Kenget e dhimbjes

[Edmond Kaçeli]

PERËNDIM PUTHJESH
Dielli, si një krye i përgjakun
këputet
mbi detin e qetë gushtor.
Nata. Bregut të shkretë treten
gjurmët e fundit të puthjeve
siç treten hijet në një skenë të baletit
modern.

Dielli, si një krye i përgjakun prej tehut
të gijotinës –njerëzore
përhidhet përmbi detin e ngjyer në bojë gjaku.
Teksa hijet e puthjeve marrin trajta njerëzish
të shpërndarë përgjatë bregut
si shpirtra të braktisur në eter.

LARG TEJE NË PLAZHIN E HARRUAR
Fryn erë
në bregdetin e harruar.
Flutura krahëzbehta harrimi
thërrimet e rërës fluturojnë,
pështillen kabinave të braktisura
pa kujdes. Pështillen rreth meje
më futen në xhepa,
në veshë,
në sy
dhe në flokët e ngatërruar me fije ere.

…Rërat e heshtjes
në shpirt
kështjella të lagura harrimi
ngrejnë.

Larg teje
në plazhin e harruar
në plazhin e braktisur
Fryn erë harrimi
që më trand,
më trand
aq shumë.
Apo fryn erë malli
që më lë,
më lë
Pa gjumë.

BOTË E TRISHTË

Një kontenitor plehrash është lagur gjatë gjithë ditës në shi
Një shi i mbytur në trishtimin e një dite që pret të kalojë
si miliona ditë të tjera, pa thënë asgjë
Në rrugën “Bricco Broncio”, S. Langhe, Piemonte
Shiu dhe trishtimi mbysin kujtimet e djeshme
Indiferenca njerëzore mbyt të sotmen dhe të nesërmen, pa kujtime
Një qen morracak pastron morrat nën shiun dhe mjegullën që kanë mbytur rrugën
Makina luksoze turistësh dhe motorçikleta të zhurmshme thyejnë ndonjë çast
indiferencën. Dhe ikin në rrugën e zhytur në mjegull. “Udhë të mbarë”
në u foltë për mbarësi ndonjëherë! Dielli ka ikur pa lënë adresë.
Era shkund pa kuptim pemët e lagura deri në palcë që dridhen së ftohti
Dy të fejuar mundohen të ngjallin humorin e një dite të shkuar kot
Vajza tund vithet e rrumbullakta, të lagura prej shiut. Ndjenjat janë zhytur në mjegull. “Bethoven’s Fur Elise” vetëm shton trishtimin në gjakun e lagur.
Qeni morracak shkundi shiun, mori bishtin me vete dhe iku pa thënë asnjë fjalë!

Kontenitori i mbushur përgjysmë me mbeturina vazhdon të laget…

MARSHI I VDEKJES

Në një qytet të vjetër (antik)
U çuan shpirtrat e vdekur dymijë vjet më parë.
Të gjithë u strukën në shpellat e shpirtit
Frika zaptoi qytetin
Shpirtrat e vdekur plot dy mijë vjet më parë
rifilluan luftën e lënë përgjysëm
Betejat e fituara, betejat e pafituara
gjaku, gjaku i dy mijë vjetëve më parë
riderdhej në asfaltin modern të qytetit të vjetër (antik)
Qyteti modern i strukur në shpellat e shpirtrave
Priste fundin e betejave absurde…

Papritur nëpër rrugët e përgjakura prej shpirtërave të vjetër u shfaq një vajzë njëzet vjeçare. Jo dhe aq e bukur. Gjysëm e veshur dhe po aq e zhveshur. Këmbëzbathur.
Vajza, me trupin, veshjen dhe zhveshjen e kohës moderne, me shpirtin antik të fshehur brenda dy gjinjve gjysëm të veshur e gjysëm të zhveshur, u ndal në mes të sheshit të qytetit ku lufta dukej të ishte më e ashpër, të rivdekurit dhe të riplagosurit më të shumtë.
Me një gjest të thjeshtë zhveshi dhe gjysmën e veshur të trupit.
Lufta pushoi. Shpirtrat luftarakë të dy mijë vjetëve më parë u kthyen aty nga erdhën.
Prej shpellave të shpirtit dolën banorët e kohës moderne. Tregëtoret u hapën. Jeta e qytetit duket se rimori përmasat e sajë normale.
Vajza njëzet vjeçare, e zhveshur krejtësisht, mbështolli, me krahët e gjatë, dy gjinjtë e bardhë. Prej të ftohtit, a nuk dihet për çfarë motivi, në atë pozicion ngriu. Ngriu në mes të qytetit.
U shëndrrua kështu në një statujë mbrojtëse…
E vetmja gjë që i mungonte qytetit të vjetër.

IL CITTA DELLA NEBBIA

Ra mjergulla mbi Alba
Mjergulla që fsheh gjithçka
Strukur në mjergull një shpirt
Një shpirt i përhumbur
Një shpirt rebel strukur në qytetin e mjergullt

I brishtë. I brishtë dhe i trishtuar, shpirti rebel u rebelua më shumë. Në shenjë sfide kundër mjergullës që fshihte çdo gjë, zuri vend në mes të trotuarit. U shtri në mes të rrugës. Vajzat e bukura, bukuria e tyre shëndrruar në siluetë, kalonin përdhunshëm mbi të. Përdhunisht e shkelnin me takat e holla të këpucëve. Shpirti gjakoste buzët prej dhimbjes. Nuk bërtiste. Nuk klithte prej dhimbjes. Rrinte shtrirë në trotuar. I mbytur në dhimbje, i mbytur në mjergull, i mbytur në harresë…

Alba, CN, It. Bar Roma, vjeshtë e dytë 2005

RRUGA IME
-Asaj që duhet t’më dashurojë
Rruga ime
Rruga ime i ngjan rrezeve të diellit
ku drita të verbon, të qorron sytë
e bukur.

Rruga ime
Rruga ime i ngjan zjarrit përvëlues
ku digjesh, digjesh si prej flakëve
të ferrit.

Rruga ime
Rruga ime i ngjan natës pa yje, pa hënë
ku të sundon, të shtyp pesha
e territ.

Rruga ime
Rruga ime i ngjan shkretëtirës paanë
ku çmendesh, çmendesh për një
pikë ujë.

Rruga ime
Rruga ime i ngjan varrit të mjegullt
ku tretesh, tretesh, bëhesh
hiçgjë.

Rruga ime
Rruga ime i ngjan pyllit të virgjër
ku hyn për të mos dalë
kurrë më.

Rruga ime
Rruga ime i ngjan…
Kujt i ngjan kaq shumë jeta ime?

TRENAVE TË BOTËS-
Fëmijëve të mij Erik dhe Rei

Trenave të botës kemi marrë udhë
Ecim në një drejtim të papërcaktuar mirë
Qeshim me zhurmën e trenave
Qeshim me rrëmujën e njerëzve,
me nxitimin e tyre të çmendur,
qeshim.
Qeshim me rrugën që ikën pas më shpejt se trenat
Më shpejt se trenat e shpejtë
Më shpejt se trenat e çmendur të botës së çmendur
Të botës që ka harruar të qeshë…

Qeshim në rrugën tonë
Qeshim në rrugën tonë të papërcaktuar mirë


KALORËSI I VETMUAR
Një zhurmë e largët. Troku i një kali të çuditshëm
Kohë e vrenjtur. Në mes të diellit dhe shiut.
Hapa të trishtuar në eterin e një rruge pa adresë
Një gotë plastike Wisky, fallso, braktisur mbi tavolinën e punës
Prej dritares rrënojat ku njerëzit ecin si një peizazh antik.
Këtu. Në rrugën e varfër fryn dhe nuk fryn erë.
Këtu. Në rrugën e lashtë bie dhe nuk bie shi.
Këtu. Në rrugën gjithë gropa ecin dhe nuk ecin njerëz dhe makina.
Këtu. Në rrugën pa diell, dielli ngroh njerëzit.
Këtu. Në rrugën gjithë diell, dielli nuk ngroh njerëzit.
Zhurmë. Wisky fallso. Cigare pa doganë. Kalorësi.
Dhe kali që nuk dihet prej ku vjen, ku ndodhet, dhe ku shkon…
Ç’të bësh? Kjo është jeta…
Jetohet në atdheun tim e dashur!

Lezhë, Al. 15 shtator 2001

DASHURI MERIMANGASH

Merimanga femër dhe merimanga mashkull
i sillen dashurisht njëri -tjetrit nënpër
rrjetën -shtrat të dashurive mëkatare
Vallëzojnë,
lodrojnë shend e gaz
në shtëpinë rrjetë
I lumtur çifti i merimangave
në dashuri pa pushuar një çast
Unë i kundroj (ngase nuk më falet
grimë mundësie për gjë tjetër)
dhe kënaqem deri n’ekstazë
teksa merimangat bëjnë dashuri.

AJO ERDHI TEK UNË…

Ajo erdhi tek unë…
Erdhi me frikën e vdekjes, megjithëse,
unë ia kisha premtuar ndonjëherë vdekjen.
Ajo erdhi tek unë me frikën e vdekjes së
tmerrshme dhe
me të gjitha tmerret që vinin si pasojë e
sajë. Erdhi tek unë
duke sfiduar të gjitha, së bashku me atë
të tmerrshmen, vdekje,
duke sfiduar edhe të gjitha thashethemet e njerëzve
që përgojojnë vdekjen
megjithë viktimat…

Ajo erdhi tek unë e bindur.
Pas ardhjes do të vdiste njëherë e për-
gjithmonë.
Erdhi tek unë për të mos u ngjallur ku-
rrë pas takimit fatal
për atë vetë dhe për mua.

Ajo erdhi tek unë: I qe mërzitur jeta.
Ajo erdhi tek unë: Për të gjetur vetëm
vdekjen e bindur
se do ta gjente vetëm tek unë, edhe
unë i bindur e prita…

Ajo erdhi.
Pabesisht, gjetëm, tek njëri –tjetri,
Jetën
dhe u zhgënjyem,
u zhgënjyem nga vdekja e pabesë…

IKJA IME E PARË NGA JETA

Përbuzur. Nëpërkëmbur. Harruar. Ika e dashur.
Miqtë dhe armiqtë e mi u gëzuan shumë sepse
ikja ime u hoqi një barrë të rëndë.
Miqtë, që nuk e dija se i kam aq të paktë
u çliruan prej miqësisë time dhe
prej ndihmës që unë, pa kursim,
u dhashë. Kur unë pata nevojë ata
nuk patën më nevojë. Përkrahja ime
u plak tepër shpejt. Ata fituan ç’ka deshën.
Unë humba ç’ka pata krijuar me mund
e sakrificë. Mes dhimbjesh. Ika prej
miqve.

Ika e dashur. Prej ikjes time armiqtë vetëm
duhej të gëzoheshin. Dhe u gëzuan.
Megjithëse nuk prisja kaq shumë armiq, unë
u gëzova së shumti ngaqë arrita t’i njoh
të gjithë.

E dashur! Mos u shqetëso për mua. Unë ika
thjeshtë sepse kërkuan të më nëpërkëmbin.
Kurrësesi nuk mund të bija
dakord. Dhe ja! –askush nuk pyet për mua.
Kjo ndodhi sepse asnjëherë nuk fola marrëzi,
përkundrazi, marrëzitë i patën me tepri të tjerët,
të cilët edhe tash thonë: “Shyqyr që shpëtuam
prej tij!”. Për këtë jam shumë i sigurtë. Siç
kam qenë vazhdimisht në jetë. Siguria ime
buron në drejtësinë. Aty ku fillon pasiguria
e të tjerëve.

E dashur! Unë po largohem prej këtij llumi njerëzor
i fyer. Kjo më shton dhimbjen dhe më ngjall shpresën.
I papërlyer mbeta. Të tjerët, të lodhur, ranë të flejnë mbi të.
Së shpejti do të çohen. Tepër vonë, të zhytur, kanë për
ta kuptuar se unë kam patur të drejtë. E pra
ndodh që gaboj. Ikja ime në këtë çast nuk është
gabim. I detyruar nga rrethanat e mbrapshta, pasi
të gjitha rrugëqëndrimet m’u zunë, ç’të bëja? Pa lavd
momental, mora ikën. Që nuk përqaset me
asnjë ikje tjetër. Moisiu iku dhe u kthye
me lakun në fyt. Të tjerëve duhet që unë t’iua heq
lakun.

Tradhëtisht më lanë në mes të shumë
rrugëve, nën mëshirën e të pamëshirshmëve që,
për çudi, u shtuan shumë atëherë kur veten ndieva
ligsht. Ani! –tash mësova prapë, kur vjen
dita e rrëzimit, të gjenden pranë, pa i thirrur,
ndihmës vullnetarë për në theqafje. Sport i
vështirë, veçanërisht kur sehirxhinjtë shtohen. Nuk
kanë faj. –As’herë kërkova rrëzimin e tjetrit
nën ngritjen time. Gabova e dashur.
Mos u shqetëso! –Shumë vetë thanë: “I bën mirë
të pushojë!” –Dëgjo! Hipokrizinë mjerake të çifutëve
përpiqen të përdorin,
pa art.

Lotët nuk më tradhëtuan. Erdhën vetëm kur
ua pata nevojën. Tani jam çliruar. Edhe po
të dëshiroj krejt ditën nuk mundem kurrsi të
lotoj. Lotët më janë shterrur. Syve të tharë
lëvizin imazhet e protagonistëve të teatrit absurd
të jetës. Komploti doli me sukses. Mabethi lau duart
dhe fjeti i qetë, pasi bëri edhe njëherë dashuri me ledin
Makbeth. Gjumi i tyre është i patrazueshëm.
Asnjë Makbeth nuk i thotë ledit: -Ja fantazma e
atij që vramë! –Kjo ndodh falë detergjentëve të cilët
me gjithë krizat që kaloi njerëzimi, nuk harruan të
përkryhen.

E dashur! Unë i dëgjoj tek zgërdhihen dhe
më vjen shumë mirë. Unë i dëgjoj tek thonë: Edhe hijen
e kishte të thartë. –Dhe më vjen shumë mirë. Unë i dëgjoj
tek më fyejnë; tek më gjuajnë me gurë, pas shpine, dhe
më vjen shumë mirë. –Mos u shqetëso!
Qëllimi i tyre u arrit. Kësisoj mbërrimë në
pikën më delikate.
Unë po largohem edhe nga ju
e dashur. Faleminderit që më braktise e fundit!
Sakrifica jote ishte e tepërt. Kur një njeri
cilësohet “klinikisht i vdekur”, mjeku më i madh
kryqëzon duart i pari. Faleminderit! Dikush
duhej të më përbuzte i fundit. Fati zgjodhi ty. Në
memoriet e njëri –tjetrit do të regjistrohen silu-
etat përkatëse, të përmbysura.

E dashur! –Jeta qenka e pamëshirshme për të
mëshirshmit. Në shtëpi nuk më pritën dhe
aq keq. Një kalinë e larme lehu pak më
tepër se duhej. Nuk arrita ta marr vesh arsyen.
Dhe qesha marrëzisht me lehjen. Deri në fund.
Shumëkush do të përhapë lajmin e mirë se unë,
mbase, u çmenda. Ki durim! Marrëzitë
e fundit, dëgjomi deri në fund. Shfrytëzoje rastin
e dashur! –Unë pata guximin të dëgjoj deri në
fund kundërshtarët e mi, që më shanë aq gjatë,
prej frikës së natyrshme më shanë
marrëzisht. Duke kompromentuar
të drejtën legjitime të fjalës
së lirë…

E ndiej. U bëra së tepërmi i mërzitëshëm.
Po i jap fund. Me besimin e palëkundëshëm se
do të rikthehem një ditë.
Ki besim! Ashtu siç kam edhe unë besim
në ringjalljen e Krishtit.

E dashur!
Lamtumirë e dashur!
Përgjithmonë.