Kim Mehmeti

[klerioni]

Intervista/ Shkrimtari Kim Mehmeti rrëfen aventurën televizive

Anila Mema

E ndjenë mungesën e heshtjes së dhomës së tij të punës. I mungojnë rreshtat e shkruajtura shkujdesur nëpër blloqet e vogla, edhe rreshtat e gjatë apo vargjet e veprave të ndryshme, të cilat i lexonte për natë. Tashmë si mbetet më kohë e lirë për to. Publicisti i njohur Kim Mehmeti, sapo është pozicionuar si nëndrejtor i Televizionit Publik në Maqedoni. Peripecitë, vështirësitë, zhgënjimet apo gabimet, i rrëfen të gjitha në një intervistë të dhënë për gazetën.

Si vendosët të shkonit në këtë pozicion të ri?

Nuk do të kisha dashur asnjëherë ta bëja një punë të tilla, apo të synoja të zija një vend të tillë në televizon. Jam një njeri me shumë ide, por besoj se një ide e tillë nuk do më kishte lindur kurrë. Por ndonjëherë njeriu shkon aty ku nuk do, aty ku e çon fati a rrethanat. Thjeshtë dua të them se shkuarja ime në atë televizion, ka të bëjë me një obligim timin, miqësor ndaj Ali Ahmetit. Ishte dëshira e tij e madhe që më bëri të vendos edhe pse u përpoqa shumë ta bindja se nuk mund ta pranoja diçka të tillë dhe se jam nga ata njerëz që nuk e njoh fare atë media. Donte dhe ishte i sigurt që unë mund të bëja diçka për atë televizion. Tani ndodhem aty, por, gjithsesi e konsideroj një nga gabimet më të mëdha të jetës sime. Pasi ky është një gabim, i cili vlen për një arsye se në atë televizion mungojnë të gjitha standardet e gazetarisë dhe krijon mundësinë, që aty të angazhohen të gjithë njerëzit e rinj, të cilët mund të fillojnë çdo gjë nga e para dhe mund të ripërtërihet gjaku gazetaresk. Madje të vihen disa standarde, të cilat deri tani nuk kanë ekzistuar. Në këtë kontekst, unë jam i gatshëm, që aty të angazhohen njerëz të rinj nga mbarëhapësira shqiptare, pa lënë mënjanë edhe ndihmën e profesionistëve si dhe atyre jashtë Maqedonisë, pasi këtu në Kosovë mediat elekotronike janë shumë të pazhvilluara.

Thatë "gabim", përse?

Është një gabim se mbi të gjitha nuk kam ambicje se në biografinë time nuk kam peshë të rëndësishme drejtorllëqet. Unë luaj që në biografinë time të dominojë ai elementi, Kim Mehmeti, shkrimtar, jo kjo tjetra, që është pjesë e jetës për të ekzistuar. Madje, unë shkova aty nga pozita e drejtorit në pozitën e nëndrejtorit të përgjithshëm. (Kam qenë drejtor i një organizate joqeveritare, pastaj unë shkoj nga të ardhurat më të mëdha mujore, në një "shtëpi publike", ku paga mujore vonohet tre muaj dhe është shumë më e vogël nga ajo që e kisha). Normalisht duhet të jetë e logjikshme. S'besoj se duhet të ketë ndonjë njeri kaq të marrë që të bëjë diçka të tillë. Dua të mbetem undhëheqës i dhomës sime të punës, ku shkruaj, ku krijoj edhe ajo më realizon. Kjo është diçka që më lodh dhe më ka lënë pasoja në atë që unë dua të bëj.

Ndonjëherë u duket e pabesueshme se aty paraprakisht çdo parti shqiptare dhe maqedonase, sillte ndonjë zhargon me partizanët e vetë partiakë, që u futën të luanin rolin e gazetarit. Partia e dikurshme, PDSH-ja e Arbën Xhaferit, bëri një partizim të tmerrshëm në atë televizion që unë jam, dhe tani duhet kohë të dilet nga kjo gjendje. Të gjitha këto të harxhojnë energji, koncentrim, disponim e jetë, të cilat së bashku sjellin shumë pak apo fare kënaqësi…

Sa ka ndikuar në letërsinë tuaj pozicioni juaj i ri?

Ka ndikuar shumë në letërsinë time. Ka disa muaj, që unë nuk merrem me letërsi, madje, kur pranova të vij këtu harrova edhe alfabetin e gjuhës shqipe. Nuk i jam i mësuar. Thjeshtë, për krijuesin, këto pozicione janë vende, që lenë shkretëtirë në punën e tij apo në vetëqenien e atij njeriu. Tek unë ka ndikuar shumë, në atë mënyrë, që këto dy muaj kam harruar shkrim dhe lexim. Më duket se nuk e njoh Kimin e dikurshëm, që çdo mbrëmje lexonte diçka dhe shpesh shkruante ndonjë rresht. Me pak fjalë është bërë një rrëmujë e vërtetë tek unë, që nuk më lejon të jem ai që jam në të vërtetë. Besoj se është bërë ndonjë rrëmujë edhe aty ku kam shkuar, se njerëzit përnjëherë ballafaqohen me disa kërkesa të tjera që i shtroj unë. Dua dhe po mundohem të sjell në këtë televizion shumë profesionalizëm, shumë departizim, dhe shumë depolitizim të shoqërisë shqiptare të Maqedonisë.

Çfarë reforme keni menduar të ndërmerrni në këtë televizion?

Ajo që gjithmonë kam dashur dhe dua të ndryshoj në këtë televizion është të sjellim një frymë të re. Ne kemi një rini të edukueshme, kemi një rini që nuk ndihet inferiore përpara palës tjetër maqedonase. Në atë televizion do t'u jap shansin kësaj rinie, duke e ditur se nuk i kushtohet asnjëherë hapësira e takuar. Madje, rinia është parajsa e kësaj toke, së cilës nuk i jepet mundësia të rritet, të hedhë rrënjët e veta, dhe atëherë ne e kemi shkatërruar dhe të ardhmen e këtij vendi.

Çfarë do të bëje për t'u kthyer sërish te letërsia?

Shumë shpejt do të rikthehem te letërsia. Kurrë nuk e kam parë të ardhmen time nëpër funksione të tilla dhe do të paguaj këtë çmim dhe jam i vetëdijshëm se "letërsia" do të më kuptojë. Mjaft lexoj vetëm procesverbale. Kontrata që duhen të nënshkruhen, kam filluar të dëgjoj gazin parlamentar, që kurrë nuk e kam dëgjuar, kam filluar të lexoj një letërsi tjetër që kurrë nuk më është dashur. Mirëpo tani nuk mundem pa letërsinë e vërtetë. Madje, mund të them se unë jam njeriu i vetëm dhe më i interesuar që "Kim Mehmeti", të jetë jashtë këtij pozicioni.

Cili ka qenë krijimi juaj i fundit?

Gjëja e fundit që kisha në dorë para se të vija në këtë vend është një roman, dorëshkrimin e të cilit e përfundova para se të vija në këtë vend. Tashmë, ai roman është në fazën e botimit në shtëpinë botuese "Dukagjini" në Pejë, i cili besoj se brenda këtij viti do të dalë. Gjithsesi, shkrimi është ai që më realizon. Ndoshta nuk do të jem aq i dënuar të më vdesin të gjitha ndjesitë apo fryma krijuese.

Çfarë keni lexuar së fundmi?

Romani i fundit, që unë kam lexuar është "Lëkura e qenit" nga Fatos Kongoli, por kam lexuar edhe ndonjë gjë të huaj që më ka rënë në dorë, sepse ka dy tre muaj që lexoj vetëm gazeta.

Kush është Kim Mehmeti

Kim Mehmeti, ka lindur në vitin 1955 në fshatin Gërçec në afërsi të Shkupit, ku edhe jeton. Puna e tij e gjatë si reporter shënohet në mjaft revista kulturore, gazeta etj. Ka punuar si reporter i lirë në gazetën "Flaka", redaktor i revistës kulturore "Jehona", redaktor i veprimtarisë botuese pranë SHGB "Flaka", koordinator i programit botues pranë Institutit Shoqëri e Hapur. Ka qenë gjithashtu redaktor përgjegjës i Rrjetit Alternativ Informativ për Maqedoninë dhe drejtor ekzekutiv i Qendrës për Mirëkuptim dhe Bashkëpunim Multikulturor në Shkup. Është shkrimtar bilingual, i cili pos në gjuhën amtare shkruan dhe boton edhe në gjuhën maqedonase. Shkruan prozë, tekste publicistike dhe përkthen nga gjuha maqedonase në shqipe, dhe anasjelltas. Deri tani ka botuar më tepër se dhjetë libra nga të cilat veçojmë: Përmbledhjet me tregime: "Bolero", "Fati", "Fati i Fatushes", "Fshati pa varreza"… Romanet: "Shtat netë dënesje" dhe "Fshati i fëmijëve të mallkuar". Të gjithë librat e tij janë botuar edhe në gjuhën maqedonase. Tregime të këtij autori janë përkthyer dhe botuar në gjuhën franceze, gjermane, angleze, turke, polake, kroate, sllovene. Në mesin e më shumë përkthimeve nga gjuha shqipe në gjuhën maqedonase veçojmë atë të "Kanunit të Lek Dukagjinit", që është vlerësuar si një kontribut i veçantë i tij dhe "Eskili - ky humbës i madh" të Ismail Kadares.

(Gazeta Panorama,Tirane)

[klerioni]

Intervista/ Shkrimtari Kim Mehmeti rrëfen aventurën televizive

Anila Mema

E ndjenë mungesën e heshtjes së dhomës së tij të punës. I mungojnë rreshtat e shkruajtura shkujdesur nëpër blloqet e vogla, edhe rreshtat e gjatë apo vargjet e veprave të ndryshme, të cilat i lexonte për natë. Tashmë si mbetet më kohë e lirë për to. Publicisti i njohur Kim Mehmeti, sapo është pozicionuar si nëndrejtor i Televizionit Publik në Maqedoni. Peripecitë, vështirësitë, zhgënjimet apo gabimet, i rrëfen të gjitha në një intervistë të dhënë për gazetën.

Si vendosët të shkonit në këtë pozicion të ri?

Nuk do të kisha dashur asnjëherë ta bëja një punë të tilla, apo të synoja të zija një vend të tillë në televizon. Jam një njeri me shumë ide, por besoj se një ide e tillë nuk do më kishte lindur kurrë. Por ndonjëherë njeriu shkon aty ku nuk do, aty ku e çon fati a rrethanat. Thjeshtë dua të them se shkuarja ime në atë televizion, ka të bëjë me një obligim timin, miqësor ndaj Ali Ahmetit. Ishte dëshira e tij e madhe që më bëri të vendos edhe pse u përpoqa shumë ta bindja se nuk mund ta pranoja diçka të tillë dhe se jam nga ata njerëz që nuk e njoh fare atë media. Donte dhe ishte i sigurt që unë mund të bëja diçka për atë televizion. Tani ndodhem aty, por, gjithsesi e konsideroj një nga gabimet më të mëdha të jetës sime. Pasi ky është një gabim, i cili vlen për një arsye se në atë televizion mungojnë të gjitha standardet e gazetarisë dhe krijon mundësinë, që aty të angazhohen të gjithë njerëzit e rinj, të cilët mund të fillojnë çdo gjë nga e para dhe mund të ripërtërihet gjaku gazetaresk. Madje të vihen disa standarde, të cilat deri tani nuk kanë ekzistuar. Në këtë kontekst, unë jam i gatshëm, që aty të angazhohen njerëz të rinj nga mbarëhapësira shqiptare, pa lënë mënjanë edhe ndihmën e profesionistëve si dhe atyre jashtë Maqedonisë, pasi këtu në Kosovë mediat elekotronike janë shumë të pazhvilluara.

Thatë "gabim", përse?

Është një gabim se mbi të gjitha nuk kam ambicje se në biografinë time nuk kam peshë të rëndësishme drejtorllëqet. Unë luaj që në biografinë time të dominojë ai elementi, Kim Mehmeti, shkrimtar, jo kjo tjetra, që është pjesë e jetës për të ekzistuar. Madje, unë shkova aty nga pozita e drejtorit në pozitën e nëndrejtorit të përgjithshëm. (Kam qenë drejtor i një organizate joqeveritare, pastaj unë shkoj nga të ardhurat më të mëdha mujore, në një "shtëpi publike", ku paga mujore vonohet tre muaj dhe është shumë më e vogël nga ajo që e kisha). Normalisht duhet të jetë e logjikshme. S'besoj se duhet të ketë ndonjë njeri kaq të marrë që të bëjë diçka të tillë. Dua të mbetem undhëheqës i dhomës sime të punës, ku shkruaj, ku krijoj edhe ajo më realizon. Kjo është diçka që më lodh dhe më ka lënë pasoja në atë që unë dua të bëj.

Ndonjëherë u duket e pabesueshme se aty paraprakisht çdo parti shqiptare dhe maqedonase, sillte ndonjë zhargon me partizanët e vetë partiakë, që u futën të luanin rolin e gazetarit. Partia e dikurshme, PDSH-ja e Arbën Xhaferit, bëri një partizim të tmerrshëm në atë televizion që unë jam, dhe tani duhet kohë të dilet nga kjo gjendje. Të gjitha këto të harxhojnë energji, koncentrim, disponim e jetë, të cilat së bashku sjellin shumë pak apo fare kënaqësi…

Sa ka ndikuar në letërsinë tuaj pozicioni juaj i ri?

Ka ndikuar shumë në letërsinë time. Ka disa muaj, që unë nuk merrem me letërsi, madje, kur pranova të vij këtu harrova edhe alfabetin e gjuhës shqipe. Nuk i jam i mësuar. Thjeshtë, për krijuesin, këto pozicione janë vende, që lenë shkretëtirë në punën e tij apo në vetëqenien e atij njeriu. Tek unë ka ndikuar shumë, në atë mënyrë, që këto dy muaj kam harruar shkrim dhe lexim. Më duket se nuk e njoh Kimin e dikurshëm, që çdo mbrëmje lexonte diçka dhe shpesh shkruante ndonjë rresht. Me pak fjalë është bërë një rrëmujë e vërtetë tek unë, që nuk më lejon të jem ai që jam në të vërtetë. Besoj se është bërë ndonjë rrëmujë edhe aty ku kam shkuar, se njerëzit përnjëherë ballafaqohen me disa kërkesa të tjera që i shtroj unë. Dua dhe po mundohem të sjell në këtë televizion shumë profesionalizëm, shumë departizim, dhe shumë depolitizim të shoqërisë shqiptare të Maqedonisë.

Çfarë reforme keni menduar të ndërmerrni në këtë televizion?

Ajo që gjithmonë kam dashur dhe dua të ndryshoj në këtë televizion është të sjellim një frymë të re. Ne kemi një rini të edukueshme, kemi një rini që nuk ndihet inferiore përpara palës tjetër maqedonase. Në atë televizion do t'u jap shansin kësaj rinie, duke e ditur se nuk i kushtohet asnjëherë hapësira e takuar. Madje, rinia është parajsa e kësaj toke, së cilës nuk i jepet mundësia të rritet, të hedhë rrënjët e veta, dhe atëherë ne e kemi shkatërruar dhe të ardhmen e këtij vendi.

Çfarë do të bëje për t'u kthyer sërish te letërsia?

Shumë shpejt do të rikthehem te letërsia. Kurrë nuk e kam parë të ardhmen time nëpër funksione të tilla dhe do të paguaj këtë çmim dhe jam i vetëdijshëm se "letërsia" do të më kuptojë. Mjaft lexoj vetëm procesverbale. Kontrata që duhen të nënshkruhen, kam filluar të dëgjoj gazin parlamentar, që kurrë nuk e kam dëgjuar, kam filluar të lexoj një letërsi tjetër që kurrë nuk më është dashur. Mirëpo tani nuk mundem pa letërsinë e vërtetë. Madje, mund të them se unë jam njeriu i vetëm dhe më i interesuar që "Kim Mehmeti", të jetë jashtë këtij pozicioni.

Cili ka qenë krijimi juaj i fundit?

Gjëja e fundit që kisha në dorë para se të vija në këtë vend është një roman, dorëshkrimin e të cilit e përfundova para se të vija në këtë vend. Tashmë, ai roman është në fazën e botimit në shtëpinë botuese "Dukagjini" në Pejë, i cili besoj se brenda këtij viti do të dalë. Gjithsesi, shkrimi është ai që më realizon. Ndoshta nuk do të jem aq i dënuar të më vdesin të gjitha ndjesitë apo fryma krijuese.

Çfarë keni lexuar së fundmi?

Romani i fundit, që unë kam lexuar është "Lëkura e qenit" nga Fatos Kongoli, por kam lexuar edhe ndonjë gjë të huaj që më ka rënë në dorë, sepse ka dy tre muaj që lexoj vetëm gazeta.

Kush është Kim Mehmeti

Kim Mehmeti, ka lindur në vitin 1955 në fshatin Gërçec në afërsi të Shkupit, ku edhe jeton. Puna e tij e gjatë si reporter shënohet në mjaft revista kulturore, gazeta etj. Ka punuar si reporter i lirë në gazetën "Flaka", redaktor i revistës kulturore "Jehona", redaktor i veprimtarisë botuese pranë SHGB "Flaka", koordinator i programit botues pranë Institutit Shoqëri e Hapur. Ka qenë gjithashtu redaktor përgjegjës i Rrjetit Alternativ Informativ për Maqedoninë dhe drejtor ekzekutiv i Qendrës për Mirëkuptim dhe Bashkëpunim Multikulturor në Shkup. Është shkrimtar bilingual, i cili pos në gjuhën amtare shkruan dhe boton edhe në gjuhën maqedonase. Shkruan prozë, tekste publicistike dhe përkthen nga gjuha maqedonase në shqipe, dhe anasjelltas. Deri tani ka botuar më tepër se dhjetë libra nga të cilat veçojmë: Përmbledhjet me tregime: "Bolero", "Fati", "Fati i Fatushes", "Fshati pa varreza"… Romanet: "Shtat netë dënesje" dhe "Fshati i fëmijëve të mallkuar". Të gjithë librat e tij janë botuar edhe në gjuhën maqedonase. Tregime të këtij autori janë përkthyer dhe botuar në gjuhën franceze, gjermane, angleze, turke, polake, kroate, sllovene. Në mesin e më shumë përkthimeve nga gjuha shqipe në gjuhën maqedonase veçojmë atë të "Kanunit të Lek Dukagjinit", që është vlerësuar si një kontribut i veçantë i tij dhe "Eskili - ky humbës i madh" të Ismail Kadares.

(Gazeta Panorama,Tirane)

[babadimri]

Ushtrimet ne sallat e Ali Ahmetit e bene Kim Mehmetin me shume muskuj

Nje promovim te shkelqyeshem po i beni Kim Mehmetit.
Po KIm Hehmeti duhet te jete pak me objektiv ndaj vetes dhe rerthit ku jeton. Sa i perket tezave e tij per Arber Xhaferin qe e pergojon me duhet te them se ardhja e Arber Xhaferit ne maqedoni, Kim Mehmetit i mundesoj qe me intenzivisht ta mesoj gjuhen shqipe sepse njohurite e tij per gjuhen shqipe kane qene modeste. keshtuqe gjimnastika ne sallat e Ali ahmetit besoj se Kim mehmetit i kane bere mire fundja eshte ndier shqiptar je qe ska pasur mundesi ta perjetoje shume gjate jetes.
Gjinnastika i ben mire trupit dhe mendjes

[Cimo]

Dmth Kim miqesia jote me njerin lider te ben te heshtish dhe mos sulmosh poltiken e asaj partie.

[Aurusi]

Nuk jam iluzionist dhe njeri që lehte vetëgënjehet




Intervisitë me shkrimtarin dhe publicistin Kim Mehmeti




NEBI MËRSELI

Një bilingualist tipik,njëkohësisht edhe njëri nder prozatorët e afirmuar të prozës bashëkohore shqiptare.Përpos që shkruan në gjuhen shqipe, Kim Mehmeti shkruan edhe në maqedonisht. Thotë se shkollimi e ka bëre te veten.I dhenë pas gjeodeziysë, e kryen shkolën e mesme maqedonisht, në Shkup. Por, epshi për të shkruar e hedh në ujerat e pakthyeshme te prozës. Hapat e parë i bën në vitet e 80-ta të shekullit të kaluar, edhe atë tregimet e para i shkruan në gjuhën maqedonase, e më pas paraqitet me proya në gjuhën shqipe, që të jetë i përfaqësuar në te dyja letërsitë.

Eshte një prozator i lindur, i paanshëm në teza, para se gjithash i entuziazmuar me tjerrjen e materies narrative. Mu për këte prozë e tij është tërheqëse,sepse lexuesi thelohet në lojën vardisëse për ta zbuluar enigmën që e jetëson imagjinata e tij në tensionin e fantazmorganës dhe imagjinatës reale. Fati si njësi masëse e jetës shënon të gjitha veprat e tij prozaike



Lajm: A më tepër parapëlqeni që vetes t'i thoni se je shkrimtar apo gazetar?

K. Mehmeti: Jam dhe do mbetem shkrimtar. Doja të bëhem gazetarë, por kurrë nuk ia arrita. Ajo që shkruaj unë nëpër gazeta, nuk është fare gazetari. Shkrimet e mia më shumë mund të quhen përsiatje, apo eseje politike. Edhe ato i shkruaj vetëm atëherë kur diçka më prekë, mos them, thuajse njësoj si edhe krijimet letrare. Sa i përket krijimtarisë letrare, kam pretendime të krijoj vepra të cilat nuk do fundosen aq shpejtë në vorbullën e kohës. Nga shkrimet e botuara nëpër gazeta, nuk presë asgjë më shumë, përpos zëri im të bëhet pjesë e shumëzëshmërisë, lidhur me proceset në shoqërinë ku jetojë dhe në atë mbarëshqiptare. Edhe atë duke u kujdesur që të mos dalë në taborin e grindavecëve, të populistëve, sepse nuk kam ambicie tjera përpos të mbetem krijues. Mbase kjo më ndihmon që t’u mbetem besnik bindjeve që kam dhe të vë harmoni mes krijuesit të ndieshëm në mua dhe opinionistit të kujdesshëm, i cili mund të publikoj edhe vlerësime të gabuara, por që kurrë nuk ia lejon vetes të diskualifikojë, të trillojë të pavërteta apo të lëndojë njerëz.

Lajm: Keni shkruar edhe në gjuhën maqedonase. Pse e keni bërë këtë?

K. Mehmeti: Jam shkolluar në atë gjuhë, i takoj gjeneratës e cila jetonte në kohë kur ëndrra për t’u shkolluar në gjuhën amtare ishte e largët aq sa edhe ajo se një ditë do shkonim kur të donim në Tiranë. Nga ajo kohë dhe nga ato rrethana jetësore më mbeti në trashëgimi edhe gjuha e mjedisit ku jetoj. Pra, nuk fillova të shkruaj edhe maqedonisht duke pasur plane bilinguale, por meqenëse fëmijërinë dhe rinin i harxhova si pjesë e një "plani" që e kishin përcaktuar ata që përcaktonin fatet e popujve. Edhe sot e kësaj dite shkruaj dhe botojë edhe në atë gjuhë. I vetëdijshëm se krijuesit i mjafton gjuha e vet amtare që të mbetet atë që është, por gjithashtu, i vetëdijshëm se nuk kam pse mos ta përdorë edhe atë mundësi që të komunikojë edhe me lexuesit maqedonas, gjuhën e të cilëve e njohë aq sa të mos dëmtojë veprat e mia të shkruara në gjuhën amtare. Dhe të përkthej diçka nga vlerat tona kombëtare edhe në gjuhën maqedonase, siç është për shembull "Kanuni i Lekë Dukagjinit".

Lajm: Jeni munduar të krijoni shoqëri multikulturore në Maqedonia. Pse nuk ia arritët?

K. Mehmeti: Kam punuar disa vite si drejtor i Qendrës për Bashkëpunim dhe Mirëkuptim Multikulturor. Koncepti shumetnik dhe shumëkulturor, është koncept mbi të cilin ekziston njerëzimi. Por, ai nuk mund të realizohet nëse atë nuk e përkrahin edhe segmentet tjera shoqërore. Në një shoqëri si Maqedoni, ku thuajse nuk ka koncept as si do ndërtohet shteti, ku çdo katër vite vijnë "muratorë" të ri, të cilët çdo gjë e nisin nga e para, është iluzioniste të besosh se do mund gjërat t’i ndryshoj si aktivist i sektorit civil. Nuk jam iluzionist, e aq më pakë njeri që lehtë vetgënjehet. Kur e pash se koncepti miltikulturor në këtë shtet është vetëm parullë fitimprurëse për partitë politike që vinin në pushtet, u tërhoqa. Nuk kisha nevojë të bëhem "aksionar" i një koncepti, i cili u bë pjesë i gënjeshtrave të politikës së ditës. Pastaj, besoj se nuk u takojë atyre shqiptarëve që kur u mbetet qerrja në lloç, bëhen se nuk njohin asgjë përpos shqiptarisë, e kur vijnë në pushtet, citojnë fjalë të urta serbe. Ka gjëra të cilave u besoj, por jo çdo gjë të cilës i besojmë edhe mund të realizohet dhe duhet me çdo kusht t’i përkushtohemi. Unë i besojë dhe e dua edhe harmoninë mes popujve të Ballkanit, por nuk jam aq naivë sa mos ta shoh se parajsa nuk ndërtohet në mes të ferrit.

Lajm: Pse jeni "ndarë" nga miqtë e juaj maqedonas dhe a keni ndërmend të riktheni në dialog me Platnarin, Fërçkovskin...?

K. Mehmeti: Mburrem me atë se kam polemizuar me kolegët e mi maqedonas në vitet kur rrallëkush nga mjedisi i shqiptarëve të Maqedonisë e thoshte mendimin e vet. Ndjehem mirë se në vitin 2001 jam nga të parët i cili në mediat në gjuhën maqedonase publikisht i kundërshtoi ata që pjesëtarët e UÇK-së i quanin "terroristë dhe kriminelë". Këtë e bëra në kohë kur edhe disa prijës shqiptarë thoshin hapur në mediat maqedonase se pjesëtarët e atëhershëm të UÇK-së ishin si "qeni i keq ta bie ujkun në stan". Dhe nuk e kisha lehtë. Sepse mediat në gjuhën maqedonase filluan të më mendojnë se jam një ndër ideatorët e konfliktit. E nuk isha, por vetëm i përmbahesha parimit se kur të vjen lufta para derës, mos ia kthe shpinën. Dhe kuptohet: këto qëndrime të mia irrituan opinionin maqedonas, si edhe pushtetarët e atëhershëm shqiptarë. Por, unë nuk mundja të vë miqësinë mbi interesin e fëmijëve të mi dhe të popullit të cilit i takojë. Unë miqve të mia maqedonas atëherë u thoja publikisht: ejani në shtëpinë time dhe aty do jeni të mbrojtur aq sa edhe fëmijët e mi. Por, gjithashtu atyre u thoja publikisht, mos kërkoni nga unë që popullit tim t’i them të duroj padrejtësinë. Ndoshta dikush përpara meje i kishte mësuar me një miqësi të tillë. Por unë miqësi të tilla nuk njoh. Andaj të tjerët u dëshpëruan nga sjellja ime. Mbase nuk më kanë njohur mirë, kanë pritur diçka tjetër nga unë. Edhe unë isha i dëshpëruar nga sjellja e tyre, por isha aq korrekt ndaj tyre sa mos kërkoj nga ata që të shkojnë në mal e t’i bashkëngjiteshin UÇK-së. Dhe e them publikisht: unë nuk i bëjë fajtorë ata pse ashtu silleshin ndaj meje, por disa politikan shqiptarë të Maqedonisë që i kishin mësuar të na mendojnë si individë të cilët e shesin edhe qumështin e nënës për përfitime personale. Unë këtë shitje nuk e njoh, andaj nuk kam problem të komunikoj me të gjithë, por vetëm me një kusht: të mos shkelin mbi atë që unë nuk e shkeli kurrë – dinjitetin individual dhe kolektiv të cilit do qoftë populli në këtë botë. Kam pas miqësi të mirë me Platnarin e ndjerë, nuk kam ndonjë mëri as ndaj Fërçkovskit. Sepse nuk ndjehem si "dashnore e braktisur", por si Zotëri që i zgjedh dashnoret dhe u ofron vetëm aq sa ua takon. Nuk jam nga ata që shajnë, për shembull Frçkovskin, vetëm pse ai ua din gjitha të palarat e kohëve kur themelonin partitë. Apo nga ata që kanë mentalitetin e të nënshtruarit dhe duke qenë vetë të tillë, mendojnë se shqiptari mund të jetë vetëm shërbëtorë (mashë) e një maqedonasi. Jam ngirë nga disa politikanë të këtushëm të cilët e mendojnë të natyrshme ata vetë të jenë vëllezër, për shembull, të Lubço Georgievskit, e neve të na shpallin tradhtarë edhe kur pimë një kafe me ndonjë mik maqedonas. Që duan të na ndalojnë komunikimin me maqedonasit nga frika se do zbulojmë diçka lidhur me "pobratimat" e tyre politik me të cilët së bashku kanë bërë "tregti" nga më të ndyrat në llogari të shqiptarëve. As kam pasur, as do të kem ndonjëherë nevojë të fshehë miqësitë e mia me kolegët maqedonas. Andaj me Fërçkovskin, e me cilindo tjetër, shumë lirshëm mund të komunikojë dhe të ndjehem mirë. Bile edhe çështjet shqiptare mund t’i debatojë me të më mirë se me disa shqiptarë që kanë mendim, por nuk kanë fytyrë, që çështjen shqiptare e shohin nëpërmjet maunave të ngarkuar me cigare të padoganuara.

Lajm: Shqiptarët kanë marr të drejtojnë Ministrinë e Kulturës së Maqedoni. A janë duke bërë diçka apo kultura shqiptare mbetet në nivel të njëjtë?

K. Mehmeti: Kultura shqiptare në Maqedoni nuk ka nevojë për ministër shqiptarë, por për dikaster të veçantë në Ministrin e kulturës që do kujdeset për vlerat kulturore shqiptare. Aq më pakë kultura shqiptare në Maqedoni - si pjesë e asaj mbarëkombëtare - ka nevojë për ministra që mendojnë se certifikata partiake është ajo që përcakton vlerat krijuese. Dhe të cilët nga e tërë begatia jonë kulturore, konsumojnë vetëm bakllavatë e Tetovës. Prandaj, edhe shpesh ndodh një paradoks: që krijuesi shqiptarë ta ketë më rëndë kur Ministër i kulturës është ndonjë shqiptarë. Kjo ndodh sepse nuk ka burrë mamaje i etnitetit maqedonas që do mohonte cilindo libër, të cilitdo krijuesi të mirëfilltë shqiptarë, por ka "azganë" partiak shqiptarë që e ndëshkojnë shkrimtarin e këtushëm shqiptarë, i cili guxon të shprehë mendimin kritik ndaj partisë të cilës i takon ministri. Andaj, e ndjej dhembshëm kur botuesit e mi maqedonas më shtrojnë pyetjen: pse këta tut nuk të duan. E unë pa fije turpi u them: as unë jam i tyre, as ata janë të mitë, ata nuk i takojnë kulturës sime shqiptare, ata janë të "nënës parti", ata dhe unë u takojmë botërave të ndryshme. Dhe mua nuk më dhimbset vetvetja, sepse botuesi im shqiptarë është jashtë kufijve të Maqedonisë, por më trishton akulturimi që ndodh në shoqërinë e shqiptarëve të këtushëm, më dhembë ajo se kultura e jonë është kapur në kthetrat e primitivizmit partiak, që atë duhet ta ndihmojnë njerëzit që mendojnë se tërë krijimtaria e shqiptarëve të Maqedonisë zhvillohet nëpër degët partiake.

Lajm: Si zhvillohet diversiteti kulturor në Maqedoni?

K. Mehmeti: Maqedonia është një shtet shumëkulturorë, shumetnik e shumëreligjioz, e ku populli numerikisht më i madh – etnitetit maqedonas – ka shumë probleme lidhur me identitetin etnik. Kjo reflektohet edhe në atë që quhet respektim i dallimeve. Reflektohet ashtu që të gjithë jomaqedonasit duhet të paguajnë çmim pse dikush nuk e njeh gjuhën, kishën dhe popullin maqedonas. Andaj Maqedonia jeton në ngërçin që e imponon etniteti maqedonas, i cili shpeshherë "komplekset" e veta etnike i shëron me arrogancë ndaj të tjerëve. Apo edhe vetë institucionet shtetërore marrin rolin e afirmimit dhe mbrojtjes të vlerave vetëm të etnitetit maqedonas. Kjo pastaj përfundon me atë se jo të gjithë i ndjejmë njësoj institucionet shtetërore, të cilat duhet tu takojnë të gjithë qytetarëve.

Lajm: Kultura integruese ndër shqiptarët. Sa është duke u realizuar.

K. Mehmeti: Shqiptarët, kudo që janë, ende e jetojnë periudhën e grindjeve dhe ndasive. Dhe shyqyr Zotit që jetojmë në rrjedhat e proceseve globale, se do kishim aq "shqipëri", aq fjalorë, aq identitete kulturore, sa edhe parti politike, do kishim aq bajraqe sa edhe "bajraktarokratë", të cilët edhe kur flasim për integrimet shqiptare, mendojnë vetëm për atë si të bëhen "baballarë" të kombit. Mbase është e vërtetë se të sotmen e shoqërive shqiptare e ndërtojnë të ardhurit nga e djeshmja bajraktareske dhe komuniste, se kulturën tonë duan ta integrojnë ata që u janë nënshtruar standardeve të rrugicës ku janë rritur, por do duhet sa më ngutshëm të tejkalojmë këtë fazë të "bajraktarokracisë" dhe të shpëtojmë shoqërinë shqiptare nga kthetrat e mendësisë fisnore të organizimit.

Lajm: Ju quajnë kritikë i kohës. Në shkrimet analitike kritikoni politikanët shqiptarë.

K. Mehmeti: Kritikojë politikanët shqiptarë në Maqedoni, sepse atyre ua jap votën, se ata më përfaqësojnë edhe atëherë kur nuk i votoj, se e përcaktojnë ardhmërinë e fëmijëve të mi, se e di që, nëse deri dje pësonim shkaku i politikës antishqiptare, sot pësojmë shkaku se kemi shumë patriot të pandërgjegjshëm dhe të papërgjegjshëm. Edhe vetë ngandonjëherë ndjehem keq pse nuk mu dha rasti të them asgjë të mirë për disa politikan të këtushëm shqiptarë, por ç’të thuash për ata që kanë gojën plot atdhetari e shqiptari, e më mirë merren veshtë me kolegët e tyre maqedonas, se sa me kundërshtarët politik shqiptarë. Pra, ç’të them pozitive për poltronat e përkulur ndaj kolegëve të tyre maqedonas, që tërë egërsinë e zbrazin mbi shqiptarët që duan të shpalosin mendimin e vet. Dhe shpesh them: ndoshta i tërë problemi qëndron aty se ne shqiptarët e Maqedonisë ende ndjehemi inferior ndaj palës maqedonase, dhe andaj tërë "trimërinë" e shesim në tregun shqiptarë. Pra, më bëhet se kjo grindje brenda bllokut politikë shqiptarë në Maqedoni është pasoj e një kompleksi më të thellë që ka të bëjë me inferioritetin e politikanëve tanë ndaj kolegëve të tyre maqedonas. Më në fund, ç’duhet të pritni nga një ministër shqiptarë që edhe Shkupin e sheh atë ditë kur bëhet ministër, përpos të ndjehet inferior ndaj kolegut të vet që ka shëtitur botën. Nga një i tillë mund të prisni të heshtë në kabinetin qeveritarë e të shaj shqiptarët nëpër mediat shqiptare. Bëhet fjalë për politikanë që kanë mentalitetin e portierit të cilit "pronari" ia ka mundësuar të bëhet "aksionar" i hotelit. Dhe andaj, këta politikanë me mentalitet të shërbëtorit, të cilit i është mundësuar të bëhet i barbaritë me pronarin, duan të jenë të pëlqyer nga pala maqedonase, dhe fare nuk ua varin votuesve të vet. Kjo dëshirë që t’ia bëjnë qefin pronarit, shkoi deri aty sa disa politikan të këtushëm shqiptarë bënë atë që nuk guxonin ta bënin kurrë qarqet politike të etnitetit maqedonas: të përbuzin vlerën më të madhe që kanë shqiptarët e këtushëm – UÇK-në dhe 2001. Pra, ata bënë çmos, dhe ende bëjnë atë që kërkohet nga ta, që sa më shumë të njollosin udhëheqësit e dikurshëm të UÇK-së, kështu që pala maqedonase i ndjen si "komitë" më të denjë të VMRO-DPMNE-së. E ne edhe një herë e shohim se askush nuk guxon dhe nuk mund të njollos ato pak vlera që kemi sa vetë ne shqiptarët.

[Aurusi]

PA KOSOVË TË PAVARUR, S’DO KETË MAQEDONI

Shkruan: Kim MEHMETI

Nëse harta e Ballkanit do rivizatohej sipas dëshirës së popujve të këtushëm, ajo do i ngjante një arnimi të çuditshëm ku do shiheshin herë kufijtë e hapësirave deri ku jetojnë të gjallët e një etniteti, e herë ato deri ku shtrihen varret e popujve që kanë jetuar këtu. Pra, harta e njërit popull shpjet do mbulohej nga ambiciet e tjetrit, do përziheshin "trashëgimit e gjakut dhe dheut" me ato të të gjallëve, mitet me realen, historikja me irealen. Harta e tillë e Ballkanit, do pasqyronte frustracionet, shpirtngushtësinë etnike të popujve të këtushëm, si dhe pamundësinë e tyre të dalin nga tuneli i hasmërive të trashëguara nga e kaluara.

Mbase në pakënaqësinë e tyre dhe në ndjenjën se historia ka qenë e padrejtë me ta, duhet kërkuar pika më bindëse që i bënë të ngjashëm të gjithë ballkanasit. Pra, te ndjenja se hartat shtetërore janë arnuar gabimisht, tek bindja se atyre u takon edhe diçka matanë kufirit të shtetit fqinjë, se janë njësoj të dëmtuar, duhet kërkuar atë frustracion aq tipik për popujt e këtyre hapësirave, e që të krijon bindjen se këto popuj ecin përpara duke e mbajtur shikimin të drejtuar nga e kaluara.

A është fillimshkellu i njëzetenjë ai kandarë që do duhet t’i peshojë drejtë të gjitha pakënaqësitë, nacional-romantizmat, ëndërritjet, mitet, konceptet shtetërore të ballkanasve. Të gjithë atë përzierje nga e cila bymehet e vërteta se dera nga e cila njëri popull del i kënaqur, është e njëjta nga tjetri del duke dënesur dhe i dëmtuar, se ditën që njëri popull e shpall ditë festive, tjetri e shënon në kalendarin e vet si ditë zie. A është pra ky vit ai që do shënojë fundin e pritjes qindravjeçare të Kosovës që të sundojë me vetveten, apo edhe pas këtij viti, vetëm sa do rriten pakënaqësitë e ballkanasve, e do shtohen mitet, kjo – si edhe gjithmonë deri tani - nuk do varet gjithaq nga ballkanasit, por nga "kryeqendrat" e vendosjes që ishin dhe do jenë larg këtyre hapësirave. Që do të thotë, sa u përket ballkanasve të këtyre hapësirave, ata ishin e do mbeten edhe më tej të ngjashëm me "kurvat" në shtëpinë publike, të cilave shumëçka u varet nga forca dhe gjindshmëria e "makrove", e shumë pak – thuajse aspak - nga bukura dhe mjeshtëria e lëvizjeve të tyre.

Por, kjo ende s’do të thotë se ballkanasit duhet të rrinë të palëvizshëm. Më në fund, edhe kurvat nëpër shtëpi publike janë të dëgjueshme, por jo edhe të palëvizshme. Andaj, nëse ka ndonjë shtet në këtë Ballkan, e të cilin pavarësia e Kosovës duhet ta interesojë po aq sa edhe vetë kosovarët, nëse ka ndonjë popull që pavarësinë e fqiut veriak duhet ta dëshirojë po aq sa edhe atë të shtetit ku jeton, atëherë ai shtet duhet të jetë Maqedonia, e ai popull duhet të jetë populli maqedonë. Pra, nëse në hapësirat e këtushme ka shtet të pavarur dhe popull që fatin e vet e ka ngushtë të lidhur me pavarësinë e Kosovës dhe të kosovarëve, atëherë ai shtet është Maqedonia dhe etniteti maqedonas. Të cilët, së bashku me gjithë ata që ia duan të mirën Maqedonisë, duhet të jenë kundër qarqeve politike serbe të përkrahura nga Moska që pengojnë pavarësinë e Kosovës dhe dëshirojnë destabilizimit e saj, me ambicie se vetëm kështu do arrijnë të shkëputin ndonjë pjesë të saj dhe t’ia bashkëngjitin Serbisë.

Arsyet se pse pavarësia e Kosovës për Maqedoninë ka domethënie jetike, janë shumë të thjeshta, dhe mbase ato nuk mund t’i vërejnë vetëm amatorët politik të Maqedonisë dhe të Evropës. Arsyet pra janë ato të njëjtat që ekzistonin edhe në kohën e Millosheviqit, të ditëve kur Jugosllavia e tij, e përballur me bombardimet e NATO-së, luajti letrën e fundit që i kishte mbetur në dorë për pokerin politikë kundër tërë botës: atë që me milionë shqiptarët e dëbuar nga Kosova, ta destabilizonte Maqedoninë dhe Shqipërinë. Pra, njësojë si dikur, edhe sot, Serbia zbaton konceptin e njëjtë, por në formë tjetër: e ballafaquar me humbjen e Kosovës, e dëshiron destabilizimin e kësaj pjese të Ballkanit, e vetëdijshme se vetëm kështu do arrijë ta fshijë nga harta Maqedoninë dhe e vetëdijshme se kështu ndoshta do e humbë Luginën e Preshevës, por mbase do arrijë ta shtrijë kufirin deri te Ura e Gurit e Shkupit, të cilën serbet edhe kurrë nuk e kanë quajtur me këtë emër, por "Dushanov Most".

Politikanët e Maqedonisë, si edhe ata evropian, duhet ta kenë të qartë se me ndarjen eventuale të Kosovës, realizohet një planë i kahmoçëm - jo vetëm serb - për këtë pjesë të Ballkanit me vetëm pesë shtete në të: Greqi, Shqipëri, Bullgari, Serbi dhe Kroaci. Me kërcënimin e tërësisë territoriale të Kosovës, pa dashjen e tyre, shqiptarët do duhet t’i përgjigjen pyetjes edhe politikisht edhe historikisht shumë të logjikshme: vallë pse vetëm ata u dashka ’i respektojnë kufijtë e shteteve të vëllezërve sllavë të jugut, pse të jetojnë në shtetet e tyre të dalë nga ish-Jugosllavia, në shtet e popujve, të cilët edhe të tillë – vëllezër të një gjaku e një fisit – nuk duan të jetojnë me njëri tjetrin. Pra, do duhet t’i përgjigjen pyetjes: pse shqiptarët e Luginës së Preshevës të festojnë datat shtetërore të Serbisë, pse ata të Maqedonisë t’i përkulen flamurit shtetërorë të këtushëm, nëse shkaku i një grushti serbësh të Kosovës vihet në pyetje tërësia e saj territoriale. Pra, ata do duhet të gjejnë rrugëdalje për vetveten si popull, nëse në këto hapësira realizohet koncepti serbë i përkrahur nga rusët, a i cili në thelb ka të vërtetën se, në çastin kur Serbisë i jehonë e vërteta se e ka humbur Kosovën, ajo dëgjon thirrjen për ta fshirë nga hartat Maqedoninë. Sepse politika aktuale serbe ende ushqehet me logjikën e dikurshme millosheviqiane: me gërmadhat e Maqedonisë t’i ndërtojë përmendore konceptit të dështuar serbomadh, i cili mbase do jetojë në politikën serbe po aq sa edhe mitet që i mëkon në "djepin" e nacional-romantizmit absurd.

Andaj edhe mund të thuhet se pa një Kosovë të pavarur në kufijtë e saj të sotëm, nga Maqedonia nuk do mbetet as shkronja "M" e saj, se ajo do mbetet vetëm kujtim i largët i orvatjeve që në zemër të Ballkanit të murohet një kala e suksesshme e konceptit shumetnik, shumëgjuhësor e shumëkonfesional. E prishja e Maqedonisë nuk është koncept shqiptarë, po strategji serbe të cilën e përkrahë Moska zyrtare. Fshirja e Maqedonisë nga hartat gjeografike do i dëshmojë si të sakta dhe vizionare thëniet e Lubço Georgievskit dhe të Arbër Xaferit se as shekulli i njëzetenjë, nuk sjellë klimë të përshtatshme për shtete shumetnike në Ballkan. Pa Maqedoninë, ballkanasit do bëhen edhe më të frustruar, do i shtojnë djepet ku do u këndojnë ninulla miteve të veta dhe si çdo hapësirë ku banojnë mitet, ajo do mbetet edhe më tej e mbuluar me re të lagshta të cilat do e kalbin ardhmërinë e popujve të këtushëm.

Mosshpallja sa me e shpejtë e Kosovës si shtet i pavarur në kufijtë ekzistues, do jetë dështim i plotë edhe i Evropës. I kësaj Evropa plakë, mbase me instinkte edhe të atrofuara, i kësaj Evrope me syze politike me dioptri që ia shfytyrojnë realitetin ballkanik, kështu që nuk e vëren se ajo sot nuk bënë luftë me kohën vetëm për ta stabilizuar këtë pjesë të kontinentit të vet, por edhe për atë se vallë do "evrpizohet"Ballkani, apo do "ballkanizohet dhe rusizohet" Evropa. Pra, zgjedhjen duhet ta bëjë kjo "plake" sklerotike, e cila lë përshtypje se nuk arrin ta kuptojë se kështu siç shkojnë punët – ma zvarritjen e shpalljes së pavarësisë së Kosovës – në hapësirën e vet, Evropa është duke prodhuar dy popuj "palestinezë" – palestinezët shqiptarë dhe ato serb. E kjo është shumë për një Evropë të plakur e cila qysh në Bosnje dëshmoi se as syzet politike i ka në rregull, e as bastunin arrin ta përdorë për të ecë drejt të ardhmes. Mbase edhe shumë kërkohet nga një "plakë" e moshuar, e lodhur. Andaj mund të thuhet se pa ndihmën dhe përkrahjen e "kaubojit" matanë Atlantikut - të cilit nuk i mungon as vrulli as energjia rinore – Kosova e Ballkani do mbeten të davaritur në pluhurin e ngritur nga mosmarrëveshjet, frustracionet dhe hasmëritë shekullore.

[lindi-mk]

o Armend nuk qenke psiholog i mire bre ti shume vlersime te pa baza po jepke.Ti vete a ke shku me pa veten se a je psihopat a jo, nese sje asnje njeri nuk kritikohet pa fakte sidomos nje personalitet si Kim Mehmeti.
Respekte

[RaPSouL]

o Armend nuk qenke psiholog i mire bre ti shume vlersime te pa baza po jepke.Ti vete a ke shku me pa veten se a je psihopat a jo, nese sje asnje njeri nuk kritikohet pa fakte sidomos nje personalitet si Kim Mehmeti.
Respekte

Ok po e lem se nuk eshte ashtu si them une

Po mu pergjigj nje her mua cesht ky zotriu ne fjal cfar profesioni ka ?

-shkrimtar
-poet
-gazetar
-analist
-politikolog
-politikan
-publicit


Ja kto i cekur nje antar me lart?

[lindi-mk]

Ok po e lem se nuk eshte ashtu si them une

Po mu pergjigj nje her mua cesht ky zotriu ne fjal cfar profesioni ka ?

-shkrimtar
-poet
-gazetar
-analist
-politikolog
-politikan
-publicit


Ja kto i cekur nje antar me lart?

Personi i lartpermendur eshte shkrimtare dhe publicist, kurse zanafilla e tij ka qene si gazetar ti tregom nga e nxore ate perfundim se ka qene poet cilen poezi ja din ta shoh se interesant tregime dhe romane i kam lexu ama poezi jo?

[RaPSouL]

Po ky zotnija shkrimtar publicist Punon per ceshtjen kombetare e vet nuk eshte Shqiptar se nuk di mire te flas gjuhen shqipe

Nen cilat ngjirya partiake eshte zotnija???