Pylli i muzave

[flakakull]

Brenda…Jashtë

Që fryma
të zbrazet
në fjalë
duhet të
krijojë
natyrën
nga format
e thjeshta
deri tek
Zoti
Që fjalët
të më
shuajnë
urinë
dhe etjen
duhet
të jenë
si pikat
e ujit
të rrjedhin
ngadalë
mbi lëkurë
t’i ndjek
t’i thith
t’i përziej
me dritën
t’i fsheh
t’i humb
t’i ndiej
sërish



Pylli i muzave

Apolon!
Si i përdor skllavet e tua
me trupin e hollë, të lidhur,
me velin e tejpashëm
me vargjet e gjatë të koraleve
të ndehura ndër supe!
Ato, të brishtat, të nxehtat, me ecje në fluturim.
Me gishtat si palma të padukshme që shkruajnë
pareshtur trupin tënd.

Apolon, tiran!
Hipnosi të bën të pavdekshëm
Zot të shpirtrave të tyre
ku ti mërzinë shtrydh
dashurinë gatuan me parfume.
Me duart e holla prek gjinjtë shpërthyes të skllaveve të tua.
Oh, në atë burim të hershëm të qumshtit epshor
ti madhështinë hedh, si armë që nuk përdoret.
Shtrirë si një kafshë e bukur
mbi trupat e tyre rrotullues,
një pyll britmash, rënkimesh bën që të lindë.
Harmonia përgjaket nga shpatoret e harlisura në lulëzim
pikon mbi kërpudha e gjemba një lëng virgjërie
Apolon,
për atë muzikë që këmbët e tua cullak bëjnë
tek shkelin në pyll
skllavet e tua bien në gjumë të përjetshëm,
ti, disa i puth, disa i zgjon, disa i le të flenë.



E kuqja

E kuqja është e madhe dhe e egër
E kuqja … hapësire e gjaktë

Është mëndafshi ku mbështillen
të dashurit që vetëm rrugët kanë njohur.
Është shkëndija mbi thundrat e kuajve të egër
që udhëtimin kanë marrë,
krahas ujërave në perëndim.
Është dora e femrës e stolisur
kur shket në përkëdhelje.
Gjuha e flakës që derdhet
mbi trup pas mesnate.
Është zemra e errësirës
(Ne të dy brenda në djepin
e natës
ngrohemi
ndahemi
ëndërrojmë pemën e parajsës)
Seksi i Evës është e kuqja,
lëkura e gjarprit
dhe gjuha e helmit.
Duart e zjarrit të bardhë.
Parfumi dhe ajri i gruas është e kuqja.
Toka në bark
dhe fryma.

[Fiori]

Mirësevjen në forum. Më pëlqyen krijimet më lart!

Në pritje të krijimeve të tjera,
Fiori

[flakakull]

Një nga format e poezisë

Ajo që u tha u rrëzua aty për aty
Një erë e padukshme fshiu rrënojat
Nuk kishte ndodhur asnjëherë
asnjë tragjedi
Tempujt ngriheshin mjegullash
Terri prej së largu këndonte…
Fryma që ndjeu ishte vërshim
i një hiri diellor
brenda shpirtit
Asnjëherë nuk pyeti përse
u desh të dhimbte dhimbja aq gjatë
Dëshironte ura të padukshme
lugina kthjellimi…
Fryma shndërrohej në një lumë
të fshehtë…
Ajo e rrëmbeu
ajo e ndryshoi
buroi nga të gjitha shqisat
u derdh në fundbarkun e errët
të uritur
në formën e femrës
të mashkullit
të gjithësisë.



Eva-Maria

A të kujtohem unë – Eva?
Fillimi i luftës,sirenat, zjarret,
djersa dhe gjaku.
Avulli i tyre mbi metalin e armës?
Si virgjëreshë,
në mendjen e ushtarëve të vrarë,
unë Eva-Maria
Gruaja e parë.
Gruaja e shenjtë,
e aftë për të krijuar botën,
(për të shuar etjen e Zotit,)
dhe luftën për toka të reja
ku do të jetojnë popuj të rinj
të gjithë pasardhësit e mi;
të mishit, të gjakut tim
të dhimbjes sime.
Popull në arrati të ashpër,
në paqe vllazërore,
në gjueti kafshësh të egra,
popull në thatësirë,
në zhdukje.
Do të jem lindja jote
në lindje
dhe rilindje të ardhme.




Dhe grushtat e mbushur me perla i zbrazëm për verën

Papritur u gjendëm mes rërës së zezë.
Filluam të nuhatnim gjurmët e detit të ikur
duke mbledhur një nga një, perla të zeza dhe argjend.
Patëm folur një gjuhë të egër me fjalët e një gjuhe tjetër.
Patëm ngjitur duart ngadalë, në faqe të perëndimit.
Patëm urëtuar aty kalime të ngushta në tjetrën ditë.
Me mijëra sy të ndezur, të padukur, banuam natën.
Na lindi dëshira për të jetuar miliona vjet të tjerë pastaj
(Dikush na shtynte të harronim se kështu kishim bërë gjithnjë)
Nuk ditëm të pinim me enët e arta që gjetëm.
I studiuam, u nginjëm, i mbyllëm nëpër muze
Verën e pinim me duart e mbledhura grusht
dhe pikat që binin në rërën e trazuar,
mbi gjymtyrë tinguj-tinguj kumbonin.
Papritur u gjendëm në kopshtin pa pemë dhe pa mollë
dhe grushtat e mbushur me perla i zbrazëm për verë



Hapat drejt diellit

Shtriji hapat ngadalë,
krenar për qiellin
besnik për tokën
duke kërkuar një qëllim çdo ditë.
Një pishtar të ndezur për pasionin
Një mandala rëre për të fshehtat.


Askush nuk e di pse ngjitesh
drejt diellit çdo ditë.
Askush nuk e di pse
ti ke diçka të ndryshme
nga njerëzit,
nga etja për t’u ngritur
në një fron të fuqishem,
të vetmuar,


Askush nuk e di detin qe fle
Në kujtesën tënde të trazuar.

Largoji sytë nga sytë e të gjithëve
Ndiq fluturimin e shpendit të pafundësisë
Që kalon njeherënënjëmijëvjet…

Askush nuk e njeh forcën e puthjeve
që të përplasën në tokë si humbës,
pragun e pakalueshëm
të vërshimeve të tua.
Gjumin, etjen dhe artin
që përtërihet
dhe nuk është prapë ai që ti ndjeve
brenda teje.

[flakakull]

Në të kaltër

Rrënjë të ngjyera
në qetësi të patrazuar
më rritën mua
Ushqyer nga toka e bardhë
e shkëmbinjve
Zhytur në batica
Aty mësova gjuhën e zogjve
vetminë e anijeve që s’i falenderon askush
për detin që kuptojnë çdo ditë
Aty mësova gjurmët e njerëzve
shenjën që linte secili
Aty mësova të forcoj rrënjët e mia
larg tyre
por të mbaj dashurinë në zemër
si mban deti diellin
si mban fari zogjtë.

E verdhë

Vetmia e shtratit
Lulevarëset në parvaz…
Zëri i mikut që tradhëtoi…
Lutjet nën kupolën e artë.
Hapat e vajtojcave
tek largohen
nga pikëllimi në pikëllim.
Shkëlqimi i fushës nën hënë.
Ecja e devesë
karvanët që dendin ajrin
muza këmbëzbathur
nëpër sheboja
poezitë e harruara…
të gjitha janë
të verdha.


Pas asaj që shoh, ndiej, them…

Të përgjakshme
të fshehtat pas kuptimit
Them: “Vetëm,
në një shëtitje në kopësht.”
Miliona gjallesa zbresin
joshje, ëndje,
pëshpërima,
copëtime,
fund.

Them:
“shpirt” - kjo fjalë
para dashurisë,
përfshirë është
në miliona krime.
Shpirtra në baltë shpellash
vetmi ere,
në pasion,
incest,
ethe, delir
ose shpirt;
në një aktvrasje të thjeshtë

Pas asaj që shoh, ndiej dhe them…
të tjera fshihen…



Ka fjali dëftore që të vrasin

Duhet të shkruaja fjali në të shkuarën:
“Pashë makinat e dheut si hapnin tokën;
Dheun që ngrihej lart, dheun që transportohej
që ndonjëherë binte në tokë si shi.”
Pastaj, pothuaj e mbuluar nga po ai dhé,
ndjeva se:
ka fjali dëftore që të vrasin.