Grate E Poeteve

[SkenderRusi]

GRATË E POETËVE

Gjithnjë të plagosura
këto gratë e poetëve!
(Në librat e tyre
gjen aq shumë’’ të dashura!’’)
I torturon mendimi
që vazhdon të ketë ende,
Ballo të tilla absurde,
me maska!


Gjithnjë Arkimede
këto gratë e poetëve!
Kërkojnë enigma
nëpër gërma etruske!
I tremb humnera
e ndonjë dashurie të djeshme!
I tmerron rënoja
e ndonjë tradhëtie të mundshme!

Gjithnjë të pagabuara
këto gratë e poetëve!
(Megjithatë,nuk japin dot,
asnjë lloj dënimi!)
‘’Eurekat’’ e tyre
s’ia tregojnë asnjë tjetre,
I vuajnë vetë pasojat
e çdo dimri!

Gjithnjë të dashuruara
këto gratë e poetëve!
Paçka se i sheh aq rrallë
nëpër iniciale!
O…po ato janë
fillimi i çdo vjershe,
Dhe fundi i çdo marëzie
të madhe!






NXITIM


Zogjtë
Nxitojnë
Të arrijnë erën.

Poetët
Nxitojnë
Të arrijnë zogjtë!

Era
Nxiton
Të arrijë poetët!

Lëmsh kjo botë!

3 mars,2004


















SKULPTORJA MAKABRE



Ja,më në fund,mbrritën edhe syzet,
Me xhama optikë,një pik pesë!
Nga ç’butikë vijnë?
Natyrisht,nga vdekja,
Që më afrohet ngadalë,
gjoja mos më trembë!


Me flokët që m’i zbardhi
nisi sulmet e para,
(Thuaj po deshe,që nuk është stratege!)
Tani,në fytyrë,si një skulptore makabre,
Po më krijon konturet e përrenjve!


Kërkon që të nisë edhe pushtimet nga brenda,
Për të mbrritur,më në fund tek shpirti!
Harron që,për tek ai,kalohet nga zemra,
Siç kalohet për tek Zoti nga Krishti!

28 qershor 2002




























DIMËR

Më në fund dhjetori vdiq.
Dëbora i hodhi qefinin e bardhë
të shkëlqimtë.
Vdiq dhe dashuria jonë
çuditërisht.
Çdo gjë u shndërrua në dimër.

O zot,
Sa ftohtë që ndiej!
Më hidhni ca re përsipër!




























THINJA E PARË



Unë nuk të prisja që sot,
Si erdhe kaq befas,s’e di!!
Afrohu dhe pak të të shoh,
Të të prek me gishtat e mi!


Ti mua më solle një lajm,
Që kish për të ardhur një ditë!
Çudi,sa e bukur që qënke!
PO ç’thua ashtu?Ç’pëshpërit!?


Ti frikë mos ki se të shkul,
As bojë mbi ty s’do përdor!
Megjithse më solle një lajm,
Që desha t’më vinte më vonë!












KA QENË NJË KOHË

Ka qenë një kohë kur unë-ty,
Të thërrisja:e dashur!
Dhe ti qeshje!
Atë kumbullën e vogël
që kisha te dritarja,
E bëje ti të çelte!

Edhe ato dallëndyshet e vogla,
Që mbushnin oborrin tonë
me cicërima,
Loznin në qiell që ty edhe mua,
Të na dukej më e bukur dashuria!

Por seç doli një erë nga sytë e tu,
Që më nxorri mua përjashta!
Lulet e kumbullës të gjitha
u shkundën,
U drodh nga dhimbja dritarja!

Edhe dallëndyshet,ti e mban mend,
Ikën më parë se çdo vit tjetër!
Thua nga ndarja jote dhe imja,
Të ketë ardhur dimri më shpejt!?


Ndoshta.Shumë gjëra ndodhin,
Në këtë jetën tonë,moj vajzë!
Një gjë dije:dallëndyshe si ato,
Në oborrin tënd
s’kanë për të ardhur!







TI E DI Ç’TË MUNGON

-për Dhimitër Orgockën-


Ajo nuk iku.
Atë erdhën e morën,
Për ta çuar në një tjetër
teatër absurd!
Ty tani të mungon supi
ku e mbështesje kokën,
Kur ktheheshe i lodhur
nga udhët pa fund!


Ty tani të mungon
ajo pjesë e botës,
Që ish veç e jotja
dhe e askujt tjetër!
Që ndonjëherë e merrje
në pëllëmbë të dorës,
Si ta kishe xixëllonjë
që t’i ndriçonte netët!


Që ndonjëherë e merrje
në pëllëmbë të dorës,
Dhe asaj i pëlqente
ta gdhinte atje!
Po ç’them edhe unë,
si mund të ish xixëllonjë,
Kur ajo kish aq dritë
sa na dha edhe ne!?






TA HAJË DREQI



Kam vënë re se ditë për ditë,
Në këtë qytet po shtohen qentë!
Një ‘’ham’’ këtej,
Një ‘’hum’’ andej,
Më shumë qenër,se poetë!


Sa janë munduar të më kafshojnë!
Sa me dredhi,
Sa me pusi!
Të shkretët qen si s’e kuptojnë,
Të fshehtën që veç unë e di!


Si s’ma mësuan dot sekretin,
Që vetëm ballë për ballë humbas!
Se jam njeri,ta hajë dreqi,
E nuk jam qen që ha nga pas!


Se jam poet,
Ta shoh, nuk mund,
Edhe armikun tim,
Kur humb!

[mondishall]

C'vargje, c'mendim, c'filozofi, c'kenaqesi!!! Faleminderit poet!

[Brari]

e bukur ajo poezia per orgocken por e ka me burrin a me gruan se ishin te dy aktore..

e cma fut fjalen dreq ky ne kete poezine tjeter..
pa asnje funksion e pa asnji nevoje..
boz e bene kte fjale..
ateizmi nuk te le pa pasoja.. ..

nuk e paska idene e qenve fare poeti skendo..
qente jane shum me fisnike se trecereku i poeteve..

asnje qen nuk kafshon ne te pabese.. e nuk ta pergatit referatin si ajo diana e skender gjinushit kunder poteve te rinj..qe.. u pushkatuan..
sigurisht jo me urdher te saje.. por ajo ne 17 vjet nuk bzajti e te tregonte ate tragjedi te cilen e dinte me mire se populli..
raqkave ne 5 dyqankat si ju benet halli se ata jan shtuar .. o skendo rusi..

pra.. i marc pleshtat o skendo qenve.. dhe kuajve bile.. etjetj..

[Agim Doçi]

Skender
Te lumte. Une e kuptova se per cilet qen e kishe fjalen. ndersa miku yne i dashur Brari, kalon jo pa dashje tek qen e tjere, se me te vertete njerzit -qen jane kafshet ma te rezikshme ne bote. urime per te gjitha poezite. Je si gjithmon i embel dhe tejet poet miku im i mire.
Respekt dhe pershendetje andej nga Korça.