Krishti, përmbledhja e gjithçkaje frymore.

[maratonomak]

I dashur maratonomak,

Nuk e kam te qarte nese me je drejtuar mua apo Deshmuesit, por megjithate po jap mendimin tim edhe une.

Une mendoj se te falesh eshte nje ceshtje hyjnore me teper sesa njerezore. Sigurisht qe edhe njerezit falin, por deri ne nje mase. Ndersa falja qe vjen nga Krishti eshte nje falje qe nuk ka mbarim, ashtu sic e thote edhe Matrix, shtatdhjete here shtate. Dikush qe e kishte llogaritur i binte qqe te falte nje here ne dy minuta ne dite, me duket. A ka mundesi qe te lendohesh nga njerezit cdo dy minuta?

Megjithate ceshtja nuk eshte ketu. Shume mire, e mesuam qe duhet te falim, por a mundemi ta bejme kete gje? A mundemi ne nje kohe qe ndjejme urrejtje per dike, per dicka qe na ka bere dhe ne te njejten kohe ne ta falim. Shpesh here ne themi se falim, por ne te vertete nuk falim. Veprimet tona tregojne qarte se nuk kemi falur, sado te mundohemi t'i mbushim vetes mendjen se kemi falur.

Cfare duhet te bejme atehere? Si mund te zgjidhet ky problem? Nese dikush pret pas ketyre dy pyetjeve te gjeje nje pergjigje te sakte ne kete shkrim ne menyre qe te zgjidhe problemin e faljes, ka shume mundesi qe te zhgenjehet. Ai nuk do ta gjeje pergjigjen ne fjalet e mia, pasi pergjigja ime nuk ka trajten e nje recete qe te zbatosh ate dhe cdo gje mori fund.

Jo vetem falja por edhe cdo gje tjeter frymerore e ka burimin tek nje Person, dhe ky Person eshte Krishti. Falja nuk eshte nje dicka qe mund t'i jepet dikujt nga Zoti. Falja eshte vete Krishti. Ai qe e ka njohur ne jeten e Tij Krishtin, mbi te tjera, edhe si Falja e Tij, ai person mund te fale. Keshtu pra i dashur vella, mendoj se edhe falja ka te beje shume me maredhenjet tona me Krishtin. Nese maredhenjet tona jane tipike, apo te vokta, sigurisht qe ne ceshtje te veshtira nuk do mund te falim.

Nje gje shume e rendesishme per te Krishterin eshte qe ai ta shohe se cdo gje qe ndodh ne jeten e tij, ka kaluar me pare nga dora sovrane e Perendise, dhe kjo jo pa shkak, por si rrjedhoje e dashurise se madhe te Perendise qe ka per neve. Nese do te mesojme t'i dorezohemi plotesisht Perendise, do ta kemi shume te lehte te falim. Ti dorezohemi plotesisht Perendise ne rastin konkret do te thote se nje te keqe qe na ben nje person, sado e madhe te jete ajo, ne fakt nuk na e ka bere ky person, por vete Perendia duke perdorur kete person. Ne fakt ky person nuk ka pushtet mbi femijet e Perendise, me teper se sa mund ta lejoje Ati qiellor. Duke ditur pra se njeriu nuk mund te me beje asgje me te keqe se sa mund te ma lejoje Zoti im, dhe duke ditur qe cdo gje qe vjen nga Zoti im, sado e keqe te duket ne pamje te pare, eshte shprehje e dashurise se Tij, atehere une jo vetem qe nuk do ta kem te veshtire ta fal njeriun, por edhe do ta bekoj ate, pasi ai ne fund te fundit me te keqiat qe me ben me ndihmon me shume t'i afrohem dhe t'i mbeshtetem Zotit tim te Perjetesise.

Persa i perket nese falja vjen nga zemra apo nga ndjenjat, do thoja se Falja i Cili eshte nje Person banon diku shume me thelle se shpirti yne. Ai banon ne qender te qenjes sone, ne frymen tone. Ndjenjat, mendimet apo vullneti yne i forte jane pjese e shpirtit tone, i cili duhet te thyhet patjeter ne menyre qe te dale jashe nesh Ai qe banon brenda nesh. (e kutpoj qe eshte pak e veshtire per t'u kuptuar keto gjera qe thashe tani, por do me merrte shume nese do filloja t'i shpjegoja) Ajo qe dua te them eshte se kur jemi ne ata qe falim, falja jone do varet nga rrethanat. Ndersa nese eshte Krishti ne ne qe fal, nuk ka te beje me rrethanat aspak, nuk ka te beje as me ndjenjat dhe as me zgjuaresine tone dhe as me vullnetin tone te madh. Nuk ka te beje me faktin nese tjetri na kerkon falje apo jo. Ai qe don me te vertete Perendine, di te justifikoje edhe gjerat me te keqia qe dikush mund t'i beje. Kam pershtypjen se kur Deshmuesi flet per zemren, nuk e ka fjalen per ndjnjat por per thellesine e shpirtit tone, aty ku gjendet edhe Krishti. Le te mos harrojme se Krishti e perdor shpesh here zemren per te treguar ato qe ne kemi me te verete brenda nesh. Zemra pra eshte si te thuash burimi i gjerave qe dalin me vone jashte. Nese ne zemren tone do kemi Krisht, jashte do dale Krisht, nese nuk do kemi Krisht, nuk ka se si te dale Krisht.

I dashur maratonomak, ndofta me shkrimin tim mund te te kem ngaterruar me shume se sa te te jap nje pergjigje te qarte. Por nje gje une di mire: I vetmi Person qe nuk i ngaterron njerezit, dhe qe i ndihmon ata qe me te verete ja kerkojne ndihmen eshe Krishti. Besoj se eshte i vetmi Person qe mund te jape zgjidhje ne problemet e njerezve. Jo se ai i jep zgjidhje njerezve per cdo gje qe ata i kerkojne, por se Ai eshte vete Zgjidhja e problemeve. Nese dikush e ka Ate, dhe meson ta perjetoje Ate, nje dite do te shohe se Ai eshte midis te tjerash edhe Zgjidhja e problemeve te njeriut. (mos harro, kjo nuk ka te beje fare me rrethanat. Dikush mund te kaloje veshtiresite me te medha ne bote dhe ne syte e njerezve te jete njeriu me i mjere, por ai mund te jete edhe njeriu me i lumtur ne bote, pikerisht per shkak te Krishtit.)

PERSHENDETJE ; fjalet e fundit qe i shkrove per mua ishin shume domethenese dhe te qarta ; sigurisht qe kuptova dhe mesova edhe nga fjalet e mesipermre ; e keqja ime eshte se mbeshtetem ne pyetje pergjigje nga ana e njeriut dhe mbroj shume filozofine njerezore ; njohj nje njeri qe nuk eshte orator dhe nuk di te flase bukur dhe nuk eshte ne gjendje te shpjegoj shoqerine e tij me ZOTIN JESUS por shoh qe ky njeri qe ne pamje te pare duket njeriu me i mjere dhe ne te vertete ky njeri eshte njeriu me i lire i bekuar i qete i ngazellyer dhe teper i vecante per nga menyra e jetseses ; ketij njeiut nuk i mungon lloghika dhe eshte i vetdijshmem se cangjet me te , ky njeri thjesht ka njohje te thelle me ZOTIN E VERTETE DHE PERKUSHTIMI I TIJ NDAJ ZOTIT NDRYSHON NGA NJERESIT E TJERE ; PRA ME PAK FJALE UNE NE KUSHDO MUND TE THOTE [ UNE E NJOH ZOTIN DHE E DUA POR NE TE VERTETE NUK E KANE IDENE SE KUSH ESHTE ZOTI DHE NUK E DUAN ATE ZOTIN ; EDHE UNE E NJOH ZOTIN DHE E DUA POR DASHURIA SKA KUFIJ DHE DO TE DUA ATE ZOTIN PAFUNDESISHT VEC NESE DO E DUA ASHTU SIC AI ME DESHI DHE ME DO MUA ; FLM PER PERGJIGJET TUJA ;

[maratonomak]

Ne momentet me te veshtira, Krishti i drejtonte syte nga Ati. Ai asnjehere nuk beri skena perulesie ndaj persekutoreve te Tij. Sot keto skena i ke me kuintale. (Skena te tipit: Une te fal se jam i krishter etj...)

Krishti i fliste vetem Atit:
O At, largoje prej meje kete kupe, por jo si dua une por si do Ti
O At, fali se nuk dine se c'bejne
Perendia im perse me braktise?
O At ne duart e Tua le Frymen Time.

Ai asnjehere nuk u tha persekutoreve:
Une ju kam falur sepse ju dua, apo sepse dua te jem nje shembull i mire.
Ose:
Une ju fal se dua te bej vullnetin e Atit.

Ndersa sot, shume njerez e shohin faljen ndaj armiqve si nje sakrifice sublime per Krishtin. Ose si nje imitim i jashtem i jetes se Krishtit.
Ne rast se do e shohim keshtu, pa e kuptuar as vete, do kemi nevoje per audienca, per duartrokitje dhe do ndihemi shume keq kur keto te mos i gjejme.

Ajo qe duhet te kuptojme eshte se Falja eshte pjese e Dashurise. Dhe Dashuria nuk eshte e kesaj bote (te rene). Njeriu i rene, vetem mund te lidhe marreveshje te pashkruara te tipit:
Duame qe te te dua!

Kur i krishteri i mban syte nga Krishti dhe beson se Krishti eshte Dashuria e vetme qe mund te ekzistoje, ai fal ne menyre te natyrshme. Pra falja del nga brenda jashte, dhe jo si nje veprim i jashtem imitues.
Madje arrin te doje me gjithe zemer armiqte me shume se miqte. Armiqte ai i sheh si Veglat me ane te se cileve, Ati po e zhvesh nga vetemashtrimi, nga krenaria, nga vetebesimi, dhe nga cdo gje tjeter qe ka zene vend ne mishin e tij dhe qe e ndan prej Krishtit.

MJAFT QARTE DHE SHUME BUKUR ; FLM ; KAM MESUAR MA SHUME PREJ KETIJ POSTI ;

[marcus1]

Asgjë e papërcaktuar në Krishtërim

Në sytë e Perëndisë nuk është cështje e të ndihmuarit nëpërmjet Krishtit; përkundrazi, Perëndia na jep Krishtin vetë. Perëndia nuk na ka dhënë përulësi, durim apo butësi, Ai na dhuron të plotë Krishtin. Dhe Krishti bëhet përulësia, durimi, butësia jonë. Është Krishti, Zoti i gjallë. Dhe kjo është ajo që quhet vërtet Krishtërim.

Ju lutem vëreni se nuk ka asgjë të papërcaktuar në Krishtërim. Nuk mund të gjeni asnjë element të papërcaktuar në të. Në Krishtërim, cdo gjë ka lidhje me personalitetin, dhe personi në këtë rast është Krishti. E thënë ndryshe, durimi ynë nuk është një gjë, është një Person—shenjtërimi ynë nuk është një përvojë, por një Njeri—shfajësimi ynë nuk është një send, por një Personalitet—drejtësia jonë nuk është një sjellje, por një Qënie. Kur shpengohemi dhe çlirohemi, nuk përfitojmë të tilla gjëra, sepse shpengimi dhe çlirimi ynë janë të gjalla. Durimi ynë, përulësia jonë, butësia jonë, dashuria jonë, dhe kështu me rradhë, nuk janë gjëra, por Zoti vetë. Dhe ky është në të vërtetë Krishtërimi. Në jetën e besimtarit sot Krishti është tashmë gjithçka, nuk i duhet të presë për një të ardhme.

Shumë mund të pyesin si mund të themi se Krishti është gjithçka? Le t’ju them se nëse vërtet njihni Krishtërimin e gjallë, nuk do kishit asnjë problem të pranonit Krishtin si gjithçka. Jo që Ai jep gjithçka, por që Ai është gjithçka.

Mund të ngrihet problemi se pse kaq shumë fëmijë të Perëndisë pësojnë humbje të konsiderueshme. Ndodh për shkak të faktit se çfarë ata marrin nga Perëndia është dhuratë në vend që të jetë Krisht. Ata marrin nga Perëndia shumë gjëra të copëzuara pa zotëruar Krishtin e Perëndisë. Zotërojnë objekte dhe gjëra por jo një “Person”. Pyes veten se sa shohim në të vërtetë. Mund të deklaroj në mënyrë kategorike se zgjidhja e këtij problemi i jep zgjidhje gjithë problemeve të tjera.

Në kohën e shpëtimit tonë dëgjuam nga fjala e Perëndisë se “Perëndia kaq shumë e deshi botën, sa dha Birin e Tij të vetëmlindurin, që kushdo që beson në Të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme.”(Gjoni 3:16) Ne ndjemë nevojën e shpëtimit. Ndaj shkuam te Perëndia dhe u lutëm: “Zot, Ti më ke dashur dhe ke dhënë veten tënde për mua. A nuk do më japësh edhe shpëtimin? Ti je bërë Shpëtimtari im, vallë nuk do më japësh shpëtimin?” Sa të marrë jemi që kërkojmë shpëtimin sikur Shpëtimtari të mos mjaftonte. Megjithatë kjo është pikërisht çfarë shumë veta bëjnë.

Cili është ungjilli që predikojmë? Deklarojmë se Perëndia na ka dhënë Shpëtimtarin. Por kur pendohemi dhe lutemi, themi: “Zot, më jep shpëtimin.” Më lejoni t’ju them: Perëndia nuk ka veçse një Bir, dhe Biri është shpëtimi juaj. Nëse keni Shpëtimtarin ju keni shpëtimin. Përse atëhere ende e kërkoni këtë të fundit me përgjërim? Vetëm një i marrë do lutej: “Përderisa Ti u bëre Shpëtimtari im, më jep edhe shpëtimin.”


“Unë Jam. . . . . .”

Sot jemi të krishterë. Jemi shpëtuar dhe Perëndia na ka dhënë Krishtin që të jetë jeta jonë. Megjithatë, ne i kërkojmë vazhdimisht Zotit një gjë, dy gjëra, tre gjëra, dhjetë gjëra, pesëdhjetë gjëra, njëqind gjëra, dhjetëmijë gjëra, një million gjëra, një miliard gjëra. Mendojme se faktikisht kanë vlerë. Por Perëndia na tregon se Krishti është gjithçkaja jonë.

Për këtë arsye Perëndia na zbulon në fjalën e Tij se emri i Krishtit është “Unë Jam”. Kemi nevojë ta kuptojmë dhe përjetojmë më shumë këtë emër të bekuar.

Të marrësh ushqim

Në ungjillin sipas Gjonit Zoti thotë: “Unë jam buka e jetës.” Kërkojmë bukë sikur ajo të jetë një diçka. Jemi kaq të uritur sa i lutemi Perëndisë të na japë bukë nëse është në vullnetin e Tij. Dhe më e çuditshmja, të gjithë ata që kërkojnë bukë, nuk e marrin kurrë atë; kështu që mbeten të uritur. Unë nuk i kam shërbyer Zotit për një kohë tepër të gjatë, por i kam shërbyer Atij aq vite sa të jem në gjendje të them se nuk kam takuar kurrë një njeri që të ketë kërkuar bukë dhe ta ketë marrë atë. Ju ndoshta mund të replikoni: A mund të jetë e gabuar fjala e Perëndisë? A nuk ka thënë Perëndia se “ai ka ngopur shpirtin e etur dhe ka mbushur me të mira shpirtin e uritur”(Ps.107:9)? Përgjigja ime është, me të vërtetë e ka mbushur me të mira të uriturin (Luka 1:53); por çfarë janë këto të mira të cilat janë ushqim për të uriturin? Duhet të dimë se çfarë na kënaq në Perëndinë nuk është bukë, por Krisht. Sa herë ndihemi të uritur dhe bosh përbrënda; besojmë se Zoti siguron, ndaj lutemi dhe presim ushqim. Ne nuk dimë si ta marrim ushqimin. Gjithcka dimë të bëjmë është t’i afrohemi sa më pranë Zotit, të besojmë dhe të marrim sa më shumë prej Tij dhe ta kënaqim sa më shumë Atë. Ajo që na çudit është se, megjithëse nuk marrim ushqimin që presim, jemi të kënaqur. Nuk përfitojmë ushqimin që mendonim, por për shkak të afërsisë me Zotin, jemi të kënaqur duke besuar dhe pranuar Atë. Sepse ushqimi i Perëndisë është Krishti. Nuk është dicka e quajtur ushqim, është Krishti vetë. Kinezët kanë një fjalë të urtë: Një për të gjithë. Me siguri kjo mund të gjejë vend në cështjet e Perëndisë. Cfarëdo gjëje t’i kërkojmë Atij, Perëndia na jep gjithmonë Krisht—njërin për të gjitha.


Drejtësia dhe Shenjtërimi im


Gjithmonë ndiej gëzim dhe dëshirë të lavdëroj Perëndinë për arsyen e thjeshtë se drejtësia ime nuk gjendet te sjellja ime; ajo është një Person, Zoti Jezus vetë. Përderisa drejtësia ime është Zoti Jezus, atëhere unë jo vetëm mund të them se kam këtë apo atë drejtësi, por mundem gjithashtu t’i flas drejtësisë time, t’i lutem dhe t’i jap asaj lavdi. Si ju tingëllon kjo? Ndoshta mund të habiteni se si unë mund t’i jap lavdi drejtësisë time. Megjithatë unë shpesh i jap lavdi drejtësisë time, sepse drejtësia ime është Zoti Jezus. As shenjtërimi im nuk është sjellja ime. Shpesh lavdëroj shenjtërimin tim. Nuk them se unë lëvdoj sjelljen time. Përkundrazi, e urrej sjelljen time. E megjithatë, unë mund të lavdëroj shenjtërimin tim, sepse shenjtërimi im është Zoti im. Sa thellësisht të kundërta janë këto të dyja: njëra është një gjë, ndërsa tjetra është Zoti.

Si Zoti shkatërron dhe ndërton

vazhdon...

[marcus1]

Si Zoti shkatërron dhe ndërton

Gjatë përvojës tonë frymore ne zbulojmë një fakt. Të krishterë për vite apo dekada të tëra, e gjejmë veten më të acaruar se në fillim të besimit tonë. Kujtoj që një numër i madh besimtarësh të më kenë thënë se si në fillim ishte krejt e mundur për ta të ishin të durueshëm, të falnin dhe të luteshin shumë, por tashmë jo më. Më parë mund të duronin çdo lloj trajtimi që të tjerët mund t’u bënin në shkollë, shtëpi, apo punë, por tani nuk munden më. Edhe pse zemërimi i tyre nuk shpërthen në çdo rast, mendimi i tyre i brendshëm është hakmarrja. Raste të tilla janë të panumërta. Shumë vetë më kanë treguar se nuk janë më të përulur, të durueshëm, të butë, të dashur, apo të zellshëm si më parë.

Vëllezër, mos harroni se Perëndia duhet të largojë çdo gjë. Sepse kur fillimisht besuam në Zot, i kërkonim Perëndisë dashuri kur ndienim nevojën e saj. Mund të them se-dhe në këtë rast do përdor “gjuhën e foshnjave”-Perëndia kësaj here na jep një sasi apo masë dashurie që të mund të duam. Megjithëse mund të kemi marrë shumë, dashuria në këtë rast është objekt. Por lërmëni t’ju them se Perëndia nuk do lejojë kurrë që dashuria të mbetet përjetësisht një “diçka” në jetën tonë. Në fund, Ai duhet ta bëjë Krishtin dashurinë tonë. Dhe për ta bërë këtë, i duhet të na marrë këtë objekt apo gjë që quhet dashuri. Shumë njerëz, gjaknxehtë nga natyra para se të besonin në Zot, e konsiderojnë durimin një dhunti, një shpëtim, një diçka në vetvete. Sikur ta kishin atë, se çdo gjë tjetër do ishte në rregull. Kështu mund të shkojë gjithçka mirë për ta për nja dy vjet, por, aty nga viti i tretë apo i katërt, ajo do ketë shteruar.

Perëndia kryen dicka të ngjashme në jetën e shumë bijve të Tij. Ai do largojë gjithcka, jo vetëm gjërat e botës, por edhe ato frymërore. Para se të shpëtoheshim, gjërat dhe cështjet e botës zinin vendin e Krishtit; por pas shpëtimit, janë gjërat dhe cështjet frymërore ato që synojnë të zënë vendin e Tij. Prandaj Perëndia duhet të na tregojë një ditë se “Krishti është bota ime.” Në fillim na mori gjërat e kësaj bote; tani Ai po na largon gjërat tona frymërore. Ai heq durimin, dashurinë, fuqinë, butësinë, përulësinë tonë. Vërtet, Ai na i merr të gjitha, që të mos jetojmë me anë të këtyre gjërave të mira, por të jetojmë prej një Personi. Ne jemi te durueshëm jo sepse na është dhënë fuqia të sillemi kështu, por sepse kemi marrë një Person. Kështu ndodh me përulësinë dhe me gjërat e tjera: jo një forcë, por një Person.

Është pikërisht kjo arsyeja që Perëndia bën çdo ditë një punë shkatërruese në jetën e fëmijëve të Tij, në mënyrë që Ai të mund të ndërtojë përditë në jetën e tyre. Çdo ditë shkatërron gjëra, dhe çdo ditë ndërton Krisht. Kjo është mënyra e Perëndisë me fëmijët e Tij. Më lini t’ju them se, në të kaluarën, u duk se Perëndia ju dhuroi dicka, një fuqi për të qenë i durueshëm; kështu që ju gati menduat se problemi i të qënit i durueshëm u zgjidh. Atëhere ju desh të përballeni me përulësinë, dhe përsëri Perëndia ju dha një dhuratë, një fuqi për të qenë i përulur, kështu filluat të mendonit se problemi i përulësisë mori fund. Më vonë vutë re një tjetër problem në jetën tuaj për të cilin i kërkuat Zotit zgjidhje. Çdo ditë përpiqeshit të zgjidhnit një, dy probleme—megjithatë, ajo që po bënit, ishte zgjidhja e problemeve të pjesshme.

Vëllezër, Perëndia do marrë gjithcka për t’ju dhënë një Person, i cili të jetë njëherësh përulësia, durimi, butësia dhe dashuria juaj. Sepse Krishti është gjithçka dhe në të vërtetë ky është Krishtërimi. Perëndia ndërton parreshtur derisa më në fund edhe tërë universi të rrëfejë se Krishti është vërtet gjithçka. Perëndia dëshiron të bëjë që sot ne të mund të rrëfejmë se Krishti është gjithçka.

Më falni që po i referohem vetes për një cast. Unë kujdesem për jetën frymërore të një numri njerëzish. Shoh shpesh dikë që e ndiej se ka nevojë për ndihmë, ndaj e këshilloj duke i thënë: “Vëlla, të mungon dashuria. Herën tjetër duhet t’i tregosh dashuri vëllait tënd.” Kështu, e inkurajoj që të dojë. Le të themi se ma dëgjon fjalën dhe ia del mbanë të dojë të afërmin e tij. Ne do ta konsiderojmë vëlla të mirë dhe do kënaqemi me rezultatin e punës tonë. Megjithatë, çka arrin ky vëlla është dashuri, jo Krisht. Dashuria për të nuk është një Person, është thjesht një gjë—një aspekt i sjelljes njerëzore. Unë e quaj këtë Krishtërim sjelljeje, sepse ka të bëjë me nxjerrjen në pah të aspekteve të caktuara të sjelljes nerëzore. Është njeriu që punon, pyet, shpreson, lutet, beson, pranon, pret dhe bën përpara në çështjen e dashurisë. Për këtë arësye unë them se dashuria në jetën e tij është veçse një diçka, një formë sjelljeje. Kjo është krejt e ndryshme nga dashuria të qënurit Krisht. Dashuria është Krisht, jo Unë. Është Krishti, jo Unë, që dashuron. Atëherë ajo bëhet një ligj i jetës në vend të një sjelljeje të vullnetit. Sa i pastër ky Krishtërim!

Pyes veten nëse e keni kuptuar këtë që thashë. Si ndiheni kur ndihmoni një vëlla që të bëjë përpara në marrëdhënien e tij me Perëndinë dhe më vonë mësoni se ai akoma po merret me gjëra në Krishtërim? Atij ende i duhet të njohë Krishtin dhe se Krishti është gjithçkaja e Perëndisë.

Njohje e mëtejshme

vazhdon...

[maratonomak]

mik shume mire ke pershkruar KRISHTIN qe jeton te nje njeri ,eshte plotesisht ashtu sic e ke pershkruar ti pervec nje kundershtimi te vogel dhe pa arsye , dua te them qe ZOTI KURRE NUK E HEDH POSHTE INTELEKTUALITETIN TONE DHE ESHTE I GATSHEM TE PERBALLET ME CDO NJERI APO JO ? UNE DO THOSHA QE besimi me i madh rjedh nga dyshimi me i sinqerte apo jo ? dyshimi im , dyshimi im eshte se te gjitha keto jane vec germa dhe mund te bejne mjaft pune te mire por nuk mjafdtojne , po nuk mjaftojne , ec e pyet nje te pashkolluar dhe kerkoji frytet e germave qe i ke lexuar atij per dite te tera rret krishtit dhe cdo shohesh [ nje vrime ne uje ] , apo do afrohet zotit me lutjet e tua , me sjelljen tende te mire [ besome qe ka njerez qe nuk jane te krishtere qe bejne nje jete pa te meta ne syte e njerezve dhe kjo nuk mjafton ] si do kthehet nje njeri te zoti i vertet ? vec duke e kerkuar me gjithe zemer vullnet dhe mendje /? pewrseri dyshoj ; DUA TE TREGOJ NJE HISTORI TE VERTETE [ nuk e mbaj mend ku e degjova por me beri petrshtypje se ishte mjaft domethenese ] , atere folem per nje te pashkolluar , por tani te flasim per nje njeri te shkolluar qe di te flase te kuptoje dhe shqyrtoj gjerat ma mire se nje njeri pa shkolle ose nje njeri pa pervoje , pra ishte dikur nje njeri i cili e kerkoi zotin me gjithe zemer vullnet[seriozitet] dhe me gjithe mendjen e tij po ne fund nuk ia doli mbane as me lutjet plot pendim as me studimin e shkrimeve as me agherim as me keshillim as shqyrtim e tjera dhe ky njeri ndihej mjaft i lodhur nga jeta pas ketij zhgenjimi dhe vjen nje [ NJERI I ZOTIT] dhe e pyet , ai [ personi qe kerkonte zotin ] i tregon gjithcka , [ NJERIU I ZOTIT ] E KUPTOI SESA VUANTE DHE I THA , MIRE ,, POR TI MUND TE BESH GJOJA SIKUR E NJEH ZOTIN SIKUR E KE TAKUAR DHE SIKUR JETON NE FRYME ME ZOTIN [ te hiqesh si i tille pra ] ; tani , kjo histori ka shume pika per tu shqyrtuar , personi si nuk e gjeti dot zotin ? pergjigja e njeriut te zotit ? dhe si ishte pergjigja qe mori ky njeri ? mund ti shqyrtosh po deshe ose dhe mund ti injorosh por thjjesht dua te them qe nuk bojkotoj dhe kundershtoj mesimet e krishera qe shkrun ketu por thjesht dua te GJEJ NJE TE VERTETE QE ESHTE PER MUA DHE VETEM PER MUA , A NUK FOLI JOBI PLOT DYSHIM RRETH ZOTIT ? APO PROFETI ILIA KUR THA , KU JE O ZOT ? GRISI QIEJT DHE DIL TE TE SHOHIM , APO DISGHEPULLI THOMA QE NUK BESOI DOT PERVECSE KUR PA PLAGET NE DUAR TE ZOTIT , mik thjesht kerkoj , ti mos shko aq larg sa mua

[Matrix]

Do doja te beja nje sqarim per ty Maratonomak,

Zoti nuk e hedh poshte intelektualitetin e njeriut dhe asgje njerezore. Por shpeshhere ky intelektualitet behet pengese per te kuptuar Zotin, sepse Zoti eshte Fryme dhe jo intelekt. Nqs Zoti do ishte Intelekt, per ta njohur ate do ishin te favorizuar vetem intelektualet dhe shkollaret.

Nuk ka asgje te keqe te dyshoh, perkundrazi, ndjehu i lire te dyshosh ne cdo gje! Zoti nuk i merr aspak inat ata qe dyshojne. Ai nuk e urreu Thomain qe dyshoi ne Ringjalljen e Tij, por perkundrazi e lejoi ta verifikonte vete kete Ringjallje duke i treguar shenjat e gozhdeve. Krishti e di se mendja jone do kete gjithmone dyshime ndaj Tij. Por Ai sheh me thelle se Mendja. Ai sheh Frymen!

Fryma eshte banesa e Tij. Nqs ne e pranojme Ate aty, ne do mbushemi me Jete. Nqs jo, vdekja do jete ne ne, dhe sikur t'i kemi te gjitha gjerat e qarta ne mendje.

Ajo per cka ne kemi nevoje nuk eshte Qartesia e ideve, por Jeta!

[marcus1]

Maratonomak,

Nuk kam c'ti shtoj me shume pergjigjes se Matrix. Mendoj se pergjigja e tij eshte e sakte. Ajo qe kemi nevoje te gjithe neve eshte te shijojme jeten. Ndofta dikush qe ka intelektin ka mundesine qe ate qe perjeton ta shprehe me qarte, por le te mos harrojme se shpesh here jeta nuk ka nevoje per fjale, ajo transmetohet edhe pa folur fare.

[marcus1]

Njohje e mëtejshme

Le t’ju shpjegoj më tej se ç’do të thotë të njohësh Krishtin. Do të thotë ta njohësh Krishtin në gjërat dhe çështjet. Çfarë nënkupton kjo? Kjo do të thotë ta njohësh Krishtin si gjërat dhe çështjet e tua. Disa janë në gjendje të thonë se e njohin Krishtin si durimin e tyre. Kjo konsiderohet si njohje e Krishtit. Të tjerë mund ta njohin Krishtin si dashuria e tyre; të tjerë akoma e njohin Atë si përulësia e tyre. E tillë njohuri do shkaktojë një ndryshim të madh në jetë. Dhe që këtej e tutje do jeni në gjendje të thoni se nuk ka gjëra në jetën tuaj. Unë besoj se disa prej jush mund ta thonë këtë gjë, sepse ju e kuptoni se çdo të thotë kjo në të vërtetë. Në botën tuaj, edhe në atë frymërore, nuk ka asgjë, veç Krisht. Për shembull, ju nuk keni shenjtërim jashtë Krishtit. Kjo sigurisht nuk do të thotë se nuk jeni të shenjtë, por se tashmë është Krishti shenjtërimi juaj. Kuptoni menjëherë se Krishti është gjithçka për ju. Dhe prej këtej do jeni të çliruar tërësisht nga këto gjëra të jashtme. E gjithë çështja është të njohësh Krishtin, nuk është çështje lutjeje, nxitjeje apo inkurajimi.

Dëshiroj që të gjithë shërbëtorët e Zotit të kenë parasysh këtë fakt: nuk është as nxitja dhe as inkurajimi, por një njohje e gjallë e Krishtit. Nëse inkurajon dikë, ti thjesht i nxit vetë-veprimin. Por kur Perëndia i hap sytë, do njohë Krishtin; dhe vetëm kjo është e frytshme. Fjalë të tilla mund të përsëriten qindra herë pa dhënë rezultat, derisa Perëndia na hap sytë të shohim se Krishti është çfarë me të vërtetë kërkojmë. Shumë njerëz e njohin Atë si Zoti që i shfajëson, e megjithatë e kanë frikë Perëndinë sepse nuk e njohin Krishtin si drejtësinë e tyre. Të tjerë e njohin Zotin Jezus si shenjtëruesin e tyre, megjithatë i kërkojnë Perëndisë shenjtërim. Pse? Sepse ata kërkojnë vetëm shenjtërim. Meqënëse Zoti është shenjtërues, i kërkojnë t’u japë forcë për të qenë të shenjtë. Ndërsa vazhdojnë kështu, shpejt zbulojnë paaftësinë e tyre për të qenë të shenjtë. Vetëm pasi Perëndia u hap sytë dhe i ndricon të shohin se Krishti është shenjtërimi i tyre—dhe jo dëshira e tyre për shenjtërim apo fuqia e dhuruar nga Perëndia për të qenë të shenjtë—kapërcehet vështirësia, sepse atëherë bëhet Krishti shenjtërim në ta. Le t’ju them se mund të humbasim forcë, por ne kurrë s’mund të humbasim Krishtin. Shenjtërimi ynë nuk bazohet në ato që ne bëjmë, por në çfarë Ai është për ne. Nëse e njohim Atë si gjithçka, të gjitha problemet tona do jenë zgjidhur. Prandaj unë nuk kam mesazh tjetër përveç këtij: Krishti është gjithçka.

Këtu qëndron problemi: njoh shumë persona që....

vazhdon...

[marcus1]

Dëshiroj që të gjithë shërbëtorët e Zotit të kenë parasysh këtë fakt: nuk është as nxitja dhe as inkurajimi, por një njohje e gjallë e Krishtit. Nëse inkurajon dikë, ti thjesht i nxit vetë-veprimin. Por kur Perëndia i hap sytë, do njohë Krishtin; dhe vetëm kjo është e frytshme. [/U]

Te dashur vellezer, nuk e di nese e kuptoni kete pasazh. Ne fakt eshte shume e veshtire per t'u kuptuar kur cdo te Djele na predikohet pikerisht e kunderta e ketij pasazhi. Sot na thuhet vazhdimisht qe te bejme sa me shume vepra te mira, te punojme sa me shume per Zotin, te perpiqemi sa me shume t'i pelqejme Atij, na thuhet vazhdimisht se cfare duhet te bejme dhe cfare nuk duhet te bejme, por te dashur vellezer Krishterimi nuk eshte kjo qe ne mesojme, Krishterimi eshte vete Krishti, Krishterimi eshte ceshtje Jete, dhe kjo Jete qe banon ne neve duhet dale jashte nesh, te clirohet ashtu sic e thote W. Nee ne librin qe Matrix po perkthen dhe po poston ne kete forum.

Krishterimi i vertete eshte ceshtje zbulese. Paste meshire Perendia ne ne dhe na zbulofte Krishtin ne jeten tone. Vetem kur te kemi pare Krishtin ashtu sic Perendia deshiron te na e zbuloje, vetem atehere Krishterimi per neve do behet.....................Krisht.

[marcus1]

Këtu qëndron problemi: njoh shumë persona që e njohin Krishtin si Zotin e tyre, por nuk e njohin Ate si çështjet dhe gjërat e tyre. Nëse e mendojmë Krishtin si bërësin, dhe jo si dikush që është, ne njohim vetëm veprat e Tij, por jo Ate vetë. Ne mund ta njohim Atë si shpengues, shenjtërues, shfajësues, megjithatë Perëndia kërkon që ne ta njohim Atë si shpengim, shenjtërim, shfajësim.
E njeh Zotin si shpëtimtarin apo si shpëtimin tënd? Shpenguesin apo shpengimin tënd? Çliruesin apo çlirimin tënd? Shenjtëruesin apo shenjtërimin tënd? Shfajësuesin apo shfajësimin tënd? Ta njohësh Atë si dikush që jep është njohje fillestare, por ta njohësh Atë si dikush që është, kjo është njohja më e thellë.

Sot ka shumë gjëra në jetën e fëmijëve të Perëndisë. Gjithcka do shkojë mbarë nëse një ditë njohim se “Ai është”, dhe se në këtë mënyrë të gjitha gjërat janë bërë një Person. Prej këtej kuptohet synimi i përjetshëm i Perëndisë.

Për sa kohë që shenjtërimi, shpengimi, përtëritja, fuqia, hiri dhe dhuntia jonë mbeten objekte, jemi ende në kufijtë e Krishtërimit. Por kur i shohim ato, jo si gjëra, por si Zotin vetë, ne fillojmë të njohim Perëndinë dhe të hyjmë në planin e Tij të përjetshëm. Dhe prej këtej e tutje, do jetë gjithmonë Ai, kurrë më gjëra.

Është kjo arsyeja që në fillim përmenda se janë të vdekura gjërat që shumë njerëz kanë. Sapo ta kenë kuptuar këtë, gjërat e tyre do marrin jetë dhe do dalë se janë Krisht. Sepse ripërtëritja ime nuk është një gjë; ajo ka një Personalitet. Krishti që unë kam është një Person, jo një gjë. Çdo gjë që kam ka personalitet, sepse Zoti është gjithçka. Një ditë Ai më drejtoi që ta njoh, tani më con më thellë në njohjen e Tij si gjithçkaja për mua. Në këtë mënyrë çlirohem nga jeta ime si dhe nga gjërat e botës frymërore. Dhe kështu me të vërtetë mund të them se Zoti është gjithçka dhe në gjithçka. Ndaj mund të dëshmoj se në jetën time të përditshme Ai është gjithçka. Nëse sot jam i duruar, nuk jam unë, por Ai që jeton në mua është i duruar. Nëse sot ndiej dashuri, nuk është se po përpiqem të dua, sepse forca e dashurisë nuk është në mua; por sepse në mua ndodhet Dikush që dashuron. Nëse unë sot fal, nuk është për shkak të zemërgjerësisë, përpjekjeve, apo aftësive të mia, por vetëm e vetëm për shkak të Atij që jeton në mua dhe që fal gjithmonë. Me të vërtetë, Ai është falja ime. Nëse sot jam i përulur, kjo nuk ndodh sepse i kujtoj vetes se sa krenar jam dhe kështu kam nevojë të jem i përulur. Përulësia ime nuk vjen duke shtypur krenarinë time apo sepse kam vendosur të jem i përulur; është Personi në mua që përulet kështu. Përderisa Ai është përulësia ime, atëherë unë jam i përulur. Ky quhet ligji i jetës. Çfarë është ligji i jetës? Asgjë tjetër veçse Krishti që është bërë jeta jonë si dhe gjërat tona.

Prandaj, vëllezër dhe motra, uroj që të gjithë t’i kërkojmë Zotit të na hapë sytë që me të vërtetë të shohim se, herët a vonë, të gjitha gjërat do kalojnë, por ajo që mbetet do jetë Krisht. Ndaj, le të jetë Krishti gjithçka sot.