Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[IntiFad@]

Përse qajnë gratë?


Fëmija i vogël e pyet nenën: ' Përse po qan?
Ajo i përgjigjet ' Sepse jam grua'
Nënë nuk po të kuptoj!' iu përgjigj djali.
Nëna e afron kah vetja dhe i thotë:
' As që do me kuptosh ndonjëherë, biri im'
Me vonë fëmija e pyet babain e tij:
' Përse po me duket se nëna po qan pa arsye?'
Të gjitha gratë qajnë pa arsye, kështu iu përgjigj i ati fëmijës.
Fëmija i vogël u rrit dhe u be burrë, por prapëseprapë nuk e kuptoi përse qajnë gratë.
Në fund iu drejtua Zotit dhe kur Zoti iu lajmërua, e pyeti:
'O Zot, përse gratë qajnë aq lehtë?'
Zoti u përgjigj:
' Kur e krijova gruan m´u desht ta krijoj të mbinatyrshme.
Ia kam dhuruar supet aq të forta që ta mbajë peshën e botës dhe njëkohësisht aq të buta që të krijoje rahati...
Ia kam dhëne forcën e brendshme që të përballojë lindjen e fëmijës dhe mospranim,in të cilin shumë herë e përjeton nga fëmijët e saj.
Ia kam dhënë forcën, e cila i ndihmon që gjithmonë të shkojë përpara edhe atëherë kur të gjithë të tjerët dorëzohen, të kujdeset për familjen e saj edhe atëherë kur është e sëmurë dhe e lodhur, gjithnjë pa u ankuar.
Ia kam dhuruar ndjenjat që t´i dojë fëmijët e saj, pavarësisht se ata ndonjëherë e lëndojnë atë thellë në shpirt.
Ia kam dhëne fuqinë që ta pranojë bashkëshortin edhe pse ka mungesa dhe e kam krijuar atë nga grindjet e tij që t´ia mbrojë zemrën.
Ia kam dhënë zgjuarsinë që ta dijë se bashkëshorti i mirë asnjëherë nuk e lëndon gruan e tij por nganjëherë provon forcën dhe vendosmërinë e saj për të qëndruar pranë tij deri në kundërshtime.
Në fund ia dhurova lotin që derdh, i cili i përket vetëm asaj që ta shfrytëzojë sa herë që të ketë nevojë për ti përballuar sfidat e jetës.
Në këtë lot ka me të vërtetë të drejtë sepse askush nuk mund të përballoje kaq shumë pa thënë asnjë fjalë, sa gruaja në të vërtetë është në gjendje të përballojë!
Bukuria e gruas nuk qëndron në rrobat që vesh, as në linjat trupit dhe as në mënyrën se si i kreh flokët.
Bukuria e gruas qëndron në sytë e saj, sepse ata janë dyert e zemrës së saj, vendi ku banon dashuria.

* Te lutem dërgoje këtë të gjitha grave të bukura që i njeh. Të gjitha e meritojnë dashurinë, për durimin e tyre, forcën, zgjuarsinë, ndjenjën dhe qëndrueshmërinë. Por, të lutem mos harro që ta përcjellësh ketë edhe tek te gjithë burrat që i njeh dhe të cilët ende nuk e dinë përse qajnë gratë.

Ata duhet ta dinë se gratë qajnë mu për shkak të tyre, iu dhimbsen që Zoti nuk u ka dhuruar atyre atë që ua ka dhuruar femrave.

[LOGIC]

Bisedë me hijen


Shikova rreth vetes nuk e pashë hijen time!!

Ngrita shikimin në qiell, dielli në kupën e qiellit, nuk pashë asnjë shenjë të reve. Prapë hodha shikimin rreth vetes nuk e gjeta hijen.

Subhanallah!! Ku shkoi, ecte me mua...

U ktheva mbrapa e kërkova dhe e gjeta pranë një shkëmbi.

I thashë: Hija ime ku mbete? Pse nuk vjen pas meje që të vazhdojmë rrugën?

Hija: Jam lodhur (mërzitur) duke ecur me ty.

I thashë: Cila është arsyeja?!

Hija: sepse ti më çon në poshtërim në disa vende dhe unë nuk jam krijuar për ato. Ti bën disa veprime në shikim të jashtëm duken si të sinqerta por në brendësi është dyfaqësia, ah sikur të mos isha hija jote.

I thashë: Ti dëshiron ndarjen prej meje, kurse të tjerët dëshirojnë takimin me mua, ndoshta mos po gabon në gjykim, o hija ime.

Hija: Pasha Allahun s’po gaboj. Njerëzit shohin vetëm pjesën tënde të jashtme, por unë njoh anën tënde të brendshme.

I thashë: Çka po rreh me këto fjalë?

Hija: Qëllimin tim e di mirë, njerëzit nuk janë vazhdimisht me ty sikurse unë, sikur ta shikosh zemrën tënde, do të shohësh se është bërë e zezë.

I thashë: Cila është arsyeja e nxirosje së saj?

Hija: Mos sinqeriteti në punë dhe dyfaqësia në veprime.

I thashë: A thua deri në këtë masë ndikon kjo sjellje në zemër?

Hija: Po, vërtet sinqeriteti është bazë e veprës, saqë në një fjalë të urtë thuhet: ai i cili nuk ka sinqeritet mos të lodhet.

I thashë: Kjo pra është një çështje serioze për vetveten!!

Hija: E the të vërtetën, pa dyshim që sinqeriteti është një kapitull me rëndësi që në të mund të ndikojë shejtani kështu ta dëmtojë veprën e njeriut. Për këtë Sufjan Thevriu ka thënë: Më vështirë për mua ishte shërimi i sinqeritetit.

I thashë: Por njerëzit këtë nuk e dinë se unë veproj me dyfaqësi.

Hija: Ti a je prej atyre që në veprim ke parasysh vetëm njerëzit apo edhe Zotin e tyre. Tek Allahu i Lartësuar nuk fshihet asgjë, çdo gjë është e zbuluar në Ditën e gjykimit, trupi, shpirti, ndërgjegjja, vepra, ardhmëria. Të gjitha pengesat bien dhe sekretet zbulohen. Shoku im, atë ditë nuk të bën dobi njeriu, por vepra e bërë me sinqeritet, mbuloje adhurimin tënd, kështu që shejtani mos ta rrëmbejë. Prej të sinqertëve kishte të tillë që njëri kishte agjëruar dyzet vjet dhe nuk e dinte askush, kur dilte nga shtëpia për në treg me vete i kishte dy pjesë të bukës dhe i jepte sadaka. Në shtëpi mendonin se i ka ngrënë kurse shokët në treg mendonin se ka ngrënë ushqim në shtëpi.

I thashë: Vërtet ma ndërrove mendjen për veten time, o hija ime. Por më trego diç mbi shenjat e dyfaqësisë?

Hija: Pyete veten se ti je njohës i vetvetes.

I thashë: Mos ngurro hija ime, më trego, se vërtet kam vendosur që të jem i sinqertë, inshaAllah.

Hija: Aliu radijallahu anhu ka thënë: Dyfaqësia ka tre shenja: është përtac kur është në vetmi; është aktiv kur është me njerëz; kur lavdërohet vepron, por kur qortohet pakëson punën.

I thashë: Ah mjerë për mua, paskan humbur veprat e mia.

Hija: Ripërtëri vendosmërinë, ripërtëri besën me Allahun e Lartësuar. Çdo herë lute Allahun për sinqeritet në vepër derisa Allahu të bekojë ty në veprat tua, ashtu siç e bekoi Omer b. Abdulazizin (Allahu e mëshiroftë).

I thashë: Pas një mendimi dhe analize thashë vërtetë do të lëvizi me vendosmëri inshaAllah.

Hija: Fillo shoku im duke e angazhuar veten në sinqeritet dhe lëviz me vendosmëri para se të djegë (shkatërrojë) hija jote.

I thashë (i habitur): Çka thua?! Vallë a të dëmton hija?

Hija: Po shoku im.. Kemi dy lloje të hijeve, e ato janë:

Hija e urryer. Allahu i Lartësuar thotë: “Shkoni tek ajo hije (mjegull e tymit të Zjarrit të Xhehenemit) që ka tre degëzime. Që nuk bën as hije, as nuk mbron prej flakës.” (Murselat, 30-31)

Hija e preferuar (e pëlqyer). Është hija e xhenetit, Allahu i Lartësuar thotë: “Janë nën drunj të pemëve pa therra (pa gjemba). Të bananeve me fruta palë-palë. Nën hije të përhershme. Pranë ujit rrjedhës.” (Vakia, 28-31)

Shoku im, ke rastin të zgjedhësh se cilën hije dëshiron. Ai që e kërkon sinqeritetin nuk lodhet. (Mos harro se) era e dheut nga sinqeriteti është më e mirë sesa aroma e parfumit që vjen nga dyfaqësia.

Autori: Muhamed Deuserij

Përktheu: Valdet Kamberi

Muhamed Deuserij,
15.11.2008

[LOGIC]

Rëra dhe guri

Një tregim na tregon se ishin dy miq që ecnin nëpër shkretinë. Gjatë udhëtimit ata kishin një diskutim, dhe njeri mik e goditi me shuplakë në fytyrë tjetrin. Ai i cili mori të goditurën u lëndua, por pa thënë asnjë fjalë, shkroi në rërë: “Sot shoku im me i ngushtë me goditi në fytyrë.”

Ata vazhduan të ecnin derisa e gjetën një oaze, ku vendosen që të freskohen. Ai i cili ishte i goditur papritmas filloj te mbytej në rërën thithëse, por miku e shpëtoi atë. Pasi që doli nga rëra thithëse, ai shkroi në një gur: “Sot shoku im më i ngushtë më shpëtoi jetën.”

Shoku i cili e goditi dhe i shpëtoi jetën shokut më të mirë e pyeti, “Pasi që të lëndova ti e shkrove në rërë dhe tani, ti po e shkruan në guri, pse?” Miku ia kthej: “Kur ndokush na lëndon ne duhet ta shkruajmë në rërë ku era e faljes mund ta tretë me vete. Por, kur dikush na bën diç të mirë, ne duhet ta gdhendim në guri ku asnjë erë nuk mund ta fshijë.”

[LOGIC]

Esselamu Alejkum,
Ne munges te kohes per ta perkthyer dhe per te mos hapur nje tem te ngjajshme ateher e mendova qe ta postoj ne anglisht pasi shpresoj qe mund te kuptohet ky tregim, ma boni hallall:

A dialogue between a flower and a pearl

One day, a brilliantly beautiful and fragrant flower with attractive colors met a pearl that lives far in the bottom of the sea and has none of these characteristics. Both got acquainted with each other.

The flower said: “Our family is large; roses and daisies are members of the family. And there are many other species that are various and countless, each has a distinctive scent, appearance etc.”

Suddenly, a tinge of distress appeared on the flower. “Nothing accounts for sorrow in your talk; so why are depressed?”

The pearl asked. “Human beings deal with us carelessly; they slight us. They don’t grow us for our sake but to get pleasure from our fragrance and beautiful appearance. They throw us on the street or in the garbage can after we are dispossessed of the most valuable properties; brilliance and fragrance”

The flower sighed. And then the flower said to the pearl: “Speak to me about your life! How do you live? How do you feel it? You are buried in the bottom of the sea. ”

The pearl answered: “Although I have none of your distinctive colors and sweet scents, humans think I am precious. They do the impossible to procure me. They go on long journeys, dive deep in the seas searching for me. You might be astounded to know that the further I lay, the more beautiful and brilliant I become.

That’s what upraises my value in their thought. I live in a thick shell isolated in the dark seas. However, I’m happy and proud to be in a safe zone far from wanton and mischievous hands and still the humans consider me highly valuable”

Do you know what the flower and the pearl symbolize?

Think Think

You will find that:

The flower is the unveiled woman (who shows her charms) and the pearl is the veiled woman (who conceals her beauties) Think about it!

http://qisas.com/categories/All-Stories/

[eldonel]

Dy Fëmijë jetojnë 15 ditë në varrë!!


E lusim All-llahun xh.sh. që të ju shpërblejë dhe të ju forcojë gjatë leximit të kësaj ngjarjeje nga ngjarjet mrekulli hyjënore.
Kjo ngjarje ka ndodhë realisht në EGJIPT dhe është shfaqur në televizionin EGJIPTJAN në emisionin "Prapa Fshehtësive"
Një grua të cilës i ka vdekë burri gjersa ishte në muajt e parë të shtatzanis me fëmiun e dytë ndërsa ajo kishte një vajzë afërsishtë katër vjeqare,kur i ishte ofruar koha e lindjes kishte ndje në vete se nuk do të jetonte pas kësaj lindje,sikur po ndjente në vete se do të vdes gjatë lindjes së fëmiut të dytë,kishte kërkuar nga vëllau i saj që të përkujdeset për vajzen dhe foshnjën që do të lindë,ngase ajo ndjente që po e pret diqka e panjohur,dhe gjatë lindjes ajo vdes,ndërsa All-llahu xh.sh. e kishte furnizuar me një fëmijë.
Vëllau si saj pasiqë e varros të motrën kthehet në shtëpi me vajzen katër vjeqare dhe me foshnjën,kurse gruaja e tij nuk e pranon një diqka të tillë duke i thënë: ose ajo ose fëmijët e motrës së tijë në shtëpi,atëher daja i fëmijve ngritet natën dhe i merr të dy fëmijët e motrës me vete dhe drejtohet për në varreza,kur arrin te varri i motrës fillon ta hap varrin dhe e vendosë foshnjën në varrë por kur donë ta vendosë vajzen ajo qan e ai i jep asaj një lodër dhe i thotë:kur fëmija fillonë të qajë luaj me lodër e unë do të kthehem për të ju sjellë ushqim,dhe e mbyll varrin e largohet.

Në mëngjes gjersa një person ishte duke kaluar pranë varrit ndëgjonë një zë të lodres brenda në varr,frikësohet shumë dhe largohet me shpejtësi,prapë të nesërmen kalonë pranë varrit dhe ndëgjon të njëjtin zë të lodres,largohet me shpejtësi nga frika dhe fillonë të mendoj se qka mundë të jetë ajo që po ndodhë në brendësi të atijë varri.Kalonë një kohë e gjatë dhe ai nuk kalonë pranë atijë varri përfërsisht pesëmbëdhjetë ditë pastaj shkonë prapë pranë varrit dhe ndëgjon prapë të njëjtin zë,tubon një grup njerëzish dhe ju tregon për atë qka i ka ndodh.
Grupi i burrave shkojnë me të te varri dhe ndëgjojnë zërin e lodrës e hapin varrin (dhe këtu ndodh ajo që i rrënqeth trupat),shohin vajzën dhe foshnjën që të dy gjallë pranë kufomës së nënës së tyre.
Lajmërojnë policinë dhe përfaqësin e përgjithëshme dhe mjekun ligjor.
Kur është pyetur vajza e vogël se qka ka ndodhur,vajza ju tregon se qka ka vepruar daja i saj,kur është pyetur se si ka kaluar tër kjo kohë dhe ajo është e gjallë ndërsa ka qenë pa ushqim dhe pa ujë, vajza përgjigjet : Kur ka qajtë vëllau unë kamë luajtur me lodër pastaj është ngritë nëna nga gjumi dhe e ka ushqyer vëllaun pastaj prap ka fjetë,ndërsa unë kur kamë ndje uri ka ardhë një përson me rroba të bardha dhe më ka dhënë ushqim e është larguar.


Ndërsa kur është pyetur mjeku ligjor për gjendjen e kufomes,mjeku është përgjigjur se kufoma ka qenë e nxehtë sikur të ishte e gjallë e jo që kanë kaluar njëzet ditë pas varrosjes së sajë.
Policija ka burgos dajen e fëmijëve dhe gjykata ka ngritë padi ndaj tijë për varrim të foshnjës dhe fëmijës për së gjalli
Shpresoj që kjo ngjarje ju ka bërë të quditeni,dhe të jetë një mësim për ne të gjithë



Www.Forum-Islamik.Com

[LOGIC]

"Njëherë, një mjek, po kalonte një rrugë afër një lumi dhe nga larg dëgjon dikë që po kërkonte ndihmë,
dhe nxiton për tek zëri dhe shikon një njeri që po mbytej, e nxjerr nga lumi dhe i jep ndihmën e parë
dhe ditën tjetër duke kaluar po në të njëjtën rrugë kesaj rradhe sheh jo më një por dy njerëz që ishin
duke u mbytur dhe thotë që kësaj here nuk kam mundësi ti shpëtoj të dy, gjithsesi mendon se ç’farë
shkakton që keta njerëz të perfundojn në lumë dhe shkon sipër rrugës e shikon një njeri me të meta
mendore i cili i kapte njerëzit dhe i hidhte në lumë. Menjëherë merren masat dhe zgjidhet problemi nga
rrënjët e tij.
Eshtë e njëjta gjë që ndodh sot, është e kotë që të merremi me probleme te cilat herë mbas here do të
dalin pasi ne luftojm problemin vet dhe jo atë që e ka shkaktuar atë problem dhe burimi kryesor i të
gjith të këqave është mosbesimi në All-llahun dhe bërja shok e diçkaje tjetër në adhurim, pra shembulli
ynë do të ishte si shembulli i atij personi që përdit do të kalonte afër lumit e përdit do të zhytej ne të për
të shpëtuar njerëzit, ndërkohë nëse therrasim në teuhid, pikërisht në këtë teuhid atëherë do të merremi
drejtpërsëdrejti me të çmendurin (shirkun e kufrin) që i hedh njerëzit në lumë (në xhehenem).
Prandaj All-llahu Subhanehu we te Ala na rikujton në Kur’anin e Tij me shembullin e profetëve të cilët
të gjithë pa asnjë perjashtim thërritën në teuhid dhe ai ishte misioni i tyre.
Ne dërguam në ç'do popull të dërguar që tu thonë: “Adhuroni vetëm All-llahun e largohuni
tagutëve (djajve) [adhurimit të tyre]!”
[En Nahl : 36]"

[IntiFad@]

KULETA E HUMBUR

Në emër të Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshiruesit!
Mustafai është një tregtar i madh dhe i pasur, i njohur për sinqeritetin e tij në mesin e njerëzve. Prandaj, shumë njerëz i besojnë dhe bashkëpunojnë me të të sigurtë në cilësinë e mallit që ai shet. Ishte shumë i pëlqyer, dhe numri i blerësve shtohej gjithnjë e më shumë. Kështu që pasuria e tij shtohej. Kishte blerë një anije të madhe tregtare që të mund të blinte mall më cilësor dhe më të çmueshëm nga vende të ndryshme, nga lindja, nga Kina dhe nga vende të pasura me mëndafsh dhe parfume.
Erdhi koha e haxhit dhe muezini e lajmëroi, që njerëzit të përgatiten me kohë për këtë detyrim. Këtë thirrje e dëgjoi edhe Mustafai, ndaj deshi të nisej për rrugë. Tha me vete: “Këtë e kam detyrim para Allahut xh.sh. për arsye se jam i pasur dhe duhet t’i përgjigjem Allahut xh.sh.!”
Allahu xh.sh. ka thënë: “Dhe për hir të Allahut, vizita e Qabes (haxhi), është obligim për atë që ka mundësi udhëtimi tek ajo.” (Ali ‘Imran, 97)
SHKUARJA NË HAXH
Mustafai u përgatit për rrugë dhe u nis me ndihmën e Allahut xh.sh. për haxh, së bashku me një karavan.
Karavani u nis në drejtim të Mekës së Nderuar. Gjatë rrugës ata u ndalën disa herë në mënyrë që besimtarët të pushonin dhe të kryenin disa nevoja të tyre. Bujtinat i bënë në disa vende, derisa arritën në qytetin e dritës në Medine (El-Medine-tul-Munevvere). Me ta ishte edhe Mustafai. Pas një pushimi të shkurtër në qytet, Mustafai deshi t’i blejë disa gjëra për të cilat kishte nevojë. Kur e futi dorën në xhep që të nxjerrë kuletën, kuleta nuk ishte. E kërkoi nëpër rrobat e veta dhe u tmerrua kur edhe aty nuk e gjeti. Për fat të tij të keq iu bë e qartë se e kishte humbur kuletën e me të edhe paratë e marra për rrugë. E në kuletë kishte tre mijë dinarë , që ishte një shumë e madhe. Kjo shumë parash do t’i mjaftonte për t’i mbuluar shpenzimet e rrugës për në haxh e do t’i kishin mbetur edhe shumë të tjera, të cilat mendonte t’ua dhuronte të varfërve në Mekën e Ndershme. Çfarë të bënte tani? Kishte humbur pasurinë e nevojshme!
Mustafai mendonte si mundi t’i ndodhte kjo, mirëpo nuk u zhgënjye dhe nuk u hamend në qëllimin e tij për të kryer obligimin e vet. U pajtua me këtë, duke thënë se ishte shkruar prej Allahut xh.sh. Ai megjithatë ishte i pasur, kishte pasuri që vlen me mijëra dinarë, ndaj mund të huazonte nga shokët e tij që udhëtonin me të. Kur ta kryejë haxhin dhe të kthehet në shtëpi, do t’ua kthejë te paratë e huazuara. Kërkoi që t’i huazonin ca të holla, dhe të gjithë ishin të gatshëm të jenë në shërbim të tij, për arsye se e çmonin, kështu që ia tubuan aq sa kërkoi. E kreu obligimin e vet të haxhit dhe u dhuroi të varfërve diçka prej parave, mu ashtu siç e kishte menduar në fillim të rrugës dhe u kthye në qytetin e tij. Ishte i gëzuar dhe i lumtur që Allahu xh.sh. ia kishte mundësuar një rast të këtillë. Shumë shpejt ua ktheu borxhin njerëzve, nga të cilët i kishte huazuar paratë, duke i falënderuar përzemërsisht.
FATKEQËSITË I VININ NJËRA PAS TJETRËS
Kalonin ditët dhe Mustafai edhe më tej ishte tregtar i madh, i cili gëzonte respekt. Jetonte në begati, ngase Allahu xh.sh. i kishte dhënë pasuri të shumtë dhe fëmijëve të tij u kishte dhënë lumturi dhe shëndet. Gjithnjë e madhëronte dhe e falënderonte Allahun xh.sh. për begatitë që i kishte dhënë. Asnjëherë nuk harronte t’i mësonte fëmijët e vet që të jenë të mirë dhe besimtarë shembullorë, që të jenë shembull me sjelljet e tyre dhe ta falenderojnë Allahun xh.sh., si dhe të kërkojnë falje nga Ai kur janë në vetmi ose në vend publik.
Mustafai kishte dy djem dhe një vajzë ende në gji. Ai i ushqente dhe kujdesej për ta. I kishte mësuar të silleshin mirë dhe t’i respektonin prindërit e tyre.
Një ditë, kur Mustafai u ul në tavolinë dhe drekonte me gruan dhe fëmijët e tij, dikush trokiti në dyert e shtëpisë së tij. Njëri prej djemve të Mustafasë shkoi ta hapte derën. Ishte shërbëtori i tij Hasani, i cili e kërkonte zotëriun e tij për një gjë shumë të rëndësishme. Mustafai u ngrit nga tavolina dhe e pyeti: “Ç’është ajo gjë kaq me rëndësi për të cilën po ma prish rehatinë?” Shërbëtori heshti për një kohë si memec, ishte zverdhur dhe i shqetësuar dridhej nga frika. Mustafa e pyeti edhe një herë: “Fol diçka, pse je kaq i frikësuar? Më mban në hamendje!” Hasani u përgjegj: “Zotëri, anija juaj është fundosur gjatë kthimit të saj nga India me tërë mallin që kishte brenda!”
Mustafai e uli pak kokën për shkak të këtij lajmi të dhimbshëm dhe tha: “Nuk ka dalje e as ndihmë pa ndihmën e Allahut të Madhëruar. Kthehu në dyqan. Ky është vullnet i Allahut xh.sh. dhe asgjë nuk mund ta ndërrojë fatin që më ka caktuar Allahu xh.sh.” Mustafai hyri në shtëpi dhe u ul në tavolinë që ta përfundonte drekën me gruan dhe fëmijët e tij. Nuk u mërzit e as nuk vajtoi, po ia la fatin e vet vullnetit të Allahut xh.sh., edhe pse ajo anije përbënte tri të katërtat e pasurisë së tij. Iu kthye punës së tij me plotë dëshirë, i vendosur që ta kthente sa më shpejt pasurinë e vet të humbur.
Pas disa ditësh e goditi lajmi i kobshëm për vdekjen e djemve të tij. Një mur i vjetër qe rrëzuar mbi ta, ndaj ata kishin mbetur nën gërmadhat e tij, edhe pse njerëzit qenë munduar për t’i nxjerrë të gjallë që aty.
Mustafai qau dhe u mërzit për ta, por shumë shpejt e mblodhi veten, sepse e dinte që fatkeqësitë duhet t’i përballonte me durim, ndaj e luti Allahun xh.sh. që t’i falë e t’i përfshijë ata nën mëshirën e Tij. Dhembjen dhe mërzinë e tij e zbuste mendimi se djemtë e tij kishin qenë të mirë dhe të dëgjueshëm ndaj prindërve të vet. Plotësisht ia kishte lënë fatin e vet Allahut xh.sh., se Ai mbron kë të dojë.
Mustafai mbeti me gruan dhe vajzën e vet të vogël. Mirëpo, puna e tij nuk shkonte më shumë lehtë si më parë, fitimi i tij bëhej gjithnjë e më i vogël. U detyrua që ta shiste shtëpinë e tij të madhe dhe të blente një më të vogël, më modeste. Dyqani nuk ishte më plot me mall të çmueshëm, ndaj numri i blerësve zvogëlohej çdo ditë. Shërbëtorët e lëshonin në kërkim të tregtarëve më të pasur. Mustafasë gjithnjë e më shumë i binte autoriteti dhe në fund u detyrua ta lëshojë qytetin e vet, se i vinte turp t’i shikonte njerëzit me sy. Ishte bërë shembulli konkret i një të pasuri që shumë shpejt ishte bërë i varfër. Pas rrobave të shtrenjta dhe të bukura tani mbante rroba të arrnuara. Dikur kishte shërbëtorë rreth vetes dhe shpeshherë i ndihmonte të varfrit, kurse tani mezi jetonte.
Vendosi ta lëshonte qytetin e tij e ndoshta Allahu ia ndërron gjendjen e tij financiare me të mirë. Ndoshta ndërrimi sjell fat. Bisedoi për këtë me gruan e tij, e ajo u pajtua me këtë, bile edhe e trimëroi. Edhe ajo nuk mund t’i duronte shikimet qëllimkëqija dhe përgojimin e grave të këqija, se pas pasurisë së madhe kishte mbetur pa asgjë dhe se familjen e tyre e kishte lënë fati. Ajo duronte dhe mundohej ta ndihmonte bashkëshortin e saj në fatkeqësinë e tij, mirëpo gjendja tani ishte bërë e padurueshme dhe kishin vendosur që së bashku ta lëshonin vendbanimin e tyre të deritanishëm dhe të kërkonin fitim më të mirë dhe jetë më të lumtur.
SHKUARJA
Gruaja e durueshme e Mustafasë përgatiti pak ushqim për rrugë. Ai e shikonte me mallëngjim qytetin e tij nga një dritare e vogël, duke kujtuar ditët e tij të lumtura. Sikur në ëndërr e dëgjoi zërin e gruas, që thoshte se çdo gjë ishte gati për rrugë. E mori vajzën e vogël në duar dhe e përqafoi me butësi dhe në sytë e tij u paraqitën lotët, të cilët u mundua t’i fshihte nga gruaja e tij. Gruaja e tij e mori edhe atë pak ushqim që kishin për rrugë. Ishte bashkëshorte e mirë, e durueshme dhe e dëgjueshme. Dikur ishte e pasur, por me të gjithë kishte sjellje njerëzore. Kur u varfëruan, fatin që ua kishte caktuar Allahu xh.sh. e pranoi në mënyrë shumë të qetë. Edhe në këto çaste të rënda për burrin e saj ishte pranë tij dhe së bashku me të i bënte ballë kësaj fatkeqësie. E tani shkonte me të drejt të panjohurin, edhe pse ishte në muajin e nëntë të shtatzënësisë e mund të lindte në çdo moment.
Gjatë rrugës Mustafai dhe gruaja e tij pushuan në një fshat dhe blenë ca gjëra të nevojshme. Pas udhëtimit të gjatë dhe të rëndë mbërritën në një qytet të madh, në të cilin synonin të shkonin. Menjëherë pas hyrjes në qytet, gruaja e tij filloi të ankohet për dhembjet e lindjes. Si duket kishte ardhur momenti i lindjes. Mustafai gjeti një shtëpi të vjetër e të pabanuar në periferi të qytetit, pa dyer dhe pa çati. Këtu u vendosën.
Ai pastaj nxitoi deri në qytet, ndërsa nata kishte filluar të lëshohej. Erdhi në qytet, mirëpo nuk arriti të blejë asgjë, ngase të gjitha dyqanet ishin mbyllur. Shëtiste rrugëve të qytetit e zemra e luste Allahun xh.sh. se ndoshta do të gjente ndonjë dyqan të hapur. Më në fund e gjeti një të hapur dhe u gëzua tej mase.
FUNDI I FATKEQËSIVE
Mustafai aty bleu qumësht dhe vaj. Shitësi e pyeti: “Ku e ke qypin?” Mustafai iu përgjigj: “Unë jam i huaj dhe nuk kam qyp. Atëherë paguaje garancinë për qypin! Mustafai i zhgënjyer pyeti se sa kërkon “Pesë dërhem!” – iu përgjegj shitësi. Mustafai heshti. E shitësi i tha: “Ç’është me ty, o njeri?” Mustafaja i tha: “Nuk kam, kam vetëm një dërhem! Ma jepni atë (qypin v.p.), e unë ju premtoj se do t’jua kthej atë!”
Shitësi i mirë e kuptonte se ç’është varfëria dhe nevoja e Mustafasë dhe nga mëshira ia mbushi qypin me qumësht dhe i hodhi në të pak vaj. Ia dha Mustafasë duke i thënë: “Mos harro që në mëngjes të ma kthesh!” Mustafai e falënderoi dhe i premtoi se do ta kthente pa e vonuar. E mori në duar qypin dhe ashtu i gëzuar u nis duke i harruar për një moment problemet e veta. I dukej sikur po dërgonte gruas së vet një dhuratë të çmueshme. Atë po e priste një ushqim i shijshëm pas lindjes së dhimbshme. Atëherë i ra ndërmend se ajo ishte e vetme në një shtëpi të pabanuar dhe të shkatërruar dhe e kaploi frika se mos ndoshta gjatë lindjes i ka ndodhur diçka, ndoshta ka pasur nevojë për ndihmë. I shpejtoi hapat e tij duke kaluar nëpër rrugicat e errëta të qytetit. Nuk kishte më as kalimtarë askund. Njerëzit kishin shkuar nëpër shtëpitë e tyre që të pushonin pas ditës së mundimshme. Mustafai ecte me hapa të shpejtë dhe papritmas rrëzohet, e qypi së bashku me qumështin i del nga duart dhe copëtohet i tëri. Mustafanë e kaploi një zhgënjim i papërshkruar. Para syve të tij renditeshin fotografitë nga jeta e tij, pasuri dhe bollëk, kurse tani mjerim, varfëri dhe mërzi. Pa marrë parasysh sa ishte i durueshëm, këtë nuk mund ta duronte. Ia hapi Allahut xh.sh. zemrën e tij të thyer dhe e zbrazi tërë mërzinë e vet me një vajtim të dhembshëm. Qante me zë aq shumë, saqë që nga fëmijëria nuk kishte qarë ashtu. Vaji i tij theu qetësinë e natës dhe një njeri hapi dritaren për të parë se kush është duke qarë dhe pyeti: “Ç’ke o njeri? Pse qan?” Mustafai e ktheu kokën nga dritarja dhe u përgjigj: “Më ra qypi me qumësht dhe u thye!” Njeriu nga dritarja tha: “O Zot, një njeri i rritur, si ju, të qajë sepse i ka rënë qypi me qumësht? A jeni shërbëtor i ndonjë zotëriu koprrac? Ç’është me njerëzit këto ditë? I pengojnë njerëzit duke ua prishur gjumin për disa dërhemë!” Pastaj e përplasi dritaren, kurse Mustafai tha: “Allahu të faltë!” Menjëherë e ktheu shikimin nga copat e lagura të qypit nga qumështi i derdhur dhe kujtoi gruan e vet, e cila do të lindte e nuk do të kishte çfarë të hante.
Jeta ishte e zezë në sytë e tij, e sidomos kur mendonte se gruas së tij mund t’i ketë ndodhur diçka e keqe. Ndoshta është e vdekur e ndoshta edhe vajza e tij e vogël ka vdekur me të.
Menjëherë ia plasi vajit me zë të madh, se nuk kishte fare para, nga do të siguronte ushqimin!? Ai njeriu i mëparshëm doli dhe e qortoi: “Qetësohu, o njeri! Përse po na pengon? Na lë të flemë dhe shko! Njerëzve u ndodhin shumë gjëra të këqija e nuk kërkojnë ndihmë e as nuk qajnë!” Mustafai tha: “Allahu të faltë! Unë para dhjetë vjetëve kam humbur kuletën së bashku me tre mijë dinarë dhe asnjë lot nuk e kam lëshuar e as nuk kam vajtuar, sepse isha i pasur. Tani, po e sheh, po qaj për disa dërhem, se nuk kam më shumë!” Njeriu i tha: “Çka ke humbur?” Mustafai tha: “Kuletën me tre mijë dinarë!” Njeriu: “Pashë Zotin, përshkruama!” Mustafai: “A, edhe po më përqesh?! Më lër rehat, çfarë fitoj nëse ta përshkruaj?” Njeriu: “Pashë Zotin, përshkruama, seriozisht e kam dhe nuk po mahitem!” Mustafai heshti dhe tha me vete: “Nuk ka rrugëdalje, as ndihmë, as fuqi pa vullnetin e Allahut të Lartësuar, e tani jam në këtë situatë të padalshme, dhe ky njeri tani kërkon që t’ia përshkruaj kuletën të cilën e kam humbur para dhjetë vjetësh. E ky tani dëshiron që të argëtohet!”
Atëherë ky e kapi për dore dhe i tha përsëri: “Përshkruama kuletën e humbur!” Mustafa iu përgjigj: “Do të të tregoj nëse më lëshon. Kuleta është e zezë, e qepur me penj të kuq, ka tre xhepa; në secilin nga një mijë dinarë. Tani, a je i kënaqur? Më lësho, Allahu të mëshiroftë!”
Njeriu e pyeti: “Kujt ia dërgoje ushqimin?” Mustafai tha: “Gruas sime, të cilën e kam lënë në një shtëpi të braktisur e ajo është gati të lindë, e ndoshta tashmë ka lindur e nuk ka kush ta ndihmojë!” Njeriu: “Ti dhe gruaja juaj jeni mysafirë të mi! Eja të shkojmë dhe ta marrim atë!”
Mustafai ishte i gëzuar për shkak të mirësisë së papritur të këtij njeriu. U ngutën së bashku që ta merrnin gruan dhe vajzën e tij. I gjetën dhe i sollën dhe gruaja nuk kishte lindur ende. Ua dha një dhomë dhe kërkoi nga gruaja e tij që të kujdeset për gruan e Mustafasë.
Nga mesi i natës, gruaja e Mustafasë lindi djalë. Mustafai u gëzua dhe falënderoi Allahun xh.sh.
GËZIMI
Në mëngjes nikoqiri i tyre ua solli mëngjesin dhe duke ngrënë ia filluan bisedës. Nikoqiri e pyeti Mustafanë: “Me çfarë pune merresh?” Mustafa i tha: “Kam qenë tregtar dhe e di këtë punë, mirëpo tani jam i varfër siç më sheh dhe nuk kam me çka të tregtoj. Këtu kam ardhur të kërkoj punë, ndoshta te ndonjë tregtar tjetër.”
Nikoqiri i tha: “Si thua të marrësh pjesë me mua në një punë të vogël tregtare? Do të jap njëqind dinarë sa për fillim, që të mund të fillosh punën, e pastaj fitimin do ta ndajmë.” Pas disa ditësh, Mustafai u kthye te nikoqiri i vet dhe i tha: “Bëra tregti dhe fitova pesëdhjetë dinarë, gjysma është juaja!” Njeriu i tha: “Bashkoja këtë fitim parave të tua dhe tregto me to që të fitosh më shumë!”
Iu kthye Mustafai tregut me plot vullnet për punë. Frika nga vafëria ishte larguar, ndaj nuk e shikonte jetën ashtu zi si më parë. Allahu jep dhe Allahu ndalon. Allahu e shpëtoi nga varfëria kur e kishte më së vështiri, prandaj punonte pandër-prerë e gjuhën dhe zemrën e vet vazhdimisht e përdorte që ta madhërojë dhe falënderojë Alla-hun xh.sh.
Dinte ta tregonte falënderimin e thellë ndaj nikoqirit të tij për ndihmën e dhënë. U kthye kur kaluan disa javë dhe i dha gjysmën e fitimit.
Njeriu i tha Mustafasë: “Shiko shoku im, tani do të të them diçka pasi e arrite qetësinë dhe rehatinë e zemrës sate.”
Mustafai pyeti: “Çfarë do të më thuash, o vëlla?” Njeriu i tha: “A të kujtohet që e ke humbur kuletën e të hollave?” Ky iu përgjigj: “Po, më kujtohet, kurrë nuk do ta harroj këtë!” Njeriu tha: “Të pata pyetur se a mund të ma përshkruash kuletën e ti e bërë këtë.” Mustafai tha: “Po, këtë e pata bërë atë natë kur isha duke qarë!” Njeriu shkoi tek një arkë e zbukuruar dhe nxori një kuletë: “A është kjo kuleta juaj?” Mustafai mori frymë me vështirësi dhe gati sa nuk i doli shpirti kur e pa kuletën e tij. Nga gëzimi dhe tronditja humbi vetëdijen. Kur erdhi në vete, i tha njeriut: “Pashë Allahun, ku e gjetët?” Njeriu iu përgjigj: “E kam gjetur para dhjetë vjetësh në rrugë për në haxh. I thashë një njeriu që të bërtiste me zë, kush e ka humbur kuletën, mirëpo askush nuk u paraqit, prandaj e mora që ta ruaj duke iu lutur Allahut xh.sh. që të më ndihmojë në gjetjen e pronarit të kësaj kulete. Unë nuk ha haram. E falënderoj Allahun, i Cili të ka dërguar në këtë qytet dhe ma ka mundësuar të ta kthej kuletën kur ke pasur më së tepërmi nevojë për të holla! Këto para janë fituar hallall. Merre kuletën tënde dhe paratë që i fitove më parë, ngase t’i kam dhënë njëqind dinarë nga kuleta jote!” Mustafai e falënderoi atë njeri për çdo gjë që kishte bërë, si dhe e luti Allahun xh.sh. që t’a ndihmonte edhe më shumë për shkak të fisnikërisë dhe sinqeritetit të tij.
Jeta përsëri u ringjall te Mustafai dhe familja e tij: “Bota e muslimanëve ende është plot me mirësi dhe sinqeritet, kur ka ende të tillë si ju. Allahu i sprovon krijesat e Tij. Më duket sikur Allahu jua kishte dhënë në amanet këto para, që të mund të m’i ktheni atëherë kur të kem më së tepërmi nevojë për to.” Atëherë lexoi nga Kur’ani i Nderuar:
“Dhe ata të cilët kujdesen për amanetet e besuara atyre dhe për obligimet e veta. Dhe ata të cilët lutjet e tyre i kryejnë me kohë – ata janë pasardhës të denjë, të cilët do ta trashëgojnë xhenetin; ata do të jetojnë përgjithmonë në të.” InshaAllah.

MËSIME NGA KULETA E HUMBUR
1. Tregtari musliman është i detyruar ta falënderojë Allahu xh.sh. dhe të kapet fuqishëm në fenë e Allahut – Islamin, e pasuria assesi nuk mund të jetë zëvendësim për Islamin. Mustafai, ndonëse tregtar, nuk ishte mendjemadh.
2. Kur muslimanin e godet ndonjë fatkeqësi (rast vdekjeje) duhet të thotë: “Inna lil-lahi ve inna ilejhi raxhiun.” (Ne jemi të Allahut dhe tek Ai do të kthehemi). Mustafai kështu veproi kur iu fundos anija dhe kur iu vranë të dy djemtë.
3. Pasuria dhe shëndeti mund t’i shkojnë muslimanit për një ditë, siç i ndodhi Mustafasë, kur ai u bë i varfër, pasi ishte i pasur.
4. Allahu xh.sh. ndonjëherë i sprovon muslimanët me fatkeqësi, që të shohë se a do të jenë ata të durueshëm apo jo. Mustafai ishte i durueshëm, duke shpresuar në shpërblimin e Allahut xh.sh.
5. Gruaja – muslimania duhet të jetë e durueshme dhe duhet t’i ndihmojë burrit të saj që t’i kalojë më lehtë problemet jetësore, të mos e lërë atë të vetmuar, por ta këshillojë dhe ta nxisë që të jetë më i durueshëm, siç veproi gruaja e Mustafasë kur i vdiqën fëmijët.
6. Shitësi duhet t’u falë borxhet aq sa mundet të varfërve dhe skamnorëve, kur të blejnë diçka nga ai, siç veproi shitësi i qumështit me Mustafanë.
7. Muslimani duhet t’i lutet Allahut xh.sh. sa më shumë, e sidomos nëse e godet ndonjë e keqe.
8. Muslimani duhet ta përcjellë gjendjen e vëllezërve të vet muslimanë dhe t’u ndihmojë atyre tamam si njeriu që dëgjoi natën zërin e vajit të Mustafasë, dhe e pastaj e gostiti atë në shtëpinë e tij.
9. Muslimani është i besueshëm dhe nuk e harxhon mallin e huaj, edhe nëse e ka në duart e veta atë mall. Kështu veproi njeriu i besueshëm që gjeti kuletën e Mustafasë.
10. Muslimani nuk e humb shpresën në mëshirën e Allahut xh.sh. e ndonjëherë fatkeqësia zgjat shumë e pastaj ndërpritet, si Mustafai i varfër, i tëri në sprova dhe në fund u bë përsëri i pasur me begatitë e Allahut xh.sh.

Autorë:
Muhammed Muvaffak Selimeh
Muhammed Munir el-Xhunbaz
Muhjuddin Selimeh

[bombona]

Nje dite ,hz.ibrahimi pa ne breg te detit nje kufome kafshe. Dallget kalonin mbi te, kurse peshqit ushqeheshin duke keputur per cdo radhe nga nje cope tjeter prej saj, kurse kur hiqej dallga, hanin zogjte dhe kafshet e egra, keshtu cdo cope e kufomes behej ushqim per peshqit,zogjte dhe kashet e egra. Para kesaj pamjeje,Ibrahimi a.s mendoi i hutuar; ''si do ta ringjallte zoti kete kafshe ,coperat e se ciles ishin shperndare ne te kater anet?''
Mendime te tilla kishin lindur te ai deshiren per te pare se si behet ringjallja pas vdekjes. Prandaj iu lut zotit;

''o zot !si i ringjall te vdekurit?ma trego edhe mua!"
zoti e pyeti;

''a nuk beson ,o ibrahim?"

dhe ibrahimi i tha;

"besoj,o zot ,por dua ta shoh me syte e mi qe te me kenaqet zemra!"

ateher Zoti i tha keshtu:

"o ibrahim!merr kater zogj dhe mesoji mire pas teje dhe pastaj theri dhe copat e tyre perzieji me njera tjteren dhe shperndaji ne malet perreth,pastaj thirri zogjte me emer dhe ata do te te vijne me vrap!"

Ibrahimi e qoi ne vend fjalen e zotit,i theri zogjte,i ndau ne copa ,i perzjeu me njera tjetren dhe i la veq e veq ne malet perreth, pastaj,kur i thirri me emra ,te gjith zogjte i erdhen prane te gjalle siq qene para se t'i therte!
edhe zemra e ibrahimit u qetesua!

cmesim nxirrni ju?

[jarigas]

Qe ai prape se prape nuk mundi te shihte me syte e vet ringjalljen.....ky eshte mesimi.....ajo çka bon Zoti, nuk mun ta shofi syni i njeriut.....

[Gimi3]

A ke trokitur derën?



1- Falu, para se ta falin ty namazin e xhenazes

Isha njeri që nuk falesha..të gjith më këshilluan…babai dhe vëllezërit e mi..mirëpo aspak nuk u përgjigjesha…

Cingëroi telefoni një ditë, e në telefon u paraqit një plak duke qajtur dhe duke thënë: Ahmedi? …po!... All-llahu të dhashtë sabër, e kemi gjetur Halidin të vdekur në shtrat…bërtita: Halidin?! Po ai ishte mbrëmë me mua…qau dhe tha: do t’ia falim namazin e xhenazës në xhaminë e madhe. E mbylla telefonin…dhe qava: Halidi! Si ka mundësi të vdes djaloshi i ri!

Hetova se vdekja tallet me pyetjen time.

Hyra në xhami duke qajtur…

Për herë të parë i fali dikujt namazin e xhenazes…e kërkova Halidin dhe e gjeta të mbështjellur me qefin…qëndronte para rreshtave dhe nuk lëvizte…bërtita nga kjo pamje…kurse njerëzit filluan të më shikojnë. E mbulova fytyrën dhe e ula kokën…tentova të duroj…më mori babi im afër dhe më pëshpëriti në vesh: falu para se ta falin ty namazin e xhenazes!!

Mu duk sikur të lëshonte zjar e jo fjalë…fillovë të dridhem…shikoja Halidin…po të ngriheshte nga vdekja…vallë çka do të shpresonte! Duhan? Mikeshë? Udhëtim? Muzikë? Paramendova vetveten në vendin e tij…mu kujua:


“(Përkujto) Ditën kur do të zbulohet kërciku (në kijamet), e ata do të ftohen për të bërë sexhde, po nuk munden”. (el-Kalem: 42).

U nisëm për në varrezat…e zbritëm në varr…fillova të mendojë: nëse pyetet për veprat e tija? Çka do të përgjigjet: njëzet këngë! Gjashtëdhjet filma! Me mijëra cigare! Qava shumë…ska namaz që ndërmjetëson…as vepër qëe ndihmon…Nuk munda të lëviz nga vendi…shumë më priti babi im…e kash Halidin në varrin e tij, fillova të largohem, kurse ai dëgjon zhurmën e nalleve të mia…


2- Mendonte se lumturia qëndron në:


Shkuarjen pas vajzave…çdo ditë nga një kurban…shpesh udhëtonte jashtë vendit, edhe pse nuk ishte në marëdhënie pune, vjedhte dhe harxhonte pasurinë në lozjen dhe shfryrjen e tij…

Gjendja ime ishte e ngjajshme me gjendjen e tij, mirëpo unë, All-llahu është dëshmitar, isha më pak i keq se ai…një ditë më cingëroi në telefon dhe kërkoi prej meje ta shpiej në aeroport…hypi në veturën time, ishte i gëzuar dhe i tregonte biletat…i habitur nga veshmbathja dhe formë e frizurës, e pyeta: ku? Tha….

I thashë: All-llahu na ruajtë!!

Tha: po ta provoje nuk do të kishe durim që të jeshë larg sajë…

I thashë: udhëton vet!

Po, tha, që të veprojë çka të dua…

I thashë: harxhimet?

Tha: i kam rregulluar disi…heshtëm…kurse në kasetofon kisha një audio shirit “mbi pendimin” dhe e lëshova…bërtiti që ta ndali.

I thashë: u kryen bisedat tona, andaj lërëna të dëgjomë pak, e pastaj udhëto dhe vepro çka të duash…heshti…

Hoxha foli mbi pendimin dhe përmedni disa tregime të njerëzve që janë penduar…

U qetësua miku im dhe filloi të përsërisë: estagfirull-llah…filloi të ndikojë edhe ma shumë këshilla, kurse ai filloi të qajë dhe në fund i shkyu biletat e tha: më kthe në shtëpi…arritëm në shtëpi të ndikuar deri në palcë…zbriti duke thënë: esselamu alejkum…kurse zakonisht thoshte: baaaaj..

Pastaj udhëtoi për në Mekë, e pasiqë u kthye prej Mekës, u ba njeri i devotshëm, çdo herë e shihja duke u falur, duke bërë dhikër dhe vazhdimisht më këshillonte që të pendohem dhe të përqëndroj në fenë e All-llahut…

U sëmur vëllau i tij në një qytet tjetër, andaj shkoj atje…pas disa ditëve, ndodhi befasia! Mu lajmërua vëllu i tij dhe më tha: All-llahu të dhashtë durim për filanin…mbrëmë e fali namazin e akshamit dhe u mbështet në një shtyllë të xhamisë duke e përmendur All-llahun…e kur erdhëm ta falim namazin e jacisë e gjetëm të vdekur…


3- Burri i saj i kishte mbushur të dyzetat


Konsumator kronik i alkoolit, e rrihte gruan dhe fëmijët dhe i përzinte nga shtëpia…fqinjëve u dhimbeshin, andaj ndërhynin që tua hap derën e të futen brenda…tërë natën e kalonte i dehur…kurse gruaja tërë natën e kalonte në qarje dhe lutje…ishte njeri i keq…afër tyre banonte një djalosh i devotshëm, edhe një ditë erdhi në vizitë të këtij të dehurit. Doli në derë duke u lakuar, kur në derë pa një djalosh me mjekërr, fytyra i ndriçonte, bërtiti duke thënë: çka dëshiron? Tha: kam ardhur të të vizitojë!

I bërtiti duke i thënë: All-llahu të malkoftë, o qen… a është kjo kohë e vizitës! E pështyu në fytyrë…

Ky djaloshi e fshiu pështymën nga fytyra dhe tha: më fal, do të vijë në një kohë tjetër… vazhdoi jetën dajloshi në thirrje dhe përpjekje…pas një kohe sërish i erdhi në vizitë…kurse rezultati ishte i njejtë…

Gjersa një herë i erdhi, kurse ky doli i dehur dhe i tha: a nuk të kam përzërë…pse po insiston të vishë? Tha: të dua dhe dëshiroj të ulem me ty, i erdhi turp e tha: unë jam i dehur… tha: ska problem, ulem me ty edhe pse je i dehur…

Hyri djaloshi dhe filloi t’i flet për madhërinë e All-llahut, për xhennetin dhe xhehenemin…e përgëzoi se All-llahu i do pendimtarët…kurse njeriu gjatë tërë kohës e përmbante vetveten që mos të qajë…pastaj u përshëndet me te djaloshi dhe u largua…

Përsëri i erdhi dhe e gjeti të dehur, i foli sërish për xhennetin dhe mallëngjimin për te, e ia dhuroi një parfym të shtrenjtë dhe shkoi…

U mundua ta gjejë në xhami, mirëpo nuk erdhi…

Sërish u kthy te ai dhe e gjeti të dehur në dehje të rëndë…filloi ti flet, kurse njeriu filloi të qajë dhe thoshte: All-llahu kurrë nuk do të ma fal … unë jam kafshë… pijanec, All-llahu nuk do të më pranojë… i përzë vajzat e mia, e poshtërsoi gruan time, e turpërojë vetveten… filloi të dënesë.. e shfrytëzoi djaloshi këtë mundësi dhe i tha: unë jam duke shkuar në umre me disa hoxhallare, eja me ne…

Tha: unë jam pijanec!!

I tha: po pse mërzitesh…ata të duan sikurse unë…

Ia solli rrobat e ihramit nga vetura dhe i tha: laju dhe vesh rrobat e ihramit…i mori dhe shkoi që të lahet…kurse djaloshi kërkonte prej të nxitojë, me qëllim që mos të kthehet sërish në muhabetin e vjetër…

Doli me valigjen e tij, mirëpo nuk kishte haruar që në te të vëndonte edhe rakinë…

U nis vetura, brenda ishin djaloshi, pijaneci dhe dy burra të devotshëm…filluan të bisedojnë për pendimin…ky, njeriu nuk e dinte as fatihanë… ia mësuan fatihan…

Iu afruan Mekës natën… ndërkohë këtij njerit i vinte era raki nga goja… u ndalën që të pushojnë… kurse pijaneci tha: unë do ta vozis veturën e ju fleni!!

E refuzuan këtë kërkesë të tij me butësi… u ndalën dhe e përgaditën shtratin… ky i shikonte derisa flejtën… u zgjua rastësisht e i gjeti duke u falur…

Filloi të pyes vetveten: ngriten që të falin namaz e qajnë, kurse unë flej i dehur…

Thirri ezani i namazit të sabahut, e zgjuan edhe ate, u falën së bashku e pastaj ngrënën mëngjes… i shërbenin sikur të ishte udhëheqësi i tyre…e pastaj u nisën…

Filloi zemra ti zbutet dhe ta kaplon mallëngjimi për Qaben…hyrën në harem, e kaploi trema dhe filloi të ecë me hapa të shpejtë…u drejtua kah qabeja, qëndroi dhe filloi të qajë: o Zot, më mëshiro…nëse më refuzon Ti, te kush të strehohem!

Mos më kthe të dëshpëruar…

U frikuan për te…

Dridhej toka nga të qajturit e tij…

Kaluan pesë ditë në namaz dhe lutje…

Gjatë kthimit…e hapi valigjen dhe e hodhi alkoolin duke qajtur…

Kur arriti në shtëpi… qau gruaja dhe vajzat e tija….

Njeri, në të dyzetat sikurse të kishte lindur përsëri…

Përqëndroi në namaz…lëshoi mjekër, e cila ishte e thinjur…. Më vonë u ba muezin në xhaminë e afërt… duke lexuar Kur'an mes ezanit dhe ikametit e mësoi tërë Kur'anin përmendsh…

Vazhdon...