Krishti, përmbledhja e gjithçkaje frymore.

[marcus1]

Një herë një vëlla u ngazëllye nga një mesazh bazuar te Romakët 6. Ai mendoi se tashmë e kishte kuptuar kapitullin 6 të Romakëve. Pak ditë më pas u grind ashpër me gruan e tij. Kjo është historia e trishtueshme e njeriut. Kapitulli 6 i Romakëve ishte veç një diçka për të - shkronja në një libër. Për rrjedhojë, nuk ishte dritë. Nëse do kishte parë dritë, nuk do mundte të vepronte sipas njeriut të vjetër, sepse ai do ishte rrëzuar përdhe nga ajo dritë.

Drita është e fortë. Ajo mund të bëjë atë që njeriu nuk e bën dot vetë. Atë që nuk mund ta bëjë dot doktrina, që nuk mund ta bëjë ndihma e vëllezërve dhe e motrave, atë që nuk mund ta arrini nëpërmjet mundit tuaj, drita mundet ta përmbushë menjëherë. Ne mund ta konsiderojmë veten tonë shumë të fortë – por, kur drita shndrit, bëhemi të butë. Kur Gjoni pa dritën, ai u bë si një i vdekur; e njëjta gjë edhe me Danielin. Asnjë nuk është në gjendje të shohë fytyrën e Zotit dhe të mos bjerë në tokë. Asnjë nuk mund ta vështrojë Zotin pa u bërë si një i vdekur. Është e vështirë për ne të vdesim, është e rëndë të jemi të përulur, por sapo drita shkëlqen, këto gjëra kanë ndodhur. Drita që vjen nga Zoti ka fuqi therëse. I rrëzon njerëzit përtokë ndërsa shndrit.

Vetë Zoti Jezus është dritë. Për pasojë, kujtdo që përballet me Të i hapen sytë dhe shikon, bie dhe dobësohet sikur të jetë i vdekur. Shumë njerëz kanë një karakter të fortë dhe të ashpër. Ata nuk janë thyer kurrë nga Zoti; as vetja e tyre dhe askush tjetër nuk mund të përballet me ta. Vjen koha kur drita e Zotit ndriçon mbi ta. Sapo shohin dritën, ata bëhen enë të thyera. Ai që sheh Zotin është pa dyshim i dobët dhe i thyer. Askush nuk mund të jetojë pasi ka parë Zotin. Kjo është drita.

Të dashur miq, mos ngatërroni asnjëherë dritën me gjëra të tjera. Ajo që ne zakonisht quajmë dritë nuk është e thënë të jetë patjetër dritë. Shumë prej tyre janë doktrina ose të ashtuquajtura “të vërteta”. Ato nuk kanë asnjë dobi frymërore në jetën tonë. Ishte dikur një vëlla që e donte Zotin shumë. Një ditë takon dikë i cili i thotë: “Jam kaq i gëzuar që kam gjetur doktrinën e mëkatit te libri i Romakëve.” Dhe vëllai i përgjigjet: “Miku im, si ka mundësi që e zbulove sot doktrinën e mëkatit tek Romakët? Mendoj se duhet ta kishe gjetur praninë e mëkatit kohë më parë te vetja jote.” Shumë përpiqen të zbulojnë doktrinën, por ata nuk kanë gjetur faktin. Ndaj ajo mbetet fjalë dhe një çështje e vdekur. Ajo nuk është dritë, jetë apo Krisht.

Efekti i parë i dritës - ajo vret....

vazhdon...

[marcus1]

Efekti i parë i dritës - ajo vret. Mos mendoni se drita vjen vetëm të na bëjë të shohim. Nuk është kështu. Kur drita agon, ajo të verbon sytë. E vërtetë që na bën të shohim, por ky është efekti dytësor. Drita në fillim na verbon dhe na rrëzon përtokë para se të na hapë sytë të shohim. Ajo që nuk mundet të na rrafshojë nuk është dritë; dhe as ajo që nuk na përul. Kur Pali pa dritën, ai u godit përtokë dhe për tre ditë nuk mundi të shohë asgjë me sytë e tij. Ndaj, gjatë përballjes tonë të parë me dritën, ne do verbohemi. Në momentin kur dikush që banon në errësirë sheh dritën, ai nuk do jetë aspak në gjendje të shohë.

Perëndia pastë mëshirë për të gjithë ata që janë të shtirur dhe mendjemëdhenj. Sepse të tillë njerëz nuk e kanë njohur kurrë dritën; gjithçka ata kanë nuk është gjë tjetër veçse doktrinë dhe njohuri. Nëse do kishin parë dritën e vërtetë, do ishin rrëfyer: “O Zot, çfarë di unë! Nuk di absolutisht asgjë!” Sa më i madh zbulimi, aq më i thellë verbimi; sa më e fuqishme drita, aq më e ashpër goditja. Drita do na përulë dhe do na rrëzojë përpara se të na bëjë në gjendje të shohim. Nëse nuk jemi goditur, përulur, verbuar dhe zvogëluar deri në hiç, ky fakt provon se jemi akoma në errësirë, nuk zotërojmë aspak dritë. Zoti pastë mëshirë për ne, që nëpërmjet dritës së Tij, të na largojë vetëbesimin tonë, në këtë mënyrë të mos guxojmë më të kemi besim në njohurinë dhe gjykimin tonë. Ah, sikur të mund të shkojmë tek Ai duke i thënë: “Zot, Ti je drita. Kur të shoh Ty, kuptoj se ato që kam parë në të kaluarën kanë qenë veçse gjëra.”

Drita nuk është diçka abstrakte, ajo është vërtet thelbësore. Kjo dritë është Zoti Jezus. Me Të mes nesh ne kemi dritë. Sa keq që shumë gjëra në jetën e besimtarëve janë thjesht teorike. Ata kanë dëgjuar ide të panumërta abstrakte të cilat ofrojnë shumë pak ndihmë praktike.

Ishte dikur një vëlla që në rininë e tij kishte studiuar në një shkollë fetare. Ai ndiqte shpesh shërbesa të krishtera dhe kishte dëgjuar rreth doktrinës së shpëtimit, por kurrë nuk kish takuar një person të shpëtuar, dhe as ai vetë nuk ishte i shpëtuar. Një ditë takoi dikë që predikonte ungjillin. Predikuesi ishte një i krishterë i vërtetë dhe nëpërmjet predikimit të tij ky vëlla u shpëtua. Më parë, çfarë ai kishte dëgjuar, kishin qënë vetëm disa mësime abstrakte, dhe kështu ai nuk ishte në gjendje të merrte shpëtimin. Por, kur atë ditë ai takoi një besimtar të rilindur, nëpërmjet tij ai u përball me diçka konkrete. Kështu, pra, ai u shpëtua.

Një vëlla e lidhi këtë me historinë e tij të studimit të Biblës. Ai tha: “Pasi kisha dëgjuar shumë vëllezër dhe motra të flisnin rreth shenjtërimit, vendosa të studioja doktrinën e shenjtërimit. Gjeta mbi dyqind vargje mbi këtë temë në Dhjatën e Re. I mësova përmendësh dhe i rendita sipas rradhës. Por ende nuk e dija çfarë ishte shenjtërimi; ndihesha kaq bosh. Kjo gjendje vazhdoi derisa takova një ditë një motër të moshuar e cila ishte me të vërtetë një grua e shenjtë. Atë ditë sytë e mi u hapën për të parë çfarë është shenjtërimi: sepse njoha një njeri që ishte i shenjtë. Sa e tmerrshme ishte ajo dritë. Më shkaktoi shumë dhimbje. Nuk më la asnjë rrugë për t’iu shmangur. Më tregoi se çfarë është shenjtërimi.”

Nga përvoja të tilla ne arrijmë të kuptojmë se drita është konkrete, e gjallë dhe e efektshme. Nëse është doktrinë ajo që predikojmë, doktrinë do marrin edhe njerëzit; por ajo është një gjë e vdekur, ajo nuk është drita e jetës. Nëse është drita e jetës ajo që ne japim, ajo jo vetëm do ndriçojë jetët e njerëzve, por gjithashtu do rrezatojë nëpërmjet tyre. Ne duhet të kuptojmë se përderisa drita ishte konkrete dhe praktike në jetën e Zotit tonë Jezus, ajo duhet të jetë e njëjtë edhe në jetën tonë. Duke qënë një Person i gjallë, drita e jetës na zgjon kur ajo zbulohet.

Miq, përse ndodh që pas disa kohësh duket sikur e vërteta e Perëndisë e humb fuqinë e saj, duke u bërë e dobët aq sa të mos na prekë më? Për asnjë arësye tjetër përveçse ajo është bërë shumë doktrinë, shumë njohuri teologjike! Duhet të kuptojmë se vetëm Zoti i gjallë mund të krijojë njerëz të gjallë. I kërkojmë Perëndisë të jetë me të vërtetë i mëshirshëm me ne, që të na bëjë gjithmonë e më shumë të shohim se gjërat janë të gjitha të vdekura, dhe vetëm Zoti është i gjallë. Gjërat më frymërore dhe më tërheqëse të Krishtërimit – nëse janë jashtë Krishtit - nuk janë veçse të vdekura. Duhet të lëmë Zotin vetë të bëhet kjo apo ajo gjë në ne. Atëherë ato do jenë të gjalla. Të gjalla në ne dhe në ata që do marrin prej nesh. Zoti qoftë mëshirëplotë me ne për të bërë të biem përmbys para Tij dhe ta njohim Atë krejt ndryshe nga më parë.

[marcus1]

Krishti është gjithçkaja e Perëndisë


Të nesërmen, Gjoni e pa Jezusin që po vinte drejt tij dhe tha: “Ja, Qengji i Perëndisë, që heq mëkatin e botës!” (Gjoni 1:29)
Dhe Jezusi u tha atyre:”Unë jam buka e jetë; kush vjen tek unë nuk do të ketë më kurrë uri dhe kush beson në mua, nuk do të detë më kurrë etje.” (Gjoni 6:35)
Prandaj Jezusi u tha atyre: “Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them se, po të mos hani mishin e Birit të njeriut dhe të mos pini gjakun e tij, nuk keni jetën në veten tuaj.” (Gjoni 6:53)
Dhe Jezusi u foli atyre përsëri duke thënë: “Unë jam drita e botës; kush më ndjek nuk do të ecë në errësirë, por do të ketë dritën e jetës.” (Gjoni 8:12)
“Prandaj ju thashë se ju do të vdisni në mëkatet tuaja, sepse po të mos besoni se unë jam, ju do të vdisni në mëkatet tuaja.” (Gjoni 8:24)
Atëherë Jezusi u tha atyre: “Kur ta keni lartuar Birin e njeriut, atëherë do të njihni se unë jam.” (Gjoni 8:28)
Jezusi i tha: “Unë jam ringjallja dhe jeta.” (Gjoni 11:25)
Jezusi i tha: “Unë jam udha, e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati përveçse nëpërmjet meje.” (Gjoni 14:6)
Por prej tij ju jeni në Krishtin Jezus, i cili nga Perëndia u bë për ne dituri, drejtësi, shenjtërim dhe shpengim. (1Korint.1:30)
Krishti që është jeta jonë. (Kolos.3:4)
Jezus Krishti, shpresa jonë. (1Tim.1:1)
Zoti është drita ime dhe shpëtimi im; nga kush do të kem frikë? Zoti ëshë kështjella e jetës sime; nga kush do të kem frikë? (Psalm.27:1)


Krishti është qëllimi i Perëndisë si edhe mjeti i Perëndisë

Qëllimi i Perëndisë është Krishti dhe mjeti i Perëndisë është gjithashtu Krishti. Është nëpërmjet Krishtit për te Krishti. Ajo që mund të mësojmë nga Perëndia përsa i përket qëllimit të Tij na është treguar në mënyrë të veçantë tek Efesianët dhe Kolosianët. Le të shohim tani qëllimin e Perëndisë duke shqyrtuar këto dy libra. Por le të vëmë re se ka një ndryshim mes tyre. Tek Efesianët na tregohet se, sipas planit të paracaktuar të Perëndisë, Ai i ka organizuar gjërat në mënyrë të tillë që, në plotësinë e kohërave, të përmbledhë çdo gjë në Krisht - gjërat në qiell si dhe ato mbi tokë. Nga ana tjetër, Kolosianët zbulon më tej se Perëndia nuk ka bërë vetëm që Krishti të ketë vendin e parë në çdo gjë, por për më tepër, Krishti duhet të jetë gjithçka në gjithçka. Kështu që te Kolosianët Krishti na zbulohet si mjeti dhe si qëllimi i Perëndisë. Qëllimi i Perëndisë është të lërë Krishtin të ketë vendin e parë në çdo gjë. Për të përmbushur këtë synim, Perëndia duhet të ketë Krishtin si gjithçka. Vetëm duke qenë gjithçka dhe duke banuar në gjithçka Krishti mundet t’i përmbledhë të gjitha gjërat, si ato në qiell ashtu edhe ato mbi tokë. Nëse Krishti është gjithçka, natyrshëm është e përmbledhur çdo gjë në Të. Nëse Ai banon në gjithçka, çfarë tjetër mund të jenë të gjitha gjërat?

Mos harroni se Perëndia sheh vetëm Krisht, jo gjëra. Ai nuk sheh as çështje dhe as gjëra, Ai vështron vetëm Krishtin. Çështjet dhe gjërat, për të cilat ne zakonisht mendojmë, nuk ekzistojnë në sytë e Perëndisë. Ka mundësi që në këto kohëra të mendojmë se ka shumë gjëra dhe çështje në botë. Sipas këndvështrimit tonë mbi botën, ka punë këtu dhe çështje atje; por sipas masës së Perëndisë, Krishti është gjithçka. Për pasojë, nuk ka as çështje dhe as gjëra. Krishti është gjithçka dhe Ai është në gjithçka. Dhe ajo do jetë dita kur synimi i përjetshëm i Perëndisë do përmbushet.

Shpresoj të mund të kuptoni një gjë: Krishti do i përmbledhë të gjitha gjërat në veten e Tij. Kjo ka filluar të ndodhë në kishën sot; nuk ështe e thënë të jetë diçka që fillon vetëm në të ardhmen dhe as që bëhet e vërtetë vetëm kur qëllimi i përhershëm i Perëndisë më në fund të jetë arritur.

Perëndia është duke na hapur sytë të shohim se në kishë, Krishti është çështje si edhe gjëra. Kur fillon ta kuptojë këtë, kisha fillon të jetojë në këtë nivel frymëror. Nëse kisha sheh akoma çështje dhe gjëra, thjesht vërtetohet fakti se ende i duhet ta hedhë vështrimin drejt Krishtit. Sigurisht që çështjet dhe gjërat për të cilat po flasim nuk janë thjesht çështje dhe gjëra të kësaj bote; janë kryesisht çështje dhe marrëdhënie të sferës frymërore.

Ungjilli i Gjonit e zbulon Krishtin si Gjithçkaja e Perëndisë

vazhdon...

[marcus1]

Ungjilli i Gjonit e zbulon Krishtin si Gjithçkaja e Perëndisë

Është disi e çuditshme tek shohim se Gjoni përdor shumë fjalë që nuk gjenden në Ungjijtë e tjerë. Ungjilli i Gjonit është më i thelli nga të tërë si dhe i shkruar i fundit. U shkrua pas gjithë pjesëve të tjera të Dhjatës së Re. Ishin shkruar tashmë tërë Ungjijtë dhe shumë letra, por në fund u paraqit Gjoni me Ungjillin e tij. Nëpërmjet tij na tregohet më në fund sa lart e çmon Perëndia Krishtin dhe se ne duhet ta njohim Atë ashtu siç e njeh Perëndia.

Këtu kuptojmë se cfarë Perëndia kërkon nuk është një qengj dhe cfarë Ai jep nuk është buka e jetës. Fillojmë gjithashtu të kuptojmë se Perëndia nuk na jep rrugën, të vërtetën dhe jetën, dhe as që Krishti thjesht përdor fuqinë e Tij për të rikthyer jetën apo shikimin. Në tërë Ungjillin e Gjonit ne dallojmë vetëm një fakt madhështor - se Krishti është të gjitha këto gjëra. Ai thotë se është drita e botës - Ai nuk thotë se është në gjëndje t’u japë njerëzve dritë. Ai thotë se është buka e jetës - Ai nuk thotë se do na japë bukën e jetës. Ai thotë se është rruga - Ai nuk thotë se do na udhëheqë nëpër këtë rrugë. Ai thotë se është e vërteta - Ai nuk thotë se do na mësojë një të vërtetë. Ai thotë se është jeta e vërtetë - Ai nuk thotë se do na japë një jetë. Kur vdiq Llazari, Krishti nuk i tha Maries dhe Martës se kishte fuqinë të ringjallte vëllanë e tyre; përkundrazi, Ai deklaroi se Ai është ringjallja.

Vëreni ju lutem se buka e jetës është një diçka, e njëjtë është edhe drita, rruga, e vërteta, jeta, ringjallja apo qengji. Por në Krishtërim nuk ka gjëra – ka vetëm Krisht! Ky është thelbi i çështjes.

Ajo që duhet të kuptojmë në Zotin është se në përvojën tonë nuk duhet të ketë as gjëra dhe as çështje, por vetëm Krisht: jo që Ai na jep dritë, por që Ai është drita jonë; jo që Ai na udhëheq rrugën, por që Ai është rruga jonë; jo që Ai na jep jetë, por që Ai është jeta jonë; jo që Ai na mëson mbi të vërtetën, por që Ai është e vërteta. Vëllezer, a e dalloni ndryshimin këtu? Çdo gjë që Krishti jep është vetë vetja e Tij.

Një ditë po flisja me një grup njerëzish rreth këtij fakti frymëror. Ndërsa flisja, shumë prej tyre m’i ngulën sytë. U thashë se do t’u tregoja një fakt shumë të rëndësishëm; se Krishti i Perëndisë është gjithçkaja e Perëndisë, sepse Perëndia nuk ka asgjë përveç Krishtit! Perëndia nuk na ka dhënë dritë, Ai na jep Krishtin; Perëndia nuk na ka dhënë ushqim, Ai na jep Krishtin; Perëndia nuk na ka dhënë rrugën, të vërtetën dhe jetën, në vend të tyre Ai na jep Krishtin. Krishti i Perëndisë është të gjitha gjërat; jashtë Tij, Perëndia nuk ka asgjë.

Çfarë nënkupton Pali me—Krishti është Shpresa jonë

Dëshiroj të shihni se Pali thotë më vonë të njëjtën gjë që tha Zoti Jezus. Ai e njeh Zotin mirë dhe nxjerr në dritë fakte të mrekullueshme. Para së gjithash ai i thotë Timoteut: “Jezus Krishti (i cili është) shpresa jonë.” Më pëlqen shumë ta lexoj këtë fjalë. Po juve? Ai nuk thotë se shpresa jonë është në Krishtin Jezus; përndryshe, ai shpall se Jezus Krishti është shpresa jonë. Nuk është se duhet të varim shpresën tonë në Krisht, duke pritur të na jepet shpresë prej Tij; përkundrazi, Krishti vetë është shpresa jonë.


—Krishti është jeta jonë

Gjithashtu, Pali u shkruan Kolosianëve si më poshtë: “Kur Krishti, i cili është jeta jonë, të shfaqet...” Pali thotë: “Krishti është jeta jonë.“ Ai nuk thotë: Kur Krishti të shfaqet; ai thotë: Kur Krishti, jeta jonë të shfaqet. E shihni, pra, se i krishteri nuk ka asgjë përveç Krishtit?


—Krishti është Dituria, Drejtësia, Shenjtërimi dhe Shpengimi ynë

Një nga vargjet më të njohura të Shkrimeve që përdorim në predikime është 1 Korintasve 1:30, që shpall se “ Prej Tij ju jeni në Krishtin Jezus, i cili nga Perëndia u bë për ne dituri, drejtësi, shenjtërim dhe shpengim”. Perëndia nuk na ka dhënë drejtësi, Ai na jep Krishtin përderisa Ai është drejtësia jonë. Perëndia nuk na ka dhënë shenjtërim, Ai na jep Krishtin sepse Krishti është shenjtërimi ynë. Perëndia nuk na ka dhënë shpengim, Ai na jep Krisht sepse Krishti është shpengimi ynë. Perëndia nuk na ka dhënë dituri, Ai na jep Krisht sepse Krishti është dituria jonë. Ja, për këtë arsye ne themi se Krishti i Perëndisë është gjithçkaja e Perëndisë. Krishti i Perëndisë është gjëja dhe çështja e Perëndisë; jashtë Tij Perëndia nuk ka as gjëra dhe as çështje.

Sikur Perëndia të na thoshte sot se Ai do ta bëjë Zotin Jezus shfajësuesin tone, cfarë do të mendonim? Ne do thonim, Ai është në të vërtetë shfajësuesi ynë. Sipas këtij shkrimi të Palit, Perëndia nuk e ka bërë Zotin Jezus shfajësuesin tonë. Perëndia ka bërë që Ai të jetë shfajësimi ynë. A nuk është madhështore? Krishti është drejtësia jonë.

Gjithashtu Perëndia nuk na thotë këtu nëpërmjet Palit se Zoti Jezus është shenjtëruesi ynë. Përndryshe, Ai thotë se Zoti Jezus është shenjtërimi. Krishti nuk vjen të na shenjtërojë, Ai vjen të bëhet vetë shenjtërimi ynë. Shenjtërimi ynë nuk është një send, një veprim apo një sjellje. Shenjtërimi ynë është një person, dhe ai është Krishti.

Dhe nuk pohon aspak Perëndia se Zoti është shpenguesi ynë, Ai thotë se Zoti është shpengimi ynë. Tingëllon e çuditshme për veshët tanë? Sepse Pali nuk thotë se Perëndia ka bërë që Zoti ynë të bëhet shpenguesi. Jo, ai deklaron se Zoti Jezus është shpengimi ynë.

Lavdi Perëndisë, Krishti është shpengimi dhe shpenguesi ynë. Ai është shenjtërimi ashtu si dhe shenjtëruesi ynë. Është drejtësia jonë si dhe shfajësuesi ynë. Ai është dituria jonë si dhe ai që na bën të ditur.

Çfarë nënkupton Davidi me - Krishti është shpëtimi ynë

Nëse do t’ju thoja se Zoti Jezus është shpëtimtari ynë, besoj se ju të gjithë do të përgjigjeshit: “Vërtet, Zoti Jezus është shpëtimtari ynë.” A nuk është disi e pazakontë që Psalmi 27:1 deklaron se “Zoti . . . është shpëtimi im”? Ne e dimë se Zoti është shpëtimtari ynë, ky është një fakt për ne. Por Perëndia i zbulon Davidit se Zoti është shpëtimi ynë. Zoti Jezus është shpëtimtari si edhe shpëtimi ynë. Ajo që Perëndia na jep është vetë Zoti Jezus.

Krishtërimi i gjallë ka vetëm një Person

Ndoshta ju do më pyesni: Përse e vë kaq shumë theksin në këtë pikë? Sepse këtu ndodhet ndryshimi mes Krishtërimit të gjallë dhe Krishtërimit të vdekur. Largësia mes tyre është e pallogaritshme. Njëra është frymërore, tjetra jo. Njëra është nga Perëndia, tjetra është shpikje e njeriut. Le t’ju them se kur të keni studiuar me kujdes fjalën e Perëndisë, do zbuloni se në Bibël ka vetëm një Person, jo një gjë. Dhe ky person është Zoti Jezus. Nuk do mund të gjeni tjetër përveç këtij Personi.

Ekziston një problem madhor sot mes fëmijëve të Perëndisë. Krishtërimi që ata njohin është krejt i copëzuar. Ti zotëron pak hir, unë kam një dhunti të vogël, dhe ai dicka flet në gjuhë të panjohura. Ky këtu po përjeton disa ndryshime në sjelljen e vet, ai atje zotëron sadopak dashuri; ky ka durim, ai tjetri përulësi. Kjo është ajo që njihet gjerësisht si Krishtërim. Por, a është ky Krishtërim? Jo, sepse Krishtërimi është Krisht. Krishtërimi nuk është shpërblim, dhe as nuk është çfarë Krishti më jep mua. Krishtërimi nuk është tjetër veç Krishtit vetë. E kuptoni ndryshimin? Këto janë dy rrugë që nuk takohen kurrë. Krishtërimi nuk është asnjë nga gjërat që Krishti më jep; Krishtërimi është Krishti që jep veten e Tij për mua. Këtu qëndron problemi, njerëzit e konsiderojnë Krishtërimin e sotëm si dhuratën e Krishtit. Kur isha mëkatar, Krishti më dhuroi hir dhe mëshirë. Tani që jam bërë i krishterë, Ai më dhuron durim, përulësi, butësi apo çdo gjë tjetër. Por në të vërtetë nuk është kështu.


Asgjë e papërcaktuar në Krishtërim

vazhdon...

[maratonomak]

Thelbi i faljes, eshte fondamental per cdo te krishtere. NEse Falni do te faleni, tha JEzusi. Pra ne thelb falja ka te beje se pari me shpetimin tone dhe me pas me ate te vellajt tone. Sa here qe ne falim , jemi te falur. Te falesh do te thote: te Hysh me tepre ne hir te Perendise, dhe flaja verteton se brenda teje vepron Perendia. Kur ne falim, kemi hapur se pari porten tone ndaj Perndise dhe me pas te vellajt qe kemi falur. Falja mund te shprehet ne shume menyra, edhe me fjale por edhe me veprim pa fjale. Gjithsesi rendesi ka te falesh, dhe kur ke falur ploteisht simbas falejs me te cilin KRishti na fali, problemi eshte fshire sikur te mos kishte ekzistuar ndonjehre. Falja buron nga Zemra dhe jo nga mendja apo ndjenjat tona. Falja tek i krshteri, deshmon Krishtin ne verpim dhe ne i japim mundesi vellajt tone qe te shohe tek ne fytyren e Krishtit dhe Doren e Hirit te Perendise.
Zoti ju bekofte Livein.

te fjalet e urta thuhet ; ESHTE MESE I HUMBUR KUSHDO QE I BESON ZEMRES SE VET DHE UDHEHIQET SIPAS ASAJ ; nuk e di se cili varg dhe kapitull por di qe eshte ne bibel ; tani me lejo te sberthej nje paqartesi qe kam ne postin tuaj ; NESE falja buron nga zemra dhe jo nga mendja dhe nga ndjenjat tona [ kete te fundit nuk e kuptoj fare pasi ndjenjat burojne nga zemra jone ] pra nese eshte keshtu atere kuptohet qe ne falim dhe ne nuk falim ne te njejten kohe ; pse ?sepse nese falim nga zemra falim me ndjenje dhe ndjenjat e zemres ndryshojne sa here ne duam dhe detyrohemi ; pra si mund te falim me zemer me ndjenje kur me vone kjo ndjenje mund te ndryshoje ?te falesh se keshtu ndihesh mire ? JO SHUME GABIM ; te falesh se DUHET te falesh ? po mbase mundet nuk e di ben vaki ; mos do te thush qe falja eshte PROCES ? te falesh sa here duhet te falesh ? te falesh edhe atere kur ndjenjat e tua nuk te ndihmojne te falesh dike ? si mund te bazohemi ne ndhjenja kur behet fjsale per FALJE ? ZOTI FAL SEPSE ESHTE NE NATYREN E TIJ TE FALI ASHTU SI EDHE NDESHKON PO NE ? A ESHTE NATYRA JONE E TILLE ? JO ; A MUND TE KEMI NJE NATYRE TE TILLE EDHE NESE JEMI NJE FEMIJE I PEREDNSISE /?nuk e di mbase ; po ; por te falim duke u bazuar ne ndjenjat tona eshte shume gabim ; me ka ngacmuar mjaft kjo gje dhe ende kerkoj zgjidhjen e saj ne te llogjikuar sipas fjales se perendise BIBLES ; MENDIMI IM MUND TE MOS MERET PARSYSH DHE MUND TE SHMNGET NJE NDIHME SQARIM A KU DI UNE NGA ANA E SHKRUSIT TE POSTOIT TE MESIPERM

[Matrix]

Mendimi eshte se njeriu nuk duhet te sforcaret per te falur, ose te fale sepse ashtu thuhet ne Bibel. I krishteri fal sepse falja buron nga thellesite e Frymes se tij, aty ku banon Krishti. Ne rast se falja nuk do buronte nga Krishti, atehere do ishte nje kompromis: "Une fal qe te shkoj ne Parajse. Sepse nqs nuk fal atehere do shkoj ne ferr!"

A nuk eshte pak a shume si pyetja e Pjetrit: Zot sa here duhet te falim, deri ne shtate?
Dhe Krishti i tha: Jo, por shtatedhjete here shate!
(Dmth pafundesisht!)

Por Krishti fal dhe dashuron, sepse VETEM KETE DI TE BEJE!
Ashtu sic ndricon dielli, sepse VETEM KETE DI TE BEJE!

I krishteri meson te fale duke pare Krishtin, ai nuk mund te fale nga vetja!
Por, kur njeriu jeton ne shoqeri me Zotin e vet ne thellesite e qenies, ai dhe ta detyrosh te URREJE, nuk do jete ne gjendje ta beje!

[marcus1]

te fjalet e urta thuhet ; ESHTE MESE I HUMBUR KUSHDO QE I BESON ZEMRES SE VET DHE UDHEHIQET SIPAS ASAJ ; nuk e di se cili varg dhe kapitull por di qe eshte ne bibel ; tani me lejo te sberthej nje paqartesi qe kam ne postin tuaj ; NESE falja buron nga zemra dhe jo nga mendja dhe nga ndjenjat tona [ kete te fundit nuk e kuptoj fare pasi ndjenjat burojne nga zemra jone ] pra nese eshte keshtu atere kuptohet qe ne falim dhe ne nuk falim ne te njejten kohe ; pse ?sepse nese falim nga zemra falim me ndjenje dhe ndjenjat e zemres ndryshojne sa here ne duam dhe detyrohemi ; pra si mund te falim me zemer me ndjenje kur me vone kjo ndjenje mund te ndryshoje ?te falesh se keshtu ndihesh mire ? JO SHUME GABIM ; te falesh se DUHET te falesh ? po mbase mundet nuk e di ben vaki ; mos do te thush qe falja eshte PROCES ? te falesh sa here duhet te falesh ? te falesh edhe atere kur ndjenjat e tua nuk te ndihmojne te falesh dike ? si mund te bazohemi ne ndhjenja kur behet fjsale per FALJE ? ZOTI FAL SEPSE ESHTE NE NATYREN E TIJ TE FALI ASHTU SI EDHE NDESHKON PO NE ? A ESHTE NATYRA JONE E TILLE ? JO ; A MUND TE KEMI NJE NATYRE TE TILLE EDHE NESE JEMI NJE FEMIJE I PEREDNSISE /?nuk e di mbase ; po ; por te falim duke u bazuar ne ndjenjat tona eshte shume gabim ; me ka ngacmuar mjaft kjo gje dhe ende kerkoj zgjidhjen e saj ne te llogjikuar sipas fjales se perendise BIBLES ; MENDIMI IM MUND TE MOS MERET PARSYSH DHE MUND TE SHMNGET NJE NDIHME SQARIM A KU DI UNE NGA ANA E SHKRUSIT TE POSTOIT TE MESIPERM

I dashur maratonomak,

Nuk e kam te qarte nese me je drejtuar mua apo Deshmuesit, por megjithate po jap mendimin tim edhe une.

Une mendoj se te falesh eshte nje ceshtje hyjnore me teper sesa njerezore. Sigurisht qe edhe njerezit falin, por deri ne nje mase. Ndersa falja qe vjen nga Krishti eshte nje falje qe nuk ka mbarim, ashtu sic e thote edhe Matrix, shtatdhjete here shtate. Dikush qe e kishte llogaritur i binte qqe te falte nje here ne dy minuta ne dite, me duket. A ka mundesi qe te lendohesh nga njerezit cdo dy minuta?

Megjithate ceshtja nuk eshte ketu. Shume mire, e mesuam qe duhet te falim, por a mundemi ta bejme kete gje? A mundemi ne nje kohe qe ndjejme urrejtje per dike, per dicka qe na ka bere dhe ne te njejten kohe ne ta falim. Shpesh here ne themi se falim, por ne te vertete nuk falim. Veprimet tona tregojne qarte se nuk kemi falur, sado te mundohemi t'i mbushim vetes mendjen se kemi falur.

Cfare duhet te bejme atehere? Si mund te zgjidhet ky problem? Nese dikush pret pas ketyre dy pyetjeve te gjeje nje pergjigje te sakte ne kete shkrim ne menyre qe te zgjidhe problemin e faljes, ka shume mundesi qe te zhgenjehet. Ai nuk do ta gjeje pergjigjen ne fjalet e mia, pasi pergjigja ime nuk ka trajten e nje recete qe te zbatosh ate dhe cdo gje mori fund.

Jo vetem falja por edhe cdo gje tjeter frymerore e ka burimin tek nje Person, dhe ky Person eshte Krishti. Falja nuk eshte nje dicka qe mund t'i jepet dikujt nga Zoti. Falja eshte vete Krishti. Ai qe e ka njohur ne jeten e Tij Krishtin, mbi te tjera, edhe si Falja e Tij, ai person mund te fale. Keshtu pra i dashur vella, mendoj se edhe falja ka te beje shume me maredhenjet tona me Krishtin. Nese maredhenjet tona jane tipike, apo te vokta, sigurisht qe ne ceshtje te veshtira nuk do mund te falim.

Nje gje shume e rendesishme per te Krishterin eshte qe ai ta shohe se cdo gje qe ndodh ne jeten e tij, ka kaluar me pare nga dora sovrane e Perendise, dhe kjo jo pa shkak, por si rrjedhoje e dashurise se madhe te Perendise qe ka per neve. Nese do te mesojme t'i dorezohemi plotesisht Perendise, do ta kemi shume te lehte te falim. Ti dorezohemi plotesisht Perendise ne rastin konkret do te thote se nje te keqe qe na ben nje person, sado e madhe te jete ajo, ne fakt nuk na e ka bere ky person, por vete Perendia duke perdorur kete person. Ne fakt ky person nuk ka pushtet mbi femijet e Perendise, me teper se sa mund ta lejoje Ati qiellor. Duke ditur pra se njeriu nuk mund te me beje asgje me te keqe se sa mund te ma lejoje Zoti im, dhe duke ditur qe cdo gje qe vjen nga Zoti im, sado e keqe te duket ne pamje te pare, eshte shprehje e dashurise se Tij, atehere une jo vetem qe nuk do ta kem te veshtire ta fal njeriun, por edhe do ta bekoj ate, pasi ai ne fund te fundit me te keqiat qe me ben me ndihmon me shume t'i afrohem dhe t'i mbeshtetem Zotit tim te Perjetesise.

Persa i perket nese falja vjen nga zemra apo nga ndjenjat, do thoja se Falja i Cili eshte nje Person banon diku shume me thelle se shpirti yne. Ai banon ne qender te qenjes sone, ne frymen tone. Ndjenjat, mendimet apo vullneti yne i forte jane pjese e shpirtit tone, i cili duhet te thyhet patjeter ne menyre qe te dale jashe nesh Ai qe banon brenda nesh. (e kutpoj qe eshte pak e veshtire per t'u kuptuar keto gjera qe thashe tani, por do me merrte shume nese do filloja t'i shpjegoja) Ajo qe dua te them eshte se kur jemi ne ata qe falim, falja jone do varet nga rrethanat. Ndersa nese eshte Krishti ne ne qe fal, nuk ka te beje me rrethanat aspak, nuk ka te beje as me ndjenjat dhe as me zgjuaresine tone dhe as me vullnetin tone te madh. Nuk ka te beje me faktin nese tjetri na kerkon falje apo jo. Ai qe don me te vertete Perendine, di te justifikoje edhe gjerat me te keqia qe dikush mund t'i beje. Kam pershtypjen se kur Deshmuesi flet per zemren, nuk e ka fjalen per ndjnjat por per thellesine e shpirtit tone, aty ku gjendet edhe Krishti. Le te mos harrojme se Krishti e perdor shpesh here zemren per te treguar ato qe ne kemi me te verete brenda nesh. Zemra pra eshte si te thuash burimi i gjerave qe dalin me vone jashte. Nese ne zemren tone do kemi Krisht, jashte do dale Krisht, nese nuk do kemi Krisht, nuk ka se si te dale Krisht.

I dashur maratonomak, ndofta me shkrimin tim mund te te kem ngaterruar me shume se sa te te jap nje pergjigje te qarte. Por nje gje une di mire: I vetmi Person qe nuk i ngaterron njerezit, dhe qe i ndihmon ata qe me te verete ja kerkojne ndihmen eshe Krishti. Besoj se eshte i vetmi Person qe mund te jape zgjidhje ne problemet e njerezve. Jo se ai i jep zgjidhje njerezve per cdo gje qe ata i kerkojne, por se Ai eshte vete Zgjidhja e problemeve. Nese dikush e ka Ate, dhe meson ta perjetoje Ate, nje dite do te shohe se Ai eshte midis te tjerash edhe Zgjidhja e problemeve te njeriut. (mos harro, kjo nuk ka te beje fare me rrethanat. Dikush mund te kaloje veshtiresite me te medha ne bote dhe ne syte e njerezve te jete njeriu me i mjere, por ai mund te jete edhe njeriu me i lumtur ne bote, pikerisht per shkak te Krishtit.)

[Matrix]

Ne momentet me te veshtira, Krishti i drejtonte syte nga Ati. Ai asnjehere nuk beri skena perulesie ndaj persekutoreve te Tij. Sot keto skena i ke me kuintale. (Skena te tipit: Une te fal se jam i krishter etj...)

Krishti i fliste vetem Atit:
O At, largoje prej meje kete kupe, por jo si dua une por si do Ti
O At, fali se nuk dine se c'bejne
Perendia im perse me braktise?
O At ne duart e Tua le Frymen Time.

Ai asnjehere nuk u tha persekutoreve:
Une ju kam falur sepse ju dua, apo sepse dua te jem nje shembull i mire.
Ose:
Une ju fal se dua te bej vullnetin e Atit.

Ndersa sot, shume njerez e shohin faljen ndaj armiqve si nje sakrifice sublime per Krishtin. Ose si nje imitim i jashtem i jetes se Krishtit.
Ne rast se do e shohim keshtu, pa e kuptuar as vete, do kemi nevoje per audienca, per duartrokitje dhe do ndihemi shume keq kur keto te mos i gjejme.

Ajo qe duhet te kuptojme eshte se Falja eshte pjese e Dashurise. Dhe Dashuria nuk eshte e kesaj bote (te rene). Njeriu i rene, vetem mund te lidhe marreveshje te pashkruara te tipit:
Duame qe te te dua!

Kur i krishteri i mban syte nga Krishti dhe beson se Krishti eshte Dashuria e vetme qe mund te ekzistoje, ai fal ne menyre te natyrshme. Pra falja del nga brenda jashte, dhe jo si nje veprim i jashtem imitues.
Madje arrin te doje me gjithe zemer armiqte me shume se miqte. Armiqte ai i sheh si Veglat me ane te se cileve, Ati po e zhvesh nga vetemashtrimi, nga krenaria, nga vetebesimi, dhe nga cdo gje tjeter qe ka zene vend ne mishin e tij dhe qe e ndan prej Krishtit.

[marcus1]

Pra falja del nga brenda jashte, dhe jo si nje veprim i jashtem imitues.
Madje arrin te doje me gjithe zemer armiqte me shume se miqte. Armiqte ai i sheh si Veglat me ane te se cileve, Ati po e zhvesh nga vetemashtrimi, nga krenaria, nga vetebesimi, dhe nga cdo gje tjeter qe ka zene vend ne mishin e tij dhe qe e ndan prej Krishtit.

AMEN......

[maratonomak]

Mendimi eshte se njeriu nuk duhet te sforcaret per te falur, ose te fale sepse ashtu thuhet ne Bibel. I krishteri fal sepse falja buron nga thellesite e Frymes se tij, aty ku banon Krishti. Ne rast se falja nuk do buronte nga Krishti, atehere do ishte nje kompromis: "Une fal qe te shkoj ne Parajse. Sepse nqs nuk fal atehere do shkoj ne ferr!"

A nuk eshte pak a shume si pyetja e Pjetrit: Zot sa here duhet te falim, deri ne shtate?
Dhe Krishti i tha: Jo, por shtatedhjete here shate!
(Dmth pafundesisht!)

Por Krishti fal dhe dashuron, sepse VETEM KETE DI TE BEJE!
Ashtu sic ndricon dielli, sepse VETEM KETE DI TE BEJE!

I krishteri meson te fale duke pare Krishtin, ai nuk mund te fale nga vetja!
Por, kur njeriu jeton ne shoqeri me Zotin e vet ne thellesite e qenies, ai dhe ta detyrosh te URREJE, nuk do jete ne gjendje ta beje!

me lejo te bej nje pyetje te lutem ; A adhuron ti zotin perendine jesus krisht sepse AI ESHTE PERENDIA I GJITHPUSHTETSHMEM DHE SOVRAN APO E ADHURON ATE ZOTIN PER ARSYE VETJAKE SIGURIE DHE SHPETIMI PER JETEN TUAJ ? kur thua [ une fal sepse nese nuk fal nuk do mund te skoj ne parajse por do shkoj ne ferr ] , A nuk eshte pak ngacmuese ky mendim /?a mos do te thuash qe duhet te fal nga frika e humbjes se jetes se perjetshme ne amshim me zotin tim ne qiell ? SHUME BUKUR THUA [ KUR NJERIU JETON NE SHOQERI ME ZOTIN ] , jam mese i bindur qe nese ne une kushdo qe perkushtohet zotit dhe nese ve para atij ZOTIT DESHIREN [ PER TE FALUR ] ATERE PATJETER ZOTI DO NA E JAP FUQINE DHE MUNDESINE PER TE FALUR '