Me Emrin tend Jetojme.

[ORIONI]

Titulli: EL-AZIZU (Fuqiploti)

Në këtë temë, do të trajtojmë emrin e Zotit, El-Azizu. Nëse e ndjen dhe e përjeton siç duhet këtë emër, padyshim që do të ndihesh i lumtur dhe i gëzuar në këtë botë, do të ndihesh i fuqishëm dhe plot energji.


Është bërë zakon që kur dikush përballet me gjëra të vështira, të tjerët e urojnë:”Zoti të dhashtë fuqi!”


Kjo temë do të përbëhet nga:


v Hyrje


v Kuptimet e emrit El-Aziz


v Ndikimi dhe gjurmët që ka ky emër në gjithësi


v Si ta përjetojmë këtë emër në jetën tonë?


v Kuptimi i katërt i emrit El-Aziz.


Këtë temë do e fillojmë me një pyetje, e cila do të jetë boshti i kësaj teme. Kjo pyetje është:”A je ti rob i El-Azizit?” A e ndjen që je rob dhe je në shërbim të Fuqiplotit? A je krenar që ke për Zot, Fuqiplotin?


v Kuptimet e emrit El-Aziz


Emri El-Aziz, nënkupton dikë që nuk ka shok dhe diçka që nuk gjendet dhe është e rrallë. Duket qartë që emri El-Aziz, i shkon përshtat vetë Krijuesit tonë, i cili nuk ka shok dhe rival dhe është unik në qënien e Tij.


Kuptimi i dytë i emrit El-Aziz, është fituesi dhe triumfatori që nuk mposhtet kurrë. Çdo njeri sado i aftë të jetë, patjetër që ka pika të dobëta, ku mund të thyhet dhe mposhtet. Sado fitimtar të jetë një komandant ushtarak, sado beteja të ketë fituar, në qoftëse humbet qoftë dhe një betejë, nuk mund të quhet Aziz. Kurse emri i Zotit, El-Aziz, nënkupton që Ai nuk mund të mposhtet dhe thyhet kurrë. Nuk ka gjë që mund t’i bëjë ballë dhe t’i rezistojë fuqisë së Tij. Thotë Zoti në Kuran:”Zoti do e bëjë të triumfojë çështjen e Tij, por shumë njerëz nuk e dinë” (Jusuf 21) Patjetër që Zoti do e ndihmojë këtë umet të shtypur dhe të vuajtur, pasi Ai është El-Aziz.


Kuptimi i tretë i emrit El-Aziz, është ai që të jep forcë, të ndihmon dhe të përkrah që të jesh krenar. Emri i Zotit El-Aziz, është përmendur në Kuran 95 herë. Kjo pasi me këtë emër duhet të jetojë umeti, me këtë emër duhet të ndihen krenarë muslimanët. Kush prej nesh, e adhuron Zotin duke i kërkuar t’i japë fuqi dhe ta bëjë krenar me fenë e Tij? A e ndjen veten rob të El-Azizit o vëlla? A je i kënaqur me gjendjen ku ndodhet umeti sot? Çfarë po bën që ta nxjerrësh këtë umet nga ky qorsokak?


Emrat e tjerë me të cilët shoqërohet emri i Zotit, El-Aziz janë katër:


Elhakim (I urti) i cili përmendet 47 herë në Kuran i shoqëruar me emrin El-Aziz.

Kështu, Zoti i Madhëruar është i fuqishëm, por fuqinë e Tij e përdor me urtësi. Ti mund të jesh i fuqishëm, por kjo të bën të jesh dhe i nxituar dhe merr vendime të nxituara.


Er-rahim (Mëshirploti) i cili përmendet 14 herë i shoqëruar me emrin El-Aziz.

Emri El-Aziz shoqërohet me Er-rahim, për të treguar se Zoti është fuqiplotë, por është dhe Mëshirëplotë. Forca e Tij është e shoqëruar nga mëshira e Tij. Shumë njerëz që janë të fuqishëm ekonomikisht, fizikisht apo nga posti që kanë, sillen ashpërsisht dhe me dhunë ndaj të tjerëve. Kurse Zoti i Madhëruar është dhe Fuqiplotë dhe i Mëshirshëm.


Elkavij (I forti). Thotë Zoti në Kuran:”Zoti do e ndihmojë atë që ndihmon

rrugën e Tij, padyshim që Zoti është i Fortë dhe i Fuqishëm.” (Haxh 40)


“Zoti e ka caktuar: Do fitojmë Unë dhe profetët e Mi. Me të vërtetë që Zoti është i Fortë dhe i Fuqishëm.” (Muxhadele 21)


El-alim (I dituri). Fuqia e Zotit është e shoqëruar me dijen.





v Ndikimi dhe gjurmët që ka ky emër në gjithësi


Me qëllim që ta ndjejmë dhe ta kuptojmë më mirë fuqinë e El-Azizit, le ta shohim universin nga lart, nga galaktikat. Shkencëtarët pohojnë se numri i yjeve në qiell, janë sa kokrizat e rërës në shkretëtirë. Si është e mundur që gjithë këto yje lëvizin dhe nuk përplasen me njëri-tjetrin? Si ka mundësi që toka nuk afrohet më shumë me diellin? Thotë Zoti në Kuran:”Zoti i mban qiejt dhe tokën që të mos bien. Por dhe nëse bien, nuk ka kusht tjetër që t’i mbajë veç Tij.” (Fatir 41)


Gjithçka në univers, mbahet në bazë të forcës së tërheqjes. Është njëlloj sikur dikush të mbajë në largësi të caktuar disa sende, duke i lidhur me litarë.


Me qëllim që toka të mbahet, e tërheq forca e gravitetit që buron nga dielli. Me qëllim që dielli të mos e tërheqë dhe ta gllabërojë planetin tonë, toka rrotullohet rreth diellit, duke shmangur kështu afrimin dhe përplasjen me të. Kështu, toka nuk mund të largohet më shumë, pasi e tërheq dielli. Dhe diellin nuk mundet ta afrojë më shumë tokën, pasi ajo lëviz dhe rrotullohet. E njëjta gjë ndodh dhe me diellin dhe planetët e tjerë. Vetë dielli rrotullohet, me qëllim që të mos tërhiqet nga planetët që e rrethojnë. Nëse Zoti do e largonte forcën tërheqëse, gjithçka do të përfshihej nga kolapsi dhe shkatërrimi.


Një herë, Musai a.s e pyeti Zotin:”O Zot. Si ka mundësi që nuk flen fare?!” Zoti i tha:”Merri këto dy shishe dhe qëndro gjithë natën, duke i mbajtur në dorë!” Musai a.s i morri shishet dhe filloi t’i mbajë në duar. Pasi kaluan disa orë, atë filloi ta marrë gjumi, shishet i ranë përtokë dhe u thyen. Atëherë Zoti i tha Musait a.s:”Nëse do të më merrte gjumi, qielli dhe toka do të përplaseshin.”


Vallë kush tjetër veç Zotit i mban këto yje dhe planete që të mos përplasen? Si ka mundësi që njeriu e injoron gjithë universin dhe mohon Krijuesin dhe Fuqiplotin?


Thotë Zoti në Kuran:”Dielli rend brenda kufijve të tij. Ai është caktimi i Fuqiplotit të ditur.” (Jasin 38) Gjithçka është krijuar dhe funksionon në bazë të fuqisë dhe dijes së Zotit.


Toka rrotullohet rreth diellit në një orbitë vezake. Kështu, gjatë rrotullimit, ajo herë ndodhet më pranë diellit dhe herë të tjera më larg. Në rastet kur afrohet me diellin, është e mundur që dielli ta thithë dhe të djegë gjithçka mbi tokë. Por është e habitshme pasi kur toka afrohet me diellin, ajo shton shpejtësinë e rrotullimit me qëllim që të reduktojë forcën tërheqëse të diellit. E kundërta ndodh kur toka largohet nga dielli. Në raste të tilla, forca tërheqëse pakësohet dhe ajo mund të dalë jashtë orbitës. Por në raste të tilla, toka zvogëlon shpejtësinë e rrotullimit, me qëllim që ta ruajë ekuilibrin e forcës së tërheqjes. Më e veçantë se gjithçka sa përmendëm, është se kur toka ka nevojë ta shtojë ose ta reduktojë shpejtësinë e lëvizjes së saj, e bën këtë gradualisht, me qëllim që ne të mos e ndjejmë ndryshimin.


Gjithë këto yje dhe planete, edhe pse nuk janë të vetëdijshëm, nuk përplasen dhe të shkaktojnë kaos në univers.


Le ta lemë universin dhe le të zbresim në planetin tokë, të shohim forcën e Fuqiplotit. Le të kthehemi pas në histori dhe të shohim në jetën e profetit Ibrahim a.s. Ai i kërkoi Zotit:” Zoti im, më trego se si i ngjall të vdekurit! Ai (Zoti) tha: “A nuk e beson? Ai (Ibrahimi) tha: “Po, por desha që të më qetësohet zemra! Ai (Zoti) tha: “Merri katër shpendë pranë vetes (theri e copëtoi), pastaj vendos në çdo kodër, pjesë të tyre! Më pas thirri dhe ata do të vijnë shpejt. Dije se Zoti është fuqiplotë dhe i urtë” (Bekare 260)


Përgjigja e Zotit ndaj kërkesës të Ibrahimit a.s ishte që Ibrahim a.s të marrë katër zogj, t’i therrë, t’i përzjejë puplat me mishin dhe gjakun, pasi të kishte veçuar kokat. Më pas, këtë përzierje mes mishit, gjakut, puplave dhe kockave, Ibrahimi a.s do e ndante në katër pjesë dhe çdo pjesë do e vendoste mbi një mal. Pas kësaj, Ibrahimi a.s do i thërriste që të vinin. Në çast, pjesët e trupit të çdo zogu, filluan të bashkoheshin, vinin merrnin kokën tek Ibrahimi a.s dhe fluturonin larg.


Le t’i shohim tre kuptimet e emrit El-Aziz në jetën e profetit Muhamed a.s.


Në betejën e Bedrit, ushtria muslimane përbëhej vetëm nga 313 luftëtarë, kurse kurejshët 1000. Muslimanët kishin vetëm dy kalorës, kurse kurejshët treqind. Pas përgatitjeve për luftë, profeti a.s iu drejtua për ndihmë Fuqiplotit. Thotë Zoti në Kuran:”dhe ushtarët e Zotit nuk i di kush tjetër përveç Atij” (Mudethir 31) “Zoti ka ushtarë të qiellit dhe të tokës dhe Zoti është Fuqiplotë, i Urtë” (Fet’h 4) Me këtë, Zoti na tregon se për të ndihmuar besimtarët dhe robët e Tij, Zoti përdor forca të ndryshme që nuk i shkojnë në mendje kujt.


Ndihma dhe ushtria e parë me të cilën Zoti i ndihmoi muslimanët në Bedr, ishte gjumi. “kujtoni kur u morri gjumi si qetësi për ju” (Enfal 11) Para betejës, të gjithë muslimanët i zuri gjumi. Një nga muslimanët tregon:”Mua më la profeti a.s të bëj rojë. Për Zotin, atë natë më ra shpata nga dora shtatë herë. Sa herë që zgjohesha, shihja muslimanët duke fjetur dhe gërhitur.” Kjo ishte për t’i qetësuar dhe forcuar për betejën e nesërme.


Forca dhe ushtria e dytë me të cilën Zoti i ndihmoi muslimanët në këtë betejë, ishte ëndrra që profeti a.s pa atë natë. Thotë Zoti në Kuran:” Dhe (kujto) kur Allahu t’i tregoi në ëndërr të paktë në numër. Sikur të t’i tregonte shumë, ju do të dobësoheshit e do të grindeshit për çështjen (e luftës), por Allahu ju shpëtoi.” (Enfal 43)


Forca dhe ushtria e tretë ishte shiu që zbriti para betejës. “kujtoni kur u morri gjumi si qetësi për ju dhe zbriti shi nga qielli për ju me qëllim që t’ju pastrojë” (Enfal 11)


Dikush që i duhet të punojë rëndë, para se të shkojë në punë, fle dhe qetësohet dhe më pas bën dhe një dush. Kjo me qëllim që të jetë i freskët dhe i gatshëm për punën e rëndë dhe të gjatë që e pret. E njëjta gjë ndodhi dhe me profetin a.s dhe muslimanët në Bedr. Madje, shiu që ra tek muslimanët ishte i lehtë, kurse tek kurejshët ra shi me shumicë. Kjo bëri që toka tek muslimanët të ishte e fortë, kurse tek kurejshët u bë baltë, e cila u vështirësonte lëvizjen.


Një ushtri tjetër që erdhi për të ndihmuar muslimanët, ishte dhe ushtria e melekëve të zbritur posaçërisht për këtë qëllim. “kujtoni kur i kërkuat ndihmë Zotit tuaj dhe ai u përgjigj. Unë do u ndihmoj me njëmijë melekë njëri pas tjetrit.” (Enfal 9)


Teksa profeti a.s lutej, shikon nga besimtarët dhe u thotë:”Zoti është më i Madhi. Po shoh Xhibrilin a.s që udhëheq një mijë melekë.” Një nga muslimanët, pas betejës tregon:”Ngrita shpatën t’i pres kokën një armiku, por pashë që koka i fluturoi para se ta pres unë me shpatë.”


Pas përfundimit të kësaj beteje, Zoti thotë:” Allahu nuk e bëri atë (ndihmën) për gjë tjetër, vetëm që t’ju gëzojë dhe për t’u qetësuar me të zemrat tuaja. Ndihma në realitet është vetëm prej Allahut. Allahu është Fuqiplotë dhe i Urtë.” (Enfal 10)


A nuk është turp për ty o vëlla dhe o motër të mos e njihni Fuqiplotin? Si është e mundur të lexosh dhe të studiosh mbi universin dhe të mos njohësh Fuqiplotin që e krijoi?!


Kjo ishte ndihma dhe ushtarët që Zoti dërgoi për të ndihmuar muslimanët në betejën e Bedrit. Kurse në betejën e Hendekut, shohim që ushtarët dhe ndihma ishte krejtësisht e ndryshme. Ushtria armike në këtë betejë përbëhej nga dhjetë mijë luftëtarë, të cilët rrethuan Medinen. Thotë Zoti në Kuran rreth kësaj beteje:”Kujtoni kur u erdhën nga sipër dhe nga poshtë, u zbardhën sytë dhe zemrat arritën fytin dhe hamendësonit për Zotin lloj-lloj mendimesh. Atëherë u sprovuan besimtarët dhe u tronditën shumë. Munafikët dhe ata që kishin zemra të sëmura thonin: Zoti dhe i dërguari i tij na premtuan vetëm mashtrim.” (Ahzab 10)


Gjatë shtatë ditëve, profeti a.s vetëm lutej duke thënë:”O Zot që vë në lëvizje retë, që sjell ndëshkimin, që vendos llogarinë... të lutem t’i mposhtësh dhe të na ndihmosh....”


Ushtria dhe ndihma që Zoti dërgoi për besimtarët këtë radhë ishte i ftohti që i detyronte të mos qëndrojnë gjatë. Kur të vjen ndihma e Zotit, të vjen me gjërat më të dobëta dhe të paparashikueshme. Ajo që kërkohet prej teje është që të qëndrosh si burrë para sprovave, pasi ndihma do të vijë.


Ndihma tjetër ishte erë që nuk u la çadër të ngritur jomuslimanëve. “O ju që keni besuar. Kujtojini mirësitë e Zotit ndaj jush, kur u erdhën ushtarë. Ne u dërguam një stuhi dhe ushtarë që nuk i patë. Ai i ktheu jobesimtarët me mllefin e tyre, pa marrë gjë të mirë. Dhe i ruajti besimtarët nga lufta. Zoti është i Fortë dhe Fuqiplotë.” (Ahzab 25) Çdo fitore dhe triumf, përfundon me emrin e Zotit, Fuqiplot.


Era ishte aq e fuqishme saqë ua përmbyste enët me ushqim mbi zjarr. Ajo ua prishte dhe çadrat në të cilat flinin.


Zoti dërgonte ushtarët dhe ndihmën e Tij edhe gjatë emgrimit të profetit a.s për në Medine. Kur profeti a.s dhe Ebu Bekri ishin fshehur në shpellën Theur, kurejshët vajtën deri tek shpella, por nuk i panë. Në këtë rast, ushtarët dhe ndihma e Zotit ishte në sytë e vetë armiqve të profetit a.s. Ata, edhe pse u lodhën duke u ngjitur malit, nuk tentuan të përkulen dhe të shohin çfarë ka brenda shpellës. Ebu Bekri, teksa shihte këmbët e tyre, i thoshte profetit a.s:”O i dërguar i Zotit, nëse ndonjëri prej tyre do të shihte poshtë këmbëve të tij, do na dallonte.” Kurse profeti a.s ia kthente:”O Ebu Bekr, ç’mendon për dy vetë që kanë të tretë Zotin?”


“Nëse ju nuk e ndihmoni, atë e ka ndihmuar Zoti kur e nxorrën ata që nuk besojnë. Kur të dy ishin në shpellë dhe shokut të tij i thoshte: Mos u mërzit se Zoti është me ne. Zoti ia çoi qetësinë atij dhe e përkrahu me ushtarë që nuk i patë. Ai e bëri të ulët fjalën e atyre që nuk besuan dhe fjala e Zotit është më e larta. Zoti është Fuqiplotë dhe i Urtë.” (Teube 40)


Në çdo ajet që përmendet emri i Zotit El-Aziz, patjetër që aty flitet mbi triumfin e të vërtetës dhe ndihmën e Zotit.


Ajo që kërkohet prej teje është që të jesh rob i Fuqiplotit, të punosh për çështjen Islame. Është turp për ty o vëlla dhe o motër që të qëndroni pasivë. Është turp për ju që Ditën e Kijametit të dilni para Zotit dhe të mos dini çfarë t’i thoni.


A ke menduar se çfarë do i thuash Zotit, kur të të pyesë:”A e ke lexuar librin Tim Kuranin? A e lexove që Unë jam Fuqiploti? Përse nuk u përpoqe për përhapjen e fesë Time?


Me këto që themi ne nuk bëjmë thirrje për dhunë dhe terror, por duam që të vihesh në lëvzje o vëlla. Duam që të lodhesh për këtë fe. Duam që të përgatitesh, të pajisesh me dije dhe eksperienca dhe të japësh kontributin tënd për zhvillimin e vendit dhe të umetit. Ne duam të të themi dhe të të sigurojmë që ndihma dhe përkrahja e Fuqiplotit nuk do të të mungojë.


Kushdo që ka dashur të sfidojë Zotin, Ai është hakmarrë ndaj tij. Faraoni i Egjyptit tha:”A nuk kam pushtetin e Egjyptit dhe këto lumenj që lëvizin poshtë këmbëve të mia” (Zuhruf 51) Zoti bëri që ujrat e lumenjve dhe të detit të lëvzin sipër kokës së tij. Atij i erdhi shkatërrimi, me atë që deshi të sfidojë Zotin.


Ai më parë thoshte:”Unë jam zoti juaj i lartë” (Naziat 24) Kurse teksa vdiste thoshte:”Besoj që nuk ka zot tjetër veç Zotit që besojnë hebrenjtë” (Junus 90)


E kundërta ndodh me njerëzit që i nënshtroheshin fuqisë së El-azizit. Jusufi a.s hyri në Egjypt dhe në pallatin e padronit të tij, si skllav. Hera e parë që doli nga ky pallat, doli për të hyrë në burg. Por për shkak të ndihmës dhe përkrahjes së Fuqiplotit, ai u kthye përsëri në këtë pallat, por këtë herë si ministri i thesareve dhe pasurive të Egjyptit.






v Kuptimi i katërt i emrit El-Aziz është Ai që nuk pranon nënshtrimin,


poshtërimin dhe përbuzjen për robët e Tij. Ai nuk mund të pranojë që robët e Tij të jenë të poshtëruar, pasi janë krijesat e vetme që i krijoi me dy duart e Tij fisnike. Ai nuk mund ta pranojë nënshtrimin dhe përbuzjen për robët e Tij të cilët deshi që të mos ecin si shumë krijesa të tjera me këmbë dhe duar, por caktoi që të ecin kryelartë dhe krenarë. Në çdo lëvizje gjatë namazit, besimtari thotë “Allahu ekber (Zoti është më i madhi)”, përveç kur çohet nga rukuja, ku pasi thotë:”Semiallahu limen hamide” thotë:”Rabbena lekel hamd (O Zot ty të takon falenderimi)”. Ky falenderim është për atë që na ka dhënë fizik të drejtë dhe nuk ecim këmbadorasi. Të falenderojmë Ty o Zot që na ke drejtuar.


Kuptimi i emrit El-aziz, shfaqet në fjalët e para me të cilat bëhesh pjesëtar i fesë së Zotit, fesë muslimane:”La ilahe il-lallah” (Nuk pranoj t’i përulem zoti tjetër përveç Allahut). Përulja, nënshtrimi dhe adhurimi i përket vetëm Zotit, Fuqiplotë. El-aziz është Ai që nuk pranon të të shohë kokë ulur kurrë.


Imagjino sikur babai të viziton papritur në shtëpi, pasi je martuar. Ai të gjeti në një moment kur po bëje fjalë me gruan tënde, para të cilës ke qenë gjithmonë kokëulur. Kurrë nuk ke mundur t’i thuash jo dhe ta kundërshtosh. Është ajo që urdhëron në shtëpi. Babai ishte dëshmitar dhe e përjetoi nënshtrimin dhe përuljen tënde para gruas. Në ato çaste do të dëshiroje të hapej toka dhe të të përpijë më mirë. Ti kishe vite që jetoje në atë gjendje nënshtrimi dhe përulje para gruas, por nuk do të dëshiroje të të shikonte babai.


Imagjinoje sikur babai të të vizitojë në vendin e punës dhe rastis në një çast kur drejtori po të flet rëndë, me përbuzje dhe me tallje. Ti edhe pse je i pafajshëm, ke ulur kokën dhe nuk flet. Në çaste të tilla, të bie vlera para syve të babait dhe e zhgënjen atë me qëndrime të tilla.


Nëse nuk pranon që babai yt të të shohë në gjendje nënshtrimi, përulje dhe përbuzje, si pranon të të shohë Fuqiploti?!


Ata njerëz që pranojë të veprojnë gjëra ilegale, me pretekst se kanë familje për të ushqyer, a e ndjejnë veten robër të Fuqiplotit?! Ata policë që torturojnë padrejtësisht njerëzit, duke u justifikuar se kështu e kërkon detyra, a e ndjejnë veten robër të El-azizit?! Ata mësues dhe profesorë që pranojnë para nga nxënësit me qëllim që t’i kalojnë, përse pranojnë ta ulin veten kaq poshtë, në një kohë që janë robër të Fuqiplotit?! Ato gra që pranojnë të jetojnë të përbuzura me pretekstin se nuk kanë ç’të bëjnë, a e ndjejnë veten robër të Fuqiplotit?! Ata që e shohin umetin musliman në këtë gjendje të nderë dhe nuk bëjnë asgjë për të ndryshuar gjendjen, me pretekstin se nuk kanë ç’të bëjnë, a e ndjejnë veten robër të Fuqiplotit?! Ata të rinj që shkojnë në perëndim dhe martohen me vajza me qëllim që të fitojnë nënshtetësinë, pranojnë ofendimet dhe të sharat e këtyre grave, a e ndjejnë veten robër të Fuqiplotit?! Kush do e bëjë të ndihet krenar, nënshtetësia që do të përfitojë duke qenë i nënshtruar dhe poshtëruar, apo Zoti fuqiplotë?


Të gjithë ata njerëz të tjerë që e pranojnë nënshtrimin, poshtërimin dhe përbuzjen, a e ndjejnë veten robër të Fuqiplotit?!


Ato vajza që kanë rënë pre e joshjeve dhe fjalëve të bukura të një djali, pranojnë çdo poshtërim, nënshtrim dhe përbuzje, vetëm që ato që ka vepruar të mbeten sekret dhe të mos i marrë vesh kush tjetjër. Ata bien pre e presioneve të djemve dhe plotësojnë çdo dëshirë të tyre. Ata njerëz që u janë nënshtruar epsheve dhe kënaqësive haram, a e ndjejnë veten robër të Fuqiplotit?! Përse e pranojnë njerëzit nënshtrimin dhe poshtërimin?


Të gjithë ata që i nënshtrohen pasurisë, të gjithë ata që i nënshtrohen epshit, të gjithë ata që i nënshtrohen eprorëve... janë të përulur dhe të poshtëruar.


Që ditën që të ka krijuar, Zoti të ka krijuar krenar dhe kokëlartë. Diçka të tillë ai e ka vendosur dhe në natyrën tënde. Fjalët “Nuk ka zot tjetër përveç një Zoti” janë që të jesh krenar dhe kokëlartë, para krijesave të Zotit.


Zoti betohet në shumë ajete dhe hadithe kudsij mbi krenarinë, fuqinë dhe madhështinë e Tij. Thotë Zoti në një ajet:”Ata që i kanë bërë padrejtësi vetes, melekët shkojnë për tu marrë shpirtin, u thonë:”Ku keni qenë dhe si? Ata thonë: Kemi qenë të poshtëruar dhe nënshtruar në tokë. Ato u thonë: A nuk ishte toka e Zotit e madhe dhe të emigronit?” (Nisa 97)


Nuk është e mundur të jesh rob i El-azizit dhe të jesh i poshtëruar dhe i nënshtruar ndaj krijesave.


Thotë Zoti në Kuran:”Kush kërkon krenarinë, ta dijë se krenaria i përket vetëm Zotit (dhe vetëm prej Tij duhet ta kërkojë).” (Fatir 10) Ashtu si dielli është burim energjie për tokën, ashtu siç Nili është burim uji për Egjyptin, ashtu siç Eufrati dhe Tigri janë burime uji për Irakun... ashtu dhe burimi i vetëm i krenarisë në të gjithë universin, është vetëm Allahu i Madhëruar, El-azizu. Nëse krenarinë e kërkon në rrugë të tjera, veç rrugës së Zotit, nëse krenarinë e kërkon në numrin e shumtë të dashnoreve, nëse krenarinë e kërkon në dyftyrësinë dhe servilizmin ndaj eprorëve... atë kurrë nuk mund ta gjesh, përveçse tek El-aziz që ka krijuar gjithësinë.


“A kërkojnë krenarinë tek ata, duke ditur se krenaria i përket vetëm Zotit?!” (Nisa 139)


Kurrë mos prano t’i nënshtrohesh kujt o vëlla dhe o motër, duke qenë rob i Krenarit suprem.


Dikush mund të mendojë se filani edhe pse ndoqi rrugët jo të ndershme, edhe pse e kërkoi pasurinë në rrugë haram, edhe pse veproi... të gjithë njerëzit e respektojnë dhe ndihet në kulmin e krenarisë, respektit, vlerësimit dhe mbrojtjes.


Betohem në Zotin e Madhëruar që një njeri i tillë është i poshtëruar dhe kurrë nuk mund të ndihet krenar dhe i respektuar. Ai mund të jetë i nënshtruar dhe i përbuzur në shtëpinë e tij. Mund të jetë i përbuzur nga fëmijët e tij. Ne ndoshta nuk i shohim gjëra të tillë – pasi është sprovë për të gjithë – por nga brenda ai është njeriu më i poshtëruar dhe më i përbuzur. Le të përmendim për këtë një shembull, që tregon se burimi i vetëm i krenarisë, është vetëm Zoti i Madhëruar.


Padroni që bleu Jusufin a.s, ishte ministër i thesareve dhe financave të gjithë Egjyptit. Në Egjypt, ishte zakon që kushdo që ngjiste shkallët e karrierës dhe posteve të lartë, quhej “Aziz” (krenar, kokëlartë..) Zoti në Kuran, me qëllim e ka përmendur me këtë emër dhe jo me emrin e tij, me qëllim që ti o vëlla ta shohësh nëse është me të vërtetë krenar apo i poshtëruar. Sipas standarteve dhe kritereve që e bëjnë një njeri të ndihet krenar në këtë botë, ai ishte i tillë. Edhe vetë Kurani, e përmend me këtë emër. Por, a ishte krenar ky njeri? Jo për Zotin. Një njeri i tillë, ishte njeriu më i poshtëruar dhe më i nënshtruar. Ai ishte një burrë, të cilin dëshironte ta tradhëtojë gruaja. Madje ajo e deklaronte hapur diçka të tillë. Si mund të ndihet krenar një njeri i tillë? Jo vetëm kaq, por pas skandalit, ai vajti tek Jusufi a.s dhe i kërkoi që të mos ia tregojë kujt atë që kishte ndodhur. Këtë e bënte pasi kishte frikë se mos humbet prestigjin dhe postin e lartë. E kërkonte krenarinë dhe prestigjin, vetëm nga posti. Kjo e poshtëroi dhe e bëri të nështruar dhe të poshtëruar.


Vetë gruaja e Azizit, ishte në kulmin e bukurisë, e pasur, i përkiste një shtrese të lartë të shoqërisë, organizonte ceremoni dhe ballo me gratë e qytetit... megjithatë ishte e poshtëruar dhe e nënshtruar. Ajo vetë pranon para grave të tjera:”Unë e josha atë, por ai u mbrojt fort” (Jusuf 32) Ajo ishte e poshtëruar edhe pse jetonte në luks, kurse Jusufi a.s ishte krenar dhe dinjitoz edhe pse ishte skllav.


Por edhe nëse dikush që ndjek rrugët haram për të arritur qëllimet dhe një jetë luksoze, duket se është i gëzuar dhe krenar, nuk i dihet se si do të përfundojë jeta e tij. Shpesh herë ndodh që poshtërimi dhe nënshtrimi i një çasti, i humbet dhjetra vite lumturi dhe gëzim.


Teksa mbreti i fundit musliman në Andaluzi, po largohej prej saj, filloi të qajë. Nëna e tij që quhej Aishe, i tha:”Qaj! Qaj si grua për pushtetin që nuk e mbrojte si burrë!” Imagjinoji këto çaste poshtërimi dhe nënshtrimi për këtë mbret. çfarë vlere kishin për të njëzet vitet që jetoi në luks dhe pushtet?


“Kush kërkon krenarinë, ta dijë se krenaria i përket vetëm Zotit” (Fatir 10)


Nuk ka burim tjetër të krenarisë, përveç Zotit të madhëruar. Thotë Zoti në Kuran:”Krenaria i përket Zotit, të dërguarit dhe besimtarëve.” (Fatir 10)


Kurrë mos prano të jetosh i poshtëruar dhe i nënshtruar o vëlla! Nëse refuzon krenarinë dhe pranon poshtërimin, dije se ti je larguar nga Zoti, nga profeti a.s dhe ke dalë jashtë rrethit të besimtarëve. Ti mund të thuash që je musliman dhe të falesh, por nuk qëndron në krahun e besimtarëve. Falu dhe qaj në namaz si të duash, por po qe se nuk i nënshtrohesh dhe përulesh vetëm Zotit dhe askujt tjetër, nuk të bën dobi. El-aziz kërkon që t’i përulesh vetëm Atij, dhe jo njerëzve.


Unë kam frikë se gjendja në të cilën ndodhet umeti musliman sot, është për shkak të humbjes së një cilësie të tillë. Historia muslimane është e mbushur me krenari dhe lavdi. Vetë Kurani ynë na këshillon të jemi krenarë. Lexoje historinë e Jusufit a.s me qëllim që të mësosh krenarinë.


Të gjithë profetët që janë dërguar tek popujt e tyre, janë dërguar për tu mësuar ekzistencën e Zotit. Kurse Musai a.s u dërgua tek hebrenjtë, jo për tu mësuar mbi ekzistencën e Zotit, pasi ata ishin besimtarë, por për


tu mësuar krenarinë, pasi deri atëherë jetonin të nënshtruar dhe të poshtëruar. Ai kërkonte ti shpëtojë hebrenjtë nga poshtërimi i faraonit. Këtë fakt, e përmend vetë Kurani ku thotë:”


“Shkoni dhe i thoni faraonit: “Ne jemi të dërguar nga Zoti i të gjitha botëve. T’i lejosh beni israilët të vijnë me ne!” (Shuara 16-17)


Historia e Musait a.s përmendet shpesh në Kuran, me qëllim që të edukojë krenarinë tek lexuesit. Ajo na mëson se kur krenaria i hiqet njeriu, kthehet në një krijesë pavlerë. Kthehen në njerëz që nuk munden ta çojnë vendin drejt zhvillimit dhe civilizimit.


Për shkak se populli i Musait a.s ishin mësuar me poshtërimin dhe nënshtrimin, ata refuzuan të luftonin për të marrë Jeruzalemin. Për këtë, ata jetuan dyzet vite të humbur në shkretëtirë, derisa lindi një brez i ri, i edukuar me krenari, larg poshtërimit.


Dijetarët pohojnë se një nga shkaqet që Zoti zgjodhi Gadishullin Arabik si vend nga ku do të dërgohej profeti i fundit, është se banorët e saj ndiheshin krenarë dhe dinjitozë.


Profeti a.s e pyeti një ditë Aishen:”O Aishe, a e din përse populli yt e kanë ngritur derën e Qabesë? E kanë bërë me qëllim që të mos hyjë brenda vetëm njerëzit që duan.”


Vetë profeti a.s u urdhërua të emigrojë nga Meka për në Medine, pasi ishte periudha që poshtërimet, keqtrajtimet, përbuzja u shtuan tej mase dhe rrezikonte personalitetin e tij.


Nëse fruti i mollës nuk këputet në kohën e tij, por lihet për një kohë të gjatë, kokrat fillojnë të kalben. Për të vjelë fruta molle, duhet të presim vitin tjetër. Kalbësira e këtij umeti sot është nënshtrimi dhe përulja ku jeton.


Ne e duam Umer ibnul Hatabin, pasi ai është simboli i krenarisë të umetit musliman. Ne e duam atë dhe emrin e tij ua lëmë fëmijëve tanë. Tregon Umer ibnul Hattabi:”Vazhduam të ndihemi krenarë, që ditën që pranoi Islamin, Umer ibnul Hattabi.”


Kur fiset arabe braktisën fenë gjatë Kalifatit të Ebu Bekrit, ai tha fjalën e tij të njohur:”Si mund të dobësohet feja, duke qenë unë gjallë?!”


Vetë vajza e Ebu Bekrit Esmaja, ishte e tillë dhe nuk pranonte përuljen dhe nënshtrimin. Kur profeti a.s dhe babai i saj qëndronin të fshehur në shpellën Theur, Ebu Xhehli vajti në shtëpinë e saj dhe e pyeti për vendodhjen e profetit a.s dhe Ebu Bekrit. Edhe pse Ebu Xhehli e qëlloi dhe i doli gjak, ajo nuk nxorri asnjë fjalë.


Diçka e tillë ndodhte në rininë e saj. Një qëndrim i tillë, ndodhi dhe në pleqërinë e saj. Djalin e saj, Abdullah ibn Zubejrin do e vriste Haxhaxh ibnu Jusufi. Djali i saj Abdullahu i thotë i frikësuar:”O nënë, kam frikë se mos e gjymtojnë kufomën time!” Por ajo ia kthen me krenari:”Çfarë dhembjesh ndjen qengji teksa e rrjepin pasi e kanë therrur?!”


Pasi e vret Haxhaxhi, shkon tek ajo dhe i thotë:”A e pe se çfarë i bëra djalit tënd?” “Po – i thotë ajo – i shkatërrove jetën në këtë botë, por ai të shkatërroi jetën e botës tjetër.”


Historia jonë është dëshmitare e pushtetarëve të tillë si Elmutemi. Kur një gruaje muslimane iu bë padrejtësi nga romakët, ajo thirri:”O Mutesim!” Me t’i vajtur ky lajm Mutesimit, ai i dërgoi letër mbretit romak ku i thoshte:”Ma dërgo menjëherë gruan muslimane me nderime, përndryshe të dërgova një ushtri, fillimi i së cilës është tek ty dhe fundi këtu tek unë.” Perandori romak u detyrua ta dërgojë gruan muslimane me nderime dhe respekt.


Historia jonë përmban modele krenarie si dijetari Izz ibn Abdusselam. Ai vajti tek guvernatori i Kairos dhe i tha:”O prijësi ynë! Kije frikë Zotin dhe tregohu i drejtë me popullin!” Guvernatori i premtoi bindje dhe drejtësi. Vajza e Izz ibnu Abdusselam, e pyeti të atin:”O baba! Si nuk pate frikë nga guvernatori kur i the ato fjalë?!” Ai ia ktheu:”O bija ime! Në ato çaste kujtova krenarinë dhe madhështinë e Zotit dhe guvernatori mu zvogëlua para syve dhe më dukej sa një mace.”


Historia jonë dëshmon dhe ankesën e një të krishteri në Egjypt, i cili ishte goditur nga djali i guvernatorit musliman, për shkak se kishte fituar garën e kuajve. I krishteri, morri rrugën për në Medine dhe u ankua tek Halifeja Umer ibnul Hattab. Menjëherë Umeri i dërgoi fjalë Amr ibnul Asit dhe kur erdhi urdhëroi të krishterin që të hakmerret dhe të godasë djalin e guveratorit.


Ajo që kërkohet nga ne është:


1 – Kurrë mos e prano nënshtrimin dhe poshtërimin. Për këtë të duhet të planifikosh si të shpëtosh nga padrejtësitë. Nëse një grua poshtërohet nga i shoqi, le të përpiqet ta ndryshojë këtë gjendje dhe mos e pranojë poshtërimin. Për këtë, le të mësojë një zanat, le të kërkojë një punë dhe t’i mbështetet Fuqiplotit krenar. Zoti ka në dorë ushtarët e qiellit dhe të tokës, por Ai kërkon të ndërmarrësh hapin e parë.


Nëse planifikon dhe punon për njëzet vite se si të dalësh nga ky poshtërim, dije se je krenar dhe kryelartë, edhe nëse vdes mes poshtërimit dhe përbuzjes.


Ebu Xhehli e vrau Sumejen, për shkak se ajo nuk pranoi ta braktisë fenë. Por i poshtëruar është Ebu Xhehli dhe jo Sumeja. Ai nuk arriti ta bindë dhe ta detyrojë të ndryshojë mendimin dhe idetë e saj. Ashtu siç vdiq Sumeja, vdiq dhe Ebu Xhehli, por Sumeja vdiq krenare, kurse Ebu Xhehli vdiq i poshtëruar.


Thotë profeti a.s:”Kush i nënshtrohet një të pasuri për shkak të pasurisë së tij, ka humbur një të tretën e fesë së tij.”


Kërkojeni zgjidhjen e halleve me krenari, pasi ato vijnë sipas caktimit të Zotit.


2 – Bëji të tjerët të ndihen krenarë. Thotë profeti a.s:”Nëse një besimtar poshtërohet në prezencën e një besimtari tjetër dhe ka mundësi ta ndihmojë por nuk e bën, Zoti do e poshtërojë para gjithë krijesave Ditën e Kijametit.”


Nëse një grua e ve, nëse një jetim, nëse një fukara... poshtërohet në prezencën tënde dhe ti ke mundësi ta ndihmosh dhe nuk e ndihmon, dije se do të poshtërohesh para gjithë krijesave Ditën e Kijametit. Por kjo duhet bërë me urtësi dhe mëshirë.


Nëse Zoti poshtëron dikë që nuk përkrah një të vobekët, çfarë mund t’i bëjë dikujt që nuk përkrah islamin? Përse nuk vepron diçka të mirë? Përse i sheh jetimët të vuajnë dhe nuk u zgjat dorën?


Hasan Elbasrij thotë:”Ditën e Kijametit do të vijë Islami dhe do të shohë në fytyrat e muslimanëve. Duke kaluar tek secili do të thotë:”O Zot. Ky më ka përkrahur. O Zot. Ky më ka zhgënjyer dhe lënë pas dore...derisa të arrijë tek Umer ibnul Hattabi. Do e kapë për dore dhe do të thotë:”O Zot. Kam qenë i panjohur dhe i huaj, derisa pranoi Islamin ky burrë.”


3 – Trego përulje, përkushtim dhe nënshtrim vetëm ndaj Zotit tënd. Tregoji dobësinë tënde, të të pajisë me fuqinë e tij. Shfaqi përuljen, të të pajisë me krenari.


Imam Ahmedi tregon se njëherë tek po bënte tavaf rreth Qabes, dëgjon një burrë që lutej: “O Zot, unë jam i paaftë siç e sheh, gruaja ime është e dobët siç e sheh, vajza ime është e dobët siç e sheh, rrobat e mia të vjetra siç i sheh vetë. O Ti që na shikon dhe nuk shikohesh na ndihmo.!” Ahmedi nxorri ca para dhe ia zgjati, por ai ia ktheu: “Çfarë janë këto?” “Të dëgjova problemet e tua dhe po t’i jap që të të ndihmoj.” “Jo, - ia ktheu - unë nuk kam asgjë nga ata që dëgjove, madje jam i pasur, por thjesht desha që t’i nënshtrohesha Zotit, pasi Ai pëlqen që të jemi të nënshtruar dhe të shfaqim nevojën tonë ndaj Tij.”


Thotë profeti a.s:”E pashë Xhibrilin a.s natën e Miraxhit dhe dukej si pupul e lagur, nga përkushtimi dhe përulja ndaj Zotit.”


Profeti (a.s) kur lutej, ngrinte duart, ulte kokën dhe me përkushtim lutej: “O Zot, unë jam robi yt, i biri i robit Tënd dhe i robëreshës Tënde. Gjithçka e imja është në dorën Tënde. Gjykimin Tënd e pranoj dhe është i drejtë ….”


Një i ditur thotë:”Trokita në të gjitha dyert e Zotit, në çdo derë që trokisja gjeja me mijëra njerëz që hynin. Trokita në derën e namazit, agjërimit, zekatit, haxhit etj... dhe të gjitha i gjeta të mbushura me njerëz. Më pas trokita në derën e nënshtrimit dhe përuljes, të cilën e gjeta bosh. Hyra tek ajo dhe u thashë ejani dhe ju.”


Një filozof romak, para se të bjerë Roma, morri kandilin dhe në mes të ditës doli jashtë dhe sikur kërkonte dikë me kandil në dorë. Njerëzit të çuditur e pyesnin:”Kë po kërkon me kandil, në mes të ditës?” Ai u përgjigjej:”Po kërkoj një burrë që të ndihet krenar.” Pas pesë viteve, perandoria romake ra.

[ORIONI]

EL AFUV-VU (Mëkatfalësi)






Emri që do të trajtojmë në këtë temë, ka lidhje të forta me një nga netët më të dashura tek Zoti, natën e Kadrit. Ky emër, është emri El afuv-vu. Madje, profeti a.s na ka mësuar që këtë natë, të lutemi me lutjen:”O Zot ti je Mëkatfalës, e pëlqen faljen, prandaj na fal neve!”


Emri i Zotit El afuv-vu, është përmendur pesë herë në Kuran. Katër herë shoqërohet me ermin El-Gafur dhe një herë me emrin Elkadir. Thotë Zoti në Kuran:”Me të vërtetë që Zoti është Mëkat falës dhe Gjithëfalës.” (Nisa 43)


Kurse ajeti ku përmendet i shoqëruar me emrin Elkadir, është:” All-llahu është Mëkatfalës dhe i Plotfuqishëm.” (Nisa 149)


Kjo temë do të përqendrohet në katër pika kryesore:


v Kuptimi i emrit El-afuv-vu.


v Ndryshimi mes emrit El-afu-vu (Mëkatfalës) dhe El-Gafuru (Gjithëfalës) dhe disa emrave të përafërt në


kuptim.


v Ç’lidhje ka ky emër, me natën e Kadrit?


v Si ta përjetojmë këtë emër në jetën tonë?


Le të fillojmë me kuptimin e emrit El-afuv-vu. Ai rrjedh nga folja “Afa” e cila ka dy kuptime kryesore: Kuptimi i parë është që t’i japësh dikujt, me vullnet të lirë, nga pasuria jote hallall, pa të kërkuar. Ky është qëllimi me fjalën “tepricë” në ajetin e mëposhtëm:


“Të pyesin ty edhe se ç’do të japin. Thuaj: “Tepricën!” (Bekare 219)


Kuptimi i dytë i foljes “Afa” është fshirja, zhdukja dhe eleminimi i gjurmëve. Kështu emri i Zotit El-afuv-vu do të thotë, Ai që i fshin gjynahet, shenjat dhe gjurmët që lënë këto gjynahe. Në të njëjtën kohë, Ai është i kënaqur dhe të jep nga të mirat e Tij, pa ia kërkuar.






v Ndryshimi mes emrit El-afu-vu (Mëkatfalës) dhe El-Gafuru (Gjithëfalës) dhe disa emrave të përafërt në


kuptim. Emri El-afuv-vu është më gjithëpërfshirës sesa emri El-Gafuru.


Kur folëm mbi emrin e Zotit El-Gafuru, thamë që është Ai që t’i mbulon gjynahet dhe të metat në këtë botë, t’i mbulon në Botën tjetër dhe nuk të ndëshkon për këto gjynahe. Kjo, edhe pse këto gjynahe janë vepruar dhe janë të regjistruara në regjistrat e veprave të tua.


Kurse kur flasim për emrin El-afuv-vu është njëlloj sikur nuk ke vepruar gjynahe dhe sikur nuk ke asnjë të metë. Kjo pasi të është falur dhe të është fshirë nga regjistri i veprave, njëlloj sikur të mos kishte ekzistuar më parë. Kështu Zoti ua mbulon të metat disa prej robërve të Tij dhe nuk i ndëshkon në Botën tjetër. Kurse disa robërve të tjerë, Ai ua fal këto të meta dhe ua fshin nga Regjistrat e veprave, sikur të mos ekzistonin më parë. Kjo, edhe nëse dikush mund të ketë vepruar nga gjynahet e mëdha.


Që ta sqarojmë më mirë ndryshimin mes këtyre dy emrave, le të marrim një shembull:


Le të imagjinojmë një fletë të mbushur me gjynahe dhe të meta dhe në krah të secilit prej tyre, ndodhet ndëshkimi që Zoti ka caktuar për këdo që vepron atë gjynah. Në fund të kësaj flete shkruhet:”Personi që ka vepruar këto gjynahe, nuk do të ndëshkohet për ato që ka vepruar.” Por kjo fletë është prezente dhe të kujton ato që ke vepruar, edhe pse Zoti t’i mbuloi dhe nuk të ndëshkoi për to. Ky është emri i Zotit, Egafuru. Në një fletë tjetër, janë të gjithë gjynahet që ke vepruar dhe në krah të tyre ndëshkimi për secilin. Ajo që ndodh është se kjo fletë, riciklohet dhe kthehet e bardhë siç ishte më parë, duke fshirë të gjithë gjynahet që ndodheshin të regjistruara. I tillë është emri i Zotit El-afuv-vu.


Kushdo që punon në institucione shtetërore apo kompani private, e din se sa herë të mungosh pa arsye apo të vonohesh pa arsye, këto quhen shkelje dhe regjistrohen në dosjen tënde përkatëse. Edhe pse eprorët e tu mund të t’i falin, ekzistenca e tyre në dosje të shqetëson dhe të streson. Ajo që do të të bënte të ndiheshe i qetë, është vetëm kur eprori të marrë shkrepsen dhe të djegë fletët ku janë regjistruar shkeljet dhe gabimet e tua.


Për këtë, kur Aisheja e pyeti profetin a.s:”Me çfarë të lutem, nëse e arrij Natën e Kadrit?” ai iu përgjigj:”Thuaj:” O Zot ti je Mëkatfalës, e pëlqen faljen, prandaj na fal neve!”


Po të shohim në historinë e Jusufit a.s, do të gjejmë që vëllezërit e tij janë fajtorë për vuajtjet e tij. Në fund të historisë, pasi Jusufi a.s bashkohet përsëri me vëllezërit, u thotë:


“Ai tha: “Sot nuk ka qortim kundër jush, All-llahu ju faltë! Ai është më mëshirues i mëshiruesve!” (Jusuf 92) Ky ajet tregon që Jusufi a.s nuk i qortoi dhe nuk u hakmorr për sjelljet e vëllezërve ndaj tij. Por kjo nuk tregon se ai e harroi atë që kishin vepruar vëllezërit dhe e konsideroi sikur të mos kishte ndodhur. Këto fjalë nuk tregojnë se Jusufi a.s e konsideronte të harruar atë që kishte ndodhur. Kurse në fjalët e mëposhtme, duket qartë diçka e tillë:“O babai im, kjo është domethënia e ëndrrës sime të mëparshme. Zoti im e bëri realitet, e mua më dhuroi mirësi kur më nxori prej burgut, e juve u solli nga shkretëtira, pasi djalli pat futur përçarje mes meje dhe vëllezërve të mi.” (Jusuf 100)


E veçanta e këtij ajeti, qëndron në atë se Jusufi a.s nuk flet mbi pusin ku e hodhën vëllezërit e tij, por flet mbi burgun. Këtë e bën me qëllim që të mos i lëndojë. Ai e konsideronte një kapitull të mbyllur dhe të harruar atë që kishte ndodhur mes tij dhe vëllezërve.


Diçka e tillë pothuajse i ndodh secilit prej nesh. Ka raste kur e falim dikë për një faj që ka bërë, por nuk ia harrojmë të keqen. Ka raste të tjera, kur fajin dhe gabimin e tij, e konsiderojmë të harruar dhe nuk e përmendim kurrë, sikur të mos ekzistonte fare.






v Si i fal dhe i fshin Zoti i Madhëruar gjynahet dhe të metat tona?


Kjo, duke të bërë ty dhe melekëve që ta harroni gjynahin që ke vepruar. Gjynahi që veprove, fshihet përfundimisht nga regjistri i veprave dhe e harron dhe meleku i krahut të djathtë. Ditën e Kijametit, Zoti nuk të pyet dhe nuk të kërkon llogari për atë gjynah. Është njëlloj sikur të mos e kishe vepruar.


“E do të vijë secili njeri e bashkë me të edhe grahësi edhe dëshmitari.” (Kaf 21)


Edhe vetë meleku nuk do e kujtojë dot atë që ke vepruar, nëse ta ka falur dhe ta ka fshirë El-afuv-vu. Nëse do të supozonim se dikush do përpiqej t’ia kujtojë melekut, se ky njeri ka dhe një gjynah tepër të rëndë, melekut nuk do i kujtohej, pasi Zoti e ka fshirë nga regjistri i veprave dhe nga kujtesa e melekëve.


Ditën e Kijametit do të ketë njerëz të cilët do të vijnë me regjistrat e veprave të bardhë si bora. Kjo pasi Zoti ua ka falur dhe ua ka fshirë të gjithë gjynahet që kanë vepruar që nga dita që lindën dhe deri ditën që vdiqën.


Nata e Kadrit është një natë, në të cilën të jepet një mundësi e tillë. Në këtë natë, ke mundësi që regjistrin e punëve ta fillosh nga fillimi, nga zeroja.


“Sot Ne ua mbyllim gojët atyre, Neve na flasin duart e tyre, kurse këmbët e tyre dëshmojnë për atë që punuan.” (Jasin 65) Nëse Zoti t’i fal dhe t’i fshin gjynahet, ti do të përjashtohesh nga ky ajet.


Ditën kur të ringjallen të gjithë krijesat, edhe ti o vëlla do të ringjallesh dhe do të pajisesh me të gjitha organet që ke pasur në këtë botë. Do të të jepet dhe kujtesa dhe do të kujtosh gjithçka që ke vepruar në këtë botë, përveç atyre gjynaheve që t’i ka falur Zoti dhe t’i ka fshirë. Edhe pse ti i ke vepruar dhe ke vuajtur nga këto gjynahe, nuk i kujton tashmë, pasi të janë fshirë nga regjistri i veprave dhe gjithashtu të janë fshirë nga kujtesa jote. Një fshirje e tillë e gjynaheve, mund të ndodhë për shkak se ti e arrite natën e Kadrit, e adhurove Zotin dhe Ai t’i fali gjynahet.


Ashtu siç është Nata e Kadrit, natë e faljes dhe fshirjes së gjynaheve, është dhe Dita e Arafatit. Fudejl ibn Ajjad, në këtë ditë e luste Zotin me përkushtim që ta falë dhe t’ia fshijë gjynahet. Është zakon që me të ardhur mbrëmja e asaj dite, njeriu të gëzohet pasi shpreson në faljen dhe mëshirën e Zotit. Kurse Fudejl ibn Ajjad me të ardhur mbrëmja filloi të qajë. Kur e pyetën mbi shkakun, ai u tha:”Më vjen turp nga Zoti për ato gjynahe që kam vepruar, edhe nëse mi ka falur dhe mi ka fshirë Zoti.”


Padyshim që të arrish një gradë të tillë, ku të falen dhe të fshihen gjynahet sado të rënda të kenë qenë, ka si kusht kryesor pendimin nga këto gjynahe.


Beduinët e shkretëtirës, kur caktojnë vendin ku do të ngrehin çadrat e tyre për një periudhë kohe, bëjnë disa gërmime, kalale dhe gropa, për sistemimin e çadrave dhe mallrave. Kur vjen koha për t’u larguar drejt një vendi të ri, ata nuk i mbushin gropat dhe nuk i sheshojnë kodrat e dheut, por i lënë ashtu siçjanë. Po të vish në të njëjtin vend pas një viti, do të shohësh se të gjithë gropat dhe kodrat janë sheshuar nga rëra e shkretëtirës. Në të njëjtën mënyrë, Zoti i fshin gjynahet dhe të metat e robërve të Tij të mirë. Ashtu siçvë në lëvizje erërat, të cilat mbushin gropat e hapura nga beduinët, ashtu Zoti fshin dhe mbulon të metat e robërve të Tij.


Diçka tjetër e veçantë e emrit El-afuv-vu është se Ai jo vetëm që t’i fal dhe t’i fshin gjynahet, por është dhe i kënaqur me ty.


Një shembull tjetër për të kuptuar ndryshimin e emrit El-afuv-vu dhe Elgaffaru, është se Ditën e Kijametit, do të vijë një besimtar dhe do të paraqitet para Zotit. Me tu afruar pranë, Zoti do lëshojë një perde, me qëllim që njerëzit e tjerë të mos e dëgjojnë bisedën mes Tij dhe robit të Tij. Zoti do e pyesë robin:”A e kujton filan gjynahu? Po filan gjynahu?....” Njeriu do përgjigjet me “Po” për çdo pyetje, derisa të mendojë se është nga të humburit me gjithë gjynahet e përmendura. Por në fund, Zoti do i thotë:”Unë t’i mbulova këto gjynahe në dynja dhe unë t’i mbuloj dhe t’i fal ato në këtë botë. Një falje e tillë ka të bëjë me emrin Elgaffaru. Kurse do të ketë njerëz të tjerë që Zoti do u thotë:”O filan, Unë jam i kënaqur me veprat e tua në dynja, prandaj shko dhe hyr në xhenetin që kam përgatitur për ty.” Cilën prej këtyre do të zgjedhësh ti o vëlla?


El-Gafuru, mund të t’i falë gjynahet, por nuk është i kënaqur me ty. Kurse El-afuv-vu, t’i fal gjynahet, t’i fshin ato dhe është i kënaqur me ty. Është njëlloj si një gotë e cila është e papastër dhe e palarë. Ti e merr, e lan mirë dhe e mbush me mjalt ose diçka të ëmbël. E gjitha kjo, pasi ti o njeri je krijesa më e dashur tek Zoti. Ai e krijoi xhenetin, për kënaqësinë dhe lumturinë tënde. Zoti e krijoi tokën dhe gjithçka në të, e nënshtroi për dobitë e njeriut. Si është e mundur që Zoti të don, kurse ti o njeri largohesh prej Tij?! Si është e mundur që Zoti kërkon miqësinë tënde, kursi ti i kthen shpinën?! Si është e mundur që Ai të fal dhe t’i fshin gjynahet, kurse ti nuk e adhuron dhe nuk i bindesh?!


Sufjan Eltheuri, thotë:”Lutja më e pëlqyeshme për mua natën e Kadrit, është ajo me të cilën na porosit i dërguari i Zotit. Gjatë gjithë kësaj nate, unë përsëris lutjen:”O Zot ti je Mëkatfalës, e pëlqen faljen, prandaj na fal neve!”


Sulejman Eldarimij, thotë:”Nëse Zoti do më pyesë mbi gjynahet e mia Ditën e Kijametit, unë do i kërkoj faljen dhe mëshirën e Tij. Kjo, pasi nuk kam rrugë tjetër, përveçse t’i kërkoj faljen.”






v Ç’lidhje ka ky emër, me natën e Kadrit?


Para se të flasim mbi lidhjet e këtij emri, me natën e Kadrit, le të flasim mbi lidhjet që ka ky emër, me emrin e Zotit El-Tevvab (Pranues i pendimit).


çdo njëri prej nesh bën gabime dhe gjynahe. Besimtari dhe njeriu i mirë, sa herë që vepron gjynahe, pendohet dhe i kërkon Zotit falje. Ajo që ndodh, është se sa më shumë të veprosh gjynahe dhe të pendohesh, fillon të të vijë zor që t’i kërkosh Zotit falje dhe mëshirë për gjynahet. Fillon të krijohet një barrierë dhe pengesë, e cila të bën të të vijë turp që të pendohesh dhe t’i kërkosh Zotit falje. Fillon të krijohet një barrierë mes teje dhe Zotit e cila të bën ta braktisësh pendimin.


Zoti, duke dashur që t’i të pendohesh dhe të kërkosh falje gjithmonë, të bën një dhuratë të shtrenjtë, e cila do i thyejë të gjitha barrierat mes teje dhe Zotit. Kjo dhuratë është nata e Kadrit dhe falja e gjynaheve në këtë natë. Të arrish këtë Natë, do të thotë që të të fshihen të gjithë gjynahet e vepruara më parë dhe të thyhen barrierat që të pengonin të pendoheshe. Kështu emri i Zotit El-afuv-vu të udhëheq sërish drejt emrit El-Tevvab (Pranues i pendimit). Ka njerëz që jetojnë me dhjetëra vite larg Zotit dhe nuk u shkon mendja që të pendohen për gjynahet dhe të fillojnë një faqe dhe jetë të re. Zoti ua mundëson fshirjen e të gjitha gjynaheve, vetëm për një natë, atë të Kadrit. Duke ditur që në këtë natë të falen dhe të fshihen të gjitha gjynahet, udhëzohesh drejt pendimit dhe pendohesh për gjithçka ke vepruar.


Sado të mëdhaja qofshin gjynahet e tua, sado e gjatë të jetë periudha të cilën e ke jetuar të mbushur me gjynahe dhe ke jetuar larg Zotit, nëse Natën e Kadrit e kalon me adhurim, lutje, istigfar, pendim… të gjithë gjynahet të falen dhe të fshihen. Thuaj sa më shumë në këtë Natë:”O Zot ti je Mëkatfalës, e pëlqen faljen, prandaj na fal neve!”


Shumë herë, kur përmenden gjynahet e mëdha në Kuran, përmendet dhe falja e Zotit. Thotë Zoti në Kuran:”Dhe kur i premtuam Musait (ti japim Teuratin) për dyzet netë, ju adhuruat viçin, duke qenë të padrejtë. Më pas ju falëm me qëllim që të falenderoni.” (Bekare 50-51) Pra gjynahu që kishin bërë, kishte nevojë për faljen e Zotit.


“Me të vërtetë që ata që lanë (fushën e betejës) atë ditë kur u takuan dy ushtritë, ishte shejtani ai që i shtyu për shkak të gjynaheve që kishin bërë, por Allahu ua fali atyre gabimin.” (Al Imran 155)


Gjynahet e mëdhaja dhe telashet në të cilat e ke futur veten, kanë nevojë për emrin e Zotit, El-afuv-vu që t’i falë dhe t’i fshijë përgjithmonë.


Edhe nëse je konsumues droge apo alkoli, edhe nëse ke kryer imoralitet… nëse pendohesh, e lut Zotit të të falë, përkushtohesh, thua shpesh:”O Zot ti je Mëkatfalës, e pëlqen faljen, prandaj na fal neve!” të jesh i sigurtë se Zoti t’i fal këto gjynahe, madje i fshin përgjithmonë nga regjistri i veprave, sikur të mos ekzistonin fare.


Thotë Zoti në Kuran:”çfarëdo e keqe që mund t’ju godasë, ajo është pasojë e veprave tuaja (të këqija), e për shumë të tjera Ai u falë.” (Esh-shura 30)


Një e veçantë tjetër e Natës së Kadrit, është se ajo është nata në të cilën caktohen të mirat dhe fatkeqësitë që do i ndodhin secilit prej nesh, për një vit. Sa gjë e bukur është që në natën që zbulohet për melekët, caktimi i atyre që do të ndodhin në tokë për një vit, të të falen dhe të të fshihen gjynahet e kaluara!


Falja dhe fshirja e gjynaheve të robërve të Zotit, përveçse bëhet nga dashuria e Zotit për njerëzit, bëhet dhe


për një shkak tjetër të rëndësishëm. Duke ditur që njeriu është përgjegjës për mbarëvajtjen e rregullit në tokë, ai ka nevojë për ripërtëritje të besimit, energjive dhe lidhjeve të tij me Zotin. Një njeri që jeton vetëm me gjynahe, është një njeri i lodhur dhe i pa aftë për të kryer këtë rol. Nata e Kadrit është një natë në të cilën umeti musliman, përtërin energjitë e tij për vitin e ardhshëm.


Duke u lutur:” O Zot ti je Mëkatfalës, e pëlqen faljen, prandaj na fal neve!” ti nuk lutesh vetëm për veten tënde, por lutesh për të gjithë umetin musliman.


Tani le të përmendim disa hadithe kudsij, që flasin mbi faljen e Zotit:


“Çdo ditë deti i kërkon leje Zotit duke i thënë: O Zot, më lejo që ta përmbys njeriun pasi ai ushqehet nga furnizimi Yt dhe falenderon dikë tjetër. Qiejt i thonë: O Zot na lejo që ta shkatërrojmë njeriun, pasi ai ushqehet me furnizimin Tënd dhe falenderon dikë tjetër. Toka i thotë: O Zot, me lejo që ta përpij njeriun pasi ai ushqehet me furnizimin Tënd dhe falenderon dikë tjetër. Por Zoti u përgjigjet: I lini, pasi dhe ju nëse do i kishit krijuar do ti mëshironit.”

Në një hadith tjetër thuhet:” Kur një rob gjynahqar ngre duart drejt qiellit duke thënë: O Zot, melekët e fshehin zërin e tij. Njeriu e përsërit përsëri dhe melekët ia fshehin përsëri zërin atij... Në herën e katërt, Zoti do thotë: Deri kur do e fshihni zërin e robit Tim? Të përgjigjem o robi Im, Të përgjigjem o robi Im, Të përgjigjem o robi Im.”


“ O biri i Ademit, të krijova me dorën Time dhe të dhashë nga mirësitë e Mia, kurse ti kundërshton urdhërat e Mia dhe nuk më bindesh?! Nëse do të kthehesh nga Unë do të të pranoj. Ku do të gjesh zot si Unë, mëshirues dhe mëshirëbërës?”

“ O robi im, të nxorra në jetë nga asgjëja. Të pajisa më shikim, dëgjim, zemër dhe mendje. O robi im, Unë të mbuloj (gjynahet) kurse ty nuk të vjen turp prej Meje?! Robi Im, Unë të kujtoj, kurse ti më ke harruar?! Mua më vjen turp prej teje, kurse ty nuk të vjen turp prej Meje. Kush është më bujar se Unë? Kush është ai që ka trokitur në derën Time dhe nuk ia kam hapur? Kush më ka kërkuar dhe nuk i kam dhënë? A koprac jam Unë që njeriu tregohet koprac ndaj Meje?”

Shkoi një njeri tek profeti Muhamed a.s dhe i tha:”O i dërguar i Zotit, unë kam shumë gjynahe. Nëse pendohem dhe i kërkoj falje Zotit, a mundet që të mi falë ato?” Profeti a.s iu përgjigj:”Po!” Burri e pyeti përsëri:”O i dërguar i Zotit, a i fal edhe pabesitë dhe poshtërsitë e mia?!” Profeti a.s iu përgjigj:”Ai i fal edhe pabesitë dhe poshtërsitë e tua!” I habitur, burri e pyeti përsëri:”O i dërguar i Zotit, edhe pabesitë dhe poshtërsitë e mia?!” Profeti a.s iu përgjigj përsëri:”Ai i fal edhe pabesitë dhe poshtërsitë e tua!” Duke u larguar, burri qante dhe thoshte:”Zoti është më i madhi. Ai fal pabesitë dhe poshtërsitë e mia!”


Shkoi një beduin tek profeti a.s dhe e pyeti: “O i dërguar i Allahut, kush do u kërkojë llogari njerëzve ditën e kijametit?” Profeti a.s ia ktheu: “Zoti”. “Vetë Zoti?” – e pyeti përsëri beduini. “Vetë Zoti” –iu përgjigj profeti a.s. Beduini buzëqeshi kur e dëgjoi këtë. Profeti a.s e pyeti: “Përse buzëqesh o vëlla?” Ai ia ktheu: “O i dërguar i Allahut, Bujari kur ka në dorë diçka fal, dhe kur kërkon llogari përsëri të fal.” Profeti a.s i tha: “Ashtu është, nuk ka kush të jetë më bujar se Allahu.”


Nga falja e Zotit, është se Ditën e Kijametit, do të vijnë fëmijët dhe foshnjat që kanë vdekur të vegjël dhe do u thuhet që të shkojnë në xhenet. Por ata do të refuzojnë që të hyjnë në xhenet pa prindërit e tyre. Atëherë, Zoti do i falë prindërit e tyre dhe do të urdhërojë që të bashkohen dhe të hyjnë në xhenet së bashku. Padyshim që ne qajmë dhe ndjejmë dhimbje kur na vdes një fëmijë, por Zoti këtë dhimbje na e kompenson me faljen dhe mëshirën e Tij Ditën e Kijametit.


Një falje e veçantë do të jetë dhe për umetin musliman, Ditën e Kijametit. Thotë profeti a.s:”Më janë paraqitur kombet që do të vijnë ditën e kijametit. Pashë profetë që kishin me vete vetëm një njeri. Pashë një profet tjetër që kishte vetëm dy burra pas. Pashë profetë të tjerë që me vete kishin një grup njerëzish. Më pas mu paraqit para syve dicka e zezë (koka njerëzish) shumë e madhe. Unë thashë:”Umeti im, umeti im.” Por dikush më tha:”Jo, ky është Musai me popullin e tij, por shiko në horizontin tjetër.” Pashë dhe gjeta njerëz më shumë. Atëherë më thanë:”Ky është umeti yt. Me ta janë 70.000 që do të hyjnë në xhenet pa llogari dhe pa u ndëshkuar.” Unë i kërkova Zotit që ti shtojë dhe Zoti i shtoi me çdo një mijë, 70.000 të tjerë.”


Një falje tjetër në Ditën e Kijametit, do të jetë dhe për ata njerëz që për shkak të gjynaheve, do të hyjnë në zjarr. Thotë profeti a.s:“ Do të hyjnë besimtarët në xhenet, por do të ketë njerëz nga umeti im që do të jenë në zjarr. Atëherë do të thërras: “O Zot, umeti im, umeti im.” Zoti do më thotë: “O Muhamed, shko dhe nxirr nga zjarri kë ka pasur besim sa një kokër elbi.” Do të shkoj, do i nxjerr dhe përsëri do të thërras: “O Zot, umeti im, umeti im.” Zoti do të më thotë: “O Muhamed, shko dhe nxirre nga zjarri kë ka pasur besim sa një thjerrëz.” Do të shkoj, do i nxjerr dhe përsëri do të shkoj poshtë Arshit dhe do të thërras: “O Zot, umeti im, umeti im.” Zoti do të më thotë: “O Muhamed shko dhe nxirr nga zjarri kë ka pasur sa një atom besim.” Do të shkoj dhe do të nxjerr shumë prej tyre, por do të mbeten dhe shumë prej umetit tim në zjarr të cilët nuk kanë pasur besim as sa një atom, por do më vijë zor që të shkoj dhe ti këkoj Zotit më shumë. Atëherë Zoti do të thotë: “Ndërmjetësuan profetët, ndërmjetësuan melekët, ndërmjetësoi i dashuri Im Muhamedi. Tani nuk ka mbetur veçse Mëshiruesi i mëshiruesve. I kam falur të gjithë ata që kanë mbetur në zjarr nga umeti i Muhamedit. “ Do vendosë Zoti dorën e tij në zjarr dhe do të nxjerrë kë ka mbetur aty nga umeti i Muhamedit, të cilët kanë thënë qoftë dhe një herë la ilahe il-la llah, muhamed resulu llah. Kur të dalin nga zjarri, do të dalin me trupin si qymyri. Do të lahen në një lum i cili quhet lumi i jetës dhe do të duken sikur mbijnë nga toka. Më pas do u thuhet: “Shkoni dhe hyni në xhenet.” Në ballin e tyre do të jetë e shkruar” Këta janë të shpëtuarit e Zotit nga zjarri”. Kur të hyjnë në xhenet, banorët e xhenetit do u thonë: “Këto janë xhehnemlinjtë që kanë dalë nga zjarri.” Por Zoti do u thotë: “Nuk janë xhehnemlinj, por janë të shpëtuarit e Mëshiruesit.”






v Si ta përjetojmë këtë emër në jetën tonë?


Këshilla dhe më e rëndësishme është; Fali njerëzit me qëllim që të të falë Zoti ty dhe të t’i fshijë gjynahet dhe të metat.


Ai njeri që i është bërë padrejtësi nga ortaku, le të falë! Ajo grua të cilën e ka shkurorëzuar burri pa të drejtë dhe është sjellë keq me të, le të falë!


Profeti a.s në një hadith thotë:“Dy njerëz nga umeti im, do të vijnë ditën e kijametit dhe do të gjunjëzohen para Arshit. Njëri prej tyre do thotë: “O Zot, merrma hakun nga ky që më ka bërë padrejtësi!” Zoti do i thotë tjetrit: “Jepja hakun!” Por ai do i përgjigjet: “O Zot, më janë mbaruar të mirat e mia.” Zoti do i thotë të parit: “I janë mbaruar të mirat.” “O Zot, - do i thotë i pari- merr nga të këqiat e mia dhe hidhja atij!” Por Zoti do i thotë: “A nuk do të dëshiroje diçka më të mirë?” “Çfarë është ajo o Zot?” – do pyesë ai. “Ngrije kokën dhe shiko!” – do i thotë Zoti. Do e ngrejë kokën dhe do të shohë një pallat prej diamanti dhe floriri, gjë që nuk kish parë të tillë më parë.


I habitur do e pyesë Zotin: “I kujt shehid është ky o Zot?” Zoti do i përgjigjet: “Është i atij që mundet ta paguajë çmimin e tij.” Njeriu do e pyesë: “Po kush mundet ta paguajë çmimin e tij o Zot?” “Ti “– do i thotë Zoti. “Po si o Zot-“ do e pyesë njeriu?


“Duke e falur vëllanë tënd”- do i përgjigjet Zoti. “E kam falur o Zot, e kam falur” – do të thotë njeriu.


Zoti do i thotë: “Merre vëllanë tënd dhe hyni së bashku në xhenet!”


Vajza e Ebu Bekrit dhe gruaja e profetit Muhamed a.s, u akuzua padrejtësisht për çështje nderi. Ai që ndikoi në përhapjen e kësaj akuze, ishte vetë djali i dajës së Aishes, Mustah ibn Esaseh. Ebu Bekri, i jepte Mustah ibn Esases një rrogë mujore, pasi ai rridhte nga një familje e varfër. Pasi u vërtetua pafajsia e Aishes, Ebu Bekri thotë:”Për Zotin, nuk do e ndihmoj më Mustah ibn Esasen. Ai nuk e merriton diçka të tillë.” Por atë ditë u shpall verseti i Kuranit që thotë:“Të mos betohen të pasurit nga mesi juaj, se nuk do t’u japin të afërmve, të varfërve dhe atyre që për hir të Zotit lanë vendlindjet e tyre. Por le t’i falin dhe t’a kalojnë këtë. A nuk dëshironi që Zoti t’ju falë dhe juve?” (Nur 22)


Ebu Bekri kur e dëgjoi këtë verset tha:”Sigurisht, unë dua të më falë Zoti” dhe vazhdoi ta ndihmojë Mustah.


Nëse je grindur me vëllanë, djalin e xhaxhait… harroji grindjet, zënkat dhe fjalët dhe natën e Kadrit, pajtohu me to. Mos prano të të zërë gjumi në këtë natë, pa folur me ata që nuk flisje më parë. Nëse ndodheni larg njëri-tjetrit dhe vizita është e pamundur, merre në telefon.


Natën e Kadrit, Umer ibnul Hattabi qëndroi në mes të njerëzve në xhami dhe u tha:”O njerëz! Në këtë Natë, unë i kam falur të gjithë ata që më kanë bërë padrejtësi dhe nuk do i mbaj inat askujt.” Më pas ngrinte duart lart dhe thoshte:”O Zot! Unë fala, tani më fal Ti mua!”


Fali në këtë Natë të madhe të gjithë ata që të kanë bërë padrejtësi o vëlla dhe o motër! Fali që të të falë Zoti dhe të fitosh xhenetin.


”O Zot Ti je Mëkatfalës, e pëlqen faljen, prandaj na fal neve!”

[ORIONI]

Titulli: EL-GAFURU (Gjithëfalësi)

Ky është një nga emrat që njerëzit dhe besimtarët përmendin më shpesh, pasi me këtë emër, ata i kërkojnë falje Zotit të tyre. Emri i Zotit El-Gafuru, në arabisht rrjedh nga folja “gafere” e cila nënkupton dikë që mbulon, fsheh dhe mbron. Shumë motra, përdorin një pëlhurë për të mbuluar balluket e flokëve dhe sipër saj vendosin shaminë. Pikërisht kjo pëlhurë në arabisht quhet “gifara” ngaqë mbulon dhe fsheh flokët e përparme. Kurse kur themi që Zoti është Gafur, nënkuptojmë që Ai t’i mbulon gjynahet në këtë botë dhe të ruan nga zjarri i xhehnemit në botën tjetër.


Kështu, shohim që fjala “Estagfirullah” nënkupton:”O Zot, unë jam fajtor dhe kam vepruar gjynahe. Prandaj të lutem mi mbulo dhe më ruaj nga skandali.”


Emri i Zotit El-Gafuru ka tre kuptime në terminologjinë fetare:


Ai që të mbulon gjynahet në këtë botë, Ai që na i mbulon në botën tjetër dhe Ai që na mbron nga zjarri i xhehnemit. Prandaj, ne kërkojmë prej Zotit që t’i mbulojë gjynahet tona në këtë botë. Ne i lutemi Atij që të na i mbulojë të metat tona dhe të familjeve tona dhe të na ruajë nga skandali. El-Gafuru nuk është vetëm për gjynahet. Ai është dhe për mbulimin e problemeve dhe vuajtjeve tua. Ai është dhe për të ruajtur nderin dhe prestigjin tënd dhe të familjes.


Për këtë, fjalët “estagfirullah” janë fjalë që profeti Muhamed a.s dhe profetët e parakaluar, i përsërisnin shpesh. Vetë Nuhu a.s thoshte: ” Unë u thashë: “Kërkoni falje Zotit tuaj, se Ai vërtet falë shumë” (Nuh 10)


Vetë Ibrahimi a.s teksa lutej thoshte: “Është Ai që më krijoi, dhe është Ai që më udhëzon. Është Ai që më ushqen dhe më jep të pijë. Dhe kur sëmurem është Ai që më shëron. Që ma merr jetën dhe më ngjall. Është Ai tek i cili kam shpresë se do t’i m’i falë mëkatet e mia në Ditën e Gjykimit.” (Shuara 78-82)


Ibrahimi a.s i kushton rëndësi faljes së gjynaheve, njëlloj si sigurimit të ushqimit dhe ujit.


Kurse profeti a.s çdo ditë thoshte 70 “Estagfirullah”.


Tregojnë shokët e tij:”Në një kuvend të vetëm, i numëronim profetit a.s mbi 70 istigfare dhe pendime” Teksa ulej dhe diskutonte me shokët e tij, profeti a.s herë fliste dhe herë heshte duke thënë: Estagfirullah. Herë të tjera, thoshte: Pendohem tek Ty o Zot!”


Ne kemi nevojë për emrin e Zotit El-Gafuru pasi jemi njerëz të dobët dhe kemi nevojë që Ai të na mbrojë dhe të na i mbulojë të metat.


Sureja Bekara përfundon me fjalët:”Na i shlyej mëkatet, na i mbulo të këqijat, na mëshiro. Ti je mbrojtësi ynë, na ndihmo kundër popullit pabesimtar” (Bekare 286)


El-Gafuru, të mbulon në këtë botë, të mbulon në botën tjetër dhe të mbron nga zjarri i xhehnemit. Ai të mbulon në këtë botë, me qëllim që ta kuptosh se do të të mbulojë dhe në botën tjetër. Nëse Zoti do të të premtonte mbulim në botën tjetër, ti do e besoje, por nuk ndjehesh i qetë. Po të kthehesh në vite dhe të kujtosh sa herë të ka mbuluar, do i gjeje të shumta. A i kujton gjynahet e shumta, të cilat i mbajti të fshehta dhe nuk të ekspozoi para skandalit?


Falja dhe mbulimi i gjynaheve, është për ata që dëshiron vetë Zoti. Thotë Zoti në Kuran:”Zoti nuk e fal t’i shoqërohen rivalë dhe përveç kësaj fal dhe mbulon kë të dojë.” (Nisa 48) “Ai nuk pyetet për atë që vepron, kurse ata pyeten.” (Enbija 23)


Emri i Zotit El-Gafur është përmendur 91 herë në Kuran. “Ai tha: Zoti im më fal mua. Ai e fali, Ai është Falës (Gafur) dhe mëshirëplotë” (Kasas 16) Kurse emri Elgaffar është përmendur pesë herë. Thotë Zoti në Kuran:”dhe u thashë kërkoni Zotit falje, Ai është falës (gaffar)” (Nuh 10) “Unë jam falës (gaffar) për atë që beson udhëzohet...” (Taha 82) Kurse emri Gagir përmendet vetëm një herë. “Falës (Gafir) i gjynahut dhe pranues i pendimit” (Gafir 3)


Dijetarët kanë dhënë shpjegimet e tyre në lidhje me ndryshimin mes tre emrave. Kështu për emrin Gafir, ata kanë thënë se është kur Zoti fal vetëm një gjynah të caktuar. Emri El-Gafur është kur gjynahet e tua janë të shumta, Ai t’i fal të gjitha me radhë. Kurse emrit Elgaffar, është për gjynahet e mëdha dhe të rënda.


Me këtë, sikur Zoti kërkon të na qetësojë se sado që të jenë gjynahet dhe të çfarëdo lloji, nëse kërkon falje, të falen dhe të mbulohen.


Që ti mbulohen të metat dhe të mos i shfaqen para njerëzve është diçka themelore për cilindo prej nesh. Secili prej nesh, kërkon ta ruajë dinjitetin para njerëzve, para gruas së tij, para fëmijëve, prindërve... Secili prej nesh kërkon që Ditën e Kijametit t’i mbulohen të metat dhe të mbrohet nga zjarri i xhehnemit.


Tregon Ebu Dherri:”Dola një natë me profetin a.s në shkretëtirë. Pasi ecëm për disa çaste, ai më tha:”Më


prit këtu derisa të kthehem!” Pasi u vonua pak ai u kthye. Teksa kthehej, dëgjoja zërin e tij të thotë:”Edhe nëse


vjedh dhe kryen imoralitet!?” Më pas heshti dhe përsëri tha:” Edhe nëse vjedh dhe kryen imoralitet!?” Përsëri heshti pak dhe përsëri pyeti:” Edhe nëse vjedh dhe kryen imoralitet dhe konsumon alkol!?” Pasi u kthye i thashë:”U vonove o i dërguar i Zotit dhe teksa ktheheshe të dëgjova të pyesje:” Edhe nëse vjedh dhe kryen imoralitet!?” Profeti a.s i tha:”Më erdhi Xhibrili a.s dhe më tha:”Përgozoje umetin tënd se Zoti do ua falë të gjithë gjynahet.” Unë e pyeta:” Edhe nëse vjedh dhe kryen imoralitet!?” Xhibrili a.s më tha:” Edhe nëse vjedh dhe kryen imoralitet.” Unë e pyeta përsëri:” Edhe nëse vjedh dhe kryen imoralitet?!” Dhe për të dytën herë dhe ai më tha:” Edhe nëse vjedh dhe kryen imoralitet.” Edhe për të tretën herë kur e pyeta, më tha:” Edhe nëse vjedh dhe kryen imoralitet dhe konsumon alkol. Kush del para Zotit pa i shoqëruar shok Atij, i falen të gjitha gjynahet.”


Në një hadith Kudsij, Zoti thotë: “ O biri i Ademit, përderisa më lutesh dhe shpreson tek Unë, do t’i fal gjithçka që ke bërë pa problem. O biri Ademit, nëse gjynahet e tua arrijnë deri në kulmin e qiellit, dhe ti më kërkon falje Unë do të t’i fal. O biri i Ademit, nëse gjynahet e tua do të jenë sa vetë toka, do të sjell sa vetë toka mëshirë, nëse nuk më ke vënë shok.”


Në një hadith tjetër profeti (a.s) thotë: “ Një njeri bëri një gjynah dhe tha: O Zot, unë bëra një gjynah, prandaj ma fal mua atë. Zoti i thotë: E kuptoi robi Im që ka një Zot i cili i fal gjynahet dhe ndëshkon për ta, ia kam falur robit Tim. Më pas bëri një gjynah tjetër dhe tha: O Zot, unë bëra një gjynah, prandaj më fal. Zoti i thotë përsëri: E kuptoi robi Im që ka një Zot i cili i fal gjynahet dhe ndëshkon për ta, ia kam falur robit Tim. Më pas bëri një gjynah tjetër dhe tha: O Zot, unë bëra një gjynah, prandaj më fal. Zoti përseri tha: E kuptoi robi Im që ka një Zot i cili i fal gjynahet dhe ndëshkon për ta, ia kam falur robit Tim, le të veprojë ç’të dojë robi Im përderisa më kërkon falje dhe pendohet.”


Ne kemi nevojë që Zoti të na i mbulojë gjynahet dhe të na falë. Nëse nuk do na mbuloheshin gjynahet dhe të metat tona, do të ishte skandal për secilin prej nesh.


Falja dhe mëshira e Zotit është dhe për jobesimtarët. Thotë Zoti në Kuran:” Thuaju atyre që nuk besuan, nëse heqin dorë (nga rruga e tyre e gabuar dhe besojnë) do t’u falet e kaluara” (Enfal 38) Kur e dëgjuan shokët e profetit a.s këtë ajet, u gëzuan shumë. Kjo, pasi nëse Zoti këtë thirrje ua bën jobesimtarëve, për besimtarët do të jetë më e lehtë që ta fitojnë faljen e Zotit.


Madje jo vetëm për jobesimarët, por edhe për ata që kanë luftuar kundër profetit a.s dhe muslimanëve dhe kanë rënë robër në duart e tyre. Thotë Zoti në Kuran:”O profet! Thuaju robërve që keni marrë, nëse Zoti konstaton ndonjë të mirë në zemrat tuaja, do u japë më të mira se ato që u janë marrë dhe do u falë.” (Enfal 70)


Po të shohësh me vëmendje në Kuran, do të gjejmë se sa herë që përmendet falja e Zotit, përmenden dhe gjynahet e mëdhaja. Një e veçantë tjerër, është se vetë Zoti na bën thirrje për të na falur. Thotë Zoti në Kuran:”thanë të dërguarit e tyre: A ka dyshim në Zotin që është krijuesi i qiejve dhe tokës. Ai u fton që t’ju falë gjynahet tuaja” (Ibrahim 10)


Ajeti:”falës i gjynahit, pranues i pendimit, me ndëshkim të ashpër.” (Gafir 3) në pamje të parë sikur të frikëson, pasi përmend ndëshkimin e Zotit. Por në fakt është e kundërta. Ti mund t’i thuash dikujt: Të kam falur ngaqë nuk kam ç’të të bëj se jam i dobët. Kurse Zoti në ajetin e mësipërm është i aftë të hakmerret dhe të të ndëshkojë, megjithatë Ai të fal dhe të mëshiron.


Profeti a.s u tha banorëve të Mekes të cilët e kishin keqtrajtuar, fyer, sharë...:”Shkoni se jeni të lirë!” dhe këtë ua tha në çastet kur i kishte në dorë dhe kishte mundësi të hakmerrej.


Nëse ti o vëlla dhe o motër i kërkon falje El-Gafurit, jo vetëm që të fal dhe t’i mbulon të metat në këtë botë dhe në tjetrën duke të ruajtur nga zjarri i xhehnemit, por dhe të shpërblen dhe të nderon.


Thotë profeti a.s në një hadith:"Kush i lutet Zotit që ta falë (bën istigfar) në mënyrë të vazhdueshme, Zoti do t’i japë zgjidhje për çdo hall, do t’ia largojë gjërat që e proekupojnë dhe do ta furnizojë nga nuk e pret."


Shkoi një njeri tek Hasan Elbasri dhe i tha:”O imam i nderuar, gruaja ime është sterile dhe nuk lind. Çfarë duhet të bëj që Zoti të më dhurojë një fëmijë?” Hasani i tha:”Shtoji istigfaret!” Pasi u largua ky, një tjetër i tha:”O imam, shi nuk po bie dhe toka është tharë. Çfarë duhet të bëjmë?” Hasani dhe atij iu përgjigj:”Shtoji istigfaret!” Më pas i erdhi një i tretë dhe i tha:”O imam, burimet e jetesës më janë pakësuar, çfarë duhet të bëj?” Hasani i tha dhe këtij:”Shtoji istigfaret!” Një nga të pranishmit i tha:”O imam i nderuar. A një përgjigje për të gjithë?!” Imam Hasani ia ktheu:”Jo për Zotin. Por a nuk e ke dëgjuar ajetin:”Kërkoni falje Zotit tuaj (thoni “estagfirullah”), se Ai vërtet fal shumë. Ai ju lëshon nga qielli shi me bollëk. Ju shumon pasurinë dhe fëmijët. Ju bën që të keni kopshte me lumenj.” (Nuh, 10)


Nëse do e ndjesh siç duhet emrin El-Gafur, marrëdhëniet dhe lidhjet e tua me Zotin do të ishin shumë të forta. Kjo, pasi secili prej nesh ka të meta dhe gjynahe të cilat kërkon të mbahen të fshehta mes tij dhe Zotit. Ka


dashur vetë Zoti i Madhëruar që shumë nga gjynahet tona të mos merren vesh. Ai i mbulon ato dhe i ruan të fshehta mes Tij dhe njeriut. Nëse do të dëshironte Zoti të kundërtën, që gjynahet të kuptoheshin nga të gjithë, mund të caktonte një aromë të keqe për çdo gjynah. Për Zotin nëse gjynahet tona do të kishin erë, nuk do të mund t’i afroheshim njëri-tjetrit.


Për shkak se mes çifutëve u përhapën gjynahe nga më të rëndat, Zoti i ndëshkoi. Çdo kush që vepronte një gjynah, të nesërmen e gjente të shkruar në derën e shtëpisë së tij:”Filani ka vepruar këtë gjynah.”


A e kupton sa e rëndë është që i gjithë pallati ku jeton, të lexojë mbi derën tënde çfarë gjynahi ke vepruar një natë më parë?! Vallë sa vite ke vazhduar me gjynahe dhe Zoti i Madhëruar t’i ka mbuluar?


El-Gafuru nuk është vetëm për gjynahet, por dhe për të mirat. Ai e ka fshehur natën e kadrit, me qëllim që besimtarët ta kërkojnë me adhurim dhe përkushtim në dhjetë ditët e fundit. Ai e ka mbajtur të fshehtë orën në të cilën pranon lutjen ditën e xhuma. Ai e ka mbajtur të fshehtë emrin e Tij më të madh, me të cilin po të lutet i pranon lutjet. Kjo me qëllim që ta lusim me të gjithë emrat. Ai i ka bërë të fshehtë dhe të padukshëm mikrobet dhe viruset. Nëse do të ishin të dukshëm, nuk do të mund të pinim as dhe një gotë ujë. Ai e ka mbajtur të fshehtë çastin kur do të vdesim, me qëllim që të jemi të përgatitur gjatë gjithë jetës.


Dita e Kijametit do të jetë e vështirë, pasi në këtë ditë të gjithë sekretet tona do të tregohen para të gjithë njerëzve. Ato do i dëgjojnë prindërit e tu, gruaja dhe fëmijët, komshinjtë dhe vetë profeti a.s. “Ne e kopjonim atë që vepronit” (Xhathije 29) Ashtu siç i kemi vepruar këto gjynahe, ashtu do të paraqiten para Zotit, me foto dhe me zë. Ato do të shihen nga të gjithë, jo thjesht të tregohen. Problemi dhe halli këtë ditë, nuk është se do të hysh në zjarr, por është dhe skandali që gjynahet e tua do të tregohen para profetit Muhamed a.s dhe para të gjithë njerëzve. Do të ketë njerëz të cilëve do u bjerë mishi i fytyrës përtokë nga turpi. Ata do të kërkojnë që të dërgohen në zjarr direkt dhe të mos u tregohen gjynahet para njerëzve.


Por nëse emrin Elgaffar e ke përjetuar në këtë botë, do të ketë lehtësira për ty. Zoti do të të thotë:“ Robi Im, afrohu! Dhe lëshon një perde (që mos dëgjojnë njerëzit tjerë). Më pas i thotë: A e mban mend filan gjynah? Po atë tjetrin? Derisa të mendojë njeriu se është i humbur. Atëherë Zoti do i thotë: O Robi im, Unë ti mbulova këto gjynahe në dynja dhe Unë ti fal ato tani. Shko o robi Im, pasi nuk do të të poshtëroj para krijesave.”


Elgaffar i mbulon gjynahet tona dhe nuk na poshtëron as në këtë botë dhe as në botën tjetër. Ai i mbulon gjithmonë gjynahet e para. Këtë e dinte mirë Umer ibnul Hattabi. Kur i dërguan një të ri që kishte vjedhur, ai filloi t’i betohej se ishte hera e pare që vidhte. Umeri iu përgjigj:”Gënjen! Pasi Zoti nuk e poshtëron robin e Tij që në herën e parë.” Pasi hetuan, panë që ishte hera e tetë që ai vidhte.






v Të gjithëve u falen dhe u mbulohen të metat, përveç atyre që i veprojnë hapurazi.


Thotë profeti a.s:”Të gjithë umetit tim do u falen gjynahet, përveç atyre që i veprojnë hapurazi.” Shokët e tij e pyetën:”Si është kjo o i dërguar i Zotit?” Ai u tha:”Ka njerëz që veprojnë gjynahe natën dhe Zoti ua mbulon. Me t’u gdhirë të nesërmen, u tregon të tjerëve se ç’ka vepruar një natë më parë.”


Për shkak se Zoti i Madhëruar e pëlqen që t’i mbulojë të metat e njerëzve, Ai ka caktuar katër dëshmitarë për dikë që duhet të ndëshkohet për imoralitet. Që të akuzosh dikë për imoralitet, duhet të kesh katër dëshmitarë që ta kenë parë duke vepruar këtë vepër. Diçka e tillë është e pamundur, veçse nëse imoraliteti do të kryehej hapurazi. Me këtë, sikur ndëshkimi që Islami jep për imoralistët nuk është vetëm për veprën që kryejnë, por për atë që e veprojnë hapurazi në publik, saqë e shohin katër veta.


Një herë tjetër vajtën katër dëshmitarë dhe pasi dëshmuan për dikë që e kishin parë në imoralitet, njëri prej tyre tha që mu duk si burri i saj. Atëherë Umeri, i ndëshkoi tre të tjerët me 80 goditje.


Islami e dënon përhapjen e sekreteve dhe ndërhyrjen në jetën private të njerëzve. Islami e dënon atë që mediat veprojnë duke përhapur skandalet dhe jetën private të personave të ndryshëm.


“ata që duan të përhapet e keqja mes atyre që besuan, do të kenë ndëshkim të dhimbshën në këtë botë dhe në ahiret. Zoti din dhe ju nuk dini.” (Nur 19)


Kurse një herë tjetër, vetë Umeri i pa dy veta në imoralitet. Menjëherë i mblodhi njerëzit dhe u tha:”O njerëz, i pashë me sytë e mi dhe i dëgjova me veshët e mi.” Ali ibnu Ebi Talib e pyeti:”O prijës i besimtarëve, a ke katër dëshmitarë?” Umeri i tha:”O Ali, i pashë me sytë e mi dhe i dëgjova me veshët e mi.” Por Aliu i tha përsëri:”O prijës i besimtarëve, nëse do ua shqiptosh emrat, do të ndëshkohesh me 80 goditje.”


Thotë profeti Muhamed a.s:”Zotit i vjen turp dhe e pëlqen të mbuluarit. Nëse dikush prej jush lahet, le të mbulohet.”


Në një hadith tjetër, profeti a.s thotë:”Dy lloj njerëzish nga umeti im, nuk do të hyjnë në xhenet dhe nuk e


shijojnë aromën e xhenetit, megjithëse aroma e tij, ndihet 500 vite larg.” Të pranishmit e pyetën:”Kush janë këta o i dërguar i Zotit?” Ai u përgjigj:”Janë gra të veshura lakuriq, kanë devijuar vetë dhe devijojnë dhe të tjerët, me kokat si gunga e devesë.”


Kjo pasi këto bëhen hapurazi dhe çojnë në shthurrjen e të gjithë shoqërisë. Nëse nuk ke veshur hixhabin, të paktën mos u vish me të shkurtëra, të ngushta dhe të tejdukshme. Mos shko në plazh o motër, se kështu e zemëron Zotin!






v Çfarë duhet të bëj të siguroj faljen dhe mbulimin e gjynaheve në këtë botë dhe në botën tjetër?


Nëse dëshiron të ruhesh nga skandali në këtë botë, në botën tjetër dhe të mbrohesh nga zjarri i xhehnemit, shkoji Zotit me shumë vepra të mira të mëdha.


Profeti a.s vendosi që ta marrë Meken pa luftë dhe lajmin e hyrjes në Meke e mbajti të fshehtë. Por një nga shokët e profetit a.s Hatib ibnu Ebi Beltea, u dërgoi fjalë kurejshëve mbi atë që kërkonte të bëjë profeti a.s.


Hatib ibnu Ebi Beltea, u dërgoi një letër kurejshëve, ku u tregonte që profeti (a.s) dhe muslimanët po nisen për të sulmuar Meken. Në letër shkruante:“Nga Hatib ibnu Ebi Beltea, drejtuar Ebu Sufjanit, të parit të kurejshëve. I dërguari i Zotit, po përgatit ushtrinë për t’ju sulmuar.”


Letrën ia jep një gruaje të cilën e këshillon ta fshehë mirë dhe t’ia dërgojë letrën Ebu Sufjanit.


Në këto çaste zbret Xhibrili (a.s), dhe i tregon profetit (a.s) për atë që kishte bërë Hatib ibnu Ebi Beltea. Xhibrili (a.s) nuk zbriste vetëm kur mesazhi hyjnor ose profeti (a.s) ishte në rrezik. Në këtë rast, nëse kurejshët do e merrnin vesh, do të përgatiteshin për luftë. Kurse profeti (a.s) përpiqej që në Meke të hynte paqësisht dhe jo me luftë.


Menjëherë profeti (a.s) dërgon Aliun dhe Zubejrin që të vihen pas gruas dhe t’i marrin letrën. Pasi e arrijnë, ia marrin letrën dhe ia dërgojnë profetit a.s. Aliu e hapi letrën dhe e lexoi. Profeti (a.s) e morri letrën në dorë dhe iu drejtua Hatib:”Çfarë është kjo o Hatib?”


Umeri nxorri shpatën dhe i tha profetit (a.s):”O i dërguar i Zotit, më lejo t’ia këpus kokën këtij hipokriti!”


Por profeti (a.s) ia ktheu:”Lëre o Umer, mbase Zoti u ka thënë atyre që morrën pjesë në betejën e Bedrit: Veproni ç’të doni se ua kam falur!” Hatib ibnu Ebi Beltea kishte një llogari veprash të mira, të cilat ndërmjetësuan në këtë moment të vështirë për të dhe iu fal gabimi.


Profeti (a.s) e kuptoi që një veprim i tillë prej Hatibit, ishte si rezultat i dobësimit të besimit dhe me qëllim që të sigurojë një farë mbrojtjeje për gruan dhe fëmijët e tij në Meke.


Në shumë vende, të përhapësh sekretet konsiderohet tradhëti e madhe dhe personi ndëshkohet me vrasje. Por profeti Muhamed a.s e pa këtë çështje nga një këndvështrim tjetër. Ai e dinte se nga cilësitë e Zotit është falja dhe mbulimi i të metave. Profeti a.s e vlerësoi pjesëmarrjen e Hatib ibn Ebi Beltea në Bedr.


Nëse ke gjynahe dhe të meta shumë o vëlla dhe o motër, bëj diçka të madhe për islamin, fenë e Zotit. Ditën e Kijametit, kur të dalësh para Zotit, thuaji: Këtë e kam bërë për fenë Tënde o Zot.


Nëse ke një llogari bankare prej miliona dollarëve, nuk e ke problem nëse humbet në tregëti disa mijëra dollarë. Kurse një tjetër që humbet në tregëti mijëra dollarë dhe nuk ka llogari bankare të hapur, ky me të vërtetë që është i falimentuar.


Veprat e mira, ndërmjetësojnë tek Zoti për të metat e njeriut. Shkoji Zotit me të mira të shumta, shkoji me lexim Kurani, rrjedhje lotësh nga dashuria për Të, folu të tjerëve rreth Zotit...shtoje llogarinë e punëve të mira.


Ibnu Tejmije thotë që Musai a.s gaboi në disa raste. Ai vrau një njeri, hodhi përdhe fletët të cilat ia kishte shkruar Zoti dhe përmbanin udhëzim, kapi vëllanë e tij profet për mjekre dhe e tërhiqte me inat... Megjithatë Zoti e donte, e nderonte dhe i fliste pa ndërmjetës, si asnjë profeti tjetër. Kjo pasi ai kishte qëndruar para faraonit dhe i kishte folur për Zotin. Kështu, të metat dhe gabimet ishin si një qime e zezë në kurrizin e një demi të bardhë. Kurse Junus ibn Metta, e zermëroi Zotin një herë dhe Ai e ndëshkoi në barkun e balenës. Kjo, pasi Junusi a.s nuk kishte të njëjtën llogari të mirash, si Musai a.s. Dhe ajo që e nxorri Junusin a.s nga barku i balenës, ishin ato pak të mira që kishte vepruar më parë.


Kur Uthman ibnu Affani morri përsipër të përgatisë një ushtri me mjetet që i nevojiteshin, profeti a.s tha:”Asgjë nuk e dëmton Uthmanin pas kësaj dite!” Sido që të jenë gjynahet e Uthmani, do i falen për shkak të këtij qëndrimi burrëror.


Nëse kërkon të të falë dhe të t’i mbulojë të metat, vepro diçka të madhe për hatër të Zotit. Një vepër e tillë mund të jetë hixhabi për ty o motër. Mund të jetë kontributi për hapjen e një strehe jetimësh. Mund të


jetë një edukim i mirë për fëmijët e tu. Mund të jetë udhëzimi i njerëzve në rrugën e Zotit.






v Si ta përjetojmë emrin Elgaffar në jetën tonë?


Vepro vepra të mëdha dhe të mira.


Kërko falje sa më shumë, duke thënë:”estafirullah”


Mbuloji të metat e njerëzve të tjerë, me qëllim që Zoti të mbulojë ato të tuat. Thotë profeti a.s:”Kush ia mbulon të metat një muslimani, Zoti do ia mbulojë atij Ditën e Kijametit.”


“Kush ia mbulon të metat një muslimani, Zoti ia mbulon atij në dynja dhe në ahiret.”


Nëse dikush gabon në punë, mos shko ta ankosh tek drejtori. Nëse ke kërkuar dorën e një vajze, u fejove dhe më pas e prishe fejesën, mos ua trego njerëzve të tjerë shkakun e prishjes së fejesës. Mos ia trego të metat që gjete tek ajo vajzë, mos e përball me skandalin. Nëse të pyesin njerëzit mbi shkakun, thuaj që nuk ishte fati yt.


Shohim sot që mediat dhe gazetarët kërkojnë lajme tërheqëse, duke bërë publike gjëra private dhe intime të njerëzve.


Thotë profeti Muhamed a.s:”Mos i lëndoni robët e Zotit, mos i përqeshni dhe mos i kërkoni të metat e tyre. Kush kërkon të metat e vëllaut të tij musliman, Zoti do të kërkojë të metat e tij, derisa ta poshtërojë qoftë dhe në mesin e shtëpisë.”


Shkoi një njeri tek profeti a.s dhe i tha:”O i dërguar i Zotit, kam parë filanin duke bërë imoralitet.” Profeti a.s ia ktheu:”A nuk e mbulove qoftë dhe me rrobën tënde?”


Islami është fe që e mbron privacinë e të tjerëve dhe nxit që jeta e tyre private dhe të metat e tyre të mbeten sekret. Kjo, pasi nëse do të përhapen në gjithë shoqërinë bisedat rreth imoralistëve, drogës, skandaleve... ajo që do të ndodhë është se shoqëria mësohet me fenomene të tilla dhe do të fillojnë t’i veprojnë.

[ORIONI]

Titulli: EL HADI (Udhëzuesi)

Kjo temë do të jetë rreth emrit të Zotit, El-Hadi (udhëzuesi), temë në të cilën do të përqendrohemi në pesë pika kryesore:


v Hyrja.


v Kuptimi i këtij emri.


v Llojet e udhëzimit.


v Si i udhëzon Zoti njerëzit dhe cilat janë mjetet që përdor?


v Si është rruga e udhëzimit? Cilat janë të veçantat e saj?


Si hyrje, do të bëjmë disa pyetje të rëndësishme rreth të cilave do të trajtohet dhe vetë kjo temë.


Çfarë do të thotë:”Na udhëzo në rrugën e drejtë!”? (Fatiha 5) Përse është quajtur rrugë e drejtë? Çfarë do të thotë ajeti:”Po kush është Zoti yt o Musa? Ai tha:”Zoti ynë është Ai që çdo gjëje i dha formën e saj dhe e udhëzoi.”? (Taha 50) Çfarë qëllimi kishte Musai a.s me këtë përgjigje? A ishte kjo një përgjigje që e bëri faraonin të mendojë?


A vetëm njeriut i përket udhëzimi, apo është diçka që ka të bëjë me të gjithë krijesat? Çfarë përgjigje i jep atij që thotë se Zoti nuk më ka udhëzuar? Nëse do të më kishte udhëzuar Zoti, unë do të falesha dhe agjëroja, por ja që nuk më ka udhëzuar.






v Kuptimi i emrit El-Hadi (Udhëzuesi). Udhëzimi (në arabisht) do të thotë orientimi i dikujt drejt rrugës


së drejtë dhe të mbarë me butësi dhe urtësi. Ky është kuptimi gjuhësor. Vetë arabët, fjalën “Hadin” e përdornin për udhërrëfyesin në shkretëtirë, pasi ai i udhëzonte në rrugën që duhej të ndiqnin për të arritur në destinacion.


Gjatë emigrimit të profetit a.s dhe Ebu Bekrit, të gjithë kurejshët u ishin vënë pas dhe kishin caktuar edhe shpërblime për ata që i sjellin të gjallë apo të vdekur. Gjatë udhëtimit, profeti a.s dhe Ebu Bekri takohen me një person që e njihte Ebu Bekrin, por nuk e njihte profetin a.s. Pasi u përshëndet me Ebu Bekrin, ai e pyeti:”Kush është ky?” Ebu Bekri po t’i tregonte që është profeti, ai do të shkonte të lajmëronte kurejshët dhe do i kapnin. Në të njëjtën kohë, Ebu Bekri nuk donte të gënjente, prandaj i tha:”Ky është një udhërrëfyes (Hadin) që më tregon rrugën.” Këtu, Ebu Bekri kishte si synim që më udhëzon në rrugën e Zotit dhe jo thjesht udhërrëfyes rrugësh.


Përderisa themi “udhëzim” kjo nënkupton që ka një rrugë për tu ndjekur. Thotë Zoti në Kuran:”Zoti thotë të vërtetën dhe Ai udhëzon në rrugë të drejtë” (Ahzab 4)


Kurse kuptimi fetar i emrit të Zotit El-Hadi, është: Ai që udhëzon të gjithë krijesat e Tij, në rrugën e vërtetë dhe të drejtë. Ai udhëzon gjallesat drejt rrugëve që u sigurojnë jetesën në këtë botë. Ai udhëzon peshqit, balenat, zogjtë, elefantët, milingonat në foletë e tyre, udhëzon bletën për të gjetur lulet dhe prodhuar mjaltin... Zoti udhëzon çdo gjallesë, për të kryer misionin e saj në këtë botë. Ai udhëzon gjallesat drejt sigurimit të jetesës dhe drejt gjërave që i interesojnë. Allahu është dhe Udhëzues i njerëzve, të cilët i udhëzon drejt rrugës së xhenetit.


Kjo teme përmban në vetvete tre mesazhe. Mesazhi i parë është për ata njerëz që jetojnë larg çdo lidhjeje me Zotin. Këta njerëz duhet ta dinë se Zoti që është Udhëzuesi i tyre i pret. Mesazhi i dytë është për njerëzit fetarë, të cilët mendojnë se i kanë shkëputur lidhjet me emrin e Zotit El-Hadi, që nga dita që kanë hyrë në xhami, falen, luten, agjërojnë... Thotë Zoti në Kuran:”dhe atyre që u udhëzuan, ne ua shtojmë udhëzimin” (Merjem 76) Lidhjet e tua me këtë emër, nuk përfundojnë ditën e parë që fillove të falesh.


Mesazhi i tretë është për të gjithë ata që duan dhe punojnë për llogari të El-Hadi, le t’i ftojnë të tjerët në rrugën e Tij me të butë dhe urtësi.


Udhëzimi është katër lloje:


1. Udhëzim i përgjithshëm për të gjithë gjallesat që janë mbi tokë. Zoti i Madhëruar i udhëzon


krijesat e Tij drejt burimeve të ushqimit, i udhëzon ato për të kryer siç duhet misionin e tyre. Ato udhëzohen instiktivisht nga Zoti i Madhëruar. Të gjthë krijesat, kanë pjesën e tyre në këtë udhëzim të përgjithshëm. “Është Ai i cili caktoi dhe udhëzoi” (A’la- 3)


Për ta kuptuar më mirë këtë, le ta ilustrojmë me shembuj. Shumë zogj shtegtarë, udhëtojnë nga Afrika e Jugut derisa arrijnë në Liban, duke përshkruar një distancë prej 17.000 km. Gjatë udhëtimit ata nuk devijojnë asnjë gradë. Studiuesit e shpendëve, kanë mbetur të mahnitur nga një fakt i tillë dhe nuk kanë ditur si ta shpjegojnë. Shpjegimi i vetëm i tyre ishte se zogjtë shtegtarë mund të përdorin diellin si udhërrëfyes. Por pas disa filmimeve, u pa se ato fluturonin dhe natën. Kjo i bëri të mendojnë se në trurin e tyre mund ndodhet një organ që luan rolin e radarit. Kështu vendosën që disa zogjve shtegtarë tu vendosin një aparat që lëshonte valë elektrike, me qëllim që të ndërhynin në radarin e brendshëm të tyre dhe t’u humbisnin drejtimin. Megjithatë zogjtë arritën në destinacionin e tyre. Gjuetarët e zogjve në Egjypt, presin çdo vit, në ditë të caktuara, zogjtë shtegtarë që vijnë nga Europa për në vendet e ngrohta.


”Zoti ynë është Ai që çdo gjëje i dha formën e saj dhe e udhëzoi.” (Taha 50)


Pas gjithë këtyre eksperimenteve, studiuesit e jetës së shpendëve nuk kanë gjetur një shpjegim sesi këto zogj përshkojnë mijëra kilometra, pa gabuar dhe devijuar, derisa arrijnë në destinacionin e duhur. Shpesh herë mos gjetja e një shpjegimi mbi shumë dukuri, është shpjegimi më i madh për madhështinë e Atij që krijoi universin.


Nëse Zoti i Madhëruar i udhëzon këto krijesa të dobëta për në destinacionin e tyre, a mund të imagjinohet që mos të të udhëzojë ty o njeri drejt lumturisë së përjetshme në xhenet?! A e shikon sa boshe janë fjalët e atij që thotë se nuk agjëroj, nuk falem, nuk besoj... ngaqë Zoti nuk më ka udhëzuar? Zoti që ka udhëzuar zogjtë dhe kafshët drejt burimit të jetesës, si mund të të neglizhojë ty o njeri që je më superiori në këtë univers?! A nuk është vetë Zoti i Madhëruar që u tha melekëve:”Unë do të caktoj në tokë një mëkëmbës” (Bekare 30) Si ka mundësi që beson se Zoti udhëzon kafshët dhe të neglizhon ty? Ajo që ndodh në të vërtetë, është se epshet dhe dashuria për materialen të kanë bërë të mos e vësh re udhëzimin e El-Hadi. Kështu problemi qëndron tek ti dhe jo se Zoti nuk të ka udhëzuar.


Një shkencëtar që përgatiste një studim rreth iriqit tregon:”Gjatë studimit, po ndiqja një iriq që po ushqehej me një gjarpër të ngordhur në një kopësht. Teksa vëzhgoja iriqin, pashë që ai vepronte gjëra të çuditshme. Pashë që sa herë që hante një pjesë të gjarprit, shkonte tek një pemë dhe hante disa gjethe të saj. Kjo më bëri kurioz dhe shkova preva pemën dhe e largova prej atje. Iriqi pasi hëngri një copë nga gjarpri, shkoi tek pema por nuk e gjeti aty. Për disa çaste ai ngordhi.”


Kush e udhëzoi iriqin drejt gjetheve të pemës dhe kush ia tregoi se pikërisht këto gjethe neutralizojnë helmin e gjarprit në trupin e iriqit?


Një shembull tjetër është dhe peshku salmon. Peshku salmon i lëshon vezët në moçalishte pranë grykëderdhjes së lumenjve në Amerikën veriore. Gjatë vitit të parë, ajo që kujdeset për peshqit e vegjël është nëna e tyre. Me të mbushur vitin, nëna e ngordh. Pas një viti, peshqit fillojnë një udhëtim të gjatë prej 3.200 km, drejt brigjeve Francës. Ky peshk kalon lum pas lumi në drejtim të kundërt të rrjedhës, duke përshkuar të njëjtën rrugë që nëna e tij pati përshkuar më parë. Kjo, pasi burimi i ushqimit të këtij peshku është pikërisht në këto brigje të Francës. ”Zoti ynë është Ai që çdo gjëje i dha formën e saj dhe e udhëzoi.” (Taha 50)


Kur përballet me vende të larta, peshku salmon kërcen tre katër metër për të vazhduar udhëtimin e tij. Kur vjen sezoni i shumimit, peshku salmon përsëri merr rrugën e kthimit për të vendosur vezët në të njëjtin vend ku lindi.


Një shembull tjetër tepër i veçantë dhe i njohur është dhe ai i bletës. Jo të gjithë bletët e një koshereje prodhojnë mjalt. Ata i kanë të ndara detyrat. Disa prej tyre kanë detyrë eksploruese për të gjetur vendet me nektar. Me të zbuluar vendin, këto bletë marrin disa kampione të nektarit dhe nisen përsëri në udhëtimin e kthimit. Ata e mbajnë mend shumë mirë distancën dhe rrugën e kthimit. Me të arritur në koshere, bleta fillon t’u japë bletëve të tjera nga nektari që ka sjellë. Jo vetëm kaq, por bleta eksploruese fillon të bëjë lëvizje të çuditshme, me të cilat u tregon bletëve rrugën për tek nektari që kishte zbuluar. Lëvizjet e krahëve të saj tregojnë mbi sasinë e nektarit që gjendet në lule, kurse dridhjet e trupit tregojnë rrugën dhe distancën që duhet të përshkojnë deri në destinacion.


Të gjithë këto shembuj që sollëm, janë me qëllim që të ndërgjegjësohesh ti o njeri. Janë me qëllim që të të thuhet se Ai që udhëzon këto kafshë për të prodhuar mjaltin me të cilin ushqehesh ti, është e pallogjikshme dhe e papranueshme që mos të të udhëzojë dhe ty drejt xhenetit dhe lumturisë së përjetshme!


Le të shohim tani udhëzimin e dytë dhe mënyrën se si na udhëzon neve.






2. Udhëzimi i dytë është udhëzimi drejt besimit. Ashtu siç ka bërë që kafshët të udhëzohen


drejt interesave dhe burimeve të jetesës, ashtu Zoti e ka vendosur besimin në natyrën e njeriut. Thotë Zoti në Kuranin famëlartë:“Përkujto kur Zoti Yt nxorri nga shpina e bijve të Ademit pasardhësit e tyre dhe i bëri dëshmues të vetes së tyre (duke u thënë):A nuk jam Zoti juaj? Ata thanë: Po, dëshmuam!” Të mos thoni në ditën e kijametit: “Ne nuk dinim gjë rreth kësaj” (Araf 172)


Ashtu siç ishte peshku salmon, bleta, iriqi... të udhëzuar nga Zoti për të gjetur ushqimin dhe destinacionin e përshtatshëm, ashtu Zoti të ka udhëzuar dhe ty o njeri drejt njohjes së Tij. Njohjen e Zotit dhe besimin në Të, Ai e ka vendosur në natyrën tënde. Thotë profeti a.s:”Kur Zoti e krijoi Ademin, ai e preku tek shpina e tij, prej ku dolën mostrat e të gjithë njerëzve deri ditën e kijametit.” Të gjithë shpirtrat tanë u paraqitën para Zotit, që ditën që u krijua Ademi a.s dhe pa u krijuar asnjë tjetër. Të gjithë ne dëshmuam mbi njohjen dhe besimin në Zot. Pikërisht për këtë, profeti Muhamed a.s thotë:”Çdo njeri që lind, lind me natyrë besimi të pastër. Janë prindërit ata që e edukojnë si hebre apo të krishter.”


Sa herë që gjatë jetës të merr malli për Zotin dhe dëshiron ta adhurosh, të ndodh për shkak të këtyre çasteve ku ke dëshmuar para Zotit mbi madhështinë dhe ekzistencën e Tij. Këto çaste janë të mbjella brenda vetes dhe qënies tënde. Ti mund të thuash se unë nuk e mbaj mend një moment të tillë, pasi je mësuar të dëgjosh dhe të shikosh vetëm me veshë dhe sy. Por çaste dhe një përjetim i tillë, ishte me shpirt dhe jo fizik.


Çdo moment që ndjen mall për Zotin, çdo pikë loti që rrjedh nga dashuria për Të, çdo fjalë “subhanalla” apo “elhamdulilah”, sa herë që thua me gojë dhe zemër “La ilahe ilallah”, sa herë dëshmon se nuk ka zot tjetër veç Allahut Fuqiplotë...dëshmon mbi këto çaste dhe dëshmon se besimi në Zotin e Madhëruar është diçka e ngulitur në qenien e secilit prej nesh.


Këtë dëshmi dhe premtim që Zoti ta morri ditën që u krijove si shpirt, vazhdon të pasqyrohet deri sa të vdesësh. Ashtu siç u shkri shpirti në trup, ashtu siç përhapet uji që pihet në të gjithë pjesët e trupit, ashtu është përhapur dhe shkrirë me trupin dhe shpirtin tënd besimi në Zot.


Thotë profeti a.s:”Ditën e Kijametit, do të sillet një njeri nga banorët e zjarrit, dhe do i thuhet:”Nëse do të kishe të mira sa të mirat e tokës, a do i jepje për të shpëtuar sot?” “Po” përgjigjet ai. Zoti i Madhëruar do i thotë:”Unë të kërkova diçka më të vogël se kaq, Ditën që të nxorra bashkë me pasardhësit e Ademit. Të kërkova të mos adhurosh kënd tjetër veç Meje, por ti nuk u binde.”


Udhëzimi për të besuar në një Zot, është prezent në veten tënde që ditën që lind. Bashkë me këtë udhëzim dhe këtë besim, njeriu lind dhe me një ndjenjë tjejtër; atë të dallimit të keqes nga e mira.


“Pasha njeriun dhe Atë që e krijoi! Dhe ia frymëzoi dallimin mes të mirës dhe të keqes.” (Shems 7-8)


Në çastin që të veprosh diçka të keqe, ndihesh ngushtë dhe të vjen turp. Kjo për shkak se Zoti të ka pajisur me këtë ndjenjë që ditën që të krijoi dhe të solli në këtë jetë.


“por njeriu është i ditur për veten e tij” (Kijame 14) Njeriu është shumë i ndjeshëm dhe e dallon menjëherë kur vepron diçka të keqe. Është njëlloj me një makinë të viteve të fundit, e cila për çdo defekt që mund t’i ndodhe, ndez një llampë të caktuar. Me të vepruar diçka të keqe, ndjen që të skuqet fytyra, djersin, zemra të rreh më shpejt... E kundërta, sa herë që vepron një vepër të mirë, qetësohesh, të çelet fytyra, buzëqesh dhe të gjithë njerëzit të pyesin përse je i gëzuar.


Dikush mund të pyesë: Përse unë nuk e ndjej diçka të tillë? Mua nuk më vjen turp kur veproj diçka të keqe dhe as nuk ndihem krenar kur veproj diçka të mirë.


Kjo i ngjan një rruge në shkretëtirë, të cilë ne kanë braktisur njerëzit dhe nuk kalojnë mbi të. Pas pak kohësh, rrugën e mbulojnë pluhuri dhe rëra, duke fshirë çdo shenjë të saj. E njëjta gjë ka ndodhur dhe me njerëz të tillë. Gjynahet e shumta e kanë mbuluar besimin në Zot.


Shohim shpesh herë që dijetarët tanë të nderuar nuk flasin shumë rreth ajetit:” :“Përkujto kur Zoti Yt nxorri nga shpina e bijve të Ademit pasardhësit e tyre dhe i bëri dëshmues të vetes së tyre (duke u thënë):A nuk jam Zoti juaj? Ata thanë: Po, dëshmuam!” Kjo pasi frikësohen se mos njerëzit nuk e keqkuptojnë ose nuk e përceptojnë dot. Por duke studiuar shembujt e krijesave që lartpërmendëm, të flasësh rreth këtij ajeti dhe ta kuptosh atë siç duhet është më e lehtë.






3. Udhëzimi për më shumë besim në Zotin. “dhe Zoti ua shton udhëzimin atyre që u


udhëzuan” (Merjem 76) “ata janë të rinj që besuan në Zot dhe Ne ua shtuam udhëzimin” (Kehf 13) “dhe ata që u udhëzuan, ua shtoi udhëzimin dhe ua dha devotshmërinë e tyre” (Muhamed 17)


4. Udhëzimi i katërt dhe i fundit, është udhëzimi për në xhenet. Teksa banorët e xhenetit do të


jenë duke hyrë në xhenet, do të thonë:”Falenderojmë Zotin që na udhëzoi drejt kësaj. Ne nuk do të mund të udhëzoheshim drejt kësaj, nëse nuk do na kishte udhëzuar Zoti.” (Araf 43)






v Si i udhëzon Zoti njerëzit dhe cilat janë mjetet që përdor?


Një nga mënyrat që përdor Zoti për udhëzimin e njeriut në rrugën e Tij, është pikërisht natyra besimtare të cilën e ka mbjellë në zemrën e secilit prej nesh. Është pikërisht ajo natyrë rreth të cilës folëm më sipër.


Një mjet tjetër me të cilën të udhëzon është dhe universi i cili në vetvete është një xhami dhe panair i cili të rrëfen mbi madhështinë dhe aftësitë e Atij që e krijoi. Shumë njerëz e mendojnë adhurimin e Zotit vetëm duke vajtur në xhami, por adhurim është dhe duke medituar dhe studiuar xhaminë e madhe, universin. Nëse xhamia ka kohë që mbyllet dhe nuk është e disponueshme për frekuentuesit e saj, xhamia e madhe në univers, nuk mbyllet kurrë. Ajo qëndron e hapur për të gjithë ata që duan të udhëzohen dhe të besojnë në Zotin që e krijoi.


Të gjithë krijesat në univers, janë të udhëzuara, përse të mos jesh i udhëzuar dhe ti o njeri? Thotë Zoti në Kuran:”Nuk ka gjë që nuk e madhëron Atë duke e falenderuar” (Isra 44)


“Zotin e madhëroi gjithçka në qiej dhe në tokë.” (Hadid 1)


Kushdo që studion dhe mediton rreth universit, patjetër që do të arrijë në besimin tek Zoti. Thotë Zoti në Kuran:”Thuaj shikoni ç’ka në qiej dhe në tokë, faktet nuk bëjnë dobi për një popull jobesimtar”(Junus 101)


Një mjet tjetër me të cilin Zoti udhëzon njerëzit është dhe libri i tij Kurani famëlartë. Thotë Zoti në Kuran:”Me të vërtetë që ky Kuran udhëzon drejt asaj që është më e mirë” (Isra 9) Kur xhindët dëgjuan të lexohej Kuran, thanë:”Ne kemi dëgjuar të lexohej një libër që u shpall pas Musait dhe udhëzon drejt të vërtetës dhe rrugës së drejtë” (Ahkaf 30)


Imagjino dikë që shkon të inspektojë një universitet dhe e gjen atë të mbushur me profesorë të kualifikuar, nxënës të zellshëm, disiplinë e lartë, pastërti, rregull dhe disiplinë... Patjetër që llogjika e tij e çon që ky universitet është nga më të mirët për tu arsimuar. Megjithatë, vetëm me kaq sa pa, ai nuk mund të kuptojë shumë hollësi të tjera dhe se kush është drejtori i këtij universiteti. Për këtë, atij duhet t’i ofrohet një broshurë e vogël me anë të të cilit njihet me metodat e universitetit, ligjet dhe rregulloret e tij, emrin e drejtorit...


E njëjta gjë është dhe me njerëzit dhe universin. Zoti na ka pajisur me mendje që duke studiuar universin dhe krijesat, të arrijmë në njohjen dhe në besimin në Zot. Por vetëm kaq nuk mjafton që të njohim ligjet dhe rregullat që ka caktuar Zoti. Për këtë duhet një broshurë, që të na udhëzojë drejt më së mirës. Atëherë vijnë librat e shenjtë të cilët Zoti ua shpalli profetëve të Tij.


Zoti ka dhe një mënyrë tjetër udhëzimi, me anë të thirrësve dhe fedashësve. Zoti e ka bërë obligim për të gjithë që të ftojmë në rrugën dhe udhëzimin e Tij. Shumë prej nesh, kemi dikë që ka qenë shkak për udhëzimin tonë. S’ka gjë më bukur dhe të vlefshme sesa të të zgjedhë Zoti për t’u treguar njerëzve rrugën e drejtë dhe të mbarë. A ka gjë më të bukur sesa të dalësh para Zotit Ditën e Kijametit dhe t’i thuash:”O Zot, unë kam bërë shumë gjynahe, por gjatë gjithë jetës kam punuar që njerëzit të të besojnë dhe të udhëzohen në rrugën Tënde.” Thotë Zoti në Kuran:”Kush është më fjalë mirë sesa ai që fton në rrugë të Zotit?” (Fussilet 33)


Thotë Ibnul Kajjim Elxheuzij:”Grada më e lartë e adhurimit të Zotit, është të ftosh dhe të udhëzosh të tjerët në rrugën e Zotit. Kjo pasi diçka e tillë është rruga e profetëve të cilët janë të dashurit e Zotit. Këtë gradë e kanë fituar ngaqë ftojnë të tjerët në rrugën e Zotit.”


Është e papranueshme dhe e pajustifikueshme për ata njerëz që thonë se Zoti nuk na ka udhëzuar. Çfarë duan më shumë se kaq? A nuk të ka pajisur me një natyre besimtare që para se të lindësh? A nuk ka dërguar profetë dhe njerëz të mirë që të të tregojnë të mirën nga e keqja?


Thotë profeti a.s:”Të udhëzosh një njeri në rrugë të Zotit, është më e mirë se kjo botë me të mirat e saj.”


Gjithçka që ndodhet në këtë botë, ndërtesa, makina, vila, rrugë, veshje, ushqime.... nuk është më e mirë sesa të bëhesh shkak që dikush të udhëzohet në rrugën e Zotit.


Në një hadith tjetër, profeti a.s thotë:”Ai që nxit për një të mirë, shpërblehet si vepruesi i saj.”


Një mënyrë me të cilën Zoti i udhëzon njerëzit në rrugën e Tij të drejtë, janë situata dhe ndodhi të ndryshme që u ndodhin. Po të dëgjosh historitë e secilit prej nesh që falemi, do të shohësh që gjithçka është udhëzim dhe mirësi prej Zotit. Sikur Zoti na ka udhëzuar me dorën e Tij.


Zoti të udhëzon ty o vëlla, por është e rëndësishme që të duash dhe të fillosh të pastrohesh nga gjynahet. Mos i lër gjynahet ta nxijnë jetën tënde. “por jo. Zemrat e tyre ishin nxirë me ato që vepruan” (Mutaffifin 14)


Shumë muslimanë e kishin të vështirë të besonin se Umer ibnul Hattabi mund të bëhej musliman, saqë një musliman pati thënë:”Për Zotin bëhet musliman gomari i fisit të tij dhe Umeri jo.”


Tregon vetë Umer ibnul Hattabi, pasi pranoi Islamin:”Kam pasur urrejtje të madhe për muslimanët dhe e torturoja shpesh herë skllaven time, pasi ishte muslimane. Unë e torturoja, por ajo vazhdonte e vendosur në besimin e saj. E lija të qetë, vetëm pasi lodhesha. Kur më shihte të lodhur, ajo më thoshte:”A nuk e shikon si të lodhi Zoti dhe më dha mua fuqi?!” Kjo bëri që të ndjej diçka në zemër.


Tregon përsëri Umeri:”Pata dëgjuar se profeti a.s lutet për mua me fjalët:”O Zot, përkrahe islamin me islamizimin e njërit nga dy Umerët (Umer ibnu Hisham dhe Umer ibnul Hattab). Edhe kjo bëri që të ndjej diçka në


zemër.


Një natë kërkova dikë që të pijmë alkol deri në mëngjes, por nuk gjeta asnjërin. Shkova në pijetore, por e gjeta të mbyllur. Nuk dija ku të shkoja dhe papritur dëgjova një zë të brendshëm që më thoshte:”Shko tek Qabeja dhe bëj tavaf!” Kur shkova tek Qabeja, gjeta profetin a.s duke u falur i vetëm. Shkova dhe qëndrova pas tij, pa më ndjerë, duke dashur të dëgjoj se çfarë thotë. Teksa ai lexonte pjesë nga Kurani, me vete thashë:”Ky duhet të jetë fallxhor.” Në atë çast dëgjova që profeti (a.s) po lexonte:”As fjalë të një fallxhori, të pakët jeni që kujtoheni” (El-hakka 42). Unë u çudita dhe u trondita nga kjo përgjigje, pasi profeti a.s nuk po më vështronte dhe nuk e dinte se unë po e ndjek. Me vete thashë:”Është poet atëherë.” Por profeti a.s lexoi ajetin tjetër:”As fjalë të një poeti nuk janë.” Atëherë pyeta veten:”Çfarë është atëherë?” dhe në çast e dëgjova të lexojë:”Është shpallje nga Zoti i botërave” (El-hakka 43). Kur dëgjova dhe këtë mu dridh trupi dhe filloi të më bëjë përshtypje më shumë Islami.


Abdullah ibn Mesudi kaloi një ditë pranë disa burrave të cilët po pinin alkol dhe njëri prej tyre u këndonte këngë. Ibnu Mesudi iu afrua njërit dhe i tha:”Sa zë i bukur nëse do të përdorej për leximin e Kuranit?!” Pasi Ibnu Mesudi u largua, ky burrë shkoi dhe i tha atij që këndonte:”A e dëgjove çfarë tha Ibnu Mesudi për ty?” “çfarë tha?” e pyeti ai. “Sa zë i bukur nëse do të përdorej për leximin e Kuranit?!” I prekur nga kjo fjalë tha:”Për Zotin kjo është një shenjë nga Zoti.” Menjëherë ai la kuvendin e tyre dhe iu vu pas Ibnu Mesudit. Me ta takuar, i tha:”A më lejon të vij pas teje dhe të më mësosh Kuranin?” “Po” ia ktheu Ibnu Mesudi. Ai e mësoi Kuranin dhe ua mësonte dhe të tjerëve më pas.


Në kohën e profetit a.s, vjen një njeri nga Jemeni për të kryer haxhin në Meke. Me të arritur, kurejshët i tregojnë se është një burrë që është pushtuar nga xhindët (për profetin a.s) dhe i thanë se nuk duhej t’i afrohej. Por ky burrë, ishte nga ata që merreshin me nxjerrjen e xhindëve dhe shpirtrave të këqinj nga njerëzit. Kështu ai vajti menjëherë tek profeti a.s dhe i tha:”çfarë të shqetëson o vëlla, se unë merrem me nxjerrjen e xhindëve?” Profeti a.s e kuptoi si qëndronte puna dhe i tha:”Më dëgjo se çfarë do të them!” dhe filloi të lexojë:”Me të vërtetë që falenderimi i takon Zotit. Atë e falenderojmë, Atij i kërkojmë ndihmë, falje dhe udhëzim. I kërkojmë Zotit të na mbrojë nga e keqja e vetes tonë dhe e keqja e punëve tona. Atë që e udhëzon Zoti, nuk ka kush ta largojë nga rruga e drejtë dhe atë që çon drejt humbjes, askush tjetër veçTij nuk mundet ta udhëzojë.”


Burri nga Jemeni i kërkoi profetit a.s që t’ia përsërisë dhe dy herë të tjera këto fjalë. Në fund i tha:”çfarë është kjo fe?” Profeti a.s i tha:”Është feja islame.” Burri nga Jemeni e pyeti përsëri:”Po për çfarë urdhëron?” Profeti a.s i tha:”Të adhurosh Zotin dhe të shkosh mirë me farefisin.” “çfarë duhet të bëj që të bëhem pjestar i kësaj feje?” Profeti a.s i tha:”Të dëshmosh se nuk ka zot tjetër veçnjë Zoti dhe se unë jam i dërguari i Zotit.” Burri i tha:”Dëshmoj se nuk ka zot tjetër veçnjë Zoti dhe se ti je i dërguari i Tij.”


Umejr ibnu Vehb, i urrente muslimanët shumë. Umer ibnul Hattabi thoshte rreth tij:”Më shumë dua një derr sesa dua Umejr ibnu Vehbin.” Pas betejës së Uhudit, Umejr ibn Vehbin ishte ulur me Safvan ibnu Muattil, të cilit i tha:”Nëse nuk do të kisha borxhe dhe fëmijët e vegjël, do të kisha marrë shpatën, do e kisha lyer me helm dhe do shkoja të vras Muhamedin.” Safvani i tha:”Nëse e bën diçka të tillë, fëmijët e tu janë fëmijët e mi dhe borxhet t’i shlyej unë. Vetëm bëje atë që thua.” Menjëherë Umejri merr shpatën e lyen me helm dhe niset për në Medine. Me të arritur atje, e shikon Umer ibnul Hattabi i cili u thotë të pranishmëve:”Ky nuk ka ardhur veçse për sherr.” dhe e kapi për rrobave të tij. Profeti a.s i tha Umerit a.s ta lërë dhe iu drejtua Umejrit:”Afrohu o Umejr! Çfarë të ka sjellë këtu?” Ai i tha:”Kam ardhur për vëllanë tim që gjendet rob tek ju që nga beteja e Bedrit.” Profeti a.s buzëqeshi dhe i tha:”A për këtë ke ardhur deri këtu o Umejr?!” “Po” u përgjigj. Profeti a.s i tha përsëri:”O Umejr, më trego të vërtetën! A për këtë shkak ke ardhur?” “Po” iu përgjigj ai përsëri. Atëherë profeti a.s i thotë:”Jo o Umejr. Por ti i the Safvan ibnu Muattil që sikur të mos kishe fëmijët e vegjël dhe borxhet pa shlyer, do të merrje shpatën do e lyeje me helm dhe do shkoje të vrisje Muhamedin. Safvani të tha se fëmijët e tu janë si fëmijët e tij dhe se borxhet i merr ai përsipër për t’i shlyer.” Umejri u befasua nga këto fjalë të cilat nuk i dinte tjetër kush veç tij dhe Safvanit dhe tha:”Dëshmoj se ti je i dërguari i Zotit.” Tashmë, Umer ibnul Hattabi thoshte për Umejrin:”Para se të pranonte Islamin, doja më shumë një derr sasa Umejrin, kurse tani ai është më i dashur tek unë se disa nga fëmijët e mi.”


Sa herë që në Kuran përmendet rruga e Zotit, ajo shoqërohet me mbiemrin “e drejtë”. Kjo pasi rruga e Zotit është e drejtë dhe e mbarë, pa shtrembërime dhe nuk është e lodhshme. Ajo është rrugë që shkon në harmoni me të gjithë universin. Nëse ti o vëlla do të ndjekësh drejtimin e krijesave dhe universit, nuk do të lodhesh, por nëse do të lëvizësh në drejtim të kundërt me lëvizjen e universit, padyshim që do të lodhesh dhe do të jetosh në strese.


Një herë profeti a.s teksa qëndronte mes shokëve të tij, morri një shkop dhe bëri një vijë të drejtë në rërë. Më pas, bëri dhe disa vija përkrah vijës së drejtë dhe u tha:”Kjo, është rruga e drejtë e Zotit, kurse këto janë rrugë që të çojnë në humbje. Në fillimin e çdo rruge, ndodhet një shejtan që fton në rrugën e tij.”


E gjithë sureja Fatiha, sillet rreth rrugës së drejtë të Zotit.


Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve! Mëshiruesit, Mëshirëbërësit! Sunduesit të Ditës së Gjykimit! Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm prej Teje kërkojmë ndihmë! Udhëzona në rrugën e drejtë! Në rrugën e atyre, të cilët i begatove me të mira, jo në të atyre me të cilët u zemërove dhe as në të atyre që e humbën veten!” (Fatiha 1-7)


Sa herë të lexosh ajetin:”Udhëzona në rrugën e drejtë! Në rrugën e atyre, të cilët i begatove me të mira”


Kujto profetin Muhamed a.s, kujto Ademin, Ibrahimin a.s… dhe profetët e tjerë. Kujto shokët e profetit a.s dhe të gjithë ata burra dhe gra që sakrifikuan për këtë fe dhe lute Zotin që të të bëjë prej tyre.


Në një hadith, profeti Muhamed a.s përshkruan rrugën e drejtë. Ai thotë që kjo rrugë është e drejtë dhe në dy anët e saj, rrethohet nga dy mure. Këto dy mure, kanë dyer të hapura, por me perde të lëshuara. Në fund të rrugës, ndodhet një thirrës që thërret:”O ju njerëz! Kjo është rruga e duhur, prandaj ndiqeni!” Gjatë rrugës, ndodhet një thirrës tjetër që sa herë njeriu tenton të hyjë brenda dyerve të mureve, i thotë:”Mos i hap, pasi po i hape do të biesh brenda!” Më pas, profeti a.s i komenton këto dhe thotë se kjo rrugë është rruga e Zotit e drejtë, Islami. Ftuesi në fund të rrugës është libri i Zotit Kurani. Ftuesi gjatë rrugës është ndërgjegja dhe natyra e pastër me të cilën të ka pajisur Zoti që kur të krijoi. Dyert në muret rrethuese janë haramet që ka ndaluar Zoti. Këto dyer janë mbuluar me perde të bukura që të mashtrojnë njerëzit.”


Nga këto dyer, është dera e imoralitetit dhe punëve të poshtra. Por kjo derë është e mbuluar me një perde të bukur dhe me ngjyra, mbi të cilën lexon:”Arti i dashurisë, bashkëjetesa, liria e veprimit...” Nëse shkon dhe heq perden, ke hyrë brenda dhe ke rëshqitur në këto punë të liga.


Një nga këto dyer është ajo e fitimit të pasurisë në rrugë haram. Por kjo derë është e mbuluar me një perde të bukur, në të cilën shkruan:”Shkathtësi dhe zgjuarsi.” Kurrë mos tento ta hapësh perden, pasi bie dhe nuk din si të dalësh.


Një nga këto dyer, është dhe një derë e mbuluar me perde të zezë. Kjo derë të çon drejt konsumimit të alkolit dhe drogave të ndryshme. Por mbi këtë perde lexon:”Bëhu burrë dhe provoje!”


Një nga këto dyer, është dera e lakuriqësisë dhe zbulimit të pjesëve të turpshme. Por kjo derë është e mbuluar me një perde të bukur, mbi të cilën lexon:”Moda.”


E veçantë ështe se Zoti i Madhëruar ka zgjedhur të njëjtën fjalë për të përshkruar rrugën e Tij të drejtë në këtë botë dhe urën sipër të cilës do të kalojnë njerëzit ditën e Kijametit. Kjo fjalë është fjala “Sirat”.


Me këtë, sikur na thotë se ajo është e njëjta rrugë, e cila zgjatet nga kjo botë deri tek pragu i dyerve të xhenetit. Vazhdimin e rrugës së drejtë në këtë botë, do e plotësojmë me kalimin e Siratit në botën tjetër.


Me të njëjtat ekuilibra që do të kalosh rrugën e kësaj bote, do të kalosh dhe Siratin në botë tjetër.


Tregon profeti a.s rreth njerëzve që do të kalojnë Siratin: “.. do të ketë njerëz që e kalojnë Siratin sa hap e mbyll sytë. Të tjerë do e kalojnë si rrufeja. Të tjerë si era, të tjerë do të ecin këmbadorazi dhe disa të tjerë barkazi. Do të ketë nga ato që do të kapen pas Siratit, por melekët do ti tërheqin drejt tij. Do të ketë të tjerë që do të bien brenda tij…”


Ata që do të bien nga Sirati i botës tjetër, janë ata që nuk duruan pa hapur dyert dhe perdet e rrugës së kësaj bote. Je ti ai që zgjedh se si do e kalosh Siratin o vëlla dhe o motër. Ashtu si të kalosh rrugën e Zotit në këtë botë, ashtu do të kalosh dhe Siratin në botën tjetër. Lute Zotit të të forcojë që të jetosh në rrugën e drejtë të Zotit në këtë botë, me qëllim që ta kesh të lehtë të kalosh dhe Siratin në botën tjetër.

[ORIONI]

Titulli: EL HAKKU (I vërteti)

Emri të cilin do të trajtojmë në këtë temë, është një emër me të cilin mbahet toka dhe e gjithë gjithësia. Është një emër me të cilin është e lidhur ngushta jeta jonë shoqërore. Nëse njerëzimi do e shpërfillë këtë emër dhe nuk do punojë sipas tij, rezultati do të jetë shumë i dhimbshëm, jeta mbi tokë do të shkonte drejt rrënimit, shkatërrimit dhe padrejtësisë. Nëse këtë emër do e përjetonim në të gjitha aspektet e jetës, do të jetonim ndryshe. Emri që do të trajtojmë sot, është emri Elhakk (I vërteti). Po ta shohim, kjo fjalë përbëhet nga pak shkronja, por që kanë peshën e gjithë qiejve dhe tokës. “Ai krijoi qiejt dhe tokën mbi bazë të drejtësisë” (En’am 73)


Çdo gjë në gjithësi, është e krijuar mbi bazën e drejtësisë dhe vërtetësisë. Zoti na krijoi mbi tokë dhe na kërkon që të jetojmë dhe të vdesim për të drejtën dhe të vërtetën. Meqë e gjithë gjithësia është ndërtuar dhe funksionon mbi bazë të së drejtës, edhe planeti ynë i vogël, i tillë duhet të jetë.


“Ai është Zoti juaj, i vërteti” (Junus 32) “Çfarë mund të ketë pas të vërtetës, përveçse humbje” (Junus 32)


Emri i Zotit “Elhakk” përmendet në Kuran nëntë herë. Kurse emri “e drejta dhe e vërteta” përmenden 287 herë. Sa herë që permendet kjo fjalë në Kuran, është e shoqëruar me krijesat e mëdha dhe komplekse.


Qëllimi ynë me këtë temë është që emrin Elhakk, ta bëjmë pjesë të jetës sonë. Duam që të vërtetën ta duam, të jetojmë për të, ta themi dhe të mos e mbajmë të fshehtë dhe të vdesim për të. Qëllimi ynë me këtë temë është që të të bëjmë të ndërgjegjshëm që nëse duhet të zgjedhësh mes interesit tënd personal dhe një çështjeje të drejtë, të zgjedhësh atë që është e drejtë dhe jo interesin tënd vetjak. Qëllimi ynë me këtë temë, është që ta bëjmë të vërtetën të dashur. E vërteta është e hidhur dhe e vështirë për t’u pranuar, sidomos kur bie në kundërshtim me interesat tona. Megjithatë ne duhet ta duam të vërtetën, pasi duke dashur të vërtetën ne duam vetë Zotin e Madhëruar.


A e don Zotin ti o vëlla? A e don të vërtetën, apo jeton thjesht për interesat e tua? Dije se nëse jeton vetëm për interesat e tua, jeton me mashtrime dhe gënjeshtra, ti nuk e njeh dhe nuk e don Zotin. Ti mund të shkosh në Umre dhe Haxh sa herë të duash, mund të falesh dhe të agjërosh... por të githa këto janë të pavlera, pasi nuk ke njohur të vërtetën absolute, Zotin.


Nëse e kupton siç duhet këtë emër dhe cilësi të Zotit, duhet që të mos të të zërë gjumi natën. Si mund të flesh kur ti nuk jeton për të vërtetën? Ky emër është i vështirë për t’u praktikuar dhe vënë në jetë.


Tema jonë do të përqendrohet në pikat e mëposhtme:


v Kuptimi i emrit “Elhakk” (i vërteti) dhe cili është ndryshimi mes të qënit i vërtetë dhe i drejtë?


v Aktualitete nga jeta jonë, nëse do i njohësh dhe do i ndjesh, do të jetosh për të vërtetën.


v Modele të atyre që kanë jetuar për të vërtetën.


v E vërteta do të triumfojë.


Tani le të fillojmë dhe të flasim rreth secilës nga pikat e mësipërme:


v Fjala e vërtetë, është kundërta e të kotës dhe gënjeshtrës. E vërteta është ajo gjë për të cilën ke


siguri të plotë dhe e ke të faktuar që është realitet. Kështu shohim që emri “Elhakk” (I vërteti) i përshtatet plotësisht Zotit të Madhëruar. E vërteta më e madhe është ekzistenca e Zotit. Ai është i Vërteti, fjalët e Tij janë të vërteta, urdhërat e Tij janë të vërteta, ndalesat e Tij janë të vërteta...


“Ai krijoi qiejt dhe tokën me të drejtë” (Nahl 3)


“Thuaj: “A ka ndokush prej idhujve tuaj që ndonjë të humbur ta drejtojë në rrugën e drejtë? Thuaj: “Vetëm All-llahu udhëzon në të vërtetën. Atëherë pra, a është më e drejtë të shkohet pas atij që udhëzon në rrugën e drejtë, apo pas atij që nuk udhëzon, (sepse nuk mund ta udhëzojë as vetveten) vetëm nëse prej dikuj tjetër udhëzohet? Ç’është me ju? Si gjykoni?” (Junus 35) Si e kërkon të vërtetën tek dikush tjetër o vëlla dhe o motër? Të vërtetën absolute e gjen vetëm tek Zoti dhe libri i Tij Kurani. Të vërtetën absolute e gjen në thëniet e tij, urdhërat e Tij, premtimet e Tij, xhenetin e Tij.


Të ecësh në drejtimin e kundërt me drejtimin që ecën gjithësia është shumë e vështirë. E gjithë gjithësia ndjek drejtimin e të vërtetës. Nëse do të ndjekësh drejtim të kundërt, do të përplasesh me gjithësinë dhe do të lodhesh, do të jetosh në strese dhe tension, nuk do e gjesh qetësinë shpirtërore kurrë.


Ndryshimi mes “i vërtetë” dhe “i drejtë”. Të jesh i drejtë, do të thotë që t’i japësh të drejtën të gjithëve. Kështu i drejtë mund të jesh, duke zbatuar të vërtetën. E vërteta është vlerë, kurse e drejta është konkretizim i të vërtetës.


A e përfytyron dot o vëlla dhe o motër, se si do të ishte gjithësia nëse nuk do të ekzistonte emri “I vërteti”?


Gjithkushi do të sillej dhe vepronte sipas qejfit të tij. Dikush mund të kërkonte që dielli të mos e ndriçojë filan shtet. Dikush mund të kërkonte që mos bjerë shi në kopështin e filanit, me të cilin është grindur.


“Nëse i vërteti do të ndiqte qejfet e tyre, do të shkatërroheshin qiejt dhe toka” (Muminune 71)


Duke qenë se Zoti është i vërteti absolut, nuk preferon një racë mbi një tjetër, as një popull mbi një tjetër, as një ngjyrë mbi një ngjyrë tjetër, as burrat mbi gratë...


Duke e kuptuar rëndësinë e të vërtetës, shejtani i ka kushtuar shumë rëndësi diçkaje të tillë. Ai gjithmonë përpiqet që të vërtetën ta paraqesë si gënjeshtër dhe gënjeshtrën dhe mashtrimin si të vërtetë.


Për këtë, profeti a.s lutej:”O Zot. Na e trego të vërtetën ashtu siç është dhe na bëj nga ata që e ndjekin dhe na e trego të kotën dhe gënjeshtrën ashtu siç është dhe na bëj nga ata që i ruhen”


Profeti a.s nuk mjatohej me lutjen që Zoti t’ia tregojë të vërtetën, por i kërkonte që edhe ta ndihmojë që ta ndjekë. Ka shumë njerëz që e dinë si qëndron e vërteta, por nuk veprojnë sipas saj. Këtë e bëjnë pasi interesi i tyre personal, është në kundërshtim me të vërtetën.


Po kështu u lut dhe për të kotën dhe të pavërtetën. Ai nuk u mjaftua që Zoti t’ia tregojë atë, por i kërkoi që edhe të ruhet dhe t’i shmanget.


A e do të vërtetën o biznesmen që preferon interesat e tua në kurriz të vendit tënd? A e don të vërtetën ti o bashkëshort që jepesh pas shoqërisë dhe ke shpërfillur gruan dhe fëmijët e tu? A e don të vërtetën ti o student që kopjon në provime dhe me rezultatin fiton vend punë duke marrë të drejtën e dikujt tjetër?


Po ti o perëndim që ke zgjedhur interesat vetjakë dhe ke pushtuar Irakun, a e don të vërtetën? A e don të vërtetën ti o producent filmash dhe programesh, me të cilat po shthurren fëmijët tanë çdo ditë? A e don të vërtetën o motër që e nxit burrin tënd të fitojë pasuri në rrugë haram? A e don të vërtetën o vëlla që mban një post, edhe pse ka të tjerë që janë më të aftë se ti?


Allahu i Madhëruar krijoi gjithësinë në bazë të drejtësisë dhe vërtetësisë. Kurse për tokën, të ka caktuar ty o vëlla dhe o motër përgjegjës. Ai të ka dërguar profetë dhe libra hyjnorë, me qëllim që të njohësh të vërtetën dhe të jetosh për të. A e kupton o vëlla dhe o motër se si po ecni në rrugë të kundërt me atë të gjithësisë?


Le të përmendim dy shembuj të thjeshtë, për të parë se çfarë ndodh kur humbet e vërteta:


Në Egjypt është një lagje që quhet “Lagja e inxhinierëve”. Të gjithë ndërtesat e kësaj lagjeje, ishin katër katëshe dhe njerëzit ndiheshin mirë. Struktura e tokës dhe e vendit, nuk lejonte që ndërtesat të bëhen më të larta. Megjithëse ligji nuk e lejonte të ndërtoheshin ndërtesa shumë katëshë, u gjetën disa njerëz të cilëve nuk u interesonte gjë tjetër përveç interesave vetjakë. Kështu filluan të ndërtojnë pallate dhjetë dhe njëzet katësh. Kjo bëri që jeta në këtë lagje të bëhej e pamundur dhe shumë njerëz braktisën vendbanimet e tyre.


Një shembull tjetër, është studenti që kopjon ose kompromenton mësuesit dhe arrin rezultate të larta, pa të drejtë. Ky student që kopjon dhe i blen rezultatet, do të zërë një vend pune, të cilin e merritonte dikush tjetër që ka derdhur djersë. Ajo që ndodh është se këta të rinj të cilëve u humbet e drejta për punësim, pasi vendin e tyre e zënë të pa aftët, detyrohen të emigrojnë në perëndim. Kjo bën që perëndimi të përfitojë prej tyre dhe të zhvillohet, kurse ne vazhdojmë në gjendjen e dobësisë dhe prapambetjes. E gjitha kjo, për shkak se e vërteta nuk respektohet dhe humbet.


Një ditë, teksa profeti Muhamed a.s po u fliste shokëve të tij, një burrë i pret bisedën dhe e pyet:” O i dërguar i Zotit, kur do të bëhet Kijameti?” Profeti a.s nuk i ktheu përgjigje dhe vazhdoi të flasë mbi temën rreth të cilës po fliste. Disa nga të pranishmit menduan:”E dëgjoi pyetjen e tij dhe nuk i pëlqeu.” Disa të tjerë menduan që profeti a.s nuk e dëgjoi pyetjen. Pasi profeti a.s e përfundoi bisedën, pyeti:”Ku është ai që pyeti për Kijametin?” Kur personi që kishte pyetur tregoi, profeti a.s iu përgjigj:”Kur të humbasë amaneti, do të bëhet Kijameti.” Burri e pyeti përsëri:”Po si humbet amaneti o i dërguar i Zotit?” Profeti a.s iu përgjigj:”Kur çështjet administrative u lihen në dorë atyre që nuk janë të aftë, prit Kijametin.”


Kjo pasi gjithësia është e ndërtuar dhe funksionon në bazë të së vërtetës dhe të drejtës. Nëse kjo humbet, bëhet Kijameti dhe shkatërrohet gjithçka.


Njerëzit në raportet me të vërtetën janë të ndryshëm. Ka prej tyre që e mbajnë të fshehtë të vërtetën. Ka të tjerë që kanë frikë ta thonë të vërtetën. Ka të tjerë që të vërtetën e përzjejnë me të kotën. “E mos e ngatërroni të vërtetën me të shtrembërën duke e fshehur realitetin me vetëdije.” (Bekare 42)


Ka të tjerë që nuk e dallojnë dot të vërtetën nga e pavërteta. Ka të tjerë që e dinë se nuk kanë të drejtë, megjithatë insistojnë në atë rrugë.


Profeti a.s na jep tetë realitete, të cilat na ndihmojnë që të mos kemi probleme për ta dalluar të vërtetën


gjatë jetës. Këto tetë realitete, profeti a.s na i mëson në një lutje me të cilën lutej dhe ai vetë. Këtë lutje, profeti a.s na e këshillon të bëjmë çdo ditë. Këtë lutje, profeti a.s e thoshte natën, pasi qetësia e saj kishte mbuluar gjithçka. Nëse këto tetë të vërteta nguliten në zemrën tënde, ato do të shërbejnë si urë për të gjithë të vërtetat e tjera, të cilat duken komplekse dhe të paqarta. Nëse nuk e dallon dot nëse je në të drejtë apo jo, thuaji këto tetë realitete dhe puno sipas tyre. Nëse këto tetë realitete do i bësh pjesë të jetës dhe zemrës tënde, dije se do të gjesh forcat e duhura për ta mposhtur veten para të pavërtetës. Të thuash dhe të veprosh sipas të vërtetës është e vështirë. Të thuash të vërtetën kërkon guxim dhe vendosmëri. Të thuash të vërtetën dhe të punosh sipas saj, kërkon dhe vizion të qartë.


Çdo natë, profeti a.s lutej:” O Zot. Ty të takon falenderimi. Ti je sunduesi i qiejve dhe i tokës dhe gjithçkaje që gjendet mes tyre. Ty të takon falenderimi. Ti je drita e qiejve, tokës dhe gjithçkaje që gjendet mes tyre. Ty të takon falenderimi. Ti je i përjetshmi i qiejve, tokës dhe gjithçkaje që gjendet mes tyre. Ty të takon falenderimi, pasi Ti je i vërteti, fjala Jote është e vërtetë, premtimi Yt është i vërtetë, takimi me Ty është i vërtetë, xheneti është i vërtetë, zjarri është i vërtetë, profetët janë të vërtetë dhe Muhamedi është i vërtetë.”


Padyshim që vetëm duke i thënë këto, nuk do të zgjidhet gjë. Ty o vëlla dhe o motër të duhet që të jetosh me këto tetë realitete. Ty të duhet që t’i bësh pjesë të jetës tënde.


E pyet një ditë profeti (a.s) Harithen: “Si u gdhive o Harithe? “Jam gdhirë besimtar i vërtetë o i dërguar i Allahut”- ia kthen.


Profeti (a.s) e pyet përsëri: “O Harithe, mendoje atë që thua, pasi çdo fjalë e ka një të vërtetë, po besimin tënd me çfarë e vërteton?” “O i dërguar i Allahut – i përgjigjet- më duket sikur e shoh Arshin e Allahut me sy dhe sikur shoh banorët e xhenetit duke u kënaqur në xhenet dhe banorët e zjarrit duke vuajtur brenda tij. Prej kësaj hoqa dorë nga të mirat e kësaj bote duke e kaluar natën me namaz dhe ditën me agjërim.”


“Meqë e ditke, atëherë mos iu ndaj o Harithe”– ia ktheu profeti (a.s).


Tetë realitetet e hadithit të mësipërm, ishin bërë pjesë e jetës së Harithes. Atij i dukej sikur i dëgjonte dhe shikonte banorët e xhenetit, si mund të mos thoshte të vërtetën? Si mund të jetonte me të pavërtetën, kur ai sikur i shihte banorët e zjarrit duke ulëritur nga dhimbjet?


Rradhitja e tetë pikave dhe realiteteve në hadithin e mësipërm është i çuditshëm. Realiteti i parë është “O Zot, Ti je i Vërteti” Meqë Zoti është i Vërteti, e vërtetë është dhe fjala e Tij. Ai që fjalët i ka të vërteta, edhe premtimet i ka të vërteta. Edhe takimi me Ty të cilin na e ke premtuar, është i vërtetë. Po kështu dhe xheneti është i vërtetë. Nëse të gjitha këto janë të vërteta, padyshim dhe profetët të cilët na i transmetuan këto realitete, janë të vërtetë. I vërtetë është dhe profeti Muhamed a.s, që është profeti i fundit.


Këto fjalë, profeti a.s i thoshte në lutjet e tij para se të falte namazin e natës. Kjo ishte si hyrje para se të falej.


Nëse këto tetë realitete dhe të vërteta janë të qëndrueshme në veten tënde, të gjithë jetën do e kalosh në kërkim dhe duke zbatuar të vërtetën. Këto përfaqësojnë strukturën themelore, me të cilat do të përballesh me jetën.


Realiteti i parë ishte:”O Zot, Ti je i Vërteti” Thotë Zoti në Kuran:”A nuk e di se Allahu e fut (errësirën) natën në ditë dhe e fut (dritën) ditën në natë, dhe Ai i nënshtroi Diellin e Hënën (të lindin e të perëndojnë) dhe secili rend deri në një afat të caktuar dhe se Allahu hollësisht është i njohur për atë që veproni.


Kjo (dokumenton) se Allahu është (Zoti) i vërtetë..” (Lukman 29-30)


“Ne do ua tregojmë faktet tona në horizonte dhe në vetet e tyre, derisa të binden se ai është i vërtetë” (Fussilet 53)


Zoti kërkon që ne të jetojmë me të vërtetën mbi tokë. Për këtë, ai na rrëfen se e gjithë gjithësia funksionon duke ruajtur të drejtat dhe ekuilibrat e caktuar nga Zoti. Ndërrimi i katër stinëve të vitit, është për t’i dhënë të drejtën çdo gjallese. Sasia e shirave që bie, është për t’i dhënë të drejtën çdo gjallese.


Ne e lexojmë dhe e dëgjojmë shpesh herë ajetin “Ai krijoi qiejt dhe tokën me të drejtë” (Nahl 3)


dhe nuk e kuptojmë se si i ka krijuar me të drejtë. Kuptimi i këtij ajeti është se gjithçka është krijuar dhe funksionon në bazë të drejtësisë për të gjithë. Çdo gjë është e llogaritur, sasia e shirave, sasia e frutave, pa favorizuar një racë mbi një racë tjetër, as një ngjyrë mbi ngjyrën tjetër, as një njeri mbi një tjetër, as një popull mbi një tjetër, as një vend mbi një tjetër, as një burrë mbi një grua... Gjithçka funksionon në bazë të drejtësisë.


Largësia e tokës nga dielli është 150 milionë km. Nëse ajo afrohet më shumë, gjithçka që ndodhet mbi të, digjet dhe shkatërrohet. Nëse largohet më shumë, gjithçka mbi tokë ngrin dhe shkatërrohet.


Ai njeri që jeton larg të vërtetës, ata njerëz që jetojnë me gënjeshtra, ata të rinj që kopjojnë në provime... le t’i thonë mjaft mashtrimit. Nëse e gjithë bota mashtron, gënjen, e lufton të vërtetën... ti mos u bëj pjesë e tyre. Nëse humbet e vërteta dhe e drejta, shkatërrimi është shumë pranë tokës.


Realiteti i dytë ishte:” fjala Jote është e vërtetë” “Zoti thotë të vërtetën dhe Ai udhëzon në

rrugë të mbarë” (Ahzab 4) Fillo o vëlla dhe o motër, që ta lexosh Kuranin, me ndjenjën që çdo fjalë e tij është e vërtetë. Sa herë të lexosh:” Zbatoni drejt matjen dhe peshojën, e mos u bëni padrejtësi njerëzve në sendet e tyre” (Araf 85) ruaje veten nga gjëra të tilla. Sa herë të lexosh:”Mjerë ata që peshojnë mangut” (Mutaffifin 1) të të shkojë mendja sa diçka e tillë është për të gjithë ata që mashtrojnë në tregti, dhe për ata që peshojnë mangut.


Realiteti i tretë është “dhe premtimi Yt është i vërtetë” Të gjitha premtimet e Zotit janë të vërteta

dhe mbahen. Thotë Zoti në Kuran rreth historisë së Musait a.s:”Ne e kthyem atë tek nëna e tij, me qëllim që të qetësohet, të mos dëshpërohet dhe që të sigurohet që premtimi i Zotit është i vërtetë” (Kasas 13)


“Zoti u ka premtuar atyre që besuan dhe vepruan punë të mira që do i bëjë përgjegjës të tokës, ashtu siç bëri ata që ishin më parë, do ua mundësojë fenë që zgjodhi për ta, do ua ndryshojë frikën me siguri, do të më adhurojnë dhe nuk do më shoqërojnë gjë” (Nur 55)


“dhe në qiell e keni rizkun tuaj dhe atë që u premtohet. Për Zotin e qiellit dhe të tokës, ajo është diçka e vërtetë, ashtu siç flisni” (Dharijat 23) Nëse rizkun e ke të garantuar nga Zoti, përse të kesh frikë nga e vërteta? Përse të mos e thuash atë, ashtu siç është?


Realiteti i katërt është “dhe takimi me Ty është i vërtetë”. Nëse jeton me të keqen dhe të

pavërtetën, kujto Ditën që do të takohësh me Zotin e Madhëruar. Çfarë do i thuash atë ditë? Thotë Zoti në Kuran:”Kur të qëndrojnë para Zotit të tyre, Ai u thotë: A nuk është kjo e vërtetë? Ata thanë: Sigurisht për Zotin tonë.” (En’am 30) Ajo ditë është dita kur të shfaqet e vërteta siç është.


Realiteti i pestë dhe i gjashtë është:” xheneti (dhe zjarri) Yt është i vërtetë” Ata që duan të fitojnë

xhenetin, le të jetojnë për të vërtetën. Thotë Zoti në Kuran:”Banorët e xhenetit thërrasin banorët e zjarrit: Ne e gjetëm të vërtetë atë që na premtoi Zoti ynë, po ju, a e gjetët të vërtetë atë që u premtoi Zoti juaj?” (Araf 44) O ju që keni mashtruar, keni vjedhur, keni jetuar larg të vërtetës... a e gjetët atë që u premtoi Zoti? Banorët e zjarrit do të përgjigjen me dhimbje dhe dëshpërim:”Po. Atëherë thërret një zë që thotë: Mallkimi i Zotit qoftë mbi mizorët”


Kur shejtani i tha Zotit:”Do ti devijoj të gjithë” Zoti ia ktheu:”E vërtetë është dhe të vërtetën them: Do e mbush zjarrin me ty dhe të gjithë ata që të ndjekin ty” (Sad 84)


7- Realiteti i shtatë është “profetët janë të vërtetë” Të gjithë profetët nga Ademi a.s deri tek Isai a.s


kanë qenë të vërtetë. Misioni me të cilin u dërguan ishte përhapja e të vërtetës dhe lufta kundër të keqes.


Profetët përmenden me qëllim që të mësosh të jetosh si ata dhe të ndjekësh rrugën e tyre.


8- Realiteti i tetë është “dhe Muhamedi a.s është i vërtetë” “Ne të dërguam me të vërtetën, dëshmitar, përgëzues dhe paralajmërues” (Bekare 119) Për njëzet e tre vite me rradhë profeti a.s sakrifikoi gjithçka për të vërtetën me të cilën e kishte dërguar Zoti. E gjithë kjo kohë e gjatë, për shkak se kurejshët nuk besonin pasi interesat e tyre ekonomikë ishin të lidhur me idhujt e vendosur mbi Qabe. Ata e refuzuan të vërtetën, për të mos humbur pasuritë. Ebu Lehebi, xhaxhai i tij, e urrente pikërisht pasi e vërteta me të cilën ishte dërguar profeti a.s, binte ndesh me interesat e tij.


Fjalët që përsëriste profeti a.s teksa hynte në Meke si triumfator, ishin:”Dhe thuaj erdhi e vërteta dhe u zhduk e kota. Me të vërtetë që e kota ka qenë e zhdukur” ((Isra 81)


Mësoji këto tetë realitete me të cilat lutej profeti a.s, jeto me to dhe do të shohësh që realitetet e tjera do i kesh më të qarta. Do të shohësh që të vërtetën e ke më të kollajtë për ta thënë ashtu siçështë. Do të shohësh që Zoti të ndihmon ta dallosh të vërtetën nga jo e vërteta. Do të shohësh që je në gjendje ta përkrahësh të vërtetën. Do të shohësh që e don të vërtetën dhe nuk do të pranosh ta mbash të fshehtë atë.


Nëse i përjeton dhe je i sigurtë për këto tetë realitete, do të përballesh me një nga realitetet më të mëdhaja në gjithësi. Ky realitet është që të çosh në vend mesazhin e të vërtetës, të kontribosh për përhapjen e të mirës në tokë. Thotë Zoti në Kuran:”A mos menduat se u krijuam kot dhe se nuk do të ktheheni tek Ne? Madhështor është Zoti, sundimtari i vërtetë.” (Muminun 115)


Krijimi yt e ka një qëllim madhështor. Ti o njeri nuk je krijuar thjesht për të ngrënë, për të pirë, për t’u martuar, lindur fëmijë dhe të vdesësh.


Tetë realitetet e mësipërme shërbejnë si shkallë që na çojnë në një realitet më të madh. Ky realitet është që ta gjallërojmë tokën me të vërtetën hyjnore.


“Ne nuk i krijuam qiejt dhe ato që janë mes tyre kot. Nuk i krijuam veçse me të vërtetën” (Enbija 16)


Nuk mund të jetë Zoti, fjala e Tij, premtimet e Tij, xheneti, profetët... të vërtetë, thjesht që ti të hash, të pish, martohesh, lindësh dhe në fund të vdesësh. Qëllimi dhe mesazhi për të cilin je krijuar o njeri është që të përhapësh të vërtetën në tokë.


Thotë Zoti në Kuran, rreth Daudit a.s:”O Daud. Ne të bëmë të parë në tokë, prandaj gjyko mes njerëzve me drejtësi dhe mos ndiq qejfet që të largojnë nga rruga e Zotit. Ata që largohen nga rruga e Zotit kanë një ndëshkim Ditën e Llogarisë për atë që u larguan. Ne nuk e krijuam qiellin dhe tokën kot” (Sad 26)


Ajo që i bashkon fjalët me të cilat Zoti i drejtohet Daudit a.s dhe ajetin e fundit, është se e vërteta funksionon në të gjithë gjithësinë. Njeriu në tokë, është një pjesë e kësaj të vërtete. Zoti i madhëruar e ka plotësuar të vërtetën në të gjithë gjithësinë dhe të ka lënë ty o njeri që ta plotësosh mbi planetin tokë.


E vërteta është thelbi dhe esenca e gjithësisë. Nëse e vërteta ka humbur sot mes njerëzve, kjo nuk do të thotë që ajo nuk ekziston.


O ti biznesmen, o student dhe studente, o amvisë shtëpie dhe nënë fëmijësh... jeto për të vërtetën dhe këshilloji të tjerët ta ndjekin atë.






Modele që kanë jetuar për të vërtetën dhe e kanë përkrahur atë.


Këto modele na tregojnë si të jetojmë për të vërtetën, qoftë dhe në çastet më të vështira. Thotë Zoti në Kuran:”O ju që keni besuar. Jini mbrojtës të së drejtës, edhe nëse është kundër jush, prindërve dhe të afërmve.” (Nisa 135) “Mos t’ju shtyjë armiqësia me dikë që ti shmangeni drejtësisë. Gjykoni drejt, pasi ajo është më pranë devotshmërisë” (Maide 8)


Le të fillojmë me modelin e parë dhe që është më madhështori në të vërtetën.


Shkaku i luftës së Hendekut ishin hebrenjtë e Medines. Edhe pas luftës, ata vazhduan të jetojnë në Medine. Padyshim që muslimanët i shihnin me syrin e të pabesëve, që i kishin tradhëtuar pas krahëve. Profeti a.s gjatë gjithë kohës, ishte i interesuar që banorët e Medines t’i mbante sa më pranë, pasi ishin ata që e përkrahën dhe ndihmuan. Teksa profeti a.s dhe muslimanët ktheheshin nga një luftë, bashkë me ushtrinë muslimane ndodhej dhe një burrë me emrin Katade, nga banorët e Medines. Gjatë udhëtimit, Katades iu vodh mburoja. Për këtë, ai ngriti dyshime mbi një nga banorët e Medines. Pasi u sigurua mbi atë që e kishte vjedhur mburojën e tij, Katade vajti tek profeti a.s dhe i tregoi mbi personin që i kishte vjedhur mburojën. Personi që kishte vjedhur mburojën dëgjon mbi këtë, mbledh të afërmit e tij dhe u tregon mbi atë që kishte ndodhur. Ata bien dakord që mburojën ta hedhin në shtëpinë e një çifuti dhe të shkojnë tek profeti a.s dhe të akuzojnë çifutin për vjedhjen e mburojës. Profeti a.s menjëherë dërgoi njerëz për të verifikuar dhe mburoja u gjet në shtëpinë e çifutit. Duke gjykuar sipas këtyre rrethanave, profeti a.s e shpalli të pafajshëm banorin e Medines, që më parë ishte akuzuar për vjedhjen e mburojës. Por Zoti nuk mund të pranonte që mashtrimi të mposhtë të drejtën. Për këtë, Zoti i shpall disa ajete profetit a.s në suren Nisa, me të cilat shpall pafajësinë e çifutit: “Ne të zbritëm ty (Muhammed) librin (Kur’anin) me plot të vërteta, që të gjykosh mes njerëzve mbi atë që të mësoi Allahu dhe mos u ngatërro për tradhëtarët (mos u dil në ndihmë). Kërkoi falje (për këtë) All-llahut. All-llahu falë, mëshiron.


Mos polemizo për ata që tradhtojnë vetveten. All-llahu nuk e do atë që është gënjeshtar e mëkatar.


Ata fshihen (turpërohen) prej njerëzve, dhe nuk turpërohen prej All-llahut. Ai është me ta edhe kur planifikojnë fshehtas thënie me të cilat nuk është i kënaqur Ai. All-llahut nuk mund t’i shpëtojnë veprimet e atyre. “ (Nisa 105-108)


Xhibrili a.s zbriti dhe i tregoi profetit a.s çdo imtësi. Menjëherë profeti a.s mbledh njerëzit në xhami dhe shpall pafajësinë e çifutit.


Diçka e tillë nuk mund të ndodhë veçse në shtetin islam.


Në kohën e Umer ibnu Abdul Azizit, ushtria muslimane arriti të hyjë në Samarkand dhe e morri menjëherë atë. Ky lajm u përhap menjëherë mes popullsisë muslimane, gjë që i gëzoi të gjithë. Komandanti i ushtrisë të Samarkandit, i dërgon një letër Umer ibnu Abdul Azizit ku i thoshte:”Ju keni vepruar në kundërshtim me të drejtën dhe të vërtetën. Profeti juaj u këshillon që armikut t’i jepni tre ditë kohë për t’u menduar, para se ta sulmoni. Kurse ushtria juaj nuk e bëri këtë dhe na sulmoi befasisht.”


Menjëherë, Umer ibnu Abdul Azizi dërgon një letër, ku urdhëron ushtrinë e tij të dalë nga qyteti Samarkand.


Teksa mendon rreth këtij qëndrimi të Umer ibnu Abdul Azizit, të vjen në mendje një pyetje: Si arriti ai ta marrë një vendim të tillë? Gëzimi dhe hareja për marrjen e Samarkandit kishte kohë që vazhdonte, kurse ai urdhëronte që ushtria të dalë nga qyteti. Por, si të mos e merrte këtë vendim, në një kohë që këtë ia impononte e drejta dhe e vërteta?


Urdhëri i tij zbatohet menjëherë nga ushtria muslimane dhe të gjithë dalin nga qyteti. Me të parë një veprim


të tillë, banorët e Samarkandit u siguruan që këta njerëz janë në të vërtetën dhe të gjithë pranuan islamin.


Prej këtij qyteti kanë dalë dijetarët më të mëdhenj të islamit. E gjitha kjo, me një qëndrim të drejtë.


Kur një grua nga një fis dhe familje e fisme, vodhi, të afërmit dhe njerëzit dërguan dikë që të ndërmjetësoje tek profeti a.s dhe të mos e ndëshkojnë. Profeti a.s u skuq në fytyrë dhe u zemërua shumë. Tregon Zejdi që vajti të ndërmjetësojë:”Kur e pashë profetin a.s, dëshirova ta kisha pranuar islamin pas atij çasti dhe të mos isha aty në ato çaste. Më pas profeti a.s i thotë:”A po kërkon ndërmjetësim në një nga ligjet e Zotit?! Popujt që kanë qenë para jush, u ndëshkuan pasi kur vidhte një i dobët e ndëshkonin, kurse kur vidhte një i fisëm e falnin. Për Zotin! Nëse Fatimja, vajza ime do të vidhte, do ia prisja dorën!”


Ajo që kërkojmë të arrijmë me këtë temë, është që të jetojmë për të vërtetën, të punojmë për të dhe të vdesim për të. Kurrë mos e vendos interesin personal në një krah dhe të vërtetën në krahun tjetër dhe të zgjedhësh interesin personal. Si pranon ta shpërfillësh të vërtetën, në një kohë që e vërteta buron nga vetë Zoti? E vërteta është një nga emrat dhe cilësitë e Zotit. Ai na krijoi me të vërtetën dhe kërkon që të jetojmë për të.


Kur profetit a.s i propozuan poste dhe të mira materiale në këmbim të braktisjes së vërtetës me të cilën ishte dërguar, i tha xhaxhait të tij:”Për Zotin o xhaxha, nëse do të vinin diellin në dorën time të djathtë dhe hënën në të majtën, nuk do hiqja dorë nga kjo rrugë, derisa ta bëjë Zoti të triumfojë ose të vdes në këtë rrugë”. Pas këtyre fjalëve, profeti a.s filloi të qajë. Atëherë Zoti i shpall ajetet:”Mbështetju Zotit se ti je në të vërtetën e qartë” (Neml 79)


Kurrë mos kij frikë o vëlla dhe o motër nëse je në të vërtetën. Nuk ke përse ta braktisësh të vërtetën. Atë mbaje në kompaninë ku punon, mes familjes me të cilët jeton, e mban atë për hatër të islamit i cili ka nevojë që të përçohet tek të tjerët.


Kur arrestuan Imam Ahmedin, ai mendonte me vete: “Për Zotin, nuk i frikësohem burgut, pasi e kam njëlloj si shtëpinë. Nuk i frikësohem as vrasjes, pasi do të vdes shehid. Ajo të cilës i frikësohem, është kamzhiku.” Kur e morrën për ta torturuar, ai u zverdh në fytyrë dhe dridhej. Teksa kalonte në korridoret e burgut, pa një hajdut të cilin kushedi sa herë e kishin arrestuar për vjedhje. Hajduti e pa imam Ahmedin dhe kur dalloi frikën në fytyrën e tij, i tha:”O imam, tregohu i vendosur në të drejtën. Nëse jeton, do të jetosh me nder dhe nëse vdes, vdes si dëshmor.” Tregon imam Ahmedi:”Nga këto fjalë, mu duk sikur vendosmëria hyri në ato çaste në zemrën time.”


Teksa flasim mbi të drejtën dhe të vërtetën, mos mendo se kjo është një çështje që i intereson vetëm muslimanëve. Ajo është një çështje që i intereson çdo njeriu të ndershëm.


Gjatë luftës së dytë botërore, çershilli mblodhi ministrat e tij dhe filloi t’i pyesë mbi situatën, pasi Gjermania po e shkatërronte Anglinë. Kur pyeti ministrin e financave, mbi situatën e arkës së thesarit, ai iu përgjigj:”Është bosh”. Kur pyeti ministrin e shëndetësisë mbi situatën, ai iu përgjigj:”Nuk ka më keq”


Pyeti ministrin e strehimit dhe ai iu përgjigj se gjithçka ishte shkatërruar. Kur pyeti ministrin e drejtësisë, se si ishte gjendja, ai iu përgjigj:”Mirë” Atëherë çershilli iu përgjigj:”Atëherë do të fitojmë” dhe fituan.


Pika e fundit rreth kësaj teme është se e vërteta patjetër që do të triumfojë. Kjo pasi e vërteta është vetë Zoti. Ai nuk e lë të vërtetën të humbasë plotësisht. Mundet që e keqja dhe e kota të dominojë për një kohë, mund të përhapet fallciteti për një periudhë, por nuk mund të vazhdojë përgjithmonë.


Pasi paria e kurejshëve mbetën të vrarë në Bedr, profeti a.s u vajti pranë dhe u tha:”O Utbe ibn Rebia, o Shejbe ibn Rebia, o Velid, o Amr ibn Hisham... a e gjetët të vërtetë atë që u premtoi Zoti? Unë e gjeta të vërtetë atë që më premtoi Zoti im?”


“ Ne e godasim të kotën me të vërtetën dhe ajo shembet përtokë” (Enbija 18) Ashtu siç e shemb përtokë plumbi njeriun po e goditi në kokë, ashtu e shkatërron e vërteta të kotën kur e godet.


E keqja dhe e pavërteta mundet të dominojë për vite me rradhë. Është e mundur që të gënjesh. Është e mundur që të mashtrosh dhe të vjedhësh. Mund të tallesh me dikë për vite me radhë. Por një situatë e tillë nuk mund të vazhdojë përgjithmonë.


“dhe thuaj: Erdhi e vërteta dhe u shkatërrua e kota. Me të vërtetë që e kota ka qenë e shkatërruar” (Isra 81)


E veçanta e ajetit është se thekson se që të shkatërrohet e keqja, duhet të vijë e vërteta. Të vërtetën duhet ta mbajnë dhe përkrahin njerëzit. Ajo nuk vjen vetë. Ajo kërkon burra dhe gra që ta mbajnë.


Ajeti i mësipërm tregon se po nuk erdhi e vërteta dhe e drejta, e kota dhe e keqja do të vazhdojnë të dominojnë. Sa herë që shkatërrohet një e keqe, do të vijë një tjetër. Kjo do të vazhdojë derisa të vijë e vërteta.


Le të përmendim një ajet nga Kurani, që është shumë shpresëdhënës për triumfin e të vërtetës. Për këtë, Zoti përmend dy shembuj që ndodhin në gjithësi, një me ujin dhe një me zjarrin. Këto dy ajete tregojnë se e vërteta sido që të humbasë, do të triumfojë. Dhe se e kota sido që të përhapet, do të shkatërrohet dhe do të shuhet.


Thotë Zoti në Kuran: “Ai e lëshon ujin (shiun) nga qielli dhe sipas madhësisë së tyre rrjedhin rrëke, kurse vala mbart mbi vete shkumë të fryrë. Shkuma e ngjashme është edhe ajo ku shkrihet (metali) në zjarr për të prodhuar stoli ose mjete. Kështu e sqaron Zoti shembullin e të vërtetës dhe të pavërtetës. Për sa i përket shkumës (së ujit apo të metaleve), ajo hidhet si mbeturinë, ndërsa ajo që u sjell dobi njerëzve, mbetet në tokë. Kështu Zoti i sjell shembujt” (Rad 17)


E vërteta është si uji dhe metali i pastruar, i cili edhe pse mbulohet nga shkuma dhe skarcot, vazhdon të ekzistojë dhe funksionon në dobi të njerëzimit. Kurse e pavërteta dhe e keqja i ngjan shkumës dhe skarcove të metalit, të cilat shkrihen dhe humbasin shpejt.


Shembull më i mirë për këtë është kolonializmi dhe komunizmi të cilët u zhdukën dhe u rrënuan.


E vërteta do të vazhdojë mbi tokë. Atë ditë që të zhduket e vërteta dhe të mos ekzistojë, atë ditë do të bëhet Kijameti.


Ajo që duam të theksojmë në fund të kësaj teme, është që ta duash të vërtetën pasi vetë Zoti është i Vërteti. Të jetosh për të vërtetën, ta thuash, të mos e fshehësh dhe të vdesësh për të. Kurrë mos prefero interesin tënd personal, në llogari të së vërtetës.

[ORIONI]

Titulli: EL HAMIDU – (I falendëruari, I lavdëruari)

Emri që do të trajtojmë në këtë temë, është emri i Zotit, El-Hamid. Ky emër rrjedh nga fjala “hamd” e cila është e kundërta e “dhemm” (përbuz). Ai që është perfekt dhe i përkryer lavdërohet, kurse ai që ka të meta jo. I përkryeri absolut është vetëm Zoti dhe lavdërohet për veprat e Tij, krijesat, ligjet, thëniet dhe gjithçka tjetër.


Kështu, emri El-Hamid, nënkupton atë që e meriton falenderimin dhe lavdërimin. Hamd, (lavdërimi) është kur e falenderon Zotin për madhështinë, bujarinë, furnizimin dhe përsosmërinë e Tij. Kurse “shukr” është kur e falenderon për një të mirë të caktuar.


Vallë sa herë e falenderon dhe e lavdëron Zotin në ditë? Sa herë thua:”Elhamdulilah?” Sa herë në ditë i kujton vuajtjet dhe fatkeqësitë dhe asnjëherë nuk përmend të mirat që të ka dhënë El-Hamid? Sa herë ua numëron fatkeqësitë njerëzve dhe sa herë je ulur me ta dhe u ke numëruar të mirat me të cilat të ka nderuar Zoti?


v Si e falenderonte dhe lavdëronte profeti Muhamed a.s Zotin? Qëllimi këtu, është me falenderimin


me zemër dhe jo thjesht me gojë. Çdo natë, profeti a.s çohej të falë namazin e natës dhe lutej:” O Zot. Ty të takon falenderimi. Ti je sunduesi i qiejve dhe i tokës dhe gjithçkaje që gjendet mes tyre. Ty të takon falenderimi. Ti je drita e qiejve, tokës dhe gjithçkaje që gjendet mes tyre. Ty të takon falenderimi. Ti je i Përjetshmi i qiejve, tokës dhe gjithçkaje që gjendet mes tyre. Ty të takon falenderimi, pasi Ti je i Vërteti, fjala Jote është e vërtetë, premtimi Yt është i vërtetë, takimi me Ty është i vërtetë, xheneti është i vërtetë, zjarri është i vërtetë, profetët janë të vërtetë dhe Muhamedi është i vërtetë.”


“Zoti ynë, Ty të takon falenderimi, falenderim i shumtë, në të cilin është mirësia dhe bekimi. Ty të takon falenderimi, sa qiejt dhe toka dhe ajo që ndodhet mes tyre. Ti je Zot i madhështisë dhe i lavdisë. Ti meriton lavdi dhe madhështi, më shumë se ç’thotë robi Yt dhe të gjithë ne jemi robët e Tu. O Zot, s’ka kush e ndalon atë që Ti jep dhe s’ka kush e jep atë që Ti e ndalon. S’ka dobi i pasuri, pasuria e të cilit është prej Teje.”


“Unë nuk mundem të të lavdëroj siçe merriton. Ti je ashtu siçke lavdëruar veten Tënde.”


“O Zot, Ty të takon falenderimi ashtu siç e meriton lavdia Jote dhe madhështia e pushtetit Tënd.”


“O Zot, Ty të takon falenderimi pasi ishim të dobët dhe na forcove. Ty të takon falenderimi, pasi ishim të përbuzur dhe na bëre krenarë. Ty të takon falenderimi, pasi ishim të varfër dhe na pasurove. Ty të takon falenderimi për islamin, Ty të takon falenderimi për besimin, Ty të takon falenderimi për Kuranin, Ty të takon falenderimi për familjen, fëmijët dhe pronat. O Zot, Ty të takon i gjithë lavdërimi dhe i gjithë falenderimi, Ty të takon i gjithë pushteti dhe tek Ti kthehet çdo gjë.”


“çdo mirësi që keni, e keni nga Zoti” (Nahl 53)


A të ka ndodhur o vëlla dhe o motër që të marrësh një letër dhe një stilolaps dhe të shkruash mirësitë e Zotit ndaj teje? Unë të këshilloj ta bësh diçka të tillë. Merr një letër dhe në fillim të saj shkruaj:”Emri i Zotit, El-Hamid.” Diçka e tillë ta zbut zemrën dhe ta shton dashurinë për Zotin e Madhëruar. Duhet ta dish para se të fillosh t’i shkruash të mirat, se sado e madhe të jetë letra:”dhe nëse i numëroni mirësinë e Zotit, nuk do arrini t’i numëroni” (Nahl 18)


Pasi të shkruash në fillim të letrës”El-Hamid”, më pas shkruaj:”dhe çdo mirësi që keni, e keni nga Zoti”


Kjo do të thotë, që gjithçka në trupin tënd, në jetën tënde dhe përreth teje, e ka burimin prej Zotit të Madhëruar.


Me qëllim që ti ndjejmë sa më shumë mirësitë e Zotit mbi ne, le të kthehemi në origjinën e çdo gjëje që na rrethon. Është njëlloj sikur të marrim një film dhe ta kthejmë mbrapsht për të parë fillimin e tij.


Po të marrim rrobat tona, do i shohim që janë shumë të bukura dhe funksionale. Origjina e tyre është ose pambuku, ose leshi i bagëtive, ose lëkurat e tyre dhe të gjitha këto, janë krijesa të Zotit. Pa Zotin, ti o vëlla nuk do të kishe me ç’të mbuloheshe. Pikërisht për këtë, kur profeti Muhamed a.s vishte rrobat e tij, thoshte:”E falenderoj Zotin që më veshi me rroba të cilat mbulojnë pjesët e mia të turpit dhe më zbukurojnë para krijesave të Tij.”


Secili prej nesh, përpiqet ta mobilojë shtëpinë e tij, në mënyrën sa më të bukur. Të gjithë mobiljet tona janë të ndërtuara prej dërrase, e cila vjen nga pyjet. Origjina e pemëve që përdorim për mobilje, është një farë e vogël, e cila mbiu nga shiu që ra nga qielli. A e imagjinon dot o vëlla se divani, karriget, tavolina... të cilat përdor në shtëpi, kanë si origjinë një farë dhe një pikë shiu që e bëri të mbijë?


Të gjithë materialet me të cilat ndërtojmë shtëpitë, e kanë origjinën nga metalet që Zoti i ka vendosur në


Tokë.


Ushqimin me të cilin ushqehemi dhe e gatuajmë në mënyra të ndryshme, e blejmë nga supermarketi. Kurse Zoti në Kuran na tërheq vëmendjen tek diçka tjetër:”


“Njeriu le të shikoje ushqimin e vet. Ne lëshuam shi të mjaftueshëm. Pastaj e çamë tokën sipas nevojës së bimës, Dhe bëmë që në të të mbijnë drithëra Edhe rrush e perime, Edhe ullinj e hurma, Edhe kopshte të dendura.” (Abese 24-30)


Filloje listën e mirësive të Zotit me këto tre që përmendëm. Thuaj: Të falenderoj o Zot që më veshe, pasi pa mirësitë e Tua do të jetoja lakuriq. Thuaj: Të falenderoj Ty o Zot që më strehove në shtëpi, pasi do të jetoja jashtë. Thuaj: Të falenderoj o Zot, që më ushqen me të mirat e Tua, pa të cilat do të ndjeja uri. Para se t’i shkruash dhe t’i thuash me gojë, thuaji me zemër dhe me ndjenja. Mos neglizho asnjë fjalë “Elhamdulilah”, pasi mund të jetë një fjalë e tillë ajo që të afron pranë El-Hamid Ditën e Kijametit. Mund të jetë një “Elhamdulilah” e thënë me gjithë zemër dhe siqeritet, ajo që të bën të dashur tek El-Hamid.


Thotë Zoti në një hadith Kudsij:” O robët e Mi! Të gjithë ju jeni të humbur, veç atij të cilin e kam drejtuar Unë. Prandaj më kërkoni që t’ju drejtoj!”O robët e Mi! Të gjithë ju jeni të uritur, përveç atij të cilin e kam ushqyer Unë. Prandaj më kërkoni Mua që t’ju ushqej. O robët e Mi! Të gjithë ju jeni të pa mbuluar, veç atij që e kam mbuluar Unë. Prandaj më kërkoni Mua që t’ju mbuloj. O robët e Mi! Ju të gjithë bëni gabime ditë e natë dhe jam Unë Ai që ua fal gabimet.Prandaj më kërkoni Mua falje që t’ju fal.”


Uji që bie nga qielli, a nuk është dhuratë dhe mirësi e Zotit? Thuhet që Egjypti është dhuratë e Nilit. Po vetë Nili, a nuk është dhuratë e Zotit?


Tregohet se dikush kishte humbur në shkretëtirë. Ngaqë nuk kishte asnjë furnizim me vete, për pak kohë ai do të vdiste nga etja. Duke ecur, ai vëren nga larg diçka që shkëlqente mbi një pemë dhe mendoi se është lëkurë me ujë. I gjendur në kulmin e etjes, vrapoi drejt pemës me qëllim që të pijë nga uji, por kur hapi lëkurën e gjeti të mbushur me flori. I mërzitur tha:”Ah çfarë fatkeqësie! Ky qenka flori dhe jo ujë!” çfarë vlere do të kishte floriri nëse je duke vdekur nga etja për ujë? Ne jemi mësuar me ekzistencën e ujit, e pijmë e përdorim...madje nuk e falenderojmë as Zotin për këtë. Por po të privohesh nga pika e ujit, vetëm atëherë e kupton rëndësinë e tij.


Udhëtarët nëpër shkretëtirë tregojnë se kur gjejnë dikë të vdekur në shkretëtirë nga etja, e gjejnë me fytyrë të gërvishtur me thonj. Kjo, për shkak të etjes dhe vuajtjes.


Mos harro të thuash “Elhamdulila” o vëlla për çdo pikë uji që pin! Na ndodh shpesh që të themi “Elhamdulilah” për shumë mirësi të Zotit, por këtë e bëjmë instiktivisht dhe pa e ndjerë me zemër. Kur një njeri na ka bërë ndere, ne i themi faleminderit me gojë, por njëkohësisht i themi dhe me zemër. E ndjejmë mirësinë e tij ndaj nesh, thellë në zemër. Përse e bëjmë diçka të tillë me njerëzit dhe nuk e bëjmë me Zotin e njerëzve, i cili është burimi kryesor i gjithë të mirave?!


Nëse të pish ujë është një mrekulli, edhe vetë nxjerrja e ujit (urinimi) është një mrekulli më vete.


Harun Reshidi, halifeja madhështor i tha një ditë këshilltarit të tij Ibnu Semmakut: “O Ibnu Semmak, më këshillo!” Ai i tha: “Nëse nuk do të kishe për të pirë vetëm një gotë me ujë, sa do të paguaje nga pasuria jote që ta pije?” Harun Reshidi u mendua pak dhe i tha: “Paguaj gjysmën e pasurisë për ta pirë.” Ibnu Semmak e pyeti përsëri: “Po nëse do e pije dhe të mbetej brenda pa pasur mundësi ta nxjerrësh, sa do paguaje nga pasuria jote për ta nxjerrë?” “Do paguaja gjysmën tjetër” – i tha Haruni. “O prijës i besimtarëve – i tha Ibnu Semmaku–një pasuri që vlen sa një gotë ujë është e pavlerë.”


Një mirësi tjetër e paçmueshme është mbrojtja që të bën Zoti. Po të shohim në jetën e fëmijëve tanë, do të gjejmë se ata janë të rrezikuar nga shumë gjëra. Ata mund të bien pre e rrymës elektrike, mund të rrëzohen nga shkallët, mund të digjen me ujë të nxehtë… A të ka shkuar mendja ndonjëherë se kush është Ai që i ruan dhe i mbron fëmijët e vegjël? Thotë Zoti në Kuran:”Ai (njeriu) ka mbrojtës nga para dhe pas, për ta mbrojtur me urdhërin e Zotit” (Rad 11) Neve na ndodhin shumë aksidente, prej të cilave dalim shëndoshë e mirë dhe habitemi si shpëtuam prej tyre.


Shkruaje në letër mrekullinë e krijimit dhe të funksionimit të trupit tënd. Shkruaje që ti vetë shikon, por ka shumë të tjerë që nuk shohin. Shkruaje që ti vetë dëgjon, por ka shumë të tjerë që janë privuar nga kjo shqisë. Shkruaj që ti lëviz dhe ecën, por ka shumë të tjerë që janë të paralizuar. Shkruaj që ti llogjikon dhe kupton, kurse shumë të tjerë kanë probleme mendore. Shkruaj që ti ndjen, kurse shumë të tjerëve u kanë vdekur ndjenjat. Shkruaj që ti i don të tjerët dhe të duan, kurse ka shumë të tjerë që as nuk i duan dhe as nuk duan kënd. Si do të ishte gjithësia pa dashurinë e ndërsjelltë?


A e imagjinon sesa lodhëse dhe sa e kushtueshme do të ishte nëse fëmijët që lindin të lindin me mangësi në organe, dhe këto organe të bliheshin në një fabrikë? Vallë sa pasuri do të na duhej të harxhonim për t’ua plotësuar fëmijëve tanë organet? Vallë a do të pranoje me qindra mijëra dollarë, në këmbim të njërit sy? Kurse Zoti të ka krijuar të plotë me të gjitha organet e duhura. Thotë Zoti në Kuran:“A nuk i dhamë atij dy sy? Edhe gjuhë e dy buzë? Dhe e sqaruam për të dy rrugët”. (Beled 8-10)


Edhe pse ne nuk e ndjejmë si një mirësi të madhe, mirësia e frymëmarrjes është një nga mirësitë më të mëdha. A e imagjinon dot se sa e vështirë do të ishte nëse Zoti do të ta linte ty të siguroje frymëmarrjen e rregullt me anë të aparateve dhe mjeteve rrethanore? A e kupton tani se sa të lehtë e ka bërë Zoti një proçes të tillë? Ne marrim dhe nxjerrim me mijëra herë frymë në ditë dhe nuk ndjejmë lodhje.


Shkruaje në letër që ti ke prindër dhe jeton me ta, kurse shumë të tjerë jetojnë si jetimë. Shkruaje mirësinë e shpirtit me të cilin jeton trupi yt. A nuk është nje mrekulli dhe një mirësi vetë ekzistenca jote në këtë botë? Secili prej nesh mban një emër dhe mbiemër, është i regjistruar në gjendjen civile, ka një numër identifikimi... Kush të bëri të tillë o njeri? A nuk është Zoti i Madhëruar? Përse nuk e falenderon Atë?


Shpesh herë na ndodh të shohim modelet e rrobave nga vitrinat e dyqaneve. Të gjithë njerëzit që qëndrojnë para vitrinave, janë të përqendruar në modelin dhe ngjyrat e rrobave, që ua kanë veshur statujave të plastikës. Provoje për një çast që të mos shohësh rrobat, por të shohësh statujat e pajetë dhe thuaji vetes: Ku qëndron ndryshimi mes meje dhe kësaj statuje? Ndryshimi i vetëm është mirësia e shpirtit me të cilën na ka pajisur Zoti.


Mos harro të shkruash mirësinë më të madhe, që ti je musliman. A ka mirësi më të madhe se të agjërosh Ramazanin për hatër të Zotit? A ka mirësi më të madhe sesa t’i përulesh Zotit? A ka mirësi më të madhe sesa të jesh i lidhur me Zotin?


Mos harro të shkruash dhe mirësinë tjetër, xhenetin. Teksa besimtarët do të jenë në xhenet, do u kalojë sipër një re e cila u thotë:” O banorë të xhenetit! Më ka dërguar El-Hamid që t’ju pyes se çfarë dëshironi t’ju lëshoj sot në vend të shiut?”


Nëse një i njohur me të cilin je në autobuz, paguan dhe biletën tënde, padyshim që do e falenderoje në çast dhe nuk do të harroje ta falenderoje dhe kur të zbresësh. Nëse një tjetër të dhuron një biletë për të ndjekur ndeshjet e kampionatit botëror, patjetër që do e falenderoje me gjithë zemër dhe nuk do ia harroje këtë të mirë. Nëse dikush të bën një nder të madh, do të përpiqeshe që ta falenderoje duke zgjedhur fjalët më të bukura, do u tregoje të afërmve të tu ... A nuk të vjen turp o njeri që të falenderosh krijesat dhe të mos falenderosh Krijuesin? El-Hamid është Ai që meriton falenderimin për gjithçka që na ka dhënë.


E pyeti njëherë Musai Zotin dhe i tha: “O Zot, si të të falenderoj, në një kohë që vetë falenderimi im për Ty, është një mirësi për të cilën duhet të të falenderoj?” Zoti i tha: ‘O Musa, nëse e ke kuptuar këtë, më ke falenderuar.”


Çështja nuk është të thuash me gojë “Elhamdulilah”, por është që mirësitë e Zotit t’i ndjesh dhe t’i përjetosh me zemër dhe me gjithë qënien tënde.


A nuk të vjen zor o njeri, që e gjithë gjithësia e falenderon dhe e madhëron Zotin, kurse ti jo? “gjithçka që ekziston e madhëron Atë dhe e falenderon, por ju nuk e kuptoni tesbihin e tyre” (Isra 44)


Kur profetit a.s iu shpallën ajetet e sures Rahman:”Cilën nga mirësitë e Zotit përgënjeshtroni?” profeti a.s u tha shokëve:”Përse nuk thoni siç thanë xhindët kur e dëgjuan këtë ajet?” “Po çfarë thanë xhindët o i dërguari i Zotit?” e pyetën ata. Profeti a.s u tha:”Ata thanë:”Nuk përgënjeshtrojmë asnjë nga mirësitë e Tua o Zot.”


A nuk të vjen turp që e gjithë gjithësia e madhëron Zotin, e falenderon dhe e lavdëron, kurse ti o njeri refuzon?! Thotë Zoti në Kuran:” Vërtet, njeriu është mohues i të mirave të Zotit të tij. Edhe vetë është dëshmues i asaj” (Adijat 6)


Njeriu përmend vetëm fatkeqësitë dhe vuajtjet dhe harron mirësitë që Zoti i ka dhënë.


Kur profeti a.s hyri në Medine, i këshilloi njerëzit me fjalët:”O ju njerëz! Duajeni Zotin me gjithë zemër, duajeni Zotin për të mirat të cilat ua ka dhënë!”


Zoti e frymëzoi Daudin a.s me fjalët:”O Daud! Kujtojua njerëzve të mirat dhe mirësitë e Mia, pasi njeriu është krijuar i tillë që ta dojë atë që i bën mirë.”


Dallimi mes një besimtari dhe një jobesimtari është se jobesimtari qëndron brenda kufijve të së mirës, kurse besimtari i kalon kufijtë e saj duke falenderuar Bamirësin.


Ajeti i parë me të cilin fillon Kurani, është:”Falenderimi i takon Zotit të botërave.” (Fatiha 1)


Çelësi i kënaqësisë së Zotit, është falenderimi dhe lavdërimi. “Ai nuk është i kënaqur me mosbesimin e robërve të Vet, e nëse jeni mirënjohës ndaj Tij, Ai e pëlqen atë për ju.” (Zumer 7)


Ibadeti i vetëm për të cilin Zoti të urdhëron t’ua tregosh të tjerëve, janë të flasësh për mirësitë që të ka dhënë Ai. “dhe të mirat që të ka dhënë Zoti, tregoji” (Duha 11)


Vetë shefati (ndërmjetësimi) i profetit a.s Ditën e Kijametit do të jetë me falenderime dhe lavdërime për Zotin fuqiplotë. Thotë profeti a.s:”Do të shkojë dhe do bjerë në sexhde nën Arshin e Zotit duke e lavdëruar me emrat e Tij të bukur dhe duke e falenderuar në mënyrë që nuk e ka falenderuar kush më parë. Më pas Zoti do i thotë: O Muhamed, ngrije kokën dhe kërko ç’të duash se do të të jepet.”


Gjëja e parë që do të të pyesë Zoti i madhëruar kur të dalësh para Tij, është:”O filan, a nuk të kam dhënë të mira?” Do të të thotë që ishe beqar dhe të martoi, që ishe i papunë dhe të gjeti punë, që…


Ajo që të mbron nga zjarri dhe ndëshkimi i Zotit, është kur tregohesh mirënjohës dhe e falenderon për të mirat që të ka dhënë. Thotë Zoti në Kuran:”përse t’ju ndëshkojë Allahu nëse ju e falenderoni dhe besoni?” (Nisa 147)


Përfundimi i llogarisë, do të bëhet me fjalë falenderimi:” E në mes tyre (njerëzve) kryhet gjykimi me drejtësi dhe thuhet: “Falënderuar qoftë vetëm All-llahu, Zoti i botëve!”.” (Zumer 75)


Fjalët “Elhamdulilah” do të thuhen dhe në çastet e para që besimtarët të hyjnë në xhenet. “dhe thanë: Falenderuar qoftë All-llahu, i cili premtimin e Vet e bëri realitet ndaj nesh dhe na e la në disponim tokën e “xhennetit që të vendosemi aty ku të duam!” (Zumer 74) Ditën e Kijametit do të thërritet:”Ku janë falenderuesit?” Kush e ka njohur Zotin në këtë botë me emrin El-Hamid? Po ti o vëlla dhe o motër, a do të përgjigjesh: Ja ku jam o Zot. Unë të kam lavdëruar dhe falenderuar natën dhe ditën, për gjithë të mirat që na ke dhënë. “Në mes të atyre që e kanë falenderuar Zotin në këtë botë, do të ngrihet një flamur, ku shkruhet:”Ky është flamuri i falenderimit!” Ata do të hyjnë në xhenet dhe të gjithë ua bëjnë me shenjë:”Këta janë falenderuesit!”


v Cili është shpërblimi i falenderimit? Me çfarë ta shpërblen El-Hamid, kur e falenderon?


Thotë Zoti në Kuran:”dhe nëse falenderoni, Unë ua shtoj dhe nëse mohoni (mirësitë) ndëshkimi Im është i madh” (Ibrahim 7)


Nëse Zoti të jep një të mirë dhe e falenderon për të, Ai të jep një të mirë tjetër. Zoti nuk ka nevojë për falenderimin tonë, por e kërkon atë me qëllim që të na japë të mira të tjera. Ajeti i mësipërm të bën të jesh ambicioz, sa më shumë ta falenderosh Zotin, aq më shumë t’i shton të mirat. Lakmia është diçka e papranueshme në Islam, por lakmia për ta falenderuar sa më shumë Zotin, është diçka e pëlqyer.


Thotë profeti (a.s): “Sa herë që njeriu thotë elhamdu lil-lah, (falenderoj Zotin) meriton një mirësi në vend të saj.”


Në një hadith tjetër, profeti a.s thotë:”Një rob i Zotit tha:”O Zot, Ty të takon falenderimi ashtu siç e meriton madhështia dhe pushteti Yt” Dy melekët nuk dinin ku t’a vendosnin shpërblimin e madh të këtyre fjalëve. Zoti u thirri nga lart:”Shkruajeni ashtu siç e tha robi Im, pasi Unë do e shpërblej për të Ditën e Kijametit.”


Çfarë ndodh nëse nuk e falenderon Zotin? Ajo që ndodh është se të hiqet ajo e mirë, pasi nuk e meriton atë. Është e mundur që shumë fatkeqësi që na ndodhin, janë për shkak se ne nuk e falenderojmë Zotin për mirësitë me të cilat na ka rrethuar. Shumë nga këto fatkeqësi ndodhin ose për shkak se njerëzit nuk e falenderojnë Zotin për mirësitë, ose i përdorin ato për gjynahe.


Nëse ti o vëlla nuk e falenderon El-Hamidin për mirësitë e Tij, ose i përdor këto mirësi për gjynahe, ajo që mund të ndodhë janë katër gjëra:


v Të hiqet kjo e mirë plotësisht.


v Nëse nuk të merret, por nuk e ndjen ëmbëlsinë e saj.


v Të kthehet në vuajtje dhe brengë.


v Të mbetet e mira, por të ndodh një e keqe, e cila të bën të mos e ndjesh ekzistencën e të mirave që


të rrethojnë.


Arabët e hershëm, e quanin fjalën “falenderim” rojen e të mirave. Një fjalë tjetër arabe thotë:”Ajo që e mban të mirën të vazhdueshme, është falenderimi.” Nëse ke pasuri dhe kërkon që t’i ruash, falenderoje Zotin që t’i ka dhënë. Nëse ke fëmijë dhe kërkon t’i ruash, falenderoje Zotin që t’i dhuroi.


Profeti a.s e këshillonte gruan e tij Aishen:”O Aishe, ji mirënjohëse për të mirat që të ka dhënë Zoti, pasi ato rrallë herë kthehen në atë shtëpi, nga e cila kanë dalë njëherë.”


Thotë Zoti në Kuran:”A nuk i ke parë ata që të mirat e Zotit i ndërruan me mohim dhe e kane sjelle popullin e tyre ne shtepine e shkaterrimit (Ibrahim 28) “dhe kush i ndryshon të mirat e Zotit pasi i kanë ardhur, Zoti është ndëshkues i rreptë.” (Bekare 211)


Të ndryshosh mirësitë e Zotit, është që t’i përdorësh ato për gjynahe. Është kur ti o motër, e përdor bukurinë që të ka dhënë Zoti, për gjynahe. Është kur pasurinë që të ka dhënë Zoti, e përdor në gjynahe dhe harame.


Në luftën e tij me njeriun, shejtani përqendrohet në atë që t’a bëjë njeriun të harrojë mirësitë e Zotit. Këtë e ka deklaruar vetë shejtani ku thotë:”...dhe do i gjesh shumicën e tyre mosmirënjohës.” (Araf 17)


Metoda që ndjek shejtani për t’ia arritur këtij qëllimi, është se të bën të harrosh mirësitë e tua dhe ta kesh mendjen tek mirësitë që kanë të tjerët. Ti mund të kesh një grua shumë të mirë dhe të bukur, por të bën ta kesh mendjen tek një grua tjetër, e cila nuk krahasohet në asgjë me gruan tënde. Ai t’i zbukuron mirësitë që nuk i ke, me qëllim që të harrosh dhe të mos e falenderosh Zotin për ato që ke.


Nëse dikush të bën një dhuratë dhe ti nuk e falenderon, madje nuk i kushton asnjë rëndësi, a mund të të bëjë dhuratë tjetër ai person?


Modelin më të mirë në falenderimin e Zotit për të mirat që i ka dhënë, ne kemi të dërguarin e Zotit, profetin Muhamed a.s.


Tregon Aishja që profeti (a.s.) falej natën aq sa i ënjteshin këmbët dhe kur e pyeta njëherë:”O i dërguar i Zotit, a nuk t’i ka falur Zoti të gjitha gjynahet?” Ai më tha:“A nuk e meritoj të jem mirënjohës për këtë?!


Çdo natë, profeti a.s lutej:” O Zot. Ty të takon falenderimi. Ti je sunduesi i qiejve dhe i tokës dhe gjithçkaje që gjendet mes tyre. Ty të takon falenderimi. Ti je drita e qiejve, tokës dhe gjithçkaje që gjendet mes tyre. Ty të takon falenderimi. Ti je i përjetshmi i qiejve, tokës dhe gjithçkaje që gjendet mes tyre...”


Kur dikush e pyeti Ali ibn Ebi Talibin si u gdhive, ai u përgjigj:”Jam gdhirë në mes të mirave të Zotit, i pamundur që ta falenderoj Atë për të gjitha.” Një njeri që përgjigjet me këtë pyetje kur e pyesin se si u gdhi, patjetër që është një njeri që e përjeton emrin e Zotit El-Hamid.


Një ditë Umeri takon një njeri, të cilin e pyet: “Si u gdhive o filan?” Ai i përgjigjet: “Mirë o prijës i besimtarëve.” Umeri e pyet përsëri: “Si u gdhive?” Ai përsëri i thotë: “Mirë o prijës i besimtarëve.” Umeri e pyet për të tretën: “Të pyeta se si u gdhive?” “Falenderoj Zotin, mirë o prijës i besimtarëve” – i tha herën e tretë. “Këtë desha të dëgjoj” – i tha Umeri. I pyeste njerëzit me qëllim që të nxirrte nga goja e tyre një fjalë falenderimi për Zotin.


Falenderoje dhe lavdëroje El-Hamidin për të mirat që të ka dhënë në tre forma:


v Falenderoje me zemrën dhe qënien tënde.


v Falenderoje me zemër dhe falenderoje me gojë, duke i treguar të mirat e Zotit.


v Ta falenderosh Zotin për mirësitë që të ka dhënë, duke i shfrytëzuar ato për të përhapur fenë e Zotit. Thotë Zoti në Kuran:”Punoni familja e Daudit me falenderim” (Sebe 13) Kjo duke i përdorur të mirat e Zotit, në gjërat që kënaqin Zotin e Madhëruar.

[ORIONI]

Titulli: EL KAHHARU (Nënshtruesi, Mposhtësi)

Emri i kësaj teme të bën të ndjesh madhështinë dhe prestigjin e Zotit të madhëruar. Emri i kësaj teme të bën të ndjesh respektin dhe bindjen e plotë ndaj Zotit. Emri i kësaj teme, është i ndryshëm nga emrat që kemi trajtuar më parë, emra të cilët flisnin mbi mëshirën, faljen, zgjidhjen e halleve... nga ana e Zotit. Emri i kësaj teme është El-Kahhar.


v Kuptimi i emrit të Zotit El-Kahhar, do të thotë Nështrues, Mposhtës, dominues mbi gjithçka. Çdo gjë


e krijuar në gjithësi, është e nështruar ndaj fuqisë së El-Kahharit. Çdo gjë në univers, nga galaktikat deri tek atomi, nga qielli në tokë, nga insektet, shpezët dhe gjallesat e detit, deri tek kafshët më të mëdhaja mbi tokë... gjithçka e krijuar i është nënshtruar Zotit. Thotë Zoti në Kuran:” Ai është dominuesi (El-Kahiru) mbi robët e Tij dhe Ai është i urti i dituri.” (En’am 18)


Dominimi dhe fuqia e Zotit, është e shoqëruar nga urtësia dhe dija. Ajo nuk mund të përmbajë padrejtësi ndaj asnjë krijese.


“ditën që të ndërrohet toka me një tokë tjetër dhe qiejt dhe të gjithë do të dalin para Zotit Mposhtës.”


“Atë ditë kur të shfaqen, asgjë nuk do të mund t’i fshihet Zotit. I kujt është sundimi sot? I Zotit, të vetëm dhe Mposhtës.” (Gafir 16)


“I pa të meta është Ai që është i vetëm dhe Mposhtës” (Zumer 4)


Në Kuran, ky emër përmendet në dy struktura “El-Kahhar” dhe “El-Kahir”.


Teksa dëgjon këtë emër dhe rreth tij, patjetër që fillon të ndjesh dobësinë tënde kundrejt Zotit, ndjen madhështinë e Zotit, respektin dhe nënshtrim të plotë ndaj Tij. E gjithë gjithësia dhe të gjithë krijesat, me dashje apo pa dashje, janë të nënshtruara ndaj Zotit Fuqiplotë. “Më pas iu drejtua qiellit (krijimit të tij) i cili ishte tym (mjegullnajë) atij dhe tokës i tha: “Qasuni urdhërit Tim me dëshirë ose me dhunë (imponim)!” Ato të dy thanë: “Po i qasemi me dëshirë!” (Fussilet 10-11)


“Çështja e Tij është që kur dëshiron diçka i thotë “bëhu” dhe ajo bëhet” (Jasin 82) Ai që me një fjalë, krijon dhe bën çfarë të dojë, e ka shumë të lehtë që po me një fjalë të shkatërrojë dhe të ç’bëjë gjithçka.


“All-llahu gjykon, e s’ka kush që mund t’i kundërvihet gjykimit të Tij. Ai ndërmerr masë të shpejtë.” (Rad 41)


“dhe nuk mund të dëshironi, veçse po të dëshirojë Zoti” (Insan 30) “dhe nëse do të dëshironte Zoti yt, nuk do e bënin.” (En’am 112) “nëse ia ktheni shpinën (rrugës së drejtë), ta dini se nuk mund t’i shpëtoni (ndjekjes së) All-llahut” (Teube 3)


Ajetet që flasin mbi fuqinë dhe sundimin e Zotit, janë me qindra në Kuran. Qëllimi ynë me këtë temë, është që ta njohim Zotin jo thjesht me gojë, por dhe ta ndjejmë me zemër. Ta ndjejmë prezencën e tij kudo që të jemi, ta adhurojmë me ndjenjën sikur e shohim, pasi edhe pse nuk e shohim ne, Ai na shikon. A të ka rastisur ta lexosh ajetin:” Ai është dominuesi (El-Kahiru) mbi robët e Tij dhe Ai është i Urti i Dituri.” (En’am 18) dhe të ndjesh përulje, nënshtrim dhe respekt për Zotin? A të ka ndodhur të shohësh qiellin dhe të habitesh se si e mban Zoti që të mos bjerë mbi tokë? A nuk të ka shkuar mendja tek retë të cilat lëshojnë shi? A nuk e ke parë sesi ato nuk bien mbi ne, por vetëm sa lëshojnë shiun dobiprurës?


Emri El-Kahhar, i vendos njerëzit para dy zgjidhjeve:


E para, të pranosh me dëshirën tënde që të jesh i nënshtruar dhe i bindur ndaj Zotit.


E dyta, të detyrohesh me dhunë që t’i bindesh dhe t’i nënshtrohesh Zotit.


Vetë qiejt dhe toka pranuan t’i binden dhe t’i dorëzohen vullnetit të Zotit me dëshirë. Po kështu melekët, pranuan që t’i nënshtrohen dhe t’i binden me dëshirë. E njëjta gjë është me kafshët, të cilat janë të nënshtruara ndaj vullnetit dhe ligjeve të Zotit. Krijesa e vetme të cilën Zoti e la të lirë të zgjedhë, është njeriu. Ti o njeri, je i lirë të zgjedhësh, ose të jesh i bindur dhe i përulur ndaj Zotit me dëshirën tënde, ose ta bësh këtë me detyrim dhe imponim.


Thotë Zoti në një hadith Kudsij:”O biri i Ademit ! Ti dëshiron dhe Unë dëshiroj. Nëse më bindesh Mua në atë që dua, të jap atë që don. Nëse nuk më bindesh në atë që dua, do të lodhesh për ta arritur atë që don dhe nuk do të bëhet vetëm ajo që dua.”


ابن ادم انت تريد و انا اريد فاذا سلمتني فيما اريد اتيتك بيا تريد. و ان لم تسلم لي فيما اريد اتعبتك فيما تريد ثم لا يكون الا ما اريد


Kështu kuptojmë që Islam, do të thotë të jesh i dorëzuar dhe i nënshtruar ndaj Zotit. Islam do të thotë të mos i thuash “jo” urdhërave të Zotit tënd. Vetëm duke kuptuar këtë, mund ta kuptojmë sesi pranoi Ibrahimi a.s të therrë djalin e tij të vetëm. Ai u urdhërua të therrë djalin me dorën e tij. Më e keqja, ishte se e gjitha kjo ishte e bazuar mbi një ëndërr të cilën Ibrahimi a.s e kishte parë. Qëndrimi më i çuditshëm, nuk ishte ai i Ibrahimit a.s, por ishte i Ismailit a.s që do të therrej. Ai e pranoi me vullnet të plotë dhe e urdhëroi të atin që ta çojë në vend urdhërin e Zotit. Ibrahimi a.s e merr djalin e tij të vetëm, e shtrin përtokë dhe vendos thikën në qafën e tij. Filloi ta lëvizë thikën që ta presë, por thika nuk e priste. E mprehu dhe një herë, por përsëri thika nuk e priste. Këtë moment e përshkruan Zoti në Kuran:”dhe kur u dorëzuan dhe e vendosi me ballë përtokë” (Saffat 103)


Për këtë, muslimanët e kanë traditë që të therrin kurban çdo vit. Me kurbanet që therrim, nuk duam vetëm të ndihmojmë njerëzit e varfër, por edhe të kujtojmë nënshtrimin dhe bindjen e plotë të Ibrahimit a.s ndaj vullnetit dhe urdhërave të Zotit.


Kushdo që shkon të vizitojë Qabenë, vesh rroba të bardha, kryen shtatë rrotullime rreth Qabesë, lëvizjet mes Safasë dhe Mervasë.... të gjitha këto, simbolizojnë dorëzimin dhe përuljen e plotë para vullnetit të Zotit.


Emri i Zotit El-Kahhar, duhet që ta djegë zjarrin dhe dëshirën për gjynahe në zemrën tënde. Duke përjetuar këtë emër në jetën tënde, patjetër që duhet të lindë një lloj frike nga gjynahet. Ashtu siçduhet ta duash Zotin, duhet dhe ta kesh frikë për gjynahet që bën.


Shembulli i besimtarit në marrëdhëniet e tij me Zotin, është si shembulli i zogut me dy krahë. Njëri krah i besimtarit është shpresa dhe dashuria për Zotin, kurse krahu tjetër është frika prej Tij, gjë e cila të ruan nga gjynahet. Nëse zogut do i thyhej njëri krah, nuk do të mund të fluturonte. Po kështu besimtari, nëse do të jetonte vetëm me frikën ndaj Zotit ose vetëm me shpresën, nuk mund të fluturojë drejt destinacionit të lumturisë dhe kënaqësisë së Allahut.


Emri i Zotit El-Kahhar, nuk është emër që të shton frikën ndaj Zotit, por është emër që të shton ndjenjën e madhështisë dhe dashurisë për Zotin. Ky emër të mëson bindjen, përuljen dhe dorëzimin para vullnetit të Zotit.


Provoje të dalësh në ballkon një natë dhe fillo të përsërisësh ajetin:”Ai është dominuesi (El-Kahhar) mbi robët e Tij dhe Ai është i Urti i Dituri.” Kishte nga shokët e profetit a.s, prej atyre që gjithë natën faleshin duke përsëritur një ajet të vetëm Kurani.


Provoje ta përjetosh këtë ajet“Atë ditë kur të shfaqen, asgjë nuk do të mund t’i fshihet Zotit. I kujt është sundimi sot? I Zotit, të vetëm dhe Mposhtës.” (Gafir 16)


Atë ditë nuk ka pemë që të fshihesh pas tyre, nuk ka gropa që të hysh dhe mos dukesh... atë ditë toka do të jetë e rrafshët dhe gjithçka është e ekspozuar para Zotit.






v Modele të nënshtrimit të Zotit në univers.


Zoti i Madhëruar i nënshtroi qiejt dhe tokën duke u thënë Më pas iu drejtua qiellit (krijimit të tij) i cili ishte tym (mjagullnajë) atij dhe tokës i tha: “Qasuni urdhërit Tim me dëshirë ose me dhunë!” Ato të dy thanë: “Po i qasemi me dëshirë!” (Fussilet 10-11)


Ai nënshtroi diellin dhe hënën:”dielli nuk mundet ta arrijë hënën dhe as nata nuk mund ta kalojë ditën dhe të gjithë notojnë në univers” (Enbija 33)


Ai nënshroi natën dhe diellin:”All-llahu është Ai që fut natën në ditë e ditën në natë (duke shkurtuar njërën e zgjatur tjetrën).” (Haxh 61)


Ai nënshtroi asgjënë:”a ka ardhur për njeriun një kohë kur ka qenë diçka e papërmendur” (Insan 1) Kush e nënshtroi asgjënë dhe prej saj krijoi njerëz që jetojnë, anije kozmike, makina, bimë, kafshë...


Kush tjetër veçZotit e nënshtroi dheun dhe prej tij krijoi njeriun që ecën, lëviz dhe llogjikon?


Ai nënshtroi ajrin dhe e bëri atë të padukshëm. Ai nënshtroi gjynahqarët që nuk e kanë frikë me sëmundje të ndryshme si sida. Ai i nënshtroi njerëzit dhe i bëri të mos munden ta shohin në këtë botë. “atë nuk e arrijnë shikimet dhe Ai i arrin shikimet” (En’am 103) Vetë Musai a.s ia kërkoi një gjë të tillë Zotit, por Ai iu përgjigj:” “Ti nuk ke mundësi të më shohësh, por shiko kodrën, e nëse ajo qëndron në vendin e vet, ti do të më shohësh Mua”. Kur u drejtua kah kodra, një pjesë e dritës nga Zoti i tij e bëri atë (kodrën) thërrmi, e Musait i ra të fikët. Kur erdhi në vete, tha: “E lartë është Madhëria Jote, pendohem te Ti (për atë që kërkova), dhe unë jam i pari i besimtarëve!” (Araf 143)


Ai i nështroi popujt mizorë dhe gjynahqarë. “kur ata harruan gjërat me të cilat i kujtuam, u hapëm dyert e çdo gjëje, kur u gëzuan me atë që u dhamë, i morrëm papritur” (En’am 44)


E veçantë në këtë ajet, është se Zoti nuk i ndëshkoi këta njerëz gjynahqarë në fillimet e gjynahut dhe të mirave materiale. Ai i la të jetojnë në të mira, i la të fuqizohen dhe i ndëshkoi. Ndëshkimi u erdhi vetëm pasi u zhvilluan dhe u fuqizuan. Kjo me qëllim që të kuptohet qartë se ajo që u ndodhi ishte vetëm prej Zotit dhe që të jetë shembull për të tjerët.


“A nuk e di ti se ç’bëri Zoti yt me Ad-in? Me banorët e Iremit me ndërtesa të larta? Që si ata (populli Ad) nuk është krijuar askush në tokë! Dhe me Themudin, të cilët shpuan shkëmbinj në luginë. Dhe me faraonin e fortifikuar me tenda (ushtarake)! Të cilët e tepruan me krime në tokë. Dhe në të shtuan shkatërrimin. E Allahu kundër tyre lëshoi lloj-lloj dënimesh. Pse Zoti yt është që përcjell (u rri në pritë).


(Fexhr 6-14)


Ai nënshtroi Ebrehan dhe ushtrinë e tij të cilët erdhën për të shkatërruar Qabenë.


“A nuk e ke parë se ç’bëri Zoti yt me poseduesit e elefantit? A nuk ua bëri përpjekjen e tyre të dështuar?


Dhe Ai kundër tyre lëshoi shpendë që vinin tufë-tufë! Dhe i gjuanin ata me gurë nga balta e gurëzuar!


Dhe ata i bëri si gjeth i përtypur!” (Fil 1-5)


Tregoja këtë histori o motër fëmijëve të tu! Tregoju atyre se Zoti është Fuqiplotë dhe nënshtron këdo që tregohet arrogant ndaj Tij. Me këtë nuk duam që tu fusësh frikën, por që t’i bësh të ndërgjegjshëm se Zoti është i aftë për gjithçka.


El-Kahhar shkatërroi popullin e Adit me një stuhi të fortë:” Andaj Ne kundër tyre lëshuam një erë shumë të ftohtë gjatë disa ditëve fatzeza, për t’u dhënë ta përjetojnë dënimin nënçmues në jetën e kësaj bote, ndërsa dënimi në botën tjetër do të jetë edhe më i shëmtuar dhe ata nuk do të ndihmohen.” (Fussilet 16)


El-Kahhar shkatërroi dhe popullin e Lutit, kur mes tyre u përhap shthurrja morale:”dhe pjesën e sipërme e përmbysëm. Dhe u lëshuam gurë prej balte të djegur e caktuar nga Zoti” (Dharijat 34) Xhibrili a.s kishte futur krahun poshtë qytetit dhe e kishte ngritur atë lart në qiell, saqë banorët e qiellit dëgjuan lehjet e qenve. Më pas Xhibrili a.s i përmbysi përtokë duke i shkatërruar.


El-Kahhar është Ai që vullnetin e njerëzve e ka nënshtruar ndaj vullnetit të Tij.


Një ngjarje interesante rreth kësaj teme është ajo që i ndodhi Memunit, Halifes së muslimanëve. Ai kishte burgosur një njeri dhe nuk e kishte caktuar akoma ç’dënim do i jepej. Një nga këshilltarët e tij ia kujton këtë çështje dhe Memuni merr një copë letër në të cilën shkruan: “Të kryqëzohet”. Rojet e marrin letrën, shkojnë tek qelia dhe kur hapin letrën lexojnë: “Të lirohet” dhe e lënë të lirë. Kur i pyet Memuni se çu bë me të, i thanë që e lamë të lirë sipas urdhërit tuaj dhe i tregojnë letrën. Ai e merr letrën dhe shikon që në vend që të shkruante të kryqëzohet, kishte shkruar të lirohet. I inatosur merr një letër tjetër dhe shkuran:“Të kryqëzohet”. Shkojnë rojet përsëri, e marrin dhe kur hapin letrën shohin që përsëri ishte shkruar: “Të lirohet” dhe e lënë përsëri të lirë. Kur dëgjon Memuni i thërret përsëri dhe i pyet se përse e lanë të lirë. Rojet përsëri i tregojnë letrën, të cilën e merr dhe lexon në të: “Të lirohet”. Merr një letër tjetër dhe për të tretën herë shkruan: “Për Zotin duhet që të kryqëzohet”. Kur e marrin letrën rojet dhe e lexojnë, shohin që ishte shkruar: “Për Zotin duhet që të lirohet”, dhe e lënë të lirë. Kur merr vesh Memuni, i xhindosur i thërret rojet dhe i pyet për shkakun që e lanë të lirë, dhe ata i treguan përsëri letrën, ku ishte shkruar me shkrimin e tij: “Për Zotin duhet që të lirohet”. Memuni mendohet për një çast, pastaj thotë: “Po, le të lirohet pasi kush mund ta kryqëzojë një njeri të cilin Zoti dëshiron ta lirojë?!”


Në fillimet e shekullit XIX, u ndërtua një anije madhështore dhe luksoze, të cilën e quajtën “Titanik”. Anash anijes, ishin shkruar fjalët:”Anija që nuk mbytet!” Ndërtuesit e kishin shkruar këtë, duke qenë të bindur, pasi struktura e anijes ishte e tillë që nuk imagjinohej se mund të mbytej. Në udhëtimin e parë të saj nga Europa për në Amerikë, ajo ishte e mbushur me milionerë, njerëz të tjerë dhe mallra të shumtë. Në këtë udhëtim, ajo do të përplaset me një ajsberg, i cili e ndan anijen që nuk mbytet në dy pjesë.


Është më mirë që të shkosh me dëshirë drejt Zotit, sesa të detyrohesh me forcë më vonë.


Një gjë tjetër e habitshme, është se El-Kahhar, i nënshtron gjërat me të kundërtat e tyre. Ai vendos harmoninë mes të kundërtave. Le të marrim një shembull, që ta sqarojmë më mirë. Kimikisht, uji është formuar nga oksigjeni dhe hidrogjeni H2O, dy atome hidrogjen dhe një oksigjen. Po të shohim me kujdes, do të gjejmë që hidrogjeni është një substancë e djegshme. Po kështu, dhe oksigjeni është substancë që ndihmon djegien. El-Kahhar, që ka nënshtruar gjithçka, nga këto dy substanca djegëse, formon një substancë tjetër e cila e shuan zjarrin, ujin. A ke menduar o vëlla dhe o motër se uji që pini, në origjinë është lëndë djegëse? Prandaj, sa herë të pish ujë, mendoje këtë fakt dhe falenderoje Zotin që e nënshtroi gjithçka në shërbimin tënd.


El-Kahhar, e ka nënshtruar gjithësinë dhe çdo elementi dhe përbërësi i ka dhënë karakteristika dhe veçori të pandryshueshme. A e kupton se çfarë mundimi do të ishte nëse temperatura e zierjes së ujit të ishte e ndryshueshme dhe jo stabile siçështë sot, 100 gradë?


Nëse temperatura e shkrirjes së metaleve do të ishte e paqëndrueshme, a e kupton se çfarë problemesh do të shkaktonte?


Nëse funksionet e organeve tona do të ishin të ndryshme nga njëri njeri tek tjetri, a do të ishte zhvilluar mjekësia?


El-Kahhar e ka nënshtruar zjarrin me qëllim që të djegë. Por është po Ai që e urdhëroi atë që të mos e djegë Ibrahimin a.s. Ai e ka nënshtruar thikën që të presë, por është po Ai që e urdhëroi që të mos e presë Ismailin a.s. Ai e ka nënshtruar barkun e balenës që të tresë gjithçka, por është po Ai që e urdhëroi që të mos e tresë Junusin a.s.


El-Kahhar ka bërë që deti në gjendje qetësie të jetë simbol i bukurisë, kurse kur është i trazuar ai është simbol i frikës dhe shkatërrimit.


Era kur është e freskët, është simbol i freskisë dhe gjallërisë, kurse kur është e fuqishme, ajo kthehet në simbol të shkatërrimit dhe vdekjes.


El-kahhar e nënshtroi shpirtin që buron nga fryma e Zotit, nga qielli, me trupin që në origjinë është baltë toke. Jo vetëm kaq, por shpirti dhe trupi bashkëjetojnë në mënyrë shumë harmonike. Sa herë që shpirti trazohet, efektet shfaqen në trup me lotimin e syve. Kur shpirti gëzohet dhe ndjen kënaqësi, efektet shfaqen në fytyrën e buzëqeshur. Kush i ka harmonizuër këto dy gjëra me drejtime dhe origjinë krejt të ndryshme? A nuk është El-Kahhar?


Nënshtrimi dhe përulja e El-Kahharit është e bukur. Të gjithë krijesat në gjithësi, janë të gëzuara me këtë nënshtrim. Të gjithë bimët, pemët dhe zogjtë ndihen të gëzuar edhe pse të nënshtruar. Këtë e shohim në aromën që lëshojnë lulet e bimëve dhe pemëve, e shohim në ngjyrat dhe cicërrimat e bukura të zogjve. Nëse e gjithë gjithësia ndihet mirë me nënshtrimin e Zotit, përse ti o njeri nuk ndihesh mirë?


Nënshtrimi i Zotit nuk është nënshtrim përbuzës dhe ofendues, ai është nënshtrim që tregon bindjen dhe dorëzimin ndaj Krijuesit dhe Zotit tënd. Nënshtrimi i Zotit është me qëllim që ti ta njohësh madhështinë e Tij dhe të ruhesh nga gjynahet.


Profeti a.s shpesh herë lutej:”O Zot na pajis me frikën Tënde (na bëj të vetëdijshëm), e cila na mban larg gjynaheve! Na pajis me bindjen Tënde, me të cilën do të fitojmë xhenetin. Na e shto besimin dhe sigurinë tek Ty, që të na lehtësohen vuajtjet e kësaj bote.” Të qenit i nënshruar ndaj Zotit dhe të qenit i ndërgjegjësuar për diçka të tillë, të shton rezistencën ndaj gjynaheve.


Kur binte profeti (a.s.) në sexhde thoshte: “Ndaj Teje është përkushtuar dëgjimi im, shikimi im, truri im dhe eshtrat e mia.”


Tregon Aisheja:”E kërkova profetin a.s një natë dhe nuk e gjeta. Duke prekur vendin me dorë, preka këmbët e tij dhe pashë që kishte rënë në sexhde duke u falur. Atëherë e dëgjova duke thënë:”Kërkoj mbrojtjen Tënde nga ndëshkimi Yt. Kërkoj të më mbrosh me kënaqësinë Tënde nga zemërimi Yt.”


Ditën kur dielli pësoi eklips – tregojnë shokët – e shihnim profetin a.s të hynte dhe të dilte në shtëpi. Më pas, ai dhe muslimanët e tjerë hyjnë në xhami, ku në namaz lexon gjatë Kuran, në ruku dhe sexhde qëndron gjatë. Pasi përfundoi namazin e rastit, ai u lut:”O Zot, më ke premtuar se nuk do i ndëshkosh, përderisa jam në mesin e tyre. O Zot. Më ke premtuar se nuk do i ndëshkosh, përderisa ata kërkojnë falje.”


Qëllimi kryesor i kësaj teme, është që pasi të njohësh emrin dhe cilësinë e Zotit, El-Kahhar, nëse ke një gjynah të cilit nuk i reziston, ta braktisësh menjëherë. Gjithë sa përmendëm më sipër, është me qëllim që ti ta ndjesh madhështinë dhe fuqinë e Zotit dhe t’a kesh më të lehtë që t’i bindesh Atij. Gjithçka është me qëllim që frika ndaj Zotit të të shtohet dhe të bëhesh i vetëdijshëm për atë që vepron.


Me këtë temë, nuk duam që të të shtojmë vetëm frikën ndaj Zotit, por dhe dashurinë për Zotin. Nëse e njeh siçduhet El-Kahharin, patjetër që do e duash. Ne duam që edhe ti të të rrjedhin lotë nga frika dhe devotshmëria për Zotin. Thotë profeti Muhamed a.s:”Ashtu siçnuk kthehet qumështi në trupin e kafshës,, ashtu nuk hyn në zjarr një njeri sytë e të cilit kanë qarë nga frika dhe madhështia e Zotit.”


Nëse ti e ke frikë Zotin dhe nuk vepron gjynahe, nëse e ke frikë Zotin dhe të rrjedhin lotë, atëherë Zoti të nderon dhe e ke frikë Atë dhe në marrëdhëniet dhe komunikimin tënd me njerëzit. Kjo pasi tashmë je i bindur se Zoti i ndëshkon ata që sillen padrejtësisht me të tjerët.


Umer ibnu Abdul Azizi i thoshte gjithmon shërbëtorit të tij:”Nëse vëren që po humbas një nga obligimet e Zotit ose një nga të drejtat e njerëzve, më tërhiq nga rrobat dhe më thuaj:”O Umer, a nuk e ke frikë Zotin?!”


Ditën që muslimanët me në krye Umer ibnul Hattabin, morrën Kudsin, ishte ditë gëzimi dhe hareje. Teksa të gjithë njerëzit ishin të gëzuar, Umeri ishte shumë i shqetësuar. Ai kërkoi të takohej me Ubejdi ibnu Xher-rahin. Me të ardhur Ebu Ubejde, Umeri e përqafoi dhe filloi të qajë me të madhe, duke i thënë:”O Ebu Ubejde, çfarë do i themi Zotit nëse na pyet Ditën e Kijametit: çfarë keni bërë pas vdekjes së profetit a.s?!”


Të dy filluan të qajnë nga frika e Zotit, teksa të gjithë qeshnin dhe gëzoheshin.


Kur një njeri gaboi, Umer ibnul Hattabi u mat ta godasë, por ai menjëherë i tha:”Kij frikë Zotin o Umer!” Atëherë Umeri, e uli dorën dhe i tha:”Më ke frikësuar me Zotin!”


Ditën që do të vdiste, Umeri i thoshte djalit të tij:”Ma vendos fytyrën përtokë, me shpresë që të më falë dhe mëshirojë Zoti! Ah sikur të kisha qenë një qime në kraharorin e Ebu Bekrit! Ah sikur të kisha dalë nga kjo botë, pa gjynahe dhe pa të mira! I mjeri unë dhe e mjera nëna ime, nëse nuk më mëshiron Zoti Ditën e


Kijametit!”


Një beduin, vajti tek Umer ibnul Hattabi për t’i kërkuar lëmoshë. Për këtë, ai i thuri disa vargje:


O Umer, lëmoshën xhenetin e fitofsh


Vishi vajzat e mia dhe nënën e tyre


Pash Zotin, këtë ta bësh.


Umeri, për ta provuar çfarë do të thotë, ia ktheu:”Po nëse nuk e bëj, çfarë ndodh?” Beduini i tha:”Atëherë unë do të iki.” Umeri e pyeti:”E çfarë bëhet po ike?” Beduini ia ktheu:


Për Zotin do të japësh llogari për ta!


Atë Ditë që të nisesh, për xhenet ose zjarr.


Kur dëgjoi këto fjalë, Umeri vrapoi drejt shtëpisë së tij dhe ngaqë nuk gjeti gjë tjetër, morri xhyben e vet dhe duke ia drejtuar beduinit i tha:


Merre këtë se kaq kam në dorë


Me qëllim që të shkoj në xhenet dhe jo në zjarr.


Emri El-Kahhar, ka dhe një kuptim tjetër të rëndësishëm; Ai që e nënshtron gjuhën tënde që të mos e shqiptojë shehadetin në çastet e vdekjes, nëse nuk ke qenë besimtar i mirë. Edhe pse të thuash “La ilahe il-lallah” është shumë e lehtë, në çastet e vdekjes të duket sikur ke malet mbi gjuhë. Gjynahet e shumta, e kanë nënshtruar dhe e kanë mbposhtur gjuhën e tij dhe nuk mundet të shqiptojë fjalët më të lehta.


Një nga shokët e Profetit (a.s) kur i erdhi vdekja, nuk e shqiptonte dot shehadetin. Shqiptonte çdo fjalë tjetër përveçshehadetit. Të pranishmit nxituan për te Profeti (a.s) dhe i treguan gjendjen e tij. Profeti (a.s) i pyeti: -“A e ka nënën gjallë?” “Po”- i thanë. Profeti (a.s). shkoi te nëna e tij dhe e pyeti: “A ka ndodhur ndonjë gjë jo e mirë mes teje dhe djalit tënd?” “Po, o i Dërguar i Allahut- i tha ajo. -Fëmijëve dhe gruas së tij i jepte fruta të mira, kurse mua më jepte ç’të tepronte.” Në çastet që e fali nëna dhe ia bëri hallall, ai shqiptoi shehadetin dhe vdiq.


E kundërta është me atë që e ka njohur dhe i është bindur El-Kahharit. Një nga këta ishte dhe Bilali, i cili në çastet e vdekjes buzëqeshte dhe thoshte:”Tani do të takohem me të dashurit e mi, Muhamedin a.s dhe shokët e tjerë.”


Në çastet që po vdiste Umer ibnu Abdul Azizi, hyn gruaja e tij Fatimeja, e cila e dëgjon të thotë:”Ajo është shtëpia të cilën ia japim atyre që tregohen kryeneçë dhe shkatërrimtarë në tokë.” (Kasas 83) Fryma i ndërpritet tek fjala e fundit e ajetit ” e përfundim i këndshëm u takon atyre që i frikësohen All-llahut.”


Teksa po vdiste Hudhejfe ibn Jemame, thoshte:”Mirësevjen o vdekje, një i dashur që vjen pas një kohe të gjatë.” Më pas pyeti:”çfarë kohe është tani?” Të pranishmit i thanë:”Jemi pranë agimit të mëngjesit.” Atëherë ai tha:”O Zot. Unë të kërkoj që darka të më zërë në këtë botë dhe mëngjesi tjetër në xhenet!”


Gjithçka në këtë botë, është i nënshtruar dhe mposhtur me vdekjen. Askush nuk mund t’i shpëtojë vdekjes.


Thotë profeti a.s:”Si të gëzohem, në një kohë që meleku i bririt, është pergatitur t’i fryjë, ka ulur kokën, ka hapur veshët dhe pret kur të urdhërohet që t’i fryjë bririt.”


“Dhe i fryhet Surit dhe gjithçka në qiej dhe në tokë vdes, përveçatyre që do All-llahu (të mos vdesin)” (Zumer 68)


Me anë të një fryerje do të shkatërrohet gjithçka. Nuk do të ketë më male, fusha, ndërtesa dhe njerëz.


Ata që do të mbeten do të jenë engjujt Xhibril, Mikail, Israfil dhe meleku i vdekjes.


Zoti do të thërrasë më pas: “O meleku i vdekjes, kush ka mbetur i gjallë?”


Ai do i përgjigjet: “Ka mbetur robi Yt Xhibrili, Mikaili, Israfili dhe unë meleku i vdekjes.”


Zoti do i thotë melekut të vdekjes: “O meleku i vdekjes, merre shpirtin e Xhibrilit!” Dhë kështu i merret shpirti Xhibrilit. Zoti pyet më pas përsëri: “O meleku i vdekjes, kush ka mbetur tani?”


Meleku i përgjigjet: “Ka mbetur Israfili, Mikaili dhe unë robi Yt, meleku i vdekjes.”


“O meleku i vdekjes – do i thërrasë Zoti- merre shpirtin e Israfilit!” Dhe i merret shpirti Israfilit.


Më pas pyet Zoti: “O meleku i vdekjes, kush ka mbetur?”


“Ka mbetur Mikaili dhe unë robi Yt, meleku i vdekjes”- do i përgjigjet.


“O meleku i vdekjes, merre shpirtin e Mikailit!”- do e urdhërojë Zoti. Dhe kështu do i merret shpirti.


Përsëri Zoti do pyesë: “O meleku i vdekjes, kush ka mbetur tani?” “Unë robi Yt o Zot, meleku i vdekjes.”


“O meleku i vdekjes – do urdhërojë Zoti- merre shpirtin e melekut të vdekjes!” Kështu meleku i vdekjes e merr shpirtin e tij. Më pas Zoti do të thërrasë: “Kujt i takon sundimi sot? Kujt i takon sundimi sot?” Dhe nuk do i përgjigjet kush. Më pas do të përgjigjet vetë Allahu duke thënë:


“Sundimi sot është vetëm i Allahut, që është i Vetëm dhe Fuqiplot.” (Gafir 16)


El-Kahhar është Ai që e krijoi njeriun e parë nga dheu dhe nga shpirti. El-Kahhar është ai që e shkatërron dhe i jep fund jetës së kësaj bote me një të fryrë në Sur.


El-Kahhar e nënshtron, e errëson dhe e ngushton urën e Siratit për jobesimtarët dhe gjynahqarët. El-Kahhar e nënshtron dhe e bën dritë dhe të gjerë urën e Siratit, për besimtarët. “ditën që të shohësh besimtarët dhe besimtaret që drita u paraprin dhe djathas” (Hadid 12)


Tregon Abdullah ibnu Umer:"E pashë të dërguarin e Zotit një ditë mbi podium (minber) duke thënë me zë të lartë:"Ata nuk e vlerësuan Zotin ashtu siçe meriton. E gjithë toka do të jetë në dorën e Tij ditën e kijametit. Qiejt do të mbështillen me të djathtën e Tij. I pa të meta dhe i lartësuar është Ai, për gjithçka që i shoqërojnë." (Zumer 67)


Ai e ngriti zërin dhe duke bërë me shenjë me gisht, tha:"Zoti i Madhëruar e lavdëron veten e Tij dhe thotë:"Unë jam Poseduesi, Unë jam i Plotfuqishmi, Unë jam Nënshtruesi, Unë jam Rregullatori, Unë jam i pari, Unë jam i fundit… Vazhdoi profeti a.s t'i përsërisë cilësitë dhe emrat e Zotit, saqë pashë që minberi filloi të dridhet së bashku me të dërguarin e Zotit."


Mësimet e nxjerra nga sa përmendëm:


Kije frikë Zotin që t’u rezistosh gjynaheve. Kije frikë Zotin që t’i trajtosh të tjerët me mëshirë dhe

butësi. Kije frikë Zotin që të të dalin lotë për hatër të Tij.


Kurrë mos prano të përbuzësh dhe të poshtërosh të tjerët, sidomos të vobëkëtit dhe jetimët.

Përpiqu ta nënshtrosh dhe ta përbuzësh shejtanin dhe të keqen.

[ORIONI]

Titulli: EL-KERIMU (Bujari)

Emri që do të trajtojmë në këtë temë, është emri El-Kerimu. Ky emër, përmban në vetvete një mesazh të rëndësishëm: Kurrë mos prano të nënshtrohesh dhe të përbuzesh. Kjo, pasi Zoti të ka nderuar dhe të ka bërë krijesën më të shtrenjtë në gjithësi.


Emri i Zotit El-Kerim, është përmendur në Kuran dy herë. “O ti njeri, po ç’të mashtroi ty kundrejt Zotit tënd që është Bujar. I cili të krijoi, të përsosi dhe të drejtoi.Të formësoi në formën që Ai dëshiroi! ”


(Infitar 6-8)


“dhe kush mohon, Zoti im nuk ka nevojë për të dhe është Bujar.” (Neml 40)


Si cilësi dhe emër i Zotit, është përmendur dhe një herë tjetër në Kuran, por në shkallën siperore (Ekrem). Kjo ndodhet në suren Alek:”Lexo! Se Zoti yt është më bujari!” (Alek 3)


Bujarinë shumë njerëz e kufizojnë në dhënien e të mirave materiale. Ata e quajnë bujar, këdo që jep të holla. Padyshim një njeri i tillë është bujar, por kuptimi i bujarisë është më gjithëpërfshirës. Shumë vajza, caktojnë si kriter të personit me të cilin do të martohen, që të jetë bujar. Me këtë ato nënkuptojnë që të mos jetë koprac dhe dorështrënguar.


Bujaria është një cilësi për çdo gjë të lavdërueshme. Çdo cilësi dhe atribut i mirë nga i cili përfitojnë të tjerët, në arabisht quhet bujari “karam”.


Emri i Zotit, El-Kerimu, nënkupton Atë që lavdërohet për gjithçka të mirë që vepron. Kështu emri El-Kerim, përfshin të gjithë emrat dhe cilësitë e Zotit të Madhëruar. Nga bujaria e Zotit është se Ai është Furnizues i të gjithë krijesave që ka krijuar. Nga bujaria e Tij, është se Ai është Mëkatfalës, pasi fal gjynahet dhe të metat e robërve të tij. Nga bujaria e Tij është falja dhe mbulimi i të metave tona. Nga bujaria e Tij është se është Dhurues (Elvehhab), pasi na dhuron të mira, edhe pa ia kërkuar. Nga bujaria e Tij është se është Pranues i lutjeve. Thotë profeti Muhamed a.s:” Me të vërtetë Zoti është Bujar dhe i vjen turp që nëse njeriu i ngre duart dhe i lutet, t’ia kthejë duart bosh.”


Shkoi një beduin tek profeti a.s dhe e pyeti: “O i dërguar i Allahut, kush do u kërkojë llogari njerëzve ditën e kijametit?” Profeti a.s ia ktheu: “Zoti”. “Vetë Zoti?” – e pyeti përsëri beduini. “Vetë Zoti” –iu përgjigj profeti a.s. Beduini buzëqeshi kur e dëgjoi këtë. Profeti a.s e pyeti: “Përse buzëqesh o vëlla?” Ai ia ktheu: “O i dërguar i Allahut, Bujari kur ka në dorë diçka fal, dhe kur kërkon llogari përsëri të fal.” Profeti a.s i tha: “Ashtu është, nuk ka kush të jetë më bujar se Allahu.”


Çdo e mirë e ka burimin nga Allahu El-Kerimu. Allahu është Bujar në dhënien e Tij, në mëshirën, faljen, dhembshurinë, dashurinë… Bujaria absolute vjen dhe buron vetëm nga Zoti i Madhëruar.


El-Kerim nuk të zhgënjen kurrë. Ti mund të shkosh tek një njeri dhe t’i kërkosh një nder duke i qarë hallin dhe duke e lutur. Në fund ai refuzon të të ndihmojë. Kurse El-Kerim është e pamundur të të kthejë mbrapsht. Është e pamundur që të trokasësh në derën e Tij dhe mos të të hapet.


El-Kerim të jep mirësi edhe nëse nuk ia kërkon. Ne nuk i kemi kërkuar që ta bëjë të vlefshme Natën e Kadrit. Është Ai që e vlerësoi dhe e shenjtëroi këtë Natë të madhe. Ai nuk t’i kujton të mirat që të jep dhe të krenohet me to. Shkoi një i varfër tek Ali ibn Ebi Talib dhe i kërkoi t’i japë diçka. Aliu urdhëroi shërbëtorin e tij që ta fikë llambën. Pasi u largua i varfëri, shërbëtori e pyeti mbi shkakun e fikjes së llambës. Aliu iu përgjigj:”Nuk doja ta shoh në fytyrën e tij, përuljen dhe nënshtrimin e lypjes.”


El-Kerimu nëse i kërkon falje, e pranon dhe të fal sido që të jenë arsyet.


El-Kerimu e ka bërë të bukur dhe tërheqëse natyrën që na rrethon. Nëse do të qëndronim para bukurive të natyrës, sikur na tërheq diçka për të vazhduar të vështrojmë dhe të meditojmë rreth bukurive. Kështu njeriu tërhiqet pas bukurive që El-Kerimu i ka dhënë natyrës. Ai do të tërhiqej dhe pas hijeshisë së Jusufit a.s, i cili kishte gjysmën e bukurisë së gjithësisë. Si do të ndiheshe po të shihje bukurinë e Jusufit a.s? Si do të ndiheshe po të shohësh vetë profetin Muhamed a.s? Po sikur të hyje brenda Qabesë, shtëpisë së Zotit, çfarë do të ndjeje? Unë kur hyra për herë të parë brenda ndërtesës së Qabesë, nuk dija ç’të them dhe si të lutem. Vetëm qëndroja i shtangur dhe i mahnitur nga madhështia e saj. Nëse kjo na ndodh me krijesat, si mund të ndiheshim kur të shohim Krijuesin e gjithçkaje?!


Kudo që hedhim sytë në gjithësi, shohim bujarinë dhe mirësitë e El-Kerim. Përveç kësaj bujarie të përgjithshme, Zoti ka dhe një bujari të veçantë vetëm për njeriun. Kjo, pasi ti o njeri je krijesa më e dashur dhe më e shtrenjtë tek Zoti:”Ne vërtet i nderuam pasardhësit e Ademit (njerëzit)..” (Isra 70)


Nëse është vetë Zoti i Madhëruar Ai që të ka nderuar dhe vlerësuar, kurrë mos e prano përuljen dhe


nënshtrimin. El-Kerimu të ka përzgjedhur mes të gjithë krijesave të tjera dhe të nderoi ty.


“Ne vërtet i nderuam pasardhësit e Ademit (njerëzit), u mundësuam të udhëtojnë hipur në tokë e në det, i begatuam me ushqime të mira, i vlerësuam ata (i lartësuam) ndaj shumicës së krijesave që Ne i krijuam.”


(Isra 70)


“O ti njeri, po ç’të mashtroi ty kundrejt Zotit tënd që është bujar e i urtë? I cili të krijoi, të përsosi dhe të drejtoi. Të formësoi në formën që Ai dëshiroi!” (Infitar 6-8)


Çdo lëvizje të namazit, besimtari e shoqëron me fjalët “Allahu ekber”, përveçse kur ngrihet nga rukuja. Kur ngrihet nga rukuja, besimtari thotë:”Semiallahu limen hamide” dhe më pas e shoqëron me fjalët:”Rabbena lekel hamd!” (O Zot, Ty të takon falenderimi!). Ne e falenderojmë Zotin për shkak se na ka dhënë formë të drejtë dhe jo si kafshët që janë të kërrusura. Nëse Zoti nuk do na kishte dhënë fizik të drejtë, për të pirë ujë apo qumësht, do të na duhej ta pinim si macet. Nëse nuk do të ishin kyçet dhe forma aktuale e duarve, nuk do të mundeshim që të pinim ujë me gotë.


Kur Zoti u tregoi melekëve për atë që kishte vendosur: (Përkujto Muhammed) Kur Zoti yt u tha engjëjve: “Unë po krijoj në tokë një zëvendës!” Melekët të çuditur pyetën: “Ata thanë: “A do të caktosh në tokë atë që bënë çrregullime dhe që derdh gjak, duke qenë se ne të madhërojmë me lavdërimin Tënd dhe plotësisht të adhurojmë!” Ai tha: “Unë di atë që ju nuk e dini!” (Bekare 30)


Po të mendojmë në fjalët e melekëve, do të gjejmë që ata kishin të drejtë për shqetësimin e tyre. Tashmë është evidente që njeriu ka shkaktuar çrregullime dhe ka derdhur shumë gjak mbi planetin tokë.


Përgjigja e Zotit ndaj shqetësimit të melekëve ishte: “Unë di atë që ju nuk e dini!” Me këtë sikur Zoti u thoshte: Është e vërtetë ajo që thoni, por të mirat që do të sjellë kjo krijesë, e bëjnë të meritueshme për rolin që do u caktoj mbi tokë. Nga këta njerëz do të ketë prej tyre që do jenë të ndërgjegjshëm për rolin e tyre mbi tokë, do të ketë prej tyre profetë, besimtarë të mirë, dijetarë, reformatorë, adhurues të përkushtuar, njerëz që i duan të mirën planetit, gra që do të edukojnë fëmijët e tyre, njerëz gjenialë…


Diçka e tillë është si shembulli i një fermeri që merret me frutikulturë. Ai mbjell njëqind fidanë dhe prej tyre nuk mbijnë veçse njëzet të tilla. Fidanët e tjerë të gjithë thahen. Por këto njëzet fidanë që mbijnë, do të japin prodhim të bollshëm dhe cilësor. Kështu që ajo që kërkohet është cilësia dhe jo sasia.


I tillë është dhe palloi, i cili vendos tetëdhjetë vezë, prej të cilave dalin vetëm 15 zogj.


Sado i vogël të jetë numri i njerëzve që do të adhurojnë Zotin, sado pak qofshin reformatorët e rrugës së Zotit, sado pak qofshin njerëzit e dashur të Tij, ata janë njerëzit më me vlerë.


“Ndërsa, ata që besuan dhe bënë vepra të mira, të tillët janë krijesa më e dobishme.” (Bejjine 7)


Për shkak se ti o njeri je i shtrenjtë dhe i dashur tek Zoti, Ai i urdhëroi melekët që t’i përulen babait tënd, Ademit a.s. Për shkak se ti je i shtrenjtë dhe i dashur tek Zoti, Ai e dëboi shejtanin nga xheneti, kur refuzoi t’i përulej Ademit a.s. Për shkak se je i dashur dhe i shtrenjtë tek Zoti, Ai të krijoi dhe të dha formë me duart e Tij fisnike. ”O Iblis, çfarë të pengoi të përulesh ndaj atij që e krijova me duart e mia?” (Sad 75) Për shkak se je i dashur dhe i shtrenjtë tek Zoti, Ai të pajisi me shpirtin e Tij. ”dhe nëse i jap formë dhe shpirt, ju i bini në sexhde” (Hixhr 29)


“Pasha fikun dhe ullirin! Dhe (kodrën) Turi Sina! Dhe këtë qytet të sigurisë! Vërtet, Ne e krijuam njerin në formën më të bukur.


Fiku dhe ulliri në ajetet e mësipërme nuk simbolizojnë frutat, por vendin ku kultivohen këto fruta. Kështu toka ku kultivohen këto dy fruta është Palestina. Zoti i Madhëruar betohet në tre vendet më të shenjta mbi tokë. Ai betohet në Palestinën, në malin Turi Sina dhe në Meken e shenjtë, që njeriun e ka krijuar në formën më të mirë. Por kur njeriu e ndoti veten e tij dhe nuk e respektoi atë: “Pastaj e zbritëm atë në më të ultin e të ultëve. Përveç atyre që besuan dhe bënë vepra të mira; ata kanë shpërblim të pandërprerë.” (Tin 1-6)


Të njëjtin kuptim përçon dhe sureja Shems, ku Zoti i Madhëruar thotë:”


“Pasha diellin dhe dritën e tij! Pasha hënën kur vjen pas tij! Pasha ditën kur ai (dielli) e shndrit! Pasha natën kur ajo e mbulon atë (dritën e diellit)! Pasha qiellin dhe Atë që e ndërtoi atë! Pasha tokën dhe Atë që e shtriu atë (e sheshoi)! Pasha njeriun dhe Atë që e krijoi! Dhe ia mësoi se cilat janë të këqijat dhe të mirat e tij. Pra, ka shpëtuar ai që e pastroi vetveten. E ka dështuar ai që e poshtëroi vetveten.” (Shems 1-10)


E veçantë në këtë sure është se Zoti përmend kalimthi disa krijesa të Tij. Por kur vjen tek njeriu, ai fillon të flasë mbi anën e tij shpirtërore. Padyshim, që diçka e tillë tregon mbi vlerat dhe dashurinë e Zotit për njeriun.


Një tregues tjetër mbi dashurinë e Zotit për njeriun është se Ai na krijoi nga elementët më të pastër në univers, nga uji dhe dheu i tokës dhe nga shpirti me burim qiellin. Po përse vallë u krijuam nga dheu dhe uji? Përse të mos krijoheshim nga hekuri me qëllim që të ishim rezistentë ndaj përplasjeve?! Përse të mos krijoheshim nga goma, me qëllim që të ishim rezistentë ndaj thyerjeve?!


Ne u krijuam nga uji dhe nga dheu, për shkak se këto dy elementë janë përbërësit më të pastër në univers. Me ujë lahemi dhe pastrojmë trupin dhe rrobat tona. Nëse na mungon uji, ne marrim tejemum dhe falemi mbi dhe, pasi është i pastër. Përfundimisht, ti o njeri je i pastër dhe je krijuar nga përbërësit më të pastër. Prandaj ruhu se mos e ndot këtë pastërti dhe dlirësi me të cilën të krijoi Zoti. Ajo që të ngriti dhe të lartësoi mbi krijesat e tjera, është shpirti me të cilin të pajisi Zoti i Madhëuar.


Ti njeri, je krijesa e fundit që u krijua në tokë. Diçka e tillë i ngjan shtëpisë së re, e cila rregullohet, për të pritur banorët e saj. E gjithë toka dhe gjithësia u përgatit për të pritur krijesën e fundit, njeriun.


Gjëja e parë të cilën krijoi Zoti në gjithësi ishte penda, të cilën e urdhëroi të shkruajë gjithçka që do të ekzistojnë deri Ditën e Kijametit. Kurse njeriun i cili do e përdorë këtë pendë për të vendosur rregullin mbi tokë, e krijoi të fundit.


“Lexo me emrin e Zotit tënd, i cili krijoi (çdo gjë). Krijoi njeriun prej një gjaku të ngjizur (në mitrën e nënës). Lexo! Se Zoti yt është më bujari! Ai që e mësoi (njeriun) të shkruajë me pendë. Ia mësoi njeriut atë që nuk e dinte.” (Alek 1-5) Gjithësia i ngjan një peme të madhe, fruti i së cilës është njeriu. Ti je një nga krijesat më të vogla, por me mendjen, ndjenjat dhe shpirtin që ta dha Zoti, të është nënshtruar i gjithë universi.


Imagjinoni një mbret të fuqishëm, i cili preferon dhe mban pranë tij vetëm njërin nga robërit dhe shërbëtorët. Si nuk e kupton që pozitën që zë ti o njeri tek Zoti e kërkuan melekët dhe për të u bë xheloz shejtani? Si ka mundësi që ti tregohesh i shkujdesur ndaj këtij fakti? Si vallë nuk e beson Zotin? Si pranon ta ulësh veten me thyerje të urdhërave të Zotit, me mashtrim, vjedhje, hipokrizi, gjynahe… Ti o njeri je krijesa më e preferuar e Zotit në këtë botë. Zoti të ka nderuar dhe gjithçka tjetër e ka nënshtruar për të të shërbyer ty. A nuk e shikon se si një fëmijë i vogël e çon një lopë nga të dojë ai?! Vetë peshku në det është i krijuar dhe i përshtatur me qëllim që ne ta gjuajmë dhe të ushqehemi me të. Çdo kafshë dhe çdo gjallesë, është krijuar në atë formë që të na shërbejë ne njerërzve. Thotë Zoti në Kuran, mbi këtë fakt:”


“Dhe ua nënshtruam (kafshët) që t’u binden atyre..” (Jasin 72)


Zoti i Madhëruar, ashtu siç ka përmbledhur të gjithë Kuranin tek sureja Fatiha, ka përmbledhur gjithësinë tek ti o njeri.


Nga mirësitë dhe nderimet e Zotit për ty o njeri, është se ka krijuar melekë të posaçëm të cilët të ruajnë dhe të mbrojnë nga fatkeqësitë. Ka caktuar melekë të tjerë, të cilët do të të shërbejnë në xhenet. Kjo pasi ti je krijesa më e nderuar dhe më e shtrenjtë tek Zoti i Madhëruar. Nëse ti e kryen rolin dhe misionin për të cilin je krijuar, qëndron në shkallë më të lartë se melekët. E kundërta ndodh, kur ti largohesh nga urdhërat dhe porositë e Zotit; kthehesh në krijesën më të ulët.


Nëse e don veten tënde, mos prano ta nënshtrosh dhe ta ndotësh me gjynahe. Me dashurinë për veten, nuk kemi si qëllim egoizmin. Ne e duam veten tonë, pasi është Zoti Ai që na krijoi dhe na nderoi. Ne e duam veten, pasi El-Kerimu së bashku me fizikun tonë, ka krijuar dhe një ndjenjë dhe instikt që është, vetëvlerësimi. Secili prej nesh, kërkon ta shohë veten të respektuar kërkon të ndihet krenar.


Psikologët pohojnë se njeriu udhëhiqet nga tre instikte kryesore:


Instikti i parë është ai i të ushqyerit. Instikti i dytë është ai i marrëdhënieve seksuale dhe i treti është dëshira për t’u ndjerë i vlerësuar dhe i respektuar. Instikti i tretë është me qëllim që ta mbrojë njeriun nga veprat e këqia dhe gjynahet e mëdha, pasi janë këto ato që ia ulin vlerat. Secili prej nesh krenohet me arritjet dhe sukseset e tij. Secili prej nesh, krenohet me historinë e të parëve të tij dhe të familjes. Secili prej nesh, përpiqet që t’i zvogëlojë dhe t’i fshehë dështimet, të metat dhe gabimet. Secili prej nesh e ka frikë skandalin dhe i ruhet emrit të keq. Kjo, për shkak se kërkon të vlerësohet dhe të ndihet i respektuar. Ti o njeri je përgjegjës për mbarëvajtjen e tokës dhe për këtë, Zoti të ka pajisur me këtë instikt, i cili të mban larg veprave të ulëta. Për të kontrolluar instiktet e të ushqyerit dhe dëshirës për marrrëdhënie seksuale, Zoti e pajisi njeriun me instiktin e vetëvlerësimit dhe dëshirës për të qenë i respektuar.


Ajo që ndodh në çastet kur njeriu bën një vepër të ulët, është se i del vetja qejfit dhe nuk ndjen respekt për të. Po të shohim, gjynahet ndahen në të vogla dhe të mëdha. Quhen të mëdha, pasi janë vepra të cilat e poshtërojnë më shumë personalitetin e njeriut. Të gjithë përdoruesit e drogës, ndihen të poshtëruar dhe të pavlerësuar.


Ditët e pushimit në vendet perëndimore, janë ditë ku konsumohet alkoli në masë. Vetëm një njeri që viziton një vend perëndimor dhe shikon gjendjen e njerëzve këto ditë, e kupton përse e ka ndaluar Zoti pirjen e alkolit. Në këto ditë të zë syri njerëz që vjellin në mes të rrugës, mund të urinojnë në prani të njerëzve të tjerë...


Ai i martuar që e tradhëton gruan e tij me dikë tjetër, e ka ulur veten dhe e ka poshtëruar shumë. Ndjenja e krenarisë tek ky person nuk ekziston. Ai ka frikë nga gruaja se mos e merr vesh, hiqet sikur e dashuron atë dhe i plotëson çdo dëshirë të saj.


Ata djem të rinj që i ngacmojnë vajzat në rrugë, vajzat mund t’u thonë ndonjë fjalë ofenduese për fytyrën dhe dinjitetin e tyre, por djaloshi qesh . Qesh pasi u ofendua, u nënçmua, u përbuz... dhe për ta mbuluar këtë fyerje, ai qesh.


Ai që gënjën është njeriu më i ulët dhe i poshtëruar, sidomos kur i zbulohet gënjeshtra. Atij që përgojon të tjerët, nëse i përgojuari i thotë se përse më ke përgojuar, do t’i bjerë qielli mbi kokë nga turpi dhe poshtërimi.


Hajduti, që vjedh pasuritë e të tjerëve është njeriu më i ulët dhe i nënçmuar, sidomos në momentin që zbulohet. Një tregtar kishte punësuar në magazinën e tij dikë për t’i shitur mallin. Në fund të çdo dite e pyeste se sa kishte shitur për atë ditë. Por shitësi nuk tregohej i sinqertë, duke i dhënë shifra më të ulëta shitjesh, ndërsa pjesën tjetër e merrte për vete, ngaqë dhe magazina ishte e madhe dhe nuk binte në sy. Një ditë tregtari merret vesh me një shok të tij që të shkojë tek shitësi dhe t’i kërkonte një sasi të madhe malli. Pasdite, kur të ishte dhe pronari në magazinë, të shkonte dhe t’ia kthente përsëri mallin me një pretekst çfarëdo. Dhe ashtu veproi, e bleu mallin. Pasdite shkon pronari si gjithmonë tek magazina dhe e pyet shitësin se sa kishte shitur për atë ditë. Shitësi ia fsheh mallin që bleu personi, me të cilin vetë tregtari ishte marrë vesh më parë, dhe i tregon mbi disa shitje të tjera të vogla. Në atë moment futet blerësi në magazinë dhe i kërkon shitësit që t’ia kthejë mallin, pasi nuk i pëlqeu. Shitësi mashtrues u zbulua dhe doli i turpëruar dhe i nënçmuar me veprimin që kishte bërë. Shikoni se sa poshtë e ul vetën njeriu me veprat që vepron .


Mos e vër veten në pozita poshtëruese o vëlla dhe o motër! Mos prano të poshtërohesh dhe të përbuzesh, për shkak të gjynaheve që vepron. Zoti të ka nderuar dhe të ka ngritur në gradë të lartë.


“Ne vërtet i nderuam pasardhësit e Ademit (njerëzit), u mundësuam të udhëtojnë hipur në tokë e në det, i begatuam me ushqime të mira, i vlerësuam ata (i lartësuam) ndaj shumicës së krijesave që Ne i krijuam.”


(Isra 70)


Njoh një të ri që ngacmonte një vajzë, i qeshte dhe i fliste duke e ndjekur nga pas. Në ato çaste vjen vëllai i vajzës dhe e kap për krahu. Ai filloi t’i kërkojë të falur, duke e siguruar që diçka e tillë nuk do të ndodhte më. A ka poshtërisi dhe nënshtrim më të madh?


Një që tradhëton gruan, një që vjedh, një që gënjen, një vajzë që shoqërohet me djem, pa dijeninë e prindërve ... janë të poshtëruar dhe të nënshtruar.


Edhe sikur njerëzit të mos e dijnë atë që ke vepruar, vetë mendimi për atë që po vepron të bën të nënçmuar. A e dini se çfarë bën personi që kryen diçka të turpshme? Kërkon që të rrijë vetëm, të ndryshojë ambient, të rrijë sa më larg njerëzve, mos të kontaktojë me asnjë… pasi i vjen turp për atë që bëri. Psikologët, duke analizuar gjendjen e një njeriu që kryen vepra të ulëta (gjynahe), thonë se gjëja e parë që ndodh me të, është se i duket vetja e pavlerë. Nëse dikush mashtron një tjetër, mashtruesi është gjithmonë nën presinonin dhe ndjenjën e frikës se mos i mashtruari e kupton. Ai kontrollon çdo lëvizje të tij dhe i kushton vëmendje çdo fjale të tij, që të kuptojë nëse e ka kuptuar apo akoma jo. Çdo fjale e tij e bën të dyshojë nëse ka kuptuar gjë apo jo. Mendoni se si mund të jetojë një njeri që jeton një jetë të tillë! Thotë Zoti në Kur’an, duke përshkruar gjendjen e hipokritëve:“...çdo zë e mendojnë se është kundër tyre.” (Munafikun 4)


Gjynahet dhe veprat e ulëta që vepron njeriu, kanë ndikim edhe tek gjallesat e tjera. Thuhet në disa rrëfenja se kur nuk bie shi për një kohë të gjatë, kafshët thonë:”O Zot, nuk po bie shi, për shkak të gjynaheve të njeriut.” Gjithashtu thuhet se kur vdes një njeri gjynahqar dhe i keq, kafshët thotë:”Falenderojmë Zotin që na shpëtoi prej tij!”


Edhe nëse të ndodh ndonjë skandal dhe njerëzit e kuptojnë atë që ke vepruar, dije se është një mesazh nga Zoti me qëllim që ta braktisësh rrugën e keqe. Fatkeqësitë që të bien, i ngjajnë dozave të ilaçit, të cilat vazhdojnë të shtohen, derisa i sëmuri të reagojë pozitivisht. Fatkeqësitë dhe sprovat, janë me qëllim që ti o njeri t’i kthehesh përsëri vlerësimit të vetes dhe krenarisë.


Ka njerëz që për shkak të gjynaheve të shumta dhe veprave të ulëta, nuk e ndjejnë më rëndësinë e krenarisë dhe respektit të vetes. Kurse ka njerëz të tjerë, që edhe pse të varfër dhe të vobektë, nuk pranojnë që nderi dhe dinjiteti i tyre të cënohet.


Mos prano të vjedhësh dhe të shkatërrosh dinjitetin tënd! Mos prano të marrësh ryshfete dhe të marrësh nam të keq! Mos prano të gënjesh! Mos prano të ngacmosh vajzat! Mos prano të tradhëtosh bashkëshortin!


Shejtani, në betejën e tij me njeriun, kërkon një gjë të vetme: Ta poshtërojë dhe ta ulë sa më poshtë njeriun. Kjo, pasi kur Zoti e nderoi njeriun duke urdhëruar melekët t’i përulen atij dhe duke e mallkuar shejtanin për shkak të mosbindjes. Ai kërkon që t’i tregojë Zoti se është më i mirë se njeriu. Për këtë, i tha Zotit: “A e sheh këtë që e vlerësove mbi mua, nëse më le të jetoj deri në ditën e kiametit, unë do t’u vë fre atyre (dhe t’i çoj nga të dua) përveç një pakice prej tyre.” (Isra 62)


Ka shumë njerëz të cilëvë shejtani u ka vënë frerin dhe i çon në çdo gjynah që dëshiron.


çdo gjë që Zoti e ka ndaluar, e ka ndaluar për shkak se ajo cënon dinjitetin dhe personalitetin e njeriut.


Edhe që të përmendësh gjynahet dhe të metat e të tjerëve në publik, është gjynah. Për këtë profeti (a.s.) thotë: "Kush e nënçmon një musliman për një gjynah që ka bërë, nuk do të vdesë deri sa të veprojë dhe ai atë gjynah.”


“Mos u gëzo me fatkeqësinë e vëllait tënd musliman, pasi mund ta falë Zoti dhe të sprovon ty!”


Thotë imam Ahmedi:”çdo gjynah me të cilin ke përbuzur vëllanë tënd, do e veprosh dhe ti.”


Ai që e poshtëron dhe e nënçmon veten e tij me gjynahe, do të kenë një fat të dhimbshëm Ditën e Kijametit. Thotë profeti Muhamed a.s:”Do të vijnë njerëzit Ditën e Kijametit duke ecur këmbadorazi, duke ecur në këmbë, ose duke ecur me fytyrë.” Shokët e pyetën të habitur:”O i dërguar i Zotit, po si ecin me fytyrë?!” Profeti a.s u përgjigj:”Ai që i bëri të ecin me këmbë, do i bëjë të ecin me fytyrë.”


Thotë Zoti në Kuran:”Ata që bënë krim do t’i godasë poshëtrimi dhe dënimi i fortë..” (En’am 124)


Ajetet e Kuranit që përshkruajnë ndëshkimin e zjarrit, herë e përshkruajnë si të fortë, herë si të dhimbshëm dhe herë poshtërues. Kjo sipas shkallës së gjynaheve që vepronin në dynja.

[ORIONI]

Titulli: EL MUXHIBU (Lutjepranuesi)

Emri që do të trajtojmë në këtë temë është El-Muxhibu (Lutjepranuesi). Thotë Zoti në Kuran rreth këtij emri:”Me të vërtetë që Zoti është pranë dhe është Lutjepranues.” (Hud 61) Emri El-Muxhibu përmendet shpesh herë në Kuran.


Emri El-Muxhibu është më i ndjeshëm gjatë muajit të Ramazanit dhe sidomos në dhjetë ditët e tij të fundit. Thotë profeti Muhamed a.s:”Agjëruesi ka një lutje që nuk i kthehet mbrapsht, në kohën e iftarit.”


Ajo që e përforcon këtë, është dhe ajeti i Kuranit:”Kur robët e Mi të pyesin ty për Mua, Unë jam afër, i përgjigjem lutjes kur lutësi më lutet...” (Bekare 186) Ky ajet përmendet në mesin e ajeteve që flasin mbi muajin e shenjtë të Ramazanit.


Duke ditur që lutjet gjatë muajit të Ramazanit janë të pranueshme, shokët e Profetit a.s përgatisnin pesë-gjashtë lutje të veçanta, me të cilat e lusnin Zotin gjatë këtij muaji. Rreth këtyre lutjeve, vetë shokët e Profetit a.s thonë:”Për Zotin, kur vinte Ramazani tjetër, të gjitha këto lutje na ishin pranuar.”






v Kuptimi i emrit El-Muxhibu.


Është ai që lutjeve dhe kërkesave të njerëzve, u përgjigjet duke ia plotësuar secilit kërkesën dhe dëshirën. Ajo që tregon se Zoti e pëlqen që t’u përgjigjet lutjeve të tua, është se Ai të udhëzon që ta lusësh. Nëse nuk do të dëshironte t’u përgjigjej lutjeve të tua, do e bënte zemrën të harrojë dhe gjuhën të mos e shqiptojë atë që dëshiron. Kështu, shohim që El-Muxhibu është Ai që lutjen dhe duanë e bën të dashur për zemrat e besimtarëve. Secilit prej nesh, mund t’i ndodhë që teksa është duke ecur, fillon dhe lutet pa e ndjerë.


Duke e kuptuar këtë, Umer ibnul Hattabi thoshte:”Unë nuk i kushtoj rëndësi pranimit të lutjes, por i kushtoj rëndësi vetë lutjes. Kurdo që më jepet për t’u lutur, e kuptoj që pranimi i saj është pranë.” Umer ibnul Hattabi e njihte Zotin si Pranues të lutjeve dhe ishte i sigurtë për këtë. Ai e dinte se pranimi i lutjeve ishte premtim prej Zotit dhe Ai e mbante premtimin.


Një i ditur thotë:”Unë kam më shumë frikë nga privimi i lutjes sesa nga privimi i pranimit të lutjeve.” Nëse El-Muxhibu ta lehtëson të lutesh, dije se pranimi i lutjeve është i garantuar.


Vetë profeti Muhamed a.s thotë në këtë kontekst:”Kujt i hapen duart për t’u lutur, i është hapur një nga dyert e mëshirës.”


Kështu, El-Muxhibu është Ai që i frymëzon robët e Tij që ta lusin dhe ua pranon atyre lutjet. Është Ai që i frymëzon dhe është po Ai që ua pranon këto lutje.


Një e veçantë në pranimin e lutjeve nga ana e Elmuxhib, është se Ai nuk ka caktuar një kohë të caktuar për pranimin e lutjeve, por e ka lënë të hapur. Vetë Zoti në një hadith kudsij thotë:”Kurdo që të më kërkosh, do të më gjesh...”


A e imagjinoni dot sesa e vështirë do të ishte nëse pranimi i lutjeve të ishte p.sh vetëm në orën 2.30 deri 3.30 natën?! A e imagjinoni sa e vështirë do të ishte nëse lutjet do të ishin me radhë?! Këto i themi me qëllim që t’ju kujtojmë se çështjen e lutjeve, Zoti e ka lehtësuar. Edhe nëse lutjen e bën me zemër, pa ngritur duart dhe pa lëvizur gjuhën, El-Muxhibu e dëgjon atë dhe ta pranon. El-Muxhibu është me ty dhe e dëgjon dhe pranon lutjen tënde në çdo kohë dhe vend.


Emri i Zotit El-Muxhibu, është një emër që të prezanton dhe emrat e tjerë. Profeti Muhamed a.s, në një hadith thotë:”Lutja është vetë adhurimi.” Kjo nënkupton që forma më e mirë e adhurimit, është në çastet kur lutesh. Është e mundur që për shkaqe të ndryshme, të mos e ndjesh namazin, zekatin, agjërimin...si një nga adhurimet për Zotin. Por është e pamundur që t’i ngresh duart drejt qiellit, të lutesh duke rënkuar dhe me dëshirën që Zoti të të dëgjojë dhe të mos e ndjesh me gjithë zemër që je rob i Zotit. Duke ngritur duart dhe duke iu lutur Zotit, ti e pranon që Ai është i Plotfuqishmi, Dëgjuesi, Shikuesi...


Emri El-Muxhibu na ndërgjegjson mbi fuqinë dhe aftësitë absolute të Zotit. Në ditët e Haxhit apo të muajit Ramazan, çdo besimtar bie në sexhde dhe e lut Zotin për problemet dhe telashet e tij. Zoti i Madhëruar i dëgjon të gjithë dhe ua plotëson nevojat dhe lutjet. Të gjithë besimtarët e lusin Zotin, të sigurtë që Ai i dëgjon dhe u përgjigjet, pa i ngatërruar lutjet e tyre. Asnjëri nuk shqetësohet se mos Zoti i ngatërron lutjet e tyre. Asnjë prej tyre nuk shqetësohet se nga lutjet e shumta, mund të harxhohen mirësitë e Zotit. Rreth këtij aspekti, thotë Zoti në një hadith Kudsij:” O robët e Mi! Sikur të gjithë njerëzit dhe xhindet të grumbulloheshin në një vend dhe të më kërkonin gjëra të ndryshme, dhe Unë secilit prej tyre t’ia jepja atë që ka dashur, kjo nuk do e pakësonte


pasurinë Time, ashtu siçnuk e pakëson maja e gjilpërës detin kur futet në të...”


El-Muxhibu kërkon që besimtari të jetë këmbëngulës në lutjet e tij. Nëse i lutesh një njeriu dhe nuk i ndahesh, ai mërzitet dhe sillet ashpër me ty. Kurse me Zotin është e kundërta. Thotë Profeti a.s:”Zoti i pëlqen ata që janë këmbëngulës në lutje.” Kjo, pasi në këtë mënyrë ti konfirmon adhurimin dhe përkushtimin tënd ndaj Zotit.


Mund të ndodhë që Zoti të të përballë me vuajtje dhe telashe, me qëllim që ta lusësh dhe t’i kërkosh ndihmë. Këtë e bën kur e shikon që ti e ke harruar. Të sërmur, me qëllim që ta lusësh që të të shërojë. Të vendos para problemeve dhe halleve të vështira, me qëllim që t’i kërkosh ndihmë. E rrezikon anijen në mesin e oqeanit, me qëllim që udhëtarët e saj - që deri në ato çaste nuk besonin në Zot - të ngrenë duart dhe ta lusin Atë me gjithë zemër.


Emri El-Muxhibu, vjen gjithmonë i shoqëruar me emrin El-Karibu (pranë, afër) në Kuran. Thotë Zoti në Kuran:” :”Kur robët e Mi të pyesin ty për Mua, Unë jam afër.” (Bekare 186) Kurse profeti a.s thotë:” Njeriu është më pranë Zotit të tij, kur është në sexhde, prandaj i shtoni lutjet.”


Një e veçantë tjetër është se kur e lusim Zotin, ne nuk kemi nevojë t’ia shpjegojmë problemet dhe vështirësitë se si kanë arritur deri në atë pikë. Kjo, pasi Zoti është pranë nesh dhe di gjithçka mbi ne. Nëse do të shkojmë tek dikush për t’i kërkuar ndihmë, fillimisht do ia bëjmë të qartë situatën dhe si janë zhvilluar ngjarjet deri në atë pikë. Kurse kur ka të bëjë me Zotin, ne thjesht i kërkojmë ndihmë për hallin që kemi, pa ia shpjeguar problemin në imtësi.


Zoti i Madhëruar është më pranë nesh, sesa çdo njeri tjetër i afërt dhe i dashur. As nëna, as babai, as gruaja dhe fëmijët... nuk janë më pranë nesh sesa është Zoti. Edhe pse e përqafon fëmijën tënd të dashur, Zoti është më pranë teje.


Thotë Zoti në Kuran:“Ne e kemi krijuar njeriun dhe dimë se ç’pëshpërit ai në vetvete dhe Ne jemi më afër tij se damari (që rreh) i qafës së tij.” (Kaf 16)


Shumë njerëz mendojnë se lutjet duhet të jenë vetëm për gjërat e mëdha. Por në fakt, lutjet e drejtuara Zotit duhet të bëhen për çdo gjë, edhe për gjërat më të vogla. Nëse të humbet diçka, sado e vogël qoftë, ngreji duart dhe lute Zotin të ta kthejë përsëri. Vetë profeti Muhamed a.s, na mëson që kur të na humbasë diçka, të themi:”O Zot që do të bashkosh njerëzit në Ditën e Kijametit, më bashko me mallin tim të humbur!” Është vetë Zoti Ai që kërkon prej nesh që ta lusim për çdo gjë, sado e vogël qoftë.


Shkoi një njeri tek profeti a.s dhe e pyeti:”O i dërguar i Zotit, a larg është Zoti ynë dhe duhet ta thërrasim, apo afër dhe ta lusim me zë të ulët?” Atëherë u shpall ajeti i mëposhtëm i Kuranit:“Dhe nëse të pyesin robët e mi mbi Mua, Unë jam pranë (tyre) e pranoj lutjen e atij që më lutet…” (Bekare 187)


Në çdo vend tjetër në Kuran, kur ajeti vjen si përgjigje e nje pyetje, ajeti fillon me foljen thuaj, p.sh:”Të pyesin ty për hënën e re, thuaju” (Bekare 186) “Të pyesin për plaçkën e luftës, thuaju..” (Enfal 1).


Kurse në këtë rast përgjigja vjen menjëherë pa ndërmjetësimin e fjalës thuaj pasi lidhjet mes lutësit dhe Krijuesit janë direkte.


Gjithashtu Zoti nuk e ka kushtëzuar pranimin e duasë vetëm për ato që janë te devotshëm, apo që falen dhe agjërojnë, por e ka lënë të lirë për të gjithë ata që i luten. Thotë Zoti në Kuran:“Zoti juaj ka thënë: Më lutuni Mua që t’ju përgjigjem. Me të vërtetë ata qe tregohen arrogantë ndaj adhurimit tim do te hyjnë të nënçmuar në zjarr.” (Gafir 60)


Ky ajet, e konsideron atë që nuk i lutet Zotit arrogant dhe mendjemadh. Kush tjetër veç Zotit mund të të ndihmojë?! Kush tjetër veç Tij mund të të nxjerr nga telashet dhe hallet?!


“Luteni Zotin tuaj të përulur dhe në heshtje, pasi ai nuk i do ata që e teprojnë. Mos bëni çrregullime në tokë pas rregullit të saj dhe luteni Atë duke pasur frikë (dënimin) dhe duke shpresuar (mëshirën).” (Araf 54)


Thotë profeti (a.s) në disa hadithe:”Lutja është vetë adhurimi.” “Nuk ka gjë më të lartë tek Zoti sesa duaja.” “Zoti zemërohet me dikë që nuk i lutet” “Mos u tregoni te paaftë për të bërë dua, pasi nuk shkatërrohet një njeri që lutet.”


“Me të vërtetë Zoti është Bujar dhe i vjen turp që nëse njeriu i ngre duart dhe i lutet, t’ia kthejë duart bosh.”


“I vjen turp” do të thotë që nëse ti e lut për diçka, Ai ta jep. Ashtu si disa njerëz të cilëve kur u kërkon diçka, edhe nëse nuk kanë mundësi me ta dhënë, ta japin ngaqë u vjen turp. Nëse kjo vlen për njeriun, ç’mund të themi për Zotin që ka në dorë gjithçka?!


Cilësia tjetër që përmendet në hadith është “Bujar” i cili është ai që të jep pa i kërkuar. Kështu edhe Zoti është tepër Bujar me ne, na furnizon më të mira pa ia kërkuar. Sikur t’i kërkonim, sigurisht që do na i pranonte lutjet tona dhe nuk do na i kthente duart bosh.






Pas këtyre haditheve dhe ajeteve të Kuranit, nuk ka përse të dyshosh nëse Zoti t’i pranon lutjet apo jo.


Thotë profeti a.s në një hadith tjetër:” “Zbret Zoti i Madhëruar në qiellin e kësaj bote në një të tretën e fundit të natës dhe thotë: Kush më lutet t’ia pranoj atë, kush më kërkon diçka t’ia jap, kush më kërkon falje dhe Unë ta fal.”






v Pranimi i lutjeve në Kuran.


Po të shohim në Kuran, do të gjejmë që pranimi i lutjeve përmendet në gjërat më të vështira dhe të pamundura. Kjo, me qëllim që të të qetësojë ty o njeri. Po të shohim në fjalët “dhe Ne ia pranuam lutjen” do të gjejmë që lutja i është pranuar dikujt që ka qenë në halle dhe telashe shumë të mëdha.


Ibrahimi (a.s) e la familjen e tij në Mekë, e cila atëherë ishte vetëm një luginë e shkretë, pa ujë, pa bimë dhe pa njerëz. Kur e la gruan dhe djalin e tij, Ibrahimi iu lut Zotit: “O Zot, bëje këtë vend të qetë dhe furnizoji banorët e tij me fruta. O Zot, dërgo nga mesi i tyre një profet që t’ua lexojë librat e Tu, t’u mësojë urtësinë dhe ti pastrojë (nga idhujtaria).” (Bekare 126)


Ai tha këtë lutje dhe kurrë nuk i ka vajtur në mendje që ajo do të pranohet në formën që e shohim sot. Ne shohim me miliona njerëz që drejtohen drejt atij vendi të bekuar, ata kursejnë me vite të tëra, me qëllim që të vizitojnë vendin ku Ibrahimi a.s la familjen e tij. Veç kësaj, Zoti e furnizoi familjen e tij të braktisur me ujin e Zemzemit, edhe pse nuk kishte shpresa për të gjetur ujë në atë vend.


Zekeria (a.s.) ishte në moshë të thyer dhe nuk kishte fëmijë, pasi gruaja e tij ishte e pamundur për të lindur. Prandaj ai iu lut Zotit duke thënë:


“Tha: “Zoti im! Vërtet, mua më janë dobësuar eshtrat, më janë përhapur thinjat në kokën time, e me lutjen time ndaj Teje o Zoti im, asnjëherë nuk kam qenë i dëshpëruar”. (Merjem 4)


“O Zot, mos më ler të vetëm (më jep fëmijë)! Ne ia pranuam lutjen dhe i dhuruam Jahjanë.” (Enbija 89)


Secili prej nesh, po të shohë në jetën e tij, do të gjejë që lutjet dhe dëshirat i realizohen. Kush i është lutur Zotit për fëmijë dhe nuk i ka dhënë? Kush i është lutur për t’i shtuar rizkun dhe nuk ia ka dhënë?


Vetë unë kam vuajtur dhe për dhjetë vite rrjesht u privova nga fëmija. Një herë vajta në haxh dhe ditën e Arafatit u luta shumë dhe u kërkova dhe të tjerëve që të luten për mua. Ditën e nesërme fola me gruan dhe më tha se kishte vajtur tek doktori për t’u vizituar dhe i kishte thënë se është shtatzanë.


Sulejmani (a.s) iu lut Zotit duke i thënë: “O Zot më jep pushtet, të cilin nuk do ta ketë kush pas meje.” (Sad 35) Dhe Zoti ia pranoi lutjen, duke i dhënë pushtet të madh, saqë ia nënshtroi xhinët dhe erën.


Një lutje tjetër është dhe ajo e Junusit a.s, lutje që vinte nga thellësitë e oqeanit dhe nga barku i balenës. Kur melekët e dëgjuan lutjen e tij, i thanë Zotit:”O Zot, një zë i njohur që vjen nga një vend i panjohur!” Zoti u tha:”Ai është robi Im, Junusi në barkun e balenës.”


(Përkujto) Edhe atë të peshkut (Junusin) kur doli i hidhëruar (prej popullit) dhe mendoi se nuk do t’i vijë më puna ngushtë, po në errësira ai tha se: “Nuk ka Zot veç Teje. Ti je i pastër, nuk ke të meta. Unë i bëra padrejt vetes! Ne iu përgjigjëm atij, e shpëtuam nga tmerri. Kështu i shpëtojmë Ne besimtarët. (Enbija 87-88)


Nuhu (a.s) kur pa që populli i tij, jo që nuk besuan, por po i sillnin shqetësime, iu lut Zotit duke i thënë: “O Zot, unë jam i pamundur prandaj më ndihmo!” Atëherë, Zoti iu përgjigj lutjes së Nuhut. Kjo përmendet dhe në Kur’an:“Atëherë, me një shi të vrullshëm hapëm dyert e qiellit. Dhe burimet e tokës i shpërthyem, dhe u takua uji ashtu siç qe caktuar. Kurse Nuhun e mbajtëm në anije.” (Kamer 10-13)


“Dhe Nuhu na qe lutur dhe Ne jemi lutjepranuesit më të mirë.” (Saffat 75)


Nëna e Ebu Hurejres refuzonte të bëhej muslimane dhe e shante profetin (a.s.), gjë e cila e dëshpëronte shumë Ebu Hurejren. Një ditë ai vendosi të shkojë tek profeti dhe t’i tregojë mbi hallin që kishte. Profeti (a.s.) ngre duart lart dhe thotë:"O Zot, drejtoje nënën e Ebu Hurejres në fenë islame!” Pas kësaj, Ebu Hurejreja kthehet në shtëpi. Pa hyrë brenda dëgjon zërin e nënës, e cila i thërret duke i thënë: “Qëndro aty ku je!” Del jashtë dhe i thotë:“Dëshmoj se nuk ka Zot tjetër veç Allahut dhe se Muhamedi është i dërguari i Tij”.” Ebu Hurejreja, kur dëgjoi këtë, u gëzua shumë dhe shkoi e ia tregoi Profetit që Zoti ia kish pranuar lutjen. Pasi i tregoi, i tha që ta lusë përsëri Zotin që ta bëjë Ebu Hurejren dhe nënën e tij t’i duan njerëzit e tjerë dhe t’i bëjë njerëzit e tjerë t’i duan ata. Profeti (a.s) u lut dhe thotë Ebu Hurajere:”Çdo njeri që dëgjonte mbi mua dhe nënën time, pas lutjes së Profetit (a.s.) na deshte .”


Në fakt Zoti gjithmonë ua pranon lutjet njerëzve. Ajo që ndodh është se shejtani i bën të harrojnë se e mira që u erdhi është për shkak të lutjes që ishin lutur më parë. E bën këtë që t’i largojë njerëzit nga lutjet duke ua mbushur mendjen që ato nuk pranohen. Gjithashtu e bën që të mos e ndjesh që Zotin e ke pranë. Nëse do ndjesh prezencën e El-Muxhibu dhe se Ai u përgjigjet lutjeve të tua, do e duash dhe do i shtosh lutjet. Pranimi i duasë të jep një ndjenjë të ëmbël e cila buron nga besimi dhe shejtani kërkon ta largojë këtë. Të gjithë ne jemi të ndërgjegjshëm që Zoti na i ka pranuar lutjet. Sa njerëz e kanë lutur Zotin për hallet e tyre dhe Ai ua ka pranuar? Sa njerëz që kanë qenë të mbytur në gjynahe, e kanë lutur Zotin që t’i udhëzojë dhe janë udhëzuar?






v Kohët e pranimit të lutjeve.


1-Në një të tretën e e fundit të natës. Thotë profeti a.s:”Njeriu është më afër me Zotin e tij në një të tretën e fundit të natës.” “Natën është një orë në të cilën nëse dikush i kërkon Zotit diçka, do ia pranojë.”


Shkoi një njeri tek profeti (a.s) dhe i tha:”O i dërguar i Zotit, kur është lutja më e pranueshme?”


“ Në një të tretën e fundit të natës” – i tha profeti (a.s)


“Zbret Zoti i Madhëruar në qiellin e kësaj bote në një të tretën e fundit të natës dhe thotë: Kush më lutet t’ia pranoj atë, kush më kërkon diçka tia jap, kush më kërkon falje dhe Unë ta fal.”


2- Një orë në ditën e xhuma. Thotë profeti a.s:“Dita më e mirë në të cilën ka lindur dielli është dita e xhuma. Në këtë ditë u krijua Ademi, në të u zbrit në tokë dhe iu pranua pendimi. Në këtë ditë vdiq dhe po në këtë ditë do të bëhet kijameti. Në të ndodhet një orë, në të cilën nëse një musliman i kërkon Zotit një të mirë nga të mirat e kësaj bote ose të botës tjetër, Zoti do ia japë.”


Disa dijetarë mendojnë që kjo orë është pas namazit të mëngjesit deri në lindjen e diellit. Disa të tjerë mendojnë që është para namazit të xhumasë. Të tjerë mendojnë që është në kohën që imami mban hytben. Të tjerë mendojnë që është nga koha e iqindisë deri në aksham. Të tjerë mendojnë që është një orë para akshamit. Mendimet më të pranueshme janë që kjo orë gjendet një orë para akshamit, ose gjatë kohës që imami mban hytben.


3 – Duke qenë në sexhde. Thotë profeti (a.s):“ Njeriu është më pranë Zotit të tij, kur është në sexhde, prandaj i shtoni lutjet.”


4 – Mes ezanit dhe ikametit. Thotë profeti a.s:”Lutja mes ezanit dhe ikametit nuk kthehet.”


5 – Gjatë rënies së shiut.


6 – Në xhihad.


7 – Ditën e arafatit.


8 – Në Qabe.


9 – Gjatë tavafit.


10 – Kur e përfundon së lexuari të gjithë Kuranin.


11 – Në xhami.


Një e veçantë tjetër e emrit El-Muxhibu është se Ai i pranon lutjet e tua në çfarëdo gjuhe dhe çfarëdo dialekti qofshin ato. Dikush mund të thotë që unë nuk di se si të lutem. Shkoi një burrë tek profeti (a.s) dhe i tha:“O i dërguar i Zotit, unë nuk di të lutem siç lutesh ti dhe Muadhi. Profeti (a.s) e pyeti: “Po çfarë thua kur lutesh?” Ai iu përgjigj:”Them:”O Zot ma bëj rizk xhenetin dhe më ruaj prej zjarrit.” Profeti (a.s) i tha:”Rreth atyre fjalëve sillemi dhe unë me Muadhin.”






v Vendet dhe njerëzit që u pranohen lutjet më shumë.


1 – Në Qabe.


2 – Gjatë tavafit.


3 – Tek Multezemi (mes derës së Qabes dhe Gurit të zi).


4 – Teksa pin ujë Zemzemi.


5 – Pasi të kesh përfunduar leximin e plotë të Kuranit.


6 – Në çastet kur pendohesh.


7 – Kur një grua muslimane vesh shaminë për herë të parë.


8– Lutja e një muslimani për vëllanë e tij musliman. Thotë profeti a.s:“Lutja e një muslimani për vëllanë e tij musliman është e pranueshme. Tek koka e tij qëndron një melek i cili sa herë që do të lutet për vëllanë e tij musliman, do të thotë: “Amin, dhe për ty qofshin këto mirësi.”






E veçantë pasi të lutesh është se ndjen një qetësi të përgjithshme. Kjo, edhe pse nuk je i sigurtë nëse Zoti do e pranojë lutjen tënde apo jo. Madje shumë njerëz, pasi përfundojnë lutjet, thonë “elhamdulilah”. Është një lloj qetësie që të përshkon, pasi ti sapo ia paraqite hallet dhe problemet e tua Zotit që është lutjepranues.


Një e veçantë tjetër e lutjes, është se duke u lutur “O Zot me bëj të qëndrueshëm para gjynaheve...” ajo që ndodh më pas, është së ti kërkon të jesh i qëndrueshëm. Duke i përsëritur shpesh lutjet, në brendësinë tënde fillon dhe krijohet dëshira dhe vullneti për qëndrueshmëri. Lutjet, përveç anës shpirtërore, kanë dhe anën psikologjike. Kjo shfaqet fuqishëm në të tilla raste. Nëse ti je student dhe e lut Zotin që të të ndihmojë në provime, e ndjen që dëshira për të studiuar dhe përsëritur mësimet të shtohet.






v Kushtet e pranimit të lutjes.


1- Siguria dhe besimi që Zoti do t’ia pranojë lutjen. Profeti (a.s.) thotë:"Kur t’i luteni Zotit të jeni të sigurtë që do t’ua pranojë lutjen.”


“Nëse dikush prej jush lutet, të mos thotë o Zot përgjigju nëse dëshiron, por le ta bëjë të madhe kërkesën.” Mos u lut me dyshim nëse do të të pranohet apo jo.


2 - Përkushtimi, nënshtrimi dhe lutja me zemër të thyer. Thotë profeti a.s:”Dijeni që Zoti nuk i përgjigjet lutjes që del nga një zemër e shkujdesur.” Mos thuaj:O Zot ma jep këtë dhe atë… pa e pasur mendjen fare në ato që thua. Por lutu me gjithë zemër dhe përkushtim.


Abdullah ibnu Umeri thoshte: “Unë e di kur më pranohen lutjet.Kur përkushtohet zemra, kur loton syri dhe të dridhet trupi, atëherë të pranohet lutja.”


Imam Hanbeli thotë: “A e dini se si duhet të lutet muslimani?” “Si o imam?” – e pyetën. Ai u tha:” Si një njeri që ndodhet në mes të një deti të trazuar, i kapur pas një dërrase dhe teksa e sheh veten se po mbytet fillon dhe thërret: O Zot më shpëto, O Zot më shpëto! Kështu duhet të lutet muslimani.”


3- Mos nxitimi gjatë lutjes. Këtë e shpjegon vetë hadithi i mëposhtëm i Profetit (a.s.):"Secilit prej jush do t’i pranohet lutja përderisa nuk do të nxitohet.” E pyetën shokët: “Si është nxitimi o Profet?” Ai u tha:“Duke thënë që u luta dhe nuk m’u pranua lutja dhe e ndërpret lutjen.”


4- Ushqimi hallall. “Profeti a. thotë në një hadith :”Zoti është i mirë dhe nuk pranon veçse të mirën. Zoti i ka urdhëruar besimtarët me atë që i ka urdhëruar dhe profetët. Ai ka urdhëruar të dërguarit e Tij: “O ju të dërguar, ushqehuni me të mira dhe punoni punë të mira.” (Muminun 51)


Me pas profeti (a.s) përmendi një njeri të lodhur, të pluhurosur që i ngre duart lart drejt qiellit dhe thotë: “O Zot, o Zot!” Po si t’i pranohej lutja atij, kur ishte ushqyer dhe ishte veshur me haram?!”






v Edukata gjatë duasë.


1 - Është mirë që gjatë lutjes të ngresh duart. Nuk është prej edukatës që gjatë lutjes të vendosësh duart në xhepa.


2 - Të drejtohesh nga Qabeja po qe e mundur.


3 - Të jesh i pastër (me abdes) nëse është e mundur. Por edhe nëse je pa abdes, mund të lutesh. Nëse ti o motër je gjatë periodave, mundesh të lutesh. Por më mirë është të jesh i pastër.


4 - Të fillosh me falenderimet ndaj Zotit duke përmendur cilësitë e Tij. Kur profeti (a.s) lutej, thoshte:”O i Gjallë dhe i Përjetshëm, kërkoj ndihmë nga mëshira Jote.”


5 – Të bësh lutje dhe të biesh në salavat për Profetin a.s.. Thotë Umeri: ”Lutja qëndron mes qiellit dhe


tokës derisa të bini në salavat mbi profetin tuaj.”


6 - Ta lusësh Zotin duke qenë i vendosur se do të të pranohet lutja.


7 - Të japësh sadaka pas lutjes pasi nëse ke pasur pasuri haram, lëmosha e pastron atë.


Lidhur me këto që përmendëm, Ibnul Kajjimi thotë: “Kush lutet në mënyrën e sipër përmendur, nuk ka lutje që të mos i pranohet.”


Pasi të plotësosh kushtet e lartpërmendura, të jesh i sigurtë që lutja do të pranohet. Ajo mund të vonohet, por nuk harrohet.


Thuhet që Zoti e pyet Xhibrilin:”O Xhibril, a më lutet Mua robi Im?” “Po o Zot” – ia kthen. E pyet Zoti përsëri: “O Xhibril, a më lutet më këmbëngulje”? “Po o Zot” – i përgjigjet përsëri. “O Xhibril – i thotë Zoti – do ia vonojmë pranimin e lutjes pasi më pëlqen ta dëgjoj zërin e tij.”

[ORIONI]

Titulli: EL VAHIDU EL EHADU – (Një, I Vetmi)

Emri i kësaj teme, është një emër të cilin çdo njeri e ka të gdhendur në natyrën e tij. Është një emër me të cilin çdo musliman lind, rritet dhe vdes, duke e mbajtur në zemër. Ky emër është në natyrën e çdo krijese që ka krijuar Zoti. Ai është një emër me të cilin saktësohet besimi i muslimanit. Ky emër që do të trajtojmë në këtë temë, është emri Elvahidu El-ehadu.


Përkufizimi i këtij emri është: Ai që është i vetëm që në përjetësi, nuk ka pasur shokë, as të dytë si Ai, pa rivalë dhe pa partnerë dhe askush nuk i përngjan Atij.


Ndryshimi mes emrin Elvahidu dhe El-ehadu, është se emri Elvahidu ka kuptimin, dikush që nuk ka partnerë. Kurse emri El-ehadu, ka kuptimin Ai që askush nuk është i ngjashëm me të. Këto dy emra të çojnë drejt realitetit më të madh:”Nuk ka zot tjetër përveçAllahut”


Të flasësh rreth një teme të tillë, është sa e bukur dhe mbresëlënëse, aq dhe e vështirë. Kjo, pasi ti u flet dy lloje njerëzish: U flet jobesimtarëve rreth monoteizmit dhe njëshmërisë së Zotit. I flet atij që dyshon dhe ka dilema mbi atë që gjithësia drejtohet dhe administrohet nga një Zoti i vetëm. Në të njëjtën kohë, një temë e tillë u drejtohet besimtarëve që dëshmojnë fuqishëm se nuk ka zot tjetër përveç një Zoti Fuqiplotë por diçka e tillë nuk ua ka mbushur zemrën dhe jetën dhe nuk e ndjejnë siç duhet.


Vështirësia e kësaj teme qëndron në atë që të duhet t’u flasësh jobesimtarëve mbi fillimin e gjithçkaje dhe se ky univers kaq kompleks patjetër që e ka një ideator dhe Krijues. Në të njëtën kohë, të duhet të bindësh besimtarët që nuk mjafton që të besosh që Ai është i vetëm, nuk mjafton që në çdo namaz të thuash:”Nuk ka zot tjetër veç Allahut”, por duhet që ta përjetosh këtë emër me gjithë zemër, duhet që çdo qelizë e trupit tënd ta ndjejë këtë emër. Një temë e tillë është një sfidë shumë e fortë për ne dhe e lusim Zotin që të na ndihmojë ta arrijmë objektivin.


Temën do e fillojmë duke iu adresuar politeistëve me racionalizëm, gjë të cilën do e pasojmë me ajetet e Kuranit që i drejtohen arsyes së shëndoshë. Teksa u adresohemi dhe u drejtohemi politeistëve në këtë formë, besimtarët që i lexojnë këto rrjeshta e kanë për detyrë që në çdo fakt dhe argument të thonë me gojë dhe zemër:”La ilahe il-lallah”


Qëllimi ynë është që pas kësaj teme, jobesimtarët dhe politeistët të mos kenë justifikime dhe argumente për të kundërshtuar, kurse besimtarët t’i dedikohen plotësisht dhe me sinqeritet vetëm Zotit.


Emri i Zotit El-ehadu është përmendur vetëm një herë në Kuran dhe kjo në suren Ihlas:”Thuaj: Ai Zoti është një.” (Ihlas 1) Edhe pse kjo sure është shumë e shkurtër, ajo konsiderohet si 1/3 e Kuranit.


Kurse emri Elvahid përmendet 15 herë në Kuran, ku gjashtë herë përmendet i shoqëruar me emrin El-Kahhar.


“Thuaj Zoti është krijues i çdo gjëje dhe Ai është i vetmi ngadhnjyes.” (Rad 16)














Tregues që Zoti është El-ehad (I vetmi)


1 – Treguesi i parë është se forma e krijimit të krijesave në gjithësi, është e vetme. Çdo krijesë vjen në ekzistencë pak kontaktit seksual mes mashkullit dhe femrës. E njëjta gjë ndodh me njeriun, kafshët dhe bimët.


Sperma e burrit pllenon vezën e femrës, duke formuar embrionin e njeriut. Sperma e kafshës mashkull pllenon vezën e femrës dhe krijon embrionin e kafshës së re. Një pikë e ujit të qiellit, vendoset në tokë dhe krijon kushtet për mbirjen e bimës. Një realitet të tillë, e përmend Zoti në Kuran në suren Tarik ku thotë:”Le ta shikojë njeriu nga se u krijua. Ai u krijua nga uji që hidhet fuqishëm. I cili del nga kurrizi i shpinës dhe dërrasa e kraharorit. Ska dyshim se Ai ka fuqi ta kthejë në jetë atë.” (Tarik 5-8)


Në ajetet e mëpasme tregohet mbi mënyrën se si mbijnë dhe shumohen bimët:


“Pasha qiellin që kohë pas kohe kthehet me shi. Edhe tokën që çahet për bimë.” (Tarik 10-11)


Një e veçantë tjetër është se funksionimi i krijesave, pothuajse është i njëjtë. Të gjithë krijesat janë të pajisura me sistemin e frymëmarrjes. Nuk ka krijesë që nuk ka sistem të frymëmarrjes, nuk ka krijesë pa lëkurë, pa sy… Sikur ideja e gjithë kësaj është se Krijuesi i tyre është një, i vetëm. Nëse do të ishin dy zota, dy krijues, secili prej tyre do të dëshironte të krijojë diçka të veçantë, që nuk e ka krijuar tjetri.






2 – Treguesi i dytë është se Zoti ka caktuar norma dhe ligje të pandryshueshme dhe fikse në univers. Një nga këto norma dhe ligje është se çdo gjë ndodh gradualisht. çdo krijesë në gjithësi, lind e vogël dhe vazhdon


të rritet gradualisht derisa të arrijë në pikën kulminante dhe të pranueshme të saj. Më pas, ajo fillon rënien gradualisht derisa të vdesë. Lindja e diellit, fillon e zbehtë në mëngjes. Dielli fillon të zmadhohet dhe ta shtojë temperaturën e tij deri në mesditë. Më pas fillon të dobësohet përsëri derisa të perëndojë. Të njëtit ligj i nënshtrohet dhe hëna. Thotë Zoti në Kuran: “Hënës i kemi caktuar fazat (pozicionet) derisa të kthehet në trajtën e harkut (trungu i palmës së tharë).” (Jasin 39)


Thotë Zoti në Kuran:”Është Zoti Ai që u krijoi nga dobësi, pas dobësisë bëri fuqi, pas fuqisë bëri dobësi dhe pleqëri” (Rum 54)


Ligjet dhe normat graduale në gjithësi janë tregues se Ai që i vendosi është një dhe i vetëm.


Një e veçantë tjetër është se asnjë nga fenomenet e natyrës, nuk vjen apo të zhduket sa hap e mbyll sytë. Mëngjesi dhe agimi i ditës nuk vijnë menjëherë, por gradualisht. Po kështu është dhe ardhja e natës. Këtë realitet e përmend dhe Zoti në Kuran ku thotë:”dhe nata kur shtrihet. dhe mëngjesi kur merr frymë” (Tekvir 17-18)


Nënës së mbarsur dhe shtatzënë i duhen nëntë muaj që ta lindë foshnjen e saj. Vetë krijimi i qiejve dhe i tokës u bë për gjashtë ditë.


Në debatin që pati Ibrahimi a.s me mbretin Nemrud, kur Ibrahimi a.s i tregoi një nga cilësitë e Zotit që është se Ai ka në dorë ta marrë jetën dhe të ta japë përsëri, Nemrudi iu përgjigj se edhe ai e bën diçka të tillë. Për këtë, ai vrau një nga të burgosurit e tij dhe la të lirë një tjetër. Atëherë Ibrahimi a.s ndërhyri dhe i tha që Zoti i tij ka caktuar norma dhe ligje në gjithësi dhe nëse beson se je zot, ndryshoji këto ligje. “Zoti e sjell diellin nga lindja, kurse ti sille nga perënimi. Ai që mohoi u shtang” (Bekare 258)


Mbreti Nemrud mbeti i shtangur nga kjo sfidë, pasi nuk kishte se çfarë t’i thoshte.


Një nga ligjet dhe normat fikse në univers, është se gjithçka lëviz në drejtim të kundërt me akrepat e orës. Elektronet e atomit, rrotullohen në drejtim të kundërt me akrepat e orës. Vetë galaktikat lëvizin në drejtim të kundërt me akrepat e orës. Po kështu është dhe rrotullimi i tokës, diellit, hënës… I njëjtë është dhe tavafi (rrotullimi) rreth Qabesë. E vençantë në të gjithë këtë, është se të gjithë lëvizin në një orbitë me formë vezake dhe jo rrethore. Të gjithë planetet lëvizin në këtë formë, dielli, hëna…vetë elektronet lëvizin dhe rrotullohen në një orbitë vezake. Nga atomi në galaktikë, lëvizin në një drejtim. A nuk tregon kjo se Ai që krijoi gjithësinë është një dhe i vetëm?


Një e veçantë tjetër e trupave qiellorë është se të gjithë lëvizin në një aks të pjerrët. Vetë globin e tokës kur e studionim në shkollë, e studionim të vendosur pjerrtazi dhe jo vertikalisht. E gjithë gjithësia rreth nesh, rrotullohet në aks të pjerrët. A nuk tregon kjo që Ai që e krijoi gjithësinë në këtë formë, është një dhe i vetëm?


Gjithçka sa përmendim në këtë temë, janë njohuri të pakta sa për të ngacmuar kurejshtjen për të kërkuar më shumë në libra dhe internet. Nëse do të flisnim mbi të gjithë ligjet dhe normat, do të na duhej kohë e gjatë për t’i shtjelluar.


Një ligj dhe normë tjetër në univers është dhe instikti i amësisë. Të gjithë krijesat në gjithësi, janë të pajisura me instiktin dhe ndjenjën e amësisë. Kur balena bëhet gati të lindë, vijnë dy tre balena të tjera, për ta ndihmuar dhe për ta mbrojtur nga kafshët e tjera grabitqare. Instikti i amësisë ndodhet dhe tek bimët. Nëse një bimë e madhe fillon të fishket nga thatësira, ujin e mbetur, ajo e depoziton tek bimët e vogla rreth saj, me qëllim që t’u zgjatet jeta. E gjithë gjithësia dhe universi bazohet mbi instiktin e amësisë dhe kujdesit për më vegjlit.






3 – Treguesi i tretë është se e gjithë toka dhe gjithçka mbi të, është e nënshtruar ndaj një krijese të vetme që quhet njeri. Nëse do të kishte dy zota, meqë njëri ia ka nënshtruar gjithçka mbi tokë njeriut, tjetri do e nënshtronte për xhindët, luanët ose elefantët… Madje jo vetëm në tokë, por i gjithë universi është dizenjuar në atë formë që ti të jesh superior dhe lider. Madje ti vetë o njeri, je dizenjuar në atë formë që ta kryesh këtë rol. Që kur njeriu u krijua me duar të lira, u bë për arsye se me këto duar ai do të prodhojë dhe shpikë gjëra që e ndihmojnë në jetë. Nëse do të kishte zot tjetër, do të kishte krijuar një krijesë tjetër që të jetë superiore dhe udhëheqëse mbi tokë. Argumenti dhe fakti më i fuqishëm për ekzistencën e një Zoti të vetëm, është vetë njeriu. Si ka mundësi që ky njeri të mohojë Zotin një dhe të vetëm, në një kohë që vetë është prova dhe fakti për ekzistencën e Tij?!


Luani dhe asnjë kafshë tjetër nuk është dizenjuar në atë formë që të luajë rolin e lidershipit mbi planetin tokë. Vetë mendja dhe shumë aftësi të tjera, tregojnë që Zoti është një dhe i vetëm.


Nëse do të kishte dy zota, universi do të hynte në një kaos dhe anarshi shkatërrimtare. Cili prej tyre do të


ishte më i forti? Cili do të udhëhiqte gjithësinë? Nëse njëri cakton që dielli të lindë nga lindja, tjetri do e ndryshonte të nesërmen dhe do e bënte të lindë nga perëndimi. Thuaj me fuqinë e shpirtit dhe të besimit në një Zot të vetëm:”La ilahe il-lallah.”


Profeti ynë Muhamedi a.s na ka lajmëruar se dielli do të lindë nga perëndimi kur kësaj bote t’i vijë fundi. Kjo, pasi këtë e ka thënë vetë Zoti një dhe i vetëm.






4 – Treguesi i katërt që Zoti është një dhe i vetëm është harmonia dhe integriteti në gjithësi. Të gjithë ne e ndjejmë dhe e shohim që gjithçka funksionon si një e vetme dhe unike, duke i shërbyer njëra-tjetrës.


Shiu që të bjerë, duhet një bashkëpunim mes diellit, detit, reve, erërave dhe ujit. Kuptohet qartë që është një fabrikë, departamentet e të cilës kanë një bashkëpunim perfekt. Integriteti dhe harmonia në gjithësi, tregojnë që krijuesi i saj është një dhe i vetëm.


Diçka tjetër e veçantë është se përqindja e oksigjenit në tokë është 21%, kurse përqindja e dioksidit të karbonit është 1%. Të gjithë krijesat thithin oksigjenin dhe nxjerrin dioksidin e karbonit. Kjo e pakëson oksigjenin dhe e shton dioksidin e karbonit, gjë që çon në vdekjen e njeriut mbi tokë. Por Zoti që është një dhe i vetëm ka caktuar që njeriu të marrë oksigjenin dhe të nxjerrë dioksidin e karbonit, kurse pemët dhe bimët bëjnë të kundërtën, marrin dioksidin e karbonit dhe nxjerrin oksigjenin. Me këtë, përqindja mbetet e pandryshuar.


Bletët bredhin në çdo lule me qëllim për të marrë nektarin e tyre me qëllim që të prodhojnë mjaltin. Teksa merr nektarin, ajo merr me këmbët e saj dhe pjalmin e luleve. Duke kaluar nga një lule në tjetrën, ajo bën dhe pllenimin e tyre. Diçka e tillë siguron prodhimin e frutave dhe sigurimin e jetesës së njeriut mbi tokë. Zoti ka caktuar një harmoni kaq të mrekullueshme mes krijesave të ndryshme, me qëllim që të të tregojë se Ai është një dhe i vetëm. La ilahe il-lallah. La ilahe il-lallah. La ilahe il-lallah…


Një harmoni tjetër në univers është mes rezervave ushqimore dhe nevojave të njerëzve. Gjithashtu Zoti ka harmonizuar mes ushqimit dhe organizmit tonë, të cilin e ka bërë të përshtatshëm për këtë ushqim. Kështu harmonia është mes sasisë së rezervave ushqimore, nevojave të njerëzve dhe organizmit i cili do e konsumojë. Zoti i Madhëruar ka harmonizuar dhe mes nevojave të bimëve dhe tokës që i furnizon me ushqim.


A nuk tregon kjo harmoni që nuk ka tjetër përveçnjë Zoti të vetëm?






5 – Treguesi i pestë që Zoti i Madhëruar është një dhe i vetëm, është se askush tjetër veçTij, nuk pretendon se është zot. “Më pas iu drejtua qiellit (krijimit të tij) i cili ishte tym (mjagullnajë) atij dhe tokës i tha: “Qasuni urdhërit Tim me dëshirë ose me dhunë!” Ato të dy thanë: “Po i qasemi me dëshirë!” (Fussilet 10-11)


Askush tjetër veç Zotit, nuk ka thënë fjalë të tilla dhe nuk ka pretenduar të jetë zot.


Një herë, disa njerëz i kërkuan Abdullah ibn Mukaffa të shkruajë disa ajete si të Kuranit. Ai u kërkoi ta lënë në një dhomë të vetëm, që të frymëzohej. Hyri në dhomë dhe qëdroni një ditë të vetme. Kur doli, u tha:”Është e pamundur të shkruhet një Kuran tjetër. Kush tjetër veç Atij që është një dhe i vetëm mundet të urdhërojë qiellin dhe tokën dhe ata t’i binden?!:” E iu pat thënë: “Oj tokë, përpije ujin tënd, dhe o qiell, ndërpreje (shiun), uji u tërhoq, urdhri u zbatua dhe ajo (anija) u ndal në (kodrën) Xhudij” (Hud 44)


Tani le të përmendim disa ajete nga Kurani, për sa përmendëm më sipër:


“Thuaj (o i dërguar): “Falënderimi i qoftë All-llahut, e shpëtimi qoftë ndaj robërve të Tij që Ai i zgjodhi (profetët)! A më i mirë (për të besuar) është All-llahu, apo ata që ia bëjnë shok?” (Neml 59)


“Ai që krijoi qiejt e tokën, që për ju lëshoi shi nga qielli, e Ne me të bëmë të lulëzojnë kopshte të bukura, që për ju ka qenë e pamundshme t’i bëni të mbijnë bimët në to; A mos ka ndonjë zot tjetër veçAllahut? Jo, por ata janë popull që shtrembërojnë (të vërtetën).


A është Ai që tokën e bëri vendqëndrim e nëpër të bëri të rrjedhin lumenj, dhe asaj (tokës) i bëri (male) përforcuese, dhe në mes dy deteve bëri ndarje. A ka përveç Allahu zot tjetër? Jo, por shumica e tyre nuk e dinë.


A është Ai që i përgjigjet nevojtarit kur ai e thërret, duke ia larguar të keqen e juve ju bën mbizotërues të tokës. A ka zot tjetër veçAllahut? Jo, por ju shumë pak përkujtoni.


Ai që ju orienton në errësirat e tokës e të detit, dhe ai që pranë mëshirës së Tij (shiut), si myzhde i lëshon erërat. Vallë, a ka tjetër zot pos Allahut? E lartë është madhëria e Tij nga ajo që ia përshkruajnë shok.


Ai që e fillon krijimin (e njeriut) e pastaj e përsërit atë (e ringjall pas vdekjes) dhe Ai që ju furnizon nga qielli e toka. A mos ka zot tjetër veç Allahut? Thuaj: “Sillni argumentet tuaja, nëse jeni të sinqertë!”


Thuaj: “Askush në qiej dhe as në tokë nuk e di të fshehtën veç Allahut, as nuk e dinë se kur ringjallen!”


(Neml 59-65)


“Thuaj: “E kujt është toka dhe çdo gjë që ka në të, nëse e dini?”


Ata do të thonë: “E Allahut”. Atëherë thuaju: “Përse pra nuk mendoni?”


Thuaj: “Kush është Zoti i shtatë qiejve dhe Zot i Arshit të madh?”


Ata do të thonë: “Allahu!”. Thuaju: “E pse nuk frikësoheni pra?”


Thuaj: “Në dorën e kujt është i tërë pushteti i çdo sendi, dhe Ai është që mbron (kë të dojë), dhe që prej Atij nuk mund të ketë të mbrojtur; nëse jeni që e dini?”


Ata do të thonë: “Në dorë të Allahut!” Thuaj: “E si mashtroheni pra?”


Por jo, Ne ua sollëm atyre të vërtetën, e megjithatë, ata jetojnë me gënjeshtra (duke adhuruar idhuj).


Allahu nuk ka marrë për Vete kurrfarë fëmijë (as nga engjëjt, e as nga njerëzit), nuk ka me Të ndonjë zot tjetër, pasi (sikur të kishte zot tjetër), atëherë secili zot do të veçohej me atë që ka krijuar, dhe do të dominonin njëri mbi tjetrin! I lartë, i pastër është Allahu nga ato që ia përshkruajnë” (Muminun 84-91)


“Sikur të kishte në to (në qiej e në tokë) zota përveçAllahut, ato të dyja do të shkatërroheshin. Larg asaj që i përshkruajnë është Allahu, Zoti i Arshit.” (Enbija 22)


“Allahu solli një shembull: Një skllav i cili ka katër pronarë pa marrëveshje mes tyre, dhe një skllav që është që ka vetëm një pronar. A janë ata të dy të një lloji (të një gjendjeje)? Lavdërimi i takon vetëm Allahut, por shumica e tyre nuk e dinë.” (Zumer 29)


Fjalët:”La ilahe il-lallah – nuk ka zot përveç Allahut” janë fjalë me të cilat lind dielli çdo ditë, janë fjalë që ndriçojnë gjithësinë, janë fjalë me të cilat do të hyjmë në xhenet, janë fjalë për të cilat jemi krijuar, janë fjalë për të cilat paraardhësit tanë janë lodhur dhe kanë vuajtur… Janë pikërisht fjalët “I vetëm, një I vetëm” fjalët për të cilat Bilali torturohej në shkretëtirë.


Vallë a janë fjalët:”La ilahe il-lallah” dhe “Thuaj:”Ai Allahu është i vetëm” fjalë që të mbushin zemrën dhe çdo qelizë të trupit tënd? A i përjeton këto fjalë në jetën tënde?


”Ai Allahu është i vetëm” do të thotë që askush si nuk Ai mundet të na furnizojë, askush nuk mundet të krijojë, askush tjetër nuk mundet të na nderojë, nuk mundet që mes njohjes dhe bindjes së Tij dhe interesave personale, të zgjedh këto të fundit, pasi Ai është një dhe i vetëm.


Bilalin e nxorrën në shkretëtirë në temperatura tepër të larta – mbi 50 gradë –dhe i veshën një mburojë hekuri që ta djegë. Veç kësaj, i hodhën dhe një gur të madh mbi kraharor dhe e godisnin me kamzhikë. Ata i kërkonin të mohonte Zotin e vërtetë, por goja e tij nxirrte vetëm fjalët “I vetëm, I vetëm…”


A të ka rastisur ta lexosh suren Ihlas me fuqinë e ndjenjave të Bilalit? Mos e lexo Kuranin që ta përfundosh sa më shpejt o vëlla, por lexoje që ta ndjesh dhe ta përjetosh. Bilalit i kërkonin që të shqiptojë fjalë të tjera veç“I vetëm, I vetëm” por ai ua kthente:”Gjuha ime nuk mundet të shqiptojë fjalë tjetër.”


Ti o vëlla që e harron Zotin dhe praninë e Tij, mos harro se kjo fe nuk ka arritur gjer tek ne në një tabaka floriri. Të parët tanë kanë vuajtur dhe janë torturuar për këtë fe. Përse ta humbasësh ti? Përse ta harrosh namazin? Përse ta lexosh Kuranin për ta përfunduar sa më shpejt?


Kishte nga shokët e profetit a.s, të cilët i torturonin duke u vendosur në shpinë gurë të nxehur mbi zjarr. Ajo që e shuante nxehtësinë e gurëve ishte lëkura dhe mishi i tyre. E gjitha kjo, për shkak të një fjale “ një dhe i vetëm”


Një nga shërbëtoret e vajzës së faraonit, teksa po i krehte flokët e vajzës, i bie krëhëri dhe kur e merr thotë: “Bismilah” (në emër të Zotit) E pyet vajza: “Cilin zot, babanë tim?” Kurse ajo ia ktheu: “Zoti im, i yti dhe i babait tënd është Allahu.” Vajza i tregoi babait të saj, faraonit, i cili e thirri dhe e pyeti: “A ke zot tjetër përveç meje?” “Zoti im dhe i yti është Allahu”-iu përgjigj shërbëtorja. Faraoni e merr atë dhe katër fëmijët e saj dhe i afron pranë një zjarri të madh të ndezur dhe i thotë: “A ke zot tjetër veç meje?” “Zoti im dhe i yti është Allahu” – ia kthen gruaja besimtare. Atëherë faraoni e merr fëmijën e saj më të madh dhe e hedh në zjarr. E njëjta gjë ndodhi dhe me të dytin, të tretin dhe të katërtin. Kur mori të hedhë të katërtin, i cili ishte dhe më i vogli dhe ishte për gjiri akoma, sikur nuk deshi t’i lejojë ta hedhin, por në atë moment, foshnja flet dhe i thotë: “O nëna ime, ti je në rrugën e vërtetë, prandaj duro!” Kështu u hodhën në zjarr dhe fëmija i katërt së bashku me nënën e tij. për disa çaste dhe britmat e tyre u zhdukën, por emri i tyre dhe sakrifica që bënë nuk mund të harrohet nga Zoti një dhe i vetëm. Tregon profeti a.s mbi natën e Mi’raxhit:”Teksa po ngjiteshim lart ne qiej, ndjeva një aromë shumë të mirë, që nuk e kisha ndjerë ndonjëherë. E pyeta Xhibrilin se ç’ishte kjo aromë e mirë. Ai më tha se ishte aroma e shërbëtores së faraonit dhe fëmijët e saj.”


Thotë profeti (a.s) “ Do të qëndrojë dikush nga umeti im para Zotit ditën e kijametit dhe do të thotë Zoti: I hapni regjistrat (e veprave) dhe do i hapen 99 regjistra, secili prej tyre shtrihet deri në horizont. Kur i shikon do e kuptojë që është i humbur. Do i vendosen veprat e mira në njërën anë të peshores dhe regjistrat e veprave të këqia në anën tjetër dhe do e ulin peshoren regjistrat e veprave të këqija. Zoti do i thërrasë: “O robi Im, a ke ndonjë justifikim, për këto gjynahe?” “Jo o Zot” – do përgjigjet. Do e pyesë përsëri Zoti: “Mos të kanë bërë ndonjë padrejtësi melekët”? “Jo o Zot” – do përgjigjet përsëri. “Mos të kam bërë Unë padrejtësi o robi Im?” - e pyet Zoti. “Jo, o Zot” – ia kthen njeriu. “Mos nuk të ka arritur mesazhi Im në dynja?” “Po o Zot më arriti”- do i thotë. “O robi Im- i thotë Zoti- mos vallë ke të mira të tjera që nuk i kemi vendosur?” “Jo o Zot” – do përgjigjet. “Po, o robi im- do i thotë Zoti- e ke akoma një të mirë që nuk e kemi vendosur në peshore.” Njeriu do i thotë: “Po çfarë do të bëjë një e mirë kundrejt 99 regjistrave të mbushur me gjynahe o Zot?” Zoti do i përgjigjet: “O robi Im, tek Unë nuk i bëhet kujt padrejtësi. O melekët e Mi, silleni të mirën e robit Tim dhe melekët sjellin në çast një copë kartë.” Njeriu kur e sheh do thotë: “Po çfarë do të bëjë një copë kartë kundrejt 99 regjistrave me gjynahe o Zot”? Zoti do u thotë melekëve: “Vendoseni kartën në krahun e punëve të mira! Në të shihet e shkruar fjala: “Nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe Muhamedi është i dërguar i Tij. Kur vendoset në peshore, menjëherë e rëndon krahun e punëve të mira.” Më pas profeti a.s tha:”Nuk ka gjë më të rëndë se emri i Zotit.”
Padyshim që ky njeri e ka thënë fjalën “La ilahe il-lallah” me gjithë zemër dhe sinqeritet qoftë dhe një herë, që fitoi këtë kartë.


Thotë profeti a.s:”Personi që do të gëzohet me shumë me ndërmjetësimin tim Ditën e Kijametit, është ai që ka thënë:”La ilahe il-lallah” qoftë dhe një herë me siqeritet dhe zemër.”


Thuaj në këto çaste o vëlla dhe o motër:”La ilahe il-lalla”, ndoshta mund të jetë kjo fjalë e thënë me siqeritet dhe me gjithë zemër, ajo që do i rëndojë regjistrat e punëve të mira.


Shkoi një burrë tek profeti a.s dhe i tha:”O i dërguar i Zotit. Filani është imami ynë dhe sa herë që lexon një sure në namaz, pas saj lexon suren Ihlas.” Profeti a.s e thirri imamin e tyre dhe e pyeti:”Përse e bën këtë?” Ai iu përgjigj:”Ngaqë e dua këtë sure o i dërguar i Zotit!” “Po përse e don?” e pyeti përsëri profeti a.s. “Ngaqë ajo përmban emrin e Zotit.” Iu përgjigj. Atëherë profeti a.s i tha:”Dije se edhe Zoti të don ty.”


Kjo sure konsiderohet si 1/3 e Kuranit, pasi në të ndodhet emri i Zotit, ngaqë ajo përmban njësimin e plotë të Zotit.


Teksa një burrë lutej me fjalët:”O Zot, unë të kërkoj Ty që je një dhe i vetëm. Të lutem Ty që çdo gjë ka nevojë për Ty, nuk ke lindur kënd, nuk je lindur prej kujt dhe askush nuk është i ngjashëm me Ty.” Profeti a.s e dëgjoi dhe i tha:”E ke lutur Zotin me emrin e Tij më të madh, me të cilin ta pranon lutjen dhe nëse i kërkon diçka ta jep.”


Teksa profeti a.s kthehej nga beteja e Tebukut, një natë i vjen Xhibrili a.s dhe i thotë:”O Muhamed, çohu dhe fali namazin e xhenazes Muavije ibn Muavije Elmuzenij!!” Profeti a.s sikur përtoi ngaqë ishte akoma natë dhe shumë ftohtë. Por Xhibrili a.s i tha përsëri:”O i dërguari i Zotit, përjashta të presin dy rrjeshta me melekë, të cilët kanë ardhur vetëm për t’i falur xhenazen Muavijes.” Profeti a.s e pyeti Xhibrilin a.s i habitur:”O Xhibril, po çfarë paska bërë Muavije ibn Muavije Elmuzenij që të zbresin dy rrjeshta me melekë për t’i falur xhenazen?!” Xhibrili a.s u përgjigj:”Ai e ka dashur shumë suren Ihlas. E lexonte atë natën dhe ditën”


Me fjalët:”La ilahe il-lallah” jetojmë, me to vdesim dhe me to do të ngushëllohemi në jetën e varrit. Me këto fjalë do të ringjallemi, me to do të dalim para Zotit dhe me këto fjalë do të hyjmë në xhenet.


Thotë profeti Muhamed a.s:”Përtërijeni besimin tuaj, pasi ai vjetërsohet ashtu siç vjetërsohen rrobat.” Të pranishmit e pyetën:”çfarë të bëjmë o i dërguar i Zotit?” Ai u tha:”Thoni:”La ilahe il-lallah”.






Si ta përjetojmë emrin e Zotit, Elvahidu El-ehadu?


1 –Të jesh i sinqertë me Zotin një dhe i vetëm. Kjo nënkupton që çdo gjë që ta veprosh, çdo fjalë, çdo punë, çdo lëvizje, çdo qetësi, të veprosh vetëm për Zotin e Madhëruar. Të ndjesh me zemër që i përket vetëm Zotit dhe të jetosh për të. Të jetosh në këtë botë, sikur mos ekzistojë askush tjetër, vetëm ti dhe Zoti, të kërkosh si dëshmitar të veprave të tua vetëm Zotin.


Thotë Zoti në Kuran:“Me të vërtetë që namazi im, kurbani, jeta dhe vdekja ime janë për Zotin e botërave. Ai nuk ka shok të barabartë me Të dhe për këtë jam urdhëruar.” (En’am 162)


Ajeti i mësipërm nënkupton që çdo gjë që posedojmë, duhet ta përdorim në gjëra që gëzojnën dhe kënaqin Zotin. Fëmijët do i edukojmë me besim dhe bindje ndaj Zotit, me qëllim që t’a përhapin këtë fe dhe ta çojnë vendin drejt zhvillimit. Pasurinë time do e shpenzoj vetëm në gjëra që e gëzojnë dhe kënaqin


Zotin. Me gruan do të sillem ashtu siç kërkon dhe e pëlqen Zoti një dhe i vetëm. Vartësit e mi, do i trajtoj me mirësjellje me qëllim që të kënaq Zotin.


Asnjë punë mos e vepro vetëm se për hatër të Zotit. Mos i bëj gjërat për syfaqësi. Imagjinoje veten Ditën e gjykimit të madh, të vish me shumë vepra të mira, por poshtë çdo të mire lexon:”Kjo është vepruar për hatër të filanit, kjo është vepruar për të kënaqur egon e filanit…” Në fund nuk të mbetet asgjë.


Ne duam që të jetojmë në luks, të martohemi, të lindim fëmijë, të dëfrejmë, të shëtisim, të vishemi bukur…. por e rëndësishme është që qëllimi kryesor të jetë që të arrijmë kënaqësinë e Zotit. E rëndësishme është që fuqinë që na ka dhënë Zoti ta përdorim në gjëra hallall dhe që e gëzojnë Zotin. Dijen që na ka dhënë Zoti, ta përdorim për gjëra të dobishme.


Thotë Zoti në Kuran:”


“Ata nuk ishin të urdhëruar me gjë tjetër, përveçse të adhuronin Allahun me një adhurim të sinqertë, që të largohen prej çdo besimi të kotë, ta falin namazin dhe të japin zeqatin, pasi ajo është feja e drejtë.”


(Bejjine 5)


“Thuaj: Unë jam urdhëruar të adhuroj Zotin me sinqeritet të plotë ndaj fesë time” “ a nuk i takon Zotit feja e sinqertë?” (Zumer 11)


Një besimtar tregon se sa herë që shkon në Qabe, pin ujë nga uji i zemzemit me qëllim që Zoti ta pajisë me sinqeritet. Me të marrë gotën në dorë, ai thoshte:”O Zot, më pajis me sinqeritet që më mbush zemrën! Dhe pinte një gllënjkë. Më pas thoshte:”O Zot, më pajis me siqeritet që mbush fytyrën time!” dhe pinte një gllënjkë tjetër. Më pas thoshte përsëri:”O Zot, pajise gjuhën time me siqeritet!” dhe pinte përsëri ujë zemzemi.


Çdo natë, teksa lutej, profeti a.s thoshte:”O Zot, Ty të jam dorëzuar, tek Ti kam besuar, tek Ti jem mbështetur, me fjalët e Tua gjykoj, me emrin Tënd luftoj..”


“(Kujto) Kur gruaja e Imranit pati thënë: “Zoti im, këtë që është në barkun tim, vendosa ta kushtoj vetëm për shërbimin Tënd, prandaj pranoje këtë prej meje, vërtet Ti je Ai që dëgjon e di”! (Al Imran 35)


A mundesh që këto fjalë t’i thuash për veten tënde, fëmijët e tu, pasurinë tënde…?


Nga shtatë personat që Zoti do i strehojë nën hijen e Tij Ditën që nuk do të ketë hije tjetër, janë dhe:”… një njeri që dha një sadaka pa e ditur dora e majtë se çfarë dhe a djathta… dhe një që i rrodhën lotët kur kujtoi Zotin”


Me fat është ai që fal një sexhde me sinqeritet të plotë për Zotin.


Tregohet që kush tregon siqeritet ndaj Zotit për dyzet ditë, i shfaqen burimet e urtësisë në zemrën, gjuhën dhe fytyrën e tij.


Thotë profeti a.s:”Zoti i shkroi të mirat dhe të këqiat dhe i tregoi ato. Kush nis ta veprojë një të mirë dhe nuk e vepron atë, Zoti ia shkruan si një vepër të mirë. Nëse niset ta veprojë dhe e vepron, i shkruhen dhjetë deri në shtatëqind të mira.” Dijetarët thonë që shumëfishimi ndodh sipas sinqeritetit të vepruesit.


Ata që do i lexojnë këto rrjeshta, do të ketë prej tyre që do të marrin dhjetë të mira, të tjerët do të marrin deri në shtatëqind, kurse të tjerë do të marrin shumëfishe.


Ata që shkojnë në haxh apo umre, prej tyre ka që fitojnë dhjetëfishin, të tjerët shtatëqind, të tjerë me mijëra dhe të tjerë melekët nuk dinë ku t’i vendosin të mirat e tyre.


Tregon Umer ibnu Abdul Azizi:”Nuk kam hedhur asnjë hap, pa menduar për qëllimin që po e hedh.”


Kur vdiq një nga shokët e profetit (a.s), një nga banorët e Medines i thotë një tjetri: “Eja të marrim pjesë në varrimin e filanit.” “Më prit një moment “– ia kthen. Qëndron një çast i menduar dhe i thotë: “Po, eja të shkojmë”. “Po përse u mendove?” E pyet i pari. “U ndala për të rregulluar qëllimin për të cilin po shkoj “– iu përgjigj.


Teksa po vdiste Halifeja Sulejman ibn Abdul Melik, tha:”Do të nënshkruaj një kontratë, në të cilën shejtani nuk do të ketë pjesë.” Ajo që bëri ishte se caktoi si Halife pas tij, Umer ibnu Abdul Azizin.


Shkak i vuajtjeve dhe vonimit të ndihmës së këtij umeti, mund të jemi ne ngaqë nuk jemi të sinqertë me Zotin në ato që veprojmë. Mund të jetë secili prej nesh shkaku.


Në një betejë, muslimanët nuk po arrinin të depërtonin brenda kalasë. Megjithë përpjekjet dhe sakrificat, ata dështonin në çdo përpjekje. Një nga muslismanët, teksa të gjithë flenin natën, ai zgjohej dhe hapte një tunel nëntokësor. Ai vazhdoi të hapë tunelin derisa arriti brenda kalasë. Me të hyrë, hapi dyert dhe thirri me të madhe:”Zoti është më i madhi!” dhe gjithë ushtria muslimane hyri brenda. Pas fitores, komandanti musliman thirri para gjithë ushtarëve:”Kush është ai që hapi tunelin?” Askush nga ushtarët nuk u përgjigj.


Komandanti thirri përsëri:”I bëj thirrje atij që hapi tunelin të paraqitet para meje menjëherë!” Përsëri askush nuk u përgjigj. Komandanti thirri përsëri:”Unë jam komandanti i ushtrisë dhe e urdhëroj të vijë në çadrën time menjëherë!” Pasi komandanti vajti në çadër, i vajti një nga ushtarët me fytyrë të mbuluar dhe i tha:”Më ka dërguar personi që hapi tunelin të të them se ai kërkon tre kushte që të tregojë se kush është. Kushti i parë është që të mos caktosh ndonjë shpërblim për këtë që bëri. Kushti i dytë është që emrin e tij të mos e përmendësh para ushtrisë. Kushti i tretë është që emrin e tij mos ia tregosh Halifes.” Komandanti e pyeti i habitur:”Po përse?” Ai ia ktheu:”Nuk dua që shpërblimin e Zotit, ta ndërroj me pasuritë e kësaj bote.” Komandanti i tha:”Të premtoj se do ia plotësoj këto kushte.” Atëherë ushtari me fytyrë të mbuluar u përgjigj:”Unë jam ai që hapa tunelin.” dhe u largua.


Musai a.s nuk e arriti pozitën e lartë tek Zoti, veçse me sinqeritet. “dhe kujto në libër Musanë. Ai ishte i sinqertë.” (Merjem 51)


Jusufi a.s nuk shpëtoi nga joshjet e gruas së Azizit, veçse me sinqeritet. “kështu ia larguam të keqen dhe poshtërinë, ai ishte nga robët Tanë të sinqertë.” (Jusuf 24)


Sinqeriteti i Halid bin Velidit, i cili ka qenë nga komandantët më të shquar ushtarak. Para një beteje, Umeri, prijësi i besimtarëve e shkarkon dhe cakton si komandant të ushtrisë muslimane Ubejde bin Xherah. Halidi jo vetëm që e pranon këtë vendim, por vesh rrobat e ushtarit menjëherë dhe përgatitet për luftë. Gjatë luftës e shohin që luftonte më shumë se kur ishte komandant dhe kur e pyetën se përse e bënte këtë, u përgjigj: “Unë po luftoj që të çlirojmë Shamin për hatër të Zotit, jo për hatër të Umer bin Hattabit.”


Të varfërit e Medines gjenin ushqim për dhjetë vite rrjesht tek dera, pa e ditur kush ua sillte. Këtë nuk e morrën vesh vetëm ditën kur ai vdiq dhe panë që nuk gjetën më ushqim tek dera. Kur e morrën ti lajnë trupin, panë që shpinën e kishte të nxirrë për shkak se mbante ushqimin për tek dyert e të varfërve.


Kur profeti (a.s) urdhëroi ti jepej njërit prej tyre nga plaça e luftës që sapo kishin fituar, ai i prekur ndërhyri: “O i dërguar i Allahut. Nuk të kam ndjekur për të përfituar nga plaçka e luftës, por të kam ndjekur që të qëllohem me një shigjetë në fyt dhe të dalë tek qafa.” Profeti (a.s) i tha: “Nëse e ke me sinqeritet këtë do të ta japë Zoti.” Pas lufte e gjetën të vrarë me një shigjetë që i kish hyrë tek fyti dhe i kish dalë tek qafa. Kur e pa profeti (a.s) tha:”U tregua i sinqertë me Zotin, dhe Zoti ia dha atë që deshte.”


Është turp për ne, që të jemi muslimanë që lexojmë suren Ihlas dhe të mos jemi të sinqertë.


Ajo që kërkohet në fund të kësaj teme është:


1 – Ta përtërijmë besimin tonë me fjalët:”La ilahe il-lallah.”


2 – Të përpiqemi të jemi të sinqertë në veprat tona.