PS përjashton 6 nanoistët qe votuan Bamir Topin President

[Albo]

PS po perjeton sot ate qe une 3 vite me pare, kur shoku Nano ishte akoma ne pushtet, dhe disa prej jush me lart ishit te bindur qe gjerat nuk ndryshonin, si "vdekja natyrale e PS". Veteranet, pleqte dhe ata breza qe u linden e thinjen nen komunizem po shkojne cdo dite drejt varrit, kurse ata qe duhet ta nxirrnin PS nga qorrsokaku i se shkuares, ata qe do ti sillnin nje vizion ndryshe te majtes shqiptare, ai brezi i ri i lindur ne liri, sot identifikohen me nje sharlatan si Edvin Rama qe nuk ka arsimin e duhur per tu quajtur intelektual i thjeshte e jo me te drejtoje partine me te madhe te opozites ne pushtet. Dhe paralelet e udheheqjes se tij me ato te Enver Hoxhes sa vijne e shtohen me gabimet trashanike qe ai po ben, gabim qe do ti kushtojne shume rende jo vetem personit politik Rama por edhe qytetarit Rama. Rama sot po kafshon doren e atij qe e mori nga stallat e derrave te Frances ne 1998 dhe e beri minister kulture ne Tirane, e beri edhe kryetar bashkie ne kryeqytetin shqiptar. Dhe ai qe te jep krahe, di te te presi edhe kembet e gjata.

Ideja se "perjashtimi i 6 deputeteve largon tradhetaret nga partia" eshte nje ide e nje njeriu qe nuk thith nga politika pasi nuk perjashtohen nga PS ata qe deri dje ishin shtyllat e PS qe nga ish kryetari i PS, Fatos Nano, njeriu me i votuar i se majtes shqiptare ne 2 dekada. Sepse ata 6 deputetet qe u shfaqen ne salle, nuk perfaqesuan vetem veten, perfaqesuan edhe ata 20 deputetet servile te Rames qe nga nje ane tregojne me gisht nga tradhetaret ne publik, e nga ana tjeter u thone "mire qe zgjodhet ju presidentin, se na fluturuan per pak karriget e deputeteve per kapricon e Edi Rames". Dhe ne dy vitet e ardhshme, rradhet e Nanos do te shtohen e rradhet e Edvin Rames do te shkurtohen.

Por mua nuk me vjen cudi me Edvin Ramen, pasi e kam njohur nga shkrimet e tij famoze para se te dilte ne skenen publike. Mua me vjen cudi me figura te respektuara ne PS, qe nuk kane kurajon qe te dalin ne krye te PS dhe te largojne nje palaco si Edvin Rama qe vlen aq sa vlejne edhe budalleqet qe dalin nga goja e tij.

Kohe te arta keto per Ilir Meten e kompani qe duan te shohin zgjerimin dhe zvarritjen e konfliktit brenda PS, pasi keshtu i krijohet atij nje dritare mundesie per te thene: "Une jam alternativa e vetme e besueshme e se majtes".

Turpi u ngelet perseri, Pellumbave, Islameve, Dokleve qe e kane lene PS te katandiset ne kete gjendje. Por mbase shoku Nano kish te drejte kur tha: "keto karriget tona nuk i do as dreqi".

Albo

[TOKE GEGA]

Nano: “Nuk do të lejojmë përjashtimin e gjashtë deputetëve”


Ish-kryetari i PS, Fatos Nano, doli dje para mediave për të shpallur nisjen e lëvizjes politike të drejtuar prej tij në PS, e cila, sipas Nanos, synon bashkimin e partisë, shmangien e ndarjes së grupit parlamentar socialist në dy pjesë e të tjera objektiva, të cilat pasqyrohen në një platformë të kësaj lëvizjeje. Ish-kryetari socialist zhvilloi dje një takim me mbështetësit e tij në grupin parlamentar, ku është diskutuar për platformën e lëvizjes së paralajmëruar prej disa muajsh. Në takim me ish-kreun socialist ishin të pranishëm deputetët Besnik Dervishi, Taulant Dedja, Rajmonda Stefa, Durim Hushi, Bukurosh Stafa, Hamit Kosta e Petro Koçi. Ish-kryetari i PS përshëndeti dje, rezolutën e ish-kryetarit të grupit parlamentar socialist, Ben Blushi, e paraqitur në Asamblenë Kombëtare tri ditë më parë, duke e cilësuar atë si një qëndrim në kohën e duhur dhe në drejtimin e duhur. Ish-kryetari i PS tha se kishte mbështetjen e shumicës së grupit parlamentar dhe të gjithë socialistëve të vërtetë në të gjithë vendin.

Deklarata

Sot, nis sesioni i ri i punës së legjislativit me komisionet dhe seancën plenare pas një jave. Nuk mund të mos vizitonim në këtë rast zyrën e Partisë Socialiste, së cilës i përkasim dhe me një numër deputetësh të njohur për orientimin e tyre për reforma që sjellin një ritëm më të lartë të integrimit të vendit me realitetet euroatlantike dhe t`i japim fund fenomeneve të keqqeverisjes me luftën politike në dëm të interesave të shtetasve dhe të vendit. Arsyetuam situatën politike që po kalon grupi parlamentar i PS dhe institucionet që e drejtojnë atë. Vendosëm të kërkojmë me urgjencë një mbledhje politike të grupit, për të analizuar veprimtarinë e tij në fund të sesionit dhe veçanërisht të asaj që u shfaq dhe që u evitua si krizë presidenciale që rrezikonte çuarjen e vendit në zgjedhje të parakohshme dhe për të përmbushur vendet vakante në drejtimin e grupit me një platformë koherente që ne do të përpiqemi të mos bjerë ndesh me orientimin europeist që ka ditur të kthejë me një prirje kombëtare Partia Socialiste në 17 vite, në tetë vjet që ka qeverisur dhe në veprimtarinë opozitare që ka zhvilluar në dy-tri vitet e fundit.

Ne do të kërkojmë nga grupi parlamentar socialist që të qëndrojë i bashkuar dhe të mos lejojë përjashtim deputetësh nga radhët e tij, për arsye të konflikteve politike të grupit në udhëheqjen e Partisë Socialiste aktualisht. Ne do të kërkojmë që i gjithë grupi të ndërtojë një platformë koherente, e cila do t`i shërbejë kohezionit dhe shëndoshjes së solidaritetit në të gjithë Partinë Socialiste, si dhe kompaktësimin e elektoratit socialist rreth deputetëve që ai ka zgjedhur. Ne do të kërkojmë nga grupi, Partia Socialiste dhe votuesit e saj, sipas zonave elektorale që përfaqësojnë deputetët socialistë, që të ndërtojnë një proces politik bashkëpunimi brenda opozitës dhe më gjerë me mazhorancën dhe faktorë të tjerë që sigurojnë rritje dhe stabilitet reformash për integrim euroatlantik në Shqipëri, si veprimtaria kryesore që duhet të karakterizojë jo vetëm sesionin e ri, por dhe momentin politik, në të cilin ka hyrë vendi pas zgjidhjes së krizës presidencale dhe pjesës së dytë të legjislaturës. Ne do të luftojmë për bashkim, kohezion, solidaritet dhe reforma më të shpejta evropiane. Nuk ka platforma dhe proces tjetër që do të sillnin dhe përmirësimin e qeverisjes, edhe likuidimin e abuzimeve dhe të fenomeneve të keqqeverisjes, të cilat po i vuajnë shqiptarët jo vetëm me mungesë energjie, por dhe produktesh që garantojnë një gjendje ekonomike të gjallë, por dhe një ushtrim të të drejtave dhe lirive themelore.

Si do të veprojë platforma juaj me atë të kryetarit Rama, tashmë e bërë publike?

Duhet të mos kemi ekuivoke, se platforma e iniciuar nga unë dhe mbështetësit e lëvizjeve për integrim në Partinë Socialiste dhe grupin e saj parlamentar do të jetë objektiv i grupit parlamentar të partisë dhe i të gjitha strukturave të saj. Në momentin që do të bien ndesh me një kurs zyrtar, i cili është shfaqur dhe duket se ka një trajektore që nuk e merr parasysh përfaqësimin dhe jetën parlamentare të partisë dhe nuk po vlerëson ndjeshmëritë shumë kritike që kanë përfshirë strukturën e partisë në mbarë vendin dhe pjesën dërrmuese të anëtarësisë së saj, ne do të arsyetojmë, se cili do të jetë veprimi neutralizues i këtij konflikti të rrezikshëm për partinë dhe për stabilitetin e jetës së institucioneve demokratike në vend. Pra, ne do të luftojmë për shuarjen e konflikteve, pa lënë mbrapa mbrojtjen e parimeve dhe të ritmeve për reforma më të shpejta për integrimin evropian që i duhet vendit. Ne kërkojmë aleatë nga të gjitha palët që të realizojmë reforma për integrim dhe natyrisht nuk do të stepemi për t`u përballur me të gjithë ata që do të bien ndesh me këtë orientim, që jo vetëm nuk përfaqëson aspiratat e gjithë shoqërisë shqiptare, por është një kërkesë e konkurrencës europeiste që ka përfshirë rajonin, në të cilin jetojmë.

Cili është vlerësimi juaj për rezolutën ‘Blushi’?

Veprim i drejtë në kohën e duhur dhe në drejtimin e duhur. Shpresoj që nuk do të mbetet i vetmi instrument për të normalizuar jetën në Partinë Socialiste dhe në jetën e saj parlamentare.

Si do të zgjidhet çështja e përjashtimit të gjashtë deputetëve socialistë?

Nuk më rezulton të jetë zyrtar ky fakt që ju përmendët. Mund të jetë një fakt parapolitik dhe natyrisht, mediatik, por, po e ritheksoj se, me sa bisedova dhe me gjashtë deputetët, që në çeljen formale të hënën e ardhshme, ata në mënyrë të veçantë si gjithë të tjerët do të nënshkruajnë në grupin parlamentar të Partisë Socialiste si unë dhe të tjerë. Në rast se dikush në Partinë Socialiste apo dhe ndonjë element në grupin e saj parlamentar do të dëshirojë të ndahet prej tyre, jam i bindur se do të mbetet në pakicë.

Një parti si një Parti Socialiste dhe legjitime nuk mund të ketë dy grupe parlamentare. Unë po flas për një lëvizje socialiste edhe brenda grupit të saj parlamentar dhe që natyrisht do të sjellë shumë shpejt dhe në media efektet që ka mbështetjen nga e gjithë partia dhe elektorati, e cila synon bashkimin në një grup parlamentar, forcimin e solidaritetit, shtimin e luftëtarëve për reforma të mëdha dhe natyrisht, shtimin e aleatëve rreth kësaj platforme, të cilët janë të interesuar për një Shqipëri ndryshe.

A mund të na e thoni numrin e mbështetësve?

U takova vetëm me një pjesë të tyre dhe për diçka që rezulton në vëmendjen time politike dhe në një informacion mes jush, jam i bindur se çdo shifër do të ishtë e mangët. Nuk mund të mos jem prezent në mbledhjen e parë të grupit parlamentar socialist, të cilin sapo e thirrëm me urgjencë.

Keni lajmëruar nisjen e turit në bazën e partisë.

Natyrshëm që lëvizja ime dhe të gjithë deputetëve që ndajnë të njëjtat principe nuk mbaron me takimin me ju.

[TOKE GEGA]

Uzurpimi i PS nga ana e Ramës, kopje e shëmtuar e PKSH të stalinistëve Qemal Stafa dhe Enver Hoxha

Sipas Statutit të ri të PS, pranë kësaj partie krijohet fondacioni politik që mban emrin e Qemal Stafës.Me sa duket emri i Qemal Stafës është zgjedhur për të simbolizuar lidhjen mes të majtës bashkëkohore dhe së majtës antifashiste shqiptare të Luftës së Dytë Botërore. Por, duke zgjedhur emrin e Qemal Stafës, PS bëri pozicionimin e saj në lidhje me debatin dhe konfliktin brenda së majtës komuniste shqiptare gjatë Luftës së Dytë Botërore, nga ku e ka origjinën PS e sotme. Sepse është një fakt historik se brenda së majtës komuniste shqiptare gjatë Luftës së Dytë Botërore ka pasur një debat dhe konflikt të madh, që precipitoi deri në luftë civile brenda lëvizjes komuniste, mes krahut stalinist, kominternist, ekstremist, të përfaqësuar nga Enver Hoxha, Qemal Stafa, Vasil Shanto, Hysni Kapo etj., dhe krahut antistalinist, të moderuar, të ashtuquajtur trockist, të përfaqësuar nga Zai Fundo, Sadik Premte, Anastas Lulo etj. Në rezolucionin e Mbledhjes themeluese të PKSH, në nëntor 1941, thuhet: «Një nga ligjet themelore të zhvillimit të partisë së tipit të ri, të partisë bolshevike, është lufta në dy fronte kundër gabimeve të vetvetes dhe veçanërisht kundër tentativës së krijimit të grupeve dhe lufta pa pajtim kundër armikut të klasës». (cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 1, f. 19). Me këtë, PKSH, që në dokumentin e saj themelues shpallte së pari luftën civile në radhët e lëvizjes komuniste në Shqipëri, si një luftë e stalinistëve kundër të komunistëve të tjerë që konsideroheshin si trockistë dhe që nuk pranonin vijën staliniste të Kominternit, që e kishte qendrën në Moskë. Me këto rreshta të rezolucionit, dokumentit themelues të PKSH, përgënjeshtroheshin të gjitha parimet e shpallura publikisht nga PKSH për bashkim të popullit shqiptar pa dallim ideje, krahine dhe feje, në luftën kundër pushtuesve fashistë. Por e vërteta ishte se në rezolucionin themelues të PKSH, që gjatë luftës nuk u publikua (u publikua për herë të parë në vitin 1960), në Shqipëri, në fakt shpallej lufta kundër atyre që kishin ide të ndryshme nga komunistët stalinistë, si brenda lëvizjes komuniste, ashtu dhe jashtë saj. Në rezolucionin e Konsultës së parë të Aktivit të PKSH, të mbajtur në prill 1942 thuhet: «Të luftojmë pa mëshirë grupin e 'Zjarrit', trockistët Zai Fundo, Aristidh Qendro, Niko Xoxi dhe të gjithë armiqtë e partisë, të cilët përpiqen në çdo mënyrë të pengojnë punën e partisë».(cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 9, f. 64) Rezolucioni i prillit 1942 mbyllet me fjalët: «Rroftë partia bolshevike dhe shoku Stalin!» Të ashtuquajturit trockistë ishin komunistë që ishin antifashistë, por faji i tyre ishte se ishin edhe antistalinistë. Faji i Zai Fundos dhe të ashtuquajturve trockistëve të tjerë ishte se ata ishin deziluzionuar nga stalinizmi pas spastrimeve masive të përgjakshme të tij, dhe nuk e pranon këtë komunizëm brutal. Faji i tyre është se ata nuk besonin tek strategjia staliniste e përçuar nëpërmjet Kominternit që lufta botërore duhej përdorur nga partitë komuniste, që nëpërmjet ekspedientit të antifashizmit, të merrej pushteti dhe të vendosej regjimi komunist në vendet ku vepronin këto parti. Të ashtuquajturit trockistë si Zai Fundo, zjarristët, e më pas Anastas Lulo dhe Sadik Premte besonin se në kushtet e Shqipërisë që ishte një vend i prapambetur kryesisht fshatar, gjysmë-feudal dhe patriarkal-fisnor, nuk mund të vendosej komunizmi, pasi do të dështonte dhe prandaj nuk duhej përdorur lufta antifashiste për marrjen e pushtetit nga komunistët, por duhej bërë një aleancë e sinqertë me antifashistët jokomunistë, ndërsa sa për ardhjen në pushtet të komunizmit kjo i duhej lënë së ardhmes, kur vendi të përparonte dhe të shndërrohej në vend borgjez nga vend feudo-borgjez (sipas terminologjisë komuniste). Pra, faji i të ashtuquajturve trockistë shqiptarë ishte se ata donin që sloganet zyrtare të PKSH që të bëhej luftë antifashiste, në aleancë me jokomunistët, pa dallim ideje dhe çështja e pushtetit të zgjidhej pas lufte, të merreshin seriozisht dhe jo siç bënte PKSH, që i shikonte si «gjethe fiku» që mbulonin lakuriqësinë e politikës së saj për pushtet. Duket qartë se për PKSH, armiqtë ideologjikë, të ashtuquajturit trockistë, qenë më të rrezikshëm se pushtuesit e huaj fashistë, pasi PKSH e abandononte parimin e shpallur për bashkim pa dallim ideje, në luftë kundër pushtuesve fashistë për hir të luftës kundër këtyre kundërshtarëve ideologjikë. Lufta kundër tyre nuk ishte luftë antifashiste, por luftë kundër të ndryshmëve ideologjikë, luftë e stalinistëve kundër antistalinistëve. Grupi komunist «Zjarri» luftohej nga PKSH se, jo vetëm që nuk pranoi të hyjë në PKSH, por e quante veten parti komuniste. Pra lufta e PKSH kundër grupit «Zjarri» ishte luftë kundër të ndryshmit ideologjik. Edhe rezolucioni i prillit 1942 nuk u publikua deri në vitin 1960. Kjo luftë civile ideologjike brenda radhëve të lëvizjes komuniste vazhdoi e përgjakshme gjatë gjithë Luftës së Dytë Botërore, madje edhe pas saj. Protagoniste e kësaj lufte qe udhëheqja staliniste e PKSH që i spastroi kundërshtarët e saj antistalinistë, duke i asgjësuar fizikisht në atentate dhe fushata terroriste. Në korrik 1942, lufta ideologjike e përgjakshme u shpall edhe brenda vetë radhëve të PKSH. Në qershor 1942 u mbajt Konferenca e jashtëzakonshme e PKSH, e cila doli me një rezolucion që iu shpërnda komiteteve qarkore të PKSH në korrik 1942. Në këtë rezolucion shpalleshin si tradhtarë dy pjesëmarrës të mbledhjes themeluese të PKSH, Anastas Lulo dhe Sadik Premte, si trockistë. Në qarkoren me direktiva që Komiteti Qendror i PKSH u çonte komiteteve të qarqeve, për zbatimin e vendimeve të konferencës, thuhej: «Në të gjitha partitë e tipit të ri Lenin-Stalin duhet të ekzistojë njësia kështu pra dhe partia jonë duhet të bazohet në këto themele».(cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 11, f. 84) Fjala «njësi» e thënë në sens stalinist ishte një eufemizëm për të treguar diktatin stalinist brenda partisë. Më poshtë shpallej spastrimi i të gjithë atyre që nuk i bindeshin ortodoksisë ideologjike staliniste: «Ne duhet të kemi partinë të pastër prej të gjithë këtyre elementëve, në qoftë se do t’u përgjigjemi realisht detyrave tona duhet ta kemi partinë të fortë, se sipas fjalëve të mësuesve të mëdhenj të proletariatit, partia forcohet me spastrim, gjë që do të thotë se partinë duhet ta spastrojmë prej të gjithë elementeve armiq pa marrë parasysh nën ç’lëkura janë fshehur ose veshur». (cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 11, f. 82) Pra, preokupimi kryesor për PKSH, edhe në korrik 1942, nuk ishte lufta kundër fashizmit, por lufta brenda radhëve, për asgjësimin e kundërshtarëve ideologjikë, antistalinistëve. Më tutje në këtë dokument thuhej: «Partia ka vendosur të marrë një qëndrim të caktuar për të spastruar radhët e saj. Partia do të shikojë edhe elementet e dorës së dytë që kanë rënë në pozita të tilla dhe këta do t’i spastrojë pa mëshirë».(cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 11, f. 83) Pra, sipas praktikës staliniste, spastrimet e përgjakshme nuk do të kufizoheshin tek krerët, por do të zgjeroheshin dhe në radhët e ndjekësve të tyre. Edhe në Konferencën e parë të vendit, të PKSH, mbajtur në mars 1943, preokupimi kryesor ishte lufta ideologjike dhe spastrimet e dhunshme të kundërshtarëve ideologjike brenda lëvizjes komuniste dhe vetë partisë. Në rezolucionin e kësaj konference thuhej: «Duhet të krijojmë dhe të spastrojmë partinë si na ka mësuar i madhi Lenin, si na ka mësuar i madhi Stalin, duke krijuar partinë më revolucionare dhe të marrin një vend të merituar në radhët e I.K. (Internacionales Komuniste)». (cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 14, f. 119) «I madhi Stalin» mësonte që partia duhet spastruar në mënyrë masive dhe të përgjakshme nga ata që mendonin ndryshe nga ortodoksia ideologjike staliniste. Më tutje në këtë dokument thuhet: «Duhet të luftojmë pa mëshirë kundër elementëve trockistë, kundër gjithë deviatorëve dhe armiqve të partisë... Organizata dhe anëtarët duhet të vazhdojmë pa mëshirë luftën kundër armikut të Internacionales Komuniste dhe të partisë sonë trockistit Zai Fundo dhe elementëve të ndryshëm trockistë: Dhimitër Fallos, Aristidh Qendros, Niko Xoxit, Niko kondit, Andrea Zisit etj. Nuk duhet harruar se Zai Fundo dhe disa plehra të tjera trockistë kanë lidhje dhe influencë mbi disa patriotë të ndershëm». (cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 14, f. 119) Pra, armiqtë kryesorë të PKSH, edhe në mars 1943, ishin të ashtuquajturit trockistë, kundërshtarët e stalinizmit dhe jo pushtuesit fashistë. Se këta të ashtuquajturit trockistë shiheshin aq të rrezikshëm, sa për hir të tyre pranohej që të shkelej dhe parimi i hedhur me krijimin e PKSH dhe i adoptuar pastaj nga Fronti Antifashist Nacional-Çlirimtar i krijuar në Konferencën e Pezës, në 1942, për luftë pa dallim ideje kundër pushtuesit fashistë. Lufta civile në radhët e PKSH do të precipitonte veçanërisht në Vlorë, në mes të vitit 1943. Ky episod njihet në historiografinë komuniste si «Likuidimi i fraksionit të Vlorës». Në një qarkore të Komitetit Qendror të PKSH për këtë çështje, për Komitetin Qarkor të Vlorës, të çuar në qershor 1943, thuhet: «Ky akt rebelizmi kundër partisë i frymëzuar dhe i udhëhequr prej Xhepit (Sadik Premte-K.M.) dhe Palit (Pali Terova-K. M.) kishte si pjesëtar kryesor Vangjon (komandant çete dhe përgjegjës celule), Qazim Çakërrin (Difin, komisar politik dhe përgjegjës celule), Xhemil Çakërrin (komisar politik), Zeqon... Lufta jonë kundër këtyre armiqve të poshtër duhet të bëhet me ashpërsinë më të madhe dhe që të mundim ta luftojmë këtë sëmundje të ndyrë duhet t’i urrejmë këta njerëz dhe pa mëshirë t’i godasim kudo që t’i gjejmë e në çdo rast që manifestohen». (cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 19, f. 142-145). Pra, të gjithë këta komunistë antifashistë, krerë të luftës partizane në Vlorë, komandantë dhe komisarë të çetës së partë partizane të Vlorës, heronj të luftës së Gjormit të dhjetor-janarit 1943, shpalleshin armiq të partisë, pra armiq të Stalinit. Faji i tyre ishte se nuk pranonin diktatin stalinist për spastrime ideologjike në parti. Kundër këtyre njerëzve kërkohej ashpërsia dhe urrejtja më e madhe, me synim që të eliminoheshin fizikisht, dhe në fakt shumë prej tyre u eliminuan fizikisht që në atë kohë dhe më pas gjatë luftës. Sadik Premtë shpëtoi se u arratis jashtë vendit, ndërsa shokët e tij u eliminuan, duke përfshirë dhe Anastas Lulon, pjesëmarrës i mbledhjes themeluese të PKSH. Beteja e fundit për likuidimin e të ashtuquajturit fraksion të Vlorës u zhvillua në gusht 1943, kur u vranë fraksionistët e fundit të mbetur në Vlorë, Neki Ymeri («Vangjo»), komandant i së parës çetë partizane të Vlorës dhe shoku i tij Xhaferr Dalani. Në spastrimet e gushtit 1943, ku luftonin partizanët kundër partizanëve, stalinistët kundër trockistëve, u vranë dy partizanë të krahut stalinist, Shyqyri Alimerko (Hero i Popullit) dhe Sadik Zoto. Në një trakt të Komitetit Qarkor të PKSH për Vlorën, të gushtit 1943, me titull «Dy shokë bien në luftë kundër tradhtarëve», thuhet në lidhje me këtë ngjarje: «Sadiku dhe Shyqyriu u vranë. U vranë duke përmbushur detyrën e tyre të shenjtë-luftë kundër zaptuesit-luftë kundër tradhtarëve... Tradhtarët u qëlluan. Neki Ymeri dhe Xhafer Dalani u shtrinë përdhe si kërmë... Shokët tanë trima partizanë, pasi e mbaruan me sukses këtë detyrë, u larguan plot gëzim». (cituar sipas: «Thirrje dhe trakte të PKSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PKSH, Tiranë 1962, f. 268). Neki Ymeri, komandanti i së parës çetë të Vlorës, u vra si kërmë se kishte bërë fajin e vetëm që si komunist nuk e pranonte stalinizmin brutal. Dhe ish-shokët e tij partizanë, që ranë duke luftuar kundër ish-komandantit të tyre, ranë për idealin e lartë të mustaqeve ideologjike të Stalinit. Në tekstin e traktit të bën përshtypje cinizmi kur thuhet se partizanët u larguan me gëzim pasi e bënë detyrën. Dhe detyra nuk ishte të vrisnin pushtuesit, por shokët e tyre, edhe pse ishin betuar se do të bashkoheshin pa dallim ideje në luftë, dhe se konfliktet për ide do t’i linin për pas lufte. Në këtë luftë civile brenda radhëve të PKSH, që u zhvillua në Vlorë, u përdorën reparte partizane të sjella nga krahina të tjera, të cilat u përdorën për të bërë presion mbi repartet partizane të Vlorës, që ishin nën kontrollin e fraksionistëve. Në të vërtetë, në maj-qershor 1943, kur u shtyp fraksioni i Vlorës, repartet partizane formalisht ishin nën urdhrat e Këshillit të Përgjithshëm Antifashist Nacional-Çlirimtar, të dalë nga Konferenca e Pezës, e shtatorit 1942 dhe duhej t’i bindeshin programit të frontit që kërkonte të pezulloheshin luftërat ideologjike për hir të luftës kundër pushtuesit fashist. Kështu duhet të ishte në letër. Por, në një direktivë të Komitetit Qendror të PKSH të marsit 1942, që u çohej komiteteve qarkore të PKSH, në lidhje me krijimin e formacioneve partizane, thuhej: «Cila është përbërja e komandës: Në ballë të çetës është komandanti ushtarak dhe zëvendësi i tij, është komisari politik dhe zëvendësi i tij. Përbërjen e komandës së çetës e cakton shtabi i batalionit (d.m.th. komiteti qarkor i vendit në territorin e të cilit formohet çeta), Shtabi i batalionit (komandanti dhe zëvendësi, komisari politik dhe zëvendësi) caktohet prej shtabit të aradhes (kështu quheshin fillimisht brigadat-K. M.) d.m.th. prej komitetit qarkor dhe komitetit qendror. Shtabi i aradhes caktohet prej shtabit madhor d.m.th. prej komitetit qendror». (cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 7, f. 44). Pra, në këtë dokument konfidencial thuhej qartë se në realitet Shtabi Madhor ose i përgjithshëm i ushtrisë partizane ishte Komiteti Qendror i PKSH. Prandaj dhe repartet partizane u krijuan dhe u përdorën si krahu i armatosur i PKSH dhe u përdorën në luftën civile ideologjike dhe morën pjesë plot gëzim në këtë luftë civile ideologjike. Lufta civile ideologjike brendakomuniste do të vazhdonte ende edhe në vjeshtën e vitit 1944. Në shtator 1944, kur forcat partizane shkuan në Veri, Enver Hoxha, në cilësinë e komandantit të përgjithshëm të ushtrisë partizane, urdhëroi kapjen dhe pushkatimin e Zai Fundos. Në librin “Historia e Luftës Antifashiste Nacional çlirimtare të Popullit Shqiptar”(1989) thuhet: «Komandanti i Përgjithshëm i UNÇSH (Enver Hoxha- K.M.) në këtë kohë i dha urdhër shtabit të Korparmatës I, që të ndiqeshin dhe të kapeshin Gani Kryeziu me Zai Fundon dhe majori anglez pranë tyre dhe të shpartallohej veprimtaria e tyre minuese kundër Frontit dhe Ushtrisë Nacional-Çlirimtare» (“Historia e Luftës Antifashiste Nacional-çlirimtare të popullit shqiptar”, Instituti i Studimeve Marksiste-Leniniste, shtëpia botuese “8 Nëntori”, Tiranë 1989, Vol. IV, f. 740).E vetmja veprimtari minuese e Zai Fundos ishte se ai nuk pranonte vijën e udhëheqjes staliniste të PKSH, dhe se ishte për antistalinist përveçse antifashist. Zai Fundo merrte pjesë në një formacion luftarak antifashist jokomunist, që kishte në krye Gani Kryeziun, pranë të cilit ishte atashuar dhe një oficer britanik. Veprimtaria e tyre minuese ishte se nuk pranonin të bëheshin kukulla të PKSH, në kuadrin e Frontit të kontrolluar prej saj. Zai Fundo qe dënuar me vdekje nga Kominterni si antistalinist dhe ky dënim u shpall dhe nga PKSH, siç e kam cituar më lart. Në librin e përmendur më lart për Zai Fundon thuhet: «Tradhtari u gjykua dhe u dënua si armik i Partisë Komuniste dhe i Luftës Nacional-Çlirimtare të popullit shqiptar».(“Historia e Luftës Antifashiste Nacional-çlirimtare të popullit shqiptar”, Instituti i Studimeve Marksiste-Leniniste, shtëpia botuese “8 Nëntori”, Tiranë 1989, Vol. IV, f. 740) Pra, në fillim përmendet partia dhe pastaj populli. Duke pushkatuar Zai Fundon repartet partizane, që në letër i bindeshin platformës së Frontit për luftë pa dallim ideje, bënë terrorizëm ideologjik. Do të ishte lufta civile brenda lëvizjes komuniste, në vitet 1941-1943, ose më saktë fitorja e komunistëve ekstremistë stalinistë në këtë luftë, ajo që e bëri të paevitueshme luftën civile mes forcave komuniste dhe nacionaliste në Shqipëri në vitet 1943-1944. Se komunistët stalinistë, pasi likuiduan të ashtuquajturit trockistë, iu kthyen «reaksionit», pra jokomunistëve, që shiheshin si armiq nga pikëpamja e luftës së klasave, siç ishte premtuar në rezolucionin themelues të nëntorit 1941 të PKSH. Tek e majta komuniste shqiptare, dhe tek vetë PKSH ka pasur dy rryma, një ekstremiste staliniste, ku bënin pjesë Enver Hoxha, Qemal Stafa, Vasil Shanto etj., si dhe një rrymë të të moderuar, antifashiste por antistaliniste, e ashtuquajtur trockiste, ku bënin pjesë Zai Fundo, Sadik Premte, Anastas Lulo etj. Në luftën ideologjike të përgjakshme mes këtyre dy rrymave Qemal Stafa ishte në anën e stalinistëve, si anëtar i Komitetit Qendror provizor të PKSH prej shtatë vetësh (atëherë Komiteti Qendror ishte organi më i lartë i partisë pasi ende nuk ishte krijuar Byroja Politike), dhe si i tillë i nënshkroi të gjitha këto dokumente dhe punoi për realizimin e tyre. Ditën që u vra, në 5 maj 1942, Qemal Stafa do të nisej për në Vlorë, ku do të punonte për zbatimin e rezolutës të aktivit të PKSH për luftë kundër trockistëve. Në letrën që Koço Tashko i shkruante Kominternit në vitin 1942, shprehej për Qemal Stafën: «Sikundër më tha një shok i KQ të Rinisë dhe i KQ të Partisë (shoku më aktiv dhe njëkohësisht më sektar mbi të cilin mbështetej shoku Miladin), s’na duhen më këta nacionalistë se këta nesër do të jenë armiqtë tanë». (cituar sipas: «Politika antikombëtare e Enver Hoxhës», Plenumi II i Beratit, dokumente, Botim i Drejtorisë së Përgjithshme të Arkivave të Shtetit, Tiranë 1995, f. 192.) I vetmi njeri atëherë që ishte anëtar i Komitetit qendror të partisë dhe Rinisë Komuniste ishte Qemal Stafa. Pra, kuptohet se Qemal Stafa ishte aq ekstremist sa e shikonte me skepticizëm dhe strategjinë kominterniste të përdorimit të «kalit të drunjtë» (Frontit antifashist me jokomunistët), për të kamufluar partinë në rrugën drejt pushtetit. Qemal Stafa nuk ka qenë pjesëtar i forcave të armatosura antifashiste, ai nuk ka qenë pjesëtar i asnjë reparti partizan, çka do të bënte që të justifikohej invokimi i emrit të tij si simbol i luftës antifashiste. Të vetmet poste të Qemal Stafës gjatë luftës qenë ato të anëtarit të Komitetit Qendror të PKSH dhe të sekretarit të përgjithshëm të Komitetit Qendror të Rinisë Komuniste Shqiptare. Të dy këto qenë poste ideologjike. Pra, fashistët e vranë Qemal Stafën si kundërshtar ideologjik. Qemal Stafa nuk u vra si pjesëtar i një reparti partizan që luftonte kundër pushtuesve italianë, por si komunist. Qemal Stafa duket se u vra i tradhtuar nga Enver Hoxha, që ishte xheloz për të, se siç thotë Tashko, Miladin Popoviçi e kishte në atë kohë Qemal Stafën bashkëpunëtorin më të ngushtë. Veprën e Qemal Stafës, për spastrimet staliniste në radhët e lëvizjes komuniste, si dhe brenda vetë partisë, vepër të cilën ky e la përgjysmë, e vazhduan shokët e vet komunistë stalinistë, Enver Hoxha dhe të tjerët. PPSH gjatë gjysmë shekulli në pushtet ndoqi traditën e rrymës staliniste. Kur PPSH u reformua duke u shndërruar në një parti të majtë jokomuniste, çfarë është Partia Socialiste ajo sigurisht që do ta ruante traditën antifashiste si vlerë të saj. Por duhej pritur që që PS të braktiste traditën e antifashizmit stalinistë, të Enver Hoxhës, Qemal Stafës, Vasil Shantos etj., dhe të bënte të vetën traditën e antifashizmit antistalinist, të Zai Fundos, Sadik Premtes, Anastas Lulos, Neki Ymerit, Pali Tërovës etj. Antifashizmi stalinist ishte në fakt fashizëm i kuq. Në rast se PS donte të ruante vlerat e antifashizmit, duke braktisur stalinizmin, ajo duhej që fondacionit politik të vet mos t’i vinte emrin e stalinistit Qemal Stafa, por të Zai Fundos, ose të Sadik Premtes, Anastas Lulos etj. PS, gjatë kohës që Fatos Nano ishte kryetar kultivoi debatin dhe pluralizmin e mendimeve, gjë që mori fund me ardhjen e Ramës në krye të kësaj partie. Me sa duket triumfi i Ramës në PS është i barabartë me triumfin e Enver Hoxhës në PKSH (PPSH) pas periudhës së debatit të vitit 1941-1943. Aspekti tjetër i keq i kultit të Qemal Stafës shkon përtej PS dhe ka të bëjë me atë se 5 maji, dita e vrasjes së Qemal Stafës, është sot dita zyrtare e përkujtimit të dëshmorëve të të gjitha luftërave shqiptare. Kur Qemal Stafa nuk ka qenë pjesëtar i asnjë reparti partizan dhe u vra në një episod aspak heroik, duke ikur me vrap nga dera e pasme e një shtëpie për t’u shpëtuar milicëve që e ndiqnin. Në fakt në kohën e regjimit komunist, 5 Maji ishte dita e përkujtimit vetëm e dëshmorëve partizanë të Luftës së Dytë Botërore, siç thuhej në vendimin e Komitetit Qendror të PPSH të datës 7 korrik 1959, që e shpalli këtë ditë si festë zyrtare. Në këtë vendim thuhej: «Me qëllim që dëshmorët e luftës të përkujtohen nga gjithë populli të caktohet si ditë pelegrinazhi në varrezat e tyre-5 maji-dita e vrasjes së Qemal Stafës». (cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1970, Volumi i tretë, f. 248) Pra, siç shihet kjo nuk ishte dita e nderimit të dëshmorëve të luftërave të tjera. 5 Maji u bë ditë e nderimit të dëshmorëve të të gjitha luftërave, vetëm me ligjin që bëri PS për ditën e festave zyrtare dhe me sa duket kjo u bë për të ruajtur 5 majin. Sa kohë që PS nuk e ka bërë katarsisin historik të saj, duke u ndarë nga figura si Qemal Stafa, reformimi i saj nuk do të jetë i besueshëm, dhe gjithmonë ka rrezik se ajo do të kultivojë një stalinizëm të azhurnuar, duke përthyer në prizmin stalinist të gjitha modelet që ajo adopton nga homologet perëndimore, siç është rasti sot me statutin e ri ku balanca e pushtetit anon nga kryetari, apo me kodin e etikës, ku mendimi ndryshe shpallet i patolerueshëm. Në një parti që ka adoptuar si simbol emrin e stalinistit ekstremist Qemal Stafa, të gjitha këto do të shndërrohen në një surrogat të stalinizmit. Prandaj, reflektimi në PS duhet të fillojë që nga vitet 1941-1942, si një reflektim historik i domosdoshëm.

[Hyj-Njeriu]

Do te arrijme qe nga klasa komuniste te krijojme klasen kapitaliste, e cila do te na perjetesoje ne pushtetin politik te se ardhmes, qe e kemi planifikuar dhe po e pergatisim vete. Sistemi yne ka kapitulluar perballe atij kapitalisti, ndaj jemi te detyruar te ndryshojme strategji. Kjo strategji do te ndryshoje ne dy drejtime:
1. Ne respektimin e te drejtave te njeriut,
2. ne krijimin e pluralizmit politik.
Te drejtat se brenda nesh dhe mund te abuzohet me do deri diku, por pluralizmi do te behet se s'ben.
Kundershtaret tane do t'i nxisim qe te krijojne parti sa te duan, te majta, te djathta dhe te qendres, por gjithesesi keto parti do duhet te kontrollohen dhe te drejtohen nga ne. Programet e themelimit te ketyre, do t'i formulojme ne. Ne krye te ketyre partive, duhet te nxirren njerezit, qe te perkrahin strategjine tone. Partia qe do te marre pushtetin, do te shaje komunizmin, me themel e me cati. Ne kete menyre do te fitojme simpatine e perendimit, dhe te disidences antikomuniste. Ata qe jane neper burgje, te denuarit dhe te persekutuarit politike antikomuniste, do te flasin per ne, dhe do te na shajne. Dhe keta dihet qe e urrejne komunizmin, por do te na afrohen dhe do te na perkrahin. Ne na intereson karta morale e tyre. Keta do t'i afrojme dhe do t'u japim pune te parendesishme, por kurre nuk do t'i leme te na marrin pushtetin, sepse ata sa te marrin fuqine, do te fillojne te hakmerren, ne keshtu do beheshim hyzmeqaret e tyre.
Ne zbatim te te drejtave te njeriut, duhet t'u japim edhe kompesim me para, te burgosurit politike t'i kompletojme, me komoditetet e banimit. Te sekuestruarve dhe te shpronesuarve do t'u japim nje leter ne dore qe t'u njihet prona, por asnjehere nuk do t'u japim pronen e tyre, dhe ne forma te ndryshme do t'i ngaterrojme me njeri-tjetrin. Ata do te kalojne neper gjykata, ku do zbatohen nga gjykata e shkalles se pare ne te dyten etj. dhe per defekte teknike, do te kthehen perseri ne te paren. Te burgosurit dhe te persekutuarit, jane te moshuar dhe nuk kane fuqi, dhe jane te parrezikshem. Duhet te kemi kujdes nga femijet e tyre, por keta duke iu dhene nga nje pashaporte dhe duke iu bere presion, do t'i largojme nga Shqiperia. Ata do te pretendojne, kundershtojne apo do te kembengulin, do te lendohen e do te ndeshkohen. Pasuria e tyre na perket neve, sepse ne e beme.
Materiali qe me dergoi Gorbacovi, kam dy vjet qe po e studioj. Ata sovjetiket kane ecur shume perpara per kete ju jeni ne dijeni, sikur edhe i keni studiuar edhe me pare keto probleme.
Ne kemi kuadro sa per Shtate Komitete Qendrore, ndaj nuk ka asnje arsye qe te kemi frike. Ne kemi studime dhe platformat gati per zbatim. Do te jene me shume intelektuale, qe do te na kundershtojne, por ketyre do t'ua mbyllim gojen, dhe do t'u japim nga nje cope pune. Nje shqetesim mund te na krijojne intelektualet pensioniste. Ketyre do t'u afrojme krijimin e Shoqates te Veteraneve te Luftes dhe te Punes, pastaj do t'u japim nga nje minipension dhe do t'u mbajme iso.
Kosova eshte ne pragun e shpalljes te kushtetutes. Le te bejne si te duan, sepse ne kemi platformen tone, cdo gje e kemi te programuar. Strategjine e kemi te gjithe te qarte. Neper perputhje me kete strategji kemi percaktuar edhe rruget per zbatimin e qellimit dhe te misionit tone. N e nje propagande ekstreme, kunder komunizmit dhe me disa ndeshkime te vogla, sa per sy e faqe, ndaj nomeklatures te larte komuniste.
Ne komunistet reformatore do te zbatojme strategjine tone ne ekonomi, sipas se ciles kapitalistet dhe pronaret e ardhshem, ne nje vend socialist, te jemi Ne dhe njerzit tane. Me kete strategji, brenda 2-3 legjislaturash, do te arrijme qe nga klasa komuniste, te krijojme klasen kapitaliste, e cila do te na perjetesojne ne pushtetin politik te se ardhmes, qe e kemi planifikuar dhe po e pergatisim vete. Te jemi te sigurte, qe e ardhmja do te jete e jona. Kurre nuk do ta lejojme restaurimin e pushtetit politik te armiqeve tane. E ardhmja e femijeve tane do te jete e mrekullueshme, per kete kemi derdhur gjak, dhe do te derdhim perseri (1997 kjo, shenimi im), po te jete nevoja. Shqiperine do ta gezojme ne dhe femijet tane. Nese ndodh, qe te na marrin pushtetin, dhe te na rrezikojne, atehere harram na qofte, nese nuk do te dime te mbrojme fitoret e arritura, qofte dhe me gryken e pushkes si ne rinine tone. Prandaj gjithmone ne jemi te pergatitur, per te dyja rruget e mbajtjes se pushtetit: rrugen paqesore dhe rrugen e luftes se armatosur. Ne jemi pergatitur, per te dyja rruget, dhe per kete kemi organet tona te dhunes, dhe njerez teper te vendosur qe i kemi pergatitur gjithe keto vite me mund dhe sakrifica. Mjere ata qe do te guxojne te na dalin perparae te na kundervihen. Ndaj mbajeni moralin lart dhe mos u frikesoni. Nese lind nevoja do te kemi edhe mbeshtetjen e aleateve te jashtem ideologjike ne pushtet, te cilet nuk eshte nevoja per tua permendur.
Pavaresisht problemeve qe na ndajne me ta, keni parasysh, se na bashkon kauza jone e perbashket, qe eshte pushteti i komunisteve, pavaresishte nga nuancat dhe diskondancat e perkohshme. Pervec aleateve ideologjike, nese do te jete nevoja, do te kemi edhe mbeshtetjen e aleateve te perendimit, me te cilet kemi ruajtur fijet e lidhjeve te vjetera per hir te interesave te medha. Shoku Enver dhe une, i kemi ruajtur keto lidhje te domosdoshme dhe jetike, ne fund te fundit garantojne pushtetin tone popullor, te cilin do ta ruajme si syte e ballit. Dhe tani edhe ne te ardhmen dhe pergjithemone, pavaresisht nga rrethanat e veshtira aktuale, ndaj sido qe te rrokullisen punet, uji do te rrjedhe ne mullirin tone. Per kete, te jeni te garantuar sot e pergjithmone. Kerkoj nga ju, qe te shtrengoni rradhet dhe te mos dekurajoheni nga keto situata te veshtira qe po kalojne, sepse ne fund te fundit rendesi ka pushteti, qe do te jete plotesisht yni.
Ju uroj pune te mbare dhe mobilizim dhe mendje te kthjellet! Mbani mend: Fitorja dhe pushteti do te jene perjetesisht tonat! Do te bisedojme dhe do te vendosim perseri me evoluimin e situatave.

Pune te mbare!
Me kaq mbledhja mori fund.
Diten e mire dhe mirupafshim!

Tetor, 1989.

[juanito02]

Bravo te qofte se une e kisha humbur kete tekst.
Ta mesojne mire shqiptaret se jane akoma komunistet ne fuqi.
Shqiperine do ta shpetoje ajo levizje e vertete antikomuniste.
Edhe Edi Ramen prandaj nuk e duan komunistet se shohin qe epoka e tyre po mbaron ne te gjithe spektrin e politikes se menderosur shqiptare.
Edi Ramen nuk e duan se ai qe nga nismetaret e pare te demokracise po kur pa se kush hyri ne PD asokohe u terhoq se e kuptoi qe aty gelonte partia e punes.
Tani Z Rama po perpiqet ta mare kalane nga brenda e avash avash ti zboje aparatciket e Hoxhes.
Po duket se ka nje pune tejet te veshtire.
Une mendoj se ky njeri duhet ndihmuar e sdo lene vetem.
A e pate qe Nano e Berisha u bene bashke?
Eshte prova me e mire qe jane perfaqesues te komunisteve qe te dy qe nga 1992 me bekimin e Ramiz Alise.
Po nuk jane vetem. Ne te gjithe spektrin e politikes jane komusitet ata qe i japin tonin jetes politke. Dhe hidhen e tentojne te mbysin qe ne embrion ndonje levizje kunder tyre.
Shqiperia ka dy kampe sociale ate komunist e ate jokomunist. Ai jokomunist nuk ka fare perfaqesi politike se nuk e lene.
Prandaj jemi akoma monoparti te ndare ne dysh ku vjen njera ne pushtet dhe "lufton" tjetren. Kane vjedhur e shkelin ligjin te dy palet asnjhere njera pale nuk denon bemat antiligjore te pales tjeter.

[TOKE GEGA]

Rama, burri që fshihet pas fustaneve të grave!

Me gra që vijnë nga shkolla e partisë, por që kanë biznese të përbashkëta me Edvinit, kryetari i PS-së ka vendosur dje të përjashtojë përkrahësit e Nanos dhe të përdorë policë në rast se ata do të tentojnë të hyjnë në selinë e PS-së. Teoria enveriste e luajtjes së rolit të burrit e të gruas tani ka dalë në dritë me pamjen e re të grave të kryesisë që sulmojnë të gjithë ata që mbrojnë Fatosin e shajnë Edvinin. Blushi heq dorë përfundimisht nga politika e pajtimit, ndërkohë që sot pritet që Nano të shpallë një listë të gjatë deputetësh që e përkrahin


Nuk ka paqe dhe integrim të atyre që mendojnë ndryshe në Partinë Socialiste. Pas mbledhjes së dytë radhazi të Kryesisë socialiste dje në mbrëmje, e cilësuar si një vijim i mbledhjes së tensionuar të ditës së premte, në kupolën e lartë vendimmarrëse
ka triumfuar linja e fortë e kryesuar nga kryesocialisti Edi Rama që refuzoi në mënyrë kategorike që të ripranonte të 6 deputetët që në 20 korrik, përkundër vullnetit të tij, pranuan që të shkonin në sallën e Kuvendit të Shqipërisë dhe të votonin kandidaturën e Bamit Topit për Presidentit të Republikës. Pritej që refuzimi i Ben Blushit për të marrë kreun e grupit për shkak të rezervave të mëdha në lidhje me politikë përjashtuese që po aplikon me forcë Edvini në selinë rozë, e që rrezikon tanimë ndarjen e radhës së partisë më të madhe në gjirin e së majtës, të shkaktonte një lloj stepje qoftë edhe taktike nga kursi revolucionar i politikës së re ylberiste. Por s’ka shkuar ashtu! Kryesia e re e dominuar pikërisht nga ithtarët e linjës së re politike ka zgjedhur në krye të grupit parlamentar deputeten e Elbasanit, Valentina Leskaj, ndërsa nënkryetarë janë caktuar rishtarët në këtë post Erion Braçe dhe Arben Isaraj. Leskaj ka qenë e para që para disa javësh në morinë e provokacioneve të shumta ndaj lëvizjes së ish-kryetarit, Fatos Nano, kishte deklaruar se katarsisi i radhës nuk e trembte aspak. Përpos Leskajt, përgjatë debateve të zjarrta të këtyre dy ditëve, anëtaret gra të Kryesisë: Arta Dade, Ermelinda Meksi, Mimi Kodheli, Eva Allushi, Ledi Shamku, Mimoza Hafizi dhe Lindita Nikolla kanë qenë në bllok kundër liderit historik të PS-së, duke qenë gjithmonë në vijën e parë të zjarrit ndaj paraardhësit të Ramës në parti. Me këtë skemë formalisht mund të duket sikur kryesocialisti realizon të famshmen fifti-fifti ose përfaqësimin e barabartë të burrave dhe grave në strukturat socialiste. Por po qe se shihen më vëmendje CV-të e këtyre figurave të katapultuara në postet më të larta drejtuese, ato janë kryesisht të brumosura në shkollat e dikurshme të Partisë së Punës. Mbërrihet lehtësisht kështu në konstatimin se figura të tilla me profil shumë më të ulët politik se ai vetë, i shërbejnë Ramës për të zhvilluar më tej praktikat e rekrutimit merkantil në PS në emër të ripërtëritjes së strukturave të saj, çka përbën një biznes jo pak fitimprurës për kryebashkiakun (rasti i Leskajt dhe i bizneseve të përbashkëta që ata zhvillojnë është më klasiku). Dhe së dyti, një parti me këtë skakierë në krye është shumë me e kontrollueshme sesa një PS që do të mbartte ende hienat e vjetra. E logjika në të tilla raste të imponon të mendosh se emra të tilla janë shumë-shumë një ose dypërdorimsha. Me këtë lëvizje Edvini i ka injektuar PS-së së tij të re pigmentin ndoshta më tipik të partisë 60-vjeçare, kur gruaja me pompozitet e po aq hipokrizi shpërfaqej si një forcë e madhe punëtore dhe drejtuese, por në të vërtetë ishin vetëm burrat ata që merrnin vendimet pavarësisht raporteve numerike, e luanin në Byronë e dikurshme politike rolet e grave e të burrave, sipas ekuilibrave të ditës. I inkurajuar pikërisht nga graria socialiste, Rama ka qenë në pjesën më të madhe të mbledhjes arrogant ndaj “urtësisë” së padobishme të Ben Blushit apo Andis Harasanit, të cilët kërkuan me dëshpërim së paku mbajtjen hapur të një kanali komunikimi me mbështetësit e ish-kryetarit që të bashku me Nanon startojnë sot lëvizjen në bazën socialiste me qëllim zhbërjen e gjithë reformave ylberiste që e kanë denatyruar PS-në nga gjithë përbërësit e saj të vjetër. Edvini ka deklaruar se jo vetëm 6 deputetët por edhe ata që mbështesin aksionin e 20 korrikut, nuk kanë më punë me partinë e tij dhe në rast se ditën e sotme do të tentojnë të marrin pjesë në mbledhjen e parë të grupit në këtë sesion të ri parlamentar, do të nxirren forcërisht jashtë kangjellave që rrethojnë selinë qendrore socialiste. Pak orë më parë gjatë ditës së djeshme, kundërshtarët e Ramës patën kërkuar që mbledhja e Kryesisë e bashkë me të edhe përgjigjia finale të vinte vetëm ditën e sotme së bashku me mbledhjen e grupit parlamentar. Megjithatë kryesocialisti në mënyrë të dukshme ka dashur të lajë më parë llogaritë me nanoistët. Këtyre të fundit nuk u mbetet asgjë tjetër veçse të braktisin kortezinë e ultimatumet dhe të hidhen në veprim për të shpëtuar atë çka “mbetet” nga aveniri i tyre politik në Partinë Socialiste.

[qafezezi]

Nanua ose te shkoje ne krahun e Berishes ose te zbatoje uerdherat e Edvin Rames. Rruge te mesme s'ka.

[NEOLK]

Kot I Bini Ne Qafe Rames . Rama Eshte Politikan I Kohes , Nga Ku Do Te Gjejne Zgjidhje Problemet "gangrene" Shqipetare.
Rama Ka Ideal Atdhetari , Ai Do Ta çoj SHqiperin Perpara . Por Rruga Eshte Shume E Veshtire Per Ramen . Kam Shprese Dhe Desheroj Tja Dale Mbane .

[skampin]

shpresoj qe Rama ti rregulloje pallatet e Tirones edhe nga mbrapa keto vite qe eshte se nga para duken bukur me boje po nga mbrapa duket sikur je ne Kabul te Afganistanit.

[Albo]

Blushi: Nuk pranova postin për shkak të klimës politike në PS

“E refuzova drejtimin sepse e kam kushtëzuar me ndryshimin e klimës politike brenda PS-së”. Ish-kryetari i grupit parlamentar socialist,

Ben Blushi, sqaroi dje pas mbledhjes së grupit parlamentar arsyet pse nuk pranoi të rimerrte drejtimin e grupit parlamentar socialist. “Propozova një rezolutë kohezioni brenda PS-së. Për fat të keq, ky kohezion mbetet i riskuar sipas pikëpamjes sime gjë që u verifikua dhe sot në mbledhjen e grupit parlamentar. Kjo nuk do të thotë që i humb shpresat për një PS më solidare dhe më kohezive. Natyrisht për një grup parlamentar që funksionon jo mbi bazë numrash, por mbi të gjitha mbi bazë principesh. E refuzova drejtimin sepse e kam kushtëzuar me ndryshimin e klimës politike brenda PS-së. Siç e thashë edhe në grup nuk besoj në pajtimin e dy apo më shumë njerëzve, por në pajtimin e ideve, të ideve që marrin parasysh të shkuarën e përbashkët e projektojnë një të ardhme të përbashkët”, tha Blushi. Anëtari i kryesisë socialiste tha dje se edhe pse ka shumë probleme, grupi socialist ka një drejtim legjitim. “Kemi një grup parlamentar megjithëse i reduktuar në numra e jo shumë koheziv, por që ka në fund të fundit një udhëheqje. Është e vërtetë që kryesia e fundit nuk pati frymën që kërkonte rezoluta. Kjo është arsyeja që unë s’pranova të jem kryetar i grupit”, tha Blushi.

Panorama