Me Emrin tend Jetojme.

[ORIONI]

Titulli: EL VEDUDU (I Dashuri, Miqësori)

Emri i Zotit El-Vedudu është një emër shumë i dashur dhe që lidhet me dhembshurinë dhe dashurinë. Emri i Zotit, El-Vedudu, përmendet në Kuran dy herë. E para:”Ai është që falë mëkatet dhe i dashur. Është i Zoti i Arshit të Madhëruar!” (Buruxh 14-15) E dyta:” Vërtet, Zoti im është Mëshirues, shumë i dashur.” (Hud 90)


Është bërë zakon që ky emër të përsëritet shpesh gjatë lutjeve.


Në këtë temë, do të përqendrohemi në katër pika kryesore:


v Kuptimi i emrit El-Vedudu.


v Përse ky emër dhe cili është ndryshimi mes El-Vedudu dhe Elhabibu?


v Dukuri dhe tregues të miqësisë së Zotit në univers.


v Si ta përjetojmë këtë emër?


Emri El-Vedudu në arabisht, rrjedh nga “Elviddu” që ka kuptimin e dashurisë dhe dhembshurisë. Dijetarët dhe gjuhtarët e arabishtes, thonë reth kuptimit të kësaj fjale:”Elviddu” është dashuria më e pastër dhe më e sinqertë.” Një përkufizim tjetër është:”El-Vedudu është Ai që kërkon miqësinë dhe i don njerëzit e mirë.” Disa të tjerë kanë thënë:”El-Vedudu është Ai të cilin e duan me gjithë zemër robët e Tij të mirë.” Dashuria për të ka mbushur zemrat e tyre dhe shpirtin, veshët dhe sytë, gjakun dhe gjithë gjymtyrët. Ai është më i shtrenjtë dhe më i dashur për ta, seçjanë pasuritë, fëmija dhe familja. Është ky kuptimi të cilin e ka përmendur dhe profeti a.s në një hadith, ku thotë:”Ka shijuar besimin e vërtetë, ai që dashurinën e Zotit dhe të profetit a.s e ka mbi gjithçka tjetër.”


Gjithashtu, kanë thënë në kuptimin e këtij emri:”El-Vedudu është Ai që miqësohet dhe bëhet i dashur tek njerëzit e mirë duke i mbajtur pranë. Dhe bëhet i dashur për gjynahqarët me mëshirën dhe faljen e Tij. Bëhet i dashur dhe miqësor me krijesat e tjera, me anë të furnizimit të tyre.”


Përfundimisht, El-Vedudu është Ai që i don robët e Tij dhe është miqësor dhe i dhembshur me ta. Vetë Zoti i madhëruar ka zgjedhur këtë emër për veten e Tij.


A e kupton çdo të thotë të të dojë dhe të tregohei i dhembshur Zoti me ty o vëlla? Që ta kuptosh më mirë këtë, shikoje se sa vend zë në gjithësi. Thotë profeti a.s:“Qielli i parë në krahasim më qiellin e dytë, është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i dytë në krahasim me të tretin është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i tretë në krahasim me të katërtin është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i katërt në krahasim me të pestin është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i pestë në krahasim me të gjashtin është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i gjashtë në krahasim me të shtatin është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i shtatë në krahasim me Fronin është sa një unazë në shkretëtirë”.


Thotë profeti a.s në një hadith:”Është rënduar qielli dhe ka të drejtë të rëndëhet. Nuk ka vend sa dy gishta, veçse ndodhet një melek në ruku ose sexhde për Zotin. Kur të vijë dita e kijametit, do të ngrihen nga namazi dhe do të thonë: I pa të meta je o Zot, nuk të kemi adhuruar ashtu siçe meriton.”


Edhe pse ti o njeri zë një hapësirë shumë të vogël në univers, edhe pse Zotin e adhuron një numër i pallogaritshëm melekësh, Ai tregohet i dashur, i dhembshur dhe miqësor me ty.






v Cili është ndryshimi mes El-Vedudu dhe Elhabibu?


Sipas gjuhëtarëve arabë, “Elhubbu” (dashuria) është ndjenjë e brendshme, për dikë. Kurse “Elviddu” (miqësi, dhembshuri) është kur këto ndjenja i shpreh me veprime. Elhubbu, është kur dikë e don me zemër, kurse Elviddu është kur këtë dashuri e vë në praktikë, i buzëqesh, i bën dhurata... Kështu kuptojmë që emri El-Vedudu është më gjithpërfshirës.


Kuptimin dhe ndryshimin mes këtyre dy emrave, e tregon dhe një hadith i profetit a.s:” “Nëse Zoti e don një njeri, e thërret Xhibrilin: O Xhibril, Unë e dua filanin, prandaj duaje dhe ti! dhe e don dhe Xhibrili. Më pas Xhibrili thërret: O banorët e qiellit, Zoti e don filanin, prandaj duajeni dhe ju dhe e duan dhe banorët e qiellit. Më pas dashuria i vendoset dhe në mes njerëzve në tokë.”


Shohim që Zoti nuk u mjaftua thjesht me dashurinë për një nga robët e tij, por këtë dashuri e vërteton.


Njeriu është një krijesë e dobët, për këtë ai ka nevojë të ndjejë praninë, kujdesin, furnizimin, mëshirën dhe dhemshurinë e dikujt. Ai ka nevojë që dikush ta përkëdhelë dhe t’i thotë një fjalë të ëmbël.


Është njëlloj si në rastin e fëmijëve tanë. Sa janë të vegjël, ata kanë nevojë që dikush të kujdeset për ta, dikush që t’i ushqejë, ti pastrojë, ti veshë, t’i mësojë dhe edukojë...Por veçkëtyre, fëmijët kanë nevojë dhe për diçka më të madhe, kanë nevojë për përkëdheljet e prindërve, për dashurinë, miqësinë dhe dhembshurinë e tyre. Psikologët


pohojnë se fëmjët mbushen me besim në vetvete dhe dhembshuri, kur dëgjojnë prindërit t’u thonë:”Të dua!”


Po të shohim, të gjithë krijesat vijnë në jetë nga prindërit e tyre. Përveçedukimit dhe përkujdesjes ndaj fëmijëve, sistemi prindëror sikur ka dhe një funksion tjetër, atë të njohjes së Zotit të Madhëruar. Sikur dashuria, mëshira dhe dhembshuria e prindërve, është një model i zvogëluar për të kuptuar se sa të don Zoti që të krijoi.


Ali ibn Ebi Talib, thotë:”Nëse Ditën e Kijametit më thuhet që llogarinë tënde do e lëmë në dorën e prindërve të tu, unë do të refuzoja. Kjo, pasi Zoti është më i mëshirshëm me mua seçjanë prindërit e mi.”


Një fjalë e tillë nuk është fjalë momentale, por është e studiuar mirë, ajo buron nga një zemër që e njeh mirë Zotin me cilësitë e Tij të bukura dhe të larta.


Në përgjithësi, ne mendojmë se ata që kanë nevojë më shumë për dhemshuri dhe dashuri, janë fëmijët. Por në fakt, njeriu sa më shumë rritet në moshë, aq më shumë ka nevojë për dhembshuri dhe dashuri. Sa më shumë që shtyhet në moshë, njeriu bëhet më i ndjeshëm dhe ka nevojë për dhembshuri. Kjo, edhe nëse i ka gjithë të mirat materiale dhe ekonomike.


Perëndimi ka hasur probleme në këtë pikë, pasi është dhënë fuqishëm vetëm pas anës materiale dhe nuk ka ditur si të falë dhembshuri dhe dashuri për të tjerët. Kurse Islami i plotëson në mënyrën më të mirë këto nevoja. Edhe nëse nuk ke njerëz që tregohen të dhemshur dhe të dashur me ty, ai të lidh me Krijuesin e njerëzve i cili të furnizon me nevojat materiale dhe të furnizon dhe me nevojat emocionale, mëshirën, dhembshurinë, dashurinë...






v Dukuri dhe fakte të miqësisë së Zotit në univers.


Emri i Zotit, El-Vedudu, shfaqet përgjithësisht në të gjithë universin dhe me të gjithë krijesat dhe shfaqet veçanërisht me besimtarët dhe njerëzit e mirë.


Le të shohim fillimisht gjurmët e El-Vedudu në univers. Në çdo krijesë që të vështrojmë, do të gjejmë gjurmët e miqësisë, dashurisë dhe dhembshurisë së Zotit. Dielli, hëna, nata, dita, bimët, kafshët... të gjithë këto kryejnë një funksion të caktuar, për të garantuar vazhdimësinë e jetës mbi tokë. Edhe pse gjithçka kryen një funksion të caktuar, Zoti e ka rrethuar me bukuri, hijeshi dhe madhështi, gjë e cila tregon dashurinë e Zotit për njerëzit dhe krijesat. A të ka ndodhur të shohësh lindjen apo perëndimin e diellit, sesa madhështor dhe sa i bukur është? Atë që ndjen zemra jote në çastet e lindjes apo perëndimit të diellit, dije se është nga Elvedudi. Gjatë verës, njerëzit vuajnë nga vapa dhe temperaturat e larta. Por për ta zbutur këtë, Zoti ka caktuar hijen. Thotë Zoti në Kuran:”A nuk e ke parë se si e zgjati Zoti yt hijen? Dhe nëse dëshironte e bënte të palëvizur.” (Furkan 45) Ky ajet përmendet në suren Furkan, sure e cila flet mbi keqtrajtimet e jomuslimanëve ndaj profetit a.s. Me këtë ajet, sikur Zoti kërkon ta sigurojë profetin a.s që ashtu siçështë i dhemshur dhe miqësor me gjithësinë, i tillë është dhe me të.


A të ka rastisur ta shohësh hënën natën? A i ke provuar ndjenjat dhe emocionet që të pushtojnë teksa e shikon? Nëse të ndodh që ta shohësh përsëri pas kësaj teme, kujto emrin e Zotit Elvedud dhe madhëroje Atë.


Po të shohim në detra, do të gjejmë me mijëra lloje dhe forma peshqish. Zakonisht ato që konsumon njeriu janë të pakët, të tjerët janë për bukuri dhe hijeshi.


Zoti ka krijuar dhe lulet, të cilat nuk hahen nga njeriu. Kjo, me qëllim që bukuria dhe aroma e tyre të vazhdojë dhe të mos rrezikohet nga njeriu. Sa herë të shohësh një trëndafil apo një lule të bukur, kujto Elvedudin që e bëri të tillë që të fal kënaqësi.


Llojet e shpendëve janë të shumtë. Ato që hahen janë të paktë, kurse të tjerët janë për zbukurim dhe hijeshi.


Me qëllim që të jetojë, njeriut i duhet të konsumojë bukë ose oriz dhe ujë. Por Zoti që është miqësor dhe i dhembshur për robët e Tij, i zbukuron tryezat tona me lloje të ndryshme gjellësh, frutash, ëmbëlsirash...


Vetë mishin Ai e ka bërë me shije të ndryshme. Mishi i kofshës, ndryshon nga ai i shpatullës.


Nëse do të shkoje tek një mik i yti për vizitë dhe në tavolinën e ngrënies shikon vetëm një pjatë oriz, një copë mish dhe një gotë ujë. Padyshim që mikpritja u realizua dhe detyra e tij përfundoi. Por nëse shkon tek një tjetër dhe mbi tavolinën e ngrënies shikon mish, oriz, ujë, dhjetëra fruta, trëndafila përreth tavoline, ëmbëlsira... do të ishte ndryshe nga rasti i parë. I pari të priti dhe të ushqeu, kurse i dyti u tregua miqësor dhe të nderoi. I tillë është dhe universi në përgjithësi. Universi është një xhami, e cila të tregon mbi madhështinë e Atij që e krijoi dhe e përsosi.


Tani le të përmendim dhembshurinë dhe miqësinë e Elvedudit për robërit e Tij besimtarë. Thotë Zoti në Kuran:


” Nuk ka dyshim se ata që besuan dhe bënë vepra të mira, atyre i Gjithëmëshirshmi do t’u falë dashuri.” (Merjem 96) Një nder i tillë nuk është vetëm për profetët apo shehidët, por është për të gjithë besimtarët. E veçanta tjetër është se ky ajet nuk e përcakton kohën dhe vendin. Diçka e tillë mund të ndodhë në këtë botë, në jetën e varrit dhe pas ringjalljes.


Le të shohim treguesit e miqësisë dhe dashurisë së Zotit me profetin Muhamed a.s.


Takimi i parë i profetit a.s me Xhibrilin a.s ishte me një përqafim. Një përqafimi dhe prehërit i ngjante dhe shpella dhe vendi ku ishte profeti a.s.


Gjatë emigrimit për në Medine, profetit a.s iu shpall ajeti:”Ti bëj durim me vendimin e Zotit tënd, se ti je nën mbikëqyrjen Tonë dhe kur të ngrihesh madhëroje me falënderim Zotin tënd!” (Tur 48)


Me këtë Zoti e siguronte profetin a.s se ishte i rrethuar nga përkujdesja hyjnore.


Duke parë që profetit a.s i vdisnin djemtë, jomuslimanët filluan të përhapin fjalë se profeti a.s është farësosur. Menjëherë i shpallen ajete me të cilat Zoti i tregonte mirësitë që i kishte dhënë dhe i tregonte se armiqtë e tij ishin farësosurit.


“Ne të dhamë shumë të mira. Andaj ti falu dhe prej kurban për hir të Zotit tënd! S’ka dyshim se urrejtësi yt është farësosur.” (Keuther 1-3)


Dashuria dhe përkujdesi i Zotit, e shoqëronte profetin a.s në çdo hap që bënte. Teksa profeti a.s ishte i mërzitur ngaqë po braktiste vendlindjen e tij të dashur, i shpallet ajeti:”Ai që ta obligoi Kuranin, do të të kthejë në vendlindje” (Kasas 85)


Pas betejës së Uhudit, të cilën muslimanët e humbën, shumë prej tyre kishin mbetur të vrarë, profeti a.s ishte plagosur, dhimbja e humbjes ishte e madhe... Zoti i shpall profetit të Tij ajete me të cilat e ngushëllon dhe ia largon mërzinë. “


“Mos u dobësoni (fizikisht) dhe mos u dëshpëroni (shpirtërisht) derisa ju jeni më të lartit, nëse jeni besimtarë të sinqertë.


Në qoftë se ndjeni dhimbje (për atë që ndodhi në Uhud), edhe ata (armiku) ndjejnë dhimbje si kjo e juaja (pasi ata humbën në Bedër). Ne, këto ditë i ndërrojmë mes njerëzve për t’u dalluar tek All-llahu ata që besuan dhe për t’i zgjedhur disa prej jush për dëshmorë. All-llahu nuk i do zullumqarët” (Al Imran 139)


Kur shpallja iu vonua profetit a.s për disa muaj, jomuslimanët filluan ta tallin dhe t’i thonë që të ka braktisur Zoti. Profeti a.s ndihej në siklet nga këto thënie. Atëherë Zoti i shpall profetit a.s një sure të plotë, me të cilën e qetësonte dhe e siguronte se nuk e ka braktisur.


“Pasha paraditën! Pasha natën kur shtrinë errësirën! Zoti yt nuk të ka lënë, as nuk të ka përbuzur.


Dhe se bota e ardhshme është shumë më e mirë për ty se e para. E Zoti yt do të të japë ty, e ti do të kënaqesh. A nuk të gjeti ty jetim, e Ai të bëri vend (të dha përkrahje). Dhe të gjeti të paudhëzuar e Ai të udhëzoi. Dhe të gjeti të varfër, e Ai të begatoi!” (Duha 1-8)


Në këto ajete, Zoti i kujtonte profetit a.s dashurinë dhe kujdesin e Tij në gjithësi dhe veçanërisht në veten e tij. Ai ia përmend të mirat dhe përkrahjen e Tij, në çdo hap të jetës së profetit a.s.


Nëse nuk e ndjen dashurinë dhe miqësinë e Zotit në jetën tënde, ose je i shkujdesur dhe i pavëmendshëm ndaj saj, ose Zoti nuk është treguar i dashur dhe miqësor me ty, ngaqë nuk e ke merituar.


Ashtu siçe ke besuar Zotin si Krijues, Furnizues... duhet ta besosh edhe si Elvedud.






Treguesit e emrit Elvedud në jetën tonë.


Elvedudit i pëlqen që robi i Tij t’ia qajë hallet që e kanë mbërthyer. Shpesh herë na ndodh që kur përballemi me probleme, ia qajmë hallin njerëzve më të afërt. Këtë, jo se shpresojmë se ata do na zgjidhin punë, por thjesht nga nevoja që kemi për t’u shprehur. Provoje që të njëjtën gjë ta bësh dhe me Zotin. Shko dhe qaja hallet e shumta Zotit. Ky është një lloj adhurimi, siçështë lutja dhe duaja. Me të filluar ta zbatosh këtë, do të ndjesh në zemër një ëmbëlsi që nuk e ke provuar më parë. Teksa je shtrirë mbi krevat, teksa po shkon në punë, teksa po udhëton me autobus... foli Zotit dhe thuaji: O Zot, o Elvedud. Unë nuk kam tjetër kënd veçTeje. O Zot unë kam hallin e fëmijëve të mi, të cilët... O Zot, puna ku punoj nuk është e përshtatshme për mua si musliman... O Zot, kam filan hall në familjen time...


Këtë lloj komunikimi me Zotin e gjejmë në Kuran në suren Ali Imran. Vetë nëna e Merjemes, gruaja e Imranit i fliste Zotit dhe i qante hallet dhe shqetësimet e saj. Ajo ishte e thyer në moshë dhe deri atëherë nuk kishte pasur fëmijë. Kur mbeti shtatzënë, vendosi që nëse fëmija është mashkull, do e caktonte të shërbejë në xhaminë Aksa. Por fëmija ishte vajzë dhe gjithë ëndrrat e saj sikur u shuan. Këtë shqetësim ajo ia tregon Zotit me fjalët:


“(Përkujtohu) Kur gruaja e Imranit pat thënë: “Zoti im, unë këtë që është në barkun tim, vendosa ta kushtoj thjesht vetëm për shërbimin Tënd, prandaj pranoje prej meje, vërtet Ti je Ai që dëgjon dhe din!


Kur ajo e lindi tha: “Zoti im, unë e linda femër! Por Zoti e di më mirë atë që lindi. Dhe mashkulli nuk është si femra. Dhe unë e quajta atë Merjeme, dhe atë dhe pasardhësit e saj po t’i lë Ty në mbrojtje prej djallit të mallkuar”. (Al Imran 35-36)


Në ato çaste që ti i flet Zotit në këtë mënyrë dhe i qan hallet dhe shqetësimet e tua, dije se kjo është një nga mënyrat më të mira për tu afruar me Zotin.


Të gjitha shqetësimet që nëna e Merjemes kishte për vajzën e saj që nuk doli djalë siçe priste, Zoti ia dëgjoi dhe ia zgjidhi. Thotë Zoti në Kuran:“Zoti i saj e pranoi premtimin e saj ashtu si është më mirë, e rriti (Merjemen) me një edukatë të mirë e të plotë dhe e vuri nën kujdesin e Zekerias. Sa herë që hynte Zekeria në mihrabin (dhomën) e saj, gjente te ajo ushqim e thoshte: “Oj Merjeme, nga të vjen ky ushqim”? Ajo i thoshte: “Ai është nga Zoti, pasi All-llahu atë që do pa masë e furnizon” (Al Imran 37)


Vetë Ejubi a.s, kur sëmundja e lodhi i qante hallet dhe shqetësimet e tij me Zotin. Ai i thoshte:”O Zot. Mua më ka rënë e keqja. Ti je mëshiruesi më i madh.” (Enbija 83)


Duket qartë që këto nuk ishin lutje, megjithatë Zoti ua zgjidhte hallet dhe shqetësimet.


Të njëjtën gjë bëri dhe Junusi a.s kur e gëlltiti balena. Thotë Zoti në Kuran:”Dhennuni (Junusin) kur doli i zemëruar (prej popullit) dhe kujtoi se nuk do t’i vijë më puna ngushtë. Ai thirri në errësira se nuk ka zot tjetër veçTeje, i pa të meta je Ti. Unë u solla padrejtësisht ndaj vetes” (Enbija 87) Edhe pse këto fjalë nuk përmbajnë lutje, përgjigja e Zotit ishte:” Ne iu përgjigjëm atij dhe e shpëtuam nga tmerri.”


Vetë profeti Muhamed a.s ia qante hallet Zotit në këtë formë. Pas dështimit në Taif, ai u ul në një kopësht dhe filloi t’i qajë hallin Zotit, me fjalët:”O Zot unë ankohem tek Ti për fuqinë time të dobët, për mundësitë e pakta që kam dhe pamundësinë time tek njerëzit. Ti je Zoti i botërave, Ti je Zoti i të dobëtive, Ti je Zoti im. Në dorë të kujt më le o Zot? Në dorër të një të largëti (fisit Thekif) të ngrysur apo në dorë të një të afërti (fisi kurejsh) të cilit ia ke lënë në dorë çështjen time. Nëse nuk je i zemëruar me mua, nuk pyes për gjë tjetër. Kërkoj mbrojtje nga drita Jote e cila ka ndriçuar errësirat dhe që me të është rregulluar çështja e kësaj bote dhe botës tjetër, që të mos bjerë mbi mua zemërimi Yt dhe pakënaqësia Jote. Tek Ti pendohem derisa të kënaqesh dhe nuk ka forcë përveçforcës Tënde.”


Një mënyrë e tillë e të folurit me Zotin, në arabisht quhet munaxhat. Diçka të tillë është mirë ta praktikojmë për vete dhe t’ua mësojmë dhe fëmijëve dhe familjeve tona.






El-Vedudu me robët e Tij besimtarë.


Thotë Zoti në Kuran:”...dhe Zoti do të sjellë një popull që i don dhe e duan” (Maide 54)Shohim që Zoti përmendi para dashurinë e Tij për njerëzit, pastaj dashurinë e njerëzve ndaj Tij.


Ditën e Kijametit, Zoti do e thërrasë Ademin a.s:”O Adem. Zoti yt të urdhëron të nxjerrësh nga zjarri një grup nga pasardhësit e tu. Ademi thotë:”O Zot, po sa janë një grup?” Zoti i thotë:”Në çdo njëmijë, 999 janë në zjarr dhe njëri do të hyjë në xhenet.” Kur i dëgjuan këto fjalë nga profeti a.s, shokët e tij ulën kokat dhe filluan të qajnë. Profeti a.s u çua dhe u largua në shtëpi. Menjëherë në shtëpi i erdhi Xhibrili a.s dhe i tha:”Më ka dërguar Zoti të të them: Përse i bën robët e Mi pesimistë? Shko dhe përgëzoji!” Atëherë doli profeti a.s dhe u tha:”Nga Jexhuxhët dhe Mexhuxhët do të jenë 999 dhe nga ju një. Dhe unë shpresoj që të jeni ¼ e banorëve të xhenetit.” Kur shokët e tij u gëzuan, profeti a.s u tha:”Madje unë shpresoj që të jeni 1/3 e banorëve të xhenetit.” Kur shokët e tij u gëzuan, profeti a.s u tha përsëri:”Madje unë shpresoj që të jeni gjysma e banorëve të xhenetit.”


Thotë profeti a.s:”Më janë paraqitur kombet që do të vijnë ditën e kijametit. Pashë profetë që kishin me vete vetëm një njeri. Pashë një profet tjetër që kishte vetëm dy burra pas. Pashë profetë të tjerë që me vete kishin një grup njerëzish. Më pas mu paraqit para syve një gjë e zezë (koka njerëzish) shumë e madhe. Unë thashë:”Umeti im, umeti im.” Por dikush më tha:”Jo, ky është Musai me popullin e tij, por shiko në horizontin tjetër.” Pashë dhe gjeta njerëz më shumë. Atëherë më thanë:”Ky është umeti yt. Me ta janë 70.000 që do të hyjnë në xhenet pa llogari dhe pa u ndëshkuar.” Unë i kërkova Zotit që ti shtojë dhe Zoti i shtoi me çdo një mijë, 70.000 të tjerë.”


Thotë profeti a.s në një hadith tjetër:”Dy sy nuk i prek zjarri i xhehnemit; Një sy që ka qarë për hatër të Zotit...”


Në një hadith Kudsij, Zoti thotë:”Unë jam me robin Tim kur më kujton dhe lëviz buzët duke më përmendur mua.”


Shkoi Uthman ibn Talha tek profeti a.s dhe iu ankua për një dhimbje që ndjente. Profeti a.s nuk e luti Zotin që t’ia shërojë, por i tregoi se secili prej nesh, ka lidhje të forta me Zotin dhe mund ta lusë që ta shërojë. Profeti a.s i tha:”Vendose dorën në vendin e dhimbjes dhe thuaj tre herë:”Bilmil-lah” Më pas thuaj shtatë herë:”Eudhu bil-lahi ve kudretihi min sherri ma exhidu ve uhadhiru (kërkoj mbrojtje nga fuqia e Zotit nga e keqja që më ka rënë dhe nga ajo që i ruhem)


Tregon Uthmani:”Unë vazhdova ta praktikoj porosinë e profetit a.s, derisa mu largua dhimbja. Për Zotin, që atë ditë unë ua mësoj familjes time dhe të gjithë atyre që i njoh.”


Një herë Profeti (a.s) doli me nxitim nga shtëpia për në xhami dhe u drejtua drejt një grupi muslimanësh, të cilëve u tha: “Përse jeni ulur këtu?” “Për të kujtuar Zotin” - i thanë. Profeti (a.s.) i pyeti përsëri: “Për Zotin, vetëm për këtë qëllim jeni ulur?” “Për Zotin, - i thanë- vetëm për këtë qëllim jemi ulur”. Atëherë Profeti u tha: “Për Zotin, nuk ju pyeta se dyshova në qëllimin tuaj, por m’u shpall që në këto momente Zoti mburrej para melekëve me ju.”


Thotë Zoti në një hadith kudsij i cili tregon se sa e don Zoti njeriun:“ Kush më afrohet një pëllëmbë, i afrohem një krah. Kush më afrohet një krah i afrohem një pash dhe kush ecën drejt Meje, do të vrapoj drejt tij.”


Në një rrëfenjë, Zoti i tha Daudit (a.s):O Daud, sikur ta dinin ata që më kanë kthyer shpinën, mallin që kam për ta dhe dashurinë, do të shkriheshin nga malli që do të ndjenin për Mua. O Daud, kjo është dashuria dhe malli që kam për ata që më kanë kthyer shpinën, po për ata që më duan?!


Elvedud, edhe kur kritikon, e bën me të butë. Thotë Zoti në Kuran: “A nuk ka ardhur koha që zemrat e atyre që besuan të zbuten me këshillat e Allahut.” (Hadid 16)


El-Vedudu është edhe me gratë teksa i urdhëron të mbulohen me hixhab. Thotë Zoti në Kur’an: “O profet, thuaju grave të tua, bijave të tua dhe grave të besimtarëve që të vendosin shamitë mbi trupin e tyre, pasi kjo është që ata të njihen (se janë besimtare) dhe të mos ngacmohen.” (Ahzab 59) Gruaja është e shenjtë dhe e shtrenjtë tek Zoti. Për këtë, ai kërkon që besimtaret të dallohen dhe të mos i ngacmojë njeri me fjalë dhe shenja. Ato duhet të dallohen që kanë lidhje të forta dhe të veçanta me Zotin, duhet të dallohen se janë pranë Zotit dhe askush të mos i ngacmojë. Hixhabi është treguesi më i fortë i lidhjeve të forta me Zotin. Nëse do e shikoje hixhabin nga ky këndvështrim o motër, do e shijoje ëmbëlsinë që të fal adhurimi i Zotit.


Ai që vendosi miqësinë dhe dashurinë mes njerëzve, është Elvedud. A nuk janë të këndshme bisedat dhe kuvendet me njerëzit e dashur? A nuk është e këndshme kur familja bashkohet dhe gëzon?


Vetë fejesa mes dy të rinjve dhe më pas martesa, a nuk është tregues i fuqishëm i dashurisë dhe dhembshurisë që Elvedud vendos mes dy njerëzve të panjohur më parë? “Nga argumentet e Tij është se krijoi nga vetja juaj bashkëshorte që të preheni dhe vendosi mes jush mëshirë dhe dashuri” (Rum 21)


A nuk janë lotët e nënës për fëmijën e saj që udhëton larg, tregues të dashurisë që ka vendosur Elvedud në zemrën e saj? Zgjimi i nënës për të kontrolluar fëmijët natën, a nuk tregon dhembshurinë me të cilën e ka pajisur Elvedud?


Vetë vizita e Qabesë, Umreja, është tregues i dashurisë që ka vendosur Elvedud për vendet e shenjta. Dijetarët thonë që vizita e Qabesë është quajtur Umre, pasi ajo është vizitë që mbush me dashuri lidhjet e njeriut me Zotin. Diçka të tillë e ndjen pasi të kesh përfunduar Umren, ku ndihesh i qetë, gazmor, i gëzuar...


Vetë shikimi i Qabesë, të bën që të ndjesh mall për të. Nëse kjo të ndodh me Qabenë, ç’mendon me vetë shikimin e Elvedudit Ditën e Kijametit? Atë ditë do të qëndrosh para Elvedudit dhe Ai do të të thotë:”O robi Im, Unë jam i kënaqur me ty, po ti a je i kënaqur me Mua?”


Elvedud do të jetë dhe në xhenet. Thotë profeti a.s:”Zemrat e tyre do të jenë si një zemër e vetme, nuk do të ketë urrejtje dhe dallime.”


Në xhenet do i marrë malli shokët për njëri-tjetrin. Atëherë Zoti do ua afrojë vendet dhe pasi të takohen, do i thonë njëri-tjetrit:”A të kujtohet kur na i fali Zoti gjynahet?” Do i thotë tjetri:”Po. Ishim duke bërë filan punë...”


“ata që besuan dhe pasardhësit i ndoqën me besim, i bashkojmë me pasardhësit e tyre” (Tur 21)


Nëse pasardhësit e tu do të kenë pozitë më të ulët në xhenet, Zoti do i sjellë dhe ata në pozitën tënde të lartë që të gëzohesh. Gjëja më e bukur në xhenet – sipas mendimit tim personal – është bashkimi me njerëzit e dashur, prindërit, gruaja, fëmijët, shokët, miqtë dhe të afërmit.


Emri i Zotit Elvedud, do të shfaqet fuqishëm tek personi i fundit që do të dalë nga zjarri dhe do të hyjë në xhenet.


Në një hadith tjetër, profeti (a.s) thotë: “Njeriu i fundit që do të hyjë në xhennet, është ai njeri që do të dalë i fundit nga zjarri duke ecur këmbadorasi. Sa herë që kërkon të dalë, e tërheq flaka dhe e përpin, deri sa një here. arrin të dalë me zor dhe thotë: “Falenderoj Zotin që më shpëtoi prej teje ( nuk dua gjë tjetër)! Zoti më ka dhënë diçka që nuk ia ka dhënë askujt para meje. Në atë çast, i shfaqet një pemë e bukur me një burim pranë. Kur e shikon, ai i thotë Zotit:”O Zot më lejo të afrohem tek ajo pemë, pasi nuk të kërkoj gjë tjetër veçsaj.” Zoti do i thotë:”O robi Im, a nuk do të më kërkosh gjë tjetër, po të afrova atje?” Njeriu i përgjigjet:”Të jap besën o Zot që nuk të kërkoj gjë tjetër.” Zoti e lejon të afrohet tek ajo pemë. Teksa qëndron në hijen dhe pin nga burimi pranë saj, i shfaqet një pemë tjetër. Ai e shikon, por i vjen zor. Megjithatë i thotë Zotit:”O Zot, më lejo të afrohem pranë asaj peme!” Zoti i thotë:”O robi Im, a nuk më dhe besën se nuk do më kërkosh gjë tjetër veçpemës?” “O Zot – i thotë njeriu – më afro se nuk të kërkoj gjë tjetër.” Pasi i jep besën se nuk do i kërkojë gjë tjetër, Zoti e lejon të afrohet. Pasi qetësohet në hijen dhe pin nga burimi i saj, i shfaqet një pemë e tretë. ”O Zot, më lejo të afrohem pranë asaj peme!” Zoti i thotë:”O robi Im, a nuk më dhe besën se nuk do më kërkosh gjë tjetër veçpemës?” “O Zot – i thotë njeriu – më afro se nuk të kërkoj gjë tjetër.” Pasi e lejon të afrohet dhe qetësohet në hijën e saj dhe pin nga burimi i saj, i shfaqet para syve xheneti. Atëherë i kërkon Zotit që ta lejojë të afrohet dhe të shohë xhenetin nga jashtë. Pasi e lejon Zoti, ai shikon banorët e xhenetit duke u kënaqur dhe i thotë Zotit:”O Zot, dua xhenetin, dua xhenetin!” Zoti i thotë:”O robi Im, a nuk më dhe besën se nuk do më kërkosh gjë tjetër?”Njeriu i thotë:”O Zot, po si mund të ngopem unë me të mirat e Tua?!” Atëherë Zoti i thotë: “Në xhennet do të kesh të mirat e mbretit më të madh që ka qenë në dynja, dhe dhjetë herë më shumë, do të kesh çfarë të të dojë qejfi, çfarë të të shohin sytë dhe do të jesh i përjetshëm.”


Transmetuesi i këtij hadithi, pasi e tregoi hadithin filloi të qeshë me të madhe. Të pranishmit e pyetën:”Përse po qesh?” Ai u përgjigj:”Pasi vetë i dërguari i Zotit qeshi kur na e tregoi këtë hadith. Ne e pyetëm mbi shkakun dhe ai na tha:”Nga e qeshura e Zotit me këtë rob.”






v Si ta përjetojmë dhe si të jetojmë me këtë emër?


Mbushe zemrën me dashurinë për Zotin. Duaje Zotin me gjithë zemër dhe me sinqeritet.


1. Ji i sigurtë dhe i bindur se Zoti të don dhe është miqësor me ty. Nëse jeta tregohet e


pamëshirshme me ty, shko dhe qaja hallet dhe shqetësimet e tua Elvedudit.


2. Sillu me dashamirësi dhe butësi me njerëzit. Ji dashamirës me fëmijët dhe gruan tënde. Nëse


je mësues, ji dashamirës dhe i butë me nxënësit. Nëse je drejtor, sillu mirë me vartësit e tu. Nëse je polic, sillu mirë me njerëzit e tjerë. Çdo fis që vinte të pranojë islamin dhe të takohej me profetin a.s, ai zgjidhte fjalët më të buta dhe më të ëmbla për ta. Ai tregonte vlerat dhe karakteristikat e mira të çdo fisi që vinte të takohej me të. Kur e pa profeti (a.s) Ikrime ibn Xhehlin duke ardhur, u tha të pranishmëve:”Do vijë Ikrime si musliman besimtar, por mos ia shani babanë (Ebu Xhehlin), pasi sharja e të vdekurit lëndon të gjallin dhe nuk arrin tek i vdekuri!”


Sillu mirë dhe me dashamirësi edhe me sendet dhe jofrymorët. Thotë profeti a.s rreth malit Uhud:”Mali Uhud, është një mal që na don dhe e duam.”

[ORIONI]

Titulli: EL-VELIJJU – (Mbrojtës dhe Kujdestar i besimdrejtë

Para se të fillojmë me temën që do të trajtojmë, dua që t’a imgjinosh veten në një ushtri të madhe. Para ushtrisë, shfaqet komandanti i përgjithshëm, duke kontrolluar gjendjen dhe moralin e ushtarëve. Ushtria është e madhe, me qindra mijëra, ndoshta me miliona dhe çdo ushtar prej tyre, shpreson që komandanti t’a zgjedhë për të qenë nga ushtarët më të afërt të tij. Secili prej tyre, thotë me vete:”Më zgjidh mua! Më zgjidh mua!”


Ky është një shembull i thjeshtë dhe ajo që duam të përçojmë nëpërmjet këtij shembulli, është që të përpiqesh ta ekspozosh veten para Zotit Fuqiplotë. Kërkoji Atij që të të bëjë nga të zgjedhurit dhe njerëzit më të afërt të Tij.


Në këtë temë, do të trajtojmë emrin e Zotit, El-Velijju. Thotë Zoti në Kuran:”Zoti është mbrojtësi dhe kujdestari i atyrë që besuan.” (Bekare 257)


Kjo temë do të përqendrohet në pesë pika kryesore:


v Kuptimi i emrit El-Velijju.


v Si i nxit Zoti njerëzit që të jenë pranë Tij dhe të jetë Ai mbrojtës dhe kujdestar i tyre.


v Modele të atyre që i ka mbrojtur dhe i ka dashur Zoti. (evlijatë e Zotit)


v Koncepti i kerametit (mrekullive dhe gjërave të pazakonta që u ndodhin njerëzve të dashur të Zotit).


v A mund të jetë një njeri i zakontë një nga njerëzit e dashur të Zotit (velij)?


v Çfarë duhet të bëj, që Zoti të më zgjedhë mua të jem nga të dashurit (evlija) e Tij?


v Si ta përjetojmë këtë emër dhe cilat janë frytet e këtij emri nëse e zbatojmë në jetën tonë?


Vallë sa herë e dëgjojmë dhe e lexojmë ajetin:”Zoti është mbrojtësi dhe kujdestari i atyrë që besuan.” dhe kalojmë menjëherë në ajetin pasardhës? A të ka ndodhur që teksa lexon këtë ajet, të qëndrosh dhe të përpiqesh ta ndjesh se çfarë do të thotë të jetë Zoti mbrojtësi yt?


Kur ishim të vegjël, na ka rastisur që shpesh herë mësuesit tanë të kërkonin kujdestarët (prindërit) tanë, për të diskutuar me ta. Ne nuk ndjeheshim të turpëruar, pasi i kishim prindërit. Kurse ai që turpërohej dhe ndihej ngushtë nga një kërkesë e tillë, ishte një shok apo shoqe që nuk kishte kush të kujdesej për të, pasi prindërit i kishin vdekur, nuk ishin në shtëpi, nuk interesoheshin për të, mund të ishin në emigrim… E rëndësishme është që rezultati është i njëjtë.


Jeton me vuajtje, një që nuk ka kujdestarë që e mbrojnë. Gjëja më e vështirë për fëmijët e vegjël, është që fëmija të humbë kujdestarin dhe prindin e tij.


Gjëja që të prek më shumë ndonjëherë në Qabe apo xhaminë e profetit a.s, është kur shikon një fëmijë të vogël duke qarë, pasi u ka humbur prindërve në atë mori njerëzish. Ai qan me ngashërime, edhe pse është në duart e policëve dhe përgjegjësve për të tilla çështje, pasi ka humbur kujdestarin dhe atë që e mbron, prindin. Ai ndihet i dëshpëruar, i pashpresë, i mërzitur dhe me zemër të copëtuar.


Ditën kur dy të fejuar vendosin kurorë, kërkohet që nusja të ketë dhe kujdestarin e saj. Vajza që ndihet më keq në ato çaste, është ajo që nuk ka kujdestar që të jetë i pranishëm.


”Zoti është mbrojtësi dhe kujdestari i atyrë që besuan.” Ai që duhet të ndihet keq dhe duhet t’i vijë zor më shumë se personat që përmendëm më lart, është ai njeri që nuk e ka Zotin si mbrojtësin dhe kujdestarin e tij. I vuajtur është ai njeri që ia ka dorëzuar veten shejtanit, epsheve dhe kënaqësive të shfrenuara. I vuajtur dhe i mjerë është ai që nuk mendon për gjë tjetër përveçse pasurisë, postit dhe dëfrimeve haram. I humbur dhe i vuajtur është ai që nuk e ka Zotin, mbrojtës dhe kujdestar të tij.


El-Velijju është një i afërt i dashur, që kujdeset dhe tregohet i dashur me ty. Njeriu më i afërt që kujdeset dhe të mbron është babai. Nëse ai nuk është , mbetet xhaxhai dhe pastaj gjyshi. Nëse edhe këto nuk janë, atëherë gjykatësi të cakton një kujdestar të detyrueshëm.


Po ti o vëlla dhe o motër, kë ke Kujdestar? A ke kërkuar që Kujdestari yt të jetë vetë Zoti i Madhëruar?


Një kuptim tjetër gjuhësor i emrit El-Velijj, është ai i afërt që të ndihmon kundër armiqve dhe kundërshtarëve. Është personi i parë të cilit i drejtohesh në raste fatkeqësie. Është ai që në raste hallesh dhe problemesh, është i pari që të hap derën, të strehon dhe të përkrah.


Me qëllim që të kuptohen më mirë dy kuptimet e mësipërme të këtij emri, kujto historinë e Jusufit a.s. Ai ndodhej i braktisur nga vëllezërit në një pus në shkretëtirë. Zoti bën që disa udhëtarë të kenë nevojë për ujë, me qëllim që të nxjerrin Jusufin a.s. Zoti e bëri dhe Azizin e Egjyptit steril, me qëllim që të ketë nevojë për fëmijë dhe të adoptojë Jusufin a.s. Më pas, Zoti e bën mbretin e Egjyptit të shohë një ëndërr që e shqetëson, me qëllim që ta nxjerrë Jusufin a.s nga burgu. Jo vetëm kaq, por bën që të gjithë banorët e Egjyptit të kenë nevojë për ushqim, me qëllim që Jusufi a.s të bëhej ministër i thesareve të vendit. A e shikon se çfarë do të thotë të kesh Zotin Kujdestar dhe Mbrojtës? Kjo nuk do të thotë se nuk do të të ndodhin fatkeqësi dhe telashe, por e rëndësishme është që në çaste të vështira, të ndjesh përkujdesjen dhe mbrojtjen e Tij.


Në fund të sures, Jusufi a.s thotë:“Zoti im! Ti më ke dhënë pushtet dhe më mësove komentin e ëndrrave. O Krijues i qiejve dhe i tokës, Ti je kujdestari im në këtë botë dhe në botën tjetër. Më bëj të vdes musliman dhe më bashko me të mirët!” (Jusuf 101)


Duke qenë se kujdestaria dhe mbrojtja e Zotit për Jusufin a.s kishte qenë evidente në këtë botë, ai ia kërkonte të njëjtën gjë dhe për botën e ardhshme.


Fjalët e profetit Muhamed a.s, i përshkruan dhe Zoti në Kuran:“Mbrojtësi i im është All-llahu që zbriti librin. Ai kujdeset për të mirët.” (Araf 196)






v Si i nxit Zoti njerëzit që të jenë pranë Tij dhe të jetë Ai mbrojtës dhe kujdestar i tyre. Është vetë


Zoti i Madhëruar Ai që të ofron ndihmën, përkujdesjen dhe mbrojtjen e Tij o njeri. Është ndryshe kur ti shkon te një i fuqishëm që të të mbrojë dhe ndryshe kur vetë i fuqishmi të ofron mbrojtjen e tij.


Shumë njerëz mendojnë se të jesh “evlija” (në dashurinë, mbrojtjen dhe kujdestarinë) e Zotit është diçka e pamundur dhe e paarritshme. Por që të kesh mbrojtjen dhe kujdesin e Zotit, është diçka e mundur për të gjithë besimtarët. Këtë e deklaron vetë Zoti i madhëruar:”dhe Zoti është kujdestari i besimtarëve”


Përse të mos jesh ti o vëlla dhe o motër një nga eulijat e Zotit? Çfarë shikon si pengesë për diçka të tillë?


Ideja e shprehjes “Unë nuk mund të jem nga eulijat e Zotit” është gabim.


Thotë Zoti në Kuran:”Me të vërtetë që evlijatë e Zotit, nuk kanë frikë dhe nuk brengosen.” (Junus 62)


Nëse Zoti është Kujdestari dhe mbrojtësi yt, të shpërblen me tre gjëra:


1 - Shpërblimi i parë për këtë është se të hiqet frika dhe shqetësimet në këtë botë dhe në botën tjetër. ”Me të vërtetë që evlijatë e Zotit, nuk kanë frikë dhe nuk brengosen.”


2 – Të ndriçon rrugën dhe jetën në këtë botë. Thotë Zoti në Kuran:”Zoti është kujdesar i atyre që besuan, i nxjerr nga errësirat në dritë.” (Bekare 257)


3 – Të ndihmon të triumfosh. Nëse Zoti i Madhëruar është kujdestari dhe mbrojtësi yt, patjetër që do jesh i ndihmuar dhe do të triumfosh në çdo situatë. Thotë Zoti në Kuran:”Zoti është kujdestari juaj, dhe Ai është ndihmëtari më i mirë” (Al Imran 150)


“Zoti i ndihmon ata që besuan” (Haxh 38) “E kush ka për mik All-llahun, të dërguarin e Tij dhe ata që besuan, s’ka dyshim se ana (pala-krahu) e All-llahut është ngadhënjyese.”


Këto tre shpërblime përmblidhen në një hadith Kudsij:”Kush lëndon një nga njerëzit e Mij të dashur (evlija), Unë i kam shpallur luftë.”


Vetëm në dy raste, Zoti i shpall luftë njeriut; E para është kur dikush përdor kamatën dhe fajdenë “Në qoftë se nuk e bëni këtë (nuk heqni dorë nga kamata), atëherë binduni se jeni në luftë me Allahun dhe të dërguarin e Tij. (Bekare 279) Kurse hera e dytë është ajo që përmendëm në hadithin e mësipërm:”Kush lëndon një nga njerëzit e Mij të dashur (evlija), Unë i kam shpallur luftë.”


Zoti i Madhëruar na tregon dhe rrugën që duhet të ndjekim që të bëhemi nga evlijatë e Tij. Thotë vetë Zoti në një hadith Kudsij:“Do të vazhdojë robi Im të afrohet ndaj Meje me namaze nafile derisa ta dua. Nëse e dua do të jem dëgjimi i tij që dëgjon, do të jem shikimi i tij që shikon, do jem dora e tij që prek me të dhe do të jem këmba e tij që ecën me të. Nëse do më kërkojë diçka do ia jap. Nëse kërkon mbrojtjen Time, do e mbroj.”


“do të jem dëgjimi i tij që dëgjon” Nuk të lejon të dëgjosh gjëra haram, por edhe po i dëgjove, të ruan që këto gjëra të mos depërtojnë në zemër. Nëse këto gjëra të depërtojnë në zemër, do të t’i nxjerrë shumë shpejt. Nëse nuk t’i nxjerr shpejt, do të përballesh me një problem nga i cili nxjerr mësime dhe shlyen gjynahet.


“do të jem shikimi i tij që shikon” Nuk të lejon të shohësh gjëra haram, por edhe po shikove, nuk e lejon të depërtojnë në zemrën tënde...


“do jem dora e tij që prek” Të jep bereqet në duart e tua me të cilat prodhon dhe shkruan në ndihmë të fesë dhe të njerëzimit.


“dhe do të jem këmba e tij që ecën me të” Të ndihmon që të mos ecësh drejt haramit.


“Nëse do më kërkojë diçka do ia jap” Sa herë të ngresh duart për t’iu lutur Zotit, ta pranon lutjen. Thotë profeti


a.s:”Ka robër të Zotit të cilët sa herë i luten Zotit, ia pranon menjëherë.”


“Nëse kërkon mbrojtjen Time, do e mbroj.” Nëse ka frikë nga dikush apo nga diçka dhe i lutet, e ka të siguruar ndihmën e Zotit.


Përse të mos jesh dhe ti o vëlla dhe o motër nga evlijatë e Zotit?


Më kujtohet që kur isha i vogël, shkoja të falesha në xhaminë pranë shtëpisë tonë. Imami i xhamisë, çdo ditë në namazin e sabahut, lutej dhe shpesh herë insistonte në një lutje të veçantë “O Zot, merri në dorën Tënde çështjet tona!” Ai lutej me këtë lutje dhe qante me të madhe. Kur u rrita dhe fillova të lexoj rreth jetëshkrimit të profetit Muhamed a.s, gjeta se vetë profeti a.s lutej:”O Zot më udhëzo me ata që ke udhëzuar! Më jep nga siguria Jote dhe më bëj nga evlijatë e Tu të mirë!”


Pas betejës së Uhudit, kur ushtria muslimane me profetin a.s u ngjitën në mal dhe ushtria e kurejshëve mbeti poshtë në fushë, Ebu Sufjani u afrua pranë malit dhe thirri:”A është Muhamedi në mesin tuaj?” Profeti a.s u tha muslimanëve:”Mos u përgjigjni!” Ebu Sufjani thirri përsëri:”A është Ebu Bekri mes jush?” Profeti a.s përsëri nuk i lejoi të përgjigjeshin. Ebu Sufjani thirri për të tretën herë:”A është Umeri në mesin tuaj?” Përsëri asnjë nga muslimanët nuk iu përgjigj.


Atëherë, Ebu Sufjani me sa forcë që kishte thirri:”Ne kemi Uzza-në, (idhull) kurse ju nuk e keni” Asnjë nga muslimanët nuk foli. Profeti (a.s) përsëri u tha:”A nuk i përgjigjeni?” Ata e pyetën:”Po çfarë ti themi?” Profeti (a.s) u tha:”Thoni: “Zoti është Mbrojtësi ynë dhe ju nuk keni mbrojtës.” Dhe muslimanët u përgjigjën njëzëri:” Zoti është Mbrojtësi ynë dhe ju nuk keni mbrojtës.”


Me të dëgjuar këto fjalë Ebu Sufjani tha:”Muhamedi, Ebu Bekri dhe Umeri qenkan gjallë.”


Përse të mos e ekspozosh veten tënde o vëlla dhe o motër, me qëllim që të të bëjë Zoti nga evlijatë e Tij? A nuk dëshiron që ta lusësh Atë dhe të ta pranojë lutjen?


Të jesh nga evlijatë e Zotit, ka grada dhe shkallë të ndryshme. Ka prej tyre që me ta lutur Zotin për diçka, u pranohet menjëherë. Ka të tjerë që u jepen keramete (ndodhi të pazakonta për të tjerët). Ka të tjerë që me t’i parë njerëzit në sy, e njeh kush ka të drejtë dhe kush është mashtrues.






v Modele të atyre që i ka mbrojtur dhe i ka dashur Zoti. (evlijatë e Zotit)


1 - Nuhu a.s për 950 vite u keqtrajtua, u fye, u përbuz... por me të ngritur duart:”O Zot unë jam mposhtur prandaj më ndihmo” (Kamer 10) i erdhi menjëherë ndihma dhe iu pranua lutja. Thotë Zoti në Kuran:“Atëherë Ne me një shi të vrullshëm i hapëm dyert e qiellit. Dhe Ne tokën e zbërthyem në burime uji, kurse uji u bashkua siçishte caktuar. E atë (Nuhun) e bartëm në (anije) dërrasash e shtyllash. Që lundronte nën mbikëqyrjen Tonë” (Kamer 11-14)


2 – Ibrahimi a.s vuajti, u hodh në zjarr, u detyrua të braktisë vendin e tij, u sprovua me sprova dhe vështirësi të ndryshme, por në fund Zoti e zgjodhi si lidership të njerëzimit “Unë të kam zgjedhur imamin (prijës) e njerëzimit” (Bekare 124) dhe ndërton dhe Qabenë e shenjtë.


3 – Ismaili a.s është bërë simbol i sakrifikimit për besimtarët. Ai pranoi të sakrifikohej për të çuar në vend urdhërin e Zotit. Për këtë, Zoti e shpërbleu dhe e ka bërë traditë që besimtarët të therrin kurbane, për të mbajtur të gjallë dhe të freskët emrin e Ismailit a.s.


4 – Jakubi a.s humbi djalin e tij më të dashur Jusufin a.s, madje humbi dhe shikimin duke qarë për të. Por pas disa vitesh, i kthehet Jusufi a.s si ministër i thesareve të Egjyptit dhe i kthehet dhe shikimi.


5 – Musai a.s u dëbua nga Egjypti dhe u largua i frikësuar. Por më pas Zoti e zgjodhi si profet dhe i fliste direkt, pa ndërmjetës.


6 – Isai a.s. Nëna e tij u akuzua për çështje nderi, por Zoti e bëri djalin e saj model dhe shembull për të gjithë njerëzimin.


7 – Profeti Muhamed a.s. Ai u rrit jetim dhe u detyrua të braktisë vendlindjen e tij Meken. Por pas disa vitesh ai kthehet si triumfator në Meke dhe bëhet shembull i faljes dhe zemërbutësisë me kundërshtarët e tij.


Këto profetë janë lodhur dhe kanë vuajtur, por vetëm në këtë mënyrë dallohet se kush është evlija i Zotit. Faraoni nuk e kuptoi se Musai a.s ishte evlija i Zotit, veçse në çastet kur po mbytej. Në ato çaste, ai tha:”Besoj që nuk ka zot tjetër veç Zotit që besojnë hebrenjtë” (Junus 90)


Zoti t’i shton problemet me armiqtë dhe kundërshtarët e tu, me qëllim që e gjithë bota ta kuptojë se kush është Kujdestari dhe Mbrojtësi yt.


Kur një fëmije - që ka familje të madhe dhe me emër - i ndodh një problem në shkollë, e rrahin... ai gëzohet dhe ndihet krenar se të nesërmen do të vijnë kujdestarët, vëllezërit, prindërit... të cilët do të hakmerren për


të.


Vetë profeti Muhamed a.s ka qenë një nga evlijatë dhe ata për të cilët Zoti është kujdesur më shumë se kushdo tjetër. “Mbrojtësi i im është All-llahu që zbriti librin. Ai kujdeset për të mirët.” (Araf 196)


Umeti i Muhamedit a.s ndodhet në kulmin e nevojës që të ngrenë duart drejt qiellit dhe të luten që Zoti të kujdeset dhe t’i ndihmojë të dalin nga kjo gjendje e nderë.


Përkujdesi dhe mbrojtja e Zotit për profetin Muhamed a.s është e prekshme në çdo çast të jetës së tij. Vetë dora e profetit a.s ishte një mrekulli nga Zoti. Me të prekur guralecët, ajo e bënte të madhërojnë Zotin. E njëjta dorë ia bënte me shenjë hënës dhe ajo ndahej në dy pjesë, si fakt për të vërtetuar profecinë e tij.


E njëjta dorë, në betejën e Bedrit merr një grusht me kokriza rëre dhe i lëshoi në drejtim të armiqve të tij. Edhe pse distanca mes tyre ishte shumë e largët, nuk mbeti ushtar armik, pa i hyrë në sy kokrizat e rërës që hodhi


profeti a.s.


Nga e njëjta dorë rrodhi ujë, kur shokët e tij ndiheshin të etur në një betejë.


E njëjta dorë preku syrin e sëmurë të Aliut dhe e shëroi në çast, saqë Aliu thoshte se nuk e dinte se cilin sy kishte pasur të sëmurë.


Të gjithë këto tregojnë kujdesin dhe dashurinë e Zotit për profetin e Tij. Nuk ishte dora e profetit a.s që i bënte këto mrekulli, por ishte përkujdesja hyjnore, ajo që e pajisi me to. “Nuk ishe ti ai që gjuajte, por në të vërtetë ishte Zoti Ai që gjuajti” (Enfal 17)


Përkujdesja dhe mbrojtja e Zotit nuk është vetëm për profetët dhe të dërguarit e Zotit. Ajo shfaqet fuqishëm edhe me shokët e profetit a.s.


Në një nga betejat, profeti a.s dërgon Ala Elhadremij në një mision me disa shokë të tjerë. Gjatë rrugës, ata humbin në shkretëtirë dhe u harxhohen dhe rezervat e ujit. Duke parë që po vdisnin për ujë, Ala Elhadremij ngren duart drejt qiellit që ishte i pastër dhe lutet:”O Zot! Betohem në madheshtinë Tënde dhe të kërkoj që të na furnizosh me ujë! O kujdestar dhe ndihmës i besimtarëve, na furnizo me ujë!” Shokët e tij betohen dhe thonë:”Për Zotin pamë që retë filluan të grumbullohen, duke lëshuar shi. Ne pimë dhe shuam etjen. Kur u kthyem u treguam shokëve, të cilët nuk e besonin. Ne u thonim:”Nëse nuk na besoni, atëherë na thoni si mbijetuam?!”


Profeti a.s dërgoi Asim ibn Thabit me tre të tjerë për t’i mësuar Islamin një fisi. Banorët e fisit u treguan të pabesë dhe i vranë shokët e tij. Vetë Asimi, kur pa këtë, iu lut Zotit:”O Zot! Të kërkoj që trupin tim mos e prekin jobesimtarët!” Më pas, banorët e fisit e vranë dhe vajtën të marrin kufomën, me qëllim që ta shesin tek kundërshtarët e tij në Meke dhe të merrnin shpërblimin. Por Zoti kishte dërguar grerëzat të cilat e kishin rrethuar kufomën e Asim ibn Thabit dhe nuk mundën ta marrin. Atëherë u detyruan që ta lënë kufomën deri sa të bjerë nata dhe të largohen grerëzat. Me të rënë nata, filloi një shi i rrëmbyeshëm dhe rrëketë e morrën kufomën e Asimit, e cila nuk u gjet pas asaj dite.


El berra ibn Malik ka qenë një nga shokët e profetit Muhamed a.s. Vetë profeti a.s thotë rreth tij:”Ka robër të Zotit të cilët sa herë i luten Zotit, ia pranon menjëherë. Prej tyre është dhe Elberra ibn Malik.”


Në betejën e Jemames me Musejleme Elkedhab, muslimanët po hasnin shumë vështirësi. Një nga muslimanët iu drejtua Elberra ibn Malikut dhe i tha:”Profeti ka thënë që ty të pranohet lutja. Përse nuk lutesh që të na ndihmojë Zoti?!” Në ato çaste, Elberra ngriti duart drejt qiellit dhe tha:”O Zot, unë të kërkoj që të na ndihmosh sot dhe të më bësh mua dëshmorin e parë!” Nuk kaluan veçse disa çaste dhe Elberra ibn Malik bie dëshmor dhe ishin muslimanët ata që e fituan betejën.


Në kohën e Kalifatit të tij, Umer ibnul Hattabi dërgon një ushtri në drejtim të romakëve. Para se të takoheshin dy ushtritë, ushtria muslimane kishte dy alternativa, të luftonte në fushë të hapur apo të mbrohej në një mal aty pranë. Në këtë kohë, Umeri kishte hypur në minber për të mbajtur hytben dhe teksa fliste, thërret:”Tek mali, tek mali!” Pasi u kthye ushtria muslimane, muslimanët i pyetën se si kishin fituar. Komandanti musliman u përgjigj:”Dëgjuam zërin e Umerit që na këshilloi të luftonim nga mali dhe ashtu vepruam dhe fituam.”


Ne muslimanët besojmë në ekuilibrat mes shpirtërores dhe materiales, kurse perëndimi sot nuk beson veçse materialen. Ne nuk kemi asnjë problem që të besojmë në mrekulli (keramete) të tilla, nëse ato përcillen deri tek ne në rrugë të sigurta.


Një herë, tek Uthman ibnu Affani hyri një person. Me ta parë Uthmani, tha:”Ka prej jush, që hyjnë me shenja të imoralitetit në sy!” Burri që sapo kishte hyrë, kishte parë me epsh një grua në rrugë. I befasuar nga këto fjalë, burri i tha:”çfarë është kjo o prijës i besimtarëve? A të vijnë shpallje hyjnore, pas të dërguarit të


Zotit?!” Uthmani a.s ia ktheu:”Jo. Por ruhuni nga mendjemprehtësia e besimtarit, pasi ai shikon me dritën e Zotit.”


Ebu Musa El-eshari tregon:”Një ditë teksa ecja rrugëve të Bagdadit, pashë një zjarr të madh i cili kishte djegur të gjithë fermat e palmave të qytetit, përveç njërës që ndodhej në mes. Pyeta rreth pronarit të fermës që kishte mbetur e padjegur dhe pashë që ishte një njeri që nuk e njihja. Kur e pyeta mbi shkakun se si ka mundësi që nuk ishte djegur ferma e tij, ai më tha:”I kërkova Zotit të Madhëruar që të mos lejojë të digjet dhe nuk u dogj.” Ebu Musa El-eshari buzëqeshi dhe tha:”Ka robër të Zotit të cilët sa herë i luten Zotit, ia pranon menjëherë.”


Profeti a.s i tha një herë Umer ibnul Hatabit dhe Ali ibnu Ebi Talibit:”Do vijë një burrë nga Jemeni, që quhet Uvejs Elkarnij. Ai ka një nënë të cilën e respekton shumë. Nëse mundeni t’i kërkoni që të lutet dhe të kërkojë falje për ju, bëjeni!” Këto fjalë profetia.s ua thonte shokëve të tij!


Umer ibnul Hatabit dhe Ali ibnu Ebi Talibi, në çdo sezon haxhi e kërkonin Uvejsin mes haxhillarëve të Jemenit. Më në fund e gjetën dhe i kërkuan të lutej dhe të kërkonte falje për ta.


Një grua Errebia bintu Nadr e qëlloi në vajzë dhe i theu dhëmbët e parë. Ajo i ofroi familjes së vajzës shumën e caktuar si kompensim për dhëmbët e thyer, por ajo refuzoi dhe kërkoi që Errebias t’i thyhen dhëmbët sipas drejtësisë. Errebia bintu nadr rridhte nga familjet më të fisme në Medine. Vëllai i saj, Enes ibn Nadr që i pranoheshin lutjet, ngriti duart drejt qiellit dhe tha:”O Zot, unë të lutem që të mos thyet dhëmbi i Errebia bintu Nadr.” Në ato çaste vjen vajza me familjen e saj dhe i thonë që e kemi falur.






v Koncepti i kerametit (mrekullive dhe gjërave të pazakonta që u ndodhin njerëzve të dashur të Zotit).


Shumë njerëz mendojnë që të jesh nga evlijatë e Zotit, duhet që patjetër të të ndodhin mrekulli dhe keramete të pazakonta. Ajo që duam të theksojmë në këtë kontekst, është se kerametet janë të pamohueshme. Por që dikujt t’i ndodhin keramete, duhet të plotësojë një kusht të rëndësishëm; Të jenë veprat e tij, konform Kuranit dhe traditës profetike. Këtë e themi pasi shumë fallxhorë, magjistarë, mashtrues… përdorin ndodhi të pazakonta dhe mashtrojnë njerëzit duke u hequr dhe shtirur si evlija dhe njerëz të mirë. Këto fjalë ua adresojmë në radhë të parë grave, pasi bien viktima të fallxhorëve të cilët gjoja u parashikojnë fatin dhe ato mendojnë se gjëra të tilla janë keramete dhe se këto njerëz janë evlija.


Imam Shafiu thotë:”Nëse shihni një njeri duke fluturuar në qiell, ose duke ecur mbi ujë, mos e besoni derisa të siguroheni se është konform Kuranit dhe traditës profetike!”


Këtu futet namazi i tij, morali, mënyra e komunikimit, adhurimet, me çfarë i urdhëron njerëzit, çfarë u ndalon të veprojnë, çfarë vepron vetë... Kështu kriteri kryesor i kerameteve, është që të jenë konform Kuranit dhe traditës profetike.


Për këtë, disa të ditur kanë thënë:”Nuk është evlija ai që fluturon në qiell dhe ecën mbi ujë, por evlija është ai të cilin e gjen tek hallalli dhe nuk e shikon tek harami.”


Kur i thanë një të dituri se filani ecën mbi ujë, ai tha:”Balenat janë më të mira, pasi zhyten dhe nën ujë.” Përsëri i thanë se ai edhe fluturon, por përgjigja përsëri i ishte:”Zogjtë janë më të mirë se ai.” “Ai shkon në Qabe, kryen tavafin dhe sajin dhe kthehet për disa sekonda.” I dituri iu përgjigj:”Edhe shejtani e bredh të gjithë tokën për disa sekonda!”






v A mund të jetë një njeri i zakontë një nga njerëzit e dashur të Zotit (velij)?


Nuk është e thënë që të jesh evlija, të të ndodhin patjetër keramete që e vërtetojnë këtë. Mrekullitë janë dy llojesh, “muxhize” të cilat janë vetëm për profetët, me qëllim që të faktohet se janë profetë të dërguar nga Zoti. Ky lloj mrekullish, duhet patjetër që të shfaqet para publikut, pasi janë tregues të vërtetësisë së profetëve. Kurse lloji tjetër i mrekullive “kerametet” janë për njerëzit e tjerë dhe janë tregues që Zoti i don këto njerëz. Këto lloj mrekullish mund të shfaqen për ti parë njerëzit dhe mund të mos shfaqen. Nëse shfaqen, është tregues që Zoti të don. Nëse nuk shfaqen, bëhet me qëllim që mos të të pëlqejë vetja. Ti mund të jesh evlija dhe të mos e dish diçka të tillë. Evlija mund të jetë një vajzë njëzet vjeçare, një burrë apo grua 40-50 apo 60 vjeçare, mund të jetë një njeri krejtësisht i zakonshëm. Një njeri i zakonshëm mund të jetë evlija edhe pse nuk e din, edhe pse nuk i shfaqen keramete.






v Çfarë duhet të bëj, që Zoti të më zgjedhë mua të jem nga të dashurit (evlijatë) e Tij?


A është e mundur që unë të jem nga evlijatë e Zotit? A është e mundur që një student të jetë nga evlijatë e Zotit? A mundet që një i moshuar të jetë nga evlijatë?


Padyshim që kushdo mund të jetë nga evlijatë e Zotit. Për të arritur një gradë të tillë, duhet që të plotësohen disa kritere, të cilat i përmend një ajet Kurani.


“Me të vërtetë që evlijatë e Zotit nuk kanë frikë dhe nuk brengosen. Ata janë ata që besuan dhe ishin të devotshëm.” (Junus 62)


Që të besosh, do të thotë të besosh në gjashtë shtyllat e besimit; Të besosh Zotin, melekët e Tij, librat, profetët, Ditën e Kijametit dhe se gjithçka ndodh, e mirë ose e keqe, ndodh sipas caktimit të Tij.


Kurse devotshmëria është që të të gjejë Zoti atje ku të ka urdhëruar dhe të mos të të gjejë në ato vepra që t’i ka ndaluar t’i veprosh. Nëse të ka urdhëruar të respektosh prindërit, të të gjejë duke u puthur dorën dhe duke u dëgjuar fjalën. Të ka urdhëruar të falësh namazin, të të gjejë të rregullt në kryerjen e tij. Të ka ndaluar të marrësh pasuri në rrugë haram, mos të të gjejë asnjë qindarkë haram në xhep. Nëse i plotëson këto dy kritere, je nga evlijatë e Zotit. Ajo që të duhet të bësh që të jesh nga evlijatë dhe njerëzit e dashur dhe të preferuar të Zotit, është që të plotësosh këto dy kritere.


Dikush mund të thotë se është e pamundur që të jesh 100 % i devotshëm, është e pamundur që njeriu të mos bëjë gabime. Padyshim që Zoti e njeh natyrën e njeriut dhe për këtë thotë:”Kijeni frikë ndëshkimin e Zotit sa të mundeni!” (Tegabun 16) E rëndësishme është që shumicën e veprave t’i kesh të mira. E rëndësishme është që shumicën e kohës, ta kesh të zënë me vepra që e gëzojnë dhe kënaqin Zotin. E rëndësishme është që të duash dhe të përpiqesh të afrohesh sa më shumë me Zotin. Thotë Zoti në një hadith Kudsij:”Do të vazhdojë robi Im të afrohet ndaj Meje me namaze nafile derisa ta dua. Nëse e dua do të jem dëgjimi i tij që dëgjon, do të jem shikimi i tij që shikon, do jem dora e tij që prek me të dhe do të jem këmba e tij që ecën me të. Nëse do më kërkojë diçka do ia jap. Nëse kërkon mbrojtjen Time, do e mbroj.”


Deri tani ka qenë përhapur ideja se të jesh evlija, është një gradë e cila u takon shokëve të profetit a.s dhe njerëzve shumë të ditur. Por ajetet e Kuranit dhe hadithet e profetit a.s, tregojnë se çdo musliman mundet të jetë evlija nëse plotëson dy kriteret e mësipërm. Uvejs Elkarnij, edhe pse nuk ishte nga shokët e profetit a.s, vetë profeti a.s i urdhëronte Umerin dhe Aliun që t’i kërkojnë të lutet dhe të kërkojë falje për ta.


A nuk ia vlen të jesh ambicioz dhe të kërkosh ta arrish një gradë të tillë o vëlla dhe o motër? Përse të mos konkurrosh që të jesh numri një në adhurimin dhe përkushtimin ndaj Zotit të Madhëruar? Përse të mos duash të bëhesh një nga evlijatë e Tij? Një gradë e tillë është e disponueshme për këdo që dëshiron ta arrijë.


Që të jesh evlija, duhet të kesh parasysh katër pika praktike dhe të rëndësishme:


E para, është devotshmëria. E dyta, kryerja e farzeve dhe obligimeve të caktuara nga Zoti. E treta është kryerja e nafileve. Kurse e katërta, është që të kujdesesh për njerëzit e vobekët. Kujdesu për një të varfër, kujdesu për një jetim, kujdesu për një grua të ve. Kujdesu për njerëzit e vobekët, me qëllim që të kujdeset vetë Zoti i Madhëruar për ty.


Të jesh evlija, do të thotë të adhurosh dhe t’i përkushtohesh Zotit dhe pararelisht të jesh bamirës dhe të punosh për një jetë më të mirë për vete dhe për të tjerët. Koncepti i të qenit evlija, është koncept i shtrembër nëse mendohet si një njeri i mbyllur në xhami dhe nuk ka haber nga kjo botë.


Për të gjithë ata prindër që kanë përgjegjësinë për t’u kujdesur për fëmijët dhe edukimin e tyre, të gjithë ata qeveritarë të cilët kanë përgjegjësinë të kujdesen për popullin, të gjithë ata drejtues institucionesh dhe fabrikash që kanë përgjegjësi të kujdesen për punëtorët dhe konsumatorët e tyre... thotë profeti Muhamed a.s për të gjithë këto:”çdo person të cilit i ngarkohet një përgjegjësi ndaj muslimanëve dhe ai nuk lodhet dhe përpiqet sinqerisht për mirëqenien e tyre, ai nuk do të jetë me ta në xhenet.”


E rëndë tek Zoti është dhe ajo që bën një njeri me post të lartë, që emëron në funksione të ndryshme njerëz të paaftë, edhe pse njerëzit e kualifikuar dhe me eksperiencë janë të pranishëm. Thotë profeti Muhamed a.s:”Kushdo që është caktuar në një post mes muslimanëve dhe emëron njerëz me kualifikim të ulët, edhe pse ka të tjerë me kualifikim më të lartë, ai ka tradhëtuar Zotin dhe të dërguarin e Tij.”


Nëse e përjeton këtë hadith siç duhet, do e kesh të pamundur të favorizosh të afërmit dhe njerëzit me të cilët të lidhin interesa personale.


Shkoi Ebu Dherri dhe i kërkoi profetit a.s që t’i japë postin e guvernatorit të një qyteti. Profeti a.s i tha:”O Ebu Dherr, ti je i dobët dhe diçka e tillë është amanet. Ajo (posti) Ditën e Kijametit do të jetë zhgënjim dhe pendim, përveç një njeriu që e ka marrë me të drejtë.”


Tregon Umeri (r.a) se Ebu Bekri gjatë kohës që ishte udhëheqës i muslimanëve, çdo ditë pas faljes së sabahut shkonte në një drejtim të kundert me atë të shtëpisë së tij. Një ditë i shkova pas tij dhe e pashë që hyri tek një shtëpi përdhese dhe më pas doli. Hyra brenda në shtëpi dhe gjeta një plakë të verbër, të cilën e pyeta se cili ishte ai që doli pak më parë. Ajo më tha se nuk e njihte, por që vinte çdo ditë dhe pastronte shtëpinë e saj në atë orar. Atëherë thashë me vete:”I ke lodhur udhëheqësit që do të vijnë pas teje o Ebu Bekr.”


Kalojnë vite, vdes Ebu Bekri dhe në postin e Halifes së muslimanëve vjen Umeri. Një ditë, teksa kalonte rrugës, shikon një karvan dhe aty pranë takohet me Abdurrahman ibnu Auf. Me tu takuar, i thotë:”O Abdurrahman, ç’mendon që të qëndrojmë sonte bashkë për të ruajtur këtë karvan, për hatër të Zotit?”!


Të dy bien dakort dhe në darkë shkojnë të ruajnë karvanin. Teksa qëndronin natën, dëgjojnë të qarët e një foshnje. Umeri u afrua tek shtëpia dhe i thirri nënës që t’i japë të pijë dhe ta vërë të flejë. Diçka e tillë u përsërit disa herë, derisa në fund, nëna nga brenda i thirri:”Umer ibnul Hattabi jep ndihma për fëmijët që ushqehen me ushqim dhe nuk jep për ato që ushqehen me qumësht gjiri.” Umeri kishte nxjerrë një ligj ku u jepeshin ndihma ushqimore të gjithë fëmijëve që ishin ndarë nga qumështi i gjirit dhe kjo nënë përpiqej ta ushqejë fëmijën e saj me ushqime, duke e ndarë nga gjiri. Kur e dëgjoi këtë fjalë Umeri, tha me vete:” I mjeri ti o Umer, sa fëmijë muslimanësh kanë vuajtur prej teje!” Menjëherë thirri Abdurrahmanin dhe e urdhëroi që të nxjerrë tellallin në rrugë dhe të lajmërojë se që ditën që lind një fëmijë, shteti islam do i japë ndihma ushqimore.


Kur fali namazin e sabahut, të pranishmit e panë që qau shumë gjatë namazit. Pasi përfundoi namazin, ai ngrit duart lart dhe lutej:”O Zot më fal dhe ma prano pendimin!”


Ky shembull është model për të gjithë ne. Nuk ka nevojë që të presim derisa të bëhemi udhëheqës shteti me qëllim që të tregohemi bamirës dhe të kujdesemi për të vuajturit. Kudo që të ndodhesh, mund të kujdesesh për ato që ke në vartësinë tënde.


Umer ibnul Hattabi, e ndjente përgjegjësinë që kishte për popullsinë dhe thoshte:”Nëse do të rrëzohet një mushkë në Bagdad, Zoti do më kërkojë llogari Ditën e Kijametit, përse nuk ia kisha rregulluar rrugën!”

[ORIONI]

Rruga për njohjen e Allahut, është njohja e emrave dhe cilësive të Tij.

Në qoftëse robërit dëshirojnë të njohin Zotin e tyre dhe të shtojnë dijen e tyre rreth Tij, nuk kanëë rrugë tjetër, përveçse ta njohin Atë me anë të argumenteve të sheriatit, që e përshkruajnë atë dhe i deklarojnë emrat dhe veprat e Tij, sepse Allahu nuk shikohet në këtë botë.

Shikoje fjalën e Allahut ku na bën të njohur veten e Tij :
"Allahu është Ai i Cili nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Tij. Ai është El Haj-ju El Kaj-jum (i Përjetëshmi, i Pafillim dhe i Pambarim, Mbajtësi dhe Mbrojtësi i gjithçkaje që ekziston). As kotje as gjumë nuk e kap Atë, e Atij është çdo gjë në qiej dhe në tokë. Kush është ai që mund të ndërmjetësojë tek Ai përveçse me lejen e Tij. Ai di se çfarë u ndodh krijesave të Tij në këtë botë dhe çfarë do t'u ndodhë atyre në botën tjetër. Ata kurrë nuk do të përfshijnë ndonjë gjë nga dija e Tij, përveç asaj që Ai dëshiron. El Kurrsij-ja e Tij përfshin qiejt dhe tokën. Ai nuk ndjen aspak lodhje në ruajtjen dhe në mbrojtjen e tyre. Ai është më i Larti, më Madhështori" [El Bekare: 255].
Ky ajet njihet me emrin : " Ajetul Kursijj". Ai është ajeti me i madh i Kur’anit siç ka ardhur në hadith të saktë. mbi madhështinë e këtij ajeti, dijetarët kanë thënë: " Ai përmban besimin e drejtë në adhurimin e Allahut dhe në emrat e cilësitë e Tij.”. Për më gjërë, shiko hadithet që ka përmëndur Ibnu Kethiri mbi komentimin e këtij ajeti, si dhe shpjegimin që i ka bërë.

Shiko gjithashtu tre ajetet e fundit të sures Hashër:
"Allahu është Ai, veç të Cilit nuk ka të adhuruar tjetër të merituar, por vetëm Ai, i Gjithëdituri i gajbit (i çdo të fshehte dhe të panjohure) dhe të shfaqurës (i çdo të njohure). Ai është Gjithmëshirshmi, Mëshirploti. * Allahu është Ai përveç të Cilit nuk ka të adhuruar tjetër të merituar, por vetëm Ai, Mbizotëruesi, i Shenjti, i Gjthpërsosuri pa asnjë të metë, Gjithëdhuruesi i sigurisë (besimit), Gjithëvëzhguesi mbi krijesat e Tij,i Gjithfuqishmi, Urdhëruesi i Papërballueshëm, më i Larti Suprem. Lavdi i qoftë Atij. I Lartë është Ai nga gjithë çfarë i mveshin dhe i bashkojnë Atij. *Ai është Allahu, Gjithëkrijuesi, Shpikësi i pashembullt i çdo gjëje, Formësuesi i gjithçkaje. Të Tij janë emrat më të bukur dhe më të lartë. Gjithë çështë në qiej dhe në tokë lavdërojnë Atë. Dhe Ai është i Gjithëfuqishmi, më i Urti Gjithgjykues." [Hashër: 22-24]

Shiko çfarë thotë Allahu për veprat e Tij në Univers: “A nuk e kanë ditur ata që mohojnë se qielli dhe toka ishin të bashkuara,pastaj ne i ndamë ata?dhe ne kemi bërë çdo gjë të gjallë, çdo lloj gjallese prej ujit. A nuk do të besojnë atëherë,pra? Ne kemi vendosur në tokë male të qëndrueshëm, se përndryshe ajo do të dridhej me gjithë ta: Ne vendosëm në të edhe vend kalime të gjëra (qafa malesh) për ta për të kaluar, që të mund të udhëzohen. Ne e kemi bërë qiellin çati, të sigurtë dhe të mbrojtur më së miri, megjithëatë ata u kthejnë shpinën shenjave të tij (dielli, hëna, yjet erërat, retëe tjer)” [El Enbija 30 – 33.]

Kur e pyeti Faraoni Musain për Zotin e Tij që e ka dërguar tek njerëzit. Musai ia bëri të njohur atij Zotin me anë të emrave, cilësive dhe veprave të Tij. “Faraoni tha: E çfarë është Zoti i botëve. Musai u tha: Zoti i qiejve dhe i tokës dhe i gjithçkaje që ndodhet ndërmjet tyre, nëse kërkopni të bindeni plotësisht. Faraoni u tha njerëzve përreth tij :A nuk e dëgjoni se çfar thotë? Musai u tha: Zoti juaj dhe Zoti i baballarëve tuaj të parë! Faraoni tha vërtetë që i Dërguari juaj që është sjellë tek ju është i çmendur! Musai u tha : Zoti i lindjes dhe i perëndimit dhe i gjithçkaje që ndodhet ndërmjet tyre, veç sikur ta kuptoni!” [Esh shuara 23- 28.]

Tekstet e sheriatit, që kanë ardhur në lidhje me këtë teme janë të shumtë. Madje i gjith Kur’ani bën fjalë për Allahun. Thelbin e mesazheve të larta qiellore, Kur’ani e ka përmbledhur në një ajet.

"Ne nuk dërguam asnjë të dërguar para teje e të mos i kemi shpallur atij se ; nuk ka Zot tjetër përveç Meje, pra më adhuroni" [ El Enbija: 25]

Allahu i Lartësuar ka thënë, duke përmbledhur thelbin e asaj që ia shpalli të Dërguarit Tij Muhamedit: “Thuaju: Mua më është shpallur se i adhuruari juaj është një i adhuruar i vetëm. A do ti nënshtroheni Atij pra.” [El Enbija: 108]

Robërit nuk munden që ta konceptojnë realitetin e adhurimit, ta zbatojnë atë në fjalët dhe punët e tyre, në qoftëse nuk do të njohin cilësitë e Krijuesit të Lartësuar .

Nga kjo që sqaruam arrrijmë të njohim krimin e madh që e kanë bërë ata që mohojnë cilësitë e Allahut, emrat e Tij dhe veprat e Tij ose diçka prej tyre. Sepse në këtë mënyrë ata bllokojnë rrugën e njohjes së Allahut.

E dyta:

Pastrimi i shpirtërave dhe edukimi i tyre, që të adhurojnë Allahun një, të vetëm.

Mesazhet e zbritura nga Allahu, synojnë të rregullojnë gjendjen e njeriun dhe rruga e rregullimit është, që të edukohen robërit në adhurimin e Allahut. Çelësi, me të cilin hapën të Dërguarit zemrat e njerëzve, ishin ajetet e Allahut, të cilat flisnin rreth Zotit të tyre dhe i lidhnin zemrat e tyre me Të. Kështu drejtohen zemrat dhe fytyrat e robërve, për tek një Zot i vetëm.

Boshti rreth të cilit, sillet i gjithë Kur’ani, është përmbledhja e cilësive të Allahut, përmbledhja e veprave të Tij në univers, sqarimi i Madhërisë së Allahut, ftimi i njerëzve për t’iu përgjigjur ligjeve të Allahut dhe për t’iu larguar gjërave që tërheqin zemërimin e Allahut si dhe sqarimi i shpërblimit, që ua jep Allahu atyre që i binden dhe ndëshkimin, me të cilin do të ndëshkojë të ata që e kundërshtojnë.
Ky diskutim sikurse ka ardhur në Kur’an, ka qënë dhe do të jetë faktori që lëviz zemrat, trondit nefset ( vetet ) dhe zhduk ndyrësirat dhe pisllëqet, që pengojnë nga e mira.

Lexoje fjalën e Allahut, e cila tregon për ndikimin që lënë, në shpirtrat e të mirëve të umetit, këta ajete të zbritura nga Allahu: “Allahu zbriti fjalët më të shkëlqyera, një Libër pjesët e të cilit i përngjasin njëra-tjetrës, në mirësi e vërtetëtsi, shpesh i përsëritur. Lëkurat e atyre që kanë frikë zotin e tyre, dridhen prej tij. Pastaj lëkura dhe zemra e tyre, zbutet me kujtimin e Allahut “.[Ez Zumer: 23]

Njohja e emrave dhe cilësive të Allahut, të mbron nga rrëshqitja në gabime, të ngren pas rënies në gabim (gjynah) të hap derën e shpresës, të ndihmon për durim dhe të mbron nga pesimizmi dhe dembelizmi.

Zemrat e njerëzve, ndoshta dëshirojnë të veprojnë gjynahe, por kur kujtojnë se Allahu i sheh dhe se do të dalin para Tij, tërhiqen dhe largohen nga gjynahu. Njeriu bie në gjynah pastaj kujton mëshirën e madhe të Allahut dhe nuk vazhdon në veprimin e gjynahut, nuk zhytet më shumë në rrugën e shkatërrimit, por kthehet tek Zoti i Tij, i Cili e pranon teuben (pendimin) e robërve dhe i mëshiron ata.

Robin e prekin fatkeqësira dhe gjëra të urryera, por ai nuk shqetësohet dhe nuk shfaq panik. I mbështetet Allahut dhe i përballon gjërat e urryera me zemër të kënaqur. Ibnul Kajim ka thënë: "Prej sekreteve të Kur'anit të madhërishëm, është se ai u drejtohet njerëzve, me shprehje të cilat u shfaqin Zotin e Lartësuar njerëzve, nëpërmjet cilësive të Tij. Në disa ajete, Allahu u shfaqet njerëzve, me anë të cilësive të madhërisë dhe të lartësisë. Këta i bëjnë njerëzit, që të nënshtrohen, tu thyhen zemrat, ti drejtohen Atij me zëra të përkushtuar dhe tu shkrihet mendjemadhësia, siç shkrihet kripa në ujë.

Në disa ajete u shfaqet me anë të cilësive të bukurisë dhe përkryerjes, të cilat tregojnë për bukurinë dhe përkryerjen e qënies. Kjo bën që njerëzit ta duan Allahun, me të gjithë fuqinë e dashurisë, që kanë sipas njohurive të tyre rreth bukurisë dhe përkryerjes, së cilësive të Allahut. Kështu që zemra e robit, boshatiset nga çdo gjë tjetër, përveç dashurisë për Allahun.

Kur u shfaqet me anë të cilësive të mëshirës, bamirësisë dhe butësisë, lëviz fuqia e shpresës nga zemrat e robërve dhe angazhohen për të punuar sa më shumë, që të arrijnë mirësitë e Allahut.

Kur u shfaqet me cilësitë e drejtësisë, hakmarrjes, zemërimit, urrejtjes dhe ndëshkimit, frenohet nefsi që urdhëron për të keqe, dobësohet fuqia e tij për epsh, zemërim,lojë dhe lakmi për haram dhe i shtohet frika, nga ndëshkimi i Allahut.

Kur u shfaqet Allahu me anë të cilësive të urdhërimit, ndalimit, besës, porosisë, dërgimit të të dërguarve, zbritjes së librave dhe ligjvënies. Atëherë lëviz dëshira dhe fuqia e robërve për të zbatuar, për të përcjellë të vërtetën dhe për të besuar lajmet me të cilët kanë ardhur të Dërguarit.

Kur u shfaqet me anë të cilësive të dëgjimit, shikimit dhe dijes, rigjallërohet dhe aktivizohet tek robi, fuqia e turpit. Ai turpërohet nga Zoti i tij, që ta shikojë atë që e urren Ai, ose të dëgjojë atë që e urren Ai, ose të fshehë në zemrën e tij atë që e bën të urryer tek Allahu. Kështuqë do të bëhen lëvizjet, thëniet dhe mendimet e Tij, sipas kritereve dhe standarteve të sheriatit.

Kur u shfaqet me anë të cilësive të mjaftimit, dashurisë, rregullimit të gjërave në interes të tyre, shmangies se fatkeqësive prej tyre, ndihmimit të të dashurve të Tij dhe mbrojtjes se tyre, rigjallërohet tek robi fuqia per t’iu mbështetur Allahut, për ti dorëzuar, sukseset dhe rezultatet e punëve në dorë të Tij dhe për tu kënaqur me atë që e vepron Allahu ndaj robit .

E treta:

Njohuria me e lartë, ndër të gjitha njohuritë, është njohja e Allahut.

Që në të kaluarën, po ashtu edhe në të tashmen, njerëzit kanë patur zell të madh për dituri dhe njohuri. Ata kërkojnë nëpër gërmadha dhe shpella, për të njohur ngjarjet e popujve të kaluar dhe gjendjet e tyre. Studiojnë profecitë që flasin për të fshehtën, që të njohin ngjarjet që do të ndodhin. Shpikin satelitë për të njohur yjet dhe planetet, madje kanë dërguar anijet kozmike, të cilat ecin në hapësirë për të mbajtur njerëz apo mjete, që të zbulojnë universin dhe të sqarojnë atë që nuk dihet rreth tij.

Njerëzit kanë hulumtuar tokën, malet, kodrat, shtresat e tokës. Janë zhytur në dete, për të njohur kafshët dhe sekretet, që gjënden në ta. Kanë studiuar përbërjen e njeriut, bimëve dhe kafshëve. Ata kanë përpiluar libra, për të regjistruar njohuritë, që kanë marrë gjatë kohëravë dhe kanë shkruajtur shkencat e ndryeshme, si historinë, gjeografinë, astronominë, kiminë, fizikën, mjekësinë etj..

Përderisa lartësia e njohurisë, është sipas lartësisë së të njohurës, atëherë padyshim njohuritë që na bëjnë të njohur Zotin tonë, janë njohuritë më të larta. Ai që ka dituri dhe njohuri rreth Allahut, është më i mirë se ai që ka njohuri rreth yjeve, shtresave të tokës, njerëzve, kafshëve e tjerë.

Ka thënë Ibnul Arabi (Allahu e mëshiroftë): "Lartësia e dijes, është sipas lartësisë së të diturës. Krijuesi është më i larti i gjërave të ditura, si rrjedhojë dituria rreth emrave të Tij, është dituria më e lartë.".

Islami i fton pasuesit e Tij për dituri, vëzhgim dhe hulumtim në univers. Por ai i shan ata që dituria e tyre, qëndron në kufijt e jetës dhe nuk i kalon kufijt e jetës, për të njohur Krijuesin e jetës dhe për të kuptuar qëllimin e krijimit të jetës dhe gjallesave.

Allahu i Lartësuar ka thënë: Ata dinë vetëm pamjen e jashtme të jetës së kësaj bote dhe janë krejt të pavëmendshëm, për fundin e punëve në Jetën e Përtejme.” [Err-Rrum: 7]

Nëqoftëse njohuritë fetare, janë njohuritë më të mira dhe më të larta, padyshim se njohuria, që na bën të njohur Zotin tonë, është më e larta ndër të gjitha njohuritë. Prandaj ajetet, që na japin njohuri rreth Allahut, emrave dhe cilësive të Tij, janë ajetet më të mira të Kur’anit. Ajeti El Kursij, sikurqë është përcjellë në hadith të saktë, është ajeti më i mirë në librin e Allahut. Sureja Ihlas, është e barabartë me një të tretën e Kur’anit. Këta ajete nuk janë madhëruar, përveçse nga fakti që bëjnë fjalë, për Allahun, të Adhuruarin e vetëm me të drejtë.

E katërta:

Njohja e emrave dhe cilësive të Allahut, është origjina (baza) për njohjen e çdo gjëje tjetër.

Allahu i Lartësuar, është Krijuesi i çdo gjëje dhe Ai është Urdhëruesi, që jep urdhërat "El keumij-jeh" për krijimin dhe formimin e gjërave, si dhe urdhërat fetare, që duhet të zbatohen siç ka thënë Allahu në Kur’an: " Padyshim që i Tij është Krijimi dhe Komandimi ( urdhërimi). [El A'raf: 54]

Kështu, ai që nuk e njeh Allahun, me anë të emrave dhe cilësive të Tij, ai nuk njeh origjinën e krijimit dhe urdhërimit. Pra nuk njeh bazën për të njohur çdo gjë tjetër përveç Allahut.

E pesta:

Shtimi i Besimit.


Besimi shtohet me dije dhe me punë. Sa më shumë që të njohë robi rreth Allahut dhe ajeteve te Tij, aq më shumë i shtohet besimi. Po kështu kur robi i përgjigjet urdhërave të Allahut, i shtohet besimi.

Besimi sikurse shtohet me dije dhe me punë, ai pakësohet për shkak të mangësisë së dijes dhe të punës. Allahu i lartësuar ka thënë: Sa herë zbret ndonjë sure, disa prej tyre (hipokritëve) thonë: Cilit prej jush iu shtua besimi? Sa për ata që besojnë ajo e ka shtuar besimin e tyre dhe ndjejnë kënaqësi. Por sa për ata në zemrat e të cilëve ka sëmundje (medyshije, mosbesim, hipokrizi), ajo do të shtojë dyshim e mosbesim në mosbesimin e tyre. [Et-Teube: 124- 125]

Besimtarët i besojnë ajetet e zbritura të Allahut dhe njohuritë e ligjet, që përmbajnë dhe vendosin të zbatojnë atë që ftohen për t’a zbatuar. Kjo padyshim ua shton besimin. Ndërsa munafikëve ua shton kufrin, ngaqë ata përgënjeshtrojnë dhe nuk pranojnë t’i përgjigjen Allahut.

Nuk ka dyshim se Emrat dhe Cilësitë e Allhut janë prej gjërave më të madhërishme që kanë sqaruar argumentat fetare. Kështu, ai që beson, kupton domethënien e tyre dhe punon sipas saj, atij i shtohet besimi shumë.


E gjashta:

Ai që mëson përmëndësh, emrat e Allahut, kupton domethënien e tyre dhe punon sipas domethënies së tyre merr shpërblim të madh.

Ebu Hurejre ka transmetuar se i Dërguari i Allahut ka thënë: "Vërtet Allahu ka nëntëdhjet e nëntë emra njëqind pa një emër, të cilët janë të tillë që kush i mëson përmendësh, e kupton se çdo të thonë dhe punon sipas domethënies së tyre hyn në xhenet.'' Transmeton Buhariu.

Ibnul Kajim ka thënë, se fjala “ihsa احصاء” që është përmendur në hadithin e Buharit: "Me të vërtet Allahu ka 99 emra të cilët kush u bën “ihsa احصاء” hyn në xhenet.”
Ka për qëllim tre kuptime:

1- Mësimi i këtyre emrave përmendësh. Siç ka ardhur në një transmetim tjetër: " Kush i mëson ato përmendësh hyn në xhennet".
2- Kuptimi i domethënieve të këtyre emrave.
3- Lutja e Allahut me këta emra dhe adhurimi i Tij, sipas domethënies së tyre.

E shtata:

Të madhërosh Allahun dhe ti lutesh Atij, me emrat e bukur dhe cilësitë e larta.

Emrat e bukur dhe cilësitë e larta të Allahut, tregojnë për Madhërinë e Allahut, prandaj emrat dhe cilësitë e Allahut, janë të shumtë. Përderisa emrat e Allahut dhe cilësitë e Tij u tregojnë robërve madhërinë e Krijuesit dhe përkryerjen e Tij, nuk ka dyshim se ata janë rruga më e madhërishme, që e marrin robërit për madhërimin dhe lutjen e Allahut.

Allahu i Lartësuar na ka urdhëruar në Kur’an, që t’i lutemi Atij, me anë të emrave të Tij të bukur. Ai ka thënë: “Dhe të Allahut janë të gjithë emrat më të bukur, kështu që luteni Atë me ta...” [Al-A’raf: 180]

Lutja më madheshtore, me të cilën robi i drejtohet Allahut është, t’i lutet me emrat e Tij të bukur. Allahu ka thënë: “Dhe të Allahut janë të gjithë emrat më të bukur, kështu që luteni Atë me ta...” [Al-A’raf: 180]
Prandaj prej rregullave të lutjes është, që robi të lutet me anë të emrave të bukur. Madje nuk plotësohet besimi në emrat e bukur të Allahut, derisa robi të lusë Allahut me ta.

Lutja është dy llojesh: Dua’ul mes’eletu (lutja e kërkimit) si dhe duaja e adhurimit dhe e lavdërimit “duaul ibadeti ve thena دعاء العبادة و الثناء.”

Duaja e kërkimit (duaul meseleti) është: “të kërkojë robi arritjen e asaj që që i bën dobi dhe largimin e shmangien e asaj që i bën dëm”. Përsa i përket emrave të bukur të Allahut “duaul meseleti” (lutja e kërkimit) bëhet duke i kërkuar Allahut, në çdo kërkesë apo nevojë që e kemi, me emrin që i përshtatet asaj nevoje (kërkese). Gjithashtu duke iu drejtuar Allahut me anë të emrave të Tij të bukur në lutje, si për shembull lutja e robit: “O Allah më fal mua dhe më mëshiro se vërtetë Ti je Mëkatfalës, Mëshirbërës.” Kështu na kanë ardhur lutjet në Kur’an dhe Sunnet, si p.sh. fjala e Allahut: "Zoti ynë mos i bën zemrat tona të shmangen nga e vërteta pasi Ti na ke udhëzuar dhe na dhuro mëshirë nga mëshira Jote. Vërtetë Ti je Dhuruesi më i Madh (El-Uehab)." [Al-Imran 8]

Gjithashtu lutja, të cilën Profeti alejhi selam, ia mësoi Aishes që ta thonte në natën e kadrit: “O Allah Ti je Falës. E do faljen e gabimeve e të gjynaheve prandaj më fal mua.” Transmeton Tërmidhiu dhe të tjerë dhe hadithi është i saktë.

Duaja e adhurimit (duaul ibadeti), do të thotë që ta adhurosh Allahun dhe ta lavdërosh Atë, me anë të emrave të Tij të bukur. Pra ta adhurosh dhe ta lavdërosh Allahun me çdo emër të Tijin, sipas domethënies së tij. P.sh.Të pendohesh vazhdimisht sepse Ai është “et-Tevab”.
Të bësh dhikër vazhdimisht sepse Ai është Gjithëdëgjues “Es-Semië’-السميع”.

Ka thënë Ibnu Kajim El-Xheuzije:

"Me të vërtetë njeriu, që bën adhurimin më të përkryer ndaj Allahut, është ai i cili e adhuron Allahun, me të gjithë emrat e Tij, të cilët i dinë njerëzit.

Në temat e ardhëshme inshaAllahu do të kemi shumë ajete dhe hadithe të cilët përmbajnë madhërimin e Allahut me anë të emrave dhe cilësive të Tij si dhe lutjen me anë të emrave dhe cilësive të Tij.

E teta:

Njohja e Allahut në përputhshmëri me metodën e Kur’anit dhe të sunnetit të Profetit.

Është shkak për mëkëmbjen në tokë dhe devijimi nga kjo rrugë është shkak për humbje, poshtërim dhe dekadencë.
Njohja e Allahut të Lartësuar, konform metodës së Kura’nit dhe Sunnetit, e forcon besimin e drejtë në Allahun dhe i bën robërit të ecin në rrugen e drejtë. Ecja në rrugën e drejtë i afron robërit drejt Zotit të tyre. Kështuqë Allahu do të kënaqet me ta, do të zbresë mbi ta mirësitë e Tij dhe kjo do të bëhet shkak për triumfim, fitore dhe mëkëmbje të mulimanëve në tokë. Si rrjedhojë do të realizohet premtimi i Allahut të Lartësuar: ”Allahu u ka premtuar atyre nga mesi juaj, që besojne dhe punojnë mirësi e drejtësi, se Ai patjetër do t’u sigurojë atyre, vazhdimësi në tokë, ashtu siç jua siguroi Ai këtë atyre, përpara tyre dhe se ai do t’u sigurojë fuqinë për të zbatuar e permbushur fenë e tyre, të cilën Ai e ka zgjedhur për ta. Dhe padyshim që Ai, do t’u japë atyre në shkëmbim, siguri e ruajtje pas frikës së tyre. Këta besimtarë të më adhurojnë vetëm Mua dhe të mos bashkojnë gjë tjetër me Mua. Por kushdo që nuk beson pas kësaj, këta janë fasikunë (të pabindur).” [En-Nur: 55]

Nëqoftëse muslimanët, do të devijojnë nga e drejta, që Allahu ka pëlqyer për ta, kjo do të jetë padyshim shkak për rënien e sovranitetit dhe pushtetit të tyre si dhe mëkëmbjes së armiqve kundra tyre.

Argumentet e Kur’anit dhe Sunnetit tregojnë, që përhapja e kufrit, shirkut, bidadit moszbatimit të islamit të saktë dhe përçarja, është shkaku kryesor i prapambetjes dhe i poshtërimit.

Gjithashtu edhe ngjarjet tragjike, që i ka kaluar bota islame dhe vazhdon të jetë në shumë prej tyre, dëshmojnë se largimi nga islami i saktë dhe përhapja e koncepteve të gabuara rreth islamit është shkaku kryesor i tyre.
Ibnu Tejmija ka dhënë shembuj të shumtë, për pasojat shkatërruese të humbjeve, devijimeve, dhe bidateve në botën islame. Ai ka thënë se: “Qeverija ‘Umuuije’ ka rënë për shkak të bidatit të Xhaëd ibni Derhem i cili mohonte cilësitë e Aleut”.

Në fundin e shekullit të pestë të hixhrit, kryqëtarët filluan të pushtonin fiset ‘shame’ njëra pas tjetrës, derisa e morën “Bejtul Makdesin” dhe më pas e rrethuan Damaskun, kështuqë banorët e Shamit ishin në gjendjen më të rënduar, midis kafirëve të krishterë dhe hipokritëve ateistë.

Ibnu Tejmija në lidhje me këto ngjarje, ka sqaruar: “Shfaqja e hipokrizisë, bidateve dhe e shthurjes, gjëra që bien në kundërshtim me fenë e të dërguarve, ka qënë shkak për të sunduar armiqtë mbi muslimanët.”

Nga ana tjetër ai ka sqaruar, se si ka ndikuar shfaqja e devocionit fetar dhe ndjekja në mënyrë të përpikt e fesë, në kohën e Nured-din Eshehid dhe Salahud-din Ej-jubi për luftimin e “Elubejdij-jin”, renegatëve, njerësve të prishur dhe kryqëtarëve.

Dijetari i shekullit Albani (Allahu e mëshiroftë), pasi që ka sqaruar rëndësinë e besimit sipas asaj që ka ardhur në Kur’an dhe në Sunnetin e saktë ka thënë: “Shumica e davetçijve të Islamit sot, i lënë muslimanët të përçarë në idetë dhe mendimet e tyre dhe nuk interesohen për ti bashkuar në Islamin e saktë, që ka ardhur në Kur’an dhe Sunnetin e saktë. Disa prej tyre, kryesisht interesohen për t’i orientuar në sjelljen Islame dhe disa të tjerë nuk kanë punë tjetër përveçse t’i arsimojnë pasuesit e tyre në politikë, ekonomi dhe të tjera sfera, rreth të cilave vërtitet fjala e shumicës së shkrimtarëve sot. Ndërmjet tyre vërejmë njerëz, që nuk falin namazin dhe megjithatë ata pretendojnë, se do të krijojnë shoqërinë Islame dhe do të gjykojnë me ligjin e Allahut! Sa larg që janë! Padyshim që një shoqëri e tillë, ku do të gjykohet me ligjin e Allahut, nuk mund të realizohet, vetëm nëqoftë se propoganduesit do të fillojnë me atë që filloi i Dërguari i Allahut, duke ftuar në rrugë të Allahut sipas asaj që ka ardhur në Kur’an dhe që e ka sqaruar i Dërguari i Allahut.”

[ORIONI]

Nëntëdhjet e nëntë Emra të Allahut të marrë nga Kur’ani dhe Sunneti i saktë.

Pasi sqaruam në bazën e pestë, që 99 emrat e Allahut nuk janë përcaktuar (përmendur) në ndonjë hadith të saktë, do të përpiqemi që të përmendim 99 emra prej emrave që kanë ardhur në Kur’an dhe Sunnetin e saktë sipas principeve që i kanë vendosur dijetarët për marrjen e tytre nga Kur’ani dhe sunneti. Para se të fillojmë duhet të sqarojmë tri çështje:

1. Kemi përmendur që emrat e Allahut nuk janë të kufizuar me ndonjë numër të caktuar, sepse sikurqë ka ardhr në hadithin e Ibn Mesudit ka emra që i din vetëm Allahu dhe askush tjetër përveç Tij dhe ka emra që Allahu ia ka mësuar vetëm disa prej krijesave dhe jo të tjerëve. Pas të gjithë këtij sqarimi lind pyetja: Emrat e Allahut të përmendur në Kur’an dhe në sunnet (pa i llogaritur të tjerët), a janë të kufizuar me 99 apo janë më shumë? Dijetarët kanë dhënë dy mendime:
Mendimi i parë: Është që në Kur’anë dhe sunnet janë përmendur më shumë se 99 emra derisa Ibnul Arabi në “Ahkamul Kur’an” ka përmendur 146 emra dhe ka thënë që ka edhe më shumë. Pastaj përsa i përket përcaktimit të 99 prej tyre kanë dhënëdy mendime:

I pari : Duhet ti mësosh të gjithë emrat që kanë ardhur në Kur’an dhe në sunnet,që të qëllosh 99 emrat sepse janë të përcaktuar, por janë fshehur si ora e ditës së xhumah,nata e Kadrit e të tjerë.

I dyti: Mjafton që të mësosh nga të gjithë emrat 99 prej tyre. Kushdo që i mëson kaq emra e meriton atë shpërblim sepse qëllimi është të mësohen 99 emra prej atyre që kanë ardhur në Kur’an dhe në sunnet pa përcaktim.

Mendimi i dytë: Është që : Emrat që kanë ardhur në Kur’an dhe në sunnet janë të kufizuar me numrin 99 dhe nuk ka më shumë.
Prej studimit të tërësishëm të argumenteve të Kur’anit dhe sunnetit rezulton që në to janë përmendur më shumë se 99 emra, kështu që ai që mëson 99 emra të papërcaktuar nga emrat që janë përmendur në Kur’an dhe në sunnet shpresojmë që të arrijë shpërblimin e përmendur në hadithin e Ebi Hurejres.
2. N.q.s kemi disa emra të cilët janë marrë nga një cilësi e vetme çdo emër do të numurohet në vete si p.sh emri i Allahut :-
El-Kadir-القادر
El-Kadijr-القدير =
El-Muktedir-المقتدر
Cilësia e këtyre emrave është El-Kudretu القدرة, (dhe pikërisht kjo është edhe rrënja e fjalës).
ose emri i Allahut të lartësuar:

El-A'ëla-الأعلى
El-Alij-j العلي
El-Muteal-المتعال
Cilësia është El-Uluu العلو -I lart.

Ndryshimi në disa shkronja, ose shtimi i disa shkronjave bën që të ketë një farë ndryshimi edhe në kuptim prandaj dijetarët janë të gjithë të një mendimi se: الرحمن" - Rrahman" dhe الرحيم " - Rrahim" janë dy emra edhe pse janë marrë nga një cilësi e vetme (nga e njëjta rrënjë, fjale) e cila është "الرحمة - Rrahme". Ky sqarim është marrë nga dijetari i famshëm Ibnu Haxher Elaskalani.

3. Kur përmenden dy emra të Allahut të Lartësuar të shoqëruar me njëri –tjetrin, atëherë duhet ti përmendim të dy sëbashku, por çdo njërin e numërojmë emër në vete sepse çdonjëri prej tyre ka një kuptim që nuk e ka tjetri si p.sh emrat e Allahut, " الباسط القابض El-Kabid – El-Basit”,” المؤخر المقدم, El-Mukadim– El-Muekhirr".Ata duhet të përmenden sëbashku, sepse që të dy bashkë përbëjnë një domethënie e cila tregon se Allahu është gjithrregulluesi i çështjeve krijuesi i vetëm, se nuk ka Zot tjetër përveç Tij dhe domethënia e tyre nuk mund të jetë e bukur, e përkryer vetëm se duke u përmendur të dy sëbashku.
Siç kemi thënë; “Allahu ka emra të bukur dhe të përkryer”, n.q.s ne, do të përmendim çdonjërin pa e shoqëruar me tjetrin, nuk do të ishte lavdërim dhe përkryerje për Zotin tonë.

1- الله -Allah.

Është përmendur në shumë vende të Kur’anit. Ka thënë Allahu në Kur’an:
" Thuaj Ai Allahu është Një." [El-Ikhlas: 1].

Disa dijetarë kanë thënë se ky emër nuk përmban ndonjë domethënie, por ky është një emër i përveçëm që tregon për qënien e Allahut. Ky mendim nuk është i saktë sepse origjina e këtij emri në gjuhën arabe është " ilah" اله, që do të thotë "i adhuruar", rrënja e fjalës إله “ilah” është " ألوهة و إلهة يأله أله “elihe, je’lehu, ilaheten dhe uluheten” që do të thotë; “adhuroi, adhuron, adhurim” kështu që emri Allah الله është i përbërë nga pjesëza “أل” “eli” dhe fjala: “إله” “ilah” (i adhuruar) si rrjedhojë kuptimi i emrit “Allahu” është: “i Adhuruari.”.

Ibnu Abazi ka thënë: "Allahu është Ai të Cilit i takon ta adhurojnë të gjitha krijesat.”.

2- الاحد - El Ehad – një, i vetëm.

Është përmendur në fjalën e Allahut:

"Thuaj, Ai Allahu është Një, i Vetëm." [El-Ihklas: 1].

3- الأعلى - El-Eala – më i Larti.

Është përmendur në fjalën e Allahut: " Madhëroje Emrin e Zotit tënd më të Lartit." [El-A’la: 1].

4- لإلها - El-Ilah – i Adhuruari.

Është përmendur në fjalën e Allahut: "Dhe Ilahu (i Adhuruari) juaj është Një i Adhuruar i vetëm." [El-Bekareh: 163]

5- البارئ -El-Barri’ – Shpikësi i pashëmbullt i çdo gjëje.

Është përmendur në fjalën e Allahut: "Ai Allahu është Gjithëkrijuesi, Shpikësi i Pashembullt i çdo gjëje." [El- Hashër: 24]


6- الأكرم- El-Ekrem – më Fisniku, më Bujari.

Është përmendur në fjalën e Allahut: " Lexo dhe Zoti yt është më Bujari." [Al-’Alak: 3].


7- البر- El-Berru- Bamirësi, Dhuruesi i madh.

Është përmendur në fjalën e Allahut: "Me të vërtetë Ai është El-Berr-rru (Bamirësi, Dhuruesi i madh, Mëshirëbërësi…)." [Et-Tur:28].

8- البصير-El-Basir – Gjithëshikuesi.

Është përmendur në fjalën e Allahut: "Ai është Gjithëshikuesi, Gjithëdëgjuesi." [Esh-Shura].

9- السميع- Es-Semië – Gjithëdëgjuesi.

Argument për të, është ajeti i mëposhtëm.

"Ai është Gjithëshikuesi, Gjithëdëgjuesi." [Esh-Shura].



10- التواب- Et-Teuab - Pranuesi i pendimit prej robërve të Tij.

Është përmendur në fjalën e Allahut: "Me të vërtetë Ai është "Et-Teuabu" (Pranues i pendimit prej robërve të Tij),Mëshirëbërësi." [El-Bekare:38]








11- الجبار- El-Xheb-bar, kuptimi i këtij emri është:

a- Madhështori, i Gjithëfuqishmi.
b- Rregulluesi i çështjeve të robërve të Tij. E pasuron të varfërin, e shëron të sëmuarin, ia mbyll plagën të plagosurit e tjerë.
c- Urdhëruesi, të cilit nuk mund t’i kthehet urdhëri.

Argument është ajeti i parafundit në suren Hashër: "Allahu është Ai përveç të Cilit nuk ka të adhuruar tjetër të merituar,Mbizotëruesi, i Shenjti, i Gjithpërsosuri pa asnjë të metë, Gjithëdhuruesi i sigurisë (besimit), Gjithëvëzhguesi mbi krijesat e Tij, El-Xheb-baru(Urdhëruesi i papërballueshëm, i Gjithëfuqishmi)." [El-Hashër:23]

12-الجواد-El-Xheuad – Ai që jep dhe dhuron shumë.

Argument është fjala e Profetit alejhi selam: "Vërtet Allahu është Xheuad (Dhurues i Madh) që e don dhënien dhe bujarin.” Transmeton Ebu Nuajmi në “Elhilje” dhe hadithi është përmendur në "Sahiul Xhamië"

13 - الجميل El-Xhemil – i Bukuri.

Profeti alejhi selam ka thënë në hadith:
" Me të vertetë Allahu është i Bukur dhe e do të bukurën." Transmeton Muslim

Prej këtij emri është marrë cilësi “dhatije” El-Xhemal (Bukuria) .

Allahut të Lartësuar i takon bukuria absolute. Bukuria e krijesave me të gjitha ngjyrat, llojet dhe artet e saj të shumta, është një pjesë e gjurmëve të bukurive të Tij. Allahu është më me meritë dhe më i denjë, që të jetë bukuria atribut i Tij, sesa çdo i bukur.

Ai që u ka dhuruar bukurinë qënieve patjetër që është kulminacioni i bukurisë. Allahu është i bukur me qënien e Tij, emrat e Tij, cilësitë e Tij dhe veprat e Tij.
Bukuria e qënies, është aq e madhe, saqë asnjë krijesë nuk mund të shprehë qoftë edhe diçka prej saj. Të mjafton si argument për këtë, të dish se banorët e xhennetit, megjithëse gjenden në begati të përhershme, kënaqësi dhe gëzime, që nuk mund të përshkruhen, kur shikojnë Zotin e tyre kënaqen me bukurinë e Tij dhe harrojnë të gjitha kënaqësitë që gjenden në to saqë do të dëshirojnë që të qëndrojnë vazhdimisht, duke shikuar Allahun.

Të gjithë Emrat e Allahut janë, emrat më të bukur dhe më të përkryer. Ata tregojnë për përkryerjen e lavdisë, lartësisë, bukurisë dhe madhështisë.
Bukuria e cilësive të Allahut qëndron, në përkryeshmërinë, lartësinë, lavdinë dhe madhështinë, që i karaktërizon të gjitha ato.

Përsa i përket bukurisë së veprave të Allahut, ato vërtiten (sillen) ndërmjet bamirësisë, bujarisë dhe mirëbërjes, për të cilat lavdërohet e falenderohet dhe drejtësisë për të cilën lavdërohet. Kjo është në përputhje me urtësinë dhe lavdinë e Tij.

Pra në cilësitë e Allahut nuk ka kotësi, marrëzi dhe padrejtësi. Përkundrazi të gjitha janë mirësi, mëshirë, udhëzim, orjentim, drejtësi dhe urtësi.
Allahu i Lartësuar ka thënë: "Nuk ka dyshim që Zoti im është në udhën më të drejtë (në të vërtetën)." [Hud: 56]

Përkryerja e veprave të Allahut rrjedh nga përkryerja e qënies së Allahut dhe cilësive të Tij, sepse veprat janë gjurmë e cilësive. Cilësitë sikur thamë, janë cilësitë më të përkryera, prandaj nuk është e çuditshme që veprat e Tij, të jenë veprat më të përkryera.

14- الحسيب El-Hasijb – Ai që i kërkon llogari robërve të Tij për veprat e tyre. Ai që i mjafton robërve të Tij nëse do të mbështeten tek Ai.

Allahu thotë në Kur’an: "Allahu është i mjaftueshëm për Llogaritës (Hasib)." [En-Nisa’:6]

15-الحفيظ - Elhafiidh – Ruajtësi i çdo gjëje. Mbikqyrësi mbi çdo gjë. Nuk i humbet Atij asgjë prej punëve të robërve të Tij.


Allahu thotë në Kur’an: "Me të vërtetë Zoti yt është mbi çdo gjë "Hafiidh" Ruajtës." [Hud:57]

16 الحق -El-Hak – i Vërteti, i Përhershmi, i Pandryshueshmi.


Ka thënë Allahu në Kur’an: “Dhe ata do ta marrin vesh se Allahu, Ai është i Vërteti i Qarti (El-hakk).” [En-Nur: 25]

17-الحكم El-Hakem – Gjykuesi, të Cilit nuk mundet askush që t’ia kthejë dhe t’ia përballojë gjykimin dhe caktimin e Tij.

Argument është fjala e Profetit alejhi selam: "Me te vërtetë Allahu është “El-Hakem.”. Transmeton En-Nesaiu. Albani ka thënë që isnadi është i mirë.


18- الحكيم El-Hakiim – Më i Urti, Gjithëgjykuesi.

Allahu ka thënë në Kur’an: "…Ai Allahu është (Azijz) i Gjithëfuqishëm (ElHakim), i Urti, Gjithëgjykuesi." [Sebe’ë: 27]

19-الحليم El-Halijm – I Buti, i Durueshmi, i cili nuk nxiton në ndëshkimin e robërve të Tij.

Allahu ka thënë në Kur’an:
"Dhe me të vërtetë Allahu është (Alijmun) i Gjithdijshëm, (Halimun) i Durueshëm, i Butë."

20-الحميد El-Hamijd – I Denji për të gjitha lavdërimet. I Lavderuari që i meriton të gjitha lavdërimet.

Allahu ka thënë në Kur’an: " Me të vërtetë Allahu është më i Pasuri (i lirë nga çdo nevojë). I denjë për të gjitha lavdërimet."

[ORIONI]

Tema e emisionit: Përkujtimi i Zotit, është jetë


Prezantues: Aid Elkarnij






Falenderimet janë për Zotin, paqa dhe mëshira e Tij për profetin Muhamed a.s, shokët dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tij…


Njerëzit e mëdhenj, e përmendnin Zotin dhe e madhëronin Atë, pasi diçka të tillë e shihnin si furnizim shpirtëror, lumturi, kënaqësi të syve tyre, pastrim të zemrës, shpirtin e luftëtarëve… kjo, pasi vetëm me përkujtimin e Zotit qetësohen zemrat. Qetësohen nga zhgënjimi i jetës së kësaj bote, qetësohen nga frika dhe jeta e stresuar. Me përkujtimin e Zotit qetësohen zemrat, është një realitet të cilin e përjetuan njerëzit e mëdhenj.


Imam Muslimi, transmeton se Profeti a.s kaloi me shokët e tij pranë një mali të veçuar nga malet e tjerë dhe u tha shokëve:”Ecni, ky është Xhemedani (për malin).” Shokët u ndalën duke vështruar se çfarë të veçante kishte ai mal. Profeti a.s u tha:”Janë dalluar njësuesit.” Të habitur, shokët e pyetën:”Kush janë njësuesit o i dërguar i Zotit?” Ai u tha:”Janë ata burra dhe gra që e përmendin Zotin shpesh.”


Një ditë Profeti (a.s.) u tha shokëve: "A t’ju tregoj se çfarë është më e mirë nga veprat tuaja, që është më e pastër dhe që ka shpërblimin më të madh, që është më e mirë se të japësh flori apo argjend sadaka, që është më mirë se të luftosh me armiqtë në rrugë të Zotit?” Sahabet i thanë: “Cila është ajo vepër, o i Dërguar i Zotit?” Ai u tha: "Përkujtimi i Allahut.


Thotë Zoti në Kuran:“Më kujtoni (me adhurime) që t’ju kujtoj (me shpërblim), më falenderoni dhe mos më mohoni.” (Bekare 152)


Nëse përkujtimi i Zotit nuk do të kishte dobi tjetër, do të mjaftonte që të përmend vetë Zoti. Nëse ti e përmend në veten tënde, Ai të përmend me veten e Tij, nëse ti e përmend mes njerëzve, Ai të përmend mes melekëve, banorëve të qiellit.


Kur një njeriu të mirë dhe adhurues me përkushtim ndaj Zotit të tij, i thanë:”Përse nuk e cakton kohën kur përkujton Zotin, në mëngjes, drekë dhe darkë?” Ai u përgjigj:”Si më kërkoni të caktoj një kohë specifike për të përkujtuar Zotin, në një kohë që unë këtë e bëj gjatë gjithë kohës, natën dhe ditën?!”


Thotë Zoti në Kuran:”Ata që e përkujtojnë Zotin në këmbë, të ulur dhe të mbështetur dhe meditojnë rreth krijimit të qiejve dhe të tokës.”


Imam Ahmedi transmeton një hadith ku thotë:”Përmendeni Zotin aq shpesh, sa të tjerët t’ju konsiderojnë të çmendur.”


Disa njerëz panë një nga dijetarët muslimanë, i cili gjatë gjithë kohës i lëvizte buzët me përkujtim të Zotit. Të habitur ata i thanë:”Mos je i çmendur?” Ai u përgjigj:”Unë kam ilaçin që shëron të çmendurit.”


Kush kërkon zemër të mbushur me qetësi, jetë plot lumturi dhe një arsyetim të drejtë, e këshillojmë të përmendë sa më shumë Zotin. Tregon Ibnu Tejmije, që Ebu Hurejre kishte lidhur një mijë nyja në një pe dhe me të përkujtonte Zotin duke thënë çdo ditë 12.000 herë subhanallah. Siç thoshte vetë ai, këtë e bëj pasi aq është shpagimi i gjakut dhe thoshte se e bën për të liruar veten.


Tregon Ibnu Rexheb:”Halid ibnu Midan , adhuruesi i përkushtuar, thoshte çdo ditë njëqin mijë herë subhanallah. Kur vdiq dhe njerëzit u afruan ta varrosin, papritur melekët e morrën kufomën e tij dhe e vendosën në varr.”


Një burrë i shtyrë në moshë, duke u mbështetur në bastunin e tij, vajti tek Profeti a.s dhe e pyeti:”O i dërguar i Zotit! Ligjet dhe obligimet fetare janë shtuar, prandaj më trego diçka më të lehtë që të kapem për saj!” Profeti a.s iu përgjigj:”Ta mbash gjuhën gjithmonë të freskët me përkujtimin e Zotit.”


Musai a.s, i kërkoi Zotit t’i mësojë diçka të re, me të cilën ta përkujtonte duke u dalluar nga njerëzit e tjerë. Zoti i tha:”Më përkujto me fjalën: La ilahe il-lallah” Musai i tha:”O Zot! Të gjithë njerëzit e thonë këtë, unë dua diçka specifike.” Zoti iu përgjigj:”O Musa! Nëse do të vendoseshin shtatë qiejt bashkë me tokën në njërën anë të peshores dhe fjala “La ilah il-lallah në anën tjetër, padyshim që fjala “La ilahe il-lallah” do të rëndonte më shumë.”


Ndodhte që Ibnu Tejmije ulej në xhami pas namazit të sabahut dhe qëndronte ulur duke kujtuar Zotin derisa të lindte dielli. Më pas çohej dhe u thoshte nxënësve:”Ky është ushqimi im për sot.”


Tregon Ibnu Tejmije:”Sa herë që hasja vështirësi në çështjet e fikhut, thoja njëmijë herë subhanallah dhe më vinte zgjidhja menjëherë.”


Shokët dhe nxënësit e tij e shihnin gjatë gjithë kohës duke lëvizur buzët. Dikush i tha një ditë:”O mësuesi ynë! Të shohim që gjatë gjithë kohës lëviz buzët!” Ai u tha:”Zemra ime është si puna e peshkut, që po e nxorre nga uji ngordh. Zemra ime vdes nëse nuk e ushqej me përkujtimin e Zotit.”


Ai vazhdonte ta lexojë suren Fatiha që pas namazit të sabahut derisa të ngrihej dielli. Kur e pyetën mbi këtë shkak, ai u tha:”Zoti ka shpallur 104 libra qiellorë, të cilët i ka përmbledhur në katër prej tyre (Zeburi, Teurati, Ungjilli dhe Kurani). Këta të katër, i ka përmbledhur në një libër, Kuranin. Vetë Kuranin e ka përmbledhur në suren Fatiha. Kurse këtë sure, e ka përmbledhur në dy fjalitë:”Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm prej Teje ndihmë kërkojmë.”


Imam Buhariu e përfundon librin e tij të haditheve me hadithin e bukur:”Dy fjalë të lehta për t’u shqiptuar, të rënda në peshore, të dashura tek Zoti, ato janë: “subhanallahi ve bi hamdihi, subhanallil adhijm.”


Këta njerëz të mëdhenj si imam Buhariu, muslimi dhe dijetarë të tjerë të hadithit, porosisin dhe këshillojnë umetin që të përsërisin sa më shpesh fjalët:”La ilahe il-lallahu vahdehu la sherike lehu, lehul mulku ve lehul hamdu ve huva ala kul-li shejin kadir.” Kush i përsërit këto fjalë njëqind herë në ditë, i shkruhen njëqind të mira, i fshihen njëqind të këqija, i quhet sikur u ka falur lirinë dhjetë skllevërve dhe askush nuk mund të ketë bërë një vepër më të mirë, përveçse dikush që ka thënë më shumë se ai.”


Profeti Junus a.s, u gëlltit nga balena dhe ndodhej në tre erësira: E barkut të balenës, e oqeanit dhe e natës, i shkëputur nga të gjithë të afërmit, të dashurit, fëmijët dhe gruaja. I gjendur në këtë situatë, ai kujtoi Krijuesin e vetëm dhe të pashok dhe thirri me forcën e besimit:”Nuk ka zot tjetër përveç Teje o Zot. I pa të meta je Ti, unë i bëra padrejtësi vetes time.” Thotë Profeti a.s:”Çdo i brengosur që i përsërit këto fjalë, do i largohen brengat.”


Fillimisht, lutjen e tij ai e filloi me fjalët:”Nuk ka zot tjetër përveç Teje o Zot.” Fjalë me të cilat ai shprehte njësimin dhe ekzistencën e një Zoti të vetëm, duke mohuar çdo lloj mundësie për ekzistencën e rivalëve të Zotit të Madhëruar.


Me fjalët:“I pa të meta je Ti” ai përforcon idenë dhe bindjen e tij se Zoti është larg çdo të mete, Ai është larg çdo lloj padrejtësie. Më pas, Junusi a.s pranon gjynahin e bërë:” unë i bëra padrejtësi vetes time.”


“Dhennuni (Junusi) kur doli i zemëruar (prej popullit) dhe kujtoi se nuk do t’i vijë më puna ngushtë. Ai thirri në errësira se nuk ka zot tjetër veç Teje, i pa të meta je Ti. Unë u solla padrejtësisht ndaj vetes” (Enbija 87)


Kurse Jusufi a.s, u burgos në burg, duke u ndarë nga njerëzit e dashur dhe duke qëndruar i vetëm në qelinë e tij të rrethuar me hekura. Edhe pse në qeli dhe në vuajtje, ai gjente kohën e duhur dhe ftonte të burgosurit e tjerë në besim dhe adhurim të një Zoti të vetëm.


“O ju shokët e mi të burgut, a është më mirë të adhurohen zota të ndryshëm apo Zoti, i vetmi ngadhnjimtar?” (Jusuf 37


Me këtë, ai u thoshte që para se të shpjegojmë ëndërrat tuaja dhe të flasim mbi çështje të tjera, le të biem dakort që nuk ka zot tjetër përveç Atij që na ka krijuar dhe që e merriton adhurimin tonë.


Edhe gjatë luftës, Zoti na nxit që ta përkujtojmë Atë më shpesh. Thotë Zoti në Kuran:”O ju që keni besuar! Kur të takoheni me kundërshtarin tuaj, rezistoni dhe përkujtojeni Zotin me shpresë që të shpëtoni.”


Kur dikush e pyeti Ibnu Tejmijen se ç’lidhje kishte përkujtimi i Zotit në luftën me armikun, ndërkojë që gjithsecili është i zënë me luftën, ai tha:”Është zakon që në kohët dhe çastet më të vështira, njeri të përkujtojë dhe t’i shkojë mendja tek më i dashuri i tyre. A ka më të dashur se Zoti për besimtarët?” Ndërkohë që armiqtë e muslimanëve kujtonin fëmijët, gratë dhe pasuritë e tyre që kishin lënë dhe me këto merrnin forcë dhe zemër për të luftuar, muslimanët përkujtonin Zotin e tyre për t’i inkurajuar dhe dhënë zemër.


Shembullin dhe modelin më të mirë në përkujtimin e Zotit ne kemi profetin Muhamed a.s. Rrugën e tij e ndoqën dhe dijetarët dhe njerëzit e mëdhenj që erdhën pas tij. Kishte prej tyre që lexonin çdo ditë suren Ihlas një mijë herë. Një tjetër thoshte një mijë herë në ditë:”La ilahe il-lallahu vahdehu la sherike lehu, lehul mulku ve lehul hamdu ve huva ala kul-li shejin kadir.” Dikush tjetër e thoshte njëzet mijë herë, dikush tjetër e përfundonte leximin e Kuranit çdo javë...


Zemra është organi që vështrohet dhe kontrollohet nga Zoti i madhëruar. Nëse atë e mbush me lexim Kurani, përkujtim të Zotit, lutje, madhështi të Zotit dhe shenjtërim, ajo do i ngjajë një kopështi të mbushur me lule të ndryshme dhe do të të nxisë për punë të mira, moral, siqeritet, mall dhe besim të fortë.


Por nëse ti e mbush me përgojime, epshe, dëshira për argëtime dhe dëfrime, dyshime etj... ajo i ngjan një ndërtese të vjetër dhe pothuaj të shembur, e cila nuk ka gjë brenda përveç minjve, akrepave, merimangave etj... Kjo zemër është e mbushur me urrejtje, zili dhe smirë, devijim nga rruga e drejtë, mendjemadhësi dhe epshe.






Tani le të përmendim disa forma me të cilat e kujtonte Profeti (a.s.) Zotin dhe të përmendim edhe shpërblimin e tyre.


Thotë Profeti a.s:”Fjalët: Subhanallah, vel hamdu lil-lah, ve la ilahe il-lallah, vallahu ekber, janë fjalët më të mira që mund të thuhen në një ditë dhe janë veprat më të mira me të cilat mund të fshihen gjynahet.”


Thotë profeti (a.s):"Kush thotë çdo ditë “subhanallahi ve bi hamdihi” një qind herë, i falen gjynahet edhe sikur të jenë si shkuma e detit.”


Përkujtimi i Zotit kënaq Zotin, dëbon shejtanin, shton veprat e mira në peshore, qetëson zemrën, mbush shpirtin me freski, është mbrojtës, shton të mirat dhe fshin të këqijat, të bën të dashur tek Zoti, largon brengat dhe shqetësimet, të ndihmon dhe të jep forcë për të kryer obligimet ndaj Zotit, të largon nga gjynahet dhe të jep bereqet në veprat dhe punët e tua.


Është e dobishme që ne muslimanët të studiojmë jetëshkrimet e këtyre njerëzve të mëdhenj dhe të mësojmë se si ata e madhëronin dhe përkujtonin Zotin e tyre.


Thotë Zoti në Kuran:”Namazi ndalon veprat e ulëta dhe të këqia.”


Kurse Ibnu Tejmije, lidhur me namazin thotë:”Namazi ka dy dobi: Njëra është se ndalon nga veprat e ulëta dhe e dyta është se me anë të tij përkujtohet Zoti i Madhëruar. Dhe përkujtimi i Zotit në namaz, është dobia më e madhe edhe se vetë ndalimi i veprave të ulëta dhe të këqia.


Kurse dijetarë të tjerë, rreth ajetit:”dhe përkujtimi i Zotit është më i madh” kanë thënë:”Ky veprim ëshë më i madh dhe më i dobishëm se çfarëdo lloj vepre tjetër të mirë.”


Shumë dijetarë thonë se puna më e mirë dhe më e vlefshme, është përkujtimi i Zotit, gjë e cila njëkohësisht është dhe puna më e lehtë.


Sa njerëz të mirë janë ata që kohën e mbushin me përkujtim të Zotit! Sa të mirë janë ata që zemrat e tyre janë plot fjalë përkujtuese dhe madhëruese për Zotin e tyre! Sa të mirë janë ata që gjuha e tyre është gjithmonë në kontakt me fjalët e Zotit të tyre.


Profeti a.s vajti një natë tek shtëpia e Ubej ibnu Kab. Kur Ubej vajti të hapë derën dhe gjeti Profetin a.s tek pragu, u gëzua dhe tha:”Nuk ka mik më të mirë që ka hyrë në këtë derë, se ky që po vjen sonte.” Profeti a.s hyri dhe i tha:”O Ubej, Zoti më ka dërguar që të të lexoj suren Bejjine.” Ubej i shtangur dhe i gëzuar njëkohësisht, i tha:”O i dërguar i Zotit! A e përmendi Zoti emrin tim?!” “Po” iu kthye Profeti a.s. Atëherë, Ubej shpërtheu në të qarë nga gëzimi, që Zoti e kishte përmendur emrin e tij mes banorëve të qiellit.


Nëse ti o vëlla dhe o motër e përkujton Zotin në vetmi, Ai të përkujton në vetmi. Nëse përkujtoni mes banorëve të tokës, ai u kujton mes banorëve të qiellit.


E lusim Zotin që të na bëjë nga ata që e përkujtojnë, falenderojnë Atë dhe që ndjekin rrugën e Profetit të Tij të nderuar.