Me Emrin tend Jetojme.

[ORIONI]

Me Emrin tend Jetojme.

Titulli: Hyrje

Këto tema i kemi quajtur me emrin “Me emrin Tënd Jetojmë”, pasi do të flasim mbi emrat e Zotit të madhëruar. Janë tema që kanë dy karakteristika të veçanta: E para, karakateristika e kohës dhe e dyta e vendit. Karakteristika e kohës është se këto tema po trajtohen gjatë muajit të Ramazanit. Kurse karakteristika e vendit është se po trajtohen në Meke mu para Qabesë.


Përsa i përket karakteristikës së vendit, është shumë e veçantë të flasësh mbi emrat dhe cilësitë e Zotit, mu para shtëpisë së Zotit. Ajo që na ndan nga Qabeja janë vetëm disa metra, gjë e cila ia shton vlerat temave që do të trajtohen. Ne po i trajtojmë këto tema, mu pranë shtëpisë së Zotit, Qabesë, sipër të cilës ndodhet Bejtul Mamur. Thotë profeti a.s, rreth Bejtul Mamur:” çdo ditë vizitohet nga 70.000 melekë, të cilët falen dhe bëjnë tavaf rreth saj. Kur dalin prej saj, ata nuk ktheheshin më aty, deri në ditën e kijametit.”


Karakteristika e vendit ku po i trajtojmë këto tema, padyshim që do të shfaqet në cilësitë dhe emrat e bukur të Zotit.


Teksa qëndron në Qabe dhe vendet përreth saj, padyshim që të shkon mendja tek Ibrahimi a.s, kur erdhi me familjen e tij në këtë luginë të shkretë asokohe. Të shkon mendja teksa ai dhe djali i tij Ismaili a.s, ndërtonin këtë Shtëpi madhështore. “Ibrahimi dhe Ismaili, duke i ngritur themelet e shtëpisë (Qabes - luteshin): “Zoti ynë, pranoje prej nesh, se me të vërtetë Ti je që dëgjon dhe di!” (Bekare 127) Të shkon mendja teksa Zoti e urdhëroi Ibrahimin a.s:” Dhe thirr ndër njerëz për haxhin, se të vijnë ty këmbësorë dhe kalorës me deve të rraskapitura që vijnë prej rrugëve të largëta.” (Haxh 27) Të shkon mendja tek përgjigja e Ibrahimit a.s:” O Zot, po sa do të arrijë zëri im?” Zoti i përgjigjet:”O Ibrahim! Ti ke si detyrë t’i thërrasësh, kurse Ne do ua komunikojmë të gjithëve.” Nga kjo përgjigje, Ibrahimi a.s ngjitet mbi kodrën më të lartë dhe thërret:”O ju njerëz! Zoti e ka bërë obligim për ju haxhin, prandaj kryejeni atë!” Që nga ajo kohë, njerëzit vazhdojnë të vijnë me dëshirën e tyre, për të kryer haxhin. Të gjithë përsërisin fjalët:”Të përgjigjemi o Zot të përgjigjemi…” Ne e dëgjuam zërin e Ibrahimit o Zot dhe po i përgjigjemi thirrjes Tënde.


Patjetër të shkon mendja, që në këtë vend të shenjtë kryente tavafin dhe vetë profeti Muhamed a.s. Prej aty ai udhëtoi për në Palestinë. Është ky vend, ku profeti a.s e vendosi vetë me duart e tij, gurin e zi, në qoshen e Qabesë. Është ky vend, mbi të cilin ndodhet Bejtul Mamur dhe sipër së cilës ndodhet vetë Arshi i Zotit të madhëruar.


Karakteristika tjetër është se këto tema po trajtohen gjatë muajit të Ramazanit. Ky muaj është muaji ku cilësitë e Zotit, si falja, mëshira, mirësia, shpërblimi… shfaqen më shumë se në çdo kohë tjetër.


Në çdo temë ne do të trajtojmë një nga emrat e Zotit. Numri i emrave që do të trajtojmë, janë tridhjetë. Të gjithë emrat që do të trajtojmë, janë emra që janë përmendur në Kuran. Në secilën temë do të flasim rreth një emri, ndikimin e tij në jetën tonë, ndikimin e tij në shoqëri dhe si manifestohet në jetën tonë. Do të përmendim si t’i përjetojmë emra të tillë si: Furnizuesi, Pranues i pendimit, I drejti, Krenari… Do të përmendim si t’i lidhim këto emra me jetën dhe aktualitetin tonë. Do të përpiqemi që emrat dhe cilësitë e Zotit, t’i bëjmë pjesë të jetës sonë. Kur të flasim mbi emrin “I drejti” duhet që drejtësinë ta kemi boshtin kryesor të jetës tonë.


Tema e parë, do të përqendrohet në katër pika kryesore:


v Çfarë synojnë këto tema dhe cili është qëllimi?


v Si na i tregon Zoti, emrat e Tij me qëllim që ta njohim më mirë?


v Përse janë quajtur këto tema me titullin “Me emrin Tënd jetojmë”?


v Vërejtje të përgjithshme, para se të hyjmë në thelbin e temave.


Cili është qëllimi me këtë temë? Pse pikërisht është zgjedhur që të flitet mbi emrat e bukur të Zotit? Qëllimin tonë me këto tema, do e përmbledhim në dy fjalë:”Njohja e Zotit” Qëllimi ynë është që të njohim më mirë Zotin tonë. Nëse do e njohësh Zotin, do e duash Atë. Është e pamundur që ta njohësh Zotin dhe të mos e duash. Nëse do e njohësh, do i bindesh. Nëse do e njohësh, do të kërkosh kënaqësië e Tij. Nëse do e njohësh, do të ndjesh mall për xhenetin e Tij. Nëse do e njohësh, do të të rrjedhin lotë nga malli për ta takuar. Shumë njerëz kanë frikë nga vdekja, kurse ti e dëshiron, pasi të takon me Zotin. Nëse do e njihje, do të shkriheshe nga malli për të. Nëse do e njihje, ëmbësia që të fal adhurimi dhe bindja e Tij, do të të dukej më e ëmbël se mjalti. Nëse do e njihje, nuk do të pranoje të veproje asgjë që e zemëron Atë. Tridhjetë temat, i përmbledhim në një fjalë:”Njohja e Zotit” Nuk ka gjë më të madhe dhe më madhështore se kaq që ta themi. Nuk do të kërkosh të fitosh xhenetin, veçse pasi ta njohësh Zotin. Nuk do të frikësohesh nga ndëshkimi i Tij, veçse pasi ta njohësh. Nuk do të kërkosh të arrish kënaqëinë e Tij, veçse pasi ta arrish. Nuk do të mund të falesh, agjërosh, kryesh haxhin, lexosh Kuranin, japësh lëmoshë… veçse pasi ta kesh njohur. Nuk do të largohesh dot nga harami që është bërë kaq i lehtë, veçse pasi ta kesh njohur. Të githa këto i përmbledhim në një fjali: “Nëse e njeh urdhëruesin, i pranon kollaj urdhërat”. Ne i thyejmë urdhërat e Zotit, pasi nuk e kemi njohur Atë. Nëse do ishe i ndërgjegjshëm, urdhërat e kujt ke thyer, do e kuptoje sa gabim të rëndë ke bërë. Mos shiko vogëlsinë e gjynahut, por shiko urdhërin e kujt ke thyer. A e kupton urdhërat e kujt thyen çdo ditë o vëlla? A e kupton se kë zemëron sa herë kryen vepra të ulëta? “Nëse e njeh urdhëruesin, i pranon kollaj urdhërat” Sa më shumë që ta njohësh Zotin, aq më shumë i dorëzohesh vullnetit të Tij. Sa më shumë ta njohësh, aq më kollaj do ta pranosh caktimin e Tij. Sa më shumë ta njohësh, aq më të lehta të bëhen fatkeqësitë me të cilat përballesh. Nëse do e njohësh, do të të pajisë me dije dhe njohuri të rralla. Nëse do e njohësh, do e shohësh qartë dashurinë, mëshirën, keqardhjen, butësinë… e Tij. Pikërisht për këtë, në çdo temë do të trajtojmë një nga emrat dhe cilësitë e Tij. Kështu do e njohim Zotin si Furnizues të gjithçkaje, si Të drejtin, Të gjithëpushetshmin, Të gjithëditurin… E gjithë feja, përmblidhet në tre fjalë: Njohuri që çon në bindje, e cila çon në lumturi. Nëse kërkon ta njohësh Zotin, e njeh nëpërmjet emrave të Tij.


Thotë Zoti në Kuran:”Ne nuk e shpallëm Kuranin që të vuash” (Taha 2) Feja nuk është për t’i bërë njerëzit të vuajnë, por për t’u dhënë lumturinë e humbur. Ajetet që vijnë pas ajetit të sipërpërmendur, flasin mbi cilësitë e Zotit;


“Ta shpallëm vetëm si këshillë për atë që frikësohet. (kjo është) Shpallje nga Ai që krijoi tokën dhe qiejt e lartë. (Ai është) Mëshiruesi që qëndron mbi Arshin. E Tij është çdo gjë që ekziston në qiej dhe në tokë, çdo gjë që gjendet mes tyre dhe gjithçka nën dhe. Nëse lutesh hapurazi, Ai e di të fshehtën, madje më shumë se kaq. Ai është Zoti, nuk ka zot përveç Tij, Atij i takojnë emrat e bukur” (Taha 3-8)


Pjesa tjetër e sures, flet mbi Musanë i cili e njohu Zotin dhe për këtë jetoi i lumtur dhe mbi faraonin, i cili nuk e njohu Zotin dhe jetoi në vuajtje. Lumturia gjendet vetëm në njohjen e Zotit.


E veçanta tek emrat e Zotit, është se sa herë që përmenden, ato shoqërohen me epitetin “e bukura”. Të tillë janë emrat e Zotit, të bukur, të hijshëm dhe madhështorë. Kështu, qëllimi i këtyre temave është që të njohim Zotin tonë. Dhe nuk mund ta njohim siç duhet, veçse duke njohur emrat dhe cilësitë e Tij. Sa më shumë ta njohësh Zotin, do ta duash më shumë, do të sakrifikosh më shumë për Të dhe do i dorëzohesh vullnetit të Tij më shumë. Për ta sqaruar më mirë, le të marrim shembullin e Abdullah ibn Hudhafes, njërit nga shokët e profetit a.s. Para se të pranojë islamin, ai nuk tregonte kujdes dhe përkushtim për asgjë. Nuk pranonte të sakrifikojë asgjë nga të mirat që kishte. Në një nga betejat me romakët, Abdullahu merret rob. Kur i treguan mbretit romak, se mes robërve është dhe një nga shokët e profetit Muhamed, ai e thirri dhe i tha:”A do të pranoje të braktisësh fenë, në këmbim të një shume të madhe pasurish?” Abdullahu iu përgjigj:”Për Zotin, po të më japësh gjithë pasuritë e tua, nuk pranoj ta lë fenë time as për një çast të vetëm.” Mbreti e pyeti përsëri:”A do e lije fenë, nëse të premtoj se të jap gjysmën e mbretërisë time?” Abdullahu ia ktheu:”Për Zotin asgjë nga të mirat e kësaj bote, nuk mi mbush sytë, në llogari të fesë.” “Atëherë do të urdhëroj të të vrasin” – i tha mbreti. “Bëj ç’të duash” – ia ktheu Abdullahu. Mbreti urdhëroi ushtarët që ta gjuajnë me shigjeta, por pa e vrarë, me qëllim që ta frikësojnë. Shigjetat e qëllonin në duar dhe këmbë, duke i shkaktuar dhembje. Kur e pyetën përsëri nëse ishte dakort ta braktiste fenë, u tha:”Jo për Zotin” Mbreti urdhëroi që të mbushnin një kazan me vaj dhe ta linin deri sa të valojë në zjarr. Kur valoi, morën dy nga shokët e Abdullahit dhe i hodhën në vaj. Për pak çaste trupave të tyre nuk u mbeti gjë veç kockave. Pas tyre mbreti urdhëroi që të hidhnin Abdullahin, i cili sa e afruan afër kazanit, filloi të qajë. Mbreti ua bëri me shenjë që ta linin dhe e pyeti: “Hë, do e pranosh fenë time?” “Kurrë!”- ia ktheu Abdullahi. “Po përse qave atëherë?”- e pyeti mbreti. Abdullahu ia kthen: “Për Zotin, nuk qava nga frika, por ngaqë nuk kam veçse një shpirt që do të dalë vetëm një herë për hatër të Zotit. Zoti shehidit i ka dhënë shumë të mira në botën tjetër dhe të vritesh si shehid është shumë gjë e bukur. Do të doja të kisha shpirtra aq sa kam qime në trup dhe të gjithë këto shpirtra të dilnin një e nga një për hatër të Zotit”. Pasi kishte njohur Zotin, ai ishte gati të sakrifikojë gjithçka. Dëshironte që të kishte shpirtra aq sa kishte qime në kokë dhe të gjithë t’i jepte për hatër të Zotit.


Hansa, ishte një grua, që para se të pranojë fenë, i vdiq vëllai. Nga kjo ndodhi, ajo u pikëllua shumë saqë mbushi gjithë Gadishullin Arabik me vjersha për të vëllanë. Pasi pranoi islamin dhe njohu Zotin, i vdiqën katër fëmijë. Ishte po e njëjta grua, por kur i vdiqën katër fëmijët, tha:”E falenderoj Zotin që më nderoi duke më vdekur fëmijët dëshmorë.” Pasi e njohu Zotin, ajo iu dorëzua vullnetit dhe caktimit të Tij.


Teksa flasim mbi emrat dhe cilësitë e Zotit, nuk kemi si qëllim që të flasim rreth tyre sipërfaqësisht. Ashtu siç pretendojnë shumë njerëz se e njohin Zotin. Ne synojmë një njohje të thellë, që depërton në çdo qelizë të trupit tënd. Ne synojmë që njohja dhe madhështia e Zotit të gjendet në çdo pikë gjaku tëndin. Kurdo që t’i bëjmë analizat gjakut, të gjejmë madhështinë për Furnizuesin e gjithësisë. Ne synojmë që njohuritë për Zotin, t’i kemi si ajrin që thithim. Nëse të ndërpritet oksigjeni ti vdes, po kështu nëse nuk e njeh Zotin dhe emrat e Tij të bukur. Ne synojmë që çdo gjë që të del para, të të kujtojë një nga emrat dhe cilësitë e Zotit.


Ne mund të marrim një gotë me ujë dhe ta pijmë. Uji që pijmë, është krijuar për dy qëllime, njëri qëllim i vogël dhe tjetri i madh. Qëllimi i vogël është që ti të pish ujë dhe të jetosh. Nëse e pin ujin dhe nuk mendon më tej për qëllimin më të madh, qëllimin e vogël e ke arritur. Ti e pive ujin për të të mbajtur gjallë dhe këtë e arrite. Por nëse e pin ujin dhe mendja të shkon menjëherë tek Ai që të furnizoi me këtë ujë dhe thua: “I pa të meta, është Ai që ma dërgoi këtë ujë! I pa të meta është Ai që rizkun tim e nxjerr nga retë mbi qiell! Çdo pikë uji që mbajnë retë, është e shkruar ku do të përfundojë. Një pikë nga uji i shiut që është caktuar se do e pish ti, zbret nga lartësitë e qiellit, udhëton nëpër lumenj, e tërheqin pompat e ujit, mbushet në shishe, mbush gotë dhe në fund e pin ti o vëlla dhe o motër. Që para se të zbresë nga retë, ajo pikë uji ishte caktuar që do e pish ti, që je në filan shtet dhe qytet. E kishte caktuar Zoti që ti do të udhëtosh nga vendet e largëta, për të pirë dhe ngrënë rizkun tënd në filan vend.


Me këto tema ne synojmë që ta njohim sa më shumë Zotin tonë. Me këto tridhjetë tema ne synojmë që në fund të tyre, të arrijmë atë gradë të pëlqyer:”Ta adhurosh Zotin njësoj sikur e shikon, pasi edhe pse ti nuk e shikon, Ai të shikon.”


Unë e di që ka shumë njerëz që thonë se e njohin Zotin, madje të përmendin dhe kushtet e besimit një për një. Por ajo që kemi si qëllim me këto tema, është që njohja e Zotit të depërtojë thellë në qënien tonë. Është që çdo lëvizje e dorës të dëshmojë fuqishëm madhështinë e Atij që e krijoi. Ta ndjesh me gjithë qënien tënde që Zoti kontrollon çdo gjë, të mendosh në çdo çast mbi madhështinë e Tij, t’i përjetosh emrat e Zotit kudo që të ndodhesh.


Ne të gjithë e dimë hadithin, kur profetit a.s i erdhi Xhibrili a.s në formën e një burri. Me t’u ulur pranë profetit a.s, Xhibrili a.s e pyeti:”O Muhamed, më trego ç’është besimi” Profeti a.s ia ktheu:”Besimi është që të besosh Zotin, melekët e Tij, librat e Tij, të dërguarit e Tij, Ditën e Kijametit dhe caktimin, i mirë qoftë apo i keq.” Xhibrili a.s i tha:”Të vërtetën ke thënë!” Pastaj e pyeti:”Më trego se ç’është islami” Profeti a.s iu përgjigj:”Të dëshmosh se nuk ka zot tjetër përveç një Zoti dhe se Muhamedi është robi dhe i dërguari i Tij, të falësh namazin, të japësh zekatin, të agjërosh Ramazanin dhe të kryesh Haxhin nëse ke mundësi” Xhibrili a.s i tha:”Të vërtetën ke thënë! Tani më trego se ç’është mirësia (ihsani)!” Profeti a.s ia ktheu:”Ta adhurosh Zotin njësoj sikur e shikon, pasi edhe pse ti nuk e shikon, Ai të shikon.”


Xhibrili a.s i përmendi mirësinë së bashku me besimin dhe islamin, pasi besimi dhe feja janë të mangëta pa ndjenjën dhe emocionet që të jep njohja e vërtetë e Zotit. Janë të mangëta nëse nuk e adhuron Zotin njëlloj sikur e shikon.


Shembulli i dytë është një i ri 18 vjeçar, që quhet Harithe. E pyet një ditë profeti (a.s) Harithen: “Si u gdhive o Harithe? Nëse dikush na pyet të njëjtën pyetje, ne menjëherë i përgjigjemi “mirë” ose i tregojmë mbi pagjumësinë që na shoqëroi mbrëmjen e djeshme… Kurse përgjigja e Harithes ishte e habitshme: “Jam gdhirë besimtar i vërtetë o i dërguar i Allahut”.


Profeti (a.s) e pyet përsëri: “O Harithe, mendoje atë që thua, pasi çdo fjalë e ka një të vërtetë, po besimin tënd me çfarë e vërteton?” “O i dërguar i Allahut – i përgjigjet- më duket sikur e shoh Arshin e Allahut me sy dhe sikur shoh banorët e xhenetit duke u kënaqur në xhenet dhe banorët e zjarrit duke vuajtur brenda tij. Prej kësaj hoqa dorë nga të mirat e kësaj bote dhe po e kaloj natën me namaz dhe ditën me agjërim.”


“Meqë e ditke, atëherë mos iu ndaj o Harithe”– ia ktheu profeti (a.s).


Profeti a.s thotë në një hadith:”Zoti ka 99 emra, kush i numëron (Ahsaha) ka hyrë në xhenet.” Vetë fjala “Ahsaha” nënkupton diçka më të madhe se thjesht t’i mësosh dhe t’i përsërisësh. Ajo nënkupton që rreth këtyre emrave të kesh njohuritë e duhura. “Ahsaha” nënkupton diçka që ka të bëjë me statistika, pra të nxjerrësh të dhëna të reja rreth emrave të Zotit. Nënkupton që këto emra duhet të mbushin zemrën tënde, t’i përjetosh dhe t’i ndjesh. Kështu kuptimi i hadithit është:”Kush i njeh këto emra, i ndjen me gjithë zemër, i bindet Zotit dhe i dorëzohet plotësisht, hyn në xhenet.”


Nëse do e njohësh Zotin në një formë të tillë, zemra jote do të dëshmojë madhështinë dhe pushtetin e Zotit kudo qoftë. Ajo do të dëshmojë që gjithësia lëviz vetëm në saj të vullnetit dhe përkujdesjes së Zotit. Ai kontrollon gjithçka, dëgjon gjithçka dhe gjithçka është pronë e Tij. Nëse ndërgjegjësohesh që Zoti është vëzhguesi i gjithçkaje, ndërgjegja jote do të ishte më e mirë se njëmijë kamera dhe policë që kontrollojnë çdo lëvizje tënden. Nëse e njeh që Zotit i takon krenaria absolute dhe se Ai ia jep krenarinë dhe ia heq kujt të dojë, kurrë nuk do e pranosh nënshtrimin dhe përbuzjen nga njerëzit. Nëse e njeh që Ai është e drejta dhe e vërteta absolute, do të jetosh për këtë të drejtë dhe të vdesësh për të. Nëse e njeh si pranues të lutjeve, çdo lutje dhe problem do e qaje me Të fillimisht dhe do të ishe i sigurtë në pranimin e saj.


Tregon Abdullah ibnu Umer:"E pashë të dërguarin e Zotit një ditë mbi podium (minber) duke thënë me zë të lartë:"Ata nuk e vlerësuan Zotin ashtu siç e meriton. E gjithë toka do të jetë në dorën e Tij ditën e kijametit. Qiejt do të mbështillen me të djathtën e Tij. I pa të meta dhe i lartësuar është Ai, për gjithçka që i shoqërojnë." (Zumer 67)


Ai e ngriti zërin dhe duke bërë me shenjë me gisht, tha:"Zoti i madhëruar e lavdëron veten e Tij dhe thotë:"Unë jam poseduesi, Unë jam i plotfuqishmi…Unë jam rregullatori, Unë jam i pari, Unë jam i fundit… Vazhdoi profeti a.s t'i përsërisë cilësitë dhe emrat e Zotit, saqë pashë që minberi filloi të dridhet së bashku me të dërguarin e Zotit." (Buhariu 7414) Megjithëse prej dërrase, edhe minberi e ndjente madhështinë e Zotit.






v Si na i tregon Zoti, emrat e Tij? Cilat janë mjetet dhe mënyrat që ta njohim më


mirë? Zoti na e prezanton Veten, në dy mënyra dhe me dy mjete; Një libër që lexohet dhe një tjetër që shikohet. Nëse kërkon të njohësh Zotin, e njeh nëpërmjet Librit të Tij që e shpalli, Kuranin. Nëse nuk e lexon Kuranin, ngaqë nuk kupton arabisht, ke Librin tjetër të cilin mundesh ta lexosh, gjithësinë. Ashtu siç ka Kurani faqet ku tregohet madhështia e Krijuesit, edhe gjithësia ka faqet e saj të panumurta, të cilat dëshmojnë mbi krijimin,


Le të flasim fillimisht mbi Librin që e lexojmë, Kuranin. Teksa lexojmë Kuranin, shohim që ai përqendrohet në prezantimin dhe njohjen sa më të thellë të Zotit dhe emrave të Tij të bukur. Ajeti i parë që iu shpall profetit a.s nga Kurani ishte:”Lexo në emrin e Zotit tënd që krijoi!” (Alek 1)Kurse çdo sure, fillon me fjalët:”Me emrin e Zotit, Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit”. Sureja më me vlerë në Kuran, është sureja Fatiha. Ajo përmban në çdo ajet të saj, emra të Zotit dhe duhet lexuar në çdo namaz që falim. Ajeti më me vlerë në Kuran, është Ajeti Kursij. Në një ajet të vetëm, përmenden gjashtë cilësi të Zotit. Ne të gjithë e lexojmë ajetin Kursi, me të mbyllim namazin tonë, shumë të tjerë e kanë mësuar, edhe pse nuk falen. Vallë, teksa përfundon leximin e këtij ajeti, a të ka vajtur mendja ndonjëherë tek dy fjalët përfunduese? (Ai është I larti madhështor)


Nëse çdo sure të Kuranit e lexojmë me emrin e Zotit (Bismilahi Rrahmani Rrahim) përse të mos e themi në çdo punë që fillojmë?


Sureja që konsiderohet sa një e treta e Kuranit, është sureja Ihlas. Ajo përbëhet nga katër ajete të shkurtëra. “Thuaj Zoti është i vetëm. Atij çdokush i drejtohet për ndihmë. Nuk ka lindur kënd dhe nuk është lindur prej kujt. Dhe askush nuk është i barabartë me të.” (Ihlas 1-4)


Kujt tjetër do i drejtohesh për ndihmë në raste fatkeqësie përveç Zotit që është i vetëm? Ajo që e bën këtë sure të konsiderohet sa një e treta e Kuranit është se duke lexuar dhe mësuar këtë sure, ti mëson se nuk ka zot tjetër veç Allahut, mëson se Ai është i vetmi Zot, mëson se Atij i drejtohet gjithkush për ndihmë, nga kjo mëson se vetëm Atij i duhet drejtuar për ndihmë, vetëm prej Atij duhet pasur frikë, Ai është Furnizuesi, Kontrolluesi…


Po të vërejmë teksa lexojmë Kuran, do të shohim që shumica e ajeteve përfundojnë me emrat e bukur të Zotit. Ne e lexojmë Kuranin dhe këto emra i kalojmë njëri pas tjetrit pa u thelluar në kuptimin dhe domethënien e tyre. Nga veçoria dhe mrekullia e Kuranit është se flet me hollësi mbi disa gjëra, komenton disa ajete dhe në fund i përmbledh ato me emrat e bukur të Zotit. Le të marrim një shembull rreth kësaj:


“Përkujto kur Ibrahimi tha: “Zoti im, më trego se si i ngjall të vdekurit! Ai (Zoti) tha: “A nuk e beson? Ai (Ibrahimi) tha: “Po, por desha që të më qetësohet zemra! Ai (Zoti) tha: “Merri katër shpendë pranë vetes (theri e copëtoi), pastaj vendos në çdo kodër, pjesë të tyre! Më pas thirri dhe ata do të vijnë shpejt. Dije se Zoti është i Gjithëfuqishmi, i urti” (Bekare 260)


I gjithë ajeti, përmblidhet në dy fjalët e fundit “I gjithëfuqishmi, i urti” Nëse kërkon të mësosh emrat dhe cilësitë e Zotit, lexo sa më shumë Kuran.


“Dielli rend drejt kufirit të tij. Ai është caktim i gjithëfuqishmit, të diturit.” (Jasin 38)


Kur Zoti flet mbi madhështinë e gjithësisë, këto ajete i përfundon me fjalët:”Kjo me qëllim që ta dini se Zoti është i aftë për gjithçka” Zoti flet mbi rregullin dhe ekuilibrin mes yjeve, galaktikave…dhe këto fakte i përfundon me fjalët:”Zoti është i gjithëpushtetshmi i urtë” Me këtë, sikur Zoti na thotë: Mos u përqendroni tek këto fenomene, por tek Ai që i krijoi dhe i solli nga asgjëja.


Nëse kërkon të lexosh Kuranin, bëje me nijetin që të kërkosh dhe të kuptosh emrat dhe cilësitë e bukura të Zotit. Vetë Zoti në Kuran, na kërkon që ta lusim me emrat e Tij të bukur:”Zoti ka emrat e bukur, prandaj


luteni me to (emrat)” (Araf 180) Nëse kërkon që të të pranohen lutjet, teksa lutesh përmend emrat e bukur të Zotit. Me këtë të këshillon vetë Zoti në Kuran. Profeti a.s e kishte bërë traditë që kur të lutej, përmendte emrat dhe cilësitë e Zotit, të cilat kishin të bënin me lutjen. Nëse ke probleme ekonomike o vëlla dhe o motër, nëse borxhet po të mbysin, lute Zotin duke i thënë:”O Furnizues i gjithçkaje!” Nëse e shikon që umeti përjeton gjendje dobësie, gjaku i muslimanëve është bërë shumë i lirë… lute Zotin me cilësitë “I Plotfuqishëm..”


Nëse kërkon që Zoti të të mbrojë nga gjynahet dhe nga çdo gjë e keqe, lute:”O mbrojtës..”


Lexoje Kuranin këtë vit me qëllimin që tu kushtosh vëmendje emrave dhe cilësive të Zotit. Nëse nuk din të lexosh Kuranin në arabisht, edhe kjo e ka një zgjidhje, të lexosh Librin e gjithësisë që ka krijuar Zoti. Shiko gjithçka përreth dhe medito. Nëse do të shikosh gjithësinë, ajo të udhëzon drejt njohjes së Zotit. çdo gjë e gjallë, dëshmon Krijuesin e saj. E gjithë gjithësia, brohoret me emrin e Atij që e krijoi. E gjithë gjithësia, në kor madhëron Krijuesin e saj. Gjithësia nuk është shurdhmemece, je ti ai që nuk dëshiron të dëgjosh dhe të shikosh. Je ti ai të cilin shejtani ia bllokon veshët të dëgjojë gjithësinë se si thërret “Zoti im”. E gjithë gjithësia brohoret me të madhe “Nuk ka zot tjetër veç Allahut” Gjithçka që na rrethon, dielli, hëna, yjet, qielli, malet… brohorasin fuqishëm “O Madhështor, o i Plotfuqishëm, o i Urtë, o i Gjithëditur… Në anën tjetër dëgjon thirrjet e trëndafilit, bletës dhe zogut:”O Mëshirues, o Miqësor, o i Dashur…” Ngjyrat thërrasin dhe brohorasin:”O Shpikës i gjithçkaje” Duart e gjynahqarëve drejtohen drejt Falësit dhe Mëshiruesit suprem. I vdekuri thërret çdo ditë Jetëdhënësin që nuk vdes kurrë. I mbyturi në det, thërret me sa fuqi që ka Shpëtimtarin ta ndihmojë…


A është e mundur për ty o vëlla që po i lexon këto rrjeshta, që ta shohësh gjithësinë me një sy tjetër? A është e mundur që ta shohësh gjithësinë sikur po e shikon për herë të parë? Shikoje diellin teksa lëviz dhe përpiqu ta ndjesh madhështinë e Atij që e krijoi. Shikoji lulet me ngjyrat e shumta dhe përpiqu ta ndjesh dijen dhe gjeninë e Zotit.


Imagjino dikë që nuk e ka parë më parë, mrekullinë e natës dhe të ditës. Imagjinoni një njeri që e kanë mbajtur nëntokë që ditën që lindi. Pas disa dhjetëra vitesh e nxjerrin dhe shikon natën që i zë vendin ditës dhe anasjelltas. Të jesh i sigurtë që do binte në sexhde, kur t’i shihte këto dy mrekulli. Kur të shihte lindjen e diellit për herë të parë, do e dëgjoje të thërrasë gjithë habi “Kush po e bën diçka të tillë?” dhe pavetëdije do të thërriste “Nuk ka zot tjetër veç një Zoti”


Provoje ta shohësh gjithësinë si për herë të parë o vëlla dhe o motër dhe do të shohësh që çdo gjë që na rrethon, dëshmon mbi Krijuesin e saj. çdo gjë që na rrethon, na kërkon që ta njohim Zotin. Dielli që lind çdo ditë, sikur na thotë ta njohim Zotin. Shiu që bie nga qielli, na thotë: Njiheni furnizuesin!” Njerëzit e vdekur, na thonë: Njiheni të gjallin që nuk vdes kurrë. Gjithësia është e mbushur dhe e karikuar me mijëra mesazhe të ndryshme, të cilat na ftojnë të njohim Zotin tonë.


Ne kemi xhamitë e vogla, në të cilat kryejmë faljet dhe largohemi. Por ka dhe një xhami të madhe, e cila na rrethon nga çdo anë. Kjo xhami e ka emrin “gjithësi”. Në këtë xhami, shohim diellin që adhuron, madhëron dhe i bindet vullnetit të Zotit. Shohim bimët, që i janë dorëzuar plotësisht vullnetit dhe caktimit të Zotit. Shohim çdo gjë duke madhëruar Zotin. “Nuk ka gjë veçse e madhëron dhe falenderon Atë, por ju nuk e kuptoni madhërimin e tyre” (Isra 44)


Vetë Kurani e përmend faktin që gjithësia është një xhami e madhe:”A nuk e ke parë sesi Zotit i kanë rënë në sexhde gjithçka në qiej dhe tokë, dielli, hëna, yjet, malet, pemët, kafshët dhe shumë prej njerëzve?!” (Haxh 18) Përse nuk shikon o vëlla? Përse nuk dëgjon? Gjithçka po të thërret të njohësh Zotin!


“Zotin e madhëroi gjithçka që është në qiej dhe në tokë” (Hadid 1)


Që sot e tutje le ta lexojmë Kuranin në mënyrë tjetër. Që sot e tutje, le ta shohim gjithësinë me sy tjetër.


Gjithçka në gjithësi lëviz me emrat dhe cilësitë madhështore të Zotit tonë. Nëse kërkon të ndjesh madhështinë e Zotit, thuaj dhe ndjeje me zemër:”Me emrin tënd o Zot i plotfuqishëm jetoj” Nëse kërkon të jesh krenar, thuaj:”Me krenarinë Tënde o Zot jetoj” Nëse kërkon të ndjesh dhembshurinë dhe butësinë, thuaj:”Me emrin Tënd o I dhembshur jetoj” Nëse kërkon të drejtën dhe të vërtetën dhe të jetosh për ta, thuaj:”Me emrin Tënd o I vërtetë jetoj” Nëse i frikësohesh rizkut, thuaj:”Me emrin Tënd o Furnizues jetoj”


Nëse je i shqetësuar mbi personin me të cilin do të martohesh, thuaj:”Me emrin Tënd o Garantues jetoj”


Sureja ku përmenden shumë emra dhe cilësi të Zotit është sureja Hashr. Kjo pasi kjo sure flet mbi një betejë të zhvilluar mes muslimanëve dhe çifutëve, betejë që u fitua nga muslimanët.


“Ai është Allahu që nuk ka zot tjetër përveç Tij, sundues i përgjithshëm, i pastër (prej të metave), shpëtimtari, siguruesi, mbikëqyrësi, i plotfuqishëm, mbizotërues, i madhërishëm. I lartësuar është All-llahu nga ajo që i shoqërojnë! Ai është Allahu, Krijuesi, Shpikësi, Formësuesi. Të tij janë emrat më të bukur. Atë e madhëron gjithçka ka në qiej e në tokë dhe Ai është ngadhënjyesi, i urti!” (Hashr 23-24)


Kjo, pasi emrat e bukur të Zotit janë emra praktikë për përmirësimin e jetës dhe triumfin e umetit musliman. Emrat e bukur të Zotit nuk janë larg realitetit tonë.






Vërejtje të përgjithshme rreth temave.


v Kurrë mos mendoni se duke folur mbi një nga emrat e Zotit, do të mund të themi gjithçka që ka të bëjë me të. Diçka e tillë është e pamundur:”ata nuk mund të dinë veçse ato gjëra që u ka mësuar Ai” (Bekare 255) Nëse do të mblidheshin të gjithë dijetarët muslimanë, të gjithë predikuesit, të gjithë mendimtarët dhe shkrimtarët, me qëllim që të shkruanin rreth njërit nga emrat e bukur të Zotit, do të shkruanin aq sa mund të marrë ujë gjilpëra kur futet në det. Zotin nuk mund të njohë plotësisht vetëm Zoti.


Në këto tema ne do të përpiqemi të themi ato gjëra që dimë dhe që ndjejmë. Me aq sa dimë dhe ndjejmë, ne ndihemi mirë dhe të gëzuar teksa flasim rreth Zotit dhe emrave të tij. Një nga kënaqësitë në xhenet, mund të jetë që Zoti të na e bëjë të mundur që të flasim dhe të kuptojmë shumë veçori të emrave të Tij, të cilat në këtë botë nuk i dinim. Vetëm në atë kohë, do të mund t’i kuptosh siç duhet shumë ngjarje që kanë ndodhur në këtë botë. Kur të ndodhnin fatkeqësi njëra pas tjetrës, ti zemëroheshe dhe nuk e kuptoje përse po të ndodhnin, por në atë kohë kutpon sekretin e gjithçkaje.


v Thjesht duke lexuar këto tema, nuk do të mund të arrish në njohjen e Zotit dhe gradën e mirësisë. Vetëm kaq nuk mund të mjaftojë. Këto që thamë dhe do të themi, janë një çelës që të ndihmon të hapësh portën e njohjes së Zotit. Ato që do të themi janë thjesht për të të nxitur të mendosh rreth çdo emri dhe cilësie të Zotit. Ti mund të përfitosh dhe ta ndjesh madhshtinë e këtyre emrave, vetëm kur t’i bësh pjesë të jetës tënde dhe të jetosh me to. Pas çdo teme që të lexosh, ulu, merr një letër dhe shkruaj përshtypjet dhe mendimet e tua rreth atij emri. Shkruaj se sa afër ose sa larg ke jetuar ti me atë emër. Më e dobishmja do të ishte që çdo emër, ta lexosh me familjen. Në fund të temës, uluni dhe diskutoni rreth tij. Përmendni me njëri-tjetrin reflektimet e secilit emër në jetën tuaj.


Vërejtja e tretë është se i falenderoj të gjithë ata që më ndihmuan në pergatitjen e këtyre temave. Padyshim që edhe ata kanë pjesë nga ajeti:”dhe kush ka fjalë më të drejtë se ai që fton në rrugën e Zotit dhe vepron punë të mira” (Fussilet 33)


Me këtë rast, kërkoj nga të gjithë ata që i lexojnë këto tema, nëse kanë një vërejtje apo kritikë, të mos e mbajë për vete por të na e thotë. Thotë profeti a.s:”Feja është këshillë…” Qëllimi ynë është që të njohim sa më mirë Zotin tonë dhe nuk pretendojmë të jemi të pagabueshëm. Teksa pergatis këto tema, mua personalisht me vjen zor dhe turp që të flas rreth Zotit. Ne njerëzit e krijuar nga balta, flasim dhe prezantojmë Krijuesin madhështor. Vetë profeti a.s thoshte në lutje:”Unë nuk mund të të lavdëroj siç duhet. Ti je ashtu siç e përshkruan veten!”

http://www.ikratv-alb.net/index.php?Faqe=Index2&id=4

[ORIONI]

Titulli: EL-FETTAH (Ai që u jep zgjidhje të gjitha halleve)

Emri “El-fettah” përmendet në Kuran dy herë; “Zoti ynë, vendos mes nesh dhe mes popullit tonë gjykimin tënd të drejtë, se Ti je më i miri gjykatës. (Araf 89)


“Thuaj: “Zoti ynë na tubon neve dhe juve, e pastaj me drejtësi gjykon mes nesh, se Ai është gjykatës i drejtë, i dijshëm.” (Sebe 26)






Kuptimi i emrit El-fettah.


Është bër zakon që kur dikush fillon një punë të re, biznes të ri, fillon shkollë, niset për të kërkuar dorën e një vajze…të tjerët e urojnë: Zoti t’i haptë dyert e të mirave dhe të suksesit. Emri “El-fettah” do të thotë dikush që hap. Që të hapësh, duhet të kesh diçka të mbyllur më parë. Nëse dera është e hapur, është e papranueshme që të thuash “Po shkoj të hap derën”


Emri i Zotit “El-fettah” ka tre kuptime:


v I pari është që të hapësh çdo gjë që është e mbyllur. Kështu, El-fettah, është Ai që


hap çdo gjë që është mbyllur dhe e pamundur. Ai largon brengat, zgjidh hallet, lehtëson vështirësitë… Nëse të mbyllen të gjitha dyert o vëlla dhe o motër, shko dhe kërkoji El-fettah-ut të të ndihmojë. Nëse të gjithë njerëzit të thonë se nuk ka më shpresë. Nëse të errësohet bota përreth, nëse halli që të ka rënë shtohet çdo çast, nëse lotët të rrjedhin pa pushim prej hallit që të ka rënë, nëse shpresat janë këputur… shko tek El-fettah. Nëse diçka e tillë ngulitet thellë në zemrën tënde, nëse e njeh Zotin me këtë emër, të siguroj se je njeriu më i fuqishëm dhe më i qetë në botë. Trokit në derën e Tij, përulu para Tij me përkushtim, lëre syrin të lotojë dhe i thuaj:”Tek Ti kam ardhur o El-fettah.”


Thotë Zoti në Kuran:” Atë që All-llahu ua dhuron njerëzve nga mëshira e Tij, nuk ka kush që mund ta pengojë, e atë që Ai e ndal, nuk ka kush që mund ta lirojë veç Tij; Ai është ngadhënjyesi, i gjithëdijshmi..” (Fatir 2)


Nëse Zoti t’i ka hapur dyert e të mirave, nuk ka mundësi që t’i mbyllë kush dhe e anasjellta. Kush mund ta hapë një derë që e ka mbyllur Zoti? Dhe kush mund ta mbyllë një derë që e ka hapur Zoti për ty?


Ata çifte marrëdhëniet e të cilëve janë vështirësuar, çdo përpjekje për t’u pajtuar ka dështuar, që kanë frikë për fëmijët dhe të ardhmen e tyre…le t’i drejtohen El-fettahut. Thuaji Zotit:”O Zot! Hape derën e mëshirës për ne dhe na e zgjidh këtë hall në të cilin ndodhemi!”


Nëse problemet ekonomike vetëm shtohen, nëse je përpjekur të gjesh punë dhe ke dështuar, nëse të gjitha rrugët të mbyllen… shko dhe kërkoji ndihmë El-fettahut. Atë mëshirë dhe furnizim që Zoti ua jep njerëzve, askush nuk mundet ta pengojë.


Ajo motër të cilës i ka kaluar mosha e martesës, ajo motër e cila nuk ka lënë fallxhor pa takuar për të zbuluar fatin e saj, ajo e cila jeton në ankth dhe stres, pasi asnjë nuk ka kërkuar dorën e saj, le të shkojë tek El-fettah dhe t’i kërkojë Atij ta ndihmojë.


Ai i sëmurë që vuan nga një sëmundje e pashërueshme, atij që doktorët ia kanë prerë shpresat për të jetuar, atij që i janë mbyllur dyert e shpresës… le të shkojë tek El-fettah dhe t’i kërkojë shërim. Nëse shpresat për jetë t’i ka prerë doktori, dije se jeta është në dorën e El-fettahut.


O ti prind që ke një fëmijë i cili vuan nga një sëmundje të rëndë, shko tek El-fettah dhe lute ta shërojë fëmijën tënd. Të jesh i sigurtë që Ai do t’i hapë dyert e mëshirës së Tij.


Umeti musliman sot po përjeton ngjarje të dhimbshme. Iraku është në krizë dhe nuk dihet kur do të përfundojë lufta. Palestina është e pushtuar dhe nuk dihet kur do të çlirohet. Muslimanë akuzohen për terrorizëm kudo qofshin. Nëse nuk do i mbajmë sytë nga El-fettahu dhe të kërkojmë ndihmën e Tij, nga kush tjetër do të presim?


Profeti a.s në betejën e Bedrit ishte shumë i shqetësuar. Muslimanët ishin vetëm treqind veta, kurse mekasit mbi njëmijë. Muslimanët kishin vetëm dy kalorës, kurse mekasit mbi njëqind kalorës. Nëse do të thyeshin në këtë betejë, e ardhmja e islamit dhe muslimanëve do të ishte shumë e zymtë dhe e pashpresë. I gjendur para një situate të tillë, profeti a.s ngriti duart lart qiellit, saqë i dukeshin dhe sqetullat dhe filloi të lutej me përkushtim. Duke u lutur, atij i ra përtokë dhe xhybeja që kishte mbi supe. Ai lutej:”O Zot! Të lutem mbaje premtimin që më ke bërë!” Ebu Bekri kur e pa profetin a.s të shqetësuar dhe duke u lutur me gjithë shpirt, i erdhi keq dhe filloi ta qetësojë duke i thënë:”Qetësohu o i dërguar i Zotit! Padyshim që Zoti do e mbajë premtimin që të ka bërë!” Më pas, profeti a.s u tha luftëtarëve muslimanë:”Gëzohuni, pasi shoh Xhibrilin a.s të hypur mbi kalë dhe që udhëheq njëmijë melekë të tjerë. Ata kanë ardhur të luftojnë me ju sot”


Kështu u erdhi ndihma dhe fitorja muslimanëve.


Këto fjalë ua themi atyre që hallet dhe problemet u kanë zënë frymën. Atyre që u intereson çështja e muslimanëve në Palestinë dhe Irak…le t’i drejtohen El-fettahut dhe t’i kërkojnë t’u hapë dyert e mëshirës së Tij.


Tregohet që Ibnu Tejmije kur kishte për të gjykuar rreth një çështje me rëndësi, dilte në shkretëtirë, shtrihej përtokë, vendoste fytyrën për dheut dhe lutej gjatë që Zoti ta ndihmonte për t’i dhënë zgjidhje çështjes. Ai vetë tregon: Nuk kthehesha në shtëpi, pa mu kujtuar zgjidhja e problemit.”


Të gjithë ata që bëjnë hulmutime në fusha të ndryshme, të gjithë ata studente që po mbrojnë temën e magjistraturës dhe doktoraturës, të gjithë studentët që janë me provime… i kërkoni ndihmë dhe zgjidhje Atij që e ka në dorë zgjidhjen dhe ndihmën.


Vallë sa vite ka që nuk e ndjen “El-fettah”?


Një miku im, ka një fëmijë dymbëdhjetë vjeç. Ditën që lindi djali i tij, gruaja e tij pati probleme gjatë lindjes. Për këtë, doktorët menduan që ta ndihmojnë të lindë, me një aparaturë që e tërhoqi fëmijën derisa doli. Me të lindur fëmija, filloi të ketë të dridhura. Aparati me të cilin e tërhoqën, i kishte shkaktuar defekte në qelizat nervore të trurit. Doktori i parë që e vizitoi u tha:”Qelizat e trurit nuk do të zhvillohen, për këtë fëmija ose do të jetojë i paralizuar ose do të ketë probleme mendore. Prindërti nuk lanë doktor dhe spital pa e vizituar fëmijën. Në fund, prindërit u dorëzuan dhe urimi i vetëm i tyre ishte që djali të vdesë, me qëllim që të mos vuajë. Një ditë, babai i fëmijës shkon të vizitojë një mikun e tij. Në shtëpinë e mikut, ai gjen dhe një doktor, të cilit ia qan hallin, edhe pse i kishte humbur shpresat. Doktori i kërkoi që ta vizitojë, por pa i dhënë shpresë. Në atë kohë – tregon babai – unë i kisha këputur të gjitha shpresat tek doktorët dhe mjekësia. Gjëja e vetme ku fillova të shpresoj ishte vetëm Zoti i madhëruar. U luta për shumë kohë, derisa takova doktorin e lartpërmendur. Mundi dhe përpjekjet e mëparshme ishin zero. Doktori filloi ta kurojë dhe kura dha efektet e para. Djali tashmë është dymbëdhjetë vjeç, është në shkollë dhe ka rezultate të larta. Ai luan dhe jeton si çdo fëmijë tjetër normal. El-fettah, nuk zhgënjen askënd që i lutet.


O vëlla dhe o motër! A e kujton sa herë El-fettahu t’i ka hapur dyert e mëshirës, kur hallet dhe telashet kishin arritur kulmin? Sa herë të ka ndodhur kjo, edhe pse nuk e ke kërkuar? Përse i ke harruar këto mirësi? Kthehu pas dhe vështroje jetën tënde nga fillimi! A i kujton problemet që ke hasur? A e kujton sa herë je grinder me gruan tënde dhe gati nuk jeni ndarë? A e kujton që gati nuk u martove me një njeri të papërshtatshëm? A i kujton problemet që kishe kur studioje në universitet? A e kujton grindjen mes teje dhe babait tënd? A e kujton se si e zgjidhi Zoti? Të gjitha këto probleme, janë zgjidhur edhe pse nuk ia kërkove El-fettahut. Po sikur t’ia kërkoje dhe t’i ishte lutur?


Kështu shohim që kuptimi i parë i emrit “El-fettah” është kur problemi dhe halli të zgjidhet kur të janë mbyllur të gjitha dyert dhe i ke prerë të gjitha shpresat.


v Kuptimi i dytë i këtij emri është kur dyert e shpresës hapen që në fillimet e


problemit. Nëse ti kërkon të hapësh një kompani, kërkon të martohesh… të nevojitet një përkrahje dhe ndihmë. Për këtë, të duhet ndihma dhe përkrahja e El-fettahut, prandaj shko dhe trokit në dyert e Tij. Zoti është Fettah kur hallet dhe telashet ta kanë zënë frymën. Ai është Fettah dhe në fillim të halleve dhe problemeve. çdo hall dhe shqetësim i ri, hyn tek çështjet e së fshehtës të cilën nuk e din vetëm Zoti. “Ai ka çelësat e së fshehtës, askush tjetër nuk i din përveç Atij” (En’am 59)


Nëse kërkon të martohesh me filanen, kërkoji El-fettahut që të të udhëzojë drejt asaj që është më e mirë për ty. Nëse ke përfunduar universitetin, dëshiron të punësohesh por nuk ke gjetur akoma punë, ngreji duart drejt qiellit dhe lute El-fettahun.


Ditën që po pergatisja këtë temë, fala sabahun në Qabe dhe fillova të bëj tavaf. Gjatë gjithë kohës së tavafit, lutesha:”O El-fettah, na i hap dyert e suksesit dhe të mirave të Tua!” Kur përfundova rrotullimin e shtatë, pashë që drita e agimit filloi të ndriçojë dhe thashë me vete:”Ndihma dhe hapja e dyerve të suksesit, po manifestohet me lindjen e agimit” Le të përpiqemi ta shohim gjithësinë me sy tjetër o vëllezër dhe motra. Thotë Zoti në Kuran:”A e shihni që nëse Zoti e bën ditën natë të errët deri në Ditën e Kijametit, kush është ai zot tjetër që mund t’ju sjellë dritë përveç Allahut?” (Kasas 71)


v Kuptimi i tretë i emrin “El-fettah” shfaqet kur grindjet dhe zënkat mes teje dhe


njerëzve të tjerë arrijnë kulmin edhe pse je i pafajshëm. Nëse ty o motër të është bërë padrejtësi, është shpifur për ty, të kanë përgojuar dhe njerëzit i kanë besuar, kërkoji El-fettahut të të ndihmojë. Kush tjetër veç El-fettahut mundet që ta ndihmojë dhe përkrahë të drejtën? Thotë Zoti në Kuran: “Zoti ynë, vendos mes nesh dhe mes popullit tonë gjykimin tënd të drejtë, se Ti je më i miri gjykatës. (Araf 89)


“Thuaj: “Zoti ynë na tubon neve dhe juve, e pastaj me drejtësi gjykon mes nesh, se Ai është gjykatës i drejtë, i dijshëm.” (Sebe 26)


Me kuptimin e tretë, Zoti e bën të drejtën të triumfojë, sido që të jetë situata. Kurrë mos u mërzit o vëlla dhe o motër, edhe pse të gjithë flasin dhe shpifin kundër teje, edhe pse çështjen tënde e trajtojnë dhe mediat…, pasi El-fettahu do të qëndrojë përkrah teje. O ti vëlla që ëshë shpifur kundër teje, është komplotuar kundër teje, je akuzuar pa të drejtë… nëse je i pafajshëm dhe në të drejtë, mos u dëshpëro. Shko tek El-fettahu, bjeri në sexhde dhe lutu:“Zoti ynë, vendos mes nesh dhe mes popullit tonë gjykimin tënd të drejtë, se Ti je më i miri gjykatës”


Aisheja, gruaja e profetit a.s u akuzua për çështje nderi padrejtësisht. Këtë akuzë e thurrën dhe e përhapën hipokritët. Për një muaj rrjesht, këto akuza u bënë objekt i bisedave të banorëve të Medines. Profeti a.s i gjendur para një situate të ngatërruar, ku nuk kishte prova, u ngjit në minber dhe u tha muslimanëve:” O ju njerëz. Kam dëgjuar se dikush (Abdullah ibnu Ubej ibnu Selul), më ka lënduar në familjen time. Deri sot nuk di për familjen time veç gjëra të mira dhe për këtë kanë dëshmuar dhe të tjerë..” Kjo bëri që të fillojnë zënkat dhe grindjet me fjalë mes banorëve fiseve Eus dhe Hazrexh. çështja vetëm sa përkeqësohej dhe profeti a.s nuk dinte ç’të bëjë. Kurse Aishja tregon dhe thotë:”Unë qaja natë dhe ditë.” Një ditë profeti a.s shkon në shtëpinë e Ebu Bekrit ku qëndronte Aisheja dhe e pyet:”Nëse ke vepruar diçka haram, kërkoji falje Zotit! Nëse je e pafajshme nga ajo që thonë, dije se Zoti do e shpallë pafajësinë tënde.” Tregon Aishja:”Unë nuk dija si t’u përgjigjesha. Nëse do u thoja që jam e pafajshme, ata nuk më besonin. Kurse nëse do pranoja diçka që nuk e kam vepruar do e besonin. Shpresa ime e vetme ishte që profeti a.s të shihte një ëndërr ku t’i tregohej pafajësia ime.” Por El-fettah e vërtetoi pafajësinë e saj me ajete Kurani që lexohen deri Ditën e Kijametit.


Jusufi a.s hyri në burg i akuzuar padrejtësisht për çështje nderi. Për këtë ai u ndëshkua me burg për nëntë vite rrjesht. Nga burgu, El-fettahu do e nxjerrë me anë të një ëndrre që e sheh mbreti i Egjyptit. Pas gjithë këtyre viteve burg, gruaja e Azizit vjen para tij dhe para mbretit dhe pranon që ajo e kishte joshur Jusufin dhe jo e kundërta.


El-fettahu të ndihmon para se t’ia kërkosh. Sa herë herë je akuzuar padrejtësisht dhe ka qenë Zoti Ai që ta zgjidhi gjuhën dhe je mbrojtur denjësisht? Sa herë të ka ndodhur që nuk ke ditur si ta mbrosh veten dhe dinjitetin tënd, kurse Zoti ka çuar dikë tjetër që të ka përkrahur? Sa herë kanë folur në interesin tënd, pikërisht armiqtë e tu më të egër? Sa herë t’i ka hapur dyert e suksesit El-fettahu? Sa herë ke qenë në halle dhe të ka nxjerrë prej tyre? Sa herë të ka ardhur ndihma e Tij, në nismat dhe iniciativat e reja që ke ndërmarrë dhe sa herë suksesin që ke pasur ia ke atribuar vetes tënde?


Zoti është El-fettah kur hallet, vështirësitë dhe telashet ta kanë zënë frymën. Ai është El-fettah që në fillim të çdo nisme të ndihmon dhe përkrah. Ai është El-fettah kur të tjerët sillen padrejtësisht ndaj teje.


E gjithë jeta jonë është e lidhur me emrin El-fettah. A nuk e merriton që ta duam El-fettahun tonë?


El-fettah nuk është vetëm për zgjidhjen e halleve dhe problemeve. El-fettah është dhe për ata që kërkojnë të kryejnë haxhin dhe nuk kanë mundësi ekonomike. Nëse El-fettah dëshiron që të kryesh haxhin këtë vit, kush është ai që mund të ta refuzojë vizën? A është e vështirë për El-fettah që të ti sigurojë paratë e nevojshme?






Si duhet t’i ndërtojmë lidhjet tona me emrin El-fettah? Cilat janë kushtet që të na vijë ndihma nga El-fettah?


v El-fettah kërkon prej teje që të punosh për zgjidhjen e problemit deri në çastet e


fundit. Kjo pasi ti nuk e din kur do të vijë ndihma. El-fettah mund ta vonojë ndihmën e Tij, për të vënë në sprovë këmbënguljen, besimin dhe durimin tënd. Ai e vonon ndihmën, me qëllim që të sprovojë këmbënguljen tonë në adhurimin e Tij. Shumë njerëz të thonë se u luta gjatë gjithë Ramazanit, lexova Kuran, u fala shumë… por zemrën e kam akoma të ashpër dhe të ngurtë. Ajo akoma nuk më është zbutur dhe akoma nuk më rrjedhin sytë lot nga përkushtimi për Zotin. Këtë, Zoti e bën me qëllim që ti të vazhdosh ta lusësh dhe të shpresosh për një kohë të gjatë, me qëllim që të sprovojë këmbënguljen dhe sigurinë tënde. Diçka e tillë i ngjan zgjatjes së periudhës së kursit të makinës, me qëllim që të përfitosh më shumë.


Një i ditur thotë:“Mos u largo nga dera e Zotit edhe sikur të të përzënë. Mos e ndërpre kërkimin e faljes edhe sikur të mos ta pranojë. Nëse e hap derën për njerëzit e mirë, hyr dhe ti si i paftuar. Shtrija dorën dhe thuaji:” Jam një nevojtar që kërkon mëshirën Tënde.”


Shpesh herë Zoti e vonon pranimin e lutjes, pasi Ai dëshiron të të shohë duke pritur pranë derës së Tij.


Nëse një person i padëshiruar të çon zile në telefon, ti nuk ia hap. Por nëse ai vazhdon të të çojë zile, ti patjetër që do të detyrohesh t’ia hapësh dhe t’i flasësh. Një derë që trokitet shpesh dhe me forcë, patjetër që do të hapet. Nëse kjo ndodh me krijesat, ç’mendon për Krijuesin El-fettah? Prandaj qëndro pranë derës së Zotit, lute, qaj, kërkoji ndihmë dhe mos u mërzit edhe nëse ndihma vonohet. Vazhdo tek dera e Tij, derisa lutjet të të pranohen dhe të vija ndihma.


Vetë emri El-fettah të mbush me shpresë. Ku ka sëmundje që mund t’i rezistojë dëshirës së El-fettah për shërim? Ku ka problem që nuk zgjidhet për El-fettahun? El-fettah përmban shpresën më të madhe. Nëse ke nevojë për pak besim dhe shpresë, kujto sa më shpesh emrin El-fettah dhe lute me këtë emër. Kurrë o vëlla mos i humb shpresat se Zoti do e ndihmojë këtë umet. A e kujton profetin a.s se sa lodhej me fiset arabe, derisa i erdhi ndihma dhe përkrahja hyjnore? Ai vizitoi 26 fise arabe duke u kërkuar që ta mbronin dhe ta strehonin, por asnjëri prej tyre nuk pranoi. Kaluan të gjitha ditët e haxhit dhe asnjë nuk pranoi ta ndihmonte. Edhe ditën e fundit të Minasë, ku të gjitha haxhillarët po pergatisnin rrobat për t’u larguar, profeti a.s shpresonte se do të gjente përkrahje. Teksa të gjithë pregatiteshin dhe niseshin për udhë, profeti a.s kërkonte dikë që ta përkrahë dhe të besojë. Ai do të presë edhe njeriun e fundit, derisa të largohet. Do të trokiste mbi të gjitha dyert e mundshme. Personat e fundit që mund ta pranonin ftesën e tij, ishin gjashtë të rinj që po rruanin kokën tek berberi. Profeti a.s vajti i takoi dhe u foli mbi fenë. Kur dëgjuan fjalët e tij, të rinjtë panë njëri-tjetrin në sy dhe thanë:”Ky është profeti me të cilin na kërcënojnë çifutët” El-fettah bëri që çifutët të bëhen shkak që këto të rinj të besojnë në mesazhin e profetit a.s.


El-fettah kërkon që të punosh deri në çastet e fundit, me qëllim që të sprovojë besimin dhe këmbënguljen tënde.


v El-fettah e sjell ndihmën në atë formë të cilën ti nuk e imagjinoje dot. Jusufi a.s u


burgos për nëntë vite rrjesht. Ishte pikërisht burgu nga ku i erdhi ndihma e Zotit më pas. Nëse nuk do të ishte burgosur, ai nuk do të ishte takuar me shërbëtorin e mbretit, i cili do i tregonte mbretit mbi Jusufin a.s që komentonte ëndwrrat.


Nëse do të kishte dalë nga burgu më parë, ndoshta nuk do e gjente dot mbreti për t’i komentuar ëndrrën dhe nuk do të kishte mundësi të bëhej ministër. Shumë gjëra në jetën tonë i shohim si probleme, telashe, dobësi dhe vuajtje. Kurse ato mund të jenë kulmi i ndihmës hyjnore. Gjendje e dobët e umetit musliman sot, mund të jetë pika kulminante e ndihmës dhe triumfit të islamit, edhe pse nuk e ndjejmë për momentin.


Në marrëveshjen e Hudejbijes, muslimanët vajtën në Meke me qëllim që të kryenin Umren, por kurejshët nuk i lejuan të hyjnë në qytet. Profeti a.s u ofroi të nënshkruanin një marrëveshje paqeje dhe të dy palët ranë dakord. Umer ibnul Hatabi ishte kundër kësaj marrëveshjeje, ai kërkonte që të lejoheshin të kryenin Umren ose të luftonin. Ai nuk ishte dakord me asnjë nga kushtet dhe nenet e kësaj marrëveshjeje, të cilat dukeshin sikur dëmtonin muslimanët. Por Zoti i shpalli profetit a.s ajete të posaçme që flasin mbi rëndësinë e kësaj marrëveshjeje dhe e konsideronte atë si një fitore:”Ne të dhamë një fitore të qartë.” (Fet’h 1)


Umeri u befasua nga ky ajet dhe e pyeti profetin a.s:”O i dërguar i Zotit, a fitore është ajo?” Muslimanët kishin ardhur të kryenin Umre dhe nuk u lejuan. Madje profeti a.s nuk i lejoi as që të luftonin për të drejtën e tyre. Veç kësaj, kushtet dhe pikat e marrëveshjes, dukej që ishin në dëm të muslimanëve. Kurse ajeti i mësipërm e konsideronte si fitore. Për këtë Umeri e pyeste profetin a.s nëse ishte fitore. Profeti a.s iu përgjigj:”Po o Umer” Umeri e pyeti përsëri profetin a.s:”O i dërguar i Zotit! A nuk na premtove që do të kryejmë Umren?!” Profeti a.s i përgjigjet:”Mos të thashë se do e kryejmë këtë vit?”


Numri i njerëzve që pranuan islamin gjatë dy viteve të marrëveshjes, ishte më i madh se numri i atyre që kishin pranuar islamin që nga fillimi i mesazhit hyjnor. Meqënëse ishte arritur paqja mes muslimanëve dhe kurejshëve në Meke, fiset pranuan ta dëgjojnë mesazhin e profetit a.s, u pëlqeu dhe pranuan islamin.


Nëse kërkon ta ndjesh prezencën e emrin El-fettah në jetën tënde, pasi të kesh lexuar këtë temë, ulu me familjen tënde dhe diskutoni mbi momentet e vështira që keni kaluar gjatë jetës dhe zgjidhjen që u ka ardhur nga El-fettah.


v Ai u jep zgjidhje problemeve dhe halleve me gjërat më të thjeshta. Të ndihmon


me një fjalë, me një pikë loti, me një ajet Kurani, në një çast të vetëm… Mund ta lexosh një ajet që njëzet vite rrjesht. Vjen një moment kur ti e lexon dhe të vijnë mendime dhe komentet të cilat ndryshojnë jetën tënde.


Tregon një njeri, që më parë nuk ka pasur asnjë lidhje me fenë. Një ditë – tregon ai – po shkoja në punë dhe teksa kaloja pranë një kafeneje, dëgjova zërin e manjetofonit që këndonte Kuran. Në ato çaste, lexuesi i Kuranit po lexonte ajetin:”Kujtoni kur u thamë melekëve t’i përulen në sexhde Ademit. Të gjithë u përulën përveç iblisit i cili ishte nga xhindët dhe theu urdhërin e Zotit” (Kehf 50) Unë vazhdova të ec, por pa i kushtuar vëmendje pasi nuk më interesonte. Por papritur, ajeti pasardhës më zgjoi nga harresa:”A e bëni atë dhe pasardhësit e tij miq tuajt, duke qenë se janë armiqtë tuaj? Sa zgjedhje e keqe është kjo për të padrejtët!” (Kehf 50) Në ato çaste, u ndala dhe fillova të mendohem rreth këtij ajeti. Si ka mundësi që unë gjatë gjithë këtyre viteve e kam bërë shejtanin mikun tim? A ka zgjedhje më të keqe se kjo? Krejt papritur pashë që fillova të përsëris me vete:”Nuk do të të ndërroj me iblisin pas kësaj dite o Zot!”


Një i ri, tregon historinë e udhëzimit të tij. Udhëtoja me tren për në Aleksandri. Së bashku me disa shokë dhe shoqe kishim rënë dakort për të vajtur dhe vepruar një nga gjynahet më të rënda. Gjithçka e kishim rregulluar që të mos e marrë vesh askush, madje as njerëzit më të afërm. Në tren rastisi që të ulem pranë një të riu që po lexonte Kuran në ato çaste. Teksa udhëtonim, i riu që ishte ulur pranë meje, lexoi ajetin:” Ata fshihen prej njerëzve, e nuk turpërohen prej Allahut, Ai është me ta edhe kur planifikojnë fshehtas thënie me të cilat nuk është i kënaqur Ai. Allahut nuk mund t’i shpëtojnë veprimet e atyre.” (Nisa 108)


Në ato çaste fillova të qaj derisa arrita në Aleksandri. Me të arritur, bleva një biletë kthimi dhe u ktheva.


Një nga shokët e mi më të dashur tani, para se të udhëzohej në rrugë të drejtë, udhëtonte nga njëri shtet në tjetrin për të luajtur bixhoz dhe vepruar gjëra të ulëta. Një nga miqtë e tij, i thotë një ditë:”O filan! Ke kaq kohë që udhëton për kënaqësitë e kësaj bote. Përse nuk bën një udhëtim për hatër të Zotit?!” “E ku duhet të udhëtoj?” – e pyeti i habitur. “Shko dhe kryej një Umre” iu përgjigj ai. Nga kjo fjalë, ai shkon dhe kryen Umren dhe braktis të gjitha gjynahet e mëparshme.


Kërkoji çastet e ndihmës dhe zgjidhjes së El-fettahut o vëlla dhe o motër! Mos nënvleftëso asgjë, qoftë dhe një fjalë. Mos e nënvleftëso agjërimin, namazin, adhurimin… qëndro gjithmonë i kujdesur.


v Kur u jep zgjidhje problemeve, e bën në mënyrë të qartë. Nëse zgjidhja dhe


ndihma është e zakonshme, njeriu mendon se diçka e tillë erdhi nga përpjekjet e tij. Kurse zgjidhja dhe ndihma e El-fettahut është e tillë saqë nuk e përfytyroje. “Ne të dhamë një fitore të qartë.” (Fet’h 1)


Haxhereja u përpoq dhe u lodh duke kërkuar zgjidhje për hallin që i kishte rënë. Ajo u ngjit dhe zbriti në dy kodrat përreth shtatë herë. Ajo që kërkonte ishte pak ujë për djalin e saj Ismailin a.s. Kurse zgjidhja e El-fettahut ishte e tillë që nga ky ujë do të pinin njerëzit deri në Ditën e Kijametit. Për të vlerësuar përpjekjet e Haxheres, zgjidhja dhe ndihma e Zotit erdhi dhe ishte një mrekulli. Ishte një zgjidhje jo vetëm për Haxheren dhe djalin e saj, por për të gjithë njerëzit që vizitojnë Qaben deri në Ditën e Kijametit.


Fillimi i ndihmës dhe zgjidhjes së problemeve të profetit a.s erdhi pikërisht nga shpella Theur, ku u fsheh para se të udhëtojë për në Medine. Kur hyri në Meke, ai hyri si askush më parë. Askush nuk kishte hyrë në Meke si triumfator, ashtu siç hyri profeti Muhamed a.s me muslimanët e tjerë.


Në betejën e Bedrit, numri i muslimanëve që luftonin ishte vetëm tre qind. Në betejën e Uhudit numri arrinte një mijë. Në betejën e Hendekut një mijë dhe në Hudejbije një mijë e katërqind. Kurse kur hyri në Meke, numri i tyre ishte dhjetë mijë. I gjithë Gadishulli Arabik, tashmë ose pranoni islamin, ose hynin në paqe me të dhe ose i frikësoheshin. Kjo vetëm pas disa viteve, ku profeti a.s u dëbua dhe keqtrajtohej nga populli i tij.


A e don tani El-fettahun? A je i sigurtë dhe i bindur në zgjidhjen e halleve prej Tij?


Vetë muaji i Ramazanit është muaji i zgjidhjes dhe ndihmës prej El-fettah. Thotë profeti a.s:“ Kur vjen muaji i ramazanit hapen dyert e xhenetit, mbyllen dyert e zjarrit dhe prangosen shejtanët.” A ka zgjidhje dhe ndihmë më të madhe se pikat që përmend hadithi i mësipërm?


Muaji i Ramazanit ka disa myzhde për ata që e përjetojnë siç duhet:


v Të falen gjynahet:“Kush agjëron ramazanin me besim dhe shpresë se do ti falen


gjynahet, do i falen të gjitha gjynahet që ka vepruar.” Nëse besimi dhe shpresa për falje nuk është e njëjtë gjatë gjithë Ramazanit


Zoti të ka rezervuar një mundësi tjetër: “Kush falet natën gjatë ramazanit me besim dhe shpresë se do ti falen gjynahet, do i falen të gjithë gjynahet që ka vepruar” Nëse nuk ke mundur të falësh namaz nate gjatë gjithë Ramazanit, ke akoma shpresë:“Kush falet natën e Kadrit me besim dhe shpresë se do ti falen gjynahet, do i falen të gjitha gjynahet që ka vepruar” Nëse Zoti do e linte në dorën tonë të zgjedhim shpërblimin që duam gjatë muajit të Ramazanit, nuk do të dinim si ta kërkonim gjithë këtë shpërblim dhe mirësi.


v Shpëtim prej zjarrit të xhehnemit. Thotë profeti a.s:”Në çdo natë të Ramazanit,


Zoti do të shpëtojë e nxjerrë njerëz nga zjarri”


v Shpërblime pafund. Thotë profeti a.s:”Kush kryen vullnetarisht një vepër të mirë,


do të shpërblehet sikur ka kryer një obligim. Dhe kush kryen obligimet e caktuara nga Zoti, do i quhet sikur ka kryer 70 të tilla.”


v Adhurimi i natës së Kadrit, është i barabartë me një mijë netë adhurim. Adhurimi


i kësaj nate është i barabartë me adhurimin e 84 viteve rrjesht. Një lëmoshë e dhënë këtë natë, është njëlloj sikur të japësh lëmoshë për 84 vite.






Cilat janë detyrat dhe obligimet tona kundrejt emrit El-fettah?


v Përulje dhe përkushtim.


v Shpresë, besim, siguri dhe optimizëm në këtë emër. Shpreso fuqishëm o vëlla dhe


o motër se El-fettah do e ndihmojë këtë umet. Një ndihmë e tillë mund të jetë gjatë kësaj kohe, por që ne nuk e ndjejmë.


v Ji çelës për të mirën. Ka shumë njerëz që janë çelësa të së mirës dhe kyçe të së


keqes. Bëhu dhe ti o vëlla dhe o motër nga këta njerëz. Hapi të mirat dhe mundësitë që ke për të ndihmuar njerëzit, me qëllim që të të ndihmojë El-fettahu dhe ty.


El-fettah nuk të ndihmon dhe nuk t’i zgjidh hallet që ke vetëm në këtë botë, por dhe në botën tjetër. Në çastet që do të hysh në varr, ke më shumë nevojë për ndihmën e El-fettahut. Ti ke jetuar si besimtar dhe ke vdekur si i tillë. Do të vijnë dy melekët dhe do të të pyesin:”Kush është Zoti yt?” Ti do u përgjigjesh:”Zoti im është Allahu!” “Cila është feja jote?” Do të përgjigjesh:”Feja ime është islami.” “Kush është ai personi që u dërgua tek ju?” Do të përgjigjesh:”Ai është Muhamedi a.s”


Atëherë do dëgjohet një zë nga lart: “Robi Im tha të vërtetën, prandaj ia shtroni varrin me shtresat e xhennetit dhe i hapni një dritare ku të shikojë vendin e tij në xhennet.”


Nuk janë të gjithë varret errësirë dhe frikë. Nuk janë të gjithë varret gjarpërinj, akrepa dhe tmerr. Teksa robi shikon vendin e tij në xhenet, ai fillon dhe e lut Zotin:” O Zot, afroje Ditën e Kijametit, me qëllim që të takohem me familjen dhe të dashurit e mi”


El-fettahu është me ty në këtë botë dhe në botën tjetër. Është me ty kur akuzohesh pa të drejtë. Është me ty kur të bëhet padrejtësi. Është me ty kur telashet dhe hallet ta kanë zënë frymën. Është me umetin musliman edhe pse përjeton gjendje dobësie. Ky është Zoti ynë, El-fettah.

[ORIONI]

Titulli: EL VEKILU (Garantuesi)

Emri që do të trajtojmë këtë temë, është një nga emrat e bukur të Zotit, emër që të fal qetësinë shpirtërore dhe sigurinë. Këtë e fitojnë ata që e përjetojnë këtë emër në jetën e tyre dhe adhurojnë Zotin e Madhëruar me këtë emër. Ky emër është për ata që të ardhmen e shohin me frikë dhe pesimizëm. Emri i kësaj teme është i përshtatshëm për të gjithë ata që janë të stresuar dhe depresionuar rreth të ardhmes. Emri i kësaj teme, është Elvekil.


Pikat në të cilat do të përqendrehemi në trajtimin e kësaj teme, janë pesë:


Hyrje.

Kuptimi i emrit Elvekil.

Si ta kuptoj nëse i mbështetem Garantuesit në çdo gjë?

Modele tepër tërheqës, mbi mënyrën se si Elvekil i ndihmon dhe përkrah ata që i

mbështetin Atij.


Kuptime të ndryshme të emrit Elvekil.

Ata që kanë nevojë për këtë emër, janë të gjithë ata që e shohin të ardhmen e tyre me frikë. Për këtë emër kanë nevojë prindërit të cilët janë të shqetësuar për të ardhmen e fëmijëve të tyre. Për këtë emër kanë nevojë ata prindër që janë të shqetësuar se mos fëmijët e tyre bien pre e drogës dhe e shoqërisë së keqe. Kanë nevojë ata prindër të cilët janë të shqetësuar se mos vajza e tyre bie pre e ndonjë djali që e mashtron. Kanë nevojë ata prindër që janë të shqetësuar për mbarëvajtjen e fëmijëve në shkollë.


Që ta njohin këtë emër, kanë nevojë ata të rinj që janë në universitet dhe mundësinë për t’u punësuar e shohin të vogël pas diplomimit. Ata që janë në fazën e zbatimit të një projekti dhe janë të shqetësuar nëse do të ketë sukses apo jo, kanë nevojë për të njohur emrin Elvekil. Vetë umeti musliman që vuan nga hallet e shumta, ka nevojë ta njohë emrin e Zotit, Elvekil. Ky emër është për këdo që kërkon të kontribojë për Islamin dhe nuk dinë nga t’ia fillojnë.


Njeriu është i dobët dhe gjithmonë është i shqetësuar për të ardhmen. Ai shikon aktualitetin dhe problemet e shumta që kërkojnë zgjidhje, dhe stresi i shtohet më shumë.


Elvekil është emër që të jep siguri dhe besim mbi një çështje që kërkon ta arrish. Fillimisht ti vë gjithçka në funksion të çështjes që kërkon të arrish, shfrytëzon gjitha mundësitë dhe punon pa pushim. Kurse rezultatin ia lë në dorë Garantuesit që ka në dorë gjithçka. Vallë a e bëjmë diçka të tillë në jetën tonë? Ata prindër që janë të shqetusuar për vajzat e tyre që kanë mbushur moshën për martesë dhe nuk u ka trokitur kush në derë, ata të rinj që janë të shqetësuar mbi të ardhmen e tyre, ata njerëz që kanë halle... a i mbështeteni Zotit të Madhëruar për problemet tuaja? Kur të ndodh ndonjë problem dhe hall që të trondit, a shkon të trokasësh në portën e Elvekilit? Cilat janë lidhjet e tua me Garantuesin e çdo gjëje? A i mbështetesh Garantuesit për çdo problem me të cilin përballohesh? A e ke jetën të lidhur me këtë emër, Elvekil?


Zakonisht kur nënshkruajmë një marrëveshje, e nënshkruajmë atë në praninë e një noteri, ose një pale të tretë, e cila luan rolin e garantuesit që kjo marrëveshje do të respektohet. Kjo palë e tretë, zgjidhet nga të dy palët kontraktuese, pasi të dy kanë besim tek ai. Në fund, të dy palët dhe garantuesi i marrëveshjes firmosin marrëveshjen e lidhur. Pasi të nënshkruhet kontrata, të gjithë palët fillojnë punën për zbatimin e saj. Asnjë nuk qëndron në shtëpi dhe të presë garantuesin ta përmbushë. Që të pranosh garancinë e dikujt, duhet që ai të plotësojë tre kushte; Të kesh besim tek ai, të ketë ekperiencën e duhur dhe të tregojë interes ndaj çështjes tënde.


Po Zotin tënd, a e pranon si Garantues për zgjidhjen e halleve të tua o vëlla? Ai të ofron mbështetjen dhe ndihmën e Tij, përse të mos e pranosh? Ai e ka quajtur veten e Tij Elvekil (Garantues). Vetë Zoti në Kuran të propozon:”Pranoje Atë si Garantues” (Muzemmil 9)


Sa herë që Kurani flet mbi rëndësinë e mbështetjes së njeriut në Zotin, e shoqëron këtë me fuqinë dhe pushtetin e pafund të Zotit. Kjo me qëllim që të ta shtojë besimin në Garantuesin suprem. Në shumë ajete të Kuranit, Zoti na siguron që askush nuk mund të humbasë duke e pranuar Atë si Garantuesin e vetëm.


“Zotit i takon e fshehta e qiejve dhe e tokës, tek Ai kthehet e gjithë çështja. Prandaj adhuroje dhe mbështetju Atij” (Hud 123)Ti duhet t’i mbështetesh Zotit, pasi Ai ka në dorë gjithçka që ekziston në qiej dhe tokë.


“Zot i lindjes dhe perëndimit, nuk ka zot tjetër veç Tij, prandaj pranoje Atë si Garantues” (Muzemmil 9)


Mos vallë nevojat e tua gjenden jashtë lindjes dhe perëndimit, që të kërkosh një garantues më të besueshëm? Vetë Zoti i madhëruaar të ofron garancinë dhe ndihmën e Tij. Kështu nuk ka arsye përse të stresohesh dhe të shqetësohesh për të ardhmen. Jeta e përplas njeriun me probleme dhe telashe nga më të


ndryshmet, prandaj shko dhe kërko ndihmën e Elvekilit për t’i zgjidhur ato, mbështetju Atij dhe përpiqu me sa mundësi ke për një rezultat të kënaqshëm.


Përse të shkosh tek dikush tjetër, në një kohë që vetë Zoti të ofron mbështetjen e Tij? Përse pranon garancinë dhe mbështetjen e të tjerëve dhe refuzon atë të Garantuesit suprem?


Njerëzit me të marrë vesh mbi aftësitë e rralla të një doktori, vihen në radhë pa mbarim tek dera e tij. Kjo pasi kanë besim, siguri dhe garanci në përvojën dhe aftësitë e tij. Ne nuk besojmë t’ia dorëzojmë shëndetin tonë, një doktori që nuk e njohim dhe që nuk besojmë në aftësitë e tij. Edhe pse duhet të shpenzojmë para më shumë, ne zgjedhim doktorin më të mirë. Përse të mos kemi besim dhe garanci të plotë tek Ai që gjithçka është në dorën dhe sundimin e Tij?


Nëse kemi një çështje drejtësie, zgjedhim avokatin më të mirë në vend dhe për këtë mburremi para njerëzve të tjerë. Përse të mos mburresh me garancinë e Atij që është Garantuesi më i mirë? Edhe pse ti o njeri je sa një pikë në gjithë universin, Zoti i madhëruar të ofron garancinë e Tij për të të ndihmuar.


“Dhe mbështetu tek i Plotfuqishmi dhe Mëshiruesi. i cili të sheh kur ngrihesh në këmbë dhe lëvizjen tënde në mesin e atyre që falen.” (Shuara 17-19)


Me kërkesën për t’iu mbështetur Zotit dhe garantuesit më të mirë, nuk duam të nxisim dembelizmin dhe plogështinë. Nuk duam që gjithçka ta presim të gatshme dhe vetë të mos ndërmarrim asnjë veprim. Padyshim që ne duhet të shkojmë tek doktori më i mirë për t’u vizituar, do të zgjedhim avokatin më të mirë për të fituar një çështje, do të komunikojmë me ministra dhe vendim marrës të tjerë... por brenda në zemër të jemi të sigurtë dhe të bindur që vetëm Zoti do na e zgjidhë këtë problem.


“Është Ai që më krijoi, dhe është Ai që më udhëzon. Është Ai që më ushqen dhe më jep të pijë. Dhe kur sëmurem është Ai që më shëron. Që ma merr jetën dhe më ngjall. Është Ai tek i cili kam shpresë se do m’i falë mëkatet e mia në ditën e gjykimit.” (Shuara 78-82)


”dhe mbështetju të gjallit që nuk vdes” (Furkan 58)


“Ai është Zoti që nuk ka zot tjetër veç Tij. Ai është Krijuesi i gjithçkaje, prandaj adhurojeni. Dhe Ai është Garantuesi i çdo gjëje.” (En’am 102)


Kështu, Elvekil është Ai që merr përsipër zgjidhjen dhe përkujdesjen për gjithçka që i shqetëson robët e Tij. Ai nuk i zhgënjen, nuk i braktis dhe nuk i lë çështjet e tyre në dorë të dikujt tjetër.


“Dhe kush i mbështetet Zotit, Ai i mjafton atij.” (Talak 3) Kurrë nuk mund të humbasësh, nëse i je mbështetur Zotit. Fjalët:”Më mjafton Zoti që është Garantuesi më i mirë” nënkuptojnë që mua më mjafton Zoti për zgjidhjen e halleve dhe problemeve të mia.


Mbështetja në Zotin të fal forcë dhe besim në vetvete. Ajo të bën të flasësh pa emocione dhe pa frikë. Kjo pasi tashmë i je mbështetur Atij që nuk zhgënjen askënd dhe je i bindur në ndihmën e Tij.


“dhe nëse kthejnë shpinën, thuaj: Më mjafton Zoti që nuk ka zot tjetër veç Tij, Atij i jam mbështetur dhe Ai është sunduesi i Arshit madhështor.” (Teube 129)


Nëse të braktisin të gjithë njerëzit dhe dalin kundër teje, mos kij frikë nëse ke Garantuesin në krahun tënd.


“… njerëzit janë grumbulluar kundër jush, prandaj u frikësoheni atyre. Por kjo në të vërtetë vetëm sa ua shtoi besimin dhe thanë: Na mjafton Allahu, i cili është Ndihmuesi më i mirë.” (Al Imran 173)


Këto ajete janë për shokët e profetit a.s. Pas humbjes së Uhudit ku mbetën të vrarë 70 muslimanë, u vra Hamzai dhe vetë profeti a.s u plagos, një ditë më pas profeti a.s urdhëroi muslimanët që të sulmonin Kurejshët. Edhe pse ishin të lodhur dhe të plagosur, muslimanët së bashku me profetin a.s u nisën rrugës për të luftuar me Kurejshët, derisa arritën në një vend që quhej Hamraul Esed. Kurejshëve u arriti lajmi që muslimanët ishin nisur për të luftuar me ta, kështu dërguan një njeri që t’i frikësojë. Personi që dërguan për të frikësuar profetin a.s dhe muslimanët, me tu takuar me profetin a.s i tha:”Kurejshët janë pregatitur për luftë, kanë veshur lëkurat e tigrave dhe kanë mbledhur rreth vetes të gjithë arabët.” Me ta dëgjuar, profeti a.s u drejtua nga shokët e tij dhe të gjithë thërrasin njëzëri:”Na mjafton Zoti që është garantuesi më i mirë” Atëherë profetit a.s iu shpallën ajetet e mësipërme.


Personi që kishte vajtur të frikësojë muslimanët, u largua dhe shkoi të frikësojë Kurejshët. Me tu takuar me ta, ai u tha:”Për Zotin muslimanët thonë fjalë me të cilat duket sikur do t’u hanë të gjallë” Ebu Sufjani dhe pjesa tjetër e ushtrisë u nisën menjëherë për në Meke, duke iu shmangur përplasjes me muslimanët.


Atëherë profetit a.s iu shpallën dhe ajetet plotësuese:”Ata u kthyen me mirësinë dhe begatinë e Zotit, pa i prekur gjë e keqe.” (Al Imran 174)


Profeti a.s në shumë hadithe na mëson gjëra praktike me të cilat mësojmë mbështetjen në Zotin. Thotë profeti a.s:”Kush thotë çdo ditë në mëngjes dhe në mbrëmje, shtatë herë: Më mjafton Zoti që nuk ka zot


tjetër përveç Tij. Atij i jam mbështetur dhe Ai është sunduesi i Arshit të madh” Zoti ia garanton zgjidhjen e halleve të asaj dite”.


Në një hadith tjetër, profeti a.s thotë:”Kush thotë teksa del nga shtëpia:”Me emrin e Zotit, jam mbështetur tek Zoti. Nuk ka forcë që më shtyn të bëj mirë dhe më ndalon nga të bërit keq, përveç Zotit.” do i thotë meleku:”Je udhëzuar, je mbrojtur dhe të mjafton Zoti.” Shejtani i thotë një shejtani tjetër:”çfarë mund t’i bëjmë një njeriu që është udhëzuar, mbrojtur dhe i mjafton Zoti?!”


Kurse mbi historinë e hebrenjve të cilët i urdhëroi Musai a.s të luftonin për të marrë Kudsin, Kurani thotë:”Dhe dy burra të cilëve Zoti u kishte dhënë mirësi u thanë: Hyni brenda sepse me të hyrë ju do të fitoni. Dhe mbështetjuni Zotit nëse jeni besimtarë!” (Maide 23)


Një fshatar kishte një kushëri që punonte në ministri dhe kishte marrëdhënie konfidenciale me vetë ministrin. Fshatari shkroi një kërkesë për punë dhe vajti tek kushëriri i tij, për ta ndihmuar të gjejë një punë në ministri. Gjatë gjithë rrugës për në qytet, fshatari kishte në mendje se vetëm kushëriri i tij mund t’i gjente punë. Me të arritur në shtëpinë e kushëririt, ai e mirëpriti dhe i premtoi se do ia paraqiste kërkesën ministrit për t’i gjetur një punë. Të nesërmen morri kërkesën e kushëririt nga fshati dhe ia la ministrit mbi tavolinë. çdo ditë që ia vendoste kërkesën mbi tavolinë, minstri e merrte dhe e vendoste atë poshtë dokumenteve të tjerë. Kur pa se minstri nuk e kishte mendjen tek kushëriri i tij nga fshati dhe se gruaja e tij po mërzitej me prezencën e tij çdo ditë në shtëpi, i tha:”O kushëriri im, filan. Mesa duket një çështje e tillë kërkon kohë. Mua më vjen keq për këtë, por më mirë kthehu në shtëpi dhe prit atje!” Tregon fshatari:”Kjo më rëndoi së tepërmi. Dola nga shtëpia e tij me zemër të thyer, duke menduar se fajin e kisha vetë. Unë u mbështeta tek lidhjet e mia me kushëririn. Duhej të isha mbështetur tek Zoti, pasi vetëm Ai mund të më ndihmojë. Më fal o Zot se kam gabuar. Ti je garantuesi im o Zot dhe vetëm prej Teje pres ndihmë.” Një ditë më vonë, kushëriri i tij nga qyteti e morri në telefon dhe e njoftoi se ministri e kishte pranuar kërkesën e tij për punë.


Kjo ishte një histori e thjeshtë mbi ndihmën dhe përkrahjen që të ofron Elvekil kur i mbështetesh atij. Jam i sigurtë që secili prej nesh ka me dhjetëra dhe qindra histori të tilla nga jeta jonë. E keqja jonë është se ne nuk e studiojmë jetën tonë, tregojmë indiferencë ndaj mbështetjes së Elvekilit. Pasi të lexosh këtë temë, ulu me veten dhe kujto mbështetjen dhe përkrahjen e Elvekilit në jetën tënde.


“Më mjafton Zoti që është garantuesi më i mirë” e tha Ibrahimi a.s kur u hodh në zjarr. E tha Musai a.s, kur populli i tij i thanë:”Na arritën”. E tha profeti Muhamed a.s së bashku me muslimanët e tjerë, ku i thanë:“… njerëzit janë grumbulluar kundër jush, prandaj u frikësojuni atyre” (Al Imran 173)


Profeti Muhamed a.s ua mësonte mbështetjen në Zot fëmijëve të vegjël. Abdullah bin Abbasi thotë: Isha fëmijë dhe një ditë profeti (a.s) më tha: “O djalosh, unë do të të mësoj disa fjalë. Ruaje Zotin (në zemër) të të mbrojë (nga të këqiat). Ruaje Zotin (në zemër) ta gjesh Atë pranë teje. Nëse kërkon diçka, kërkoje prej Zotit. Nëse kërkon ndihmë kërkoje prej Zotit. Dije që sikur të gjithë njerëzit të mblidheshin për të të bërë dobi, nuk do e arrinin veçse nëse e ka caktuar Zoti dhe nëse do të mblidheshin të të dëmtonin, nuk do e arrinin veçse nëse e ka caktuar Zoti. Janë ngritur lapsat dhe janë tharrë letrat.”


Në çastet që i mbështetesh Zotit, ndjen që je njeriu më i fortë dhe më i guximshëm.


v Treguesit e mbështetjes tek Garantuesi më i mirë. Si ta kuptoj që jam nga ata që i


mbështeten Zotit?


Shumë njerëz pohojnë që i mbështeten Zotit, por këtë e thonë vetëm me gojë.


Treguesit mbi këtë, janë pesë:


1. Nëse përballesh me momente të vështira dhe emrin Elvekil e përmend dhe


kërkon mbështetjen e Tij, dije se je nga ata që i mbështeten Zotit. Le të marrim modele rreth kësaj pike. Modeli më i mirë është profeti Ibrahim a.s. Ai ishte vetëm 16 vjeç, megjithatë i gjithë njerëzimi mëson prej tij mbështetjen e vërtetë tek Zoti. Në këtë moshë të re, ai i theu të gjithë idhujt që adhuronte populli i tij. Për këtë veprim, populli i tij vendosën që ta djegin si ndëshkim. Zjarri ku do e digjnin nuk do të ishte një turrë drush si zakonisht, por do të ndërtohej një ndërtesë e madhe. Vetëm ndërtimi i kësaj ndërtese ku do të digjej Ibrahimi a.s, zgjati disa muaj. Gjatë kësaj kohe, Ibrahimi a.s ndodhej i burgosur. Ndërtesa ku do të hidhej për tu djegur, u ndërtua jashtë qytetit dhe kjo nga frika se mos merrnin flakë shtëpitë përreth. Në ndërtimin e saj morri pjesë i gjithë qyteti, edhe njerëzit e tij më të afërt, babai dhe xhaxhai. Zjarri që u ndez ishte aq i fuqishëm saqë zogjtë që fluturonin sipër tij, digjeshin nga temperatura. Gjatë gjithë rrugës për tek zjarri, Ibrahimi a.s nuk thoshte gjë tjetër përveçse “Më mjafton Zoti që është garantuesi më i mirë”. Kur arritën tek zjarri, asnjë nuk guxonte ta hedhë Ibrahimin a.s në zjarr, për shkak të temperaturës së lartë. Atëherë morrën katapultat që ta hedhin


nga larg. Në çastin që e hodhën, Xhibrili a.s i shkoi dhe i tha:”O Ibrahim, a ke ndonjë nevojë për mua?” Kurse Ibrahimi a.s ia ktheu me siguri:”Për ty nuk kam nevojë o Xhibril, kurse për ndihmën e Zotit po. Më mjafton Zoti që është garantuesi më i mirë” Kur Ibrahimi a.s ra në zjarr, të gjithë njerëzit brohoritën të gëzuar, por pas tre ditësh Ibrahimi a.s doli nga zjarri i paprekur nga flakët e tij. Ajo që kishte ndodhur ishte se Zoti e kishte urdhëruar zjarrin të mos e djegë Ibrahimin a.s. Si mund ta braktisë dhe ta zhgënjejë Zoti një rob që i mbështetet? Zjarri nuk mund t’i djegë ata që i mbështeten Zotit.


Në vitet e fundit të jetës, dikush e pyeti Ibrahimin a.s:”Cilat janë ditët më të bukura që ke kaluar?” Ai u përgjigj:”Ditët që kalova në zjarr.”


Në çastet e krizave dhe fatkeqësive që kërkon ndihmën dhe mbështetjen e Elvekilit, ti ndjen që je njeriu më i fuqishëm mbi tokë.


Të jesh i mbështetur në Zot, do të thotë ta pranosh Atë si garantin tënd.


2. Njerëzve u priten shpresat, kur nuk kanë përkrahjen e njerëzve, kurse besimtarit


i rriten shpresat kur nuk ka përkrahjen e njerëzve, pasi i mbetet vetëm përkrahja e Elvekilit. Shpesh herë Zoti na sprovon me qëllim që të shohë nëse i mbështetemi Atij plotësisht apo jo. Nëse shpresonim që hallet tona dhe shumë nevoja na i zgjidhte filani që ka filan post, Zoti e largon atë nga posti që kishte. Profeti a.s kishte dy persona të cilët e mbështesnin fuqishëm dhe e mbronin nga jobesimtarët. Ata ishin xhaxhai i tij Ebu Talibi, i cili e mbronte nga kurejshët dhe gruaja e tij Hadixheja, e cila e qetësonte brenda shtëpisë dhe i largonte shqetësimet. Në kohën që kishte më shumë nevojë për ta, të dy i vdesin. Me këtë, sikur Zoti i thoshte: Kush të ndihmon tani o i dërguar i Zotit?


Nëse të errësohet jeta, nëse të gjitha dyert të mbyllen, nëse të priten shpresat, nëse të gjithë ata për të cilët kishe nevojë nuk ekzistojnë më... nuk ke tjetër kënd përveç Vekilit që të mbështet dhe përkrah. Shko tek Ai dhe qaja hallin.


Një të ri kur e thirrën për shërbimin ushtarak, e gjithë familja u alarmua, pasi kishte babanë të sëmurë dhe ishte i vetmi që punonte në shtëpi. Njerëzit e shtëpisë e këshilluan që të shkonte tek një i afërm, që të ndërhynte dhe t’i ulej afati i ushtrisë nga tre vite në një vit, për shkak të kushteve familjare. Ai vetë ishte i bindur që askush tjetër veç Zotit nuk mund ta ndihmonte në këtë çështje, por këmbëngulja e familjes e bëri që të shpresojë në ndihmën e xhaxhait të tij. Më në fund vendosi që ti mbështetet Zotit për këtë, dhe nuk kërkoi ndihmën e askujt tjetër. Kur erdhi dita për tu paraqitur për kontrollin mjekësor, hyri tek doktori i cili e pyeti nëse vuante nga ndonjë sëmundje. “Jo” – iu përgjigj. Atëherë doktori plotëson raportin mjekësor ku shkruan që është i aftë për shërbimin ushtarak. Të riut i ra qielli mbi kokë kur dëgjoi këtë. E morri raportin i dëshpëruar pasi do shkonte ushtar dhe do linte pjesëtarët e familjes në hall, dhe u ngrit për të dalë jashtë. Doktori e thirri përsëri dhe filloi ta vizitojë sërish duke e kthyer në drejtime të ndryshme. Më pas plotësoi një raport mjekësor tjetër ku shkroi: “Është i pa aftë për të kryer shërbimin ushtarak pasi vuan nga shtrembërime në shtyllën kurizore.” Pasi kaloi dhe në komisionin e lartë dhe kreu disa analiza dhe radiografi, nuk u pranua në ushtri, për shkak të gjendjes shëndetësore. Ai fillimisht shpresonte që koha e ushtrisë t’i ulej nga tre vite në një vit, kurse Elvekili ia hoqi këtë barrë plotësisht.


Shpesh herë Zoti të lë të lodhesh në një drejtim dhe në fund nuk arrin asgjë. Ndihma dhe suksesi të vjen nga një drejtim tjetër, të cilin kurrë nuk e kishe menduar. Kjo me qëllim që të ndërgjegjësohesh se ndihma dhe mbështetja të vjen vetëm nga Garantuesi i vetëm. Profeti a.s udhëtoi në këmbë njëqind kilometër për në Taif. Rezultati ishte zero, pasi jo vetëm që nuk e besuan, por dhe e gjuajtën me gurë. Pasi doli nga Taifi u takua me një djalë, i cili e besoi. Pas disa ditësh, e dëgjojnë xhindët mesazhin e tij dhe besojnë. Pas kësaj përjeton udhëtimin e Israsë dhe Miraxhit dhe pas disa vitesh pranojnë fenë e tij banorët e Medines. Profeti a.s dëshironte mbrojtjen e banorëve të Taifit, kurse Zoti i dha mbrojtjen e banorëve të Medines. Ai shpresonte të besonin arabët e Taifit, kurse Zoti dërgonte një djalosh nga Iraku që pranonte fenë e tij. Ai shpresonte që mesazhin e tij ta pranojnë njerëzit, por Zoti dërgoi xhindët që të pranojnë mesazhin e tij.


3. Mos prano të ushqehesh me haram, pasi ai që pranon të marrë qoftë dhe një


qindarkë haram, nuk mund të jetë nga ata që i mbështeten Zotit. Kjo pasi duke marrë pasuri në rrugë të pandershme, ti nuk beson se është Zoti Ai që ta garanton furnzimizim tënd dhe të familjes.


Që në barkun e nënës, Zoti e pajis njeriun me një burim ushqimi. Me të ardhur në këtë botë, njeriu qan, pasi iu ndërpre burimi me të cilin ishte mësuar të ushqehej. Por me të lindur, Zoti e pajis njeriun me dy burime të tjera ushqimi, dy gjinjtë e nënës. Me të plotësuar vitet e ushqimit me qumështin e gjirit të nënës, njeriu përsëri qan, pasi iu ndërpre burimi i ushqimit me të cilin ishte mësuar. Por Zoti të pajis me katër burime të reja ushqimi, të cilët janë mishrat, drithërat, uji dhe qumështi. Kur njeriu vdes, ai është i dëshpëruar pasi do të ndahet nga të mirat e kësaj bote, por Zoti i ka përgatitur – nëse është besimtar – tetë dyert e xhenetit.


Sa herë që t’i dëshpërohesh për diçka të humbur, Zoti të përgatit diçka akoma më të mirë.


Si mund të ushqehesh me haram pas kësaj? Ai që pranon të marrë para në rrugë të pandershme, është i mbetur në provimin e mbështetjes tek Zoti. Ai që ushqehet me haram, nuk e njeh Elvekilin.


4. Mos e vulgarizo frikën dhe shqetësimin për të ardhmen. Të gjithë ne


shqetësohemi për të ardhmen tonë dhe të fëmijëve tanë, por kjo nuk duhet të shoqërohet me strese, depresione, dridhje, kriza zemre...


Nëse teksa po vdes qan me lot për fëmijët në dorë të kujt do i lësh, nuk je nga ata që i mbështeten Zotit.


Është për t’u çuditur me gratë dhe nënat në veçanti, pasi ato lodhen dhe shqetësohen më shumë mbi të ardhmen e fëmijëve të tyre. Si nuk u shkon mendja se këto fëmijë kur ishin embrione në barkun e tyre, ishte Zoti ai që u siguronte jetesën. Trupi i njeriut e refuzon çdo lloj trupi tjetër që hyn dhe reagon menjëherë. E veçantë është se trupi i nënës e pranon embrionin dhe nuk e refuzon atë. Çdo nënë ka në bark një organ që quhet shtrat (placentë) e cila është si sfungjer. Shtrati ka si funksion që të filtrojë gjakun me të cilin ushqehet embrioni. çdo gjë për të cilën ka nevojë embrioni, shtrati e lejon të depërtojë në vrimat e tij dhe çdo gjë tjetër të panevojshme për embrionin, ai e mban jashtë. Nëse nëna vuan nga tifoja, shtrati nuk e lejon virusin që të depërtojë tek embrioni. Sa më shumë të rritet embrioni, aq më shumë lejon shtrati të depërtojnë minerale dhe proteina. Gjithashtu shtrati sekreton lëndë të cilat bëjnë që trupi i nënës ta pranojë embrionin dhe të mos e refuzojë.


5. Sakrifiko dhe përpiqu për ta arritur qëllimin, por brenda në zemër të jesh i


sigurtë që veç Zotit askush tjetër nuk mund të të ndihmojë.


Profeti a.s i merrte të gjitha masat e duhura, kur kërkonte të arrijë diçka. Tregon Ebu Bekri:”E shihnim të marrë masat me përpikmëri saqë thonim me vete ku e ka mbështetjen në Zot! Herë të tjera i mbështetej Zotit saqë thonim ku i ka masat që duhen marrë!”


Kur profeti a.s u fsheh në shpellën Theur, e bëri për të marrë masat e duhura për t’u larguar nga kurejshët që e ndiqnin. Edhe pse u fshehën dhe e mbajtën të fshehtë diçka të tillë, kurejshët arritën deri tek shpella ku ishin fshehur. Kjo me qëllim që Zoti t’i sigurojë që vetëm Elvekili është Ai që i siguron dhe i mbron nga armiqtë. Edhe pse armiqtë e tyre arritën deri tek shpella, ata nuk arritën t’i zbulojnë. Në ato çaste shfaqej mbështetja e plotë e profetit a.s kur i thoshte Ebu Bekrit të frikësuar:”ç’mendim ke për dy veta, që të tretë kanë Zotin?!” Emigrimi i profetit a.s është mësimi më i mirë për mbështetjen në Zot. Ishin 12 masa të rëndësishme të cilat profeti a.s i morri që të udhëtonte i sigurtë. Mbështetja në Zotin shfaqej në çastet më të vështira për profetin a.s, në çastet kur ai dhe miku i tij mund të zbuloheshin dhe të vriteshin.


v Modele të njerëzve që i janë mbështetur Zotit.


Haxheren e braktisi Ibrahimi a.s në mes të shkretëtirës. As Ibrahimi a.s dhe as ajo, nuk e dinin përse i urdhëroi Zoti të vepronin në atë mënyrë. Haxherja dhe foshnja e saj, mbetën të vetëm në një luginë të shkretë. Teksa Ibrahimi a.s morri rrugën e kthimit, Haxherja e pyeti:”Në dorë të kujt po na lë o Ibrahim?” Por Ibrahimi a.s nuk i përgjigjej, pasi nuk dinte çfarë t’i thoshte. Ajo e pyeti përsëri dhe përsëri Ibrahimi a.s vazhdoi të ecë pa iu përgjigjur. Duke parë që ai nuk po i përgjigjej, Haxherja e pyeti për herë të fundit:”A Zoti të ka urdhëruar për diçka të tillë?” Ibrahimi a.s pohoi me kokë. Haxhereja i tha:”Atëherë nuk do të na braktisë Zoti!”


Në një nga betejat e muslimanëve (Dhatu rika) profeti (a.s) dhe shokët e tij ishin shtrirë për të pushuar nën hijen e pemëve. Profeti (a.s) e kishte varur shpatën në degën e pemës. Teksa profeti (a.s) flinte, vjen një jobesimtar, merr shpatën e tij dhe e zgjon duke i thënë: “Kush të mbron prej meje tani o Muhamed?” Vallë çfarë do i thoshte profeti (a.s). Do ta luste që ta falë? Do i kërkonte mëshirë? Po sikur armiku më i keq i yti të të vendoste pistoletën në kokë çfarë do i thoje?


Jo, ai iu përgjigj me siguri në mbështetjen e Zotit dhe i tha:”Zoti do më mbrojë prej teje.”


Në moment jobesimtarit i bie shpata nga dora. Profeti (a.s) e morri shpatën dhe i tha jobesimtarit:”Po ty kush të mbron prej meje tani?.” “O Muhamed – iu drejtua jobesimtari – të lutem mos u hakmerr më shumë se duhet, unë nuk të bëra gjë.” Profeti (a.s) e pyeti:”A dëshmon se nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se unë jam i dërguari i Tij?” “Jo” – iu përgjigj ai. Profeti (a.s) i tha:”Atëherë mos u bëj përkrahës i armiqve tanë.” “Këtë e bëj” - i tha - dhe u la i lirë të largohej.


Hamad ibn Mesleme është një nga dijetarët e brezit që erdhën pas shokëve të profetit a.s. Ai tregon se në një natë me shi, po kalonte pranë shtëpisë së një gruaje të ve, e cila kishte dhe një vajzë. Teksa kaloja pranë shtëpisë së tyre, dëgjova zërin e nënës që thoshte:”O i Mëshirshëm na ndihmo! O i Mëshirshëm na


ndihmo! ” Nga kjo e kuptova që kishin nevojë për të holla. Prita derisa pushoi pak shiu dhe trokita në derën e tyre. Kur doli gruaja e ve, i drejtova dhjetë dinarë dhe i thashë:”Merri këto dhe plotëso me to ndonjë nevojë tuajën!” Vajza, të cilën nëna e kishte edukuar me mbështetje tek Zoti, i thotë nënës:”Përse e ngrite zërin aq shumë saqë hyri Hamadi mes nesh dhe Zotit?!” Nëna ia ktheu:”Nuk e ngrita zërin o bijë, por e solli Garantuesi i Plotfuqishëm!”


Elvekil është me të gjithë ata që i mbështeten dhe i kërkojnë ndihmë dhe përkrahje. Ai që i mbështetet Elvekilit është njeriu më i guximshëm mbi tokë.


Një nga treguesit më të fuqishëm të mbështetjes në Zot, është namazi i istihares. Sa herë të përballesh me një problem dhe nuk di si ta zgjidhësh, fal dy rekate namaz dhe lute Elvekilin me këtë lutje:“O Zoti im, kërkoj të më drejtosh me diturinë Tënde. Kërkoj fuqi nga fuqia Jote dhe kërkoj të më japësh nga mirësitë e Tua, pasi Ti ke mundësi, kurse unë nuk kam. Ti di çdo gjë, kurse unë nuk di dhe Ti e di çdo të fshehtë. O Zot, nëse e din që kjo që po bëj (dhe e përmend me emër) është e dobishme për fenë dhe jetën time, për të tashmen dhe të ardhmen, ma mundëso mua që të realizohet dhe me jep bekime në të. E nëse kjo është e dëmshme për fenë dhe jetën time, për të tashmen dhe të ardhmen, largoje atë nga unë dhe më largo mua prej saj. Ma cakto të mirën kudo që të jetë dhe më bëj të jem i kënaqur me të.”


Thotë profeti a.s:”Namazi i istihares nuk sjell veçse zgjidhje të dobishme” kjo pasi ti iu mbështete Elvekilit.


Nëse fal namazin e istihares pasi kërkon të martohesh me filanen/filanin dhe martohesh, dije se ajo është zgjedhja më e mirë për ty.


Që t’i mbështetesh Zotit, nuk do të thotë që të presësh duarlidhur derisa hallet të të zgjidhen. Ti duhet të punosh dhe të përpiqesh, kurse rezultatin lërja në dorë Zotit.


Umeri pa një beduin që mbante për dore një deve të sëmurë dhe e pyeti:”Përse nuk e ke mjekuar?” Beduini i tha:”Po e lus Zotin që ta shërojë o prijës i besimtarëve!” Umeri i tha:”Lutjen shoqëroje me mjekimin!”


Një burrë, vajti të falej në xhami dhe e la devenë të lirë, pa lidhur. Kur doli nga xhamia, deveja nuk ishte. I habitur nga kjo, i tregoi profetit a.s dhe i tha se iu mbështeta Zotit ngaqë do të falesha dhe e lashë të pa lidhur. Profeti a.s duke buzëqeshur ia ktheu:”Në fillim lidhe, pastaj mbështetju Zotit!”


Natën që profeti a.s udhëtoi nga Meka në Kuds, udhëtoi me Burak. Ajo ishte një kafshë e caktuar nga Zoti, posaçërisht për të udhëtuar profetët. Me të arritur në xhaminë Aksa, profeti a.s e lidhi Burakun. Ishte e paimagjinueshme që Buraku të largohej, megjithatë profeti a.s e lidhi, pasi islami na mëson që t’i marrim masat.


A e kupton tani se përse nuk na pranohen lutjet tona? Kjo pasi lutjet nuk i shoqërojmë me punë dhe përpjekje. Kjo pasi ne jemi pasivë dhe nuk marrim asnjë masë që ky umet të zgjohet dhe të marrë vendin që i takon.


v Mbështetja në Zotin vjen gradualisht dhe duke u praktikuar.


Musai (a.s) në fillim të jetës nuk e dinte ç’është mbështetja në Zotin. Në takimin e parë me Allahun, në Turi Sina, ku Zoti e urdhëroi: “(Zoti) Tha: hidhe atë (shkopin) o Musa.” (Taha 19) Kur e pa Musai shkopin që u shndërrua në gjarpër, iku me vrap.


Herën e dytë kur u ballafaqua me magjistarët, numri i të cilëve arrinte deri 30 000 magjistarë.


“Ata thanë: O Musa, ose të hedhësh ti i pari, ose të hedhim ne. Ai (Musai) tha: Jo, hidhni ju. Pastaj atij iu duk se litarët dhe shkopinjtë e tyre, prej magjisë që bënë, sikur lëviznin (si gjarpërinj). Kështu që Musai ndjeu në vetvete njëfarë frike.” (Taha 65 – 67)


Herën e parë, kur Musai pa shkopin e tij që u kthye në gjarpër, u largua duke vrapuar. Ishte hera e parë që sprovohej mbështetja e tij në Zotin dhe u pa që nuk ishte i mbështetur.


Herën e dytë me magjistarët ishte i mbështetur tek Zoti, por kur pa magjinë që sollën magjistarët, vetëm sa pati pak frikë.


Herën e tretë, Musai tregon që është i mbështetur plotësisht tek Zoti dhe është i sigurtë në ndihmën e Tij. Kur populli i tij i thanë që ushtria po na arrin, ai i bindur u përgjigj: “…shokët e Musait thanë: me siguri na arritën. Ai (Musai) tha: Kurrë, me mua është Zoti im dhe ai do më udhëzojë.” (Shuara 61 – 62)


Detyra jonë ndaj emrit El vekil është që të praktikohemi derisa të arrijmë mbështetjen e plotë dhe të duhur.

[ORIONI]

Titulli: EL HALIKU (Krijuesi)

Emrin që do të trajtojmë në këtë temë, e kemi mësuar që kur ishim të vegjël. Është për të ardhur keq kur themi që është emri i parë mbi të cilin kemi dëgjuar, por që nuk e kemi përjetuar siç duhet. Ky emër është Elhaliku (Krijuesi). Thotë Zoti në Kuran:”Zoti është krijuesi i gjithçkaje” (Rad 16)


Të krijosh, do të thotë të sjellësh diçka në ekzistencë nga asgjëja. A të ka ndodhur ndonjë herë që kur ke dëgjuar emrin Krijues, të të rrënqethet mishi? A të ka ndodhur ndonjëherë që të kërkosh të veprosh një gjynah dhe ke kujtuar Krijuesin dhe të ka ardhur turp prej Tij? A je mirënjohës ndaj Krijuesit që të solli në këtë botë nga asgjëja? A e ke pyetur veten ndonjëherë, cili është qëllimi i krijimit tim?


Kjo temë përbëhet nga pesë pika kryesore:


v Hyrje


v Si ta ndjej dhe si të jetoj me emrin e Zotit, Elhaliku?


v Shpirti dhe qëllimi i krijimit tonë.


v Krijesat e mrekullueshme të Zotit në gjithësi.


v Si të reagojmë dhe t’i përgjigjemi emrit Elhaliku?


Le të fillojmë me hyrjen e përgjithshme. Njerëzit janë dy lloje në njohjen e Krijuesit: Lloji i parë dëshmojnë dhe besojnë mbi ekzistencën e një Krijuesi. Në këtë lloj bëjnë pjesë pothuaj të gjithë njerëzit, muslimanët dhe të krishterët, i miri dhe i keqi... të gjithë besojnë në ekzistencën e një Zoti. Thotë Zoti në Kuran rreth idhujtarëve të Mekes:”dhe nëse i pyet kush i krijoi qiejt dhe tokën, do të thonë Zoti” (Lukman 25)


Kurse lloji i dytë i njerëzve që e njohin Zotin, janë ata njerëz që përveçse e besojnë, e duan Atë, e adhurojnë, u vjen turp dhe u binden urdhërave të Tij. Janë pikërisht këto kritere dhe ky lloj besimi, ai për të cilin do të flasim në këtë temë.


Me qëllim që të përfitosh sa më shumë nga kjo temë, duhet që çdo ajet që do të përmendim, ta kalosh më parë nga zemra dhe mendja jote. Jeto me ajetet që do të lexosh dhe medito rreth tyre.


Thotë Zoti në Kuran:”Zoti është krijuesi i gjithçkaje dhe Ai është garantuesi i çdo gjëje” (Zumer 62)


Ky ajet pohon që çdo gjë që ekziston përveç Zotit, është e krijuar.


“A mos i bënë All-llahut shokë (idhuj) dhe ata zota krijuan siç krijoi Ai dhe atyre u është bërë i ngjashëm (i paqartë) krijimi (e nuk po dinë se cili është krijim i Zotit, e cili i idhujve)? Thuaj: “All-llahu është krijues i çdo sendi, Ai është i vetmi ngadhënjyes!” (Rad 16)


A mund të krijojë dikush tjetër përveç Zotit? Nëse je i bindur se askush tjetër nuk mund të krijojë, atëherë:”Atij i takon krijimi dhe urdhëri” (Araf 54) Ai që krijon, ai urdhëron dhe vetëm Atij duhet t’i bindesh.


“O ju njerëz, adhurojeni Zotin tuaj që u krijoi” (Bekare 21)


A ke medituar ndonjëherë rreth krijimit të vetes tënde o vëlla? A ke medituar ndonjëherë se si je pajisur me shpirt? A ke medituar ndonjëherë se si mund të lëvizësh, si flet, si dëgjon, si ndjen...


Në arabisht kemi tre emra që tregojnë mbi krijimin; Elhaliku (Krijuesi), Elbariu (Shpikësi) dhe Elmusavviru (Formëdhënës). Këto tre emra përmenden në suren Hashr:”Ai është Allahu, Krijuesi, Shpikësi, Formëdhënësi. Të tij janë emrat më të bukur” (Hashr 24)


Këto tre emra janë të lidhur ngushtë me njëri-tjetrin pasi që të tre flasim mbi proçesin e krijimit. Kështu emri Elhalik (Krijuesi) siç e thamë dhe më sipër është Ai që krijon diçka nga asgjëja. Elbariu është Ai që e krijon gjithçka në mënyrë të përshtatshme me rolin që do të luajë dhe e pajis me mjetet e nevojshme për rolin dhe misionin që do të kryejë. Elmusavviru është ai që jep formën përfundimtare të krijesave. Çdo krijesë që ekziston, ka një formë të caktuar. Elefanti, milingona dhe gjiçka tjetër e krijuar kanë forma të ndryshme nga njëra-tjetra. Thotë Zoti në Kuran:”Është Ai që u jep formë në mitër, ashtu siç dëshiron” (Al Imran 6)


Kështu, tre emrat e lartpërmendur, flasin rreth proçesit të krijimit.


Qëllimi ynë me këtë temë, është që Krijuesin të mos e njohim thjesht me gojë. Qëllimi ynë me këtë temë është që emrin Elhalik ta përjetojmë në jetën tonë. Duke e përjetuar, do na shtohet dashuria për Zotin. Kjo do bëjë që të na vijë turp prej Tij, gjë e cila do na e shtojë përkushtimin, adhurimin, modestinë... Të gjitha këto do na japin forcë për të zbatuar porositë dhe udhëzimet e Zotit. Do të na ndihmojnë të çojmë në vend misionin për të cilin jemi krijuar.






v Si ta ndjej dhe si të jetoj me emrin e Zotit, Elhaliku? Si të arrij që të më rrjedhin


lotë kur të kujtoj emrin e Tij, Elhaliku? Si të arrij në atë gradë që sa herë të zgjohem nga gjumi, të meditoj rreth Krijuesit që ma ktheu shpirtin përsëri? Si ta kujtoj Krijuesin tim, sa herë që dua të bëj një gjynah?


Për këtë, le të jetojmë me detajet e krijimit të gjithësisë. Ai që na ndihmon për të ditur se si u krijuam dhe si u krijua gjithësia, është vetë libri i Zotit, Kurani.


Para se të krijohej Ademi a.s, para se të krijohej qielli dhe toka, para se të krijoheshin melekët.... ekzistonte vetëm Zoti i madhëruar.


” Vërtet ka kaluar një periudhë kohore, që njeriu nuk ekzistonte fare si një diçka i përmendur.” (Insan 1)


“A janë krijuar nga asgjëja, apo janë krijuesit e vetes. Mos kanë krijuar qiejt dhe tokën, por nuk janë të sigurtë” (Tur 35)


Thotë Umran ibnu Husejn:"Erdhi një grup njerëzish nga Jemeni tek i dërguari i Zotit dhe e pyetën:"O i dërguari i Zotit. Kemi ardhur të mësojmë më shumë mbi fenë tonë dhe të të pyesim mbi fillimin e krijimit." Profeti a.s u përgjigj:"Ekzistonte vetëm Zoti dhe nuk ekzistonte gjë tjetër veç Tij.."


Fillimi i krijimit të njeriut ishte një frymë nga ana e Zotit. Po kështu fundi i gjithësisë do të jetë nga një frymë. A e shikon sa e dobët është gjithësia o vëlla dhe o motër? Vallë ku janë shtetet e fuqishme? Ku janë bombat atomike? Ku është gjithë ajo forcë ushtarake? Gjithçka do të përfundojë nga një frymë. A e kupton tani ajetin:”Është Ai që e fillon krijimin dhe e përsërit atë?” (Rum 27) A e kupton tani lutjen e profetit a.s:”O Zot. Ti je i pari dhe para Teje nuk ekzistonte asgjë. Ti je i fundit dhe pas Teje nuk ka asgjë. Ti je i larti dhe sipër Teje nuk ka asgjë.” A e shikon tani sesa i vërtetë është ajeti:"Ata nuk e vlerësuan Zotin ashtu siç e meriton. E gjithë toka do të jetë në dorën e Tij ditën e kijametit. Qiejt do të mbështillen me të djathtën e Tij. I pa të meta dhe i lartësuar është Ai, për gjithçka që i shoqërojnë." (Zumer 67)


A e shikon o vëlla se njeriu nuk është pronar i tokës? Ai është krijuar në tokë dhe gjithçka që posedon, nuk është pronë e tij. Si ka mundësi që të tregohesh kryeneç dhe arrogant, në një kohë që erdhe nga asgjëja dhe hiçi o njeri?!


Gjëja e parë që krijoi Zoti në gjithësi, është lapsi. Këtë na e tregon vetë profeti a.s në një thënie të tij të cilën e transmeton Ubade ibnu Samit:"Gjëja e parë që krijoi Zoti ishte penda të cilën e urdhëroi të shkruajë dhe ajo në ato çaste shkroi gjithçka që do të ekzistojë deri në ditën e kijametit."


Kurse në një thënie të profetit a.s tek Buhariu thuhet:"Zoti i tha pendës:"Shkruaj dijen Time rreth krijesave të Mia që do të ekzistojnë deri në Ditën e Kijametit."


Zoti është Krijuesi absolut, është i gjithëfuqishme absolut, është i gjithëdituri absolut... kurse e kundërta është me ne. “Zoti i tha: Dorëzohu. Ai tha: I dorëzohem Zotit të botërave” (Bekare 131)


Më pas Zoti krijoi qiejt dhe tokën. “Vërtet, Zoti juaj, është Ai që krijoi qiejt dhe tokën brenda gjashtë ditësh, pastaj qëndroi mbi Arshin” (Araf 54)


Zoti e krijoi tokën dhe qiejt për gjashtë ditë, duke ia përshtatur atë jetës së njeriut. Ai ka caktuar që gjërat në jetën e njeriut të mos ndryshojnë brenda një dite dhe një nate. Krijimi i tokës dhe qiejve në gjashtë ditë, na mëson se duhet të jemi të duruar dhe se ndryshimi për mirë nuk mund të vijë për një ditë.


”Ne i krijuam qiejt dhe tokën dhe çdo gjë mes tyre, pa u lodhur. Prandaj duro...” (Kaf 38)


Që ta kuptosh më mirë madhështinë e gjithësisë, lexo hadithin e mëposhtëm:


“Qielli i parë në krahasim me qiellin e dytë, është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i dytë në krahasim me të tretin është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i tretë në krahasim me të katërtin është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i katërt në krahasim me të pestin është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i pestë në krahasim me të gjashtin është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i gjashtë në krahasim me të shtatin është sa një unazë në shkretëtirë. Qielli i shtatë në krahasim me Fronin është sa një unazë në shkretëtirë”.


A e shikon madhështinë e krijesave të Zotit? A e shikon sa i vogël je ti o njeri në krahasim me këto krijesa madhështore? Sa vend mund të zesh në gjithë këtë gjithësi? Megjithatë ti je krijesa më e shtrenjtë dhe më e dashur për Zotin. “Unë do të caktoj në tokë mëkëmbës” (Bekare 30)


Pasi krijoi qiejt dhe tokën, Zoti krijoi dhe disa vlera mbi tokë. Thotë profeti Muhamed a.s:”Zoti e ka bërë të shenjtë Meken, ditën që krijoi qiejt dhe tokën. Ajo është e shenjtë deri në Ditën e Kijametit.”


Thotë profeti a.s në një hadith tjetër:”Kur Zoti krijoi gjithësinë, shkroi një fjali mbi Arshin e Tij sublim. Në të shkruhet:”Mëshira Ime ia kalon zemërimit Tim.”


Të gjithë këto, krijoheshin si përgatitje për krijimin tënd o njeri. Ti si njeri, duhej ta gjeje gjithçka të pergatitur.


Krijesa tjetër e radhës ishin dhe melekët, të cilat Zoti i krijoi dhe ata nga hiçi. Numrin e tyre vetëm Ai që i krijoi e di.


Thotë profeti a.s në një hadith:”Është rrënduar qielli dhe ka të dretë të rëndohet. Në çdo pëllëmbë vend gjendet një melek në këmbë, në ruku ose në sexhde duke u falur. Qëndrojnë në këtë gjendje deri në Ditën e Kijametit. Kur të ndodhë Kijameti do të çohen nga sexhdeja dhe rukuja dhe do të thonë:”I pa të meta je Ti o Zot, nuk të kemi adhuruar siç e meriton.”


Ai tregon mbi Xhibrilin a.s dhe thotë:”E kam parë Xhibrilin a.s në formën e tij origjinale, kishte gjashtëqind krahë. Çdo krah mbulonte horizontin. Kur i përplaste krahët, derdheshin diamantë dhe gurë të çmuar”


Thotë profet a.s në një thënie tjetër:”Më është lejuar të flas rreth njërit nga melekët që mbajnë Arshin. Nga bula e veshit deri tek supi i tij, ëshë larg sa një distancë prej shtatëqind vite.”


Melekët janë krijuar prej drite, me qëllim që t’i përshtaten misionit për të cilin janë krijuar dhe ai është përhapja e mesazhit hyjnor në tokë, mbrojtja e besimtarëve, qëndrimi pranë tyre gjatë ligjëratave fetare, luten për besimtarët... Drita është simbol i pastërtisë, është mjet udhëzues dhe ndriçues për rrugën...kështu melekët u krijuan nga ajo gjë me të cilën do të kenë të bëjnë në këtë botë.


Krijesat e tjera ishin dhe xhindët, të cilët Zoti i krijoi nga flakët e zjarrit. Shejtani ishte nga xhindët dhe shkaku pse refuzoi t’i përulej Ademit a.s, ishte se mendonte se është më i mirë se ai. Kjo pasi mendonte se zjarri është më i mirë se balta. Kjo ishte nga injoranca dhe idiotësia e tij, pasi kjo baltë të cilën Zoti e bëri njeri, do të jetë përgjegjës mbi gjithë tokën. Ai e krijoi njeriun nga toka, pasi do të jetë përgjegjës i saj.


Natyra e zjarrit është shkatërrimi dhe djegia, kurse natyra e baltës është zhvillimi dhe e mira. Shpesh herë zjarri del jashtë kontrollit dhe shkatërron gjithçka, kurse natyra e baltës është qetësia dhe qëndrueshmëria.


Edhe nëse përdoret për gjëra të dobishme, prej zjarrit e pret të keqen kurdo, kurse balta dhe dheu është vetëm për mirë.


Pasi toka u bë e përshtatshme për jetë, Zoti krijoi krijesat e tjera, krijoi botën e zogjve, atë të gjallesave ujore, botën e kafshëve, bimëve, insekteve... Gjithçka që krijohej, krijohej për t’i shërbyer njeriut. Si ka mundësi që njeriu nuk e njeh Zotin dhe Krijuesin e tij, pas gjithë kësaj? Thotë Zoti në Kuran:”Këto janë krijesat e Zotit. Më tregoni krijesat që kanë krijuar ata që adhuroni veç Meje” (Lukman 11)


E habitshme është se teksa lexojmë proçeset që kaloi krijimi i Ademit, do të vërejmë që në Kuran herë thuhet që është krijuar nga balta, herë nga dheu, herë nga balta e ngjizur, herë nga balta e tharë etj…


Të gjitha sa përmendëm janë etapa në të cilat kaloi krijimi i njeriut të parë. Ai nuk u krjua me urdhërin “bëhu” dhe të bëhej. Por gjithçka kaloi në disa proçese dhe etapa, për të ardhur në plotësimin e tij si krijesë përfundimtare. Krijimi i Ademit a.s kaloi në gjashtë proçese, derisa u plotësua dhe secili prej tyre përmban në vetvete një mesazh për të përcjellë.


Etapa e parë është mbledhja e dheut, që do të përdorej për krijimin e Ademit a.s. Thotë profeti Muhamed a.s:”Zoti e krijoi Ademin a.s nga një grusht dheu që e morri nga gjithë dheu i tokës.”


Zoti dërgoi Xhibrilin a.s të cilit i tha:”Shko dhe merr një grusht dhe nga toka.”(Ebu Daud 4693)


Në një hadith tjetër, profeti a.s thotë:”Zoti e krijoi Ademin a.s nga një grusht dhe, të cilin e morri nga e gjithë sipërfaqja e tokës. Si rezultat erdhën njerëzit me ngjyra të ndryshme, të kuq, të bardhë dhe të zinj. Nga kjo rrjedhin dhe njerëzit zemërbutë, të pakuptueshëm dhe të këqinj.”


Origjina nga u krijove është dheu o njeri, prandaj mos u trego arrogant ndaj urdhërave të Zotit. Tregon profeti (a.s) në një hadith kudsij se Zoti thotë: “Kush përulet ndaj Meje kështu –dhe profeti (a.s) e uli pëllëmbën e dorës deri sa preku tokën– do ta ngre kështu –dhe ngriti profeti (a.s) pëllëmbën e dorës lart– deri në qiell.”


Etapa e dytë e krijimit të Ademit a.s është ajo e mbledhjes së dheut dhe lagies me ujë me qëllim që të bëhet baltë. Thotë Zoti në Kuran:“Kujto kur Zoti yt u tha engjëjve: Unë do të krijoj njeri prej balte” (Sad 71)


Po përse Zoti zgjodhi dheun dhe ujin si bazë të krijimit të njeriut dhe nuk zgjodhi diçka tjetër, si hekurin p.sh?


Dheu dhe uji janë zgjedhur si substancat bazë të krijimit të njeriut, pasi janë elementët më të pastër dhe kanë veti pastruese. Vetë uji në natyrën e tij është i pastër dhe përdoret për të pastruar. I pastër është dhe dheu, të cilin e përdorim për tejemum në rast mungese të ujit.


Etapa e tretë është kur fillon balta të ngjizet dhe të trashet, të cilës mund t’i jepet formë. Thotë Zoti në Kuran:”Ne e krijuam atë nga balta e ngjizur.” (Saffat 11)


Krijimi i njeriut nga balta e ngjizur, tregon që ai si krijesë është rezistent dhe i prirur për tu përshtatur me rrethanat.


Etapa e katërt është kur Zoti i dha formë me duart e Tij fisnike, kësaj balte të ngjizur. Thotë Zoti në Kuran:”O Iblis, çfarë të pengoi të përulesh ndaj atij që e krijova me duart e Mia? A u tregove kryeneç apo je nga ata që janë arrogantë?” (Sad 75)


Etapa e pestë është kur Ademi a.s morri formën e njeriut dhe qëndroi për tu tharë. Gjatë kësaj kohe atij i ndryshoi


dhe ngjyra që u bë si ajo e qeramikës. Në këtë kohë njeriut iu formua dhe pjesa e brenshme e trupit, barku. Atëkohë ai ishte bosh dhe trupin e Ademit, po ta godisje, kishte një zë si ai i qypit.






v Shpirti dhe qëllimi i krijimit tonë.


Deri në këtë kohë, njeriu ishte thjesht një statujë balte, e pavlerë. Kjo do të vazhdojë deri në ato çaste kur Zoti do i japë shpirtin. Thotë Zoti në Kuran:”dhe nëse i jap formë dhe shpirt, ju i bini në sexhde” (Hixhr 29)


Vetëm ajeti i mësipërm, përmban tre nderime për njeriun: I pari është formësimi që Zoti i dha me duart e Tij fisnike. I dyti është shpirti të cilin ia fryu e i dha jetë dhe i treti urdhëroi melekët t’i bien në sexhde. U urdhëruan krijesat më të pastra dhe që e adhurojnë Zotin më shumë se kushdo tjetër, që t’i përulen njeriut i cili do e harrojë Zotin më vonë. Jo vetëm kaq, por kur Iblisi refuzoi t’i përulej njeriut, Zoti e dëboi nga xheneti dhe e mallkoi.


Një frymë nga ana e Zotit dhe damarët e Ademit a.s filluan të funksionojnë, hunda filloi të nuhasë, truri filloi punën, zemra filloi të rrahë... Nga një copë balte e pjekur, u kthye në sy që shikojnë, duar që prekin, këmbë që lëvizin... A e shikon sa i dashur dhe i shtrenjtë je o njeri? Lexoji këto hadithe që tregojnë dashurinë e Zotit ndaj teje:


Thotë profeti a.s në një hadith: “Çdo ditë deti i kërkon leje Zotit duke i thënë: O Zot, më lejo që ta përmbys njeriun pasi ai ushqehet nga furnizimi Yt dhe falenderon dikë tjetër. Qiejt i thonë: O Zot na lejo që ta shkatërrojmë njeriun, pasi ai ushqehet me furnizimin Tënd dhe falenderon dikë tjetër. Toka i thotë: O Zot, me lejo që ta përpij njeriun pasi ai ushqehet me furnizimin Tënd dhe falenderon dikë tjetër. Por Zoti u përgjigjet: I lini, pasi dhe ju nëse do i kishit krijuar do ti mëshironit”

Thotë Zoti në një hadith kudsij:”O robi Im. Të nxorra në ekzistencë nga hiçi. Të pajisa me dëgjim, shikim, mendje dhe zemër. Robi Im. Unë të mbuloj teksa vepron gjynahe, kurse ti nuk të vjen turp prej Meje? Robi Im. Unë të kujtoj, kurse ti më harron? Robi Im. Mua më vjen zor që të të ndëshkoj, kurse ty nuk të vjen zor prej Meje, me gjynahet që vepron? Kush është më zemërgjerë se Unë? Kush ka trokitur në derën Time dhe nuk ia kam hapur? Kush më ka kërkuar dhe nuk i kam dhënë? A dorështrënguar jam Unë, që tregohet dhe robi Im dorështrënguar?”


”O biri i Ademit, të kam krijuar me duart e Mia, Të kam ushqyer me mirësitë e Mia, kurse ti më kundërshton dhe del kundër Meje? Nëse pendohesh, Unë të pranoj përsëri. Ku do të gjesh një zot si Unë, Mëshirues dhe Falës?”


Ti je krijuar nga elementët më të pastër mbi tokë o njeri, prandaj mos prano ta ndotësh veten me gjynahe. Kij frikë dhe turp nga Krijuesi yt suprem.


Po të shohim në krijimin e njeriut nga Zoti, do gjejmë që Zoti e ka krijuar njeriun në katër forma të ndryshme:


1 – Ka krijuar Ademin a.s nga dheu, pa nënë dhe pa baba.


2 - Krijoi Havanë nga brinja e Ademit a.s, me baba por pa nënë.


3 – Krijoi Isanë a.s me nënë dhe pa baba.


4 – Krijoi të gjithë njerëzit dhe krijesat e tjera, me nënë dhe baba (Nga një burrë dhe grua).


Kjo me qëllim që ne ta kuptojmë që Zoti ka në dorë të bëjë gjithçka. Me qëllim që të ndërgjegjësohesh, që krijimi yt si njeri, është një mrekulli vetëm e Zotit. Çdo ditë që lind një fëmijë, tregon mbi këtë mrekulli. Me qëllim që të ndërgjegjësohesh se Zoti ka në dorë të krijojë ç’të dojë me një fjalë “Bëhu” dhe ajo bëhet. Ai që krijon gjithçka me fjalën “bëhu” mundet ta zhdukë gjithçka po me një fjalë, atë “zhduku” dhe gjithçka zhduket.


Zoti na e merr shpirtin çdo natë në gjumë dhe na e kthen atë në mëngjes. Kjo me qëllim që ta kujtojmë Krijuesin tonë. A nuk të vjen turp o vëlla që të flesh duke vepruar gjynahe? Si nuk të shkon mendja se shpirti mund të mos të të kthehet në mëngjes përsëri? Me emrin e Zotit Elhalik, ti o njeri ke lidhje të veçanta, pasi çdo ditë Zoti ta kthen shpirtin dhe të krijon. Përse nuk e njeh Krijuesin atëherë?


A ke menduar ndonjëherë sesi është e mundur që një pikë sperme në mitrën e nënës, të bëhet njeri? A ke menduar se si nga kjo pikë uji janë formuar eshtrat, muskujt, flokët... Nëse sperma lihet jashtë, ajo për disa çaste prishet. Si ka mundësi që Zoti prej saj krijoi mëlçinë? Si ka mundësi që kjo pikë uji të krijojë zemrën dhe mushkëritë? Thotë Zoti në Kuran:”A e shihni atë që derdhni (spermën)? A ju e keni krijuar apo Ne jemi krijuesit e saj?” (Vakia 59) Si ka mundësi që e mohon ekzistencën e Zotit, në një kohë që Ai të krijoi o njeri?


“Qoftë mallkuar njeriu, sa mohues i fortë është! Po nga çfarë e krijoi atë? Atë e krijoi prej një pike uji dhe e përgatiti. Pastaj atij ia lehtësoi rrugën. Pastaj ia morri jetën dhe e varrosi. Dhe kur të dojë Ai e ringjall. Jo! Ai (njeriu) nuk zbatoi atë që urdhëroi Ai.” (Abese 17-23)


“Është Ai që krijoi njeriun nga një pikë uji dhe i bëri farefis dhe krushq. Zoti yt është i aftë për gjithçka” (Furkan 54)


Thotë profeti (a.s) në një hadith: “Secili prej jush qëndron në barkun e nënës në gjendje sperme për dyzet ditë. Më pas kthehet në copë gjaku dhe qëndron i tillë për dyzet ditë. Më pas kthehet në copë mishi dhe qëndron po aq i tillë. Më vonë dërgohet meleku i cili urdhërohet të shkruajë katër gjëra: Shkruan rizkun, kohën e vdekjes, veprat dhe nëse do të jetë i lumtur apo i vuajtur dhe do i japë shpirtin.”


Çështja e shpirtit është enigmë. Thotë Zoti në Kuran:”Ata të pyesin rreth shpirtit, por ti thuaju se shpirti ëshë çështje e Zotit tim. Dhe ajo që u është dhënë nga dijet, është e pakët” (Isra 75)


Teksa njeriu ëshë i gjallë, e gjithë familja e tij e duan dhe e përqafojnë kur shkon në shtëpi. Një minutë pasi t’i ketë dalë shpirti, të gjithë kanë frikë prej tij. Është i njëjti trup, por që i mungon shpirti.


Mëlçia ka shumë funksione, ditën që njeriu vdes, ajo kthehet e padobishme. Si vallë nuk e do Zotin o njeri?! Ai të krijoi dhe të dalloi nga të gjithë krijesat e tjera?! A ke menduar ndonjëherë rreth krijimit tënd? A mediton rreth mënyrës se si i lëviz duart? A mediton rreth asaj që qelizat e buzëve ripërtërihen çdo ditë, me qëllim që të ndjesh?


A ke menduar ndonjëherë mbi qëllimin e krijimit tënd o njeri? Thotë Zoti në Kuran:”Unë do të caktoj një mëkëmbës në tokë” (Bekare 30)


Ti je i shtrenjtë dhe i dashur tek Zoti, por je i dobët, pasi je krijuar nga balta. Prandaj mos u sill arrogant ndaj Zotit tënd.


Me qëllim që njeriu t’i përshtatet misionit për të cilin u krijua, atij iu liruan duart dhe me to mund të punojë. Kjo pasi vetëm kështu mund ta plotësojë misionin e ngarkuar. Duke qenë mëkëmbës dhe përgjegjës për tokën, njeriut i duhet të punojë, të shpikë dhe prodhojë me duart e tij. Veç duarve, Zoti e pajisi njeriun dhe me mendje, të cilën do e përdorë për të shfrytëzuar mirësitë e Zotit mbi tokë.


Për fat të keq, ne muslimanët e kemi harruar misionin për të cilin jemi dërguar mbi tokë. Gjithçka tjetër që është krijuar mbi tokë, është krijuar për ty o musliman.


Kur të dalësh rrugës, shikoji me vëmendje gjithçka që të rrethon dhe bëja këtë pyetje vetes: Gjithçka që më rrethon është krijuar që unë të luaj rolin tim si përgjegjës mbi tokë. Vallë a po e luaj unë këtë rol? Cili është roli im në këtë botë? Mos vallë po mendoj vetëm për fëmijët dhe familjen time? Apo duhet që unë të ndërmarr reforma në tokë? A po e realizoj qëllimin e krijimit tim?


“dhe nuk i krijova xhindët dhe njerëzit veçse për të më adhuruar” (Dharijat 56) Mos duhet që të rrimë gjithë ditën në xhami dhe të falemi? Sigurisht që jo. Zoti ka krijuar melekë që i falen dhe luten gjatë gjithë kohës. Prej nesh Ai kërkon që gjithçka që veprojmë, ta veprojmë me qëllimin që të arrijmë kënaqësinë e Zotit. Adhurim është kur ti o student përpiqesh dhe arrin rezultate të larta, me qëllim që muslimanët të jenë model suksesi në jetë. Adhurim është dhe kur martohesh dhe lind fëmijë, të cilët i edukon me edukatë fetare. Çdo minutë që harxhon duke edukuar fëmijën, është minutë adhurimi.


v Krijesat e mrekullueshme të Zotit në gjithësi.


Krijuesi i ka krijuar krijesat e tij në mënyrë dhe forma të mrekullueshme. Gjithçka është origjinale dhe e përkryer. Të jesh origjinal, do të thotë që askush tjetër të mos ketë krijuar diçka të tillë më parë. Po të shohim, njeriu sot përpiqet të imitojë krijesat e Zotit. nëndetset, janë një imitim i peshqve. Aeroplanët janë imitim i zogjve. Aparatet fotografikë dhe kamerat, janë imitim i syrit. Kompjuterat janë imitim i kujtesës së njeriut... Zoti ka krijuar, kurse ne imitojmë.


Që njeriu të prodhojë diçka, i duhen mjete dhe kallëpe të shumtë. Fabrikat që merren me prodhimin e celularëve, për çdo vegël kanë mjetet dhe kallëpet e saj. Kurse Zoti ka krijuar gjithçka, pa mjete dhe kallëpe. Krijimi i qiejve dhe tokës nuk ka nevojë për kallëpe dhe mjete, pasi Zoti është Krijuesi i gjithçkaje origjinale.


Një pikë tjetër e rëndësishme, është se Zoti i krijon krijesat e Tij, pa pasur nevojë për modifikime të mëvonshme. Po të shohim modelet e makinave të vitit 1950 dhe ato të vitit 2003, do dallonim ndryshime rrënjësore. Kjo pasi prodhimet e njeriut kanë nevojë gjithmonë për modifikime dhe ndryshime. Modelet e makinave të vitit 2006, ndryshojnë nga ato të tre viteve më parë, pas çdo viti zbulojnë një të metë të modelit të kaluar. Kurse Zoti i madhëruar i krijon krijesat që në fillim pa pasur nevojë për modifikime të tjera. A ke dëgjuar ndonjëherë për një njeri model 2003?!


Thotë Zoti në Kuran:”“I madhëruar është Ai, që në dorën e fuqisë së Tij është i tërë sundimi dhe Ai ka fuqi mbi çdo send. Është Ai që krijoi vdekjen dhe jetën, për t’ju provuar se cili prej jush është më vepërmirë. Ai është ngadhënjyesi, mëkatfalësi. Ai është që krijoi shtatë qiej palë mbi palë. Në krijimin e Mëshiruesit nuk mund të shohësh ndonjë kontrast, andaj drejto shikimin se a sheh ndonjë çarje? Mandej, herë pas here drejto shikimin, e shikimi do të kthehet te ti i përulur dhe i molisur.” (Mulk 1-4)


Një pikë tjetër e rëndësishme është se aftësitë origjinale të krijimit, nuk njohin kufi për Zotin. Po të marrim njëmijë piktorët më të mirë në botë dhe t’u kërkojmë të pikturojnë njerëz nga imagjinata e tyre. Secili prej tyre mund të pikturojë maksimumi dhjetë fytyra njerëzish të ndryshëm nga imagjinata. Pas kësaj do të fillojë të përsërisë të njëjtat fytyra. Kjo pasi aftësitë krijuese dhe prodhuese të njeriut janë të kufizuara. Arkitektët sado të aftë qofshin, kanë aftësi të kufizuara në projektimin e ndërtesave.


Që ta shohësh se aftësitë origjinale dhe krijuese të Zotit janë të pafund, shiko botën e peshqve. Me miliona lloje, me miliona ngjyra dhe forma. Shiko gjethet e pemëve sa të ndryshme janë nga njëra-tjetra.


Shiko fytyrat e njerëzve, çdo njëri prej tyre ka shenja gishtërinjsh të ndryshme nga tjetri, erë të trupit të ndryshme, tinguj zanorë të ndryshëm, fytyrat janë të ndryshme, grupi i gjakut i ndryshëm... çdo krijesë e Zotit, sikur ka një vulë në të cilën shkruan:”Kjo është krijesë e Zotit” Provoje ta shohësh gjithësinë me këtë sy o vëlla. Të gjithë krijesat në fund kanë një vulë të vetme:”Nuk ka zot tjetër përveç Allahut”


Një karakteristikë tjetër e veçantë është se krijesat e Zotit, nuk bëhen të mërzitshme dhe nuk vjetërohen. Po të shohim modelet e veshjeve dhe modës së viteve gjashtëdhjetë, do na duken të vjetra dhe jashtë mode. E njëjta gjë është dhe për projektet e shtëpive. Kurse krijesat e Zotit nuk të duken kurrë jashtë mode. A të ka rënë rasti të shohësh një pemë dhe të thuash: Pemë jashtë mode? A ke dëgjuar dikë të thotë: Nuk do të mbjellim më trëndafila, pasi kanë dalë jashtë mode? A ke thënë ndonjëherë në verë: Nuk do e shoh detin me sy, pasi ka dalë jashtë mode? Krijesat e Zotit nuk vjetërsohen dhe nuk dalin kurrë jashtë mode. Deti, trëndafili, pemët, të mbjellat... do të vazhdojnë të tregojmë madhështinë dhe aftësitë e Krijuesit që i krijoi.


Një karakteristikë e krijesave të Zotit, është se të gjitha karakterizohen nga një bukuri dhe hijeshi e rrallë. Si do të ishte gjithësia nëse do të ekzistonin vetëm dy ngjyra, ajo e bardha dhe e zeza? Gjithësia dominohet nga ngjyra të bukura dhe tërheqëse. Ato janë kombinuar në mënyrën më të mirë. Askush prej nesh nuk mund të thotë se ngjyrat e fluturave nuk janë kombinuar siç duhet. Asnjë prej nesh nuk mund të thotë se ngjyrat e qiellit, të ujit dhe të rërës nuk janë të kombinuara bukur. Vallë si do të ishte deti po të ishte flakë i kuq? Si do të ishte qielli po të ishte i zi?


Një pikë tjetër e rëndësishme është përsëritja e mrekullive, gjë që tregon mbi Krijuesin madhështor. Këtë e shohim më mirë në dimër, ku të gjithë pemët zhvishen nga gjethet dhe gjelbërimi, ku shumica e zogjve shtegtojnë, shumë gjallesa hyjnë në një gjumë dhe natyra duket si e vdekur. Në shumë vende toka mbulohet nga bora dhe nuk shikon veçse pemë të zhveshura nga gjethet. Me të ardhur pranvera, gjithçka ndryshon. Pemët, bimët... që më parë ishin të zhveshura nga gjethet, tashmë janë mbuluar nga gjelbërimi. Toka që deri atëherë dukej si e shkretë, tashmë mbulohet nga bimët dhe gjelbërimi.


”A nuk shikojnë ata me vëmendje kah qielli se si mbi ta kemi ndërtuar atë, e kemi zbukuruar atë duke mos pasur në të ndonjë zbrazëti. Edhe tokën se si e kemi shtrirë, e në të kemi vendosur kodra përforcuese dhe kemi bërë që në të të mbijnë gjithfarë bimësh të bukura.” (Kaf 6-7)


Përsëritja e pranverës dhe gjelbërimit të tokës, është argumenti më i fortë mbi ekzistencën e Ditës së Kijametit. Ai që ringjall miliona gjallesa çdo vit, nuk e ka të vështirë të të ringjallë dhe ty Ditën e Kijametit.


Krijuesi dhe modeluesi i universit, krijon nga gjërat më të vogla, krijesat më të mëdha. Që të ndërtosh një fabrikë për prodhimin e makinave, të duhet një hapësirë e madhe tokë, do të shkaktosh ndotje të ambjentit, të duhen materiale dhe mjete gjigande... Kurse njeriu me të gjithë organet e tij komplekse, është krijuar nga një pikë uji. Pemët e mëdha dhe gjigante me degët dhe frutat e tyre, në origjinë janë një farë e vogël. Zogjtë e mëdhenj krijohen nga një vezë e vogël.


Një pikë tjetër e rëndësishme, është se Krijuesi madhështor, e ka projektuar gjithësinë në formë të tillë që të jetë i përshtatshëm për ty o njeri. Zoti na krijoi dhe Ai e ka bërë gjithçka përreth të përshtatshme për ne. A nuk tregon kjo se Krijuesi na do dhe se jemi të shtrenjtë? Përse të mos e duash dhe ti o njeri? A nuk e vëren se nga të gjithë krijesat, vetëm ti je i ndërgjegjshëm për atë që ndodh? Ora që punon nuk është e ndërgjegjshme për atë që bën, kurse ti o njeri je i ndërgjegjshëm për gjithçka që funksionon rreth teje. Ti je i vetmi që e kupton gjithësinë dhe universin. Kush e ka krijuar gjithësinë në një harmoni kaq të përkryer? Kush të bëri që me të dëgjuar zërin e ujit, ndjen një qetësi? Kush e bëri të dashur zërin e zogjve për veshët e tu? Kush e sjell erën të të freskojë? Kush e bëri ushqimin me të cilin ushqehesh të përshtatshëm për trupin dhe zhvillimin tënd?


v Si të reagojmë dhe t’i përgjigjemi emrit Elhaliku? Si ta duam dhe të jetojmë me këtë emër?


Krijuesin tonë dhe të gjithësisë e kemi detyrë ta duam. Në momentet para betejës së Uhudit, të gjithë muslimanët kishin ngritur duart dhe po i luteshin Zotit që t’i ndihmonte dhe ta mposhtnin armikun, kurse Abdullah bin Xhahsh lutej duke thënë: “O Zot, ma mundëso që të ndeshem me një jobesimtar të fuqishëm, ta luftoj dhe të më luftojë dhe ta vras. Pastaj, më bëj të ndeshem me një tjetër të fuqishëm, ta luftoj dhe të më luftojë dhe ta vras. Më pas, më bëj të ndeshem me një të fuqishëm ta luftoj dhe të më luftojë dhe të më vrasë. Të më çajë barkun, të më presë hundën dhe veshët, dhe Ditën e Kiametit të dal para Teje në këtë gjendje, ku Ti të më pyesësh se përse të ka ndodhur kështu o Abdullah. Kurse unë do të të them “veç për hatrin Tënd, o Zot” dhe Ti të më thuash: “të vërtetën the.”


Kur e pyetën një të ditur mbi një që e do Zotin se si është, ai u tha:”Ai është një njeri që është i lidhur me Zotin, nuk jepet pas kësaj dynjaje. Nëse flet, flet vetëm rreth Zotit. Nëse hesht, ka në mendje vetëm Zotin. Nëse lëviz, ai lëviz dhe vepron vetëm sipas urdhërave të Zotit”


A është e mundur që ta duash Zotin, ashtu siç thoshte një njeri i mirë duke u lutur:”Ah çfarë malli ndjej për Atë që më sheh dhe nuk e shoh! Më merr malli për atë ditë ku dhe unë ta shoh!”


A është e mundur që ta duash Zotin, ashtu siç thotë i dituri:”Në këtë botë është një parajsë, kush nuk e shijon atë, nuk do të mund ta shijojë parajsën e botës tjetër. Ajo parajsë është parajsa e njohjes dhe dashurisë për Zotin.”


A mundesh ta duash, ashtu siç thotë dikush tjetër:”Të pafat janë banorët e dynjasë, të cilët dalin prej saj, pa shijuar gjënë më të mirë, dashurinë për Zotin e Madhëruar.”


A mundesh ta duash si Ibrahimi a.s kur thoshte:”Unë po shkoj tek Zoti im që do të më udhëzojë” (Saffat 99)


A mundesh ta duash si Musai a.s kur thoshte:”Dhe nxitova për tek Ti o Zot, që të kënaqesh.” (Taha 84)


A mundesh ta duash si profeti Muhamed a.s kur lutej:”O Zot, më bëj të të dua dhe të dua të gjithë ata që të duan Ty.” “Ndaj Teje është përkushtuar dëgjimi im, shikimi im, truri im dhe eshtrat e mia.”


A mundesh ta duash Zotin tënd o vëlla, ashtu siç të don Ai:”Ai i don dhe e duan” (Maide 54) “Ai është kënaqur me ta dhe ata janë kënaqur me Të” (Bejjine 8) Në të dy ajetet e mësipërme, Zoti e fillon dashurinë dhe kënaqësinë me veten e Tij.


Kur profetit a.s iu shpall sureja Bejjine, ai vajti tek Ubej ibn Kab dhe i tha:”O Ubej. Më ka urdhëruar Zoti që të ta lexoj këtë sure që më është shpallur.” Ubej ibn Kab i tha:”O i dërguar i Zotit, a ma përmendi emrin Zoti?!” “Po” iu përgjigj profeti a.s. Ubej i tha përsëri:”O i dëguar i Zotit, a tha Zoti “Ubej ibn Kab?” “Po” i tha profeti a.s përsëri. Atëherë ai filloi të qajë me të madhe nga gëzimi.


Thotë Zoti në Kuran:”Më kujtoni që t’ju kujtoj” (Bekare 152) Kurse në një hadith Kudsij, Ai thotë:”Kush më kujton në veten e tij, e kujtoj në veten Time. Kush më kujton në një kuvend, e kujtoj në një kuvend më të mirë...”


Nëse e kujton me vete Zotin, edhe Ai të kujton ty o vëlla dhe o motër. Në ato çaste që kujton dhe përmend Zotin, dije se dhe vetë Zoti të kujton dhe të përmend ty. Nëse e përmend Atë në një kuvend me njerëz, dije se Zoti të përmend në një kuvend tjetër më të mirë.


Një detyrë dhe obligim tjetër ndaj Krijuesit është që ta adhurojmë dhe të jemi të përkushtuar ndaj Tij. Është duke përmbushur misionin me të cilin të ka ngarkuar, të përmirësosh jetën në tokë dhe të promovosh porositë dhe urdhërat e Tij.


Sa herë të dalësh jashtë, shikoje gjithësinë nga këndvështrimi i përgjegjësit dhe të mëkëmbësit të saj. Përpiqu ta ndjesh me zemër përgjegjësinë që ke mbi supe. Shikoje gjithësinë dhe mendo që vetëm ti je i pajisur me mendje dhe koshiencë. Përdore mendjen dhe koshiencën për të adhuruar Zotin dhe për të çuar në vend misionin me të cilin të ngarkoi.


Zoti ka krijuar sendet, bimët, kafshët dhe njeriun. Sendet zënë një sipërfaqe të caktuar dhe as nuk zhvillohen, as nuk lëvizin dhe as nuk llogjikojnë. Bimët zënë një sipërfaqe të caktuar dhe zhvillohen, por nuk llogjikojnë. Kafshët zënë një sipërfaqe të caktuar, lëvizin dhe zhvillohen, por nuk llogjikojnë. I vetmi që zë sipërfaqen e caktuar, lëviz, zhvillohet dhe llogjikon është njeriu. Mos prano o vëlla dhe o motër që të zbresësh në një shkallë më të ulët se ajo njerëzore, duke mos e vënë në punë mendjen me të cilën të nderoi Zoti. Është pikërisht kjo mendje e cila të dalloi nga krijesat e tjera. Përdore këtë mendje për të arritur në besimin, dashurinë dhe përkushtimin ndaj Zotit që të krijoi.

[ORIONI]

Titulli: EL XHEBBARU (I gjithëfuqishmi)

Nëse do të kërkonim prej dikujt që të përmendë emrin që tregon kulmin e mëshirës, faljes, dashurisë, dhembshurisë... askujt nuk do i shkonte mendja tek emri i Zotit Elxhebbar. Kjo pasi në mendjet tona është krijuar ideja që emra të tillë janë emra që tregojnë fuqinë e Zotit për ndëshkimin e kriminelëve dhe njerëzve të këqinj.


Është për të ardhur keq që të gjithë ne, jetojmë me vite të tëra pa e ndjerë kuptimin e vërtetë të emrave më të bukur të Zotit. Emri Elxhebbar është përmendur vetëm një herë të vetme në Kuran, në ajetin që përmban shumë emra të Zotit:“Ai është Allahu që nuk ka zot tjetër përveç Tij, Sundues i përgjithshëm, i pastër (prej të metave), Shpëtimtari, Siguruesi, Mbikëqyrësi, i Gjithëfuqishëm, Mbizotërues, i Madhërishëm. I lartësuar është Allahu nga ajo që i shoqërojnë!” (Hashr 23)


Elxhebbar është Ai që u kthen buzëqeshjen zemrave të dëshpëruara. është Ai që ngjit zemrat e thyera. Ky emër është për të gjithë njerëzit që janë të hidhëruar, për të gjithë ata që u është bërë padrejtësi, është për të gjithë jetimët që vuajnë, është për të gjithë ata që ndihen të përbuzur dhe të nënshtruar, është për këdo që i është thyer zemra padrejtësisht. Elxhebbar, është Ai që kur i qan hallin, ta zgjidh menjëherë. Kujt tjetër mund t’i drejtohet dikush, që i është thyer zemra nga hallet dhe shqetësimet, përveç Elxhebbarit?


Origjina e fjalës Elxhebbar vjen nga “elxhebr” që është ngjitja e eshtrave të thyera. Asaj gruaje të cilës i bëhet padrejtësi, ajo motër e cila akuzohet padrejtësisht në çështje nderi... kush tjetër përveç Elxhebbarit mund ta ndihmojë? Ata jetimë që i ka lodhur kjo botë, ato gra të veja, ato gra të divorcuara me të cilat njerëzit sillen keq... kush tjetër përveç Elxhebbarit mund ti qetësojë nga këto halle? Është e pamundur që t’i qash hallet dhe zemrën tënde të thyer dhe Ai mos të të vijë në ndihmë.


Ashtu siç thyhen eshtrat tona, thyhen dhe zemrat. Ata që rregullojnë thyerjet e kockave janë doktorët dhe Ai që rregullon thyerjet e zemrave, është Zoti i Madhëruar. Madje edhe thyerjet e kockave është Zoti Ai që i rregullon dhe i ngjit përsëri. Ajo që bën doktori i eshtrave në një thyerje të krahut, është se i bashkon dy kockat e thyera dhe i lidh me gips. Ajo që ndodh më pas, është gjithçka detyrë e Elxhebbarit. Me tu bashkuar dy kockat e thyera, riprodhohen qelizat kockore. Qelizat kockore që ditën që lind njeriu, janë në aktivitet të plotë me qëllim që të garantojnë rritjen e fizikut. Kur njeriu mbush moshën njëzet e një vjeçare, Zoti Elxhebbar i urdhëron këto qeliza të ta ndërpresin riprodhimin dhe të flenë. Nëse do të vazhdonin aktivitetin, njeriu do të arrinte përmasa gjigande. Kështu, me të mbushur moshën njëzet vjeçare, ata ndërpresin riprodhimin dhe njeriu nuk rritet më. Në çastin që një kockë thyhet, këto qeliza zgjohen përsëri sipas urdhërit të Elxhebbarit dhe fillojnë aktivitetin për ngjitjen e kockës së thyer. Me të përfunduar ngjitja e kockës së thyer, qelizat kockore i kthehen përsëri gjumit të thellë.


Nëse Elxhebbar ngjit kockat e thyera, çmendon për zemrat e thyera? Nëse për të ngjitur eshtrat e thyera, Elxhebbar përdor qelizat kockore, por për zermrat e thyera, çfarë përdor? Çfarë përdor për zemrën e thyer të një jetimi, të cilit ia kanë marrë pasuritë padrejtësisht?


Profeti a.s kur lutej, thoshte:”O Ti që ngjit zemrat dhe shpirtrat e thyer”


Kurse në një hadith, thotë:”Njerëzit e dobët dhe ata që janë të friksuar, janë nën mbrojtjen e Zotit” Për këtë, profeti a.s lutej shpesh:”O Zot më bëj t’i dua dhe të më duan njerëzit e dobët”


Kush mund t’i thajë lotët e vuajtjeve përveç Elxhebbarit? Kush mund ta rregullojë zemrën dhe shpirtin e thyer perveç Elxhebbarit? A e ke ndjerë veten të thyer ndonjëherë? A i ke ngritur duart drejt qiellit dhe i ke thënë Zotit: Jam thyer o Elxhebbar, prandaj më ndihmo!


A e ndjen sesa vite të kanë shkuar dëm, pa e njohur Elxhebbarin? Emrin e Zotit Elxhebbar, më së miri e njohin njerëzit e dobët, e njohin fukarenjtë, e njohin hallexhinjtë, e njohin jetimët, e njohin ata që vizitojnë Qabenë posaçërisht për ta lutur Atë, e njohin ata që u është thyer zemra dhe shpirti...


Kur kërkon një nder nga dikush, i lutesh, i flet me butësi dhe i kërkon që për hatrin tënd të ta plotësojë kërkesën. Përse të mos e bëjmë diçka të tillë dhe me Elxhebbarin?


Fjala Elxhebbar ëshë në shkallën sipërore, gjë që tregon se Ai të ndihmon dhe ta qetëson zemrën sa herë të të thyhet. Ai të përkrah, sa herë të trokasësh në derën e Tij.


Njerëzit mund t’i quajnë fëmijët me emrin Xhabir, por është e ndaluar rreptësisht që t’i quajnë me emrin Elxhebbar. Nëse i kërkon një njeriu më shumë se një herë të të ndihmojë, ai do të mërzitet dhe herët e tjera do të refuzojë të të ndihmojë. Kurse Zoti Elxhebbar, nuk të refuzon kurrë.


Nga ndihma dhe përkrahja e Elxhebbarit është se të bën t’i harrosh shumë shqetësime dhe halle. Nëse dikush të ofendon, ditën e parë nuk të zë gjumi nga inati. Ditën e dytë vazhdon ta ndjesh, por të paktën do të flesh. Kurse ditën e tretë do e kesh harruar.


Është e habitshme sesi neve shkojmë tek njerëzit dhe u kërkojmë ndihmë dhe përkrahje dhe nënvleftësojmë Atë që ka në dorë gjithçka, Elxhebbarin Madhështor! Si mund të kërkohet shpëtimi nga një i mbytur?! Si mund të kërkojë pasuri një fukara nga një fukara tjetër?!


Vetë emri Elxhebbar, kërkon që të ketë njerëz me zemër dhe shpirt të thyer, me qëllim që t’i ndihmojë dhe përkrahë. Vetë emrin Errezzak, kërkon të ketë njerëz të vuajtur ekonomikisht, me qëllim që t’i furnizojë me të mirat e Tij. Emri Mëshirues, kërkon të ketë njerëz që të mëshirohen. Emri Falës gjynahesh, kërkon të ketë njerëz që veprojnë gjynahe.


Prandaj mos pretendo të jetosh në këtë botë pa probleme, pa halle dhe zemër të thyer. Kënaqësinë më të madhe në këtë botë, e ndjen në ato çaste kur i kërkon ndihmë Zotit. Namazin më të bukur, që nuk e harron kurrë, janë ato dy rekate që fal, kur zemra dhe shpirti të janë thyer, dhe i kërkon përkrahjen dhe ndihmë Elxhebbarit. Provoje diçka të tillë sonte dhe do e besosh këtë që themi.


Vetë Zoti kërkon që ty të të thyet zemra dhe të shkosh t’i qash hallin Elxhebbarit. Fatkeqësia më e madhe është që të të thyhet zemra dhe të mos i kërkosh Elxhebbarit të të ndihmojë. Adhurimin më të ëmbël e ndjen kur je i thyer dhe në hall. “kush tjetër i përgjigjet nevojtarit kur e lut?” (Neml 62)


Kurrë nuk mund të ndodhë që të ndodhesh në hall, të të jetë thyer zemra dhe shpirti, të të kenë rrethuar telashet... ti kërkosh ndihmë, ta adhurosh, ta lusësh, të qash... dhe të mos të të përgjigjet dhe ndihmojë. Përulu në sexhde dhe qaja hallin që të ka zënë.


Unë do u tregoj një histori, personazhin e të cilës e njoh personalisht. Atij i ndodhi një problem dhe u detyrua të largohej nga vendi i tij. Problemi ishte se nuk kishte asnjë vend i cili pranonte t’i ofrojë vizë, për të qëndruar. Meqë ishte muaji i Ramazanit, i erdhi një rast për të vizituar Qabenë. Viza që kishte marrë, i përfundonte me 30 të muajit Ramazan dhe nuk kishte ku të shkojë askund. Ai tregon që ditën e njëzet e shtatë të Ramazanit, ndodhesha në Qabe dhe ndihesha i thyer shpirtërisht. çdo ajet Kurani që dëgjoja më bënte të qaj. Po kryeja Tavafin dhe në mendje nuk më vinte asnjë lutje e veçantë, edhe pse kisha mësuar shumë të tilla. Përpiqesha të kujtoj diçka të përshtatshme për t’u lutur, por asgjë nuk më vinte në mendje. Fjalët e vetme që shqiptoja në ato çaste teksa rrotullohesha rreth Qabesë ishin:”O Zot më ndihmo!” Shtatë rrotullimet që bëra, nuk shqiptova fjalë dhe lutje tjetër. Ai betohet në Zot dhe thotë se një njërin nga rrotullimet, e ndalon dikush dhe e pyet:”A ti je filani? Unë ka tre ditë që po të kërkoj. Kam një mesazh për ty dhe nuk e dija ku të të gjej. Nuk e imagjinoja kurrë se mund të takohemi këtu dhe në këtë kohë. Ka tre ditë që e kam parë të dërguarin e Zotit në ëndërr duke më thënë:”I thuaj filanit se je në rrugë të drejtë. Duro për pak kohë! Do të vuash për një vit dhe më pas Zoti do të t’i hapë dyert e të mirave!” Tregon personazhi i kësaj historie:”Teksa ai fliste, unë qaja me të madhe. Para disa minutave i lutesha Zotit që të më ndihmojë, kurse tani e shihja ndihmën e Zotit të vinte nga nuk e prisja.” Më pas doli nga Qabeja dhe teksa qëndronte jashtë mureve, një i njohur e merr në telefon dhe i thotë:”Gëzohu se filan shtet pranoi të të japë vizë për të qëndruar.”


Nëna e Musait a.s mbeti shtatzënë pikërisht në kohën kur faraoni kishte urdhëruar që çdo fëmijë mashkull që lind tek çifutët të vritej. Kushedi sa ka shpresuar nëna e Musait a.s që fëmija i saj të jetë vajzë, me qëllim që të mos vritet. Kushedi sa ka vuajtur nëna e Musait a.s teksa jetonte me ndjenjën se mund të jetë djalë dhe do e vrasin. Pasi lindi dhe e pa që është djalë, Zoti e frymëzoi:“ “Ne nënën e Musait e frymëzuam: Ushqeje me gji dhe kur të kesh frikë, atëherë hidhe në lumë” (Kasas 7) A e imagjinon o vëlla se sa të thyer e ka pasur zemrën ajo, teksa hidhte foshnjen e saj në lum?


Kurani në suren Kasas, përshkruan konfliktin që po ndodhte në Egjypt, mes faraonit mizor dhe hebrenjvë që jetonin të shtypur nën thundrën e tij. Është një histori që tregon vuajtjet e një populli të tërë. Fillimi i kësaj sureje është:” Në mes të kësaj sureje, Zoti përmend historinë e një nëne, të cilës nuk i dimë dhe emrin.


“Me të vërtetë, faraoni ka ngritur kokën lart në tokë, e popullin e saj e ka grupëzuar dhe një grup prej tyre e shtyp, ashtu që djemt e tyre ua mbyt, e gratë e tyre ua lë të jetojnë. Vërtet, ai ishte prej më shkatërrimtarëve. E Ne duam t’i lartësojmë ata që u shtypën në tokë, t’i bëjmë udhëheqës dhe t’i bëjmë trashëgues. Dhe atyre t’u japim pushtet në tokë, kurse faraonit, Hamanit dhe ushtrisë së tyre t’ua tregojmë atë që i ruheshin.” (Kasas 4-6)


Teksa flet mbi vuajtjet e një populli, Zoti në ajetin tjetër fillon të flasë mbi nënën e Musait a.s. “Ne nënën e Musait e frymëzuam: Ushqeje me gji dhe kur të kesh frikë, atëherë hidhe në lumë dhe mos u frikëso as mos u pikëllo, se Ne do të ta kthejmë ty dhe do ta bëjmë atë nga të dërguarit” (Kasas 7)


Sureja Kasas, kalon nga shqetësimet e një populli të vuajtur, tek shqetësimi dhe zemra e thyer e një nëne. Sureja Kasas kalon nga historia e një populli, me të cilin do të ndryshojë rrjedha e historisë më pas, në historinë e një nëne të vetme. E gjitha kjo, për shkakun se zemra e kësaj nëne ishte thyer dhe ishte shqetësuar për të ardhmen e djalit të saj.


Pasi nëna e hedh Musanë foshnje në lum, ai përfundon në familjen e Faraonit. Foshnja, pasi kishte pirë nga qumështi i nënës, nuk pranonte asnjë nënë tjetër për tu ushqyer nga gjiri i saj.


“Dhe ashtu e kthyem te nëna e vet që ajo të jetë e kënaqur e jo e pikëlluar dhe ta kuptojë se premtimi i Allahut është i vërtetë i sigurt, por shumica e tyre nuk e dinë.” (Kasas 13)


Elxhebbar ishte përkrah profetit Muhamed a.s, ditën që vajti në Taif. Atje profetin e gjuajtën me gurë, e shanë dhe e ofenduan. Profeti a.s së bashku me Zejdin, vraponin dhe përpiqeshin t’u ruhen gurëve që hidheshin mbi ta. Vetë Zejdi, e mbulonte profetin a.s me trupin e tij, me qëllim që gurët të mos preknin profetin a.s. Me të gjetur një vend ku mund të pushonin, profeti a.s me këmbët dhe trupin e gjakosur, iu drejtua Elxhebbarit me lutje:”O Zot unë ankohem tek Ti për fuqinë time të dobët, për mundësitë e pakta që kam dhe pamundësinë time tek njerëzit. Ti je Zoti i botërave, Ti je Zoti i të dobëtëve, Ti je Zoti im. Në dorë të kujt më le o Zot? Në dorë të një të largëti (fisit Thekif) të ngrysur apo në dorë të një të afërti (fisi kurejsh) të cilit ia ke lënë në dorë çështjen time. Nëse nuk je i zemëruar me mua, nuk pyes për gjë tjetër. Kërkoj mbrojtje nga drita Jote e cila ka ndriçuar errësirat dhe që me të është rregulluar çështja e kësaj bote dhe botës tjetër, që të mos bjerë mbi mua zemërimi Yt dhe pakënaqësia Jote. Tek Ti pendohem derisa të kënaqesh dhe nuk ka forcë përveç forcës Tënde.” Ajo që ndodhi më pas, është se një djalosh skllav, vjen tek profeti a.s për t’i ofruar një trup rrushi. Më pas ky skllav do të pranojë Islamin dhe do i puthë këmbët profetit a.s, pasi besoi se ai është i dërguari i Zotit. Ndihma dhe përkrahja e Zotit mund të mos të të vijë e plotë. Ajo mund të të vijë pjesë-pjesë. Ka mundësi që Zoti mos të ta japë të drejtën që të takon njëherazi. Këtë e bën për shkaqe që i din vetëm Zoti, megjithatë të çon mesazhe dhe sinjale për të të qetësuar. Herë të çon një fëmijë të vogël që të puth duart. Herë të tjera të kënaq me përqafimin dhe përkëdheljen e fëmijëve të tu.


Ndodhia me Addasin që besoi në profetin a.s ishte një sinjal i ndihmës dhe përkrahjes së madhe. Më vonë, profetit a.s i erdhi ndihma e madhe, Israja dhe Miraxhi. Nëse banorët e tokës janë sjellë keq me ty o i dërguar i Zotit, tani do të shohësh gradën dhe vendin tënd tek Zoti. Nëse banorët e tokës të gjuajnë me gurë, tani do të udhëtosh në lartësi të cilat nuk i ka parë askush nga njerëzit.


Umeti musliman, po kalon periudhat më të vështira në të cilat ka nevojë për ndihmën dhe përkrahjen e Elxhebbarit.


Një pikë tjetër e rëndësishme tek emri Elxhebbar, është se Zoti që të shërojë thyerjen e zemrës tënde dhe të të ndihmojë, duhet që të hakmerret ndaj atij që të ka bërë padrejtësi. Ai do të të ndihmojë ty dhe do të ndëshkojë atë që të ka shkaktuar dhimbje dhe vuajtje. Kështu emri Elxhebbar u vjen në ndihmë hallexhinjve dhe ndëshkon kriminelët dhe të padrejtit. Ai është emër për të gjithë të vuajturit, të shqetësuarit, hallexhinjtë dhe të gjithë atyre që u është thyer zemra.


Emri Elxhebbar ndryshon nga emri Elmuntekim (hakmarrës), pasi Elxhebbar shërben dhe për ata që u është bërë padrejtësi dhe për ata që kanë bërë padrejtësi. Kurse emri Elmuntekim ëshë vetëm për të ndëshkuar ata që kanë bërë padrejtësi.


Një fjalë e urtë arabe thotë:”Më mirë të të bëhet padrejtësi, sesa të bësh padrejtësi.” Është më mirë të të rrjedhin lotë nga padrejtësitë e shumta që të bëhen, sesa të presësh kur do të të vijë ndëshkimi dhe hakmarrja e Zotit, për padrejtësitë që u ke bërë të tjerëve. Në atë çast që të është bërë padrejtësi, dije se ndihmën dhe përkrahjen e Zotit e ke me vete.


Nëse ke shërbëtore në shtëpi, ose punëtorë në kompaninë që drejton, ruhu se mos sillesh padrejtësisht me ta. Atyre mund tu rrjedhin lotë dhe mund t’ia zgjasin duart Elxhebbarit, duke i kërkuar drejtësi dhe ndëshkohesh.


Sa mirë do të ishte që njerëzimi të jetonte dhe t’i përjetonte emrat e bukur të Zotit! Nëse emrin Elxhebbar do e përjetonim siç duhet, do të kishim frikë t’i bëjmë padrejtësi dikujt. Menjëherë do të shkonim t’i kërkonim të falur dhe do i puthnim duart.


Ata njerëz që favorizojnë të afërmit e tyre dhe i emërojnë në poste edhe pse ka të tjerë më të aftë, të kenë frikë nga Elxhebbari.


Le të përmendim dhe një kuptim tjetër të emrit Elxhebbar.


Ndodh që tu bësh padrejtësi të tjerëve dhe Zoti të ndëshkon, për të vendosur të drejtën në vend. Ndëshkimi të bën të vuash, të thyen zemrën dhe të rrjedhin lotë. Për këtë, kërkon ndihmën dhe përkrahjen e Elxhebbarit. Ndëshkimin e Tij, Zoti e kthen në mëshirë dhe përkrahje dhe mirësi për ty.


“Thuaj: “O Zot, Sundues i çdo sendi, Ti ia jep pushtetin atij që do, Ti ia heq pushtetin atij që do, e lartëson atë që do dhe e përul atë që do. çdo e mirë është vetëm në dorën Tënde, vërtet, Ti ke mundësi për çdo gjë”! (Araf 26)


Musai a.s goditi një njeri me grusht dhe ai vdiq. Për këtë, u detyrua të largohej nga vendi. Kjo ishte një thyerje e rëndë për Musain a.s. Por kjo u kompensua me një nga mirësitë më të mëdha, pasi këto dhjetë vite që kaloi larg vendit të tij, e pergatitën për tu bërë profet më vonë.


Tregohet që një burrë i martuar dhe me dy fëmijë, ishte shumë i dhënë pas humorit dhe satirws duke i bërw të gjithë për të qeshur. Për këtë, ai përdorte njerëzit e tjerë të cilët i vinte në lojë. Nuk tregonte asnjë interes për familjen, nuk ishte fetar dhe bisedat në kafene dhe humori zinte pjesën më të madhe të jetës së tij. Profeti a.s thotë:”Një njeri mund të thotë një fjalë, pa i kushtuar rëndësi, por që shkakton zemërimin e Zotit, dhe është ajo fjalë që e gremis në zjarrin e xhehnemit për shtatëdhjetë vite” Zoti na i fal shumë fjalë dhe veprime që i bëjmë, por ka disa të cilat nuk kalojnë pa ndëshkim. Një ditë, personazhi ynë zgjodhi për të vënë në lojë një të verbër. Me të parë të verbrin duke kaluar rrugës, i vajti nga pas dhe imitonte çdo lëvizje të tij duke ecur, me qëllim që të qeshin shokët e tij. Padyshim që i verbri e ndjeu dhe u largua me zemër të thyer. Të gjithë shokët e tij qeshën për momentin dhe jeta vazhdoi si më parë. Pas disa muajsh, gruaja e tij mbetet shtatzanë dhe lind një djalë të verbër. Tregon vetë personi: Kur lindi djali i verbër, vazhdova i mërzitur dhe i dëshpëruar për disa muaj. Më pas, fillova të mësohem dhe e injorova plotësisht djalin e verbër. Kujdesesha vetëm për dy fëmijët e tjerë dhe vazhdoja të frekuentoj kafenetë. Me djalin e tretë nuk komunikoja pothuaj fare, ishte gruaja ajo që kujdesej për të. Djali filloi të rritej dhe unë pothuaj nuk bisedoja fare më të. Një ditë, gruaja me dy fëmijët e tjerë, kishin dalë në treg. Kur u zgjova në mëngjes, u gjenda vetëm me djalin e verbër. Duke parë se nëna e tij me vëllezërit po vonoheshin, djali i thotë të atit:”O baba! Sot është ditë e xhuma, a mundesh të më çosh në xhami të falem?!” “Unë – tregon i ati – u shtanga. Si ka mundësi që djali im shtatë vjeçar dhe i verbër të shkojë të falet në xhami, në një kohë që unë nuk shkoj asnjëherë?! I habitur e pyeta:”Po ty kush të ka mësuar të shkosh në xhami?” “Mamaja” ma ktheu. “Mirë – i thashë – eja të të çoj në xhami. Rrugës ndjeja se jam në shoqërinë e një të dituri të madh që po më mëson dhe më udhëzon. Me të hyrë në xhami, djali më kërkoi që t’i lexoj suren Kehf. Duke lexuar Kuran, fillova të qaj me të madhe dhe që nga ajo ditë fillova të falem.”


Ndëshkimin dhe thyerjen e zemrës, Zoti e kthen në mirësi.


Një njeri, teksa lutej thoshte disa fjalë të bukura dhe interesante:”O Zot! Habitem me ata që të njohin, si kanë frikë nga njerëzit dhe krijesat e Tua, duke e ditur që Ti je Elxhebbari! O Zot! Habitem me ata që të njohin, se si i frikësojnë robët e Tu, duke e ditur që Ti je Elxhebbar!”


v Elxhebbar Ditën e Kijametit. Momentet më të vështira të Ditës së Kijametit, janë


ato momente kur njerëzit do të thërriten për tu paraqitur para Zotit. Gjithë njerëzimi do të jenë të grumbulluar dhe një nga një, do të thërriten emrat e tyre për të dalë para Zotit. Do të vijnë melekët të të marrin dhe ty o vëlla dhe o motër. Do të dalësh para Zotit dhe do të bisedosh direkt me të, pa ndërmjetës. Melekët do të të dallojnë në mesin e miliarda njerëzve, pasi me t’u përmendur emri yt, ty do të të kaplojë frika, tmerri dhe turpi. Forma e thirrjes do të jetë:”Filani biri i filanit, të vijë të paraqitet para Elxhebbarit.”


Shkaku përse përmendet emri i bukur i Zotit Elxhebbar në këto momente, është se në këtë botë ose të është bërë padrejtësi, ose u ke bërë padrejtësi të tjerëve. Ose ua ke thyer zemrën të tjerëve, ose ta kanë thyer. Ose do të kërkosh të drejtat e tua, ose do të japësh llogari për të drejtat që u ke marrë të tjerëve.


Njeriu është krijuar i dobët dhe besimi i tij, herë rritet dhe herë zvogëlohet. Për këtë, njeriu duhet të kërkojë nga Elxhebbar, që ta shijojë adhurimin dhe përkushtimin ndaj Zotit. Lute Zotin që të të rrjedhin lotë teksa lexon Kuran, teksa falesh, teksa lutesh... Kërkoji Zotit që ta shijosh adhurimin e Tij.


Musai a.s i kërkoi Zotit që t’ia mundësojë ta shohë. “E kur Musai erdhi në kohën që ia caktuam dhe i foli Zoti i vet, ai tha: “Zoti im! Ma mundëso pamjen tënde e të shikojë!” Ai (Zoti) i tha: “Ti nuk ke mundësi të më shohësh, por shiko kodrën, e nëse ajo qëndron në vendin e vet, ti do të më shohish Mua”. Kur u drejtua kah kodra, një pjesë e dritës nga Zoti i tij e bëri atë (kodrën) thërrmi, e Musait i ra të fikët. Kur erdhi në vete, tha: “E lartë është madhëria Jote, pendohem te Ti (për atë që kërkova), dhe unë jam i pari i besimtarëve!” (Araf 143)


Meqë Zoti nuk ia plotësoi këtë dëshirë dhe kënaqësi, Ai ia kompensoi me diçka tjetër. Këtë e përmend në ajetin pasardhës, ku thotë:”O Musa, Unë të zgjodha nga të gjithë njerëzit, të bëra profet dhe të flas direkt” (Araf 144)


Musai a.s dëshironte ta shohë Zotin, por Ai nuk ia plotësoi këtë dëshirë dhe ia kompensoi me diçka tjetër.


Njerëzit që përfitojnë më shumë nga përkrahja dhe ndihma e Zotit janë prindërit. Prandaj kurrë mos u sill ashpër me ta. Mos ua thyej zemrën dhe mos i bëj të lotojnë. Kurrë mos të të vijë turp nga prindërit dhe të mos duash t’i prezantosh me shokët e tu.


Elxhebbar t’i lehtëson streset dhe vuajtjet dhe të udhëzon që të pendohesh. Ai i plotëson mangësitë e namazit tënd, me namazet nafile që falje. Ai i udhëzon besimtarët dhe njerëzit e mirë që të veprojnë punë të mira, të cilat ua fshijnë veprat e këqia. Ai e ndihmoi umetin musliman kur u pushtua nga mongolët dhe i bëri mongolët të pranojnë islamin. Ai është në ndihmën e skllevërve, saqë ka caktuar lirimin e tyre si mënyrë për faljen e gjynaheve. Ai është në ndihmën dhe përkrahjen e shërbëtorëve, për të cilët profeti a.s thotë:”I ushqeni me ato që ushqeheni ju dhe mos i ngarkoni me gjëra nuk nuk kanë mundëi t’i kryejnë”


Ai përkrah të drejtat e grave, pasi i urdhëron burrat të sillen mirë me to dhe u caktoi pjesën e tyre të trashëgimisë, pasi para islamit nuk përfitonin nga trashëgimia.


Ai është në përkrahjen e jetimëve duke nxitur besimtarët t’i ndihmojnë dhe përkrahin. Madje ai i shpërblen dhe ata që përkrahin jetimët, pasi profeti a.s thotë:”Unë dhe ai që përkrah jetimin do të jemi si këto dy gishta në xhehet”


v Obligimet tona ndaj emrit Elxhebbar:


Nëse të është bërë padrejtësi dhe je me zemër të thyer, ngreji duart në këto çaste

dhe lute Elxhebbarin të të ndihmojë dhe përkrahë.


Nëse i ke bërë dikujt tjetër padrejtësi, shko dhe kërkoji falje, para se të të

ndëshkojë Elxhebbari.


Ndihmo dikë që është në hall dhe telash. Nëse njeh një jetim, ndihmoje dhe

përkrahe. Nëse ke një të afërm të varfër, ndihmoje me pasurinë tënde. Nëse shikon një hallexhi dhe në nevojë, zgjidhja problemin që ka. Ditën e Kijametit, kur të dalësh para Zotit, i thuaj:”O Elxhebbar, ashtu siç i zgjidha hallin robit Tënd në dynja, ma zgjidh Ti tani hallin tim.”

[ORIONI]

Titulli: ER-REZZAK (Furnizuesi)

Në këtë temë, do të jetojmë me emrin e Zotit, Er-rezak. Thotë Zoti në Kuran:”Allahu është furnizuesi me fuqi të madhe” (Dharijat 58)


Qëllimi ynë me këtë temë, është që të sigurohemi dhe bindemi që rizku dhe furnizimi ynë është në dorën e Zotit të Madhëruar. Pasi të bindemi për këtë, do të biem dakord mbi tre pika:


v Kurrë mos prano të marrësh pasuri haram.


v Kurrë mos prano të përulesh dhe të shesësh dinjitetin tënd, për një kafshatë bukë.


v Meqë rizkun e ke të garantuar nga Zoti, atëherë kërkoje atë.


Boshti rreth të cilit do të përqendrohet kjo temë, janë pesë pika:


v Kuptimi i emrit Er-rezzak.


v Emri Er-rezzak në Kuran.


v Emri Er-rezzak në gjithësi.


v Me furnizim, nuk kuptojmë vetëm paratë.


v Çfarë pret prej teje Errezzak-u?


Le të fillojmë me pikën e parë që është kuptimi i emrit Errezzak. Fjala “rizk” në arabisht do të thotë pjesë, hise. Kështu Er-rezzak është Ai që ka krijuar furnizimin e çdo gjallese, ua ka garantuar të gjithëve pjesën e secilit dhe ua dërgon atë ku të jenë” Që mirësitë e Tij përfshijnë çdo gjallesë mbi tokë, e tregon vetë emri Er-rezzak, që është ndërtuar në bazë të një strukture që tregon gjithëpërfshirje.


Ibrahimi a.s i lutej Zotit që Meken ta furnizojë me fruta:”O Zot. Bëje këtë vend të sigurtë dhe furnizoji me fruta ata që besojnë në Zot” Kështu sipas Ibrahimit a.s, ata që e meritojnë rizkun e Zotit, janë vetëm ata që besojnë në Zot. Kurse Zoti e plotësoi lutjen e tij me fjalët:”dhe ata që mohojnë, Unë do u jap të mira në këtë botë, më pas do i ballafaqoj me ndëshkimin e zjarrit, sa vend i keq është ai” (Ibrahim 37)


Kur Ibrahimit i erdhi një i moshuar dhe i panjohur, ai nxitoi ta ushqejë me ç’të mundë. Por vuri re që i moshuari ishte zjarr putist. I zemëruar nga kjo, Ibrahimi a.s e nxorri jashtë, duke i thënë: Ushqehesh me rizkun e Zotit dhe adhuron zjarrin?!” Por pas disa çastesh, Zoti e frymëzoi duke i thënë:” O Ibrahim. Unë kam shtatëdhjetë vite që e duroj dhe e ushqej, kurse ti nuk e durove dot një natë të vetme”


Thotë Zoti në Kuran:”Nuk ka gjallesë mbi tokë, veçse Zoti e ka detyrë furnizimin e saj” (Hud 6)


Zoti ashtu siç ia ka bërë detyrë vetes mëshirën, ashtu ia ka bërë detyrë vetes dhe furnizimin e gjallesave. Ajeti i mësipërm i jep shpresë milingonës në folenë e saj dhe balenës në mesin e oqeanit. Po ty o vëlla, a të jep shpresë? A beson se rizkun tënd e ka në dorë vetëm Krijuesi dhe Furnizuesi i çdo gjëje? Nëse po, përse duhet të ushqehesh me haram? Përse pranon ti o doktor që të sëmurët t’i çosh të bëjnë analiza të ndryshme, edhe pse nuk ka nevojë, thjesht për të fituar sa më shumë para? Përse e gjithë kjo frikë, kur rizkun e kemi të garantuar nga Zoti?


Kjo temë është e rëndësishme dhe për vetë faktin se vendet tona janë të mbushura me njerëz të korruptuar që ushqehen me haram. Të shumtë janë ata njerëz që marrin pasuritë e të tjerëve pa të drejtë. Të shumtë janë ata njerëz që shesin nderin dhe dinjitetin e tyre, për para. Të shumtë janë ata që zgjasin duart në rrugë, duke lypur.


v Emri Errezzak në Kuran.


Thotë Zoti në Kuran:”Është Ai që në tokë vuri kodra të forta, ia shtoi të mirat asaj dhe brenda katër ditëve të plota caktoi të gjitha kushtet për të jetuar në të. Kjo është për ata që pyesin (për kohën e krijimit të saj)”


Më pas iu drejtua qiellit (krijimit të tij) i cili ishte tym (mjagullnajë), atij dhe tokës i tha: “Qasuni urdhërit Tim me dëshirë ose me dhunë!” Ato të dy thanë: “Po i qasemi me dëshirë!” (Fussilet 10-11)


Rizku yt o vëlla është caktuar që para se të lindësh. Gjithçka është caktuar që para se të krijohemi, sa sasi shiu ka nevojë toka, sa dridhëra i duhen për të mbijetuar gjallesat, sa bagëti, sa vezë...


Thotë profeti a.s:“Njeriu qëndron në barkun e nënës së tij dyzet ditë në formen e spermës. Më pas kthehet në gjak të ngjizur për dyzet ditë. Më pas merr formën e mishit të përtypur dhe qëndron në këtë formë dyzet ditë. Pastaj i vjen meleku që i jep shpirtin dhe urdhërohet me katër gjëra: I shkruan punët, afatin e vdekjes, rizkun dhe nëse do të jetëojë i lumtur apo i vuajtur…”


Që para se të krijohesh ti o njeri, Zoti ka caktuar sesa kafshë do të therren, sa farëra do të mbijnë, sa drurë do të priten, sa pika shiu do të bien... të gjitha këto, për të pergatitur kushtet e nevojshme të jetesës tënde o njeri.


Është e njëjta gjë, me një prind që dërgon djalin e tij në perëndim për të mësuar dhe para se të niset, i thotë:”Do të shkosh në shkollë dhe patjetër që kërkon shpenzime. Atje nuk dua që t’ia shtrish dorën dikujt. Prandaj më thuaj çfarë të duhet, që të t’i plotësoj tani.” Zotit i takon shembulli më i lartë. Që para se të krijohemi dhe të vijnë në këtë botë, Ai na i ka krijuar kushtet dhe na ka caktuar rizkun me të cilin do të jetojmë. Thotë Zoti në Kuran:”Është Zoti Ai që ju krijoi dhe ju furnizoi” Shohim që edhe krijimi dhe furnizimi janë në të shkuarën, është diçka e caktuar që më parë.


Thotë profeti a.s:”Me të vërtetë që Xhibrili më tha: Nuk do të vdesë askush pa plotësuar rizkun dhe jetën e caktuar”


Nuk do të vdesësh o vëlla dhe o motër, derisa të harxhosh frymën e fundit që ta ka caktuar Zoti. Nuk do të vdesësh derisa të pish pikën e fundit të ujit, nuk do të vdesësh derisa të marrësh qindarkën e fundit...


Nëse është kështu, përse duhet të shtrish dorën dhe të marrësh pasuri në rrugë të pandershme o vëlla? Përse duhet ta ulësh veten para njerëzve?


Emri i Zotit Er-rezzak, na obligon që të këshillojmë veten dhe të tjerët, se nëse e gjithë bota ushqehet me haram, ti o vëlla dhe o motër mos prano të ushqehesh me haram. Nëse të gjithë njerëzit janë besimtarë dhe muslimanë thjesht me gjuhë, ti o vëlla dhe o motër ji besimtar musliman, me gjuhë, zemër dhe vepra. Mos e prano haramin! Nëse të gjithë njerëzit ndihen të lodhur dhe stresuar mbi çështjen e rizkut, mos u mërzit o vëlla se rizkun e ka caktuar Zoti dhe atë do e marrësh. Mos u nxito të marrësh pasuri në rrugë haram. çdo gjë që merr, është rizk nga Zoti. Ai ta ka lënë ty në dorë, ta marrrësh në rrugë haram, apo rrugë të ndershme. Nëse e merr në rrugë të ndershme, do të hysh në xhenet dhe nëse e merr në rrugë haram, do të hysh në zjarr. Për këtë, profeti a.s lutej:”O Zot, më pasuro me hallallin Tënd dhe jo me haramin Tënd! Më jep dhe nga mirësitë e Tua!”


Nëse ti o vëlla që i lexon këto rrjeshta ke me dhjetëra vite që ushqehesh dhe fiton pasuri në rrugë haram, ke mundësi që t’i thuash jo haramit në këto çaste. Kurrë mos mendo se është vonë, bota tjetër është më e rëndësishme se kjo botë.


Ti o i ri e ke më të lehtë që ta mposhtësh veten ndaj haramit. Ti akoma je i pastër dhe e ke në dorë ta ndotwsh trupin dhe shpirtin tënd me haram, ose ta mbash atë të pastër. Mos thuaj se të gjithë njerëzit pasurohen dhe ushqehen me haram.


Mos prano ta ulësh veten o shofer taksie dhe të thurrësh dredhi dhe hile me qëllim që të fitosh nga pasagjerët sa më shumë. Zoti të premton se:”dhe në qiell është furnizimi juaj dhe ajo që u premtohet. Për Zotin e qiellit dhe të tokës, ajo është diçka e vërtetë, ashtu siç flisni” (Dharijat 22)


Zoti betohet në madhështinë e vetes së Tij, me qëllim që të të sigurojë se rizkun e ke të garantuar.


Dy ajetet e mësipërme, i janë shpallur profeteti a.s të ndara. Fillimisht profetit a.s iu shpall ajeti i parë:”dhe në qiell është furnizimi juaj dhe ajo që u premtohet” Këtë e dëgjoi një beduin (banor shkretëtire) dhe tha:”Të vërtetën ka thënë Zoti”. Pas disa muajsh, kur u kthye përsëri, profetit a.s i ishte shpallur ajeti tjetër:” Për Zotin e qiellit dhe të tokës, ajo është diçka e vërtetë, ashtu siç flisni” Kur e dëgjoi, beduinit filluan t’i rrjedhin lotë dhe tha:”çfarë keni bërë që të betohet Zoti?”


“Kush është ai që ju ushqen, po qe se Ai ua ndërpret furnizimin e vet? Jo, askush, por ata vazhdojnë me arrogancë e kundërvënie.” (Mulk 21)


Profeti a.s thotë:”Kur të kërkoni diçka, kërkojeni me krenari, pasi çdo gjë ndodh sipas caktimit”


Të gjithë emrat që kemi trajtuar deri tani, forcojnë pikat e forcës dhe dobësojnë pikat e dobëta. Tema e kaluar na nxit që të largohemi dhe të pendohemi nga gjynahet. Kurse kjo temë na nxit që të mos pranojmë haramin dhe të jemi krenarë.


“kush tjetër u furnizon nga qielli dhe toka?” (Junus 31) Ashtu siç Zoti nuk ka rivalë në sundim, Ai nuk ka rivalë dhe në furnizim. Kush tjetër veç Zotit i furnizon krijesat në gjithësi?


v Emri Errezzak në gjithësi.


Në temën e parë, thamë që rreth emrave të Zotit kemi dy libra që na tregojnë; njëri është Kurani dhe tjetri është gjithësia. Emrin Errezzak e pamë në Kuran, tani ta shohim të reflektuar në gjithësi.


Për këtë le të marrim një shembull të cilin të gjithë ne e mësojmë në shkollë, por që kurrë nuk e lidhim me Furnizuesin suprem. Në shkollë kemi mësuar mbi ciklin e ujit dhe avullimit të tij, por e kemi mësuar të shkëputur nga Ai që e bën këtë. Me qëllim që të plotësojë nevojat e tokës me ujë, Zoti ka bërë që uji i detrave të mbulojë 71% të sipërfaqes së globit. Ujërat e detit i ka bërë të krypura, me qëllim që të ruajë pastërtinë për përdorim. Me qëllim që uji i detit të avullojë për t’u kthyer në formë shiu më pas, duhet që ai të ngrohet. Këtë rol e luan dielli i cili ngroh në një sekondë 16 milionë ton ujë. Sasia e ujit që avullon nga detrat është 505 trilionë ton ujë çdo vit. Sasia e shirave që bien çdo vit, është e njëjta sasi që avullon.


Nëse ngrohja e detit do të lihej në dorën tonë, vallë sa para duhej për ta bërë? Për këtë, Zoti në Kuran e lidh diellin që ngroh me shiun që zbret: “Dhe kemi vënë ndriçuesin që flakëron. Dhe prej reve të shtrydhura kemi lëshuar shi të madh.” (Nebe 13-14)


Teksa flet mbi furnizimin me ujë, ndjen që ajo është një fabrikë madhështore e cila ka diellin, detra, erëra, re, gravitet dhe shi. Kjo fabrikë shërben me qëllim që ti o njeri të furnizohesh me ujin e duhur.


Erërat transportojnë avujt nga sipërfaqet ujore në lartësi. Thotë Zoti në Kuran:”A nuk e ke parë se si Allahu i drejton retë, pastaj i bashkon, i bën grumbull ato edhe atëherë e sheh shiun se si rrjedh prej tyre.” (Nur 43) Pas kësaj hyn në veprim ligji i gravitetit. Retë lëshojnë shiun në vendin e caktuar nga Zoti:” Ai është që i lëshon erërat si myzhde pranë mëshirës (shiut) së Tij. E kur ato (erërat) bartin re të mëdha, Ne i sjellim mbi një tokë të vdekur dhe lëshojmë në të ujin (shiun), dhe me të (me ujin) nxjerrim të gjithë frutat.” (Araf 57)


Çdo pike uji që ndodhet në re, është caktuar se në gojën e kujt do të përfundojë. Cikli i ujit është një nga mrekullitë e Zotit mbi tokë. Uji është sekreti i jetës dhe shkak i vazhdimësisë së saj. Çdo ushqim dhe furnizim tjetër varet nga uji. Ne shpesh herë zemërohemi me rënien e shiut, pasi pengon zhvillimin normal të filan ndeshje futbolli, kurse Zoti me të na furnizon dhe jep jetë!


“A e shihni ujin të cilin e pini. A ju e zbritët nga retë apo e zbritëm Ne? Nëse do të donim e bënim të krypur” (Vakia 69)


Sa herë që binte shi, profeti a.s e ekspozonte veten në shi dhe lagej me të. Uji i shiut është një mrekulli, e cila duhet të na bëjë ta shohim gjithësinë me sy tjetër.


Ai që e njeh ciklin e ujit dhe e di se ai është për t’i mundësuar jetesën të gjithë gjallesave, përse duhet të ketë frikë për rizkun e tij dhe të familjes? Përse duhet të lakmojë pasurinë haram dhe të ulë veten para njerëzve?


Kur profeti a.s pinte ujë, thoshte:”Falenderoj Zotin që e bëri të ëmbël me mëshirën e Tij dhe nuk e bëri të krypur për shkak të gjynaheve tona”


Çdo pikë uji që pimë, dëshmon mbi Furnizuesin që na furnizon me të. Përse duhet të frikësohesh për rizkun atëherë? Thotë profeti a.s:”çdo pjesë mishi që rritet me haram, meriton zjarrin”


Shekik Elbehij, tregon:”Shkak i pendimit tim, ishte një vit zie dhe thatësire. Një ditë pashë një skllav të ri, që teksa ishte duke ecur në treg, qeshte. I habitur, iu afrova dhe i thashë:”Si ka mundësi që qesh duke qenë skllav dhe në këtë kohë zie?” Ai mu përgjigj:”Unë qesh, pasi padroni im ka një fshat të tërë me ushqime” Unë me vete thashë: Ky djalosh skllav, qesh dhe nuk mërzitet për shkak se padroni i tij ka ushqime të mjaftueshme. Padroni im (Zoti) ka pasuritë e qiejve dhe të tokës dhe unë kam frikë rizkun!”


“O robët e Mi! Të gjithë ju jeni të humbur, veç atij të cilin e kam drejtuar Unë. Prandaj më kërkoni që t’ju drejtoj!”


O robët e Mi! Të gjithë ju jeni të uritur, përveç atij të cilin e kam ushqyer Unë. Prandaj më kërkoni Mua që t’ju ushqej.


O robët e Mi! Të gjithë ju jeni të pa mbuluar, veç atë që e kam mbuluar Unë. Prandaj më kërkoni Mua që t’ju mbuloj.


O robët e Mi! Sikur të gjithë njerëzit dhe xhindet të grumbulloheshin në një vend dhe të më kërkonin gjëra të ndryshme, dhe Unë secilit prej tyre t’ia jepja atë që ka dashur, kjo nuk do e pakësonte pasurinë Time, ashtu siç nuk e pakëson maja e gjilpërës detin kur futet në të.”


Vallë sa ka shpenzuar Zoti që ditën që krijoi tokën deri sot? A ke menduar ndonjëherë rreth një realteti të tillë? Vetëm Egjypti ka mbi shtatëdhjetë milionë banorë. Vallë sa shpezë therren për të plotësuar nevojat e tyre? Sa mish therret për ta?


Besimtarët dhe jobesimtarët, të gjithë ata që kanë arsye, le të mendojnë rreth një fakti të tillë; Sa ka shpenzuar Zoti për krijesat deri sot? Sa dele janë therrur dhe therren çdo ditë? A të ka shkuar ndonjë herë mendja në mënyrën sesi Zoti i ka nënshtruar për ne gjallesat e tjera? A të ka shkuar mendja tek delja sesi Zoti e ka nënshtruar dhe nuk i ka dhënë natyrën e ujkut? Po sikur ajo të kishte pamjen e një hiene? Zoti i ka dhënë asaj edhe pamje të përshtatshme që të të tërheqë dhe të ushqehesh me të.


Në një hadith kudsij, Zoti thotë:”Unë i krijova qiejt dhe tokën, gjë e cila nuk më lodhi. A mund të më lodhë një copë bukë që ia çoj robit Tim? O robi Im! Të kam caktuar detyra dhe e kam detyrë të të furnizoj. Nëse nuk i respekton detyrat ndaj Meje, Unë do vazhdoj të të furnizoj me rizkun Tim.”


Të gjithë krijesat e njohin Zotin si Furnizues, përveç teje o njeri, o besimtar. Si do të dalësh para Zotit, Ditën e Kijametit o vëlla që ke zgjatur dorën dhe ke marrë pasuri haram? Çfarë do i thuash kur të të pyesë: A nuk e dije se isha unë Furnizuesi i gjithçkaje? Përse e ule veten para të tjerëve, thjesht për të fituar disa para? Përse u serviloseshe dhe bëje lajka për disa qindarka? Mos përdor gjendjen tënde të varfër, për të justifikuar marrjen dhe fitimin e pasurisë në rrugë haram.


Asim ibn Xhebr ka qenë një njeri shumë i varfër. Në betejën e Hajberit, ai ndihej shumë i uritur. Teksa ecte, ai gjeti një lëkurë deleje, me një copë dhjam. E morri dhe me vete tha:”Për Zotin nuk kam për t’i dhënë prej kësaj askujt!” Tregon vetë Asim:”Në atë çast u ktheva pas dhe pashë profetin a.s që buzëqeshte i zemëruar, dhe më tha:”A do të hash vetëm o Asim?” Unë i thashë:”Kërkoji Zotit falje për mua o i dërguar i Zotit!” Profeti a.s buzëqeshi dhe u largua.


Mos e shit dinjitetin tënd o doktor dhe inxhinier, me justifikimin për të fituar sa më shumë. Nëse të gjithë njerëzit e shesin dinjitetin dhe nderin çdo ditë, ti mos e bëj këtë. Thuaji gruas: Mos më shtyj të fitoj pasuri haram si filani dhe filani! Unë dua të jetoj me ndershmëri, pasi besoj në një Zot që është Furnizues”


Po të lexojmë historinë e jetës së secilit prej nesh, do të shohim ndikimin e fuqishëm të Errezzakut. Shko dhe pyete babanë tënd, sesi ishte gjendja e tij financiare pasi përfundoi shkollën. Po ti vetë në çfarë kushtesh ekonomike ndodheshe pasi përfundove shkollën? Si u martove? Si linde fëmijë? Si bleve shtëpi dhe makinë?


Kush t’i dha të gjitha këto?


Një nga tregtarët më të fuqishëm në Egjypt, më parë punonte si një llogaritar i thjeshtë. Ai vetë tregon:”Emigrova në Arabinë Saudite për të punuar atje. Gjatë haxhit, po lexoja Kuran dhe lexova ajetin:”dhe le të jenë dëshmitarë të dobive të tij” (Haxh 28) dhe me vete thashë: Ky haxh do më sjellë dobi patjetër. Gjatë haxhit fillova të blej dhe të shes gjëra për të cilat kishin nevojë haxhillarët. Pas katër pesë viteve, fillova të kem milionat e para.”


Një miku im më tregon:”Kam kaluar kohë kur dikush me jepte një kuti me vezë, shkoja i gëzuar tek gruaja dhe i thoja:”Është rizk që na e solli Zoti” Vetëm pas disa vitesh, dhurova pajisjet e shtëpisë, pasi do të blija të reja”.


Selman Elfarisi fillimisht u shit si skllav, por pas pak vitesh me islamin ai udhëhiqte tokat perse. Enes ibn Malik nga shërbëtor i profetit a.s, u bë në një nga më të pasurit e Medines. Vetë profeti a.s, më parë lidhte gurë mbi bark nga uria e madhe, pas betejës së Hajberit morri pjesën e plaçkës së luftës një luginë me dele. Të gjitha këto dele ai ia fali më pas një të varfëri. Burri i varfër i gëzuar shkoi tek populli i tij dhe u tha:”Po vij nga njeriu më i mirë. O popull, pranoni fenë islame, pasi Muhamedi të jep pasuri me të cilat nuk e ke frikë varfërinë!”


v Me furnizim, nuk kuptojmë vetëm paratë. Rizk dhe furnizim janë dhe rezet e


diellit. Rizk është dhe një komshi i mirë. Rizk është fëmija i mirë. Rizk është dhe një vajzë të cilën Zoti ta dhuron pas disa djemve. Përse duhet ta kufizojmë rizkun dhe furnizmin e Zotit, vetëm me paratë dhe gjërat materiale? Përse mos ta konsiderojmë rizk dhe anën shpirtërore tonën? Përse i japim rëndësi vetëm ushqimit të trupit dhe anashkalojmë shpirtin? Përse nuk e konsiderojmë rizk namazin që falim, lutjet që bëjmë, Kuranin që lexojmë? Lotët që të rrjedhin si përkushtim ndaj Zotit, janë rizk.


Kë ke më të dashur ti o vëlla, rizkun e trupit apo atë të shpirtit? Kë ke më të dashur, milionat apo namazin që fal për hir të Zotit?


Kur Zoti zemërohet me dikë, i pakëson rizkun. Thotë profeti a.s:”Dikujt mund t’i pakësohet rizku, për shkak të një gjynahu që vepron”


Përveç rizkut material, ka pakësim dhe të rizkut shpirtëror. Dikush veproi gjynahe dhe ndjeu që nuk është ndëshkuar. Për këtë tha:”O Zot, unë veprova një gjynah dhe nuk më ndëshkove!” Teksa ecte, sikur dëgjoi dikë t’i thotë:”Sigurisht që të kemi ndëshkuar. A e ndjen më ëmbëlsinë që ndjeje më parë, teksa më luteshe dhe më adhuroje? Ky është pakësimi i rizkut dhe ndëshkimi Ynë.” Më parë çoheshe natën, falje namaz nate dhe e ndjeje ëmbëlsinë e saj, kurse tani nuk e ndjen më.


v Çfarë pret prej teje Errezzak? Ai kërkon prej nesh tre gjëra:


1. Të mos ushqehesh me haram. Asnjë lutje nuk të pranohet nëse ushqehesh


me pasuri të fituara në rrugë të pandershme. Këtë e përmend profeti a.s në një hadith, ku flet për një burrë me flotë dhe rroba të pluhurosura, që ngrinte duart drejt qiellit dhe lutej:”O Zot, o Zot...” po si mund t’i pranohet lutja, kur ushqimin, pijen dhe veshjen i ka fituar në haram?!”


2. Të jesh krenar dhe të mos e ulësh veten për para. Në historinë islame, përmendet


një histori e bukur mes një gjykatësi dhe një të dituri. Gjykatsi deshi që ta kompromentojë të diturin dhe i vajti në xhami. Me tu takuar i tha:”A ke nevojë për ndonjë gjë?” I dituri ia ktheu:”Mua më vjen zor që duke qenë në shtëpinë e Zotit, t’i kërkoj dikujt tjetër veç Tij të më zgjidhë hallet”. Me të dalë të dy nga xhamia, gjykatësi e pyeti përsëri:”Ke ndonjë nevojë?” I dituri iu përgjigj:”çfarë nevoje, nga ato të kësaj bote apo të botës tjetër?” Gjykatësi i tha:”Unë nuk kam në dorë gjëra të botës tjetër, por më kërko diçka nga kjo botë!” I dituri i tha:”Unë nuk po ia kërkoj Atij që i ka në dorë, si të t’i kërkoj ty që nuk i ke në dorë?!”


Ali ibn Ebi Talib thotë:”Të hap dy puse me dy gjilpëra dhe të fshij shkretëtirën me dy pupla, e kam më të lehtë se të qëndroj tek dera e dikujt për t’i kërkuar diçka, në një kohë që Errezzaku është i pranishëm”.


3. Të punosh dhe të derdhësh djersë për të fituar rizkun. Ai zemërohet me ty,


nëse pret që gjithçka të të vijë e gatshme. Ai nështroi gjithçka në gjithësi për ty dhe kërkon që t’i shfrytëzosh aftësitë që të ka dhënë. Haxhillarët që venë në Qabe, kryejnë një nga ritet më të rëndësishëm të haxhit, Sajin. Zoti e ka bërë të përjetshëm, mundin e Haxheres për të kërkuar ujë dhe furnizim për djalin e saj Ismailin a.s. Lodhja e saj për të kërkuar ushqim, është kthyer në adhurim për muslimanët që vizitojnë Qabenë. A e kupton tani rëndësinë e punës o vëlla? Ajo ndodhej në mes të shkretëtirës, pa shpresa se mund të gjejë dikë ta ndihmojë. Megjithatë ajo nuk ndejti e ulur me duart në faqe, siç rrinë shumë të rinj të papunë nëpër kafene sot. Ajo e kërkoi rizkun derisa Zoti ia dha me anë të një meleku. Xhibrili a.s e goditi tokën tek këmbët e Ismailit a.s, nga ku doli ujë që furnizon gjithë njerëzit që vizitojnë Qabenë deri Ditën e Kijametit.


“nuk ka kafshë që ecën mbi tokë as zog që fluturon në qiell, veçse janë popuj siç jeni ju” (En’am 38)


Me këtë, Zoti na këshillon që të studiojmë jetën e gjallesave të tjera dhe të mësojmë prej tyre. Bleta, që të prodhojë një kilogram mjalt, i duhet të udhëtojë 400 mijë km. Është njëlloj sikur ta përshkojë tokën shtatë herë. Madje, bleta nuk pret që nektarin ta përpunojë kur të arrijë në fole, atë e përpunon duke udhëtuar për në fole. Japonezët filluan të prodhojnë produkte të ndryshme, në mjetet e transportit në bregdet. Këtë – thonë – e mësuam nga bleta.


Në historinë islame, tregohet se një tregtar që më parë ishte marrë me kërkimin e dijes, teksa udhëtonte pa një zog me krah të thyer në shkretëtirë. Atij i erdhi keq nga gjendja e tij dhe tha me vete:”Sa keq! Kush do e ushqejë në mes të shkretëtirës!” Teksa po mendonte kështu, pa një zog tjetër që u ul në tokë dhe filloi të ushqejë zogun e sëmurë. Ishte kjo ndodhi shkak që ai vajti tek miku i tij i ditur dhe i tha:”Vetëm tani jam siguruar se Zoti do na furnizojë edhe pa punuar dhe i tregoi atë që pa. I dituri, pasi e dëgjoi i tha:”Përse kërkon të jesh si zogu me krah të thyer dhe nuk kërkon të bëhesh si ai që e ushqeu?”


Këtë temë do e mbyllim me disa fjalë drejtuar njerëzve të pasur:


Pasuritë që keni, nuk janë tuajat. Ato janë emanet që ua ka dhënë Zoti. “Besoni All-llahut dhe të dërguarit të Tij dhe jepni nga ajo që Ai u bëri trashëgues në të, se ata që besuan prej jush dhanë për hir të Zotit, ata kanë shpërblim të madh.” (Hadid 7)


Kur Zoti i ndau të mirat materiale, u dha juve më shumë, me qëllim që ju të ndihmoni të varfërit. Për këtë qëllim, Zoti obligoi zekatin dhe lëmoshën. Thotë Zoti në Kuran:”dhe në pasuritë tuaja, kanë të drejtë të njohur. Për lypësit dhe ata që nuk kanë” (Dharijat 19)


Nëse të gjithë të pasurit do të jepnin zekatin e pasurive të tyre, nuk do i shihnim njerëzit në këtë nivel varfërie. Sot shohim miliona të holla që harxhohen në një natë të vetme në kazinotë e Parisit dhe Londrës. Këto pasuri që harxhohen, do të mbanin me ushqim një shtet.


Sot shohim njerëz të varfër, tek të cilët është lëkundur besimi në Zot, pasi thonë:”Ku është Ai që na furnizon?” Dhe përgjegjës për këtë, je ti o vëlla që mban milionat në bankë ku nuk përfiton askush.


Profeti a.s thotë:”O Zot! Më ruaj nga mosbesimi dhe nga fukarallëku!” Kjo pasi fukarallëku i çon njerëzit në mosbesim.


Çdo ditë që ushqen një të varfër, përmirson moralin e tij dhe shton besimin dhe sigurinë e tij në Errezzak.


Që sot, jep pasuri dhe ndihmoji të varfërit me qëllim që t’u shtosh besimin tek Furnizuesi. Bëje me qëllim që kur të dalësh para Zotit Ditën e Kijametit, t’i thuash:”O Zot. Unë dhashë nga pasuria ime, me qëllim që emri Yt Err RRezzak të jetë në zemrat e njerëzve”

[ORIONI]

Titulli: ERR-RREKIB (Mbikqyrës)

Emri i Zotit Er-rekib është përmendur tre herë në Kuran. E para është në fillimin e sures Nisa:” O ju njerëz! Kijeni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje (Ademi) dhe nga ajo krijoi palën (Havanë) e saj, e prej atyre të dyve u shtuan shumë burrra dhe gra. Dhe kijeni frikë Allahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajini lidhjet farefisnore pasi Allahu është mbikëqyrës mbi ju” (Nisa 1)


Herën tjetër, ky emër përmendet në gojën e Isait a.s:”Kur ma morre shpirtin mua, ishe Ti mbikëqyrësi mbi ta dhe Ti je dëshmitar për çdo gjë.” (Maide 117)


v Cili ëshë qëllimi ynë me këtë temë? Çfarë synojmë të arrijmë duke bërë thirrje për


të jetuar me emrin e Zotit Errekib?


Qëllimi është që në çdo çast, të ndjejmë prezencën dhe mbikqyrjen e Zotit, për çdo veprim tonin. Që ajetin:”dhe Ai është me ju kudo që jeni” (Hadid 4) ta kesh para syve gjithmonë. Qëllimi ynë me këtë temë, është që të rregullojmë veten tonë, pasi Mbikqyrësi na vëzhgon. Qëllimi ynë me këtë temë është që e brendshmja e jonë, të jetë njëlloj si aparenca jonë.


Kjo temë është një nga temat më të rëndësishme mbi emrat e bukur të Zotit. Ajo të bën të ndërgjegjshëm që Zoti është me ty në çdo hap dhe të shikon. Qëllimi me këtë temë, është që të jetojmë me këtë emër dhe cilësi hyjnore.


Sot të gjithë njerëzit zbukurohen dhe mburren. Nga e gjithë masa e asbergëve, vetëm 20 % e tij shfaqet mbi ujë, kurse 80 % mbetet nën ujë, i padukshëm. Të gjithë njerëzit komunikojnë dhe ekspozojnë vetëm 20 % të personalitetit të tyre. Të gjithë zbukurohen dhe kërkojnë që të fshehtat e tyre të mos i ekspozojnë. Ne po themi zbukurohen dhe nuk po themi maskohen. Kurse emri i Zotit Errekib, na mëson që t’i kushtojmë vëmendjen më të madhe pjesës së brendshme. “A nuk e dinte se Zoti e vështron?” (Alek 14)


Emri Er-rekib balancon aparencën me anën e brendshme. Emri Er-rekib e ndalon besimtarin nga të vepruarit haram dhe e nxit drejt veprave të mira. Ky emër është një nga emrat të cilët të afrojnë më shumë me Zotin. Kjo pasi të bën ta ndjesh prenzencën e Tij në çdo kohë dhe çast.


Kjo temë përqendrohet në katët pika:


v Si të jetoj me emrin e Zotit Er-rekib?


v Si na mbikqyr Zoti?


v Mbikqyrja e Zotit nuk është e rreptë në atë formë që të të nxijë jetën.


v Si do të ishte gjendja jonë, nëse umeti e përjeton këtë emër?


Pikën e parë, do e fillojmë me disa histori.


Tregohet që një herë, teksa Umer ibnul Hattabi ishte duke ecur rrugës, u takua me një bari delesh. Ai vendosi ta sprovojë këtë bari, me qëllim që të masë temperamentin e tij dhe të shoqërisë së asaj kohe. Kështu, Umeri i afrohet dhe i thotë:”O djalosh, dua të më shesësh këtë delen!” Bariu ia kthen:”Nuk janë të miat, janë të padronit tim.” Umeri i thotë përsëri:”Ma shit dhe kur të të pyesë padroni, i thuaj që e hëngri ujku.”


Bariu, edhe pse me njohuri të kufizuara, i çuditur ia ktheu:”Zoti është më i madhi. A mundemi ta gënjejmë Atë?” Umerit i rrodhën lotë dhe tha:”Jo për Zotin, ne nuk mund ta gënjejmë Aِِtë.”


Të gjithë ata që kanë mashtruar, kanë vjedhur dhe janë treguar të pabesë, le ta dinë që Zoti ka mbikqyrur çdo lëvizje të tyren dhe din gjithçka.


Në një histori tjetër, Umeri po lëvizte natën, për t’u qetësuar mbi gjendjen e popullsisë. Teksa lëvizte, dëgjon zërat e dy grave që po bisedonin brenda një kasolleje. Ai dëgjoi zërin e një nëne që i thoshte vajzës:”O bija ime, përzieje qumështin me ujë, që të shesim dhe fitojmë më shumë.” Vajza ia ktheu:”O nënë. A nuk e din që Umer ibnu Hattabi ka dhënë urdhër që të mos e përziejmë qumështin me ujë?” Nëna i tha:”O bija ime, Umer ibnul Hattabi nuk po na shikon tani!” Por vajza iu përgjigj:”O nënë, nëse nuk na shikon Umeri, na shikon Zoti i Umerit”. Umeri nga jashtë, vendosi një shenjë mbi derën e kësaj shtëpie dhe u largua. Me të vajtur në shtëpi, ai u kërkoi djemve të tij që njëri prej tyre të martohej me këtë vajzë dhe ashtu ndodhi. Udhëheqësi i muslimanëve, zgjodhi si nuse për njërin nga djemtë e tij, një vajzë e cila emrin Er-rekib e kishte bërë pjesë të jetës së saj. Nga pasardhësit e kësaj vajze dhe djalit të Umerit, doli Umer ibnu Abdul Aziz. U përhap drejtësia, pasi një vajzë e përjetonte emrin e Zotit Er-rekib dhe nuk pranonte të mashtrojë. Të jetosh me emrin Er-rekib, do të thotë të kesh një jetë të mbushur me bereqet.


Një i ri musliman në kohën që Mongolët kishin pushtuar vendet muslimane, sa herë që dëshirote të largohej nga gjynahet, dështonte. Një ditë, vajti tek një i ditur dhe i tha:”A nuk e ke dëgjuar hadithin e profetit a.s, kur i


vajti dikush dhe i tha:”Më trego diçka rreth fesë, që të mos kem nevojë të pyes tjetër kënd.” Profeti a.s i tha:”Thuaj: Besova në Zotin, pastaj vazhdo në rrugë të drejtë!” Po unë, si mund ta vën në zbatim këtë hadith?” Dijetari i nderuar, i dha një këshillë praktike. Ai i tha:”Sa herë që të shkosh për të fjetur, mos të të zërë gjumi, veçse duke përsëritur këto fjalë:”Zoti më mbikqyr, Zoti më shikon, Zoti është dëshmitar për atë që veproj.” Të njëjtat fjalë, e këshilloi që t’i përsërisë dhe në mëngjes, teksa niset për në punë. Veç kësaj i kërkoi që këto fjalë t’i përsërisë dhe gjatë ditës, sa herë t’i kujtohen. Në fund i kërkoi që të vijë pas një viti, me qëllim që t’i tregojë çfarë ka ngjarë.


Tregon djali i ri:”Sa herë që nisesha për të vepruar një gjynah, thoja me vete:” Zoti më mbikqyr, Zoti më shikon, Zoti është dëshmitar për atë që veproj.” Gjithashtu, sa herë që veproja një punë të mirë thoja të njëjtat fjalë. Më vonë, ai hyri në ushtri dhe filloi të ngjisë poste të ndryshme. Një ditë, ai shikon një ëndërr, sikur kishte humbur në shkretëtirë. I mërzitur u ul diku dhe filloi të qajë. Pas disa çastesh ai sikur shikon një grup kalorësish duke ardhur në drejtim të tij. Kalorësit i printe një njeri i bardhë dhe i hijshëm. Kalorësit ndaluan para tij dhe prijësi i tyre zbriti nga kali, e kapi të riun për supesh e lëkundi dhe i tha:”çohu o Mahmud. Rruga për në Egjypt është në këtë drejtim. Ti do të jesh udhëheqës i Egjyptit dhe t’i mposhtësh mongolët.” Ky i ri ishte Kutuzi. Me t’u zgjuar nga gjumi, ai vajti t’ia tregojë ëndrrën dijetarit Izz ibn Abduselam. Me të dëgjuar ëndrrën e tij, dijetari e përgëzoi. Më vonë Kutuzi arriti t’i thyejë mongolët dhe u bë udhëheqës i Egjyptit.


Fillimet e këtij të riu ishin “Zoti më mbikqyr, Zoti më shikon, Zoti është dëshmitar për atë që veproj.”


Allahu është mbikëqyrësi që kontrollon çdo frymëmarrje tonën. Është ai që din tradhëtinë e syve dhe atë që fshehin zemrat. Është ai që din çdo lëvizje tënden. “Ai është me ju, kudo që të jeni” (Hadid 4)


“fshiheni thënien tuaj ose përhapeni, Ai din atë që ndodhet në kraharore” (Mulk 13)


“A nuk e din atë që krijoi dhe Ai është i buti ekspert?” (Mulk 14)


“nëse e thua hapur fjalën, Ai e din atë dhe të fshehtën” (Taha 7)


“A nuk e shikon se Zoti din çka në qiej dhe në tokë? Nuk ka sekret të tre vetëve, veçse Ai është i katërti. As pesë veçse Ai është i gjashti, as më pak dhe as më shumë, Ai është me ta kudo që të ndodhen. Më pas Ditën e Kijametit u tregon atë që vepruan” (Muxhadele 7)


Ti mund të mbash njëmijë sekrete dhe të mos ia tregosh gruas tënde. Mund t’i fshehësh me mijëra mendime, ndaj drejtorit. Të gjitha këto, i din Mbikqyrësi. Para tij ti je i zbuluar, fole apo nuk fole.


Kur profeti a.s udhëtonte, lutej me fjalët:”O Zot. Ti je shoqëruesi ynë në këtë udhëtim dhe je kujdestari për familjet tona.”


“Ai ka çelësat e fshehtësisë të cilat nuk i din tjetër veç Atij. çdo gjethe që bie, Ai e din” (En’am 59) Ai që kontrollon rënien e çdo gjetheje, e cakton kur do të bjerë dhe si do të bjerë, a e ka të vështirë të kontrollojë lëvizjet e tua?! Nëse kontrollon çdo gjethe, si mund të të injorojë ty?


Ajo vajzë që flet me djem në orët e vona të natës dhe shkëmbejnë fjalë të pista. Nëse babai do të hapte linjën tjetër, do të ishte skandal për këtë vajzë. Si ka mundësi që na vjen zor nga krijesat dhe nuk na vjen nga Krijuesi që na vëzhgon në çdo çast?


Ai doktor që i operon të sëmurët edhe pse nuk kanë nevojë për operim, vetëm për t’u marrë para më shumë, ta dijnë se Allahun e kanë mbikqyrësin e tyre.


Ata prodhues të ushqimeve, të cilët i paketojnë në kuti dhe pako të bukura, por ushqimet përmbajnë lëndë të dëmshme për fëmijët dhe njerëzit, ta dijnë se kanë Zotin si mbikëqyrës.


Ata të rinj që vishen bukur me qëllim që të tërheqin vëmendjen e vajzave, ta dinë se Zoti është mbikëqyrës i tyre.


Ata që përdorin dylbinj, me qëllim që të shohin komshinjtë në jetën e tyre private dhe intime, ta dijnë se Zoti është mbikëqyrës i tyre.


Gjatë gjithë kohës, kujto fjalët e vajzës që i tha nënës:”Nëse nuk na shikon Umeri, na shikon Zoti i Umerit”


Kujto fjalët e Kutuzit:”Zoti më mbikqyr, Zoti më shikon, Zoti është dëshmitar për atë që veproj.”


Ata avokatë që mashtrojnë njerëzit, le të kenë frikë nga Mbikëqyrësi. Ata hidraulikë dhe mekanikë makinash që lënë defekte pa riparuar, me qëllim që klienti të shkojë përsëri dhe të fitojnë sa më shumë para, ta dinë se Mbikëqyrësi i vëzhgon.


Ai shofer taksie që kur merr një të huaj, zgjedh rrugën më të gjatë për në destinacion, me qëllim që t’i marrë para më shumë, ta dijë se Mbikqyrësi e vëzhgon.


Ata nënpunës që sigurohen se nuk i sheh drejtori dhe marrin materiale nga vendi i punës, ta dijnë se Mbikëqyrësi i shikon.


Nëse emri Errekib bëhet pjesë e jetës tonë, është më i dobishëm se njëmijë policë, roje apo kamera vëzhguese. Nëse do të edukoheshim me emrin Mbikqyrës, nuk do të kishim nevojë për policë tek semaforët. Ne do të ndalonim tek drita e kuqe, qofshim dhe në orën dy të natës.


Ata të rinj që shoqërohen me vajza, prindërit e të cilave nuk dinë gjë, Mbikqyrësi vëzhgon. Thotë Zoti në Kuran:”Nuk është e ndershme që në shtëpi të hyni nga muret e tyre, por ndershmëria është për atë që është i devotshëm. Prandaj hyni në shtëpi nga dyert” (Bekare 189)


Ai që ka dhjetëra vite që e tradhëton gruan e tij dhe mburret se askush nuk e ka marrë vesh, Allahu është mbikqyrësi i atij. “çdo gjethe që bie, Ai e din”


Edukojini fëmijët tuaj o prindër me ndjenjën e emrit Errekib. Askush prej tyre nuk do të mashtronte, vidhte apo merrte ryshfete.


Kur Ebu Bekri vendosi që të caktojë Umer ibnul Hattabin si pasues të tij, njerëzit i thanë:”Si e cakton atë udhëheqësin tonë, duke e ditur që është i ashpër?!” Por Ebu Bekri, ia ktheu:”Ai është një burrë që anën e brendshme e ka më të mirë se aparencën”


Në librat e historisë islame, përmendet historia e një personi që u mashtrua dhe iu morr një shumë e madhe pasurish, nga dikush tjetër. Aq shumë u mërzit dhe u dëshpërua, saqë u sëmur dhe vdiq. Pak para se të vdesë, shkroi një letër dhe i tha djalit të tij:”Ditën që do të më varrosni, dua që me kufomën time të kaloni pranë dyqanit të filanit (atij që i kishte marrë paratë). Kur të arrini tek dyqani, ndaloni dhe jepja këtë letër ta lexojë. Pasi vdiq, ditën që do e varrosnin, djemtë ndaluan me kufomën e tij tek dyqani i personit që i kishte marrë paratë dhe i thanë:”Babai ynë, ka lënë një letër për ty, para se të vdesë” Personi morri letrën, e hapi dhe lexoi:”Unë kam vajtur tek Zoti im, i cili e din atë që më ke bërë. Ai më shikon mua dhe të shikon dhe ty. Së afërmi do të vish dhe ti. Takimi mes nesh do të jetë Ditën e Kijametit, ku do të marr të drejtën time.”


Qëllimi me këto që themi, nuk është të të mësojmë si të jesh i pagabueshëm, por edhe nëse gabon, të kërkosh falje dhe të pendohesh.


Ndjenja e mbikqyrjes nga ana e Zotit nuk është vetëm për gjynahet. Ajo është dhe në marrëdhëniet tona shoqërore. Marrëdhëniet dhe lidhjet e tua të forta me Zotin, nuk duken në namazin që fal, në leximin e Kuranit... ato duken në marrëdhëniet e tua me gruan tënde. “O ju njerëz! Kijeni frikë Zotin që u krijoi nga një vete, prej saj krijoi palën tjetër, prej tyre dërgoi shumë burra dhe gra, dhe kijeni frikë Zotin me të cilin përbetoheni dhe farefisin. Me të vërtetë që Zoti është mbikqyrës për ju” (Nisa 1)


Junusin a.s e gëlltiti balena dhe qëndroi në barkun e saj për tre ditë. Ai ndodhej në tre errësira; errësirën e barkut të balenës, errësirën e detit dhe atë të natës. Kush mund ta dëgjonte Junusin a.s dhe kush mund t’i vinte në ndihmë atij? Për ta kuptuar më mirë Junusin a.s se si është ndjerë në barkun e balenës, le të marrim një shembull nga jeta jonë. Nëse dikush të mbyll me çelës në një sënduk. Më pas mbyll dhe derën e dhomës ku ndodhesh dhe mbyll dhe derën e jashtme të shtëpisë. Askush nuk të dëgjon dhe askush nuk të vjen në ndihmë. Kurse Junusi a.s ndodhej në barkun e balenës dhe në mesin e oqeanit. “Ai thirri në errësira:”Nuk ka zot tjetër përveç Teje. Unë kam qenë nga të padrejtit” (Enbija 87)


Në disa rrëfenja thuhet se melekët kur e dëgjuan zërin e Junusit a.s, thanë:”O Zot, dëgjojmë një zë të njohur nga një vend i panjohur.” Zoti ua ktheu:”A nuk e njihni kush është? Ai është robi Im Junusi”


A të ka ndodhur që teksa ecën rrugës, t’i flasësh Zotit? Nëse nuk të ka ndodhur, provoje tani. Thuaji:”O Zot, o Mbikqyrës. A je i kënaqur me mua? Më fal se unë nuk kam tjetër kënd veç Teje!...”


v Si na mbikqyr Zoti? Cilat janë mjetet dhe format e kësaj mbikqyrjeje?


Mbikqyrësi më i mirë është Allahu. “dhe të mjafton Zoti si mbikqyrës”


Për mbikqyrjen e njeriut, Zoti ka caktuar dhe melekë që e vëzhgojnë. Thotë Zoti në Kuran:”çdo fjalë që thotë, ka një mbikqyrës të rreptë” (Kaf 18) Secili prej nesh kemi një melek mbi supin e djathtë dhe një tjetër mbi supin e majtë, të cilët shënojnë veprat tona. Nga këto dy melekë, duhet të na vijë turp që të veprojmë gjëra të turpshme. Nëse do të ngrije zërin, gruaja do të ndërhynte duke ta bërë me shenjë që të ulësh zërin se dëgjojnë komshinjtë. Si vallë i injoron dy komshinjtë mbi supe dhe nuk të vjen zor prej tyre?! A të ka rastisur që të veprosh një të mirë dhe duke u drejtuar nga meleku i krahut të djathtë i thua: Shkruaje këtë të mirë që sapo veprova!” dhe a të ka rastisur që pas një gjynahu, t’i thuash melekut të krahut të majtë:”Mos e shkruaj se do të pendohem tani!” A i ndjen se çfarë lidhjesh ke me këto dy melekë? A të ka ardhur zor ndonjëherë prej tyre?


Një i ri, shkoi tek një dijetar dhe i kërkoi ta lejojë të veprojë gjynahe. Dijetari i tha:”Po, të jap leje por me katër kushte: Kushti i parë është që të mos e bësh këtë gjynah, mbi tokën që krijoi Zoti.” I riu e pyeti:”Po ku të shkoj veç tokës së Tij?” I dituri i tha:”A nuk të vjen zor që të qëndrosh mbi tokën e Zotit dhe të thyesh urdhërat e Tij?!” Kushti i dytë është që nëse dëshiron të veprosh një gjynah, të fshihesh në një vend ku nuk të shikon Zoti.” “Po ku mund të gjej në vend që nuk më shikon Zoti?! Ai shikon dhe mbikqyr gjithçka.” Dijetari i tha:”A nuk të vjen zor që të veprosh një gjynah, duke e ditur se Zoti po të vështron?!” Kushti i tretë është që nëse dëshiron të veprosh një gjynah, mos u ushqe me të mirat e Zotit.” “Po me çfarë të ushqehem tjetër?” e pyeti djaloshi. I dituri i tha:”A nuk të vjen zor që ushqehesh me të mirat e Zotit dhe të thyesh urdhërat e Tij?!” Kushti i katërt është që t’u thuash dy melekëve që shkruajnë veprat e tua të të japin leje për diçka të tillë.” “Diçka e tillë është e pamundur” ia ktheu djaloshi. Atëherë kij frikë Zotin! – ia ktheu i dituri.


Ata shitës që shesin mallra me peshë të mangët, ata doktorë që teksa vizitojnë klientet shohin pjesë që nuk duhen parë, ata farmacistë të cilët shesin ilaçe të skaduara... le ta dijnë se mbikqyren nga Zoti dhe melekët e Tij.


Si mjet tjetër mbi mbikqyrjen, Zoti ka caktuar dhe ndërgjegjen e njeriut. Zoti që krijoi njeriun, e ka pajisur atë me një sistem alarmi tepër të ndjeshëm. Mallrat dhe veshjet që shiten në Europë, janë të pajisura me një pajisje e cila sinjalizon shitësit, nëse klienti përpiqet të dalë pa paguar çmimin. E tillë është dhe ndërgjegja e njeriut. Me të vepruar një gjynah, ndërgjegja jep sinjalet e alarmit. Menjëherë ndjen që fytyra të skuqet, zemra rreh më shpejt, mund të dridhesh... E kundërta ndodh nëse vepron një vepër të mirë, fytyra ndrit nga gëzimi.


Kur populli i Salihut vendosën ta therrin devenë që Zoti e çoi si mrekulli, Kurani përmend një fakt shumë të rëndësishëm për personat që therrën devenë. Para se ta therrin devenë, ata pinë raki dhe e humbën ndërgjegjen. Askush nuk mund të veprojë krime të rënda, pa e humbur më parë ndërgjegjen dhe koshiencën.


Mbikqyrësi suprem, ka krijuar brenda fizikut tënd, një aparat mbikqyrës të brendshëm, i cili është më i fuqishëm se çfarëdo lloj ligjesh. Ka njerëz që me gjynahet e shumta, e kanë shkatërruar këtë aparat alarmi të brendshëm.


Nëse nuk ndërgjegjësohesh në këtë botë, dije se do të përballesh me një llogari të rreptë në Ditën e Kijametit. Thotë Zoti në Kuran:” Dhe vihet libri (i veprave), dhe i sheh mëkatarët të frikësuar nga shënimet që janë në të dhe thonë: “Të mjerët ne, ç’është puna e këtij libri që nuk ka lënë as (mëkat) të vogël e as të madh pa e përfshirë?”, dhe atë që vepruan e gjejnë të gatshme - prezente, e Zoti yt nuk i bën padrejt askujt.” (Kehf 49)


Atë ditë ç’do gjë do të vendoset në peshore, një shkelje syri me tallje, një lëvizje koke në shenjë përbuzje dhe çfarëdo tjetër. “Ne e kopjonim atë që vepronit” (Xhathije 29) çdo gjë është e regjistruar dhe e filmuar dhe do të shfaqet para syve të tu. Nëse do i mohosh të gjitha, atëherë do të të mbyllet goja dhe do të flasin gjymtyrët e trupit. “Sot do ua vulosim gojët e tyre dhe do na flasin duart e tyre, kurse këmbët e tyre do të dëshmojnë mbi atë që kanë vepruar” (Jasin 65)


“ata u thonë lëkurës: përse dëshmuat kundër nesh? Ato thonë: Na bëri Zoti të flasim” (Fussilet 21)


Mbikqyrësi nuk është vetëm për t’u pasur frikë dhe për gjynahe. Ai është dhe për qëllimet dhe veprat e mira. Nëse një vajzë e re ëndërron që kur të martohet do të lindë një djalë, të cilin do e ekukojë të jetë si Salahudin Ejubi i cili do nderojë umetin musliman. Ditën e Kijametit, ky qëllim dhe kjo dëshirë do të vendoset në veprat e mira dhe do të peshohet së bashku me ta, edhe pse mbeti vetëm një dëshirë dhe nuk u realizua.


A e imagjinon dot gëzimin tënd o vëlla dhe o motër, në çastet kur të të vijë libri i veprave në dorën e djathtë? A e imagjinon gëzimin që ndjen ato çaste, teksa thërret:”Ja, lexojeni librin tim.” (Hakka 19)






v Mbikqyrja e Zotit nuk është e rreptë në atë formë që të të nxijë jetën.


Një tregues për këtë është se ne nuk e ndjejmë prezencën e mbikqyrjes së melekëve. Nëse do të kishim të instaluara mijëra kamera, kudo që të shkelim, nuk do të ndjeheshim të lirë. Kurse Zoti i ka caktuar melekët, të cilët na mbikqyrin dhe ne nuk i shohim. Kjo na jep liri në veprim dhe mendim. Ka prindër që mbikqyrin çdo lëvizje të fëmijëve, duke ua nxirrë jetën. Ka burra që mbikqyrin çdo lëvizje të grave të tyre, duke ua bërë jetesën së bashku të pamundur.


Mbikqyrja e Zotit, është një mbikqyrje e lartë, pasi bëhet jo vetëm për të kontrolluar gjynahet e tua, por dhe për të mirat e tua. Ajo bëhet me qëllim që ti të fitosh xhenetin. çdo njeri, para se ta caktojnë në një post të lartë, e mbikqyrin dhe vëzhgojnë. Kështu dhe Zoti të mbikqyr me qëllim që të të japë xhenetin më pas. Ti je zgjedhur për të hyrë në xhenet, dhe për këtë duhet të mbikqyresh dhe të vëzhgohesh me parë.


Është pikërisht kjo mbikqyrje ajo që të bën të gëzuar kur të marrësh librin në dorën tënde të djathtë dhe


të thuash:”Ja, lexojeni librin tim. Unë e gjeta llogarinë time. Ai është në jetë të kënaqshme...” (Hakka 19-21)






v Si do të ishte gjendja jonë, nëse umeti e përjeton këtë emër?


Sot shpenzohen shuma të mëdha, për mbikqyrjen e lëvizjeve të njerëzve të ndryshëm. Vallë sa pasuri do të kurseheshin, nëse në vend të kamerave, policëve dhe rojeve, do të mbillnim në zemrat e njerëzve ndjenjën e mbikqyrjes së Zotit. A e kupton se problemet e përdorimit të drogës në shkolla, do të zgjidheshin? A e kupton se shumë mosmarrëveshje mes çifteve do të zgjidheshin, pa vajtur çështja në gjykatë? A e kupton se studentët që janë mësuar të kopjojnë dhe mashtrojnë, do të mbështeteshin në forcat e tyre? A e kupton se të gjithë punonjësit do të punonin me sinqeritet dhe prodhimet do të ishin cilësore?


Tregohet që një burrë i pasur, martohet me një grua të dytë, pa dijeninë e gruas së parë. Gruaja e parë, dëgjoi për diçka të tillë, por nuk e hapi këtë bisedë me burrin e saj. Më vonë, ky burrë vdiq, duke lënë një pasuri të madhe. Gruaja që tashmë dukej sikur kishte shpëtuar nga një vuajtje e madhe, bëri diçka të paparashikueshme. Ajo i dërgoi shemrës së saj, pjesën e trashëgimisë. Diçka e tillë është e vështirë dhe kërkon vendosmëri të madhe. Por më e vështirë se ky qëndrim, është qëndrimi i shemrës së saj. Ajo iu përgjigj se nuk meritonte nga trashëgimia e tij asgjë, pasi e kishte ndarë para se të vdesë.


Shoqëritë tona sot janë të mbytura në mashtrime, rrugë të pandershme të fitimit të parave, ryshfete... dhe shpëtimin e kemi kur të ndjejmë mbikqyrjen dhe vëzhgimin e Zotit.

[ORIONI]

Titulli: ER-RAHMAN ERR-RAHIM (Mëshiruesi, Mëshirëploti)

Emri që do të trajtojmë në këtë temë, ka lidhje me emrin e temës së kaluar. Kjo pasi ky emër shkon në harmoni të plotë me emrin Krijues, që nga krijimi i universit dhe deri në Ditën e Kijametit. Emri që do të trajtojmë në këtë temë, është Er-rahman Er-rahim. Mëshira e Zotit është një cilësi e cila është në harmoni të plotë me krijesat. Të gjithë ajetet e Kuranit dhe hadithet e profetit Muhamed a.s që flasin mbi mëshirën e Zotit, flasin që nga krijimi i gjithësisë deri në jetën në xhenet.


Qëllimi ynë me këtë temë është që të gëzohemi me mëshirën e Zotit ndaj nesh. A të ka ndodhur ndonjëherë që ta adhurosh Zotin me ndjenjën e gëzimit për mëshirën e Tij? “Thuaj me mirësinë dhe mëshirën e Zotit të gëzohen. Ajo është më e mira për të mbledhur” (Junus 58)


Pasuritë dhe kënaqësitë e kësaj bote, nuk mund të krahasohen me mëshirën e Zotit.


Në këtë temë do të përqendrohemi në pesë pika:


v Kuptimi i emrit Er-rahman Er-rahim.


v Si ta përjetojmë këtë emër?


v Treguesit e mëshirës në gjithësi.


v Ku është mëshira teksa përballemi me gjithë këto fatkeqësi?


v Mëshirë e veçantë gjatë muajit të Ramazanit.


Cili është kuptimi i emrave Er-rahman Er-rahim dhe cili është ndryshimi mes dy emrave?


Fillimisht le të flasim mbi kuptimin e fjalës “mëshirë”. Mëshira është t’i shërbesh një krijese me gjëra të cilat e gëzojnë dhe i sjellin dobi. Thjesht, fjala mëshirë nënkupton gëzim dhe kënaqësi. Fjala “mëshirë” përmban mirësinë, dhembshurinë, dashurinë, miqësinë, lumturinë, përmirësimin, edukimin, udhëzimin, përkujdesjen dhe ndonjëherë mund të vijë dhe në formë të ndëshkimit. E rëndësishmja është se mëshira është për të arritur lumturinë dhe gëzimin e njeriut. Edhe kur mëshira vjen në formë të ndëshkimit, ajo konsiderohet mëshirë pasi shërben për lumturinë dhe gëzimin tënd.


Cili ëshë ndryshimi mes dy emrave Er-rahman dhe Er-rahim?


Për këtë pikë, dijetarët muslimanë kanë folur gjatë. Por ajo që na intereson neve, është se emri Er-rahman, nënkupton mëshirën që përfshin gjithçka të krijuar në këtë univers gjigand. Thotë Zoti në Kuran: ”Kush ju mbron juve natën dhe ditën nga Er-rahman (Mëshiruesi)” (Enbija 42)


Kurse emri Er-rahim, është vetëm për besimtarët. Er-rahman është mëshirë e përgjithshme për të gjitha krijesat, kurse Er-rahim është mëshirë e veçantë vetëm për besimtarët. Thotë Zoti në Kuran:”dhe ishte për besimtarët mëshirëplotë (rahim)” (Ahzab 43) Kur besimtarët do të hyjnë në xhenet, do u thuhet:”Paqe nga Zoti mëshirëplotë” (Jasin 58) Shpesh herë në Kuran, emri Et-tevvab (pranues i pendimit) shoqërohet me emrin Er-rahim:”Ai është pranuesi i pendimit dhe mëshirëplotë” (Teube 118) Kjo pasi ai që pendohet, meriton mëshirë të veçantë nga Zoti i Madhëruar.


Kështu emri Er-rahman tregon mbi mëshirën e përgjithshme, kurse Er-rahim, tregon mbi mëshirën e veçantë për besimtarët. Në këtë temë, ne do të flasim mbi të dy mëshirat. Të ushqehesh me të mirat e kësaj bote dhe të kënaqesh me ta, është mëshirë e përgjithshme nga Zoti. Kurse të adhurosh Zotin dhe ta lusësh Atë, është mëshirë e veçantë prej Tij. Cilën nga këto dy cilësi të ka dhënë Zoti ty o vëlla? Përse të mos i kesh të dyja? “O Zot na jep në këtë botë të mira dhe në botën tjetër të mira” (Bekare 201)


v Si ta përjetojmë këtë emër? Si të gëzohemi me të?


Mëshira i shoqëron krijesat e Zotit që nga krijimi i universit dhe deri në fundin e tij. Le të përmendim fillimin e gjithësisë. Thotë profeti a.s në një hadith tjetër:”Kur Zoti krijoi gjithësinë, shkroi një fjali mbi Arshin e Tij sublim. Në të shkruhet:”Mëshira Ime ia kalon zemërimit Tim.” Këto fjalë janë shkruar në vendin më të shenjtë në gjithësi, akoma pa u krijuar ti o njeri.


Mbi fjalët:”Mëshira Ime ia kalon zemërimit Tim.” Ibnul Kajjim thotë:”Mëshira është baza e emrave dhe cilësive të Zotit. Kjo pasi Zoti nuk mund të jetë veçse mëshirues. Diçka e tillë është në natyrën e Zotit, ashtu siç është dija, fuqia, aftësia, dëgjimi, shikimi dhe mirësia. Mëshira është një cilësi e përhershme e Zotit.” Më pas Ibnul Kajjim përmend hadithin mbi Ditën e Kijamtit, ku profeti a.s thotë:”...Zoti im është zemëruar si asnjëherë më parë dhe kurrë nuk do të të zemërohet më pas kështu.” Ai ia ka bërë obligim vetes mëshirën dhe diçka të tillë nuk e ka thënë për zemërimin. Mëshira dhe dija e Tij përfshijnë gjithçka dhe diçka e tillë nuk është për zemërimin dhe ndëshkimin. Për këtë, falja është më e dashur për Zotin sesa ndëshkimi dhe hakmarrja.”


Prandaj, kur lutemi themi:”O Zot, na mëshiro pasi Ti je Mëshiruesi ynë dhe mos na ndëshko, pasi Ti na ke në dorë.” Thotë Zoti në një ajet:”dhe sikur të mos ishte një fjalë të cilën e kemi thënë, dënimi do të ishte i pashmangshëm.” (Taha 129) Kjo fjalë e thënë është:”Me të vërtetë mëshira Ime ia kalon zemërimit Tim.”


Secili prej nesh e ka provuar të ndëshkohet nga prindërit e tij kur ishte i vogël. Në atë kohë, prindërit na thonin që na ndëshkojnë pasi na duan, jo se na urrejnë. Vetëm tani pasi jemi rritur, ne e kuptojmë që një kritikë, ndëshkim... i prindërve na ka ruajtur që të mos marrim rrugë të keqe.


Në një hadith të cilin e transmeton Tirmidhiu, thuhet se shpirti filloi t’i jepej Ademit a.s nga koka. Me t’i hyrë në kokë, Ademi a.s teshtiu. Melekët i thanë:”Thuaj “Elhamdu lil-lah” Dhe Ademi a.s tha:”Elhamdu lil-lah” Atëherë vetë Zoti i tha:”Rehimeke rabbuk” (Të mëshiroftë Zoti yt).


Fjala e parë që Ademi a.s dëgjoi nga Zoti i tij, ishte mëshira. A nuk të gëzon ideja që fjala e parë me të cilën Zoti i drejtohet një njeriu është mëshira?


Thotë profeti a.s:”Ditën që Zoti krijoi qiejt dhe tokën, krijoi njëqind mëshira. Secila prej tyre është sa vetë distanca mes qiellit dhe tokës. Në tokë, Ai zbriti vetëm një mëshirë të vetme, me të cilën mëshirohen krijesat e tokës..”.


Keqardhja, mëshira, dhembshuria që ndjejmë ndaj njëri-tjetrit është nga kjo mëshirë të cilën Zoti e ka vendosur në tokë. Këmba që ngre kafsha për të mbrojtur të voglin e saj nga dëmtimi, është nga kjo mëshirë me të cilën na ka pajisur Zoti.


Obligimi i parë dhe më kryesori është që të njohim Zotin dhe nuk mund ta njohim Zotin veçse me anë të librit të Tij, Kuranit. Fjalët e para me të cilat fillon Kurani, janë:”Me emrin e Zotit Mëshiruesit, Mëshirëplotit” Zoti e filloi krijimin e gjithësisë me krijimin e mëshirës, fjalët e para që ia tha njeriut ishin “mëshirë”, librin e tij që e shpalli për njerëzit, e filloi me mëshirë dhe çdo sure të Kuranit e fillon me mëshirë.


Sado që të flasim rreth mëshirës së Zotit, ti o vëlla dhe o motër nuk do e ndjeni siç duhet, vetëm pasi të uleni dhe të mendoni sa herë u ka mëshiruar Zoti gjatë jetës tuaj.


Fillimi i gjithësisë ishte me mëshirë, po kështu është dhe fundi i saj. Thotë profeti Muhamed a.s:”Ditën që Zoti krijoi qiejt dhe tokën, krijoi njëqind mëshira. Secila prej tyre është sa vetë distanca mes qiellit dhe tokës. Në tokë, Ai zbriti vetëm një mëshirë të vetme, me të cilën mëshirohen krijesat e tokës.Ditën e Kijametit, Ai do e bashkojë këtë mëshirë me 99 të tjerat dhe do i hapë për krijesat e tij. Atë Ditë nuk do të humbasë vetëmse një i humbur.”


Rreth Ditës së Kijametit duhet të jemi të shqetësuar, por gjithashtu duhet të kemi shpresë dhe të jemi optimistë për mëshirën e Zotit. Nuk kemi përse ta ndërtojmë gjithçka në bazë të frikës. Ti duhet të jesh i gëzuar që ke si Zot, Mëshiruesin, Mëshirëplotin.


Të njëqind pjesët e mëshirës së Zotit, do të përhapen Ditën e Kijametit dhe ai që nuk do të përfitojë prej tyre, është vetëm një njeri i mbrapshtë. Në një rrëfenjë thuhet se edhe shejtani do të ngrihet në majë të gishtave, me shpresë se mos e përfshin dhe atë mëshira e Zotit.


Thotë profeti a.s:”Asnjë prej jush, nuk do të hyjë në xhenet me punën e tij” Shokët e pyetën:”As ti o i dërguar i Zotit?” Ai u tha:”As unë. Në xhenet do të hyj vetëm nëse më përfshin Zoti në mëshirën e Tij.”


Në një rrëfenjë thuhet se pasi vdiq një burrë, u pyet nëse dëshironte që xhenetin ta fitojë me punët e tij apo me mëshirën e Zotit. Ai kërkoi që ta fitojë me punët që kishte vepruar në këtë botë. Kur u vendosën të mirat që kishte vepruar në njërën anë të peshores, në krahun tjetër u vendos mirësia e të shikuarit. Dhe padyshim ishte mirësia e të shikuarit ajo që rëndoi më shumë në peshoren e veprave. Atëherë robi kërkoi të fitojë xhenetin me mëshirën e Zotit.


Vetë xhenetin, Zoti e ka quajtur mëshirë. Thotë Zoti në Kuran:”dhe përsa u takon atyre që u zbardhet fytyra, ata janë në mëshirën e Zotit” (Al Imran 107) Mëshira e Zotit në këtë rast, është vetë xheneti.


Në një hadith kudsij, Zoti i drejtohet xhenetit me fjalët:”Ti je mëshira Ime, me të cilën mëshiroj këtë të dua nga robët e Mi.”


Nga sa përmendën shohim që mëshira është cilësia me të cilën Zoti komunikon dhe i trajton krijesat e Tij.


“Thuaj me mirësinë dhe mëshirën e Zotit të gëzohen. Ajo është më e mira për të mbledhur” Gjëja e vetme për të cilën ia vlen të gëzohesh, është pikërisht mëshira e Zotit.


Ditën e Kijametit do të vijë dikush dhe do i peshohen veprat që ka punuar, të mirat dhe të këqiat. Veprat e këqia do të jenë më të shumta, kështu peshorja e punëve të këqia do të jetë më e rëndë. Atij i duhet vetëm një vepër e mirë, e cila do i ndryshojë ekuilibrat. Do të fillojë t’u kërkojë njerëzve një të mirë, e cila do ia mundësojë të hyjë në xhenet. Fillimisht do të shkojë tek nëna e tij, por ajo do refuzojë t’ia japë


duke i thënë:”Vetja ime, vetja ime.” Do të shkojë tek babai, vëllezërit, motrat, shokët etj… por të gjithë i përgjigjen me të njëjtën përgjigje. Në fund do të kalojë pranë një njeriu që ka male me vepra të këqia dhe nuk ka veçse një vepër të mirë. Ai do i thotë:”Unë jam se jam i humbur. Merre ti këtë të mirë dhe shpëto!” Atëherë do të gëzohet. Zoti do i thërrasë atij që i dha të mirën:”Ti nuk je më i mëshirshëm se Unë. Prandaj hyni të dy së bashku në xhenet.”


Nëse fillimi i universit ishte me mëshirë dhe Dita e Kijametit është me mëshirë, patjetër që dhe dynjaja që ndodhet mes të dyjave, është me mëshirë. Edhe vetë jeta e varrit dhe vdekja janë mëshirë e Zotit.


Thotë Zoti në Kuran:”dhe Zoti yt është falës me mëshirë” (Kehf 58) “dhe Zoti yt është i pasuri me mëshirë” (En’am 133)


“dhe nëse të përgënjeshtrojnë, u thuaj që Zoti yt është me mëshirë të gjerë” (En’am 147) “dhe mëshira Ime ka përfshirë gjithçka dhe do e bëj obligim për të devotshmit”(Araf 156) Ky ajet flet për dy emrat e Zotit, Er-rahman dhe Er-rahim. Kur thotë:”dhe mëshira Ime ka përfshirë gjithçka” është emri Er-rahman. Kurse kur thotë”dhe do e bëj obligim për të devotshmit” është emri Er-rahim.


“Zoti ia ka caktuar detyrë vetes së Tij mëshirën” (En’am 12) Zotin e Madhëruar nuk mund ta urdhërojë dhe obligojë kush. Ai vetë ia ka bërë obligim vetes mëshirën. A nuk tregon kjo se Ai i don robët e Tij?


Thotë profeti a.s:”Zoti është më i mëshirshëm për robët e Tij, sesa nëna e dhembshur për fëmijën e saj”


Kujtoji të gjithë vuajtjet, përkëdheljet, përqafimet, sakrificat... e nënës. Të gjitha këto nuk krahasohen me dashurinë, dhembshurinë dhe mëshirën e Zotit për ty o njeri.






v Shenjat dhe treguesit e mëshirës në gjithësi.


Që të flasësh mbi treguesit e mëshirës së Zotit në gjithësi, do të thotë që të mos përfundosh kurrë nga kjo temë. Por do të përmendim vetëm disa dukuri, të cilat na kujtojnë mëshirën e Zotit.


1 - Nga treguesit e mëshirës së Zotit në gjithësi, është ndryshimi i natës dhe i ditës. Thotë Zoti i Madhëruar:”Nga mëshira e Tij është se bëri natën dhe ditën me qëllim që të preheni dhe për të kërkuar mirësitë e Tij, me shpresë se do e falenderoni” (Kasas 73)


A e imagjinon dot se si do të ishte kjo botë, po të ishte vetëm natë ose vetëm ditë? Thotë Zoti në Kuran:”Thuaj: “Si do të ishte gjendja nëse Zoti do e bënte natën të përhershme, kush tjetër përveç Zotit u sjellë dritë?” (Kasas 71) Është një mëshirë të cilën ne e përjetojmë çdo çast.


2 – Një tregues tjetër është se si nata dhe dita nuk vijnë menjëherë, por gradualisht. A e imagjinon dot se sa tronditëse do të ishte nëse nata dhe dita do të vinin për një çast? Këtë fakt na e përmend vetë Zoti në Kuran, ku thotë:”Dhe nata kur vjen gradualisht. Dhe mëngjesi që merr frymë” (Tekvir 17-18)


3 – Një tregues tjetër i mëshirës së Zotit, është se gjërat themeltare që sigurojnë jetën tënde mbi tokë, nuk i ka lënë në dorë të askujt tjetër. Ujin i cili siguron jetesën tonë mbi tokë, askush nuk mund ta monopolizojë. Atë e ka në dorë vetëm Zoti i Madhëruar dhe vetëm Ai e din kur lëshon shi. Edhe nëse disa individë apo shtete, ndërtojnë diga të cilat nuk lejojnë furnizimin e rregullt të të tjerëve me ujë, Zoti ka caktuar ujërat nëntokësorë dhe puset, me të cilat mund të furnizohen. Nëse pranojmë që uji dhe mund të monopolizohet në një farë mënyre dhe të shkaktojë kriza, ajrin që thithim çdo çast është e pamundur që të monopolizohet nga askush. A ka kush tjetër përveç Zotit që ta kontrollojnë sasinë e oksigjenit?


4 – Një tregues i mëshirës së Zotit është dhe rënia e shirave. Thotë Zoti në Kuran:”Është Zoti Ai që lëshon shiun pas thatësirës dhe përhap mëshirën e Tij” (Shura 28)


“shikoji treguesit e mëshirës së Zotit, se si e ngjall tokën pas vdekjes së saj.” (Rum 24)


“A e shihni ujin që pini? A ju e zbrisni nga retë, apo e zbresim Ne? Po të dëshironim e bënim atë të kripur. Përse nuk falenderoni?” (Vakia 68-70)


E veçantë është se kur bie shi, uji depozitohet në tokë dhe nuk rrjedh direkt në lumenj dhe detra. Për këtë, thotë Zoti në Kuran:”A e shihni nëse uji mbetet në tokë (shteron) kush do u sjellë ujë” (Kehf 41)


5 – Tregues tjetër i mëshirës së Zotit, janë dhe lidhjet shoqërore. Kush është ai që ndjenjën e mëshirës dhe dhembshurisë e ka vendosur në zemrat e prindërve? Kush i ka bërë zemrat tona që t’i duam njerëzit e gjakut? Kush e bëri që babai të sakrifikojë gjithçka për fëmijët e tij?


6 – Sado që gjynahet tona janë të shumta, Zoti na mëshiron. Thotë Zoti në Kuran:”Nëse Zoti u ndëshkon për për atë që veproni, do e shpejtonte ndëshkimin e tyre” (Kehf 58)


7 – Mëshira mes bashkëshortëve. “Nga faktet e Tij është se bëri për ju bashkëshorte që të gjeni prehje, dhe krijoi mes jush miqësi dhe mëshirë” (Rum 21)


Nëse i fejuari i vajzës udhëton larg, ajo fillon të qajë, edhe pse nuk ka veçse disa ditë që janë fejuar dhe janë njohur. A nuk është tregues mëshire kjo?


Ka burra që i keqtrajtojnë dhe sillen ashpër me gratë. Por me të vënë re që janë të sëmura dhe mund t’u rrezikohet dhe jeta, ata kthehen në burra të dashur dhe të dhembshur. Nga i erdhi kjo mëshirë dhe dhembshuri?


8 – Mëshirë është dhe ardhja e profetit Muhamed a.s si i dërguar. Thotë Zoti në Kuran:”dhe Ne nuk të dërguam veçse mëshirë për gjithë botrat” “ishte mëshira e Zotit që ti sillesh mirë me ta. Nëse do të silleshe me ashpërsi dhe ngurtësi, ata do të largoheshin prej teje” (Al Imran 159)


Ky ajet, flet mbi një nga ligjet e Zotit në tokë; Afërsia me Zotin, të bën të mëshirshëm dhe të mirësjellshëm me njerëzit, gjë e cila shton dashurinë mes teje dhe njerëzve. Dhe e kundërta; Të jetuarit larg Zotit, të bën të ashpër dhe zemër ngurtë, dhe bën që njerëzit të largohen prej teje. Burimi i mëshirës është vetëm Zoti. Nëse kërkon të jesh i mëshirshëm dhe i dashur me të tjerët, forcoji lidhjet e tua me Zotin.


Po të shohim në botën shtazore, do të gjejmë me mijëra shembuj se si krijesat dhe kafshët mëshirojnë të vegjlit e tyre. Do të mbeteshim gojëhapur me sakrificën e prindërve për të vegjlit e tyre. E gjitha kjo, është një pjesë e njëqind mëshirave që krijoi Zoti, që para krijimit të universit.


Profeti a.s kur lutej, thoshte:”O Zot. Unë kërkoj mëshirë që të jem unik në vetvete, të mi zgjidhë hallet, të më plotësojë gjërat që më mungojnë dhe të më mbrojë nga çdo e keqe!”


“Thuaj me mirësinë dhe mëshirën e Zotit të gëzohen. Ajo është më e mira për të mbledhur” (Junus 58)






v Ku është mëshira teksa pëballemi me gjithë këto fatkeqësi dhe probleme? Si


mund t’i shpjegojmë gjithë këto fatkeqësi, vdekje, dhimbje, plagë, lot, vdekje fëmijësh... teksa themi që mëshira e Zotit është prezente kudo?


Për këtë, le të bëjmë një hyrje të shkurtër. Thotë Zoti në Kuran:” ju preferoni jetën e kësaj bote. Por bota tjetër është më e mirë dhe e përjetshme.” (A’la 16-17) Ajo që kërkon Zoti, është që të na bëjë të lumtur, pasi Ai është Mëshiruesi Mëshirëplotë. Kjo lumturi dhe ky gëzim, mund të jenë të plotë vetëm në xhenet dhe kurrsesi në këtë botë. Nëse ti o njeri lodhesh dhe vuan në këtë botë, Zoti e korrigjon dhe t’i kompenson këto vuajtje me lumturinë në xhenet.


Kështu, le të biem dakort që kjo botë në krahasim me xhenetin, është e pavlerë. Për këtë, le të marrim një shembull. Dikush është nisur drejt një rruge të gjatë, me pluhur dhe në një të nxehtë përvëlues. Objektivi i tij është të arrijë tek një pallat madhështor dhe i bukur. Teksa udhëton rrugës, ai takon dikë tjetër me një makinë tepër luksoze dhe të bukur, por që pranë vetes kishte një litar për t’u varur. Po ti shohim nga larg, për të parin do të thonim:”Sa gjynah që po udhëton në këmbë, në atë të nxehtë dhe vapë përvëluese!” Kurse për të dytin do të thonim:”Oh ç’makinë dhe ç‘kushte të mira që paska ai!” Por i pari që vuan po shkon drejt një pallati ku do të kënaqet dhe do të jetë i lumtur, kurse i dyti ka marrë me vete litarin për t’u varrur.


Thotë Zoti në Kuran:” A është njëlloj ai, të cilit i kemi premtuar një premtim të mirë (për xhennet), me atë të cilit i kemi dhënë kënaqësi të kësaj jete, kurse në ditën e kijametit ai do të jetë prej të dënuarve?” (Kasas 61)


Profeti a.s thotë:”Kjo botë është burgu i besimtarit dhe xheneti i jobesimtarit”


Imam Raziu është një nga dijetarët e rrallë të umetit musliman. Ai ishte elegant, vishej bukur dhe të gjithë e donin. Një ditë, teksa dilte nga xhamia, u përball me një jomusliman, të veshur keq dhe në gjendje të rënduar ekonomike. Jomuslimani, e pa Imam Raziun dhe i tha:”Profeti juaj thotë se kjo botë është burgu i besimtarit dhe xheneti i jobesimtarit. Në çfarë burgu ndodhesh ti me këto të mira dhe në çfarë xheneti ndodhem unë me këto vuajtje?” Përgjigja e Imam Raziut ishte shumë e bukur dhe kumptimplote. Ai i tha:”O filan. Mirësitë që më ka dhënë Zoti në këtë botë, po t’i krahasojmë me mirësitë që ka pregatitur për mua në xhenet, duken si kushtet e një burgu. Kurse vuajtjet dhe telashet e tua në këtë botë, po të krahasohen me vuajtjet dhe dhimbjet që ka pregatitur Zoti për jobesimtarët në botën tjetër, janë si xhenet për ty.” Jobesimtari, qëndroi pak duke u menduar dhe tha:”Për Zotin, i dërguari i juaj ka thënë të drejtën. Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi a.s është i dërguari i Tij.”


Embrioni në barkun e nënës, është si në burg. Ai është shumë i vogël, aq sa të zërë embrionin. Megjithatë, secili prej nesh kur kemi qenë në këtë fazë, jemi ndjerë mirë në barkun e nënave tona. Kjo pasi ashtu ishim mësuar dhe nuk dinim nëse ka diçka më të madhe se barku i nënës. Kur erdhëm në këtë botë dhe lindëm, e shoqëruam me të qara, pasi humbëm të mirat ku ndodheshim. Pasi u rritëm, shëtitëm dhe brodhëm në shumë vende të botës. Edhe pse kemi parë dhe kemi përjetuar çaste të bukura dhe të paharrueshme në këtë botë, në krahasim me kënaqësitë e xhenetit, ato nuk vlejnë asgjë. Nëse do i dije kënaqësitë e xhenetit, do e kuptoje që kjo botë në krahasim me botën tjetër, është njëlloj si mitra e nënës në krahasim me këtë botë. Thotë Zoti në Kuran:”shpejtoni të fitoni falje prej Zotit dhe xhenete, gjerësia e të cilave është sa gjerësia e qiejve dhe tokës. Ata janë pregatitur për të devotshmit” (Hadid 21)


Thotë profeti a.s:”Në xhenet ndodhet një pemë, hijen e së cilës nuk e përshkruan as për njëqind vite një kalorës” “Njeriu që do të ketë pjesën më të pakët në xhenet, nuk e përshkon pronën e tij as për njëmijë vite duke ecur pa ndaluar”


Duke ditur që kjo botë është burg për besimtarin, duke ditur që xheneti është më i mirë për të, duke dashur që të të bëjë të lumtur... Zoti të mban nën kujdesin e Tij gjithmonë.


Nëse një fëmijë do të qante me të madhe dhe t’i thoshte babait të tij se nuk dëshiron të shkojë në shkollë, pasi nuk i duron dot shokët dhe babai e mëshiron dhe e lejon të qëndrojë në shtëpi, ky fëmijë kur të rritet do të jetë një dështak.


Nëse një fëmije i duhet prerë krahu për shkak të një sëmundjeje të pashërueshme, nëna e tij ngulmon që të mos i pritet, kurse babai që t’i pritet. Padyshim që ai që tregon më shumë mëshirë për fëmijën është babai, pasi me këtë ai po i shpëton jetën.


Allahu i Madhëruar, na sprovon me fatkeqësi dhe vuajtje, me qëllim që të na ruajë nga ndëshkimi i zjarrit të xhehnemit dhe të na bëjë të lumtur në xhenet. Thotë Zoti në Kuran:”Ne do i bëjmë ta shijojnë ndëshkimin e vogël, pa atë të madhin, me shpresë që të kthehen” (Sexhde 21)


Thotë Zoti në një hadith Kudsij:”Betohem në madhështinë dhe krenarinë Time. Unë nuk ia marr shpirtin robit tim besimtar, veçse me qëllim për ta mëshiruar. Unë nuk ia marr shpirtin, derisa ta sprovoj në pasurinë e tij, familjen e tij dhe fizikun e tij, me qëllim që kur të takohet me Mua, të mos ketë asnjë gjynah. Nëse i mbeten gjynahe pa shlyer, ia vështirësoj daljen e shpirtit, me qëllim që kur të takohet me Mua, të jetë si atë ditë që e ka lindur nëna.”


Kështu që fatkeqësitë dhe vuajtjet, janë me qëllim që të hysh në xhenet. Janë me qëllim që të fitosh mëshirën dhe shpërblimin e Zotit.


Kur profetit a.s iu shpall ajeti:”Nuk është me dëshirat tuaja dhe as me dëshirat e idhtarëve të librit, kush vepron një të keqe, do të ndëshkohet për të.” (Nisa 123) Ebu Bekri e pyeti profetin a.s:”O i dërguar i Zotit:”Si do mund të shpëtojmë atëherë?” Profeti a.s ia ktheu:”Nuk është ashtu o Ebu Bekr. A sprovohesh në trupin tënd, a sprovohesh në familjen tënde, a sprovohesh në pasurinë tënde?” “Po o i dërguar i Zotit” iu përgjigj Ebu Bekri. Atëherë profeti a.s i tha:”Ky është komenti i “ndëshkohet për të”. Dmth, që kush vepron një të keqe, do të ndëshkohet me vuajtje dhe fatkeqësi që në këtë botë, me qëllim që kur të takohesh me Zotin, të jesh i pastër nga gjynahet.


Edhe vetë vdekjen, ne duhet të mësohemi ta shohim ndryshe. Ajo është përfundimi i kohës së provimit. Tashmë ka ardhur koha të pushosh nga lodhja e provimit dhe të gëzohesh me pranimin tënd në xhenet. Përse të mos e shohësh jetën e kësaj bote, si një provim të gjatë dhe të vështirë dhe vdekjen si periudhën e qetësisë dhe çlodhjes nga ky provim? Përse të mos e shohim vdekjen si periudhën që presim rezultatet e provimeve, me shpresë që të kemi arritur rezultate të larta dhe të fitojmë xhenetin?


Çastet e vdekjes së robit besimtar, të bëjnë të ndjesh prezencën e mëshirës së Zotit të Madhëruar. Le t’i përjetojmë këto çaste, sipas haditheve të profetit a.s. Ti je besimtar dhe imgjinoje veten të vdekur. Thotë profeti a.s: ”Me të vërtetë, besimtari që është duke u larguar nga kjo botë dhe duke iu afruar botës tjetër, - në momentet e vdekjes- i vijnë melekë me rroba të bardha e me fytyrë të bardhë që u shkëlqen si të jetë diell dhe i ulen afër” Ti i shikon për herë të parë melekët e dërguar nga Zoti dhe patjetër që gëzohesh kur të vijnë me këtë pamje të bukur dhe tërheqëse. Ata do të të përgëzojnë me fjalët:”mos kini frikë dhe mos u shqetësoni. Ne jemi shoqëruesit tuaj në këtë botë dhe në botën tjetër.” (Fussilet 31)


Më parë, ti i lexoje këto ajete nga Kurani ose i dëgjoje nga imami, kurse tani i dëgjon nga vetë melekët. Meqë do të kalosh në një botë tjetër të panjohur, Zoti të dërgon këto melekë me qëllim që të të qetësojnë.


Më pas vjen meleku i vdekjes dhe të ulet tek koka. Ajetet që i lexoje në Kuran:”


“O ti shpirt i bindur plotësisht! Kthehu te Zoti yt i kënaqur dhe i pranuar! Hyr në mesin e robërve të Mi!


Dhe hyr në xhennetin Tim!” (Fexhr 27-30) Këto fjalë do i dëgjosh para se të vdesësh. Padyshim që do të ketë dhimbje, pa dyshim që frika e kalimit nga një botë në një botë tjetër, është prezente. Por ajetet e mësipërme dhe prania e melekëve pranë, të qetësojnë.


Imagjinoje veten, kur të të thonë melekët:”Atyre që ua marrin shpirtin melekët e mirë, u thonë:”Paqja qoftë me ju.” (Nahl 28)


Imagjinoje veten kur meleku i vdekjes të ulet tek koka jote dhe të të thotë:” “O shpirt i mirë, shpirti i filanit birit të filanit, dil nga ky trup i mirë drejt kënaqësisë së Zotit tënd!”


çastet më të frikshme, të cilat i ka frikë çdo njeri, Zoti i kthen në çaste mëshire për robin e Tij besimtar.


Me të dalë shpirti nga trupi, melekët e tjerë e marrin menjëherë duke mos e lënë në duart e melekut të vdekjes për asnjë sekondë. Duket sikur ata konkurojnë kush ta marrë më parë shpirtin e besimtarit. Me ta marrë këtë shpirt, ata fillojnë të ngjiten në shtatë qiejt, portat e të cilëve hapen menjëherë. Në çdo qiell që hyn, e shoqërojnë melekët e tij. E gjithë kjo pritje dhe ky nderim, bëhet për shkak të shpirtit të besimtarit. Për shkak të aromës së mirë që i vjen shpirtit, melekët pyesin me habi:”I kujt është ky shpirt” Atyre u thuhet:”Është shpirti i filanit birit të filanit. Duke përmendur emrat më të mirë me të cilat e thërrisnin në këtë botë. Kështu do të vazhdojnë deri sa të ngjiten ne qiellin e shtatë, ku do t’u thërrasë Zoti duke u thënë: “Shkruajini veprat e robit Tim, tek veprat e njerëzve të mire dhe kthejeni në tokë, pasi nga toka i krijova, në tokë do i kthej, dhe nga toka do t’i ringjall përsëri. Atëherë e kthejnë në varr, ku do e pyesin dy melekë: Kush është Zoti yt? Kush është feja jote? Kush është profeti yt? Besimtari do të përgjigjet: “Zoti im është Allahu, feja ime është Islami dhe profeti im është Muhamedi.” Atëherë do dëgjohet një zë nga lart: “Robi Im tha të vërtetën, prandaj ia shtroni varrin me shtresat e xhennetit dhe i hapni një dritare ku të shikojë vendin e tij në xhennet.”


Nuk janë të gjithë varret të errët dhe të frikshëm. Mëshiruesi dhe Mëshirëploti ashtu siç të mëshiroi në fillim të krijimit, gjatë jetës dhe në fund të kësaj bote, do të të mëshirojë dhe në jetën e varrit.


Më pas i vjen një burrë me rroba të bardha dhe fytyrë të bukur, të cilin e pyet: “Kush je ti, pasi nga fytyra të tregon njeri të mirë?” “Unë jam puna jote e mirë” -do t’i përgjigjet. Më pas do fillojë t’i lutet Zotit, duke thënë: “O Zot! Shpejtoje kiametin, që të takohem me familjen dhe fëmijët.”






v Mëshirë e veçantë gjatë muajit të Ramazanit.


Për besimtarët dhe muslimanët, Zoti i Madhëruar ka dhe një mëshirë tjetër të madhe, agjërimin dhe madhështinë e muajit Ramazan. Thotë profeti a.s:”Zoti ia jep pasurinë atij që e don dhe atij që nuk e don. Kurse fenë nuk ia jep vetëmse atij që don” Dije o vëlla dhe o motër, se nëse Zoti të jep fenë, Ai të don. Mëshira e Zotit gjatë muajit të Ramazanit, janë dy rekate që i fal me përkushtim. Janë lotë që të rrjedhin teksa mendon rreth mëshirës së Zotit. Është kënaqësia që ndjen teksa falesh, agjëron dhe lutesh.


Nëse të gjithë njerëzit gëzohen me të mirat e kësaj bote, gëzohu ti o vëlla me Zotin tënd. Nëse njerëzit kërkojnë miqësinë e njerëzve, ti o vëlla kërko miqësinë e Zotit. Nëse njerëzit kërkojnë nga mbretërit dhe pushtetarët, ti kërkoji Zotit që ka në dorë gjithçka.






v Çfarë të bëj që të më përfshijë mëshira e Zotit? Si ta përjetoj emrin Er-rahman


Er-rahim?


1 - Nëse kërkon të të mëshirojë Zoti, mëshiroji njerëzit dhe krijesat e Tij. Thotë profeti a.s”Mëshirojini ata që janë në tokë, t’ju mëshirojë Ai që është në qiell.” “Mëshiruesit i mëshiron Zoti.” “Kush nuk mëshiron, nuk mëshirohet.”


Kërko dikë me të cilin të shfaqësh mëshirën tënde. Tregohu i mëshirshëm me gruan tënde, fëmijët e tu, komshinjtë, jetimët, të varfërit, të sëmurët... Provoje mëshirën e Zotit, duke mëshiruar ata që kanë nevojë për mëshirë.


2 – Provo të falësh dy rekate namaz së bashku me gruan tënde. Thotë profeti a.s:”Zoti e mëshiroftë një burrë që zgjohet natën, e zgjon dhe gruan e tij dhe falin dy rekate namaz”


3 – Ruajtja e lidhjeve farefisnore dhe të gjakut. Thotë profeti a.s:”Me të vërtetë që mëshira nuk i përfshin një popull mes të cilit ndodhen njerëz që kanë prerë lidhjet farefisnore.”


4 – Respekti i prindërve. “dhe ule krahun e përuljes dhe të mëshirës” (Isra 24)


Mëshiroji prindërit të të mëshirojë Zoti.


5 - Çohu natën dhe fal namaz nate me qëllim që të të mëshirojë Zoti i Madhëruar. Thotë Zoti në Kuran:”dhe Ne shpallim nga Kurani pjesë që janë mëshirë dhe shërim për besimtarët.” (Isra 82) “dhe kur lexohet Kurani, dëgjojeni me përkushtim me qëllim që të mëshiroheni” (Araf 204)

[ORIONI]

Titulli: ESH-SHEKURU (Mirënjohësi)

Emri që do të trajtojmë në këtë temë është një emër që të nxit ambicien. Është një emër që të shton gjallërinë, aktivitetin dhe vullnetin. Ky emër është i tillë që nga një dembel të plogësht, të kthen në një person që pranon të sakrifikosh gjithçka. Ky emër të shton dëshirën për t’u falur dhe për të adhuruar Zotin sa më shumë. Ky emër është emri i bukur i Zotit, Esh-shekur (Mirënjohësi). Ky emër përmendet shpesh në Kuran: “Që Ai (All-llahu) t’ju plotësojë shpërblimin e tyre dhe do t’ju shtojë nga mirësia e Tij, vërtet Ai është mëkatfalës dhe shumë mirënjohës.” (Fatir 35)


Tema e sotme do të sillet rreth katër pikave:


v Kuptimi i këtij emri.


v Lidhjet që ka ai me emra të tjerë që përmenden së bashku me të në Kuran.


v Emri Esh-shekur dhe xheneti.


v Obligimet dhe ndikimi që lë ky emër në jetën tonë.


Le të fillojmë fillimisht me pikën e parë; Kuptimin e këtij emri. çfarë do të thotë të jesh mirënjohës?


Që të jesh mirënjohës (në arabisht) do të thotë që ta shpërblesh më shumë, dikë që të ka bërë mirë.


Arabët, fjalën “shekur” e përdorin për tokën, e cila me pak punime dhe shpenzime, të jep prodhim të bollshwm.


Esh-shekur, është Ai që të falenderon për atë të mirë që veprove dhe për këtë të shpërblen shumë fish në këtë botë dhe në tjetrën.


Që të falenderosh dikë, duhet të të ketë ofruar diç ka, sado e vogël qoftë. Ky emër na thotë që të ofrojmë çfarëdo dhe sado e vogël qoftë, me qëllim që Zoti të jetë mirënjohës dhe të na shpërblejë shumë.


Emri Esh-shekur përbëhet nga dy pjesë; e para sado pak që të ofrosh dhe e dyta, shpërblehesh më shumë se ajo që ofrove. Një ajet në Kuran, i përmbledh këto dy pjesë:” Kush bën ndonjë të mirë, Ne ia shumëfishojmë të mirat; vërtet, All-llahu falë mëkatet, është mirënjohës..” (Shura 23)


Sado e vogël që të jetë një vepër e mirë, Zoti do të jetë mirënjohës. Për një buzëqeshje ndaj njerëzve, Ai të falenderon. Nëse puth dorën e nënës, do të të falenderojë. Një gur po e lëvize nga rruga, do të të falenderojë dhe do ta gjesh në peshoren e punëve të mira Ditën e Kijametit.


Pasi ta përfundosh leximin e kësaj teme, provoje të jetosh me ndjenjën që për çdo vepër sado të vogël qoftë, do të falenderohesh nga vetë Zoti.


Le të përmendim disa hadithe, të cilat tregojnë sa të rëndësishme janë veprat e mira, sado të vogla qofshin ato. Thotë profeti a.s:”Ruajuni prej zjarrit, qoftë dhe me një gjysëm hurmë.” Zoti të shpëton nga zjarri i xhehnemit, qoftë dhe me një gjysëm hurme kur e jep për të ndihmuar dikë. Nëse kjo ndodh me një gjysëm hurme, po sikur të shpëtosh një familje nga uria?


“Mos shpërfillni asgjë të mirë, sado e vogël qoftë.Kjo edhe nëse takohesh me vëllanë me fytyrë të buzëqeshur” Një buzëqeshje mund të jetë shkaku i shpëtimit tënd, prandaj kurrë mos e përbuz atë.


“Kush ushqen një agjërues, është shpëtuar nga zjarri i xhehnemit” Shokët e tij e pyetën:”O i dërguar i Zotit. Jo të gjithë ne kemi mundësi të ushqejmë agjërues. Profeti a.s ua ktheu:”Zoti ia jep këtë shpërblim, kujtdo që ushqen një agjërues, qoftë dhe me një gotë qumësht ose ujë”


Profeti a.s tregon në një hadith rreth një burri që udhëtonte në shkretëtirë. Ai gjeti një pus me ujë, zbriti dhe piu. Kur doli, pa një qen i cili dukej që ishte i etur. Ai tha me vete: Ky qen qenka etur për ujë, ashtu siç isha unë. Më pas zbriti përsëri në pus, mbushi këpucën me ujë dhe i dha të pijë qenit. Zoti e falenderoi për këtë dhe ia fali gjynahet. Për shkak se i dha të pijë ujë një qeni, Zoti e falenderoi dhe ia fali gjynahet. A e imagjinon dot shpërblimin tënd o vëlla që ke miliarda lekë dhe ndihmon me ta të varfërit?


Thotë profeti a.s:”Një i ri që i shërben një të moshuari në nevojë, Zoti do të caktojë dikë që ta ndihmojë atë kur të plaket” Nëse do i lirosh vendin në autobus një të moshuari, nuk do të vdesësh pa të falenderuar Zoti dhe pa caktuar një të ri që të të shërbejë dhe ty kur të plakesh. Asnjë gjë e mirë nuk humbet. Madje, Zoti të falenderon dhe tregohet mirënjohës edhe thjesht për qëllimin e mirë tëndin. Thotë profeti a.s:”Kjo botë është për katër persona; Njëri është ai që Zoti i ka dhënë dije dhe pasuri, të cilën ai e shpenzon në rrugë të Zotit. I dyti është një njeri të cilit Zoti i ka dhënë dije, por nuk i ka dhënë pasuri. Ai thotë:”Nëse do të kisha pasuri, do e jepja siç e jep dhe filani” Të dy këta shpërblehen njëlloj”.


Nëse thua:”Po të isha milioner, do të ndihmoja filan familje, do të ndërtoja filan projekt bamirësie… është njëlloj sikur t’i kish këto para dhe t’i shpenzosh vërtet.


Kur Ummu Seleme arriti ta marrë djalin e saj të vetëm nga familja e burrit, të dy u nisën menjëherë për në


Medine. Meqenëse nuk kishin kafshë për udhëtim, u nisën në këmbë për të përshkruar një rrugë prej 400 km. Uthman bin Talha që ishte jo musliman, kishte qenë jashtë Mekes dhe po kthehej,. Në rrugë ai takon Ummu Selemen dhe djalin e saj. Kur i shikon vetëm dhe në këmbë i pyet i habitur:”Për ku kështu, o Ummu Seleme?” “Jam nisur të shkoj në Medine, për të ruajtur fenë time prej jush”- i thotë ajo.


“Po përse vetëm dhe pa mjet udhëtimi?”- i pyet përsëri. “Ngaqë nuk kishim as mjet udhëtimi dhe as ndonjë që të na shoqëronte”- i përgjigjet Ummu Seleme. “Për Zotin- u thotë- nuk do të pranoj që të shkoni vetëm dhe në këmbë, prandaj hypni në devenë time!” Megjithëse ishte jomusliman, i shoqëroi deri në Medine duke ecur vetë në këmbë dhe duke e mbajtur devenë për freri. Kur arritën atje u tha:”Kjo është Medineja, unë po kthehem në Meke.” Tregon Umu Seleme:”Kur arritëm në Medine thashtë me vete: Patjetër që Zoti do jetë mirënjohës për këtë vepër dhe nuk do ia harrojë.” Kur udhëtonim rrugës – tregon ajo – nuk më ka parë kurrë në fytyrë dhe nuk më ka folur derisa arritëm në Medine”


Më pas Uthmani pranoi Islamin. Shokët e Profetit (a.s) thonë:”Nuk dimë ndonjë shkak tjetër që u bë musliman veç asaj të mire.”


Fillo me punë të mira o vëlla dhe o motër sado të vogla qofshin ato dhe të jesh i sigurtë që Zoti do të jetë mirënjohës.


Ebu Sufjani dhe Ebu Xhehli ishin armiqtë më të egër të profetit a.s për njëzet vite rrjesht. Ebu Xhehli vdiq si jobesimtar, kurse Ebu Sufjani pranoi islamin kur profeti a.s hyri në Meke. E vetjma që dinte vendin ku strehohej profeti a.s dhe Ebu Bekri kur u nisën për në Medine, ishte vajza e Ebu Bekrit, Esmaja. Diç ka të tillë e ndjeu Ebu Xhehli dhe i vajti në shtëpi. Kur e pyeti se ku ishte Ebu Bekri, ajo iu përgjigj se nuk e dinte. Atëherë Ebu Xhehli e qëlloi dhe i nxorri gjak nga goja. Kurse Ebu Sufjani që ndodhej aty, shkoi, ia fshiu gjakun dhe e qetësoi. Esmaja ia tregon këtë ndodhi babait të saj, i cili lutet:”O Zot, mos ia harro këtë Ebu Sufjanit” Pas njëzet viteve, Ebu Sufjani pranon islamin dhe shpëton nga zjarri.


Esh-shekurit nuk i humbet asgjë pa e shpërblyer. Përse ka njerëz që nuk munden as të buzëqeshin? Përse ka njerëz që mjaftohen me pak?


Më e ëmbël se vetë shpërblimi që do të të japë Zoti, është vetë ndjenja që ke që Ai do të të falenderojë për një punë të mirë. Gëzimi që ke që do të të falenderojë Zoti, është më i madh se çfarëdo shpërblimi.


Gruaja e parë e profetit a.s, Hadixheja, e kishte në natyrë që Zoti i falenderon dhe i shpërblen bamirsit. Ditën që profetit a.s iu shfaq Xhibrili a.s për herë të parë, u kthye i frikësuar në shtëpi dhe i kërkonte gruas ta mbulojë. Kur u qetësua i tha:”Për Zotin o Hadixhe u frikësova” (se mos ishin xhinde). Por ajo ia ktheu:”Jo për Zotin! Nuk të lë Zoti ty në baltë. Ti shkon mirë me farefisin, nderon mikun, i jep atij që nuk ka dhe përkrah nevojtarët.” Me këtë sikur i thoshte se Zoti është falenderues dhe nuk mund ta çojë dëm bamirësinë tënde.


Mirënjohja e Zotit mund të jetë se të shpëton nga zjarri i xhehnemit. Mirënjohja mund të jetë duke të mbrojtur fëmijët e tu. Mund të jetë duke bërë që të vdesësh si besimtar. Ka shumë njerëz që teksa ndahen nga kjo botë, i gjen vdekja duke punuar punë të poshtra. Kurse ka të tjerë që ndahen nga kjo botë, pasin kanë marrë abdes dhe janë falur.


Thotë profeti a.s:”Veprat e mira, të mbrojnë nga fatkeqësitë”


Sa herë që përmendet mirënjohja në Kuran, përkrah saj përmendet dhe shtimi dhe shumëfishimi i të mirave:


“Që Ai (All-llahu) t’ju plotësojë shpërblimin e tyre dhe do t’ju shtojë nga mirësia e Tij, vërtet Ai është mëkatfalës dhe shumë mirënjohës.” (Fatir 35)


“Kush bën ndonjë të mirë, Ne ia shumëfishojmë të mirat; vërtet, All-llahu falë mëkatet, është mirënjohës..” (Shura 23)


“ata që vepruan punë të mira do të kenë mirësi dhe shtesë” (Junus 26)


“ata do të kenë ç ’të duan aty, kurse ne do u japim shtesë” (Kaf 35)


“kush i huazon Zotit diçka të mirë, që Ai t’ia kthejë të shumëfishuar” (Bekare 245)


“Shembulli i pasurisë së atyre që e japin në rrugën e All-llahut është si i një kokrre që i mbinë shtatë kallinj, në secilin kalli njëqind kokrra. All-llahu ia shumëfishon (shpërblimin) atij që dëshiron, All-llahu është bujar i madh, i di qëllimet.” (Bekare 261) Çdo gjë të mirë që mund të veprosh, Zoti do të ta shpërblejë të shumëfishuar.


Thotë profeti a.s: “Kush jep sadaka, qoftë dhe sa një kokër hurme nga pasuri hallall, pasi Zoti nuk pranon veçse hallallin, do e marrë Zoti me të djathtën e tij, dhe e rrit dhe shton atë, ashtu siç rrit ndonjëri prej jush mëzin e tij, deri sa ti shtohet dhe të bëhet sa mali i Uhudit.”


Kur të takohesh me Zotin Ditën e Kijametit, një kokër hurmë që ke dhënë nga pasuria jote hallall dhe me sinqeritet, do e gjesh sa mali i Uhudit. Nëse një kokër hurme shpërblehet kaq shumë, po sikur të shpëtosh nga varfëria një familje? Po sikur të ndërtosh një strehë për jetimët?


Një fshatar me devenë për dore, shkoi tek profeti a.s dhe i tha: “O i dërguar i Allahut, këtë deve e jap për tu përdorur në rrugë të Zotit.” Profeti a.s ia ktheu: “Në vend të saj, ditën e kijametit do të kesh 700 të tilla.”


Profeti a.s. na tregon:“Një grua e përdalë shikon një qen që gërryente dheun me këmbë pranë një pusi sepse e kishte marrë etja. Asaj i vjen keq dhe zbret në pus, merr ujë dhe ia jep qenit të pijë. Për këtë vepër, Zoti e falenderoi dhe ia fali gjynahet.”


Nëse të vjen një grua e përdalë që ka shuar etjen e njëmijë qenve, a do e falenderoje ti o vëlla? Kurse Zoti u tregua mirënjohës për një vepër të tillë dhe ia fali gjynahet. Hadithi i mësipërm është shumë shpresë dhënës për gjynahqarët. Nëse Zoti e falenderoi një grua të përdalë që i shoi etjen e një qeni, patjetër që të fal dhe ty o vëlla. A e imagjinon sa mund të jetë mirënjohja e Zotit nëse ti vepron punë të mira dhe pendohesh për gjithçka që ke vepruar deri atëherë?


Zoti të falenderon dhe të shpërblen shumë për punë të vogla. Thotë profeti a.s:”A e ka të pamundur dikush prej jush që të fitojë çdo ditë një mijë të mira?” Kur të pranishmit e pyetën se si kishte mundësi, ai u tha:”Thotë njëqind herë subhanallah, dhe Zoti ia shkruan si njëmijë të mira”


“Agjërimi i ditës së Arafatit, të fal gjynahet e vitit të kaluar dhe atij që vjen”


Zoti e falenderoi Sad ibn Muadhin, që luftoi dhe sakrifikoi së bashku me profetin a.s. Ditën që vdiq ai, u dridh vetë Arshi i Zotit, kishin zbritur melekë nga qielli për t’i falur namazin e xhenazes dhe mbanin trupin e tij shtatëdhjetë mijë melekë.


Zoti e falenderoi Xhafer ibn Ebi Talibin të cilit iu prenë krahët në betejën e Mutes dhe më pas vdiq. Nëse një ushtari apo oficeri i priten krahët dhe vdes në luftë, shpërblimi më i madh mund të jetë një pension për familjen e tij. Kurse shpërblimi i Zotit për Xhafer ibn Ebi Talibin ishte ajo që thotë profeti a.s:”E shoh në xhenet duke fluturuar me dy krahë diamanti, të cilët ia ka dhënë Zoti. E shoh duke ngrënë nga frutat e xhenetit dhe duke pirë nga lumenjtë e tij.”


Duke parë që Ebu Bekri kishte sakrifikuar shumë, para se të vdesë, profeti a.s u drejtua nga njerëzit dhe tha:”Kushdo që na ka bërë një të mirë prej jush, ia kemi shpërblyer, përveç Ebu Bekrit. Unë nuk kam mundur që ta shpërblej, prandaj ia lashë Zotit që ta shpërblejë atë.”


Ebu Nasr Esajjad, ishte një njeri shumë i varfër. Një herë kaluan disa ditë pa ngrënë gjë, ai dhe familja e tij. Pa ditur se ç’bënte del nga shtëpia dhe shkon në xhami ku takohet me imamin e xhamisë. Imami i thotë:”Më ndiq nga pas!” Merr rrjetën dhe shkojnë në bregdet. “Fal dy rekat namaz”- i thotë imami. Pasi falet i thotë:”Thuaj: Bismilahi dhe hidhe rrjetën në det!” Pasi tha bismilahi dhe hodhi rrjetën, kurse imami u largua. Ebu Nasri e la pak kohë rrjetën në det dhe filloi ta tërheqë atë. Kur e nxorri pa që ajo kishte kapur një peshk të madh. I gëzuar e merr peshkun shkon në treg ku e shet dhe me paratë blen bukë dhe ushqime.


Nga ato që bleu ndan një pjesë, të cilën ia çon në shtëpi njeriut të ditur që e ndihmoi për të kapur peshkun. Por kur ia zgjati ushqimet, i dituri i tha:”Ushqe me të familjen! Sikur ta konsumonim të gjithë atë që na jep Zoti, nuk do të kishte dalë peshku.”


Para se të arrijë në shtëpi, i del para një grua me fëmijën e saj, të cilët mezi ecnin nga uria. Kur e panë, sytë e tyre u ndalën në çantën ku mbante bukën dhe ushqimet. I hutuar nga ajo që po shikonte, ua jep të gjitha që kishte në çantë. Gruas i rodhën lotë gëzimi nga sytë dhe fëmija filloi të buzëqeshë kur pa ushqimet dhe bukën.


Kurse Ebu Nasr Sajjadit iu shtua hidhërimi më tepër pasi nuk kishte me çfarë të ushqente veten dhe familjen e tij, të cilët kishin ditë pa futur gjë në gojë.


Ashtu siç ishte i mërzitur, papritur dëgjon dikë që thërriste:”Kush e njeh Ebu Nasr Sajjadin?” Vrapon drejt tij dhe i thotë:”Unë jam ai që kërkon, çfarë kërkon?”


“Ka njëzet vjet që i kam marrë babait tënd një borxh prej 30.000 derhemësh. Kur i mora u largova jashtë vendit dhe tani që jam kthyer më thanë që babai yt ka vdekur dhe ka lënë një djalë me emrin Ebu Nasr Sajjad, prandaj të kam sjellë borxhin që i kisha babait tënd.”


Tregon ai vetë:”Tani nuk isha më i varfër, por u bëra i pasur. E gjitha kjo për shkak të bamirësisë ndaj asaj gruaje dhe fëmijës së saj. Fillova të jap lëmoshë në shuma të mëdha, saqë filloi të më pëlqejë vetja.


Një natë pashë në ëndërr sikur ishte bërë Kijameti dhe ishte vendosur peshorja në të cilën peshoheshin punët e mira dhe të këqija. Kur më erdhi radha mua dhe u vendosën veprat në peshore, pashë që të këqijat ishin më shumë se të mirat. “Po ku janë paratë, të cilat i dhashë lëmoshë?”- thërrita unë me të madhe.


U vendosën paratë që kisha dhënë, por ato nuk e lëvizën fare peshoren, ishin si një fije pambuku.


Një nga melekët thirri:”A ka mbetur gjë tjetër pa u vendosur në peshore?” “Po- u përgjigj një tjetër- janë lotët e gruas së cilës i dha bukën dhe ushqimet.” U vendosën lotët në peshore dhe e rënduan anën e punëve të mira saqë u barazuan të dy anët e peshores. Meleku thirri përsëri:”A ka gjë tjetër?” “Po- u përgjigj - është buzëqeshja e fëmijës, kur mori ushqimet dhe bukën.” Kur u vendos dhe buzëqeshja e fëmijës, meleku thërriti i gëzuar:”Shpëtoi, shpëtoi” Në atë çast unë u zgjova dhe thoshja me vete fjalën e njeriut të ditur:”Sikur ta konsumonim gjithçka që na jep Zoti, nuk do të dilte peshku. I pa të meta është Ai që më falenderoi për lëmoshën e dhënë dhe më shpërbleu për të.”


Ajo motër që vesh hixhabin, shpërblimi i saj nuk përfundon me veshjen e hixhabit. Kushdo që e shikon këtë motër me hixhab, burrë apo grua, i madh apo i vogël, nuk bën gjë tjetër veç se i shton të mirat. Kjo pasi ti o motër me hixhabin tënd u kujton këtyre njerëzve Zotin. Kur të shkosh Ditën e Kijametit, do të gjesh të mira të shumta që nuk i din nga kanë ardhur. Do të të thuhet që këto janë të gjithë ata që të kanë parë me hixhab, me të cilin u kujtoje Zotin. Esh-shekur të është mirënjohës për këtë mund dhe ta shpërblen shumëfish Ditën e Kijametit.






v Lidhjet e disa emrave të tjerë me emrin Esh-shekur.


Nga këto emra, janë El-alimu (I gjithëdituri) , Elgafuru (gjithëfalësi) dhe Elhamidu (I falenderuari). Dy emrat Elhamidu dhe Esh-shekuru kanë lidhje shumë të ngushta me njëri-tjetrin. Elhamidu ka të bëjë me mirënjohjen tënde kundrejt Zotit, për mirësitë që të ka dhënë. Kurse Esh-shekuru ka të bëjë me Zotin që të falenderon për mirënjohjen dhe t’i shton të mirat.


Herë të tjera, emri Esh-shekur vjen i shoqëruar me emrin Elgafur. “Me të vërtetë që Ai është gjithëfalës dhe mirënjohës” (Fatir 30) Ata që kanë gjynahe shumë, edhe nëse veprojnë punë të mira, ndihen pesimistë nëse Zoti do ua falë gjynahet. Duke i shoqëruar dy emrat e mësipërm, Zoti sikur u thotë që jo vetëm që i fal, por dhe i falenderon për këtë. I fal për gjynahet dhe i falenderon për të mirat.


Një emër tjetër me të cilin shoqërohet emri Esh-shekur është dhe emri Alim (I gjithëditur). Këtë e gjejmë shpesh në Kuran:”dhe Zoti është i gjithëditur dhe mirënjohës.” (Bekare 158) Secilit prej nesh mund t’i ndodhë që t’i bëjë një të mirë dikujt dhe të mos e falenderojë. Kjo për shkak se ai nuk e din se kush ia bëri të mirën. Kurse Zoti na qetëson duke na thënë se Ai din gjithçka dhe është mirënjohës për gjithçka të mirë.


Në raste ceremonish të ndryshme, ku dhuratat janë të shumta, secili prej atyre që sjell një dhuratë, shkruan emrin e tij mbi të. Kjo me qëllim që ta kuptojnë kush e ka sjellë këtë dhuratë. Kurse tek Zoti nuk humbet asgjë e madhe apo e vogël qoftë.


Mund të ndodhë që fëmija të hyjë në dhomën ku fle babai, e gjen atë të zbuluar dhe e mbulon, fik dritën dhe duke ecur në majë të gishtave del jashtë. Padyshim që babai nuk di gjë, rreth kësaj, por tek Zoti nuk humbet asgjë. Ai do e falenderojë dhe do e shpërblejë për këtë.


Shumë njerëz u bëjnë lajka dhe servilosen para dikujt që ka post të lartë, me qëllim që ta mbajë pranë dhe ta shpërblejë me diçka. Kurse ti o besimtar nuk ke nevojë t’i servilosesh askujt.


v Emri Esh-shekur dhe xheneti. A e din se Esh-shekuru ka pregatitur xhenetin me


qëllim që të të falenderojë për veprat e mira në dynja? Xheneti është argumenti më i madh, mbi mirënjohjen e Zotit për veprat e tua o njeri. Që ta kuptosh rëndësinën dhe madhështinë e xhenetit, krahasoje kohën e qëndrimit në xhenet me jetën në këtë botë. Esh-shekuru të jep përjetësinë në xhenet, në këmbim të adhurimit dhe përkushtimit ndaj Tij të jetës në këtë botë. Nëse dikush nga ne jeton gjashtëdhjetë vjet, trembëdhjetë prej tyre i kalon para pjekurisë. Kështu mbeten 47 vite. Nga këto vite, një e treta janë gjumë, kështu mbeten 32 vite. Nga këto, një e treta janë punë, udhëtime, ngrënie dhe pirje. Kështu mbeten 17 vite. Në këmbim të këtyre 17 viteve adhurim, Zoti të jep përjetësinë dhe kënaqësinë e jetës në xhenet.


Kur Ebu Bekri dëgjoi ajetin:”Zoti ka blerë nga besimtarët veten dhe pasuritë e tyre, pasi ata do të kenë xhenetin” ( Teube 111) tha:”Zoti na i jep këto gjëra, ne ia kthejmë përsëri dhe Ai na falenderon dhe na shpërblen me xhenet?!”


Le të hyjmë për disa çaste në xhenet dhe të shohim ato që ka pergatitur Esh-shekuru për ne. Le të imagjinojmë për disa ç aste dhe të shkojmë në Ditën e Kijametit. Imagjinoje veten duke dhënë llogari, duke kaluar Siratin... dhe në fund thërritet emri yt:”O filan. Unë jam i kënaqur me ty. Unë të jam mirënjohës për ato që ke vepruar. Shko dhe hyr në xhenetin Tim!” Përfytyro sikur në këto çaste po qëndron para derës së xhenetit. Thotë profeti a.s:”Pragu i derës së xhenetit, është sa distanca mes Mekes dhe Sirisë. Megjithatë njerëzit do të shtyhen për të hyrë.” Vallë sa vlen dynjaja në ato çaste që po hyn në derën e xhenetit?


“ata që patën frikë Zotin do të hyjnë në xhenet, grumbuj-grumbuj” (Zumer 73)


Ku e shikon veten o vëlla dhe o motër? A e shikon Musanë a.s? Po Ibrahimin a.s? Po nënën e Isait a.s, Merjemen a e dallon duke hyrë në xhenet? Po prindërit e tu a i shikon gjëkundi? A i shikon duke duke pritur të hyjnë në xhenet dhe ti ndihesh mirë?


Hapja e derës së xhenetit do të vonohet. Për këtë të gjithë njerëzit, së bashku me ty, do të shkoni tek babai i njerëzimit, Ademi a.s, të cilit do i kërkoni të hapë derën. Ai do i kthejë mbrapsht dhe të gjithë njerëzit nisen për tek profetët e tjerë, Ibrahimi a.s, Musai a.s, Nuhu a.s, Isai a.s...derisa të vijnë tek profeti Muhamed a.s. Ai do u përgjigjet:”Unë e hap atë. Unë e hap atë.” Imagjinoje gëzimin tënd dhe të gjithë njerëzve kur të shohin profetin Muhamed a.s dhe përgjigjen e tij shpresëdhënëse. Imagjinoje veten pranë të dërguarit të Zotit, kur të trokasë dyert e xhenetit, për t’i hapur. Nga ana tjetër e dyerve dëgjohet zëri i melekut:”Kush është tek dera?” Profeti a.s do i përgjigjet:”Muhamedi biri i Abdullahut.” Meleku do i përgjigjet:”Zoti më ka urdhëruar që të mos e hap veçse për ty o i dërguar i Zotit” Imagjinoje veten dhe të gjithë njerëzimin duke hyrë në xhenet. Në ato çaste të gjithë përsërisin ajetin:”Falenderojmë Zotin që e largoi nga ne trishtimin. Me të vërtetë që Zoti ynë është gjithëfalës dhe mirënjohës” (Fatir 34) Në çastet kur je duke hyrë në xhenet, do të të kujtohet Esh-shekuru. Do të të kujtohet Zoti mirënjohës.


Vallë në shoqërinë e kujt do të jesh duke hyrë në xhenet?Çfarë ke bërë për këtë fe që ta merritosh shoqërinë e profetit a.s duke hyrë në xhenet? A ke ndihmuar jetimët që ta merritosh shoqërinë e profetit a.s:”Unë dhe përkrahësi i jetimit, do të jemi kështu në xhenet” dhe afroi dy gishtat.


Teksa jeni duke hyrë në xhenet, Zoti do të thërrasë:"O banorët e xhennetit, nga Unë do të keni katër gjëra: Do të jetoni dhe nuk do të vdisni, do të jeni të shëndetshëm dhe nuk do të sëmureni, do të jeni të rinj dhe nuk do të plakeni dhe do të jeni të lumtur dhe nuk do të hidhëroheni."


Njëherë shokët i thanë Profetit (a.s): “O i dërguari i Allahut, na e përshkruaj se si janë ndërtesat e xhennetit”. Dhe ai u tha: "Ndërtësat e xhennetit janë një tullë prej floriri dhe tullë prej argjendi, sovatimi është prej misku (lloj parfumi) gurët janë prej diamanti dhe çatia e tyre është Arshi i Allahut."


A e shikon sa e pavlerë është kjo botë o vëlla? Profeti a.s thotë:”Kjo botë nuk ka vlerë tek Zoti, as sa krahët e një mushkonje” Nëse e gjithë kjo botë me të mirat e saj, nuk vlen as sa krahët e një mushkonje, po ti o vëlla dhe o motër, sa ke marrë nga kjo botë? Sa ke marrë nga krahët e mushkonjës? Mblidhi të gjithë paratë, pasuritë e paluatshme, makinat, shtëpitë...


Profeti a.s i pyeti një herë shokët e tij:”A e dini kush ka pozitën më të ulët në xhenet?” “Kush o i dërguar i Zotit” e pyetën ata. Profeti a.s u tha:”Është ai që udhëton për një mijë vite në vendin e tij në xhenet, dhe nuk arrin në fund” Po ai që ka pozitën më të lartë o i dërguari i Zotit?” E pyetën shokët. Profeti a.s u tha:”Është ai që shikon Zotin mëngjes dhe mbrëmje”


Në një hadith tjetër, profeti (a.s) thotë: “Personi që do të ketë pozitën më të ulët në xhenet, është ai që do të ketë pozitën me të ulët në xhennet, është ai njeri që do të dalë i fundit nga zjarri duke ecur këmbadorasi. Sa herë që kërkon të dalë, e tërheq flaka dhe e përpin, deri sa një here. arrin të dalë me zor dhe thotë: “Falenderoj Zotin që më shpëtoi prej teje ( nuk dua gjë tjetër)!” Do t’i thotë Zoti: “O robi Im, shko dhe futu në xhennet!” Por kur shkon atje, i duket sikur është i mbushur dhe nuk ka vend për të, dhe do t’i thotë Zotit: “O Zot, shkova dhe nuk gjeta vend se ishte i mbushur”. Do t’i thotë Zoti: “O robi Im, a nuk të mjafton sikur të kesh pasurinë dhe të mirat e mbretit më të madh që ka ekzistuar në dynja?!” “A po tallesh me mua, o Zot?” - do t’i thotë njeriu. Por Zoti do i thotë: “Në xhennet do të kesh të mirat e mbretit më të madh që ka qenë në dynja, dhe dhjetë herë më shumë, do të kesh çfarë të të dojë qejfi, çfarë të të shohin sytë dhe do të jesh i përjetshëm”


Thotë profeti (a.s): "Një metër vend në xhennet, është më i mirë se kjo botë më të mirat e saj." Ka njerëz që punojnë me dhjetra vite për të blerë disa metra vend në bregdet, apo një hyrje në qendër. Një metër tokë në këtë botë është shumë i shtrenjtë. A e din sa është një metër tokë në xhenet? Një metër vend në xhenet, fitohet me dy rekate namaz. Një metër në xhenet blihet me një gjysëm hurme sadaka. Një metër në xhenet blihet me një fytyrë që buzëqesh. Një metër në xhenet blihet me ndihmën që i ofron një nevojtari. Një metër në xhenet blihet me një Umre në Qabe. Një metër në xhenet, blihet duke i përkëdhelur kokën jetimit. A e shihni sa i lirë është një metër në xhenet? Kjo pasi të lirë e bën vetë Esh-shekur.


Kënaqësia më e madhe në xhenet, do të jetë kur banorët e tij të shohin Zotin. Një kënaqësi e tillë do të jetë e papërshkrueshme. Zoti do i pyesë banorët e xhenetit një e nga një:”A je i kënaqur me mua o filan?”


Esh-shekur do na i japë gjithë këto të mira dhe do na pyesë: A jeni të kënaqur?






v Obligimet dhe ndikimi që ky emër ka në jetën tonë dhe si të jetojmë me emrin


Esh-shkur?


1 - Duke dhënë sa më shumë të kemi mundësi. Thotë profeti a.s:”Kush i largon një besimtari një brenga nga brengat e kësaj bote, Zoti do i largojë brengat e botës tjetër.” Ditën e Kijametit, do të jesh i shqetësuar dhe nuk të nxë vendi për një të keqë që ke vepruar në këtë botë. Kjo e keqe do të tregohet para të gjithë


njerëzve dhe vetë prindërve. Nëse do të thuhet para të gjithëve, do të jetë skandal i madh për ty. Por kur fillojnë të numërohen të këqiat, ti shikon se ajo nuk gjendet. Ajo të është fshirë për shkak se ti në këtë botë u ke larguar brengat dhe hallet njerëzve në nevojë. Për këtë, Zoti të largon brengat e Ditës së Kijametit.


”Kush i largon një besimtari një brengë nga brengat e kësaj bote, Zoti do i largojë brengat e botës tjetër. Kush ua lehtëson vështirësitë njerëzve, Zoti ia lehtëson atij në këtë botë dhe në botën tjetër. Kush ia mbulon të metat dikujt, Zoti do ia mbulojë të metat atij në këtë botë dhe në tjetrën. Zoti është në ndihmën e robit, përderisa ai është në ndihmën e vëllaut të tij ”


Për Zotin, kënaqësia e të dhënit është më e madhe se gëzimi kur merr. Kjo, nëse e njeh siç duhet Mirënjohësin e madh.


2 – Adhuroje sa më shumë Mirënjohësin. Fal namazin, fal namaz nate, lexo Kuran, përmende Atë sa më shpesh, lute shumë...dhe dije se do të jetë mirënjohës për këtë.


3 – Tregohu i sinqertë me Mirënjohësin. Ai të jep çmimin më të lartë të mallit që ti ofron. Kështu nuk ke përse të bësh lojra të dyfishta, nuk ke përse të adhurosh tjetër kënd veç Mirënjohësit të madh. Ndodh shpesh që mirësitë dhe shpërblimi i Zotit të vonohen. Kjo me qëllim që të provojë sinqeritetin tënd. Bëje të mirën për hatër të Mirënjohësit. Bëje të mirën se është e mirë dhe jo me qëllim që të të lavdërojnë njerëzit. Mos e bëj të mirën me qëllim që të të përmendet emri në gazeta dhe tv.


A e imagjinon o vëlla dhe o motër se si do të ishte shoqëria nëse emri Esh-shekur do të ishte i përhapur mes njerëzve? A e imagjinon si do ishte gjendja e tyre, nëse njerëzit do e njihnin siç duhet Zotin me emrin Esh-shekur? Si do të ishte situata në shkollat tona, nëse fëmijët edukoheshin me emrin Esh-shekur? A do të vuanin jetimët e shkretë? A do të kishte krizë për vende dhe ilaç e në spitalet tona? Nëse mediat vizive dhe ato të shkruara do të flisnin më shumë rreth këtij emri, shoqëria do të ishte më kompakte dhe solide.

[ORIONI]

Titulli: ET-TEVVAB (Pranues i pendimit)

Thotë Zoti në Kuran:


“Ai që pranon pendimin nga robërit e Tij” (Shura 25)


“Falës i gjynahut dhe pranues i pendimit” (Gafir 3)


“A nuk e dinë që Zoti e pranon pendimin e robërve të Tij” (Teube 104)


Njeriu mund të mos e pranojë kërkimin falje dhe pendimin tënd. Kurse Zoti është e pamundur që të të kthejë mbrapsht.


Hë o vëlla dhe o motër, a pranon të pendohesh tani, apo je shumë i lidhur me gjynahet? Përse e ke kaq të vështirë të ndahesh nga gjynahet?


Kërkesa për pendim në ajetet e Kuranit nuk u adresohet vetëm gjynahqarëve, atyre që kanë shkëputur çdo lidhje me Zotin, atyre që hezitojnë… ajo u drejtohet të gjithë njerëzve, të mirë dhe të këqinj, me besim të dobët dhe me besim të fortë. Thotë Zoti në Kuran rreth kësaj:”dhe pendohuni tek Zoti juaj o besimtarë, me shpresë që të shpëtoni” (Nur 31)


Po vëlla. Pendimi është për ata që bëjnë gjynahe të mëdha. Është për ata që kanë kryer imoralitet, fenomen i cili është përhapur në mënyrë të frikshme kohët e fundit. Thotë Zoti në Kuran, duke përshkruar robët e Tij:”…dhe ata nuk kryejnë imoralitet. Kush e vepron atë do të gjejë ndëshkim të rëndë. Atij do i dyfishohet ndëshkimi Ditën e Kijametit dhe do të jetojë i përbuzur. Përveç atyre që pendohen” (Furkan 69-70)


Nëse ti o vëlla dhe o motër keni kryer imoralitet, kthehuni tek Pranuesi i pendimit dhe pendohuni për atë që keni vepruar. Ai që ka tradhëtuar gruan dhe ajo që ka tradhëtuar burrin e saj, ditën e Kijametit, secilit prej tyre do i ngrihet një flamur. Në këtë flamur, do jetë shkruar:”Kjo është tradhëtia e filanit”


Pendimi është dhe për ata që kanë keqtrajtuar prindërit e tyre. Një pikë loti e nënës, mund të jetë më e rëndë sesa gjithë gjynahet e një viti. Një hidhërim dhe zemërim i nënës dhe babait, mund të jetë më e rëndë se male me gjynahe.


Pendimi është dhe për ata që japin dhe marrin ryshfete. Si dhënësi dhe marrësi i ryshfeteve, janë në zjarr.


Pendimi është për ata që konsumojnë alkolin. Thotë profeti a.s:”Zoti i ka mallkuar ata që e pijnë alkolin, ata që e shesin, ata që ua servirin të tjerëve…”


Pendimi është dhe për ata që merren me produksionin e programeve shthurrëse për të rinjtë. Thotë Zoti në Kuran:”me të vërtetë që ata që duan që imoraliteti të përhapet mes besimtarëve, kanë një ndëshkim të rëndë në këtë botë dhe në tjetrën.” (Nur 19)


Pendimi është dhe për ata që nuk falen. Në xhehnem, është një vend që quhet Sekar. Zoti e përshkruan atë me fjalët:“E ku e di ti se ç’farë është “sekar”. Ai nuk lë gjë pa e djegur” (Muddethir 27)


Ata që do të ndëshkohen në këtë vend, do u dhimbsen dhe melekëve, të cilët do i pyesin:“Çfarë ju solli juve në “Sekar” (ç’farë keni bërë)? Ata thonë nuk kemi qenë prej atyre që faleshin.” (Muddethir 42 – 43) Pra shkaku i parë që i bëri të hynin në “sekar” është se ato nuk ishin falur.


“dhe nuk i ndihmonim të varfërit” A nuk ke nevojë për pendim, ti o pasanik që nuk ndihmon nevojtarët?


Namazi i mëngjesit të cilin e humbet çdo ditë, ka nevojë për pendim. Ai që sillet keq me gruan, e rreh dhe e poshtëron ka nevojë për pendim.


Ata policë që keqtrajtojnë njerëzit, kanë nevojë për pendim. Njerëzit që do të kenë ndëshkim më të madh në Ditën e Kijametit, janë ata që kanë torturuar njerëzit e tjerë në këtë botë.


Ata që grabisin pasuritë e njerëzve – fenomen shumë i përhapur sot – kanë nevojë të pendohen. Ata që grabisin pasuritë e jetimëve, kanë nevojë për pendim. “Ata që marrin pasuritë e jetimëve pa të drejtë, kanë futur zjarrin në barkun e tyre dhe do shijojnë xhehnemin.” (Nisa 10)


Nëse thua se nuk vepron gjynahe të mëdha, për pendim kanë nevojë dhe gjynahet e vogla. Vallë sa fjalë haram dëgjojmë çdo ditë? Sa herë në ditë e përgojojmë njëri-tjetrin? Sa shikime haram shohim çdo ditë? Ata njerëz që jetojnë larg çdo lidhjeje me Zotin, a nuk kanë nevojë të pendohen për këtë? Një që është i shkujdesur e ka më të vështirë të pendohet, sesa një gjynahqar. Një gjynahqar do të mërzitet nga gjynahet dhe në fund kërkon faljen dhe mëshirën e Zotit. Kurse dikujt që është i shkujdesur, shejtani i thotë: Ti je shumë njeri i mirë. Ti nuk bën gjynahe dhe ke moral dhe edukatë të mirë.” Me këtë, shejtani e mban larg çdo lidhjeje me Zotin.


Për pendim, kanë nevojë dhe ata njerëz që edhe pse e shohin gjendjen e muslimanëve të dobët, nuk kontribojnë me ç’të munden për ta rregulluar këtë gjendje. çfarë ke ofruar për zgjidhjen e problemeve të muslimanëve o vëlla?


A nuk është e nevojshme të pendohemi dhe për vitet që kemi kaluar larg Zotit? A nuk kemi nevojë të pendohemi për të mirat që na jep Zoti dhe nuk e falenderojmë për ta?


Sufjan Theurij thotë:“U ula një ditë duke numëruar gjynahet e mia dhe pashë që ishin njëzet e një mijë gjynahe. Atëherë i thashë vetes: “O Sufjan, si do të dalësh para Zotit me 21 mijë gjynahe? Ai do të të pyesë gjynah për gjynahu. O Sufjan, këto janë ato që mban ti mend, po ato që i ke harruar dhe që Zoti i ka shënuar? Pendohu o Sufjan para se të dalësh para Zotit!”


Kur këtë histori ia tregova një të riu, më tha:”Të njëjtën gjë kam bërë dhe unë. Vajta në bregdet dhe për dy orë u ula duke numëruar gjynahet dhe pendohesha për secilin prej tyre. Në fund u çova dhe e ndjeja veten më të lirë.”


Pendimin Zoti e kërkon dhe nga politeistët dhe idhujtarët. Këtë e përmend në suren Teube, ku thotë:”


“Ata nuk respektojnë asnjë besimtar as farefisninë as marrëveshjen; si të tillë ata janë përdhunues.


Po, nëse ata pendohen, e falin namazin dhe e japin zeqatin, atëherë i keni vëllezë në fe.” (Teube 8)


Më pas flet për ata njerëz që bashkë me veprat e mira, veprojnë dhe vepra të këqia. “dhe prej atyre që veprat e mira i kanë përzier me të këqiat, Zoti mund t’ua pranojë pendimin” (Teube 152)


Në suren teube, pendimi përmendet 17 herë. Edhe vetë profetin Muhamed a.s, Zoti e përmend mes atyre që ua pranon pendimin. “Zoti ia pranoi pendimin profetit, muhaxhirve dhe ensarve” (Teube 117)


Tani le të përmendim ajetet dhe hadithet e profetit a.s që flasin rreth pendimit. Le të shohim shpresën e madhe që jep Zoti, për ata që pendohen.


Thotë Zoti në Kuran:” “Thuaj: O robët e Mi, që e keni ngarkuar veten me shumë gjynahe, mos e humbni shpresën nga mëshira e Allahut, Ai i fal të gjitha gjynahet pasi është Falës dhe Mëshirues.” (Zumer 53)


Ky ajet është shumë shpresëdhënës dhe shërben si fashoja dhe ilaçi për shërimin e plagës. Ky ajet na thotë se sado që të kesh gjynahe, sado larg Zotit të jetosh, sado i mbytur në gjynahe qofsh, sido që të kesh humbur...nëse i drejtohesh Zotit dhe i thua: Pendohem tek Ty o Zot, Ai të pranon dhe të fal.


Shpresëdhënës për këtë, janë vetë fjalët “O robët e Mi”, megjithëse mund tu drejtohej me fjalët “o kriminelë dhe gjynahqarë”. Shpresëdhënëse janë dhe fjalët “që e keni ngarkuar veten me shumë gjynahe”. Ai nuk i përmend gjynahet që kanë bërë, nuk e përmend imoralitetin, vjedhjen, ryshfetet... dhe këtë e bën me qëllim që të mos prekë ndjenjat e askujt.


Ajeti tjetër që pason atë të mësipërmin, është:”


“Dhe kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t’u vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë kush t’ju ndihmojë. Dhe përmbajuni asaj më të mirës që u është shpallur nga Zoti juaj, para se t’ju vijë dënimi befas e ju të mos dini. (Zumer 54-55)


Më pas, Zoti përmend momente nga Dita e Kijametit:”


“Dhe të mos thotë ndokush: “O i mjeri unë që kam lënë mangu respektimin ndaj All-llahut dhe që kam qenë prej atyre që talleshin!” Ose të mos thotë: “Ah, sikur të më kishte udhëzuar All-llahu (në rrugë të drejtë) e të kisha qenë prej atyre që janë të ruajtur!” Apo, kur ta shohë dënimin të thotë: “Sikur të isha kthyer edhe një herë e të isha bërë prej atyre bamirësve!” Jo, ty të patën ardhur argumentet e Mia, e ti i përgënjeshtrove ato, u bëre kryeneç dhe ishe prej atyre që nuk besuan. E ata që bënë gënjeshtër ndaj All-llahut, do t’i shohësh në ditën e kijametit, fytyrat e tyre të nxira. A nuk është në xhehennem vendi i arrogantëve?” (Zumer 56-60)


Nëse njeriu pendohet, jo që pendimi i pranohet nga ana e Zotit, por ai bëhet dhe i dashur i Tij. “me të vërtetë që Zoti i don penduesit” (Bekare 222) “All-llahu dëshiron t’ju pranojë pendimin, e ata që ndjekin dëshirat e epsheve, dëshirojnë që ju të shmangeni në tërësi (nga rruga e drejtë).” (Nisa 27) “Zoti dëshiron t’jua lehtësojë, pasi njeriu është i krijuar i dobët” (Nisa 28) “dhe kush nuk pendohet, padyshim që ata janë të padrejtë” (Huxhurat 11)


Ai që nuk pendohet, i ka bërë padrejtësi vetes së tij.


Vetë profeti Muhamed a.s pendohej dhe i kërkonte Zotit falje. Në një hadith, ai thotë:“O njerëz, i kërkoni falje Zotit dhe pendohuni, pasi unë i kërkoj falje dhe pendohem 100 herë në ditë.”


Tregojnë shokët e profetit a.s:”Ne e dëgjonim profetin a.s të kërkojë falje, mbi shtatëdhjetë herë, kur ulej të bisedonte me ne” Teksa fliste me shokët e tij, profeti a.s heshtte për disa çaste, ku thoshte:”Të kërkoj falje o


Zot dhe pendohem tek Ti”


Po ti o vëlla dhe o motër, sa herë pendohesh në ditë? Kur është hera e fundit që je penduar?


Thotë profeti Muhamed a.s:”Zoti ka krijuar një derë nga ana e perëndimit, që ditën që krijoi qiejt dhe tokën dhe që vazhdon të jetë e hapur. Gjerësinë e kësaj dere, një kalorës nuk e përshkon dot për pesëqind vite. Ajo derë është dera e pendimit.”


“çdo njeri që vepron një gjynah, shkon dhe merr abdes dhe fal dy rekate, ulet dhe i kërkon Zotit falje, Zoti do ia falë atë gjynah”


“Askush nuk e pëlqen kërkimin falje, aq sa e pëlqen Zoti” E veçanta është se sa më shumë t’u kërkosh falje njerëzve për gabimet, ata e refuzojnë dhe të kritikojnë. Kurse Zotit i pëlqen diçka e tillë, i pëlqen kur dikush nga ne i ngre duart dhe i lutet Zotit ta falë për gjynahet që vepron.


“Allahu pret ditën që të pendohet gjynahqari i natës dhe pren natën që të pendohet gjynahqari i ditës.” Çdo natë dhe çdo ditë të pret Zoti ty o vëlla dhe o motër që të pendoheni.


Çdo kompani dhe institucion, ka rregullat dhe normat e tij. Nëse dikush vepron diçka në kundërshtim me normat dhe rregulloren, fillimisht i tërhiqet vërejtja, paralajmërohet me largim nga puna dhe nëse vazhdon, dëbohet nga puna. Kurse Zoti nuk ka dëbim. Nuk ka gjë që të mban larg mëshirës së Zotit, pasi një nga cilësitë dhe emrat e Zotit është emri Ettevvab (Pranues i pendimit).


Në një hadith tjetër thotë: “ O biri i Ademit, përderisa më lutesh dhe shpreson tek Unë, do ti fal gjithçka që ke bërë pa problem. O biri Ademit, nëse gjynahet e tua arrijnë deri në kulimin e qiellit, dhe ti më kërkon falje Unë do të ti fal. O biri i Ademit, nëse gjynahet e tua do të jenë sa vetë toka, do të sjell sa vetë toka mëshirë, nëse nuk më ke vënë shok. Unë jam mirënjohës për vepra të pakta, fal shumë gjynahe, mëshira Ime ia kalon zemërimit, urtësia Ime ia kalon ndëshkimit dhe Unë u mëshiroj më shumë se ç’mëshiron nëna foshnjen e saj”


“Zbret Zoti i madhëruar në 1/3 e fundit të natës dhe thotë: A ka ndonjë që pendohet dhe Unë t’ia pranoj pendimin? A ka ndonjë që kërkon falje dhe Unë ta fal? A ka ndonjë që kërkon diçka, dhe Unë t’ia jap? Dhe kjo ndodh çdo natë.”


Në një rrëfenjë, Zoti i tha Daudit (a.s):O Daud, sikur ta dinin ata që më kanë kthyer shpinën, mallin që kam për ta dhe dashurinë, do të shkriheshin nga malli që do të ndjenin për Mua. O Daud, kjo është dashuria dhe malli që kam për ata që më kanë kthyer shpinën, po për ata që më duan?!


Thotë Zoti në një tjetër hadith kudsij: Unë, xhindët dhe njerëzit jemi në hall të madh. I krijoj, kurse ata adhurojnë dikë tjetër, i furnizoj, kurse ata falenderojnë dikë tjetër. Të mirat e Mia zbresin tek robët e Mi, kurse të këqiat e tyre ngjiten tek Unë. Miqësohem me ta me mëshirën Time, megjithëse nuk kam nevojë për ta, kurse ata bëhen të urryer tek Unë me gjynahet që bëjnë, megjithëse janë në kulmin e nevojës për Mua. Ata që më kujtojnë janë njerëzit më të afërt me Mua, prandaj kush dëshiron të jetë i afërt me Mua, le të me kujtojë. Atyre që bëjnë gjynahe, nuk ua këpus shpresat nga mëshira Ime. Nëse pendohen Unë jam i dashuri i tyre, nëse refuzojnë, Unë jam doktori i tyre. I sprovoj më fatkeqësi, që ti pastroj nga të metat. Kush më vjen i penduar, e pres nga larg dhe kush më kthen shpinën i thërras nga afër, duke i thënë: Ku po shkon, a ke zot tjetër veç Meje?! E mira tek Unë konsiderohet sa dhjetë të tilla dhe i shtoj më shumë. Kurse e keqja tek Unë është vetëm një dhe i fal. Betohem në krenarinë dhe madhështinë Time, nëse do më kërkonin tua fal, do ua falja të gjitha.”


Nëse nuk e ke kuptuar siç duhet çështjen e pendimit dhe dëshirën e Zotit që ne të pendohemi, le të përmendim një shembull:


Një nënë e zemëruar me djalin e saj, e nxjerr atë jashtë shtëpisë. Djali e pranon diçka të tillë me gëzim, pasi i jepte rastin të luajë me shokët deri në orët e vona të natës. Kur errësira mbuloi gjithçka dhe të gjithë shokët u nisën për në shtëpitë e tyre, djali i dëbuar nga shtëpia, i frikësuar u nis drejt shtëpisë. Kur arriti tek dera e shtëpisë, i erdhi zor të trokasë dhe u shtri të flejë tek pragu i derës. Nëse nëna do e hapë derën dhe do shohë djalin e saj të shtrirë duke fjetur, padyshim që do e marrë në krahë dhe do e shtrëngojë fort, do e fusë brenda, do e përkëdhelë dhe do i thotë:”O biri im. Unë nuk doja të vuash, por doja të të edukoja. Tani vendin e ke në shtëpi.” Thotë profeti a.s:”Zoti është më i dashur dhe më i mëshirshëm me ju, se ç’është nëna e dashur për djalin e saj.”


Qëllimi ynë me këtë temë, është që ti o vëlla dhe o motër të pendohesh, t’u thuash “mjaft” gjynaheve dhe të fillosh një faqe të re. Bëje nijet diçka të tillë në këto çaste o vëlla dhe o motër dhe thuaj menjëherë:”Pendohem o Zot dhe nuk do të veproj siç kam vepruar deri tani”


Thotë profeti a.s, duke përshkruar gëzimin e Zotit, kur një nga robët e tij pendohet:”“Zoti gëzohet me pendimin e besimtarit më shumë seç gëzohet një njeri, i cili është në shkretëtirë me devenë e tij e cila mban ushqimin dhe ujin. Teksa shtrihet të flerë, deveja i largohet dhe kur zgjohet nuk e gjen. Pasi e kërkon dhe nuk e gjen, kthehet i lodhur dhe i etur tek vendi ku fjeti dhe shtrihet duke pritur që të vdesë. Vendos kokën në krahun e tij dhe e zë gjumi. Kur zgjohet shikon devenë e tij, me ushqimin dhe ujin sipër. Nga gëzimi thërriti: O Zot, ti je robi im dhe unë jam zoti yt. Zoti gëzohet me pendimin e besimtarit, më shumë se ç’u gëzua ky me gjetjen e devesë.”


A e din o vëlla dhe o motër, se Zoti gëzohet më shumë me pendimin tënd, seç gëzohesh ti? Kur dikush pendohet, ai ëshë me zemër të thyer dhe i vjen zor nga ato që ka vepruar. Nuk ka gjë më të dashur tek Zoti, sesa kjo ndjenjë në zemrën e penduesit. Kjo vjen për shkak se njeriu në këto çaste të tilla, ka arritur kulmin e adhurimit dhe përkushtimit ndaj Zotit të tij.


Në çastet kur ti o vëlla dhe o motër pendoheni, kaloni në njerëzit më të dashur dhe të afërt të Zotit.


Kur shejtani u nxorr nga xheneti dhe u mallkua për shkak se refuzoi t’i përulej Ademit a.s, i tha Zotit:”Betohem në krenarinë dhe madhështinë Tënde se do i devijoj të gjithë, përderisa janë gjallë” Kurse Zoti iu përgjigj:”Betohem në krenarinë dhe madhështinë Time se do i fal përderisa më kërkojnë falje”


Pyetja që lind është: Përse Zoti i ka kushtuar kaq rëndësi pendimit?


Kur Zoti e krijoi njeriun, e krijoi për të vendosur rregullin në tokë. E bëri atë përgjegjës të tokës. Nëse nuk do të ekzistonte pendimi dhe pranimi i pendimit, ata që vjedhin, vrasin... edhe nëse bëhen pishmanë, do të vazhdojnë në të njëjtën rrugë përsëri. Kjo do të çonte në shkatërrimin e jetës në tokë. Sa mirë do të ishte nëse presidenti, kryeministri, ministrat, pronarët dhe menaxherët e kompanive... të mblidhnin vartësit e tyre dhe t’u mësonin pendimin. Sa mirë do të ishte që çdo ditë, javë apo muaj, ta shpallnin për tu penduar nga një ves, apo fenomen negativ të përhapur. Ideja e pendimit është që të rregullohet shoqëria ku jetojmë. Pendimi është vlerë që të përtërin shpresën dhe optimizmin. Gjynahet dhe punët e këqia, ta shtojnë plogështinë dhe pesimizmin.


Trajnuesit mbi artin e administrimit, këshillojnë që për një administrim të mirë, duhet që të njohësh pikat e fuqisë dhe të dobësisë. Pas kësaj, të duhet që të shtosh pikat e forcës dhe të dobësosh ato të dobësisë. Pendimi kryen të njëjtin funksion. Gjynahet janë pikat e tua të dobëta dhe pendimi i dobëson këto pika të dobëta dhe të shton pikat e fuqisë. Pendimi shton dhe forcon lidhjet e tua me Zotin. Teksa pendohesh, ti e bën për shkak se je i bindur se Zoti e pranon pendimin dhe të shpërblen për këtë. E bën pasi je i bindur se Ai është falës, mëshirues...


Një pyetje tjetër interesante është: Nëse Zoti është dashamirës, mëshirues dhe falës, përse nuk na mbron që në fillim nga gjynahet? Përse na lejon të bëjmë gjynahe, pastaj kërkon të pendohemi? Zoti që na krijoi, e njeh mirë natyrën tonë. Nëse ne nuk do të bënim gjynahe, do na pëlqente vetja dhe do të tregoheshim arrogantë. Diçka e tillë i ndodhi shejtanit dhe e çoi në mohim. Nëse Zoti do të të mbronte nga gjynahet, e keqja do të të vinte nga diçka tjetër, nga pëlqimi i vetes dhe mendjemadhësia, e cila u bë shkak për mallkimin e shejtanit.


Pasi Ademi a.s u nxorr nga xheneti, filloi të qajë. Zoti filloi ta ngushëllojë me këto fjalë, të cilat i rrëfen Ibnul Kajjim:”


“O Adem. Unë të sprovova me gjynah për shkak se dëshiroja që ta shohësh dashurinë dhe bujarinë Time. O Adem, nëse nuk do të bënit gjynahe, Unë do u zhdukja juve, do të sillja një popull që bënin gjynahe, kërkonin falje dhe Unë i falja. O Adem, më parë hyje tek ne si mbretërit tek mbretërit, kurse tani do të vish tek Unë si robi tek mbreti dhe kjo është më e dashur për Mua. O Adem, nëse do të mbroja ty dhe pasardhësit e tu nga gjynahet, kujt do ia tregoj mëshirën Time? Kujt t’ia tregoj faljen Time? Kujt t’ia pranoj pendimin, në një kohë që Unë jam Falës dhe Mëshirues? O Adem, mos u mërzit që të thashë: “dil nga xheneti”, pasi nuk e kam krijuar xhenetin veçse për ty. Zbrit në shtëpinë pranë, (tokë) mbill farën tënde atje dhe kur të të marrë malli për Mua dhe dëshiron të kthehesh, do të të pranoj, do të të hap derën e xhenetit Tim, do të të kthej në vendin tënd dhe do të jetosh pranë Meje. O Adem, një gjynah me të cilin tregon nënshtrim dhe përulje ndaj Meje, është më i dashur tek Unë se një punë e mirë me të cilën mburresh para Meje. O Adem, rënkimi i gjynahqarve, është më i dashur tek Ne se adhurimet e atyre që e bëjnë për syfaqësi”


Shpesh herë emri Ettevvab, shoqërohet me emrin Errahim (mëshirues). Secili prej nesh, kërkon që Zoti ta gjykojë me mëshirën dhe jo drejtësinë e Tij. Nëse do na gjykonte me drejtësinë e Tij, do na linte të veprojmë si të duam gjatë jetës dhe në botën tjetër, do na kërkonte llogari për gjithçka dhe përfundimi ynë do të ishte zjarri. Kurse nëse na gjykon me mëshirën e Tij, Ai na udhëzon drejt pendimit. Udhëzimi drejt pendimit mund të jetë në forma të ndryshme, herë me një shenjë, herë të tjera me fatkeqësi. Ka njerëz që i kuptojnë shpejt mesazhet e Zotit që ia dërgon për tu penduar dhe pendohen. Ka të tjerë që nuk kuptojnë veçse me mesazhe paksa të rënda. Kështu i çon një fatkeqësi, e cila e sjell në vete dhe pendohet. Fatkeqësia që i ndodhi, është kulmi i mëshirës së Zotit, pasi ajo është shkak i fitimit të xhenetit dhe shpëtimit nga zjarri i xhehnemit. Për këtë, emri “Pranues i pendimit” shoqërohet gjithmonë me emrin “Mëshirues”.


Le të marrim një shembull, për ta konkretizuar më mirë. Një baba, i jep djalit të tij një shumë prej pesë mijë stërlinash angleze dhe e dërgon të mësojë në Angli. Pasi e përcjell të birin, babai nuk interesohet më për mbarëvajtjen e tij në mësime. I biri, pasi morri paratë dhe arriti në Angli, filloi të bredhë, nuk mësonte, argëtohej... mbeti në mësime dhe u detyrua të kthehej në shtëpi. Me tu takuar me babanë, i thotë: E drejta është se pas kësaj ti nuk merriton të arsimohesh. Dil jashtë!” Djali ka të drejtë t’i thotë:”O baba. Po si ka mundësi që nuk u interesove aspak për mua?! Si ka mundësi që më braktise?!”


Nëse babai do të kishte qenë i mëshirshëm dhe i dhembshëm me të birin, fillimisht do të interesohej me telefon, do e këshillonte dhe herë të tjera kritikonte.


Forma të tilla përdor dhe Zoti për të të bërë ty o vëlla dhe o motër të pendohesh. Ata që janë të ndjeshëm, i kuptojnë menjëherë mesazhet e Zotit, sado të vogla qofshin ato.


Është më mirë që të pendohesh me dëshirën tënde, sesa kur të të vijnë mesazhet dhe fatkeqësitë.


Një doktor, tregon:”Unë kam një paciente të moshuar e cila vuan nga sheqeri. Një herë pasi e vizitova, meqë ishte vonë, urdhëroi djalin e saj të më shoqërojë me makinë. Gjatë rrugës me djalin e pacientes, pashë që ai jo vetëm që nuk ishte fetar, por ai filloi dhe të tallej me fenë. Thoshte që unë do të jem mirë në zjarr pasi do të jem më ngrohtë etj…Doktorit nuk i erdhën mirë këto fjalë dhe me edukatë i tha:”Të lutem, unë do të zbres këtu” dhe zbriti. Pas një periudhe të gjatë kohe, pasi ky doktor kishte udhëtuar në disa vende për specializim, u kthye në vendin e tij përsëri. Me ta marrë vesh pacientia e tij e moshuar, e kërkoi përsëri që ta vizitojë. Doktori vajti, e vizitoi dhe kur deshi të dalë, e moshuara i tha:”Djali im do të të shoqërojë”. Doktori me edukatë i tha që nuk është nevoja, pasi e dinte se çfarë do të dëgjonte prej tij. Por pacientja nguli këmbë dhe i tha:”Prit se ai po fal namazin e jacisë në xhami dhe kthehet menjëherë”. Kur dëgjoi këtë doktori mbeti i shtangur. Priti derisa u kthye dhe kur e pa, pa një njeri komplet ndryshe. Tani dhe fytyra sikur i ndriçonte. Atëherë pranoi që ta shoqërojë. Gjatë rrugës e pyeti se çfarë kishte ndodhur, që shihte gjithë ato ndryshime. Djaloshi iu përgjigj:”Ty të kujtohet se si kam qenë. Në atë kohë punoja në një kompani turistike. Në fillim kompania, merrej me shoqërimin e turistëve vendas në shtete të ndryshme të Europës. Më pas duke parë që numri i njerëzve që duan të vizitojnë Meken, rritej, kompania ndryshoi drejtim dhe filloi të merrej me dërgimin e peligrinëve për në Meke. Kështu dhe unë tani duhej të udhëtoja për në Meke. Teksa fluturonim në avion, i shihja të gjithë njerëzit të veshur me ihramet e bardhë dhe habitesha me vete se çfarë po bëjnë këta kështu dhe i shihja me përbuzje.


Vajtëm në Meke dhe të gjithë njerëzit u drejtuan drejt Qabesë për të kryer ritet. Unë as nuk e kisha ndërmend të bashkohem me ta dhe isha me rrobat e zakonshme të miat. Teksa pashë që të gjithë u drejtuan nga Qabeja i thashë vetes: Përse të mos shkoj dhe unë të shoh se çfarë bëhet atje? Kur arrita atje, pashë që ishte dita që laheshin muret e Qabes. Njerëzit ishin grumbulluar dhe nuk lejoheshin të hynin veçse një numër i pakët. Teksa po prisja, papritur shoh dikë që më kapi për dore dhe më tha:”Eja të hysh me mua brenda Qabesë”. Më pas dëgjova se ai ishte një nga dijetarët e qytetit. Hyra brenda me të dhe e pashë veten brenda Qabesë, ku shumica e njerëzve nuk munden të hyjnë. Në ato çaste, Zoti e bëri të dashur për zemrën time besimin dhe fillova të qaj me të madhe. Brenda mureve thërrisja:”Jam penduar o Zot, jam penduar o Zot! Kur dola nga Qabeja, isha njeri tjetër tashmë.


Një tjetër nga ata që i kuptojnë menjëherë mesazhet e Zotit, tregon:”Pasi kisha vepruar një nga gjynahet që zemëron Zotin, po udhëtoja me makinë. Gjatë rrugës, ula xhamin e makinës, për të thithur ajër të freskët. Në atë çast, një zog që fluturonte vjen dhe përplaset në fytyrën time. Ndalova, pastrova fytyrën dhe fillova të qaj duke thënë:”E kuptova mesazhin Tënd o Zot dhe pendohem për ato që kam vepruar.”


Një dijetar musliman Ratib Nabulsi, tregon mbi një nga ata që i kuptojnë me vështirësi mesazhet e Zotit. Ai është një nga profesorët më të mëdhenj në Liban. Ai ishte ateist dhe e mbronte ateizmin me fanatizëm. Me mendimet e tij, ai i bënte studentët e tij të dyshonin në gjithçka që besonin. Kjo gjendje vazhdoi për vite të tëra. Nëse Zoti do e kishte gjykuar me drejtësinë e Tij, ky njeri do të hynte në zjarr. Por Mëshiruesi e tërheq robin e Tij me dëshirë ose me forcë. Ky profesor kishte një vajzë shumë të bukur. Një ditë, papritur vajza sëmuret dhe temperatura nuk i zbriste nën dyzet gradë. Të gjithë doktorët dhe spitalet që e vizituan, shprehnin habinë e tyre rreth këtij rasti me të cilin nuk ishin përballur më parë. Temperatura e vajzës nuk zbriste nën 40 gradë dhe nuk i bënte dobi asnjë ilaç. Po të vazhdonte kjo gjendje, vajza mund dhe të vdiste.


Në këtë kohë, ky baba ateist filloi të tronditej rëndë nga sëmundja e vajzës. Ngaqë nuk ishte i


ndërgjegjshëm mbi atë që vepronte, ndonjëherë e merrte vajzën në fakultet me vete.


E shoqja e tij, tregon:”Një ditë hyra në dhomën e tij dhe e pashë me kokë në sexhde duke thënë:”Unë e di që më dëgjon, prandaj ose merrma vajzën përgjithmonë, ose ma shëro dhe ose më vdis mua!” dhe qante me dënesë.” Që nga ajo ditë filloi të falej dhe të lutej. Me studentët filloi të korrigjojë gjithë mendimet ateiste të mëparshme dhe pohonte që Zoti ekziston. Gjëja e bukur është se vajza e tij në fund u shërua.


Është mirë që Zotit t’i shkosh me dëshirën tënde dhe pa të detyruar.


Thotë Zoti në Kuran:”Më pas, Ai i fali, me qëllim që të pendohen” (Teube 118) Këtu shohim që Zoti i fali, me qëllim që të pendohen. Në ajetin e parë, Zoti të ndihmoi të pendohesh. Kurse në ajetin e dytë ta pranon pendimin.


Ademi a.s kur hëngri nga pema e ndaluar, filloi të vrapojë në xhenet, ngaqë nuk dinte çfarë të bëjë. Ai dëshironte që Zoti ta falë, por nuk dinte çfarë duhej të bënte për këtë. Ishte vetë Zoti Ai që ia mësoi pendimin dhe ia pranoi atë. “dhe Ademi pranoi nga Zoti disa fjalë dhe Ai ia pranoi pendimin. Me të vërtetë që Ai është Pranues i pendimit, Mëshirues” (Bekare 37)


Fjalët që Zoti ia mësoi Ademit a.s ishin:”O Zot, ne i bëmë padrejtësi vetes tonë dhe nëse nuk na fal dhe mëshiron, do të jemi të humbur” (Araf 23)


Me ti thënë Ademi a.s fjalët e mësipërme, Zoti ia pranoi pendimin dhe e fali.


Pendimi ka tre kushte që të pranohet tek Zoti. Këto tre kushte janë të tilla që në një çast të vetëm mund t’i plotësosh:


Të pendohesh dhe të bëhesh pishman për ato që ke bërë. Pendimi shoqërohet me thyerje të zemrës, lotim të syrit, kërkim falje prej Zotit…


1- Të largohesh nga ato gjynahe që bëje më parë.


2- Të jesh i vendosur që nuk do i veprosh më. Nuk ke përse t’i kthehesh më atij


gjynahu o vëlla dhe o motër. Nuk ke përse humbet jetën tjetër për këtë botë. Kjo botë në krahasim me jetën tjetër, është njëlloj si një flluskë sapuni në krahasim me një gur diamanti nga më të shtrenjtit. Kjo botë vlen sa disa qindarka, kurse jeta tjetër është një çek, mbi të cilin është shkruar shuma:”Ata do të kenë çfarë të dëshirojnë, kurse Ne do u japim dhe shtesë” (Kaf 35)


Si ka mundësi që Zoti të pret të pendohesh, kurse ti vazhdon të refuzosh?!


Në kohën e Musait (a.s), ndodh një thatësirë e madhe që nuk ishte parë më parë. Të mbjellat u thanë, bagëtia filloi të ngordhë, dhe njerëzit filloi ti kërcënojë uria dhe etja.


Populli i Musait u mblodh një ditë dhe vajtën tek Musai dhe i thanë: “O Musa, lute Zotin që të lëshojë shi nga qielli, pasi mund të vdesim.” Atëherë Musai i mblodhi popullin, - rreth 70 mijë çifutë - dhe filloi të lutej, kurse populli thonin Amin, pas çdo lutje. Megjithatë shiu nuk po binte.


Atëherë Musai u drejtua nga qielli dhe tha: “O Zot, përse nuk po na lëshon shi, megjithëse u lutëm?”


Zoti i thotë: “O Musa, nuk do të bie shi, pasi në mesin tuaj është një burrë i cili ka dyzet vite që bën gjynahe pa iu skuqur fytyra një herë prej Meje. Nuk do të bjerë shi deri sa ai të dalë nga mesi juaj. Vetëm kur të dalë do të bjerë shiu.” Atëherë Musai i mblodhi të gjithë njerëzit dhe u tha:” Nuk do të bjerë shi deri sa të largohet prej nesh ai që ka dyzet vite që bën gjynahe.”


Personi që kish 40 vjet që bënte gjynahe, shikon njëherë majtas dhe djathtas se mos del dikush tjetër, por kur pa që nuk lëvizi kush, e kuptoi që për të flitej. Në ato çaste të vështira për të, fillon të thotë me vete: “O Zot, ka dyzet vite që nuk të bindem dhe kam vazhduar me gjynahe dhe Ti më ke mbuluar dhe nuk e kanë marrë vesh njerëzit. O Zot, po të dal tani do të dal i poshtëruar dhe nëse nuk dal do të vdesim nga etja. O Zot, unë në këto momente pendohem për ato që kam vepruar, prandaj më fal dhe mi mbulo të metat.” Në atë çast filloi të bjerë shiu.


Musai i habitur e pyeti Zotin: “O Zot, si ka mundësi që ra shiu, megjithëse nuk doli kush?”


“O Musa – ia ktheu Zoti, - robi im që veproi gjynahe për dyzet vite, u pendua me sinqeritet në ato çaste dhe Unë ia pranova pendimin, prandaj filloi të bjerë shiu.”


Musai (a.s) iu lut: “O Zot, të lutem ma trego, kush është ai njeri!”


Por Zoti ia ktheu: “O Musa, ka dyzet vite që bën gjynahe dhe Unë ia kam mbuluar, kurse tani që u pendua dhe i la gjynahet, unë ta zbuloj dhe ta poshtëroj para njerëzve?!”


Tre kushteve të mësipërme për pranimin e pendimit, u shtohet dhe një i katërt, nëse gjynahu që ke vepruar, ka të bëjë me të drejtat e njerëzve. Nëse është kështu, duhet që t’ua kthesh njerëzve të drejtën e mohuar.


Vallë cila është dita më e bukur në jetën tënde? Mos është dita kur u martove, apo dita kur u bërë baba?


Dita më e bukur në jetën tënde, nuk mund të jetë veçse dita në të cilën Zoti ta pranon pendimin dhe të fal.


Në betejën e Tebukut, Kab ibn Malik mungoi pa arsye. Për këtë profeti a.s e ndëshkoi duke urdhëruar të gjithë muslimanët që të mos i flasin. Kur Zoti ia pranoi pendimin, gjë të cilën e shpalli dhe në Kuran, të gjithë njerëzit dilnin rrugës dhe e thërrisnin:”O Kab, ta pranoi Zoti pendimin...” Të gjithë njerëzit e takonin rrugës dhe e uronin.


Kur hyra në xhami, Talha ibnu Ubejdulla u çua dhe më përqafoi. Ishte i vetmi nga muhaxhirët që më përqafoi dhe nuk ia harroj këtë. Kur më pa profeti (a.s), duke ma bërë me shenjë më tha:”Afrohu” dhe fytyra i ndriste si hëna. Kur u afrova pranë tij më tha:”Ulu!” dhe unë u ula. Profeti (a.s) më pas më tha:”Gëzohu o Kab me ditën më te bukur që kur të ka lindur nëna. Zoti ta pranoi pendimin.”


Pendohu o vëlla nga të gjitha gjynahet që ke bërë. Sa herë që të pendohesh, Zoti të fal dhe ta pranon pendimin.


Në një hadith profeti (a.s) thotë: “ Një njeri bëri një gjynah dhe tha: O Zot, unë bëra një gjynah, prandaj ma fal mua atë. Zoti i thotë: E kuptoi robi Im që ka një Zot i cili i fal gjynahet dhe ndëshkon për ta, ia kam falur robit Tim. Më pas bëri një gjynah tjetër dhe tha: O Zot, unë bëra një gjynah, prandaj më fal. Zoti i thotë përsëri: E kuptoi robi Im që ka një Zot i cili i fal gjynahet dhe ndëshkon për ta, ia kam falur robit Tim. Më pas bëri një gjynah tjetër dhe tha: O Zot, unë bëra një gjynah, prandaj më fal. Zoti përseri tha: E kuptoi robi Im që ka një Zot i cili i fal gjynahet dhe ndëshkon për ta, ia kam falur robit Tim, le të veprojë ç’të dojë robi Im përderisa më kërkon falje”


Ndodh shpesh që kur një njeri vepron gjynah pas gjynahu, i vjen zor të pendohet. Për këtë, Zoti të këshillon që të veprosh punë të mira. Nëse të vjen zor të pendohesh ngaqë sa herë pendohesh u kthehesh përsëri gjynaheve, atëherë vepro një punë të mirë, pas çdo gjynahu. “me të vërtetë që punët e mira, i fshijnë ato të këqiat” (Hud 114)


Këto që permendëm dhe që i lexove, janë provë për ty ose kundër teje Ditën e Kijametit o vëlla dhe o motër.