Puls

[yjori]

Një dorë fjalë

Do marr një dorë fjalë e do t`ia hedh në varr
kufomës, shtatores së gjymtuar të heshtjes
Dheu t`i mbulojë ngadalë tulin e gurtë, shqisat
e të dëgjojë shushurimën time në erërat, shirat,
guackave të shkronjave atij bregu të shurdhët,
ku xhindi mbyllur në llampën që e nxorën dallgët
mezi pret të dalë në dritë e të plotësojë dëshirat

Llampë jam edhe unë e brënda kam një tjetër,
kaq vjet që endem, përkundem valëve të qënies
Dikush më hodhi dikur nga anija që po mbytej,
lamtumirë e fundit e atij që po humbet jetën,
djep e foshnje në lume, profet në bark të peshkut
Tundemi, zgjohemi, qajmë, biem prapë në rrymë
Derisa na gjejnë, na hapin e shohin veten

Nuk jemi ajo ç`ka është, jemi ajo ç`ka mbetet
Ku është hiçi? Çdo gjë është e mbushur plot
E nëse zbardhesh, bie poshtë e tretesh
Borë thinjash e rrahje e shurdhër pulsi,
gjurmë këmbësh në rërë, shkumë lotësh
Brenda pret përgjumur xhind i jetës
Të dalë e të tregojë përrallen e botës

Çdo dëshire është yll që ndrit o shuhet
Digjemi nje çast, tym e dritë shkundim,
gjallojmë, pasojë e të tjerëve, shkrumbi,
lindim nga hiri, në hi mbarojmë si thëngjill
që pa vallen e flakës tek kërcen pafund
me hijet që ndezën zjarrin të perëndive
Jemi edhe ne të tillë, shkruhet në Bibël

Eja të shuhemi e të lindim prapë në dritë
Të duash është të vdesësh pak nga pak
Gjithmonë është kurrë, më mirë shkojmë sot
Të ftohtë ujrat e vetmisë ku po përpëlitemi.
të thelle shtreterit ku do flemë, me kapakë,
të kripur detrat ku vozisim, të kripur lotët
Ja heshta dhe unë tani, e dëgjon muzikën?

[yjori]

Burg

Mbyllur qelive të kotësisë shlyejmë fajin e të qenit lindur
I ngushtë është shtrati ku fle brinjazi lumi ynë i shterur
Jashtë kaltërojne muzgun shpirtërat e atyre që kanë ikur,
brenda cicërojnë ngjirur zogjtë e atyre që kanë mbetur

Gdhend dhe unë inicialet në murin e lagësht plot mbishkrime,
Libër miqsh, të cilët u penduan që trokitën në derën e hapur,
Shefi i kozmosit, ky plak shurdhmemec, humbur në mendime,
ka ngrirë prej zanafillës në prag të qiellit me krahë të zgjatur

Kur heshtim jemi lakuriqë leshtorë në pyllin e pasqyrave,
Majmunët kërcejnë degëve e papagaj gjithfarësoj,
Përpiqemi të gjejmë veten në turmën miope të fytyrave,
Nga afër jemi ca të ndryshëm, nga larg të gjithë njëlloj

Presim të vinë ata që na kyçën, të na kërkojnë falje,
Fëmijë harrakatë ndoshta, që na punuan rrengje e ikën
Ngërdheshja, lotët, turpi shkuan bashkë me talljen,
Vetëm përmallohemi pak kur na lexojnë emrin

Koha pikon përgjumshëm strehëve tona,
Shohim sipër e lutemi të mbarojë shpejt,
Ështe herët për të jetuar, ose vonë,
Të tretemi duam e thjesht të qeshim

I vetmi ngushëllim është fundi,
Hapi dyert, të lutem, e më ler të dal,
Se kjo këtu është rrugë asgjëkundi
E ne, të humbur, të verbër, të çalë

Por kjo mbase është veç tekë çasti,
E nesër atëbotë na hapin sytë,
Bien orteqet e fjetura prej së larti
e zgjohemi pa mall e brengë në fyt

[yjori]

Ujvarë

Në burim të pres që kaherë
pjellë e shkretëtirës,
të kthehesh nga endja e pagjumë,
zbathur, tashmë e rritur,
të biesh ne gjunjë,
gjuhën e tharë të virgjër të njomësh,
të përgjumesh në prehërin tim
e rraskapitur

Një lot rrëshqiti dikur faqeve të tua,
pikoi cepave të buzës
dhe ra në pusin e vetes…
Ish pikë e verbër shiu në ujvarën e fjalëve,
shkarje e ujit që mbush dhe zbraz heshtjen,
Dikush hodhi një kovë a piu me duar,
Ja kështu rilinde prapë,
djersë në ballin e të tjerëve,
lave, u lanë në ty, e u lave
një jetë të tërë

U bëre re e vrenjtur,
kullove pirgjeve,
rënia të derdhi poshtë në lumë,
aty ku rrjedh e lodhur përsëritja,
Valët të morën, të futën e të nxorën,
Peshqit të sollën në breg,
u bëre rërë në orën e rrymës
disa herë

Zogjtë të ngritën pastaj lart
atje ku përkulen ylberët,
U skuqe, zverdhe, kaltërove,
varur degëve të qiejve,
Rreze që djeg e ndizet zjarr,
ngjize vullkanet e u poqe flakëve
shtatë breza rrjesht

Në afsh të djegies u shtange
terreve e ngrive në mos,
fjalë mureve te gojës.
”Të bie apo të mos bie?”,
Re në ujvarën e kohës…

Në kurriz të dallgës ishe shkumë,
rrudhë vale ballit të tokës,
Pe veten nga lart, një vrimë e zezë
hiçi prej nga pikon bërja,
Trokisnin në derën e zemrës,
Vure dorën në gjoks…pikonte brenda

Ishe ti, shi a vesë nga lart
në pellg të errësirës,
Pluskove në frymë,
Flladet të shtynë
drejt daljes shushuritëse,
Hijet flinin qosheve,
fjete dhe ti foleve të tyre
u bëre vezë

E verdhë nga brenda,
Diell në tym të agimit,
Bebëzë poshtë qepallës,
Filiz nën borë i ngjarjes
që mbiu nga fara e gjurmës
që nuk la grimcë e pacak
plasur mbase kot,
Zog ngordhur në fluturim,
Fjalë e pathënë kurrë,
Përtej gjithësisë sipër,
Gisht në unazë të pikës
ku shuhet mendja honeve
”C`pikellim!”

Sa e gjate ishte udha?
”Shifra hapash, kaq e aq orë!”
Sa është koha?
”Ca rrugë, vdekje, jetë!”
Sa zgjati kjo?
”Dy jetë në kryqëzim,
Prerje botësh,
Shi në pellg,
Një pike në fund,
pa fillim…”

[yjori]

Shtegtim

Një tufë zogjsh në shtegtim,
Në vjeshtë nga perendimi në lindje,
nga lindja në perëndim në pranverë…

Koha shteroi së rrjedhuri në burimin tim,
Fillesa e fundit përpelitet në zall,
Gurgullima e fjalëve pushoi,
Vetëm një valë e lehtë mendimi
rrudh pasqyrën e mendjes...

Si lindi gjuha?
Ai që tha për herë të pare fjalën e parë
ç`donte të shprehte?
Apo qe vetëm britmë gëzimi a habie
e atij që zbuloi përsëritjen?
Larvat lëvrinin në ujët e tij,
Peshqit mësuan të ecin
pastaj të fluturojnë
(sipas Darvinit)
Një tufë fjalësh në shtegtim
nga lindja në perëndim…

[yjori]

Alkimi

Nuk ka ilac për trishtimin,
por të diturit përpiqen
të shndërrojne gurin në ar

Merr shpresën që ka mbetur,
shto ajër lirie,
mos harro të lutem të bukurën
Eliksirin e jetës
mos e hidh të gjithë brenda,
ler pak për nesër
dhe ditët e tjera...

Soditje e vetvetes
Pështjellim
Unë jam ata
Ti je ajo,ata
Ne jemi ju
Ai është fillimi..

Më thuaj se kush jam
që të them nëse më do,
Thuamë kush nuk jam
që të them nëse të dua…

[yjori]

Qengj i vogël

“Qengj i vogël, c`bën këtu vetëm në errësirë?”
“Ja, po pres të më hajë ndonjë egërsirë!”

[yjori]

Jam ujk i vetmuar në dëborë
me këmborë...

[yjori]

Lojë miqësore

Gjyqtari hodhi monedhën në ajër,
Ishte numër,
I dhamë dorën njëri tjetrit,
u ulëm në shilarësat e mirëbesimit,
ndërruam fanellat
e vumë syzet e diellit

Publiku çirrej
„Filloni ndeshjen!“
U ktheva e pashë prapa,
bukë e sehir një jetë të tërë,
Bëjmë atë që thuhet,
flasim për atë që bëhet

Kafaz i përsëritjes,
Brenda presin të uritur luanët,
Kërceva nga Koloseu në cirk,
U bëra zbutës, pastaj klloun,
Shkova te femijët në rradhën e parë
e qava para pasqyrës së tyre

Grimasa me gjuhë të nxjerrë,
Pantomimë e harakirit,
Thyeva pjatat,
eca këmbëzbathur mbi qelqet,
pashë të kuqen në sytë e turmës
e në fund mbi majën e hundës

Lakuriq në karneval,
Dem që e ndjellin me pëlhurë,
Ish kjo ngjyra e dashurisë vallë?
Torero bën reklamë për buzëkuq
Dikush shet parimet,
një tjetër autopsinë e moralit
E vërteta endet rrugëve,
Plakë me dhëmbë të vëna,
letuar, flokërënë

I dhashë dhuratat mbrapsht,
Faleminderit, jam ngopur nga uria,
Lot për lot,
Zinxhir perlash çlirimi,
U ula afër të miturve
e lëpiva plagët e qepura vetë,
Luanët janë mace të egërsuara
Jam vetë i tillë
Daniel më quajnë

Mëshira, mbreti juaj
më hodhi në gropë,
Gjeta atje kocka
Mora nje kafke në dorë,
luajta pak Hamlet
“Te jesh a të mos jesh?”
Gëlltita pyetjen, piva helmin
e ledhatova macen

Eja të të tregoj strehën time,
Të fillojmë me podrumin,
Mos ki frikë!
Është errët dhe lageshti këtu,
Kinema, ku qaj pas filmit,
Ketu janë eshtrat e gjyshërve,
atje jam varrosur unë

Është film pa zë, bardhëezi
Si t`a përshkruaj të kaluaren?
Zjarri është shuar
Bukuria gënjeshtër,
Autoportreti trill,
Feniksi heshtje

Çfarë po ndodh me ty?
Je zbehur në fytyrë
Më vjen keq,
Të tregova ushtaret e plumbit,
Nuk është lojë e bukur, ke të drejtë,
Shah ! Ja, po të dhuroj mbretin
e lerna të shkojmë sipër,
të marrim ajër të freskët

Të pimë dollinë e njohjes,
Jam vetëm lot shiu,
Dua të kthehem në burim,
Mora udhën më të shkurtër,
Peshk i hutuar që kthehet në vendlindje
duke notuar kundër rrymës,
I kapur në rrjetë,
I vogël, nuk vlen gjë,
Peshkatari më hodhi përsëri në det
Duke u dridhur nga frika
u zhyta thellë në terr

Kafshë të rralla këtu,
Shiko, nje lypës me mjekër
Atje po shkon një Renoir,
dy njerëz, një qen, një biçikletë,
Në liqen mungon sot mjellma
Ç`do të thote kjo?
Gjuhë e shenjave,
Bestytnia është fëmijërisht e bukur,
Hieroglife në park,
Mendoja pikërisht atë
që sapo the

Mjaft më me ngjarjen që përsëritet!
Heshtja është ar,
të folurit i lodhshëm,
çdo fjalë bumerang,
ruletë ruse, rouge, noir,
Lojë letrash
Asgjë tjetër

S`ka rëndësi se ç`thua,
edhe e kundërta është e vërtetë,
majtas apo djathtas, poshtë apo lart
Si t`a veshësh fjalën?
Është lakuriqësia e bukur?

Në varreza shëtis më të shumtën,
lexoj epitafet e kujtimeve
e i shkruaj çdo ditë sërish
Ajo ç`ndodhi është i vdekuri
Fjalët guri përsipër

Me të bukurën është si me dashurinë;
nuk e përflas dot
Gjuha i ngjan zemrës,
Muskuj në kafaz të përsëritjes,
Liria ështe brenda, zog i lodhur nga kënga,
Ritëm e fjalë, muzikë e qënies,
Jam tingull, ngjyrë, qen,
U plaka përnjëhere, dua të hesht

Kryqi është vetëm dy viza,
Skicë horizontesh...
Shiko, po vjen treni,
një elefant në metro
Nuk të thashë më të rëndësishmen,
Krokodilin harrova,
heshta për ajsbergun, kopshtin me borë
Mbase shihemi prapë
atëbotë ...

[yjori]

Pyeta për zjarr

Pyeta për zjarr,
më dhanë xixëllonja...
Pyeta për orën,
më dhanë shifra...
Pyeta për veten,
më thanë si quhem,
pastaj ikën...
Pyeta veten,
nuk më përgjigjej...

Pashë sipër,
Binjakë, akrepë,
qumësht dritash,
humnerë hijesh,
kafshë, peshq,
gjahtarë, virgjëresha,
peshore shpirtrash...

Xixëllonjë e pyetjes,
Kërkojmë kohën
e gjejmë vitet,
yje të ndryshkur që bien,
rrënoja përgjigjesh,
fikje dëshirash,
karremë grepash.
Kapim veten me duar,
na duket tjetër...

Vetëtima në muzg
Sa herë u lutëm?
Ish thike ajo që shndriti,
apo buzëqeshje?
Sa herë morëm frymë?
Apo ishte tym ?

Aty përgjumemi,
në prag të territ,
Hi i ftohtë fjalësh
e plakemi të rrudhosur
pasqyrave të ngjarjes,
Duar flakësh që tundin
djepin bardhëezi të kohës,
Zjarr, pastaj prush
derisa shuhesh

Gurgullimë që mbush
mëngët dorace të harresës,
Larva të verbëra veprash
lëvrijne atje në zall,
Perse u lodhëm, u munduam ?
Një jetë e tërë,
vetëm një grackë...
Hesht pra, të lutem
shiko orën e rërës,
Grimcat që bien me rradhë
në anën tjetër…

[yjori]

Në vend të luleve

Në vend të luleve
trurin e enjtur të dhurova,
M`u mërzitën mendimet,
arsyeja, kundra-t, pro-të

Afromu e dashur,
të ndajme boshllëkun bashkë,
Koha të na rrjedhë në damarë
ngadalë, si breshkë

Merre kokën me rrënjë,
Nuk më duhet më,
Lermë veç buzët e gojën
për t`u dashur, për t`u ngrënë

Pastaj t`i falemi tjetrit
e të mbushim të çarat,
E pastaj...e pastaj çfarë?
Çfarë do bëjme pastaj?