Çka pas Ishingerit?

[Skerdi Sika]

ÇKA PAS ISHINGERIT?

Të kujtohen sigurisht zotimet e Grupit të Kontaktit në fillim të negociatave. S’ka bashkim me fqinjët. S’ka kthim në autonomi. E veçmas: S’ka ndarje. Krerët shqiptarë qenë të lirë të fantazojë për gjoja “partneritet” me bashkësinë ndërkombëtare. Me atë ide u stis edhe pakoja e Ahtisarit. Aty “partnerët” evropianë e zveshën Kosovën nga çdo pretencë e integritetit dhe sovranitetit, për inat të Beogradit dhunues pra, i cili do ta zvishte Kosovën nga integriteti e sovraniteti. E pra, EN s’lejoi kurrë që të prishet ky partneritet me cikërrime. Si p.sh. se dhunuesit serikë zakonisht nuk zbrapsen kur të zveshet viktima. E se tjerët nuk ndërhyjnë gjersa viktima s’bën poterë.

Sejdiu, Çeku, Thaçi e Surroi qahen tash se diplomati gjerman Ishinger na preu në besë duke ia hapur portën ndarjes së Kosovës. Por janë ata vetë që ia kanë hequr kësaj porte shulin, çelësin, e bravën qyshkur. S’ka thënë kot i pari: ç’ta bën i yti, s’ta bën i huaji.

Po prit se ka ende: krerët tanë janë kujdesur që ta shpiejnë gafën e vet gjer në fund. Ndonëse negociatat janë kulmi i përgjakjes njëqindvjeçare serbo-shqiptare, Prishtina e Tirana zyrtare nuk e kanë një Plan B. S’e di njeri të qeshë a të qajë. Krerët tanë thjesht kanë gjykuar që s’kanë nevojë për të, meqë s’ua kanë kërkuar “partnerët”. Si pasojë, kur këta e vënë në tavolinë ndarjen e Kosovës, krerët e shokuar e lypin Ahtisarin, i cili politikisht është kufomë e ftohtë.

Në këtë situatë krize, Kosovën nuk e shpëtojnë dot hajmalitë e Ahtisarit, po një ndërrim i vendosur i kursit. Pikë së pari, s’bën më t’ia bëjmë vetes Bajram. Duhet të kuptojmë se po rrëshqasim drejt humnerës, me prognozë goxha të keqe. Nëse ekipi negociator kanë një grimë nder e dinjitet njerëzor, ata le të ofrojnë dorëheqje të parevokueshme. Ndryshe parlamenti, nëse ka sadopak pretencë që ta shfaq vullnetin e qytetarëve, le t’ua tërheq atyre mandatin, madje qysh dje! Një revokim i tillë është i domosdoshëm, për të fituar kohë që të organizojmë opcionin tjetër. Të presësh që këta njerëz që na prunë te kjo gjendje do të na shpëtojnë prej saj, është si të mendosh që i mbyturi do ta nxjerr veten për flokësh në zall.

E dyta, qeveria e Kosovës duhet të sillet si e tillë, pra t’i qeveris të gjitha opcionet, e të udhëheq në orën e zorit. Ajo duhet të mbajë një takim urgjent prapa dyerve të mbyllura me qeverinë e Shqipërisë, e me krerët shqiptarë në Ish Republikën Jugosllave të Maqedonisë (IRJM). Para takimit, duhet thënë botërisht që në agjendë do të jetë veç një pikë e rendit të ditës, ndërrimi i kufinjve në Ballkan konform propozimit të diplomatit gjerman Ishinger. Në këtë takim historik, qeveria e Kosovës duhet të kërkojë ndihmë diplomatike, ekonomike e ushtarake nga shteti shqiptar për realizimin e Planit B.

E treta, qeveria kosovare duhet të kërkojë nga TMK-ja që për 30 ditë ta prezentojë një plan operativ për çlirim të enklavave serbe. Kjo s’është e lehtë, por bëhet. Në ditën e caktuar, TMK-ja mund të anashkalojnë postblloqet e K-Forit e të përvidhet në enklavat e Veriut, për të zaptuar ndërtesat kyçe, ku e ngrit flamurin shqiptar. Qysh atë ditë, qeveria e shpall urgjent pavarësinë dhe e paralajmëron K-Forin se çdo dhunë do të konsiderohet si akt i agresionit. Njëherit, qeveria i thërret qytetarët që të bllokojnë me UNMIK e K-For, e të mblidhen në grumbuj rreth Kuvendit e qeverisë, për ta mbrojtur paqësisht mëvetësinë e Kosovës. Përsëris, kjo s’është e lehtë, por bëhet. K-Fori nuk është brenda në enklava, e ka urdhër të prerë t’u shmanget luftimeve me shqiptarët. Intervenimi i Serbisë nuk është rrezik, pse repartet e K-Forit kanë urdhër standard që t’i kundërvihen agresionit serb në çdo rrethanë. Kurse ndërkombëtarisht, miqtë e Kosovës do të kenë mirëkuptim pse shqiptarëve u vloi uji. Pika kritike e këtij hapi është etablimi i kontrollit mbi enklavat, për të cilën them se TMK-ja duhet të ketë menduar e stërvitur gjer sot.

Këta tre hapa duhet bërë urgjentisht, nëse duam vërtet ta shpëtojmë Kosovën nga ndarja. Nëse vendosim ta ndjekim rrjedhën e ngjarjeve, atëhere të gjithë do të bëhemi dëshmitarë se si do të na ik paqësisht prej duarsh çka kemi fituar me lotë e gjak. Ndërkaq, nëse e nisim implementimin e strategjisë aktive dhe Planit B, ekziston një mundësi që të ndryshojë mendje edhe bashkësia ndërkombëtare, e t’i shmangemi bashkarisht asaj më të keqes. Por një gjë është e sigurtë, se gjendja ku kemi ardhur nuk duron më shtyrje vendimesh. Kosova i ngjan alpinistit që rrëshqet drejt greminës. Nëse rri shtangur jeton ca më gjatë, por në fund pashmangshëm do të gremiset. E nëse merr zemër të hidhet matanë, rrezikon të bie, por ka gjasa të shpëtojë. Në këso situate, çdo alpinist me përvojë e di përgjegjen e saktë.