tjeter...

[Henri]

Kam nje djerrine perpara qe me tundon perçast t'i leshohem teposhte e ta le te me mbarte me rrokullisje.

[buna]

te te them c'te besh.ti e dashur ne te vertete nuk kerkon asnje pergjigje...lol.po dhe une nuk jam as mentor dhe as profet te te mesoj.vecse , nese eshte e djele si kjo ajo dite qe vendosesh te hidhesh, te lutem beje pa zhurme...se
une sot jam ngritur si varr me frymemarrje.eci anes liqenit me te gjitha grite e botes mbi vete.ne krah mjegullen.hedh paketen e argjendte te cigareve ne uje pa shpresuar se do te arrijne diku.sot edhe duhani eshte hidhtesisht i embel.
negri qe erdhi tere epsh te me perdhunoje me mbuloi te teren.nuk e di c'veshtrim i kam hedhur se pasi tha nje ''shit'' neper dhembe u zhduk ne te mijtat e sekondes.
e sheh e dashur qe sot s'ke te drejte te besh zhurme.po do te biesh bjere pa rropullime, pa fjale, pa...

[Henri]

Pau! Auuuu Auuuuu Auuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuùùù!

Vendi prijes i skytrain krejt bosh. Jane stacionet e para dhe udhetaret e kesaj pjese te rruges kam vene rè qe jane krejtesisht te qete ne zhvendosjet e tyre; kryesisht per pune. Xhami i mburojes se vagonit te pare eshte i pjerret dhe ma rrezon naten mbi fytyre ne nje kend qe po te mos ishte nate e tejdukshme, mund te me zere poshte e te me ktheje ne thjesht nje shtrese me shume mbi xham. Permbi xham, qetesia e te tjereve shfytyrohet duke iu bindur me indiference sajimeve te mia te çastit. Pendulum i Fucault sepse perpiqet te me cingerise, tek perpiqem pas Eco's t'i gjej dhe une nje funksion, perveç atij te relativitetit. Fundja edhe une bej me shume se thjesht relativitjes.
Per pese ore dhe më eshte zhvendosur aq larg, sa telat e duhur te telefonave per ta lidhur me mua ia kalojne ne gjatesi telave te gjakrrjedhjes sime. Sasia e numrave qe une mbart perbrenda me thjeshtezojne dhe mua ne nje formule; n-kocka, 70% uje, z-fije floku, 54kg perberje. Me bejne ndermjetese te lidhjes se nje lende me nje tjeter, per t'u kuptuar me thjeshte; per t'u paraprire shumices se pyetjeve qe hane shume kohe e te ngaterrojne po njesoj. Perveç te punesuarve perjetesisht ne pyetje-ngritje. Ja uji, ja dhe mishi. Keshtu ne dy ene te ndryshme nuk shoh te ndodhe ndonje reaksion krahe-krijues. I vetmi ndryshim eshte nje pyetje me teper. Kujt i duhen dhe keto te fundit.
E privuara dhe e privilegjuara jane antitezat e fundit qe kam gjetur per kacafytje. E privuara m'i thur mundesite e veprimeve ne forma qe vetem behen te kapshme ne caqe deliri. E favorizuara, shume enderrime privuese i anashkalon per t'i prekur neser, a nje dite tjeter. Euforia e shfrytezimit te çdo çasti -qe nuk vjen neser - sikur nuk do ta shoh neser, me zbret serish ne origjinen e skllaverise. Renie e botes verdalle vetem per te kapur-vete-bindur se eshte e rrumbullaket.
Po, une dua me shume Shqiperine. Siç dua me shume memorien e cila, po te pushoj per nje grimce te vetme se adhuruari, do me fshihet diku ne ndonje xhep te heshtur te trurit. Kujtesa me ben te vetedijeshme se asgje nuk eshte plakur brenda meje; une me menyren time po kryeneçezoj kohen! Dua me shume Shqiperine, sa te krijoj mitin tjeter me te ri, qe do ma rrembeje vemendjen e te me vetekenaqe qe iu nenshtrova dhe nje rregulli tjeter te ciklit: vazhdueshmerine e ndryshimit. Tani qe nuk jam e perbindshmja qe jetoi ndryshe; rishikoj zhurmen rreth mbi-njeriut, mbase e shquaj verdalle, per nje here te vetme diku jashte meje, ne rrudhat e ndonje tjetri...
Kembet e mendjes me jane mbledhur kembekryq mbi balle. Kur duan te çmpihen, shtriqja e tyre me mpin temthat me eren mbytese te permbushjes. Kur bien te flene, kthehem dhe shoh qe po mplakesh krejtesisht ndryshe nga ç'e kisha parashikuar...

[dikeafajtore]

Postuar më parë nga Henri

Po, une dua me shume Shqiperine.
Siç dua me shume memorien e cila, po te pushoj per nje grimce te vetme se adhuruari, do me fshihet diku ne ndonje xhep te heshtur te trurit. Kujtesa me ben te vetedijeshme se asgje nuk eshte plakur brenda meje; une me menyren time po kryeneçezoj kohen!
Dua me shume Shqiperine, sa te krijoj mitin tjeter me te ri, qe do ma rrembeje vemendjen e te me vetekenaqe qe iu nenshtrova dhe nje rregulli tjeter te ciklit: vazhdueshmerine e ndryshimit. Tani qe nuk jam e perbindshmja qe jetoi ndryshe; rishikoj zhurmen rreth mbi-njeriut, mbase e shquaj verdalle, per nje here te vetme diku jashte meje, ne rrudhat e ndonje tjetri...

Asnjehere s'me ke pelqyer me shume se ketu

[kulla]

nga mbrapa nje pirgu te madh me kartona te cilin e ka ngritur vete, joel qellon i bindur ne drejtim te personit te cilit i perket emri qe dean bertet. ndersa une dua me shume shqiperine dhe mendova se kishe edhe nja tre vjet kohe deri sa te arrije mbi-njeriun. mos te hengra gje hakun? sorry!

[Liridona]

Rrokullisu motra ime.Cdo renje ka nje ngritje(veq tatepjeta uroj te mos jete shume e gjate.

[VETRIOLI]

dikur ketyre aneve vishnin te mbathurat mbi poturre,
tashme te mbathurat kane rene deri ne gjunje
veshtiresojne shqiptimin e sakte te meditimeve
e poturreve te vjetra u ka dale boja
sipas modes apo jo.

hahaha
shendet henri

[illiriani]

Shqipja është fjala më Hyjnore! Shqipja Është Fjala, Gjaku, Zëmra, Shpirti e Mendja e Asaj dhe Atij Që Mbanë Emrin e Saj! Që mbajnë Fjalën e Shqipes!

Bijtë e Shqipes janë gjallë!

Më mirë është të duket djerrinë, e të dali kopshtinë!

Bija e Shqipes rrokulliset përpjetë lartësive, e kurrë tëposhtë!

rrokullsje në djerrinë...guri i dritës së fjalës, kur rrokulliset në djerrinë - e bën kopshtinë - sa hapembyll sytë e kohës:
merr guximin e shqipes, shikimin e shqipes, hudhu lartësive, shpërthe qiellin e zemrës, yllësinë e shqiponjes e ke në sytë tu. te gjitha i ke. e perëndishme je. afrodita nuk është vetëm në antikë. guxo e ngjitu. nuk dëshiroj të keshë rrokullisje. nuk anë tingujt që përbënë fjalën. ka diçka thellë brënda tingujve. dikush është sizifi yt. mjaftë e munduan duke e shtyer gurgjakun deri majeolympi. shoh kohën që vlon për të shpërthyer. çka do të lindet? diçka si gjithçka. vraje mendjen që pjellë dyshime. vraje mendjen - poashtu se kur vranë mendjen - e përsosë! theje rimën e vargut të tingjve, theje gotën e helmit, theje fuqishëm ëndrrën se brënda saj ka diçka të bukur, që gurin e bën kometë me dritë të vet. sikur të ishja në unë, do shpërtheja në mijra tinguj. le të dridhet toka, e heshtja, e shtërzimet, e kujtimet, e vlimet nga brënda. shpoje kohën mu në ballë, me thjeshtësinë e tymosur...lulet, gjethet e drurit nuk janë vjeshta. rrënja është thellë në fjalë. fjala, ah fjala! diçka të çuditshme ka në fjalën, që heshtë - e shihet se po digjet heshtja. aty në fjalë vëhet një lule e një gjeth, rruaza gjaku që duaN tË shpërthejnë në rrokullisje nga mirësia, ëmbëlsira e triumft. rrokullisje në djerrinë. sa thjeshtësi komplekse. mendoje gur sizifi. le të digjet olympi nga fjala. tokë e luleve e det i koraleve janë brënda fjalës. mos mendo se toka është vetëm e varreve, e deti vetëm i peshkaqejve... e as hëna s'është vetëm pluhurizë. hëna e fjalës mundohet të shpërthej mbi mal kënge. aty është burimi i akullt për vapë vere. aty është ngrohtësia e zjarmtë, në acar dimri. shpërthe! cakrroje gotën e fjalës me ashk vebesimi. fundja edhe me fund. e sheh si qenkam dehur nga fjala? shpirt i lagësht? ani, mund të më gjykoj perëndesha ime...e din cila është? afrodita e kohës sonë. afron dita e ti zihesh e mendon.
protoni i gjakut e elektroni i sensit dhe neutroni vështrues - janë atomi i përbindshmërisë që çarmatosë çdo ëndërr trishtuese dhe i kthen në lodra të bukura fëmijësh. shpërthe ! e sheh, se qenkam dehur nga fjala? a ta postoj përgjegjën, a jo? po!
më trego o zot, me kënd po flas! mëshirë o yllësirë!

gjethet e hënës më paskan mbuluar të tërin...vrushkullo fjalë vrushkullo ujë vrushkuj tingujsh, e sizifi ende s'e ka pirë një pikë fjale ëmbëlsirë...diçka e çuditshme do lindet nga ti ujëfjalë djerrine!

posto përgjegjen. po!

[Henri]

Perballem me bardhesine e gjerave. Duke perfunduar ne mirekuptimin se aty eshte fillimi i tyre. Nje fillim i riperterire si veshtrimi pas nderrimit te numrit te syzeve. Gjithcka pas rifitimit te shikimit shijon sikur te jete hera e pare qe drita qe i bie permbi e pasqyron ne bebezen time. Kokeposhte. Nuk eshte hera e pare. Po te ishte dicka e paprekur me pare nga une, do te kisha ndjere frike. Njoh çlirim e prehje vetem ne ato ç'ka i kam prekur diku me pare, qofte dhe ne vegime. Ideja e zbulimit te gjerave, ose kerkimit per to, nuk mund te kete lindur fare rastesisht. Ka qene mendimi. Kur zbres tek thjeshtezimi deri ne prekje i gjerave, mberrij tek buzet e eshkura te vatres se sime mëje; Kam shtyre fort qe te dilja prej tyre, duke mekatur mushkerite me boshllek kollë-shkaktues. Lotesjelles. I risjell neper mendje portat ne hapje. Duhet te kem shtyre shume. Me koke, djerren e kryes si nje grusht tek ben vend midis muskujve te tkurrur per te prodhuar efektin e anasjellte. Prekja jep ndjesi te palidhura me shqisat e tjera. Nje pike mund te rrije e palevizshme brenda kufijve te saj. Kur muri tundet, gozhda shtrengohet per te mos lene kornizen e varur mbi të të zhnderrohet ne spekter drite. Shtrengohet me po ate force qe shkakton vijat mbi buze kur fjala don t'i thyeje dhembet e te permbushe te gjitha hapesirat. Duke mbetur po e tejdukshme, sa mund te te genjeje per te brishte. Me syte te mbyllur vrapojne te tjere bri meje. Duke u mjaftuar vetem me jehonen e hapave te bashkerendesve. Me aq sa mund te merret me mend, mund te jene dhe hapat e atyre qe u jane vene pas per t'i ndalur. Perderisa syte jane ende te mbyllur, mund te jene dhe hapat e DIELLIT qe u eshte bere shok udhe. Qekur DIELLI filloi te heqe çapat zvarre e te ngreje pluhur, shija ne qiellez e symbyllurve nuk eshte me vendim-marres i rrethanes. Deshira per te dhene me buron ne trup. Me kembengulje qe permbajtja e te provuarave te mia nuk eshte thjesht mund i humbur kot. Shiko! Provoje, se ky eshte perfundimi ku te çon! Sa qejf, une e ti perjetojme njesoj!
ty te kam pjelle une. Me te njejtin zell e kureshtje si te sime mëje. Me padurimin per te mbyllur perfundiisht dyshimin e prejardhjes sime.
Shpesh ndaloj te matem rruges. Mbeshtes shputat e kembeve tek njeri skaj i malit. Shtrire ne kurriz, shtriqem pertej kufizimeve sasiore me pellembet zgjatur drejt pemës perballe. I jam afruar malit nje gjethe me prane. Dimri kalb gjethet atehere kur une filloj te mas distancen me fryme. Kater shtellunga te bardha fryme me afer. Nyjet e shtylles lene gjurme mbi kurriz te tokes. I meshoj trupit me fort per çdo shtriqje; Ajo, e shkruara mbi toke nga bluarja e nyjeve te shtylles sime, eshte gjatesia e shtriqjes se trupit tim. Kater shtellunga fryme me afer malit...

[Kiki]

Te iku jeta malore te iku

Te kujtohet ??!!!hahahaaaaa