Të praktikosh Praninë e Perendisë

[inscrite]

Asgjë përveç Tij

Kam lexuar në libra të ndryshëm shumë përshkrime mbi mënyrën si të shkojmë te Perëndia dhe si të praktikojmë jetën frymërore. Duket se këto metoda vlejnë më shumë për të më çoroditur sesa për të më ndihmuar, sepse ajo që kërkova më pas ishte thjesht si të isha tërësisht i Perëndisë. Kështu që, mora vendimin të jepja gjithçka për Gjithçkanë. Atëherë ia dorëzova veten tërësisht Perëndisë; hoqa dorë nga çdo gjë që nuk ishte e Tija. E bëra këtë për t’u marrë me mëkatet e mia dhe prej dashurisë sime për Të. Fillova të jetoj sikur të mos ekzistonte asgjë, absolutisht asgjë përveç Tij. Kështu pra, në këtë botë, unë fillova të kërkoj të jetoj sikur në tërë rruzullin të ndodheshim vetëm Zoti im dhe unë.
Ndonjëherë do ta paraqitja veten time para Tij: Ai gjykatësi, unë krimineli. Por, herë të tjera, e shihja si Ai që banon në zemrën time – si Atin tim, si Perëndinë tim. I shprehja adhurimin sa më shpesh të mundesha. E mbaja mendjen në praninë e Tij të shenjtë. E risillja ne mendje praninë e Tij sa herë e gjeja atë të hallakatej larg prej Tij. Më dukej një ushtrim shumë i vështirë! Por, pavarësisht vështirësive që hasja, unë nuk u ndala. Nuk e lejoja veten të binte në dëshpërim teksa mendja ime shpërqëndrohej.
U bë pjesë e pandarë e jetës sime të isha në praninë e Zotit po aq gjatë ditës sa isha kur shkoja në orën time të caktuar të lutjes. E përzija nga mendja çdo gjë që arrinte të ndërhynte në mendimet e mia për Perëndinë. Veproja kështu çdo herë, çdo orë, çdo minutë, edhe në pikun e punëve të mia të përditshme.
Ky ka qënë zakoni im i përhershëm që kur fillova jetën e murgut. Sigurisht, i realizuar jo përsosmërisht, e megjithatë, favori që kam patur përgjatë kësaj rendjeje ka qenë i madh. Sepse dështimet e mia më bëjnë të mos harroj se e tërë lavdia duhet të jetë vetëm e mëshirës dhe mirësisë së Perëndisë. Pa Të nuk bëjmë dot asgjë … dhe unë jam ai që mund të bëjë më pak nga kushdo tjetër. E megjithatë, kur besnikërisht kërkojmë të qëndrojmë në praninë e Tij të shenjtë dhe të kemi gjithmonë para syve pamjen e Tij, frytet janë të mira. Nuk ndodh më ta lëndojmë apo me vullnet të bëjmë nga ato gjëra që e fyejnë Atë. Për më tepër, një i ushtruar i tillë na çon drejt një lirie të shenjtë dhe një njohjeje të afërt me Perëndinë. Ne kërkojmë dhe marrim, sepse shpresojmë në hirin. Thënë me pak fjalë, duke insistuar në këto gjëra, ato kthehen në një zakon. Prania e Perëndisë na bëhet e natyrshme.
Nëse të pëlqen, shprehi së bashku me mua falenderime për mirësinë e madhe që ka treguar ndaj meje. Mahnitja ime s’do jetë kurrë e mjaftë për tërë favoret që i ka rezervuar një mëkatari si unë.
Çdo gjë të mund të lavdërojë Atë.
Amen.

[inscrite]

Brother Lawrence ishte katolik. Por ne jeten e tij me Krishtin ai i kalon kufijte e te qenit brenda nje grupimi fetar. Duket se pak rendesi ka per te, ai i perket Atij. Dhe nepermjet letrave te tij te permbledhura ne kete liber flet per nje jete me te thelle me Krishtin, nje jete gjate se ciles ne nuk duam me gjerat e Tij, por Ate vete, nuk rendim pas Tij per shkak te dhuratave qe na ben, por sepse eshte Ai qe eshte, dhe sepse meriton shume me teper se tere adhurimi dhe dashuria e zemres sone.

Keshtu pak nga pak fillon e behet Gjithckaja ne gjithcka per ne. Ky vella ne Krishtin se bashku me te tjere, deshmojne per kete me perjetimin e jeteve te tyre te jetuara ne ecje te panderprere me Perendine. Zotit tone i qofte lavdia.

inscrite

[inscrite]

Dëshmia e një miku

3 Nëntor, 1685
Shfrytëzoj këtu mundësinë për të të transmetuar ndjenjat dhe përjetimet e njërit prej anëtarëve të Shoqërisë në lidhje me rezultatet e mrekullueshme dhe forcën e vazhdueshme që ai fiton prej pranisë së Perëndisë. Mund të jetë e vlefshme për të dy ne.
Ka dyzet vjet që i është futur rrugës së besimit. Gjatë gjithë kësaj kohe shqetësimi i tij i vetëm ka qenë të jetë tërë kohën me Perëndinë: të mos bëjë, të mos thotë dhe të mos mendojë asgjë që mund ta lëndojë Atë. Dhe ai vepron kështu i shtyrë vetëm prej dashurisë për Të dhe sepse Zoti meriton pafundësisht shumë më tepër se kaq.
Prania Hyjnore i është bërë kaq e zakonshme vëllait, sa në çdo rast ai merr ushqim prej saj pa pushim. Shpirti i tij është i mbushur me gëzim që prej tashmë tridhjetë vjetësh. Është kaq e madhe forca e gëzimit që përjeton, sa ka raste detyrohet ta shmangë shfaqjen e dukshme të saj. Nëse ndodh të ketë kaluar një kohë pak a shumë e gjatë që ai s’ndodhet në Praninë Hyjnore, (gjë që më së shumti ndodh kur është i përfshirë në punët e tij të jashtme), pa lënë të kalojë shumë kohë, Perëndia e bën Praninë e Tij të ndjeshme në qenien e vëllait dhe e thërret atë! Dhe ai u përgjigjet thirrjeve të brendshme të Zotit me besnikëri të madhe. E bën këtë ose nëpërmjet një rrëfimi të zemrës para Perëndisë, ose nëpërmjet një vështrimi të drithëruar e plot dashuri drejt Tij, apo me anë të atyre deklaratave që, në të tilla raste, vetëm dashuria mundet t’i thurë. Ja si mund t’i përgjigjet ai Zotit: “Perëndia im, bëj që të jem i tëri për Ty. Zot, bëj prej meje dikë për zemrën Tënde.”
Atëherë ndodh diçka. Ai ka atë ndjesinë se Perëndia i dashurisë, I Cili gjen kënaqësi edhe në këto pak fjalë, ende pushon në thellësitë dhe qendrën e shpirtit të tij. Përjetimi i këtyre gjërave i fal vëllait tonë sigurinë që Perëndia është gjithmonë aty, në thellësitë e qënies së tij, sa e bën atë të mos mundet kurrë ta dyshojë këtë fakt, pavarësisht rrethanave.
Mund ta kuptoni prej këtej se ç’gëzim e kënaqësi përjeton vëllai ynë, ndërsa gjen parreshtur këtë thesar të paçmueshëm brenda vetes. Nuk përjeton më ankthin e kërkimit të thesarit. Ai ndodhet atje, gati për të; dhe ai është i lirë të shijojë bukuritë dhe pasuritë e tij.
Ndonjëherë ky vëlla ankohet për errësirën në të cilën ndodhet mendja jonë. Sipas tij, ata që kënaqen me kaq pak prej Perëndisë, janë për t’u mëshiruar. Ai ka thënë se
Pasuritë e Perëndisë janë si një oqean i pafundëm, e megjithatë, ne kënaqemi edhe me një valë të vogël ndjenjash, që zgjat veçse për një çast. Ky verbimi ynë pengon Perëndinë dhe nuk i lejon hiret e Tij të derdhen mbi ne. Por, kur Zoti gjen një shpirt të përshkuar nga besimi i Tij i gjallë, atëherë Ai mundet të derdhë bujarisht hirin dhe favorin e Tij në atë shpirt. Ky hir dhe favor e përshkojnë shpirtin si një rrymë, e cila, duke pas qenë e ndalur forcërisht prej rrjedhës së saj të origjinës, sapo gjen një shteg, shpërthen dhe derdhet përsëri, duke i hapur rrugë rrjedhjes së saj të ndaluar.
Po, shpesh e pengojmë këtë rrymë për shkak të rëndësisë së paktë që i kushtojmë. Le të mos ia ndalim më vrullin; le të hyjmë në shpirtrat tanë dhe të rrëzojmë barrierën që e pengon. Le t’i bëjmë rrugë hirit, të rifitojmë kohën e humbur, sepse ndoshta pak na ka mbetur. Vdekja është te dera; le të jemi gati.
Të kthehemi përbrenda. Koha ecën me shpejtësi dhe vetë shpirtrat tanë janë në rrezik. E besoj që keni kërkuar t’i përgjigjeni Frymës së Zotit. Ju përgëzoj, sepse kjo është e vetmja gjë e vlefshme në jetën tonë. E megjithatë, na duhet të vazhdojmë të punojmë për të.
Pse?
Sepse të mos përparosh në jetën frymërore do të thotë të shkosh mbrapsht. Të mos shkosh përpara do të thotë të tërhiqesh. Por, ata që e ndiejnë erën e fortë të Frymës së Shenjtë përparojnë edhe në gjumë! Dhe nëse ena e shpirtit tonë ende përplaset prej erërave dhe stuhive, le të zgjojmë Zotin tonë që prehet brenda nesh. Ai do përgjigjet dhe do ta qetësojë detin me shpejtësi.
Kam gjetur kurajon të të transmetoj këto ndjenja që të mund t’i krahasosh me të tuat. Të lutem, bëje një gjë të tillë, sepse nëse përjetimi yt në Zotin është bërë i vakët, kjo do të të ndihmojë për t’i rindezur ato.
Le të rikujtojmë të dy zjarrin e parë të të jetuarit në praninë e Perëndisë. Le të gjejmë të dy inkurajim nga shembulli dhe përjetimi i këtij vëllai, kaq i panjohur në sytë e botës, por kaq i dashur dhe i përkujdesur prej Perëndisë.
Lutem për ty. Kërkoj të bësh të njëjtën gjë për mua.

[inscrite]

Zakonisht i dalim para Atij me lista te gjata me kerkesa. Edhe kur i marrim ato qe kerkojme, nuk ndihemi mire, nuk jemi te permbushur. Kur i leme menjane gjithe kerkesat tona qe s’kane fund dhe i zevendesojme vetem me dy fjale: Zoti im Te dua, eshte atehere qe s’kemi me goje te kerkojme, s’kemi me deshire e force, tashme i kemi te gjitha, kemi Ate, per asgje tjeter nuk kemi me nevoje. Eshte Ai qe behet Gjithckaja per ne ne ato momente. Jo se e kuptojme se ndodh kjo gje, por e perjetojme, per aq sa nuk kemi me goje te kerkojme gjerat e Tij, sepse gjejme Ate Vete.
Mjaftojne vetem keto fjale, Zoti im, te dua. Dhe nuk jemi me te portat e Tij si lypes qe kerkon te marre, hyjme drejt e ne shtepine e Mbretit, dhe hame darke me Te, dhe jemi me Te. Kenaqim zemren e Tij asgje tjeter s’ka me rendesi.

Te mos harrojme t’i themi Te Duam, sa here e kujtojme, sa here dalim para Tij. Shume shpejt do zbulojme se do kemi vetem fjale dashurie per t’i thene, dhe gjithcka tjeter do jete e Tija, ne doren e Tij, ne vetem do shijojme.

Oh, sa te dashura jane banesat e Tua, o Zot i ushtrive!
Shpirti im deshiron me zjarr dhe shkrihet per oborret e Zotit, zemra ime dhe mishi im i dergojne britma gezimi Perendise se gjalle.
Edhe rabecka gjen nje shtepi dhe dallendyshja nje fole ku te vere te vegjlit e saj prane altareve te tu, o Zot i ushtrive, Mbreti im dhe Perendia im.
Lum ata qe banojne ne shtepine tende dhe te levdojne vazhdimisht! – Psalm 84

Ne Krishtin,
Inscrite

[inscrite]

Shenjtërimi

1685
Sot më erdhën me postë dy libra prej motrës sonë të dashur. Sikurse e di, ajo është pothuajse duke bërë betimin si murgeshë. Ajo kërkoi lutjet e atyre që janë në urdhrin tënd dhe veçanërisht lutjet e tua. Kam një përshtypje të fortë se po mbështetet fort te këto lutje. Lutu, mos e zhgënje.
Ndërsa del para Zotit për të, kërkoji Atij, apo më mirë lutju, që ajo të mund ta bëjë këtë shenjtërim prej një synimi të vetëm... që po ia dorëzon veten Atij vetëm prej dashurisë për Të. Dhe vazhdo më tej të lutesh që ajo të vendosë të jetë tërësisht dhe plotësisht e përkushtuar vetëm Atij.
Po të dërgoj një nga ata libra që trajtojnë praktikimin e pranisë së Krishtit. Sipas meje kjo temë përmbledh tërë jetën frymërore. Mua më duket se kushdo që do praktikojë të banojë vazhdimisht në praninë e Perëndisë, shpejt do bëhet frymëror.
Po guxoj të shkoj më tej. Nëse një i krishterë kërkon me të vërtetë të praktikojë praninë e Zotit të tij dhe ta bëjë këtë siç duhet, atëherë zemra e tij duhet të jetë e zbrazët prej gjithçkaje tjetër. Gjithçkaje. Pse? Sepse Perëndia kërkon ta zotërojë atë zemër, dhe Ai do që të jetë i vetmi pronar i asaj zemre dhe e vetmja pronë e asaj zemre. Dhe Ai nuk mund të jetë prona e vetme e zemrës sate nëse ajo nuk është e zbrazur prej gjithçkaje tjetër. Ai s’mund të vendosë çfarë dëshiron në një zemër nëse ajo nuk është e bërë gati të përmbushet vetëm prej Tij.
E di cila është jeta më e lartë që mund të përjetojmë? Në tërë botën s’mund të gjendet jetë më e ëmbël dhe më e gëzueshme sesa jeta e jetuar në ecje të pandalur me Perëndinë. Dhe ndërsa i shkruaj këto fjalë, jam i ndërgjegjshëm se të vetmit që mund t’i kuptojnë janë ata që e kanë praktikuar dhe përjetuar këtë ecje të pandërprerë me Zotin.
Dua menjëherë të shtoj se nuk të këshilloj të ecësh nëpër këtë rrugë vetëm sepse ajo është “e ëmbël dhe e kënaqshme”. Nuk është kënaqësia ajo që kërkojmë. Le të bëhet kjo gjë prej një motivi të vetëm: Sepse ne e duam Atë. Ecim me Të sepse kjo është çfarë Ai dëshiron dhe kërkon, që ne të ecim me Të.
Nëse do kisha qenë predikues, përmbi çdo gjë do flisja për praktikimin e të jetuarit në praninë e Krishtit. Nëse do kisha dhuntinë e predikimit, do këshilloja botën mbarë të praktikonte praninë e Tij; kaq e nevojshme dhe kaq e thjeshtë mendoj se është.
Oh! Sikur të mund ta dinim sa nevojë kemi për praninë e Perëndisë. Sikur vetëm të mund të shihnim sa nevojë kemi për ndihmën e Perëndisë në gjithçka. Dhe nëse me të vërtetë do mund të kuptonim se sa të mjerë jemi pa Të, s’do ta humbisnim kurrë nga sytë, as edhe për një çast të vetëm.
E dashur motër, pikërisht këtë çast, merr vendim, një vendim të shenjtë e të patundur që, për sa është në vullnetin tënd, kurrë më të mos largohesh prej Tij. Ndalu tani dhe ji në një mendje me Perëndinë për t’i jetuar ditët që mbeten të vijnë në praninë e Tij të shenjtë. Ndaj, dorëzoje çdo kënaqësi tjetër prej dashurisë për Të.
Është e mundur? Sigurisht, nëse e beson. Jepju kësaj gjëje me zemër. Nëse ia del mbanë siç duhet kësaj aventure, do ia korrësh shpejt frytet.
Lutjet e mia të varfra janë me ty.

[inscrite]

I përkushtuar vetëm Atij

Nuk mund ta imagjinoj se si një i krishterë mund të jetojë një jetë të kënaqshme të krishterë pa praktikuar të qënit në praninë e Krishtit. Sa për mua, tërhiqem me Të në qendrën e shpirtit tim sa më shpesh të mundem. Dhe, kur jam me Të, nuk i trembem asgjëje. Ndërsa braktisja më e vogël e Tij prej meje, më lë krejt të pambrojtur.
Më pyet nëse kjo praktikë është e lodhshme për trupin? Nuk është e tillë, por duhet të them diçka këtu. Ndonjëherë, madje shpeshherë, është mirë ta privojmë trupin nga shumë kënaqësi të vogla, përfshirë edhe ato që janë të këndshme dhe të ligjshme. Perëndia nuk do i lejojë të krishterët që duan t’i përkushtohen plotësisht dhe krejtësisht Atij, të gjejnë kënaqësi tjetër përveç Tij. Kjo është më se e arsyeshme.
Të lutem mos më keqkupto. Nuk po sugjeroj t’i vendosim vetes kufizime të ashpra. Aspak kështu, sepse ne duhet t’i shërbejmë Zotit në liri të shenjtë. Jo, ne duhet t’i kryejmë detyrat tona me besnikëri, pa qenë të trazuar apo të shqetësuar, duke kujtuar Perëndinë me mendjen tonë. Sa herë vëmë re se mendja po na fluturon larg prej Tij, duhet me qetësi ta rikthejmë atë drejt pranisë së Tij.
Për ta bërë këtë do të jetë e nevojshme ta vendosësh besimin tënd të plotë në Perëndinë, duke lënë mënjanë çdo merak tjetër. Do shohësh gjithashtu se është e nevojshme të lësh mënjanë disa forma përkushtimi, qofshin edhe të mira. Sepse këto forma përkushtimi janë veçse mjeti për qëllimin. Të janë dhënë për të të çuar në praninë e Krishtit. Dhe ato bëhen të pakuptimta sapo ti ndodhesh në praninë e Tij. Ky është synimi, të ndodhemi në praninë e Tij, ndaj është pa vlerë t’u rikthehemi mjeteve. Këmbëngul të jesh me Të.
Dhe kështu të vazhdosh me Të në një shkëmbim dashurie të bërë në mënyrë të thjeshtë me anë të një shprehje lavdërimi, apo adhurimi apo sepse ti dëshiron kështu. Ti mund të vazhdosh të jesh në praninë e Ti të shenjtë me anë të një qëndrimi të thjeshtë pritjeje apo me falenderime. Qëndro aty me anë të çdo lloj mënyre që fryma mund të gjejë.
Mos u shkurajo në fillimet e kësaj ecjeje. Vetë natyra jote mund të rebelohet ndaj kësaj pritjeje dhe qetësie para Perëndisë. Ktheja ashpër, mohoje atë. Për shembull, mund të të lindë mendimi se kjo lloj përbashkësie është humbje kohe të çmuar. Mos i kushto vëmendje këtij mendimi. Vazhdo me Zotin. Vendos të këmbëngulësh në Të deri në vdekjen vetë, pavarësisht çfarëdolloj vështirësie që mund të lindë.
Ia besoj veten time lutjeve të atyre që janë në urdhrin tënd, dhe veçanërisht ty.

[inscrite]

Disa këshilla praktike

Më ler të shpreh ndjenjat e mia. Ti tani je gjashtëdhjetë e katër vjeç, unë jam pothuajse tetëdhjetë. Pse të mos jetojmë – dhe të vdesim – me Zotin. Sa mirë do të ishte sikur t’ua besoje punët e tua të tanishme të afërmve të tu dhe ta jetoje pjesën tjetër të jetës në adhurim të Perëndisë.
Në të vërtetë Zoti nuk na jep ndonjë barrë kushedi çfarë. Ai do vetëm ta sjellësh në mendje sa më shpesh të jetë e mundur, të derdhësh adhurimin tënd për Të, të lutesh për hirin e Tij. Ofroji brengat e tua. Rikthehu tek Ai kohë pas kohe duke e falenderuar qetësisht dhe dlirësisht për mirësinë e madhe që tregoi ndaj teje duke bërë të mundur që ta njohësh. Dhe falenderoje, sepse të mbush me të mira edhe në mes të telasheve të tua. Zoti të kërkon ta lejosh të jetë Ai që ngushëllon zemrën tënde, sa herë që ndien brenda vetes të shkosh te Ai.
Drejtoje zemrën drejt Tij sa herë ulesh për të ngrënë, edhe kur je me të tjerë. Sa herë ta sjellësh në mendje, edhe nëse mjegullt apo rrallë, do jetë e pranueshme për Të. Nuk është nevoja as dhe të shqiptosh fjalë me zë të lartë. Ai ndodhet shumë pranë teje ndërsa ti i ofron falenderimet e tua.
E dashur motër në Krisht, nuk të duhet të “shkosh në kishë” për të qenë në praninë e Zotit. Ti mund të dalësh vetë para Tij. Mësoje zemrën të flasë ndërsa kthehesh përbrenda tek Ai. Dhe foli Atij. Me butësi, përulësi dhe dashuri.
Çdokush mundet të ketë një komunikim të afërt dhe intim me Perëndinë. E vërtetë që disa e kanë më të lehtë se të tjerët. Por, mos harro, edhe Zoti e di këtë gjë! Ndaj, fillo. Je nga ata që e kanë të lehtë apo të vështirë, nuk ka rëndësi. Fillo. Ai e di se i ç’lloji je! Ndoshta mund të jetë që Ai po pret vetëm për vendimmarrjen tënde për të filluar. Ndaj merre këtë vendim. Tani!
Guxo. Të gjithëve na ka mbetur edhe pak kohë jetë në këtë botë. Ndaj pra, le t’i jetojmë këto vite me Perëndinë. Nëse kemi vuajtje, ajo do jetë e ëmbël, madje e dashur, sepse ne jemi me Të. Por motër, kënaqësitë më të mëdha që mund të kesh ndonjëherë do jenë veçse në një makth nëse pa Të.
Oh, qoftë Ai bekuar për gjithçka. Amen.
Një fjalë të fundit. Fillo që tani ta mësosh veten pak nga pak me adhurim për Të. Kërkoji Atij hir. Ofroja zemrën plotësisht. Mos ki të lodhur ndërsa në mesin e punëve të tua, nëse mundesh çdo cast, t’i ofrosh zemrën tënde Atij. (Kjo mund të bëhet pa nxjerrë fare zë. Ose, mund t’i flasësh duke i pëshpëritur butësisht dashurinë.) Mos e ngarko veten me rregulla, forma apo mënyra; vepro me besim – thjesht shko. Shko për t’i dalë përpara me dashuri të thellë dhe shumë përulësi.
Lutjet e mia të vobekëta janë me ty.

[inscrite]

Nuk besoj se do ta keqkuptoni Brother Lawrence kur thote se “nuk te duhet te ‘shkosh ne kishe’ per te qene ne pranine e Tij”. Sepse mund te shkosh ne nje kishe dhe te mos jesh pjese e saj. Dhe te shkuarit formal atje nuk eshte ajo qe te ben ta perjetosh me teper Zotin apo te jetosh jeten e kishes. Sigurisht qe Zotin mund ta perjetojme personalisht, por bekimi i vertete dhe shume here me i bukur eshte kur e jeton me motrat dhe vellezerit e tu ne Krisht, kur e jeton si pjese e Trupit. Eshte atehere qe merr kuptim praktikimi i pranise se Tij.

Ne Krishtin,
Inscrite

[marcus1]

Nuk besoj se do ta keqkuptoni Brother Lawrence kur thote se “nuk te duhet te ‘shkosh ne kishe’ per te qene ne pranine e Tij”. Sepse mund te shkosh ne nje kishe dhe te mos jesh pjese e saj. Dhe te shkuarit formal atje nuk eshte ajo qe te ben ta perjetosh me teper Zotin apo te jetosh jeten e kishes. Sigurisht qe Zotin mund ta perjetojme personalisht, por bekimi i vertete dhe shume here me i bukur eshte kur e jeton me motrat dhe vellezerit e tu ne Krisht, kur e jeton si pjese e Trupit. Eshte atehere qe merr kuptim praktikimi i pranise se Tij.

Shumë faleminderit motër për sqarimin që na dhe. Shumë faleminderit për këto fjalë të bukura të cilat na inkurajojnë të vazhdojmë apo të kërkojmë miqësinë e Perëndisë në mënyrë kolektive. Nuk ka gjë më të bukur kur vëllezërit dhe motrat mblidhen së bashku për të praktikuar praninë dhe miqësinë e Tij.

[inscrite]

Përmbi çdo metodë

Po flisja para pak ditësh me një vëlla të përkushtuar në besim. Ai më tregonte se jeta frymërore është një jetë në paqe, të cilën e arrijmë në tre etapa. Sipas tij, e para ishte frika; pas kësaj, frika shndërrohej në shpresë jete të përjetshme; dhe së fundmi, është një konsumim, ai i dashurisë së pastër. Ai mendonte se secila prej këtyre gjendjeve është një fazë, e cila në përfundim e çon njeriun drejt ‘atij konsumimi të bekuar’.
Nuk e kam ndjekur kurrë këtë metodë. Përkundrazi, për shkak se jam shkurajuar kaq shumë nga metoda të tilla, kur më në fund mbërrita para Perëndisë, vendosa vetëm t’i ofroj veten time Atij. Vetja ime ofruar si dhuratë shpresoja të ishte shlyerja më e mirë për mëkatet e mia. E kuptova se vetëm prej dashurisë së dlirë për Të do të mund të hiqja dorë nga çdo merakosje dhe interes i kësaj bote.
Në vitet e mia të para të rendjes pas Tij përdorja metoda. Planifikoja kohë mënjanë për t’ia kushtuar mendimeve mbi vdekjen, gjykimin, parajsën, ferrin apo mëkatet e mia. Kam vazhduar kështu për vite të tëra. Por, gjatë pjesës tjetër të ditës fillova të bëja diçka tjetër. E kaloja pjesën tjetër të kohës sime, qoftë edhe në mes të punëve, duke e drejtuar besnikërisht mendjen drejt pranisë së Perëndisë. Gjithmonë më ka shoqëruar mendimi se prania e Tij është me mua, akoma do thoja, në mua!
Së fundmi madje hoqa dorë nga këto kohët e përcaktuara të lutjes të çfarëdo lloj përkushtimi metodik, gjë e cila më solli shumë kënaqësi dhe çlodhje. Fillova ta përdor kohën e rregullt për përkushtim në të njëjtën mënyrë që përdorja pjesën tjetër të kohës, në përqëndrimin e mendjes sime në praninë e Perëndisë. Kjo praktikë e re më zbuloi akoma më tepër prej thesareve të Zotit tim. Mundte të më përmbushte ndërsa dilja para Tij vetëm besimi, jo ndonjë metodë, dhe aq më pak frika.
Kështu e fillova.
Dhjetë vitet që pasuan ishin shumë të vështira dhe kam vuajtur shumë. Kisha frikë se mos nuk isha i përkushtuar Perëndisë sa do të doja të isha; mëkatet e së kaluarës i kisha gjithmonë para syve; dhe këtyre u shtoheshin favoret e pamerituara që Perëndia nuk m’i kursente! Këto përbënin burimin e vuajtjeve të mia.
Kam dështuar shpesh gjatë kësaj periudhe, dhe po aq shpesh jam ngritur përsëri. Kishte raste kur dukej sikur i tërë krijimi, arsyeja dhe madje Zoti Vetë ishin kundër meje ... dhe mua më mbetej vetëm besimi. Më trazonte mendimi se ndoshta ishte vetëm një hamendësim i imi që unë besoja se kisha pasur favoret dhe mëshirën e Perëndisë, dhe se ky hamendësim vetëm sa më kishte bërë të mendoja se kisha mbërritur në një shkallë, të cilën të tjerët e arrinin pasi kishin kaluar nëpër shumë peripeci. Ndonjëherë arrija të mendoja se ndoshta marrëdhënia ime e thjeshtë me Perëndinë ishte veçse një iluzion vullneti nga ana ime dhe se, për më tepër, nuk kisha marrë as shpëtimin!
Çuditërisht, tërë këto dyshime dhe frikëra nuk e mpakën besimin tim në Perëndi, përkundrazi, shërbyen për ta rritur atë. Në fund arrita të kuptoj se duhej të lija mënjanë çdo mendim që më shkaktonte nga këto periudha shqetësimi dhe trazire. Menjëherë pashë se si ndryshova. Shpirti im, kaq i trazuar më parë, përjetoi më në fund ndjenjën e paqes dhe qetësisë së brendshme.
Që prej asaj kohe kam ecur me Perëndinë me besim të pastër. Kam ecur para Tij me përulësi dhe dashuri. Tani s’më mbetet veçse një gjë: ta mësoj veten time të ngulmojë të jetë në praninë e Perëndisë dhe të mos ndodhë të them apo të bëj diçka që do i lëndonte zemrën. Shpresoj që, pasi të kem bërë gjithçka mundem, Ai të bëjë me mua gjithçka i pëlqen.
Kanë kaluar shumë vite që prej atëherë. Nuk kam dhimbje apo dyshime në gjendjen në të cilën ndodhem, sepse nuk kam vullnet tjetër përveç atij të Perëndisë. I jam nënshtruar këtij vullneti aq sa nuk do ngrija as një fije kashte nga toka kundër tij, dhe as nuk do ta kryeja këtë veprim prej ndonjë motivi tjetër, përveçse vetëm prej dashurise për Të.
Kam hequr dorë nga çdo formë përkushtimi dhe lutjeje të përcaktuar, përveç atyre që marrin shkas nga gjendja në të cilën ndodhem. Detyra ime e vetme tanimë është të këmbëngul të jem në praninë e Tij të shenjtë. E realizoj këtë nëpërmjet përqëndrimit me thjeshtësi dhe dashuri të vëmendjes tek Ai. Është atëherë që përjetoj praninë e vërtetë të Perëndisë. Nëse do shprehesha ndryshe, do ta quaja një bashkëbisedim të fshehtë mes shpirtit tim dhe Perëndisë.
Një pyetje që më bëhet shpesh është: “Si e zgjidh problemin e mendjes që shpërqëndrohet në gjëra të tjera?” Është sigurisht gjë që ndodh, ndonjëherë sepse e lyp nevoja, dhe herë të tjera si shfaqje dobësie. Por Zoti shpejt më thërret. Më thërret e më kujton me anë të një emocioni të brendshëm, apo ndonjë përjetimi të brendshëm kaq të bukur dhe magjepsës, sa vetëm me fjalë nuk do mundja ta përshkruaja.
Nuk dua t’ju bëj përshtypje me çfarë po ju them. Ju e dini mirë se kam dobësitë e mia, ndaj mos i hiqni nga mendja. Jam krejt i padenjë dhe i pavlerë për favorin e madh që Zoti më ka bërë.
Koha ime e përcaktuar për lutje është për mua krejt e njëjtë me pjesën tjetër të ditës. Janë veçse vazhdim i të njëjtës praktikë të të qënit parreshtur në praninë e Perëndisë. Ndonjëherë më duket vetja si një gur në duart e skulptorit, gati për t’u bërë statujë. Ia paraqes veten Perëndisë duke dëshiruar që Ai t’i japë formë shpirtit tim sipas pamjes së Tij të përkryer dhe të më bëjë krejt të ngjashëm me Veten. Herë të tjera, gjatë lutjes, e ndiej frymën dhe shpirtin tim të ngrihen lart pa përpjekjet e mia, drejt vetë qendrës dhe qënies së Perëndisë.
Ka njerëz që thonë se kjo gjendje nuk është gjë tjetër veçse pasivitet, iluzion dhe dashuri për veten nga ana ime. Jam dakort që ky është një pasivitet hyjnor, dhe do të ishte një dashuri për veten e gëzueshme, nëse shpirti do të ishte i aftë për ta dashuruar veten në këtë fazë. Por, në fakt, krejt e kundërta është e vërtetë. Kur shpirti prehet në Perëndinë, ai nuk shkon pas egoizmit të vet të zakonshëm; dashuria e tij është vetëm për Perëndinë.
Nuk do mundja dot, sidoqoftë, as ta quaja këtë një “iluzion”. Kur njeriu im i brendshëm është në praninë e Zotit, duke e shijuar atë, ai nuk dëshiron asgjë tjetër veç Zotit vetë! Nëse ky është një iluzion, atëherë i takon Perëndisë të merrret me të.
Zot, bëj me mua çfarë të të pëlqejë. Shpirti im të dëshiron vetëm Ty dhe do të jetë i tëri përkushtuar vetëm Ty.