Letër vetes

[yjori]

Para disa vjetësh, një ditë vere plot diell, isha ulur përjashtë nën hijen e çadrës së një kafeneje në sheshin pranë kishës e po pija një freskuese, kur m`u ul në tavolinë një burrë sykaltër, me vraga në fytyrë. Ai zuri vend pa më pyetur e pa m`i hedhur sytë. Unë kisha vënë syzet e diellit me xhama të errët e pasi e dija se sytë nuk më dukeshin, fillova ta vëzhgoj atë të huaj, të cilin nuk isha në gjendje ta rendisja në asnjë shtresë shoqërore e mosha e të cilit më mbeti enigëm, pasi herë dukej si njëzetvjeçar e herë sikur i kish kaluar të dyzetat. Po mendohesha që të ikja, e me siguri do e kisha harruar shpejt, kur ai më foli në njëjës pa e kthyer kokën. E kuptova shume çfarë më tha, sidoqofte iu përgjigja me një “Çfarë?” sikur të mos e kisha dëgjuar, akoma i prekur nga fakti që ai nuk më kish përfillur. “Më kuptove fare mirë – vazhdoi ai - e nuk është nevoja të perseritem”. Desha të vazhdoja e të luaja të paditurin, po m`u bë papritur e qartë që ajo që më kishte thënë nuk ishte diçka e rëndomtë, por thjesht ajo që pata menduar atë çast, zemra filloi të më rrihte shpejt e më pushtoi një panik i lehtë, derisa më në fund më mbërtheu kureshtja, një kureshtje kjo e përzier me një ndjenje të çuditshme mistike dhe habi. Nuk dija çfarë të thoja ; reaksioni im i parë ish që nuk po më kujtohej nëse njiheshim, po këtë vetëm e mendova e nuk jam i sigurte nëse e shpreha. “Edhe po të njiheshim nuk do kisha nga ta dija çfarë mendoje”- foli ai, ktheu koken e më pa drejt e në sy me një buzëqeshje mirëdashëse, gjë që më qetësoi disi e të me dukej sikur po më bënin një lojë, të cilën nuk arrija ta kuptoja. Ashtu siç mbulojmë instinktivisht seksin kur jemi lakuriq e na zenë gafil, ashtu përpiqesha të mbuloja edhe unë mendimet që më lindnin me mendime të tjera më të pafajshme , përpjekje të cilat e bënin atë të panjohur të qeshte, a thua se e lexonte trurin tim si libër. Më në fund nuk durova dot më e iu luta të ma tregonte si e bente. “ Çfarë po bej?”- pyeti ai e po të gjykoje nga mënyra se si pyeti , dukes se dhe ai vetë nuk e dinte. “Asgjë, asgjë”- murmurita unë i lehtësuar, po edhe disi i zhgënjyer. Heshta dhe po mendoja se ndoshta nuk ishte ai që më thonte atë që mendoja , po isha unë që mendoja atë do të thonte ai, gjë që ish tepër e lehtë për t`u vërtetuar e kështu nuk e zgjata , po i thashë pikërisht këtë, pashë si u zbeh ca e me siguri po përjetonte të njëjtën gjendje shpirtërore si unë ca më parë ; vazhdova e i thashë se çdo mendim është pasojë e fjalës, ashtu si pula pasojë e vezës , apo anasjelltas ; çdo fjalë pasojë e mendimit, ose më mire akoma : mendimi i pare që përshkoi trurin e njeriut të parë ishte thjesht edhe fjala e parë , domethënë nje fjalëmendim e kështu me rradhë.
Pikërisht në këtë moment e kuptova se nëse do vazhdoja të flisja nuk vërtetoja dot asgjë , por po të heshtja nuk do të vërtetoja dot gjithashtu asgjë . Nëse do flisnim do thonim diçka që e dinim të dy, pra do bënim diçka të paarsyeshme . Por edhe po te heshtnim do ish e njejta gjë.
Mallkuam të dy në të njëjtën kohë dhe bëmë te vetmen gjë që kish kuptim ; u larguam në drejtime të kundërta pa u përshëndetur.

[yjori]

Kamarieri solli dy birrat e porositura e po priste pagesën. E pyeta sa kushtonin, e kur ai tha gjashtë unë i tregova me gishta shtatë, duke nënkuptuar bakshishin. Ai u largua dhe erdhi pas pak me pesë birra të tjera e iu pergjigj habisë që duhej të shprehte fytyra ime me një frazë pak a shumë si : “Vetë the shtatë!”. E kisha patur fajin vetë: nuk isha shprehur qartë. Ndërsa po shikoja gotat e rrjeshtuara perpara, mendoja se çdo veprim paraprihet nga fjalët e që saktësia e të shprehurit nuk ështe art që zotërohet nga të gjithë, aq më tepër që shumë nuk e kanë të qartë as çfarë duan të thonë e që pjesa dërrmuese e asaj që flitet është vetëm zakon i kushtëzuar komunikimi. Ndoshta historia e njerëzimit është veç një vargëzim absurd keqkuptimesh. Sa vetëve iu desh të linin jetën vetëm se dikush foli për të folur apo tjetër për tjetër?
“Ç`janë gjithë këto birra?” - më pyeti i njohuri im, i cili nuk e kish vënë re incidentin me kamarierin. “Ja për këte e dënuan edhe Galileun”- i thashë.”Thjesht keqkuptim. Ndoshta edhe luftërat botërore kështu kanë filluar. Gëzuar!”.