Do të ketë Kosova pavarësi apo zgjidhje statusi të përkohëshme?

[Bora1]

Kosova si nje nder ceshtjet me te nxehta ne Ballkan, dhe jo vetem, po kalon nje periudhe te rendesishme, rruge e cila me 10 Dhjetor do te kurorezohet me nje status. Nese hedhim nje sy tek zhvillimet e fundit, duket sikur eshte futur brenda nje megullnaje, pas se ciles ka gjithmone nje pikepyetje. Them se eshte e vlefshme diskutimi mbi kete ceshtje, ndoshta do te jete modeste ndihma qe mund te japim duke shpalosur idete tona, por ne fund te fundit eshte nje kontrubut. Sot me shume se kurre mund te flasim, mund ti japim jete kesaj ceshtje, zgjidhja e problemit te se ciles do te sjelle stabilitetin ne ballkan, ne te kundert ....???

[KOKASHTA]

Edhe per disa vite te mira, Kosova do qendroje keshtu sic eshte. Dhenia e pavarsise se Kosoves i thone, gjurulldira ne ballka. Amerikanet dhe europa nuk jan kaq budallenj. Do e zvarrisin me lezet

P.S Tema duhet transferuar!

[murik]

Une nje gje nuk po kuptoj me shqiptaret e Kosoves.
Para 15-20 vjetesh kur asnjeri ne bote nuk ia kishte degjuar as emrin Kosoves shpalleshin kushtetuta,republika, e pavarsira.Sot pasi Serbia u shporr pergjithmone nga Kosova, nuk po del nje grup shtetaresh te zote e te shpallin pavaresine, i pelqen apo nuk i pelqen Europes a Rusise.Kjo zgjatje pa fund vetem po i nervozon e frustron perdite e me teper shqiptaret.Do ta zgjasin kete ceshtje pafund miqte e Serbise deri sa shqiptareve tu soset durimi e te fillojne te vrasin serbe e te djegin kisha e manastire.Atehere do ti thone botes se shqiptaret nuk jane ne gjendje te bejne shtet.

[biligoa]

E shpallim, pa pyetur
Shkruar nga http://www.gazetaexpress.com/access.php
Monday, 13 August 2007
Pavarësia e Kosovës mund të shpallet më 28 nëntor në Prekaz, nga të gjithë të tjerët, përveç Kuvendit të Kosovës. Ekipi i Unitetit merr mesazhin se e ka mbushur kupën dhe ajo mund të derdhet në çdo çast. Për të gjitha këto është aktivizuar FBKSH-ja.

Prishtinë, 10 gusht — Një ditë para se në Prishtinë të mbërrijë treshja e ndërkombëtarëve për zgjidhjen e statusit të Kosovës, kërcënimi i parë tashmë ka arritur në adresën e Ekipit të Unitetit të Kosovës.

Nëse ata vazhdojnë të bisedojnë me Serbinë, atëherë pasojat për ta do të jenë të rënda, ka paralajmëruar përmes një komunikate Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH), nën të cilën vepron edhe Armata Kombëtare Shqiptare (AKSH).
"Nëse edhe në të ardhmen do të vazhdoni të silleni e të veproni siç jeni sjellë e keni vepruar deri më tani dhe nuk do ta merrni në konsideratë këtë paralajmërim, ju sigurojmë se do ta pësoni shumë keq. Historia do t'ju gjykojë shumë rëndë, jo vetëm ju, por edhe pasardhësit tuaj...
Ju porosisim që urgjentisht të jepni dorëheqje dhe ta shpërbëni të ashtuquajturin 'Grupin e Unitetit', që në fakt nuk është asgjë tjetër veç 'Grupi Mafioz", thuhet në komunikatë.
Disa nga pikat e këtij paralajmërimi janë të ngjashme edhe me kërkesat e Lëvizjes Vetëvendosje, e cila ka kohë që kërkon të ndërpriten negociatat me Serbinë dhe populli të vendosë vetë për fatin e tij.
Por, Glauk Konjufca, njëri nga drejtuesit e kësaj lëvizjeje, thotë se nuk kanë asnjë lloj bashkëpunimi me FBKSH-në dhe nuk kanë informacione në lidhje me qëndrimin e këtij fronti.
"Gjithkush mund të huazojë idetë dhe kërkesat tona. Me rëndësi është që populli të vendosë vetë për fatin e tij, sepse deri më tash politikanët flasin në emrin tonë pa na pyetur ne për asgjë", shprehet Konjufca për Express. Nëse kryeministri Agim Ceku e ka pasur në plan ta caktojë datën e shpalljes së pavarësisë njëanshëm, më 28 nëntor të këtij viti, por nuk ka mundur, atëherë dëshirën e tij mund ta realizojë dikush tjetër.
Politikanët e Ekipit të Unitetit, më 28 nëntor të këtij viti ka mundësi të jenë duke u marrë me dokumente negociatash me Serbinë, kur në Prekaz ka gjasa të shpallet pavarësia e Kosovës. Zyrtarë të FBKSH-së paralajmërojnë se kanë filluar bisedimet me parti politike dhe institucione të tjera, në mënyrë që deri më 1 tetor të këtij viti të qartësohet gjithçka.
Ata tregojnë se janë duke lobuar në mënyrë që shpallja e pavarësisë në Prekaz të ndodhë në festën e Ditës së Flamurit dhe këtë do ta bëjnë pavarësisht bisedimeve të Ekipit të Unitetit ose emisarëve ndërkombëtarë.
"Jemi në bisedime. Më 28 nëntor besojmë se do të shpallim pavarësinë. Këtë nuk do ta bëjmë vetëm ne, por në bashkëpunim edhe me subjekte të tjera", thotë Gafurr Adili, zëdhënës i FBKSHsë. Ai sqaron për Express se për këtë kanë mbështetje edhe në Kosovë, të cilën FBKSH-ja e ka ndarë si zonën numër dy, ndërkohë që partitë e mëdha ai i cilëson si forca politike të biznesit. "Ne jemi në kontakt edhe me shoqata të luftës edhe me subjekte të tjera, sepse kemi anëtarë në çdo institucion, në Kuvend, në Qeveri dhe institucione të tjera", thotë ky zëdhënës.
Zyrtarë të shoqatave të dala nga lufta e UÇK-së tregojnë se kjo ide në fillim ka qenë e tyre, e cila u është prezantuar zyrtarëve të lartë të vendit.
"Por ne pajtohemi me këtë. Mendojmë se ka ardhur koha që të bashkohemi dhe të shpallim pavarësinë", thotë Xhavit Jashari, kryetar i Shoqatës së Familjeve të Dëshmorëve të UÇK-së. Ndërkohë zyrtarë të FBKSH-së nuk tregojnë se me cilat parti ata kanë filluar kontaktet në lidhje me lotimin e tyre që të shpallin pavarësinë.
Smajl Latifi, kryetar i Lëvizjes Kombëtare për Çlirimin e Kosovës (LKÇK), thotë se platforma e këtij subjekti politik është bashkimi kombëtar. "Ne jemi për opsionin e bashkimit kombëtar dhe nuk e kemi në fokus pavarësinë. Nëse ajo do të ishte e plotë dhe pa kushte, ndoshta, por jo në këtë mënyrë", thotë Latifi për Express. Ulpiana Lama, zëdhënëse e Kryeministrit të Kosovës, thotë se angazhimi i kreut të Qeverisë ka qenë që të caktohet një datë për shpalljen e pavarësisë, por ajo të bëhet në kuadër të institucioneve të vendit.
"Ai këtë e ka deklaruar publikisht. Paralajmërime të tilla për shpallje të pavarësisë dhe se çfarë mund të ndodhë, janë hipotetike", thotë Lama për Express. Megjithëkëtë, sa i përket letrës së FBKSH-së drejtuar politikanëve të vendit, ku ata paralajmërohen mjaft ashpër, policia sqaron se janë njoftuar në lidhje me këtë. "Ne jemi duke e shqyrtuar nivelin e kërcënimit që mund të theksohet në këtë letër, e cila është dërguar si paralajmërim. Deri tani ne nuk kemi ndërmarrë ndonjë veprim, ndërsa varësisht edhe nga situata mund të veprohet", thotë Veton Elshani, zëdhënës i SHPKsë. >/p>

[biligoa]

*** ( Disa segmente të komentuara nga intervista e ambasadorit të Republikës së Shqipërisë në Beograd, Spiro Koci, të zhvilluar me gazetarën Diana Milosheviq për gazetën e përditshme serbe të Beogradit, www.glasjavnosti.com, më 27 mars 2007).

***Askush nuk ka arsye pse t’i frikësohet pavarësisë së Kosovës dhe kërkesës historike e legjitime të ribashkimit të Shqipërisë Etnike, sepse të dyja këto atribute nacionale dhe shtetërore gjithëshqiptare janë në funksion të sigurisë, të stabilitetit dhe të paqes në Ballkan.

(1) Akti i parë /PRO diplomacisë zyrtare të Tiranës/

Në kuptimin e përgjithshëm të së drejtës diplomatike dhe konsullore, ambasadori në shtetin e huaj-pritës përfaqëson, prezenton dhe i mbron interesat vitale të politikës dhe të diplomacisë së shtetit të vet-dërgues.

Në këtë kontekst, duhet kuptuar dhe interpretuar edhe pikëpamjet dhe vlerësimet diplomatike të ambasadorit të Shqipërisë në Beograd, Spiro Kocit lidhur me kursin zyrtar të politikës së jashtme dhe të diplomacisë së Shqipërisë ndaj Kosovës dhe Serbisë.

Që në fillim, duhet të nënvizoj se, ambasadori i ri shqiptar në Beograd, Spiro Koci, asgjë të re origjinale nuk ka deklrauar, as nuk ka nxjerrë konkluzione subjektive, të njëanshme dhe në formë arbitrare lidhur me politikën zyrtare të Shqipërisë ndaj Kosovës dhe Beogradit, por vetëm se ka ripohuar drejtpërdrejt dhe në mënyrë objektive kursin e deritashëm të njohur zyrtar të politikës së jashtme dhe të diplomacisë së Tiranës se “Tirana mbështet pavarësinë e Kosovës sipas Planit të Ahtisarit, përkatësisht të bashkësisë ndërkombëtare, si dhe është kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë.”

Këtë kurs të politikës zyrtare të Tiranës, tanimë e kemi të njohur si në Kosovë, ashtu edhe në Shqipëri. Sipas detyrës, edhe ambasadori Spiro Koci në Beogard e ka për detyrë për ta ripohuar dhe për ta mbrojtur, ndryshe nuk mund të ushtrojë funksionin dhe rolin e ambasadorit, as të kryejë ndonjë funksion tjetër në kuadrin e Ministrisë së Punëve të Jashtme të Shqipërisë.

Në këtë kontekst, intervista e tij dhënë “Glas Javnosti” të Beogradit, nuk është e diskutueshme, sepse ai ka mbrojtur qëndrimet dhe pikëpamjet e diploamcisë shqiptare përkitazi me çështjen e Kosovës, si dhe me marrëniet ndërshtetërore ndërmjet Shqipërisë dhe Serbisë.

Ata politikanë, analistë apo lexues të zakonshëm, të cilët nuk e kanë të qartë dhe, për më tepër nuk pajtohen me këtë konstatim ripohues të ambasadorit të ri shqiptar në Beogradin plak TRADICIONALISHT antishqiptar, duhet t’i drejtohen qeverisë së Tiranës së Sali Berishës, jo Spiro Kocit në Beograd, sepse, siç theksuam më sipër, ai është vetëm një hallkë e vogël ndërlidhëse dhe mëkëmbëse si në kuptimin lojal, moral dhe ligjor e “zinxhirit” zyrtar të diplomacisë dhe të politikës së jashtme të Shqipërisë. Ndryshe, çdo sjellje dhe veprim i tij, në kundërshtim me përmbajtjen e rregullave dhe të normave themelore të së drejtës diplomatike dhe të kursit politik zyrtar të Tiranës, , do të sanksionohej me revokim sipas procedures urgjente, pa konsumuar mandatin e parashikuar katërvjeçar.

(2) Akti i dytë /CONTRA interesit të përgjithshëm nacional/

RIBASHKIMI nuk ka asnjë lidhje me konceptin serbomadh “Shqipëria e Madhe”, por ai nënkupton konceptin tërësor SHQIPERINË ETNIKE!

Dakord, pajtohem me konstatimin e ambasadorit Spiro, kur thotë se “Nuk ka Shqipëri të Madhe”. Mirëpo, këtë, as në kuptimin semantik, historik, politik, propagandistik e as në atë diplomatik, nuk ia ka bërë të qartë intervistueses, Diana Milosheviq, por e ka ngatërruar në “stilin” pro et contra, duke dalë në terren privat, se : - Nëse shkoni në Shqipëri dhe, nëse i pyetni njerëzit se çfarë mendojnë, askush prej tyre nuk do ta ketë përmendur bashkimin me Kosovën. E, ajo ç’është më e rëndësishme, nuk ekzison asnjë subjekt relevant politik, që në platformën e vet përmban diç të tillë, apo mendon diç të tillë. Para një viti kemi nënshkruar marrëveshjen për stabilizimin dhe aderimin në BE, e sëndejmi edhe në NATO. Sipas tyre jemi të obliguar që të mos bashkohmei me Kosovën. Këtë detyrim do ta plotësojmë në tërësi…Te ne nuk ekziston ideja për ‘Shqipërinë e Madhe’. Kosova .do të jetë një fqinjë i mirë yni, ashtu sikurse janë edhe të tjerat.” (Glas Javnosti,më 27.03.2007).

Së pari, ambasadori Shpiro ka gabuar që, gazetares serbe nuk ia ka shpjeguar se në historinë e derisotme të ekzistencës së shqiptarëve në Ballkan (as në mendje, as në teori e as në praktikë) kurrë nuk ka figuruar, e as sot nuk është i njohur, as pranishëm termi “Shqipëria e Madhe”, por termi SHQIPËRIA ETNIKE PO!

Ndërkaq, nocioni “Shqipëri e Madhe” është pjellë politike, propagandistike dhe diplomatike e vetë Serbisë së Madhe, e cila që më se një shekull, në emër dhe, në llogari të “Shqipërisë së Madhe” ,është krijuar si e tillë, duke i këputur një nga një ( si frutat e pemës) territoret e Shqipërisë Etnike (Kosovën, Novi Pazarin, Kurshumlinë, Bllacën, Leskovikun, Toplicën, Preshdevën, Bujanocin, Medvegjën, Vranjën, Anamoravën, Iliridën etj.) .

(3) Shqiptarët versus politikës antibashkim!

Së dyti, Spiro ka bërë gabimin tjetër, duke ngatërruar opinion privat të shqiptarëve me kursin politik dhe diplomatik zyrtar të Shqipërisë, duke pohuar se “. - Nëse shkoni në Shqipëri dhe, nëse i pyetni njerëzit se çfarë mendojnë, askush prej tyre nuk do ta ketë përmendur bashkimin me Kosovën.” Ky “description diplomatic” nuk ka lidhje me të vërtetën, sepse deri më sot, asnjë shqiptar në Shqipërinë, nuk ka deklaruar se “nuk duan bashkim me Kosovën”. Më vjen keq të shprehem kështu, por kjo është një “profkë e pakripë” diplomatike provokuese dhe kompremetuese për shqiptarët në Shqipërinë e lirë (1912). Kështu diçka, ndofta, mund të ketë deklaruar ndonjë pjesëtar i minoriteteve të huaja në Shqipëri (grek, bullgar, serb apo malazez), por shqiptar, bir shqiptari, jo kurrë. Kjo nuk mund të pranohet si e vërtetë, ngaqë nuk ka asnjë lidhje as me politikën, as me diplomacinë, por vetëm me thashethënave të koluareve të politikës propagandistike ditore antishqiptare si në Tiranë, ashtu edhe në Beograd.

Funjda, si ambasadori Spiro Koci, ashtu edhe ambasadorët apo konsujt e tjerë shqiptarë (qoftë në Beograd, në Podgoricë, në Shkup dhe në Athinë) as moralisht, as ligjërisht, nuk janë të obliguar, as të ngarkuar nga kryediplomacia shqiptare, që të japin “deklarata diplomatike” personale private për opinion privat të njerëzve në Shqipëri, se çfarë ata mendojnë për marrëdhëniet politike a diplomatike zyrtare të Tiranës me shtetet fqinje, por janë të detyruar t’u përmbahen instruksioneve dhe detyrave zyrtare të marra nga qeveria dhe Ministria e Punëve të Jashtme të Republikës së Shqipërisë. Në këtë rast konkret, Spiro Koci ka bërë gafë të pafalshme diplomatike, sepse ka ngatërruar privaten me zyrtaren lidhur me çështjen “e mosbashkimit” të Shqipërisë me Kosovën.

Së treti, krahas gabimeve të theksuara, ambasadori Sprio Koci ka ripohuar edhe një të vërtetë të pamohueshme, se politika zyrtare e Tiranës (në marrëveshje me organizmat relevantë evro-ndërkombëtarë, për hir të vjeljes së ndihmave dhe kredive të ndryshme financiare, si dhe të interesave tregtare dhe ekonomike-mh) sheshit ka deklaruar se është kundër bashkimit të Shqipërisë me Kosovën. Mirëpo, ky pozicionim antishqiptar i kursit politik e diplomatik të Shqipërisë, në asnjë mënyrë nuk duhet të ngatërrohet dhe, mbi të gjitha t’i atribuohet asnjë shqiptari të Republikës së Shqipërisë (1912), sepse, deri më sot askush prej tyre nuk është deklrauar kundër bashkimit me Kosovën.

Shqiptarët as në Kosovë, as në Shqipëri nuk janë deklaruar kundër bashkimit, por ata e dijnë shumë mirë, se Tirana zyrtare ka deklaruar botërisht para bashkësisë ndërkombëtare se është kundër bashkimit të Shqipërisë me Kosovën. Në këtë sens, nuk guxojmë dhe, mbi të gjitha nuk kemi kurrfarë të drejte morale, as ligjore që, kundër bashkimit të thirremi në emër të popullit shqiptar, sepse populli vetë nuk është kundër bashkimit dhe integrimit shqiptar-shqiptar jo vetëm me Kosovën, por në kuptim edhe më të gjerë brenda kufijve natyrorë të Shqipërisë Etnike, por është politika dhe diplomacia vepruese tregtare e Tiranës zyrtare. Tërësia e së cilës nuk mund të quhet diplomaci racionale dhe vizionale progresive, por antidiplomaci, sepse është kundër jetësimit dhe mbrojtjes së interesit nacional shqiptar në sistemin e marrëdhënieve politike dhe diplomatike ndërkombëtare.

Të gjithë politikanët dhe diplomatët shqiptarë, duhet ta mbjanë parasysh faktin se, as “diplomacia” e Spiros, as e Sali Berishës nuk kanë asnjë shans që të na “ e hedhin prej astari” kësaj radhe, sikurse këtu e 100 vjet më parë. Tanimë, me rrëzimin e “Murit të Berlinit (1989) ka përfunduar loja e rrezikshme dhe mashtruese e “llotarisë gjysmëkombëtare”: -Dikush qaj, e dikush Kendo(!) – Ose do të këndojmë të gjithë së bashku, ose do të vajtojmë të gjithë së bashku, por nën qatinë e Shqipërisë së ribashkuar etnike.

(4) Së shpejti, në Kosovën e pavarur do të shfaqet filmi “Nëntori i Tretë”!

Pavarësisht nga kursi dhe vizioni antikombëtar i diplomacisë zyrtare të Tiranës, nuk do të shfaqet më “filmi”, dikush në robëri dhe, dikush në liri edhe 100 vjet të tjera. Ka përfunduar ajo devizë sllavobizantine se gjysma e shqiptarëve në Gjysmë Shqipërinë e lirë janë “Albanci”, kurse shqiptarët në Gjysmë Shqipërinë e kolonizuar janë “Shiftari”, paralelizëm ky, i sajuar në mënyrë perfide me shekuj nga historiografia dhe nga politika falsifikatore serbosllave, se shqiptarët “nuk i përkasin të të njëjtit identitet kombëtar, por kanë dallime mes tyre…”. Ky falsifikat ofendues, shpërfillës dhe i papranueshëm i armiqve serbosllavë, nuk do të vijë kurrë më në shprehje për t’i ripërçarë dhe për t’i ricopëtuar shqiptarët në Ballkan ( qoftë mbi baza ideologjike, fetare apo kombëtare), pavarësisht nga profkat naïve dhe marrëveshjet e hapura politiko-diplomatike tregtare të Shqipërisë me partenrët e huaj në kurriz të zgjidhjes së çështje së ribashkimit gjithëkombëtar dhe të Shqipërisë Etnike në Ballkan.

Prandaj, edhe konstatimi jokorrekt “antibashkim” , i S.Kocit, drejtuar në adresë të “njerëzve” të vendit të tij, nuk mund t’i referohet asnjë shqiptari në Shqipëri, por ai ka të bëjë me ripohimin e politikës dhe të qëndrimeve zyrtare të Tiranës, e cila qëmoti, është deklaruar kundër bashkimit me Kosovën.

Në lidhje me antibashkimin absurd dhe të papranueshëm të Tiranës, edhe intervistuesja serbe Diana Milosheviq, në formë provokuese ia ka shtruar këtë pyetje sugjestive ambasadorit Spiro Kocit : ”Si do t’ua sqaroni këtë shqiptarëve në Kosovë, se ju nuk i doni ata?” Përgjigjja e ambasadorit Spiro Koci: “Tanimë, e dijnë edhe ata, se do të jenë të detyruar ta pranojnë (fjala është për mosbashkimin – mh) atë, ashtu si e kanë miratuar edhe Planin e Ahtisarit.”(GJ, po aty,23.03.2007).

Ja, në këtë pikëvështrim, pjesërisht, ambasadori Spiro Koci ka pasur të drejtë të shprehet kështu, sepse si qeveria, ashtu edhe parlamenti i Kosovës kanë pranuar Palnin e Marti Ahtisarit. Mirëpo, populli shqiptar i Kosovës ende nuk është deklaruar për këtë opcionin paliativ të zgjidhgjes së statusit të Kosovës.

Sipas të të gjitha gjasëve ky opcion i Planit të Marti Ahtisarit nuk do të jetësohet në Kosovë ngase Serbia dhe Rusia ka kohë që e kanë hudhur poshtë si të pavlerë për arritjen e kompromisit politik me palën shqiptare.

Me gjithë dëshirën dhe anagazhimin serioz diplomatik të Amerikës dhe të BE-së , që të dy palët të arrijnë ndonjë marrëveshje kompromisi deri më 10 dhjetor 2007, takimet e deritasdhme serbo-shqiptare nën monitorimin e Treshes (Ishinger, Uisner dhe Haçenko) evro-ndërkombëtare kanë provuar se edhe afati shtesë 120-ditor do të përfundojë pa asnjë rezultat konkret të marrëveshjes ndërmjet të dy palëve në konflikt, si rrjedhim i obstruksionit të politikës dhe të diplomacisë së Serbisë, që në formë të prerë kanë hudhur poshtë njohjen e pavarësisë së Kosovës. Mirëpo, ky gabim fatal i krerëve drejtues të Serbisë (Boris Tadiq, Vojislav Koshtunica dhe Vuk Jeremiq), do të shpërblehet realisht me njohjen e pavarësisë së Kosovës nga ana e Shteteve të Bashkuara dhe e shteteve të Bashkimit Evropian, pavarësisht nga kundërshtimi eventual i Rusisë, i Rumanisë, i Sllovakisë, i Çekisë, i Greqisë etj., që do të jetë në funksioin të “ngushëllimit” formal të Serbisë, për shkak të humbjes së Kosovës- kolonisë së saj 100-vjeçare.

Kështu që, Sprio dhe Berisha, nolens volens, Kosova së shpejti do të fitojë pavarësinë si subjekt juridik ndërkombëtar. Mëpastaj, as politika e as diplomacia juaj, nuk do ta ketë fjalën duam apo nuk duam bashkim, por për këtë akt të pashmangshëm dhe të shenjtë gjithëkombëtar shqiptar, do të vendosë populli i Kosovës dhe i Gjysmë Shqipërisë, e jo as politika e as diplomacia e Tiranës, as e Beogradit.
Zoti Spiro (pavarësisht nga vendimet dhe propaganda politiko-diplomatike zyrtare e Tiranës, e Beogradit, e Shkupit, e Athinës, e Podgoricës dhe e Moskës etj.) , për të mos dyshuar se procesi i bashkimit shqiptar-shqiptar nuk është utopi, por i pashmangshëm, i pandalshëm dhe, vetëm çështje dite, lexoje këtë vlerësim pjesërisht real (e quaj fragmentar, sepse ka lënë jashtë territoret e tjera të Shqipërisë Etnike, siç janë: Anamorava, Malësia e Madhe e Mbishkodrës dhe Çamëria) të Prof.dr. Jan Pelikan (ekspert çek për çështje ballkanike) : ““A force that will prevent the long-term unification of Kosovo, Albania and a part of Macedonia does not exist,” (Beta, April 13, 2007). Pa dyshim, ky do të jetë fillimi i procesit historik për rrumbullakësimin e ribashkimit gjithëkombëtar shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike në Ballkan.

[biligoa]

VDEKJE VËLLEZËRIM-BASHKIMIT TË RI!
Shkruar nga R.Kasumaj
Wednesday, 03 October 2007
Berlin, vjeshtë


(Shqiptarët mund të bashkëjetojnë me serbët vetëm në një organizëm politik të përbashkët: në Europën komunitare!
Në të kundërt, nëse po kjo Europë që përbetohet shpesh frikshëm nga vetë kostituentët e saj, ka sërish etje për gjak - aherë Ischinger e Harçenko janë në udhë të mirë për t'ia shuar atë.
Por ,mjerisht, përseri me gjakun e huaj.
Me gjakun shqiptar!
Megjithatë,vjen lehtë e natyrshëm thirrja dhe refuzimi shqiptar: vdekje vëllezërim-bashkimit të ri me stemë të vjetër sllave!)

* Minoriteti i ri serb!

Në Kosovë është vendosur përfundimisht një raport i ri midis etnikumeve: tashmë i një përmase historike dhe një cilësie të re politike!
Historike - sepse për herë të parë tash njëqind vjet në Kosovë nuk gjendet i stacionuar aparati (ushtarak a policor) i forcës, më saktë, dhunës së shtetit të Serbisë,kurse politike - sepse serbët vendor,të privuar statusi kolonialist që i shpallte komb sovran në tokë të huaj,kanë zbritur realisht poshtë e janë reduktuar në kategorinë e tyre natyrore: banorsi pakicë në Kosovën ku do të instalohet autoriteti demokratik i popullit shumicë!
Kjo, në fakt, do të duhej të ishte skema reale, por ajo shfaq prirjen e prishjes nga inskenime (të ligjëruara dhe në „Planin Ahtisari“) artificiale të faktorit të jashtëm me synimin e lig për të bërë restituimin e statusit të humbur të serbëve, si një fillesë e „vëllezërim-bashkimit“ të ri - jofunksional e të konsumuar dhe,pra,detonator i tronditjes së sërishme të kësaj toke, në damarët e së cilës rrjedh më shumë gjak lirie se ujë...
Kosova nuk ishte vend i pabanuar,territor i askujt ose askujtnajë,si do shprehej Kadare,kur sllavët ( jeta- po shërbehemi me Niçen- ishte burim gëzimi, por plebejt helmuan puset e jetës) behën një natë barbarisht te portat e saj.Ajo ishte tokë që kishte popullin e saj,kurse shqiptarët një popull që kishin tokën e tyre.
Ky nyjtim ishte real dhe koherent nëpër kohë e konjuktura politike që përftuan këtej me flamuj e gjuhë të ndryshme,por të gjithë bashkë në theqafje të pakthim!
Ndryshe dhe më egërsisht nga të tjerët,sllavët nuk lanë gur pa lëkundur për të shfytyruar atë duke imponuar, veq marrëzish të tjera, stereotipin e minoritetit për shumicën shqiptare dhe të nacionit shtetformues për pakicën serbe.
Këtë nocion të prefinuar politik, mjerisht, do t'a adoptonin në leksikun,dosjetë e standardet e kallëpzuara vite të tërë,veçanërisht në epokën e luftës së ftohtë,edhe qendrat ndërkombëtare të fuqisë.Po ishte përligjur,të thuash,ky përdhunim jete dhe nga mediat e fuqishme të botës së lirë.
Por po kjo botë që duhet akoma shumë të bëjë për të shkundur peshën e fajit shqiptar,duke qenë e shtrënguar të anticipojë kontekstin e ri politik,aplikonte arshin e terminologji tjetër,pashtu realiste tek fliste e vepronte rreth Kosovës!
Tani mbi çështjen që dukej se ishte kthyer së mbari,politikanë e gazetarë kishin hedhur në qarkullim publik oficial,kualifikime që përkufizojnë saktë atë. Konkretisht, "Tageszeitung" i Berlinit fliste më herët për "neue minderheit" duke iu referuar minoritetit serb të Kosovës. Ata që vetëm presin janë të humbur, thotë një dijetar europian, dhe pikërisht pritja jokreative dhe e boshtë, konfirmoi vesin tonë kolektiv e, me gjasë, të pandreqshëm: vonesën në histori! Rikonfigurimi i fizionomisë gjeopolitike sikur mëton të vjetrojë gjakun e derdhur ( të mohuar dhe nga një dorë shqiptarësh) duke spostuar ëndrrën apo projektin indipendist për kohë të tjera (a nuk thoshte në turin e fundmë negociator në Londër diplomati Ischinger se Pavarsia e Kosovës nuk është më opcion i përfillur në agjendën e „treshit“ ?).
Këto ditë, një nga gazetat e shumta të Prishtinës, pati një shkrim me titull gati senzacional: „Zgjedhjet janë përherë zgjidhje“, po ne pyesim se a është kështu? Nuk dihet definimi deshirak i „zgjidhjes“ së autorit, por deri tash Kosova kaloi nëpër disa laborator zgjedhjesh, të cilat, të mbajtura në regjinë e huaj deformonin vullnetin e njëmendtë politik të elektoratit e, për pasojë, zgjidhja nuk duket askund në horizontin e ravijëzuar.
Zgjedhjet nuk janë e s'mund të jenë as shpresa as leva e zgjidhjes. Përkundrazi. Janë tymi që duhet të mbulojë disfatën.Napoleonit i digjej dheu nën këmbë në Vaterlo, kurse gjenerali Grushi,pa nisjativë e sens vendimmarrës, priste me pedantëri vrastare urdhërin perandorak... Po këta ç'urdhëra dhe nga kush i presin vallë ato?
Është vullneti, i fortë e i shoqëruar nga vizioni tejpamës, si do thoshte prapë Niçe, ai që të gjitha varret gërmadha i bën. Pra dhe ato që ndërthuren rishtas për Kosovën në Belgrad a kudo tjetër në pusitë e të terrshme të Europës së re.

* Vdekje "vëllezërim-bashkimit" të ri!

Në zallahinë e ndërrimit të roleve: të serbëve që janë tkurrur nga hija e zezë e fajit apo në shantazhin e lirisë së Kosovës dhe të shqiptarëve që kthehen nga dashuria mitike për tokën e tyre,një pyetje ngre kokë mbi të tjerat: e shpeshtë, e bezdisshme dhe spekulative.
Për të përligjur, mbase, hezitimin rreth njohjes së të drejtës shqiptare për vetëjetesë,qarqe europianë, prirë hilesh të moçme a të zënë në lak interesi rus,e bëjnë këtë pyetje në babiloninë e trilleve pengore, përgjigja e së cilës na qenka provë e aftësisë shqiptare për integrim në arkitekturën e re komunitare.
Tani këtë pyetje të keqe e bëjnë pa përjashtim,si një kod betimi,gazetarë të të gjithë agjencive e redaksive,madje çuditërisht dhe të ndonjërës shqiptare!
Ndërkaq asaj,në mënyrën e tyre,i përgjigjen presidentë e analistë,këngëtarë e njerëz të thjeshtë dhe miqë e armiq të Kosovës!
Dhe ajo, dramatike dhe e pasinqertë, duket kështu: pas luftës së Kosovës a është e mundur jeta e mëtejme e përbashkët midis shqiptarëve e serbëve?!
Përgjigjet,gati si pyetja vetë,janë të kujdesshme,me prapamendim dhe krejt hipokrite: po,thonë pothuaj të gjithë për të dështuar në justifikimin se kështu,në miqësi të mirë,kanë përfunduar shumë popuj e vende pas luftërash kapitëse! Shembujt,si miqësia e gjermanëve e frëngjëve,që ata nxjerrin sakaq si formulën shpëtimtare, janë vërtetë të hargjuar e të paarrira për të përballuar një paralele me gjendjen e fakticitetit të ri në Kosovë.Defektet janë,prandaj,të pashmangshme dhe të mjafta për t'a rrëzuar këtë pretendim fare hipotetik!
Defekti i parë: Shqiptarët e serbët nuk bëjnë dy komunitete të barabartë etnike me pretendime të njëjta toksore në Kosovë.
Mandej,i dyti: shqiptarë e serbë nuk janë poashtu entitete të njëvlershme politike.Serbët,tashmë minoritet klasik,kanë absolvuar këtë status segregimi të rrëmbyer arbitrarisht dhe të ushtruar kriminalisht ndaj fqinjit mazhoritar autokton.
Dhe defekti i tretë: shpesh në historinë politike të botës,po dhe të Ballkanit do të ndodhte që dikush të pësonte disfatë në çështjen e drejtë.Mirëpo tani,meqë,së këtejmi,serbët janë edhe shkaktar edhe humbës të një lufte të vjetër pushtuese që do të tkurrte qenien kombëtare shqiptare, kurse shqiptarët fitimtarë në kauzën e drejtë çlirimtare - alfabeti i përjetshëm i luftës dhe lirisë paracakton,në një masë dhe fatet e tokave e popujve të tyre.
Rasti krahasimor i raporteve gjermano-frënge shpjegon diç diametralisht tjetër: këto dy vende luftuan gjatë e përgjakshëm,por,në njërën anë,së pari,me role të alternuara në intervale të ndryshme historike që zhvendosnin njërën palë në pozicionin e tjetrës dhe ashtu,çlirimtari i hershëm ( gjermani që i kundërvihej Bonapartës)okuponte dhe okupatori i dikurshëm bënte luftë atdhetare (kundër nacistëve të Hitlerit),ndërkohë që historia e marrëdhënieve shqiptaro-serbe nuk njeh askurrë vrullin ushtarak agresiv të shqiptarëve kundër territoreve etnike serbe, po të kundërten përherë: pushtimet dhe ekspeditat e gjakosura serbe mbi popullin shqiptar dhe hapsirën e tij jetësore. Dhe,nga ana tjetër,ndërkaq: frëngjët e gjermanët jetojnë në shtetet e tyre nacionale,datat eminente të formimit të të cilave ata i kremtojnë me patos e romantizëm sot e gjithë ditën dhe,pastaj,nuk jetojnë bashkë po ndaras në fqinjësi të mirë!
Heinrich August Winkler,fjala vjen, shkruan me gëzim të pafshehur në „Berliner Zeitung“ se gjermanët tani ,duke ngritur flamujt në porta e parmakë dritaresh,shfaqin lirshëm ndjesinë ( e ndrydhur gjatë nga kompleksi i fajit ) patriotike si të gjithë kombet tjerë kontinentalë. Ndjesia gjermane dhe ndjesia europiane, thotë ai, nuk divergjojnë aspak mes tyre dhe Europa, në thjerzën e tij, nuk ndërohet dot si demokraci e shteteve postnacionale, por e shteteve - postklasike. Përse aherë t'u thuhet të tjerëve, e veçanërisht shqiptarëve se u dashka të çlirohen nga „burgu i historisë“? Përse, kur ata vetë bëjnë kthimin prapa tek rrënja etnike dhe krenaria nacionale?
Përgjigja në këtë pyetje, prandaj, është: shqiptarët në shtetin e tyre të lirë,do të japin provën e civilizuar të fqinjësisë së mirë me shtetin e serbëve,kurse minoritarët serb,anipse shumica syresh kolonë të ngulitur në programet e sllavizimit,mund të qëndrojnë në këtë pjesë të hapsirës etnike shqiptare që quhet Kosovë, por jashtë eksperimentit të poshtër që bënte Europa me vëllezërinë e federuar, si një bërthamë e ardhme e bashkimit të saj politik.
Tani që,pas deklaratës skandaloze të Ischingerit,vërehet qartë intenca europiane për një formulë të ndërmjetme (sajesë e federuar a konfederuar me Serbinë ose ndarje e saj) kundërpërgjigja shqiptare duhet të jetë unike dhe maksimaliste, e kjo do të thotë përfundimisht natyrale: shtrimi për zgjidhje i çështjës globale shqiptare në Ballkan.
Institucionet e demokracisë refuzojnë me forcë përmbystare aparthejdin,kurse liria e Kosovës bën negacionin më të vdekshëm të ëndërrazezës së rajhut serbomadh në hapsirën etnike shqiptare!
Shqiptarët mund të bashkëjetojnë me serbët vetëm në një organizëm politik të përbashkët: në Europën e njësuar! Me shtete të pavarura, qoftë dhe postklasike, si do thoshte Winkleri i sipërcituar!
Në të kundërt, nëse po kjo Europë që përbetohet shpesh frikshëm nga vetë kostituentët e saj, ka sërish etje për gjak - aherë Ischinger e Harçenko, nëse ndodh të mos parandalohen nga ata që i çliruan dendur nga vetja e tyre, janë në udhë të mirë për t'ia shuar atë.
Por ,mjerisht, përseri me gjakun e huaj.
Me gjakun shqiptar!
Megjithatë,vjen lehtë e natyrshëm thirrja dhe refuzimi shqiptar: vdekje vëllezërim-bashkimit të ri në strehën e vjetër sllave!