Shqipetaret E Duan Historin Verteten!!!

[TOKE GEGA]

Nga Mero Baze


Çfarë librash historie lexojmë?

Piro Misha është padyshim një nga intelektualët e majtë më të spikatur të Shqipërisë, por dhe një nga botuesit tanë të njohur. Ai ka botuar së paku dy libra, që hedhin poshtë gjithë këtë zhurmë dhe mjaftojnë të kthehen në teste zyrtare të historiografisë sonë, ose së paku në kornizë zyrtare. Ai ka botuar kujtimet brilante të Eqerem Vlorës dhe librin e Fisherit për Luftën e Dytë Botërore në Shqipëri. Këta dy libra mbulojnë gati gjysmën e periudhës së debatueshme të Shqipërisë. Po të lexosh Eqerem Vlorën, i cili nuk ka pasur as zakonin dhe as detyrimin të gënjejë për arsye politike, se e ka shkruar ditarin në fund të jetës së vet, e shikon se heroi i parë shqiptar pas pavarësisë nuk është Haxhi Qamili, një bandit ordiner gjysmë i çmendur i Shqipërisë së Mesme, që me anadollakllëkun e vet bëri vetëm masakra. Prej tij mëson se historia e atyre viteve nuk është histori e Haxhi Qamilit, por histori e elitës shqiptare të dalë nga Perandoria Otomane që përpiqej të hidhte themelet e shtetit të ri shqiptar. Po të lexosh atë, e kupton se në luftën e Vlorës ka pasur një shtet shqiptar që ka luftuar seriozisht, por dhe ka bërë marrëveshje po aq seriozisht me italianët dhe nuk ka qenë një kaçak nga Salaria që ka shkuar për kuverta dhe që ne e kemi bërë hero kombëtar. Selam Musai nuk është as personazh dhe as luftëtar i luftës së Vlorës për gjithkënd që ka qenë në luftën e Vlorës dhe ka shkruar kujtimet.

Ai është një i vrarë që është gjendur aty për punët e veta dhe shumë pak ose aspak për qëllimin, me të cilin historiografia jonë e ka bërë hero. Po ashtu, historia e parlamentarizmit shqiptar të viteve `20 nuk është histori të mirësh dhe të këqinjsh, por është histori tipike shqiptarësh me kurthe, puçe, grushte shteti, marrje peng, atentate, siç është historia jonë normale. As Bajram Curri dhe as Ahmet Zogu nuk janë të këqinj, as Avni Rustemi dhe as Ali Bej Këlcyra nuk janë të ndarë në bejlerë dhe të varfër. Ata janë gjithçka ne kishim në vitet `20 dhe po t`i shohësh me kujdes, janë më të mirë se këta që kemi në vitet 2000.

Për të mos ikur nga botuesi Piro Misha dhe nga intelektuali i majtë Piro Misha, do të desha të citoja librin e Fisherit për Luftën e Dytë Botërore në Shqipëri dhe realizmin, me të cilin ai përshkruan skenat e luftës dhe raportet mes kampeve politike shqiptare. Unë jam vetëm konsumues i historisë dhe nuk jam historian, por nuk do të lejoja asnjë ditë tim bir, qoftë dhe ta prekte me dorë tekstin e pështirë të historisë së Shqipërisë që ai mëson në shkollë, ku Ahmet Zogu quhet satrap, Enver Hoxha komandat legjendar dhe Vasil Laçi hero kombëtar. Këto perversitete i mban në këmbë vetëm një politikë që kërkon të ruajë monopolin që ka vendosur një pjesë e indoktrinuar e shoqërisë, historiografia komuniste. Jam i bindur se politikanët e majtë shqiptarë nuk lexojnë më as vetë paçavuret e shkruara për historinë e shtetit shqiptar nga vetë ata ose shokë të tyre. Ata vetë po i shkollojnë fëmijët në perëndim dhe po vetë përpiqen të kuptojnë çfarë ka ndodhur. Zhurmën e kanë nga keqkuptimi, se populli ynë është injorant dhe e nuk e kupton se çdo të thotë të vazhdosh ta gënjesh në vitin 2007. Është një turp që nuk besoj se ka ndodhur në ndonjë vend tjetër, ku në fillim të shekullit të 21, t’i detyrosh qytetarët e tu të mos mësojnë të vërtetën e historisë së tyre. Nuk e kam pyetur Piro Mishën, por jam i sigurt se librat e tij i blejnë dhe i lexojnë gjithë historianët politikë të së majtës që po ngrejnë zërin dhe me me siguri që i lavdërojnë ata libra. Por publikisht duan të na bëjnë budallenj.

[TOKE GEGA]

Nga Mero Baze



Një gazetar i ri, Kastriot Dervishi, ka botuar një libër të plotë me dokumente mbi historinë e shtetit shqiptar. Nuk është ndonjë punë shumë shkencore, por thjesht profesionale nga pikëpamja gazetareske. Ka marrë skeletin e shtetit dhe e ka plotësuar që nga 1912 deri më 2005. Është plotësuar me informacion publik. Akademia jonë e Shkencave ka 40 vjet që nuk e ka bërë këtë libër. Ata pleq mund t’i mbash gjallë dhe 40 vjet të tjera dhe mos ta shkruajnë atë libër, mos të shkruajnë kush ka qenë ministër dhe kush ka qenë kryeministër nga 1912 deri më 2007. Nuk e shkruajnë, se ata e urrejnë politikisht një pjesë të kësaj historie. Kastriot Dervishi e ka shkruar thjesht dhe pa pretendime shkencore. Ka gërmuar ndonjë vit në Arkivën e Shtetit dhe i ka bërë një dhuratë të madhe shkencës historike shqiptare. Kastriotin nuk e njeh njeri. Dhe unë që po shkruaj për të nuk e kam takuar ndonjëherë. Vetëm i kam lexuar librin dhe jam impresionuar nga të vërtetat e dokumentuara. Kastrioti nuk ka gradë shkencore, as do të bëhet akademik dhe as nuk po merr pjesë në këtë zhurmë perverse të historianëve politikë të së majtës që po ulërijnë, sikur po iu prishin kioskat pa leje. Por, nëse këta pleq që s’duan të ikin nga kjo botë para gënjeshtrave të tyre, ngulin këmbë se janë akademikë, unë do votoja që të mos kishim Akademi zyrtare Shkencash, por të kishim akademi konkurrente dhe të shikonim kush do të mbetej në histori, gënjeshtrat e tyre apo të vërtetat që janë në dritë të diellit.

Ajo çfarë është thelbi i gjithë këtij debati, ka të bëjë me hipokrizinë e historianëve politikë të së majtës për të mbrojtur politikisht gënjeshtrat e historiografisë komuniste, që ka bërë qesharake shumë segmente të historisë sonë. Për këtë arsye nuk duhet me u marrë shumë me zhurmën e tyre, por me aftësinë e qeverisë për të mbështetur financiarisht historianë shqiptarë dhe të huaj, albanologë dhe ekspertë të historiografisë shqiptare që të shkohet drejt një standardi real të historiografisë.

Shumë shqiptarë përfshi dhe pleqtë tanë të Akademisë nuk kanë mundur t’i japin kombit shqiptar dhe historiografisë botërore një libër për Kosovën si ai që ka shkruar historiani i shquar anglez Noel Malkolm. Ai libër i shkruar në vitin 1998, shpëtoi Kosovën dhe u bë guidë e mendimit politik ndërkombëtar që çoi në bombardimet e NATO-s. Ky historian anglez që na ka bërë këtë kryevepër nuk është vlerësuar kurrë prej nesh dhe për fatin tonë të mirë, ai e merr këtë si një gjest tonin për të mos e rënduar profesionalisht. Në fakt, ne nuk e kemi vlerësuar, se nuk dimë të vlerësojmë të vërtetat, por vetëm gënjeshtrat tona. Nëse ai atë libër nuk do ta shkruante me aq realizëm, por do t`iu binte borive serbe për Kosovën, serbët mund ta kishin bërë Noelin miliarder. Ne as librin s’ia kemi blerë. Ne as si tekst zyrtar për Kosovën nuk e kemi marrë. Bill Klintoni ka shkruar se, kur ka lexuar librin e tij për Bosnjën, ka kuptuar sesa vonë i ka rënë në dorë ai libër. Ne duhet të kuptojmë së paku, sa vonë po kujtohemi për të zbuluar të vërtetat tona. Ata që duan të mbrojnë politikisht gënjeshtrat, le ta bëjnë. Le të kenë dhe ata simbolet e tyre false, historinë false dhe ideologjinë e tyre false. Vetëm se nuk mund të jetojnë me dy kute, duke ushqyer injorancën me gënjeshtra dhe fëmijët e tyre dhe vetë ata të jetojnë me një histori tjetër që iu vjen turp ta thonë publikisht.