Etimologji: Kuptimi i fjalës "namusqar/e".

[Baptist]

Me kenaqesi.

Namus, nomus, nomos (greqisht- νομοσ), shqip - Nom/et eshte parardhesja e fjales LIGJ (LAW). Pra "me nomus" mund te derivohet qe emertoheshin njerezit qe i permbaheshin ligjeve e rregullavet te cilat origjinonin nga Hyjnia.

Eshte interesant fakti se "nomes" ishin kenge epike, me sakte recitime epike solo "aulodike" te shoqeruara me flaut (Vlora do te thote flaut) ose "kitharoid" kitare (personalisht do thoja lahute) dedikuar hyjnive. Recitimet i drejtoheshin kryesisht Apollos, per te perkujtuar fitoren e tij kunder dragonit Phython . Eshte edhe me interesant fakti se Nomeite (keshtu quheshin keto lloj kengesh) ndahshin ne 7 pjese, ku segmenti i mesit ishte pjesa me kulminante dhe e rendesishme qe i bashkonte te tera.

(Te jete ? -hene, marte, merkure, ENJTE, premte, shtune, diel- shenimi i Styx)

[engjellorja]

namusqar =sederli

[pellumbi]

namusqar =sederli

Sederli =?

[Baptist]

Sederli =?

Ajo eshte "nje pjese pe te Copinit".

[Peniel]

Etimologjia është pak e vështirë të gjendet nëse nuk ka një fjalor etimilogjik të shqipes. Kuptimi që i jep fjalori i shqipes është ky:



NAMUS m. bised. vjet. Nder, cipa e njeriut. Njeri me namus. I mori namusin e turpëroi, e shau rëndë në sy të të tjerëve. Ruan (prish) namusin. U binte namusi.



NAMUSQAR mb. vjet. Që e ruan shumë nderin, që është me cipë, i ndershëm; që gëzon një emër të mirë në shoqëri. Plak (njeri) namusqar. Familje namusqare.


ns