Poetic cinema lovers!

[korçar]

Kam une kam, po jo aq te "bukra" sa te tuat.

[fuorisync]

Kam une kam, po jo aq te "bukra" sa te tuat.

gjithe te mirat atehere...

[autori]

Mire, mire, por mua me ka mbetur merak nje film rus qe e kam pare shume kohe me pare. The Cranes Are Flying - Mikhail Kalatozov (1957). Gjithmone kam dashur ta shoh perseri por akoma si ka erdhur rasti. Nuk e mbaj mend mire me detaje, por ca imazhe s'me jane shqitur nga mendja, sidomos ajo skena e fundit, kur Veronika vrapon neper turmen e ushtareve qe jane kthyer nga lufta me shpresen se do te takoje Boris (te dashurin e saj), kur takon nje tjeter qe me sa duket e le te kuptoje se Boris ka vdekur. Veronika refuzon ta besoje, dhe ashtu perlotur vrapon e humbet mes turmes ku njerzit perqafohen. Me sa me kujtohet, kamera ngrin ne nje cast teper emocional; veronika, qe thelle ne zemer e ka ndjere qe Boris nuk eshte kthyer, shfaqet e perhumbur, nga dhimbja me teper, ndersa ne duar mban nje tufe lulesh.
Nese e kini pare filmin, me siguri e dini per c'fare flas. Nese nuk e kini pare, duhet ta shikoni. S'kini per tu zhgenjyer. Te rralle jane ata filma ku imazhet "ulerijne" per ate qe po perjeton karakteri. Filmi me lart eshte nje prej tyre.

Kemi folur ne kete forum, para nja dy vjetesh, per kete film:

ja link-u: http://www.forumishqiptar.com/showpo...9&postcount=10

dhe http://www.forumishqiptar.com/showpo...1&postcount=11

(ose, te gjitha bashke, ketu : http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=58944

[autori]

apo te tjere te medhenj si Dovzhenko apo Eseinstein-i te qe te shpalosnin talentin e tyre……

hello !
Kurrsesi per te bere rolin e "gjykatesit", por te siguroj qe edhe Eseinstein-i e ka patur nje baba, dhe ai ka qene David Wark Griffith. Bej nje "search" ne google dhe do gjesh shprehjen e famshme te Eseinsteinit qe thote se per gjithshka i detyrohet Griffith-it, qe eshte babai i Hollywood-it dhe i montazhit kinematografik, autor i filmit te pare me metrazh te gjate ne Historine e kinemase, autor i te famshit film The Birth of the Nation).

Dua te them qe kinemaja ka lindur ne bregun perendimor te USA-s, duam apo nuk duam une e ti bashke, ka lindur andej nga vitet 1910, njera nga kodrat e ce ciles mori emrin Hollywood e nga dolen Chaplin-i, Griffith-i, Keaton-i etj etj etj. E qe prasaj kohe, te pakten deri ne vitet '60, ajka e ajkes, kremi i kremit, por dhe sasia, prurja me e madhe kinematografike erdhi nga ajo koder.

Sa per talentin e Eisenstein-it, jam dhe nuk jam dakort: ok, ndofta talent, por i vene ne sherbim te nje prej pushteteve me diktatore te kohes (URSS). Shto ketu qe, montazhi i Eiseinstein-it eshte nga montazhet më qe urrej ne kinematografi: i shpejte, manipulues, pikerisht pararendes i asaj kinemaje komerciale te shpejte qe pushton sot sallat.

shkurt, nuk besoj qe filmi, kinemaja, shiriti kinematografik, te jete europian apo rus apo japonez, ara se te qenkërka amerikan. Duam apo nuk duam une dhe ti bashke, ka qene dhe mbetet (ne nje mase goxha te madhe), amerikan. "C'est comme ça", thote frëngu ("Ja qe keshtu eshte").

[fuorisync]

Sa per talentin e Eisenstein-it, jam dhe nuk jam dakort: ok, ndofta talent, por i vene ne sherbim te nje prej pushteteve me diktatore te kohes (URSS). Shto ketu qe, montazhi i Eiseinstein-it eshte nga montazhet më qe urrej ne kinematografi: i shpejte, manipulues, pikerisht pararendes i asaj kinemaje komerciale te shpejte qe pushton sot sallat.

Eseinstein-in e permenda jo se personalisht ja çmoj filmat (ne Tirane duhet te ta kem permendur kete fakt), por, se ne te mire a ne te keq, emri i tij duhet perfshire ne cdo klasifikim te kinematografise se hershme sovjetike..

shkurt, nuk besoj qe filmi, kinemaja, shiriti kinematografik, te jete europian apo rus apo japonez, ara se te qenkërka amerikan. Duam apo nuk duam une dhe ti bashke, ka qene dhe mbetet (ne nje mase goxha te madhe), amerikan. "C'est comme ça", thote frëngu ("Ja qe keshtu eshte").

Per mendimin tim kinematografija e vertete vertitet rreth emrave te regjisoreve te saj, talentit te tyre krijues si dhe, ne fund te fundit, fatit te tyre ne jete…artiste te tille nuk i kane munguar USA-s, madje as qe dua ta shtroj diskutimin ne nje plan perplasjeje kulturash…per mendimin tim, kontrasti i vetem qendron ne vlerat qe ka mbartur dhe mbart nga njera ane Hollyvudi, si dhe cdo makine tjeter kino-prodhuese propagandistike e ngjashme me te, dhe ne vlerat qe nga ana tjeter mbart kinematografija e vertete e cila nuk eshte as Ruse, as Japoneze , as Europiane, as Amerikane por eshte vetem thjesht kinematografi ne sherbim te artit…per mua ky kontrast eshte mese i qarte dhe e ka karakterizuar, te pakten qe nga fillimi i viteve 40-te (kujto pak “Citizen Kane” dhe fatin qe paten me pas perpjekjet e Orson Welles per te qene nje regjisor-autor i vertete), Hollyvudin…booh cfare te te them me… nuk besoj se me duhet te shikoj 35 deri ne 50% te te gjithe kinematografise boterore per te arritur ne kete perfundim…

[Cupke_pe_Korce]

Kemi folur ne kete forum, para nja dy vjetesh, per kete film:

ja link-u: http://www.forumishqiptar.com/showpo...9&postcount=10

dhe http://www.forumishqiptar.com/showpo...1&postcount=11

(ose, te gjitha bashke, ketu : http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=58944

E pashe filmin perseri; me beri per te qare. Kane kaluar 15 vjet e kusur dhe ca detaje i kisha harruar. Psh. ate fjalimin e fundit nuk e mbaja mend; mua me kujtohej qe mbaronte ndryshe (sic ta permenda aty me lart). Sec me la nje shije tjeter kere rradhe. Gjithsesi, it's a great movie.

[Dita]

Ka vite qe e kam pare, por kam nje kujtim te mrekullueshem per "L'annee derniere a Marienbad". Alain Resnais eshte akoma gjalle, vjet beri nje film te ri, Coeurs. Eshte tek te 80-at tani.

"L'annee derniere a Marienbad" mbetet nga kryeveprat e Resnais-se, bashke me "Hiroshima, mon amour" (Hiroshima, my love).

jam kurioz me dite : ku e pe filmin? ne dvd ?

shikoje me vemendje kete foto. ka dicka qe nuk "shkon" (qellimshem, kuptohet): sipas teje ??

Tek fotoja me duket qellimisht gabimi eshte hija e gruas qe e kane bere si hije burri me kostum. E kam fjalen per gruan qe ndodhet me afer fotografuesit ne te majte te fotos.


Une para disa ditesh pashe "Red Beard"nga Kurosawa. Ne fillim po me vinte pak per te qeshur e po me dukej si sajese. Por mendoj ajo ishte koha qe m'u desh sa te mesohesha me ambientin dhe personazhet dhe menyren e te rrefyerit e te treguarit me pamje, te hyja pra ne teme. E pashe dy here dhe ne te dyja heret me beri te qaj.
Kjo me te qaren me duket se ndodh ne mase tek shikueset apo dhe lexueset (ne rastin e librave) te gjinise femerore. Ndodh edhe tek shikuesit apo lexuesit e gjinise mashkullore, por ata nuk para e pranojne. Ndryshimi me duket eshte vetem ne ate qe une s'kam lexuar apo te kem degjuar deri tani ndonjehere qe nje mashkull ta thote vete si pjese te shijimit te filmit qe ka qare, kurse femrat e thone menjehere, me preku aq shume sa qava. Cupka si thua ti, a eshte keshtu?

[Cupke_pe_Korce]

Ashtu them edhe une. Ne fakt, keshtu thote psikologjia qe ja atribuon kete ndryshim (ne dukje) kultures; eshte e pranueshme per nje femer te qurravitet por jo per nje burre (megjithese vetem "mburravecet" mendoj une sillen keshtu). Qajne edhe meshkujt po he, edhe pse me pak modesti.

S'po me vjen ne mend ndonje sekuence tjeter filmike qe me ka bere per te qare (duhet te kem qare per Laran tek Dr. Zhivago por ka shume kohe qe e kam pare dhe s'me vjen nder mend).

Ka ca dite pashe "Late Spring." - Yasujiro Ozu. Kete e mbajne si filme te arritur per sa i takon "cinematic qualities" por mua sikur s'mi levizi dhe aq telat. Ca si shume "i thjeshte" (dakort qe kjo mund te kete joshjen e vet por sec kishte dicka artificiale qe s'munda ta izoloj dot). Sec kish nje buzeqeshje te sforcuar ajo protagonistja kryesore - kjo ndoshta dhe jo pa qellim - por mua me la nje pershtypje sikur aktrimit i mungonte ai magnetizmi qe jo rralle i karakterizon filmat e mire. Per me teper, dialogu mu duk pak si teper "i lirshem" (psh. vura re qe ne disa raste personazhet qeshen me dicka qe mua nuk mu duk per te qeshur, ose reaguan ne menyre krejt ndryshe nga ajo qe prisja une; ose reagimi ishte ca si i nxituar, i befte etj). Kjo ndoshta vjen edhe nga njohja e limituar e kultures japoneze por gjithsesi, ca gjera, mendoj une, jane universale. (keta qe e njohin mire filmin, ndonje "bazinian influence" ketu apo ashtu me duket mua?). Me nje fjale, personalisht, nuk mu duk dhe aq "intellectually stimulating."

Nje tjeter film poetik qe me vjen ne mend eshte "The Passion of Joan of Arc" - Carl Theodor Dreyer (1928). Ky po qe eshte nje nga filmat me poetike qe eshte bere ndonjehere (e vjedhur kushedi sa here), dhe po ta vesh re, te gjithe pak a shume jane te ndergjegjshem per kinematografine e fuqishme. Mua me ka "lodhur" kur e kam pare (ne kuptimin pozitiv te fjales).

S'po me vjen nder mend ndonje tjeter tani...

[autori]

Ka ca dite pashe "Late Spring." - Yasujiro Ozu. Kete e mbajne si filme te arritur per sa i takon "cinematic qualities" por mua sikur s'mi levizi dhe aq telat. Ca si shume "i thjeshte" (dakort qe kjo mund te kete joshjen e vet por sec kishte dicka artificiale qe s'munda ta izoloj dot). Sec kish nje buzeqeshje te sforcuar ajo protagonistja kryesore - kjo ndoshta dhe jo pa qellim - por mua me la nje pershtypje sikur aktrimit i mungonte ai magnetizmi qe jo rralle i karakterizon filmat e mire. Per me teper, dialogu mu duk pak si teper "i lirshem" (psh. vura re qe ne disa raste personazhet qeshen me dicka qe mua nuk mu duk per te qeshur, ose reaguan ne menyre krejt ndryshe nga ajo qe prisja une; ose reagimi ishte ca si i nxituar, i befte etj). Kjo ndoshta vjen edhe nga njohja e limituar e kultures japoneze por gjithsesi, ca gjera, mendoj une, jane universale.

Para nje viti, ne kinemane qe frekuentoj u shfaq nje retrospektive me filmat e Ozu-se, dhe pashe nja 8 filma te tij.

Ne fakt, une nuk di nese eshte filmi i pare i Ozu-se qe shikon, por nese eshte i pari, thuaj shyqyr qe nuk te eshte dukur "kot fare", se sinqerisht, Ozu eshte nga me te veshtiret per tu pelqyer.

Shiko si eshte puna, per mendimin tim: Universi i Ozu eshte i tille qe, o i futesh ne total filmave te tij, ose duhet filluar nga me te thjeshtet, nga me te "depertueshmit", psh : "Tokyo story" dhe qe eshte më i njohuri. Eshte e vertete ajo qe thua ti per punen e dialogjeve. Siç e pe dhe vete, ajo qe eshte e habitshme eshte se Ozu bente nje kinema permes imazheve-kohë ne nje kohe (vitet 40-50) kur gjithe dynjaja bente filma imazh-aksion(levizje). Pra, si te thuash, eshte gati-gati paralajmeruesi i pare i kinemase qe filmon kohen, qe ne vitet 40-50, kur ende nuk kish lindur neo-realizmi italian apo "nouvelle vague" franceze, qe pikerisht, hodhen poshte kinematografine me imazh-aksion(levizje) dhe "deklaruan" lindjen e nje tjetre kinematografie, asaj imazh-kohë.

Filmat e Ozu jane tmerrresisht moderne, sepse nuk ka pothuaj asnje "manipulim": skenat nderpriten me cut te thjeshte, pa "shuarje" te ngadalta, gati "kinema primitive".

Ajo puna e mos "akordimit" te dialogjeve apo e te "qeshurave te cuditshme" eshte ne funksion te asaj qe ishte qellim i Ozu-se: zhdukja e intrigës, e drames, e narracionit (ti e vure ré qe filmi nuk ka ndonje "story" (ne sensin amerikan te termit) per te shkulur flokët ! Gjithshka eshte banale: per Ozu-ne, jeta eshte shume banale (dhe eshte !!), s'ka ndonje gje per t'u "tronditur", edhe vdekja eshte banale tek Ozu. Imazhi-aksion zhduket tek Ozu, dhe perfiton imazhi puro vizual, dmth imazhi-kohe. Ndaj dhe filmat e tij jane plot me kohe "te vdekura". Pas çdo replike, ka kohe "te vdekura", personazhet nuk thone asgje, nganjehere... Ose reagojne, siç thua ti, "çusitshem". Sepse, sipas Ozu-se, universi, jeta, ka rregullat e saj te thjeshta, por eshte njeriu qe i ka ngaterruar punet, ritmin e gjerave, i ka komplikuar.

(keta qe e njohin mire filmin, ndonje "bazinian influence" ketu apo ashtu me duket mua?).

Nga e njeh André Bazin ??? Sinqerisht po habitem, jo pse nuk ke "te drejte" ta njohesh, me behet qejfi biles, por eshte goxha i vjeter, edhe pse eshte babai i mendimit te "Nouvelle vague" ne France. Mos ndofta studion per arte vizuale ??

[Baptist]

cit.:"Pra, si te thuash, eshte gati-gati paralajmeruesi i pare i kinemase qe filmon kohen, qe ne vitet 40-50, kur ende nuk kish lindur neo-realizmi italian apo "nouvelle vague" franceze, qe pikerisht, hodhen poshte kinematografine me imazh-aksion(levizje) dhe "deklaruan" lindjen e nje tjetre kinematografie, asaj imazh-kohë."

E paskan bere namin sharllatanet francez!! Ha ha ha...
-Cka hodhen poshte?!!

Kjo eshte me keq se te deklarosh: "doli filmi, mbaroi teatri!"

Kadrot qe nderpriten me prerje te paster te preses nuk mund te kategorizohen si filma "kinema primitive", perkundrazi, ajo (prerje) eshte faktori kryesor qe nje nje film e promovon ne profesionalizem dhe mjeshteri te larte kinematografike.
Jane pikerisht "shuarjet" nderlidhese ose "shkrirjet" e pamjeve ato qe demtojne filmin dhe e kualifikojne si amatorizem ne kete rast. Dhe zakonisht perdoren aty ku nuk ekziston lidhja e parashikuar, prandaj perdoret "dhune" per t'i lidhur...

Une do ta quaja "kinematografi te paster", (me pak me shume respekt), kur prerja e tille behet "e padukshme", e ne raste te vecanta edhe artistike apo ideoestetike.

Po ti, histori te filmit studion?!