Rrëzimi i diktaturës komuniste sipas shtypit perëndimor

[RaPSouL]

Tre qëllimet e Hrushovit gjatë vizitës në Tiranë

Gazeta amerikane komenton udhëtimin e presidentit rus në Shqipëri. Spekulimet e mediave të huaja për një takim të liderëve komunistë

Paul Underwood

BUDAPEST – Vizita surprizë e presidentit Nikita S. Hrushov në Shqipërinë e ashpër shikohet nga kjo pjesë e botës gjithnjë e më tepër si një përpjekje për një lojë politike të trefishtë. Në radhë të parë, me Konferencën e Ministrave të Jashtëm të Gjenevës, një lloj qendre e vdekur tashmë, ku në mënyrë të dukshme zoti Hrushov dëshiroi t’i jepte asaj një goditje, si dhe vizita e tij misterioze i siguroi atij një audiencë të mirë. Në të njëjtën kohë, ai e përdori Shqipërinë si një tabelë qitjeje për t’i dhënë mundësinë që t’i lëshonte Italisë dhe Greqisë një paralajmërim më të efekshëm për të penguar vendosjen e bazave të raketave të Shteteve të Bashkuara në territorin e tyre. Gjithashtu, vizita i dha regjimit komunist të Enver Hoxhës në Tiranë një përkrahje psikologjike tepër të nevojshme për momentin.
Spekulimet e një vizite
Spekulimi perëndimor se një takim i udhëheqësve të të gjitha vendeve komuniste mund të jetë duke u bërë në Tiranë, nuk është marrë shumë seriozisht në Europën Juglindore, pavarësisht pranisë në Shqipëri të Otto Grotewohl, president i Gjermanisë Lindore. Gjithashtu është minimizuar fakti se në Tiranë mbërriti edhe mareshalli Peng Tehuai, ministri i Mbrojtjes së Kinës komuniste. Megjithatë, disa burime jugosllave sugjerojnë se vizita e mareshallit Peng dhe e mareshallit Rodion Y. Malinovski, ministër i Mbrojtjes i Bashkimit Sovjetik, i cili është duke shoqëruar zotin Hrushov, ka gjasa të japë një mundësi të rivendosjes së pozicionit strategjik të Shqipërisë. Pavarësisht rezultateve, vizita vetëm sa u përqendrua në vëmendjen e botës rreth vendit më të fundit të njohur të Europës. Gjeografikisht, vendi i tyre i frikshëm dhe fakti se ai nuk ndodhet në një aks gjëkundi, i ka mënjanuar shqiptarët e izoluar për shumë shekuj. Si një popull që jeton në një vend kryesisht malor, ata janë të dyshimtë për të huajt. Regjimi i Enver Hoxhës është përpjekur të kanalizojë këtë ndjesi kundër Perëndimit, si dhe ka inkurajuar miqësinë me rusët. Studentë dhe ekspertë shqiptarë, të trajnuar në Bashkimin Sovjetik, janë në një numër shumë të lartë, krahasuar me pak veta që janë trajnuar në Perëndim, të cilët kanë qenë në gjendje që të hyjnë në vend gjatë viteve të fundit.
Shqipëria, një vend i ashpër, me male të frikshme dhe bregdet moçalor me malarje, ka një popullsi rreth 1.4 milionë banorë. Një racë trimash malësorë, njerëzit e quajnë veten e tyre “shqiptarë” ose “bijtë e shqiponjës”. Ata besojnë se janë pasuesit e ilirëve antikë që kanë populluar bregdetin dalmat në kohët e Romës. Rreth 70 për qind e tyre janë muhamedanë dhe pjesa që mbetet katolikë romanë dhe ortodoksë.
Vendi është shumë i prapambetur krahasuar me standardet perëndimore. Gjakmarrjet midis fiseve vazhdojnë deri në ditët e sotme, pavarësisht qëllimeve të pushtetit komunist që ta parandalojë atë. Këtu ka të dhëna se ky zakon vazhdon të ndiqet akoma në zonat malore.
E vetmja hekurudhë shkon nga Porti i Durrësit drejt Tiranës dhe ishte një dhuratë nga komunistët jugosllavë në fundin e Luftës së Dytë Botërore. Më pak se 10 për qind e sipërfaqes së vendit është e punueshme dhe 90 për qind e popullsisë nuk ka mjete dhe mundësi jetese si ferma. Nafta, bakri dhe kromi janë prodhuar, por të dhënat për to nuk janë bërë të ditura. Pjesa më e madhe e eksporteve shkon në Bashkimin Sovjetik.
Shqiptarët, “viktima” të një historie të vështirë, ishin sunduar për shumë shekuj nga turqit dhe e fituan autonominë vetëm në vitin 1912 dhe pavarësinë e plotë në vitin 1915. Republika e ngritur në vitin 1925 ishte shndërruar tre vjet më vonë në monarkinë e Mbretit Zog. Në vitin 1939, mbreti ishte përzënë jashtë vendit nga forcat fashiste të Musolinit, të cilët e mbajtën Shqipërinë të pushtuar deri në kapitullimin italian në Luftën e Dytë Botërore.
Ndikimi i Titos
Partizanët jugosllavë të mareshallit Tito organizuan njësitë e rezistencës në Shqipëri dhe në fundin e luftës vendi ishte më tepër një satelit i Beogradit sesa i Moskës. Por frika e dominimit jugosllav ka qenë një faktor në politikën shqiptare që në vitin 1912.
Kjo është një arsye për të patur frikë për jugosllavët, përfshirë varësinë e mjerueshme të vendit te ndihmat e jashtme, të cilat e kanë detyruar regjimin e Tiranës të lidhet me Bashkimin Sovjetik. Rusët kanë ndërtuar një rafineri nafte dhe një hidrocentral me fuqi 20 mijë kilovolt; të dy këta janë objekte të paguara nga shitja e kromit, bakrit dhe produkteve të tjera të naftës. Gjithashtu, ato kanë furnizuar vendin me pajisje për rreth 40 ndërmarrje industriale, përfshirë një rafineri sheqeri, fabrikën e peshkut dhe të tekstileve dhe manifaturat e kompensatës.
Në anën tjetër, zoti Hoxha dhe kryeministri i vendit, Mehmet Shehu, janë ndër më të besuarit dhe të mbështeturit e Kremlinit në Europën Juglindore, si përkrahësit më të zellshëm të çdo lëvizjeje të rusëve.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 31 maj 1959
Titulli është redaksional. Titulli origjinal është: “Shqipëria, në qendër të vëmendjes prej vizitës së Hrushovit”

[RaPSouL]

Si e shkaktoi përçarjen mes Moskës dhe Pekinit “pabesia” shqiptare

Gazeta amerikane tregon ndryshimin e kursit nga Rusia drejt Kinës. Nga largimi i nëndetëseve nga Vlora deri te denoncimi në Kremlin
Wallace Carroll

UASHINGTON – Informacioni për kalimin e Shqipërisë nga një vend satelit i Rusisë në atë të Kinës komuniste është konsideruar këtu si shenja më e dukshme e kësaj periudhe që solli tendosjen e mprehtë midis Moskës dhe Pekinit. “Pabesia” e Shqipërisë ndaj Bashkimit Sovjetik tani është e dokumentuar në mënyrë të detajuar. Specialistët për çështjet komuniste (në Uashington, - shën. red.) i citojnë zhvillimet e fundit si një shenjë domethënëse. Më 26 maj, tetë nëndetëse ruse u larguan nga baza e tyre në Portin e Vlorës dhe u rikthyen në Bashkimin Sovjetik. Zona e nëndetëseve ruse që mbaheshin në Vlorë, - i vetmi simbol i fuqisë sovjetike në hapësirën e Mesdheut, - tashmë është braktisur. Kina komuniste, megjithëse i detyrohej Bashkimit Sovjetik më shumë se 300 milionë dollarë gjatë viteve të fundit si pasojë e deficitit tregtar, i ka garantuar Shqipërisë një kredi 5-vjeçare prej 125 milionë dollarësh. Pavarësisht situatave të krizës në Kinën Komuniste, Pekini ka njoftuar se do t’i dërgojë Shqipërisë drithëra, që vendi deri tani i kishte importuar nga Bashkimi Sovjetik.
Sigurisht, sjellja e Shqipërisë është një simptomë, dhe jo një kauzë, e rivalitetit midis Rusisë dhe Kinës. Por zhvillimet shqiptare i japin në mënyrë të konsiderueshme mbështetje një teorie të marrëdhënieve sovjeto-kineze që tani, të pranuar në shkallë të gjerë në kryeqytetet perëndimore. Sipas kësaj teorie, Kina komuniste tani është në një periudhë më prapa evolucionit politik sesa Bashkimi Sovjetik, duke qenë më shumë dogmatike, agresive dhe më e vrazhdë në metodat e tij sesa Rusia. Kina komuniste akoma mban si një nga pikat e doktrinës së saj se “lufta me botën kapitaliste është e pashmangshme”. Ata e përjashtojnë politikën e Hrushovit për “bashkekzistencën paqësore”. Madje, përmes saj, nënkuptohej se ajo mund të jetë një sajesë për zgjerimin e fuqisë komuniste në të gjithë botën. Ata e kanë zët dobësinë e tij në afrimin te shtetet jashtë bllokut komunist, - jo vetëm Aleatët Perëndimorë, por edhe fuqitë neutrale. Për shembull, Kina beson te ndjesia përbuzëse se Rusia ka qenë më e pazonja të rrëmbejë Berlinin Perëndimor nga shtetet “kapitaliste”.
Në linjën e tyre më të ashpër dhe më vulgare për çështjet botërore, komunistët kinezë kanë qenë të zellshëm në kritikat e tyre të regjimit komunist “heretik” të mareshallit Tito në Jugosllavi.
Në ndryshim, presidenti Hrushov në vitet e fundit i ka marrë në mënyrë relative pozicionet në drejtim të Jugosllavisë dhe Kinës ashtu siç i kanë ardhur për mbarë, ku nuk është shqetësuar për denoncimin e Jugosllavisë “revizioniste”.
Kjo ka bërë që ata ta duan Shqipërinë komuniste, e cila ka frikë dhe urren fqinjët e saj heretikë dhe nuk duron politikën e butë të zotit Hrushov në drejtim të Jugosllavisë. Në fakt, armiqësia kineze për Jugosllavinë duket të jetë çelësi kyç i afrimit midis Kinës komuniste dhe Shqipërisë.
Përmendet letra e Hrushovit
Me marrëdhëniet ruso – kineze, tashmë një subjekt i konsiderueshëm spekulimesh, shumë interesohen se kush është duke u interesuar për të gjetur cili është shkaku sot, duke u bazuar në një dokument të publikuar në “Washington Post” dhe “Times Herald”, ku flitet rreth shqetësimit midis dy vendeve. Artikulli, origjinali i të cilit është shfaqur në “Sunday Times” të Londrës, është shkruar nga Isaac Deutscher, një specialist i çështjeve komuniste. Ai ka për qëllim të japë përmbajtjen e një letre dërguar nga Hrushovi te disa nga partitë komuniste botërore. Sipas Deutscher, letra akuzon komunistët kinezë si tradhtarë të Bashkimit Sovjetik, duke u bërë mbrojtës të shmangies së luftës, duke favorizuar një sulm mbi Tajvanin, mandje, duke rrezikuar një tjetër luftë botërore dhe duke punuar në shumë kryeqytete që të përmbysin kryesimin e rusëve nga lëvizja botërore komuniste. Kjo letër kuptohet se është marrë këtu me një lloj skepticizmi nga disa diplomatë perëndimorë dhe nga të tjerët është pranuar me besim.
Shenja e parë e dukshme se Shqipëria po i sillet rrotull Kinës erdhi në qershor të vitit 1960, në një asamble të komunistëve të botës në Bukuresht të Rumanisë. Megjithëse regjimet e tjera të Europës Lindore komuniste dërguan kryetarët e partive të tyre, Shqipëria u përfaqësua vetëm me një komunist të nivelit të tretë. Ai ishte Hysni Kapo, anëtar i Byrosë Politike.
Të kuqtë izolojnë shqiptarët
Kur anëtarët e bllokut sovjetik dërguan kryetarët e partive të tyre në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara në shtatorin e kaluar, Shqipëria dërgoi vetëm kryeministrin e saj, Mehmet Shehun. Delegacionet e vendeve të tjera komuniste praktikisht e braktisën atë. Në kthimin e tij drejt Shqipërisë, zoti Shehu sulmoi disa nga propozimet pro-ruse, të parashtruara në Asamble nga Bullgaria dhe Rumania. Në fund të shtatorit, Shqipëria dërgoi një delegacion zyrtar drejt Pekinit për të ndjekur ceremonitë e përvjetorit të krijimit të Partisë Komuniste të Kinës. Ai ishte i vetmi delegacion zyrtar nga Europa Lindore. Përpara largimit, delegacioni nënshkroi një numër marrëveshjesh të bashkëpunimit teknik dhe shkencor me Kinën.
Në takimin e 81 partive komuniste në Moskë, të mbajtur në nëntorin e kaluar, Enver Hoxha, kryetari i Partisë Komuniste të Shqipërisë, raportohet se ka mbajtur një fjalim në të cilin ai përmendi fyerjet shqiptare kundër Bashkimit Sovjetik. Thuhet se ai ka akuzuar Bashkimin Sovjetik për ndërhyrje brutale në punët e brendshme të Shqipërisë dhe se është duke u përpjekur të shkaktojë një revoltë në radhët e forcave të armatosura shqiptare. Në janar, Kina komuniste nënshkroi gjashtë marrëveshje për ndihma ekonomike me Shqipërinë. Në maj, në një gjykim publik, zyrtarë dhe oficerë të ushtrisë u akuzuan si agjentë perëndimorë. Sipas specialistëve këtu në Uashington, krimi real i të akuzuarve ishte se ata kishin komplotuar së bashku me agjentët rusë”.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 6 korrik 1961
Titulli është redaksional. Titulli i gazetës është: “Shqipëria pasqyron përçarjen ruso-kineze”

[RaPSouL]

Si u përjetua ardhja e Hrushovit në Shqipëri në vitin 1959

Reportazh i gazetës “Zëri i Popullit” për vizitën e shefit të Kremlinit. Reagimet e njerëzve. Flasin qytetarë dhe fshatarë nga zona të ndryshme

Në këto ditë të bukura të pranverës, kur nga malësitë e Kelmendit deri në brigjet e detit Jon, njerëzit tanë janë në valën e punës për ndërtimin e jetës së re, lajmi i ardhjes së mikut më të dashur të popullit tonë, shokut Nikita Sergejeviç Hrushov, mbushi tërë gëzim çdo zemër shqiptari. Si një sihariq i madh, entuziazmoi të madh e të vogël. Dhe malësori ynë, punëtori i uzinave e kooperativisti i fushave uron me gjithë zemër: Mirë se të vish, o mik i madh i Shqipërisë së vogël. Ne do të të presim si e ka zakon shqiptari, me bukë e kripë e zemër. Dje në mëngjes, kur altoparlantët e gazetat përhapën në kryeqytet lajmin gazmor, kudo njerëzit filluan të bisedonin tërë entuziazëm. Kudo dëgjoheshin shprehje e fjalë të ngrohta për Partinë tonë të Punës, për Komitetin Qendror të saj dhe për shokun Enver, birin më të dashur të popullit tonë, që farkëtuan miqësinë e përjetshme me Bashkimin Sovjetik, shpëtimtarin e popullit tonë. Sa ëmbël tingëllojnë në zemrën e një shqiptari fjalët Bashkimi Sovjetik! Ishin ditë të vështira, kur komunistët e partizanët shqiptarë, duke u përleshur me armikun, shqiptonin këto fjalë dhe mbusheshin me shpresë e gëzim. Pikërisht për atë kohë na foli nëna e dëshmorit Mihal Duri, një grua plakë, plot optimizëm: “Djali im, edhe në ditët më të rënda, atëherë kur ne vuanim, më fliste me besim, më jepte kurajë, sepse për vegjëlinë për lirinë e të shtypurve luftonte Bashkimi Sovjetik”. Në ato ditë të rënda nuk më harrohen fjalët e asaj kënge që dëgjoja shpesh: “Gjersa bota të çlirohet si Bashkimi Sovjetik...”. Ardhja e shokut Hrushov tek ne më bën të kujtoj djalin tim, i cili, edhe në minutën e fundit të jetës, nuk harroi Bashkimin Sovjetik. Plot ndjenja sinqeriteti për ndihmën bujare të Bashkimit Sovjetik folën edhe shokët e Mihal Durit, komunistët e stabilimentit që mban emrin e këtij dëshmori Mustafa Peza e Refik Bici. Ata kanë punuar së bashku, kanë kryer aksione së bashku. Me cilindo që të bisedosh, të gjithë shprehin ndjenjat më të sinqerta për mikun tonë të madh. Punëtorët e kombinatit të tekstilit “Stalin” (e kësaj vepre të madhe, dhuratë e Bashkimit Sovjetik) lajmin e vizitës në vendin tonë të delegacionit sovjetik me shokun Hrushov në krye, e pritën me suksese të reja në punë. Punëtorja e pararojës, Feruze Serani, e bija e veteranit Ramadan Mahmuti, vajzë fshatare nga Çorushi i Mallakastrës, na foli me gëzim të papërshkruar. Ajo fliste plot emocion. “Mikun më të dashur të popullit tonë, shokun Nikita Hrushov, e kam parë në Festivalin e 6-të botëror të Rinisë e Studentëve”,-tha ajo. “Por ardhja e tij tek ne më gëzoi pa masë. Makinat me të cilat punoj janë nga prodhimet e fundit të punëtorëve sovjetikë, ato janë dëshmi e gjallë e miqësisë së madhe që lidh popullin tonë me Bashkimin Sovjetik”. Jo më me pak entuziazëm na foli inxhinieri mekanik i kombinatit, shoku Taqi Adhemi, i cili në kohën e luftës ka punuar në shtypin ilegal. “Sot, - tha ai, - kur vendi ynë po bëhet një kopsht i lulëzuar, sikurse ka thënë shoku Hrushov, vizita e tij në vendin tonë na gëzon pa masë. Ajo është një nder i madh që i bëhet popullit tonë”.
Dje vizituam familjen e Muhamet Lazajt. Ky fshatar i varfër nga malësitë e Skraparit, këto ditë mbaron Fakultetin Ekonomik të Universitetit Shtetëror të Tiranës. E shoqja, Refije Lazaj, nënë tre fëmijësh, dhe ai vetë u shprehën me fjalët më të ngrohta për këtë sihariq të madh. Në një nga sallat e Teknikumit të ndërtimit në Qytetin e Nxënësve, takuam inxhinierët e rinj Stavri Pisha, Piro Stavri e Robert Gjata. Ata ishin duke u konsultuar me nxënësit e klasës së fundit që përgatitin projektdiplomat. “Pa Bashkimin Sovjetik, - tha inxhinieri Stavri Pisha, - ne nuk do të ishim bërë kurrë inxhinierë. Unë atje studiova. Sa kujtime të mira ruaj për pedagogët e mi, për shokët e mi sovjetikë! Për mua ata kanë mbetur të paharruar”. Kënga e njerëzve të tyre kudo buçet si një himn i ndërtimit të jetës së re, i ndërtimit të socializmit edhe në atdheun tonë të dashur.

Reagime në Vlorë: “Vizita, shenjë dashurie e Rusisë për vendin tonë”

VLORË - Si rrufe u përhap edhe në fshatrat më të largëta të Kurveleshit, Sevasterit, Bratajt, Himarës etj. lajmi se në vendin tonë do ta vizitojë një delegacion i Partisë Komuniste dhe qeverisë të Bashkimit Sovjetik, shoku Nikita Sergejeviç Hrushov. Këtë ngjarje me rëndësi të madhe e mori vesh i madh e i vogël. Bujkun në fushat pjellore të Myzeqesë, ky lajm i gëzuar e gjeti sipër makinës të markës sovjetike fringo të re, bariun në pllajat e larta të Shashicës, ku fryn veriu i freskët e ku ai, me kërrabë në dorë, ruan tufat me dhen të kryqëzuar me desh të racës “Cigaja” e “Merinos”, që na kanë ardhur nga Bashkimi Sovjetik; ndërsa punëtori i Fabrikës së Çimentos e mori vesh lajmin pranë furrës vigane që bluan natë e ditë klinker dhe që ai e di fare mirë se edhe vetë njohuritë e para të kësaj mjeshtërie i fitoi në tokën sovjetike, ose me ndihmën e specialistëve sovjetikë që erdhën në vendin tonë, dhe që jo vetëm furra, por e gjithë fabrika u ndërtua me ndihmën e Bashkimit Sovjetik, e në fund ajo iu dhurua vendit tonë. Inxhinieri i termocentralit, Ahmet Thaçi, duke u folur punëtorëve për vizitën e afërme që do të bëjë në vendin tonë shoku Hrushov në krye të delegacionit të Partisë Komuniste dhe të qeverisë së Bashkimit Sovjetik, tha: “Kjo vizitë tregon dashurinë që ka Bashkimi Sovjetik dhe vetë shoku Hrushov për Partinë dhe qeverinë tonë, për popullin tonë trim”. Duke shprehur gëzimin e madh që ndien drejtori i fabrikës të çimentos “V. I. Lenin”, shoku Llazar Isai, tha: “Ja, erdhi një ditë e gëzuar kur populli ynë u bë zot i vendit të tij dhe Partia jonë e Punës e lidhi me miqësi të përjetshme me Bashkimin Sovjetik, me një mik aq të fortë e bujar, paqedashës dhe mbrojtës i popujve të vegjël. Ne presim krahëhapur mikun e madh të popullit tonë, shokun Hrushov”.

Banorët e Elbasanit: “Të presim me zemër të hapur të shtrenjtin Hrushov”

ELBASAN - Me shpejtësi edhe në fshatrat më të largëta të Elbasanit u përhap lajmi i gëzuar se Nikita Hrushovi, miku i shtrenjtë i popullit tonë, në krye të një delegacioni të Partisë e qeverisë të Bashkimit Sovjetik, do të vizitojë vendin tonë. Në Kajan kooperativistët ishin shpërndarë në fushë pa zbardhur dita për të bërë mbjelljet. Ata që e morën vesh më parë këtë lajm gazmor, u shpërndanë parcelë më parcelë, shkuan sipër në mal tek barinjtë për t’u dhënë këtë sihariq të madh. Entuziazëm i madh. Kooperativistët filluan më me vrull punën dhe në mbrëmje i madh e i vogël u mblodhën para zyrave të kooperativës për të lexuar gazetën. Kudo oshtinte nga këngët e vallet. “Brigada jonë përfundoi mbjelljen e duhanit”, - tha përgjegjësi i brigadës së parë. “Po ju kishit punë edhe dy ditë”. “Ashtu është, por lajmi gazmor na shumëfishoi forcat”. Në krahasim me rezultatet e djeshme, sot në fushat e Elbasanit u mbollën 40 hektarë me duhan më tepër. Gjithashtu, në të gjithë rrethin përfundoi mbjellja e pambukut. Në Gjocaj dita e sotme u kthye në një manifestim të madh. Në Shirgjan, Gostinë, Shtërmen, e të tjera nuk mbeti njeri pa marrë vesh këtë sihariq të madh. Kooperativistët erdhën vetë në qendrat e lokalitetit për të tërhequr gazetën. Nga fushat e atdheut tonë filluan të nisen telegrame e letra për në Moskë. Kooperativistët falënderojnë udhëheqësit sovjetikë dhe shprehin gëzimin e madh për vizitën që do të bëjnë në atdheun tonë të bukur. Në këto letra e telegrame lexon fjalën: ”Të presim me gjithë zemër, i shtrenjti ynë shoku Hrushov. Të urdhëroni edhe në kooperativën tonë, në shtëpitë tona, të rrosh sa malet, miku ynë i zemrës!”



Shkrimi është marrë në gazetën “Zëri i Popullit” më datë 21 maj 1959
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

E vërteta e mbledhjes së 81 partive në Moskë, breshëri akuzash ndaj Enverit

Denoncimi i Shqipërisë: “Nikita Hrushovi u largua nga rruga e marksizëm-leninizmit”. Hapat që sollën ndarjen mes Shqipërisë dhe Bashkimit Sovjetik pas viteve ‘60

Ngjarjet e kohëve të fundit, konkretisht afrimi e pajtimi i plotë i udhëheqësve sovjetikë dhe pasuesve të tyre me klikën tradhtare të Titos, kongreset e partive komuniste e punëtore të Bullgarisë, Hungarisë, Italisë, Çekosllovakisë dhe RD Gjermane, të cilat u përdorën për sulme të ashpra publike kundër partive marksiste-leniniste, fjalimi i N. Hrushovit në Sovjetin Suprem të Bashkimit Sovjetik më 12 dhjetor 1962, artikulli i “Pravdës” i 7 janarit 1963, treguan me qartësinë më të madhe se një rrezik serioz po e kërcënon lëvizjen komuniste e punëtore ndërkombëtare dhe unitetin e saj. Marksistë-leninistët e vërtetë, në ngjarjet e mësipërme, shohin poshtë dy Deklaratat e Moskës, për të përçarë lëvizjen komuniste dhe kampin socialist. Prandaj partitë komuniste e punëtore, që janë besnike të marksizëm-leninizmit, çdo komunist e revolucionar, sot, si asnjëherë tjetër, ngrenë zërin e tyre për mbrojtjen e marksizëm-leninizmit revolucionar, për mbrojtjen e Deklaratave të Moskës, për mbrojtjen e unitetit luftarak të kampit socialist e të lëvizjes komuniste ndërkombëtare. Partitë komuniste e punëtore gjenden sot përpara një prove të madhe e me përgjegjësi historike. Për të dalë me sukses nga kjo provë, duhet principalitet marksist-leninist, vendosmëri dhe qartësi politike e ideologjike, për të dalluar të bardhën nga e zeza, të vërtetën nga gënjeshtra, mikun nga armiku. Për unitetin dhe rivendosjen e tij bëhen thirrje nga shumë drejtime. Për unitetin e vërtetë flasin marksistë-leninistët revolucionarë, për unitetin në mënyrë demagogjike flasin edhe revizionistët, të detyruar nga pozitat e dobëta në të cilat ndodhen, nga rezistenca që kanë hasur në zbatimin e vijës së tyre oportuniste. Ndërsa marksistë-leninistët luftojnë për një unitet të vërtetë luftarak, për një unitet të bazuar në mësimet e marksizëm-leninizmit, revizionistët përpiqen për një unitet të rremë, për një unitet të mbështetur në një platformë revizioniste. Ndërsa marksistët luftojnë për unitetin duke ngritur lart flamurin e Deklaratave të Moskës të viteve 1957 e 1960, revizionistët përpiqen për unitetin duke shkelmuar Deklaratat e Moskës, duke hedhur poshtë njëra pas tjetrës tezat e tyre themelore. Interesat e revolucionit dhe të socializmit kërkojnë nga çdo parti komuniste e nga çdo revolucionar konsekuent, për të cilët është i shtrenjtë uniteti i lëvizjes komuniste e i kampit socialist, jo fjalë e deklarata pa vlerë, por veprime konkrete në dobi të unitetit. Dhe kërkesa kryesore është që të gjithë të vihen me vendosmëri në pozitat luftarake të Deklaratave të Moskës, të respektojnë parimet e normat e tyre themelore, të luftojnë pa u lëkundur në teori e në praktikë për zbatimin e tezave e të konkluzioneve të tyre, si për çështjet e zhvillimit të sotëm botëror ashtu edhe për çështjet e taktikës e të strategjisë së lëvizjes komuniste e punëtore ndërkombëtare. Rrugë tjetër nuk ka. Ose me Deklaratat e Moskës dhe për unitetin, ose kundër Deklaratave të Moskës dhe me përçarjen.
Të mbrojmë Deklaratat e Moskës, reagon Tirana
Uniteti i lëvizjes komuniste ndërkombëtare kërcënohet seriozisht për shkak se në gjirin e saj është shfaqur një rrymë revizioniste, e cila është në opozitë me marksizëm-leninizmin, gjë që ka çuar në lindjen e mosmarrëveshjeve të thella për një varg çështjesh të rëndësishme, që kanë të bëjnë me veprimtarinë teorike e praktike të partive komuniste e punëtore. Grupi i parë i çështjeve, rreth të cilave kanë lindur mosmarrëveshjeve të thella për një varg çështjesh të rëndësishme, që kanë të bëjnë me veprimtarinë teorike e praktike të partive komuniste e punëtore. Grupi i parë i çështjeve, rreth të cilave kanë lindur mosmarrëveshjet, ka lidhje me problemet e paqes e të luftës, me qëndrimin ndaj imperializmit dhe luftën kundër tij, me kuptimin teorik e zbatimin praktik të politikës së bashkekzistencës paqësore, me qëndrimin ndaj lëvizjes nacional-çlirimtare të popujve të shtypur, me rrugët e kalimit në socializëm etj. Ndërsa Partia jonë e Punës, si dhe parti të tjera motra, u qëndron besnike parimeve e konkluzioneve të Deklaratave të Moskës, grupi revizionist i Nikita Hrushovit dhe ata që e pasojnë, në të gjitha këto çështje, ndjekin, si në teori, ashtu edhe në veprimtarinë praktike, një vijë revizioniste e oportuniste, e cila nuk ka asgjë të përbashkët me Deklaratat e Moskës të viteve 1957 e 1960. Krejt në kundërshtim me mësimet e marksizëm-leninizmit dhe me konkluzionet e përbashkëta të përfaqësuesve të 81 partive motra, revizionistët modernë përpiqen të zbukurojnë me çdo mjet imperializmin, të mbjellin iluzione në masat e popujve, se gjoja imperializmi amerikan nuk qenka më armiku i paqes në të gjithë botën, dhe, si rrjedhim, nuk qenka më nevoja të luftohet kundër politikës së agresionit e të luftës që ndjek ai, se në përgjithësi, dhe veçanërisht gjatë krizës së detit të Karaibeve, Kenedi tregoi kujdes për ruajtjen e paqes, se shpresat për realizimin e paqes në të gjithë botën duhet të bazohen në lëshimet e dyanshme, në bisedimet dhe në kompromiset e arsyeshme me imperializmin. Në zbatimin e këtyre pikëpamjeve, siç ka treguar vetë jeta, revizionistët jo vetëm nuk ngurrojnë të marrin nëpër këmbë interesat jetike të popujve, duke hequr dorë nga parimet revolucionare, por me këmbëngulje, siç shihet edhe në fjalimet e fundit të Nikita Hrushovit, kërkojnë që edhe të tjerët të sakrifikojnë parimet revolucionare dhe t’ua lypin paqen imperialistëve. Për revizionistët nuk ka fare vlerë lufta e popujve për të demaskuar politikën luftënxitëse e agresive të imperializmit dhe për t’u ndalur dorën atyre. Për ata, siç e deklaroi vetë Nikita Hrushovi, lufta dhe përpjekjet e popujve janë fjalë boshe e pa vlerë, popujt vetëm “llapin” dhe kjo nuk shqetëson asnjeri. Në konceptet e veprimtarinë e tyre praktike luftën për ruajtjen e paqes revizionistët ia kundërvënë lëvizjes nacional-çlirimtare dhe luftës revolucionare të popujve. Sipas pikëpamjes së tyre, popujt e shtypur lirinë duhet ta presin si dhuratë nga imperializmi dhe reaksioni, nga realizimi i bashkekzistencës paqësore dhe i çarmatimit të plotë e të përgjithshëm dhe të mos ngrihen për ta fituar atë me luftë, sepse ndryshe, gjoja mund të provokohej lufta termobërthamore dhe mund të rrezikohej paqja botërore. Ky është kuptimi i vërtetë i fjalëve të Nikita Hrushovit më 16 janar 1963, se as edhe një problem i lëvizjes revolucionare të klasës punëtore dhe i lëvizjes nacional-çlirimtare nuk mund të shqyrtohet tani pa u lidhur me luftën për paqen, për shmangien e luftës termobërthamore. Konkluzionet marksiste-leniniste të Deklaratës së Moskës lidhur me bashkekzistencën paqësore janë zëvendësuar, në teori e në praktikë, nga revizionistët me koncepte krejtësisht oportuniste, me koncepte sipas të cilave po zhduket antagonizmi midis dy sistemeve, sistemit socialist e atij kapitalist, antagonizmi midis kombeve, deri në propagandimin e integrimit politik e ekonomik të botës. Gjithashtu, lidhur me rrugët e kalimit në socializëm pikëpamjet e grupit të Nikita Hrushovit janë të ndryshme nga ato të mësimeve të marksizëm-leninizmit.

[RaPSouL]

Shqipëria, “mollë sherri” mes dy superfuqive të mëdha komuniste

Tensionohen marrëdhëniet Moskë-Pekin, pas deklaratave në Kongres. Nikita Hrushovi paralajmëron ndëshkimin e gjeneral Hoxhës

Seymour Topping

MOSKË – Kryetari i Partisë Komuniste Sovjetike tha sot se komunistët kinezë po shikojnë mundësinë të shpëtojnë përçarjen e bllokut komunist nga qëndrimet e udhëheqjes së Shqipërisë. Hrushovi e lidhi sugjerimin e tij me një tjetër denoncim të dhunshëm të pushtetit të Tiranës dhe një sulm të maskuar rreth kundërshtimit ideologjik të Pekinit ndaj politikës së tij të bashkekzistencës paqësore me Perëndimin. Konstatimi i zotit Hrushov ishte parë këtu si diçka e pritshme për zgjerimin e çarjes midis Moskës dhe Pekinit, ky i fundit aleati ideologjik i Partisë Komuniste Shqiptare.
Moskë-Pekin në tension
Komentet e udhëheqjes sovjetike ishin bërë në diskutimet përfundimtare të dy raporteve kryesore të Kongresit të 32-të të Partisë Komuniste Sovjetike. Këto ishin në raportin e programit të tretë të partisë, - një plan ky që synon të krijojë utopinë komuniste brenda 20 viteve, - dhe rreth zhvillimeve brenda partisë që nga Kongresi i 28-të në vitin 1956. Zoti Hrushov e mbajti fjalimin para 6000 delegatëve sovjetë dhe të huaj në Pallatin e Kongreseve të Kremlinit, në një atmosferë të zymtë që kishte pushtuar Moskën.
Kryetari i Partisë paralajmëroi se çmimi për sjelljen e Shqipërisë ndaj familjes komuniste do të sjellë ndëshkimin e gjeneral Enver Hoxhës, kryetarit të Partisë Komuniste të Shqipërisë.
Zoti Hrushov tha se do t’i qëndrojë politikës së tij të “bashkekzistencës paqësore”, të cilën ai e përcaktoi si një program për t’u arritur nga komunizmi botëror pa u drejtuar te lufta.
Pastaj, duke aluduar në mënyrë të dukshme te komunistët kinezë që kanë favorizuar më shumë taktikat militante kundër Perëndimit, zoti Hrushov tha: “Disa njerëz na sulmojnë, na akuzojnë gjoja se po thjeshtojmë ose zbusim vlerësimin e situatës ndërkombëtare, kur ne theksojmë se nevojitet një bashkekzistencë paqësore në kushtet e sotme. “Ne po themi se këto që po shtrojmë rreth bashkekzistencës paqësore në mënyrë të thjeshtë, tregojnë disa lloje nënvlerësimesh ndaj imperializmit dhe madje bien ndesh me vlerësimet e Leninit për imperializmin”.
Kryetari i Partisë Komuniste Sovjetike debatoi se atje kishte një ndryshim në ekuilibrat e forcave botërore. Ai pohoi se tani “imperialistët” janë bllokuar nga forca e pakrahasueshme e sistemit socialist botëror dhe të gjithë sillen rreth Bashkimit Sovjetik. Ai shtoi: “Vetëm dogmatikët e dëshpëruar nuk arrijnë dot ta bëjnë këtë; dogmatikët që kanë mësuar me zemër formulat e përgjithshme rreth imperializmit dhe nga kthimi i syve në origjinë, larg jetës reale.
Ndrydhja nga denoncimi
Në debatet e tyre teorike me Pekinin, ideologët rusë u janë referuar komunistëve kinezë si “dogmatikë. Në fjalën e tij kryetari i shtetit (Çu En Lai) foli në mënyrë të hapur për herë të parë për rolin e Kinës komuniste si një mbështetëse e Shqipërisë. Kryetari Lai qortoi zotin Hrushov më 17 tetor për sulmin e tij ndaj udhëheqjes shqiptare. Zoti Hrushov akuzoi shqiptarët se po adhurojnë te Stalini “kultin e personalitetit” dhe përfundimet e politikës së jashtme të bllokut komunist. Kryetari Lai u rikthye befas në Pekin ditën e hënë, pasi udhëheqësit sovjetikë refuzuan lutjet e tij që t’u jepej fund denoncimeve publike për Shqipërinë.
Në lidhje me denoncimin e tij të menjëhershëm për udhëheqësit shqiptarë, zoti Hrushov tha sot se Shqipëria ka kaluar nga “premtimet e miqësisë së përjetshme te shpifjet e pafre antiruse. Ai deklaroi: “Me sa duket ata shpresojë në këtë mënyrë të sqarojnë terrenin për të fituar të drejtën për të marrë lëmoshë nga imperialistët. Imperialistët gjithmonë janë të përgatitur të paguajnë tek ata që përçajnë radhët komuniste”.
Anëtarët e delegacionit kinez, të kryesuar nga zëvendëskryetari i Partisë Komuniste, Peng Chen, u rikthyen sot nga një udhëtim nga Leningradi dhe ishin në qendër të vëmendjes. “Ne ndamë shqetësimin të shprehur nga shokët tanë kinezë dhe vlerësojmë shqetësimin e tyre për një unitet më të madh”, - tha Hrushovi.
“Në qoftë se shokët kinezë dëshirojnë të bëjnë përpjekje në drejtim të normalizimit të marrëdhënieve midis Partisë së Punës së Shqipërisë dhe partive motra, kjo është e vështirë për cilindo që mund të kontribuojë në zgjidhjen e këtij problemi, për aq më tepër Partia Komuniste e Kinës. Kjo është realisht që të përfitojë Partia e Punës së Shqipërisë dhe të prishen interesat e gjithë Federatës Socialiste në tërësi”, - deklaroi zoti Hrushov.

Shkrimi është publikuar në “The Neë York Times” më 28 tetor 1961
Titulli është redaksional
Titulli origjinal: “Soviet bids China heal Albania rift”

[RaPSouL]

Denoncimi i Enver Hoxhës për Hrushovin: “Ja ku ndaheni me Bashkimin Sovjetik”

Shqipëria, besnike e Deklaratave të Moskës dhe vijës marksiste-leniniste. Revizionistët po afrohen me imperializmin amerikan. Jugosllavët, një rrezik tjetër

Tërë thelbi i arsyetimeve revizioniste të Hrushovit do t’i largojë partitë komuniste e punëtore, proletariatin dhe masat punonjëse nga revolucioni, nga lufta e vendosur për përmbysjen e skllavërisë kapitaliste, dhe t’i hedhë ato në pasivitet, në pritje të krijimit të kushteve të favorshme për “kalimin paqësor” në socializëm. Në fjalimin e tij në Kongresin e 6-të të PSB-së gjermane, Nikita Hrushovi kërkoi të justifikojë konceptet e tij revizioniste mbi rrugën paqësore, duke përmendur në drejtim të PPSH-së se për këtë çështje ka folur edhe J. V .Stalini. Askush nuk dyshon për këtë sepse J. V. Stalini, si marksist-leninist i vërtetë, nuk mund të mos pranonte si një mundësi për kalimin në socializëm edhe rrugën paqësore. Kjo kurdoherë ka qenë dhe është e qartë për marksistë-leninistët.
Deklaratat e Moskës
Por e keqja qëndron pikërisht në faktin se një çështje të tillë të qartë Nikita Hrushovi e ngatërroi qëllimisht në Kongresin e 20-të të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik, duke e shpallur mundësinë e kalimit paqësor nga kapitalizmi në socializëm si zbulim duke e paraqitur atë si mundësinë më reale në kushtet e sotme, gjë që synonte të mbillte atë konfuzion që në të vërtetë është mbjellë në radhët e disa partive komuniste e punëtore motra. Duke ndjekur për këto çështje, në teori e në praktikë një vijë antimarksiste, grupi i Nikita Hrushovit dhe gjithë revizionistët modernë i kanë shkaktuar dhe i shkaktojnë dëme serioze lëvizjes komuniste, unitetit luftarak të saj dhe të partive të veçanta, luftës së popujve për paqe, liri, pavarësi kombëtare e socializëm. Duke ndjekur një rrugë të tillë, të ndryshme nga ajo që është përcaktuar bashkërisht nga përfaqësuesit e 81 partive komuniste e punëtore motra, ai ka vepruar dhe vepron në kundërshtim me porositë e Deklaratës së Moskës, ku theksohet: “Intervistat e lëvizjes komuniste kërkojnë zbatimin solidar nga çdo parti komuniste e vlerësimeve dhe konkluzioneve që kanë të bëjnë me detyrat e përgjithshme të luftës kundër imperializmit për paqen, demokracinë e socializmin, të cilat janë përpunuar bashkërisht nga partitë motra në mbrëmjet e tyre”. Partia e Punës e Shqipërisë për të gjitha çështjet e zhvillimit të sotëm botëror, të strategjisë e të taktikës së lëvizjes komuniste e punëtore ndërkombëtare, u është përmbajtur e u përmbahet me besnikëri mësimeve themelore të marksizëm-leninizmit dhe Deklaratave të Moskës. Më kot janë përpjekur e përpiqen revizionistët të shtrembërojnë pozitën e drejtë të partisë sonë për këto probleme dhe luftën parimore që bën ajo për mbrojtjen e çështjes së revolucionit, të socializmit dhe të paqes. Qëllimi i tyre është i qartë: duke shtrembëruar pozitën dhe luftën e drejtë të partisë sonë, të Partisë Komuniste Kineze dhe të partive të tjera marksiste-leniniste, ata duan ta shesin politikën e tyre të kompromiseve e të lëshimeve të paparim ndaj imperializmit, të frikës, të kapitullimit e të nënshtrimit ndaj tij, vijën e tyre të largimit të popujve nga lufta revolucionare e çlirimtare, si një vijë marksiste-leniniste dhe të përligjin revizionimin në lëvizjen komuniste ndërkombëtare. Të flasësh për unitet në lëvizjen komuniste dhe në kampin socialist ndërsa për çështjet themelore të shkelësh në çdo hap konkluzionet e Deklaratave të Moskës dhe të batosh një vijë që është në kundërshtim me interesat e popujve e të socializmit, siç bën grupi revizionist i Nikita Hrushovit, do të thotë të mashtrosh komunistët dhe popujt e të bësh demagogji, të jesh për përçarjen dhe kundër unitetit, ose të kërkosh unitet fals, të mbështetur mbi një platformë antimarksiste, revizioniste. Të mbash qëndrim ndaj ngjarjeve të ndryshme dhe problemeve më të rëndësishme të kohës sipas platformës revizioniste dhe në kundërshtim me vijën e përbashkët dhe, nga ana tjetër, të kërkosh, siç bën Nikita Hrushovi, që marksistë-leninistët të përmbahen, të mos thonë pikëpamjen e tyre për të mbrojtur Deklaratat e Moskës, do të thotë të ndjekësh me ndërgjegje edhe në të ardhmen rrugën e tradhtisë së interesave e të socializmit, duke mënjanuar çdo pengesë për arritjen e këtyre qëllimeve.
Rusët dhe jugosllavët
Çështja tjetër e madhe për të cilën ka mosmarrëveshje shumë të thella, është qëndrimi kundrejt udhëheqjes revizioniste jugosllave. Lëvizja komuniste e punëtore ndërkombëtare ka dënuar e demaskuar tradhtarët e marksizëm-leninizmit e të çështjes së socializmit, klikën revizioniste jugosllave. Ajo ka bërë një luftë të vazhdueshme parimore kundër pikëpamjeve thellësisht antimarksiste dhe veprimtarisë minuese e përçarëse të revizionistëve jugosllavë. Këtë luftë ajo e ka konsideruar si një detyrë të saj të dorës së parë për mbrojtjen e pastërtisë së doktrinës marksiste-leniniste dhe të unitetit të kampit socialist e të lëvizjes komuniste ndërkombëtare. Ky qëndrim i njëzëshëm ndaj revizionistëve jugosllavë është shprehur qartë e sanksionuar në dokumentin e përbashkët pragmatik të të gjitha partive komuniste e punëtore, në Deklaratën e Moskës të vitit 1960. Në të thuhet: “Partitë komuniste dënuan njëzëri formën jugosllave të oportunizmit ndërkombëtar, që është shprehje e koncentruar e teorive të revizionistëve të sotëm. Pasi tradhtuan marksizëm-leninizmin, duke e shpallur atë të vjetruar, udhëheqësit e LKJ-së iu kundërvunë Deklaratës së vitit 1957, programin e tyre antileninist e revizionist ia kundërvunë LKJ-së, tërë lëvizjes komuniste ndërkombëtare, e shkëputën vendin e tyre nga kampi socialist, e vunë atë nën varësinë e së ashtuquajturës ndihmë të imperialistëve amerikanë dhe të imperialistëve të tjerë dhe në këtë mënyrë krijuan rrezikun e humbjes së fitoreve revolucionare të arritura me luftën heroike të popullit jugosllav. Revizionistët jugosllavë bëjnë një punë minuese kundër kampit socialist dhe lëvizjes revizioniste ndërkombëtare. Nën pretekstin e politikës jashtë blloqeve ata zhvillojnë një veprimtari që i sjell dëm çështjes së unitetit të të gjitha forcave dhe shteteve paqedashëse. Demaskimi i mëtejshëm i udhëheqësve të revizionistëve jugosllavë dhe lufta aktive për ta ruajtur lëvizjen komuniste, si dhe luftën punëtore, nga idetë antileniniste të revizionistëve jugosllavë, vazhdojnë të mbeten një detyrë e domosdoshme e partive marksiste-leniniste. Por me gjithë qëndrimin e qartë të të gjithë lëvizjes komuniste ndërkombëtare ndaj udhëheqësve revizionistë jugosllavë, Nikita Hrushovi dhe pasuesit e tij, duke ndjekur me gjithfarëlloj pretekstesh vijën e afrimit e të pajtimit me revizionistët jugosllavë, rehabilituan klikën titiste dhe arritën deri në bashkimin e plotë me të. Sidomos vizita e L. Berzhenjevit në Jugosllavi në shtator të vitit të kaluar dhe ajo e Titos në Bashkimin Sovjetik, fjalimi i Nikita Hrushovit në Sovjetin Suprem të BRSS-së më 12 dhjetor 1962 dhe tani Kongresi i 6-të i PSB-së Gjermane qenë kurorëzimi i përpjekjeve të vazhdueshme të Nikita Hrushovit për realizimin e këtij qëllimi. Tani, ai, pasi shpalli në mënyrë arbitrare LKJ një parti motër dhe Jugosllavinë një vend socialist, po përpiqet ta bëjë fakt në familjen e vendeve socialiste dhe të LKJ në radhët e lëvizjes komuniste e punëtore ndërkombëtare. Qëndrimi ndaj grupit revizionist jugosllav ndaj programit e politikës së tij është një çështje thellësisht parimore, është një nga kriteret kryesore për të përcaktuar se në ç’pozita politike dhe ideologjike qëndron udhëheqja e kësaj apo asaj partie.

Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i Popullit” më datë 7 shkurt 1963
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Enver Hoxha: “Revizionistët fshehin tradhtinë me demagogji”

Shqipëria denoncon Bashkimin Sovjetik si shkelës të rrugës së Leninit. Përgjigjja zyrtare e komunistëve shqiptarë për rrugën që ndoqi Hrushovi

Nën udhëheqjen e Partisë së Punës të Shqipërisë populli ynë ka korrur fitore me rëndësi historike. Ai kreu me sukses revolucionin popullor, ndërtoi bazën ekonomike të socializmit dhe tani po punon me vrull dhe entuziazëm të madh për ndërtimin e plotë të socializmit në vendin tonë. Këto fitore janë arritur, para së gjithash, pasi Partia jonë e Punës, besnike e patundur e interesave të klasës punëtore dhe e masave punonjëse të vendit tonë, besnike e internacionalizmit proletar, ka zbatuar një vijë të drejtë, të pastër si kristali, të mbështetur plotësisht me mësimet e pavdekshme të marksizëm-leninizmit, ka ditur të zbatojë këto mësime në mënyrë krijuese në kushtet konkrete të vendit tonë. Partia jonë ka realizuar me sukses detyrat e saj të rënda, ka ecur përpara pa u tërhequr përpara çdo vështirësie e pengese, sepse ajo është e lidhur me to si mishi me kockën. Lidhja shumë e ngushtë me masat ka qenë dhe është gjithashtu burimi i forcës e i pathyeshmërisë së partisë. Por partia jonë është e fortë gjithashtu për shkak të organizimit të saj të shëndoshë, të unitetit dhe kompaktësisë të hekurt të radhëve të saj. Ajo, që në ditët e para të formimit të saj dhe kurdoherë, strukturën organizative dhe tërë veprimtarinë e saj e ka ndërtuar mbi bazën e mësimeve të Leninit të madh. Puna vigane që ka zhvilluar V. I. Lenini për ndërtimin e partisë së bolshevikëve, lufta e pamëshirshme dhe e gjatë që ai ka zhvilluar kundër oportunistëve të ndryshëm, janë një thesar i paçmueshëm për të gjitha partitë marksiste-leniniste. Ato kanë qenë dhe janë gjithnjë një armë e fuqishme në luftën e drejtë për triumfin e plotë të çështjes së madhe të socializmit e të komunizmit. Duke sulmuar e demaskuar me forcë “ekonomizimin”, si një variant rus i revizionizmit, V. I. Lenini tregoi si “ekonomistët” në fakt hiqnin dorë nga lufta revolucionare e klasës punëtore, nga revolucioni, nga diktatura e proletariatit, nga socializmi. “Ekonomistët” kërkonin që vijës së tyre revizioniste t’u përgjigjej patjetër edhe vetë karakteri i partisë: nga një parti e revolucionit shoqëror, e aftë të udhëheqë klasën punëtore në një luftë të ashpër dhe heroike klasash, ajo të shndërrohej në një parti reformash shoqërore, në një parti, e cila, në vend që të udhëhiqte e të shpinte përpara luftën e klasës punëtore dhe të masave të tjera të shfrytëzuara, të rrinte në bisht të ngjarjeve, të merrej me regjistrimin e tyre. V. I. Lenini jo vetëm përpunoi hollësisht edhe parimet organizative, fushë kjo ku u shfaq për herë të parë qëndrimi i tyre revizionist e armiqësor. Qysh atëherë kanë kaluar 60 vjet, por gjithë historia e zhvillimit ngadhënjyes të marksizmit treguan vërtetësinë dhe forcën e madhe të parimeve organizative të ndërtimit të partisë të përpunuara nga V. I. Lenini. Ato kanë qëndruar të patundura përballë të gjitha provave. Jeta ka treguar se çdo largim nga to krijon rreziqe serioze dhe i sjell dëme të mëdha çështjes së klasës punëtore. Shembull i gjallë për këtë është fakti se ku e ka çuar klika e Titos ish-Partinë Komuniste Jugosllave. Patjetër partitë marksiste-leniniste, si në të gjitha çështjet e tjera, edhe në ato të ndërtimit të partisë, qëndrojnë në pozitat e marksizmit krijues. Duke ruajtur të patundura parimet organizative të ndërtimit të partisë, në përshtatje me kushtet e reja, me kushtet historike konkrete të secilit vend, të eksperiencës së grumbulluar dhe të përgjithësimit shkencor marksist-leninist të kësaj eksperience, partitë marksiste-leniniste i zhvillojnë më tej parimet organizative dhe normat leniniste të jetës së partisë, sidomos të rolit të saj udhëheqës, si reparti pararojë, si partia politike e klasës punëtore, masa që shpien në dobësimin e hallkave më të rëndësishme të strukturës së saj organizative, që dobësojnë disiplinën e partisë dhe vigjilencën e komunistëve, që çarmatosin klasën punëtore dhe partinë e saj përpara detyrave të mëdha që kanë. ”Karakteristikë për revizionistët, - thotë shoku Enver Hoxha, - është se ata nuk sulmojnë hapur, por, me pretekstin e “kushteve të reja”, hidhen kundër tezave të veçanta të marksizëm-leninizmit dhe përpiqen të argumentojnë tezat e tyre revizioniste. Një karakteristikë tjetër e revizionistëve të sotëm është se goditjet e tyre i drejtojnë kryesisht në ato çështje ku demagogjia do të mund të mbulonte më lehtë tradhtinë e tyre”. Demagogjia dhe mashtrimi janë armët e tyre kryesore. Jo më kot V. I. Lenini thoshte se “demagogët janë armiqtë më të liq të klasës punëtore”. (Vepra të zgjedhura, vëllimi I, faqe 206, bot shqip). Partia jonë e Punës, Komiteti Qendror i saj me shokun Enver në krye, e kanë konsideruar kurdoherë demokracinë e brendshme të partisë, zhvillimin e kritikës dhe të autokritikës së shëndoshë e parimore, si një armë të fuqishme për rritjen e forcave të komunistëve, forcimin e mëtejshëm të rolit të organizatave të partisë, rritjen e aftësive të tyre mobilizuese e organizuese. Ajo i ka konsideruar gjithashtu këto një armë të shëndoshë për rritjen e aktivitetit krijues të klasës punëtore dhe të masave të tjera punonjëse. Në të vërtetë, ky është kriteri më i saktë i drejtë për të bërë një vlerësim të vërtetë mbi shkallën e zhvillimit të demokracisë së brendshme të partisë, të kritikës e autokritikës, mbi pjesëmarrjen e lirë të komunistëve në diskutimin dhe zgjidhjen e problemeve të partisë. Praktika, si kudo, edhe këtu është kriteri më i mirë i së vërtetës. Jeta e gjallë, e shëndoshë e organizatave të partisë është pasqyra më e mirë. Një dëshmi e qartë e saj është zhvillimi i zgjedhjeve në parti. Në gjithë partinë tonë sapo mbaruan mbledhjet për dhënie llogari e zgjidhje në organizatat-bazë dhe së shpejti do të zhvillohen konferencat e partisë. Si kurdoherë, ato u karakterizuan nga një unitet i çeliktë rreth vijës marksiste-leniniste të partisë sonë, nga pjesëmarrja e gjallë e komunistëve në diskutimin e problemeve të partisë e të shtetit, në përpunimin kolektiv të masave për realizimin e detyrave që na presin për vitin 1936. Diskutimet e shëndosha të komunistëve, në bazë të kritikës dhe të autokritikës, gatishmëria për të luftuar me të gjitha forcat për të vënë në jetë mësimet dhe porositë e partisë, përbëjnë një tregues të gjallë të besnikërisë të tyre ndaj çështjes së saj, të kuptimit të lartë nga ana e tyre, të punës së madhe që zhvillon partia për ndërtimin e së ardhmes së lumtur të popullit tonë, të luftës heroike që ajo zhvillon kundër imperializmit dhe shërbëtorëve të tij, revizionistëve modernë. Karakteristikë e fushatës së zgjedhjeve në parti është mobilizimi akoma më i mirë i komunistëve dhe i gjithë punonjësve për realizimin e detyrave të ngarkuara në sektorët e tyre të punës. Ato ishin një tregues i rëndësishëm i forcës e i unitetit të partisë sonë të lavdishme. Vërejtjet, kritikat dhe propozimet që u bënë kanë jo vetëm një vlerë të madhe për përmirësimin e mëtejshëm të punës së partisë, por janë një tregues i rëndësishëm i zbatimit të vërtetë të demokracisë së brendshme të saj. Këto janë, mbi të gjitha, rezultati i zbatimit me konsekuencë nga ana e partisë sonë të parimeve organizative leniniste. Prandaj zhvillimi periodikisht i zgjedhjeve në parti, që përbën një nga parimet më të rëndësishme të statusit të partisë, të demokracisë së saj të brendshme, ka zënë dhe zë një vend të rëndësishëm. Kongresi i 4-t i PPSH-së bëri bilancin e punës së madhe të popullit tonë, të udhëhequr nga partia, për ndërtimin e socializmit. Në vendin tonë u krijua baza ekonomike e socializmit si në qytet, ashtu edhe në fshat dhe tani, siç e përcaktoi Kongresi i 4-t, ai ka hyrë në një etapë të re, në atë të ndërtimit të plotë të shoqërisë socialiste. Suksese të shkëlqyera janë arritur në këtë rrugë të lavdishme. Ato tregojnë drejtësinë e vijës së përgjithshme të partisë sonë, të tezave dhe vendimeve historike të Kongresit të 4-t. Vija e drejtë, orientimi marksist-leninist që ka pasur dhe ka në themelin e punës së saj partia jonë, ka rritur dhe forcuar gjithnjë më tepër rolin e organizatave të saj kudo ku ato veprojnë.

Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i Popullit” në datën 23 mars 1963
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Si u përdorën Tirana dhe Beogradi në lojën mes Hrushovit dhe Mao Ce Dunit

Gazeta amerikane analizon raportet e tensionuara mes Moskës dhe Pekinit. Shqipëria dhe Jugosllavia “përdoren” në lojën e madhe të superfuqive

C.L. Sulzberger

MEKSIKO – Jo të gjithë ushtruesit e zellshëm të Kremlinologjisë, një pseudoshkencë e fshehtë kjo, mund të flasin me siguri rreth prishjes midis Rusisë dhe Shqipërisë, respektivisht; njëri vendi komunist më i fortë dhe tjetri më i dobët. Kjo nuk është një grindje e re, megjithëse ajo (Shqipëria, - shën. red.) i doli ballazi kundër në Kongresin e Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik. As se kjo grindje është përqendruar vetëm mes Moskës dhe Tiranës. Ajo përfshin dyshimet e thella midis kinezëve dhe rusëve dhe rivalitetin e tyre të fshehtë për ndikim në botën afro-aziatike. Për më tepër, ajo është e lidhur me xhelozitë politike brenda Bashkimit të Republikave Sovjetike.
Hoxha e Tito mes Pekinit e Moskës
Kur Stalini ndërpreu marrëdhëniet me Titon në vitin 1948, ai ishte mbështetur fuqimisht nga Shqipëria, e cila kishte armiqësi me Jugosllavinë. Shqiptarët kishin frikë se Tito mund të kërkonte të kontrollonte dhe ndoshta të pushtonte tokën e tyre. Madje, që kur ndodhi shkëputja Stalin-Tito, atje ishin përhapur thashetheme të pabaza për aneksim të shqiptarëve nga Jugosllavia dhe Greqia. Pavarësisht rëndësisë strategjike të Shqipërisë, që kontrollonte ngushticat e Adriatikut, Stalini pa dobësinë e këtij shteti të vogël dhe refuzoi të firmosë me të një lloj aleance ushtarake që të siguronte vendet e tjera satelite. Por kjo ishte bërë nga Hrushovi dhe vetëm që të ngushëllojë Shqipërinë për miqësinë e re ruso-sllave. Kur Hrushovi lëvizi që të afrohej me Titon në vitin 1954, Shqipëria nisi të deklarohet se Moska, në mënyrë heretike, kishte ndryshuar dogmën komuniste.
Kina, e cila kishte tharbimin e vet me Titon, dhe provoi zhgënjimin me Rusinë për një sërë arsyesh të ndryshme, menjëherë i ofroi mbështetje Shqipërisë. Ndonëse Hrushovi dështoi në arritjen e një paqeje reale me Jugosllavinë, konflikti përçarës i saj me Shqipërinë vazhdoi. Në vitin 1960, agjentët e saj dolën të pasuksesshëm që të përmbysin pushtetin e Tiranës. Pranverën e kaluar, ai tërhoqi të gjitha nëndetëset ruse që ishin vendosur në bazën detare shqiptare të Sazanit.
Gjatë Kongresit të Partisë, Kina mbështeti mikun e tij të ashpër europian dhe forcoi rëndësinë e shteteve komuniste aziatike për të lëvizur më tej.
Kinezët janë në një garë të hapur me rusët për kontrollin e lëvizjeve komuniste në Azi, Lindjen e Mesme dhe Afrikë. Në këtë garë, Shqipëria ka një rëndësi të veçantë. Ajo është i vetmi shtet europian me shumicë myslimane dhe që praktikisht ka lidhje me zonat islamike ku Kina dëshiron të hyjë. Për nga besimi, origjina e Enver Hoxhës është muhamedane.
Hrushov-Mao Ce Dun dhe loja ezopiane
Në gjuhën e ngatërruar komuniste ezopiane, kur Hrushovi sulmon Shqipërinë, ai realisht e ka shënjestrën te Kina dhe kur Kina sulmon Jugosllavinë, ajo realisht e ka synimin te Hrushovi, megjithëse Tito nuk është miku i vërtetë i tij. Kjo u dha kurajë armiqve të brendshëm të kryetarit, (Hrushovit, - shën. red.) të të ashtuquajturve grupi antiparti, që përfshinin njerëz të tillë si Molotovi dhe Malenkovi, që ndonjëherë përshkruheshin si stalinistë. Të tilla ndërhyrje në politikën e brendshme të rusëve nxitën ndërmarrjen e spastrimeve të tjera.
Historia e çuditshme në këtë argument është pozicioni individual i komunistëve shqiptarë. Liri Belishova, e cila ishte dënuar nga Enver Hoxha për komplotim me Shtetet e Bashkuara, Greqinë dhe Jugosllavinë, tani është mbrojtur nga mbështetësi i Hrushovit, Mikojani, i njohur si një nga mbrojtësit e miqësisë sovjeto-shqiptare.
Madje, debati magjepsës shqiptar ra edhe mbi Berlinin. Hrushovi tërhoqi nëndetëset e tij nga Sazani dhe i ktheu ato në shtëpi, me flamuj që valëviteshin, pikërisht përpara se ai të nxisë krizën gjermane.
A shpresonte ai të provokonte Perëndimin duke bërë një marrëveshje të fshehtë me Titon dhe gdhendë????????? Shqipërinë? Një lëvizje e tillë mund të shërbejë si një leksion te të tjera shtete-marionetë komuniste, duke treguar se shpëtimi i tyre varet nga miqësia ruse.
A besonte Hrushovi se Perëndimi do ta konsideronte “fitoren” shqiptare si një shenjë të mjaftueshme të prestigjit që t’i lejojë Rusisë një dorë të lirë në Berlin? A e llogariti Hrushovi se ai mund të na joshte me një marrëveshje “quid pro quo” (sa për sy e faqe) për dy hapësirat pa lidhje me njëra-tjetrën? Në qoftë se është ashtu, ai i bën llogaritë gabim, megjithëse ne, në të njëjtën kohë e nxitëm për një komplot të nëndheshëm në Shqipëri.
Kur po lexon këtë intrigë të errët dhe të ndërlikuar pafundësisht, mendimi të shkon se kjo është më larg shtrirjes dhe rëndësisë sesa një grindje e zakonshme ballkanike.
Unë përsëris se fjalët kyçe si “Shqipëria” dhe “Hoxha” në njërën anë dhe në anën tjetër “Jugosllavia” dhe “Tito”, kur përmenden respektivisht në Moskë ose Pekin, kanë kuptimin e Kinës dhe Mao Ce Dunit ose Rusisë dhe Hrushovit.
Pasqyra e vogël shqiptare reflekton një ndarje serioze mes dy monstrave komuniste dhe tregon një përpjekje prej Kinës që të shantazhojë Hrushovin, duke nxitur luftërat e brendshme për pushtet në Rusi. Dhe kur qerret e Hrushovit nxorrën jashtë Sheshit të Kuq statujën e Stalinit, ai në mënyrë të heshtur qëlloi të gjithë armiqtë e tij “stalinistë” që nga Molotovi te Enver Hoxha apo Mao Ce Duni.


Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 7 nëntor 1961
Titulli është redaksional. Titulli origjinal i shkrimit është “Decoding the Albanian riddle”

[RaPSouL]

Bllokada nga Bashkimi Sovjetik, si reagoi Tirana zyrtare

Shpërndahet plani i masave pas prishjes me Rusinë.

Të mbrojmë marksizëm-leninizmin nga sulmet e tërbuara të revizionistëve në ndërmarrjet shtetërore të prodhimit, në kooperativat bujqësore, në institucione etj. Organizatat bazë të partisë qëndrojnë, në kuptimin e plotë të fjalës, në pararojë të masave punonjëse. Duke forcuar punën e tyre organizative dhe edukative, punën me njerëzit, duke përmirësuar punën dhe duke rritur ndikimin e tyre në drejtimin më të mirë të problemeve të prodhimit, si dhe të problemeve të tjera, organizatat bazë udhëheqin me sukses të gjithë punën për realizimin e detyrave historike që po zgjidh tani partia jonë. Pjesëmarrja gjithnjë më e gjallë e komunistëve në kryerjen e detyrave, shembulli i tyre po luan një rol përherë e më të madh në mobilizimin e masave punonjëse, në rritjen e punës së tyre krijuese, në rritjen e vrullit të tyre revolucionar. Si rrjedhim, besimi i patundur, optimizmi i drejtë dhe vendosmëria për kryerjen e çdo detyre, për kalimin e çdo vështirësie, përbëjnë tanimë karakteristikën kryesore të të gjithë popullit tonë. Në këtë punë të madhe që bëjnë organizatat e partisë, zhvillimi i zgjedhjeve të partisë në një nivel të lartë, në bazë të kërkesave të demokracisë së brendshme të partisë, ka shënuar e po shënon edhe këtë herë një hap përpara në forcimin e punës së organizatave të partisë dhe të çdo komunisti. Ato janë një shkollë e vërtetë, një kudhër e shëndoshë për kalitjen dhe edukimin komunist të anëtarëve dhe kandidatëve për anëtarë partie. Rritja e rolit pararojë të anëtarëve të partisë, në radhë të parë ndërmjet shembullit personal në zbatimin e detyrave, nëpërmjet plotësimit me përpikëri të kërkesave të larta të statusit të partisë sonë, është çështje esenciale e veprimtarisë së organizatave të partisë. Vëmendja e organizatave bazë, si themel i partisë ku bën pjesë çdo komunist dhe kontrollit të së cilës i nënshtrohet veprimtaria e cilitdo prej tyre, përfshin gjithnjë më thellë të gjitha anët e veprimtarisë dhe të jetës së komunistëve dhe të masave punonjëse. Kjo luan një rol shumë pozitiv në forcimin e mëtejshëm të lidhjeve të ngushta të partisë me klasën punëtore dhe masat e tjera punonjëse. Prandaj, pikërisht forcimi i mëtejshëm i punës organizative e politike të partisë, zhvillimi në një nivel të lartë i zgjedhjeve në parti, si një moment i rëndësishëm i një pune të tillë, ka vlejtur dhe vlen për të tërhequr akoma më gjallërisht në realizimin e detyrave madhështore të gjithë punonjësit e vendit tonë. Klasa jonë punëtore, fshatarësia kooperativiste dhe gjithë punonjësit e tjerë, duke qenë të lidhur ngushtë me veprimtarinë e organizatave bazë të partisë në çdo qendër ose vend pune dhe nën udhëheqjen e tyre, vunë të gjitha forcat që të vinin në zgjedhje, ku bëhet vlerësimi vjetor i punës, me një bilanc të pasur suksesesh. Njëkohësisht, organizatat bazë të partisë vazhdimisht vënë në dijeni punonjësit e qendrës së tyre të punës mbi çështjet që u interesojnë atyre në lidhje me rezultatet e punimeve të mbledhjeve të partisë. Pa dyshim, një praktikë e tillë, që ka të bëjë drejtpërdrejt me vënien në jetë në mënyrë konkrete të mësimeve të partisë për punën me masat, siç ka treguar eksperienca, është shumë e dobishme. Grupi revizionist i Nikita Hrushovit dhe pasuesit e tij, me vështirësitë që u përpoqën t’i krijonin vendit tonë me bllokadën e tyre, kujtuan se do ta shmangnin partinë dhe popullin tonë nga rruga e drejtë dhe e lavdishme, nga lufta e puna fisnike për ndërtimin e shoqërisë socialiste në Shqipëri. Por orvatjet e tyre dështuan me turp. Organizatat tona të partisë dhe, të lidhur ngushtë me to, të gjithë punonjësit, të bindur thellë në drejtësinë e madhe të vijës së përgjithshme të partisë sonë, luftuan me të gjitha forcat dhe me këmbëngulje për realizimin e saj konkret në të gjithë sektorët e jetës së vendit dhe i kaluan vështirësitë me heroizëm. Mobilizimi i pashembullt dhe iniciativat e shumta krijuese të punonjësve tanë ishin përgjigje e njëzëshme që u dha partia dhe populli ynë veprimeve antisocialiste të revizionistëve modernë. Morën një zhvillim të paparë racionalizimet dhe shpikjet, një shumicë e madhe veglash, pjesë këmbimi e prodhime të tjera që duhej të vinin nga jashtë, u prodhuan në vend. Në këtë mënyrë populli ynë i hodhi poshtë me përbuzje thirrjet e përbindshme dhe i bëri hi e pluhur parashikimet e revizionistëve për kundërrevolucion. Përkundrazi, u manifestua akoma më me forcë uniteti dhe prioriteti i vërtetë popullor i të gjitha masave punonjëse të vendit tonë, u rrit edhe më shumë ndërgjegjja e klasës sonë punëtore, fshatarësisë punonjëse dhe inteligjencës popullore, u rrit në një shkallë më të lartë vigjilenca e tyre revolucionare. Uniteti parti-popull qëndron i patundur si një mur çeliku, para të cilit do të thyejnë kokën të gjithë armiqtë që do të orvateshin të pengonin ecjen tonë drejt ndërtimit të shoqërisë socialiste e komuniste. Partia jonë e Punës, duke batuar në mënyrë krijuese mësimet e marksizëm-leninizmit, ka farkëtuar një organizatë të fortë, revolucionare, plotësisht të zonjën për rolin e saj historik. Me eksperiencën e saj ajo ka vërtetuar në këtë mënyrë edhe një herë rëndësinë e përgjithshme të mësimeve të mëdha të V. I. Leninit mbi partinë, të parimeve organizative dhe normave të jetës së partisë të përpunuar prej tij. Uniteti i çeliktë marksist-leninist i radhëve të partisë, nën udhëheqjen e Komitetit Qendror me shokun Enver Hoxha në krye, lidhjet e ngushta dhe mbështetja e fortë që gjen politika e saj largpamëse në klasën punëtore, në fshatarësinë kooperativiste dhe në masat e tjera punonjëse, janë një dëshmi e vijës dhe qëndrimit marksist-leninist të partisë sonë, janë një tregues gjithashtu i rëndësishëm i zbatimit të parimeve organizative marksiste-leniniste. Në këtë luftë të madhe që zhvillon partia jonë për ndërtimin e shoqërisë socialiste, si dhe për mbrojtjen e marksizëm-leninizmit nga sulmet e tërbuara të revizionistëve, është rritur në një shkallë të re roli i organizatave të partisë, i punës së tyre organizative e politike, po kaliten e çelikosen akoma më tepër komunistët dhe gjithë punonjësit. Të bindur nga eksperienca e tyre, këta po i shtrëngojnë më fort radhët e tyre rreth partisë sonë heroike. Kjo është garancia më e fortë e të gjitha fitoreve tona. Partia jonë i ka dhënë dhe i jep kurdoherë rëndësi të madhe udhëheqjes së saj politike. Të gjitha organizatat e partisë jetojnë e punojnë në bazë të vendimeve të partisë, të gjithë komunistët marrin pjesë gjallërisht në punën e partisë. Konferencat e partisë të rretheve, që do të jenë një tjetër manifestim i kësaj karakteristike të partisë sonë. Ato do t’i japin një vrull punës për zgjidhjen e detyrave që na presin. Partia jonë ka marrë një sërë masash të rëndësishme për të krijuar kushtet e nevojshme për ngritjen e nivelit ideopolitik të komunistëve. Nga ana tjetër, duke patur si parim themelor në punën e saj udhëheqëse që të shtrojë për diskutim para masave të partisë të gjitha çështjet që kanë të bëjnë me politikën e saj, partia jonë ka krijuar të gjitha mundësitë,si për pjesëmarrjen aktive të komunistëve ashtu edhe për rritjen e nivelit dhe të njohurive të tyre gjithnjë në përshtatje me problemet e mëdha të kohës. Për anëtarët e partisë sonë, luftëtarë të ndërgjegjshëm e besnikë për çështjen e socializmit e të komunizmit, kjo ka qenë dhe është një kërkesë e dorës së parë. Por kjo kërkon një punë këmbëngulëse. Prandaj diskutimi i eksperiencës së organizatave të partisë për këtë çështje në konferencat e rretheve, është shumë i dobishëm.

Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i Popullit” më datë 30 janar 1963
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Frikë në Shqipëri për sulm ushtarak nga Bashkimi Sovjetik

Gazeta amerikane përcjell akuzat e ashpra të Enver Hoxhës ndaj Hrushovit . Departamenti i Shtetit nuk konfirmon lajmet për një luftë me Shqipërinë

Maks FRANKEL

UASHINGTON – “Tërheqja e ripërsëritur e Hrushovit për një hapje të letrave me Berlinin dhe dëshira që të realizojë qëllimet e tij në Gjermani përmes negociatave me Perëndimin, duket të jenë një temë e madhe e diskutimit brenda lëvizjes komuniste botërore”. Kjo është paralajmëruar në fjalimin e së martës nga gjeneral Enver Hoxha, udhëheqësi i komunistëve shqiptarë. Fjala, e cila po nxjerr në shesh gjithnjë e më shumë diferencat dhe kërcënimet mes vendeve anëtare komuniste, është monitoruar në Europë dhe është studiuar sot edhe nga zyrtarët këtu në Uashington.
Në të vërtetë, shqiptarët ishin shpallur jashtë familjes së shteteve komuniste nga kryetari Nikita Hrushov në kongresin e fundit të partisë. Gjeneral Hoxha pohoi se debati i tanishëm nisi shumë vjet më parë dhe ai është pjesë e një përçarjeje që po përfshin shumë parti të tjera komuniste dhe që zoti Hrushov është duke përdorur kryesisht metoda despotike që të mbajë nën fre partitë e tjera komuniste.
Gjeneral Hoxha foli në ceremoninë partiake të zhvilluar me rastin e 44-vjetorit të marrjes së pushtetit nga bolshevikët në Rusi në vitin 1917 dhe me rastin e 20-vjetorit të krijimit të Partisë Komuniste shqiptare. Tema që ishte shtruar në fjalimin e gjeneral Hoxhës “Shpifje, shantazhe dhe bllokadë” bënte të ditur se shqiptarët nuk ishin vetëm në rezistencën ndaj zotit Hrushov. “Populli ynë ka miq dhe shokë në vende të tjera socialiste (komuniste) që nuk i kemi larguar dhe nuk do t’i largojmë”, - deklaroi udhëheqësi shqiptar. Gjeneral Hoxha tha se “një nga çështjet kryesore në këshillat komuniste (organizatat bazë) ka qenë pozicioni që të përshtaten në drejtim të shteteve perëndimore. Në mënyrë të veçantë, ai shtoi se shqiptarët dhe mesa duket edhe mbështetësit e tyre, ishin akuzuar nga Moska se “janë krijesa të frikësuara të imperalizmit, krijesa të frikësuara që duhet të pranojmë përgjegjësinë tonë në zgjidhjen e problemeve të rëndësishme ndërkombëtare”.
Theksohen çështjet gjermane
Ai shpjegoi se çështjet më emergjente ishin problemet e stabilizimit të Berlinit Perëndimor dhe një marrëveshje paqeje me Gjermaninë Lindore. Gjeneral Hoxha shtroi pyetjet: “Çdokush mund të habitet. Pastaj, kush është aktualisht i frikësuar? Kush është i frikësuar nga përgjegjësia për zgjidhjen e problemit gjerman? Kush është duke i zvarritur gjërat? A jemi ne që kemi qenë dhe jemi në favor të zgjidhes së problemit në mënyrën më të shpejtë të mundshme, ose a janë akuzuesit tanë ata që kanë mohuar ose e kanë zvarritur atë nga viti në vit?
Ky është një iluzion i zvarritjes së vazhdueshme të çështjes nga Hrushovi që kur ai e shkaktoi atë në nëntor të vitit 1958. Ai ka ndryshuar dy herë afatet 6-mujore për zgjedhjen e marrëveshjes gjermane, edhe tani së fundmi në Kongresin e partisë. Gjithashtu, gjeneral Hoxha përmendi çështjet ideologjike rreth të cilave Moska dhe Pekini e dinë se do të jenë të ngatërruara për një kohë të gjatë. Ai akuzoi kryetarin Hrushov për “heqjen dorë nga lufta” kundër vendeve të Perëndimit në emër të “bashkë-ekzistencës paqësore” dhe marrjes paqësisht të pushtetit nga komunistët “me një mënyrë absolute”, duke mos marrë në konsideratë “mënyrat jopaqësore” dhe duke argumentuar në mënyrë keqdashëse se fuqia e madhe e kampit komunist kishte ndryshuar disi “karakterin e imperializmit.”
Duke u marrë me sulmin e Hrushovit ndaj Stalinit, gjeneral Hoxha argumentoi se kishte mbajtur një qëndrim të tillë vetëm që të zbulonte intrigat e fshehta të brendshme të rusëve dhe e justifikoi duke e përshkruar si një flirtim të vazhdueshëm të kryetarit të shtetit Hrushov me presidentin jugosllav Tito.
Enver Hoxha deklaroi se nuk është se shqiptarët janë “flakur në baltë” siç thotë Bashkimi Sovjetik, por se zoti Hrushov nga ana e tij po na paraqet “si një vend, ku situata mbahet nën kontroll nga vrasjet dhe terrori, pikërisht ashtu siç na përshkruan shtypi reaksionar borgjez”. Në lidhje me akuzën më të fundit të zotit Hrushov se nuk kishte demokraci brenda Partisë Komuniste Shqiptare, gjeneral Hoxha iu përgjigj; “Shikoni më mirë punët tuaja”.
Frika për luftë
Ndonëse fjala e gjeneral Hoxhës ishte vlerësuar, Departamenti Amerikan i Shtetit mori sot në mbrëmje një raport nga Turqia, ku kishte të dhëna se atje ishte një tension i madh, frikë e ankthshme apo krizë në Tiranë, kryeqyteti i vendit. Shumica e diplomatëve nga shtetet komuniste europiane kishin thënë se duhet të largoheshin nga kryeqyteti. Njoftohej se ambasada sovjetike do të jetë nën një kontroll të rreptë. Shtetasve shqiptarë të vjetër dhe të moshuar u ishte thënë se duhet të jenë gati për t’u strehuar, ndërsa njerëzit e aftë për luftë u paralajmëruan të përgatiteshin për të mbrojtur vendin e tyre. Po ashtu, ishte thënë se duhej të imponohej dhënia e ushqimit me racion. Një burim i Departamentit të Shtetit në Uashington thotë se nuk ishte konfirmuar një njoftim të tillë. Shtetet e Bashkuara nuk kanë marrëdhënie diplomatike me Shqipërinë, por diplomatët turq, francezë dhe italianë janë të vendosur në Tiranë.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 9 nëntor 1961
Titulli i gazetës është redaksional. Titulli origjinal është: “Albania chief airs rifts with Moscwa”