Joni duhet te kishte jetuar

[pepino]

Një ditë, si gjithë të tjerat, Joni u ul për të shkruar dy rrjeshta letër për motrën dhe vëllain e tij të vogël. Më pas mori pistoletën e të atit nga sirtari ku e linte zakonisht. Së fundi hoqi siguresën e saj, e mbështeti mbi tëmth dhe e shkrepi. Joni ishte vetëm 16 vjeç. Joni dashuronte një djalë. Joni nuk mundi të duronte më gjatë persekutimin e familjes dhe të shoqërisë për arsyen e vetme sepse ai ishte “ndryshe”. Tashme Joni prehet në paqe prej vitesh. Nëqoftëse në fund të jetës tonë ne do të gjykoheshim për dashurinë që i kemi dhënë njëri-tjetrit dhe jo për meskinitetet e së përditshmes, Joni tani duhet të ishte një ëngjëll sepse në këtë jetë veçse dashuri kishte dhënë edhe pse u shpërblye me urrejtje. Unë do të doja ta perqafoja fort dhe t’i kerkoja të falur për të gjitha ato herë që e kam lënduar.

Ne ishim tepër të vegjël për të kuptuar se sa e madhe ishte dashuria e tij. Ishim të skllavëruar nga inercia e turmës dhe nuk shikonim se sa i lirë ai ishte. Ne ishim plotësisht të verbuar nga paragjykimi që na pengonte të dallonim se çfarë njeriu të bukur kishim pranë. Joni do të ishte gjallë sot, sikur të mos kishte lindur në një shoqeri të pamëshirshme që jo vetëm nuk u përpoq që të respektonte qënien e tij delikate, por përkundrazi e vuri atë në mes të sheshit dhe e gjuajti me gurët e rëndë të paragjykimit, derisa ai dha shpirt.



Për Jonin, vdekja ishte një dënim e njëkohesisht një rrugë shpëtimi, ndërsa për shoqërine, ishte sakrifica që ju ofrua injorancës së saj. Unë lutem që të gjithëve ne, Zoti të na dhurojë sa më shumë femijë. Uroj që ata të jetojnë gjatë e të lumtur. Uroj që ne të jemi të aftë për t’i degjuar, për t’i keshilluar e mbi të gjitha për t’i ndjerë. Ne nuk mund të bëjmë ndryshe përveçse t’i edukojmë sipas botkuptimeve tona, por ne nuk mundet e nuk duhet të harrojmë, për asnjë çast, se ata nuk jane objekte, por subjekte, delikate, të brishta, të mrekullueshme e unike. Të lira e të denja për ta gëzuar jetën e tyre ashtu siç gjykojnë se është më mirë për ta, pa i bërë dëm vetes e atyre që kanë përreth. *** Prej disa vitesh, kërkimet kanë provuar se adoleshentët dhe të rinjtë me një orientim seksual gay, janë më të prirur se të tjerët për të tentuar vetvrasjen. Në fakt, një i ri sa më herët zbulon homoseksualitetin e tij, aq më shumë ndjehet i ndryshëm nga adoleshentët e tjerë. Nje i ri sa më shumë ndihet i izoluar, sa shumë frikë ka se mos gjykohet apo refuzohet, aq më shumë bëhet realisht viktimë e vulgaritetit, sulmeve dhe ndonjëherë edhe të dhunës fizike. Kur jetohen situata ku nuk dëgjohet asnjëherë të flitet mirë per atë që ti jeton, adoleshenti apo i riu, që provon tërheqje drejt seksit te njëjtë, shpesh herë fillon që të urrej vetveten, sidomos kur nuk gjenden modele të arrira dashurie, familjare apo profesionale. Kështu, kalimi nga depresioni tek mendimi që jeta nuk ja vlen të jetohet, është një hap me të vërtetë i lehte për t’u bërë. Gjëja më e keqe, nganjëherë, është se ky i ri do ta marri me vete këtë siklet si edhe sekretin e tij deri në varr. Ky është rasti tipik i vetvrasjeve ku askush nuk kupton xhestin e kryer. Ndoshta kjo ndodh sepse preferohet që të mos kuptohet më shumë mbi çfarë e ka shtyrë të riun në këtë xhest ekstrem, për të mos u ndjerë më pas fajtorë që nuk u bë diçka në kohën e duhur. Shumë njerëz besojnë se të ndihmosh të rinjtë, që janë të tërhequr nga persona të të njëjtit seks, që të pranojnë vetveten dhe të pranohen nga të tjerët në ambjentin në të cilin jetojnë, mund të inkurajojë homoseksualitetin. Në fakt bëhet fjalë për të inkurajuar jetën dhe për të mbrojtur të drejtën e gjithsecilit për të qenë i respektuar dhe, perse jo, edhe për te qenë i lumtur. Problemi kryesor me te cilin të rinjtë gay përballen, është se shpesh herë shoqëria preferon t’i shohi ata më mirë të vdekur se sa t’ju krijojë atyre hapësira për të jetuar. -------------------------------------------------------------------------------- Pjesa e parë e këtij shkrimi tregon një histori të vërtetë shqiptare edhe pse në respekt të viktimës, emri i përdorur është një emër fantazie. Pjesa e dyte është një përkthim i disa pjesëve të përzgjedhura nga një artikull i Michel Dorais, sociolog nga Québek-u i specializuar në problemet gjinore dhe të seksualitetit. Ky shkrim i përkushtohet shokut tim të fëmijërisë dhe të gjithë atyre të rinjve shqiptarë e të të gjithë botës që janë vetvrarë për shkak të dashurisë së tyre. Zoti i donte ata, ashtu siç ishin. KrisT