Namazi I Pakujdesshëm

[LOGIC]

E kujton gjyshën dhe vërejtjet e saja që namazin e tij ta kryen me kohë: »Djali im, nuk duhet lënë namzin deri në momentin e fundit!« Gjyshja e tij ishte shtatëdhjet vjeçare, por, sa herë që e dëgjonte ezanin, menjëherë ngrihej dhe i përgjigjej thirrjes së myezinit.

Ai, përkundrazi, kurrë nuk mundi ta mposhtë egon e tij, të ngritet menjëherë e të falet. Çfarëdo pune të bënte, namazi ishte në rend të fundit dhe çdo herë e kryente me shpejtësi të madhe që të arrijë me kohë. Duke menduar për këtë, u ngrit dhe e kuptoi se i kishin mbetur vetëm pesëmbëdhjetë minuta deri në ezanin e jacisë. Shpejtë morri abdest dhe filloi të falë namazin e akshamit.

Derisa bënte tesbih, sërish e kujtoi gjyshën e tij dhe filloi t’i vie turp nga lutjet e veta. Ajo u falte me aq përulësi dhe qetësi. Filloi me duanë e tij, pastaj e lëshoi kokën në sexhde dhe për një kohë qëndroi në atë pozitë. Kishte qenë tërë ditën në shkollë dhe ishte shumë i lodhur…

Papritmas, e zgjoi një zë i çuditshëm, zhurmë dhe bërtimë. Filluan ta kaplojnë djersët e ftohta. Shikoi rreth vetes, në secilën anë që shikonte – shihte shumë njerëz. Turmë e madhe. Disa qëndronin të ngrirë, duke shikuar rreth vetit, disa vraponin herë djathtas e herë majtas, krejtësisht të humbur, përderisa disa prej tyre ishin gjunjëzuar me duar të mbledhura, vetëm duke pritur… E kaploi një frikë e madhe dhe panikë kur e kuptoi se ku gjendet. Kjo ishte Dita e Gjykimit!!!

Derisa ishte gjallë kishte ndëgjuar për dhënjen e llogarisë në Ditën e Gjykimit, por kjo i dukej shumë largë! A thua kjo mund të jetë fryt i imagjinatës së tij, diçka çka mendja e tij kishte trilluar?! Jo, pritja dhe frika ishin aq të mëdha – është e pamundshme që kjo të jetë e pavërtetë. Hulumtimet ende vazhdonin. I dëshpruar filloi të vrapojë herë tek njeri e herë tek tjetri duke pyetur se a e kishin thirrur emrin e tij. Askush nuk kishte mundësi t’i përgjigjet.

Papritmas, ndëgjoi një zë duke thirrur emrin e tij, turma e njerëzve filloi të ndahej duke i bërë rrugë për të kaluar. Dy veta e kapën për dore dhe e tërhiqnin përpara. Kaloi në mes të turmës duke mos shikuar fare. Melekët e sollën deri në qendër dhe aty e lanë. Derisa koka e tij ishte e përulur, e gjithë jeta e tij i kalonte para syve, si të jetë ndonjë film.

E shikontë babain e tij duke vrapuar nga ligjerata në ligjeratë, duke hargjaur shëndetin e tij në rrugën e islamit. E shikonte nënën e tij duke ftuar mysafir në shtëpinë e tyre, duke shtruar sofrën e mbushur me të gjitha të mirat. Filloi të mbrohet: »Edhe unë gjithnjë isha në atë rrugë. I kam ndihmuar të tjerët, e kam përhapur fjalën e Zotit, namazin e kam kryer, kam agjëruar Ramazanin. Të gjitha obligimet e All-llaht i kam kryer, ndërsa ato që i ka ndaluar, nuk i kam bërë« Filloi të çajë dhe të mendojë për atë sa e ka dashur All-llahun. E dinte se të gjitha që i bëri në jetë nuk ishin aq sa e meriton All-llahu. E dinte se All-llahu është Mbrojtësi i vetëm i tij…

Djersitej dhe dridhej sa asnjëherë në jetën e tij. Sytë e tij ishin të ngulitur në peshojën e veprave, duke pritur vendimin. Më në fund, vendimi është marrë. Dy melekë, duke mbajtur fletët në duart e tyre, u kthyen në drejtim të turmës. Këmbët i kishte para kolapsit. I mbylli sytë posa filluan të lexojnë emrat e atyre të cilët shkojnë për në Xhehennem. Emri i tij ishte i pari. U gjunjëzua dhe filloi të bërtasë me zë të lartë »Si mund të jamë unë për në Xhehennem? Tërë jetën time i kam shërbyer të tjerët, e kam përhapur fjalën e All-llahut në mesin e njerëzve të tjerë…«

I humbi shikimi, filloi të dridhej në tërë trupin. Ata dy melekë e kapën për duar. Përderisa këmbët i zvarriteshin, ata e tërhiqnin nëpër turmë në drejtim të humnerës së Xhehennemit. Bërtiste, dhe i dëshpruar mendonte se a ka ndokush prej njerëzve që mund t’i ndihmojë… I thërriste të gjitha veprat e mira të cilat i kishte bërë: ndihmën të cilën ia kishte bërë babait të tij, agjërimin e tij, namazet e tij, Kur’anin të cilin e kishte lexuar, pyeste se amund t’i ndihmojë ndonjëra vepër të cilën e kishte kryer!? Por, melekët edhe më tej e tërhiqnin në drejtim të Xhehennemit.

Iu afruan zjarrit. Shikimi i tij i fundit pas vete… A nuk kishte thënë Resulullahi s.a.v.s., i pastër është ai person i cili pastrohet në lumë pesë herë në ditë, ashtu edhe namazi i kryer pesë herë në ditë pastron nga gjynahet?! Filloi të bërtasë: »Namazi im? Namazi im? «

Melekët nuk u ndalën dhe arritën buzë grëminës së Xhehennemit. Filloi ta ndien nxehtësinë e zjarrit në fytyrën e tij. Shpresat e fundit ishin humbur, është dënuar në zjarr të përhershëm…Njëri nga melekët e shtyri në zjarr dhe ai filloi të bie, duke shikuar fundin i cili afrohej sa më shumë … Papritmas, një dorë e fortë e kapi dhe e tërhoqi prapa. E fshiu pluhurin nga fytyra dhe para veti pa një plak me mjekërr të gjatë dhe të bardhë. E pyeti: » Kush je ti?« Plaku u përgjigj: »Unë jam namazi yt«

»Po ku ishe deri tani? Më shpëtove në momentin e fundit! edhe pak dhe do të përfondoja në fund të Xhehennemit!«

Plaku buzëqeshi dhe tha: » Po, edhe ti mua më ke kryer gjithmonë në momentin e fundit, a ke harruar?!«

Në atë moment i hapi sytë dhe e ngriti kokën nga sexhdeja. Ishte tërësisht i djersitur. Ndëgjonte zërat të cilat vinin nga jashtë dhe ndëgjoi ezanin e jacisë. Menjëhërë u ngrit dhe shkoi të marrë abdest.

“Pra shkatërrim është për ata që falen, Të cilët ndaj namazit të tyre janë të pakujdesshëm”. (El Ma’un, 4,5)

[eldonel]

Përgatitja për namaz
Ekzistojnë dhe kërkohen shumë çështje lidhur me përgatitjen për të hyrë në namaz. Mirëpo, sa për shembull mund t’i përmendim këto:

- Përsëritja e ezanit së bashku me myezinin.
Transmetohet nga Ebu Seid el-Hudriu radijallahu anhu se Pejgamberi alejhi selam ka thënë: “Kur të dëgjoni thirrjen e myezinit për namaz, përsëritni edhe ju thëniet e tija”. (Shënon Muslimi, 383).
Dhe kur myezini të thotë: “hajje ales-sal-lah” dhe “hajje alel fellah” - “ejani në namaz, ejani në shpëtim”, thuhet: “La havle ve la kuvvete il-la bil-lah” - “nuk ka fuqi dhe madhëri tjetër përveç Allahut”. (Shënon Muslimi, 385).
- Leximi i duasë pas ezanit, e cila është sunet.
“All-llahumme rabbe hadhihi ed-da’veti et-tammeti ves-salati el-kaimeti ati Muhammeden el-vesilete vel fedilete veb’ath-hu mekamen mahmudien el-ledhi vead-teh”. Që do të thotë: “O Allah, Zot i kësaj thirrjeje të plotë dhe i namazit, i cili do të falet, dhuroi Muhammedit ndërmjetimin dhe begatinë dhe lartësoje atë në vendin e lavdishëm, të cilin ia ke premtuar (mekami mahmud)”. (Shënon Buhariu, 589).
Në një transmetim tjetër ekziston thënia: “Inneke la tuhlifu el-miad”, që do të thotë: “Me të vërtetë Ti nuk e thyen premtimin”. Bin Bazi lidhur me pjesën e dytë të hadithit thotë se senedi i tij është hasen - i mirë. (Tuhfetu el-ahjar, 113).
Përveç kësaj ka edhe shtesa tjera në ketë lutje, të cilat nuk kanë bazë dhe janë bid’at, si: “ved-derexhete el-alijete err-rrefiah”, “nerxhu shefaate” apo “verzukna shefaatehu jevmel kijameh”. Sepse, lutjet e (vërteta) të Pejgamberit janë për t’iu afruar Allahut.
- Lutja në mes ezanit dhe ikametit.
Lidhur me këtë Pejgamberi ka thënë: “Nuk e refuzon Allahu lutjen, e cila bëhet në mes ezanit dhe ikametit”. (Shënon Ahmed bin Hanbel, 3/225; Ibën Huzejme, 426-427; Ibën Hibbani e ka bërë tahsis këtë hadith).
- Marrja e abdesit me përpikëri.
Në fillim është sunet të themi Bismil-lah dhe në fund të lexohet kjo lutje: “Dëshmoj se Allahu është Një i vetëm dhe nuk ka shoq, po ashtu dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij”. (Shënon Muslimi, 234).
Këndimi i besmeles në fillim të marrjes së abdesit, edhe pse është sunet, shumë pak njerëz e praktikojnë këtë, mirëpo Pejgamberi alejhi selam për këtë ka thënë: “Nuk ka abdes ai, i cili nuk fillon me të përmendurit e emrit të Allahut”. (Shënon Ebu Davudi, 110; Hafidh Mundhiri, dhe të tjeret e kanë cilësuar këtë hadith si hasen.). (Këtu bëjnë përjashtim ata, të cilët e harrojnë. Shënim i përkthyesit.).
Në një transmetim tjetër: “Filloni abdesin me Bismil-lah”. (Shënon Nesaiu, 78; Neveviu për senedin e këtij hadithi ka thenë se është xhejjid-i mirë). Pastaj hadithi: “O Zot! Më bën mua prej atyre që pendohen dhe pastrohen”. (Shënon Tirmidhiu, Sunen, 55).
- Përdorimi i misvakit.
Me keqardhje shprehemi se përdorimi i misvakut në mesin e dijetarëve muslimanë është një sunet i braktisur, mirëpo duhet ditur se lidhur me këtë çështje ka afër 100 transmetime të haditheve. Pastrimi i dhëmbëve mund të bëhet edhe me brushë apo diç tjetër, mirëpo bartja me vete e këtyre në namaz apo gjatë marrjes abdes nuk është praktike. Pejgamberi alejhi selam urdhëron: “Po të mos kisha frikë se do i mundoja muslimanët, do i urdhëroja për përdorimin e misvakut në çdo namaz”. (Shënon Muslimi, 252).
Misvaku nuk është vetëm për abdes apo namaz, por atë duhet ta kemi në çdo çast dhe ta bëjmë adet bartjen e tij, sepse Aisheja radijallahu anha ka thënë: “Puna e parë, të cilën e ka vepruar Pejgamberi alejhi selam kur ka hyrë në shtëpi është pastrimi i dhëmbëve me misvak”. (Shënon Muslimi, 253).
Në këtë mënyrë pra, goja jonë do të jetë e pastër dhe do ketë një erë të mirë, sepse pak më vonë do fillojmë leximin e Kur’anit (kur të fillojmë namazin), sepse Pejgamberi ka urdhëruar: “Pastroni gojët e juaja për Kur’anin”. (Keshfu el-esrar, 1/242; Albani për senedin e hadithit ka thënë se është i mirë, shih: Silsiletu el-ehadith es-sahiha, 1213).
- Veshja e rrobave te bukura dhe pastra.
Në lidhje me këtë Allahu thotë: “O bijtë e Ademit vishuni bukur për çdo namaz (lutje)”. (A’rafë, 31).
Allahu është Ai, i Cili e meriton që për të të zbukurohemi, njashtu veshja e rrobave të mira dhe përdorimi i erës e qetëson edhe trurin, kurse rrobat e punës apo fjetjes nuk ndikojnë mirë në tru.
- Të jenë rrobat dhe vendi i pastër për namaz.
Transmetohet nga Ebu Seid el-Huderiu radijallahu anhu se Pejgamberi alejhi selam ka thënë: “E gjithë sipërfaqja e tokës është xhami përveç varrezave dhe banjove-hamameve”. (Shënon Ebu Davudi, 496; Tirmidhiu, 317).
Ndalimi i faljes së namazit në varreza është frika nga shirku, sepse në shumë vende të botes janë përhapur varrperestet apo me një thënie tjetër adhuruesit e varrezave. Në momentet e vështira dhe kritike, është shirk që të kërkohet ndihmë nga ndokush tjetër përveç Allahut, t’i bëhet dua dikujt tjetër, apo edhe t’i mbështetet dikujt tjetër. Shkaku i ndalimit të faljes së namazit nëpër hamame është se ato janë vende të papastra. Në këtë kontekst përveç hamameve hyjnë edhe vendet tjera ku kryhet nevoja. Ka edhe vende tjera përveç këtyre dy vendeve ku është e ndaluar falja e namazit. Dhe nuk duhet të futemi në mendime apo vesvese për vendin se a është i pastër për namaz apo jo.
- Të dilet me kohë nga shtëpia.
Sepse transmetohet nga Ebu Umame se Pejgamberi ka thënë: “Ai, i cili del nga shtëpia e tij me qellim të faljes se një namazi farz në xhami merr sevape sikurse ai, i cili është veshur me ihram dhe shkon në haxh”. (Shënon Ebu Davudi, 558, me sened hasen). Nga ky hadith kuptohet se marrja e abdestit në shtëpi është më mirë.
- Të shkohet në xhami dalëngadalë dhe me kujdes.
Sepse transmetohet nga Ebu Hurejre se Pejgamberi alejhi selam ka thënë: “Mos vraponi gjatë shkuarjes në xhami, por shkoni me kujdes. Pjesën e namazit, të cilën e arrini falne (me xhemat), kurse pjesën tjetër e plotësoni (në vete)”. (Shënon Muslimi, 602; Nesaiu, 861).
- Të mos i kërcasim gishtat.
(Shënon Ibën Maxhe, Ikame, 42; Ahmed bin Hanbel, 5/163; Po ashtu është ndaluar kërsitja e gishtave në namaz, apo duke qenë në pritje të namazit. Shih; Tirmidhiu, 283).
- Ta presim namazin.
Transmetohet nga Ebu Hurejre se Pejgamberi të ketë thënë: “Nëse ka diçka që juve ju mbraps për të shkuar pran familjes suaj, e nëse ky është namazi, të cilin ju e pritni (për ta falur), ai llogaritet se është në namaz gjatë asaj kohe kur pret”. (Shënon Buhariu, 647; Muslimi, 275).
- Të drejtohen rreshtat-safat.
Transmetohet se Pejgamberi në lidhje me këtë ka thënë: “Drejtoni safat, sepse drejtimi i tyre është pjesë nga namazit”. (Shënon Buhariu, 723; Muslimi 433).
- Të mos lihet hapësirë në mes.
Sepse në atë hapësirë depërton shejtani. Për këtë Pejgamberi ka thënë: “Pasha Atë, i Cili e ka në dorë shpirtin tim, po e shoh një shejtan, i cili endet në mes të safave tuaj sikur një dele e zezë”. (Shënon Ebu Davudi, 667; Ibën Hibban, 387; Ibën Huzejme, 1545).
Pejgamberi alejhi selam shumë shpesh i këshillonte sahabët që t’i renditin rreshtat gjatë namazit. Për këtë shkak, sahabët kur falnin namazin i bashkonin shpatullat dhe këmbët. Për këtë Enesi radijallahu anhu thotë: “Çdo kush nga ne shpatullat dhe këmbët e veta i bashkonte-mbështeste për shpatullat dhe këmbët e tjetrit”. (Shënon Buhariu, 718, 725). Po ashtu këtë e transmeton edhe Nu’man bin Beshiri. (Shënon: Ebu Davudi, 662; Ibën Hibban, 396).
(Vërejtje: Ky artikull është shkëputur nga një broshurë, e cila shpjegon 33 shkaqe, të cilat sigurojnë qetësinë dhe lumturinë në namaz, nga autori: Muhammed Salih el-Munexhxhid. Në të ardhmen do vijojnë shkaqet tjera.)

[eldonel]

Janë disa dyshime, të cilat i frymëzon djalli në mënyrë që ta ndalojë muslimanin nga përmendja e Allahut si dhe nga namazi, siç thotë Allahut [subhanehu ve teala]: "O ju që besuat, s'ka dyshim se vera, bixozi, idhujt dhe hedhja e shigjetës (për fall) janë vepra të ndyta nga shejtani. Pra, largohuni prej tyre që të jeni të shpëtuar. Shejtani nuk dëshiron tjetër, përveç se nëpërmjet verës dhe bixhozit të hedh armiqësi mes jush, t'ju pengojë nga të përmendurit Zotit dhe t'ju largojë nga namazi. Pra, a po i jepni fund (alkoolit e bixhozit)?" [El-Maide, 90-91]
Cilat janë ato dyshime:

Janë disa dyshime, të cilat i frymëzon djalli në mënyrë që ta ndalojë muslimanin nga përmendja e Allahut si dhe nga namazi, siç thotë Allahut [subhanehu ve teala]: "O ju që besuat, s'ka dyshim se vera, bixozi, idhujt dhe hedhja e shigjetës (për fall) janë vepra të ndyta nga shejtani. Pra, largohuni prej tyre që të jeni të shpëtuar. Shejtani nuk dëshiron tjetër, përveç se nëpërmjet verës dhe bixhozit të hedh armiqësi mes jush, t'ju pengojë nga të përmendurit Zotit dhe t'ju largojë nga namazi. Pra, a po i jepni fund (alkoolit e bixhozit)?" [El-Maide, 90-91]
Cilat janë ato dyshime:

Dyshimi i parë:
Dikush thotë: Pasi që zemra është e shëndoshë, namazi nuk është me rëndësi, me rëndësi është zemra. Pastaj jep shenjë me dorën e tij kah zemra dhe thotë: devotshmëria është këtu. Si dhe argumentohet gjithashtu duke thënë: O vëlla, veprat shpërblehen sipas qëllimit!
E vërteta është se kjo nuk është e saktë për disa arsye:
1. Allahu [subhanehu ve teala] thotë: "Vërtetë ata të cilët besuan dhe bënë vepra të mira." Kjo argumenton se besimi (imani) është fjalë (shqiptim me gjuhë) dhe vepër (me gjymtyrë).
2. Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] i cili thotë se: " Devotshmëria është këtu, (d.m.th. në zemër), i njejti Pejgamber është që të ka urdhëru me namaz.
3. Ai i cili mediton në fjalën e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]: "Vërtetë, veprat shpërblehen sipas qëllimeve", me këtë i bëhet e qartë se kemi vepra dhe nijete (qëllime), dhe se nuk pranohet asnjë vepër përveç me dy kushte:
E para: Që të jetë kjo vepër në pamjen e saj në përputhshmëri me sunetin e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]. P.sh: Namazi i drekës duhet të jetë prej katër rekatësh as më shumë e as më pak.
E dyta: Që vepra në mbrendësinë e saj ta ketë qëllimin e mirë dhe të jetë në kënaqësi me Allahun, poashtu edhe namazi duhet të jetë vetëm për Allahun e jo të bëhet për syfaqësi apo dyfytyrësi.
Thotë Fudajli për fjalët e Allahut xh.sh.: "për t'iu provuar se cili prej jush është më vepër mirë" [Mulk, 2], ka për qëllim se cili e ka veprën me të sinqert dhe më të saktë. Gjithashtu thotë: Vërtetë, vepra e cila është me sinqeritet mirëpo nuk është e saktë nuk pranohet dhe anasjelltas. Vepra me sinqeritet është kur ajo bëhet për Allahun, kurse e saktë është kur ajo përputhet me sunetin e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]
Allahu [subhanehu ve teala] thotë: "…e kush është që e shpreson takimin e Zotit të vet, le të bëjë vepër të mirë, e në adhurimin ndaj Zotit të tij të mos e përziej askë!" [El-Kehf, 110]
Atëherë, a mundet njeriu që nuk falët të thotë: Vërtetë, ngrënia është sipas qëllimit e pastaj të mos hajë, poashtu është edhe fjala: Vepra shpërblehet sipas qëllimit e të mos falet?!
Përfitim: Transmetohet nga Ibën Meudi se ka thënë: "Nuk vlen fjala pa punë, poashtu nuk vlenë fjala e as puna pa nijet (qëllim), e nuk vlen fjala e as puna e as nijeti përpos me atë që përputhet me sunetin e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem].

Dyshimi i dytë:
Dikush thotë: O vëlla puna është ibadet (adhurim)!
E vërteta është se njeriu nuk shpërblehet për asnjë punë nëse nuk e ka kryer namazin, dhe sikur të ndërtojë xhamia në çdo vend, si dhe nëse i jep çdo muslimani mijëra të holla, pra nuk merr sevape (shpërblime). Por, kjo vetëm pasi ta ketë kryer namazin, duke u bazur në hadithin e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem], të cilin e transmeton Ebu Hurejra [radijallahu anhu], i cili ka thënë: E kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] duke thënë: "Gjëja e parë, për të cilën do të llogaritet robi në Ditën e Gjykimit është namazi i tij, nëse është në rregull ai ka shpëtuar, e nëse nuk është në rregull ai ka humbur dhe është shkatërruar" (transmeton Tirmidhiu).
Dihet se muslimani shpërblehet për çdo gjë me të cilën dëshiron kënaqësinë e Allahut, derisa edhe mardhëniet intime me gruan e tij, bazuar në hadithin e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] që e transmeton Muslimi: "…edhe në mardhëniet me gratë tuaja ka lëmoshë (sadaka). Thanë: O i Dërguar i Allahut edhe nëse dikush nga ne e kënaqë epshin e tij, a edhe në këtë ka shpërblim? Tha: Ç'farë mendoni ju nëse ai e shfrytëzon atë (epshin) e tij në harame (gjëra të ndaluara), a do të ketë mëkat për këtë? Kështu pra është edhe puna e tij që e shfrytëzon epshin e tij në hallall, do të ketë shpërblim."
Kur muezini thërret ezanin ti i thua atij njeriu (i cili nuk falet): eja në namaz, atëherë ai të thotë ty siç tha më parë: puna është ibadet, pastaj pas një kohe vjen dhe e tregon një hadith të shpifur kur Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] ka hyrë në xhami dhe ka gjetur një njeri ulur dhe i ka thënë atij: Kush shpenzon për ty? Ai i ka thënë: Vëllau im. Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] i tha: Vëllau yt është më i vlefshëm se ti.
E vërteta është se ky hadith është i shpifur, Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] është largë nga ky hadith, sikurse që ishte larg ujku nga gjaku i birit të Jakubit alejhi selam. Në kapitullin, bindja dhe të mbështeturit në Allahun, te libri Rijadu Es-salihin është cekur transmetimi i Tirmidhiut me sened (zinxhirë) të vërtetë nga Enesi, i cili ka thënë: Kanë qenë në kohën e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] dy vëllëzër, njëri prej tyre vinte te Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] ndërsa tjetri merrej me një profesion (d.m.th. fitonte dhe me këtë arsyetohej), u ankua ky profesionisti për vëllaun e tij te Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] kurse ai i tha: Ndoshta ti do ta furnizosh atë.
O robi i Allahut, mos u vono asnjë moment nga të falurit namaz! Kjo botë është kalimtare, njeriu është i pasur nëse e rrespekton Allahun, e i varfër nëse bënë mëkate, apo siç thonë: Nuk ka humbur asgjë ai i cili e ka gjetur Allahun, dhe se nuk ka gjetur asgjë ai, i cili e ka humbur Allahun. Nëse njeriu është me Allahun atëherë ai është më i pasuri ndër njerëzit po edhe nëse nuk posedon para vetës përveç një copë buke. Kurse ai i cili është largë Allahut e i është dhënë çka ka në botë, përkundrazi ai është njeriu më i varfër.
O robi i Allahut: Përkujto thirrjen e varrit drejtuar ty: O biri i Ademit, unë jam shtëpia e trishtimit, unë jam shtëpia e errësirës, unë jam shtëpia e krimbave, unë jam shtëpia e vetmisë, unë jam ai që kush hynë në mua duke qenë respektues i Allahut do të jem për te në atë ditë mëshirë, ndërsa ai i cili hynë në mua duke qenë kundërshtar i Allahut do të jem për të atë ditë zemërim.
Vëllau im, nëse je prej atyre që nuk falesh, parapriju të mirave dhe bjeri në sexhde Zotit të tokës dhe qiejve! Mundesh të falësh edhe nëse e dinë vetëm Fatihan (Elhamdulilahin) e nuk dinë ajete tjera nga Kur'ani, në fillim nuk kushtëzohet që ta dish përmedësh Et-tehijatin, poashtu mundesh t'i falësh një herë vetëm farzet e pas një kohe edhe sunetet. E nëse nuk mundesh t'i mbash në mend numrin e rekateve të çdo farzi, atëherë çështja është shumë e lehtë: Para se të lind Dielli janë dy rekate (namazi i sabahut), e kur të perendon Dielli janë tri rekate (namazi i akshamit), ndërsa kohët e mbetura, dreka, ikindia dhe jacia i kanë nga katër rekate farz.

Dyshimi i tretë:
Dikush thotë: Vërtetë filani është njeri që falet mirëpo, sjelljet e tija nuk janë të mira?
E vërteta është se në islam askush nuk merret argument përpos Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]. Allahu [subhanehu ve teala] thotë: "Atë që All-llahu nga banorët e vendeve (jobesimtare) ia dha pa luftë të dërguarit të vet, ajo i takon All-llahut, të dërguarit, të afërmve, jetimëve, të varfërve, kurbetçinjve. (Kështu veprohet) Që ajo të mos ndahet ndërrmjet pasanikëve tuaj. Cka t'ju jep i Pejgamberi, atë merrmie e çka t'ju ndalojë, përmbanju dhe kinie frikë All-llahun, se All-llahu është ndëshkues i ashpër." [El-Hashr, 7]
Për këtë them: se nëse ky person ka sjellje të këqija, atëherë ti falu dhe sillu mirë ashtu siç ka urdhëruar Islami! Gjithëashtu them për këtë person se namazi i tij një ditë do ta pengojë dhe do ta ndalojë nga këto sjellje të këqija.
Një njeri ka ardhur te Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] dhe i ka thënë: Vërtetë një person falet ndërsa kur zgjohet nga gjumi vjedh, atëherë Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]. tha: "Vërtetë ai do të ndalet nga kjo që thua." (transmeton Ahmedi dhe Bejhekiu, ndërsa Albani në librin Mishkatu El-Misbah e ka bërë të vërtetë).

Dyshimi i katërt:
Një person falet, mirëpo Allahu [subhanehu ve teala] ia ka ngushtuar gjendjen e tij, nuk ka pasuri e as vetura e as pallate…, në anën tjetër një person tjetër nuk falet e Allahu i ka dhënë pasuri?
E vërteta është se kur Allahu [subhanehu ve teala] i jep njeriut pasuri dhe të mira kjo nuk është argument për dashurinë ndaj tij, sikur që nuk është mosdhënia argument ndaj hidhërimit të Tij.
Thotë Ibën Kajimi (Allahu e mëshiroftë): "Vërtetë Allahu kur nuk i jep njërit e i jep tjetrit, Ai këtë e bënë për një urtësi, Allahu e dinë se kujt i jep të mira dhe dinë se kë ta veçojë me mirësi. Personit të cilit Allahu nuk i jep e kjo mosdhënie bëhet shkak për nënshtrimin e këtij njeriu ndaj Allahut si dhe e bën të ndjehët i varfër tek Allahu, atëherë pra, kjo mosdhënie në realitet është dhënie. Ndërsa nëse Allahu dikujt i jep pasuri, e kjo pasuri e largon atë nga Allahu dhe të përmendurit e tij, kjo në realitet është mosdhënie.
Ndërsa Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] thotë: "Allahu xh.sh e ka ndarë mes jush moralin tuaj, siç e ka ndarë mes jush furnizimin tuaj , si dhe Allahu i jep në këtë botë atij që e don dhe atij që nuk e don, kurse fenë nuk ia jep tij që nuk e don, e kujt ia jep Allahu fenë e ka dashur."
Ndërsa Allahu xh.sh. thotë: "A mos mendojnë ata se me atë që jemi duke u dhënë atyre nga pasuria dhe fëmijët. Nxitojmë t'u ofrojmë atyre të mirat? Jo, kurrsesi, por ata nuk janë kah e kuptojnë." (El-Mu'minun 55-56)

Dyshimi i pestë: Ke kujdesë djallin!
Ndodhë që njeriu kur të fillojë t'i kthehet Allahut, pikërisht namazit, ndodhë që Allahu ta sprovojë me një fatkeqësi, i vjen djalli në kohën e namazit dhe i thotë: të kanë rënë mbi ty fatkeqësitë nga çdo anë. Pastaj ia hieshon atij lënien e namazit, në mënyrë që të largohet nga fatkeqësitë sipas mendimit të tij. Pra, dije se ato fatkeqësi janë dhurata në formën e sprovave, siç ka ardhur në hadith Kudësij: "I sprovoj ata me fatkeqësi në mënyrë që t'i pastroj prej mëkateve", gjithashtu: " Disa prej robërve të Mi ua dua duatë e tyre kështu që unë i sprovoj ata për të thënë: O Zot…o Zot!"

Dyshimi i gjashtë:
Dikush thotë: Për Zotin, unë jam i gatshëm për namaz, dhe shpirti im falet mirëpo, turpërohem të pyes për formën e namazit?
Këtu duhet ta dish se feja humbë mes turpit dhe mendjemadhësisë. Unë them: A je ti më i mirë se Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] kur në fillim të obligimit të namazit ia mësonte formën e tij Xhibrili alejhi selam?

Dyshimi i shtatë:
Dikush thotë: Unë di të falem kur jam vetëm, mirëpo nuk di të falem me xhemat, poashtu frikësohem se njerëzit qeshin me mua?
E vërteta është se ndoshta nuk do të qeshin me ty, nëse don Allahu [subhanehu ve teala], po edhe nëse qeshin disa, kjo nuk barazohet me çeshjen e të gjitha krijesave në Ditën e Gjykimit.

Dyshimi i tetë:
Dikush thotë: Unë kam dëshirë që të falem, mirëpo shefi i punës nuk më lejon të falem dhe e argumenton këtë duke thënë se kjo e humb kohën e punës?
Allahu [subhanehu ve teala] thotë: "A menduan njerëzit të thonë: "Ne kemi besuar, e të mos vihen në sprovë?" (El-Ankebut, 2)
"E kur t'i afrohen ato mbarimit ta afatit të tyre, atëherë ose mbani (i ktheni në jetën bashkëshortore) si duhet, ose ndanu prej tyre si është e udhës, e këtë do ta dëshmojnë dy dëshmitarë të drejtë nga mesi juaj dhe dëshmitë zbatojeni për hirë të All-llahut. Kështu këshillohet ai që i beson All-llahut dhe ditës së fundit, e kush iu përmbahet dispozitave të All-llahut, atij Ai i hap rrugë, dhe e furnizon atë prej nga nuk kujton fare. Kështu i mbështetet All-llahut, Ai i mjafton atij, All-llahu realizon dëshirën e vet dhe All-llahu çdo gjëje ia ka caktuar kohën (afatin)." (Et-talak 2-3)
Ndërsa Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] thotë: "Nuk respektohet krijesa nëse i bëhet mëkat Krijuesit, vërtetë respekti bëhet në atë që është e lejuar." (Transmeton Bejhekiu me sened të vërtetë në Sahihu El-Xhamiu).