Arigona

[Dita]

Arigona

Kush jam unë?
Nis i huaji një përpjekje me vendasin,
buzëqeshje teret në gojën vendase,
një dozë hihedhëse mirësjellje...
buzëqeshje drite
rrethon gojën e Artit,
që nën tisin e të padukshmes,
rrëfen për çka ishte e ç’do të jetë,
ku mungon ç’është,
e këtë duhet ta gjejmë.

Kush jam unë?
Në një rini të brejtur në këtë vend
që nuk mundet të jetë i imi në jetë,
nën këta flokë të thinjur që në gjen,
më duhet të shpalos
ç’është sot
dielli që zbret mes birash resh,
i huaj a vendas për tokën që e pret?
I sëmurë është i miri që nuk kupton,
se smira e ka shenjuar përjetë.

Kush jam unë?
Njeri i lindur,
rritur me ylberin,
dashuruar me njeriun,
plagosur sa herë,
viktimë që druhet ta njohë veten si viktimë,
që nuk mësoi dot ta bëjë gropë gjoksin në krenari,
se është bekuar të jetë njeri,
si Arigona e detyruar drejt të skajshmes,
me pafajsi ta rrëzojë murin e zi.

Tetor 2007


Shënim: Prej të hënës, dt.15 tetor 2007 Arigona Zogaj do mundet përsëri të shkojë në shkollë.

[Lemon tea]

gjithe esencen e kesaj poezie e ke perqendruar ne strofen e pare e une e shoh te kristalizuar ne dilemen e artit qe rrefen per ç'ka ishte dhe do te jete e ne te cilin mungon e duhet gjetur "ç'eshte"...

pastaj vijojne vetepergjigjet e asaj pyetje qe eshte po aq e trishte sa fati yne..
poezi e mire

[Dita]

Lemon Tea, e ndjek me vemendje, se si lexohet teksti qe e paraqes nga nje sy i jashtem, keshtu qe falemnderit per komentin.

[Dita]

foto Arigona