Dije nga Kur'ani - LIBRAT

[no name]

E VËRTETA E JETËS SË KËSAJ BOTE

Jeta e kësaj bote nuk është gjë tjetër vetëm se një përjetim e mashtrim.
S'ka dyshim se bota tjetër është më e dobishmja për ata që ruhen.
A nuk logjikoni?
(Surja El-Anam: 32)

HYRJE


Kjo grua është në të shtatëdhjetat. A keni menduar ndonjëherë se si dikush në moshën e saj do ta vlerësonte jetën e vet? Nëse do të përkujtonte diçka nga jetën e saj, sigurisht se do të ishte ”një jetë sa qel e mbyll sytë”.

Ajo sigurisht do të vërejë se jeta e saj nuk ka qenë edhe aq “e gjatë” siç ka ëndërruar deri sa ka qenë e re. Bile ndoshta kurrë nuk ia ka marrë mendja se një ditë ajo do të plaket aq shumë. Por tani, ajo është e habitur nga fakti se i ka 70 vjet prapa. Më përpara, ajo ndoshta as që ka menduar se rinia dhe dëshirat e saja do të kalojnë aq shpejt.

Nëse do të pyetej që të tregojë për jetën e saj, rikujtimet e saj do të zgjasnin vetëm 5-6 orë tregim. Kjo është e tëra që ka mbetur nga siç thotë ajo ishte “jetë e gjatë 70 vjeçe”.

Mendja e njeriut, të rraskapitur nga mosha, është e kapluar me shumë pyetje. Këto në të vërtetë janë pyetje të rëndësishme e për t’i shqyrtuar dhe për t’iu dhënë përgjigjen e vërtetë është qenësore të kuptohen të gjitha aspektet e jetës: “cili është qëllimi i kësaj jete që kalon aq shpejt? Pse duhet të mbetem pozitiv me të gjitha problemet e lidhura me moshën? Çfarë do të sjell e ardhmja?

Përgjigjejet e mundshme të këtyre pyetjeve ndahen në dy kategorive të mëdha: në ato nga njerëzit që e besojnë Allahun dhe në ato nga jobesimtarët që nuk besojnë në Atë.

Dikush që nuk e beson Allahun do të mund të thoshte, “ E kam kaluar jetën time duke u marrë me kërkime të kota. I kam lënë 70 vjet prapa, por me ta thënë të drejtën, ende nuk e kam të qartë se për çfarë kam jetuar. Kur isha fëmijë, prindërit e mi kanë qenë qendra e jetës sime. Tërë lumturinë dhe kënaqësinë e kam gjetur në dashurinë e tyre. Më vonë, si e re, iu kam përkushtuar burrit dhe fëmijëve të mi. Gjatë asaj kohe, i kam vendosur para vetes shumë caqe për veten. Pas një kohe të caktuar ato caqe dhe qëllime i kisha arritur, dhe secila prej tyre ka qenë e përkohshme. Kur përjetoja suksesin, vazhdoja me arritjen e caqeve tjera dhe aq shumë më preokuponin saqë nuk kam menduar për kuptimin e vërtetë të jetës. Tani në të shtatëdhjetat, në qetësinë e pleqërisë, mundohem të gjej se çka ka qenë qëllimi i ditëve të mia të kaluara. A thua kam jetuar për njerëzit që i kam vetëm si mjegull në mendjen time? Për prindërit e mi? Për burrin tim që ka vdekur qëmoti? Apo për fëmijët të cilët i shoh shumë rrallë që tani i kanë familjet e veta? Jam e hutuar. E vetmja e vërtetë që tani e ndiej është afrimi i vdekjes. Së shpejti do të vdes dhe do mbetem një kujtim i zbehtë në kujtimet e njerëzve. Çfarë do të ndodhë pasandaj? Me të vërtetë nuk kam ide. Vetëm mendimi për të është i frikshëm!”

Me siguri ekziston arsyeja pse ajo ka rënë në gjendje aq të pashpresë. Kjo thjeshtë është për shkak se ajo nuk mund ta kuptojë se gjithësia, të gjitha qeniet e gjalla dhe qeniet njerëzore kanë qëllime të paracaktuara për t’i plotësuar në jetë. Këto qëllime ekzistojnë për faktin se çdo gjë është e krijuar. Personi inteligjent vëren se plani, dizajni dhe mençuria ekziston në çdo detaj të botës pafundësisht të larmishme. Kjo e tërheqë atë në njohjen e Krijuesit. Ai më tutje konkludon se, meqë të gjitha qeniet e gjalla nuk janë pasoja të ndonjë procesi të rastësishëm dhe të paparamenduar, të gjitha shërbejnë për qëllime të rëndësishme. Në Kur’an, në udhëzuesin e fundit të shpallur për të udhëzuar në rrugë e drejtë për humanizmin që ka mbijetuar si autentik, Allahu pandërprerë na përkujton qëllimin e jetës sonë, që ne tentojmë ta harrojmë, dhe e prandaj na thërret që të kemi mendjen dhe vetëdijen e pastër.

Ai është i cili krijoi qiejt e tokën brenda gjashtë dite (fazave), e Arshi (Froni) i Tij kishte qenë (më parë) mbi ujë, që t'ju sprovojë, se cili prej jush është më vepërmirë... (Hud: 7)

Ky ajet na jep kuptimin e plotë për qëllimin e jetës së besimtarëve. Ata e dinë se jeta është vendi ku ata provohen dhe sprovohen nga Krijuesi i tyre. Prandaj, ata shpresojnë se do të jenë të suksesshëm në këtë testim dhe se do të fitojnë vendin në parajsë dhe njëkohësisht edhe kënaqësinë e Allahut.

Sidoqoftë, për hir të qartësisë, duhet pasur parasysh një pikë të rëndësishme: ata që besojnë në “ekzistencën” e Allahut medoemos nuk kanë besim të vërtetë; ata nuk e vendosin besimin e tyre në Allah. Sot, shumë njerëz pranojnë se gjithësia është krijuar nga Allahu; por, ata pak e kuptojnë efektin e këtij fakti në jetën e tyre. Prandaj, ata nuk e bëjnë jetën ashtu siç do të duhej. Ajo që këta njerëz në përgjithësi e vlerësojnë si të vërtetë është se Allahu fillimisht krijoi gjithësinë por, siç besojnë ata, Ai e la gjithësinë të ekzistojë në mënyrë të pavarur.

Allahu, në Kur’an, tregon për këtë keqkuptim në ajetet vijuese:

Nëse ti i pyet ata: Kush i krijoi qiejt e tokën? Me siguri do të thonë: "All-llahu!" Thuaj: "All-llahut i qoftë lavdërimi!" Por shumica e tyre nuk dinë. (Lukman: 25)

Po nëse ti i pyet: Kush i krijoi ata, me siguri do të thonë: "All-llahu!" E si pra, i kthejnë shpinën? (Az-Zuhruf: 87)

Për shkak të këtij keqkuptimi, njerëzit nuk mund ta lidhin jetën e tyre me faktin se ata kanë Krijuesin. Kjo është arsyeja themelore pse çdo individ i zhvillon principet e tij/saj dhe vlerat morale të formuara brenda kulturës, bashkësisë dhe familjes së veçantë. Këto principe në të vërtetë shërbejnë si “udhërrëfyes jete” deri në vdekje. Njerëzit që mbështeten në vlerat e veta gjithmonë gjejnë ngushëllim në dëshirat e paramenduara se për çdo vepër të gabuar do të marrin dënim të përkohshëm në ferr. Përsiatjet e njëjta sugjerojnë se jeta e amshueshme në parajsë do të pasojë pas periodës së dënimit. Ky mentalitet padashur të largon nga frika e dënimit të rëndë në fund të jetës. Disa tjerë, nga ana tjetër, bile as që iu bien ndërmend kjo gjë. Ata thjeshtë janë të shkujdesur për botën e ardhshme dhe “mundohen ta shfrytëzojnë jetën e tyre sa më mirë”.

Mirëpo, thënia lartë është e pavërtetë dhe e vërteta është në kundërshtim me atë se çfarë ata mendojnë. Ata që shtihen se gjoja nuk janë të vetëdijshëm për ekzistencën e Allahut do të bien në dëshpërim të thellë. Në Kur’an, këta njerëz janë përshkruar me karakteristika si vijon:

Edhe atë që dinë nga jeta e kësaj bote, është dije e cekët, por ndaj jetës së përjetshme (ndaj Ahiretit) ata janë plotësisht të verbëruar (të pa interesuar). (Rum: 7)

Sigurisht, këta njerëz pak nga kuptojnë qëllimin dhe fytyrën e vërtetë të kësaj bote, dhe asnjëherë nuk mendojnë se jeta në këtë botë nuk është e përhershme.

Janë disa fraza që zakonisht përdorin njerëzit sa i përket kohës së shkurtë të jetës: “Shfrytëzoje jetën derisa të zgjatë”, “jeta është e shkurtë”, “kurrkush nuk ka jetuar përgjithmonë” janë fraza që çdoherë referohen në definimin e natyrës së kësaj bote. Sidoqoftë, këto fraza përmbajnë kuptimin se njerëzit janë të lidhur ndaj të kësaj jete më shumë sesa ndaj asaj të ardhshme. Kjo reflekton qëndrimin e përgjithshëm të njerëzve për jetën dhe vdekjen. Të kesh aq dhembshuri për jetën, derisa bisedat për vdekjen gjithmonë ndërpriten me mahi apo duke ndërruar temën e bisedës duke u munduar që të lehtësohet serioziteti i temës. Këto ndërhyrje e kanë gjithmonë një qëllim dhe përpjekje ashtu që të zvogëlohet tema aq e rëndësishme në një temë të parëndësishme.

Vdekja sigurisht që është temë e rëndë për t’u menduar. Mund të ndodhë që një person deri në këtë moment të jetës së tij të jetë pavetëdijshëm për domethënien e këtij realiteti. Por, tani që ka rastin ta kuptojë rëndësinë e saj, duhet që të rishikoj jetën dhe pritjet e tij. Kurrë nuk është vonë që të pendohesh tek Allahu, si dhe të orientoj veprat dhe mënyrën e jetës në nënshtrim ndaj vullnetit të Allahut. Jeta është e shkurtë; ndërsa shpirti i njeriut është i përhershëm. Gjatë kësaj periudhe të shkurtë, njeriu nuk duhet të lejoj që të jetë nën kontrollin e kënaqësive të përkohshme. Njeriu duhet që t’i rezistoj joshjes dhe të largohet nga të gjithat që e forcojnë lidhjen (dashurinë) për këtë botë. Natyrisht që është e pamend shpërfillja e botës së ardhshme vetëm për hir të kënaqësive të përkohshme të kësaj jete.

Megjithatë, jobesimtarët që nuk mund të kuptojnë këtë fakt kalojnë jetën e tyre së koti duke harruar Allahun. Gjithashtu, ata e dinë se është e pamundur që të realizohen këto dëshira. Njerëzit e tillë gjithmonë janë të pakënaqur dhe kërkojnë edhe më tepër se që tani kanë. Kërkesa dhe dëshira e tyre janë të pafund. Sidoqoftë, bota nuk është vend i përshtatshëm ku plotësohen këto dëshira.

Në këtë botë asgjë nuk është e përjetshme. Koha punon kundër asaj që është e mirë dhe asaj që është e re. Vetura e re nuk del nga moda më shpejt sesa modeli tjetër të dizajnohet, prodhohet dhe të shitet. Njësoj, dikush mund të lakmojë në vilat madhështore ose shtëpitë luksoze me më shumë dhoma sesa banor dhe me pajisje të arta shtëpiake, që i ka parë njëherë, e humb interesimin ndaj shtëpisë së vet dhe nuk mund të mos i ketë zili.

Një kërkim i pafund për më të reja e më të mira, duke mos i dhënë rëndësi asaj që e ka arritur, duke kundërshtuar të vjetrën dhe duke shpresuar vetëm në të renë: këta janë rrathët vicioz që njerëzit i kanë përjetuar kudo gjatë historisë. Por njeriu inteligjent do të duhej që të ndalej dhe të pyes veten për një moment: pse ai ndjek ambiciet e përkohshme dhe a ka arritur ndonjëherë ndonjë gjë nga këto kërkime? Përfundimisht, ai duhet të nxjerrë konkluzionin se “ekziston një problem radikal nga kjo pikëpamje.” Sidoqoftë, njerëzit, duke iu munguar ky lloj arsyetimi, vazhdojnë të ndjekin ëndrrat që vështirë se do t’i arrijë.

Askush, sidoqoftë, nuk e di madje se çfarë do të ndodhë në disa orët e ardhshme: në çdo moment mund të pësojë dikush aksident, mund të lëndohet rëndë apo të mbetet invalid. Përveç kësaj, koha fluturon duke u numëruar drejt vdekjes. Çdo ditë e afron ditën e paracaktuar më afër. Vdekja sigurisht zhduk të gjitha ambiciet, lakminë dhe dëshirat e kësaj bote. Nën dhe, nuk mbizotëron as pasuria e as statuti. Secila pasuri, me të cilën kemi qenë koprrac, përfshirë edhe trupin, do të zhduket dhe kalbet në tokë. Qoftë i varfër apo i pasur, i bukur apo i shëmtuar, një ditë do të mbështjellët në qefin të thjeshtë.

Ne besojmë se E vërteta e jetës së kësaj bote na ofron një shpjegim sa i përket natyrës reale të jetës së njeriut. Është një jetë e shkurtë dhe mashtruese në të cilën dëshirat e kësaj bote duken magjepsëse dhe premtuese, por e vërteta qëndron ndryshe. Ky libër do t’ju mundësojë që të perceptoni jetën e juaj dhe të gjitha realitetet e saj, dhe t’ju ndihmojë që t’i rishqyrtoni qëllimet tuaja jetësore, nëse doni.

Allahu i urdhëron besimtarët që të këshillojnë të tjerët për këto fakte, dhe i thërret ata që të jetojnë vetëm që të plotësojnë dëshirën e Tij, ashtu siç thotë Ai në këtë ajet:

Premtimi i All-llahut është e sigurt, pra të mos ju mashtrojë jeta e kësaj bote... (Lukman: 33)

[no name]

JETA E KËSAJ BOTE

Universi ynë është i rregulluar në mënyrë të përsosur. Yje dhe galaktika të panumërta lëvizin nëpër orbitat e tyre në një harmoni të plotë. Galaktikat që përbëhen gati prej 300 miliardë yjeve lëvizin njëra pranë tjetrës dhe për çudi të të gjithëve, gjatë këtij kalimi gjigant nuk ndodhë asnjë përplasje. Rregulli tillë nuk mund t’i përshkruhet rastësisë. Bile, shpejtësitë e objekteve në univers janë përtej kufijve të imagjinatës së njeriut. Dimensionet fizike të hapësirës janë të shumë të mëdha kur i krahasojmë me matjet që i bëjmë në tokë. Yjet dhe planetët, me masa prej bilionë e trilionë tonelata, e galaktikat, me madhësi që mund të llogariten vetëm përmes formulave matematikore, të gjitha këto lëvizin në rrugët tyre të caktuara në hapësirë me shpejtësi të pabesueshme.

Për shembull, toka sillet rreth boshtit të vet ashtu që një pikat në sipërfaqe e saj lëvizin me një shpejtësi mesatare prej rreth 1,670 km/h. Shpejtësia mesatare lineare e tokës rreth diellit është 108,000 km/h. Këto shifra, sidoqoftë, kanë të bëjnë vetëm me tokën. Ne hasim në shifra edhe shumë më të mëdha kur t’i shqyrtojmë dimensionet përtej sistemit diellor. Në univers, siç sistemet rriten në madhësi, edhe shpejtësitë rritet. Sistemi diellor rrotullohet rreth qendrës së galaktikës me shpejtësi prej 720,000 km/h. Shpejtësia e vetë Rrugës së Qumështit, që përmban rreth 200 bilion yje, është 950,000 km/h. Kjo lëvizje e vazhdueshme është e pakonceptueshme. Toka, së bashku me sistemin diellor, çdo vit lëviz për 500 milion km larg vendit ku ka qenë para një viti.

Ekziston një ekuilibër i jashtëzakonshëm brenda kësaj lëvizje dinamike dhe zbulon se jeta në tokë është e bazuar në një balancim shumë delikat. Një ndryshim i vogël, qoftë edhe milimetrik në orbitën e trupave qiellorë mund të shkaktojë pasoja shumë serioze. Disa mund të jenë aq të dëmshme saqë jeta në tokë do të bëhej e pamundur. Në sistemet e tilla ku ekziston ekuilibri i madh si dhe shpejtësi marramendëse, në çdo kohë mund të ndodhin aksidente gjigante. Mirëpo, fakti që ne jetojmë jetën normale në planetin tonë bën që ne të harrojmë për rreziqet që ekzistojnë në univers. Rregulli i tanishëm i universit me gati numër të parëndësishëm të përplasjeve për të cilat ne dimë, thjeshtë na bën që të mendojmë se neve na rrethon një mjedis i përsosur, i qëndrueshëm dhe i sigurt.

Njerëzit nuk mendojnë shumë për çështje të tilla. Kjo është pse ata kurrë nuk shohin rrjetin e jashtëzakonshëm të kushteve të ndërlidhura mes veti që e bën jetën e mundur në tokë e as që e kuptojnë ata se njohja e qëllimit të vërtetë të jetës së tyre është aq e rëndësishme. Ata jetojnë madje pa e pyetur veten se si ky ekuilibër i pafund e delikat e ka zanafillën.

Megjithatë, njeriut i është dhënë mundësia për të menduar. Njeriu pa medituar në mënyrë të vetëdijshme dhe të mençur për ambientin që e rrethon, kurrë nuk do të mund ta shoh realitetin apo të ketë ide më të vogël pse është krijuar kjo botë dhe kush është ai që bën këtë rregull të madh të lëviz me aq rimë të përkryer.

Dikush që i rreh në mendje këto çështje dhe e kupton rëndësinë e tyre do të përballët me faktin e pashmangshëm: universi në të cilën jetojmë është e krijuar nga Krijuesi, ekzistenca dhe cilësitë e të Tij janë të shfaqura në çdo gjë që ekziston. Toka, një pikë e imtë në univers, është krijuar që të shërbejë për një qëllimi të rëndësishëm. Asgjë nuk ndodhë pa qëllim të caktuar në rrjedhën e jetës sonë. Krijuesi, duke i shfaqur cilësitë e Tij, fuqinë e Tij dhe urtësinë nëpër univers, nuk e ka lënë njeriun të vetmuar por e ka vendosur atë me qëllim të rëndësishëm.

Arsyeja pse njeriu ekziston në tokë është treguar hollësisht nga Allahu në Kur’an:

Ai është që krijoi vdekjen dhe jetën, për t'ju provuar se cili prej jush është më vepërmiri. Ai është ngadhënjyesi, mëkatëfalësi. (Al Mulk: 2)

Ne e krijuam prej ujit të bashkë-dyzuar për të sprovuar atë, andaj e bëmë të dëgjojë e të shohë. (Al Insan: 2)

Në Kur’an, Allahu më tutje e bën të qartë se asgjë nuk është pa qëllim:

Ne nuk e krijuam qiellin, tokën e çdo gjë çka mes tyre shkel e shko (pa qëllim të caktuar). Sikur të kishim dashur të zbavitemi dhe sikur të donim ta bënim atë, Ne do të zbaviteshim në kompetencën Tonë, por Ne nuk bëmë atë. (Al Enbia: 16-17)



Fshehtësia e Botës


Allahu thekson qëllimin e njeriut në ajetin vijues:

Gjithçka që është mbi tokë, Ne e bëmë stoli të saj, për t'i provuar ata, se cili prej tyre do të jetë më vepërmirë. (Al Kahf: 7)

Duke bërë këtë, Allahu pret nga njeriu gjatë tërë jetës që të mbetet shërbëtor i devotshëm i Tij. Me fjalë tjera, bota është vend, ku ata që i frikësohen Allahut dhe ata që janë jo falënderues dallojnë nga njëri tjetri. E mira dhe e keqja, e përsosura dhe e meta janë pranë njëra tjetrës në këtë “rregullim”. Njeriu sprovohet në shumë mënyra. Në fund, besimtarët do të veçohen nga jobesimtarët dhe do të fitojnë parajsën. Në Kur’an kjo përshkruhet kështu:

A menduan njerëzit të thonë: "Ne kemi besuar, e të mos vihen në sprovë?" Ne i sprovuam ata që ishin para tyre, ashtu që All-llahu gjithqysh do t'i dallojë ata që e thanë të vërtetën do t'i dallojë dhe gënjeshtarët. (Al Ankebut: 2-3 )

Në mënyrë që të kuptohet esenca e kësaj sprove, njeriu duhet që të ketë njohuri të thellë për Krijuesin e tij, ekzistenca dhe cilësitë e të Cilit shfaqen në çdo gjë që ekziston. Ai është Krijuesi, Poseduesi i fuqisë, diturisë dhe mençurisë së pafund.

Ai është All-llahu, Krijuesi, Shpikësi, Formësuesi. Të tij janë emrat më të bukur. Atë (All-llahun) e madhëron çka ka në qiej e në tokë dhe Ai është ngadhënjyesi, i urti! (Al Hashr: 24)

Allahu e krijoi njeriun nga balta, duke e pajisur atë me shumë tipare, dhe i dhuroi shumë mirësi. Askush nuk mëson vetvetiu si të sheh, si të dëgjoj, si të ec apo si të marr frymë. Bile, këto sisteme komplekse janë të vendosura në trupin e tij në mitër para se ai të lind, atëherë kur ai nuk ka asnjë mundësi që të perceptoj botën e jashtme.

Pasi i janë dhënë të gjitha këto tipare, ajo që pritet nga njeriu është që të bëhet shërbëtor i Allahut. Mirëpo, siç Allahu thotë qartë në Kur’an, shumica e njerëzve janë “keqbërës’ dhe “jo falënderues” ndaj Krijuesit të tyre, për shkak se ata refuzojnë nënshtrimin ndaj Allahut. Ata supozojnë se jeta është e gjatë dhe se ata kanë fuqi personale që të mbijetojnë.

Kjo është arsyeja pse qëllimi i tyre është që të “shfrytëzojnë jetën deri në fund”. Ata e harrojnë vdekjen dhe ahiretin. Ata përpiqen që të kënaqen në jetë dhe që të arrijnë standarde më të mira jetësore. Allahu shpjegon lidhjen e tyre ndaj kësaj jete në ajetin vijues:

Vërtet, ata (idhujtarët) e duan shumë këtë jetë dhe e zënë asgjë ditën e rëndë që i pret. (Al Insan: 27)

Në Kur’an, në shpalljen e fundit origjinale që ka mbijetuar dhe është udhëzues për njerëzimin në rrugën e drejtë, Allahu vazhdimisht na përkujton për natyrën e përkohshme të kësaj jete, duke na ftuar që të kthjellim mendjen dhe ndërgjegjen. Në të vërtetë, kudo që jemi, të gjithë jemi të ndjeshëm ndaj efekteve shkatërrimtare të kësaj bote, një fenomen vetë-shpjegues për ata njerëz që analizojnë jetën dhe ngjarjet përreth. Kjo është gjithashtu e vërtetë edhe për të gjitha ngashënjimet përreth nesh. Secila nga pamjet e kësaj faqeje është një dëshmi e këtij fakti. Në çdo skaj të botës, pa marrë parasysh sa është mbresëlënëse, do t’i ekspozohet dëmtimit të pashmangshëm pas disa dekadave, e ndonjëherë edhe për periudha edhe më të shkurta se sa që dikush mund të pret.



Çdo gjë në tokë i është destinuar zhdukjes. Kjo është natyra e vërtetë e jetës së kësaj bote...

Jobesimtarët përpiqen që të shijojnë të gjitha kënaqësitë e kësaj bote. Por, siç sugjeron ajeti, jeta kalon shumë shpejt. Kjo është pika vendimtare që shumica e njerëzve harrojnë ta përkujtojnë.

Të marrim një shembull për të qartësuar më shumë temën në fjalë.



Disa sekonda apo disa orë?


Paramendo një pushim tipik: pas shumë muajve të punës së zellshme, i ke dy javë pushim dhe keni arritur në pushimoren tuaj të preferuar pas tetë orëve vozitje të lodhshme. Korridori është i stërmbushur me mysafirë si ju. Bile i vëren fytyrat e njohura dhe i përshëndetë ata. Koha është e ngrohtë dhe nuk dëshiron që ta humbasësh asnjë minutë të kënaqësisë nën diell dhe detin e qetë, kështu që pa humbur kohë, e gjen dhomën tënde, vesh kostumet e larjes dhe vrapon për në plazh. Më në fund, arrin tek uji i pastër si loti, por papritmas të befason një zë: “Zgjohu, do të vonohesh për në punë!”

Këto fjali të duken të pakuptimta. Për një çast, nuk e kupton se çfarë është duke ndodhur; aty është një mungesë ndërlidhjeje e pakuptueshme ndërmjet asaj që sheh dhe dëgjon. Kur i hap sytë dhe e sheh veten në dhomën e fjetjes, e vërteta është se e gjitha ka qenë ëndërr dhe që iu ka mahnitur shumë. Nuk mund ta përmbash veten duke e shprehur mahnitjen: “Kam vozitur tetë orë për të arritur atje. Megjithëse sot përjashta është ftohtë acar, e ndjeva ngrohtësinë e diellit në ëndërr. I ndjeva edhe stërpikat e ujit në fytyrën time.”

Tetë orë rrugë gjer tek vend pushimi, koha që ke pritur në korridor, shkurtimisht, çdo gjë që ka të bëjë me pushimin tënd në të vërtetë ishte një ëndërr prej disa sekondash. Megjithëse nuk dallohej nga jeta reale, çfarë keni përjetuar në mënyrë të vërtetë ishte vetëm se një ëndërr.

Kjo sugjeron se ne do të mund të zgjohemi nga jetë në tokë sikur që zgjohemi nga ëndrra. Pastaj, jobesimtarët do të shprehen në të njëjtën mënyrë habie. Gjatë jetës së tyre, ata nuk kanë mundur ta lirojnë veten nga keq perceptimi se jeta e tyre do të jetë e gjatë. Sidoqoftë, në kohën kur ata do të ringjallen, do të kuptojnë se periudha kohore që duket të ketë qenë jeta prej 60 apo 70 vjetësh ishte thjesht sikur një kohëzgjatje prej disa sekonda. Allahu tregon për këtë gjë në Kur’an:

Ai thotë: "E sa vjet keni kaluar në tokë?" Ata thonë: "Kemi qëndruar një ditë ose një pjesë të ditës, pyeti ata që dinë numërimin Ai thotë: "Mirë e keni, sikur ta dinit njëmend pak keni qëndruar!"(El-Muminun: 112-114)

Qoftë dhjetë apo njëqind vjeç, njeriu eventualisht do të kuptojë kohën e shkurtë të jetës së tij siç tregon ajeti më lartë. Kjo është sikur në rastin kur njeriu që zgjohet nga ëndrra duke iu zhdukur të gjitha pamjet e pushimit të bukur dhe të gjatë, papritur duke kuptuar se kjo ka qenë vetëm një ëndërr prej disa sekondash. Në të njëjtën mënyrë, shkurtësia e jetës do të godasë njeriun kur të gjitha tjerat për jetë e tij harrohen. Në ajetin vijues të Kur’anit Allahu kujdesshëm tërheq vëmendjen në këtë fakt:

E ditën kur të bëhet kiameti (ditën e gjykimit), kriminelët betohen se nuk qëndruan (në dynja) gjatë, por vetëm një çast të shkurtër. Kështu kanë qenë ata që i bishtëruan të së vërtetës. (Rum:55)

Të gjithë e kanë kohën e caktuar, sikur për ata që jetojnë disa orë apo disa ditë, e sikur për ata që jetojnë për 70 vjet... Diçka që është e kufizuar do të përfundojë një ditë. Të jetë tetëdhjetë apo njëqind vjeç, çdo ditë njeriu i afrohet ditës së paracaktuar. Njeriu, në të vërtetë, e përjeton këtë fakt gjatë tërë jetës së tij. Pa marrë parasysh planet e projektuara që ai planifikon për vete, një ditë ai do të arrijë atë kohë specifike kur ai do të përfundojë qëllimin e tij. Çdo synim apo gjë e çmuar e menduar si pikë kthyese në jetën e ndonjërit, shumë shpejt del se ka qenë vetëm fantazi e përkohshme.

Paramendoni një djalosh, p.sh., i cili sapo ka hyrë në shkollën e mesme. Natyrisht, ai mezi pret ditën që do të diplomojë. Ai shpreson në atë me padurim të papërmbajtur. Shumë shpejt do ta sheh veten duke u regjistruar në fakultet. Në këtë etapë të jetës së tij, atij as që i bien ndërmend vitet e gjata në shkollën e mesme. Ai tashmë ka tjera gjëra që e preokupojnë; ai dëshiron që t’i shfrytëzojë maksimalisht këto vite të çmueshme që ta lehtësojë frikën e tij për të ardhmen. Kështu që, ai bën plane të shumta. Jo shumë gjatë, e ai është i zënë me përgatitjen e martesës së tij, një rast i veçantë që e pret me padurim. Sidoqoftë koha kalon më shpejt se sa ai ka pritur dhe ai lë prapa vete shumë vite dhe përnjëherë e gjen veten si një njeri që kujdeset për familjen. Me kohë ai bëhet gjysh, një plak i vjetër me shëndet që vazhdimisht i dobësohet, ai si nëpër mjegull i përkujton ngjarjet që i jepnin kënaqësi sa ishte i ri. Kujtimet e zymta zbehen edhe më tej. Shqetësimet që e mundonin si të ri më nuk i interesojnë. Vetëm disa pamje të jetës së tij i shpalosen para syve. Koha e paracaktuar afrohet. Koha e mbetur është shumë e kufizuar; disa vite, disa muaj apo ndoshta edhe vetëm disa ditë. Tregim klasik i njeri, pa përjashtime, përfundon me shërbimin e funeralit, ku marrin pjesë anëtaret e familjes së ngushtë, miqtë e afërt si dhe farefisi. E vërteta është se askush nuk është imun ndaj këtij përfundimi.

Megjithatë, që nga fillimi i historisë, Allahu e ka njoftuar mësuar njeriun për natyrën e përkohshme të kësaj bote dhe e ka përshkruar jetën e ahiretit si vendbanim të vërtetë dhe përhershëm të tij. Shumë detaje që kanë të bëjnë me parajsën dhe ferrin përshkruhen në shpalljet e Allahut. Pavarësisht nga ky fakt, njeriu tenton të harrojë këtë të vërtetë thelbësore dhe mundohet që të gjitha përpjekjet e veta t’i investojë në këtë jetë, edhe pse është e shkurtë dhe e përkohshme. Mirëpo vetëm ata që supozojnë një qasje racionale ndaj jetës janë të ftuar që të kthjelltësojnë mendjet dhe vetëdijet e tyre dhe të kuptojnë se kjo jetë nuk e vlen aspak në krahasim me jetën e përhershme. Për këtë arsye synimi kryesor i njeriut është që të fitojë parajsën, vend i përhershëm i bujarisë dhe bollëkut të Allahut. Kërkimi i kënaqësisë së Allahut me besim të vërtetë është mënyra e vetme që të fitohet ahireti. Mirëpo, ata që tentojnë të mos mendojnë për fundin e pashmangshëm të kësaj bote, dhe që jetojnë duke qëndruar me atë qëndrim sigurisht që meritojnë dënim të përhershëm.

Allahu në Kur’an tregon për fundin e tmerrshëm që do të përjetojnë këta njerëz:

(Përkujto) Ditën kur i tubojnë ata, (atyre u duket) sikur nuk qëndruan (në dynja) vetëm një moment të ditës, atëherë njihen mes vete. E, vërtetë, kanë dështuar ata që nuk besuan këtë prezencë para All-llahut, kanë refuzuar udhën e drejtë. (Junus: 45)

Ti (Muhamed) duro, ashtu sikurse duruan të dërguarit e vendosur dhe mos kërko ngutjen e dënimit për ta, sepse ditën kur do ta përjetojnë atë (dënimin) që u është premtuar, atyre u duket sikur nuk kanë jetuar vetëm se në një moment të shkurtër të ditës. Kumtesë e mjaftueshme! A mos shkatërrohet kush, pos popullit të shfrenuar. (Ahkaf: 35)



Ambicie të shfrenuara


Më herët në këtë libër, kemi përmendur se koha që një njeri i zakonshëm e kalon në këtë botë është e shkurtë “sa qel e mbyll sytë”. Sidoqoftë, pa marrë parasysh se çfarë posedon njeriu në jetë, ai nuk do ta arrijë kënaqësinë e vërtetë përderisa ai nuk beson në Allahun dhe përmend Allahun pa pushuar.

Që nga koha kur ai fillon të bëhet i rritur ai lakmon pasurinë, fuqinë ose statusin. Mirëpo, për çudi, ai ka burime të kufizuara për të plotësuar këto dëshira; nuk ka shans që t’i posedoj të gjitha që i dëshiron. As pasuria, as suksesi apo ndonjë përparim, sidoqoftë, nuk do t’i qetësojë ambiciet e tij. Pa marrë parasysh statusin social apo gjininë, jetët e njerëzve shumë shpesh janë të kufizuara në vetëm 6 apo 7 dekada. Me mbarimin e kësaj periudhe, vdekja i bën të gjitha kënaqësitë e kësaj bote, gjëra të pakuptimta.

Ai që është i prirë për dëshira të shfrenuara gjithmonë e gjen vetën të sëmurë “me pakënaqësi”. Në secilën fazë të jetës, kjo pakënaqësia është çdoherë e pranishme, ndërsa shkaqet ndryshojnë varësisht nga koha dhe kushtet. Dëshira për të plotësuar këto dëshira mund t’i bëj disa njerëz të llastohen gati në çdo gjë. Ai mund të jetë aq i angazhuar ndaj dëshirave të tij saqë është i gatshëm që të përballoj çdo pasojë, bile edhe nëse do të thotë humbjen e familjes së ngushtë apo të jetë i dëbuar. Ndonjëherë me kohë ai e arrin cakun e vet, por “magjia” zhduket. Ai humb interesimin në qëllimin e tij të arritur. Për më tepër, duke qenë i pakënaqur me këtë arritje, ai menjëherë fillon që të kërkojë një synim apo cak tjetër dhe bën çfarëdo që është e mundur që të arrijë cakun derisa ta arrijë atë.

Posedimi i ambicieve të shfrenuara është karakteristikë tipike e një jobesimtar. Kjo veçori mbetet me të deri sa të vdes. Kurrë nuk ndihet i kënaqur me atë që ka. Kjo është për shkak se ai thjesht i dëshiron të gjitha për lakminë vetjake të tij e jo që të fitojë kënaqësinë e Allahut. Në të njëjtën mënyrë, të gjitha që njerëzit i posedojnë dhe përpiqen që t’i kenë është arsye për lëvdatë, e njerëzit bëhen të shkujdesur nga kufizimet që i ka vënë Allahu. Sigurisht, Allahu nuk do të lejojë dikë që është aq i pabindur ndaj Tij që të ketë qetësi shpirtërore në këtë botë. Allahu thotë në ajetin Kur’anor:

“Ata që besuan dhe me të përmendur All-llahun, zemrat e tyre qetësohen; pra ta dini se me të përmendur All-llahun zemrat stabilizohen.” (Rra’d:28)



Bota mashtruese


Shembuj të panumërt të krijimit të përsosur e rrethojnë njeriun kudo në botë: pamje të mahnitshme, miliona lloje bimësh të ndryshme, qielli i kaltër, retë e rënda me shi, apo trupi i njeriut – një organizëm i përsosur përplot me sisteme komplekse. Të gjitha këto janë shembuj mahnitës të krijimit, mendimi për këto jep perceptim të thellë.

Shikimi i fluturës duke shfaqur krahët e saj, modele të mrekullueshme e të ndërlikuara me çka edhe dallohet, është një përjetim që kurrë nuk harrohet. Puplat e kokës së një zogu, aq të imëta e të shkëlqyera që duken sikurse një copë kadife e zezë, apo ngjyrat tërheqëse e aroma e luleve janë të mahnitshme për shpirtin e njeriut.

Çdonjërit, gati pa përjashtim, i pëlqen fytyra e bukur. Shtëpitë luksoze, orendi prej ari dhe veturat luksoze për disa njerëz janë pasuritë më të dashura. Njeriu dëshiron shumë gjëra tjera në jetë, por bukuria e çdo gjëje që posedojmë është e paracaktuar që të zhduken në kohë.

Pema gradualisht prishet dhe më në fund kalbet që nga çasti kur është këputur nga dega. Aroma e luleve mbush dhomat tona vetëm për periudhë të kufizuar. Së shpejti, ngjyrat fillojnë t’u zbehen dhe vyshken. Fytyra më e bukur rrudhet pas disa dekadave: efekti i vjetëve në lëkurë dhe zbardhja e flokëve bën që ajo fytyrë e bukur mos të dallohet shumë nga fytyrat e tjera të njerëzve të plakur. Nuk mbetet asnjë shenjë nga lëkura e shëndoshë dhe faqet e kuqe të një tinejxheri pasi të kalojnë vitet. Ndërtesat duhet të rinovohen; veturat dalin nga moda, bile çka është edhe më keq, ndryshken. Shkurtimisht, çdo gjë që na rrethon i nënshtrohet shkatërrimit të kohës. Kjo duket të jetë për disa si “një proces natyror”. Mirëpo, bartë një porosi të qartë: “asgjë nuk është imune ndaj efektit të kohës.”

Mbi të gjitha, çdo bimë, kafshë dhe qenie njerëzore në botë – me fjalë tjera, çdo qenie e gjallë – është e vdekshme. Fakti se popullsia botërore nuk pakësohet gjatë shekujve – për shkak të lindjeve –nuk duhet të na bëjë që të mos e përfillim faktin e vdekjes.

Sidoqoftë si pasion i shfrenuar, magjia e posedimit dhe pasurisë ndikon shumë në njeriun. Etja për të posedim padashur e rrëmben atë. Mirëpo, një gjë duhet kuptuar: Allahu është i vetmi Posedues i çdo gjëje. Qeniet e gjalla jetojnë aq sa Ai dëshiron dhe vdesin kur Ai e përcakton vdekjen e tyre.

Allahu e thërret njeriun që ta mendoj për këtë në ajetin vijues:

Shembulli i jetës së kësaj bote është si i një shiu që e kemi zbritur nga qielli, e me anën e të cilit gërshetohen bimët e tokës (mbijnë dhe shpeshtohen të gjitha llojet) prej nga hanë njerëzit e kafshët deri kur toka të ketë marrë stolinë e vet dhe të jetë zbukuruar (me bimë, pemë e behar), e banorët e saj të mendojnë se janë të zotët e saj, e asaj i vjen urdhri ynë, natën ose ditën, Ne e bëjmë atë (të mbjellat) të korrur sikurse të mos ekzistonte dje. Kështu Ne u sqarojmë faktet njerëzve që mendojnë. (Junus: 24)

Në këtë ajet, është treguar se çdo gjë në këtë botë që mendohet të jetë e këndshme dhe e bukur një ditë do të humb bukurinë e vet. Bile, do të zhduken krejtësisht nga faqja e dheut. Kjo është një çështje shumë e rëndësishme për ta menduar, meqë Allahu na informon se Ai jep shembuj të tillë “për ata që mendojnë”. Nga njeriu si qenie inteligjente pritet që të mendojë dhe të marrë mësim nga ngjarjet dhe më në fund që t’i vë synimet e arsyeshme për jetën e tij. “Të menduarit” dhe “të kuptuarit” janë veçori unike të njeriut; dhe pa këto veçori, njeriu humb tiparet e veta dalluese dhe bëhet edhe më i ultë se kafshët. Edhe kafshët bëjnë jetë që ngjason në disa aspekte me jetën e njeriut: marrin frymë, shtohen dhe një ditë vdesin. Kafshët kurrë nuk mendojnë pse dhe si janë lindur, apo se një ditë do të vdesin. Është shumë e natyrshme që ato nuk angazhohen në përpjekjen për të kuptuar e qëllimin e vërtetë të kësaj jete; ato nuk pritet të mendojnë për qëllimin e krijimit të tyre apo për Krijuesin.

E ti (Muhammed) paraqitjau atyre shembullin e kësaj bote që është si një ujë (shi) që Ne e lëshojmë nga qielli, e prej tij bima e tokës zhvillohet e shpeshtohet saqë përzihet mes vete, e pas pak ajo bëhet byk (pas tharjes) që e shpërndajnë erërat. All-llahu ka fuqi për çdo send. (Kehf: 45)



Mirëpo, njeriu është përgjegjës ndaj Allahut për të ngritur vetëdijen për Allahun duke menduar dhe duke qenë i ndërgjegjshëm ndaj urdhrave të Tij. Më tutje, nga ai pritet që të kuptojë se kjo botë ekziston vetëm për një kohë të caktuar. Ata që me të vërtetë i kuptojnë këto fakte do të kërkojnë udhëzimin dhe ndriçimin e mendjes nga Allahu duke u angazhuar në vepra të mira.

Përndryshe, njeriu do të ballafaqohet me vuajtje në të dy botët, në këtë dhe në ahiret. Ai bëhet i pasur, por kurrë i lumtur. Bukuria dhe fama zakonisht sjellin më shumë fatkeqësi sesa jetë të lumtur. Një njeri i popullarizuar, p.sh. i cili një ditë gjendet në lajkat e admiruesve të vet, më vonë lufton me disa problemet shëndetësore, dhe një ditë vdes i vetmuar në një dhomë të vogël hoteli, duke mos u kujdesur askush për të.



Shembuj Kur’anor për mashtrimet e botës


Allahu pandërprerë thekson në Kur’an se kjo është vetëm “një botë ku të gjitha kënaqësitë janë të gjykuara të zhduken”. Allahu tregon tregime për shoqëritë, burra e femra nga e kaluara që janë kënaqur në pasuritë, famën ose statusin social të tyre, se kanë pasur përfundime të tmerrshme. Kjo pikërisht u ka ndodhur dy njerëzve, siç tregohet në suren Kehf:

E ti sillu atyre (që kërkuan t'i largosh varfanjakët) si shembull dy njerëz; njërit prej tyre i dhamë dy kopshte (vreshta) nga rrushi dhe ato i rrethuam me hurma, e në mes atyre dyjave bimë tjera.
Të dy kopshtet jepnin frutat e veta pa munguar prej tyre asgjë, e në mesin e tyre bëmë të rrjedhë një lumë.
Ai kishte edhe pasuri tjetër. E ai atij shokut të vet (që ishte besimtar) itha: - duke iu krenuar atij - "Unë kam pasuri më shumë se ti e, kam edhe krah më të fortë!"
Dhe ai hyri në kopshtin e vet (e me besimtarin për dore), po duke qenë dëmtues i vetës (duke mos besuar dhe duke u krenuar) tha: "Unë nuk mendoj se zhduket kjo kurrë!"
Dhe nuk besoj se do të ndodhë kiameti, (dita e gjykimit), por nëse bëhet që të kthehem te Zoti im, padyshim do të gjej ardhmëri edhe më të mirë se kjo.
Atij ai shoku i vet (besimtari) i tha - duke e polemizuar atë -: "A e mohove Atë që të krijoi ty nga dheu, pastaj nga një pikë uji, pastaj të bëri njeri të plotë?"
"Por për mua, Ai All-llahu është Zoti im, e Zotit tim unë nuk i bëj shok askë!"
E pse ti kur hyre në kopshtin tënd nuk the: "Ma shaell llah, la kuvete il-la bil lah" - (Allahu çka do bëhet, s'ka fuqi pa ndihmën e Tij). Nëse ti më sheh mua se unë kam më pak prej teje edhe pasuri edhe fëmijë (krah më të dobët).
Po unë shpresoj se Zoti im do të më japë edhe më të mirë nga kopshti yt, e këtij tëndit t'i shkaktojë fatkeqësi nga qielli e të gdhijë tokë e lëmuar (e zhveshur).
Ose të gdhijë uji i shterur, e ti kurrsesi nuk mund ta kërkosh atë!"
Dhe vërtet, u shkatërruan frutat e tij, e ai filloi të rrahë shuplakët për atë që kishte shpenzuar në të, e ajo ishte rrënuar në kulmet e saj dhe thoshte: "O i mjeri unë, të mos i kisha bërë Zotit tim askë shok!"
E nuk pati krah (grup), përveç All-llahut të vërtetë që t'i ndihmojë atij dhe nuk mundi ta pengojë.
Në atë vend ndihma është vetëm e All-llahut të vërtetë. Ai është shpërblyesi më i mirë dh te Ai është përfundimi më i mirë.
E ti (Muhammed) paraqitu atyre shembullin e kësaj bote që është si një ujë (shi) që Ne e lëshojmë nga qielli, e prej tij bima e tokës zhvillohet e shpeshtohet sa që përzihet mes vete, e pas pak ajo bëhet byk (pas tharjes) që e shpërndajnë erërat. All-llahu ka fuqi për çdo send.
Pasuria dhe fëmijët janë stoli e kësaj bote, kurse veprat e mira (fryti i të cilave është i përjetshëm) janë shpërblimi më i mirë te Zoti yt dhe janë shpresa më e mirë. (Kehf: 32-46)

Mburrja e dikujt me pasurinë e vet e bën atë qesharak. Ky është ligj i pandryshuar i Allahut. Pasuria dhe pushteti janë dhuratë nga Allahu dhe në çdo moment mund të merren. Tregimi për “pronaret e kopshtit” që është treguar në Kur’an është një shembull tjetër në lidhje me këtë:

Ne i sprovuam ata (mekasit) sikurse i kemi pas sprovuar pronarët e kopshtit. Kur u betuan se do të vjelin atë herët në agim.
E nuk thanë (kur u betuan): "Në dashtë All-llahu - inshall-llah!"
E, sa qenë ata fjetur, atë (kopshtin) e goditi një bela nga Zoti yt.
Dhe ai gdhiu si të ishte i vjelë.
Ata në mëngjes thërritnin njëri-tjetrin.
Ngrihuni herët te prodhimet e tuaja, nëse doni t'i vilni!
Dhe ata vajtën duke pëshpëritur në mes vete (të mos i dëgjojnë kush).
Të mos lejojnë të afrohet sot në të asnjë i varfër.
E kur e panë atë, thanë: "S'ka dyshim, ne kemi humbur (rrugën)".
Jo, (ne nuk kemi humbur rrugën) por paskemi mbetur pa të!
Ai me maturi prej tyre tha: "A nuk ju thashë përse nuk e përmendni Zotin?"
Atëherë ata thanë: "I pafajshëm është Zoti ynë, ne ishim të padrejtë"
Dhe u kthyen e po e qortojnë njëri-tjetrin.
Thanë: "Të mjerët ne, vërtet ne ishim jashtë rrugës!"
Shpresohet se Zoti ynë do na zëvendësojë me ndonjë edhe më të mirë se ai; ne vetëm te Zoti ynë mbajmë shpresën.
Ja, kështu do të jenë dënimi (i mekasve), ndërsa dënimi i botës tjetër do të jetë shumë më i ashpër, sikur të jenë që e kuptojnë. (Kalem:17-33

Syri i kujdesshëm menjëherë e vëren nga këto ajete se në këtë tregim Allahu nuk jep shembuj nga jeta e ateistëve. Këta që përmenden këtu janë pikërisht ata që besojnë në Allahun por zemrat e tyre janë bërë të ftohta ndaj përkujtimit të Allahut dhe të cilët janë jo-falënderuese ndaj Krijuesit të tyre. Ata bëhen kryelartë në atë çfarë Allahu iu ka dhënë si dhuratë, dhe krejtësisht kanë harruar se këto dhurata janë vetëm burime që të përdorën në mënyrën e Tij. Në mënyrë tipike, ata pohojnë ekzistencën dhe fuqinë e Allahut; por zemrat e tyre janë të mbushura me krenari, ambicie dhe egoizëm.

Tregimi i Karunit, njërit prej popullit të Musait a.s., në Kur’an rrëfehet si shembull tipik i karakterit të pasanikut të kësaj bote. Që të dy, Karuni dhe ata që vrapojnë pas statusit dhe pasurisë së tij janë të ashtuquajtur besimtarë që largohen nga feja e tyre për shkak të pasurive e kështu humbin jetën e bekuar e të përhershme, humbja e tyre është humbje e përhershme:

Karuni ishte nga populli i Musait dhe ai shtypte atë popull ngase Ne i patëm dhënë aq shumë pasuri sa që një grup i fuqishëm mezi bartin çelësat e (pasurisë së) tij, e kur populli i vet i tha: "Mos u kreno aq fortë sepse All-llahu nuk i do të shfrenuarit!"Dhe me atë që të ka dhënë All-llahu, kërko (ta fitosh) botën tjetër, e mos le mangu atë që të takon nga kjo botë, dhe bën mirë ashtu siç të ka bërë All-llahu ty, e mos bën të këqija në tokë, se All-llahu nuk i do çrregulluesit. Ai (Karuni) tha: "Më është dhënë vetëm në saje të dijes sime!" Po a nuk e di ai se All-llahu shkatërroi para tij nga popujt e lashtë sish që ishin edhe më të fuqishëm e më tëi pasur se ai, po mëkatarët kriminelë as që do të pyeten për fajet e tyre (meqë All-llahu e di). Ai (Karuni) doli para popullit të vet me stolinë e vet, e ata që kishin synim jetën e kësaj bote thanë: "Ah, të kishim pasur edhe ne si i është dhënë Karunit, vërtet ai është fatbardhë!" E ata që ishin të zotët e diturisë thanë: "Të mjerët ju, shpërblimi i All-llahut është shumë më i mirë për atë që besoi dhe bëri vepër të mirë, po atë nuk mund ta arrijë kush përveç durimtarëve!" Po Ne atë dhe pallatin e tij i shafuam në tokë dhe, veç All-llahut nuk pati që ta mbrojë e as vetë nuk pati mundësi të mbrohet. E ata që dje lakmuan të ishin në vendin e tij, filluan të thonë: "A nuk shihni se All-llahu me të vërtetë i jep begati e komoditet atij që do nga robërit e vet, e edhe ia mungon atë atij që do, e sikur All-llahu të mos bënte mëshirë ndaj nesh, do të na sharronte në tokë edhe neve; sa habi, se si jobesimtarët nuk gjejnë shpëtim!" Atë, vend të përjetshëm (Xhennetin) u kemi përcaktuar atyre që nuk duan as mendjemadhësi e as ngatërresë në tokë, e përfundim i këndshëm u takon atyre që i frikësohen All-llahut. Kush sjell me vete punë të mirë, atij do t'i takojë shpërblimi edhe më i madh, ndërsa ai që paraqitet me punë të këqija, do t'i jepet dënim vetëm aq sa e ka merituar. (Kasas:76-84)

Vepra më e shëmtuar e Karunit ishte që ta shoh veten si të veçantë dhe të pavarur nga Allahu. Në të vërtetë, siç sugjeronë edhe ajeti, ai nuk e ka mohuar ekzistencën e Allahut, por thjesht ka menduar se ai- për shkak të veçorive të veta superiore – meritoi fuqinë dhe pasurinë që atij i dhuroi Allahu. Sidoqoftë, të gjithë njerëzit në botë janë shërbëtorë të Allahut dhe pasuria e tyre nuk iu është dhënë atyre vetëm pse ata e meritojnë. Të gjithat që i jepen njeriut janë dhuratë nga Allahu. Nëse ai është i vetëdijshëm për këtë fakt, ai kurrë nuk do të ishte jo-falënderues dhe i prishur ndaj Krijuesit të vet për shkak të pasurisë që ka. Ai vetëm do të ndihet falënderues dhe do të shfaqë mirënjohjen e tij me sjelljet e tij të mira ndaj Allahut. Sigurisht kjo është mënyra më e mirë dhe më e ndershme që të tregohet mirënjohja e dikujt ndaj Allahut. Nga ana tjetër, Karuni dhe ata që kanë aspirata të bëhen sikur ai, i kuptojnë veprat e liga që ata i bëjnë vetëm kur ndeshen me fatkeqësi. Pas të gjitha të këqijave që bien mbi ta, nëse ende vazhdojnë me të njëjtin avaz ndaj Allahut, ata janë plotësisht të shkatërruar. Fundi i tyre do të jetë i pashmangshëm: ferri (xhehenemi), një vend i lig në të cilin do të mbesin përgjithmonë!

Ju njerëz dinie se jeta e kësaj bote nuk është tjetër vetëm se lojë, kalim kohe në argëtim, stoli, krenari mes jush dhe përpjekje në shtimin e pasurisë dhe të fëmijëve, e që është si shembull i një shiu prej të cilit bima i habit bujqit, e pastaj ajo thahet dhe e sheh atë të verdhë, mandej bëhet e thyer e llomitur, e në botën tjetër është dënimi i rëndë, por edhe falje mëkatesh dhe dhurim i kënaqësisë nga All-llahu; pra jeta e kësaj bote nuk është tjetër vetëm se përjetim mashtrues. (Hadid: 20)

[no name]

DOBËSITË E NJERIUT

Allahu e krijoi njeriun në formën më të kompletuar dhe e pajisi atë me karakteristika superiore. Superioriteti i tij mbi të gjitha krijesat – që paraqitet me anë aftësive unike intelektuale të të menduarit dhe të të kuptuarit, dhe gatishmërinë e tij për të mësuar dhe për të zhvilluar kultura – është çështje e padiskutueshme.

A keni menduar ndonjëherë pse pavarësisht nga të gjitha këto karakteristika superiore ka trup aq të brishtë, që është i lëndueshëm ndaj kërcënimit të jashtëm dhe të brendshëm? Pse i është ekspozuar ndaj sulmeve të mikrobeve apo baktereve, që janë shumë të vogla sa që nuk duken me sy të lirë? Pse ai çdo ditë duhet të harxhojë një pjesë të caktuar të kohës për ta mbajtur veten të pastër? Pse atij i nevojitet kujdesi trupor? Dhe pse ai plaket me kalimin e kohës?

Njerëzit mendojnë se këto nevoja janë fenomene natyrore. Por, nevojë për kujdes si njeri shërben për një qëllim të veçantë. Secili detaj i nevojave të njeriut është i krijuar veçanërisht. Ajeti “...njeriu është (krijuar i dobët) i paaftë” (Nisa:28) dukshëm tregon për këtë fakt.

Nevojat e paskajshme të njeriut janë krijuar me qëllim që ta bëjnë atë të kuptojë se ai është shërbëtor i Allahut dhe se kjo jetë është banesë e përkohshme e tij.

Njeriu nuk ka kurrfarë ndikimi në vendin dhe datën e lindjes së tij. Gjithashtu, ai kurrë nuk e di se si dhe kur do të vdes. Bile, të gjitha përpjekjet e tij për të eliminuar faktorët që ndikojnë negativisht në jetën e tij janë të kota dhe të pashpresa.

Njeriu me të vërtetë ka natyrë të brishtë që i nevojitet përkujdesje e madhe për të mbijetuar. Ai është i pambrojtur dhe i pafuqishëm përballë incidenteve të paparashikuara që ndodhin në botë. Në të njëjtën mënyrë është i ekspozuar rreziqeve të paparashikuar të shëndetit, pa marrë parasysh a është banor i civilizimit të lartë apo i ndonjë fshati të largët malor dhe të pazhvilluar. Shumë lehtë mund të ndodhë që njeriu mund të has në ndonjë sëmundje të pashërueshme apo vdekjeprurëse. Në çdo kohë, mund të ndodh një aksident që i shkakton dëmtime trupore edhe ndokujt që është i fuqishëm apo ndokujt me trup të hatashëm. Pos kësaj, kjo mund t’iu ndodhë të gjithë njerëzve pa dallim statusi, kategorie apo race, etj., dhe atë pa asnjë përjashtim. Jeta e ndonjë njeriu të famshëm me miliona simpatizues apo e ndonjë bariu të thjeshtë mund të ndryshojë një ditë nga ndonjë incident i papritur.

Trupi i njeriut është një organizëm i dobët i përbërë nga eshtrat dhe mishi me peshë mesatare prej 70-80 kg. Vetëm lëkura e brishtë e mbron atë. Padyshim, kjo lëkurë e ndjeshme shumë lehtë mund të lëndohet dhe mavijoset. Ajo mund të pëlcasë dhe të thahet nëse i ekspozohet një kohë të gjatë erës apo diellit. Në mënyrë që mos i “dorëzohet” kushteve natyrore njeriu duhet çdo herë që të kujdeset ndaj efekteve të ambientit.

Megjithëse njeriu është i pajisur me sisteme të mahnitshme trupore, “materialet” si- mishi, muskujt, eshtrat, indet nervore, sistemi kardiovaskular dhe dhjami – janë të prira për prishje. Nëse njeriu do të ishte nga materiali tjetër, dmth. jo nga mishi dhe dhjami, nga një material që nuk i lejon trupat e huaj që të hyjnë në organizëm, si mikrobet apo bakteret, atëherë nuk do të kishte rast që të sëmurej. Sidoqoftë, mishi është “substanca” më e brishtë; prishet dhe hahet nga krimbat nëse qëndron për një kohë në temperaturën e dhomës.

Si përkujtues i vazhdueshëm i Allahut, njeriu shpesh i ndien nevojat themelore të trupit të tij. P.sh nëse i ekspozohet motit të ftohtë, ai e rrezikon shëndetin; sistemi i imunitetit gradualisht “bie në kolaps”. Në rast të tillë, trupi i tij mund që mos ta mbajë temperaturën konstante të trupit (370C) që është fondamentale për shëndetin mirë. 1 Zemra e tij ngadalëson të rrahurat, enët e gjakut tkurren dhe rritet shtypja e gjakut. Trupi fillon të dridhet me qëllim të arritjes së ngrohtësisë. Temperatura e trupi më e zvogëluar se 350C shoqërohet me zvogëlim të pulsit dhe tkurrje të enëve të gjakut në duar, këmbë dhe gishta, shenja për gjendje kërcënuese për jetë. 2 Me këtë temperaturë njeriu mund të jetë edhe i çorientuar dhe vazhdimit flenë. Funksionet mentale ngadalësohen. Një ulje e lehtë e temperaturës së trupit mund të shkaktojnë pasoja të tilla, por ekspozimi më i gjatë në mot të lig, ku temperatura e trupit mund të bie nën 330C, shkakton humbjen e vetëdijes. Në 240C, sistemi i frymëmarrjes pushon së funksionuari. Truri dëmtohet në 200C dhe në fund zemra ndalet në 190C duke sjellë përfundimin e pashmangshëm: vdekjen.

Ky është vetëm një nga shembujt që do të përmenden në vazhdim të këtij libri. Qëllimi i tregimit të këtyre shembujve është tërheqja e vëmendjes se, për shkak të faktorëve të ndryshëm që rrezikojnë qenien e tij, njeriu gjithmonë do të dështojë në gjetjen e kënaqësive të thella në mënyrën e tij të jetës. Qëllimi është që të përkujtojmë lexuesin se njeriu duhet që të largohet lidhjes së verbër ndaj jetës dhe të ndalet nga vrapimi pas ëndrrave gjatë tërë jetës së tij, ndërsa në vend të kësaj, të ketë në mendje gjithmonë Allahun dhe jetën e vërtetë, ahiretin.

Kjo është parajsa e përjetshme që i është premtuar njeriut. Meqë lexuesit do të kenë rastin që të shohin në faqet vijuese, parajsa është vend i përsosmërisë. Në parajsë, njeriu do të jetë plotësisht i izoluar nga të gjitha dobësitë fizike dhe defektet që e rrethojnë në tokë. Çdo gjë që dëshiron do të jetë e pranishme. Bile, lodhja, etja, rraskapitja, uria dhe lëndimi nuk ekzistojnë në parajsë.

Duke iu ndihmuar njerëzve që të kuptojnë natyrën reale dhe si rrjedhim të kenë kuptim më të thellë të superioritetit të pafund të Krijuesit është një qëllim tjetër i këtij libri. Përveç kësaj, kuptimi se njeriu ka nevojë për udhëzimin e Allahut me siguri i shkon çdo kujt për shtati. Allahu këtë e thotë në ajetin e mëposhtëm:

O ju njerëz, ju keni nevojë për All-llahun e All-llahu nuk ka nevojë për ju; Ai është i falënderuari. (Fatir:15)

[no name]

Kërkesat trupore

Njeriu është i ekspozuar ndaj shumë rreziqeve fizike. Mbajtja e trupit dhe ambientit pastër dhe përkujdesja për to janë barrë e rëndë gjatë jetës me të cilat njeriu gjithmonë duhet të jetë i zënë ashtu që të minimizohen rreziqet shëndetësore. Ajo që është edhe më e mundimshme është se koha e harxhuar për detyra të tilla është e konsiderueshme. Shpesh hasim hulumtime që janë kryer për të kuptuar se sa kohë shpenzohet për t’u rruar, pastrim të trupit, kujdes ndaj flokëve, kujdesi për lëkurë, manikyr etj. Rezultatet e këtyre hulumtimeve kanë qenë befasues, e paraqesin se sa kohë të çmuar harxhohet për këto detyra të përditshme.

Gjatë jetës sonë, takojmë shumë njerëz. Në shtëpi, zyrë, në rrugë apo në shtëpi të mallrave, ne shohim shumë njerëz të veshur mirë në mënyrën e tyre më të mirë. Ata janë njerëz me fytyra të rruara, flokë dhe trup të pastër, këmisha të hekurosura, dhe këpucë të lustruara mirë. Sidoqoftë, kujdesi i tillë kërkon kohë dhe punë.

Menjëherë pas zgjimit nga gjumi në mëngjes e deri në kohen për të shkuar në gjumë, njeriu duhet që të kalojë rutina të panumërta që të mbahet i freskët dhe i pastër. Sapo të zgjohemi, vendi i parë që shkojmë është banja; gjatë natës goja merr erë dhe shije të pakëndshme nga përhapja e baktereve në gojë, gjë që na detyron që menjëherë t’i pastrojmë dhëmbët. Mirëpo, për të qenë i gatshëm për ditën e re, gjerat esenciale nuk kufizohen në pastrimin e dhëmbëve. E as pastrimi i fytyrës dhe duarve nuk mjafton. Gjatë ditës, flokët bëhen të yndyrshme dhe trupi bëhet i papastër. Natën, gjatë ndonjë ëndrre nuk do të kemi mundësi që të mos djersitemi. Si mënyrë e vetme që t’i heqim qafe këto erëra të pakëndshme dhe djersën, ndihet nevoja e urgjente për të pastrimin e trupin. Përndryshe, nuk do të ishte e këndshme të shkohet në punë me flokë të yndyrshme dhe me erë të keqe nga trupi.

Diapazoni i materialeve që përdorën që të mbahet trupi i pastër ashtu që të takohemi pa problem me të tjerët është për befasi shumë i gjerë. Kjo është, padyshim, provë e mjaftueshme për nevojat e pafundme trupore. Përpos ujit dhe sapunit, neve na nevojiten elemente të shumta të domosdoshme që të pastrojmë trupin, si: shampon, kondicioner, pastën e dhëmbëve, pasta e dhëmbëve, shkopinj me majë pambuku, pudër për trup, krem për fytyrë, losione; dhe lista vazhdon. Ndryshe nga këto elemente, ekzistojnë edhe qindra prodhime tjera që zhvillohen nëpër laboratorë që të përmirësohet kujdesi trupor.

Si për kujdesin ndaj trupit, secili duhet të harxhojë një kohë të konsiderueshme për pastrimin e rrobave, shtëpisë dhe mjedisit. Padyshim, nuk mund të mbahet trupi i pastër në ambientin e papastër.

Shkurtimisht, një pjesë të konsiderueshme të jetës sonë e kalojmë vetëm e vetëm për nevoja trupore. Përpos kësaj, na nevojiten edhe shumë materie kimike për këtë qëllim. Allahu e ka krijuar njeriun me shumë dobësi, bile Ai gjithashtu bën që këto dobësi të zhduken përkohësisht dhe kështu të mbetet në gjendje të mirë duke i bërë që njerëzit të jenë të pavetëdijshëm për këto dobësi. Përveç kësaj, njeriu është i pajisur me inteligjencë të mjaftueshme ashtu që të gjejnë edhe mënyrat më të mira për të fshehur këtë “dobësi”. Nëse e anashkalojmë aplikimin e këtyre metodave për të qenë të pastër dhe të freskët, shumë shpejt mundemi që të bëhemi të neveritshëm.

Përveç kësaj, njeriu nuk mund të mbetet i pastër për një kohë të gjatë. Pas disa orësh, nuk mbetet asgjë nga freskia që jep një dush; ne vetëm mundemi të mbetemi të pastër për një kohë relativisht të shkurtë. Ne duhet që të bëjmë dush së paku një herë në ditë. Në të njëjtën mënyrë, duhet që rregullisht t’i pastrojmë edhe dhëmbët, pasi bakteret shumë shpejt shumohen në gojë si në gjendjen e mëparshme. Një grua që kalon orë të tëra para pasqyrës vetëm për të vendosur grimin mbi fytyrë, kur zgjohet të nesërmen në mëngjes, nuk i mbetet asgjë nga grimi. Për më tepër, nëse nuk e largon grimin në mënyrë të duhur, fytyra e saj mund të duket edhe më e shëmtuar nga mbetjet e kozmetikës. Burri duhet të rruhet çdo mëngjes për të pasur fytyrën e pastër.

Është me rëndësi që të kuptohet se të gjitha këto nevoja janë të krijuara për një qëllim specifik. Një shembull e bën këtë çështje të qartë: kur rritet temperatura e trupit, djersitemi. Era që e përcjell djersitjen është shqetësuese. Ky është proces i pashmangshëm për çdonjërin në këtë botë. Sidoqoftë, po të mos ishte kjo nevojë! P.sh., bimët nuk djersiten. Trëndafili kurrë nuk kundërmon edhe pse jeton në dhé, ushqehet me pleh dhe gjendet në rrethinë të ndytë dhe me pluhur. Në të gjitha këto kushte, ka një aromë të këndshme. Ne nuk duhet as të theksojmë se nuk i nevojitet ndonjë kujdes trupor! Sidoqoftë, pa marrë parasysh se çfarë preparate kozmetike vendosen në lëkurë, vetëm disa njerëz mund të arrijnë aromë të tillë të vazhdueshme.

Përveç të gjitha nevojave të trupit për higjienë, edhe ushqimi është kusht thelbësor për shëndet. Është një baraspeshë e ndjeshme e proteinave, karbohidrateve, sheqernave, vitaminave dhe mineraleve tjera të ndryshme qenësore për trupin e njeriut. Posa të dëmtohet kjo baraspeshë, mund të shkaktohen dëmtime serioze në sistemet trupore: sistemi i imunitetit e humb aftësitë e veta mbrojtëse, duke e lënë trupin të dobët dhe të ekspozuar ndaj sëmundjes. Prandaj, duhet pasur kujdes të njëjtë i për kujdesin trupor ashtu edhe për ushqim.

Një nevojë edhe më thelbësor për jetën, natyrisht, është uji. Njeriu mund të mbijetojë pa ushqim për një kohë të caktuar, por vetëm disa ditë pa ujë do të përballej me pasoja fatale. Të gjitha funksionet kimike të trupit bëhen me ndihmën e ujit; pra uji është faktor i domosdoshëm për jetën e njeriut.

Njeriu nga shembujt e lartpërmendur shumë lehtë mund t’i vërejë dobësinë e trupit të vet. Por prapë shtrohet pyetja: a jemi të gjithë të vetëdijshëm se këto janë dobësi? Nga ana tjetër, a mendojmë që këto janë veti “natyrale” meqë njerëzit në tërë botën kanë dobësi të tilla? Sidoqoftë, duhet pasur në mendje se Allahu ka mundur që të krijojë njeriun të përsosur dhe pa asnjërën nga këto dobësi. Secili njeri ka mundur të jetë i pastër sikurse aroma e trëndafilit. Megjithatë, mësimet e nxjerra nga gjendja e tillë eventualisht shpijnë na mençuri, duke na thirrur që të qartësojmë mendjet dhe vetëdijen; e njeriu, duke i parë dobësitë e tij në praninë e Allahut, duhet të kuptojë arsyen e krijimit të tij dhe të mundohet që të jetojë një jetë të ndershme si shërbëtor i Allahut.

[no name]

Pesëmbëdhjetë vite pa “vetëdije”

Çdokush duhet të kalojë një kohë të caktuar ditore për fjetje. Pa marrë parasysh se sa ka punuar ose sa është përpjekur që të mënjanojë atë, është e paevitueshme se njeriu do të flejë dhe të qëndrojë në shtrat së paku një të katërtën e jetës së tij. Kështu që brenda një dite njeriu është i vetëdijshëm vetëm 18 orë; dhe pjesën tjetër të kohës – minimum 6 orë mesatarisht në ditë- i kalon në pavetëdije të plotë. Kur të vlerësohet nga ky këndvështrim, vijmë deri tek fakti: se një e katërta e 60 viteve kalohen në pavetëdije të plotë.

A kemi ndonjë alternativë tjetër ndaj gjumit? Çfarë do t’i ndodhë ndonjërit nëse do të thoshte, “Nuk dua të flejë?”.

Së pari, sytë e tij bëhen të kuq dhe ngjyra e lëkurës zbehet. Dhe nëse vazhdohet me pagjumësi, si rezultat vjen humbja e vetëdijes.

Mbyllja e syve dhe paaftësia për tu përqendruar janë fazat e para të gjumit. Ky është një proces i paevitueshëm, pa marrë parasysh a është njeriun i bukur apo i shëmtuar, i pasur apo i varfër, të gjithë e përjetojnë procesin e njëjtë.

Ngjashëm me vdekjen, para gjumit, trupi fillon të bëhet i pandjeshëm ndaj botës së jashtme dhe nuk i përgjigjet asnjë ndikimi. Shqisat që ishin të jashtëzakonisht të mprehta më përpara fillojnë të dobësohen. Ndërkohë, perceptimet ndryshojnë. Trupi i zvogëlon të gjitha funksionet në minimum, duke shkuar në çorientim në kohë e vend dhe zvogëlon lëvizjet trupore. Kjo gjendje është, në njëfarë mënyre, formë tjetër e vdekjes, që definohet si gjendje kur shpirti lëshon trupin. Në të vërtetë, gjatë gjumit trupi është i shtrirë në shtrat ku shpirti përjeton krejtësisht jetë tjetër në vende krejtësisht tjera. Në ëndërr, njeriu mund të shoh veten në plazh nën diellin e ngrohtë, pa e kuptuar se gjendet i shtrirë në krevat. Edhe vdekja ka pamje të njëjtë nga jashtë: ajo ndan shpirtin nga trupi që e ka përdorur në këtë botë dhe e dërgon atë në botën tjetër dhe në trup tjetër. Për këtë arsye, Allahu në Kur’an, shpalljen e vetme që ka mbetur autentike, i udhëzon njerëzinë në rrugë të drejtë, vazhdimisht na përkujton për ngjashmërinë e gjumit me vdekjen.

Ai është që ju vë në gjumë natën dhe e di çka vepruat ditën, pastaj ju ngjall-zgjon në të (ditën) për deri në afatin e caktuar (vdekje). Pastaj do të ktheheni e do t'ju njoftojë me atë që keni pas vepruar. (Enam:60)

All-llahu i merr shpirtrat kur është momenti i vdekjes së tyre (i vdekjes së trupave të tyre), e edhe atë që është në gjumë e nuk ka vdekur, e atij që i është caktuar vdekja e mban (nuk e kthen), e atë tjetrin (që nuk i është caktuar vdekja, por është në gjumë), e lëshon (të kthehet) deri në afatin e caktuar. Vërtet, në këto ka argumente për një popull që mendon. (Zumer;42)

I izoluar në tërësi nga funksioni i shqisave, me fjalë tjera, “në alivanosje të vdekur”, njeriu kalon një të tretën e jetës së vet në gjumë. Sidoqoftë, ai pak mendon për këtë fakt, duke mos e kuptuar kurrë se ai i len pas të gjitha ato që janë menduar si të rëndësishme në këtë botë. Një shembull i rëndësishëm, shuma të mëdha të të hollave të humbura në burza apo një problem i vogël personal, shkurtimisht çdo gjë që duket të jetë e një rëndësie të veçantë shuhet kur të njeriu bie në gjumë. Kjo thjeshtë dmth. të mos ketë asnjë marrëdhënie me botën.
Të gjithë shembujt që u treguan deri më tani japin një pikturë të qartë mbi shkurtësinë e jetës dhe sasinë e madhe të kohës që duhet shpenzuar në punë “të detyrueshme” ditore. Kur koha që kalohet në punë “të detyrueshme” ditore zbritet, njeriu kupton pamjaftueshmërinë e momenteve që mbesin për të ashtuquajturat kënaqësitë e jetës. Në prapavështrim, njeriu çuditet pa masë me kohën që e kalon në ushqim, kujdes trupor, gjumë, apo duke punuar që t’i sigurojë vetes standard më të lartë jetese.

Llogaritë e kohës së kaluar në punët rutine që nevojiten për mbijetesë janë, pa dyshim, gjëra që duhet vrarë mendjen për to. Siç u tha më parë, së paku 15-20 vjet të një jete 60-vitesh kalohen në gjumë. Sidoqoftë, 5-10 vitet e para të jetës kalojnë në fëmijëri të 40-45 viteve të mbetura, një periudhë tjetër që shpenzohet gjithashtu në gjendje gati të pavetëdijshme. Me fjalë tjera, një njeri 60 vjeçar do të kalojë ndoshta gjysmën e jetës pa vetëdije. Sa i përket pjesës tjetër të jetës, janë të njohura shumë statistika. Këto shifra, p.sh, përfshijnë kohën e kaluar gjatë përgatitjes së ushqimit, gjatë ngrënies, gjatë dushit apo koha e kaluar në tollovitë në trafik. Kjo listë mund të zgjerohet edhe më tej. Në përfundim, çfarë mbetet nga jeta “e gjatë” janë vetëm 3-4 vite. Çfarë është rëndësia e kësaj jete kaq të shkurtë në krahasim me jetën e përhershme?

Tamam tek kjo pikë ekziston një humnerë e madhe në mes të atyre që janë besimtarë dhe jobesimtarët. Jobesimtarët, duke besuar vetëm në jetën e kësaj bote, mundohen që atë ta shfrytëzojnë maksimalisht. Por janë përpjekje të kota: kjo botë është e shkurtë dhe e krijuar me “dobësi”. Për më tepër, pasi jobesimtari nuk beson në Allahun, ai jeton një jetë plot probleme, me plot brenga dhe frikë.

Ata të cilët besojnë, nga ana tjetër, jetojnë jetën duke përkujtuar Allahun dhe praninë e Tij në çdo moment, gjatë të gjitha preokupimeve të vogla apo problematike të përkujdesjes trupore, ngrënies, pirjes, qëndrimit në këmbë, qëndrimit ulur, gjumit, kërkimit të idares etj., Ata i kalojnë jetët e tyre vetëm që të fitojnë kënaqësinë e Allahut dhe në atë mënyrë jetojnë një jetë të rehatshme, të izoluar tërësisht nga frika dhe hidhërimet e kësaj bote. Si përfundim, ata fitojnë parajsën, një vend i lumturisë së përhershme. Në të njëjtën mënyrë, qëllimi përfundimtar i jetës është kumtuar në ajetin që vijon:

Atyre që patën frikë nga (dënimi) All-llahu, u thuhet: "Ç'është ajo që shpalli Zoti juaj?" Ata thoshin: "Shpalli çdo të mirë!" Ata që bënë vepra të mira, edhe në këtë jetë kanë shpërblim të mirë, por shpërblimi i tyre në botën tjetër është shumë më i mirë, e sa vend i mirë është ai i të devotshmëve. Është Xhenneti i Adn-it, ku do të hyjnë, nën të rrjedhin lumenj, aty kanë çka të dëshirojnë, ashtu i shpërblen All-llahu të ruajturit. (Nahl: 30-31)

[no name]

Sëmundja dhe fatkeqësitë

Edhe sëmundja e përkujtojnë njeriun se sa i dobët është ai. Trupi, edhe pse shumë i mbrojtur kundër të gjitha llojeve të kërcënimeve nga jashtë, seriozisht ndikohet nga viruset e thjeshtë, agjentë të padukshëm që shkaktojnë sëmundje. Ky proces duket i paarsyeshëm, pasi Allahu e ka pajisur trupin me sisteme shumë komplete, posaçërisht sistemin e imunitetit që mund të përshkruhet si “armatë fitimtare” kundër armiqve të vet. Sidoqoftë, përkundër forcës dhe mbrojtjes së trupit, njerëzit shpesh sëmuren. Ata shumë pak mendojnë për faktin se janë të pajisur me aq sisteme të shkëlqyeshme. Allahu ka mundur që mos t’i lejojë këta agjentë që shkaktojnë sëmundje të shkaktojnë vuajtje. Viruset, mikrobet dhe bakteret kanë mundur që kurrë mos të na dëmtojnë trupin tonë, apo këta “armiq” të vegjël nuk kishin ekzistuar ndonjëherë. Sidoqoftë, ende edhe sot, çdokush mund të jetë objekt i sëmundjeve serioze që vijnë nga shkaqet e pakuptimta. P.sh., vetëm një virus mund të hyj në trup nëpërmes një prerje të lehtë në lëkurë dhe për një kohë të shkurtë të shpërndahet nëpër tërë trupin, duke marrë nën kontroll organet vitale. Edhe përkundër teknologjisë së lartë, një grip i thjeshtë mund të kërcënojë jetën e një numri të madh njerëzish. Shpesh historia ka qenë dëshmitare e rasteve të gripit që ka ndryshuar edhe strukturën demografike të ndonjë vendi. P.sh., më 1918, 25 milion njerëz kanë vdekur nga gripi. Ngjashëm, më 1995, një epidemi ka marrë jetën e 30 mijë njerëzve, ku humbjet më të mëdha ka pasur Gjermania.

Edhe sot rreziku vazhdon: një virus mund të godet çdo kohë dhe mund të jetë kërcënues për jetën e çdokujt, apo ndonjë sëmundje e rrallë mund të rishfaqet prapë pas gati 20 vjetësh. Të pranuarit e këtyre fatkeqësive si natyrale dhe mos mendimi për to do të ishte një gabim serioz. Allahu iu dërgon njerëzve sëmundje për qëllim të veçantë. Në këtë mënyrë ata që janë arrogantë mund të gjejnë rastin që të kuptojnë shtrirjen e fuqisë së tyre të vërtetë. Përveç kësaj, kjo është mënyrë e mirë që të kuptohet natyra e vërtetë e kësaj jete.

Përpos sëmundjeve, aksidentet paraqesin kërcënim serioz për njeriun. Çdo ditë gazetat kanë tituj të shumtë lidhur me fatkeqësitë e komunikacionit. Edhe aksidentet përbëjnë një pjesë të konsiderueshme të lajmeve televizive dhe të radios. Përkundër faktit se jemi të njohur me aksidentet, neve kurrë nuk na bie ndërmend se në çdo moment mund të përballemi me aksident. Ekzistojnë mijëra faktorë rreth nesh që munden lehtë të na e ndërrojnë rrjedhën e jetës sonë. Ndonjëri mund të humb balancimin dhe të rrëzohet në mes të rrugës, për shembull. Gjakderdhja në tru apo thyerja e këmbës mund të ndodhin në një aksident të tillë të zakonshëm, apo duke ngrënë darkë, nga hala e peshkut në fyt ndonjërit mund të mbytet. shkaqet mund të duken të thjeshta, por çdo ditë me mijëra njerëz në botë përjetojnë aksidente siç janë këto që vështirë imagjinohen.

Këto fakte duhet na bëjnë të kuptojmë kotësinë e përkushtimit ndaj kësaj bote dhe të konkludojmë së çdo gjë që na është dhënë është një e mirë e përkohshme për të na sprovuar në këtë botë. Është e pakuptueshme se si qenia njerëzore, ende është e paaftë që të luftojë një virus të padukshëm, guxon që të shfaq arrogancë ndaj Krijuesit të tij të Plotfuqishëm.

Padyshim, Allahu është Ai që e ka krijuar njeriun dhe Ai është i Vetmi që mund ta mbrojë atë nga të gjitha rreziqet. Në këtë aspekt, aksidentet dhe sëmundjet na tregojnë se kush jemi. Pa marrë parasysh se sa i fuqishëm dikush mund të mendojë se është, përpos me vullnetin e Allahut, askush nuk mund të parandalojë asnjë sëmundje të mos ngjajë. Allahu i krijon të gjitha sëmundjet dhe situatat tjera për të përkujtuar njeriun për dobësitë e njeriut.

Kjo botë është vend sprove për njeriun. Çdokush mban përgjegjësinë për përpjekjet e veta që të fitojë kënaqësinë e Tij. Në fund të këtij testi, ata që kanë pasur njohuri të qartë unitare për Allahun pa i përshkruar Atij shok dhe nënshtrimit të urdhrave dhe ndalesave të Tij do të banojë përgjithmonë në parajsë. Ata që nuk e ndërrojnë arrogancën e tyre dhe preferojnë këtë botë dhe dëshirat e tyre atëherë ata do të humbin jetën e përhershme të gëzimit e të lehtësive dhe si këmbim do të kenë vuajtjen e përjetshme dhe kurrë nuk do të jenë të lirë nga problemet, dobësitë dhe dhimbjet në këtë si dhe në botën tjetër.

[no name]

Pasojat e sëmundjeve dhe fatkeqësive

Siç është thënë më parë, sëmundja dhe aksidentet janë ngjarje me të cilat Allahu e sprovon njeriun. Besimtari që përballet me ndodhi të tillë menjëherë i kthehet Allahut, duke u lutur dhe duke kërkuar strehim tek Ai. Ai është mirë i njoftuar se asgjë dhe askush përpos Allahut nuk mund ta shpëtojë atë nga pikëllimi. Gjithashtu ai është i vetëdijshëm se durimi, devotshmëria dhe besimi i tij në Allahun janë hedhur në sprovë. Në Kur’an, profeti Ibrahim (a.s.) lavdërohet për qëndrim e tij shembullor. Lutja e tij e sinqertë është ajo që duhet përsëritet nga të gjithë besimtarët. Kështu tregohet në Kur’an:

“...Dhe Ai që më ushqen dhe më jep të pijë, Dhe kur të sëmurem Ai më shëron, Ai më bën të vdesë e mandej më ngjall.” (Shu’ara:79-81)

Profeti Ejub (a.s.), nga ana tjetër, ka vënë një shembull të mirë për të gjithë besimtarët meqë ai vetëm ka kërkuar durim nga Allahu kur u përball me sëmundje të rëndë:

Përkujto edhe robin tonë Ejubin, kur me lutje iu drejtua Zotit të vet: "Djalli më ka goditur me mundim e dhembje!" (Sad:41)

Fatkeqësitë e tilla forcojnë besnikërinë e besimtarëve ndaj Krijuesit të tyre dhe i përforcon ata në pjekuri. Kjo është arsyeja pse secila vuajtje është “fat”. Jobesimtarët, nga ana tjetër, i kuptojnë të gjitha llojet e aksidenteve dhe sëmundjeve si “fatkeqësi”. Duke mos e kuptuar se çdo gjë është krijuar me qëllim të veçantë dhe se durimi i shfaqur gjatë problemeve do të shpërblehet në ahiret, jobesimtarët bien në pikëllim të madh. Në të vërtetë, meqë në sistemin e bazuar në mohimin e ekzistencës së Allahut njerëzit përvetësojnë pikëpamje materialiste, atyre që nuk besojnë sëmundjet dhe aksidentet u sjellin pikëllime shtesë. Vlerat morale dhe pikëvështrimet e shoqërisë materialiste diktojnë se pas aksidentit ose sëmundjes çfarë ata kryesisht përjetojnë është vetëm humbje e papritur e “shokëve” të ngushtë edhe nëse ata nuk kanë vdekur. Qëndrimi i tillë merret thjeshtë meqë ata mendojnë se me qenë shok me dikë apo kujdesi ndaj të vuajturit është problem. Pa marrë parasysh se sa dashuri dhe kujdes ai ka dhënë “ në ditët e veta”, posa të sëmuret ndonjëri - i dergjuri për shembull- apo i paafti, e tërë dashuria e ndjerë për të humbet. Një arsye tjetër që i bën njerëzit të ndërrojnë është humbja e pamjes apo e aftësive të caktuara. Kjo pritet nga një shoqëri materialiste, pasi në shoqërinë e tillë, njerëzit i vlerësojnë të tjerët sipas vetive të tyre fizike. Si pasojë, kur shfaqen defektet fizike, edhe vlera e atij personit humbet.

Për shembull, gruaja apo i afërmi i ndonjë personi me të meta fizike, menjëherë fillon të ankohet për vështirësitë e kujdesit ndaj personit të paaftë. Zakonisht ata ankohen se sa të pafat janë. Shumica e tyre thonë se ata ende janë shumë të rinj e janë duke u përballuar me fatkeqësi të tillë, çfarë nuk e kanë merituar. Kjo është vetëm një vetë-arsyetim pse ai ose ajo nuk i kushton kujdes të duhur të afërmit të vet të me të meta. Disa, nga ana tjetër, i ndihmojnë të paaftin apo pacientin nga frika se dikush mund të thotë diçka nëse i lënë vetëm. Thashethemet, që zakonisht lehtë përhapen, thjeshtë i largon nga sjellja e tillë. Në kohët e të tilla të fatkeqësive premtimet e dhëna për besnikëri gjatë ditëve të lumtura papritmas zëvendsohen me ndjenja vetjake, egoiste.

Fatkeqësitë e tilla nuk duhet që të na befasojnë në shoqërinë ku disa forma të sjelljes, siç është besnikëria, shfaqen vetëm kur ekziston përfitimi nga ta. Padyshim, në një shoqëri ku është vendosur mirë kriteri materialist dhe çfarë është më e rëndësishme, ku njerëzit nuk i frikohen Allahut, është e pamundur që të pritet nga dikush të mbetet besnik ndaj dikujt tjetër pa çmim. Pas të gjithave, nuk mund të presim që dikush të jetë i sinqertë dhe i ndershëm ndaj të tjerëve nëse ai nuk beson se do të dënohet për dështim që nuk ka vepruar ashtu ose për shpërblimin që ka punuar. Sjellja e tillë në shoqërinë materialiste besohet të jetë sjellje “idiotësie”. Kjo është për shkak se nuk ka kuptim në tregimin e besnikërisë ndaj dikujt që kur vdes ndoshta pas disa dekadave, përgjithmonë pushon së ekzistuari. Duke konsideruar situatën në një sistem që të dy palët janë të bindura se do të jetojnë shkurtë e do të vdesin, mentaliteti i tillë është i arsyeshme. Pse, atëherë, të mos preferojnë mënyrën më të lehtë dhe më të përshtatshme për t’i bërë gjërat?


Herpesi


Urtikaria


Gusha
Sëmundjet, sikur ato që janë të ilustruara këtu, shpesh janë sprovë nga Allahu. Incidentet e tilla janë raste të rralla për besimtarët që të shfaqin durimin dhe devotshmërinë ndaj Allahut. Sidoqoftë, ata që e kufizojnë të menduarit e tyre vetëm për këtë botë vështirë që e kuptojnë këtë fshehtësi esenciale.


Sidoqoftë, faktet qëndrojnë ndryshe. Ata që besojnë në Allahun, të cilët, në praninë e Tij, janë të vetëdijshëm për dobësitë e tyre dhe i frikohen Atij, i vlerësojnë njerëzit tjerë në mënyrë siç Allahu dëshiron t’i vlerësojnë. Vetia më e çmuar e një personi që është në prani të Allahut është frika dhe respekti i tij, e kështu, sjelljet e tyre fisnike vijnë nga këto karakteristika. Nëse dikush i frikohet Allahut shfaq përsosmëri morale në këtë botë, ai do të arrijë përsosmërinë fizike dhe mentale për gjithë kohën. Duke ditur këtë fakt defektet fizike të kësaj bote e humbin tërë rëndësinë. Ky është premtim i Allahut dhënë besimtarëve. Kjo është edhe arsyeja themelore pse besimtarët shfaqin respekt dhe dhembshuri ndaj njeri tjetrit dhe konsideratë për personat me të meta fizike të njeri tjetrit, dhe demonstrojnë përkushtim të përjetshme ndaj njëri tjetrit.

Ky hendek i madh në perceptim në mes të besimtarëve dhe jobesimtarëve si dhe gjendjet e ndryshme shpirtërore që ata përjetojnë është mjaft e rëndësishme. Kur zilia dhe zemërimi të largohen nga zemra e besimtarëve dhe zëvendësohen me qetësi dhe siguri; ndjenjat e zhgënjimit, pakënaqësisë dhe hidhërimit krijojnë gjendje të zymtë shpirtërore për jobesimtarët. Kjo është sikur të ishte dënim nga shoqëria materialiste që i rrethon jobesimtarët, por në të vërtetë është një fatkeqësi nga Allahu për ata që nuk besojnë. Ata që supozojnë se nuk do të gjykohen për veprat e tyre të këqija, do të habiten në ditën e gjykimit kur veprat e tyre, egërsia, mosbesimi, dhe jo-besnikëria – do të gjykohen:

Të mos mendojnë ata që nuk besuan se afatin që u dhamë Ne atyre të jetojnë, është në dobi të tyre. Ne i lamë të jetojnë vetëm që shtojnë edhe më shumë mëkate, se ata i pret dënim nënçmues. (Ali-Imran: 178)

[no name]

Vitet e vonshme të jetës

Efektet shkatërruese të kalimit të vjetëve mund të vërehen edhe në trupin tonë. Me kalimin e vjetëve, trupi, gjëja më e vlershme që qenia njerëzore ka, kalon nëpër një proces të pakthyeshëm të shkatërrimit. Ndryshimet që trupi i njeriut përjeton gjatë jetës tregohen në Kur’an me sa vijon:

All-llahu është Ai që ju krijoi në gjendje të dobët, pastaj pas asaj dobësie ju dha fuqi, e pas fuqisë, dobësi e pleqëri. Ai krijon çka të dojë, Ai është më i dijshmi, më i fuqishmi. (Rum: 54)

Vitet e vonshme të jetës janë kohërat që më së shumti shpërfillen në planet e ardhmërisë së një të rrituri, përpos procesit shqetësues për kursimin për pleqëri. Në të vërtetë, duke qenë aq afër vdekjes, njerëzit ngurrojnë qasjen ndaj kësaj etape jetësore. Kur dikush dëshiron që të flasë për pleqëri, tjerët ndihen të brengosur dhe mundohen që të ndërrojnë këtë temë “të pakëndshme” sa më shpejt. Përditshmëria e jetës është mënyrë e mirë që t’i iket mendimit me vitet më të mjera të mundshme të jetës. Prandaj, shtyhet deri në kohën kur në mënyrë të pashmangshme përballet me pleqërinë. Padyshim, arsyeja kryesore për shmangie të tillë është supozimi se njeriu ka kohë të pakufishme deri sa të vjen vdekja. Ky moskuptim i rëndomtë sqarohet në Kur’an:

Por Ne u dhamë atyre dhe prindërve të tyre jetë të gjatë me kënaqësi (e ata u mashtruan)... (Enbija: 44)

Ideja e gabuar shpesh dërgon në pikëllim të madh. Kjo është për shkak se, pa marrë parasysh moshën, e vetmja gjë që njeriu ka janë kujtimet e zbehta të ditëve të kaluara. Njeriu mezi kujton fëmijërinë. Është shumë vështirë bile të kujtohen gjërat nga dekada e kaluar. Ambiciet e mëdha të një të riu, vendimet e rëndësishme, dhe caqet që ai i ka arritur, humbin rëndësinë e vet kur njëherë përjetohen dhe arrihen. Për këtë shkak tregimi për një jetë “të gjatë” është përpjekje e kotë.

Qoftë tinejxher apo i rritur, kjo duhet nxis njeriun që të merr vendim të rëndësishëm për jetën e tij. P.sh, nëse je në të 40-tët dhe pret që të jetosh deri në vitet e mesme të 60-tave – çka nuk e ke të garantuar – 25 vjetët e mbetura do të kalojnë sigurisht shumë më shpejt sa 40 vjetët e kaluara. E njëjta gjë vlen edhe nëse jeta zgjatet për disa vjet, ato do të kalojnë bile, para se t’i vëresh. Kjo është, sigurisht, përkujtues i përhershëm i natyrës së vërtetë të kësaj bote. Një ditë secili shpirt në këtë botë do ta lë këtë botë dhe nuk do të ketë kthim prapa.

Prandaj, njeriu duhet që të lë anash paragjykimet e tij dhe të jetë më real sa i përket jetës së tij. Koha shumë shpejt kalon dhe secila ditë sjell dobësi të reja fizike e të menduar të dobët, se sa dinamizëm të freskët e figurë më të re. Shkurtimisht, plakja është manifestim i paaftësisë së njeriut që të kontrollojë trupin, jetën dhe fatin e tij. Efektet armiqësore të kohës në trup bëhen më të dukshme në këtë periodë. Allahu na informon për këtë në ajetin vijues:

All-llahu ju krijoi, pastaj Ai ua merr shpirtin. E ka prej jush që shtyhet deri në jetën më të vjetër, ashtu që të mos dijë asgjë nga çka ka ditur. All-llahu është më i dijshmi, më i fuqishmi. (Nahl: 70)

Në mjekësi, perioda e pleqërisë së vonë emërohet edhe si “fëmijëria e dytë”. Prandaj, gjatë kësaj faze të jetës, njerëzit në moshë kanë nevojë për kujdes sikur fëmijët, pasi funksionet e tyre mentale dhe trupore kalojnë nëpër modifikime.

Gjatë plakjes së njeriut, karakteristikat shpirtërore dhe fizike që shfaqen në fëmijëri bëhen më të dukshme. Njerëzit e vjetër nuk mund të kryejnë shumë detyra ku lypset fuqia fizike. Ndryshimet në gjykim, të menduarit e dobët, vështirësi në të ecur, vështirësi në mbajtje të drejtpeshimit dhe bisedës, pengesat të ndryshme, të kujtuarit e dobët dhe humbje graduale të memories, ndryshimet në disponim dhe sjellje janë vetëm disa nga simptomat e sëmurjeve që zakonisht vërehen në pleqëri.

Shkurtimisht, pas një kohe të caktuar, njerëzit shpesh kthehen sikurse në gjendjen e vartësisë fëmijërore si nga aspekti fizik ashtu edhe nga aspekti mendor.

Jeta fillon dhe mbaron sikur në gjendje fëmijërore. Ky nuk është proces i rastësishëm. Është e mundur që njeriu të mbetet i ri gjer në vdekje. Prandaj Allahu përkujton njeriun për natyrën e përkohshme të kësaj bote me keqësimin e cilësisë së jetës së tij në periodat e caktuara të jetës. Ky proces shërben si përkujtues i qartë se jeta kalon shumë shpejt. Allahu sqaron këtë çështje në ajetin e mëposhtëm:

O ju njerëz, nëse dyshoni për ringjalljen, atëherë (mendoni krijimin tuaj që) Ne u krijuam ju prej dheu, pastaj prej uji, pastaj prej një gjaku të ngjizur, pastaj prej një sa kafshatë mishi, që është krijesë e formuluar ose e paformuluar, në mënyrë që t'ju sqarojmë. Ndërsa atë që e dëshirojmë Ne e përqendrojmë në mitër deri në një afat të caktuar, e mandej u nxjerrim foshnje dhe ashtu të arrini pjekurinë tuaj. Ka që dikush prej jush vdes herët, e dikush të jetojë deri në pleqëri të thellë, në mënyrë që të mos dijë asgjë nga dija që ka pasur. E ti e sheh tokën e thatë-të vdekur, e kur Ne ia lëshojmë asaj ujin ajo gjallërohet, shtohet dhe nga të gjitha llojet rritë bimë të këndshme. (Haxhxh:5)

[no name]

Problemet fizike të pleqërisë

Pa marrë parasysh se sa të holla keni apo sa i shëndetshëm jeni, çdokush do të përballet me problemet që kanë të bëjnë me pleqërinë, disa prej të cilave janë sqaruar më poshtë:

Lëkura është vërtetë faktor i rëndësishëm në vlerësimin se si dikush duket. Është një komponentë thelbësore e bukurisë. Kur largohet vetëm disa mm2 të indit, njeriu vjen në përfundim të shpejtë që njerëzit e dobët shqetësohen. Kjo është vetëm për shkak se, lëkura përpos që ofron mbrojtje nga ambienti i jashtëm, gjithashtu siguron edhe pamje estetike dhe të këndshme të trupit. Kjo, padyshim, është funksion i rëndësishëm për lëkurë. Fundi i fundit, nëse dikush mendon se është i bukur, kjo është kryesisht për shkak të lëkurës, një copë indi lëkuror që është e rëndë 2 kg, mbulon trupin. Bile për çudinë e dikujt ky është organi i vetëm i cili dëmtohet dukshëm gjatë pleqërisë.



Kur njeriu mplaket, lëkura humb strukturën e vet elastike meqë proteinat strukturalë që e formojnë “skeletin” e shtresave fundore të saj bëhen të ndjeshme dhe të dobëta. Kjo është arsyeja pse rrudhat dhe vijat, ankth për shumë njerëz, paraqiten në fytyrë. Funksionimi i gjëndrave yndyrore në shtresën e sipërme të lëkurës zvogëlohet, duke krijuar thatësi akute. Me kohë, trupi i ekspozohet ndikimeve të jashtme pasi përshkueshmëria e lëkurës rritet. Si rezultat i këtij procesi, pleqtë lëngojnë seriozisht nga gjumi i çrregulluar, plagë sipërfaqësore dhe nga kruarja që quhet “kruarja e pleqërisë”. Në të njëjtën mënyrë, dëmtimet bëhen deri te shtresat e poshtme e lëkurës. Përtërirja e indeve të lëkurës dhe mekanizmat për këmbimin e substancave nuk funksionojnë aq sa duhet, duke bërë kështu një terren për zhvillimin e tumoreve.

Forca e eshtrave është gjithashtu e një rëndësie të madhe për trupin e njeriut. Përpjekjet që të arrihet qëndrim vertikal rrallë do të jetë i mundur tek pleqtë, çfarë është shumë e lehtë për të riun. Duke lëvizur me trup të kërrusur, njeriu humb atë krenarinë dhe arrogancën, duke i dhënë një mesazh të fortë se nuk ka aftësi bile as trupin e vet ta ketë nën kontroll. Prandaj, kjo është gjithashtu një humbje për “pamjen dhe hijeshinë”.

Simptome e pleqërisë nuk janë vetëm këto. Pleqtë kanë afinitet që të humbin ndjenjat meqë qelizat nervore pushojnë së regjeneruari pas një kohe të caktuar. Pleqtë lëngojnë nga çorientimi hapësinor për shkak të dobësimit të syve në reagim ndaj intensitetit të dritës. Kjo është shumë e rëndësishme pasi tregon kufizimin e shikueshmërisë së syrit: theksueshmërisë së ngjyrave, pozitës së objekteve dhe madhësitë e tyre mjegullohen. Këto, pa dyshim, janë situata të vështira që pleqtë duhet t’iu përshtaten.

Njeriu ka mund që kurrë të mos e përjetojë shkatërrimin fizik të pleqërisë: ai thjesht ka mund të forcohet dhe të bëhet më i shëndetshëm me kalimin e kohës. Pasi nuk njohim ndonjë rast të tillë, të jetuarit e një jete të gjatë ka mund të ofrojë mundësi të pashembullt për jetët e plotësuar personale dhe shoqërore. Koha ka mund të ketë përmirësuar kualitetin e jetës, duke e bërë më të hareshme se ndonjëherë. Mirëpo, sistemi i përcaktuar si i mirë për njerëzimin është i bazuar në rënien e kualitetit të jetës me kalimin e kohës.

Kjo është edhe një dëshmi për natyrën e përkohshme të kësaj bote. Allahu çdoherë na përkujton për këtë fakt në Kur’an dhe i urdhëron besimtarëve të mendojnë për të:

Shembulli i jetës së kësaj bote është si i një shiu që e kemi zbritur nga qielli, e me anën e të cilit gërshetohen bimët e tokës (mbijnë dhe shpeshtohen të gjitha llojet) prej nga hanë njerëzit e kafshët deri kur toka të ketë marrë stolinë e vet dhe të jetë zbukuruar (me bimë, pemë e behar), e banorët e saj të mendojnë se janë të zotët e saj, e asaj i vjen urdhri ynë, natën ose ditën, Ne e bëjmë atë (të mbjellat) të korrur sikurse të mos ekzistonte dje. Kështu Ne u sqarojmë faktet njerëzve që mendojnë. (Junus:24)

Pas një kohe të caktuar të jetës gjatë së cilës njeriu supozon se është fizikisht dhe mentalisht i fortë dhe e percepton tërë botën përmes pikëvështrimit të tij, ai papritmas kalon në një etapë ku humbë shumë gjëra që ai më parë kënaqej me to. Ky proces është i paevitueshëm dhe i pakthyeshëm. Kjo është vetëm për shkakun se Allahu e ka krijuar këtë botë si vend të përkohshëm për të jetuar në të dhe e bëri të papërsosur që të na shërbej si përkujtues të ahiretit.

[no name]

Mësimet e nxjerra nga plakja e personave të famshëm

Plakja është e pashmangshme. Askush, pa përjashtim, nuk mund t’i ikë. Duke parë personat e famshëm se si plaken ka ndikim të madh tek ne, meqë dëmtimi i tyre fizik është i dukshëm. Duke qenë dëshmitar për plakjen e njerëzve të njohur për nga fama, pasuria dhe bukuria e tyre, sigurisht është përkujtues për shkurtësinë dhe të parëndësinë e kësaj jete.

Çdo ditë mund të shihet ky fakt nga qindra shembuj përreth nesh. Një person inteligjent, i shëndoshë dhe i famshëm, dikur simbol i bukurisë ose suksesit, një ditë del në gazetë, revistë dhe në televizion me aftësi të kufizuara fizike ose mentale. Ky është përfundim i pothuaj të gjithëve. Sidoqoftë, njerëzit e popullarizuar kanë vend të posaçëm në mendjen tonë; mënyra se si ata plaken dhe humbin sharmin na e rëndon edhe më shumë mendjen. Në faqet në vijim, do të shihni fotografitë e disa njerëzve të popullarizuar. Secila foto është shenjë e qartë se pa marrë parasysh se sa je i ri, i bukur dhe i suksesshëm, pleqëria do të jetë fund i pashmangshëm .