Te Zoti nuk vdes asgjë!

[toni77_toni]

“ Në ato ditë, ata do të agjërojnë “!



Ai u përgjigj atyre: "A mund t'i bëni dasmorët të agjërojnë, derisa dhëndri është me ta? Por do të vijnë ditët kur do t'ua heqin dhëndrin dhe atëherë, në ato ditë, ata do të agjërojnë".

Jemi të grishur në agjerim; fjala është për t’u çliruar nga ngarkesat që na shkaktojnë gjërat e krijuara, gjëra kto të cilat mund ta rrezikojnë njeriun deri në izolim, të mbyllet në vetvete. Ndërsa për të krishterin dëshira mistike nuk është kurrë zbritje në fundet e vetvetes, por zbritje në thellësitë e besimit, ku takohet me Zotin.

Tash tet dit, të mërkuren e përhime hymë në kreshme - kohë e pendesës, e cila zgjat deri të Shtunden e Madhe. Shtat javë kohë e kreshmeve (quhet edhe mot i lidhur) ndërsa dyzet dit kreshmet duhet të jenë një kohë pendese dhe agjerimi.

Sipas Shkrimit të Shenjët,- Bibla na meson mbi shumë raste të tilla – dit agjerimi dhe pendese, shkrimet biblike tregojnë per raste dhe kohra te ndryshme, raste individuale dhe të përbashkëta.

Rasti i pare ( dyzet ditësht) që e njohim në Bibel është ai i Moisiut, kur Moisiu shkoi në malin Sinai për t'i marrë rrasat e beslidhjes (dalja 34,28). Shkrimet tregojnë se Moisiu atje qëndroi i vequar nga të tjerët, bashk me Zotin, për dyzet dit e dyzet net.

Poashtu Bibla tregon per agjerimi i parë i përbashkët ishte kur biet e Izraelit (gjitë populli) u penduan për luftën që bënë kundër bijëv të Beniaminit dhe agjeruan (gjygjtarët 20,26). Agjerimi në përgjithësi është shenjë e të perulurit. Mirpo, rasti i Elisë, ashtu si edhe i Moisiut, nënkupton të qentë i vequar nga jeta e rëndomtë, për të qenë bashk me Zotin ( 1 i Mbretërve 19,8). Ka edhe shumëe shumë raste të tjera pendese e agjerime në Belsidhjen e Vjetër.

Shembullimin tipik të agjeruesit Në Beslidhjen e Re e gjejmë në Gjon Pagëzuesin. Ai jetonte i vequar dhe agjeronte (Mateu 3,4). Sipas shkrimeve Gjon Pagëzuesi i mesonte edhe nxënësit e tij që të agjerojnë; “Nxënësit e Gjonit agjërojnë shpesh dhe luten” (Lk 5; 33). Të gjithë e dime se edhe Jezusi agjeroi dyzet ditë e dyzet netë në shkretëtirë, kur tundua nga djalli, “Jezusi, plot me Shpirtin Shenjt, u kthye prej Jordanit dhe Shpirti e çoi në shkretëtirë, ku, për dyzet ditë e tundoi djalli. Ndër ato ditë nuk hëngri asgjë” (Lk 4; 1). Mbi agjerimin e Jezusit duhet të shtojmë këtu se Ai nuk kishte nevojë për pendesë sepse ishte plotësisht i pa mëkat. Shën Pali shkruan për të se ishte i ngjajshëm me ne, përveq mekatit. Jezusi thot se edhe nxënësit e tij do të agjerojnë, por pasi Ai të mos jet në mesin e tyre. Jezusi na thërret edhe na të agjerojmë e t'ia përngjajmë atij për nga karakteri dhe të qëndrojmë në tundim që na vjen nga ana e djallit dhe bashkpunëtorëve të tij.

Sipas Shkrimit Shenjët edhe apostujt e Jezusit agjeronin. (vap 13, 2-3; 14, 23; 2, kor. 11,27). Pastaj shumë të krishterë, të nxituar nga Kisha, bënë pendesë dhe agjerime. Sipas Shkrimeve rrezullton se agjerimi – pendesa gjithnjë është praktikuar gjatë të kalueres, duhet të ketë për qëllim të na nxisë të mos jetojmë për vetveten, por t’ia hapim zemrën Zotit e të afërmit.

E sot ç'po ndodhë në kohën tonë? A jemi duke agjeruar apo jo? Vërtetë a jemi duke agjeruar? A ka kohë pendese sot? A ka ditë apo kohë qe na duhet te ndalemi dhe e pysim vetveten per mendimet dhe veprat tona? Apo gjithçka është në “rregull”?! Bibla na meson ndryshe. Sh Pali thotë se “nëse mendojmë se jemi pa mëkat gabojmë”. Zoti Jezus thot se ‘askush nuk është I mire pos Atit”.

Kisha, për sa i përket mundësisë për pendesen, len çdo besimtar të vëndosë sipas vullnetit të tij të lirë. Ne si nxënësit e Krishtit duhet të na nxitin mësimet e Tij. Këto mësime I ndigjojmë për dit në Kishë. Këto mësime mund ti lexojmë per dit në Bibel, ku Bibla na meson se njeriu duhet për dit të pendohet. Na meson gjithmonë se ka qenë prezente pendesa, agjerimi dhe kthimii ka Zoti. Pos asajë, ne nuk duhet të ndalemi vetëm te pendesa dhe agjerime; por ne duhet të bëjmë vepra të mira, jemi të thirrur për vepra në vullnet të Krishtit tone. të kujdesemi për të varfërit, të ndihmojmë ndonji skamnor, ndonji të sëmuar, të gjitha këto që janë një shprehje e dashurisë vëllazërore dhe cilësi e të krishterit. Në qoftë se nuk tregojmë kujdes dhe dashuri ndaj të varfërve, të sëmurëve, pleqëve dhe jetimëve, të afërmit tanë, (ata janë njerëzit me të cilët kemi kontakt të përditshme) atëherë si mundemi ta duam Hyjin? Si mund ta dojmë Krishtin të cilin nuk e shohim nëse nuk e dojmë atë qe e shohim per dit? Vetëm duke bërë mirë mund të dëshmojmë se jemi të bit dhe bijat e Hyjit në Krisht. "Gjithqka dëshiron të j'u bëjnë juve njerëzit, bëni edhe ju atyre!" - thot Jezusi (Mat 7, 12).


Krishti thot se “ju jeni kripa e botes” qe do të thotë jemi që të japim botes shije. Dëshira e Jezusit është të jetojmë ashtu që duke i parë veprat tona të mira, pergujdesje ndaj të sëmurve, skamnorëve të mund ta lavdojmë Atin tonë qiellorë.

T’I perngjajmë Jezusit, është mirë qysh tash të përpiqemi t'i përngjajmë Atij I cili është e vetmja rrugë e Jetes.Të ndjekim shembullin e tij dhe t'i zbatojmë mësimet e tij. Disa njerëz nuk janë duke menduar seriozisht për këtë dhe gjejnë arsyetime të ndryshme, shumë her edhe thojnë se; “Unë nuk kam nevojë per pendesë, nuk I kam bë askujt asgjë”! Disa thojnë se “janë gjëra të pa vlerë”! Ka edhe asi qe thojnë "Më vonë, kur të vijë pleqëria". Ka edhe raste se disa njerëz agjerimin e perdorë për arsye fizike, apo më mire të themi “dijetë” për “estetikë”! Jo, Kisha na fton në këtë kohë të kreshmeve për agjerim dhe pendesë, nuk ka të bëjë me arsye fizike ose estetike.

Agjerimi lidhet ngusht me pastrimin e shpirtit të njeriut, agjerimi duhet të na sherbejë pë çlirimi dhe pastrami I ndergjegjes dhe në pendesë të forte nga mëkati e nga e keqja; e edukon njeriun të çlirohet nga skllavëria e vetvetes, e bën më të vëmendshëm në dëgjimin e zërit të Zotit e në shërbim të vëllezërve.
Për këtë arsye agjërimi dhe praktikat e tjera krezhmore, tradita e krishterë i konsideron si ‘armë’ shpirtërore për të luftuar të keqen, pasionet e mbrapshta e veset.

Si perfundim, këto veti të këqija, shprehje dhe qendrime negative ndaj agjerimit nuk duhet të gjejnë vend te një njeri i krishterë dhe të ndërgjegjëshëm. Kur është fjala për Zotin, nuk guxojmë të mendojmë ndryshe pos atyre qe janë të shkruara, nuk guxojmë të mendojmë se jemi të pa mekat, nuk goxojmë të agjerojmë për arsye fizike por agjerimi duhej të na çliroj nga skllaveria e vetvetes, e mbi të gjitha nuk guxojmë ta lëjmë për më vonë. Sepse Zoti Krisht na fton; "Kthehuni se Mbretëria qiellore është afër" (Mt 4, 17).


toni77

[toni77_toni]

"Kthehuni e besoni Ungjillit "


“Edhe kur të agjëroni, mos u mërrolni porsi shtiracakët, të cilët marrin një hije të rëndë në fytyrë për t’u treguar njerëzve se agjërojnë: përnjëmend po ju them: u ndanë veç me atë shpërblim! Ti, përkundrazi, kur të agjërosh, përeroje kokën tënde dhe laje fytyrën tënde, që të mos e vënë re njerëzit se po agjëron, por Ati yt, që është në fshehtësi. Ati yt që sheh në fshehtësi, do të të shpërblejë.” (Mt 6; 16-18)

Kemi filluar një kohë të shenjt liturgjike, e cila në terminologjinë kishtare quhet “Koha e Kreshmeve”. Pra jemi në kohen e kreshmeve, kohë pendese dhe agjerimi posaqërisht e përshtatur, për tu hapur ne brendi, që është burimi i mëshirës. Është një shtegtim në të cilin na shoqëron.

Agjerimi është një ushtrim, që trupin dhe shpirtin e ripërtërijnë për t´na sjellur ma afër Zotit. Me këtë qëllim ne dëshirojmë që të lejojmë në vetvete që të jemi njerëz të lirë, e jo ndoshta si njerët të robëruar. Joeli profet na grishë për pendesë: “Qysh tash- është fjala e Zotit - kthehuni me gjithë zemër kah unë, me agjërim, me vaj e dënesje! Shqyeni zemrat e jo petkat, kthehuni kah Zoti Hyji i juaj, sepse është i butë e edhe i mëshirshëm, i durueshëm e shumë i dhimbshëm, ndjen keqardhje për fatkeqësi” (Jl 2,12-13).

Në këtë kohë (në mënyrë të veqantë) i përkujtojmë mundimet e Krishtit dhe përgatitemi shpirtërisht për të kremtuar ngjalljen e Krishtit, neper të cilen n´a mundëson që ta ringjallim jetën tonë, ndërgjegjën tonë të mbrendshme krishtere. Në këtë kohë besimtarët e Krishtit vetën krejtësisht ia kushtojnë Krishtit dhe kështu mundohen të jenë gjithmonë në lidhje intime me Krishtin Jezus. Nevojat e veta shpirtërore i ngrisin dhe mundohen, që sa më mirë t´i përshtaten Zotit, të thellohen në këtë mister të mundimeve të Krishtit.

Ne i filluam ditët e pendesës, atëherë çka janë kto ditë të nevojshme për jetën tonë krishtere?

Kur lexojmë shkrimet kuptojmë se Bibla spjegon tri elemente shumë të rendësishme kur një njeri apo bashkësi agjero,: pra;

kur agjerojmë - përvujtëria para Zotit;
kur lutemi – shpresa në Zotin;
Ndersa në lëmoshë – dashuria humane për Zotin.

Këto të tria nga ana e jashtme na e paraqësin një dëvotshmëri. Mirpor, këto të tria nuk janë në asgjë të vlevshme, nëse njeriu më qëllim dhe me zemër të pastër nuk e kërkon Zotin.

Në ditën e parë të kreshmeve bëhet edhe pluhuritja me hi, apo kryqi me hi në ballë të besimtarit. Kryqi me hi në bashkësitë e krishtera simbolizon pendesën dhe pastrimin. Të ky gjest meshtari i flete fjalët ne heshtje: "Mendo o njeri se hi ke qenë dhe se ne hi do të kthehesh" ose "Kthehuni e besoni Ungjillit".

Siç e kemi cekur më lartë koha e Kreshmeve apo 40-ditëshi është kohë, e cila na mundëson të kthehemi.

Ky kthim e ka një dualizëm në vetvete! Të kthehemi prej vdekjes në jetë, prej madhështisë në përvujtëri, prej koprracisë në dorëdhani, prej flligështisë në pastri, prej idhnimit në durim, prej gjelozisë në dashuri ndaj të afërmit, pra në vepra të mëshirshme të shpirtit dhe në ato të trupit, prej pritese në hiti, prej mallkimit në bekim...! Të kthehemi kah Dekalogu i Zotit, kah Sakramentet, si burimi dhe shenjtërim i jetës sonë.

Numëri 40 është një ndër numrat ma simbolik të Biblës dhe shënon një periudhë të gjatë kohore (Krhs. Zan 7,4.12; Nr 13,25; Mt 4,2+):

- 40 vite populli i BV është ngre në shkreti që të mund të hyn i pastruar mëkatesh (i dëlirë) në Tokën e Premtuar (sh. Libri i Daljes).

- 40 ditë ishte Mojsiu në malin Sinai. Këtu ngjau Besëlidhja e tij me Zotin dhe Dekalogu apo Dhjetë Urdhërimet e Zotit (sh. Dalja).

- 40 ditë Elia profet shtegtoi nëpër shkreti deri në malin Horeb duke agjeruar dhe duke u lutur, ku Zotin e përjetoi në mënyrë misterioze (1 Mbr 19,8).

Jona kaloi nëpër qytet … Predikoi kështu: “Edhe 40 ditë e Niniva do të rroposet” (Jon 3,4).

- 40 ditë Jezusi agjeroi në shkreti, ku qe tunduar prej djallit dhe atje predikonte Ungjillin e Hyut: “Koha u plotësua e Mbretëria e Hyut është ngjat! Kthehuni e besoni Ungjillit”! (Mt 4,2; Mk 1,13; Lk 4,17).

- 40 ditë përçdo vitë ne përgatitemi për festën e madhe të kremtimit të Misterit të Pashkëve, për ta kremtuar atë sa më të denjë vdekjen dhe ringjalljen e Zotit tonë Jezu Krishtit.

Duke filluar kohën liturgjike të Ardhjes, Kisha na thotë: “Zoti po vjen; është koha të zgjohemi”. Këtë kohë të shenjt liturgjike të Kreshmeve besoj, që secili prej nesh e kalon dhe do ta kalon në lutje, në uratë, në agjerime të ndryshme, në heqje dore nga shumë sende të cilat na kanë pëlqyer. Në lëmoshë që të jemi dhe të jetojmë si njerëz të të lirë, të jemi njerëz për të tjerët dhe me të tjerët. Lëmosha do të thotë të dhurosh pa shpresuar, që do t´a përfitosh, pra “mos ta dinë dora e majta se çka bënë e djathta” thot Krishti. Të zgjohemi pra në kthim kah Zoti Krisht, për tu hapur ne brendi, të kthehemi prej vdekjes në jetë, të korigjohemi dhe të ecim në pajtim me Jezus Krishtin - Zotin tone. Këtë mësë miri mund ta shprehim me vëllan njeri. Amen

toni77

[zef malsia]

"Kthehuni e besoni Ungjillit "


toni77[/I][/B]

“Gjithëher është fjala e Zotit - Kthehuni e besoni Ungjillit - kthehuni me gjithë zemër. Kjo është thirrje e perjetshme.

"Kthehuni e besoni Ungjillit"

[toni77_toni]

Jezus Krishti është Shpetimtari, Ai është përmbledhja e të gjithave.

Në Kishen katolike, kemi rregulla dhe ligje të ndryshme të cilat besohet se janë të udhëhequra nga Shpirti I Shenjt. Realisht ashtu thuhet dhe ashtu besohet.

Secili I krishter – anëtar I Kishes katolike, është I pagëzuar dhe ka marrë të gjitha apo pjesërisht sakramentet e Krishtit varësisht sipas moshes dhe kohes.

Secili I krishter duhet të dij se të gjitha sakramentet apo gjërat shpirtrore gjenden në Krisht. Bibla thotë se Ati ynë qiellor e dha Atë për ne që Ai të jetë Rruga, Jeta dhe e Verteta dhe; të gjitha këto gjëra janë vetëm në Jezukrishtin. Kjo është pika më thelbësore e të kuptuarit në jetën tonë.

Secili I krishter duhet ta pyesim veten; është përvoja jonë fetare thjesht përvojë apo është Krisht? Apo është sherbimi I jonë fetar thjesht sherbim apo është Krisht? Është ky rregull I jonë thjesht rregull apo është Krisht? Është drejtësia jonë thjesht drejtësi apo është Krisht? Apo çka është më e rendësishmja në jetën tone duhet të pyesim veten; është shenjtërimi ynë vetëm shenjtërim apo është Krisht?

Flasim shpesh për rregulla dhe ligje, janë të nevojshme në jetën e njeriut, por, nuk duhet harruar se ajo mund të jetë dhe ndonjiher mund të mos jetë vetë Krishti. Poashtu flasim shumher per drejtësi, por ajo mund të mos jetë Krisht. Në të njëjtën mënyrë ne mund të flasim për rrugen të vërtetën dhe për jetën dhe jo domosdoshmërisht të kemi folur për Krishtin. Poashtu flasim shumëher për tradita dhe deri diku edhe mburremi, por harrojmë se ajo mund të mos jetë Krisht. Me pak fjalë, mund të kemi shumë gjëra jashtë Krishtit pa e kuptuar këtë. Kjo mund të përbën një problem serioz në jetën e krishtere nëse në secilen nga ato gjëra nuk analizojmë se a është Krishti!

Në shumë raste kemi degjaur duke thënë se; Krishti është ne shumë gjëra, apo ne mund të rrëfejmë me gojën tonë se Krishti është qendra e gjithçkaje, megjithatë kemi shumë gjëra në jetë që nuk janë Krisht. Të gjitha ato dhe këto gjëra qe I kemi, sikur këto të na ndihmonin të jemi të krishterë?....! Mendoj dhe them me plotë gojen se sa nevojë kemi të përtërihemi në mendjet tona për të kuptuar se përveç Krishtit Ati nuk ka asnjë qëllim që ne të kemi shumë të ashtuquajtura gjëra shpirtrore.

Është e rendësishme të lexojmë Biblen, kur lexojmë mund të kuptojmë saktesisht se ku është Shpetimi ynë?

Bibla thotë se:
"vepra shëlbimtare e Hyjit me anë të fesë në Jezu Krishtin për të gjithë ata që besojnë pa farë dallimi..”

Njëkohsisht thotë se:

"A ka, pra, arsye për t’u krenuar?

Kurrsesi!

Në saje të cilit Ligj? Në saje të veprave?

Jo, por vetëm në saje të fesë!

Sepse ne mendojmë se njeriu shfajësohet me anë të fesë, pa veprat e Ligjit". (Romakeve 3;21-28)

Besimi pra është Shpetimi,- besimi në Jezusin ZOT. Privilegji më i madh për njeriun është nga Ati I ynë qiellorë, Ai vendosi Birin e Tij të jetojë brenda nesh. Ne duhet të mesojmë që të udhehiqemi prej ketij Zoti që banon brenda nesh e jo nga gjëra dhe sende. Duhet te kuptojmë se nuk është rregulli, ligji, gjërat apo edhe jeta njerezore, e rene, ajo që na bën të jetojmë, por jeta e Zoti sepse thotë se; "vepra shëlbimtare e Hyjit me anë të fesë në Jezu Krishtin". Ne duhet të jemi të vetdieshem se jetojme nga Jeta e Zotit Krisht që është vet Jeta.

Ka raste se I krishteri nganiher frigohet nga e kaluara e tij, apo edhe e frigojnë të tjerët duke i shpeguar gjëra dhe sende të ndryshme, por qe Bibla na meson qe mos të kemi frikë sepse Jezus Krishti është Shpetimtari. Nuk ka të drejt askush të frigohet apo edhe më pak të drejt ka dikush ta frigoj të tjeterin, Zoti na siguron duke na thënë:

"Mos ki frikë"!

Pjetri apostull, ishte në peshkim dhe aty erdhi Jezusi, kur Pjetri e pau fuqinë dhe mrekullinë e Jezusit, vetëm atëher ai Jezusit i tha; "largohu prej meje Zot, se unë jam njeri mëkatar". Pjetri e kuptoj çfarë ekzistonte ndërmjet shenjtërisë së Zotit dhe njeriut, atij Zoti ja zbuloj dhe Pjetri pau mëkatin e njeriut. Çka i tha Jezusi në këtë rast Pjetrit: "Mos ki frikë"! Andaj gjithmonë të jemi të sigurtë se Zoti na thotë që mos të kemi frikë, por, kjo vetëm pasi të pranojmë sikurse Pjetri se e pranoj duke thënë se; "unë jam njeri mëkatar".

Pastaj i tha asaj: "Mëkatet e tua të janë falur". Ata (farisenjtë) që ishin në tryezë bashkë me të filluan të thonin me vete: "Po kush qenka ky që po falka edhe mëkatet?". Por Jezusi i tha asaj gruaje; "besimi yt të shpëtoi; shko në paqe"! (Lk 7, 47-50)

Atëherë Jezusi i tha: "As unë nuk të dënoj; shko dhe mos mëkato më".(Gj 8;11)

Vëllezër dhe motra, ndërsa udhëtojmë përgjatë rrugës së Zotit, gjithmonë e më tepër do zbulojmë se nga i gjithë ajo qe na dha Ati ynë qiellor është Krisht. Sepse Bibla thotë: Atë Hyji e caktoi të jetë, në saje të fesë, fli pajtuese me anë të gjakut të vet. Të jemi të sigurtë se nga të gjitha dhuratat e Zotit ka vetëm një dhuratë, kjo dhuratë është Krishti. Lavdi Zotit që ditë pas dite Ai na tregon se në Krisht përmblidhet çdo gjë. Sa më shumë qe na zbulohet Krishtin si Shpëtimtar I jonë, aq më shumë do të zbulojmë se Jezusi nuk është vetëm Shpëtimtari ynë, por edhe shpëtimi ynë. Mendoj se nuk mund të jetë e çuditshme? Sigurishtse jo, është fakt I gjallë. Sepse gjithmonë e më tepër ne zbulojmë se Krishti është Zot.

Sa më shumë qe na zbulohet Zoti, aq më shumë do të kuptojmë nëse bëjmë gabimin duke dalluar në mes asaj që Zoti I ynë Jezukrishti jep dhe asaj që Ai është, mes dhuratës dhe dhuruesit. Njëkohsisht do vuajmë shumë në jetën tone nëse mendojmë dhe shpresojmë vetem në vepra, ligje, rregulla dhe gjëra të ndryshme, nuk perjashtohen të gjitha këto në jetën shpirtërore dhe janë të nevojshme, por të gjitha janë të pa vlera nëse nuk ka Krisht. Të kemi gjithmonë në mendjen tone këta rreshta biblik:

"A ka, pra, arsye për t’u krenuar?

Kurrsesi!

Në saje të cilit Ligj?

Në saje të veprave?

Jo, por vetëm në saje të fesë!

Sepse ne mendojmë se njeriu shfajësohet me anë të fesë, pa veprat e Ligjit". (Romakeve 3;21-28)

Të perfundojmë këtë shkrim duke e falënderuar Atin tonë qiellor që Jezusi është në jetën tonë dhe që Ai kurrë nuk do të largohet prej nesh. Sipas premtimit të Tij, mund të dime secili nga ne se Jezusi jeton në ty dhe mua. Krishti na dha jetën e përjetshme në çastin kur e kemi ftuar Atë në jetën tonë. Ai është Zot - shpëtimi ynë. AMEN

Lavdi ZOTIT

toni77