A mos i kemi harruar ?!

[burbuqe1]

Autobusi kishte edhe ca minuta per t'u nisur. A ështe kjo ulëse e lirë ? – mu drejtua një zë i thellë gruaje. Po - iu përgjigja. Ishte një plakë e mbajtur, me një shami të bardhë të lidhur mbrapa, rrudhat i flisnin shumë në fytyrën e saj te ëmbel. Sytë e përlotur i fshehnin dhimbjen që kishte kaluar...
Isha duke lexuar një libër sa per të thyer monotoninë .Vëreja kërshërinë e saj dhe nevojën për t'i folur dikujt. E mbylla librin dhe me zë te ulët e pyeta se ku shkonte. Ehh !... mori frymë thellë. Do të shkojë te vizitojë djalin në spital, ka pësuar nje aksident. Mjekët kanë përmend se më ka lindur per së dyti.Mirë që e paska rujtur Zoti -i thashë unë. Po elhamdulilah, mirë që nuk më shkoi edhe ky. Në luftë ma rrëmbyen djalin nga duart, mendja nuk po dilke nga sprovat, vazhdoi plaka . Pak hapa para nesh, bombardohet konvoji i njerzeve në kolon nga Nato -ja.I mbylli sytë, sikur iu përftyrua e tëre ngjarja dhe prapë me një fymarrje te thellë vazhdoi. Njëzet e shtatë antarëve të familjes së burrit u kam mbledhur me këto duar tërë pjesët e shkapërderdhura dhe i kam varrosur krejt me duart e mia. Të gjitha këto i kam përjetuar, po mendtë kishin rrënjë. Para kësaj kam pritë në shtëpinë time mjaft njerëz, të fshatrave të ndryshme. Iu kam gatuar bukë, larë rrobet ushtarëve te lirisë, iu kam dërguar ushqim deri afër që të mos rrezikohet jeta e tyre. Tani kam dëshirë t'i takojë të gjithë – flet e mallëngjyer. I kam shikuar si djemtë e mi... Ehh!!... u mbush frymë dhe sytë e tradhëtuan, filloi të lotonte. Tani - bëlbezoi ajo, -tani kam nipin jetim . Kur i mbushi 2 vjet i vdiq edhe e ëma . E kam rritur me lotë , zemra më qan për të, sa krejt dhimbja më peshon ky djalë. Nuk janë bërë ende dy vjetë kur m'i kthyen eshtrat e djalit, edhe një sprovë tjetër. Po mirë, prapë mbasi ia di varrin- ngushëllohej ajo. Nipi nuk ishte në dijeni deri atëherë përveç thashëthemeve që ka rastisë ti degjojë. Shfrytzova rastin edhe e ula pranë. Shpirti i nonës e di pse qan gjyshja? Gjyshja?!- pyet djali i habitur. Deri vonë ishte mësuar të dëgjonte fjalën nënë. Djali i shtangur priste se çka do t'i thuhej. Babanë ta kanë rrëmbyer gjatë luftës, tani ia sollën eshtrat, mezi i nxjerrja fjalët nga goja. E nëna të ka vdekur kur ti i kishe dy vjetë. Të kujtohet ai varri qe shkonin shpesh dhe i linim lule? Është varri i nënes tënde që të ka lindur e rritur, deri sa i mbushe dy vjet, –fliste plaka . E unë jam gjyshja jote. Zemra sa nuk më çahej nga dhimbja, më pikonte helm, tani edhe më shumë per jetimin .

U mundova ta ngushëlloja por lotët nuk më linin të flisja edhe gjatë. Mblodha forcat dhe i tregova per gjyshen time qe ishte sprovuar me humbjen e djalit në luftë, te cilin nuk e kishte pare 14 vite më parë, e veq një kohë te shkurtër i bie të rrijë me të. Ajo eshtë shembulli me i mirë i durimit ,,Të Allahut jemi dhe tek Allahu do te kthehemi,, - ishin fjalët që përmbyllnin dhimbjen e saj...

Ishte nje udhëtim i përlotur, më bëri te kujtoj shumëçka.
A mos i harruam njerëzit që më së shumti i dhuruan Kosovës?! A mos kemi harruar se çka perjetuam!?
A mos i kemi harruar jetimët e mbetur?! A mos harruam t' iu falim një buzëqeshje, një përkëdhelje kokës së tyre, një copëz bukë të ngrohtë, një kulm mbi kokë ...