Vuajtjet

[marcus1]

Jeta kolektive është një jetë e bukur, sepse ne dimë dobësitë dhe fuqitë e secilit dhe kështu, nuk duhet thjeshtë të flasim, por edhe të jetojmë jetën para njëri tjetrit. Ne sfidohemi të lejojmë Atë të punojë ne jetën tonë. Është shume e thjeshtë: Ne i japim jetën tonë dhe Ai na e merr atë! Le të shohim që gjërat e vjetra kalojnë dhe të shohim Atë duke u formuar në jetën tonë. Më pas ai ka përfaqësuesit e Tij në tokë. Kjo ështe detyra e saj. (kishës)

Nëse me të vërtetë duam t’i pëlqejmë Perëndisë, vuajtjet do vijnë në ne në mënyrë automatike. Kur kjo gjë ndodh, do kemi personin e fortë, Luciferin dhe të gjithë ushtrinë e tij kundër nesh. Vuajtja vjen. Ai do përdorë pikat më të vogla për të na shqetësuar dhe një dobësi të vogël do t’a bëjë të madhe. Akoma edhe në një jetë perfekte ai do të gjeje diçka kundër jush që t’i ankohet Perëndisë. Ai e ktheu dashurinë e Jobit për Perëndinë në një ankesë: “Ai të do Ty sepse Ti e bekon atë.” Megjithatë Perëndia kishte fitoren ne jetën e Jobit. Perëndia e dinte se ai nuk do dorëzohej; Ai e njihte zemrën e Jobit. Ne duhet te vuajmë për të sjellë të tjerët ne Krisht. Kini nje zemër për Zotin.

[marcus1]

MESAZH DREJTUAR NJE KISHE TË RE



Zoti tha se Ai do bënte njerëzit e tij të fuqishëm me pushtetin e Tij, kështu qe ata mund të shkonin kudo nën kujdesjen e Tij personale. Në Efesianet 6:10+, ne shohim se fuqia jonë duhet të vijë prej pushtetit të Tij të madh, jo prej nesh. Ne nuk përpiqemi të fitojmë pushtet, Ai thjeshtë na e jep atë – thjeshtë sepse Ai jeton në ne. Ai ndryshon natyrën tonë të vjetër dhe na jep fuqi të re.

Kur ne harrojmë se mund t’i rrezistojmë çdo të keqe, ky është momenti i sulmit nga armiku. Ne gabojmë sepse harrojmë në atë çast se pushteti i Tij i madh është brënda nesh për t’i rezsituar çdo të keqe. Ne kemi shumë pushtet të fortë, por duhet t’a kujtojmë dhe t’a përdorim. Atëherë ne do jemi të fortë. Frymërat e rënë janë të forta dhe ato mund të shkojnë kudo pasi nuk kanë trup. Ne jemi të kufizuar. Ata vështrojnë duke pritur për një çast të dobët që të na akuzojnë. Përdorni vullnetin tuaj të lirë duke prekur pushtetin e Tij përbrënda, dhe frymërat do t’ju nënshtrohen, sado që të jenë ato. Në kuptimin e mirëfilltë të fjalës, ne nuk i lejojmë ato të na bëjnë asgjë.

Unë nuk them se kur ju e ndiqni Atë të gjitha gjërat do shkojnë mirë dhe ju nuk do keni më probleme! Kur unë kthehem në vëndin tim, ndodhem përballë rrezikut të burgimit të përjetshëm në një qeli vetjake. Nëse ata më kapin kur unë ndodhem i fshehur, mua me duhet të jem në burg. Por unë di një gjë. Krishti është me mua! Frymërat e këqia do jenë të lumtur nëse unë futem në burg, por ato nuk do qëndrojnë të lumtur kur të shohin se unë do vazhdoj të lavdëroj Perëndinë dhe përmes shqetësimeve të mia Ai do nderohet. Perëndia do thotë, “Vështro, Ai ndodhet në burg, por ai vazhdon të më lavdërojë!” Kur shqetësimet shfaqen vazhdo të lavdërosh Perëndinë dhe t’a nderosh Atë. Gjithë problemet tona janë për të testuar besimin tonë dhe përmes tyre të nderojmë Perëndinë. Mos kërkoni për shqetësime, por mos kini frikë kur ato të shfaqen. Ju do jini në gjëndje t’u jepni vëllezërve dhe motrave ndihmën që ju ka dhënë Perëndia. (2Kor. 1:3,4) Ndaj edhe Ai ju ngushëllon dhe ju forcon. Ju do bëheni vegla të zgjedhura për të ndihmuar të tjerët. Ngushëllimi, keqardhja dhe inkurajimi do jenë me shumicë. Kjo është edhe bukuria e kishës. Ne kalojmë nëpër probleme kështu që përvojat tona personale të mund të ndihmojnë të tjerët.

[marcus1]

Duhet të dini se Perëndia nuk e kalon dikë nëpër gjëra qe ai nuk mund të durojë në mënyrë që ta dërrmojë. Ai nuk e bën këtë që t’ju godasë. Kurrë. Ju mbase mendoni se ajo që po kaloni është shumë për ju, por Ai e di se çfarë është shumë për ju.

Por gjëja e mrekullueshme është kjo: Ai nuk ju tregon ju më parë. Jezusi nuk më tregoi ditën që u shpëtova se do qëndroja në burg me një trup të vdekur duke u prishur për gjashtë muaj! Më duhej të vazhdoja duke gatuar orizin dhe duke ngrënë në këtë situatë. Ai më mori ngadalë.

Ai më mësoi se Ai po vuante me mua. Ai është në ne. Frymërat e këqia zbulojnë se ato janë të pamundur t’ju shtypin dhe atëherë largohen ashtu si u larguan kur nuk mundën të tundojnë Jezusin. Për një farë kohe! Për sa kohë jetojmë në tokë, kemi betejën (dhe fitoren) brënda nesh. Gjithë pushteti në qiell dhe në tokë i është dhënë Birit, dhe i njëjti Jezus jeton në ne për të na dhënë fitore mbi të gjithë fuqitë e këqia që punojnë kundër nesh. Duhet të kemi kujdes dhe të mos i japim asnjë moment armikut që të na sulmojë. Rezistojmë përmes vetë Zotit Jezu Krisht. Jezusi nuk mund të bëjë gjërat që djalli don që unë të bëj, kështu që as unë nuk mundem. Ne kemi leje te hapur të bëjmë vetëm çfarë Jezusi mund të bëjë. Falenderojmë Perëndinë se Ai na dha premtimine pushtetit dhe të kujdesit, kudo që të shkojmë! Ai nuk tha, “Mos shko atje, mos shko këtu” kur na dha premtimin e Tij; por, “Ata do shkojnë ku do që dëshirojnë dhe kudo që të shkojnë ata do jenë nën kujdesin tim.”


Respektoni ata që ju mësojnë në Zot. Mënyr më e mirë është që të bindeni dhe të bëni çfarë ju thonë ata. Personi që më drejtoi te Zoti, Bakht Singh, më tha të lexoja Gjonin shtatë herë, pastaj Dhjatën e Re shtatë herë, më pas Dhjatën e Vjetër; dhe jo të kapërceja nga aty ketu, por të mësoja në këtë mënyrë. Dhe kështu bëra! Asnjeri nuk do ju dëgjojë ato që keni për të thënë nëse nuk po i jetoni ato.

Pali kërkonte në çdo letër që besimtarët të lutenin për të. Kërkoni ashtu si një fëmijë i kërkon në mënyrë të thjeshtë babait të tij, jo me fjalë pompoze, duke treguar sa të ditur jeni. Fillimisht, do fitoni nga miqësia me Zotin dhe fryma juaj do zgjerohet. Më pas, përmes lutjeve, për këdo që luteni do ketë fitim dhe kështu falenderime do t’i jepen Perëndisë sonë. Nuk mund të jetojme aq gjatë për ta falenderuar Atë për çdo gjë që ka bërë për ne dhe për të tjerët! Nëse caktoni një kohë për t’u lutur çdo ditë, fryma juaj do jetë më e pregatitur dhe do ju shtyjë ju për kohën e caktuar. Dhe Jezusi është gati për të degjuar – si me një mësues dhe nxënës. Do gjeni gëzim të madh ndërsa do bëni këtë gjë. Mos e ndërprisni një kërkesë që po bëni nëse Perëndia nuk ju ka treguar se nuk keni nevojë për të apo nëse nuk ju tregon se po jua jep. Kjo na bën të fortë.

Unë jam një person që kam qënë gjaknxehtë. Dikur i mbaja njerëzit akoma dhe me dhunë për t’i bërë që të dëgjojnë ungjillin! Zoti më tregoi se nuk mund ta bëj këtë gjë. Kur ndjej se po më çohen nervat, i thërras Zotit për ndihmë dhe Ai më qetëson. Kështu mësoj punëtorët e mij, sepse në Nepal mund të rrihemi nga Hindutë dhe Myslimanët sepse predikojmë Jezu Krishtin. Unë kam qënë boksier, kështu që mund t’i dëmtoja nëse i godisja, por ata ishin më shumë në numër dhe kështu do më dëmtonin ata! Nëse dikush zemërohet dhe reziston, rrahja do bëhet me e fortë. Të kontrollosh pra nervat i shpëton punëtorët tanë nga një rrahje me e ashpër, apo nga burgim.

Ne nuk përpiqemi të dukemi të mirë! Këtë gjë bëjnë Myslimanët, Hindutë dhe shumica e të Krishterëve. Jo! Dorëzoja jetën tënde Jezusit; Ai është i mirë, dhe Ai jeton në ne, është Ai që na bën ne të mirë. Ai jeton në ne individualisht dhe kolektivisht. Kur dëgjoni se Ai do t’ju japë pushtet, ju mendoni se do mundni të dëboni demonë. Por jo, është pushteti i qiellit dhe tokës. Ai na mban ne. Pushteti i Tij punon brënda nesh në mënyrë personale dhe brënda trupit. Në këtë mënyrë asnjë njeri nuk fryhet nga krenaria duke thënë “Unë shërova,” por “Ne shëruam” – ne, kisha. Ai është pushteti dhe burimi i gjithçkaje. Lejoni Atë të punojë në ju, dhe bindjuni në gjithçka që Ai ju thotë, dhe do gjeni gëzim dhe paqe në jetën tuaj në tokë.

[marcus1]

VUAJTJA E NJË BESIMTARI

Do lavdëroj Zotin çfarëdo që të ndodhë, vazhdimisht duke folur për lavditë dhe hirin e Tij. Do mburrem për të gjithë mirësinë e Tij në mua; merrni zemër të gjithë ju që jeni të shkurajuar. Ne do lavdërojmë Zotin dhe do lartësojmë emrin e Tij. Ai i përgjigjet thirrjeve të mia dhe më çliron mua nga çdo frikë.

Një ëngjëll i Zotit çliron ata që nderojnë Atë dhe e testojnë Atë për të parë sa i mirë është Ai. Shihini vetë ju se si hiret e Tij derdhen në të gjithë ata që kanë besim në Të. Ne nuk do na mungojë asgjë nëse nuk e nderojmë Atë. Kurrë nuk do na mungojë asgjë e mirë. Ai është i vlefshëm për t’u nderuar dhe lartësuar.

Ai ka paguar çmimin e të gjithë gjërave të këqia që kemi bërë kështu që ne mund ta nderojmë Atë. Ai na jep fuqinë të vijmë përpara Tij pa asnjë pengesë. Dhe Ai jeton në ne. Ne jemi të Tijët. Nuk është se ne vuajmë dhe dëshpërohemi, por se ne vuajmë dhe e lavdërojmë Atë.

Shihni figurën e Saulit dhe Davidit. Sauli u ndje se po humbte miqësinë me Perëndinë dhe pa se Perëndia ishte me Davidin, kështu Sauli u bë rivali i Davidit. Ai madje u mundua t’a vriste atë. Por Davidi kaloi përmes kësaj gjëndje dhe ne vuajtjet e tij nuk tha kurrë një fjalë kundër Perëndisë; nuk u dorëzua kurrë dhe nuk u shkurajua. Ai kaloi përmes shume rrugëve të vështira, por e nderoi Perëndinë. Ai është për ne nje shëmbull nga i cili duhet të mësojmë. Ai e dinte misionin e tij. Ne të gjithë së bashku mësojmë prej tij. Davidi e kishte frikë Perëndinë me dashuri të madhe! Nuk është se frika ndaj Përendisë do na dëmtojë. Ne ndjejmë kujdesin dhe mbrojtjen e Tij. Ne nuk duam t’a lëndojmë Zotin të cilin ne e duam, akoma edhe në gjërat e vogla, kështu ne jemi të kujdesshëm. Kështu është edhe me burrin dhe bashkëshorten. Dashuria perfekte largon frikën. Kur ne kemi frikë Perëndinë, është një dashuri perfekte qe nuk do bënte asgjë kundër Tij. Kjo dashuri vuajtëse na tërheq derisa të vdesim. Pas çdo gjëje qe biri i Davidit i kishte bërë atij, ai nuk donte që asnjë e keqe t’i vinte birit të tij.

Është shumë e vështirë të vuash dhe të besosh çdo gjë në duart e Perëndisë, duke mos reaguar në veten tënde njerëzore, por duke u pajtuar dhe duke i marrë vuajtjet ne paqe. Kjo bëhet akoma edhe me e veshtirë kur dikush qe ju e doni shumë ju lëndon. Kjo është kur Perëndia na mëshiron dhe na mundëson që të vazhdojmë të lavdërojmë dhe të gezohemi. Ne veshtrojmë jetën e Jobit, Davidit dhe Palit dhe kështu inkurajohemi. Dikush në tokë duhet të bëjë veprën e Perëndisë. Ai nuk ja dha këtë detyrë ëngjëjve, por çdo gjë i është dhënë njeriut.

[marcus1]

Nuk është se ne vuajmë dhe dëshpërohemi, por se ne vuajmë dhe e lavdërojmë Atë.

Krahasojeni këtë varg të Prem Predhram me këtë vargun tjetër që e mora nga libri tjetër i W. Nee që unë po postoj:

Kisha nuk mendon se vuajtja është diçka e dhimbshme; por se ajo është gëzim.

A nuk ju duken të njëjta? E pra, Vepra e Perëndisë nuk ndryshon asnjëherë. Perëndia bën të njëjtën punë tek të gjithë shenjtorët, që në shekullin e parë dhe deri tani. Këtu duket se sa e ka përjetuar dikush Perëndinë, këtu duket se sa ka punuar Perëndia në dikë.

Dhe ne...........ankohemi se kolegu në punë nuk sillet aq mirë sa duhet me ne, ankohemi se dikush na merr nëpër gojë pa të drejtë, ankohemi se nje vëlla në kishë nuk u soll mirë me ne, ankohemi se një forumist shkroi një shkrim jo dhe aq lajkatar për ne, ankohemi, ankohemi, ankohemi vazhdimisht.

A kemi arritur të kuptojmë se të gjitha këto gjëra të vogla që ndodhin në jetën tonë të përditshme nuk janë të rastit, por është Ai që i lejon dhe që mundohet të punojë në ne?

[marcus1]

Ne jemi shumë të dobët kur nuk njohim Perëndinë. Ne biem shumë poshtë: Akoma edhe një nënë e braktis fëmijën e saj për shkak droge apo rrethanave të tjera. Por Perëndia nuk do të na lërë kurrë. Kisha duhet të ketë dhëmbshuri për të humburit. Ne jemi shpëtuar përmes hirit të Tij dhe kjo detyrë na është dhënë neve.

Kur dishepujt i kërkuan Jezusit t'i mësojë ata si të luten, Ai i mësoi ata në fillim të luten për Mbretërinë e Tij në tokë. Atëherë vullneti i Tij do bëhej. Rruga e ngushtë është një rrugë e vështirë; do ishte shumë më e lehtë të ecnim rrugën e gjërë të kësaj bote. Do cahemi dhe do nxihemi nga rënjet tona dhe gjëmba do na shpojnë. Duhet të vuajmë rrugën e ngushtë. Ne i përballojmë vështirësitë me vetëdije, ne duhet t'i përballojmë ato për të themeluar mbretërinë e Perëndisë në tokë. Ëngjëlli i Zotit qëndron pranë nesh dhe na çliron ne.

Në vëndin tim, kualifikimi për t'u bërë punëtorë është që ata të jenë të gatshëm të vuajnë tre vjet burg. Më pas ata do duhet të përballojnë edhe gjashtë vjet të tjera nëse pagëzojnë ndonjë besimtar tjetër. Kualifikimi për t'u bërë i Krishterë është një vjet burg. Kur dikush është i gatshëm të përballojë këto gjëra, me siguri ata do gjejnë diçka te Perëndia! Ata duan të vërtetën dhe kanë një vënd të sigurtë në planin e Perëndisë. Ne i pagëzojmë ata vetëm kur ata janë të gatshëm të vuajnë.

Ne duhet të jetojmë një jetë që të tjerët të mund ta shohin dhe ndjekin. Megjithëse pjesa vuajtëse e ungjillit nuk është tërheqëse, njërëzit përsëri vinë, sepse ne kemi diçka që njerëzit e tjerë nuk e kanë. Ne kemi Krijuesin, vetë Perëndinë, në ne. Ja vlen për gjithçka. Nuk kishte rrugë tjetër për Atë të ndërtonte mbretërinë; dhe nuk ka asnjë rrugë tjetër për ne, përveçse të vuajmë.

Vuajtjet na japin gëzim të madh nëse ne jemi në gjëndje të sjellim akoma edhe një njeri të vetëm në Zot. Një herë po udhëtoja në këmbë dhe kyçi i këmbës u ënjt kaq shumë sa nuk isha në gjëndje të bëja as edhe një hap më tepër. Nëse do vazhdoja, këmba do më paralizohej. Nervi ndejtësor (iskisatik) ishte dërrmuar nga burgimet dhe plagët. Atëherë Perëndia lejoji që ne të qëndrojmë në shtëpinë e nje personi të varfër për dy muaj. Ai gjuante kafshë të vogla dhe peshq dhe nxirrte rrënjë për të jetuar. Përse duhej që Perëndia të më fuste në atë shtëpi? Ata ishin njerëz që unë isha lutur për 25 vjet me radhë. Ai ishtë një pjestar i fisit normadik që përbëhej nga 5000 njerëz, por Perëndia më dha 500 shpirtra gjatë qëndrimit tim atje. Kishte shume vuajtje fizike dhe unë mendoja se do kapesha dhe do futesha në burg. Nga ana tjetër nuk shqetësohesha pasi të paktën në burg do fitoja të tjerë në Krisht, por çfarë po bëja unë në një vënd të tillë të shkretë? Përpiqesha të fshihesha, por Perëndia kishte planin e Tij. Ai më çoi atje dhe bëri punën e Tij, jo unë. Ai hapi një derë për këtë fis. Nëse askush nuk do donte të shkonte atje dhe të vuante, kë do përdorte Perëndia? U është dhënë atyre që e njohin Atë, të kenë veprën e Perëndisë në ta.

Muslimanët, Hindutë, Dëshmitarët e Jehovait, akoma edhe "të Krishterët" që nuk njohin Jezusin, të gjithë me një zell të madh përpiqen të kthejnë të tjerët në shumë vënde, por ata punojnë që të mbajnë shpirtrat në duart e djallit. Vetëm Njeriut të Ri të Perëndisë i është dhënë detyra e vërtetë, sepse jeta e Tij ndodhet në ta. Vetëm paraqitja e dëshmisë sonë të Perëndisë do bëjë të tjerët të prekin Atë. Ne nuk dimë se sa kohë do marrë të mbarojmë këtë punë. Ne duhet të paraqesim vetëm Jezusin, jo njohuri! Nëse një person refuzon të dëgjojë, ne nuk kemi më përgjegjësi. Na ndihmoftë Zoti të vuajmë dhe të gëzohemi. Të vuajmë, jo me kokat poshtë, por me gëzim të madh që ne jemi në gjëndje të ndajmë lavdinë e Tij!


Fund

[marcus1]

Ne kemi Krijuesin, vetë Perëndinë, në ne.

A mund t'a konceptojmë dot se ç'do të thotë që Krijuesi të jetojë në ne? A e kuptojmë se ne jemi pjestarë dhe princër të mbretërisë qiellore? A nuk duhet të jetojmë si të tille, atëhere?

Në ne banon vetë Fuqia që krijoji gjithçka dhe është në dorën tonë që t'a përdorim këtë fuqi. Le të mos merremi me gjërat e kësaj bote sikur do t'i kemi përgjithmonë, le të mos jepemi pas gjërave të përkohëshme, por le të drejtojmë sytë tanë drejt pasurive qiellore, pasi ato pasuri do ngelin përgjithmonë. Le të mos trëmbemi nga asgjë në këtë botë, as nga njerëzit e këqinj, as nga shpifësit, as nga eprorët, as nga vuajtjet, pasi ne jemi bijtë dhe bijat e KRIJUESIT dhe çdo gjë që ndodh në jetën tonë ka kaluar më parë nga dora e Krijuesit dhe ky KRIJUES banon në ne.

[marcus1]

Ne duhet të paraqesim vetëm Jezusin, jo njohuri!

Vëllezër, a ju ka qëlluar ndonjëherë që në vënd të Jezusit të keni paraqitur njohuri?

Mua më ka ndodhur sa e sa herë! Sa herë që hapej një bisedë teologjike filloja të krekosesha dhe të jepja njohuritë e mia "të sakta" në krahasim me të tjerët që nuk kishin idenë se çfarë thonin. Kur largohesha ndjehesha krejtësisht bosh.

Një herë më ndodhi të kisha një bisedë me një ishdrogist që po përpiqej të çlirohej nga droga, por që ishte ateist. Ai filloi të vidhte vrer kundër fesë dhe prifërinjve dhe kundër vetë Perëndisë. Dhe kur më kërkoi të thoja mendimin tim, unë i thashë: "Lëre, lëre, ne kemi mendime krejtësisht të kundërta, kështu që nuk ja vlen të diskutojmë." Sa turp! Unë kuptova se do i jepja atij thjeshtë njohuri dhe jo Krishtin dhe kështu preferova të mos futemi në debate të pafund.

Vëllezër, duhet të mësojmë t'u japim Krishtin të tjerëve. Dhe do jetë Krishti që do t'i prekë ata që Ai ka zgjedhur. Por detyra jonë është që të mësojmë tua japim Atë të tjerëve. Shpesh kjo gjë ndodh edhe pa pasur nevojë të flasësh. Krishti ka fuqi kaq të madhe saqë mund të rrezatojë nga ne edhe pa qenë nevoja të flasim. Mjafton të mësojmë të qëndrojmë vazhdimisht me Të.

Edhe diçka tjetër. Të vuash dhe të jesh i gëzuar është mënyra më e mirë për të paraqitur Krishtin. Kur të tjerët në vuajtjet tona shohin një qaraman, si mund të prekin ata Krishtin në ne? Por, kur ata shohin se pamvarësisht nga vuajtet tona ne jemi të fuqishëm dhe plot me gëzim, ata do shohin diçka tjetër në ne qe të tjerët nuk e kanë.

[marcus1]

Gjërat e numërueshme nuk zgjasin shumë

Çfarë kërkojnë me sinqeritet shumica e nerëzve? Ata kërkojnë gjëra. Një numër i madh motrash vinin të bisedonin me mua. Sa shumë donin ato që të kishin durim! Megjithatë shpesh herë mendoja se sa i vogël ishte durimi i tyre! Mendimi i tyre është: Ah sikur të mund të isha e duruar, sikur Perëndia të më jepte një dozë durimi për ta gëlltitur, atëherë unë do të isha mirë. Ata kërkojnë durimin sikur ajo të jetë një dozë ilaçi. Ato mund të jenë në gjëndje të jenë të durueshme për tre apo pesë ditë, por ky lloj durimi ka një limit kohe. Pasi kanë qenë të durueshëm për një farë kohe, ky “durim” fillon të bjerë, derisa një ditë të zhduket krejtësisht. Nëse ky durim nuk është veçse një gjë, ai do shterrojë. Dhe megjithëse është marrë nëpërmjet lutjeve, ai përsëri do mbarojë. Për hir të nevojës së përkohëshme të fëmijëve të Tij dhe për arësye që të rehatojë marrëzinë e tyre, perëndia disa herë i dëgjon lutjet e tyre dhe ua plotëson kërkesat. Megjithatë Ai nuk do t’i dëgjojë ata në të gjitha rastet, sepse një gjëndje të tillë nuk mund ta lejojë të kapërcejë caqet.

Për arësye se në fjalën e Tij nuk ka asgjë përveç Krishtit—pasi Krishti është gjithçka në gjithçka—Perëndia nuk do lejojë që durimi apo përulësia apo dashuria si një gjë, të zgjatet në mënyrë të papërcaktuar në tokë. Në fund Perëndia do na tregojë neve se Krishti është durim, se Krishti është përulësi, apo se Krishti është dashuri. Është Krishti, jo një send, që Ai na jep. Në kohën që marëdhënja jonë me Zotin është me të vërtetë normalizuar, në mënyrë të natyrshme do shohim se si të gjitha problemet tona do jenë zgjidhur. Nuk është pra një çështje e durimit apo ku di unë se çfarë; është një çështje e Krishtit. Sapo marëdhënja jonë me Krishtin, të jetë rregulluar plotësisht në atë që Perëndia ka planifikuar, një mijë e një problemet tona do jenë zgjidhur të tëra në kohë. Sepse e gjithë çështja është Krishti, jo një gjë apo gjëra.

[marcus1]

Duhet të njohim Krishtin

Para Perëndisë të gjitha gjërat sillen rreth çështjes e të njohurit Krishtin. Ç’do të thotë të njohësh Krishtin? Disa njerëz e njohin Atë si dashurinë e tyre; të tjerë, si durimin e tyre. Disa njohin më shumë nga Krishti, të tjerë më pak nga Ai. Në varësi të masës që ne njohim Krishtin si gjëra tona të shumta, duket edhe masa se sa ne e njohim Atë, sepse vetëm kjo është llogaritur si njohuria jonë e saktë. Të njohësh Krishtin nuk është një term abstrakt i zbatuar vetëm në të vërtetë objektive; të njohësh Krishtin është edhe aktive dhe konkrete. Është ta kuptosh Atë si gjërat tona; Ai është kjo gjë e jona dhe Ai është ajo gjë e jona.

Dikush mund të jetë në gjëndje të ngrihet dhe të dëshmojë se ai nuk dinte asgjë tjetër përveç pastërtisë—se zemra e tij, koka, mëndja dhe çdo gjë tjetër ishin të papastra; por tani, lavdi Zotit, Krishti është bërë pastërtia e tij sepse Perëndia e ka bërë Atë kështu. Menjëherë ti kupton se kjo nuk është një gjë që ai ka zotëruar, por është Krisht. Dhe ndërsa Krishti banon në ty, Ai e sjell këtë gjë te ty. Jo ajo që është e jotja, në veten tënde, por çfarë Ai sjell me vete—kjo gjë është Krishtërim.

Duke pasur parasysh të gjitha ato që kemi thënë, më lejoni të deklaroj me sinqeritet se nëse sytë e një fëmije të Perëndisë nuk janë hapur nga Ai, në mënyrë që të shohë se Krishti është gjërat e tij, ai person merr shumë pak nga Perëndia. Sepse, çfarë ai ka, janë thjeshtë punët e tij, ajo që ai vetë ka bërë. Pamvarësisht se ai lutet dhe merr nga Perëndia, çfarë është e tij është e përkohëshme, duke pasur pak vlerë, nëse ka ndonjë vlerë para Perëndisë.

O, sa shumë hir që shumë njerëz marrin nga Perëndia, nuk është asgjë përveçse gjëra. Megjithatë, disa marrin hir me një Personalitet: hiri i tyre është Biri i Perëndisë. Prit deri sa një ditë të jesh në gjëndje t’i thuash Perëndisë: “të falenderoj dhe të lavdoj Ty, sepse hiri që unë kam marrë është Krishti. Hiri im është një Person, që ka personalitet.” O, më lini t’ju them se sapo ju të shihni një diferencë të tillë, ju menjëherë do jeni në gjëndje të dalloni jetën nga vdekja. Shumë vëllezer mund të dallojnë vetëm të mirën nga e keqja; ata nuk mund të ndajnë jetën nga vdekja. Arësyea për këtë është thjesht se ata nuk mund të shohin se çdo gjë ndodhet në Krisht. Ai është bashkë gjëja dhe çështja. Në botën frymore nuk ka as gjë as çështje, por vetëm Krisht.

Nëse Perëndia të ka hapur me të vërtetë sytë, ti menjëherë do fillosh të njohësh gjërat kur ti të përballohesh me to. Kjo mënyrë duket e çuditshme, megjithatë është e vërtetë. Një person mund të duket se është i durueshëm, i butë, i përulur, plot me besim, i dashur, i ngrohtë, që fal shpejt dhe i mëshirshëm, por për ju që ju janë hapur sytë, ai është thjeshtë plot me gjëra. Ashtu si kushdo mund të dallojë një unazë nga një gisht, kapelen nga koka, syzet nga sytë, veshjen nga trupi, kështu një person mund të dallojë gjërat nga Krishti. Për ata që nuk njohin, kjo mund t’u duket e mahnitshme, por për ata që kuptojnë, është krejt e thjeshtë. Çdo gjë që u takon gjërave, është e vdekur nga brënda dhe prodhon vdekje dhe nga jashtë. Nëse dikush ka ndjeshmëri frymore, ai do ndjejë vdekje ndërsa do bëjë atë. Rezultati i një pune të tillë të jashtme, do të jetë vetëm vdekje dhe jo jetë.

Dikush mund të jetë shumë i sjellshëm, megjithatë influenca e tij të jetë e kufizuar në botën e të mirës dhe të keqes, duke mos pasur asnjë efekt frymor. Një vëlla që ka natyrë të mirë, që është i durueshëm, që sakrifikon dhe don të tjerët, ndoshta mund të të kanaqë ty, por nëse të gjitha këto karakteristika janë vetëm sjellje, ato do shkaktojnë brënda teje një ndjenjë vdekje. Nuk do jesh në gjëndje t’i përqafosh ato; përkundrazi, brënda teje do burojë një rezistencë. Asnjë nuk mund të llogarisë fuqinë e kësaj rezistence të jetës. Disa herë njerëzit mund të thonë diçka që mund të duket krejtësisht e mirë, por megjithatë ajo është e papërshtatshme, dhe kjo nxjerr nga ty një rezistencë të tmerrshme. Për shëmbull në një takim lutjesh. Përse përgjigjesh ndonjëherë me një amen? Sepse ti je prekur nga jeta. Një vëlla ndërsa lutet, ka prekur jetën tënde, dhe në këtë mënyrë ti thua në mënyrë spontane amen. Por lutjet e disa personave të tjerë, megjithëse ato mund të duken të sinqerta dhe tërheqëse, shkaktojnë një efekt të ftohtë brënda teje. Ti mezi pret që ai të mbarojë lutjen e tij, sepse lutja e tij nuk ka asnjë diferencë me personalitetin e tij. Ai ka diçka, vetëm se diçkaja ka prekjen e vdekjes. Një gjë shkakton vdekje jo vetëm në vetë personin, por edhe tek të tjerët gjithashtu. Nuk ka absolutisht asnjë vlerë frymore në të, sepse ajo është bërë nga një njeri.

Duke qenë pra kjo situatë, ne nuk mund të bëjmë asgjë para Perëndisë, veçse të presim në Të. Ne do shohim më shumë dhe më shumë të keqen e punëve tona. Sepse nëse ne jemi udhëhequr me të vërtetë nga Perëndia, ne do zbulojmë patjetër se Ai urren punët tona ashtu sikurse urren edhe mëkatet tona. Për ata që mëkatojnë, u takon vdekja; ata që bazohen në punët e tyre, ata nuk mund të shpëtojnë. Perëndia hedh poshtë punët tona ashtu sikurse Ai kundërshton mëkatet tona. Ai pranon vetëm një gjë, dhe ajo është Biri i Tij Jezu Krishti. Është Krishti që bëhet gjithçka për neve. Lavdi Perëndisë, është Zoti, jo unë. Nuk jam unë që përpiqem të bëhem i përulur, por Ai përul veten e tij. Nuk jam unë që luftoj që të kem dashuri, por Ai dashuron në vëndin tim. Ai nuk më jep mua fuqi, sepse Ai vetë është fuqia ime.

O, vëllezer dhe motra, nuk di se si ta them më mirë këtë gjë; Uroj në mënyrë të veçantë këtë gjë ta kuptojnë ata që janë të rinj në besim. Kur ju të jeni çliruar nga gjërat frymore, ju do prekni Zotin. Është shumë më mirë për ju ta kuptoni këtë gjë sa më herët të jetë e mundur, sepse ndryshe do bëhet shumë më e vështirë ndërsa koha kalon. Sa më e madhe të jetë kapica e gjërave, aq më vështirë do jetë për ju të shihni këtë gjë. Sa shumë duhet që Perëndia t’ju godasë dhe t’ju përplasë juve para se Ai të jetë në gjëndje të marrë të gjithë këto gjëra prej jush në mënyrë që ju të merrni Krishtin. Po ju them se Perëndia është e sigurtë që do ta bëjë këtë gjë.

Unë po pres për ditën kur të gjitha gjërat—si ato në qiell ashtu edhe ato në tokë—do të përmblidhen në Krisht. Në këtë ditë fjala e Perëndisë do jetë përmbushur në atë që Krishti është gjithçka. Më lini t’ju provokoj pak. Si mund të prisni që Krishti të bëhet gjithçka nëse ju sot nuk e njihni Atë si gjithçkanë tuaj. Akoma edhe tani Krishti do bëhet gjithçkaja jonë. Perëndia na ka dhënë Birin e Tij; Perëndia na ka dhënë neve veten e tij. Kështu që Krishti duhet të bëhet për neve sot gjithçka. Nuk duhet të ketë asnjë ndarje midis Krishtit dhe gjërave. Asgjë nuk është frymore, vetëm Krishti është. Ai është gjithçka dhe në gjithçka. Realiteti i kësaj gjëje duhet të fillojë të vërtetojë veten e saj tani në kishë dhe me neve. Ah sikur të mund të deklaronim sot se Krishti është gjithçka dhe se Ai është në gjithçka. Ai është në durimin tim, Ai është në butësinë time, Ai është në dashurinë time. Sepse Ai është gjithçka. Sa me padurim presim ditën kur Biri i Perëndisë të jetë shfaqur në neve si gjithçka dhe në gjithçka. Ai me të vërtetë ka dallim mbi të gjitha gjërat, dhe atëherë ne do dimë se mësimet që po mësojmë sot do vihen në përdorim atë ditë. Na bekoftë të gjithë neve Perëndia.