Kim Mehmeti

[lindi-mk]

Po ky zotnija shkrimtar publicist Punon per ceshtjen kombetare e vet nuk eshte Shqiptar se nuk di mire te flas gjuhen shqipe

Nen cilat ngjirya partiake eshte zotnija???

Kete person sac e kam degjuar ne TV dhe qe ja kam lexuar kolumnat gjuhen shqipe e flet aq rrjedhshem saqe jane te rralle ata qe e flasin gjuhen shqipe si Kim Mehmeti.Cdokush ka simpatin e vete, a se cfare partie eshte deri tash se kam degjuar qe ka deklaru.Mos e ke regjistru ti ne librin amze e e din se nuk eshte shqiptare?Me trego fakte qe te vertetohem edhe une se e cmoj shume si shkrimtar dhe publicist.

[babadimri]

KM e ka mesu gjuhen shqipe pas viteve te 90 sepse deri atehere ska dite

[DriniM]

KM e ka mesu gjuhen shqipe pas viteve te 90 sepse deri atehere ska dite

Për ta urejtur dikë ,në mentalitetin tonë është gjë e lehtë ,por është shumë shumë e rëndë me pranuar realitetin .

Se Kim Mehemti nuk ka ditur të flet e shkruan Gjuhën Shqipe nuk është zbulim i juaji e as i kërkujt tjetër mbasi aikët e ka dekleraur vetë në intervista me gazetarë .

Dhe se ky nuk ka ditur Gjuhën Shqipe - lexim e shkrim ,nga rethanat e jetës ( ambienti jetësor ) e jo spër diçka tjetër .

Po ja që sot e flet shkruan dhe plus shpreh Gjuhën Shqipe shum më bukur se ata që mburen se kanë folur Gjuhën Shqipe në vatrën familjare që në fëmiri .

Në e paçi inat dilni e vriteni , por mos u bëni mendjelehtë puna e xhelozisë që ti hani akun ( përgojoni me fjalë çajtoresh ala tetovarçe ) .

[babadimri]

As qejam i interesaur taharxhoj kohen per Kim Mehmetin, besome. te kerkoj falje shume se kam pune te te mecura se KM.
Flm qe me zgjove prej gjumi

[Aurusi]

SHITËSIT E ARDHMËRISË SË RREME



Shkruan: Kim Mehmeti

Shqiptarët që ishin fëmijë dhjetëvjeçarë kur u soll kushtetuta e parë e Maqedonisë së pavarur, u rritën e u bënë djelmosha me të drejtë vote, duke dëgjuar se i takonin popullit i cili vetëm "kërkonte" që tjetri t’ia jepte atë që ishte e tija. Fëmijët e etnitetit maqedonas që në kohën e mëvetësimit të shtetit nuk kishin më shumë se një dekadë jete, u rritën dhe u bënë për martesë, duke dëgjuar të njëjtën melodi, por me tekst tjetër ku thuhej se shqiptarët pandërprerë vetëm diçka "kërkonin" të marrin nga ajo që ishte vetëm e tyrja, se ata duhej gjithmonë të ishin dorëlirë e të japin. Pra, Maqedonia rriti gjeneratat e atyre që ishin larguar nga një e vërtetë thelbësore kur bëhet fjalë për shtetet shumetnike, shumkulturore e shumreligjioze: për shtetet me koncept të qartë qytetarë, e ku e drejta individuale është e pamundur pa të drejtat kolektive. Maqedonia pra rriti gjeneratat e dy etniteteve numerikisht më të mëdha – ato të etnitetit maqedonas dhe shqiptarë – me bindjen se të parët duhet të mbajnë dorën e djathtë gjithmonë shtrirë për të dhënë, e shqiptarët gjithmonë me dorën e majtë të gatshme për të marrë. Apo thjeshtë, Maqedonia kultivonte gjenerata e "lypsarëve" të pangirë – shqiptarëve, dhe "dorëlirëve" zemërgjerë që ishin lodhur duke dhënë – maqedonasit etnik.

Dhe, jo se të rinjtë shqiptarë dhe ata të etnitetit maqedonas nuk ia bënin me dije shtetit se si i edukonte ata të cilëve dikush ua harxhonte ardhmërinë. Shumë herë në të kaluarën, ata dilnin rrugëve të Shkupit apo të Tetovës. Kështu që të rinjtë e etnitetit maqedonas protestonin kundër hapjes së shkollave me mësim në gjuhën shqipe, madje edhe duke ngritur tenda përpara kuvendit republikan, e duke bërë grevë urie. E nga ana tjetër, të rinjtë shqiptarë i vërshonin rrugët e Tetovës që të tregonin se sa i nevojshëm u ishte arsimimi në gjuhën amtare. Në të shpeshtën e rasteve, protestuesit e rinj të etnitetit maqedonas, ishin të shoqëruar nga parlamentarët e ndonjë partie të vetë, dhe shumica nga ata që organizonin këto protesta, e kishin të siguruar karrierën politike në VMRO-DPMNE. Të gjithë ata "filipa, milloshovska, gjorçevska"..., pas zgjedhjeve parlamentare të 2006, do bëhen funksionar të lartë shtetëror dhe do marrin rroga mujore edhe nga taksat që do paguajnë moshatarët e tyre shqiptarë, të cilëve dikur ua kishin kundërshtuar mësimin në gjuhën amtare.

Duke rritur gjenerata të tilla, Maqedonia arriti deri te 2001. Që pastaj, të gjithë të besonin se pas këtij konflikti shteti nuk do rriste më gjenerata "lypsarësh" shqiptarë dhe "dorëlirë" të etnitetit maqedonas. Se do rriste gjenerata të qytetarëve që kanë të njëjtat pozita startuese në jetë, të njëjtat parakushte për të arrit ardhmëri më të mirë për vetveten dhe për tërë shtetin. Pra, të gjithë besonin se e kaluara do mbetej e harruar, se për politikanët e ardhshëm, gjitha ato që ndodhën në të kaluarën, do jenë shenjë treguese se si nuk duhet të udhëhiqet shteti dhe çka nuk duhet bërë.

Por, Maqedonia është shtet i çudirave. Ky shtet duron aq naivitet dhe amatorizëm politik, sa do mjaftonte të shkatërrohej një perandori e tërë. Kështu që kur të gjithë mendonin se Maqedonia do i linte pas grindjet ndëretnike, se duke realizuar sa më shpejtë Marrëveshjen e Ohrit do përqendrohej në problemet ekonomike, ndodhi çudia e paszgjedhjeve parlamentare të vitit 2006, kur pushtetin e morri në dorë koalicioni qeveritarë i udhëhequr nga VMRO-DPMNE-ja. Nga Gruevski i cili shtetin e solli aty ku ndodhet sot: të zhytur në baltën e mosmarrëveshjeve ndëretnike. Kështu që ke përshtypjen se ngjarjet ndodhin e harrohen, se vitet vijnë e shkojnë, pleqtë vdesin e fëmijët rriten, por vetëm Maqedonia mbetet ajo e njëjta - atdheu i naivitetit politik.

Mbase një situatë e tillë ishte e pashmangshme pas fitores së VMRO-DPMNE-së në zgjedhjet parlamentare të vitit 2006. E pashmangshme sepse vinte në pushtet një parti e cila kapital më të "vlefshëm" politik kishte të kaluarën antishqiptare dhe institucionalizimin e "maunokracisë". E udhëhequr nga qeveria e Gruevskit dhe shokët e tij - shumica e të cilëve kanë biografi të pasur si organizatorë të protestave kundër shkollimit të shqiptarëve në gjuhën amtare – Maqedonia e sotme edhe nuk mund të shkonte më larg, e më tej, se të bëhej atë që është sot: një kënetë e bezdisshme politike ku pandërprerë vazhdon kënga me vite e dëgjuar, kënga për shqiptarët që gjithmonë duan të "grabisin" diçka nga shteti, dhe e pushtetarëve që duhet ta pengojnë "grabitjen".

Maqedonia sot është në duart e atyre që e kanë vështirë të dalin nga lëkura e vet. Dhe ndoshta qytetarët presin të pamundurën nga Gruevski dhe "vojvoda" e tij. Ndoshta një numër i zgjedhësve të etnitetit maqedonas ende nuk arrijnë të shohin se Maqedonia e sotme është në duart e atyre të cilët mbase bashkëjetesën me shqiptarët e konsiderojnë si fatkeqësi të domosdoshme, si sëmundje kronike e cila duhet pandërprerë mjekuar me arrogancë politike dhe mospërfillje ndaj obligimeve që dalin nga Marrëveshja e Ohrit. Andaj, Gruevski dhe qeveritarët e tij, edhe sot, njësoj si dikur, popullaritetin e vet e kanë mbështetur vetëm në letrën e injorimit të kërkesave shqiptare dhe në mohimin e të vërtetës se, përderisa BDI-ja ka kaq deputet sa ka, vetëm ajo, dhe asnjë parti tjetër, mund të jetë përfaqësuese legjitime e kërkesave shqiptare.

Duke u shtirë se nuk janë ata të dikurshmit, duke përdorur si mbulesë Partinë Demokratike Shqiptare, Gruevski i sotëm dhe shokët e tij si Milloshovski, Gjorçevi etj. të ngjajnë në monedha të rrejshme, të cilat nga jashtë duken si të vërteta, por posa i gërvishtë pakë, të mbetet në duar ngjyra e antishqiptarisë që e kanë thellë në vetvete. Si të tillë, ata edhe ndoshta arrijnë ta gënjejnë një pjesë të popullit të tyre maqedonas, por jo edhe shqiptarët. Si të tillë, ata më shumë ngjajnë në shitës të ardhmërisë së rreme, se sa në politikan që kanë vizion për të nesërmen e shtetit. Me çka, ata në të vërtetë e çojnë shtetin drejtë një "marrëveshje të re të Ohrit", pa të cilën thuajse do jetë e pamundur Maqedonia të shkojë tutje. Ndoshta me veprimet e veta Gruevski vetëm u ndihmon shqiptarëve të këtushëm me kohë të kuptojnë se projekti i një Maqedonia shumetnike është i pamundur nëse në ndërkohë nuk arrihet edhe "një marrëveshje" me të cilën do qartësohen ato segmente që nuk u përfshinë në Marrëveshjen e Ohrit. Me të cilën në mos më shumë, do mbyllen të gjitha dyert që ua mundësojnë mandatarëve të etnitetit maqedonas ta përdorin demokracinë ashtu që ajo më shumë të ngjajë në rrugaçëri politike, se sa në veprim të mbështetur mbi standarde dhe ligje.

Maqedonia rriti gjenerata të rinjsh që vonë e kuptuan se aktivistët e VMRO-DPMNE-së ishin ata që më së shumti ndihmuan ky shtet të përballej me konfliktin e 2001. Disa nga ata aktivist të kësaj partie, sot janë pushtetarë dhe marrin rroga edhe nga taksapaguesit shqiptarë. E në ndërkohë, nga dita në ditë dëshmojnë se nuk njohin rrugë tjetër politike pos asaj që çon drejtë "marrëveshjeve të Ohrit". Apo, se e kanë vështirë ta kuptojnë se ëndrra e tyre për një Maqedoni me shqiptarë të nënshtruar në të, është me e largët se ajo ta ribësh ish - Jugosllavinë. Dhe me këtë ata në të vërtetë më së paku dëmtojnë shqiptarët. Me këtë ata e marrin në qafë Maqedoninë. Dhe nuk do arrijnë ta shpëtojnë politikisht as vetveten. E këtillë siç është qeveria e sotme e Maqedonisë, ajo kurrë nuk do arrijë të prodhojë tinguj të pastër politik, të cilët do jenë të ndershëm ndaj shtetit dhe të kuptueshëm për të tjerët. Më në fund, ndoshta edhe shumë pritet nga Gruevski, i cili gjithnjë e më shumë i ngjanë njeriut i cili kërkon të shitet më shtrenjtë se sa vlen, të duket tjetër nga ajo që është, që më në fund të mos e dish se kush është. A është mbrojtës i konceptit shumetnik, apo rrënues i tij.

[klerioni]

SHITËSIT E ARDHMËRISË SË RREME

SHITËSIT E ARDHMËRISË SË RREME



Shkruan: Kim Mehmeti

Shqiptarët që ishin fëmijë dhjetëvjeçarë kur u soll kushtetuta e parë e Maqedonisë së pavarur, u rritën e u bënë djelmosha me të drejtë vote, duke dëgjuar se i takonin popullit i cili vetëm "kërkonte" që tjetri t’ia jepte atë që ishte e tija. Fëmijët e etnitetit maqedonas që në kohën e mëvetësimit të shtetit nuk kishin më shumë se një dekadë jete, u rritën dhe u bënë për martesë, duke dëgjuar të njëjtën melodi, por me tekst tjetër ku thuhej se shqiptarët pandërprerë vetëm diçka "kërkonin" të marrin nga ajo që ishte vetëm e tyrja, se ata duhej gjithmonë të ishin dorëlirë e të japin. Pra, Maqedonia rriti gjeneratat e atyre që ishin larguar nga një e vërtetë thelbësore kur bëhet fjalë për shtetet shumetnike, shumkulturore e shumreligjioze: për shtetet me koncept të qartë qytetarë, e ku e drejta individuale është e pamundur pa të drejtat kolektive. Maqedonia pra rriti gjeneratat e dy etniteteve numerikisht më të mëdha – ato të etnitetit maqedonas dhe shqiptarë – me bindjen se të parët duhet të mbajnë dorën e djathtë gjithmonë shtrirë për të dhënë, e shqiptarët gjithmonë me dorën e majtë të gatshme për të marrë. Apo thjeshtë, Maqedonia kultivonte gjenerata e "lypsarëve" të pangirë – shqiptarëve, dhe "dorëlirëve" zemërgjerë që ishin lodhur duke dhënë – maqedonasit etnik.

Dhe, jo se të rinjtë shqiptarë dhe ata të etnitetit maqedonas nuk ia bënin me dije shtetit se si i edukonte ata të cilëve dikush ua harxhonte ardhmërinë. Shumë herë në të kaluarën, ata dilnin rrugëve të Shkupit apo të Tetovës. Kështu që të rinjtë e etnitetit maqedonas protestonin kundër hapjes së shkollave me mësim në gjuhën shqipe, madje edhe duke ngritur tenda përpara kuvendit republikan, e duke bërë grevë urie. E nga ana tjetër, të rinjtë shqiptarë i vërshonin rrugët e Tetovës që të tregonin se sa i nevojshëm u ishte arsimimi në gjuhën amtare. Në të shpeshtën e rasteve, protestuesit e rinj të etnitetit maqedonas, ishin të shoqëruar nga parlamentarët e ndonjë partie të vetë, dhe shumica nga ata që organizonin këto protesta, e kishin të siguruar karrierën politike në VMRO-DPMNE. Të gjithë ata "filipa, milloshovska, gjorçevska"..., pas zgjedhjeve parlamentare të 2006, do bëhen funksionar të lartë shtetëror dhe do marrin rroga mujore edhe nga taksat që do paguajnë moshatarët e tyre shqiptarë, të cilëve dikur ua kishin kundërshtuar mësimin në gjuhën amtare.

Duke rritur gjenerata të tilla, Maqedonia arriti deri te 2001. Që pastaj, të gjithë të besonin se pas këtij konflikti shteti nuk do rriste më gjenerata "lypsarësh" shqiptarë dhe "dorëlirë" të etnitetit maqedonas. Se do rriste gjenerata të qytetarëve që kanë të njëjtat pozita startuese në jetë, të njëjtat parakushte për të arrit ardhmëri më të mirë për vetveten dhe për tërë shtetin. Pra, të gjithë besonin se e kaluara do mbetej e harruar, se për politikanët e ardhshëm, gjitha ato që ndodhën në të kaluarën, do jenë shenjë treguese se si nuk duhet të udhëhiqet shteti dhe çka nuk duhet bërë.

Por, Maqedonia është shtet i çudirave. Ky shtet duron aq naivitet dhe amatorizëm politik, sa do mjaftonte të shkatërrohej një perandori e tërë. Kështu që kur të gjithë mendonin se Maqedonia do i linte pas grindjet ndëretnike, se duke realizuar sa më shpejtë Marrëveshjen e Ohrit do përqendrohej në problemet ekonomike, ndodhi çudia e paszgjedhjeve parlamentare të vitit 2006, kur pushtetin e morri në dorë koalicioni qeveritarë i udhëhequr nga VMRO-DPMNE-ja. Nga Gruevski i cili shtetin e solli aty ku ndodhet sot: të zhytur në baltën e mosmarrëveshjeve ndëretnike. Kështu që ke përshtypjen se ngjarjet ndodhin e harrohen, se vitet vijnë e shkojnë, pleqtë vdesin e fëmijët rriten, por vetëm Maqedonia mbetet ajo e njëjta - atdheu i naivitetit politik.

Mbase një situatë e tillë ishte e pashmangshme pas fitores së VMRO-DPMNE-së në zgjedhjet parlamentare të vitit 2006. E pashmangshme sepse vinte në pushtet një parti e cila kapital më të "vlefshëm" politik kishte të kaluarën antishqiptare dhe institucionalizimin e "maunokracisë". E udhëhequr nga qeveria e Gruevskit dhe shokët e tij - shumica e të cilëve kanë biografi të pasur si organizatorë të protestave kundër shkollimit të shqiptarëve në gjuhën amtare – Maqedonia e sotme edhe nuk mund të shkonte më larg, e më tej, se të bëhej atë që është sot: një kënetë e bezdisshme politike ku pandërprerë vazhdon kënga me vite e dëgjuar, kënga për shqiptarët që gjithmonë duan të "grabisin" diçka nga shteti, dhe e pushtetarëve që duhet ta pengojnë "grabitjen".

Maqedonia sot është në duart e atyre që e kanë vështirë të dalin nga lëkura e vet. Dhe ndoshta qytetarët presin të pamundurën nga Gruevski dhe "vojvoda" e tij. Ndoshta një numër i zgjedhësve të etnitetit maqedonas ende nuk arrijnë të shohin se Maqedonia e sotme është në duart e atyre të cilët mbase bashkëjetesën me shqiptarët e konsiderojnë si fatkeqësi të domosdoshme, si sëmundje kronike e cila duhet pandërprerë mjekuar me arrogancë politike dhe mospërfillje ndaj obligimeve që dalin nga Marrëveshja e Ohrit. Andaj, Gruevski dhe qeveritarët e tij, edhe sot, njësoj si dikur, popullaritetin e vet e kanë mbështetur vetëm në letrën e injorimit të kërkesave shqiptare dhe në mohimin e të vërtetës se, përderisa BDI-ja ka kaq deputet sa ka, vetëm ajo, dhe asnjë parti tjetër, mund të jetë përfaqësuese legjitime e kërkesave shqiptare.

Duke u shtirë se nuk janë ata të dikurshmit, duke përdorur si mbulesë Partinë Demokratike Shqiptare, Gruevski i sotëm dhe shokët e tij si Milloshovski, Gjorçevi etj. të ngjajnë në monedha të rrejshme, të cilat nga jashtë duken si të vërteta, por posa i gërvishtë pakë, të mbetet në duar ngjyra e antishqiptarisë që e kanë thellë në vetvete. Si të tillë, ata edhe ndoshta arrijnë ta gënjejnë një pjesë të popullit të tyre maqedonas, por jo edhe shqiptarët. Si të tillë, ata më shumë ngjajnë në shitës të ardhmërisë së rreme, se sa në politikan që kanë vizion për të nesërmen e shtetit. Me çka, ata në të vërtetë e çojnë shtetin drejtë një "marrëveshje të re të Ohrit", pa të cilën thuajse do jetë e pamundur Maqedonia të shkojë tutje. Ndoshta me veprimet e veta Gruevski vetëm u ndihmon shqiptarëve të këtushëm me kohë të kuptojnë se projekti i një Maqedonia shumetnike është i pamundur nëse në ndërkohë nuk arrihet edhe "një marrëveshje" me të cilën do qartësohen ato segmente që nuk u përfshinë në Marrëveshjen e Ohrit. Me të cilën në mos më shumë, do mbyllen të gjitha dyert që ua mundësojnë mandatarëve të etnitetit maqedonas ta përdorin demokracinë ashtu që ajo më shumë të ngjajë në rrugaçëri politike, se sa në veprim të mbështetur mbi standarde dhe ligje.

Maqedonia rriti gjenerata të rinjsh që vonë e kuptuan se aktivistët e VMRO-DPMNE-së ishin ata që më së shumti ndihmuan ky shtet të përballej me konfliktin e 2001. Disa nga ata aktivist të kësaj partie, sot janë pushtetarë dhe marrin rroga edhe nga taksapaguesit shqiptarë. E në ndërkohë, nga dita në ditë dëshmojnë se nuk njohin rrugë tjetër politike pos asaj që çon drejtë "marrëveshjeve të Ohrit". Apo, se e kanë vështirë ta kuptojnë se ëndrra e tyre për një Maqedoni me shqiptarë të nënshtruar në të, është me e largët se ajo ta ribësh ish - Jugosllavinë. Dhe me këtë ata në të vërtetë më së paku dëmtojnë shqiptarët. Me këtë ata e marrin në qafë Maqedoninë. Dhe nuk do arrijnë ta shpëtojnë politikisht as vetveten. E këtillë siç është qeveria e sotme e Maqedonisë, ajo kurrë nuk do arrijë të prodhojë tinguj të pastër politik, të cilët do jenë të ndershëm ndaj shtetit dhe të kuptueshëm për të tjerët. Më në fund, ndoshta edhe shumë pritet nga Gruevski, i cili gjithnjë e më shumë i ngjanë njeriut i cili kërkon të shitet më shtrenjtë se sa vlen, të duket tjetër nga ajo që është, që më në fund të mos e dish se kush është. A është mbrojtës i konceptit shumetnik, apo rrënues i tij.

[klerioni]

Baraspesha e marrëzise politike


Shkruan: Kim MEHMETI

Pas zgjedhjeve parlamentare të vitit 2006, në Maqedoni u zhbë një "traditë" demokratike, e cila mbase ishte një nga shtyllat kryesore që mbanin baraspeshën e besimit të ndërsjellë shqiptaro-maqedonas: votuesit e etnitetit maqedonas të vendosnin se cila parti e tyre do jetë bartëse e koalicionit qeveritarë, ndërsa vota e shqiptarëve të përcaktojë partinë e tyre fituese që do bashkëqeveriste me Maqedoninë. Kjo "traditë" demokratike u mundësonte shqiptarëve të besojnë se edhe ata vendosnin kush do qeverisë me shtetin ku jetonin. Ky rregull i pashkruar për mënyrën e qeverisjes së Maqedonisë, ishte shpërfillur vetëm njëherë më parë – pas zgjedhjeve parlamentare të vitit 1998, kur partner shqiptarë i qeverisë së VMRO-DPMNE-së, u bë PDSH-ja, që kishte më pak parlamentarë se sa Partia për Prosperitet Demokratik. Ky rregull i "ballkanokracisë" maqedonase, përfundimisht u prish pas zgjedhjeve parlamentare të pesë gushtit të vitit 2006. Dhe nuk u prish atëherë kur PDSH-ja u bë pjesë e qeverisë, por në çastin kur partitë shqiptare lejuan që të diskutohej se cila nga ato duhet të bëhet pjesë e qeverisë së Gruevskit. Pra, u prish që nga çasti kur PDSH-ja doli në mbështetje të qëndrimit se partia fituese maqedonase – e jo votuesit shqiptarë - është ajo që duhet të përcaktojë partinë shqiptare të koalicionit qeveritarë.

Dhe kështu pra ndodhi që partia e cila kurrë nuk i kishte fituar zgjedhjet në bllokun politikë shqiptarë – PDSH-ja – të bëhej pjesë e koalicionit qeveritarë për herë të dytë. I pyetur "cili është shpjegimi" i tij për "ankesat e BDI-së, se më formimin e qeverisë aktuale nuk është respektuar vullneti politik i shqiptarëve", Arben Xhaferi ndër të tjerat do të thotë: "Kërkesat e tyre nuk kanë bazë as kushtetuese as demokratike. Në kushtetutën e Maqedonisë, ashtu si në kushtetutat e të gjitha vendeve demokratike mënyra se si duhet të formohen koalicionet qeveritare është në duart e partisë që ka fituar më së shumti vota...". Gazetari në vend që ta pyes më tej se vallë kjo do të thotë se Arbër Xhaferi do pajtohej edhe me qeveri njëetnike të Maqedonisë, gjë që ia lejonte mandatarit edhe kushtetuta edhe parimet demokratike, shkon me tej dhe pyet Arbër Xhaferin se a "mendon" ai " se duhet të gjendet ndonjë zgjidhje juridike në të ardhmen për formën e pjesëmarrjes së partive shqiptare në qeveri". Lidhur me këtë, Xhaferi sërish tregohet mbrojtës i flaktë i kushtetutës dhe parimeve demokratike dhe thotë: "Ligjet në botë ndërtohen në bazë të disa standardeve që mund të përgjithësohen dhe që mund të vlejnë për të gjitha shoqëritë dhe qytetarët kudo në botë. Këto standarde për nga natyra janë universale. Shqiptarët nuk mund të përjashtojnë veten nga ky parim, prandaj nuk kanë nevojë të shpikin modalitete specifike sipas tekeve të individëve apo të partive politike..." Nga del se shtetet nxjerrin ligje që vlejnë për të gjithë botën, se edhe parimi i Badinterit - si standardë që rrallëkund ekzistonte në botë - na qenka standard jouniversal, dhe si i tillë i dëmshëm për shqiptarët, se në një Maqedoni ku asgjë nuk është normale përpos "kreaturës" anormale të shtetit, qenkan të vlefshëm standardet e demokracisë klasike. Apo, ndoshta tërthorazi, Arbër Xhaferi donte të thotë atë që e thoshin qarqet që ishin kundër Marrëveshjes së Ohrit: se Gruevski ka marrë PDSH-në në koalicionin qeveritar me kusht që kjo parti shqiptare ta ndihmojë VMRO-DPMNE-në që ta zhbëj parimin e Badinterit.

Se Gruevski dhe PDSH-ja kanë për qëllim zhbërjen e parimit të Badinterit, u bë më e qartë kohë më parë, kur u bë e ditur se kjo qeveri ka ndër mend të ndryshojë ligjin zgjedhorë. Se përbërja e ardhshme parlamentare do ketë 133 parlamentarë. Pra, 13 më shumë seç ka sot, e nga të cilët 10 do jenë vende të garantuara për etnitetet numerikisht më të vogla që jetojnë në Maqedoni. Propozim mbase edhe i habitshëm, i ardhur nga një antishqiptarë i "diplomuar" siç është Gruevski, a i cili papritur tregohet i kujdesshëm për etnitet tjera, duke dashur ato t'i mbrojë nga shqiptarët. Por, nëse njeriu e analizon siç duhet këtë propozim të Gruevskit, menjëherë do përballet me atë që ia shtonë rejtingun te një pjesë e popullatës së etnitetit maqedonas: te këmbëngulja e tij ta çoj Maqedoninë aty ku ishte para konfliktit të 2002, dhe shqiptarët t’i barazojë me "pakicat tjera etnike". Pra, ky propozim ka për qëllim që parimi i Badinterit në të ardhmen të mos varet nga parlamentarët shqiptarë, por nga ato të etniteteve tjera, të cilët, duke mos pasur kapacitet politikë, thuajse gjithmonë do përkrahin më të fortin – mandatarin. Dhe kështu Gruevski donë të arrijë dy qëllime: përpara botës të tregohet si mbrojtës i të drejtave të "pakicave etnike", e brenda në shtëpi të arrijë atë që ëndërron – njëherë e përgjithmonë të shpëtojë nga bllokimi i ligjeve nga pala shqiptare.

Sa u përket shqiptarëve, mbase atyre nuk u nevojitet shumë njohuri politike që ta kuptojnë lojën. Ndërkaq, faktori ndërkombëtarë duhet ta kuptojë se Gruevski me këtë propozim ka edhe një qëllim të fshehur: që t’i lodh shqiptarët me marrëveshje të ndryshme të cilat kurrë nuk do zbatohen. Duke harruar në ndërkohë se shqiptarët – por kuptohet, jo edhe PDSH-ja- do jenë të detyruar të ndërmarrin hapin përfundimtarë që të shpëtojnë nga këto manipulime të pafundme të Gruevskit: të bllokojnë hapur anëtarësimin e një shteti të këtillë me përlot intriga politike në NATO dhe në UE. Sepse, më në fund, vallë ç’dobi do kenë shqiptarët nga anëtarësimi i Maqedonisë në këto institucione ndërkombëtare, nëse do duhet të jetojnë në shtet i cili edhe më tej do ndërtohet sipas parimit të "popullit shtetformues" – etnitetit maqedonas - dhe "pakicave tjera" ku të gjithë do jenë të barabartë mes veti, por jo edhe me etnitetin maqedonas.

Kur flitet për faktorin ndërkombëtarë, e vërtetë është se të huajt nuk e komentuan, e as e kundërshtuan të drejtë e mandatarit Gruevski që të bëjë koalicion qeveritar duke shkelur mbi vullnetin politik të shumicës shqiptare në Maqedoni. Kjo mbase e shtoi hutesën tek shqiptarët e këtushëm. Ky qëndrim i ndërkombëtarëve, i çoi shqiptarët të pyesnin veten si ishte e mundur në një shtet ku vlente parimi i Badinterit, qeveria të mos përfillte vullnetin politik të shumicës shqiptare. Por, ata që shtronin këtë pyetje, e kishin të kotë që prisnin përgjigje. Andaj edhe i nënshtroheshin logjikës së shëndosh politike, e cila thoshte se ndërkombëtarët këtë e bënë ndoshta duke e ditur se gjatë qeverisjes së LSDM-së me BDI-në, dukshëm ishte zbehur vullneti politikë te pjesa dërmuese e etnitetit maqedonas për të ndërtuar shtet të përbashkët me shqiptarët. Dhe kjo, si pasojë e ndjenjës së tyre se Ali Ahmeti bënte ç’të donte në qeverinë e Crvenkovskit. Ndërkombëtarët mbase donin që në këtë mënyrë ta rikthenin entuziazmin shtetformues të një pjese e popullatës maqedonas, e që e kishte humbur shkaku i ndjenjës se BDI-ja e "shqiptarizonte" shtetin.

Por, ndërkombëtarët gjithsesi që nuk prisnin që përkrahja e tyre dhënë Gruevskit, të merrte përmasat e injorimit të plotë të vullnetit politik të shqiptarëve të këtushëm. Ata nuk prisnin që PDSH-ja të tregohet aq mospërfillëse dhe arrogante ndaj popullatës të cilën pretendonte se e përfaqësonte. Kështu që ata nuk dinin si të ndalonin vrapin e Gruevskit që të dëshmohej përpara etnitetit maqedonas si "vojvodë" që do ia laj hakun Ali Ahmetit për 2001. Dhe se do shkojë më tej se kaq: do tentoj ta zhbëjë edhe parimin e Badinterit. Mbase tani ndërkombëtarët do e kuptojnë se në Maqedoni çdo gjë mund të ndryshojë, por mbetet i njëjtë antishqiptarizmi i VMRO-DPMNE-së dhe roli "vasal" i PDSH-së ndaj partisë së Gruevskit. Dhe nëse në 2001 ndërkombëtarët shpresonin se nëpërmjet Marrëveshjes së Ohrit kishin baraspeshuar mirë ëndrrat etnike diametralisht të kundërta të etnitetit maqedonas dhe atij shqiptarë për ndërtimin e Maqedonisë, siç duket ata së shpejti do përballen edhe me obligimin të venë baraspeshë edhe mes marrëzisë politike të mandatarit Gruevski dhe ndihmësve të tij shqiptarë të PDSH-së. Gjë për të cilën edhe ata mbajnë pjesën e fajit, dhe që siç duket shumë shpejtë do e kuptojnë se Maqedonia nuk do mund të shpëtojë edhe pa një "Marrëveshje historike" shqiptaro - maqedonase. Në të kundërtën, ku shtet edhe mund të shkoj edhe në NATO edhe në UE, por njësoj të kalbet nga brenda sikur të ishte anëtare e "UBSH-së" ("Unionit të Banane Shteteve").

[klerioni]

Ishin grupe u bënë “banda”



Kim MEHMETI

Politika është veprimtari, e cila ta krijon iluzionin se duke ecur rrugës së mërzitshme dhe të ngadaltë drejtë vdekjes, lë pas vetes gjurmë të pashlyeshme, si të gdhendura mbi gurë. Pra politikanët janë nga pak njerëz të dehur nga iluzioni gënjeshtar, i cili i bën edhe të humbin kontaktin me realitetin që i rrethon. Apo ndodh që edhe proceset e pashmangshme nëpër të cilat kalon një shoqëri, ata t‘ia përshkruajnë si meritë të vetvetes. Andaj edhe në politikë kurrë nuk mund të përcaktohet qartë se vallë "publiku" është dehur nga shfaqja që ia ofrojnë politikanët, apo "aktorët" politikë jetojnë në iluzionin se e ndryshojnë botën, se me projektet e tyre mund të vënë nën kontroll "materien" më të lëvizshme e më depërtuese se uji - vetëdijen njerëzore. Shpeshherë ndodh që politikanët të vdesin me bindjen se do t‘u ngrihen përmendore të larta, apo edhe të bindur se kanë bërë vepra të cilat do mbeten të përjetshme. Por, harrojnë se kanë vdekur edhe politikanë që kanë besuar se populli do t‘i vajtojë me vite, e të jenë harruar që të nesërmen pas vdekjes, janë varrosur politikanë që kanë qenë shenjë e kthesave me përmasa botërore, e biografitë e të cilëve nuk kanë më shumë se disa rreshta në enciklopeditë e ndryshme.

Portretet e politikanëve janë vetëm ballina e librit, në brendinë e së cilit mbetet e shënuar pjekuria e një kolektiviteti të tërë, ku është pasqyruar vetëdija se si ai popull e ka lexuar të tashmen e vet, e cila me shumëçka është përcaktuese për të ardhmen dhe për ata që do vijnë pas tyre. Andaj, edhe nuk janë të vlefshëm politikanët të cilëve u duhet ngritur përmendore vetëm për atë që kanë bërë sa kanë qenë gjallë, por ata që kanë pasur vizion për të ardhmen, ata që në arën e së sotmes së tyre kanë mbjellë farën e mbarë të ardhmërisë. Kështu që, askush nuk ka nevojë të shlyej apo të zmadhojë meritat e ndonjë politikani, sepse veprat e tij i shlyen vetë koha, si dhe pasardhësit e tij, sepse politikanët janë kanibalë që ushqehen duke i ngrënë meritat e pararendësve të tyre. Njësoj siç nuk ka nevojë njeriu atyre t‘u ngre edhe përmendore, sepse rëndom çdo e ardhme sjell heronjtë e ri politikë, të cilët më shumë se çdokush urrejnë përmendoret e politikanëve të mëparshëm dhe duan me çdo kusht që në postament të qëndrojë statuja e tyre. Dhe prandaj ndodh që përmendoret e politikanëve shumë shpjet të bëhen të pavlefshme dhe të shërbejnë vetëm si pushimore për shpendët e lodhur.

Gjatë historikut të vet, shqiptarët e Maqedonisë, u janë përkulur shumë politikanëve, kanë përshëndetur me brohoritje shumë prijës, kryetarë e perandorë. Kanë ngritur obeliskë, kanë vënë lule pranë tyre, e më pas i kanë pështyrë përmendoret që kanë shënuar gabime në kalendarin e zhvillimit të tyre shoqëror. Pra, kanë vepruar ashtu si çdo popull tjetër që shpreson, të cilit premtimet e reja i tingëllojnë më bindëse e më joshëse se ato të mëparshmet. Por, instinkti i brendshëm për të mbijetuar, gjithmonë i ka çuar kujdesshëm të ecin edhe rrugës që e njohin, kështu që shumë rrallë emrat e politikanëve i kanë përdorur për të emërtuar rrugë apo shkolla. Madje, edhe këngët që ua kanë kënduar atyre, i kanë thurur në atë mënyrë që emri i udhëheqësit politik të mbetet gjithmonë në mes të vargut, e që më vonë lehtë të zëvendësohet me atë të pasardhësit. Pra, ky popull gjithmonë i ka mbajtur gati çiftelitë me dy tela, por vargjet për politikanët nuk ka pas nevojë t‘i ndryshojë së tepërmi, sepse "partia" kishte të njëjtën metrikë dhe rimë me "atdhetaria", "liria" me "shqiptaria", njësoj si edhe mbiemrat e prijësve partiak shqiptarë, që lehtë zëvendësoheshin nga "Halimi" në "Aliti", nga "Arbër atdhetari" në "cilindo tradhtari", e kështu me radhë.

Është e vërtetë se shqiptarët e Maqedonisë i kënduan edhe demokracisë, si dhe shumë udhëheqësve partiakë. Posaçërisht në fillimet e demokratizimit të shoqërisë së tyre. Duke mos u shkuar mendja se ndoshta dikur, atje thellë në të ardhmen, e që tani quhet e sotme, do përballen edhe me parti të cilat në fillim kishin grupe aktivistësh, a sot kanë edhe "banda" demokratike me ndihmën e të cilave, siç duket kanë vendosë ta përmbyllin procesin e "bandokracizimit" të shoqërisë shqiptare të Maqedonisë. Gjë e cila siç duket fare nuk i pengon qeverisë së sotme të Gruevskit, mbase shkaku se ndodhë ajo që shumëkush këtu edhe e nxitë dhe e dëshiron: Shqiptarët t‘ia hanë kokën njëri- tjetrit. Edhe atë në kohë kur Kosova në ankth merret me realizimin e ëndrrës shekullore - pavarësinë.

Sot kur Kosova proteston kundër atyre që ia vrasin policët elitarë, kur Shqipëria vendosmërisht donë të çlirohet nga kthetrat e krimit, shqiptarët e Maqedonisë thuajse merren me akordimin e çiftelive dhe nuk kanë kohë të shohin kriminalizimin që ndodh në shoqërinë e tyre. Dhe nuk arrijnë të shohin se thuajse çdo fshatë ka heroin e vet lokal, e çdo "kryebandit" partiak ka "bandën" e vet që ia mban nënë kontroll popullin. Kështu që ndodhin rrahje, vrasje, keqtrajtime shqiptaro-shqiptare. Dhe në tërë atë rrëfim nuk dihet kush është viktimë: "banditët" apo qytetarët e rëndomtë. Sepse edhe ata të rinj në shërbim të "kryebanditëve" partiakë, janë viktimë e papunësisë, e shpresave të kota se partia do t‘ua zgjidhë të gjitha problemet. Por, nëse nuk dihet kush e pëson më së shumti, dihet se kush fiton: qarqet antishqiptare që nxisin dhe arritën të realizojnë atë që mbase e kishin ndërruar me vite - që grindja brenda shqiptare të jetë sa më e thellë dhe të shkojë drejtë rrugës së vëllavrasjes.

"Bandokracizimi" i shoqërisë së shqiptarëve të Maqedonisë është proces që zgjat me vite. Ky proces sot ka arritur kulmin. Sot ai nuk mund të mbulohet me asgjë. Dhe mbase ka ardhur faza kur "kryebanditët" partiakë e shohin se kanë mbetur peng i kështjellës së "bandokracisë", por nuk dinë si të dalin nga aty ku ndodhen. Sepse, të prirë nga parimi se "ardhja në pushtet i arsyeton të gjitha mjetet", veprimin partiak ata e shndërruan në fushëbetejë "për jetë a vdekje". Mbase kështu dëshmuan se nuk e njihnin as parimin elementar të veprimit politik: se politika është pasqyrë ku shihet fytyra e atyre që luajnë rolet kryesore në të, por edhe e atyre në emër të të cilëve protagonistët politikë e zhvillojnë lojën. Pra, në atë pasqyrë nuk duket vetëm fytyra e të zgjedhurve të popullit, por edhe portreti grupor i vetëdijes politike të zgjedhësve. Dhe ajo pasqyrë, si gjitha të tjerat, gjithmonë qëndron përpara protagonistëve, asaj nuk mund t‘i ikësh edhe kur e anashkalon, ajo lëviz, gjithmonë kthehet nga ana ku zhvillohen ngjarjet, i pasqyron fytyrat edhe atëherë kur personazhet nuk e shohin atë.

Kjo që ndodh sot me shoqërinë e shqiptarëve të Maqedonisë, është rezultat i bindjes perverse të ndjekur nga disa politikanë të papërgjegjshëm të këtushëm, të cilët besonin se politika është kurvë, e cila bie në shtrat me të pasurin për shkak të pasurisë, me injorantin për shkak se ai është më i dëgjueshëm se i mençuri, me të dhunshmin për shkak se ai mund t‘i dhunojë të padëgjueshmit. Bima e sotme e kriminalizimit të disa vendbanimeve të shqiptarëve të Maqedonisë, ka mbi nga fara që e mbollën disa politikanë të këtushëm gjatë dekadës së kaluar të demokratizimit të Maqedonisë. E të cilët nuk mbanin llogari që të mbronin dinjitetin dhe nderin e anëtarësisë së vet, simpatizantëve, të një kolektiviteti të tërë. Andaj edhe "kryebanditë" partiak mbajnë përgjegjësi për këtë që ndodh sot me shoqërinë e shqiptarëve të Maqedonisë, e jo "banditët" e rinj që mbetën të papunë nëpër çajtore e internet-kafene.

[Aurusi]

Duke e pritur të tretin




Shkruan: Kim MEHMETI

Kur në shkurt të vitit 2002, Ali Ahmeti shpalosi idenë e vet për themelimin e një Këshilli Koordinues të partive shqiptare në Maqedoni, në të vërtetë ai dëshmoi se mirë e kishte lexuar kontekstin e ri historik. Se e dinte që grindjet brenda-shqiptare, rëndë do ta dëmtonin realizimin e Marrëveshjes së Ohrit dhe demokratizimin e shqiptarëve të këtushëm. Por, me këtë propozim, ai dëshmoi edhe diçka tjetër: sa nuk i njihte kurvat e vjetra partiake të parakonfliktit, e që ishin kripur me privilegjet që i sjell grazhdi i pushtetit. Dëshmoi se nuk e dinte se udhëheqësit e këtushëm partiakë, vepronin sipas parimit: nëse e zë ngushtë kundërshtarin politik, ai i zbret pantallonat, e nëse të zë ngushtë, ta zbërthen rripin pa të pyetur. Andaj, atij edhe do t‘i dështojë orvatja e vitit 2002, që të parandalojë atë që ndodh sot me shumëpartizmin e shqiptarëve të Maqedonisë. Pra, atij i dështoi orvatja të parandalojë këtë që sot disa e quajnë "tradhti kombëtare" të PDSH-së, dhe të shpëtojë vetveten nga mundimi i tanishëm, që të dëshmojë se askush përpos votuesit shqiptar, nuk ka legjitimitet të caktojë përfaqësuesit e kësaj popullate nëpër institucionet më të larta shtetërore. Apo, të shpëtojë vetveten nga roli i "misionarit" të përkushtuar, i cili e ka vështirë të pajtohet me bindjen se shumë nga partitë shqiptare në Maqedoni, janë pjellë e inateve grupore, e jo e koncepteve politike. Dhe si të tilla, bashkëveprimit i ikin si djalli temjanit.

Sa i përket "mamasë" me emrin inat politik, ajo polli aq parti shqiptare, sa ishte numri i atyre që jetonin me bindjen se janë të denjë për të qenë "baba" të kombit. Dhe aq u pasurua ambienti politik me udhëheqës partiakë, sa edhe me këngëtarë që këndonin "tallava". Ai inat politik, këto ditë e lindi edhe një parti shqiptare në Maqedoni: Bashkimin Demokratik Shqiptar të Bardhyl Mahmutit. Të po atij Bardhyl Mahmutit, i cili me plot entuziazëm u kthye nga Prishtina në Tetovë dhe u bë pjesë e PDSH-së në prag të zgjedhjeve parlamentare të vitit 2006. Por, mbase duke u ngutur që sa më shpejt të zërë vend në mitingjet parazgjedhore të kësaj partie, Mahmuti asokohe nuk kishte arritur të lexonte drejt "kontratën" që kishte nënshkruar me kryesuesit e PDSH-së. Kështu që vonë e mori vesh se ata e kishin angazhuar si "punëtor sezonal", e jo si aktivist afatgjatë. Andaj, edhe pasi e kreu obligimin për të cilin "paguhej" - ta shajë ashtu siç nuk e kishin sharë Ali Ahmetin as maqedonasit etnikë dhe të zbulojë gjithë intelektualët "antishqiptarë e të shitur" - kryesuesit e PDSH-së i rikujtuan atij të rilexonte "kontratën". Dhe të shihte se "afati i përdorimit" i kishte kaluar që nga dita kur PDSH-ja u bë pjesë e qeverisë së Gruevskit. I gjetur jashtë lojës dhe si çdo njeri me "dinjitet dhe karizëm" (lexo: që ka inat), ai bëri të vetmen që i mbetej atij që ndjehet si "dashnore e braktisur": themeloi partinë e vet. Që do të thotë, tani kërkon pjesën e vet të popullit shqiptar në Maqedoni. Dhe mbase edhe do e gjejë, por vetëm nëse ndërkohë nuk ndodh që çdo fshat të ketë partinë e tij. Apo, do mundë ta gjejë, vetëm nëse shqiptarët e Maqedonisë ende janë në kërkim të "partisë së vërtetë". Pra, nëse janë aty ku ndodheshin në periudhën e parakonfliktit, kur partitë u neveriteshin posa bëheshin pjesë të koalicioneve qeveritare. Kur gjithmonë e prisnin të tretin.

Sa për rikujtim: shqiptarët e Maqedonisë, demokratizimin e tyre e filluan me dy parti - Partinë për Prosperitet Demokratik dhe Partinë Popullore Demokratike. Ende pa u çlodhur nga mitingjet, ku u duartrokisnin udhëheqësve të këtyre dy partive, ata u dhanë në kërkim të "alternativës së tretë". Dhe atë e gjetën te PDSH-ja. E cila shumë shpejt ua solli shpirtin në majë të hundës dhe i nguti shqiptarët e këtushëm të merrnin armët e të dilnin maleve, ku i priste UÇK-ja e Ali Ahmetit. Dhe kështu ndodhi 2001-shi, që ua solli vlerën më të madhe që kanë - një kryengritje autoktone dhe Marrëveshjen e Ohrit. Përpos kësaj, konflikti i këtij viti, ua solli edhe partinë e Ali Ahmetit - Bashkimi Demokratik për Integrim. Partinë, e cila ende është më e përkrahura nga shqiptarët e këtushëm, por e cila gjithsesi do duhet të përballet edhe me një parti të re - atë të Bardhyl Mahmutit.

Realisht vlerësuar, BDI-së ende nuk i kanoset rreziku ta margjinalizojë cilado nga forcat partiake ekzistuese. Jo shkaku se ka ndonjë strukturë të shëndoshë partiake, por për shkak se në prapavijën e emblemës së saj, ende shkëlqejnë shkronjat e ish- UÇK-së, si edhe ato të emrit të ish-komandantit të saj - Ali Ahmetit. Por, m‘u kjo përparësi e BDI-së, është edhe pika më e dobët e saj. Sepse kjo parti ka filluar t‘i ngjajë familjes që jeton nga kapitali i trashëguar, e familjarët e së cilës kanë harruar se asgjë nuk harxhohet aq shpejt sa "paraja e gatshme". Harresë që mund t‘i dëmtojë më shumë se cilido nga kundërshtarët partiakë.

Përpos "kapitalit të gatshëm", që i bënë dembelë aktivistët e BDI-së, përpos boshtit të fortë kurrizor - famën e ish-UÇK-së dhe atë të Ali Ahmetit - kjo parti ka edhe dy "krahë" që flatrojnë të pakoordinuar. E dy krahët e kësaj partie - ai "i luftëtarëve" dhe ai i "intelektualëve" - pa Ali Ahmetin dhe famën e ish-UÇK-së, do mbeteshin si gjymtyrë pa trupin e tyre. Sy dy kundërshti aq të largëta sa edhe kapela e "Komandant Mësuesit" dhe shalli i tejdukshëm, i hedhur krahëve, i nënkryetares së kësaj partie. Kapela simbolizon bindjen mburracake të "krahut ushtarak" të kësaj partie, se atyre u ka borxh populli dhe shalli i mbështjellë besimin e krahut të vetëpëlqyer "intelektual", se u ka borxh partia. Diku, në mes të këtyre dy bindjeve kundërthënëse, qëndron Ali Ahmeti, i cili mbase e ka vështirë t‘i bindë bashkëveprimtarët e tij partiakë se partia nuk është "klub" ku lahen borxhet, se veprimi politik mbështetet vetëm mbi një bindje: ambiciet vetjake janë pranga në këmbë, e votuesit kamxhik që të godet pas çdo hapi të gabuar.

Mbase Ali Ahmeti edhe nuk e ka lehtë si "trup" i dy krahëve nga pak të retarduar. Kështu që, ai ndodhet para dy zgjidhjeve: ose t‘i ri-rreshtojë radhët partiake, ose edhe më tej të mbetet peng i "intelektualëve" që dinë, por janë konformistë dhe i "komandantëve" që mendojnë se kapela mbi kokë, e ngroh trurin dhe ia ripërtërin atij qelizat e mençurisë. Pra, Ali Ahmeti ose do të kuptojë se nuk është opozitë e thjeshtë, por lider partiak që duhet të mbrojë votën e shqiptarëve të Maqedonisë, ose shumë shpejt do duhet të përballë "misionarin" me politikanin në vetvete. Dhe kështu të sheh se ndoshta sot e ka më vështirë se atëherë, kur nga Zvicra kishte ëndërruar se si do të kthehej në atdhe, apo në ditët kur nga malet ku jehonin krismat, kishte menduar ditët e qeta që do t‘i jetonte pranë familjes. Do e kuptojë, pra, se disa nga veprimtarët e tij partiakë, mund ta harxhojnë më kot edhe famën e aleatëve që fituan në Luftën e Dytë Botërore, e lëre më atë të ish-UÇK-së së tij. E harxhues të pakujdesshëm të së trashëguarës, mund të jenë vetëm ata, të cilët i nënshtrohen inatit, e jo bindjes se vetëm veprimi i koordinuar sjell rezultate. Pra, ata që nuk e kanë kuptuar se inati nuk të çon më larg se aty ku ndodhet sot PDSH-ja: të hash bukën e shqiptarëve, e të punosh në "arën" e Gruevskit. Me ç‘ka mbase duan të dëshmojnë atë që dihet: me inat arrihet vetëm një gjë - të shkatërrosh vetveten, para se të arrish ta plasësh kundërshtarin.

[klerioni]

Flamuri dhe shtizat

Shkruan: Kim Mehmeti

Gjatë kohës së socializmit, përpara komunave të Maqedonisë, kishte nga tri shtiza, në të cilat valëviteshin tre flamuj që shënonin lavdinë e kohëve të atëhershme: në mes ai i ish Federatës Jugosllave, dhe anësh ai i Maqedonisë dhe i Lidhjes së Komunistëve të Jugosllavisë. Pra, në mes valëvitej ai i iluzionit të madh të vëllezërve sllavë të jugut dhe anëve ai i ëndërruesve besnik dhe i rojtarëve të botës së ëndrrave: i maqedonasve etnik dhe i komunistëve jugosllav. Përpara institucioneve më të larta shtetërore, si për shembull përpara Kuvendit, qeverisë dhe selisë së Komitetit Qendrorë, kishte më shumë shtiza se përpara godinave të komunave. Sepse ishte paraparë vend edhe për flamujt e shteteve nga vinin zyrtarët e lartë shtetërorë që vizitonin Shkupin. E më së shpeshti aty valëviteshin flamujt e shteteve të “botës së tretë”, të lidhjes së “Shteteve të Pavarura”, e të cilën e ndërtonte Titoja me Kastron dhe shokët tjerë ideologjik që luftonin ekspansionizmin perëndimorë dhe revizionistët komunistë. Dhe duke dashur të mbeten diku në mes të "kapitalizmit të qelbur” dhe diktaturës staliniane, ata ngritën edhe shtizën ku do valëvitej flamuri i iluzionit të madh që duhej të kishte shenj njohëse familjen e Shteteve të Pavarura.

Edhe sot, në Maqedoni e pavarur dhe sovrane, përpara komunave ka po aq shtiza sa edhe në republikën e dikurshme socialiste – tri. Dhe në komunat e banuara me shumicën shqiptare, që nga viti 2002, aty valëviten tre flamuj: ne mes ai i shtetit, anëve të tij flamuri me shqiponjën dykrerëshe dhe ai ngutazi i stilizuar si flamur i komunës. Edhe përpara institucioneve më të larta shtetërore, njësoj si dikur, ka më shumë shtiza se përpara komunave. Apo më shumë se tri. E meqenëse në Maqedoni gjithnjë e më rrallë vijnë burrështetas të huaj, përpos flamurit shtetëror, aty valëviten edhe ai i Unionit Evropian dhe i NATO-së. Pra, dy flamujt e iluzionit të madh pa të cilin nuk munden shtetet që vuajnë nga skizofrenia etnike e popullatës shumicë, siç nuk mundet, për shembull Maqedonia, pa shpirtngushtësinë e etnitetit maqedonas. E cila skizofreni etnike i verbëron elitat e këtushme politike të etnitetit maqedonas, i bënë të mos shohin se shqiptarët më nuk janë ata të Jugosllavisë së dikurshme, ata të cilëve u ndodhi të linin pas dore shumëçka të veten që të mbijetonin, por jo edhe flamurin. Andaj edhe mbrojtjen e tij e paguanin me shumë vite burg, me humbje të vendit të punës, me ndjekje policore dhe me viktima. Pra, Maqedonia e sotme thuajse nuk e kupton se në shtizat për flamujt e sotëm, valëvitet një e vërtet tjetër: se më parë shqiptarët mund ta shpallin shtetin të "papërdorshëm” për ata, se sa që mundet gjyqi kushtetues i Maqedonisë ta shpallë të papërdorshëm flamurin e tyre nacional.

Përpara institucioneve të sotme shtetërore e publike të Maqedonisë, ka po aq shtiza sa edhe në kohët kur ajo ishte një nga republikat e Jugosllavisë Socialiste. Por, qëmtoi kanë ndryshuar flamujt që valëviteshin në ato shtiza. Gjë të cilën kurrsesi nuk e shohin dhe kuptojnë ata që e përbëjnë koalicionin e sotëm qeveritarë, e që para disa viteve iniciuan vlerësimin e kushtetutshmërisë të ligjit për përdorimin e flamurit shqiptarë. Dhe, tani kur Gjyqi Kushtetues ua plotësoi dëshirën dhe kërkon që shqiponja dykrenore të zbritet nga shtizat përpara komunave të banuara nga shqiptarët, duan të dëshmojnë se dikush e keqpërdorë kërkesën e tyre. Dhe mbase edhe dikush “sezonalisht” i (keq)përdorë të drejtat e shqiptarëve, por kjo ndodh edhe shkaku se këtë ua lejuan partitë shqiptare. Shkaku se shqiptarët e këtushëm, të zhytur në mosmarrëveshjen me vetveten, lanë shumë hapësirë që të tjerët të manipulojnë me më të shenjtat që ka një popull: gjuhën, flamurin....

Maqedonia e sotme, edhe nuk ka nevojë të shtojë numrin e shtizave përpara institucioneve shtetërore dhe komunale. Ajo ka nevojë që dikush t’i tregojë se flamujt nuk i valëvitë era, por vetëdija e atyre që ndjehen mirë nën flladin e tyre. Andaj, edhe valëvitja e flamurit shqiptarë nuk varet nga ajo se çfarë ndjenjash krijon ajo tek etnitetit maqedonas, por nga freskia që valëvitja e tij ua sjellë shqiptarëve të këtushëm. Kush nuk e kupton këtë, nuk e ka lexuar mirë kalendarin e kohës në të cilën jeton. Njësoj siç nuk e ka kuptuar as urtësinë se flamujt nuk shprehin vetëm identitetin vetjakë të atij që i valëvitë, por edhe marrëdhëniet e ndërsjella mes grupeve etnike. Sepse, flamuri i hequr me dhunë nga shtiza, do të thotë dështim i plotë i grupit etnik që ai simbolizon, do të thotë mposhtje e kundërshtarit. E nëse ka qarqe të etnitetit maqedonas, të cilat flamurin shqiptarë e ndjen si simbol të “kundërshtarit “ të tyre, e jo të bashkëqytetarëve të të njëjtit shtet, atëherë shqiptarët nuk do kenë asnjë arsye të mos kenë të njëjtën ndjenjë ndaj flamurit shtetëror. Dhe të bëjnë çmos që ai të hiqet nga shtizat.

Arsyetimi i Gjyqit Kushtetues se flamuri me shqiponjën dykrenore na qenka i Shqipërisë dhe si ti tillë simbolizon shtet të huaj, mund të përdoret edhe për tu ndaluar gjuha shqipe, historia, tradita dhe kultura shqiptare. Sepse dhe ato janë vlera të një shteti tjetër, nuk janë diçka që u takon vetëm shqiptarëve të Maqedonisë. Andaj, sikur të përdorej logjika e Gjyqit Kushtetues, shqiptarët e këtushëm do duhej të ç’visheshin nga shumëçka që i takon Shqipërisë, që është shenj njohëse e shtetit të tyre amë. Pra, do duhej t’ju ndalohet e kaluara dhe e ardhmja, ashtu siç e kishin të ndaluar në Maqedoninë e dikurshme socialiste.

Se qarqet politike Maqedonase ende nuk e kanë kuptuar se kanë vdekur kohët kur flamuri shqiptarë lehtë shpallej si “armiqësorë”, u pa shumë më herët: pas zgjedhjeve parlamentare të vitit 2006. Atëherë kur mandatari Gruevski u tha hapur shqiptarëve se ata mund të ëndërronin edhe ligj për zyrtarizimin e gjuhës së tyre amtare, pra do mund të ëndërronin çka të donin, e sa të donin, po do u jepej vetëm aq sa do vendoste koalicioni i tij qeveritarë. Në çastin kur shpalosi këtë strategji të veten qeverisëse, ai në të vërtetë nuk u shpalli “luftë” ëndrrave shqiptare, por atyre që ëndërronin një Maqedoni stabile. Sepse sikur të ishte mandatar që ia donte të mirën shtetit që udhëhiqte, ai do bënte çmos që spari t’i “qetësojë” shqiptarët, e pastaj ata të përkatësisë etnike maqedonase. Pra, do i merrte në qeveri që të dy partitë shqiptare, dhe kështu do e priste i qetë edhe zgjidhjen e statusit përfundimtarë të Kosovës. Por, ai këtë nuk e bëri sepse u mbështetë mbi instinktin e vet antishqiptarë, u besoi premtimeve të kryesuesve të PDSH-së se shumë shpjet do e asgjësonin BDI-në, e do bëheshin zotërues edhe të shtizave edhe të flamujve. Dhe kështu Gruevski e çoi shtetin rrugës së kalbjes së brendshme. Që do të thotë se Maqedoninë e sotme mund ta shpëtoj vetëm ndonjë “frigorifer” i akullt perëndimorë. Me çka edhe do shembet iluzioni se Maqedoninë mund ta shpëtojë anëtarësimi i saj i ngutshëm në NATO. Iluzion të cilin e kultivojnë ata që nuk e dinë se NATO-ja të garanton siguri të jashtme, por nuk ka mekanizma të pengojë “rrahjen” e fëmijëve brenda në shtëpi. Sikur ta kishte këtë mekanizëm, NATO-ja qëmoti do i shpëtonte disa anëtare të veta nga trazirat e brendshme në baza etnike.

Përpara institucioneve shtetërore e komunale të Maqedonisë, ende ka po aq shtiza sa kishte gjatë ish socializmit Jugosllavë. Dhe është mirë numri i tyre të mos ndryshohet. Se bëhet fjalë për shtet ku çdo koalicion qeveritarë i ndërron flamujt. E sa i përket flamujve, shpeshherë ndodhë që ata të ndaluarit e dikurshëm të valëviten si simbole të demokracisë së sotme. Apo, ata që deri dje ishin shenjë e lavdisë së një shteti dhe ideologjie, sot të jenë të ndaluar e të papërdorshëm. Pra, kur bëhet fjalë për përshtatshmërinë e flamujve, njeriu duhet t’i përmbahet urtisë se ato nuk i valëvit era , por vetëdija njerëzore, se ato valëviten në shtiza jo atëherë kur i ndalon apo lejon ligji, por në çastin kur një grup, apo një etnitet, e ndjen se flladi i tij është ai që e bënë të besoj se nuk është i mposhtur dhe i përbuzur në shtetin ku jeton, se është i barabartë me ata që valëvisin flamurin e tyre.

Burimi: kmehmeti.com