Feja kundër gjuhës
Një nga arsyet që feja vazhdon ende të mbijetojë në kohët tona është fakti se fetarët kanë prirjen t'i përdorin fjalët në mënyra të paqarta, të papërcaktuara dhe shpesh të pakuptimta! Kushti kryesor që duhet të plotësojë dikush për t'u bërë i kuptueshëm në ligjëratë, është që t'i ketë fjalët e sakta dhe të përcaktuara si në përkufizim ashtu dhe në përdorim. Nuk mund të flasësh me një fjalë brenda një konteksti të caktuar duke i veshur asaj një kuptim tjetër kontekstual siç kryhet rëndom nga fetarët (në rastet kur të paktën njëra nga fjalët i ka një si kuptim).
Në përgjithësi në jetën e përditshme fetarët përdorin të njëjtat fjalë me ateistët. Po të mos vepronin kështu, kuptohet që as nuk do të merreshim vesh. Problemi del kur iu lind nevoja të përcjellin idetë e tyre fetare në një bisedë racionale. Duke qenë se misticizmi e besimi fetar nuk ka asnjë themel në realitet, fetarët në vend që të pajtohen më së fundi me këtë fakt, përkundrazi rropaten ta "shpjegojnë" (termi i duhur: racionalizojnë) besimin e tyre fetar duke uzurpuar fjalët dhe konceptet e duke i përdorur ato në mënyra që jo vetëm bien ndesh me kuptimin normal të tyre, por shpesh i humbasin krejt kuptimin.
Sipas dëshire dhe pa asnjë pengesë apo vramendje p.sh. i ndryshojnë përkufizimet apo kuptimet e fjalëve, vetëm e vetëm që të akomodojnë "zotat" e tyre përkatës sipas doktrinave përkatëse. Nuk është e thënë që të gjithë e bëjnë këtë enkas e në dijeni të plotë, por ky është përfundimi që bie në sy pasi (keq)përdorin fjalorin. Dhe duke qenë se idetë e fesë nuk janë reale, pasi nuk puqen në asnjë pikë me realitetin (kjo prej përkufizimit të fesë: besim në "mbinatyrale") kjo metodë i shkon më së miri për shtat fesë ndaj dhe praktikohet sheshit. Me anë të kësaj krijohet një hutim i drejtpërdrejtë në mendjen e bashkëbiseduesit, përmjet të cilit iu bëhet e mundur të parëve të mujshojnë iluzionet e tyre në një bisedim racional.
Shembulli i parë që është dhe më flagranti është vetë fjala "zot", ku konceptualisht nga term sinonim i aftësisë apo vetisë të shprehur si mishërim në kohët e lashta, që shqipja fatmirësisht e ruan ende dhe në termin "zotësi", "vetë shkop, vetë zot", "i zoti i shtëpisë", etj. sot jo vetëm që i është uzurpuar dhe turbulluar përkufizimi, por madje rrezikon të mbetet dhe pa përkufizim fare!
Një shembull tjetër do të ishte ideja e besimtarëve se "zoti" është "i mirë" moralisht. Por duke qenë se kjo çon tek çështja e famshme e "të keqes" në botë, siç përqëndruar u shpreh nga Epikuri, fetarët detyrimisht i ndryshojnë kuptimin e përkufizimin fjalës në mënyrë që "e mira" për "zotin" të ketë kuptim të ndryshëm e madje pa lidhje me "të mirën" për njerëzit; Gjë që siç kuptohet e bën "të mirën" e përdorur, si diçka pa lidhje me "të mirën", si të thuash, diçka "jo të mirë". Një absurditet i shkallës së parë!
Rast tjetër është p.sh. kur fetarët flasin për "zotin" në kuptimin e një "qenieje jo-trupore, jo-materiale, jo-energjike". Kjo qartas hedh poshtë vetveten sepse (jo)kuptimisht del si të thuash "qenie mos-qenëse", "ështje që s'është"! Që truri të pranojë idenë e "qenies mosqenëse" do t'i duhej detyrimisht ta hedhë krejt poshtë atë dhe t'i gjejë një koncept të ri! Po si mund të bëhet kjo pa ndryshuar vetë fjalën?! E që të pranosh, pra, një qenie që s'është, do të thotë të mohosh pikërisht atë që fjala qenie do të thotë! Absurditet tjetër i shkallës së parë!
Rast tjetër është dhe rasti i besës i cili është përmendur në diskutim e sipër te tema "Feja koncept vetëzhvlerësues", #25.
Normalisht gjatë një bisede me fetarë këto gjëra mund të konstatohen në dorë të parë, dhe pas rasteve të para që janë komike, nisin e bëhen të mërzitshme ndaj dhe m'u desh t'i shkruaja diku këto rreshta. Ndoshta duhet përdorur kjo temë si përmbledhëse e termave të gjuhës që janë uzurpuar nga feja.
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga KVS
), dhe e dyta, ka nje aftesi fjaleformimi shume te fuqishem, nese krahasohet me goxha gjuhe te tjera.
Krijoni Kontakt