Grih

[Syku]

Rreshqitur.

Plaku, qe po e veshtronte qe prej nje cope kohe, iu afrua me nje pamje te kobshme dhe me nje ton kercenues i tha:

«...Denimi i qiellit do te bjere mbi ty
si nje shpate e mprehte
e trupin do ta pershkoje.
Ajo, do te ta marre frymen
ngadale – ngadale,
ritmikisht,
si nje anakonde,
pak nga pak do te shtrengoje,
…e ti do e deshirosh
nderkohe qe shtrengon litarin.
arsyeja jote – asgje,
asgje – asgje,…
eshte bosh,
s’do te t’pergjigjet.
Ti do i falesh frymen
per fare pak nga e saja
duke thithur keshtu,
nektarin qe ditet t’i numeron.
Gjer ne palce do te hyje hataja
me kot pastaj
pasi energjia sado e pashterrur
do mbaroje.»

Djali u tremb. Filloi te zbrapsej, ne fillim ngadale, pastaj kembet i pjellen krahe dhe u be ere. Arriti nen ballkonin e shtepise se saj dhe megjithese me gjuhen nje pash perjashta, nisi te therriste mes dihatjesh:

«Ku treten ndjenjat e mia,
tani qe heroi romantik
poi jep fund karrieres se vet aventuroze?
Ku?
Sa do doja ta dija,
por...nuk e di.
...nuk di as...
nese ti s’do apo s’mundesh,
te zbresesh qe t’me thuash nje fjale,
t’me japesh nje ledhatim.
...edhe veç nje fjale do mjaftonte,
por jo, jo, keshtu jo,
keshtu, nuk do jesh e denje
per aktin heroik te lajthitur t’timin.
...megjithese...
nuk te ve faj,
nuk te ve faj dhe pse s’arrij te te fal,
sepse ndjenjat e mia s’pranojne arsyetime.
Me mire keshtu!
se perndryshe do ishin te kota.
Ah,
por shpirti, shpirti, ai vuan,
Nuk arrin te vendose ne:
ta mbeshtjelle apo jo,
imazhin tend ne zemer.»

Vajza qe kish dale ne dritare po e veshtronte e habitur. Per çfare fliste? E shikoi se mos e njihte pastaj mblodhi supet dhe i mbydhi kapaket e dritares.

23.03.1999

[Fiori]

...në fakt është koha për marrosje!

Më pëlqeu shumë krijimi dhe e kam rrilexuar disa herë deri tani.

Respekte

[Spleen1]

“Mundohem te hyje ne vargun tënd,
të eci majave - kah ec Ti vet,
kënaqem e dehem me ketë poezi
qe veç përkëdhele - por kurrë nuk vret”.

Me respekt,

Spleen

[Syku]

Ajo

Me levizjet,
instintet,
reflekset e saj
- e pertkryer,
mahnitese.
E kulluar,
trup te hedhur,
floke te gjata,
te perkedhelur;
- e parrezistueshme.
Me parfumin,
shijet,
ftesat;
me pyetjet,
qeshjet,
kérkesat,
eshte e kohes,
eshte shkrirja ime,
por vullkani duhet ndalur,
se une nuk jam.

[Syku]

Mjaft!

Mjaft krijuam hyjni!
Mos te mburremi kot!
Boshllekut, te cilit i thurim psalme,
nuk do beje roje
kur te flejme.

Asgje e mbinatyrshme
nuk rrevoltohet,
kur jeta si fije peri keputet;
Veç njeriu pa prejardhje te mirefillte
derdh nje lot a dy,
ngul nje kryq a lapidar,
pastaj dhe pse me keqardhje
kthen shpatullat dhe iken,
me copeza kujtimesh ne zemer.

Mjaft ushqyem te pafe
qe ngrejne doktrina t’pa shije
bashke me blloqe betoni,
e ne dhjamin e tyre – mundi yne.

Hyjnia qe ne lypim
eshte ne secilin gjeth qe bie
ne secilin gur qe levizet,
ne secilen ashkel,
kudo.

[mondishall]

Erdha mik nje vizite, ne sofren tende te shijshme poetike. Urime!

Udha e jetës

Ç'më ngatërrohesh nëpër këmbë, udhë e jetës
Ç'e pengojmë njeri-tjetrin nëpër ecje
Veç në hise nuk i hyra kurrë tjetrës
Tjetra ç'ka që s'më ndahet si një vemje?

Ne të paktën i mësuam tekat tona
Në pengesa gjithnjë grindemi si fëmijë
Dhe kur në të kundërt tënde udhëtoja
Ti ma ktheje në të drejtë kundërtinë.

Edhe kur në hava këmbët m'i le
Edhe rend hapësirës çakërdisur
Sa herë bie, hapën shtegun e më pret
Se të dy për njeri-tjetrin kemi lindur.

Ajo tjetra, ajo tjetra, ç'punë ka?
Grindjesh tona më përdridhet si një kurvë
Të më joshë, lakuriq këmbët i hap
"S'të mërziti", më thotë, "e njëjta udhë?"

Ku ta dijë vall' e mjera udhpërdredhur
Që një jetë veç një udhë të sajën ka?
Kush e drodhi, rendi tjetër për të gjetur
Iku kot, as anonim veten s'e la!
* * *

[Syku]

Mos shkel!

Mos shkel mbi lulet e mia,
qe sythe sapo kane çelur,
mos shkel siç shkel femija,
lulet s’duan shkelur.

Mos shkel se jane te brishta,
gjurma jote eshte e rende,
lulet ledhatohen nder gishta,
si gjuha nder dhembe.

Mbi lule te mia mos shkel
siç ke shkelur mijera here!
Lulja eshte liri qe porsa çel
na dhuron te paqten ere.

Lulet e mia me perkasin
siç u perkas une atyre,
jane ato qe n’jete me ngasin
me jane si drita e syve.

Mos shkel mbi to!

[Syku]

Sheqerke.

Ma embelsove gjakun moj sheqerke.
Thengjillet e perflakte nen pellembe,
skaliten epshe ne dejet qemot t’paqete,
thengjillet e bute qe pickoj me dhembe.

Dy sy te pazbutur me percjellin tufan
leshojne shtiza ne pusin e Unit tim,
tejçojne afshin qe ketu me ben kurban,
per te saten here, deri ne ekzagjerim.

Pikat e djerses mbi trupat tane vlojne,
levizjet tona akorduar ne nje harmoni
nepermes shiut, nje pike uji formojne,
nje yll te vetem t’hijeshuar ne gjithesi.

[Syku]

Keqyr e shkruaj!

Ma djerrove trurin me hapa tinxar;
mbi plage, varre me hape.
Me kose ne dore mes endrrash hyre
si lugati me i lig, aty mes tyre
e fertele mi bere.

Germalle ma ktheve zemren
e megjithate,
une si guri prap po hesht.

Digjem ngadale brenda gjoksit tim,
digjem e behem shkrumb,
digjem si dielli n’perendim.

Asnje filiz i njome s’dallohet kundruall,
asnje pike shiu apo flok bore
nuk miellezohet askund
e sidoqofte, shpresa nuk vdes
edhe pse ajo tallet,
tallet me mua,
tallet per aq sa mbes.

Jam mbledhur grusht mbi eshtrat e mi
prej hakerrimit tend
por s’pipetij.
I ziu une
nuk pipetij.

[Syku]

Vallja e zjarrit te terbuar

Nata e erret shpirtin e vet kerkon
hena e pjekur, e lodhur ashtu kundron
e ne, çifti i ndezur ne dashuri,
kercejme ne kodren e lashte,
vallen e zjarrit te terbuar.

Mbi bar eshte cipa e brymes se fresket
qe avullojne trupat tane te zhveshet
e nje re e vogel, krejt e bardhe
ze vend mbi ne porsi çarçaf
se ethet qiellin e zene.

Pyelli i dendur, i etur per drite,
i heshtur, matane na ka zene prite
por levizjet e ngrohta epshore
te shperthimit dashurues
shperfillin edhe gjithesine.

Zjarri i ndezur si pishtar ndriçues
apo zhurma e larget e burimit gurgullues
ritmin qe ish e pershpejteson
zerat i dredh e i ngaterron,
here pas here e flake pas flake.

Era e lehte nga gjumi po zgjohet
ne pemet e larta fillon e ferkohet
e butesisht na ledhaton
merr ngrohtesi prej nesh
e pastaj tej vazhdon.

Nata e perthyer pret te debohet
ora e gjumit po i afrohet
e ne, roberit e dehur nga pasioni,
te nxehur nga zjarri bubulak
akoma, nje trup te vetem formojme.

Yjet e djegur hidhen ne livadhin e pafund,
dielli pritet por nuk shihet askund,
se eshte edhe per pak nata jone,
nata qe perhere do e kujtojme.

27. 09. 1999