Krishti, përmbledhja e gjithçkaje frymore.

[Matrix]

Pikerisht Krishterimi Jetesor, eshte ajo pjese e Krishterimit qe e ka bere Krishtin gjithcka. Kur Krishti behet gjithcka tek njeriu, cdo gje funksionon ne menyre natyrale tek ai. Keshtu njeriu nuk sforcohet per te qene i krishter, por ai ESHTE i krishter, dhe eshte ne menyre te natyrshme.

Krejt e kunderta ndodh me nje krishterim dialektik, te bazuar ne metodat, rregullat apo menyrat e ndryshme se si te jemi "te krishtere serioze". Ky krishterim nuk mund te funksionoje, sepse ai nuk eshte dhene nga Krishti.

Ne syte e botes ka shume grupe kristiane, por une mendoj se ne syte e Krishtit ka vetem 2 grupe:
Krishterimi Jetesor (i gjalle)
Krishterimi Dialektik (i vdekur)

I pari ka bere Krishtin Gjithcka, i dyti ka bere Metodat gjithcka
I pari synon te ushqeje Frymen, i dyti Mendjen
I pari nuk vuan nga kompleksi i numrit, i dyti vuan dhe synon rritjen e ithtareve te vet
I pari nuk vuan nga kompleksi i te pergjigjurit te gjitha pyetjeve, i dyti synon t'i jape pergjigje cdo pyetje qe lind ne mendjen e njeriut dhe ka shume frike te thote "Kete nuk e di". Per te dhene pergjigjie cdo pyetjeje mund te beje lojra fjalesh nga me fantastiket.
I pari eshte i lire ne Fryme, i dyti skllav
I pari nuk ka frike nga Kryqi dhe e di se ja jep Krishti, i dyti i i pranon te mirat si bekime dhe te keqiat si mallkime
I pari nuk sforcohet te fale armiqte, i dyti sforcohet shume dhe arrin deri aty sa te urreje dhe miqte.
I pari e lexon Biblen dhe cdo liber tjeter kristian per t'u ushqyer me Krisht, i dyti per te mesuar me shume mbi gjera kristiane.
I pari sheh vetem Jeten dhe Vdekjen, i dyti vetem Te miren dhe Te keqen


Cdo i krishter mendoj se duhet te pyese veten: Cilit grup i perkas une?

[marcus1]

Asgjë përveç Krishtit



Atëherë Jezusi u tha atyre, Kur ta keni lartuar Birin e njeriut, atëherë do të njihni se unë jam. (Gjoni 8:28)
Sepse ju keni vdekur dhe jeta juaj është fshehur bashkë me Krishtin në Perëndinë. Kur të shfaqet kristhi, jeta jonë, atëherë edhe ju do të shfaqeni në lavdi bashkë me të. (Kol.3:3-4)
Sepse në Të u krijuan të gjitha gjërat, ato që janë në qiejt dhe ato mbi dhe, gjërat aë duken dhe ato aë nuk duken: frone, zotërime, principata dhe pushtete; të gjitha gjërat janë krijuar me anë të tij dhe në lidhje me të. Ai është përpara çdo gjëje dhe të gjitha gjërat qëndrojnë në Të. Ai vetë është kreu i trupit, pra i kishës; Ai është fillimi, i parëlinduri nga të vdekurit, përderisa të ketë parësinë në çdo gjë, sepse Atit i pëlqeu që në të të banojë e gjithë plotësia, dhe, duke bërë paqen me anë të gjakut të kryqit të Tij, duke fituar pas, me anë të Tij, të gjitha gjërat, si ato që janë mbi dhe si dhe ato që janë në qiejt. (Kol.1:16-20)


Koncepti dhe kërkesa e njeriut

Dhurata që ne marrim nga dora e Perëndisë, është Biri i Tij, Jezu Krishti. Megjithatë është krejt ndryshe ajo që shumë veta kanë kuptuar në lidhje me Jezu Krishtin. Më lejoni t’ju them diçka, se midis fëmijëve të Perëndisë, disa e konsiderojnë Zotin Jezus si një nga dhuratat e shumta të Perëndisë, ndërsa të tjerë e vlerësojnë Atë si dhuratën e vetme të Perëndisë. Disa e pranojnë Zotin Jezus si dhuratën e tyre të parë, sepse ata besojnë se ka shumë dhurata përveç Atij—dhurata që mund të jenë me mijëra; ndërsa të tjerë e kanë Zotin Jezus si, dhuratën e Perëndisë, d.m.th. Ai është dhurata e vetme e Perëndisë.

Shumë veta janë shpëtuar kur ata pranuan Zotin Jezus. Më vonë, ata panë se akoma kanë shumë mangësira dhe nevjoja në jetën e tyre. Disa mund të zbulojnë se ata janë akoma gjaknxehtë edhe pasi ata janë shpëtuar; të tjerë shohin se krenaria e tyre i ndjek akoma ata, ndërsa të tjerë mund të shohin se ligështia e tyre ka mbetur akoma te ta.

Në përvojën e fëmijëve të Perëndisë shpesh është vënë re se, pasi ata janë shpëtuar, shumë akoma pyesin, presin, besojnë dhe luten para Perëndisë përsa i përket shumë, shumë dhuratave të cilat ata i marrin në kohën e duhur. Dhe ata e fusin Krishtin në rangun e këtyre shumë dhuratave, duke e konsideruar Atë si një nga dhuratat e Perëndisë.

Është krejtësisht e habitshme që ne vëmë re nevojat tona kur fillojmë të ndjekim Zotin. Megjithatë, a nuk jemi ne të Krishterë? Përse atëherë duhet të ndodhemi në nevojë? Megjithatë, kjo është çfarë ne faktikisht ndjejmë. Çfarëdo lloj mangësish që të jenë ato, nuk janë me vënd; dhe ne vazhdojmë të përballohemi me to.

Ne lutemi dhe shpresojmë, besojmë dhe dëshirojmë, dhe akoma më shumë, ne marrim atë që ne kemi nevojë. Dhe ne sigurisht ndjehemi mirë kur ne kemi kapërcyer atë lloj dobësie. Zemra na gëzohet kur marrim atë dhuratë.
Tani, në këtë lloj situate, shumë nga fëmijët e Perëndisë, e shohin dhuratën e Perëndisë dhe hirin e Tij si Atë që rimbush dëshirën tonë. Me të vërtetë, një numër njerëzish do të thonë, ç’gjë tjetër është hiri i Perëndisë, nëse nuk është që të na plotësojë mungesat tona? Kam këtu një Bibël me një mijë faqe. Por nuk po gjej faqen ku i kërkohet Perëndisë të më rimbushë mua me hirin e Tij (nëse ndodhet një faqe e tillë). Me fjalë të tjera, ajo që mua më mungon janë vetëm pjesë dhe copa të vogla, por do jem i plotë kur këto pjesë të jenë mbushur. Disa kanë nevojë per pesë gjëra, sepse atyre u mungojnë këto pesë gjëra; të tjerë kanë nevojë për dhjetë gjëra sepse ato gjëra u mungojnë. Dashuria ime është pothuajse perfekte, megjithatë do ishte akoma më mirë nëse do kisha pak më shumë përulësi dhe durim. Kam akoma nevojë për këto gjëra të vogla që më mungojnë dhe kur ti kem do ndjehem i plotë. Koncepti i njeriut është gjithmonë një çështje mungese apo dëshire; me pasojë që ai gjithmonë t’i kërkojë Perëndisë ato gjëra të caktuara që atij i mungojnë.

Dhe kështu, situata është si vijon. Ato gjëra që neve na mungojnë dhe kërkojmë janë të gjitha gjëra, objekte të cilat janë të numërueshme. Ne deklarojme se ne kemi nevojë për këtë apo atë gjë, dhe nëse Perëndia do na i japë ato që ne kërkojmë, çdo gjë do jetë në rregull.

Le të supozojmë se na mungon durimi. Por me të vërtetë, çfarë lloj durimi presim që të kemi? Sytë tonë rrallë shohin sipër në qiell për të parë standartin tonë; përkundrazi, ne zakonisht shohim rreth nesh: “Sa keq që nuk jam kaq i mirë sa zoti filan dhe filan! Ai është kaq i durueshëm, ndërsa unë jam kaq gjaknxehtë. Ai është kaq i butë, ndërsa unë jam kaq mburravec. Ah sikur të mundesha të bëhem kaq i durueshëm dhe i butë sa ai është.” Disa kohë më parë, ndërsa ishte rasti i parë që unë u luta pas shpëtimit tim, kërkova që Perëndia të më jepte një Bibël si ajo që një vëlla kishte. Ne shpesh lutemi vetëm për gjëra që ne kemi parë në lidhje me të tjerët. Ne jemi të pamundur të kërkojmë diçka nga qielli gjë të cilën nuk e kemi parë kurrë. Prandaj ne lutemi për durim dhe përulësi si ajo që dikush tjetër ka. Ne tashmë kemi vizatuar në mëndjen tonë se çfarë është përulësia apo durimi.

A mund t’ju bëj një pyetje hipotetike? A do ishit të lumtur nëse menjëherë pasi kishit besuar në Zot, Perëndia të merrte durimin nga ndonjë person dhe t’ja u jepte atë juve? Ju do ta konsideronit veten tuaj perfekt dhe plotësisht të kënaqur nga kjo gjë që do ju kishte dhënë Perëndia.

Ju e shihni durimin si një gjë, ajo që dikush tjetër e ka. Përderisa ka një veçori të tillë midis vëllerëzve dhe motrave që quhet durim, ju gjithashtu dëshironi të keni një veçori të tillë. Shpesh ju arrini të urreni veten tuaj sepse keni një karakter kaq të keq. Sa mirë do ishte nëse ju do kishit atë gjë që ai personi tjetër e ka. Për këtë aresye fëmijët e Perëndisë e admirojnë durimin si një gjë; d.m.th. ata dëshirojnë shumë të kenë një karakter që mund ta kontrollojnë. Për to, durimi është një gjë që Perëndia ka, që disa njerëz në këtë botë kanë, por që ata nuk e kanë zotëruar. Nevoja e tyre e menjëhershme është, që ata të kenë durim në mënyrë që të bëhen njerëz të durueshëm.

Që të jemë krejtësisht i sinqertë, këtu ndodhet diferenca kryesore midis Krishtërimit të vërtetë dhe atij të gabuar. Shumë nga fëmijët e Perëndisë kërkojnë diçka që duket se është kudo tjetër përveç se në jetën e tyre. Ata vënë re se dikush këtu dhe dikush atje dhe dikush diku tjetër, e kanë atë gjë, por vetë ata nuk e kanë. Kështu ata kërkojnë për një gjë, për një gjë që ekziston në tokë. Kjo është nocioni i njohur i Krishtërimit. Njerëzit ndjekin derisa të zotërojnë disa gjëra. Ata gëzohen dhe janë të mirënjohur për ato gjëra që ata marrin.



Vetëm Krishti

vazhdon...

[marcus1]

Vetëm Krishti

Ajo që shumica e njerëzve nuk kuptojnë dot është se në botën frymore nuk ka asgjë tjetër përveç Krishtit. Nuk ka as durim, as përulësi, as dritë në botën frymore; këto gjëra nuk ekzsistojnë. Është Krishti dhe vetëm Ai.

Për këtë arësye Perëndia duhet të bëjë një punë shumë të madhe në jetën tonë. Kur në fillim besuam, ne na thanë se ajo që ne kishim nevojë është Krishti, jo përpjekjet tona. Ne u shpëtuam nëpërmjet Krishtit, dhe jo nga përpjekjet tona. Në të njëjtën mënyrë edhe sot, ne duhet të kemi një zbulim të plotë dhe të thellë, dhe ky zbulim është se: ne kemi nevojë për Krishtin dhe jo për gjëra. Ashtu siç u eleminuan shumë gjëra në jetën tonë kur ne besuam, kështu edhe shumë gjëra duhet të shkatërrohen sot. I vetmi ndryshim është se ato gjëra që u shkatërruan në fillim ishin mëkate, dhe gjërat që duhet të shkatërrohen tani janë gjëra frymore. Në fillim u shkatërruan në jetën tonë krenaria, xhelozia, lavdia e kotë, gjaknxehtësia jonë ose mëkate të tjera; sot, është durimi, përulësia, dhe shenjtërimi ynë që duhet të shkatërrohet, në mënyrë që ne të mund të kuptojmë se Krishti është jeta jonë dhe gjithçkaja jonë. Sa i gjërë është ndryshimi që ky Krishtërim ka me Krishtërimin që njerëzit kujtojnë se është.

Shumë vëllezër dhe motra shpesh vijnë të flasin me mua dhe më bëjnë shumë pyetje. Ju mund të jeni nga ata njerëz që mendoni se ju jeni më të mirë se njerëz të tjerë, por kam frikë se mos mbeteni të njëjtit gjatë gjithë jetës suaj, sepse ajo që ju keni në veten tuaj nuk është gjë tjetër veçse gjëra. Përsa i përket durimit, ti me të vërtetë je shumë i durueshëm; përsa i përket përulësisë, me të vërtetë je shumë i përulur; ti je me të vërtetë shumë i zgjuar për të bërë gjithë punët që të ngarkohen dhe ke një sjellje të përkryer. Ti ke dashuri, dhe je gjithmonë i gatshëm të ndihmosh të tjerët, dhe t’i falësh të tjerët. Duke e parë nga ana njerëzore, çfarë më shumë duam neve se sa të jemi të krishterë të tillë? Akoma dhe kështu, më duhet t’ju them me sinqeritet, se ato që ti ke në veten tënde, janë thjeshtë gjëra. Duhet të kuptosh para Perëndisë se ajo që është frymore, nuk është një gjë, por është Zoti Jezu Krisht: jo çfarë ti ke, jo çfarë ti mund të bësh, jo çfarë ti mund të marrësh, por vetëm çfarë Krishti është. Vetëm nëse Ai bëhet kjo gjë në jetën tuaj, asgjë tjetër nuk ka ndonjë vlerë frymore. Në botën frymore, nuk ka asgjë tjetër përveç Krishtit sepse Ai është gjithçkaja e Perëndisë.



Kushdo që prek Krishtin, prek Jetën

[marcus1]

Kushdo që prek Krishtin, prek Jetën

Do na ndihmonte pak nëse do japim disa përvoja praktike. Më lejoni të përmënd diçka nga përvoja ime personale. Pak ditë më parë, diçka ndodhin në shtëpinë e një vëllai. Sipas detyrimit, duhej patjetër ta vizitoja atë; se nëse dikush nuk vendos të jetë kundër të qënit i Kishter, ai në mënyrë të natyrshme duhet të jetë një person i dhëmbshur. Nëse do shkoja për vizitë te ai, do isha në gjëndje të ndaja me të diçka nga ndjenjat e mia personale, edhe në këtë mënyrë do ta shpëtoja atë nga probleme të shumta që mund t’i ndodhnin në të ardhmen. Me këto mendime u nisa për ta takuar vëllain. Megjithatë, sa më shumë i afrohesha shtëpisë së tij, aq më i ftohtë bëhesha derisa në fund nuk kishte mbetur frymë brënda meje. Menjëherë kuptova se isha përsëri unë që dëshiroja të bëja diçka të mirë për vëllain. Po përpiqesha të tregoja një akt dashurie për vëllezërit, por nga ana tjetër unë kisha prekur vdekje. Kjo që unë po bëja, ishte për tu lavdëruar dhe e drejtë, por nuk ishte Krisht sepse isha unë që po e bëja këtë gjë. Cilat do ishin pasojat nëse unë do ta bëja këtë gjë? Përgjigja: vdekje e brëndshme, ngrirje e brëndshme. Unë ndoshta mund të kem bërë një akt për tu lavdëruar, por nuk preka jetë. Nuk ka dyshim që ishte një akt dhëmbshurie, megithatë nuk mund të gjeja Zotin në atë që unë po bëja. E vetmja gjë që mund të thuhej në këtë veprim ishte se unë isha i dhëmbshur me vëllain dhe asgjë më tepër. Po e përsëris edhe një herë pra, se sa herë që ju prekni Krishtin dhe jo thjeshtë një sjellje, ju prekni jetën. Nëse do prekni thjeshtë një sjellje, është më se e sigurtë që do vdisni, sepse jeni ju që e bëni atë gjë.

Duhet të kuptojmë se Krishtërimi është Krisht, dhe jeta e të Krishterit është gjithashtu Krisht. Mos numëroni një mijë gjëra të mira dhe t’i konsideroni këto si jetë e Krishterë. Akoma edhe sikur të ishit në gjëndje të mblidhnit të gjithë përulesinë e gjithë botës, si dhe dhjetra mijëra veçori të tjera të mira, ju përsëri nuk do ishit në gjëndje të krijonit një të Krishter. E vetmja gjë që mund të shihet aty, është një varg gjërash; dikush nuk mund të shohë Krishtin aty.

Disa vite më parë bashkëpunëtorët e mi shpesh më tallnin mua kur unë përpiqesha të jem i mirë me të tjerët. Më pëlqente të isha gjithmonë i mirë me të tjerët, dhe nuk më pëlqente të nxirrja në pah gabimet e të tjerëve; nuk do lejoja asnjë njeri të largohej nga shpia ime duke qenë i lënduar; dhe nuk doja asnjëherë të bëja të tjerët të ndiheshin keq. Gjithmonë doja të isha një njeri i butë. Megjithatë, shpesh herë në sjelljen time me këtë apo atë vëlla unë ndjeja vdekjen—kur përpiqesha të bëhesha njeri i butë dhe i mirë kundrejt atij. Vetëm një shpjegim ka për këtë gjë: kjo butësi ishte një gjë, produkti i përpjekjeve të mia. Nuk ishte Krishti, sepse unë vdisja menjëherë. Kisha prekur një trup të vdekur; dobësohesha nga brënda. Nuk kisha më aspak fuqi brënda meje, dhe kështu nga ana e brëndshme kisha mbaruar.

Kjo, pra, është thelbi i të gjithë kësaj çështje. Ndërsa jetojmë përpara Perëndisë, përvojojmë vdekjen, kur ato që prekim, janë gjëra. Nëse ajo që prekim është thjesht një gjë, ne menjëherë prekim vdekjen, sepse Krishti nuk ndodhet aty. Nëse do kishim prekur Krishtin, ne menjëherë do kishim prekur jetën, sepse Ai vetë është jeta.



Pema e Jetës është e gjallë

[marcus1]

Pema e Jetës është e gjallë

Ne qortohemi shpesh në punën tonë. Le të supozojmë se të gjithë ne e dimë se të gjithë ata që i shërbejnë Perëndisë duan gjithmonë të bëjnë më shumë për Të. Faktikisht t’i shërbesh Perëndisë është një gjë e mirë dhe korrekte. Shumë shpesh na kërkohet neve të vuajmë, të sakrifikojmë, të shpenzojmë dhe të shpenzohemi. Megjithatë, në pjesën më të madhe të shërbimit tonë, ne nuk mund të prekim jetë, por në vënd të saj ne ndjehemi se kemi prekur vdekjen. Pjesa jonë e brëndshme fillon të dobësohet, dhe diçka nga brënda na thotë se jemi gabim. Dhe kur është koha që ne bëjmë gabim? Është pikërisht në atë moment që na lind ideja se ne do punojmë për Perëndinë, derisa të bëhemi të dobët dhe të qortohmi rëndë nga ana e brëndshme. Është gjithashtu e mundshme që të marrim qortime më të rënda kur ne bëjmë “të mirën” sesa kur bëjmë “të keqen”!

Sa shumë njerëz mendojnë se Zoti do na qortojë neve vetëm kur ne mëkatojmë! Unë mund t’ju them se Ai që banon në neve shpesh do na qortojë neve kur ne bëjmë mirë. Sepse principale përpara Perëndisë, nuk është pema e njohjes së mirës dhe të keqes, është pema e jetës. Njohja e së mirës dhe të keqes, është e pamjaftueshme, sepse këtu kemi të bëjmë me çështjen e jetës. Në ditën që dikush do hajë frutin e pemës së njohjes së keqes dhe të mirës, ai duhet të vdesë. Vetëm pema e jetës është e gjallë.



Llojet e jetës së Krishterë

vazhdon...

[marcus1]

Llojet e jetës së Krishterë

Midis fëmijëve të Perëndisë ka dy lloj jetësh: një lloj është plot me gjëra, ndërsa lloji tjetër është Krisht. Nga pamja e jashtme ato duken pothuajsa të njëjta. Në këtë mënyrë është tepër e vështirë të dallosh ndryshimet e tyre. Të dyja mund të flasin për përulësi, butësi, dashuri, apo falje. Nga ana e jashtme është shumë e vështirë t’i dallosh. Pamvarësisht nga kjo, njëri është një varg gjërash, ndërsa tjetri është vetë Krishti. Sa të ndryshme janë këto nga ana e brëndshme.



Kryqi i Krishtit

Le ta them copë: nëse Krishtërimi juaj është gjëra, nuk keni nevojë për kryqin; por nëse i juaji është Krisht, ju mësoni të keni kryqin. Kryqi jo vetëm na ndalon mëkatet tona, por gjithashtu pengon edhe veprimtarinë tonë. Ai i vë fre veprimeve tona si dhe kontrollon mëkatet tona. Pikërisht në këtë pikë ka shumë vështirësi—se fëmijët e Perëndisë e quajnë gjë të mirë kur ata bëjnë mirë, por ata nuk mund të kuptojnë se e mira që ata bëjnë është thjesht një gjë. Në prezencën e Perëndisë, e gjithë çështja është Krishti. Krishti është ajo gjëja e mirë, Krishti është jeta. Nëse Ai mbetet i qetë, si mund të lëvizim neve. Ne mund të themi shumë fjalë ngushëlluese, por nëse Ai nuk flet, ne vetë nuk guxojmë të flasim. Sepse nëse ne flasim, do prekim vdekjen, dhe në këtë mënyrë do jemi përbrënda të dobët dhe të dërrmuar. Ne, pa përpjekje të mëdhaja mund të ndihmojmë të tjerët në shumë çështje dhe të fitojmë fjalët e mira të njerëzve duke na quajtur zemër dashur; megjithatë kur ne i japim këto ndihma, ne menjëherë ndjehemi të shfryrë nga brënda.

A e shohim kryqin këtu: se çdo gjë që ne mund të bëjmë nga veprat tona të mira, nuk kanë nevojë për kryq; është vetëm atëherë kur ne lejojmë Zotin të jetojë në jetën tonë kështu që Ai të mund të jetë gjërat tona, ne kemi nevojë për kryqin. Nëse Ai nuk lëviz, si mund të lëvizim neve? Ah, sa nevojë kemi neve t’i kërkojmë Perëndisë të na çlirojë nga punët tona të mira ashtu sikur i kemi kërkuar të na çlirojë nga mëkatet. Sa shpesh ndodh që të jetë më e lehtë të çlirohemi nga mëkati (nëse e kemi dënuar atë), sesa të çlirohemi nga jeta jonë natyrale(ndërkohë që për shumë veta kjo e dyta as nuk dënohet dhe as nuk hidhet poshtë).


Krishti është shërimi

vazhdon...

[marcus1]

Krishti është shërimi

Çduam të themi ne me fjalët: Krishti është gjërat tona? Me të vërtetë, çdo të thotë një deklaratë e tillë? Mendoj se mund të marrim një mësim të mirë nga trupi ynë fizik. Shumë njerëz të sëmurë luten që të shërohen. Këtu mund të dallojmë tre koncepte të ndryshme të besimit. Disa besojnë se Perëndia është mjeku i tyre; të tjerë besojnë se Perëndia mund t’u japë atyre shërim dhe shëndet; ndërsa të tjerë besojnë se Perëndia është shërimi i tyre.

Kur njerëzve u ngjitet ndonjë sëmundje, ç’është ajo që ata kërkojnë? Ata presin që Perëndia të bëhet mjeku i tyre. Përderisa Perëndia është i gjallë, Ai mund t’ju prekë trupin atyre me fuqinë e Tij dhe t’i shërojë ata. Nëse është kështu, le t’ju them se Perëndia i tyre është kaq i largët nga ta aq sa është dhe mjeku i tyre. Nuk e di a më keni kuptuar se ç’dua të them me këto fjalë. Shumë veta presin që Perëndia i tyre të bëhet mjeku i tyre, megjithatë ata harrojnë se Perëndia ndodhet aq larg sa ndodhet edhe mjeku i tyre tokësor.

Disa të tjerë mund të tregojnë një kuptim më të mirë, kërkojnë nga Perëndia shërim dhe shëndet. Një ditë Perëndia u jep atyre shërim, dhe kështu ata bëhen mirë. Shumë veta po luten dhe kërkojnë shërim, megjithatë ka shumë njerëz të sëmurë akoma. Përse ndodh kjo? Sepse ndërsa presin që Perëndia të bëhet një mjek apo të shërojë, besimtarët kërkojnë përsëri diçka të jashtme.

Faktikisht ndodh që disa herë Perëndia me të vërtetë të shërojë, sepse kjo është mënyra e Tij që përdor me fëmijët e vegjël. Në një person që është besimtar i ri, Perëndia mund të bëhet mjeku i tij apo ta shërojë atë. Por pasi ai të ketë fituar besim te Zoti, për një farë kohe ky besimtar do jetë në duart e Perëndisë për edukim dhe trajnim. Perëndia as nuk do bëhet mjeku i tij, as nuk do i japë shërim atij, sepse ai ruan gjërat më të mira për të shkëqyerit e Tij. Perëndia don të bëhet shërimi i tij: jo të japë shërim, por të jetë shërimi: jo të jetë thjeshtë Perëndia që shëron, por më shumë si Perëndia shërimi. Perëndia është shërimi im. Për arësye se më mungon një shprehje e plotë, unë mund të them me nderim përpara Perëndisë, se Krishti është shërimi ynë.

Shumë veta e shohin shërimin si një objekt, si diçka jashtë Krishtit. Nëse Ai shëron, çdo gjë është në rregull. A ju kujtohet gruaja që kishte emoragji? (Luka 8:43). Ajo me të vërtetë e preku Krishtin, por çfarë na thotë bibla pastaj? Krishti kuptoi se fuqi kishte dalë nga Ai. Jo se Ai po bënte punën e të shëruarit, por se Ai doli jashtë si shërim. Kur Ai del si shërim, njerëzit shërohen.

Sa herë jemi në gjëndje të vështrojmë sipër, pamvarësisht nga sëmundja e vazhdueshme dhe nga dhimbjet tona trupore, të themi: “Zot, unë nuk pres që Ti të bëhesh mjeku im dhe mbasi të më kesh shëruar të largohesh; as nuk kërkoj nga ty një shërim si diçka e dhënë nga Ti për tu kënaqur për një farë kohe, dhe më vonë ti të largohesh përsëri. Zot unë dua që Ti të bëhesh shërimi im. Nëse mjek, një Mjek që banon në mua; nëse shërim, një shërim që është Person.” Shërimi im është Person; është një person që bëhet shëndeti im. Perëndia është shëndeti im, Krishti është shëndeti im. A e shihni ndryshimin? Sa të veçanta janë ato. Një ditë, kur të kemi mësuar këtë mësim, ne do marrim më shumë se një shërim si një gjë, sepse ne kemi një Person që bëhet jeta e trupit tonë. Dhe menjëherë të gjitha problemet e tjera do jenë zhdukur. Sepse tani ka një lidhje të ngushtë midis trupit tonë dhe Zotit. Nëse do ndodhe ndonjë gjë midis nesh dhe Zotit, trupi ynë do vuajë për shkak të kësaj gjëje. Çdo gjë e jona varet nga Zoti. Nuk mund të bëjmë asgjë përveç se të presim Atë. Kjo është krejtësisht kundërt me shërimin kur e shohim në prizmin e një gjëje.

Lavdi Perëndisë, unë kam marrë shërim shumë herë. Unë mund t’ju them se si në një ditë të caktuar isha i sëmurë dhe si në një ditë tjetër të caktuar u shërova nga Perëndia. Dhe mund të them shumë raste për sa i përket shërimit. Dhe po të mundohem të llogaris këto raste, numri i tyre do jetë shumë i madh. Megjithatë, të gjitha këto raste janë vetëm shërime të vogla të cilat janë çështje historie që numërohen. Nga ana tjetër, mund t’ju tregoj juve për një rast tjetër, se në një ditë të caktuar të një muaji të caktuar dhe të një viti të caktuar, Perëndia më hapi sytë që të shoh se Krishti është shërimi im. Kjo nuk mund të përsëritet, dhe as mund të numërohet. Ajo ndodh një herë e për gjithmonë. Nuk është një çështje, por një Person ose një shërim i personifikuar. Shërimi im tani ka një Personalitet. Krishti është shërimi im përgjithmonë. Lavdi Zotit, kjo është një fakt. Të kem Zotin të më shërojë mua dhe të kem Zotin si shërimin tim janë dy rrugë krejtësisht të ndryshme. Njëra është një gjë, ndërsa tjetra është një Person.

Më lërni t’ju kujtoj se megjithëse Pali nuk mori shërimin megjithatë ai u shërua. A mund ta shihni ndryshimin këtu? Në 2Korintasve kapitulli 12 Pali na thotë se ai nuk mori shërimin si një gjë, megjithatë në jetën e tij ishte Dikush që vazhdonte të ishte shërimi i tij. Megjithëse dobësia e tij vazhdonte, në të njëjtën mënyrë vzhdonte edhe shërimi i tij. Dobësia e tij mbeti për një kohë të gjatë, por shërimi i tij mbeti për një kohë të gjatë gjithashtu. Cili është koncepti ynë i shërimit? Shërimi për pjesën më të madhe të njerëzve është një çështje eleminimi. Por kjo nuk është kështu. Shërimi nuk është aspak eleminim, shërimi është të kesh Dikë atje. Nuk është mungesa e dobësisë, por prezenca e Fuqisë.

Më kujtohet se sa ngadalë në fillim ndriçohesha. Ishte për arësye se ajo që mëndja ime mund të kapte ishte vetëm gjëra, dhe çfarë unë shihja për rreth ishin thjeshtë gjëra. Nuk e dija se Zoti do bëhej gjithçka për mua, dhe as nuk kisha kuptuar se shërimi nuk është një gjë. Unë vetëm dija se Zoti më kishte dhënë një premtim. Nuk e dija se Ai ishte shërimi im. Një ditë po lexoja historinë e Palit te 2Korintasit. Po mendoja se sa e lehtë ishte për Zotin të jepte shërim. Për Atë, që të merrte gjëmbin nga Pali, ishte gjëja më e lehtë. Sa e çuditshme që Perëndia nuk e bëri këtë gjë. Dhe kështu fillova të lutem.

Ndërsa po lutesha, mu kujtua një skenë para disa vjetësh. Në 1923 isha ftuar të predikoja në një qytet të caktuar. Mora një varkë të vogël që lundrontë në Lumin Ming. Vura re se varka shpesh zbarritej në shtratin e lumit, sepse uji ishte i cekët dhe fundi i lumit ishte me shkëmbinj. Disa herë varkari duhej të tërhiqte varkën me litarë. Në lutjen time papritur mu kujtua ky incident. Unë thashë, “Perëndi, është e lehtë për Ty të heqësh këto gurë. Sa mirë do ishte sikur varka të lundronte me ujë të bollshëm poshtë saj nëse Ti do hiqje gurët.”

Lexova përsëri 2Korintasit 12, ku pashë se kjo ishte pikërisht lutja që Pali kishte bërë. Uji ishte i cekët dhe gurët dilnin jashtë ujit. Dhe Pali u lut, “O Perëndi, a mund t’i heqësh këto gurë në mënyrë që varka ime të lundrojë në ujë.” Dhe Perëndia ju përgjigj, “Unë nuk do heq gurët, por do bëj që uji të ngrihet. Ndërsa uji ngrihet, varka do lundrojë me lehtësi.” Kjo është mënyra si vepron Perëndia. Ajo që ne kërkojmë është shërim si një objekt që duam të zotërojmë, por Perëndia dëshiron që të bëhet Ai vetë shërimi ynë. Ai do na kalojë neve matanë. Ajo dobësia e Palit qëndroi akoma në të; megjithatë ai nuk përpiqej të mposhte dobësinë e tij me fuqitë e veta. Nëse do bënte kështu, ai do mbulonte veten me fuqinë e tij. Por ishte fuqia e Krishtit që e mbuloi atë; ishte vetë Perëndia që punonte. Këtu përsëri shohim ndryshimin kryesor, se nga njëra anë është Perëndia që jep një gjë, dhe nga ana tjetër është Perëndia vetë që është bërë kjo gjë.



Gjërat e numërueshme nuk zgjasin shumë

[limi87]

te faliminderi qe paske gjet ke tem sepse kjo asht plotesisht e vertet perendia duhet te jetoj ne zemrat e tona ne duhet ta djekim zotin jezu krisht se ai eshte e verteta edhe perjetsia dhe te kem kryqin perpara dhe boten mbrapa te jetojm me frymen e shejt dhe te jemi ne ne jezusin dhe ai do te jet ne jetra tona dhe te mundohem te shkojm rruges se jezusit te falenderojm dhe te kerkojm pranimin e tina ne jeta tona edhe te lutem vllezer e motra kerkon pranimin e tina se do te keni jezusi edhe vet tha kush kerkon do te gjen kush lutet do ipet kush troket dyert do ti hapen gjithashtu mos haroni se ai tha une rri ne zemrat e juve duke trokitur qe te ma hapni zemren dhe te hi te jetoj ne zemrat e juve prandaj krishti jav vertetoj botes se sa na ka dasht duke ra ne kryq per mekatet e njerzimit ne menyr qe ne te kemi shpresa dashurin dhe gjithashtu perjetsin jezusi asht dashuri per njerz dhe rruga e vetme qe te qon tek ati te falenderoj shum qe paske qel kit tem sepse kjo asht e vertet zoti te bekoft ty edhe gjith vllezrit e motrat qe jan ne krishtin shpetimtarin ton