Poetic cinema lovers!

[autori]

"Cinema is based on two types of directors who make two different types of films: those who imitate the world they live in, and those who create their own world - the poets in cinema. And I believe only the poets will go down in the history of cinema...."

...

Po mendohesha ne lidhje me kete thenie te njohur te Tarkovsky-t. Sigurisht qe qendron, por nga ana historike, me duket me e bindshme ndarja qe i ben nje nga te rrallet filozofë te shek XX-te qe eshte marre me kinemane, Deleuze.

Ne punimet e tij "Imazhi-aksion(levizje)" dhe "Imazhi-kohe", sipas Deleuze, nese do ta permblidhja mendimin e tij ne pak rreshta, deri ne vitet '50, ekzistoi vetem imazhi-aksion(levizje). Sipas tij, ishte neo-realizmi italian ai qe propozoi per here te pare kalimin nga imazhi-aksion ne imazhin-kohë. Dhe jo rastesisht, filmat e neo-realizmit italian, dhe me pas te "nouvelle vague"-s franceze, jane me se shumti rrugëtime, endje, bredhje (psh, nga neo-realizmi italian "Avventura" dhe "la notte" e Antonionit, ose, shumica e filmave te Fellinit jane endje ne kohë, "Stromboli" dhe "Viagio in Italia" e Rosselinit po ashtu; e njejta gje per filmat e "Nouvelle vague"-s franceze : Godard : ("Pierro le fou" apo "A bout de soufle" jane thjesht rrugetime te nje rebeli; Marienbad-i i Resnais eshte po ashtu endje, shtrirje ne kohe.

Cuditerisht (dhe ndaj dhe mu kujtua kjo puna e imazh-aksion dhe imazh kohe), edhe ne Japoni, nje gjeni qe quhej Ozu bente filma te tille, biles pak fare para se te fillonte neo-realizmi italian (definimi i se cilit, me shume se konteksti social qe ai shfaqi, duhet mbeshtetur tek kriteret estetike qe ai rivendikoi dhe mori persiper, e qe kane te bejne me lindjen e imazhit-kohë).

Thene ndryshe, nese amerikanët mbajne meriten e imazhit-aksion(levizje, hapsire), ate te lindjes se imazhit-kohë e kane europianet dhe japonezet, ndofta si reaksion historiko-estetik i dominimit amerikan.

Shkurt, me duket po aq interesante nje ndarje e kinematografise para dhe pas viteve '50, pra : para viteve '50, ku mbisundoi imazhi-aksion(levizje), dhe pas 50-es, me shfaqjen e imazhit-kohe. Fundja dhe imazhi, perveçse në hapsire (levije, aksion), dhe në kohë, ku mund te jetoje ndryshe ?? Lum ai qe do shpiki nje dimension te trete , do beje revolucionin e dyte ne kinema (nese te parin po e quajme lindjen, pikerisht te imazhit-kohe, ne vitet '50).

[autori]

Kadrot qe nderpriten me prerje te paster te preses nuk mund te kategorizohen si filma "kinema primitive", perkundrazi, ajo (prerje) eshte faktori kryesor qe nje nje film e promovon ne profesionalizem dhe mjeshteri te larte kinematografike.

Plotesisht dakort ! Por une ndaj dhe e vura ne thonjeza ("kinematografi primitive") ! Dhe thashë, (po citroj veten) "Filmat e Ozu jane tmerrresisht moderne, sepse nuk ka pothuaj asnje "manipulim": skenat nderpriten me cut te thjeshte. Shkurt, ate qe ti e quan mjeshteri dhe profesionalizem, e quajta modernizem.

Une do ta quaja "kinematografi te paster", (me pak me shume respekt), kur prerja e tille behet "e padukshme", e ne raste te vecanta edhe artistike apo ideoestetike.

ekzakt ! termin - e paster- perdor edhe Deleuze : "image pure" (imazh puro, imazh i paster).

Po ti, histori te filmit studion?!

Nuk besoj se studiohet historia e filmit si profesion me vehte. Do te thuash, nese studioj per kinematografi ? Aspak, thjesht pasion dhe kenaqesi.

Por perderisa njeh Deuleze, ndofta je ti qe studion per filozofi (se s'te kam lexuar ndonjehere ketu tek kinemaja....
Duku !!

[Baptist]

Po mendohesha ne lidhje me kete thenie te njohur te Tarkovsky-t. Sigurisht qe qendron, por nga ana historike, me duket me e bindshme ndarja qe i ben nje nga te rrallet filozofë te shek XX-te qe eshte marre me kinemane, Deleuze.

Ne punimet e tij "Imazhi-aksion(levizje)" dhe "Imazhi-kohe", sipas Deleuze, nese do ta permblidhja mendimin e tij ne pak rreshta, deri ne vitet '50, ekzistoi vetem imazhi-aksion(levizje). Sipas tij, ishte neo-realizmi italian ai qe propozoi per here te pare kalimin nga imazhi-aksion ne imazhin-kohë. Dhe jo rastesisht, filmat e neo-realizmit italian, dhe me pas te "nouvelle vague"-s franceze, jane me se shumti rrugëtime, endje, bredhje (psh, nga neo-realizmi italian "Avventura" dhe "la notte" e Antonionit, ose, shumica e filmave te Fellinit jane endje ne kohë, "Stromboli" dhe "Viagio in Italia" e Rosselinit po ashtu; e njejta gje per filmat e "Nouvelle vague"-s franceze : Godard : ("Pierro le fou" apo "A bout de soufle" jane thjesht rrugetime te nje rebeli; Marienbad-i i Resnais eshte po ashtu endje, shtrirje ne kohe.

Cuditerisht (dhe ndaj dhe mu kujtua kjo puna e imazh-aksion dhe imazh kohe), edhe ne Japoni, nje gjeni qe quhej Ozu bente filma te tille, biles pak fare para se te fillonte neo-realizmi italian (definimi i se cilit, me shume se konteksti social qe ai shfaqi, duhet mbeshtetur tek kriteret estetike qe ai rivendikoi dhe mori persiper, e qe kane te bejne me lindjen e imazhit-kohë).

Thene ndryshe, nese amerikanët mbajne meriten e imazhit-aksion(levizje, hapsire), ate te lindjes se imazhit-kohë e kane europianet dhe japonezet, ndofta si reaksion historiko-estetik i dominimit amerikan.

Shkurt, me duket po aq interesante nje ndarje e kinematografise para dhe pas viteve '50, pra : para viteve '50, ku mbisundoi imazhi-aksion(levizje), dhe pas 50-es, me shfaqjen e imazhit-kohe. Fundja dhe imazhi, perveçse në hapsire (levije, aksion), dhe në kohë, ku mund te jetoje ndryshe ?? Lum ai qe do shpiki nje dimension te trete , do beje revolucionin e dyte ne kinema (nese te parin po e quajme lindjen, pikerisht te imazhit-kohe, ne vitet '50).

Sorry,
ke njohuri mahnitese! Por me duhet te shtoj edhe dicka ne lidhje me shkrimin tend te dyte (por para ketij te fundit)

Nuk e kuptoj se si mund te quhet "merite" dicka e kote si klasifikimi "imazh-kohe" ose "imazh-veprim" i nje filmi?

Nuk arrij qe kete ndarje ta konceptoj si "vlere" / "antivlere" tek keto dy elemente te pandashme te formulimit te cilitdo film.

Sado qe une privatisht mendoj se mund te rrefesh dicka shume te bukur dhe me shume sukses duke eliminuar kushtimisht imazhin-veprim, por i cili gjithmone do te gjindet ne prapavi se nuk ke si i iken.

Nuk mund te kete film "imazh-kohe" pa "imazh-veprim" sepse nje prodhim i tille veshtire se do te mund te kualifikohej si "film i luajtur" ndoshta as narrativ.

Mund te kete disbalans te njeres qasje ndaj imazhit kundrejt tjeteres por jo edhe perjashtim.

Me konkretisht nje ndarje e tille per krijuesin e filmit nuk ka kurrfare domethenie e as vlere pernjohese ne punen e tij konkrete.

Ndonese per nje historian do te kete rendesi te posacme, por vetem ne sferen e sistematizimit te lendes ne teresi te caktuara; asgje tjeter! Po, mund t'u hyj ne pune edhe arkivuesve.

Per artistin mendoj une eshte shume me e rendesishme njohuja e realizimit te nje "mendimi artistik" permes mjeteve esenciale kinematografike se si do ta qujne neser kritike ate zgjidhje qe ka bere ai i pari.

Nese njeri, (per mua s'eshte me rendesi cili) ne kohen e filmit pa ze, kishte per qellim >krismen< e armes qe vrau dikend, por ze nuk ishte. Ndersa pa kete perjetesim te asaj krisme shprehja e tij nuk do te kishte vlere, zgjidhja e ketij problemi u shnderrua ne invence artistike sepse ai beri te pamunduren. E ekranizoi >krismen< qe te shpon veshet permes fotografise.

Krisma e revoles ndihet aq fuqishem ne autosugjestionin e shikuesit te asaj skene sa qe asnje dolby surround system ekzistues nuk do te mund ta ngjallte si perjetim. Prerja ne kadrin e rruges perplote pellumba qe papritmas fluturojne te shashtrisur, pas kadrit te revoles qe shtie kundrejt renies per vdekje te personazhit ne kadrin tjeter, -vazhdon te jehoje ne veshet e shikuesit gjate gjithe jetes...
Aniqe shikuesi aktualisht nuk e degjoi ate te shtene kurre!
(Gje e kopjuar ne qindra filma tjere [cuditerisht] me ze!)

[Baptist]

Nuk besoj se studiohet historia e filmit si profesion me vehte. Do te thuash, nese studioj per kinematografi ? Aspak, thjesht pasion dhe kenaqesi.

Por perderisa njeh Deuleze, ndofta je ti qe studion per filozofi (se s'te kam lexuar ndonjehere ketu tek kinemaja....
Duku !!

Haha, te ne "studimi" fillon "pas studimeve", nuk di si te shprehem. Ajo koha e "studimeve" eshte si te thuash "udhezim" per studimin qe te pret. Dmth gjate "studimeve" njeriu udhezohet/pergaditet per t'iu kushtuar studimit.

Kur te kesh kryer "studimet" per kinematografi te eshte hapur udha "te studiosh" historine e filmit psh. Sepse te merresh me studime (shumes), shumkujte nuk do t'i mjaftoje jeta

Me duket e paskam fjalen per ate qe quajne "specializime" me saktesisht.

Faleminderit per ftesen.

[Dita]

Kam nje pyetje: po filmat qe ne pamje jane komike a munden te perfshihen ne kete grup te kinemase poetike? Per shembull marrim serine e filmave me personazh qendror Fantozzi-n. Llogaritari Ugo Fantozzi eshte nje figure librash, te shkruar nga aktori qe e ben interpretimin, Paolo Villaggio. Autori ka arritur te krijoje nje personazh te atille, ndoshta me tragji-komikun e kinemase italiane, sa ne fjalorin italian te futet cilesimi "fantozziano" per te karakterizuar njerezit pa fat, ose me fat aq tragji-komik sa Fantozzi.

Ne filmin e dyte, te dale ne kinema ne vitin 1975, me titullin "Il secondo tragico Fantozzi" trajtohet mes te tjerash figura e nje shefi te tmerrshem, i cili ish i pasionuar mbas kinemase klasike. Ai i detyronte punonjesit qe cdo te shtune te mblidheshin me detyrim per te pare filma klasike e te hiqnin dore nga e shtuna e qetesimit dhe pushimit. Madje ka nje skene kur ishte nje ndeshje e kombetares italiane dhe ata te shkretet qe duhet te merrnin dhe grate me vete, kishin fshehur radio neper pjese te ndryshme te trupit dhe shefi i kontrollonte me imtesi. Filmat jo vetem duhet t'i shihnin, por me pas edhe t'i komentonin dhe te jepnin gjykim estetik. Me tej eshte skena ku Fantozzi rebelohet dhe shprehet se Korracata Potemkin ishte nje "cagata pazzesca" Pas kesaj punonjesit duartrokiten 92 minuta rresht dhe e kapen shefin, e lidhen, e detyruan te shihnin se si i digjnin te gjithe filmat me radhe. E detyruan te shohe filma pornografike dhe bene greve per tre dite. Del dhe personazhi i Direttore deri Direttori (ne nje nga filmat e mevonshem flitej per "la nuvola del megadirettore"). Dhe ne fund shefi i cliruar nga policia i denon vartesit qe te luajne skenen kyce te filmit Korracata Potemkin cdo te shtune derisa te dilnin ne pension.

Skena nga ky film, vecanerisht keto dy te pershkruarat me larte, gjeni ne youtube.

Shembull tjeter do sillja Blues Brothers, apo Animal House.

Ketu i kthehem dhe njehere pyetjes ne fillim te ketij postimi.


P.S. Autori, tek fotografia, ajo qe solla une ishte zgjidhja, pra gruaja me hijen si burre me kostum?

[autori]

Nuk e kuptoj se si mund te quhet "merite" dicka e kote si klasifikimi "imazh-kohe" ose "imazh-veprim" i nje filmi?

"Klasifikimi" (vete Deleuze kurre nuk e ka perdorur nje term te tille, ate po e perdor une !) ne "imazh-veprim" dhe "imazh-kohë", mund te jete gjithshka, vetem diçka e kote jo ! Te siguroj me gjithe fuqine e mendimit tim. Deleuze ka botuar asokohe (ne vitet '80) dy libra ku secili mbante titullin e njerit nga dy termave te mesiperm dhe kaq. Ai personalisht kurre nuk ka folur per klasifikim. Ka folur thjesht per mutacion, tranformim te kinematografise se pas-Luftes (se II, kuptohet).

Nuk arrij qe kete ndarje ta konceptoj si "vlere" / "antivlere" tek keto dy elemente te pandashme te formulimit te cilitdo film.

Sado qe une privatisht mendoj se mund te rrefesh dicka shume te bukur dhe me shume sukses duke eliminuar kushtimisht imazhin-veprim, por i cili gjithmone do te gjindet ne prapavi se nuk ke si i iken.

Mund te kete disbalans te njeres qasje ndaj imazhit kundrejt tjeteres por jo edhe perjashtim.

Super dakort me ty ! Askush nuk foli per "vlere/antivlere" !!

"Imazhi-kohe" nuk e mohon (perjashton) "imazhin-veprim", thjesht permbys raportin e vartësisë, dmth, ne vend qe koha te prezantohet permes numrit apo masës se veprimit (veprimeve), pra si nje reprezentacion indirekt, eshte veprimi ai qe kthehet ne nje rrjedhojë e prezantimit direkt te kohës ! Prej dhe nga nje veprim "fallco", nje akordim "fallco" ne disa filma (Godard-i ka qene mjeshter, dhe ështe gjithmone !! - i akordimeve dhe veprimeve "fallco"; prej nga dhe "mos-kuptimi" i shume prej filmave te tij -- sa per detaj, ne fillimet e tij, filmat e tij disa i moren si "me plot gabime narracioni dhe "irracionale" ).

Nuk mund te kete film "imazh-kohe" pa "imazh-veprim" sepse nje prodhim i tille veshtire se do te mund te kualifikohej si "film i luajtur" ndoshta as narrativ.

Sigurisht ! (pergjigja eshte ajo e më sipermja). Megjithate, ka regjizore sot qe shkojne ne prova gati te mahnitshme, qe e degdisin pothuaj fare imazhin-veprim, si psh taivanezi Hou Hsiao Hsien (ke nje portret te tijin ketu : http://www.forumishqiptar.com/showpo...&postcount=139 ). Siç i thone ne Tirane, filmat e tij ma heqin petllën (trurin, dmth) fare !!

Per artistin mendoj une eshte shume me e rendesishme njohuja e realizimit te nje "mendimi artistik" permes mjeteve esenciale kinematografike se si do ta qujne neser kritike ate zgjidhje qe ka bere ai i pari.

super dakort !!!

[Baptist]

S'e di, per mua filmi eshte dicka qe shperthen pertej kornizave te cilitdo lloj perkufizimi, e nga tjetra ane (krahasuar me artet tjera), ai eshte nje miturak i cili nuk ka ende as leternjoftim.

Cdo gje varet nga autori, dhe cdo film i ri autorial ia ndryshon atij fizionomine e gjithembarshme. (Gje paradoksale, por e vetkuptueshme per dicka ne formim).

Ju pershendes! Takohemi kur te kem pare ndonje film te vertete
shpresoj brenda muajit...

[autori]

S'e di, per mua filmi ...krahasuar me artet tjera, ai eshte nje miturak i cili nuk ka ende as leternjoftim.

E llogjikshme, perderisa eshte më i riu (ka lindur veçse para nje shekulli). Gjithe problemi eshte se a eshte vertet art (meqe eshte goxha edhe industri, per fat te keq) dhe sa eshte.

Per mendimin tim, nje gje eshte e sigurt: ose eshte miturak dhe nuk ka ende as leternjoftim, ose eshte ne grahmat e fundit (Godard ka disa dekada qe e ka deklaruar te famshmen vdekje te kinematografise, por ai eshte aq firaun sa nderkohe qe deklaron nje gje te tille, vazhdon te bëjë sot e gjithe diten filma te tjere !!).

Me ka pas bere pershtypje qe, perpara tre kater vitesh, ne nje interviste te tijen, nje regjizor gjithe talent siç eshte David Lynch (per mua, nje nga dy te vetmit te Medhenj qe ka sot USA dhe qe kane akoma diçka per te na thene - tjetri eshte Gus Van Sant), pra Lynch-i shprehej me tone më teper se pesimiste se ndofta po i vjen vdekja kinemase (ne kuptimin e kinematografise, pra te metrazhit te gjate, te fiksionit, ose siç e thoje ti shume sakt ne nje mesazh tendin, "filmit te luajtur") dhe zevendesimit te tij me forma te tjera, ku qendrore do ishte video. Pra dhe Lynch-i po konfirmonte vallen e vdekjes.

Por ja qe Lynch-it qerratà, pas 6 vjetesh qe nga perla e tij e parafundit "Mulholland Drive" (2000) i rierdhi frymezimi dhe i ofroi miletit nje tjeter margaritar kinematografik: INLAND EMPIRE dhe ne nje interviste me rastin e daljes se filmit, u shfaq gjithe optimizem per "filmin e luajtur" dhe konfirmoi qe kane mbetur akoma e akoma pista te pashfrytezuara te artit te shtate !

Sa u gezua minatori ! (dmth, une )

Shkurt, dua te them se dhe vete ata qe merren me kete art, kane dyshimet e tyre. Jo rastesisht e permenda Deleuze ne mesazhet e mesiperme, sepse ka qene nga te vetmit filozofe (ne mos i vetmi !!) te shek. XX qe ka denjuar te merret me artin e shtate (nuk di nese e di, por Frojdi i quante sallat e kinemase salla vdekjeje, dhe kish nje perçmim monumental per kinemanë !!). Por nga ana tjeter, nje njeri me nje mendim kaq te fuqishem si Jean-Luc Godard ("gojet e keqija" thone se mund te jete nje nga mendimtarët më brilantë te shek XX !!) , sa here e kane pyetur se pse i eshte dedikuar kinematografise dhe jo per shembull letersise, eshte pergjigjur se e ka patur te pamundur ta rrefeje boten permes fjaleve, dhe ka mundur ta beje kjete veçse permes imazheve.

Dua te them se pakkush e ka konsideruar kinematografine si diçka serioze, si diçka me tru, si diçka e bere me mend. Fajin doemos e ka vete kinematografia (prap po me kujtohet nje thenie e Godard-it : "Kinemaja lindi ne shek XX per te reflektuar dhe menduar boten, por ishte vete shek XX ai qe nuk ja deshi kete funksion kinemase, duke preferuar funksionin e saj argetues".

Takohemi kur te kem pare ndonje film te vertete
shpresoj brenda muajit...

Po mire, me cito qofte dhe dy tre filma te fundit qe ke pare; thjesht kurioz

[autori]

P.S. Autori, tek fotografia, ajo qe solla une ishte zgjidhja, pra gruaja me hijen si burre me kostum?

Dita,
e ke tashme pergjigjen tek nje mesazh i Cupkes pe Korçe, ne faqen e pare te kesaj teme , ose me kollaj e ke ketu : http://www.forumishqiptar.com/showpo...96&postcount=7

Ne nje vend, ajo shkruan : "Ajo fotoja me duket shume ekspresioniste, nga dizajni, eshte pak si teper spaciale , dhe vetem njerzit bekan hije"

[Cupke_pe_Korce]

Shiko si eshte puna, per mendimin tim: Universi i Ozu eshte i tille qe, o i futesh ne total filmave te tij, ose duhet filluar nga me te thjeshtet, nga me te "depertueshmit", psh : "Tokyo story" dhe qe eshte më i njohuri. Eshte e vertete ajo qe thua ti per punen e dialogjeve. Siç e pe dhe vete, ajo qe eshte e habitshme eshte se Ozu bente nje kinema permes imazheve-kohë ne nje kohe (vitet 40-50) kur gjithe dynjaja bente filma imazh-aksion(levizje). Pra, si te thuash, eshte gati-gati paralajmeruesi i pare i kinemase qe filmon kohen, qe ne vitet 40-50, kur ende nuk kish lindur neo-realizmi italian apo "nouvelle vague" franceze, qe pikerisht, hodhen poshte kinematografine me imazh-aksion(levizje) dhe "deklaruan" lindjen e nje tjetre kinematografie, asaj imazh-kohë.

Filmat e Ozu jane tmerrresisht moderne, sepse nuk ka pothuaj asnje "manipulim": skenat nderpriten me cut te thjeshte, pa "shuarje" te ngadalta, gati "kinema primitive".

Ajo puna e mos "akordimit" te dialogjeve apo e te "qeshurave te cuditshme" eshte ne funksion te asaj qe ishte qellim i Ozu-se: zhdukja e intrigës, e drames, e narracionit (ti e vure ré qe filmi nuk ka ndonje "story" (ne sensin amerikan te termit) per te shkulur flokët ! Gjithshka eshte banale: per Ozu-ne, jeta eshte shume banale (dhe eshte !!), s'ka ndonje gje per t'u "tronditur", edhe vdekja eshte banale tek Ozu. Imazhi-aksion zhduket tek Ozu, dhe perfiton imazhi puro vizual, dmth imazhi-kohe. Ndaj dhe filmat e tij jane plot me kohe "te vdekura". Pas çdo replike, ka kohe "te vdekura", personazhet nuk thone asgje, nganjehere... Ose reagojne, siç thua ti, "çusitshem". Sepse, sipas Ozu-se, universi, jeta, ka rregullat e saj te thjeshta, por eshte njeriu qe i ka ngaterruar punet, ritmin e gjerave, i ka komplikuar.

E pashe, e pashe si eshte puna; madje e kisha nuhatur por desha te sigurohesha. Kjo puna ime eshte se jam njecike skepticiste ne lidhje me kete teorine e thjeshtezimit te gjerave ne art (se kjo nuk vihet re vetem ne kinematografi). Gjithmone ka nje limit them une, se po i bere me te thjeshta sec duhen, ato humbasin ate integritetin dhe s'kane me kurfare kuptimi, qofte ky edhe estetik. Mire e kishe thene ti qe, per Ozu, jeta eshte banale, por a do te uleshe ne karrike per nje ore e gjysme per te pare nje film banal? Nuk e besoj. Prandaj them, te luash me kete ide eshte paksa "e rrezikshme" nese nuk ke gje tjeter per te thene.

Nga e njeh André Bazin ??? Sinqerisht po habitem, jo pse nuk ke "te drejte" ta njohesh, me behet qejfi biles, por eshte goxha i vjeter, edhe pse eshte babai i mendimit te "Nouvelle vague" ne France. Mos ndofta studion per arte vizuale ??

E kam degjuar se Bazin eshte nga te paktet qe ka shkruar kritike te mirefillte. Nuk e di sa koicidojne ne kohe filmi i Ozu dhe zhvillimi i teorise se Bazin, por kam pershtypjen se, te pakten nga ana "etike," filmi i Ozu le hapesire per interpretime (ose sic the ti, nuk eshte i manipuluar) gje qe Bazin do te kish qene plotesisht dakort. Imagjino tani nje film nga Hitchcock ku gjithcka eshte e kontrolluar. Kaq teknika te ndryshme, e megjithate, eshte e veshtire te thuhet nese njera eshte me e mire se tjetra.

Meqe jemi ketu, pashe qe Hou Hsiao Hsien ta paska hequr mendjen. Me too, vecse per tjeter gje: Flowers of Shanghai me eshte dukur filme shume i merzitshem, tmerresisht monoton, qe pervec nje "lush setting" nuk kish ndonje gje te madhe (apo te vogel) per te thene. Hitchcock ishte ca si megalloman, nje showman i lindur por nje artist mjaft serioz, edhe nuk e kishte keq kur tha se ai mund te bente nje film qe s'vlente fare, dhe te tjeret ta konsideronin si kryeveper. Te njejten gje mund te kisha thene per Flowers of Shanghai.

ps. no hurt feelings per kete te fundit, ok? Arti eshte "so much about taste" keshtu qe s'ke pse merzitesh.

pss. Nje film tjeter kinez qe me ka pelqyer eshte "Farewell my Concubine" Kaige Chen. S'besoj se do ta klasifikoja "poetik" por eshte nje great, great movie.