Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[fisniku-student]

LETER NGA BURGU PER NENEN

LETRA NGA SHEJHUL ISLAM(IBN TEJMIJES)

SI PO E SHIHNI TITULLIN INSHALLAH NDASHT ALLAHU DO TE KENI MUNDSI TI LEXONI LETREN E SHEJHUL ISLAM IBN TEJMIJES
LETRA ESHTE DEGUAR NGA BURGU


Letra e Ibn Tejmijes drejtuar nenes se tij


Ne kete leter ai kerkon falje per largimin e tij nga Damasku dhe qendrimin ne Egjipt,pasi kjo ishte dicka e domosdoshme per perhapjen e dijes.(kjo ishte dicka spjegim se kur
eshte derguar letra ne fjale qe do ta lexoni me poshte ne dasht Allahu)

Bismilahi Rrahmani Rrahim


Nga Ahmed ibn Tejmije,derguar nenes sime te nderuar me shume respekt duke lutur Allahun qe t'i dhuroje asaj miresi dhe meshiren e Tij dhe
ta beje prej besimtareve te devotshme.

Es-selamu alejkum we rahmetullahi we berekatuhu…..

Falenderoj Allahun,pervec te Cilit askush nuk e meriton te adhurohet.Ai I meriton te gjtiha falenderimet dhe lavderimet tona,pasi Ai ka fuqi dhe pushtet mbi cdo gje te krijuar.I lutem Atij qe t;I dhuroje robit dhe te Derguarit Muhamed paqen dhe bekimet e Tij…

Nene!Kjo leter qe po ju shkruaj eshte nje nga miresite e shumta te Allahut,per te cilat e falenderojme dhe kerkojme prej Tij qe ten a I shtoje.

Ju e dini fare mire se qendrimi yne ne kete vend nuk eshte thjesht nje zgjedhje personale,por eshte nevoja e madhe e njerezve ajo qe na shtyn te vazhdojme te qendrojme.Nese e leme pas dore kete detyre,shume gjera te papelqyeshme mund te ndodhin.Besomeni,nene!
Deshira jone per ty kthyer tek ju eshte aq e madhe,sa do te deshironim qe zogjte ten a merrnin e te na sillnin prane jush fluturim,por mungesa jone eshte e justifkuar.Jemi te sigurte qe po ta dinit se si jane punet,do ten a keshillonit-dhe per kete e falenderoj Allahun-qe ta vazhdonim te qendronim.Sikur te ishte ne doren tone nuk do te kishim ndenjur as edhe nje dite me teper.Cdo dite I lutemi Allahut per vete dhe per ju qe te zgjedhe per ne ate qe eshte me e mire.Lutjuni edhe ju Allahut per kete gje…
Qendrimi yne ne kete vend nuk ka qene I kote.Allahu na ka hapur,me meshiren e tij,portat e miresise,begatise dhe udhezimit.Mendjet tona nuk kane qene ne gjendje as t'I imagjinonin keto dhurata te cmuara qe na ka dhuruar Zoti yne.
Ne shpresojme dhe lutemi qe cdo dite e re te jete dita e udhetimit drejt jush dhe ne asnje menyre nuk duhet te mendoni se ne veme para jush ndonje perfitim te kesaj bote.Jo vetem kaq,por ne jemi urdheruar t'ju japim juve perparesi ndaj shume ceshtjeve fetare qe jane me pak te rendesishme se fitimi I kenaqesise suaj.Mirepo ka shume ceshtje madhore,lenia pas dore e te cilave do te shkakonte deme te shumta,pasi ne perjetojme gjera qe nuk I dini.
Ajo qe kerkojme prej jush eshte te beni sa me teper dua qe Allahu ten a udhezoje kah se mires,pasi Ai eshte I plotfuqishem dhe dija e Tij perfshin cdo gje.I Derguari I Allahut salaAllahu alejhi ve selem ka thene:

,,Nuk ka lumturi me te madhe per njeriun se sa kur I lutet Allahut qe te zgjedhe me te miren per te dhe e pranon caktimin e Allahut pa kundershtimin me te vogel.Nuk ka mjerim me te madh per njeriun se sa kur nuk I kerkon Allahut te zgjedhe te miren per te dhe nuk eshte I kenaqur me caktimin e Tij.''(Trasm.Tirmidhiu ,Ahmedi dhe Hakimi.Ky I fundit thote se hadithi eshte I sakte.'')

Tregtari detyrohet te udhetoje e te qendroje per nje kohe te gjate ne vende te ndryshme,me qellim qe te fitoje.A nuk eshte qendrimi yne, pra,shume here me I velfshem se qendrimi I nje tregtari qe punon per gjera te nje rendesie jot e madhe.Ne mendojme qe po…
Ne mbyllje nuk me mbetet gje tjeter vec t'ju them ES-SELAMU ALEJKUM WE RAHMETULLAHI WE BEREKATUHU.Shume selam beni te gjithe te afermeve,te medhenj e te vegjel.fqinjeve dhe shokeve,nje nga nje….

(6)-Permbledhja e fetvave te Ibn Tejmijes 28/48

MARRURR NGA LIBRI:Resail min es-sixhni

Resail min es-sixhni-LETRA NGA BURGU

[fisniku-student]

Dialogu i imagjinuar në mes Njeriut dhe Kur'anit
(Thash shumë jam i vetmuar)




Thash:

Shumë jam i vetmuar.


Ai tha:

فَإِنِّي قَرِيبٌ
Unë jam (shumë) afër (teje). (Bekare, 186)


Thash:

Po, e di ti je afër meje, po unë jam larg teje, sikur të isha edhe unë afër teje.

Ai tha:

لَّذِينَ ءَامَنُوا إِنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ
Dhe unë kurrsesi nuk i largoj ata që besuan, ata janë afër Zotit të tyre. (Hud, 29)


Thash:

Po sa je afër meje?

Ai tha:

نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ
Ne jemi më afër tij se damari (që rrah) i qafës së tij. (Kaf, 16)


Thash:

Unë si të jem më afër teje?

Ai tha:

وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ
Ti përmende Zotin tënd në vete (heshtas), me respekt e me dro, jo me shprehje të larta, (përmende) në mëngjes e në mbrëmje dhe mos u bërë prej atyre që nuk kanë kujdes. (A'raf, 205)


Thash:

Më duhet ndihma se jam i vetmuar.

Ai tha:

اللَّهُ مَوْلَاكُمْ وَهُوَ خَيْرُ النَّاصِرِينَ
All-llahu është ndihmëtar i juaji dhe Ai është më i miri ndihmës. (Ali İmran, 150).


Thash:

Dikush më ngacmon që të më largoj prej Teje.

Ai tha:

لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ
Mos ndiqni rrugën e shejtanit, sepse ai është armik i juaji i hapët. (Bekare, 208).


Thash:

Kush është shejtani?

Ai tha:

إِنَّ الشَّيْطَانَ لِلْإِنْسَانِ عَدُوٌّ مُبِينٌ
S'ka dyshim, shejtani për njeriun është armik i hapët. (Jusuf, 5).


Thash:

Çfarë kërkon ai prej meje?

Ai tha:

إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ
Shejtani nuk dëshiron tjetër, përveç se nëpërmjet verës dhe bixhozit të hedh armiqësi mes jush, t'ju pengojë nga të përmendurit Zotit (Maide, 91).


Thash:

Po më trego për verën dhe bixhozin?

Ai tha:

فِيهِمَا إِثْمٌ كَبِيرٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَإِثْمُهُمَا أَكْبَرُ مِنْ نَفْعِهِمَا
Që të dyja janë mëkat i madh, e ka edhe dobi në to (të pakta) për njerëz, por dëmi i tyre është më i madh se dobia e tyre. (Bakare, 219).


Thash:

Më duhet të kërkoj falje për mëkatet, po nuk e di si?

Ai tha:

أَلَا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ
A nuk dëshironi që All-llahu t'u falë? (Nur, 22)


Thash:

Jo! Unë dëshiroj që të më falesh, sepse jam i vetmuar.

Ai tha:

وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ
(Atëherë) Kërkoni falje zotit tuaj dhe sinqerisht pendohuni ndaj Tij. Vërtet, Zoti (im) është mëshirues, shumë i dashur. (Hud, 90)


Thash:

Kam shumë mëkate, unë ç'të bëj me këto mëkate?

Ai tha:

أَلَمْ يَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ هُوَ يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ
A nuk e ditën (ata) se All-llahu është ai që pranon pendimin e robëve të vet. (Teube, 104)


Thash:

Ah! Shumë herë jam penduar dhe e kam prishur pendimin, nuk mund të kërkoj më falje.

Ai tha:

اللَّهِ الْعَزِيزِ الْعَلِيم غَافِرِ الذَّنْبِ وَقَابِلِ التَّوْبِ ِ
All-llahu është fuqiplotë i gjithëdijshëm, I cili fal mëkatin dhe pranon pendimin. (Gafir, 2-3)

Thash:

Kam shumë mëkate, për cilin mëkat të kërkoj falje?

Ai tha:

إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا
All-llahu i falë të gjitha mëkatet. (Zumer, 53)


Thash:

Po t'kërkoj përsëri falje do të më falësh?

Ai tha:

وَمَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ
E kush i falë mëkatet përveç All-llahut? (Ali İmran, 135)


Thash:

O Zot! Sa i mëshirshëm je. Nuk e di pse pas këtyre fjalëve unë fillova të ndryshoj dhe të më zbutet zemra. O Allah të dua shumë.

Ai tha:

إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ
All-llahu i do ata që pendohen, dhe ata që ruhen prej punëve të ndyta e të neveritshme. (Bakare, 222)


Thash:

O Zot unë jam i vetmuar nuk kam askënd.

Ai tha:

أَلَيْسَ اللَّهُ بِكَافٍ عَبْدَهُ
A nuk i mjafton All-llahu robit të vet? (Zumer, 35)


Thash:

O Zot e di që ti shumë më do mua, ti je i vetmi ai që mi fal mëkatet, po pas të gjitha këtyre mirësive që mi dhurove unë çka të bëj?

Ai tha:

وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا يَاأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا
هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا
O ju që besuat, përkujtoni All-llahun sa më shpesh.. Dhe madhëronie Atë mëngjes e mbrëmje. Ai ju mëshiron juve e edhe engjëjt e Tij, e për t'ju nxjerrë juve prej errësirave në dritë dhe Ai ndaj besimtarëve është shumë i mëshirues. (Ahzab, 41-43)


Thash:

O Zoti im, ty të falënderoj për çdo gjë, të falënderoj që nuk më le të vetmuar. Unë të premtoj se përgjithmonë do të të përkujtojë ashtu si më porosite. Andaj të falënderoj pse je me mua edhe në çastet më të vështira edhe ndaj armikut tim të përbetuar.




...Ndihmohuni mes vete me të mira dhe në të mbara, e mosni në mëkate e armiqësi. Kini dro dënimit të All-llahut, se me të vërtetë All-llahu është ndëshkues i fortë ( Maide, 2)


Përgatitur nga:
Abdylkadër DURGUTİ

[eldonel]

NGJARJE INTERESANTE!



-Alo urdheroni?

- Selamu alejkum Rejhan, Bekimi ketu.

- Alejkum selam Bekim, si je a je mire?- u degjua zeri i Rejhanit e cila u gezua shume kur degjoi zerin e Bekimit. Menjehere e ndjeu nje lehtesim ne shpirt, pas atyre fjaleve qe ishin perhapur neper qytet kinse per ikjen e Bekimit, madje duke i shtuar edhe fjale te tjera, te cilat e kishin zemeruar shume Rejhanen.

-Rejhan me fal se nuk po kam shume kohe, por a mund te takohemi sot. Kam per te te thene nje gje shume me rendesi?!-Menjehere fytyra e Rejhanes ndryshoi, preku shamine ne koke thuaja se po e rregullon, ndersa perceptori i telefonit filloi t i dridhet ne doren e saj te njome. 'O Zot, te verteta qenkan ato fjale qe po fliten ne qytet', mendoi ajo duke harruar se Bekimi edhe metej po pret pergjigje ne telefon.

-Rejhan, a je aty ende, alo?- degjohej zeri i Bekimit.

-Po Bekim ketu jam, me fal se nuk degjohet shume mire- ne nje menyre u nxorr Rejhani nga situata e heshtjes se saj.-Nese po thua, do te shihemi por nuk e di se cka do te thone babai dhe nena?

-Thuaji se do te dalim te blejme dicka!- i tha Bekimi dhe pershendeti Rejhanin.-Ah- leshoi fryme nga brendia e saj Rejhani deri sa u mbeshtet ne parvazin e deres. 'Me te vertete cka do te ndodhe tash? Inshalla nuk ndodhe ate te cilen jam duke e menduar dhe ajo e cila eshte folur shume neper qytet e te cilave llafe nuk ua kam degjuar veshin'- thoshte me vetvete Rejhani.

-Kush ishte bije?- e zuri nena e saj ashtu te menduar.

- Bekimi ishte ne telefon- tha Rejhani mirepo me nje buzeqeshje paksa te zbehur.

–Cka te tha, he… tregom?!- kerkonte pergjigje nena e saj, edhe ajo e frikesuar nga thashethemet.

-Asgje nene, me tha qe te takohemi sot!

- Epo mire de, shko dil dhe shiko se cfar ka ai djale, se tashme e ke njeri kurore- I tha nena.Rejhani dalengadale krejt duke u menduar rreth takimit u pergatit.



Vendosi shamine mbi koke, nje shami te cilen ia kishte sjelle daja nga haxhilleku, e te cilen e ruante me kujdes te madh. E bukur u be ajo, ashtu sic ishte edhe pse sot bukurine po ia vrasin njemije dyshime, mendime te keqia, ndjellakeqe, te cilat I krijonin ne fytyren e saj nje merzi.Rruga per te ishte e gjate deri te vendi I takimit. Qellimisht kishin lene vendin e takimit ne nje vend publik, ku ka njerez shume, qe ta dijne te gjithe se ndermjet tyre eshte nje dashuri tashme e kurorezuar ne menyre te lejuar, dashuri e cila ka marre lejen e prinderve, dashuri e cila ndoshta do te marre edhe fund. Por per t'u perjetesuar ne zemrat e te dyve gjithmone.

-Selamu alejkum.

-Alejkum selam Bekim.

-Me fal qe aq ngutshem te thirra sot, por u desht te te takoj patjeter, se me duhet te them dicka, njeherit edhe te te lus per dicka?- tha Bekimi me nje shikim te bute, me nje ze te bute, karakteristik per te. Rejhani filloi te dridhej edhe me shume se ne momentin kur foli me te ne telefon, kur perceptori I telefonit I dridhej ne doren e saj. Ajo dridhjen filloi ta ndjeje edhe ne trupin e saj, ne brendi, ndersa mendimet tashme kishin marre hovin e tyre, krejt mbrapsht, krejt turbullt. 'Inshalla nuk ma thote ate qe jam duke e menduar, o Zot mos, mos!



Ky emocion u nderpre nga fjalet e Bekimit.

-Rejhan, une e kam ndermend... deri sa filloi t'i thote keto fjale syte e Rejhanit tashme filluan te derdhin lote, ....

-Fol Bekim, ma thuaj ma shpejt se nuk mund me te duroj, fol?- tha Rejhani duke i fshire lotet te cilat i shkonin rreke. –Ma thuaj nese e ke ndermend me u nda nga une, sepse ashtu ashtu gjate kohe kam degjuar per keto thashetheme, jam mbushur me, me mire t' degjoj llafet prej teje sesa prej botes- foli Rejhani me nje ton paksa me te ngritur, me nje mllef te brendshem. Vetem lotet e saj e ndalonin qe te bertiste, te çirrej dhe te ike nga ai vend.

-Jooo, jooo, nuk eshte ajo ne pyetje!- tha Bekimi me nje shikim te çuditshem.-Une nuk e kam ndermend qe te prish fejesen me ty, me vjen shume keq, por as qe me ka shkuar ndermend ajo. Po kush t'i ka thene keto llafe moj?!-pyeti me çudi Bekimi.



Me te degjuar keto fjale, Rejhani morri pak veten dhe duke shikuar Bekimin tha:

-Atehere per çka me ke thirrur, sepse ma largove nje brenge te madhe e cila me rendonte ne zemer!

-Rejhan, une e kam ndermend te udhetoj diku larg .... hmmmm... si ta shpjegoj... Une e kam ndermend te dal jashte shtetit tone!- tha Bekimi.Rejhani perbrenda u pajtua me gjithcka, vetem ndarja te mos vjen ne rend dite, madje do te duronte te gjitha. Ajo tashme ndjente veten me te shlirshme pas kesaj bisede, sepse ne mendjen e saj te gjitha mendimet e keqia, te gjitha thashethemet u heshten.Tashme ndjente nje siguri perbrenda, nje rehati per te degjuar fjalet e Bekimit, i cili se shpejti do te marre nje udhetim shume me rendesi per te.

-Une do te shkoj deri ne vendet arabe, se kam pak pune atje, por do te kthehem inshalla!-tha Bekimi por tashme duke e zbutur tonin edhe me shume. Ai ndjente ne brendi te tij se ndoshta me nuk do ta shohe te dashuren e tij, te cilen e donte shume, ne te cilen ishte dashuruar qe ne shkollen fillore, ndaj se ciles pervec qe e dashuronte, ndjente nje respekt te vecante.



Ajo ishte tashme per te nje lule ne zemren e tij, lule e cila meriton te ujitet, te rritet, te frymoje bashke me te. Ishte nje vajze besimtare. Kjo ishte ajo qe Bekimin e gezonte me se shumti.

-Mire- tha Rejhani me nje ze te miklueshem, duke e ulur koken teposhte. -Tash u rehatova dhe lirisht mund te shkosh ku te duash, por mos harro se ne jemi te fejuar, kemi lidhur zemrat e vetem Allahu mund te na ndaje!- ishin keto fjalet e fundit te Rejhanit, qe i tha ne kete takim.Bekimi e kishte shume te veshtire qe te dashures se tij saktesisht t'i tregoje se per ku e ka ndermend te niset, nga frika se nuk do ta kuptonte, nuk do te ishte ne gjendje te kuptoje se pse niset per atje.....Ne ndarje Bekimi shtrengoi doren e bute te Rejhanit, duke ia prekur unazen ne gishtin e saj. Shikimet e tyre u perpoqen; ajo e shikonte me nje buzeqeshje nga sinqeriteti i zemres, ndersa Bekimi shikonte syte e saj tashme te kthjellur nga lotet e meparshem.U nisen keshtu dalengadale drejt shtepise se Rejhanit, sepse Bekimi kishte vendosur ta percjellte ate deri ne shtepia e saj. Rejhani ndjente nje gezim ne zemer sepse tashme e gjithe bota po e sheh ate se i dashuri i saj nuk e ka lene, krejt thashethemet rane, krejt fjalet e liga per Bekimin deshtuan. 'Me siguri paskan marre gabim njerezit per ndarjen tone, ata paskan kuptuar se Bekimi do te udhetoje dhe e kane ngaterruar me ndarjen'- mendonte Rejhani.



Mu para deres se oborrit te shtepise, Rejhani dhe Bekimi u ndalen dhe shume shkurt kembyen edhe disa fjale. Ndersa Bekimi nga xhaketa e tij nxorri nje zarfe ne te cilen kishte futur nje fotografi. Ishte ajo fotografia kur Bekimi dhe Rejhani ishin kurorezuar te imami i qytetit, mirepo Bekimi kishte dekoruar ate, duke futur fotografine ne mes te nje kartoline e cila kishte dy zemra. Incialet e tyre B dhe R qendronin ne brendi te ketyre zemrave. Rejhani u buzeqesh:

- Do ta ruaj si syte e ballit deri kur te kthehesh!

-Mire, une shpresoj se do te kthehem shpejt, por me duhet ta them se ne ate rruge per ku jam nise, mund te ndodhe te mos kthehem.Kur Bekimi morri guximin dhe i tha keto fjale, Rejhani menjehere nderroi pamjen e saj.

-Pse ku do te shkosh?- tha Rejhani.Bekimi shikonte Rejhanin ndersa ne syte e tij u mbushen me lot. Ai tashme duhet patjeter t'i tregoje asaj, sepse nuk eshte ne rregull te mos i thuash. Nuk eshte mire qe ajo te mbetet ne pritje te perhershme per kthim, ne pritje e cila mund te zgjase tere jeten.

-Rejhan e dashur, une e kam ndermend te nisem per ne Palestine, ne Kuds.

-Po atje behet lufte Bekim, e di ti kete?- pyeste cuditerisht Rejhani.-Atje vriten njerezit, atje gjaku dhe baroti jane te dashuruar?- tha ajo nga frika qe e ndjente per te.

-E di Rejhan, mu per ate une do te shkoj.



-Moti kohe kam dashur te nisem per atje, por tash e kam vendose qe te nisem. Kur shihja vellezerit muslimane duke u vrare, cdo dite me vritej nje pjese e zemres sime, cdo dite kur shihja qe vritej ndonje vella i yni, ndjeja se ai doli fitimtar ndersa une cfar bera? Rejhan, kur pashe nje dite te vrare nje vajze te bukur palestineze, ndersa nena e saj qante afer saj, a me duhet mua arsyetim me shume per t'u nisur. Une nuk e ndjej veten musliman derisa mos te ndjej per muslimanet anekend botes vrasjen e tyre, maltretimet e tyre,nuk mund te qendroj duarlidhur. Fundja fundit, Allahu me therret, nuk kam se cka te bej.

Rejhani shikonte edhe pse syte e mbushura me lot, por krenare sepse i dashuri i tij me te cilin lidhi kurore, kishte perbrenda aq force te besimit, aq ndjeshmeri per muslimanet, aq besim se Allahu po e therret. Ajo tashme e kuptoi krejtesisht qellimin e ketij takimi shpejt te thirrur. E dinte se ne ate rruge ndoshta kthim mbrapa nuk ka, por ndjenja e brendshme e imanit nuk e linte qe mos ti thote Bekimit:



-Mos shko. Perkundrazi, ajo e kuptoi se pasi qe qenka puna keshtu, madje edhe ajo ndente pergjegjesi ndaj muslimaneve, motrave te saj, nenave te cilat cdo dite vriteshin nga dora e felliqur e cionisteve.



-Mos fol me- nderpreu fjalet e Bekimit ajo, e cila tashme kishte marre krejt qendrim tjeter. Nuk ishte me ajo Rejhani e bute, e urte, e qete, me ze te ulur. Tashme ajo ndjente veten si nje luaneshe, fjalet e Bekimit e shtuan te ajo ndjenjen e imanit edhe me shume, tashme ajo po ndjen se mund te humb dicka ne kete bote, por te fitoje gjithcka ne boten tjeter.-Shko Bekim!-tha ajo me lote me sy.



-Shko se gjaku te therret, gjaku i nenave, baballareve, motrave, gjaku i femijeve, shko se karvani i shehideve duhet te zbukurohet me ty.Bekimi u habit nga qendrimi i saj i menjehershem, u habit se priste nga ajo largimin e shpejt te saj pa kurrfare lamtumire, me lote ne sy. Por, kesaj here Bekimi e kuptoi shume mire se me cfare vajze ishte fejuar, se cfar te dashure paska pase.Ai tashme e kishte shume te qarte se Rejhani nuk ishte nje vajze e cila verberisht ka kape fene, e cila mendon vetem per çeiz, se si do te vishet diten e dasmes, se si do te jete e lumtur deri ne fund te jetes, se jeta e tyre mund te jete sikur ne perrallat e lexuara.

-Lamtumire Rejhan, e dashura ime. Inshalla shihemi shpejt- tha Bekimi edhe pse lotet tashme e tradhetuan. Duart e tij e kishte shume veshtire ti largonte nga duart e saj, por thirrja e Allahut ishte me e madhe se dashuria ndaj saj.



-Lamtumire Bekim, i dashuri im. Shko se njeriu nuk mund te kete iman te plote nese Allahu dhe Pejgamberi yne nuk jane me te dashur se te gjithe te tjeret.- i thoshte fjalet me ze te dridhur dhe me lote ne sy Rejhani, bukuroshja e nje muxhahidi.Filluan duart te ndahen, filluan zemrat te dridhen edhe me shume, filluan lotet te rrjedhin, syte e tyre edhe me shume ishin perqendruar edhe pse Bekimi filloi te humb ngadale nga pamja. Rejhani, ende pa u zhdukur nga pamja Bekimi, filloi te flase me ze te ngritur:-Me perkujto ne lutjet e tua.... me perkujto ne lutjet e tua.... mer perkujto... dhe zeri i saj tashme u zbut, dhe e mbeshtetur ashtu tek muri i oborrit filloi te qaje me ngasherim. Vendosi duart ne fytyre dhe qau e qau, mirepo mendja e saj nuk ishte e humbur.



Ajo perseriste duane:- O Allah, Ti e di se cfar ka zemra ime. O Allah, plotesoja deshiren Bekimit, se deshira e tij eshte e imja. Pas nje kohe, me shume se tri jave ne dyert e shtepise se Rejhanit, trokiti nje njeri. Deren e celi Rejhani e cila gjithhere kur trokiste dikush ne dere, mendja i shkonte ne Bekimin. Kujtimet e saj nuk veniteshin aspak, gjithhere ne duate e saj ne namaz perkujtonte ate, lutej per te.



-Me falni zonjushe, ju jeni Rejhani.-Po une jam.-Kam nje leter per ty te cilen me kane thene se duhet t'ua dorezoj ne dore - tha njeriu i panjohur, i cili me t'u pershendetur me te shpejt u largua nga dera.Rejhani tashme menjehere e dinte se letra i kushtohej asaj, dhe e dinte se eshte nga Bekimi.Iku me te shpejte ne dhomen e saj, dhe as qe morri fryme. Mbylli deren e dhomes dhe u shtri ne shtrat. Ngutej te celte letren dedikuar asaj. Zemra filloi ti rrah edhe me shume, ndersa letra dy here i ra prej dores nga shpejtesia me te cilen donte ta hapte.



"E dashura Rejhan!



Nuk mundja te mos e shkruaj te pakten nje leter deri sa gjendem ketu. Une tashme jam ne Kudsin e shenjte, ne vendin ku Muhammedi a.s. doli imam i te gjithe pejgambereve, prej ku i ngrit per ne miraxh, qytet ne te cilin me krenari hyri Salahudin Ejubi, ne vendin ne te cilin je me afer Xhennetit te Allahut.Kudsi qyteti i mesxhidul Aksase.Deri tash jam shendosh e mire, edhe pse kam qene pak i semure, ndersa mjeku me ka thene se kjo eshte nga nderrimi i klimes.Ashtu sic e paramendoja ishte Kudsi im. Kudsi me arome gjaku, me arome te trupave te shehideve,me arome te Xhennetit me te larte. Ne Kuds nuk bjen kurre shi. Po lahej me lotet e nenave, baballareve, vellezerve, motrave e femijeve per prinderit e tyre. Qyteti i karvanit te shehideve, qyteti i fytyrave te bukura te shehideve, i buzeqeshjes se tyre ne vdekje, i kemishave me gjak, te shpuara nga plumbat.Ky ishte Kudsi im.Por, krenaria e tij eshte shume e madhe, aq e madhe sa vdekja e njerezve ketu, ketu ishte porta per te shkuar ne Xhennet. Kudsi ishte bukuria e atij qe e do Allahun.Ti besoj se je shendosh e mire. Ne fillim doja te te shkruaj nje leter paksa me ndryshe. Nje leter ne te cilen do te kerkoja shume falje, por ne ndarjen tone te fundit e pashe se ti nuk ke nevoje per te kerkuar falje.Cdo dite me bie ndermend per ty, cdo dite pyes veten: Athua cka eshte duke bere, si eshte...?!Nje nate pashe nje enderr shume interesante.Ti ishe veshur ne te bardha ndersa une kisha veshur nje kemishe te bardhe, por krejt gjak. Ashtu duke mbajtur dasmen tone, erdhi Muhammedi a.s. dhe mori pjese ne dasmen tone.'Ti zgjodhe Xhennetin, ndersa ajo do te jete nusja jote e Xhenneti't, me tha nje ze. Kur u zgjova, syte filluan te me lotojne, sepse ndjeja nje paralajmerim, te cilin une e quaj te mire. Por, ti edhe po te me ndodhe dicka, mos u deshpero sepse une te kam ne duate e mia, nuk do te harroj, ndjenjat e mia ndaj teje vetem se jane shtuar edhe me shume. Te lutem, mos harro se Allahu eshte i dashur shume dhe ia ploteson duate muslimanit.Tash dua te perfundoj me kete leter.Te perqafoj nga larg, nga Kudsi i dashur.....Bekimi yt..Selamu alejkum."



Rejhani me te perfunduar letren, me lot ne sy ndjeu nje lehtesim, sepse tashme Bekimi i ishte pergjigjur, nuk e kishte harruar, e kishte ende ne zemer.... Preku unazen e fejeses te cilen me xhelozi te madhe e ruante, ndersa shikimin e drejtoi kah vitrina ku kishte vendosur afer Kur'anit fotografine te cilen ia kishte dhene Bekimi ne ndarje...Pas nje kohe, i njejti person thirri ne telefon duke kerkuar Rejhanin. Ajo e njohu se ishte ai i cili ia kishte dhene letren.

-Alo, selamu alejkum. Rejhan ju jeni.

-Alejkum selam, po une jam-tha Rejhani.



-Me falni por me duhet te te njoftoj dicka. E kam amanet nga Bekimi. Rejhani filloi te dridhej ndersa zemra filloi ti rrahe me shume. Nuk e dinte se cilat fjale do t'i thote personi ne telefon, shoku i Bekimit. Kishte frike mos eshte ndonje lajm jo i kendshem, mirepo prap mblodhi veten dhe pyeti:

-Jam duke ju degjuar, urdheroni.

-Me falni me duhet t'ju njoftoj se Bekimi dje ka vdekur ne Kuds. E vrane gjate nje aksioni nga bite e majmunave dhe derrave. Allahu shehid e kishte zgjedhur. Rejhani me te degjuar keto fjale filloi te qaje, ndersa leshoi telefonin sepse ndjeu se dora e saj ishte shume e dobesuar per ta mbajtur metej telefonin. Ashtu duke u dridhur dhe duke qare, per nje çast para syve te saj i dolen si imazhe kujtimet e diteve te lumtura, fytyra e Bekimit, dita e fejeses, takimi i fundit, enderra e tij e shkruar ne leter... Te gjitha keto kujtime per nje sekonde kaluan neper trurin e saj. -Alo, alo... a jeni aty?- thoshte njeriu ne telefonin e leshuar per toke.Rejhani degjoi zerin e tij, edhe pse fuqia e kishte leshuar, morri guximin qe te kape telefonin dhe te pergjigjet:



-Ppoo, me falni.

-Bekimi me ka thene edhe dicka para se te nisem kendej. Shkoni te ulesja ne qytet ku jeni takuar se fundi here. Pas uleses aty afer, gerryeni vendin dhe do te gjeni dicka te fshehur nga ai. Selamu Alejkum.



Rejhani mbeti e shtangur. Nuk dinte se c'te bente. Nena e saj erdhi nga dhomat lart, kur degjoi zerin e saj duke qajtur. Ajo e kuptoi se dicka paska ndodhe. Mirepo, Rejhani me lote ne sy, u nis drejt vendit ne te cilin kishte fshehur per te dicka Bekimi. Ajo tashme e kuptoi se Bekimi nuk eshte me ne mesin e te gjalleve, por eshte ne mesin e te gjalleve te Xhennetit. Ajo e kishte kuptuar edhe nje gje, se Bekimi ishte nje prej muslimaneve te rralle qe mund ta beje nje gje, te beje tregti me Allahun. Bekimi kishte bere tregtine me te mire, edhe pse Allahu ia kishte dhene shpirtin, Bekimi ia dorezoi shpirtin Atij per ta perfituar kenaqesine e Tij.Rejhani mberriti te ulesja ne te cilen se fundi here ishte takuar me Bekimin. Pa nje, pa dy, filloi te germoje token pas uleses. Ishte nje pjese e tokes e mbjellur me lule.



Ngutej me shpejt thuaja se do t'ia marre dikush ate qe eshte duke e kerkuar.Papritmas, ashtu duke gerryer, u duk nje lecke e bardhe. Filloi te gerryej edhe metej dhe nxorri ate lecken e bardhe. Ishte nje lecke e vogel dhe menjehere e celi. Mirepo, brenda leckes gjeja e fshehur kishte qene e mbeshtjellur me leter te bardhe. Kur e celi, c'ke per te pare: ... nje unaze me gur te bardhe, i gravuar mire, ndersa anesh kishte te gravuar inicialet B dhe R. Rejhani e morri unazen, e shikoi mire dhe filloi te qaje. Mori letren e mbeshtjellur dhe e drejtoi. Ne leter shkruante:

"E DASHURA IME!

MBAJE KETE UNAZE SEPSE TI DO TE JESH HYRIA IME NE XHENNET. DITEN E TAKIMIT TONE, UNE PARA ALLAHUT DO TE DESHMOJ ME GJAKUN NE RROBET E MIA, NDERSA TI ME UNAZEN NE GISHT.'MOS HARRO, SHEHIDI TE KA FEJUAR.BEKIMI"

.....Rejhani me lot ne sy buzeqeshi, duke e ditur vleren dhe rendesine e ketyre fjaleve. Ajo tashme e dinte se cka ka paralajmeruar Muhammedi a.s. per shehidin.U gezua qe Bekimi, nje musliman shqiptar, ishte nje prej deshmoreve te Kudsit, shehid i Allahut.....

[eldonel]

I PËRJETSHMI I CILI NUK FLE KURR!

Të dy jetonin në një qytet të vogël që ishte I populluar nga dhjetëra - qindra banorë . Ai ishte I dashuruar me atë , dhe kështu kur ai e sheh atë duke ecur rrugës në një natë në vetmi ,e ndjek atë derisa e nxen në një qosh. Kur iu afrua asaj , ai i tha :”Grua unë kam epsh për ty!”.
Ajo tha :” Së pari shko dhe shiko nëse te gjithë njerëzit janë në gjumë”.Shumë I kënaqur nga përgjigjeja e saj , ai u shëtit përreth qytetit dhe u kthye . “Të gjithë janë në gjumë tha ai “.
Çka për All-llahun Azzë we Xhel “ ajo pyeti . A është Ai në gjumë në këtë orë?”
“Grua qfarë je duke thënë “ bërtiti ai me habi .”Realisht All-llahu nuk fle:” Atë nuk e kap as kotja as gjumë” . “Ai I Cili nuk ka fjetur kurr dhe nuk fle na sheh neve, bile bile edhe nëse njerëzit nuk na shohin neve”, ajo tha . “A nuk i frikësohesh Atij I Cili as nuk fle e as nuk është I pavëmendshëm për gjërat të cilat ndodhin”?
Burri e la vajzën të qetë dhe u nda me lotë duke rrjedhur nga sytë e tij, duke mos pasur në mendjen e tij asgjë përveç dëshirës që ai ti pendohet Atij të Cilit as nuk fle dhe as s’ është I pavëmëndshëm për gjërat te cilat ndodhin.



Stories of Repentance published by dar-us-salam

[LOGIC]

Në një dhomë me tre shtretër te bardhe një njeri me vetëdije te humbur qëndronte aty në mes duke mos ndier fare aparatet e frymëmarrjes, të të rrahurave të zemrës dhe aparatet tjera te mjekësisë. Plot një vit duke mos munguar as edhe një dite te vetme, këtë te sëmurë e vizitonte një grua me një fëmijë 14 vjeç, te cilët ia ndërronin rrobat, pyesnin për shëndetin e tij dhe shikonin te dhënat e fundit për te por pa te reja; ai vazhdonte te mbetej ne kome, dhe shpresa për shërimin e tij tashme kishte perënduar. Por, para se gruaja dhe fëmija te largoheshin nga spitali i ngrinin duart dhe e lutnin Allahun ta shëronte…
Kështu vepronte për do dite dhe atë nga dy here. Kjo sikur cuditi pak mjeket dhe personalin e spitalit: Perse e viziton për çdo dite kur gjendja e tij nuk ndryshon aspak. I folën se vizita e saj ishte e padobishme dhe ia thane qe te mjaftonte me një vizite javore. Gruaja nuk refuzoi dhe çdoherë përgjigjej: Tek Allahu mbështetemi!
Një dite, pak para se gruaja te vinte ne vizite, njeriu lëvizi ne shtratin e tij dhe nga njeri krah u kthye ne tjetrin, hapi sytë dhe e largoi pompën e oksigjenit nga goja dhe u ul ne shtrat. Me pas e thirri infermieren dhe i tha t'ia largonte aparatet për ndihme emergjente por ajo refuzoi dhe e thirri një mjek kujdestar, i cili se bashku me infermieren u mahniten kur panë njeriun ne atë gjendje. Ia beri disa kontrollime te shpejta dhe pa se njeriu ishte shëndoshë, kështu qe urdhëroi largimin e aparaturës dhe pastrimin e vendeve te trupit, në të cilat ishin futur këto aparate.
Koha e vizitës filloi. Hyri gruaja se bashku me djalin dhe posa e panë u bashkuan lotët e gëzimit, qarjes, buzëqeshjes dhe falënderimit për Allahun, i Cili e shëroi. Pasha Allahun, kam pritur se një dite do te vije dhe do ta gjej duke na pritur kështu në këtë gjendje- tha gruaja.
Mjeku iu drejtua gruas: Ky shërim nuk është rezultat i mjekësisë dhe mjeket nuk kane asnjë merite në të por pashe Allahun me trego perse vije nga dy here ne dite dhe çfarë beje?
Meqë me bere be ne Allahun do te tregoj: Herën e pare e vizitoja burrin për tu bindur për shëndetin e tij dhe për tu lutur për te. Pastaj shkoja se bashku me birin tim dhe iu ndanim lëmosha fukarave te lagjes me qellim qe Allahu ta shërojë atë.

Allahu nuk e humbi shpresën dhe lutjen e saj kështu qe nga vizita e fundit nuk u kthye ne shtëpi vetëm me te birin por edhe me bashkëshortin, te cilin aq shume e ka pritur shtëpia, qe t'i kthehet asaj buzëqeshja dhe i zoti i saj…

Mësimet e këtij tregimi:
Mbështetja e sinqerte ne Allahun duke mos lënë anash edhe shkret qe te shpijnë ne realizimin e qëllimit.

Besa dhe mendimi i mire për Allahun e Madhëruar.
Lëmosha me qellim shërimi prej barërave me te mira për shërim.

Roli i mjekëve dhe barërave assesi nuk refuzohet, ata janë shkaqe te shërimit porse nuk bën të harrohet as Shëruesi i vërtetë, Allahu i Madhëruar.


Cituar nga libri: Ta tej'es
Burimi: www.denana.com
Përshtati ne shqip: Sedat Gani Islami

forum-islamik.com postuar nga sallahudin

[LOGIC]

Unë të Dua po ti A më donë?
Pse po më shikon me atë shikim Vëlla cili është problemi? si po të dukem a mos kam armë ke frigë ? a mos kam në dor ndonjë shishe Alkohol e ke frig nga unë mos po të lëndoj apo qfar kam që po me shikon si te isha armik i joti? Si është e mundur të ndyrshojn sjelljet e tua ndaj meje! deri dje më buzqeshe kur me shihje të pa moralshëm, më respektojshe kur nuk respektojsha, më dojshe kur gabojsha,por tani që un ndryshova ti po më urren po më shikon si të isha armiku më i madh i yti si ka mundsi vella vetëm pse po e dua Allahun!!vetëm pse po e perkujtoj në namaz!! vetëm pse po e respektoj te derguarin e tij s.a.v që erdhi mëshir dhe mësues për mu dhe ty qke vëlla pse rri i mrrolur? kur un po te buzqeshi! spot pelqen buzqeshja ?apo ske deshir të më shohësh të lumtur përse po e shtrembëron fytyrën kur me pershendet pse me atë shikim a te kam lenduar ndonje her?O vella i im Un te dua po qke ti qe nuk me don më? a nuk e don nje rob te nenshtruar?! a nuk e don nje rob te Allahut?! a i urren Urdhërat e Allahut?!A don të më shohesh duke i ndjekur verbërisht ata që i ndjekin epshet?!! aha!! po vëllah nuk don të kesh afër një njeri cili të thotë se kjo është mkat sepse don të vazhdosh ende me deshira të kota nuk ke deshir qe dikush te jet penges e veprave tua as me fjalë Po atë her qkam un faj në mkatet e tua?ahh po sepse ta kam perkujtu fjalën e Allahut mas nje kohe kur ti e ke Harru edhe Allahu po vellah nuk ke dëshir te dish se qka te ndalon Allahu sepse don te jesh rob i epshit atë her vellah tpakten mos më urrej mua,mos më perqesh tpakten mos shpif për mua vëlla un ty të dua sepse ti dhe unë jemi rob të Allahut dhe Armiku yt dhe i imi është shejtani i mallkuar ai i cili të nxit ty dhe mua në pun të ndyta ai don të na ndaj ty dhe mua ai nuk e don dashurin tonë ai të thotë të më urresh mua O vëlla un jam vetem nje rob i Allahut i cili mundohet ti kryen urdherat e Allahut nje rob i cili mundohet te bej pun te mira i cili mundohet te largohet nka te kqijat i cili mundohet dhe mendon per ty se si e ke hallin i cili ben dua per ty dhe familjen tane po ti pse nuk më don pse më urren pse më përqesh?! ah fjalën e të ndershmit Muhamedit s.a.v e paskam Harru po paskam Harruar se un jam një i huaj ne mesin e te afërmëve,një i huaj ne mesin e shoqëris,një i huaj në mesin e familjes,ah sa vështir Po Dashuria ndaj Allahut po më forcon Ai Allahu mëshiruesi po më mëshiron Ai Allahu Triumfuesi po më ndihmon Dhe ai është qe na mjafton.O rob i Allahut
gëzohu kënd e ke mbrojtë o rob i Allahut gëzohu kënd e ke shpëtimtar o rob i Allahut gëzohu kënd e ke furnizues o rob i Allahut gëzohu se shpejt vjen dita e Do të jesh afer tij.

forum-islamik.com

[LOGIC]

Ai do te hyj ne xhehenem!!

Ka qene ne kohen e Musas alejhi selam nje rob shume i dallueshem nga te tjeret, i pari ne ibadete, dhe adhurues i madh qe nuk pushonte se adhuruari All-llahun.
Dihet qe Musa eshte kelimuLlah, pra fliste ne menyre te drejtperdrejt me All-llahun subhanehu we te ala, dhe nje here ky rob i devotshem i kerkon profetit te vet ta pyes All-llahun a do te jete ai prej banoreve te xhehenimit apo do te jete prej banoreve te xhenetit.
Musa, shkon dhe i thote All-llahut
O Zoti im, me pyet filani, rob i dalluar nder te tjere, se a do te jete ai prej banoreve te xhenetit apo do te jete prej banoreve te xhehenemit.
All-llahu i thote se ai do te hyj ne xhehenem!
Musa cuditet shume, pasi ky pra ishte me i dalluari ne ibadete, nuk bente gje tjeter vetem se adhuronte All-llahun gjith kohes, dhe ja kishte dedikuar jeten e tij ne menyre totale ibadetit.
Musa a.s iken dhe perpiqet ta shmang kete person (normalisht cilesi e profeteve ka qene se kan qene te dhembsur ndaj njerezve dhe musa a.s nuk donte qe ti thoshte robit qe DO HYSH NE XHEHENEM!) deri sa ky person i e kap musen alejhi selam dhe i thote:
"O mus, c'fare te tha ZOTI IM?"
Musa me keqardhje i thot se ai do te hynte ne xhehenem.
Personi me ta degjuar tha:
"Nese All-llahu do qe une te hyj ne xhehenem , atehere une do hyj ne xhehenem"
Dhe per cudine me te madhe te Muses Alejhi selam, ai e shtoi akoma me shume adhurimin kundrejt All-llahut te madherishem dhe u be akoma me shume i devotshem.
Musa alejhi selam i cuditur me sjelljen e tij, kur shkon tek All-llahu i thote:
"O ZOTI im, si eshte puna e filanit, une i thashe qe do hysh ne xhehenem, dhe ai ne vend qe te deshperohej, dhe ti linte te gjitha, ai u be akoma me i devotshem dhe i shtoi akoma me shume ibadetet.."
I Pergjigje All-llahu xheleshanuhu
"O MUS, filani do te jete nga te paret qe do hyj ne xhenet, por une ta tregova ty ate, qe te dish se ka nga roberit e MI qe nuk me adhurojn MUA sepse duan shperblimin TIM apo se i ruhen denimit TIM
PO A NUK MERIJTOJ UNE VALLE QE TE ADHUROHEM?"

http://forumi.kurandhesunet.net

[fisniku-student]

Një Ngjarje...



Imagjino sikur unë dhe ti të ishim në këtë ngjarje!


Dalin prej tij njerëzimi…
Të zhveshur, të zbathur…
Janë të pluhurosur me dheun e varrit…
Të gjithë nxitojnë dhe i përgjigjën thirrjes. Ajo dite është Dita e Gjykimit, qe nuk mund te flasësh..
Shikojnë njerëzit rreth vetes sikurse te çmendur…
A është kjo toke, në të cilën jetuam?
Kodrat u shkatërruan…
Lumenjtë u thane…
Detërat u ndezën flakë ndërsa toka u shndërruan ne toke tjetër…
Qielli u shndërrua ne qiell tjetër…
Nuk mund t’i ikësh kësaj thirrjeje…
Ndodhi e pritura…
Te gjithë heshtin dhe te gjithë mendojnë vetëm për veten dhe belanë e tyre…
Tani u tubuan te gjitha krijesat: njerëzit, xhinët, djajtë, egërsirat, te gjithë qëndrojnë ne një vend te vetëm…
Rastësisht…
Sytë ngrihen lart kur ja qielli lëshon një zë trishtues nga çarja e tij…
Zbresin nga qielli melaike ne forma trishtuese…
Te gjithë qëndrojnë ne një saf (rend), te përkulur dhe nënshtruar…
Njerëzit frikësohen dhe pyesin: A është me ju Zoti ynë?
Dridhen melaiket nga frika…
I pastër është Allahu ynë! Nuk është me ne por Ai do te vjen…
Zbresin melaiket radhë-radhë derisa te vijnë melaiket, te cilat kane bartur Arshin e Allahut, që, në heshtje te krijesave, madhërojnë Allahun me zë të lartë…
Pastaj zbret Allahu i Madhërishëm, ashtu siç i ka hije madhërisë se Tij, dhe thotë: O njerëz dhe xhin! Unë prej se iu kam krijuar kam heshtur ndaj jush: kam dëgjuar fjalët tuaja dhe kam pare veprat tuaja, ndërsa ju tani, heshtni, ngase tani do t’iu lexohen veprat tuaja dhe do t’iu jepen regjistrat tuaj, qe te shikoni se çfarë keni bere. Kush gjen mire, le ta falënderojë Allahun, ndërsa kush gjen tjetër, le te mos e qortoje askënd përveç vetes se tij…
Shikimet e njerëzve janë te përulura ndërsa dielli i është afruar kokave një mile përmbi, por në këtë dite, ai do te ketë nxehtësi edhe më të madhe…
Unë dhe ti do te qëndrojmë se bashku me ata dhe do te qajmë me lot nga frika dhe tmerri…
Te gjithë presin, ndërsa pritja zgjat për pesëdhjetë mije vite…
Ndalesh dhe nuk di se ku do te shkosh: ne Xhennet apo ne Zjarre…
Pesëdhjetë mije vjet pa ngrënë asnjë kafshate dhe pa pire asnjë pike uji…
Gojët dhe zorrët ndizen flake…
Te gjithë presin dhe kërkojnë mëshirë…
Disa kërkojnë mëshirë, qofte dhe me dërgim në Xhehennem, vetëm e vetëm qe t’i shpëtojnë tmerrit dhe gjatësisë se kësaj pritjeje…
Ja, deri ne këtë shkalle kane ardhur, kërkojnë qe t’i dërgojnë ne zjarre vetëm e vetëm qe te mos qëndrojnë me ne atë vend…
Çka te bej unë…
Si mund te shpëtoj atë dite?
Po, atje do te kete njerëz me status te veçante, te cilët do te jene nën hijen e Arshit te Allahut…
Prej tyre një i ri, qe është edukuar ne frymën e adhurimit për Allahun
Prej tyre njeriu, qe ka qene i lidhur përzemërsisht me xhami…
Prej tyre njeriu, qe kur ka përkujtuar Allahun ne vetmi i kane rrjedhur lotët…
A je ti prej tyre?
Shpresa e fundit…
Si është puna e njerëzve tjerë?
Gjunjëzohen te frikësuar…
A nuk është ky Ademi, babai i njerëzimit?! A nuk është ky, qe melaiket i bën sexhde?! Te gjithë nxitojnë tek ai…
Ndërmjetëso për ne tek Allahu! Lute qe ten a largoje nga ky vend?
Zoti im është hidhëruar sot si kurrë me pare…nuk di çfarë t’i bej vetes sime- ua kthen Ademi.
Shkojnë tek Musai, i cili thotë: Nuk di çfarë t’i bej vetes sime…
Shkojnë tek Isai, i cili thotë: Nuk di çfarë t’i bej vetes sime…
Edhe ti, se bashku me ata, përsërit: Nuk di çfarë t’i bej vetes sime…
Kur ja, ata e shohin Muhammedin, alejhi’s salatu ve’s selam…
Nxitojnë kah ai ndërsa ai shkon tek Zoti, kërkon leje dhe i jepet leja…
I thuhet: Pyet qe te jepet, ndërmjetëso qe te ndërmjetësohet…
Te gjithë njerëzit vëzhgojnë…
Kur ja një drite e bukur, drita e Arshit te Allahut, qe ndriçon tere token…
Do te filloj llogaria
Thirret…
O filan, i biri i filanit…
Po, është emir yt dhe ti frikësohesh shume…
Te vijnë melaiket dhe te kapin për krahësh qe te dalësh para Allahut…
Ecin me ty përgjatë krijesave, te cilat janë përkulur ne këmbë…
Te gjithë te shikojnë ty…
Ushtima e Xhehennemit kaplon veshët tu…
Duart e melaikeve janë vene mbi supet tuaja…
Te dërgojnë qe te dalësh para Allahut…
Fillon një skene e re…
Këtë skene do t’ua le juve, vëlla dhe motër…
Te gjithë e dimë se çfarë kemi bere gjate jetës sonë; te mirat dhe te këqijat…
A e ke respektuar Allahun dhe te dërguarin e Tij, Muhammedin, alejhi’s salatu ve’s selam?
A e ke lexuar Kur’anin dhe a ke vepruar sipas ligjeve te tij?
A ke përfillur traditën e Muhammedit, alejhi’s salatu ve’s selam?
A i ke falur namazet me kohe?
A e ke agjëruar ramazanin me besim dhe vetllogari?
A je larguar nga hipokrizia para njerëzve qe vetëm e vetëm te bëhesh i njohur?
A e ke kryer haxhin?
A ke dhënë zekatin?
A ke respektuar nënën dhe babain?
A ke qene i sinqerte me veten dhe te tjerët, apo ke gënjyer e përgënjeshtruar?
A ke patur moral te mire apo nuk ke patur fare?
A?
Dhe a?
Dhe a?
Tani është llogaria…
Po, tani…
Puno për këtë dite me tere mundin qe ke…
Puno vepra qe te fusin ne Xhennet…
Puno qe te te zbardhet fytyra para Allahut atë dite, kur do ta takosh për llogari…
Ndryshe, Xhehennemi është vendi yt…
Dije se sikur qe Allahu është Falës dhe Mëshirues, Ai, po ashtu është edhe Ndëshkues i Madh…
Mos thuaj se eshte keshtu e ta harrosh tjetren…
Nëse e do te mirën dhe dëshiron te marrësh pjese në të, shpërndaje këtë shkrese, me shprese se shpërblimi nuk do të na mungoje, as neve dhe as juve. Ka thënë Pejgamberi, alejhi’s salatu ve’s selam:
'Ai, qe udhëzon në të mirën, është sikurse ai, që e bën atë”.
Mos na harroni ne lutjet tuaja!
La Ilahe Il’la Ente Subhaneke Inni Kuntu Mine’dh Dhalimin
Subhana’llahi’l Adhim Ve Bihamdihi
Subhanallah Ve’l Hamdulil’lah Ve La Ilahe Il’la Allah Vallahu Ekber Ve La Havle Ve La Kuvvete Il’la Bil’lahi’l Alijji’l Adhim
Subhallahi Ve Bihadihi Subhanallahi’ladhim
La Ilahe Il’la Allahu El Halimu’l Kerim
La Ilahe Il’la Allahu El Alijju’l Adhim
La Ilahe Il’la Allahu Rabbu’s Semavati’s Seb’i Ve Rabbu’l Arshi’l Adhim
La Ilahe Il’la Allah Muhammedun Resulullah
O Zoti im! Fali te gjithë muslimanët dhe muslimanet, të gjallit e te vdekurit.
O Zoti im! Ti ke veçuar një grup muslimanësh, të cilët do te hyjnë ne Xhennet pa llogari, te lus qe lexuesin dhe dërguesin e kësaj letreje t’i fusësh ne Xhennet pa llogari!

[besa.a.best]

LEXO ME VEMENDJE NJE HISTORI

SALIMI

Nuk i kisha kaluar të tridhjetat kur gruaja ime lindi fëmiun tonë të parë. Akoma vazhdoj dhe kujtoj atë natë me shokët e mi, në një prej vendeve të pushimit ku kalonim natën, të mbushura me fjalë dhe biseda të kota, madje edhe me pergojime dhe harame të tjera.
Isha unë ai që e mbaja fjalën më së shumti në mesin e shokëve duke përgojuar dhe u tallur me njerëz, kurse shoket e mi qeshnin dhe kenaqeshin me këtë.

Këtë natë kam qeshur shumë. Posedoja talent të çuditshem në imitimin e njerëzve, saqë edhe zërin e ndryshoja sikur zëri i personit që e imitoja. Tallesha me secilin, saqë edhe shoket e mi nuk i kurseja nga kjo.

Kujtoj këtë natë, ku u talla me një të verbër që lypte në treg. Ia vura këmbën përpara, zuri në kembën time dhe u rrezua. Më tha diçka por nuk e mora vesh se ç'foli. Shokët dhe të gjithë njerëzit që ishin në treg qeshnin.

U ktheva ate natë shumë vonë në shtëpi si gjithherë dhe gjeta gruan time duke më pritur. I vinte keq për gjendjen time, me pyeti me zë të ulet dhe të dobësuar: Rashid, ku ishe? Ia ktheva me shaka: Në Mars, tek shoket si zakonisht.

Ishte tepër e lodhur. Mori të flasë por lotët e kishin ngulfatur: Rashid, jam lodhur shumë, dhe me duket qartë se më është afruar koha e lindjes.

Ndjeva në vetën time se kam qenë i pakujdesur për të. Ka qenë e duhur të jam me i kujdesur për të dhe me afër saj, dhe te rrij më pak natën jashte shtepisë, veçanerisht në muajin e saj të lindjes.

E dergova në spital me shpejtësi, hyri në dhomen e lindejs dhe filloi t'i ndjejë dhimbjet e lindjes. Me orë të tëra prita lindjen, derisa më humbi durimi duke pritur dhe thash të shkojë në shtëpi, dhe lashë numrin e telefonit tek përgjegjësit, që të më thërrasin kur të lindë .U ktheva në shtëpi të pushojë.

Pas një ore më lejmëruan për të më përgezuar për lindjen e djalit, Salimit. Shkova në spital mënjëherë. I pari që më takoi me pyeti për numrin e dhomës dhe informatet tjera për shoqën time. Kërkuan prej meje të paraqitësha së pari të doktoresha, që ishte kujdesur për shoqën time. Bertita me vrazhdësi: Çfarë doktoreshe! Me rëndesi është ta shohë djalin tim. Por me detyruan që të shkoj tek doktoresha.

Hyra tek ajo dhe me lejmeroi se lindja e djalit tuaj është me të meta. Më këshilloi që të pajtohem me caktimin e All-llahut, pastaj me tha se djali juaj ka deformim të madh në të dy sytë e tij dhe kjo konkludon se djali juaj është i verbër. E ula kokën dhe u mundova t'i ndali lotet dhe mënjëherë kujtova lypsin e verbër, të cilin e kisha rrezuar në treg dhe qeshen njerezit me te. Thashë: Subhanallah ç'ka të mbjellësh korrë. Qëndrova kështu për një çast dhe nuk dija se çka të thoja. Mu kujtua gruaja dhe djali. Falënderova doktoreshen për butesinë dhe sjelljen e saj dhe shkova ta shoh gruan dhe djalin.

Gruaja nuk ishte e deshpëruar për atë që na kishte goditur, ishte besimtare e forte në caktimin e All-llahut dhe e kënaqur me te. Shpesh me këshillonte që të mos tallem me njerëz, dhe e perseriste shpesh mos i përqesh njerëzit!

Dolem prej spitalit, doli edhe Salimi i vogël me ne. Në të vërtetë, nuk u kujdesësha shumë për Salimin. E konsideroja sikur të mos ishte prezent në shtëpi, saqë kur qante shumë ikja nga dhoma e fjetjes dhe dilja në sallon dhe flija. Ndërsa gruaja ime kujdesej shumë për te dhe e donte shumë. Kurse unë, jo që e urreja, mirëpo nuk mund ta doja, nuk e di pse...?!

Rritej salimi dhe filloi të zvarritej. Kur mbushi afër gjashtë vjetë filloi të mundohej të ecte. Vërejtem tek ai se ishte edhe i gjymtë në kembë.

Pas Salimit, që ishte fëmiu ynë i parë, lindi dhe Umeri dhe Halidi. Kalonin vitet, rritej Salimi dhe rritëshin edhe vëllezërit e tij.

Nuk e pelqeja te rrija në shtëpi, si gjithmonë isha me shokët e mi. Në të vërtet, isha bërë si loder në duart e tyre. Nuk shpresonte gruaja ime se unë mund të përmisohesha. Porse ajo gjithmonë lutej që të më udhëzonte All-llahu dhe nuk hidherohej prej veprimeve të mija të pamatura. Hidherohej vetëm kur shihte moskujdesjen time ndaj Salimit dhe interesimin tim te madh për vëllezërit e tij.

Rritej Salim por rritej edhe brengosja ime për te, nuk e refuzova kërkesën e gruas sime që ta regjistroj Salimin në një shkollë për të nxënësit me të meta.
Isha i pakujdesshem ndaj kohës dhe vitet shkonin, ditet me ishin bërë të njëjta, punë-gjumë, ushqim dhe qendrim im në orët e vona të natës, kjo ishte dita dhe jeta ime.

Ishte ditë e xhuma, u zgjova në ora njembedhjetë të drekës, për mua ishte akoma herët. Kisha një takim, në një gosti me kishin ftuar, u vesha bukur, u parfumosa dhe vendosa të dal.

Duke kaluar nëpër koridorin e shtëpisë, papritmas ma tërhoqi vërejtjen Salimi duke qarë shumë me një zë të madh. Ishte hera e parë që vërejta Salimin duke qarë, që prej kur ishte i vogel. Dhjete vite kishin kaluar e unë nuk i jam afruar atij. U mundova ta injoroj sikurse nuk po e dëgjoj, mirëpo nuk u mbajta, dëgjova zërin e tij duke thirrur nënë e tij kurse unë isha prezent. Ktheva koken kah ai, pastaj u afrova tek ai dhe i thashë: Salim, pse qanë? Çfarë ke?

Sapo dëgjoi zërin tim u ndal nga të qajturit dhe kur ndjeu se jam afër tij filloi të prekë përreth tij me dy duart e tija të vogla. E kuptova se po mundohet të lergohet nga unë, sikur don të me thonte: , "Tash gjete kohë të interesohesh për mua, ku ishe që dhjete vite?!" Hyri në dhomën e tij e unë i shkova nga pas. Në fillim refuzoi të më tregonte shkakun se pse qante. U mundova te sillem butë me te deri sa filloi te me tregoi problemin.

Ishte vonuar Umeri, i cili e dërgonte atë në xhami për namaz të xhumasë, ishte frikuar se nuk do te gjente vend në saffin e parë, thirri Umerin dhe thirri nënën e tij, porse nuk i përgjigjej askush dhe qau. I shikoja lotët e tija, që i rridhnin nga sytë e verbër. Subhanallah thashë, une isha i verber e jo ai!

Nuk e mbajta dot vetën deri në fund të fjalës së tij, vendosa doren time mbi gojën e tij dhe i thash: Për këtë ke qarë, o Salim? Ma ktheu: Po.

I harrova shoket e mi, e harrova gostinë, që kisha për të shkuar, dhe i thash: O Salim, mos u hidhero! A e din se kush do të dërgojë ty sot në xhami? Tha: Sigurisht Umeri porse ai vonohet gjithmonë. Ia ktheva: Jo Umeri, por unë do të dërgoj sot në xhami.

U habit Salimi, nuk e besonte këtë, mendoi se po bëja shaka me te dhe filloi të qajë. Ia fshiva lotët e tija me dore dhe e kapa për dore. Desha ta dërgojë me veturë, porse refuzoi duke me thënë: Xhamia është afër dhe kam dëshirë të eci deri në xhami.

Nuk e kujtoja herën e fundit që kam hyrë në xhami, porse ishte hera e parë që ndjeva frikë dhe pendim për ato vite të gjata, që me kishin shkuar pa falur namaz.

Kishte qënë xhamia e mbushur me besimtarë, por, për Salimin gjeta një vend në rreshtin e parë. Dëgjuam hutben e xhumasë së bashku dhe u fal Salimi afër meje. Në fakt unë u fala afër tij.

Pasi mbaroi namazi, kërkoi prej meje që t'ia afroi Kuranin. U habita! Si do të lexon kurse ai është i verbër?! Ne fillim e injorova kërkesën e tij, mirëpo u frikova mos po i shkaktoj plagë në vetën e tij dhe ia dhashë Mus'hafin. Kërkoi prej meje që t'ia hapi Mus'hafin tek sureja Kehf. Fillova ta shfletojë Mus'hafin deria sa e gjeta në përmbajtje suren Kehf. E mori, e vendosi përpara vetës dhe filloi ta recitojë surën me sy të mbyllur.

O All-llah! - thash i çuditur. Ai e ka mësuar tërë suren Kehf.

U turperova prej vetës, e kapa një Mus'haf që të lexoj, ndjeva një dridhje në vete nga frika. lexova e lexova dhe e luta All-llahun të më falë dhe të më udhëzojë. Fillova të qajë i penduar me një zë sikur fëmijë. Disa njerëz akoma ishin të pranishëm në xhami duke falur nafile, u turpërova prej tyre dhe u mundova të mos e marrin vesh që po qajë.

Paspak ndjeva dorën e vogël të Salimit duke prekur fytyren time, duke m'i fshirë lotët, që më kishin mbuluar. E afrova dhe e shtërngova për gjoksi duke e përqafuar, e shikova njëherë dhe tash në vete: Ti nuk je i verbër, por unë jam i verbër.

U kthyem në shtëpi. Grauja ime ishte brengosur shumë për Salimin. Mirëpo, kur mori vesh se unë kam qenë me të në xhami dhe kam falur namazin me te, brenga e saj u kthye në gëzim. Nga kjo ditë nuk kam lënë namaz pa falur në xhami.

Braktisa shoqërinë e shfrenuar të natës dhe bëra shoqëri më të mirë, shokë të xhamisë, të cilët i njoftova në xhami dhe shijova ëmbelsinë e imanit me ta.
Mësova shumë gjëra prej tyre, që dunjaja m'i kishte harruar.

Nuk leja ligjërate, që mbahej në xhami e që nuk prezentoja në to, e bëra hatme edhe Kur'anin disa herë në muaj, u lidh gjuha ime me permendjen e All-llahut në çdo kohë, me shpresë që të më falë All-llahu për përgojimet dhe gjynahet tjera që i kisha bërë.

U afrova me afer familjes si kurrë më parë.

Një ditë, vendosen shokët e mi të mirë të shkojnë në një vende largë nga shtëpia ime, për të bërë thirrje në Islam. Në fillim, nuk isha i vendosur të shkojë me ta, por pasi fala namaz istihare dhe lajmërova bashkëshortën time, që mendova se do të refuzonte, por përkundrazi u pajtua me vendimin tim dhe me nxiti në këtë qëllim. Ishte hera e parë që e lajmeroja gruan time për shkuarje në një vend jo të shfrenuar dhe te urrejtur e të mbushur me harame.

U drejtova kah Salimi, i tregova për udhëtimin tim, me kapi me dy krahet e tij të vegjël dhe më përqafoj duke u lutur për mua.

Mungova në familje afërsishte tre muaj e gjysëm. Gjatë kësaj kohe thirrja në telefon sa herë që më jepej mundësia, bisedoja me bashkeshorten dhe femijet.

Filloi të më kapë një mallë i madh. Ah... sa me mori malli për Salimin.

Kisha dëshirë ta ndegjoja zërin e Salimit, ai ishte i vetmi qe nuk kisha biseduar me te prej që kisha udhëtuar. Nuk e dija shkakun, ose është në shkollë mendoja ose në xhami ne kohen kur thirrja.

Sa herë që bisedoja me bashkëshortën, i tregoja për mallin që me kishte marrur për Salimin, kurse ajo qeshte e gëzuar dhe duke me përgezuar për te. Vetem se në herën e fundit kur bisedova , nuk e dogjoja të qeshuren e saj, si zakonisht, për habi kishte ndërruar zërine saj. I thash t'i dërgonte selam Salimit nga unë. Ma ktheu: Inshallah, dhe pushoi.

Pasi që erdhi koha e kthimit në shtëpi u gëzova shumë. Kur u ofrova derës së shtëpisë trokita dhe shpresoja që ta hapë deren Salimi. Papritmas, e hapi derën Halid, i cili akoma nuk i kishte mbushur katër vite. E përqafova dhe e barta me krahet e mi, kurse ai bertiste: Babi... babi...! Nuk e di, sa hyra në shtëpi ndjeva një ngushtim në vetën time, kërkova ndihmë nga All-llahu prej shejtanit të mallkuar.

Ndejta me gruan time, pashë se ishte e vërenjtur në fytyrë, nuk ishte sikur herave të tjerave. U mundua të paraqitej si e gëzuar për ardhjën time. E pyeta se çka ndodhur? M'u përgjigj: Asgjë!

Në çast m'u kujtua Salimi. I thashë: Ku është Salimi? Uli kokën e saj dhe nuk m'u përgjigj, ndërsa në fytyrën e saj filluan t'i rrjedhin lotët. Bërtita prap: Ku është Salimi? Nuk foli askush. Më pas m'u afrua Halidi i vogël duke belbezuar dhe tha: Baba, Salimi ka shkuar në xhenet tek All-llahu. Gruaja filloi të qajë me të madhe gati sa nuk u perplas për tokë dhe dola nga dhoma e pikëlluar për ndarjen e Salimit.

Pas kësaj, mora vesh se dy javë para se të mbërrija Salimin e kishte goditur një temperaturë e madhe dhe ethe dhe bashkëshortja e kishte dërguar në spital. Mirëpo, sëmundja i ishte rënduar u nda nga kjo botë.

Salimi nuk ishte i verbër por unë isha i verbër.

O All-llah, sa kënaqësi është ta shijosh ëmbëlsinë e imanit!

All-llahu e mëshiroftë Salimin! E njohu All-llahun edhe pse ishte i verbër. Sa e sa njerëz sot posedojnë shqisa të shëndosha por nuk shohin dhe nuk e njohin All-llahun [subhanehu ve teala]

[eldonel]

Ti s'je i pavarur, Zoti është i Pavarur!
Shkruan: Avni TAFILI
http://www.alb-drejtesia.com/al/news.php?readmore=236

"Lexo me emrin e Zotit tënd, i cili krijoi (çdo gjë). Krijoi njeriun prej një gjaku të ngjizur (në mitrën e nënës). Lexo! Se Zoti yt është më bujari! Ai që e mësoi (njeriun) të shkruajë me pendë.Ia mësoi njeriut atë që nuk e dinte. Jo, është e vërtetë se ai i kalon kufijtë, Për shkak se e ndien veten të pavarur. Po kthimi është vetëm te Zoti yt." - Kur'an, 96 : 1 - 8

Ti mund të ndjehesh i pavarur, mund të ndjehesh sikur nuk ke nevojë për askënd dhe për asgjë, por dije se, që kur fillove të ndjehesh i pavarur e sovran, ti zgjodhe të jesh vetëm. E izolove veten nga shumë të mira. Jo, po ti zgjodhe që të jesh vetëm ti e askush tjetër. E vetëm ti e askush tjetër të mos arrij që ti në mendjen tënde ke përfytyruar. Ndërsa mendon se do t'ia arrijë, e në fund të krenohet, se merita e gjitha është e tij.


Çudi se si gjykon kjo kategori e njerëzve. Ndjehen mendjemëdhenj, e të veçantë nga të gjithë tjerët, por sa shpejtë harroi se fillimi i tij ishte asgjëja, pastaj u bë pikë uji, e prej asaj pike u zhvillua. A krijoi veten apo u krijua! Jo, ti nuk e krijove veten, ti madje as emrin tënd, që sot thirresh me krenari në të, nuk e zgjodhe. Po, nuk zgjedh vetëm se kur ke forcë të ushtrosh vullnet, e kur ndihesh i pavullnet, i pafuqishëm, kërkon mbështetjen e të tjerëve.


Sa jo falënderues që je, o njeri, që vetja të duket sovran, e i pavarur!

E sa i vogël je, e të duket vetja që mund të arrish majat e qiejve! Pa shiko "diçka" prej gjithësisë; po ti që ndjehesh i pavarur nga Zoti që të krijoi, nuk mund të shohësh as më larg se hija jote! Kështu kur mirënjohës s'je!


Vallë, ç'ka në ty që ty të bëri të mendosh se je i panevojshëm! Vallë, ç'të bëri të mendosh se je i pavarur dhe bën gjithçka të teket në mendje. Jo po ty t'u dha dija, por dije të padobishme, sepse ti me dijen që t'u dha as vetes dobi s'i sjell; ti robëron me dhuntitë e të Pavarurit, Sovranit – Allahut xh.sh.. Por jo, Zoti ty të ka vënë në sprovë e ti dështove, e keqpërdore mirësinë e Krijuesit tënd!

Zot na ruaj nga gjendja, gjendje e njeriut keqpërdorues!


Jo, po ti mund të jesh sprovuar me pasuri, e ti me pasurinë tënde mbjell varfërinë e përçmimin e njerëzve! Por dije o njeri i këtillë, se gjithçka fillon, mbaron, përveç Zotit tënd, që të krijoi e të sprovoi, është i Përjetshëm dhe i Pavdekshëm!


Po pse o njeri që ndjehesh i pavarur nga Zoti yt, kur qëllon të jesh në errësirën e frikës, ngreh sytë lartë, e kërkon ndihmën e të Atij që s'fle e as s'kot! Pse o njeri, siç je mirënjohës në vështirësi, të mos jesh edhe në lehtësi? A pse Zoti nuk po të dënon? Jo, edhe të qenit tuaj mosmirënjohës është dënim! Por, mjerë, pse nuk je në gjendje ta përjetosh këtë!


Zoti ty të dha dije, të dha pasuri, të dha familje, të dha shoqëri, të dha aftësi, jo që ato t'i shfrytëzosh për t'i robëruar të tjerët, që me padituri, me varfëri e me mungesë u sprovuan! Ç'do të ndodhte vallë, sikur ty të jepej fuqi, e të ushtronit pavarësinë tënde deri në skaje? Jo, ka Zot që ty të ka vënë kufij! Ka Zot, që quhet ALLAH, që ty të ka lënë në errësirën e mendjemadhësisë të jetosh i dehur, e ti nuk mund të bësh dëm më shumë se një i dehur; fyes, sharës, përçmues, rrenacak, mosmirënjohës dhe i dhunshëm!


Ti o njeri, që të duket vetja e pavarur nga i Pavaruri e Sovrani, i Vetmi Allahu xh.sh., dije se, pavarësia jote të ka robëruar. Jo, ti nuk ke fare pavarësi. Ti je rob i pavarësisë sate. Je rob i mendjemadhësisë sate. Je rob i lakmisë sate. Ti nuk je i pavarur, i pavarur është ai që veten e tij ia ka robëruar vetëm të Pavarurit, Sovranit, Allahut xh.sh.! Ai njeri është i pavarur nga dija që prangos, është i pavarur nga pasuria që robëron, e nga lakmia që poshtëron e vetmon!


A nuk merr mësim ky lloj njerëzish, se ç'përfundim kishin të parët e tyre, njerëzit e mëhershëm, të cilët përkundër "dijes", "pasurisë", "njerëzve përreth tyre" përfunduan si mos më keq! Ata njëherë u ndjenë të pavarur nga Zoti që krijoi, pastaj u robëruan me atë që iu dha atyre, e pasi u bënë robër të robërve të Allahut të Gjithëpushtetshëm, u zhytën në errësirën e pashpresë, e errësira e pashpresë, nuk sjell veçse ndëshkim e shkatërrim!


Sa keq, sa mjeranë ata që me duart e tyre ndëshkojnë vetveten, e me vetveten shkatërrojnë vetveten e tyre, e me dhuntitë e Zotit errësojnë dritën që e mbjelli në shpirtrat e tyre!


Ruana o Allah! Na ruaj nga dija që prangos, e nga pasuria që robëron, e nga lakmia që poshtëron! E na ruaj nga çdo gjë, që na bën të ndjehemi të pavarur prej Teje; ngulit në qenien tonë porositë Tua:


"Thuaj: Ai, All-llahu është Një! All-llahu është Ai që çdo krijesë i drejtohet (i mbështetet) për çdo nevojë. As s'ka lindur kë, as nuk është i lindur. Dhe Atij askush nuk i është i barabartë." - Kur'an, 112 : 1 - 4



Ve-l-hamdu lilahi ve salAllahu alejhi ve selem