le pas veprën tënde të mirë! Me të krenohem, ndjehem e fortë, ndaj askush s'më nget, s'më ulë poshtë. Por, lotin e kam shok në çdo ditë të rëndësishme për mua...

Është mirë të vijmë në këtë jetë duke qarë dhe të tjerët të qeshin, e pastaj ne të vdesim duke qeshur dhe t'i lëmë të tjerët të qajnë për ne. Kjo është filozofia dhe realiteti bashkë. Qajmë për njeriun e pastër, për engjëllin që fluturoi në amshim...Ngadalë e kuptova se në këtë jetë jemi të ftuar për një kohë të shkurtër dhe ikim me trenin e pakthyeshmërisë. Këtij treni i takove Ti, i dashuri baba, por dhe unë do të jem udhëtare e këtij rrugëtimi, si edhe të gjithë njerëzit tjerë. E ke parasysh? Jetoj me një shpresë të ndryer në gji që kur të vij tek Ty, të më presësh me buzëqeshjen që i jep babai bijës së tij. Ndoshta s'do të të njoh, por mbaje këtë letër në dorë dhe do të takohemi, atje në përjetësi, në parajsë ku ke zënë vend qe sa kohë.

TË DON ME GJITHË ZEMËR!

Bija jote

P.S.: Të lutem, m'i bëj të fala pejgamberit tim Muhamedit a.s. dhe lutju Zotit në emrin tim që të m`i falin gabimet e mia, të familjes time dhe gjithë njerëzve që e lexuan këtë ese.



Shpresa Rama