Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[fisniku-student]

Shansi i fundit

Që nga fëmijëria i kam urryer hapësirat e ngushta... sepse ndjeja frymënxënie... andaj gjithmonë ikja nga këto... por gjithnjë me frikë duke u dridhur nga ngushtësia...



Kur u rrita kuptova se kjo ishte sëmundje psikike, por nuk kam mundur të shërohem dhe të lirohem nga kjo.

Tani hyra në një vend të ngushtë, por me forcë... pa dëshirën time. Më vendosën në një arkë të ngushtë... por zërat mirë i dëgjoja rreth meje... sytë i kisha të mbyllur, por disa shikoja... bërtitnin.

"Oh, ah i mjeri ky... vdiq në moshën e rinisë...kishte shumë shpresa dhe punë të cilat nuk i kishte kryer!"

Dhe vërtetë kisha shumë punë të pa përfunduara, si p.sh. nuk arrita t'ia hapë një lokal birit tim... nuk i kisha paguar këstet e fundit të kredisë për veturë dhe televizor plazma... ndërsa shpresa ime që të formoj një ndërmarrje të madhe ku do të punësoja miqtë e mi ishte një iluzion i largët... nuk kisha blerë dru dhe thëngjill për dimër, dhe nuk kisha bërë disa meremetime në shtëpi.

Derisa këto mendime silleshin në kokën time, për t'i përfunduar këto gjëra, papritmas një zë tronditi veshin tim... zë nga i cili u frikësua shpirti im... vinte nga thellësia e trurit tim, ku edhe fillonte jehona e tij... dëgjohej sikurse të ishte nga megafoni.

"Fund, koha jote kaloi!"

Me keqardhje i thashë vetes: "Ah, sikur mos t'ishte fundi dhe koha mos të kalonte!"

Nuk di si më ndodhi fatkeqësia... kur unë jam shofer i mirë... dhe derisa po mundohesha të lëvizë, ndjeva që miqtë që më rrethonin më mbuluan me çarçaf të bardhë... U mundova të bërtas me sa fuqi që kisha dhe të ngrihem nga vendi që t'i ndaloi... por nuk pata sukses... nuk mund të bëja asnjë lëvizje dhe as të flas asnjë fjalë.

Nuk kaloi shumë kohë dhe u gjeta në një vend të errët... dhe nëpër vrima shikoja një dritë të zbehtë... me frikë e cila nuk mund të përshkruhej, thashë me vete:

"O Zoti im! Çfarë do bëhet me mua? Çfarë të bëj?"

Nga frika as nuk mund të mendoja.

Pastaj më bartën në tabut... Jashtë binte shi i madh. Më vendosën në gurin e xhenazes para xhamisë. Kur vërejta xhaminë, më ra ndërmend sa afër shtëpisë e kam pasur, dhe asnjëherë nuk kisha hyrë në te sepse nuk gjeja kohë... por me vete gjithmonë thosha, do të vendos të falem kur t'i mbushë të pesëdhjetat... këtë gjithkush e dinte. Edhe miqve u thosha, posa t'i mbushë të pesëdhjetat do t'i lë gjërat e këqija dhe do të falem rregullisht.

Po,... po..., ah mos të ndodhte kjo fatkeqësi... do të bëhesha njeri i mirë në të ardhmen.

Edhe për herë të dytë deri te veshi im arriti zëri i njohur, që nuk e dija nga vinte:

"Fund, koha jote kaloi!"

Kaloi pak kohë dhe përsëri më bartën mbi supe... me siguri me kishin falë xhenazen.

Kur kalova pranë kafenesë, dëgjova shokët duke qeshur, me ata që për çdo ditë lozja me letra... pa dyshim nuk kishin dëgjuar lajmin e vdekjes sime. Duke më bartur dëgjoja njerëzit, miqtë e mi duke thënë... nuk po ec tregtia... disa tjerë flisnin për sport... ndërsa të tjerët pëshpëritnin: "Shih çfarë dite miku ynë e zgjodhi të vdes!"... edhe jetën e ka pasur kësisoj, vërtetë është ters, u lagëm prej kokës deri te këmbët.

Mos është ky ndoshta një gabim... ndoshta kjo që dëgjoj nuk është e vërtetë... a është e mundur të flasin kështu shokët e mi, për të cilët sa herë jam sakrifikuar?

Arritëm në varreza... më lëshuan në varr.

"O Zot, thash me vete.... çfarë bëj unë këtu? A nuk është ky varr?"

Përse deri më sot nuk më ra asnjë herë në mend që do të hyj këtu? Përse në këtë nuk kam menduar kurrë?... askush nuk i dëgjonte klithmat e mia, askush...

Miqtë e mi filluan ta hedhin dheun mbi mua... sikur dëshironin të garonin... dhe unë përsëri mbeta i vetmuar në errësirën e pafund...

Nga dobësia që ndjeja ... nga thellësia e zemrës sime fillova të lutesha:

"O Zot! O Zot, a ekziston edhe një shans për mua... do të bëhem i dëgjueshëm në urdhrat e Tu... do të jem rob i Yti, ashtu si dëshiron Ti... do të jem ashtu që Ti do të jesh i kënaqur me mua dhe këtë varr të ma bësh prej kopshteve të xhenetit... o Zot!"

Ai zë i fuqishëm përsëri jehoi në veshët e mi:

"Fund, koha jote kaloi!"

Dëgjoja zërin e dheut i cili binte mbi dërrasat e varrit... secila goditje jehonte si bubullimë... tërë trupi im dridhej nga frika dhe pritja.

I dëshpëruar me lëvizje të fundit u mundova të lëvizë nga vendi... hapa sytë... isha në krevat, në spital... pranë meje ishte mjeku i cili mundohej të më zgjojë nga kjo ëndërr e vështirë... thoshte ja tani, kaloi kjo... ishte vërtetë makth i rëndë.

Ngadalë u ngrita në krevatin tim... tërë trupi im ishte mbuluar me djersë të ftohta... ndërsa jashtë binte shi rrëke, i përcjellur me zërin tronditës të bubullimës.

Duke mbledhur veten pëshpërita në vete me zë të heshtur...

"O Zot, të faleminderit Ty! Të falënderoj sa qeliza ka në trupin tim... që më dhe shansin e fundit që të pendohem sinqerisht, që të bëhem rob i mirë... të falënderoj o Zoti im!"


Përgatiti: Dr. Ali Illjazi

[fisniku-student]

Ngjyra e qenit



Një herë, një djalosh nga radhët e armiqve pretendonte se kishte hyrë në Islam dhe se kishte shkuar te një mësues i madh (te dijetari) në një vend ku ai kishte qenë duke mbajtur një ligjëratë rreth mësimeve kur'anore.

Tema e asaj ligjërate kishte qenë në lidhje me kaptinën e tetëmbëdhjetë të Kur'anit e cila quhet el-Kehf.

Me të mbaruar ligjëratën, shejhu u kishte dhënë mundësinë vëllezërve të pranishëm që të parashtrojnë pyetje. Kur i erdhi rendi jobesimtarit që të pyesë, ai u drejtua kah ai dhe i tha: "I nderuar, në ngjarjen e njerëzve "që fjetën" në shpellë, aty, njashtu, përmendet edhe një qen, ndërsa unë po mendoja se a do të bënte t'ju parashtroja pyetjen në lidhje me ngjyrën e atij qeni që përmendet aty. Ma merr mendja se nuk kam bërë keq që pyeta, sidomos nëse është gjë së cilës nuk ia dini përgjigjen!"

Ndërkaq, shejhu iu drejtua djaloshit dhe i tha: "Jo, nuk prish punë fare; të gjithë duhet ta dinë se qeni ishte i verdhë!" Djaloshi ia ktheu: "A jeni i sigurt? Dua të them, a mund të ketë pasur ngjyrë tjetër?" - "Jo!" - ia ktheu shejhu i moshuar. "Ngjyrë të verdhë ka pasur, definitivisht!" - shtoi ai. Sidoqoftë, djaloshi e falënderoi atë edhe një herë dhe shkoi në rrugën e vet.

Ditën tjetër, armiku me moshë të re, duke aktruar sikur po kërkonte dituri, vajti në një anë tjetër të qytetit dhe mori pjesë në një tubim të dijes, tek i cili të pranishmit kishin qenë duke diskutuar gjëra të ndryshme në lidhje me ajetet e Kur'anit. Kur erdhi koha e parashtrimit të pyetjeve, mashtruesi e ngriti dorën dhe e parashtroi pyetjen vijuese: "Në kaptinën el-Kehf, njerëzit që fjetën përmenden të kenë qenë në numra të ndryshëm, porse çdoherë përmendet edhe qeni i tyre i cili numërohet bashkë me ta. Më konkretisht, po më intereson se, vallë, a do të kishte kompetencë ndonjëri prej njerëzve të dijes për ta treguar ngjyrën e qenit të tyre." Shejhu i atyshëm ia ktheu: "Po, gjithsesi! Ai qeni në këtë ngjarje që përmendet në Kur'an ishte me ngjyrë të zezë!" Sido që të jetë, pabesimtari i ri ishte i kënaqur dhe i tha: "I nderuar, a jeni plotësisht i sigurt se ngjyra e atij qeni ishte e zezë?" - "O djalosh!" - ia ktheu ai - "e hedh poshtë emrin tim, në mos qoftë ashtu!" - "Ju faleminderit shumë!" - i tha pabesimtari.

Në një natë tjetër, ky pabesimtar, ende duke pretenduar se ishte musliman, shkoi te shejhu i parë që e vizitoi dhe, kur erdhi koha e parashtrimit të pyetjeve, ai prapë e ngriti dorën dhe pyeti: "O shejh, ju keni aq shumë dituri, kurse unë jam thjesht një fillestar. Sidoqoftë, po e pyesja veten nëse do të kishit pasur mundësi t'i përgjigjeni edhe një herë pyetjes së asaj nate në lidhje me ngjyrën e qenit në shpellë, e cila (ngjarje) është e përmendur në Kur'an, në kaptinën el-Kehf? Shejhu i tha: "S'ka problem, porse nuk ka dyshim në mesin e dijetarëve të mëdhenj të Islamit në këtë çështje: qeni kishte ngjyrë të verdhë dhe se çdokush që pohon në ndonjë mënyrë tjetër, ai s'ka dituri, në fakt!"
Me të dëgjuar këtë, djaloshi ia ktheu: "I nderuar, çfarë do të kishit thënë nëse një tjetër tha se do ta hedhte poshtë pozitën e vet së konsideruari dijetar në Islam bazuar në faktin se qeni nuk ishte i verdhë, po i zi?", ndërsa shejhu iu drejtua këtij: "Atëherë pozita e tij nuk është e një dijetari, por e një njeriu të marrë!"
Pak më vonë, armiku kishte shkuar te shejhu që besonte se qeni kishte ngjyrë të zezë dhe i kishte thënë se ai shejhu i pjesës tjetër të qytetit e kishte ofenduar dhe se i kishte thënë se ky nuk ka aspak dituri rreth Islamit si dhe e kishte rivërtetuar pohimin e vet se qeni ishte i verdhë. Ky shejhu, pasi e dëgjoi, u nevrikos dhe ia ktheu duke bërtitur: "Ti thuaji atij se unë kam thënë se ai është pa dituri. Unë kam diplomuar në shkollat më të mëdha të Islamit, gjersa ai s'është tjetër pos i marrë!"
Përndryshe, plani i pabesimtarit po shkonte mirë. Për më tej, për kohë jo shumë të gjatë, e tërë bashkësia qe ndarë në dy tabore. Secili tabor pohonte se shejhu përkatës kishte përgjigjen e saktë. Kishin filluar përleshje nëpër rrugë, ndërsa muslimanët kishin nisur ta sulmojnë njëri-tjetrin. Çdonjëri ishte i përfshirë në këtë turbullirë - nuk do të kishe mundësi të thoje se kishte ndonjë që nuk ishte pjesë e kësaj. Piskamat, goditjet e rrahjet ishin pjesë e çdo ane të vendit. Ndërkaq, pabesimtari u kthye te njerëzit e vet dhe u tha: "Le të shkojmë e t'i luftojmë tani, sepse tash e kemi lehtë për t'i mposhtur!" Dhe kjo, pra, ishte ajo që ndodhi, në të vërtetë!

Allahu na ruajttë prej fitneve të këtilla! Amin!


Përktheu nga anglishtja: Arsim JONUZI, 03.04.2009

[IntiFad@]

TI KË DO TË ZGJIDHJE?



Një grua po ujiste kopshtin, kur pa tre pleq që po qëndronin para oborrit të saj. Ajo nuk i njohu andaj u afrua dhe i tha:

“ Nuk më duket se ju njoh, por duhet të jeni të uritur. Ju lutem, hyni në shtëpi që të mund të hani diçka. “



Ata ia kthyen: Është burri juaj në shtëpi? …

-Jo, -u përgjigj ajo, -nuk është.

-Atëherë, nuk mund të hyjmë. -ngulën këmbë ata.

Në mbrëmje, kur burri u kthye, ajo i tregoi gjithçka kish ndodhur.

Burri pa u menduar fare i tha:-“Dil dhe tregoju se kam ardhur dhe ftoji që të hyjnë brenda!”

Gruaja doli për të ftuar që të tre .

-Nuk mund të hyjmë që të tre në shtëpi, -shpjeguan pleqtë.

-Pse? -pyeti ajo.

Një nga burrat tregoi një nga miqtë e tij dhe shpjegoi: -emri i tij është Pasuri.

Më pas tregoi tjetrin. -Emri i tij është Sukses, dhe mua me quajnë Dashuri.

Tani, shko brenda dhe vendos me burrin tënd se cilin doni nga ne të tre që të hyjë brenda. Gruaja hyri brenda dhe i tregoi burrit gjithçka që ata thanë.

Ai u gëzua dhe tha: -Sa bukur! Nëse është kështu, atëherë të ftojmë Pasurinë që të vijë dhe të mbushë shtëpinë tonë!

E shoqja nuk qe dakord: -I dashur pse të mos ftojmë Suksesin?

E bija që po i dëgjonte prej kohësh u afrua dhe tha: -A nuk do të ishte më mirë të fusnim brenda Dashurinë?

Kështu, familja jonë do të ishte plot dashuri. -Marrim në konsideratë këshillën e vajzës sonë.. -tha burri. -Shko jashtë dhe thirr dashurinë, që të jetë i ftuari ynë.



Gruaja doli e tha: - Kush nga ju është Dashuria, le të vijë, ju lutem dhe le të jetë i ftuari ynë. Dashuria u ngrit nga ulësja e vet dhe u drejtua kah shtëpia. Edhe të tjerët u ngritën dhe e ndoqën pas.

E habitur, gruaja iu drejtua Pasurisë dhe Suksesit: -Unë ftova vetëm Dashurinë: pse po vini dhe ju? Të tre u përgjigjën njëherësh: -Nëse do të kishe ftuar Pasurinë ose Suksesin, dy të tjerët do të qëndronin jashtë, por meqë ftove Dashurinë, kudo që shkon ajo shkojmë edhe ne me të. Ku ka dashuri ka dhe Sukses e Pasuri.

[burbuqe1]

Ti je një perlë

Shkruar nga Bledar Haxhiu


Ti je një perlë

Po, ti je një perlë e bukur dhe vezulluese!

Ti je një perlë e shtrenjtë dhe e çmuar!

Po, e shtrenjtë tek Allahu dhe e dashur për Të.

A mos po kërkon argument?

Ai të ka krijuar, të furnizon dhe derdh mirësitë e Tij të pashtershme mbi ty. Edhe pse e kundërshton e nuk i bindesh, përsëri ai është i Butë me ty; madje jo vetëm kaq, porse Ai të ka dhënë liri të plotë që të bësh ç'të duash me veten, pasurinë dhe bukurinë tënde, edhe më shumë se kaq që të veprosh me këdo dhe çfarëdo rreth teje si të dëshirosh. Ai nuk të ka detyruar për asgjë, as edhe që të pranosh se Ai është Zoti i vetëm, Krijuesi i cili Sundon çdo gjë!!!

Ai nuk të ka detyruar kurrë, për asgjë.

Nga argumentet e dashurisë që ka për ty, është edhe fakti se Ai nuk të la lënë kështu pa orientim që të tregoj të fshehtat e kësaj gjithësie në të cilën ti je krijuar; përkundrazi, Ai ka dërguar për ty atë me të cilën do të të ndriçojë rrugën, e më pas të la që t'i vetë të zgjedhësh; në mënyrë që kur ta takosh pasi kjo botë të mbarojë, të mos i thuash: "Përse o Zot nuk më ke lajmëruar se kjo dhe kjo nuk duhej të kryheshin? Se kjo dhe kjo ka përfundim të hidhur?

Përse nuk më ke tërhequr vërejtjen se kjo rrugë është e rrethuar me rreziqe dhe se ai që ecën në të është i shkatërruar?"

Mos po kërkon ndonjë argument apo fakt tjetër?

Ai të ka dhuruar një mostër të vogël prej mirësive madhështore të Tij, në mënyrë që të orientojë të njohësh fuqinë e madhështinë e Tij dhe se Ai ka mundësi të dhurojë edhe më shumë se kjo mostër të cilën e kanë duart e tua, nëse t'i zgjedh atë e cila do të sjellë dobi në këtë botë e edhe mbas saj.

Më pas dërgoi tek ty atë i cili do të ndihmojë që të ecësh në rrugën e duhur, drejt lumturisë, qetësisë dhe sigurisë së kësaj bote dhe çka pas saj.

Pastaj të bëri të kuptosh se ti je një perlë e çmuar dhe plot vlera dhe se të gjitha motrat e tua nga gjiri i grave, janë perla po aq të çmuara. Porse ka prej tyre që kanë ngjyrë të veçantë, bukuri të pakrahasueshme dhe shkëlqim dallues nga të tjerat.

Të sqaroi se sa e rëndësishme është që ta ruash këtë bukuri të pashembullt nga hajdutët e gjërave të çmueshme dhe grabitësit e sendeve me vlerë. Më pas përsëri ta la ty të drejtën e zgjedhjes. Kujdesi që Ai ka për ty, e ka bërë që të sqarojë se të ndjekësh rrugën e gabuar, do të shkaktosh një dëm që nuk do të të prekë vetëm ty, porse krijesa të tjera të cilët Ai i do njësoj si ty dhe kujdeset për ta, ashtu si dhe për ty. Ndaj dhe të ka sqaruar se nëse do ta shfaqësh këtë bukuri kaq të rrallë për çdo kënd, atëherë do të ketë një përfundim të hidhur, si për ty ashtu edhe për ata.

Nga mirësia që Ai tregon për të gjithë ju, është se përveçse ka ndaluar për një gjë të tillë, Ai i ka premtuar çdo perle që ruan veten, se do t'i dhurojë siguri dhe qetësi në dynja, më pas do t'i japë asaj lumturinë të pafundme dhe begati të pa mbarimta në Xhenetin e Tij. Ku më e rëndësishmja e tyre është se ti do të jeshë më e bukur se hyritë dhe se bukuria jote do të shtohet vazhdimisht e se do të zgjedhësh bashkëshortin që do dhe që të pëlqen, aq sa ai do të angazhohet me bukurinë tënde edhe atje në Xhenet.

Por nëse ti do të zgjedhësh rrugën që të dëmton, Ai edhe pse ka fuqi të jashtëzakonshme, përsëri të bën thirrje për kujdes dhe të dërgon mesazhe që ndoshta t'i të kthehesh, madje duke të premtuar se nëse e bën këtë do të falë e do të jetë i kënaqur me ty. Por nëse ti refuzon dhe ende zgjedh të ecësh nëpër rrugën që të dëmton, atëherë është e drejtë e Tij që të dënojë në këtë botë humbje të qetësisë, pakësim të rrëskut dhe bereqetit, me nxirje të fytyrës, me humbjen e respektit të njerëzve ndaj teje dhe me humbje të çdo suksesi. Ndërsa në botën tjetër dënimi është zjarri i cili do të përvëlojë dhe përcëllojë këtë bukuri, por mos harro se ndodh që kështu të vuash përgjithmonë.

Bujari dëshiron që ti ta ruash shkëlqimin tënd tërheqës dhe bukurinë tënde mahnitëse nga sytë e burrave të perlave të tjera, sikurse dëshiron që bashkëshorti yt të të shohë vetëm ty.

Mos thuaj se unë po vishem, sepse këto rroba që ke, më shumë të ekspozojnë sesa të ruajnë e të mbulojnë.

A nuk mendon se ka ardhur koha të pendohesh, përpara se të shkosh tek Ai për të marrë shpërblimin e asaj që ke punuar.

Mos harro se ti je një perlë e perla gjithmonë qëndron e mbuluar në veshjen e saj (guaskë), e cila e mbron dhe e ruan vërtet.

Mos harro se ti je perla e Tokës dhe jo e detit dhe mbulesa që ruan bukurinë tënde është mbulesa, e cila të ruan vlerat e tua të vërteta.

Bledar Haxhiu
Burimijetes.com

[burbuqe1]

Tregim që e bën zemrën te qajë

Njeri nder shembujt me te shkëlqyer te respektimit te urdhrave te Allahut dhe te rrugës se Tij është edhe shembulli i floktares, se bijës se faraonit.

Një dite prej ditësh, ndërsa floktarja ia krihte flokët bijës se faraonit, asaj i kishte rene krehri ne toke dhe kur ajo kishte dashur ta merrte atë, kishte thënë: “ Bismil-lah – Me emër të Allahut “ . Bija e faraonit e kishte dëgjuar floktaren dhe i kishte thëne: Babai im është Allahu ? Floktarja i qe përgjigjur: Zoti im, Zoti yt dhe Zoti i babait tënd është Allahu. Atëherë bija e faraonit i kishte thëne: Do ta informoj babanë tim për këto fjale. Dhe ajo vërtet ashtu kishte bere. Kështu qe faraoni i kishte thëne floktares: A ke Zot tjetër pos meje ?! – Zoti im dhe Zoti yt është Allahu. – i kishte thëne floktarja. Faraoni kishte pyetu: A ka floktarja fëmije ? Po, i ka 4 fëmije, madje njërin ende e ka ne gji. – i kishin thëne faraonit.

- M’i sillni fëmijët e saj, - kishte urdhëruar faraoni – dhe sillmani edhe një kazan te madhe me ujë, kurse nen te ndizeni një zjarr te forte qe te vloje uji.

( Përpiqu qe ta imagjinosh se fare kishte ndodhur dhe vere veten tende ne vendin e floktares ).

Faraoni kishte marre fëmijën e madh te floktares dhe i kishte thëne asaj : A ti ke Zot tjetër pos meje ?
- Zoti im dhe Zoti yt është Allahu. – kishte thëne floktarja.

Faraoni e kishte hedhur fëmijën ne zjarr para syve te nenës se tij dhe fëmija kishte filluar te bërtiste deri sa ishte djegur i tëri...

Faraoni kishte bere kështu edhe me fëmijën e dyte dhe te trete. Edhe ata i kishte gjetur ajo qe i kishte ndodhur vëllait te trete. Edhe ata kishte gjetur ajo qe i kishte ndodhur vëllait të tyre të madh dhe, e gjithë kjo, madje para syve të nënës së tyre, e cila kishte vetëm një përgjigje: Zoti im dhe Zoti yt është Allahu.

Më pastaj radha i kishte ardhur fëmijës, i cili akoma ishte në gji. Zemra e floktares kishte filluar të dridhej, kurse kraharori t’i ngushtohej, sakaq fëmija i foli asaj: Oj nëna ime, duro, sepse ti, pa dyshim, je në rrugën që është e vërtete !
Pas kësaj, faraoni i kishte hedhur ne zjarr fëmijën dhe nenën e tij...
E kuptoj se ky tregim ka bere qe zemrat tuaja të qajnë, kurse sytë të lotojnë...

I Dërguari ( paqja dhe lavdërimi i Allahut qofte mbi të ) me t’u kthyer pas udhëtimit në natën e Isras dhe Mi’ raxhit, ka thëne: “ Ndërsa po udhëtoja në qiell, kam ndier një aromë të bukur të cilën asnjëherë më parë nuk e kisha ndier, ndaje pyeta Xhibrilin : O Xhibril, ç’është kjo aromë ? Ai më tha: Është aroma e floktares që ia ka krehur flokët bijës se faraonit dhe aroma e katër djemve te saj “

O Zot! Syri qan gjatë pikëllimit, por ai qan edhe gjatë gëzimit !

“ Te durueshmëve u jepet shpërblimi i tyre pa masë” Zumer 10

( Vepra e vetme, për të cilën nuk dihet shpërblimi, është durimi. )

Vërtet, s’ka dyshim se më i madhi durim, është të durosh në rrugën e Allahut dhe për fenë e Tij.


Fragmente të shkëputura nga libri “ Durimi dhe Maturia “ Amër Halid

[LOGIC]

Unë personalisht e njihja atë!

Nuk ju tregoj për ndonjë njeri nga “Beni Israilët” ose ndonje që ka jetuar më herët. Jo! Ju flas për njeriun e këtyre vendeve (gadishulli arabik), nga kjo kohë! Qante shumë! Kur lexohej Kur’an para tij, qante aq shumë saqe dridhej nga frika e madhe. Ishte njeri i pabesueshëm. E mësoi Kur’anin përmendësh në moshën 12 vjeç, Por ishte vërtet i madh.

Allahu me fjalimin e Tij, Kur’anin, e bënin të madh! Prej atëher fitoi njohuri të shumta. Po tregoj për atë që personalisht e kam parë dhe ndier në shpirtin tim prej tij.

E mësoi Sahihun e Muslimit përmendësh, tek mua për dy javë. Te shoku jonë i tretë, se ishim tre shokë, e mësoi Sahihun e Buhariut për dy javë. Dhe e dini çfarë? Nuk e dija që e ka mësuar Sahihun e Buhariut te shoku im, dhe ai nuk e dinte se tek mua e ka mësuar Sahihun e Muslimit.. E dontë sinqeritetin. E donte Sirr Essidkiun rahimehullah! E din pse Sirr Essidkiiun? Sepse Sirr Essidkiu ishte i njohur për nga sinqeriteti dhe e donte sinqeritetin.

Në shkollë ishte nga nxënësitë më të shquar, bile edhe ndër më të mirët. Pas mësimit në shkollë flinte deri pas mesditës. Pas namazit te ikindisë ishte me Kur’an në dorë. Pas namazit të akshamit dëgjonte ligjëratat e dijetarëve musliman. Prej jacisë deri në ora 23 lexonte lëndët shkollore. Prej orës 23 deri në namazin e sabahut falte namazin e natës për çdo ditë! Ju përkujtoj se po tregoj për atë i cili ka jetuar shum afër me ne! Ai është nga këto vende.. Duke lexuar Kur’an, qante me lotë! Kam lexuar nga të parët tanë shumë. Kam lexuar disa nga ata duke lexuar Kur’an u binte të fikët nga devotshmëria. Por me sytë e mi asnjëher nuk kasha parë, perveq tek ky djal.

E falnim namazin e xhumasë, dhe imami lexoi ajetin: Banuesit e zjarrit i thërrasin (dhe i lusin) ata në Xhennet (duke ju thënë): “Na qitni diç nga uji apo nga ajo që u ka furnizuar All-llahu (se mbaruam nga etja)!” Ata (në Xhennet) thonë: “All-llahu i ka ndaluar që të dyja këto për jobesimtarët!” (Al-A’raf, 50) duke dëgjuar këtë ajet i ra të fikët dhe me kokë në tokë ra. Menduam që ka vdekur…




Shpesh flinte tek mua. Një natë, u bëra sikur flija, duke dashur të shoh çdo të bëj. U çua dhe u bind se unë po flej dhe filloj të falej. Më zuri gjumi dhe zgjohesha shpesh, dhe ai ishtë në rekatin e njëjtë… Pastaj, shkoi në ruku, dhe unë prisja sa gjatë do të qëndroj, por më kishte zënë gjumi duke pritur…


Natën tjetër, lexontë Kur’an dhe kur arriti në ajetin “Jo, kurrsesi, ajo (para) është Ledhdha - flaka (emër i Xhehennemit). Është që heq kapakët e kokës. (Al-Ma’arixh, 15. dhe 16), qau aq shumë saqë i ra të fikët nga devotshmëria dhe frika ndaj Allahut të Lartësuar. E zgjova. Shkoi të marrë abdest, pastaj filloi të falej përsëri dhe kur arriti përsëri të ajetet “Jo, kurrsesi, ajo (para) është Ledhdha - flaka (emër i Xhehennemit). “Është që heq kapakët e kokës. (Al-Ma’arixh, 15. dhe 16), qau aq shumë saqë i ra të fikët nga devotshmëria. Përsëri e zgjova dhe ai shkoi të marr abdest dhe kjo përsëritej deri në namazin e sabahut. Dhe nuk ndalej duke qarë.

Në namaz përmendësh mbaronte leximin e Kur’anit çdo tre ditë. Kurse për çdo javë lexonte Kur’anin gjatë ditës. Këtë nuk e transmetoj nga dikush, por tregoj atë që personalisht e kam parë. Për Zotin, e përmendte Allahun më shumë se 12 000 herë! Unë vetë i kam llogaritur! E pyeta pse aq shum e përmend Allahun, dhe ai më përgjigjej: “Nuk do të ma kaloj Ebu Hurejra! Nuk do të ma kaloj Ebu Hurejra!” Kjo ka ndodhur në moshën 17 vjeçare.

Habitesha për çdo herë…Nuk kam ditur çfar të them për atë… Thjesht,, ishte i pabesueshëm. Kur do ti thuhej që të mësoj diçka përmendësh, ai vinte ditën tjetër dhe e kishte mesuar përmendësh sikurse emrin e tij.



Sikur të dini mëkatin (gjynahin) e tij… Do t’jua them më vonë cili ishte mëkati i tij! Kur e shihim ndonjë të ri që kishte haruar mësimet e fesë, i thoshim djaloshit që ta ftojë në besim. Për Zotin, për dy ditë ne e shihnim atë të ri më ndryshe. Për dy ditë e shihnim atë djal në safin e parë! Para kësaj ky i ri pinte çigaren, degjonte muzikë, bënte shumë harame. Por, u pa thirrja e shokut që ishte shum e vlefshme.
Një ditë falte dy rekat në mesxhid, kur hyri nje plak. Kur e pa se ishte përqëndruar ne namaz, i ra më shkop. Kur mbaroi me namazin, iu drejtua plakut pse me re me shkop. Plaku i tha se kishte shum vesvese dhe i pengonte të tjerët. Kur e degjoi këtë, i ngriti duart dhe e luti Allahun që ky plak ta kuptoj dhe ta përmirsoj namazin e tij (djalit). Kjo ka ndodhur para namazit të ikindisë. Ju betohem në Allah, se ky plak nuk e fali namazin e akshamit me ne! U sëmur dhe qëndronte në krevatin e tij, dhe ashtu mbeti disa javë. Kur e takova djaloshin dhe i thash: “Frigoju Allahut, njeriu ende është në shtëpi i sëmurë dhe smund të lëviz nga shtrati..” Më tha: “Për Allahun atë nuk e kam dashur!” I thash që ti lutet Allahut me dua, që Allahu ta shëroj, menjëher i ngriti duart dhe tha: “ E lus Allahun ta shëroj!” Për Zotin, plaku erdhi namazin e ardshëm në mesxhid dhe u fal me ne.



Ishim në Harem (Mekke). Ai mbante syze të trasha me dioptri të madhe. Ju përkujtoj se ky djalosh është prej kohës tonë! E njoh mirë! Është shoku im!!! Unë jam më i vjetër se ai për nga vitet, por ai është më i madh te Allahu se mua! Siqë thash, ishte në harem dhe mbantë syze të trasha që djaloshit i pengonin. Kishte dëshirë që ato ditë të udhëtoj për në Palastinë. U çua dhe shkoj te Zemzemi, të gjithë e panë atë… Ishim 17 njerëz të çilët janë dëshmitar të kësaj ngjarje. I nxorri syzet dhe mori gotën me ujë Zemzemi dhe tha: “ Zoti im, më jep shëndet në pamjen time” dhe piu ujë, dhe pastaj tha: “Allahu ekber” dhe i hodhi syzet. Allahu ja ktheu të parit plotësisht. Para kësaj ai shihtë shumë pak. Kjo ndodhi para syve të mij dhe të pranishmëve.. Dhe dikush e pyeti sa është ora, kurse saati ishte më larg. Tha:”Ora është kaq dhe kaq”. Tamam aq sa edhe ishte! Lexonte Kur’an pa syza. Pamja ju kthye plotësisht. Me (lutje) dua Allahut! 40:60. “ Zoti juaj ka thënë: “Më thirrni Mua, Unë ju përgjigjem.”

Të shumta janë kësi lloj ngjarjesh të lidhura me këtë djalosh, por kjo kohë këtu nuk mjafton për tu treguar krejt.



Një ditë e pyeta për gabimet e tij. Kur e pyeta? E pyeta kur lexonte ajetet që Allahu flet për Ditën në të çilën disa fytyra do të zbardhen kurse disa të tjera do të nxhihen…

Vallahi, ka qarë aq shumë saqë zemra ime po më dhimbte kur isha duke e parë: “ Çfarë të bëri kështu sikurse je? Dëshiroj edhe unë të qaj si ty” Dëshiroj edhe unë, të ndiej atë bukuri që e ndien ai! Ai më tha se i kujtohet se ka bërë një gabim. E peyta cili është ai gabim? Kur do të dëgjoni do të qeshni. Thotë: “Isha viti i dytë në shkollë të mesme, dhe hyra në dyqan dhe mora një çokollatë dhe e hëngra. Nuk e pagova… dhe çdo herë jam sëmurë për atë që e hëngra.” Ai ishte gabimi i tij i vetëm!!!

Kaloi ne botën tjetër, iu kthye Allahut, dhe ishte 20 vjeç. Vdiç por shembulli i tij mbeti! Tregimi nga jeta e tij është e gjallë!

E njihja personalisht …



Përshati dhe përktheu: Enes Cermenika

[LOGIC]

Abdullah ibnu Hudhafe Esehmij





"Çdo musliman ka të drejtë ta puthë kokën e Abdullah ibnu Hudhafes dhe unë i pari e bëj këtë."

Umer ibnul Hattab



Heroi i tregimit tonë është një njeri nga sahabët, i cili quhet ABDULLAH IBNU HUDHAFE ES-SEHMIJ.

Historia ka mundësi të kalojë para këtij njeriu ashtu sikurse kaloi para miliona arabëve para tij pa i përmendur fare.


Mirëpo, Islami madhështor ia bëri të mundur Abdullah ibnu Hudhafes të takohet me dy sundimtarët e botës së asaj kohe: Kisranë e persianëve dhe Cezarin, perandorin e romakëve, dhe me secilin prej tyre të ketë nga një ndodhi, të cilat do t'i ruajë kujtesa e kohës dhe do t'i rrëfejë historia.

* * *

Ngjarja e tij me Kisranë e persianëve ndodhi në vitin e gjashtë të hixhretit, kur Pejgamberi (alejhi selam) vendosi t'i dërgojë disa prej sahabëve të vet me mesazhe mbretërve dhe perandorëve të huaj, me anë të të cilëve i ftoi në fenë islame.

Muhammedi (alejhi selam) ishte i vetëdijshëm për rrezikun që mbarte në vete ky mision.

Emisarët e tij do të shkonin në vende të largëta, të cilat nuk kishin pasur rast t'i vizitonin më parë. Ata nuk kishin njohuri për gjuhët e atyre popujve e as nuk ua dinin temperamentin mbretërve të tyre.

Pastaj, do t'i ftonin ata mbretër të braktisnin fetë e tyre dhe të hiqnin dorë nga pozitat dhe pushteti që mbanin dhe të hynin në fenë e një populli, i cili deri dje ishte i nënshtruar prej tyre.

Vërtet ky ishte një udhëtim i rrezikshëm. Ai i cili merrte guximin të nisej në atë rrugë, ishte i humbur, ndërsa ai që kishte fat të kthehej prej saj, ishte i lindur për së dyti.

Prandaj Pejgamberi (alejhi selam) i tuboi shokët e vet dhe u foli atyre. Pasi falënderon Allahun xh.sh., siç e kishte zakon, iu drejtua sahabëve të vet me këto fjalë:

Unë dëshiroj t'i dërgoj disa prej jush te mbretërit e huaj, prandaj mos polemizoni me mua ashtu si polemizuan të bijtë e Izraelit rreth Isait, të birit të Mejremes.

Sahabët iu përgjigjën:

O Pejgamber i Allahut, ne jemi në gjendje të kryejmë çdo urdhër tëndin, dërgona kudo që dëshiron ti!

* * *

Pejgambari (alejhi selam) i dërgoi gjashtë prej sahabëve t'i mbartin mesazhet e tij te mbretërit arabë dhe ata joarabë. Në mesin e tyre ishte edhe Abdullah ibnu Hudhafe Es-Shemija. Ishte emisar i Pejgamberit (alejhi selam), që mbarte mesazhin e tij te Kisra i Persisë.

* * *

Menjëherë pas udhëzimeve të marra nga Pejgamberi (alejhi selam), Abdullah ibnu Hudhafe e përgatiti devenë e tij. U përshëndet me bashkëshorten dhe fëmijët dhe u nis në misionin e tij të shenjtë, duke kaluar nëpër male të larta dhe rrafshina, i vetmuar, nuk kishte me vete askë, përveç Allahut xh.sh. Pas një udhëtimi të gjatë dhe të mundimshëm, arriti në kryeqendrën e Persisë, në pallatin e perandorit. Kërkoi leje për të hyrë te perandori dhe u tregoi ndihmësve të tij për mesazhin, që kishte me vete.

Kur Kisra mori vesh për këtë, u vesh me stolitë më të bukura perandorake dhe e ftoi parinë dhe njerëzit më me autoritet të marrin pjesë në mexhlisin e tij. Ata iu përgjigjen ftesës. Pastaj urdhëroi që t'i lejohet Abdullah ibnu Hudhafes të hyjë në pallatin e tij.

Abdullahu hyri te Perandori i persianëve i veshur me xhelabijen[1] e tij të hollë dhe me shallin e tij të bardhë prej materiali të vrazhdë, në të cilin dukej modestia arabe.

Megjithatë, ai ishte kryelartë, i vendosur. Në tërë trupin e tij ndiente fuqinë e Islamit dhe në thellësinë e zemrës së tij vlonte krenaria e imanit (besimit).

Posa e pa se ishte nisur në drejtim të tij, Kisra i dha shenjë njërit prej njerëzve të tij që t'ia merrte mesazhin prej dorës, por Abdullahu i tha:

Jo! Mua më ka urdhëruar i Dërguari i Allahut që këtë mesazh ta dorëzoj ty, personalisht në dorë, dhe unë nuk mund ta shkel urdhrin e të Dërguarit të Allahut.

Atëherë, Kisra iu drejtua njerëzve të tij:

Lëreni të afrohet pranë meje!

Abdullahu iu afrua Kisrasë dhe ia dorëzoi mesazhin e Pejgamberit (alejhi selam) me dorën e vet.

Kisra dha urdhër që të vijë një çatip arab prej banorëve të Hires.[2] Për një çast hyri çatipi, e Kisra e urdhëroi ta hapë mesazhin para tij dhe t'ia lexojë atij, në të cilin, përveç të tjerash, shkruante:

"Me emrin e Allahut, të Mëshiruesit e Mirëbërësit.

Prej Muhammedit, të Dërguarit të Allahut, deri te Kisra, të madhit të Persisë. Paqja qoftë mbi atë që i përmbahet udhëzimit...!"

Posa dëgjoi vetëm këtë pjesë të mesazhit në zemrën e Kisrës gufoi hidhërimi si zjarri. Fytyra e tij u skuq e u bë all dhe i gufuan damarët për arsye se Pejgamberi (alejhi selam) kishte filluar mesazhin me emrin e vet. E tërhoqi mesazhin prej dorës së çatipit të vet dhe nisi ta shqyejë, pa e ditur fare se ç'përmbajtje kishte në vazhdim, e në ndërkohë nisi edhe të bërtasë:

Mua të më shkruajë kështu, e ai është robi im?!!

Pastaj dha urdhër që Abdullah ibnu Hudhafe të nxirret prej mexhlisit të tij dhe ashtu u veprua.



* * *

Abdullahu doli prej mexhlisit të Kisras dhe nuk dinte se çka do të bënte Allahu me të.

A do të mbytet apo do të lihet i lirë?

Mirëpo, pasi mendoi një çast, tha:

"Pasha Allahun, le të ndodhë me mua çkadoqoftë, pasi që unë e dorëzova mesazhin e Pejgamberit (alejhi selam)" Nuk vonoi, i hipi devesë dhe u nis.

Pas një kohe, Kisrasë i kaloi hidhërimi, urdhëroi që të hyjë tek ai Abdullahu, por ai nuk ishte. E kërkuan në të gjitha anët, por ai kishte humbur pa shenjë, pa gjurmë.

E kërkuan në rrugën që shpiente drejt Gadishullit Arabik, por më kot, ai kishte shkuar.

Kur kishte arritur në Medinë, pas një udhëtimi të mundimshëm, Abdullahu u paraqit te Pejgamberi (alejhi selam) dhe i tregoi se çka kishte ndodhur me Kisranë dhe shqyerjen e mesazhit. Atëherë Pejgamberi (alejhi selam) tha:

Allahu ia shkatërroftë perandorinë!!!

Ndërkohë, Kisra i shkruajti Badhanit, mëkëmbësit të tij në Jemen: "Dërgoja atij njeriu që është paraqitur në Hixhaz dy njerëz të fuqishëm nga ana jote dhe udhëroji ata të ma sjellin mua."

Pa humbur kohë, Badhani dërgoi dy njerëz të fuqishëm, nga më të afërtit e tij, te Pejgamberi (alejhi selam) dhe me vete ua dha një letër në të cilën kërkonte prej tij të nisej së bashku me ata për t'u takuar me Kisran pa u vonuar.

Në bisedë me ta Badhani kërkoi prej tyre që ta hulumtojnë çështjen e Pejgamberit (alejhi selam) dhe t'i sjellin atij informata më të plota për të.

* * *

Ata u nisën dhe pas një kohe arritën në Taif, ku u takuan me disa tregtarë të Kurejshit dhe në bisedë e sipër i pyetën ata edhe për Muhammedin (alejhi selam) Ata u përgjigjën se ai gjendet në Jethrib. Tregtarët e Kurejshit vazhduan rrugën e tyre të gëzuar e të kënaqur dhe filluan t'i përgëzonin kurejshitët me këto fjalë:

Gëzohuni sepse Kisra do t'i kundërvihet Muhammedit dhe do t'ju kursej prej sherrit të tij!

Ndërkohë të dy njerëzit u drejtuan kah Medina dhe pas një udhëtimi të gjatë arritën atje, e takuan Pejgamberin (alejhi selam) dhe ia dorëzuan letrën e Badhanit duke i thënë:

"Mbreti i mbretërve, Kisra, i shkroi mbretit tonë Badhanit, të dërgojë dikë që të të çojë ty deri tek ai. Ne kemi ardhur që të nisesh me ne; nëse vjen, do t'i flasim Kisrasë për atë që është në të mirën tënde dhe të të kursejë nga keqtrajtimet dhe torturat. Nëse e refuzon këtë, ti e njeh fuqinë dhe vrazhdësinë e tij për të shkatërruar ty dhe popullin tënd."

Pejgamberi (alejhi selam) buzëqeshi dhe u tha atyre:

Kthehuni sot te devetë tuaja dhe ejani nesër tek unë!

Kur erdhën të nesërmen te Pejgamberi (alejhi selam) e pyetën:

A je përgatitur të udhëtosh me ne për t'u takuar me Kisranë?



Pejgamberi (alejhi selam) u përgjigj:

Nuk do ta takoni Kisranë pas sotit. Atë e vrau Allahu. Atë e përmbysi prej pushteti i biri Shirevejhi, në këtë natë dhe në këtë muaj.

Ia hodhën një vështrim fytyrës së Pejgamberit (alejhi selam) dhe dukeshin shenjat e habisë në fytyrat e tyre, pastaj i thanë:

A e di se çfarë je duke thënë?! A t'i shkruajmë Badhanit për këtë?!

Pejgamberi (alejhi selam) ua ktheu:

Po. Thojini po ashtu se feja ime do ta mbulojë tërë territorin e perandorisë së Kisrasë. Nëse e pranon fenë islame, do të ta jap atë që është nën sundimin tënd dhe do të të bëj sundues të popullit tënd.

Dolën prej Pejgamberit (alejhi selam) dhe u nisën të shkojnë te Badhani për ta informuar për tërë atë që kishin parë dhe dëgjuar.

Pasi i dëgjoi Badhani me vëmendje, u tha:

Nëse ajo që ka thënë është e vërtetë, atëherë ai është Pejgamber, e nëse jo, atëherë ne do të kemi tjetër qëndrim ndaj tij.

Nuk shkoi shumë kohë dhe Badhanit i arriti letra e Shirevejhit, në të cilën shkruante:

"Ju bëjmë me dije se unë e kam mbytur Kisranë dhe këtë nuk e kam bërë për asgjë tjetër, por vetëm në shenjë hakmarrjeje për popullin tim. Ai lejoi mbytjen e njerëzve më të ndershëm, e gratë e tyre i merrte robëresha dhe ua konfiskonte pasurinë. Posa të arrijë letra ime, bindju urdhrit tim, ti dhe të gjithë ata që janë me ty!"

Posa përfundoi Badhani letrën e Shirevejhit, e hodhi në një anë dhe e shpalli pranimin e fesë islame dhe me të e pranuan Islamin të gjithë persianët që ishin në Jemen.

Kjo ishte ngjarja që kishte ndodhur në takimin e Abdullah ibn Hudhafes me Kisranë e Persisë.

Cila ishte ngjarja që kishte ndodhur në takimin me Cezarin, të madhin e Romës (Bizantit).

Takimi i tij me Cezarin ndodhi gjatë sundimit të Omer ibnul Hattabit r.a. Ai takim ishte prej ngjarjeve më madhështore në histori.

Në vitin e nëntëmbëdhjetë të hixhretit Omeri r.a. dërgoi një ekspeditë ushtarake për të luftuar kundër romakëve, në mesin e të cilëve ishte edhe Abdullah ibnu Hudhafe Es-Sehmiju. Cezari ishte informuar për motivacionin dhe moralin e lartë, me të cilin njiheshin ushtarët muslimanë, si dhe besimin e madh që kishin ata në luftën e tyre në rrugën e Allahut dhe të Dërguarit të Tij.

Cezari i urdhëroi ushtarët e tij që nëse e zënë rob ndonjë ushtarë musliman, t'ia sjellin të gjallë. Deshi Allahu xh.sh. që Abdullah ibnu Hudhafe të zihet rob dhe të bjerë në duart e romakëve. Ushtarët e dërguan te perandori i tyre dhe i thanë: "Ky është njëri prej sahabëve të parë të Pejgamberit (alejhi selam), me duart tona e zumë rob dhe ua sollëm juve."

* * *

Perandori romak e shikoi gjatë Abdullah ibnu Hudhafen e pastaj tha:

Unë të ofroj ty një gjë.

Abdullahu pyeti:

Ç'është ajo?!

Perandori iu përgjigj:

Të ofroj të bëhesh i krishterë. Nëse e pranon këtë, do të lë të lirë dhe do të nderoj me çfarëdo pozite të duash.

Robi (Abdullahu) iu përgjigj me krenari dhe me vendosmëri: Larg asaj! Vdekja për mua është një mijë herë më e dashur se ajo që më ofron!

Cezari ia ktheu:

Unë po shoh se je njeri i mençur. Nëse më përgjigjesh në atë që të ofrova, do të jesh pjesëmarrës në konzën time dhe do ta ndajmë së bashku pushtetin tim.

Robi i lidhur me pranga buzëqeshi dhe tha:

Të betohem në Allahun se, sikur të ma dhuroje tërë pasurinë tënde dhe tërë pasurinë që kanë arabët, me qëllim që ta braktis fenë e Muhammedit (alejhi selam), për aq sa vetëm njëherë lëviz syri, nuk do ta bëja kurrë.

Kur e pa kokëfortësinë e tij, Perandori i tha:

Atëherë do të të mbys.

Abdullahu ia ktheu:

Bë ç'të duash!

Perandori urdhëroi që të kryqëzohet dhe i tha xhelatit në gjuhën romake:

Hidheni afër duarve të tij! I ofronte atij të bëhej i krishterë, mirëpo ai refuzoi.

Atëherë i tha:

Hidheni afër këmbëve të tij. I ofronte ta braktiste fenë e vet, por ai prapë e refuzoi ofertën.

Perandori urdhëroi të heqin dorë prej tij. Kërkoi prej xhelatit ta zbresë nga dërrasa e kryqëzimit. Pastaj kërkoi t'i sjellin një vorbë të madhe, të cilën e mbushën me vaj dhe e vunë mbi zjarr derisa vloi. Pastaj i mori dy muslimanë të zënë robër dhe urdhëroi që njëri prej tyre të hidhet në të. Për një çast i tërë mishi iu shkri dhe iu panë eshtrat.

Perandori iu drejtua Abdullah ibnu Hudhafes dhe i ofori përsëri të bëhet i krishterë, por këtë herë refuzimi i tij ishte edhe më i fuqishëm se herëve të tjera.

Pasi humbi çdo shpresë se do ta braktiste fenë islame, urdhëroi ta hidhnin në vorbën e mbushur me vaj të vluar, në të cilin gjeti vdekjen shoku i tij musliman. Në momentin kur e morën ta hidhnin në të, i lotuan të dy sytë. Njerëzit e Cezarit e vërejtën këtë dhe i thanë: "Robi po qan." Perandori mendoi se ai po qan nga frika se po i dhimbsej jeta, prandaj urdhëroi e tha:

"Kthejeni tek unë!" Kur ia sollën përpara, i ofroi të bëhet i krishter, por Abdullahu përsëri refuzoi.

Atëherë, Perandori e pyeti:

Medet për ty. Ç'është ajo që të shtyu të qash?!

Abdullahu u përgjigj:

Ajo që më bëri të qaj ishte se thashë me vete: "Të hedhin në këtë vorbë dhe të del shpirti. Do të dëshiroja që të kem aq shpirtra sa është numri i qimeve në trupin tim dhe të gjithë ata të hidhen në këtë vorbë, në rrugën e Allahut.

Diktatori, atëherë i tha:

A don ta puthësh kokën time e të të liroj?!

Abdullahu iu përgjigj:

Me kusht që t'i lirosh edhe të gjithë ushtarët muslimanë të zënë robër.

Cezari u përgjigj:

Po, do t'i liroj dhe muslimanët e zënë robër.

Abdullahu tregon:

Thashë me vete: "Ta puth kokën e njërit prej armiqve të muslimanëve dhe të lirohem unë dhe të gjithë muslimanët e zënë robër, ky ndoshta nuk është mëkat i madh për mua.

Pastaj iu afrua atij dhe ia puthi kokën. Atëherë, perandori romak dha urdhër që të tubohen të gjithë muslimanët e zënë robër dhe të lirohen.

* * *

Pas lirimit nga robëria, Abdullahu shkoi te Omer ibnul Hattabi r.a. dhe i lajmëroi për këtë, për Omeri u gëzua shumë. Pasi i shikoi robërit, u tha:

Është detyrim i çdo muslimani ta puthë kokën e Abdullah ibnu Hudhafes dhe unë filloj i pari.

Pastaj u ngrit dhe ia puthi kokën...


Dr. Abdurrahman Rafet el Basha

[LOGIC]

Tufejl ibnu Amr Edeusi




"O Zoti im, bëji atij një shenjë që do ta ndihmojë në bamirësi!"

Nga lutja e Pejgamberit (alejhi selam) për të



Tufejl ibnu Amr Edeusij, ishte prijës i fisit Devs në kohën e injorancës (në periudhën paraislame), njëri prej njerëzve më me autoritet të parisë arabe dhe prej njerëzve më të ndershëm, të rrallë, të asaj kohe.



Tek ai asnjëherë nuk hiqej vorbulla nga zjarri, dhe as nuk mbyllej dera e shtëpisë para mysafirëve.



Ushqente të uriturit, siguronte të frikësuarit dhe strehonte ata që kërkonin strehim.

Përveç kësaj, ai ishte mendjehollë, i zgjuar, poet i ndjeshëm dhe orator.



* * *



Një ditë prej ditësh, Tufejli u largua nga vendbanimi i popullit të tij në "Tuhame" dhe u nis për në Meke. Në atë kohë rrëmuja e luftës ndërmjet Pejgamberit (alejhi selam) dhe pabesimtarëve kurejshit kishte arritur kulmin. Secila palë dëshironte të përfitonte në anën e vet sa më shumë miq dhe aleatë. Ndërsa Pejgamberi (alejhi selam) i lutej Krijuesit të vet, e arma e tij e vetme ishte besimi i vërtetë.



Pabesimtarët kurejshit i ishin kundërvënë thirrjes së tij, e luftonin me çdo mjet dhe në çdo mënyrë i largonin njerëzit nga feja.



Tufejli u gjet në këtë luftë i papërgatitur dhe do të hyjë në të pa ndonjë qëllim të caktuar.



Ai nuk kishte ardhur në Meke për këtë qëllim, e as që i kishte shkuar ndërmend ndonjëherë për konfliktin e mëparshëm ndërmjet Muhammedit dhe kurejshitëve.

Rreth këtij konflikti, Tufejli përjetoi një ndodhi që konsiderohet prej tregimeve më të çuditshme. Ta dëgjojmë pra.



Tufejli tregon e thotë:

Arrita në Meke. Posa më panë, paria e Mekës u nisën nga unë. Më pritën shumë mirë dhe më nderuan me një mikpritje që nuk mbahet në mend.



Pastaj u tubuan rreth meje më të zgjedhurit e kurejshitëve dhe më thanë:

O Tufejl! Ti erdhe në vendin tonë. Ky njeri, i cili pretendon se është Pejgamber, na ka përçarë dhe na ka prishur. Ne kemi frikë se mos do të ndodhë me ty dhe me popullin tënd ajo që na ka ndodhur neve. Kujdes, e mos fol me atë njeri! As mos dëgjo prej tij asgjë, sepse ai ka disa fjalë, të cilat i ngjajnë magjisë: e ndan fëmijën prej prindit, vëllanë prej vëllait e gruan prej burrit.



* * *

Tufejli pastaj vazhdon e thotë:

Betohem në Allahun se, derisa më tregonin lajme të çuditshme për të dhe duke më frikësuar mua dhe popullin tim për veprat e tij të çuditshme, vendosa që të mos i afrohem atij, të mos i flas e as të mos dëgjoj prej tij asnjë fjalë.



Në mëngjes herët u zgjova dhe shkova për të bërë tavaf rreth Qabes, që të kërkoj ndihmë nga idhujt e vndosur në të, ku bënim haxhin dhe i adhuronim ata. Para se të nisesha, i mbylla të dy veshët me pambuk, nga frika se mos do të depërtojnë tek unë fjalët e Muhammedit.



Mirëpo, posa hyra në Qabe, e pashë Muhammedin duke u falur, e falur që ndryshonte nga të falurit tonë, edhe adhurimi i tij ndryshonte nga adhurimi ynë. Pamja e tij më magjepsi dhe mënyra e adhurimit të tij më mahniti. E pashë veten duke iu afruar atij padashje dhe për një çast e gjeta veten pranë tij. Deshi Allahu të arrijë te veshët e mi ajo që thoshte ai. Dëgjova fjalë tejet të bukura dhe thashë me vete:



"Medet për ty, o Tufejl!"

Ti je njeri i mençur dhe poet. Je në gjendje të dallosh të mirën prej të keqes. Ç'të pengon ty të dëgjosh prej këtij njeriu se ç'thotë?

Nëse ajo që thotë është e mirë, e pranon, e nëse është e keqe, e lë.

Tufejli pastaj vazhdon rrëfimin e tij:



Qëndrova aty derisa u largua Pejgamberi (alejhi selam) dhe u nis për në shtëpinë e vet. U nisa menjëherë pas tij dhe, ndërsa ai hyri në shtëpinë e tij dhe deshi ta mbyllë derën, e arrita dhe i kërkova leje të hyj me të. Menjëherë ia fillova bisedës dhe i thashë:



O Muhammed! Populli yt më ka thënë për ty kështu e ashtu. Betohem në Allahun se më frikësuan prej teje deri në atë shkallë saqë i mbylla të dy veshët me pambuk me qëllim që të mos dëgjoj prej teje asgjë. Mirëpo, deshi Zoti e dëgjova diçka dhe e hetova se është e bukur.



Më trego për çështjen tënde. Pejgamberi (alejhi selam) i tregoi në detaje dhe ia lexoi atij kaptinën "ElIhlas" dhe "ElFelek".



Tufejli pastaj thotë:

Betohem në Zotin se asnjëherë nuk kam dëgjuar fjalë më të bukura se fjalët e tij dhe as që kam parë njeri me parime dhe mësime më të drejta.

Në atë moment ia dhashë dorën dhe dëshmova se "nuk ka Zot tjetër përveç Allahut, dhe se Muhammedi është i Dërguari i Tij", dhe kështu hyra në fenë islame.



Tufejli pataj vazhdon rrëfimin e tij:

Pas kësaj qëndrova një kohë në Meke për t'i mësuar bazat e fesë islame dhe mësova përmendsh disa pjesë të Kur'anit. Kur vendosa të kthehem te populli im, Pejgamberit (alejhi selam) i thashë:



O i Dërguari i Allahut! Fjala ime ka peshë në fisin tim. Unë do të kthehem te populli im dhe do t'i ftoj ata në fenë islame. Lute Zotin të më japë një shenjë, që do të më ndihmojë në thirrjen time. Atëherë Pejgamberi (alejhi selam) tha: "O Zoti im, jepi këtij një shenjë!"



U nisa për te populli im dhe kur arrita në një vend të lartë, prej ku dukeshin shtëpitë e tyre, në mes të syve të mi u paraqit një dritë, një si kandil, e thashë:

O Zoti im, bëje atë jashtë fytyrës sime, sepse kam frikë se ata do të mendojnë se ky është dënim për mua, për shkak të braktisjes së fesë së tyre.



Posa hyra në shtëpinë time, hyri babai im i shtyrë në moshë dhe i thashë:

Largohu prej meje, o babai im! Ti nuk je imi e as unë nuk jam yti!

Babai i habitur ma ktheu:



Përse, o biri im?!

Iu përgjigja:

Unë jam bërë musliman dhe kam kaluar në fenë e Muhammedit (alejhi selam)

Babai ma ktheu:

Në rregull, biri im. Feja jote është edhe feja ime!

Atëherë i thashë:

Shko lahu dhe pastroi rrobat, e pastaj eja tek unë që ta mësoj atë që kam mësuar unë.

Babai shkoi e u la, i pastroi rrobat e veta dhe pastaj erdhi. Ia paraqita fenë islame dhe e pranoi.

Pas tij erdhi gruaja ime, së cilës i thashë:

Largohu prej meje, sepse nuk jam yti e as ti nuk je imja!

Gruaja e habitur ma ktheu:

Përse?! Të betohem në babanë dhe nënën time?!

Iu përgjigja:

Na ka ndarë feja islame. Unë kam pranuar Islamin, fenë e Muhammedit.

Atëherë ajo tha: Feja jote është edhe feja ime.

I thashë: Shko, pastrohu me ujin e "DhishShera"! E "Dhish Shera" ishte një idhull i posaçëm për fisin "Devs", rreth të cilit zbriste ujë nga kodra."

Gruaja e habitur ma ktheu:

Të betohem në babanë dhe nënën time, a mos po u ndodh fëmijëve ndonjë e keqe nga "DhushShera"?

Ia ktheva me hidhërim:

Medet për ty dhe për "DhushSheran"?! Të thashë shko dhe pastrohu atje, larg prej syve të njerëzve, e unë të garantoj ty se ai gur i shurdhër nuk është në gjendje të të bëjë asgjë.

Shkoi dhe u pastrua. Pastaj u kthye. Ia paraqita fenë islame dhe e pranoi.

Pastaj e thirra fisin tim "Devs", por ata ngurruan t'i përgjigjen thirrjes sime, përveç Ebu Hurejres, i cili ishte më i shpejti në pranimin e fesë islame.



* * *



Tufejli pastaj vazhdon e thotë:

Shkova te Pejgamberi (alejhi selam) në Meke bashkë me Ebu Hurejren. Posa më pa, Pejgamberi (alejhi selam) u gëzua për ardhjen time dhe më pyeti:

Çka ka, o Tufejl?!





Iu përgjigja:

Zemra të ngurta dhe mosbesim i madh. Në fisin tim "Devsin" ka triumfuar e keqja dhe amoraliteti.

Pejgamberi (alejhi selam) u çua, mori abdes, u fal dhe i ngriti duart lart kah qielli. Ebu Hurejre tregon:

"Kur e pashë ashtu, më hyri frika se mos po e mallkon popullin tim e do të shkatërrohet dhe thashë: "Medet për popullin tim!"

Mirëpo, Pejgamberi (alejhi selam) filloi t'i lutet Allahut me këto fjalë:

O Zoti im, udhëzoje Devsin!!! O Zoti im, udhëzoje Devsin!!! O zoti im, udhëzoje Devsin!!!

Pastaj u kthye kah Tufejli dhe tha:

Kthehu te populli yt, sillu butë me ta dhe thirri ata në fenë islame!



* * *



Tufejli pastaj vazhdon e tregon:

Derisa unë isha në mesin e fisit Devs duke i thërritur ata në fenë islame, Pejgamberi (alejhi selam) u shpërngul në Medinë. Ndërkohë ndodhi lufta e Bedrit, e Uhudit dhe e Hendekut. Një ditë prej ditësh shkova te Pejgamberi (alejhi selam) dhe me mua ishin tetëdhjetë shtëpi të fisit Devs, të cilët kishin pranuar fenë islame. Kjo e gëzoi pa masë Pejgamberin (alejhi selam) dhe na dhuroi një pjesë nga preja e luftës së Hajberit, kurse ne i thamë:

O i Dërguari i Allahut, na cakto neve krahun tënd të djathtë në çdo luftë dhe le të jetë shenja jonë "mebrur".

Tufejli pastaj vazhdon rrëfimin e tij:

Vazhdimisht isha me Pejgamberin (alejhi selam), deri në çlirimin e Mekës dhe një ditë prej ditësh i thashë:

O i Dërguari i Allahut më dërgo te "Dhulkeffejni", idhull i Amër ibnu Hamemes, që ta djeg atë... Pejgamberi (alejhi selam) më lejoi dhe shkova tek idhulli në krye të një çete të popullit tim.

Posa arrita tek idhulli dhe desha t'ia vë zjarrin, rreth tij u tubuan gratë, burrat dhe fëmijët, e vëzhgonin dhe pritnin se do të gjuajë rrufeja, nëse i bëja çfarëdo dëmi "Dhulkeffejnit".

Mirëpo, në prezencën e adhuruesve të tij u drejtova kah idhulli dhe nisa të fusë zjarr në brendinë e tij, duke recituar;

"O `Dhulkeffejn', nuk jam prej adhuruesve të tu.

Lindja jonë është më e vjetër se lindja jote.

Unë e ndeza zjarrin në brendinë tënde".

Me shkatërrimin e idhullit "Dhulkeffejn" u shkatërrua çdo gjë që kishte mbetur nga mosbesimi në fisin Devs dhe i tërë populli pranoi fenë islame.

Pas kësaj ngjarje, Tufejl ibnu Amr Edeusij mbeti me Pejgamberin (alejhi selam) derisa i Dërguari i Allahut ndërroi jetë.

Pas vdekjes së Pejgamberit (alejhi selam) dhe me kalimin e hilafetit në duart e Ebu Bekr EsSidikut, Tufejli me gjithë të birin ishte në shërbim të halifes së Pejgamberit (alejhi selam)

Posa filluan luftërat kundër renegatëve të fesë islame, Tufejli u mobilizua së bashku me të birin e tij, Amrin, në krye të ushtrisë së muslimanëve në luftë kundër Musejleme elKedhdhabit.

Gjatë rrugës së tij për në Jemame pa një ëndërr, të cilën ua tregoi shokëve të vet dhe u tha:

Unë kam parë një ëndërr. Cili prej jush mund të ma shpjegojë domethënien e saj?

Shokët e pyetën:

Çfarë ke parë?

Tufejli u përgjigj:

Pashë se i kisha qethur flokët, një zog doli prej gojës sime, një grua më futi në barkun e saj dhe se djali im Amri filloi të më kërkojë me të shpejtë, mirëpo diçka e pengoi që të më bashkangjitet.

Shokët i thanë:

Dhashtë Zoti e të jetë mirë.

Tufejli iu ktheu atyre:

Pasha Allahun, sa më përket mua, unë e kam shpjeguar atë.

Sa i përket qethjes së flokëve të mi, kjo do të thotë se mua do të më prehet koka.

Ndërsa shpendi që doli prej gojës sime, ai është shpirti im.

Kurse gruaja, e cila më futi në barkun e saj, simbolizon tokën në brendinë e së cilës do të varrosem.

Por, edhe dëshira ime e kahershme është që të vdes shehid.

Ndërsa kërkesa e birit tim dhe nxitimi i tij pas meje do të thotë se edhe ai do të kërkojë të bjerë shehid sikurse unë, me lejen e Zotit xh.sh., mirëpo, ai do ta arrijë këtë më vonë.

Në luftën e Jemames, sahabi i ndershëm, Tufejl ibnu Amr Ed Devsij, tregoi trimëri të rrallë, derisa ra shehid në fushën e betejës. Ndërsa i biri i tij, Amri, vazhdoi të luftojë derisa e lodhën plagët dhe iu pre dora e djathtë. Pas mbarimit të betejës, u kthye në Medinë duke lënë në mejdanin e luftës babanë dhe dorën e vet.

Në kohën e sundimit të Omer ibnul Hattabit, Amr ibnu Tufejli shkoi një herë në vizitë tek ai dhe ndërkohë Omerit ia sollën ushqimin dhe të gjithë njerëzit që ndodheshin aty u ulën në sofrën e Omerit, përveç Amrit, i cili u largua. Kur Omeri vërejti mosprezencën e tij, pyeti:

Çfarë ke, o Amr?! Ndoshta ti nuk deshe të ulesh për shkak se turpërohesh prej dorës sate.

Amri u përgjigj:

Po. O halife (sundues) i besimtarëve...

Omeri, atëherë ia ktheu:

Betohem në Allahun se nuk do ta kërkoj këtë ushqim derisa mos ta përziesh me dorën tënde të prerë. Betohem në Allahun se nuk është asnjëri në mesin tonë që një pjesë e tij e ka në xhenet, përveç teje, duke aluduar në dorën e tij.



* * *



Ëndrra e rënies shehid i dilte parasysh vazhdimisht, që nga koha kur ishte ndarë prej babait. Kur u zhvillua lufta e Jermukut, Amri nxitoi të marrë pjesë në të, bashkë me të tjerët, dhe në betejë e sipër, në kulmin që kishte arritur lufta, ai ra shehid, gjë që edhe e kishte paralajmëruar babai i tij disa vjet më parë.

Allahu xh.sh. e mëshiroftë Tufejl ibnu Amrin. Ai ishte shehid dhe baba i shehidit.




Shkruar nga Dr. Abdurrahman Rafet el Basha
http://www.burimijetes.com

[LOGIC]

Seid ibnu Amir el Xhumehi
Shkruar nga Dr. Abdurrahman Rafet el Basha

http://www.burimijetes.com



"Seid ibnu Amir el Xhumehij është njeriu që bleu ahiretin me dynja dhe preferoi Allahun dhe Pejgamberin e Tij mbi këdo tjetër."

Historianët

I riu Seid ibnu Amir el Xhumehij ishte njëri prej atyre mijërave që kishin dalur në vendin e quajtur "Ten'im", jo larg Mekës, me ftesën e parisë kurejshite, që të jenë dëshmitarë të ekzekutimit me vdekje të HUBEJB IBNU ADIJJIT, njërit prej sahabëve të Muhammedit (alejhi selam), të cilin e kishin zënë tradhtisht kurejshitët.

Fuqia e tij e pafrenueshme rinore i kishte mundësuar të depërtojë në mesin e turmës, derisa arriti te paria e Kurejshit, ku ishte Ebu Sufjan ibnu Harbi, Safvan ibnu Umeje e shumë të tjerë, të cilët shkonin në krye të kolonës.

Kjo i bëri të mundur që ta shohë robin e kurejshitëve të lidhur me pranga, ndërsa turma e grave, fëmijëve dhe e të rinjve e shtynin në drejtim të sheshit të ekzekutimit (trekëmbëshit). Këte e bënin në shenjë hakmarrjeje ndaj Muhammedit (alejhi selam) për të vrarët e tyre në betejën e Bedrit.

Kur turma e madhe arriti me robin e saj në vendin e caktuar për ekzekutimin e tij, i riu Seid ibnu Amir el Xhumehij qëndroi me shtatin e tij të hedhur duke e soditur Hubejbin se si e çonin te trekëmbëshi, ku edhe ia zgjidhën prangat. Atëherë u dëgjua zëri i tij i fuqishëm dhe i qetë në mesin e ulurimave të grave dhe të fëmijëve duke thënë:

"Nëse dëshironi, më lejoni t'i fal dy rekate para se të më ekzekutoni!"

Pastaj e pa Hubejbin se si u kthye kah Qabeja dhe i fali dy rekate. Oh, sa bukur i fali dhe sa mirë i kompletoi!

Pastaj e pa se si iu kthye parisë së popullit duke u thënë:

"Betohem në Allahun, se sikur të mos kishit menduar se po e zgjas namazin nga frika prej vdekjes, do të isha falur më gjatë!"

Më vonë e pa me dy sytë e vet se si populli e masakronte Hubejbin për së gjalli, duke ia prerë një nga një gjymtyrët e trupit e duke e pyetur:

A dëshiron që Muhammedi të jetë në vendin tënd e ti të shpëtosh?!

Derisa gjaku shkonte si rrëke prej trupit të tij, Hubejbi përgjigjej:

Betohem në Allahun se nuk do të dëshiroja të jem i qetë me gruan dhe fëmijët e mi, nëse Muhammedi (alejhi selam) theret, qoftë edhe nga një therrë.

Kur i dëgjuan këto përgjigje prej tij, të pranishmit i ngritën duart e tyre dhe brohoritën me zë të lartë: Mbyteni, mbyteni!!!

Pastaj Seid ibnu Amiri e pa Hubejbin se si e qonte shikimin e tij nga qielli, e ai ishte mbi dërrasën e ekzekutimit, dhe lutej duke thënë:

O Zoti im, mbyti ata, që të gjithë, dhe mos e përjashto asnjë! Pastaj dha shpirt e në trupin e tij nuk mund të numëroheshin të rënat e shpatave dhe të goditurat e shtizave.

***

Kurejshitët u kthyen në Mekke dhe në rrëmujën e ndodhive të reja harruan trupin e Hubejbit dhe vrasjen e tij.

Mirëpo, djaloshi i ri, Seid ibnu Amir el Xhumehij, asnjëherë nuk e hoqi nga mendja Hubejbin.

Hija e tij i paraqitej në ëndërr kur ai flinte, e kur ishte zgjuar ai e shihte hijen e tij. Gjithnjë e kishte parasysh pamjen e tij duke i falur ato dy rekate, të cilat i fali në qetësi, ndonëse ishte para dërrasës së varjes dhe gjithnjë i dukej se po e dëgjon zërin e tij kur ai lutej kundër kurejshitëve dhe kishte frikë se mos do ta godasë rrufeja apo diçka tjetër nga qielli.

Rasti i Hubejbit i mësoi Seidin atë që më parë nuk e dinte. Mësoi se jeta e vërtetë është besim dhe luftë dhe se për besimin dhe bindjen tënde vlen të luftosh deri në vdekje.

Mësoi, po ashtu, se besimi i fortë bën çudira dhe mrekullira.

Seidi mësoi se njeriu të cilin aq shumë e donin sahabet e tij patjetër duhet të jetë Pejgamber i përkrahur nga Zoti.

Kur i pa dhe i kuptoi të gjitha këto, Allahu xh. sh., ia hapi zemrën për Islam. Në një rast, ndërsa ndodhej në një tubim të madh, ai u ngrit dhe e shpalli distancimin e tij nga mëkatet e kurejshitëve, duke i braktisur idhujt dhe bestytnitë e injorancës së tyre dhe e shpalli haptazi se ai e pranoi fenë islame.
***

Më vonë, Seid ibnu Amiri emigroi në Medinë, e shoqëroi Pejgamberin (alejhi selam) dhe ishte pjesëmarrës në betejën e Hajberit dhe në betejat e mëvonshme.

Pasi Muhammedi (alejhi selam) ndërroi jetë dhe kaloi në jetën e amshueshme, duke qenë i kënaqur ndaj tij, Seidi edhe pas vdekjes së tij mbeti shpatë e mprehtë në kohën e Ebu Bekrit dhe Omerit r.a. Ai ishte shembull i rrallë i besimtarit, i cili e kishte blerë ahiretin me dynja dhe e kishte preferuar kënaqësinë dhe shpërblimin e Allahut xh. sh. mbi epshet e shpirtit dhe kënaqësitë e trupit.
***

Të dy halifet e Pejgamberit (alejhi selam) e njihnin mirë Sied ibnu Amirin, besnikërinë dhe devotshmërinë e tij, e prandaj edhe i dëgjonin këshillat e tij.

Në ditët e para të sundimit të Omer ibnul Hattabit hyri tek ai dhe iu drejtua me këto fjalë:

O Omer, të këshilloj të kesh frikë Allahun në marrëdhëniet me njerëzit e jo të kesh frikë prej njerëzve në marrëdhëniet me Allahun. Fjala jote të mos vijë në kundërshtim me veprën tënde, sepse fjala më e mirë është ajo të cilën e vërteton vepra!

O Omer: Bëhu i njëjtë për të gjithë muslimanët, fatin e të cilëve Allahu ta besoi ty, si ndaj atyre që i ke të afërt dhe atyre që i ke të largët. Dëshiroju atë që dëshiron për vetveten dhe familjen tënde. Mos ia dëshiro të keqen atyre, ashtu si nuk ia dëshiron të keqen vetvetes dhe familjes tënde. Bëhu i qëndrueshëm në vështirësi, në emër të së vërtetës. Në rrugën e Allahut mos u frikëso prej qortimit të askujt!

Omeri pastaj pyeti:

Kush mund ta bëjë këtë, o Seid?!

Ai u përgjigj:

Këtë mund ta bëjë një njeri si ti, të cilit Allahu ia besoi fatin e umetit të Muhammedit (alejhi selam) dhe në mes tij e Allahut nuk është askush tjetër.
***

Pas kësaj bisede, Omeri r.a. e ftoi Seidin që ta ndihmojë dhe i tha:

O Seid, unë po të emëroj vali të Himsit.[1]

Seidi iu përgjigj:

O Omer, pasha Allahun, mos më drejto nga kjo botë e ta harroj ahiretin!

Omeri i hidhëruar ia ktheu:

Ç'është me ju?! Më keni varur në qafë tërë këtë barrë (hilafetin) - udhëheqjen e muslimanëve - e pastaj më lëni vetëm!!

Atëherë Seidi ia ktheu:

Pasha Allahun, nuk do të lë!

Pastaj Omeri e emëroi vali të Himsit dhe i tha:

A të caktoj një pagë të rregullt?

Seidi iu përgjigj:

Ç'të bëj me të, o prijës i muslimanëve?! Ajo që më ndahet nga fondi i pasurisë së muslimanëve i plotëson nevojat e mia dhe më tepron.

Pastaj shkoi në Hims...

Nuk shkoi shumë kohë dhe erdhi tek Omeri një delegacion nga Himsi, në të cilin ai kishte besim të plotë.

Omeri iu drejtua atyre me këto fjalë:

Shkruani emrat e të varfërve të Himsit që t'u jepet një ndihmë e cila do t'ua plotësojë nevojat më elementare të tyre.

Delegacioni e përpiloi listën e të varfërve dhe ia dorëzoi Omerit r.a., e në mesin e të varfërve gjendej edhe emri i Seid ibnu Amirit.

Kur Omeri e pa emrin e tij pyeti:

Kush është ky Seid ibnu Amir?!

Ata iu përgjigjën:

Valiu ynë.

Omeri pyeti përsëri:

Valiu juaj i varfër?!

Ata u përgjigjën:

Po, pasha Allahun, kalojnë ditë të tëra e në shtëpinë e tij nuk ndizet zjarri.

Duke i dëgjuar këto fjalë, Omeri qau derisa lotët iu bashkuan në mjekër. Mori një mijë dinarë dhe i vuri në një qese dhe tha:

Përcillni Seidit të falat e mia dhe i thujini: "Halifeja e muslimanëve t'i ka dërguar këto të holla për disa nevoja personale."
***

Delegacioni shkoi te Seidi dhe ia solli qesen. E shikoi atë dhe kur i pa dinarët filloi t'i largojë duke thënë:

Ne jemi të Allahut dhe tek Ai do të kthehemi!

Ishte goditur sikur t'i kishte ndodhur ndonjë fatkeqësi. Kur e vërejti këtë gruaja e tij nxitoi tek ai për t'i dalë në ndihmë dhe e pyeti:

Çka të ka ndodhur, o Seid?!

A mos ka vdekur halifeja i muslimanëve?!

Seidi u përgjigj:

Jo, diçka më e madhe se ajo.

Kur ajo përsëri e pyeti: A mos kanë pësuar muslimanët disfatë në ndonjëren prej betejave të tyre?!

Seidi përsëri u përgjigj:

Jo, diçka edhe më e madhe.

Atëherë ajo pyeti:

Çka mund të jetë më e madhe se kjo?!

Ai u përgjigj:

Ka hyrë tek unë dynjaja, që të ma prishë ahiretin, dhe hyri e keqja në shtëpinë time.

Gruaja tha:

Largoje atë! - duke mos ditur asgjë për dinarët.

Ai e pyeti:

A do të më ndihmosh?

Ajo u përgjigj:

Po.

Seidi i mori dinarët dhe i ndau në qese të vogla e pastaj ua ndau muslimanëve të varfër.
***

Pas një kohe të shkurtër Omeri shkoi në vizitë në Sham për të parë për së afërmi gjendjen e popullit. Pastaj arriti në Hims, që quhej "el Kuvejfe" (Kufa e vogël), për shkak të ankesave të shumta të banorëve të Himsit ndaj valive të tyre, ashtu sikurse vepronin banorët e Kufes në Irak.

Me rastin e ardhjes së Omerit r.a. banorët e Himsit kishin ardhur për ta përshëndetur e ai i pyeti:

Si sillet valiu juaj!

Ata u ankuan dhe përmendën katër çështje, secilën më të madhe se tjetrën.

Omeri tregon e thotë: I bëra bashkë banorët e Himsit dhe valiun e tyre dhe e luta Allahun që të mos më zhgënjejë në të, sepse kisha besim të madh.

Kur u bënë së bashku tek unë, ata dhe valiu i tyre, u thashë:

Për çka ankoheni nga valiu juaj?

Ata u përgjigjën:

Nuk paraqitet në mes nesh vetëm pasi kalon një pjesë e mirë e ditës.

I thashë: Ç'thua për këtë, o Seid?

Heshti pak e pastaj tha:

Pasha Allahun, nuk kam dashur të flas për këtë. Mirëpo, pasi po më pyetni, po ju tregoj. Familja ime nuk ka shërbëtor, prandaj unë çdo mëngjes e përgatis brumin dhe e lë një kohë derisa të vijë e pastaj i gatuaj bukët. Pas kësaj marr abdes dhe dal në popull.

Omeri pastaj pyeti:

Cila është ankesa tjetër?

Ata thanë:

Askujt nuk i përgjigjet në ftesë gjatë natës.

I thashë: Ç'thua për këtë, o Seid?


U përgjigj:

Pasha Allahun nuk kam dashur ta nxjerr në shesh këtë. Unë ditën ia kam kushtuar nevojave të popullit, kurse natën e kam caktuar t'i bëj ibadet Allahut xh.sh.

Omeri pyeti prapë:

Cila është ankesa tjetër?

Ata u përgjigjën:

Nuk paraqitet te ne një herë në muaj.

E pyeta: Ç'thua për këtë, o Seid?

Ai u përgjigj:

Nuk kam shërbëtor, o udhëheqës i muslimanëve, dhe nuk kam rroba të tjera përveç këtyre që kam në trupin tim. Këto i laj një herë në muaj dhe i lë të thahen, e kur të thahen i vesh dhe dal në popull dikur vonë, nga fundi i ditës.

Pastaj Omeri pyeti përsëri:

Për çfarë ankoheni tjetër?

Ata u përgjigjën:

Shumë herë thellohet në mendime, kur rrimë së bashku, saqë nuk di se ku është.

E pyeta: "Ç'thua për këtë, o Seid?

U përgjigj:

Isha dëshmitar i mbytjes së Hubejb ibnu Adijjit, kur unë isha pabesimtar. E kam parë se si kurejshitët ia prenin gjymtyrët e trupit një nga një dhe i thonin:

"A do të dëshiroje që Muhammedi të jetë në vendin tënd?"

Ndërsa ai përgjigjej:

"Pasha Allahun, nuk do të dëshiroja që unë të jem i qetë me familjen time e me fëmijët e mi e Muhammedi të theret qoftë edhe prej një therre." Betohem në Allahun se çdoherë që më kujtohet ajo ditë dhe i bëj pyetje vetvetes përse nuk i dola në ndihmë, më kap frika se Allahu nuk do të ma falë këtë dhe për këtë arsye kaloj në atë gjendje.

Pas kësaj Omeri tha:

Falënderimi i qoftë Allahut, që nuk më zhgënjeu në paragjykimet e mia ndaj Seidit.

Pastaj nxori një mijë dinarë dhe ia dhuroi Seidit për t'i plotësuar disa nga nevojat e tij më elementare.

Kur i pa gruaja e tij tha:

Falënderimi i qoftë Allahut, i cili na liroi prej shërbimit tënd. Blej gjërat ushqimore dhe merre me pagë një shërbëtor.

Seidi ia ktheu:

A ke propozim më të mirë se ky?

Gruaja pyeti:

Cili është ai?!

Ai u përgjigj:

Ia japim Atij që na i kthen, atëherë kur ne kemi nevojë shumë të madhe për të.

Gruaja pyeti:

Kujt?!

Ia japim dikujt për Allahun, si hua më të mirë.

Gruaja ia ktheu:

Allahu të shpërbleftë me të gjitha të mirat!

Ende pa u larguar nga tubimi, dinarët i shpërndau në disa qese dhe i tha njërit nga familja e vet:

Dërgoja këta dinarë të vejës së filanit dhe jetimave të filanit, të varfërve të familjes së filanit dhe atyre që kanë nevojë prej familjes së filanit.
* * *

Allahu qoftë i kënaqur me Seid ibnu Amir el Xhumehiun. Ai ishte prej atyre që u jepte përparësi të tjerëve para vetvetes, edhe pse ai kishte nevojë për pasuri.

Dr. Abdurrahman Rafet el Basha

[1] Qytet në Siri, ndërmjet Damaskut dhe Halepit. Në të gjendet varri i heroit të madh islam - Halid ibnu Velidit.

[IntiFad@]

Njëri nga njerëzit e devotshëm dhe të urtë ka thënë “Lailahe il-lallah” shumë herë aty ku ishte, kur lëvizte dhe vazhodnte thoshte vazhdimisht, pastaj heshti.

Pas kalimit të një viti e përsëriti edhe një herë. Melaiket i thanë: “Ne nuk jemi ndal së shkruari veprat e mira të tua të vitit të kaluar.

Vëlla dhe motër: Nuk ka fjalë që shqiptohet më lehtë dhe arrihet sevab i madh se sa shqipitimi i fjalës “Lailahe il-lallah”.

I dashur nëse e shpërndan dhe e shqiptojnë dhjetë njerëz që ti je bërë shkas për këtë atëherë:

Kur të rëndon ty kjo botë mos thuaj:

O Krijuesi Im unë kam mund të madh (sprova të mëdha)..... por thuaj: O mundim (o sprova ime) unë e kam Krijuesin e Madh.


Allahumme sal-li ala sejjidina Muammedin ve ala ali sejjijdina Muhammed kema sal-lejte ala Ibrahime ve ala ali Ibrahime innke hamidun mexhid.

O Allahu im dërgoji salavatet tona mbi Zotriun tonë Muhammedin a.s. dhe mbi familjen e Tij ashtu sikur që ia ke dërguar Ibrahimit dhe familjes së Tij, vërtetë tij je që i pranon falenderimet dhe i Shenjtë.


Kur ti je i ulur në Ditën e Madhe të Kijametit edhe atë afër Xhennetit, e llogarit veten por e sheh se nuk ke mundësi që të hysh në të, e paprtimas të vjne një kodër e tërë të mirash por ti nuk e din se nga të vie kjo dhe prej ku????

Atëherë:

Vazho të thuash fjalën “Subhanallahi ve bihamdihi subhanallahil adhim” dhe dërgoja të gjithë atyre që i ke të regjistruar në adresën tënde elektronike në mënyrë që këto kodra të mbushen me të mira.

ALLAHU TË GJITHËVE UA SHPËRBLEFTË SECILËN PUNË TË HAJRIT

Dua për shtimin e rrizkut, dhashtë Allahu që kjo dua të jetë shkas për shtimin e rizkut tonë nga ana e Allahut të Madhëruar

MUNDOHU QË TA SHPËRNDASH DO TË HAPEN TY DYERT E RRIZKUT

“O Allahu im në qoftë se rizku im është në qiell ma zbrit, në qoftë se është në tokë ma nxjerr nga toka, në qoftë se është larg nga unë më afro atë, në qoftë se është afër atëherë më lehtëso, në qftë se është pak shumoje atë, e në qoftë se është shumë atëherë më beko mua në të.”

Leximi i sures El- Fatiha (Elhamdulil-lahi) e largon hidhërimin e Allahut.

Leximi i sures Jasin (Jasin vel Kur’anil Hakim) e largon etjne në Ditën

e Kijametit.

Leximi i sures Mulk (Tebarekel-ledhi) i largon dënimet (mundimet) e varrit.

Leximi i sures Kevther (Inna e’tajna) e largon armiqësinë.

Leximi i sures Kafirun (Kul ja ejjuhel kafirune) ta largon kufrin (jobesimin).

Leximi i sures Ihlas (Kulhuvellahu ehad) të largon nga nifaku (dyftyrësia).

Leximi sures Felek (Kul eudhu birrabbil Felek) të largon nga xhelozia.

Leximi i sures Nas (Kul eudhu birrabbinnas) të largon nga veseveseja (cytja e shejtanit të mallkuar).

Përgatiti: Dr. Hatixhe Ahmedi