Jeta Normale e krishterë

[Matrix]

Eshte e vertete se ky liber permbledh shume nga aspektet e jetes se krishtere, duke i trajtuar ato ne rradhen e duhur.

Me ka bere pershtypje fjalet:

Ne me të drejtë mendojmë se ajo çfarë mund të kemi bërë është shumë e keqe, por që vetë ne nuk jemi dhe aq të këqij.

Kjo eshte dicka qe te gjithe ne e mendojme ose e shprehim. Psh:

Ky veprim ishte nje gabim i imi. Une nuk jam i tille. Do mundohem te mos e perseris me. etj...

Por ne duhet te rikujtojme se tek ne nuk ka absolutisht asgje te mire. Dhe gjerat me te mira tonat, s'jane disa deshira qe drejtohen drejt vetes dhe asgje me shume.

Autori ne menyre radikale shprehet se vetja jone duhet te kaloje ne Kryq. Ajo nuk mund te ndreqet e te behet me e mire.
Vetem keshtu, Krishti do mundet te jetoje Jeten e Tij te ringjallur permes nesh.

[marcus1]

Autori ne menyre radikale shprehet se vetja jone duhet te kaloje ne Kryq. Ajo nuk mund te ndreqet e te behet me e mire. Vetem keshtu, Krishti do mundet te jetoje Jeten e Tij te ringjallur permes nesh.

Kjo është një e vërtetë që shumë pak fatkeqësisht e kanë kuptuar. Shumë nga ne, mundohemi një jetë të tërë për t'u përmisuar. Ne i lutemi Perëndisë që të na ndryshojë pjesë të ndryshme të karakterit tonë që ne shohim se nuk i pëlqejnë Atij dhe kështu ne vazhdojmë të jemi të kujdesshëm dhe të mundohemi të ndreqim ato pjesë të karakterit. Por kjo nuk është zgjidhja. Në fakt ne nuk bëjmë gjë tjetrë vese të arrnojmë kacekët e vjetër. Por copa e re në kacekë të vjetër nuk mund të arrnohet, pasi kaceku do griset dhe vera e re do derdhet.

Zgjidhja është vetëm që ne të ndërrojmë kacekun e vjetër me atë të riun. Kaceku i vjetër është mishi ynë, janë veprimet që dalin nga shpirti ynë, që s'janë gjë tjetër veçse veprime të mishit. Kaceku i ri është vetë Krishti që banon në ne, prandaj edhe ne (lexo kaceku i vjetër) duhet të kryqëzohet.

[Matrix]

Gjendja e njeriut nga natyra

Vijmë kështu tek Romakët 5:12-21. Në këtë pasazh madhështor, hiri është sjellë në kontrast me mëkatin dhe bindja e Krishtit është vendosur përballë mosbindjes së Adamit. Është vendosur në fillim të seksionit të dytë të Romakëve (5:12 to 8:39) mbi të cilën tani do të përqëndrohemi dhe argumenti i kësaj pjese të con drejt një konkluzioni që do të jetë në themel të meditimeve tona të mëtejshme. Çfarë është ky konkluzion? Ai gjendet tek vargu 19, i cili është i kuotuar: “Sepse, ashtu sikur përmes mosbindjes së një njeriu, shumë u bënë mëkatarë, ashtu përmes bindjes së një njeriu shumë do të bëhen të drejtë." Këtu, Fryma e Zotit kërkon të na tregojë fillimisht se çfarë ne jemi dhe më pas se si ne u bëmë të tillë.
Në fillim të jetës sonë të krishterë, ne shqetësohemi për ato që do të bëjmë, jo për atë që ne jemi; ne jemi të stresuar nga ajo që kemi bërë, më tepër se nga ajo që jemi. Ne mendojmë se nqs ne do i rregullojmë disa gjëra, ne do te jemi të krishterë të mirë, dhe kështu i vemë qëllim vetes që të rregullojmë veprat tona. Por, rezultati i kësaj nuk është ajo që pritet. Ne zbulojmë, në zhgënjimin tonë, se ka dicka më shumë se sa një shqetësim i jashtëm – se ka në fakt një shqetësim më serioz, së brendshmi. Ne perpiqemi që t’i pëlqejme Zotit, por ne gjejmë se dicka brenda nesh nuk dëshiron që t’i pëlqejë Atij. Ne përpiqemi që të përulemi, por ka dicka në vetë qënien tonë që refuzon të jetë e përulur. Ne përpiqemi të jemi të dashur, por së brendshmi, ne ndjehemi shumë të akullt. Ne buzëqeshim dhe përpiqemi që të dukemi shumë miqësorë, por së brendshmi, ne ndjehemi tërësisht jo-miqësorë. Sa më shumë që përpiqemi që të rregullojmë cështjet së jashtmi, aq më shumë kuptojmë se sa i thellë është shqetësimi së brendshmi. Atëherë, ne vijmë tek Zoti dhe themi: “Zot, unë e shoh tani! Jo vetëm ajo që unë kam bërë është e keqe, por unë vetë jam i keq!”
Konkluzioni i Romakëve 5:19, ka filluar të agojë mbi ne. Ne jemi mëkatarë. Ne jemi pjesë e një race njerëzish që është tërësisht ndryshe nga ajo se çfarë Zoti dëshironte që ata të ishin. Rënia bëri që një ndryshim themelor të ndodhte në karakterin e Adamit, ndryshim që shkaktoi që ai të bëhej mëkatar, një qenie e paaftë për t’i pëlqyer Zotit; dhe ngjashmëria e afërt që ndajmë të gjithë, nuk është thjesht sipërfaqësore, por shkon dhe në karakterin tonë të brendshëm gjithashtu. Ne jemi “mëkatarë në qënien tonë”. Nga erdhi gjithë kjo? “Nga mosbindja e një njeriu” thotë Pali. Më lejoni ta ilustroj këtë.
Emri im është Nee. Është një emër shumë i zakonshëm kinez. Si e kam unë këtë emër? Unë nuk e zgjodha atë. Unë nuk lexova një listë me gjithë emrat e mundshëm kinezë dhe zgjodha pikërisht këtë. Fakti që emri im është Nee, nuk ka të bëjë me atë që unë kam bërë, dhe mbi të gjitha, unë nuk mund ta ndryshoj këtë. Unë jam një Nee, sepse babai im ishte një Nee, dhe babai im ishte një Nee, sepse gjyshi im ishte një Nee. Nqs unë sillem si një Nee, unë jam një Nee, por dhe nqs nuk sillem si një Nee, unë përsëri ngelem një Nee. Nqs bëhem president i republikës Kineze, unë jam një Nee, por dhe nqs bëhem një lypës në rrugë, unë përsëri jam një Nee. Asgjë nga ato që mund të bëj, apo të mos bëj, nuk më bën të ndryshëm nga një Nee.
Ne jemi mëkatarë, jo nga vetja jonë, por nga Adami. Nuk është se unë kam mëkatuar individualisht, por sepse une isha në Adamin kur ai mëkatoi. Sepse, meqenëse me anë të lindjes, unë dola nga Adami, unë jam një pjesë e tij. Dhe c’është më e keqja, unë nuk mund të bëj asgjë për ta ndryshuar këtë. Unë nuk mundem që me anë të përmirësimit të sjelljes sime, të bëhem një dicka e ndryshme nga një pjesë e Adamit, pra të bëhem dicka e ndryshme nga një mëkatar.
Në Kinë, njëherë po flisja në lidhje me këtë dhe theksova: “Ne të gjithë kemi mëkatuar në Adamin”. Një burrë tha: “Nuk e kuptoj”. Kështu, mendova t’ja shpjegoj në këtë mënyrë: “Gjithë raca kineze e ka prejardhjen nga Huang-ti” - i thashë. “Para më shumë se katër mijë vjetësh, ai luftoi më Si- iun. Armiku i tij ishte shumë i fortë, por megjithatë Huang-ti fitoi dhe e vrau atë. Pas kësaj, Huang-ti themeloi kombin kinez. Kështu pra, kombi ynë u themelua para katër mijë vjetësh nga Huang – Ti. Tani, çfarë do të kishte ndodhur nëse, Huang- Ti të mos e kishte vrarë armikun e tij, por në vend të tij, të ishte vrarë vetë? Ku do të ishe ti tani?”. “Atëherë, unë nuk do të isha fare” – u përgjigj ai. “Oh, jo! Huang – Ti mund të kishte vdekur, por ti do të kishe jetën tënde për të jetuar” – i thashë. “ E pamundur” thirri ai. “Nqs ai do të kishte vdekur, unë nuk do të kisha jetuar anjëherë, sepse jeta ime rrjedh prej tij” .
A e shihni njëshmërinë e jetës njerëzore? Jeta jonë vjen nga Adami. Nqs stërgjyshi yt do të kishte vdekur në moshën tre vjecare, ku do ishe ti tani? Ti do të kishe vdekur bashkë me të! Në të njëjtën mënyrë, eksperienca e secilit nga ne është e lidhur me atë të Adamit. Askush nuk mund të thotë: “Unë nuk kam qënë në Eden” , sepse potencialisht ne ishim të gjithë aty, kur Adami ju nënshtrua fjalëve të gjarprit. Kështu ne të gjithë jemi të përfshirë në mëkatin e Adamit, dhe kështu, duke qënë të lindur nga Adami, ne jemi gjithcka që ai u bë si rezultat i mëkatit të tij – pra kemi natyrën e Adamit, që është në fakt natyra e një mëkatari. Ekzistenca jonë rrjedh prej tij, dhe meqenëse jeta e tij u bë nje jetë me mëkat, atëherë dhe natyra që ne marrim prej tij është gjithashtu me mëkat. Pra, sic kemi thënë, problemi është në prejardhjen tonë, jo në sjelljen tonë. Përderisa ne nuk mund të ndryshojmë origjinën tonë, nuk ka asnjë shpëtim për ne.
Por, pikërisht në këtë drejtim ne do ta gjejmë zgjidhjen për problemin tonë, sepse pikërisht këtu punoi Zoti për të zgjidhur situatën tonë.

[Matrix]

Në Krishtin, ashtu si në Adamin

Tek Romakët 5:12 deri 21, ne nuk na thuhet dicka vetëm për Adamin, por na thuhet gjithashtu dicka për Zotin Jezus. “Ashtu sikurse nga mosbidja e një njeriu, të shumtët u bënë mëkatarë, ashtu dhe nga bindja e një njeriu, të shumtët do të bëhen të drejtë”. Në Adamin, ne marrim cdo gjë që është e Adamit, në Krishtin ne marrim cdo gjë që është e Krishtit.
Termat “Në Adamin” dhe “Në Krishtin” kuptohen shumë pak nga të krishterët, dhe në rrezikun e përsëritjes, po mundohem ta ilustroj përsëri me shembullin e trashëgimisë dhe të ngjashmërisë familjare, termin “Në Krishtin”.
Ky ilustrim gjendet në letrën e Hebrenjve. A ju kujtohet se në fillim të kësaj letre thuhet se Melkizedeku është më i madh se Levi? Nqs e mbani mend, nëpërmjet asaj, na tregohet se priftëria e Krishtit është më e madhe se priftëria e Aronit, që ishte nga fisi i Levit. Prandaj, që ta provonte këtë, autori në fillim provon se priftëria e Melkizedekut është më e madhe se ajo e Levit. Priftëria e Krishtit është “sipas rregullit të Melkizedekut” (Heb. 7:14-17), ndërsa priftëria e Aronit është sipas rregullit të Levit, dhe autori e provon këtë në një mënyrë të mrekullueshme.
Ai na thotë tek Hebrenjtë 7 se një ditë kur Abrahami po kthehej nga beteja e mbretërve (Zanafilla 14), i ofroi një taksë në formë dhurate Melkizedekut, dhe mori prej tij një bekim. Përderisa Abrahami e bëri këtë, urdhri priftëror levitik është më i ulët se ai i Melkizedekut. Pse?
Sepse fakti që Abrahami i ofroi taksë Melkizedekut, do të thotë se dhe Isaaku “që ishte në Abrahamin” i ofroi taksë Melkizedekut. Po kështu dhe Jakobi “në Abrahamin” e ofroi këtë taksë dhe në të njëjtën mënyrë dhe Levi “në Abrahamin”. Është e ditur se më i ulti i ofron dicka më të lartit (Hebrenjtë 7:7). Kështu pra, Levi është më i ulet se sa Melkizedeku, ndaj dhe priftëria levitike është më e ulët se ajo e Zotit Jezus. Levi në kohën e betejës së mbretërve nuk ishte, megjithatë ai ishte në “Mesin e të atit”, pra e thënë ndryshe, “Ai ofroi taksën përmes Abrahamit” (Hebrenjve 7:9,10).
Tani, ky është dhe kuptimi i fjalës “në Krishtin”. Abrahami, si kreu i familjes së besimit, përfshin të gjithë familjen në vetvete. Kur ai i ofroi Melkizedekut, e gjithë familja i ofroi Melkizedekut nëpërmjet tij. Ata nuk i ofruan në mënyrë individuale, por ata ishin “në të” dhe prandaj, duke bërë ofertë, ai përfshiu në bërjen e kësaj oferte të gjithë farën e tij.
Kështu ne po prezantohemi me një mundësi të re. Në Adamin gjithcka humbi, kështu, mobindja e një njeriu i bëri të gjithë mëkatarë. Nëpërmjet tij hyri mëkati, dhe nëpërmjet mëkatit vdekja, dhe kështu në të gjithë racen e tij, mëkati ka mbretëruar për të na cuar drejt vdekjes që nga ajo ditë e në vazhdim.
Por, tani një rreze drite del në skenë. Nëpërmjet bindjes së një Tjetri, ne do të bëhemi të drejtë. Dhe kur mëkati është me shumicë, dhe hiri është po ashtu me shumicë, dhe ashtu si mëkati mbretëron për të na cuar drejt vdekjes, ashtu dhe hiri mund të mbretërojë për të na cuar drejt jetës së përjetëshme, nëpërmjet Jezus Krishtit, Zotit tonë (Romakëve 5:19-21). Dëshpërimi ynë është në Adamin, Shpresa jonë është në Krishtin.

[Matrix]

Rruga hyjnore e çlirimit

Zoti qartësisht ka për qëllim që ky konsiderim do të na çojë në çlirimin praktik nga mëkati. Pali e bën këtë plotësisht të qartë kur ai e hap kapitullin 6 të kësaj letre me fjalët: “A do të vazhdojmë të mëkatojmë?”. Gjithë qënia e tij përgjigjet menjëherë. “Zoti e ndaloftë” – thërret ai. Si mundet që një Zot i shenjtë të jetë i kënaqur nga fëmijë jo-të shenjtë, të robëruar nga mëkati? Dhe "A do të vazhdojmë të jetojmë ende nën mëkat?" (Romakëve 6:1,2). Zoti me siguri ka planifikuar atë që duhet që ne të jemi të lirë nga zotërimi i mëkatit.
Por, këtu është problemi ynë. Ne jemi lindur mëkatarë; atëherë si do të shkëputemi nga trashëgimnia e mëkatit? Përderisa ne kemi lindur nga Adami, si do të dalim jashtë Adamit? Më lejoni ta them që në fillim: Gjaku nuk ka nxjerr jashtë Adamit. Ka vetëm një rrugë. Përderisa ne hymë këtu me anë të lindjes, duhet të dalim prej këtej me anë të vdekjes. Që të shkëputemi nga mëkatshmëria jonë, ne duhet të shkëputemi nga jeta jonë. Skllavëria e mëkatit erdhi nëpërmjet lindjes, çlirimi nga mëkati vjen nëpërmjet vdekjes – dhe kjo është e vetmja rrugë arratisjeje që Zoti ka përgatitur. Vdekja është sekreti i emancipimit. “Ne vdiqëm për mëkatin “ (Romakët 6:2).
Por si mund të vdesim ne? Disa prej nesh janë përpjekur shumë që të çlirohen nga kjo jetë e mëkatëshme, por më pas e kemi kuptuar se kjo është gjëja më e vështirë për t’u bërë. Cila është rruga për të dalë jashtë? Nuk është vetvrasja, por të kuptuarit se Ati është marrë me ne në Krishtin. Kjo përmblidhet në fjalët e apostullit: “Të gjithë ne që u pagëzuam në Krishtin, u pagëzuam në vdekjen e Tij” (Romakët 6:3).
Por, nqs Ati është marrë me ne “në Krishtin Jezus” atëherë ne na duhet të jemi në Të në mënyrë që kjo të bëhet efektive dhe kjo duket tani si një problem i madh. Si mund të futemi “në Krishtin”? Këtu përsëri Zoti na vjen në ndihmë. Ne nuk kemi në fakt asnjë rrugë për të hyrë në Të, por ajo që është më e rëndësishme, ne nuk kemi nevojë të hyjmë, sepse ne jemi në Të. Atë që ne nuk mund ta bëjmë vetë, Ati e ka bërë për ne. Më lejoni që t’ju kujtoj 1 Korintasve 1:30. Unë mendoj se ky është një nga vargjet më të mrekullueshme të gjithë Testamentit të Ri: “Ju jeni në Krishtin” “Prej Tij, ju jeni në Krishtin”. (Prej Tij, nënkupton prej Atit). Lavdi Zotit! Nuk na është lënë në dorë madje as të përpilojmë një mënyrë për të hyrë brenda Krishtit! Nuk na nevojitet një plan për të hyrë aty. Ati e ka planifikuar atë; madje jo vetëm qe e ka planifikuar, por dhe e ka realizuar këtë. “Prej Tij, ju jeni në Krishtin Jezus.” Ne jemi aty, pra nuk na nevojitet që të hyjmë. Është një akt hyjnor dhe është realizuar.
Tani, nqs kjo është e vërtetë, disa gjëra të sigurta vijojnë. Në ilustrimin e Hebrenjve 7, ne pamë se “në Abrahamin” se gjithë Izraeli – dhe këtu hyn dhe Levi, që nuk kishte lindur ende – i ofroi ofertën Melkizedekut. Ata nuk e bënë këtë në mënyrë individuale, por ata ishin në Abrahamin kur ai ofroi, dhe kjo ofertë përfshiu të gjithë farën e tij. Kjo, atëherë është një pikturë e qartë e vetes sonë “në Krishtin”. Kur Zoti Jezusi ishte në Kryq, të gjithë ne vdiqëm - jo individualisht, sepse nuk kishim lindur ende – por duke qënë “në Të”, ne vdiqëm në Të. "Njeri vdiq për të gjithë, prandaj të gjithë vdiqën.” (2 Korintasve 5:14). Kur Ai u kryqëzua, të gjithë ne u kryqëzuam bashkë me Të.

Kur dikush predikon në fshatrat e Kinës, ai duhet të përdorë ilustrime shumë të thjeshta për të shpjeguar të vërtetën e thellë hyjnore. Më kujtohet një herë, unë mora një libër të vogël dhe futa një copë letër në të dhe u thashë atyre që ishin rrotull: “Shihni, unë po marr një copë letër, Ajo ka identitetin e vet, krejt të ndryshëm nga ai i këtij libri. Pa pasur asnjë qëllim në vetvete me këtë letër për momentin, une thjesht e fut në këtë libër. Tani, unë do bëj dicka me këtë libër. Unë po e çoj atë me postë në Shangai. Unë nuk do të çoj me postë letrën, por librin, por letra është në librin. Atëherë ku është letra? A mund të shkojë libri në Shangai dhe letra të ngelet këtu? Jo! A mundet që letra të ketë një fat tjetër nga ai i librit? Jo! Aty ku shkon libri, aty shkon dhe letra. Nqs unë e flak librin në lumë, dhe letra do flaket bashkë me të. Por dhe nqs e nxjerr shpejt këtë libër nga lumi, dhe letra do të shpëtojë. Në çfarëdo eksperience që të shkojë libri, aty do të shkojë dhe letra, sepse letra është në librin.
“Prej Tij, ju jeni në Krishtin Jezus.” Vetë Ati na ka futur në Krishtin, dhe kështu duke punuar me Krishtin, Ai ka punuar me gjithë familjen. Fati ynë është i lidhur me fatin e Tij. Në çfarëdo që ka ka kaluar Ai, kemi kaluar dhe ne, sepse të jesh “në Krishtin” është të jesh identifikuar me Të në të dyja, në vdekjen dhe në ringjalljen e Tij. Ai është kryqëzuar: atëherë çfarë është bërë me ne? A duhet t’i lutemi Zotit të na kryqëzojë dhe ne? Kurrë! Kur Krishti u krqyëzua, dhe ne u kryqëzuam; përderisa kryqëzimi i Tij është në të shkuaren, i yni nuk mund të jetë në të ardhmen. Ju sfidoj që të gjeni në Testamentin e Ri qoftë dhe një varg të vetëm ku të thuhet se kryqëzimi ynë është në të ardhmen. Të gjitha referencat për të, janë në Aoristen Greke, e cila është koha e quajtur “një herë për të gjitha” . (Shih: Romakët 6:6; Galatasit 2:20; 5:24; 6:14). Dhe, përderisa asnjë njeri nuk mund të kryejë vetvrasje me anë të kryqëzimit, sepse është fizikisht e pamundur që ta bëjë këtë, por gjithashtu dhe në terma frymore, Zoti nuk dëshiron që ne të kryqëzohemi. Ne u kryqëzuam atëherë kur u kryqëzua Ai, sepse Ati na ka vendosur ne në Të. Fakti që ne kemi vdekur në Krishtin, nuk është thjesht një pozicion doktrinor, por është një fakt i sigurt dhe i përjetshëm.

[Matrix]

Vdekja dhe Ringjallja e Tij, Përfaqësuese dhe Përfshirëse

Kur Zoti Jezus vdiq në Kryq, Ai derdhi Gjakun e Tij, duke dhënë kështu jetën e tij të pamëkatëshme si flijim për mëkatin tonë dhe për të kënaqur drejtësinë dhe shenjtërinë e Zotit. Kjo ishte detyra e Birit të Perëndise vetëm, asnjë njeri nuk mund të kishte pjesë në të. Shkrimi nuk na thotë asnjëherë se ne derdhëm gjakun tonë bashkë me Krishtin. Në punën e Tij flijuese para Atit, Ai veproi i vetmuar; askush nuk mund të kishte pjesë aty. Por Zoti nuk vdiq vetëm që të derdhte Gjakun e Tij: Ai vdiq që dhe ne të mund të vdesim. Ai vdiq si përfaqësuesi ynë. Në vdekjen e Tij, Ai të përfshiu ty dhe mua.

Ne shpeshherë përdorim termin “zëvendësim” dhe “identifikim” për të përshkruar këto dy aspekte të vdekjes së Krishtit. Tani, shumë herë përdorimi i fjalës “identifikim” është mirë, por kjo fjalë nënkupton se gjërat fillojnë nga ana jonë: Pra që unë duhet të identifikoj veten time me Krishtin. Unë jam dakord se kjo fjalë duhet përdorur, por përdorimi i saj duhet të vijë më vonë. Është më mirë të fillohet me faktin se Krishti më përfshiu mua në vdekjen e Tij. Është vdekja “përfshirëse” e Krishtit ajo që më vendos në një pozicion për ta identifikuar veten time ; dhe jo se unë duhet të identifikoj veten time në mënyrë që të përfshihem. Është pikërisht përfshirja në Krishtin, që bën Ati për mua, ajo që ka rëndësi. Pikërisht për këtë shkak, këto dy fjalë të Testamentit të Ri: “Në Krishtin” , janë gjithmonë shumë të shtrenjta për zemrën time.
Vdekja e Zotit Jezus është përfshirëse. Ringjallja e Zotit Jezus është gjithashtu përfshirëse. Ne kemi parë tek letra e parë e Korintasve për të konfirmuar faktin se ne jemi “Në Krishtin Jezus” Tani, do te shkojme ne fund te kesaj letre, për të parë dicka më tepër se çfarë nënkupton kjo në të vërtetë. Tek 1 Korintasve 15:45, 47 dy emra apo tituj që ja vlen të përmenden, janë përdorur për Zotin Jezus. Ai quhet këtu “Adami i fundit” dhe “Njeriu i Dytë”. Shkrimi nuk i referohet Atij si Adami i Dytë, por si Adam i Fundit dhe as si Njeriu i Fundit, por si Adam i Dytë. Dallimi mes këtyre duhet të vihet re, sepse kjo mbron një të vërtetë me vlerë të madhe.
Si Adam i fundit, Krishti është përmbledhja e të gjithë njerëzimit; dhe si Njeriu i dytë, Ai është fillimi i një race të re njerëzish. Kështu, ne kemi këtu dy bashkime, njëri i lidhur me vdekjen e Tij dhe tjetri i lidhur me ringjalljen e Tij. Në rradhë të parë, bashkimi i Tij me racën njerëzore si “Adam i fundit” filloi historikisht në Betlehem dhe mbaroi në kryq dhe në varr. Në këtë, Ai përmblodhi brenda Vetes, gjithçka që ishte në Adamin dhe e coi atë në gjykim dhe në vdekje. Në rradhë të dytë, bashkimi ynë me Të si “Njeriu i Dytë” fillon në ringjalljen e Tij dhe mbaron në përjetësi – pra, në fakt nuk mbaron asnjëherë – sepse, duke larguar me vdekjen e Tij njeriun e vjetër, në të cilin qëllimi i Zotit nuk u plotësua, Ai u ngrit sërisht si kreu i një race të re njerëzish, në të cilët ai qëllim do të realizohet plotësisht.
Pra, kur Zoti Jezus u kryqëzua në kryq, Ai u kryqëzua si Adami i fundit. Gjithçka që ishte në Adamin, u përmblodh dhe u hoq tutje nëpërmjet Tij. Ne u përfshimë aty. Si Adami i fundit, ai e shpëlau dhe e hoqi tutje racën e vjetër: si Njeriu i Ri, Ai solli racën e re. Është pikërisht në ringjalljen e Tij që Ai qëndron si Njeriu i Dytë, dhe aty ne përsëri jemi përfshirë.
"Sepse, nëse u bashkuam me Krishtin në një vdekje të ngjashme me të tijën, do të jemi edhe të ringjalljes së tij" (Romakeve 6:5). Ne vdiqëm në Të si Adam i fundit; ne jetojmë në Të, si Njeriu i dytë. Kryqi është kështu fuqia e Zotit që na konverton nga Adami në Krishti.



***********************FUND I KAPITULLIT II**************************

[marcus1]

Rruga hyjnore e çlirimit

Zoti qartësisht ka për qëllim që ky konsiderim do të na çojë në çlirimin praktik nga mëkati. Pali e bën këtë plotësisht të qartë kur ai e hap kapitullin 6 të kësaj letre me fjalët: “A do të vazhdojmë të mëkatojmë?”. Gjithë qënia e tij përgjigjet menjëherë. “Zoti e ndaloftë” – thërret ai. Si mundet që një Zot i shenjtë të jetë i kënaqur nga fëmijë jo-të shenjtë, të robëruar nga mëkati? Dhe "A do të vazhdojmë të jetojmë ende nën mëkat?" (Romakëve 6:1,2). Zoti me siguri ka planifikuar atë që duhet që ne të jemi të lirë nga zotërimi i mëkatit.
Por, këtu është problemi ynë. Ne jemi lindur mëkatarë; atëherë si do të shkëputemi nga trashëgimnia e mëkatit? Përderisa ne kemi lindur nga Adami, si do të dalim jashtë Adamit? Më lejoni ta them që në fillim: Gjaku nuk ka nxjerr jashtë Adamit. Ka vetëm një rrugë. Përderisa ne hymë këtu me anë të lindjes, duhet të dalim prej këtej me anë të vdekjes. Që të shkëputemi nga mëkatshmëria jonë, ne duhet të shkëputemi nga jeta jonë. Skllavëria e mëkatit erdhi nëpërmjet lindjes, çlirimi nga mëkati vjen nëpërmjet vdekjes – dhe kjo është e vetmja rrugë arratisjeje që Zoti ka përgatitur. Vdekja është sekreti i emancipimit. “Ne vdiqëm për mëkatin “ (Romakët 6:2).
Por si mund të vdesim ne? Disa prej nesh janë përpjekur shumë që të çlirohen nga kjo jetë e mëkatëshme, por më pas e kemi kuptuar se kjo është gjëja më e vështirë për t’u bërë. Cila është rruga për të dalë jashtë? Nuk është vetvrasja, por të kuptuarit se Ati është marrë me ne në Krishtin. Kjo përmblidhet në fjalët e apostullit: “Të gjithë ne që u pagëzuam në Krishtin, u pagëzuam në vdekjen e Tij” (Romakët 6:3).
Por, nqs Ati është marrë me ne “në Krishtin Jezus” atëherë ne na duhet të jemi në Të në mënyrë që kjo të bëhet efektive dhe kjo duket tani si një problem i madh. Si mund të futemi “në Krishtin”? Këtu përsëri Zoti na vjen në ndihmë. Ne nuk kemi në fakt asnjë rrugë për të hyrë në Të, por ajo që është më e rëndësishme, ne nuk kemi nevojë të hyjmë, sepse ne jemi në Të. Atë që ne nuk mund ta bëjmë vetë, Ati e ka bërë për ne. Më lejoni që t’ju kujtoj 1 Korintasve 1:30. Unë mendoj se ky është një nga vargjet më të mrekullueshme të gjithë Testamentit të Ri: “Ju jeni në Krishtin” “Prej Tij, ju jeni në Krishtin”. (Prej Tij, nënkupton prej Atit). Lavdi Zotit! Nuk na është lënë në dorë madje as të përpilojmë një mënyrë për të hyrë brenda Krishtit! Nuk na nevojitet një plan për të hyrë aty. Ati e ka planifikuar atë; madje jo vetëm qe e ka planifikuar, por dhe e ka realizuar këtë. “Prej Tij, ju jeni në Krishtin Jezus.” Ne jemi aty, pra nuk na nevojitet që të hyjmë. Është një akt hyjnor dhe është realizuar.
Tani, nqs kjo është e vërtetë, disa gjëra të sigurta vijojnë. Në ilustrimin e Hebrenjve 7, ne pamë se “në Abrahamin” se gjithë Izraeli – dhe këtu hyn dhe Levi, që nuk kishte lindur ende – i ofroi ofertën Melkizedekut. Ata nuk e bënë këtë në mënyrë individuale, por ata ishin në Abrahamin kur ai ofroi, dhe kjo ofertë përfshiu të gjithë farën e tij. Kjo, atëherë është një pikturë e qartë e vetes sonë “në Krishtin”. Kur Zoti Jezusi ishte në Kryq, të gjithë ne vdiqëm - jo individualisht, sepse nuk kishim lindur ende – por duke qënë “në Të”, ne vdiqëm në Të. "Njeri vdiq për të gjithë, prandaj të gjithë vdiqën.” (2 Korintasve 5:14). Kur Ai u kryqëzua, të gjithë ne u kryqëzuam bashkë me Të.

Kur dikush predikon në fshatrat e Kinës, ai duhet të përdorë ilustrime shumë të thjeshta për të shpjeguar të vërtetën e thellë hyjnore. Më kujtohet një herë, unë mora një libër të vogël dhe futa një copë letër në të dhe u thashë atyre që ishin rrotull: “Shihni, unë po marr një copë letër, Ajo ka identitetin e vet, krejt të ndryshëm nga ai i këtij libri. Pa pasur asnjë qëllim në vetvete me këtë letër për momentin, une thjesht e fut në këtë libër. Tani, unë do bëj dicka me këtë libër. Unë po e çoj atë me postë në Shangai. Unë nuk do të çoj me postë letrën, por librin, por letra është në librin. Atëherë ku është letra? A mund të shkojë libri në Shangai dhe letra të ngelet këtu? Jo! A mundet që letra të ketë një fat tjetër nga ai i librit? Jo! Aty ku shkon libri, aty shkon dhe letra. Nqs unë e flak librin në lumë, dhe letra do flaket bashkë me të. Por dhe nqs e nxjerr shpejt këtë libër nga lumi, dhe letra do të shpëtojë. Në çfarëdo eksperience që të shkojë libri, aty do të shkojë dhe letra, sepse letra është në librin.
“Prej Tij, ju jeni në Krishtin Jezus.” Vetë Ati na ka futur në Krishtin, dhe kështu duke punuar me Krishtin, Ai ka punuar me gjithë familjen. Fati ynë është i lidhur me fatin e Tij. Në çfarëdo që ka ka kaluar Ai, kemi kaluar dhe ne, sepse të jesh “në Krishtin” është të jesh identifikuar me Të në të dyja, në vdekjen dhe në ringjalljen e Tij. Ai është kryqëzuar: atëherë çfarë është bërë me ne? A duhet t’i lutemi Zotit të na kryqëzojë dhe ne? Kurrë! Kur Krishti u krqyëzua, dhe ne u kryqëzuam; përderisa kryqëzimi i Tij është në të shkuaren, i yni nuk mund të jetë në të ardhmen. Ju sfidoj që të gjeni në Testamentin e Ri qoftë dhe një varg të vetëm ku të thuhet se kryqëzimi ynë është në të ardhmen. Të gjitha referencat për të, janë në Aoristen Greke, e cila është koha e quajtur “një herë për të gjitha” . (Shih: Romakët 6:6; Galatasit 2:20; 5:24; 6:14). Dhe, përderisa asnjë njeri nuk mund të kryejë vetvrasje me anë të kryqëzimit, sepse është fizikisht e pamundur që ta bëjë këtë, por gjithashtu dhe në terma frymore, Zoti nuk dëshiron që ne të kryqëzohemi. Ne u kryqëzuam atëherë kur u kryqëzua Ai, sepse Ati na ka vendosur ne në Të. Fakti që ne kemi vdekur në Krishtin, nuk është thjesht një pozicion doktrinor, por është një fakt i sigurt dhe i përjetshëm.

Ka shumë mundësi që kjo pjesë të ketë ngelur e pa lexuar nga vëllezërit dhe motrat për arsye se Matrix ka postuar dy pjesë të këtij libri në të njëjtën kohë dhe pjesa e dytë ka kaluar në faqen e re. Si rrjedhojë, ne nuk kemi kuptuar se kemi lënë pa lexuar pjesën e parë. Meqë mendoj se është shumë e rëndësishme dhe interesante kjo pjesë, po e sjell edhe një herë, në mënyrë që të mos humbasë asnjeri mundësinë për ta lexuar dhe për t'u ndërtuar nga ky libër.

Përshëndetje në Krisht,

Livein.

[Matrix]

Kapitulli III
Rruga e progresit:
Njohja

Historia e vjetër mbaron me Kryqin; historia jonë e re fillon me ringjalljen. “Nqs dikush është në Krishtin, ai është një krijesë e re: gjërat e vjetra kanë shkuar; ja shihni, të gjitha u bënë të reja” (2 Kor 5:17). Kryqi i jep fund krijimit të parë, dhe përmes vdekjes, sillet krijimi i ri në Krishtin, Njeriun e Dytë. Nqs ne jemi “Në Adamin”, çdo gjë që është e Adamit vjen tek ne në mënyrë të pavullnetshme, sepse ne nuk kemi të bëjmë asgjë me të. Nuk është e nevojshme që mendja jonë të mbushet për të kryer një mëkat; ajo vjen tek ne lirisht dhe pavarësisht nga ajo që ne bëjmë. Në mënyrë të ngjashme, nqs ne jemi “Në Krishtin”, çdo gjë që është e Krishtit vjen tek ne lirisht nëpërmjet hirit, pa asnjë përpjekje nga ana jonë, por vetëm në terrenin e besimit të thjeshtë. Megjithëse është e mjaftueshme të thuhet se çdo gjë që kemi nevojë vjen tek ne në Krishtin, lirisht nëpërmjet hirit, përsëri kjo mund të mos duket praktike për ne. Si funksionon kjo në praktikë? Si bëhet kjo gjë reale në eksperiencën tonë?
Nqs lexojmë kapitujt 6,7 dhe 8 të Romakëve, do të zbulojmë se kushtet për të jetuar jetën normale të krishterë të katërfishta. Ato janë: (a) Njohja, (b) Konsiderimi (c) Prezantimi i vetes tek Zoti dhe (d) Ecja në Frymë, dhe këto janë në po këtë renditje. Nqs ne duam ta jetojmë atë jetë, ne duhet të ndërmarrim të katër këto hapa, jo vetëm një, as dy, as tre. Nqs ne i studiojmë secilën nga këto, ne do i besojmë Zotit me anë të Frymës së Tij të Shenjtë që ta ndriçojë të kuptuarin tonë; dhe do të kërkojmë ndihmën e Tij që të hedhim hapin e parë të madh përpara.

Vdekja jonë në Krishtin, një fakt historik

Romakëve 6:1-11 është pasazhi që kemi përpara për momentin. Në këto vargje bëhet e qartë se vdekja e Zotit Jezus është përfaqësuese dhe përfshirëse. Në vdekjen e Tij, ne vdiqëm të gjithë. Askush nga ne nuk mund të ecë përpara frymërisht pa e parë këtë. Ashtu sikurse ne nuk mund të kemi shpëtim nqs nuk e shohim Atë duke mbartur mëkatet tona në Kryq, ashtu ne nuk mund të marrim shenjtërinë nqs ne nuk e shohim Atë duke na mbartur ne në Kryq. Jo vetëm mëkatet tona u mbartën nga Ai, por vetë ne u mbartëm nga Ai.
Si e marrim faljen ne? Atëherë kur ne e kuptojmë që Zoti Jezus vdiq si Zëvendësuesi ynë dhe i mbarti mëkatet tona mbi Vete dhe Gjaku i Tij u derdh për të pastruar papastërtinë tonë. Kur ju i patë mëkatet tuaja se si u vunë në Kryq, çfarë bëtë ju? A thatë: “Zoti Jezus, të lutem eja dhe vdis për mëkatet e mia”? Jo. Ju nuk u lutët për këtë. Ju thjesht falenderuat Zotin. Ju nuk ju lutët Atij që të vijë dhe të vdesë për ju, sepse ju e kuptuat se Ai tashmë e kishte bërë këtë.
Por, ajo që është e vërtetë për faljen tuaj, është e vërtetë dhe për çlirimin tuaj. Puna është bërë. Nuk ka nevojë që të lutemi për këtë, por vetëm që të lavdërojmë. Ati na ka vendosur të gjithëve në Krishtin, kështu që kur Krishti u kryqëzua, ne u kryqëzuam gjithashtu. Kështu pra që nuk ka nevojë që të lutemi: “Zot, unë jam një njeri shume i keq. Të lutem më kryqëzo mua.”. Kjo është e gabuar. Kur ju nuk luteni për mëkatet tuaja, përse duhet të luteni për vetet tuaja? Mëkatet tuaja u shkatërruan nga Gjaku i Tij, dhe ju u kryqëzuat në Kryqin e Tij. Kjo është një ngjarje e ndodhur tashmë. Gjithçka që mund të bëni është që të lavdëroni Atin, që kur Krishti vdiq, ju vdiqët bashkë me Të; ju vdiqët në Të. Lavdëroni Atë për këtë dhe jetoni nën dritën e kësaj. "Atëherë u besuan fjalëve të tij dhe kënduan lavdinë e tij." (Psalmi 106:12).
A besoni në vdekjen e Krishtit? Patjetër që po. Por, të njëjtat Shkrime që thonë se Ai vdiq për ne, thonë po ashtu se ne vdiqëm bashkë me Të. Shiheni përsëri: "Krishti vdiq për ne" (Romakëve 5:8). Kjo është shprehja e parë, dhe është shumë e qartë. Por kjo që vijon, a është më pak e qartë: “Njeriu ynë i vjetër u kryqëzua me Të" (Romakëve 6:6). "Ne vdiqëm me Krishtin" (Romakëve 6:8).
Kur u kyqëzuam ne me Të? Sa ishte data e kyqëzimit të njeriut tonë të vjetër? A ndodhi kjo në të ardhmen? A ndodhi dje? Apo sot? Në mënyrë që t’i përgjigjemi kësaj, ajo që mund të na ndihmojë është që ta kthejmë shprehjen e Palit nga ana tjetër dhe të themi: “Krishti u kryqëzua me njeriun tonë të vjetër (në të njëjtën kohë).” Disa prej jush kanë ardhur këtu në çifte. Ju keni udhëtuar për këtu, së bashku. Ju mund të thoni: “Miku im erdhi me mua” por ju mund të thoni gjithashtu: “Unë erdha me mikun tim”. Nqs njëri nga ju do kishte ardhur këtu tre ditë më parë dhe tjetri do të kishte ardhur sot, ju nuk do të nuk do kishit mundësi ta thonit këtë; por nqs ju mund të vini së bashku, ju mund të shprehni secilën nga këto shprehje, duke thënë të njëjtën të vërtetë, sepse të dyja e shprehin këtë fakt njësoj. Kështu, për të shprehur faktin historik ne mund të themi ndryshe, por me të njëjtën siguri: “Unë u kryqëzova atëherë kur Krishti u kryqëzua” ose “Krishti u kryqëzua atëherë kur unë u kryqëzova” , sepse ato nuk janë dy ngjarje të ndryshme historike, por një. Kryqëzimi im ishte “Me Të”. A u kryqëzua Krishti? Atëherë a mundem që unë të mos jem kryqëzuar? Dhe nqs Ai u kryqëzua rreth dy mijë vjet më parë dhe unë jam kryqëzuar bashkë me Të, atëherë a mund që kryqëzimi im të ndodhë nesër? A mundet që kryqëzimi i tij të jetë në të shkuarën dhe i imi në të tashmen apo të ardhmen? Lavdi Krishtit, kur Ai vdiq në Kryq, unë vdiqa bashkë me Të. Ai jo vetëm që vdiq në vendin tim, por Ai më mbarti dhe mua me Veten në Kryq, kështu që kur Ai vdiq, dhe unë vdiqa bashkë me Të. Dhe nqs une besoj në vdekjen e Zotit Jezus, atëherë unë mund të besoj dhe në vdekjen time, me po atë siguri që besoj në vdekjen e Tij.
Përse besoni se Zoti Jezus vdiq? Cili është trualli i besimit tuaj? A është se e ndjeni se Ai ka vdekur? Jo, ju nuk e keni ndjerë kurrë këtë. Ju e besoni këtë sepse Fjala e Zotit e thotë këtë. Kur Zoti ynë u kryqëzua, dy hajdutë u kryqëzuan bashkë me Të. Ju nuk e vini këtë në dyshim, sepse Shkrimi e thotë qartë këtë.
Ju besoni në vdekjen e Zotit Jezus dhe ju besoni dhe në vdekjen e dy hajdutëve bashkë me Të. Por, çfarë mund të themi për vdekjen tonë? Kryqëzimi ynë është më intim me kryqëzimin e Tij, se sa kryqëzimi i hajdutëve. Ata u kryqëzuan në të njëjtën kohë me Zotin, por në kryqe të ndryshme, por ne u kryqëzuam në të njëjtin kryq ku ishte Ai, sepse ne ishim në Të kur Ai vdiq. Si mund ta dimë këtë? Ne mund ta dimë nga shkaku i vetëm se Zoti e ka thënë këtë. Kjo nuk varet nga ndjenjat tona. Nqs ne e ndjejmë se Krishti ka vdekur, Ai ka vdekur, por dhe nqs ne nuk e ndjejmë se Ai ka vdekur, Ai përsëri ka vdekur. Nqs ne e ndjejmë se ne kemi vdekur, ne kemi vdekur, por dhe nqs ne nuk e ndjejmë se ne kemi vdekur, është përsëri po aq e sigurt se ne kemi vdekur. Këto janë fakte Hyjnore. Që Krishti ka vdekur është fakt, që dy hajdutët kanë vdekur është fakt dhe që ne kemi vdekur është po ashtu fakt. Më lejoni t’ua them: Ju keni vdekur! Ju keni mbaruar! Ju jeni ekzekutuar! Vetja juaj që ju e urreni kaq shumë, është në Kryq me Krishtin. Dhe “Ai që ka vdekur, është i çliruar nga mëkati” (Romakëve 6:7). Ky është Ungjilli për të krishterët.
Kryqëzimi ynë nuk mund të bëhet efektiv kurrë me anë të përpjekjeve tona, por vetëm duke pranuar atë që Zoti Jezus bëri në Kryq. Sytë tanë duhet të hapen që të shohim punën e mbaruar në Golgotha. Disa prej jush, përpara shpëtimit tuaj, mbase janë përpjekur që të shpëtojnë vetet. Ju lexonit Biblën, luteshit, shkonit në Kishë dhe përgjëroheshit. Më pas, një ditë sytë tuaj u hapën dhe ju patë se një shpëtim i plotë është bërë gati tashmë për ju në Kryq. Ju thjesht e pranuat atë dhe falenderuat Zotin, dhe paqja dhe gëzimi rrodhën në zemrën tuaj. Tani, shenjtërimi juaj është në po të njëjtën bazë si shpëtimi juaj. Ju e merrni çlirimin nga mëkatet në të njëjtën mënyrë që ju e merrni faljen e mëkateve.
Rruga e çlirimit të Zotit është krejtësisht e ndryshme nga rrugët e njërëzve. Rruga e njerëzve është që ta ndalin mëkatin duke dashur ta mposhtin atë; Rruga e Zotit është që ta heqë mëkatarin. Shumë të krishterë vajtojnë për dobësinë e tyre, duke menduar se po të ishin më të fortë, çdo gjë do të ishte mirë. Ideja se mugesa e forcës shkakton dështimin tonë për të jetuar një jetë të shenjtë, prandaj nga ne kërkohet dicka më shumë, patjetër që çon në këtë koncept të gabuar të rrugës së çlirimit. Nqs ne preokupohemi me fuqinë e mëkatit dhe me pamundësinë tonë për ta përballur atë, atëherë në mënyrë të natyrshme do të arrijmë në përfundimin se, në mënyrë që të arrijmë fitoren mbi mëkatin, do na duhet më shumë forcë. '”Vetëm nqs do të isha më i fortë” - themi ne- "Unë do të mposhtja shpërthimet e mia të dhunshme të inatit”. Dhe kështu ne i përgjërohemi Zotit që të na forcojë që të ushtrojmë më shumë vetë-kontroll.
Por kjo është totalisht gabim; Kjo nuk është rruga e Krishtit. Mënyra e Zotit për të na çliruar nga mëkati nuk është duke na bërë gjithnjë e më të fortë, por duke na bërë gjithnjë e më të dobët. Kjo është sigurisht një mënyrë e cuditëshme për të fituar, do thoni ju; por kjo është rruga Hyjnore. Zoti na çliron nga sundimi i mëkatit, jo duke forcuar njeriun tonë të vjetër, por duke e kryqëzuar atë; jo duke e ndihmuar atë që të bëjë dicka, por duke e hequr atë nga skena e veprimit. Për vite me rradhë, ndodshta, ju jeni munduar pa sukses që të ushtroni kontroll mbi veten tuaj, dhe ndoshta përsëri kjo është ajo që provoni; por sapo të shihni të vërtetën, ju do e kuptoni se ju jeni totalisht të pafuqishëm për të bërë dicka, por gjithashtu do kuptoni se Zoti e ka bërë këtë për ju. Ky zbulim i çon përpjekjet njerëzore drejt fundit.

[marcus1]

Rruga e çlirimit të Zotit është krejtësisht e ndryshme nga rrugët e njërëzve. Rruga e njerëzve është që ta ndalin mëkatin duke dashur ta mposhtin atë; Rruga e Zotit është që ta heqë mëkatarin. Shumë të krishterë vajtojnë për dobësinë e tyre, duke menduar se po të ishin më të fortë, çdo gjë do të ishte mirë. Ideja se mugesa e forcës shkakton dështimin tonë për të jetuar një jetë të shenjtë, prandaj nga ne kërkohet dicka më shumë, patjetër që çon në këtë koncept të gabuar të rrugës së çlirimit. Nqs ne preokupohemi me fuqinë e mëkatit dhe me pamundësinë tonë për ta përballur atë, atëherë në mënyrë të natyrshme do të arrijmë në përfundimin se, në mënyrë që të arrijmë fitoren mbi mëkatin, do na duhet më shumë forcë. '”Vetëm nqs do të isha më i fortë” - themi ne- "Unë do të mposhtja shpërthimet e mia të dhunshme të inatit”. Dhe kështu ne i përgjërohemi Zotit që të na forcojë që të ushtrojmë më shumë vetë-kontroll.
Por kjo është totalisht gabim; Kjo nuk është rruga e Krishtit. Mënyra e Zotit për të na çliruar nga mëkati nuk është duke na bërë gjithnjë e më të fortë, por duke na bërë gjithnjë e më të dobët. Kjo është sigurisht një mënyrë e cuditëshme për të fituar, do thoni ju; por kjo është rruga Hyjnore. Zoti na çliron nga sundimi i mëkatit, jo duke forcuar njeriun tonë të vjetër, por duke e kryqëzuar atë; jo duke e ndihmuar atë që të bëjë dicka, por duke e hequr atë nga skena e veprimit. Për vite me rradhë, ndodshta, ju jeni munduar pa sukses që të ushtroni kontroll mbi veten tuaj, dhe ndoshta përsëri kjo është ajo që provoni; por sapo të shihni të vërtetën, ju do e kuptoni se ju jeni totalisht të pafuqishëm për të bërë dicka, por gjithashtu do kuptoni se Zoti e ka bërë këtë për ju. Ky zbulim i çon përpjekjet njerëzore drejt fundit.

Mendoj se të gjithë ne mund të dëshmojmë se sa të vërteta janë këto fjalë. Të gjithë ne kur besuam kemi pasur një entuziazëm të madh për të bërë jetën e Krishterë dhe për të kënaqur Perëndinë. Të gjithë ne jemi dëshmitarë se si hiri i Tij derdhej mbi ne dhe ne mund të bënim gjëra që deri para se të besonim ishin të pamundura. Shumë gjëra në karakterin tonë ndërruan dhe të gjithë rreth nesh e vinin re këtë ndryshim.

Megjithatë, pasi kalojnë disa vjet pas rilindjes shohim se mëkate dhe/apo dobësi të vjetra kthehen përsëri ne jetën tonë. Shohim se nuk kemi më atë fuqi dhe entuziazëm që kishim në fillim. Shohim se e ndjejmë veten të dobët për të kënaqur Zotin.

Vëllezër dhe motra, kjo është mënyre e Tij. Ai në fillim për të na forcuar dhe për të na inkurajuar në jetën tonë të re, na jep dhunti dhe forcë për të bërë gjëra që me natyrënë tonë nuk do t'i bënim kurrë, por kjo periudhë nuk është e përhershme, pasi qëllimi i Tij nuk është thjeshtë të na japë disa dhunti për t'i shërbyer Atij. Qëllimi i Tij është që ne të jetojmë nëpërmjet Tij, qëllimi i Tij është që ne të mos luftojmë më me mjete njerëzore duke u përpjekur ta kënaqim Atë me gjëra që vetëm nuk e kënaqin Atë.

[Matrix]

Hapi i parë: “Duke ditur këtë…”

Jeta normale e krishterë duhet të fillojë me një “Njohje” shumë të përcaktuar, e cila nuk është aspak një njohje e diçkaje rreth së vërtetës apo të kuptuarit e një doktrine të rëndësishme. Nuk është aspak një njohuri intelektuale, por hapje e syve të zemrës për të parë se çfarë kemi në Krishtin.
Si e dini se mëkatet tuaja janë falur? A e besoni këtë sepse pastori juaj ua ka thënë? Aspak. Ju thjesht e dini këtë. Nqs unë ju pyes se nga e dini këtë, ju do të përgjigjeshit thjesht “E di!” . Një njohuri e tillë vjen nga zbulesa Hyjnore. Ajo vjen nga vetë Krishti. Natyrisht që falja e mëkateve është dhe në Bibël, por që Fjala e Shkruar e Zotit të bëhet një Fjalë e Gjallë e Zotit për ju, Ai duhet t’ju jape ju: “Frymën e diturisë dhe të zbulesës, në njohurinë e Tij..” (Efesianët. 1:17). Ajo çfarë kishit nevojë ishte që ta njihnit Krishtin në atë mënyrë, dhe kështu është gjithmonë. Kështu pra, vjen një kohë që çdo gjë të re në Krishtin, e njihni në zemrën tuaj duke e parë atë në frymën tuaj. Një dritë ndriçon në qënien tuaj të brendshme dhe ju bëheni plotësisht të vetëdijshëm për atë fakt. Ajo çfarë është e vërtetë për faljen e mëkateve tuaja, nuk është më pak e vërtetë për çlirimin tuaj nga ato mëkate. Drita e Atit zbriti në zemrën tuaj dhe ju e patë veten tuaj në Krishtin. Nuk ndodhi sepse dikush jua tha këtë, dhe as sepse e lexuat tek Romakët 6. Është diçka përtej kësaj. Ju e dini atë sepse Ati jua zbuloi këtë nëpërmjet Frymës së Tij. Ju ndoshta mund të mos e ndjeni këtë; ju mund të mos e kuptoni këtë, por ju e dini këtë sepse e keni parë. Kur ju e shihni veten tuaj në Krishtin, askush më nuk mund ta lëkundë sigurinë tuaj për këtë fakt të bekuar.
Nqs ju pyesni një numër të caktuar besimtarësh që kanë hyrë në jetën normalë të krishterë, se si hynë aty, disa do të thonë në një mënyrë dhe disa në një mënyrë tjetër. Secili thekson mënyrën e vet të veçantë të hyrjes në këtë jetë dhe përdor vargje nga Shkrimet që duken se e përkrahin këtë lloj mënyre; dhe fatkeqësisht shumë të krishterë i përdorin eksperiencat e tyre dhe vargjet biblike që mbështesin këto eksperienca si armë kundër të krishterëve të tjerë. Në fakt, ndërkohë që të krishterët mund të hyjnë në jetën më të thellë me mënyra të ndryshme, ne nuk duhet që t’i konsiderojmë mënyrat dhe doktrinat që ata theksojnë si përjashtuese të njëra-tjetrës, por si plotësuese. Një gjë është e sigurt, që çdo përvojë e vefshme në sytë e Atit duhet që të jetë arritur nga një zbulim i ri i kuptimit të Personit dhe të punës së Zotit Jezus. Ky është një test themeltar dhe i sigurt.
Dhe këtu, në fragmentin tonë, Pali thotë se gjithçka duhet të varet nga një zbulim i tillë: “duke ditur këtë: se njeriu ynë i vjetër u kryqëzua me të, që trupi i mëkatit mund të jetë anuluar dhe që ne të mos i shërbejmë më mëkatit." (Romakëve. 6:6).