Dosja antishqiptare e Greqisë, 1912-2007

[BARAT]

Si manipuluan provat dhe mbyllën dosjen autoritet e drejtësisë greke

07/07/2007 - gazeta metropol

Polici nuk u dënua dhe nuk u largua nga detyra

Gentjan Çelniku, 20 vjeç, një emigrant shqiptar u qëllua në kokë nga arma e një polici gjatë një kontrolli për dokumente në 21 nëntor të vitit 2001. Ngjarja ndodhi në një kafene të Athinës, kryeqytetit grek.
Ioannis Rizopulos, polici i cili ka qëlluar Gentjanin, është akuzuar për “vrasje nga pakujdesia”, e cila dënohet me pesë vjet deri burgim të përjetshëm. Pavarësisht nga serioziteti i akuzës, Rizopulos është liruar menjëherë me kusht dhe nuk është pushuar nga detyra.

Versionet rreth incidentit janë të ndryshme.

Në një seancë përpara një gjykatësi hetues më 23 nëntor 2001, Rizopulos ka dëshmuar se kur ka parë që Çelniku po fuste dorën në xhepin e xhaketës, ai i është afruar, dhe e ka paralajmëruar të mos lëvizë. Viktima më pas i ka lëvizur dorën, duke bërë që pistoleta të zbrazej.

Kjo dëshmi është krejtësisht e kundërt me një dëshmi të dhënë më parë nga ai vetë, sipas të cilës pistoleta ishte shkrehur aksidentalisht, ndërsa ai po përpiqej të vendoste nën pranga të riun.

Autoritetet e policisë urdhëruan atëherë hapjen e një hetimi, por një raport i përbashkët i Amnesty International dhe Federatës Ndërkombëtare të Helsinkit kritikoi mënyrën e kryerjes së këtij hetimi.

“Gjykatësi hetues nuk ka thirrur dëshmitarë, përfshirë edhe disa dëshmitarë okularë, të cilët kanë dhënë dëshmitë e tyre për policinë gjatë hetimit paraprak, dhe si rezultat, disa fakte të rëndësishme kanë mbetur pa u zbardhur,” thuhej në raport.

Vëzhguesi grek i Helsinkit konfirmoi se hetimi autoriteteve të drejtësisë greke, ishte mbështetur kryesisht në dëshmitë e kolegëve të Rizopulos, të cilët mund të kenë qenë të prirur në favor të tij. Përpjekjet e policisë për ta paraqitur viktimën si një kriminel të rrezikshëm, duket se i vërtetojnë këto dyshime.

Kur prokurori publik paraqiti akuzën e tij në gjykatë në korrik 2002, u tha se viktima kishte pasur një thikë në xhepin e xhaketës, megjithëse nuk u dhanë hollësi të tjera.

Por vëzhguesi grek i Helsinkit, i cili vepronte në emër të familjes së viktimës, deklaronte atëherë se prokurorët kishin injoruar dëshminë e Natonis Karras, një dëshmitar okular, i cili ka kaluar pranë kafenesë pak momente pas vrasjes.

Karras kishte dëshmuar se ai kishte parë një polic, i cili kontrollonte trupin e emigrantit dhe kishte nxjerrë prej xhepit të pasmë të pantallonave, ose një këllëfi të ngjitur pas rripit të mesit një thikë. Pak më pas, ai kishte parë që thika i ishte dorëzuar një komandanti të policisë. Dhe ndërsa trupi largohej nga vendi i ngjarjes, thika ishte vendosur në vendin ku ishte shtrirë kufoma e emigrantit shqiptar 20 vjeçar të vrarë.

Vetë fakti që oficeri i policisë, i cili kishte qëlluar ndaj Çelnikut kishte marrë pjesë në mbledhjen e provave, dhe ka prekur thikën në fjalë, është një shkelje e rëndë e procedurave.

Një oficer epror dëshmoi më pas se ai e kishte qortuar Rizopulos për këtë veprim, por prova e përmendur më lart, duket se nuk ka qenë e rëndësishme për prokurorinë publik.

Jo vetëm kaq, por prokurori e ka zvogëluar akuzën ndaj Rizopulos nga vrasje nga pakujdesia në vrasje pa paramendim, bënte të ditur atëherë Panayote Dimitras, i vëzhguesit grek të Helsinkit.

“Duke pasur para sysh se si janë zhvilluar edhe rastet e mëparshme, unë dyshoj që Ioannis Rizopoulos, nuk do të kalojë asnjë ditë në burg,” paralajmëronte Dimitris.

[BARAT]

cameria-PJ 1
Flet historiani Sherif Delvina

[BARAT]

cameria-PJ 2
Flet historiani Sherif Delvina

[BARAT]

Greqi-Racizmi edhe tek fëmijët e emigrantëve

Nga Shpëtim Zinxhirija, korespodent ne Greqi-Gazeta Ndryshe



200.000 fëmijë, ku lindën, u rritën dhe u shkolluan , po përballen sot më shumë se kurrë me politikën raciste të ushtruar nga vetë shteti, ku me pa të drejtë më se 25-30 vjet po shkel parimet më elementare të drejtës së njeriut, jo vetëm tek emigrantët, por më e keqja është se ndodh edhe tek fëmijët e emigrantëve që kanë lindur dekada më parë. Me këtë strategji, ky vend me një demokraci të vjetër në historinë botërore mund të quhet vendi i gjakut të pastërë ( DNA)... Të paligjshëm në vëndin ku lindën...

Qëllimisht politika mesjetare helene me mënyra nga më të papranueshme për njerëzimin e sotëm, po i shtyn këta fëmijë drejt një rrugë ilegale, për ti mbajtur nën frikë e tmerr. Eshtë i vetmi vënd i BE-së, ku ligjet e emigracionit ndryshojnë nga java në javë duke coroditur jo vetëm emigrantët por mbarë Evropën. Lidhur me këto padrejtësi, Greqia renditet si një nga vëndet e fundit në dhënien e nënshtetësisë për fëmijët e lindur në këtë vënd, në një kohë ku Gjermania apo Franca u larguan nga kjo politikë e Greqisë së sotme vite më parë, duke i hapur rrugë të reja emigracionit të ligjshëm. Ngjarjet në Francë tronditën jo vetëm Evropën , por edhe Greqinë. Ato nuk ishin revolta të castit e pa shakas, por ishin pikërisht padrejtësitë që politika francezë po ndiqte kundra fëmijëve të emigrantëve të lindur atje, të vecuar e të përcmuar. Greqia duhet ti paraprijë kësaj të keqe. Revolta të tilla mund të trokasin nesër në portën e saj. Njëkohësisht duhet të kthejë rrugë në politikëln e saj të gabuar e të marrë masat sa nuk është ende vonë. Revoltat e rinisë në Francë është një mësim për vendet e tjera të Evropës...

Integrimi i tyre në shoqërinë vendase, në mungese të një politike dhe përgjegjësie...

Prej vitesh më ka shqetësuar fakti se si është e mundur që deri më sot racizmi dhe ksenofobia ti ketë rrënjët në vetë shtetin, në tërë mekanizmin e tij lëvizës, ku më shumë se kushdo ky racizëm është ndjerë tek emigrantët të ashtuquajtur ëemigrantë të brezit të parë. Me këtë veprim racor vetë shteti ka ndikuar në rritjen e mëtejshme të ksenofobisë dhe të racizmit, duke paraprirë me shëmbullin e vetë në shoqëri, duke e ëuar fatkeqësisht këtë vënd që të jetë kampion në BE.

Nga ana praktike racizmi ka shkaktuar dëmë njerëzore në marrjen e jetës së emigrantëve, por nga ana tjetër ai ka ndikuar në ndarrjen e shoqërisë vëndase me komunitetet e huaja. Sot racizmi në Greqi shfaqet me tepër se kurrë në aspektin social në dallimin e racës, kulturës, mënyrës së folurit, besimit fetar etj, duke i izoluar plotësisht. Nuk janë të paktat rastet kur në lajmërimet e ndryshme, si në dhëniet e shtëpive me qera pronarët të mos u japin shtëpi të huajve. Për tëu theksuar është se asnjë njeri i thjeshtë apo politikan nuk ka reaguar hapur, kur dihet që populli grek njihet si një nga popujt më mikpritës.

Një nga problemet më të mprehta e që kërkon zgjidhje është brezi i fëmijëve që lindin në Greqi, i cili rastësisht është lënë në ëharresë nga politika greke. Në Greqi fëmija që lind nuk ka ëertifikatë, nuk ka asnjë dokument dhe që në atë moment që lind në Greqi quhet i huaj. është një fatkeqësi, apo një pakujdesi e vet shtetit që shumë familje emigrantësh që përjetojnë këtë problem?

Fatkeqësisht ky racizëm i ushtruar nga vetë shteti kundrejt një politike të gabuar ndihet sot edhe tek fëmijët e emigrantëve. Fakti është se lind një fëmijë, studion dhe kur mbaron shkollën greke, nuk ka të drejtë të punojë në shërbimet publike shtetërore, pasi këtë gjë uëa ndalon me kushtetutë ligji. Në shkollat ku mësojnë fëmijët e emigrantëve, akoma nuk është bërë e mundur që në këto shoqata të marrin pjesë edhe prindërit e tyre, në një kohë kur fëmijët e emigrantëve mbeten një shpresë e madhe kundër ksenfobisë dhe racizmit...

Fëmijët e emigrantëve që kanë lindur në këtë vënd europian janë të huaj jo vetëm për Greqinë, por gjithashtu të huaj janë edhe për atdheun nga ku kanë ardhur prindërit e tyre. Realisht këta fëmijë të ashtuquajtur ëqytetar vendasë po ndjekin mjerërisht të njëjtën ëbrazdë, njëllojë si të prindërve të tyre, duke u ndeshur gjithnjë e më shumë përball burokratisë së njohur shtetërore. Sot në arsmin publik në Greqi fëmijët e emigrantëve zenë afërsisht mbi 10% të numrit të përgjithshëm nxënësve, ndërsa numri i fëmijëve shqiptarë kap shifren në 80.000.

Qytetar pa të drejta qytetare...

Politika e gabuar e qeverisë po ndikon sot mbi shpatullat e fëmijëve që të humbasin rrugën e ëintegrimit socialë ende pa e filluar atë. Gjithashtu qeveria aktuale me kryeministër Karamanlis nuk po tregon donjë nteresim të veëantë, duke mos hedhur asnjë hap pozitiv për ashtuquajturit ë brezi të dytë, brezi i të humbërve, pasi i mungon një vullnet i mirfilltë. Por, mbi të gjitha kjo mungesë në politikën e emigracionit tregon se mund të përbëjë ndoshta ndonjë një rrezik për demokracinë, një rrezik që ndan shoqërinë vëndase nga të huajt. Revoltat e rinisë vitin e kaluar në Francë ishte një tregues jo i rastit, por një realitet dhe një shqetësim për shumë vënde të Bashkimit Europian.

Mungesa e politikës për emigracionin në dëm të emigrantëve në përgjithësi, pa dallim moshe kombi apo besimi fetar, përbën në vetvete një veprim politik për këtë emigracion, nga dhe ku varen fatet e të qindra e mijrave familjeve emigrantë ekonomik.

Mungesa e kësaj politike për emigracionin në Greqi është politike dhe e dënueshme nga shoqëria përparimtare. Të gjithë jemi dëshmimtarë që për 17 vjet në emigracion komuniteti shqiptar për krah punëtorit vëndas punoi dhe kontriboi në ndërtimin e këtij vëndi, po me një ndryshim, pasi shumë prej tyre punuan dhe o punojnë në sistemin e njohur të ëpunërave të zezaë, të pasiguruar nga sigurimet shoqërore (IKA), ku sot edhe pse kanë shlyer të gjitha detyrimet përball shtetit jo vetëm që nuk u njihen vitet e punës, por mbi të gjitha mbahen nga qeveria aktuale edhe të burgosur. Asnjë sot me gojën plot nuk mund të thotë se cila do të jetë e ardhmja e fëmijëve të emigrantëve, pasi për këtë qeverisë aktuale i mungon një studim konkret dhe një platformë politike. Mos dhënia e nënshtetësisë të fëmijëve që kanë lindur në Greqi tregon qartë se qeveria vendase po u jep emigrantëve në përgjithësi një mesazh të gabuar dhe të rrezikshëm. Kjo zgjidhje më shumë se kurë ka të bëjë me shkeljen e të drejtës themelore të të drejtave të njeriut për të qenë qytetar të atij vëndit ku lindi dhe u rrit. Sa nuk është vonë ky problem social kërkon urgjentisht një trajtim të menjëhershëm me një vizion të qartë politik për të ardhmen e fëmijëve të emgrantëve, kërkon një zgjidhje të shpejtë lidhur me nënshtetësinë. Më konkretisht emigrantëve në përgjithësi u mungon statusi i emigrantit.

Mungesa e interesimit të këtij problemi për këta fëmijë nga qeveria aktuale Karamanlis tregon edhe një herë qartë se fëmijët e emigratëve në të ardhmen do të jenë viktima të punërave të zeza njëllojë si prindërit e tyre. Politika e Greqisë duhet të kuptojë se fëmijët e emigrantëve nuk janë emigrantë, pasi ata lindën në Greqi dhe nuk njohën asnjë atdhe tjetër dhe për këtë gjë ata duhen vlerësuar dhe respektuar, pasi sot ata mbeten pa asnjë atdhe, por të huaj ...Janë të huaj për vëndin që lindën (Greqinë) dhe të huaj për vëndin nga erdhën prindërit e tyre për Shqipërinë. A mund të jetë e pranueshme për një shoqëri të përparuar që ligjet në Greqi, në shekullin e 21 të mbajnë akoma të izoluar emigrantët, duke i kthyer këta në skllevër të kohës moderne?

Nuk janë emigrantë, pasi asnjëherë nuk njohën atdhe tjetër...

Emigrantët kanë nevojë për tu ndihmuar në zgjidhjen e padrejtësive se sa për hipokrizi. është e qartë si dritë e diellit se në kurriz të emigrantëve partitë politike në Greqi prej vitesh po luajnë me hipokrizitë e tyre mbi indinjitetetin dhe të drejtat themeltare të emigrantëve. Kjo më shumë duket në partinë më të madhe PASOK, e cila kur qeveriste vendin me Kostas Simitis para tre vjetesh nuk bëri asnjë gjë për emigrantët. Pa pritur, sot kjo parti opozitare, për të bërë opozitë me qeverinë Kostas Karamanlis kërkon me hipokrizi që emigrantëve dhe fëmijëve të tyre tu jepet nënshtetësia. Sot Pasok-u kërkon një trajtim të mënjëhershëm për zgjidhjen e problemit të dhënies të nënshtetësisë së fëmijëve që kanë lindur në Greqi, duke shtuar se fëmijët që kanë ndjekur për tre vite radhasi mësimet në shkolla tëu jepet nënshtetësia greke. Papandreu i sotëm në opozitë, ndryshe nga ai i djeshmi kërkon që të jetë përkrah të emigrantëve dhe kjo natyrisht për interesa të politikës, duke vepruar njëllojë si kryeministri i sotëm Karamanlisë, i cili kur ishte në opozitë kërkonte nga qeveria Simitis të drejtat e emigrantëve. Papandreu bën sikur harron se në qeverinë e Simitis ka qenë ministër arsimit publik dhe ministër i jashtëm. Gjithashtu ëharronë që qeveria e tij nxorri ligjin 2910/2001, i cili u quajt si një nga ligjet më të ashpra të emigracionit të miratuara deri më sot. Papandreu e di shumë mirë se ligji i sotëm i legalizimit 3386/2005 është vazhdim i ligjit të mëparshëm 2910/2001, ku njëherë i legalizon dhe anga ana tjetër i nxjerr të paligjshëm. Sot në Greqi ndodhen 1.500.000 emigrantë, ku përbëjnë 30% të fuqisë punëtore në Greqi, ku numri i tyre i rregjustruar arin në 598.477 njerëz, ku 340.000 janë shqiptarë. Një gjë është e qartë se qeveria vëndase e njeh realitetin më shumë se kushdo tjetër, por i intereson që emigrantët të punojnë dhe të jetojnë me fenomenin e ëpunës së zezë.

Emigrantët e kanë të qartë se në Greqi mungon serioziteti dhe përgjegjësia e një politike të drejtë emigracioni, nga ku dhe varet fati i tyre. Legalizimi apo nënshtetësia e fëmijëve të emigrantëve mund të jetë ndoshta një zgjidhje e problemeve të tyre, pasi u hap portën në zgjidhjen e problemeve të tjera lidhur me padrejtësitë e deri tanishme, si arsimi publik në gjuhën e tyre, punësimi në shërbimet publike, si avokatë, mësues apo mjek etj, ku sot në ëtregun e punësë këto profesione në shërbime të karakterit shtetëror mbesin akoma një ëndër... Dihet se këto padrejtësi shkelin të drejtat themelore të njeriut ku jeton dhe punon, duke i mbyllur përfundimisht portën në kërkimin e mjeteve të tjera në realizimin e të drejtave të tyre. Gjithashtu bëhen një pengesë në zhvillimin e ndërgjegjes politike dhe sociale, duke luajtur një rol të rëndësishëm në marrjen e vendimeve me piksynime të qarta për të jetuar me dinjitet, për të nxjerrë nga sirtaret, për tëi shkundur përfundimisht nga pluhuri Deklaratat e Kombeve të Bashkuara për të drejtat e njerzëve...

Shëmbull tipik dhe i vetmi vënd në BE, në shkeljen e të drejtave të fëmijëve...

Greqia është i vetmi vënd në Bashkimin Europian, ku shkel të drejtat më themeltare të njeriut që në momentin kur ai lind. Konkretisht fëmijët që lindin nuk pajisjen me ëertifikatat e lindjes, por mjaftohet vetëm me një letër dore të shkruar me një stilolaps të thjeshtë.nga mjeku përkatës ku shkruan orë dhe ditën e lindjes. Kjo gjë ka ndikuar që prej shumë vitesh e deri më sot fëmijët e lindur në Greqi të mos figurojnë në rregjistrin themeltar të gjëndjes civile, duke ua hequr të drejtën për tu rregjistruar, duke u hapur rrugën e shumë telasheve të mëpasshme...

Kjo padrejtësi ka bërë që fëmijët e lindur në këtë vënd të jenë të huaj në vëndin që lindën, si dhe të njihen të ligjshëm nga qeveria si shprehja e njohur vendase ënje herë emigrantë, për gjithmonë emigrantë.

Problemi është se nuk bëhet fjalë për një apo dy fëmijë, por simbas të dhënave rreth 200.000 fëmijë janë të parregjistruar në rregjistrin themeltarë, ( ose 9.5% të numrit të përgjithshëm të nxënësve në Greqi). Ky veprim i pa drejtëtë ndikon që fëmijët të vuajnë fenomenin e racizmit që në ditët e para të jetës së tyre. Po kur fëmijët mbushin moshën 18 vjeë do të përballën me ashpërsitë e jetës të paraprirë nga vetë shteti grek, i cili me ligjet e tij u mohon tëu japë ëertifikatën e lindjes, duke i hedhur në rrugën ilegale. E gjithë kjo bëhet me një qëllim të caktuar për tëi futur këta fëmijë në grupin e emigrantëve ekonomik dhe jo në atë që u takon sipas ligjeve dhe standarteve ndërkombëtare...

Kur fëmijët e emigrantëve mbarojnë shkollën e mesme apo të lartën, u mohohet që të punojnë në prefesionin për të cilën kanë mbaruar shkollën. P.sh një student i cili ka mbaruar studimet për mjek ose arkitekt, nuk mund të punojë në këtë profesion pune, pasi ligjet vendase ua mohojnë këtë të drejtë, edhe pse ai ka lindur në Greqi. Por ndryshe ndodh ky fenomen tek fëmijët e shtetasve shqiptare me kombësi greke, të cilët e përfitojnë këtë të drejtë qysh në lindje.

Dëbohet një 17 vjecar shqiptar edhe pse kishte lindur në Greqi

Greqia nuk është vetëm vëndi i mrekullive të natyres, por njëkohësisht është edhe vëndi i ëudirave të botës. Ato që nuk ndodhin në vendet e tjera të botës ndodhin tek komshiu ynë i vjetër. Arsyea dihet!...

Në ishullin e Kretës në qytetin Kania, një fëmijë 17 vjeëar para dy muajsh dëbohet nga Greqia, nga vëndi ku lindi. U dëbua nga mëma ku u rrit e u shkollua. U dëbua nga organet e policisë pa u marrë parasysh edhe pse jetonte sëbashku me prindërit e tij. U dëbua pasi për qeverinë aktuale të kostas Karamanlisë ishte i huaj ( ishte skipetar). është një dhjetra e qindra raste, ku ëdo njeri prej tyre shkruan historinë e hidhur në dhomat e errta të paraburgimit, të prangosur sikur të ishin kriminele të vertetë. Po këto fate janë edhe për ata fëmijë të cilët erdhën të vegjël në këtë vënd dhe kur të mbushin moshën 18 vjeë do të ndeshen përball ashpërsisë së policisë, kundrejt ndihmës që shteti duhet tëu jepte. Kjo gjë do të bëjë që këta fëmijë e prindërit e tyre duhet që të gjejnë punëdhënës për të blerë ensima ( ditë të punuara) si kusht kryesor për të bërë të mundur dorëzimin e dokumentave për leje qëndrimi. E kjo ndodh padrejtësisht tek fëmijet që lindën e mësuan në shkollat e këtij vëndi të ëuditshëm, ku i vetmi atdhe që njohën ishte Greqia. Sa turp!...Lind pyetja si mund të jetojë një fëmijë në këtë vënd kur nuk nihet si qytetar i saj?...Përse duhet akoma që të jetojnë me frikën e dëbimit, me racizmin nga vetë koka e shtetit, duke i shuar ëndrat e fëmijëve për të ardhmen. Padyshim këto ëndra janë ëndëruar në Greqi në vëndin ku lindën dhe u rritën...

E Marte, 10 Korrik 2007

[BARAT]

Ëndrra e Stefanaq Pollos, bëhet realitet

Shkolla greke është po me atë infrastrukturë që ka edhe godina e Parlamentit grek Kali i Odiseut dhe Homeri i Drenovës

Nga Fatmir Hoxha

Siç e thotë kënga e vjetër shqiptare, dhe unë “një ditë shkova nga Drenova”, por në vend të një vajze të re, pashë ditën për diell një alamet ndërtese, që ngjante si dy pika uji me godinën e parlamentit grek. E njejta arkitekturë. Drenova ndodhet nja 3-4 kilometra në të dalë të Korçës, rrugës për Ersekë, ndaj edhe një objekt kaq i madh në atë vend periferik më bëri përshtypje. “Parlamenti” ndodhej në mes të një parcele të paktën dy hektarëshe, të rrethuar tashmë si pronë private. U afrova tek një tabelë e madhe e kaltër, ku me germa të bardha qe shkruar greqisht dhe shqip “Dhuratë e qeverisë greke për popullin shqiptar”. Atë çast, m’u kujtua shprehja e Virgjilit, që duke iu referuar Kalit të Trojës thoshte: “Timeo Danaos et dona ferentes”, që përkthehet: “Ia kam frikën grekut, edhe kur bën dhurata”.

Shkolla greke është po me atë infrastructure që ka edhe godina e Parlamentit Grek.

Atë ditë lashë çdo punë për të zbuluar deri në thelb “dhoron” e Drenovës. Të parët vendali që pyeta, m’u përgjigjën, se ajo qe shkollë greke. “Shkollë greke në Drenovë? “Po, a nuk ka edhe një tjetër të tillë mu në mes të qytetit të Korçës, pranë Katedrales Orthodhokse?” “Nëse ju kujtohet, pak më pare, një diplomat amerikan pyeti pikërisht në këtë qytet: “A ka grekë në Korçë?”… Duke parë këtë zell për ngritjen e institucioneve helene në këtë vatër të patriotizmit shqiptar, kuptova më saktë domethënien e asaj pyetjeje. Në Athinë, Selanik, Janinë e Pire ka dhjetra mijë emigrantë shqiptarë autoktonë të njohur si arvanitas. Sikur “dhuratën” e Drenovës ta kishte spostuar në rrëzë të Olimpit, qeveria greke, ndoshta, do të kishte bërë një të mirë shumë të madhe, me ca shpenzime… Si për të përforcuar legjendën e Kalit të drunjtë mësova se shkolla quhej “Omiros”, që do të thotë “Homer”, pra babai i mitologjisë, por “omiros” shqiptohet edhe fjala “peng”.

Duke shfletuar dokumentat më doli se pengu “Homer” na kishte një histori paksa të dyshimtë. Përveç shkollës 9 vjeçare të ndërtuar tashmë, në hapësirën prej 2.3 hektarësh do të ndërtohen edhe kopësht e shkollë e mesme. Por, meqë sheshet mbi 5000 metra katror i miratuar nga Këshilli i Rregullimit të Territorit të Republikës, ndërtuesit kanë përdorur tjetër marifet, kanë pjestuar sipërfaqen në parcela prej 4900 metrash dhe në këtë mënyrë nuk kanë nevojë t’i drejtohen KRRTRSH-së, por vetëm qarkut dhe komunës. Shkelje flagarante e ligjeve të shtetit shqiptar është edhe fakti, se, në bazë të dokumenteve të hipotekës, sipërfaqja mbi të cilën është ndërtuar shkolla, figuron si tokë arë dhe jo si truall ndërtimi. Kjo tokë është regjistruar në zonën kadastrale 1538 me numër pasurie 121/9. Pra, kundër çdo ligji, toka e bukës është shndërruar në truall dhe këto akte mbajnë firmën dhe vulën e titullarëve të pushtetit vendor. Kur thashë “shkelje flagarante e ligjeve të shtetit shqiptar” pata parasysh edhe faktin se Konsulli grek në Korçë, paratë e këtij investimi ia ka dhënë një personi të vetëm, pa bërë tender. Unë nuk e di nëse në vendin fqinj fondet publike kalojnë, sipas procedurave të tenderizimit, por uroj që ky shkrim të bjerë në “duar të pastra” në shtetin helen, se edhe atje besojtë ketë të tillë, dhe të hetohet nga organet e vendit fqinj.

Por le të kthehemi në Drenovë. Kush e kreu investimin? Zyrtarisht dhe praktikisht, në të gjitha dokumentet figuron emri i ingj. Andrea Miços. Ai ka bashkuar copëzat 4900 metra katror, duke formuar si një “puzzle” kompleksitetin shkollor grek prej 2.3 hektarësh. Ky ndërtues “ i shkathët”, pak kohë më parë bleu edhe shtëpinë muze të patriotit shqiptar Mihal Gramenos në qendër të Korçës, e rrafshoi brenda 24 orësh dhe menjëherë nisi ndërtimin e një objekti tjetër, (të cilin tashmë ia kanë bllokuar si një i paligjshëm). Por ama shtëpia muze avulloi brenda natës. Të gjitha këto shembje e ndertime të rrufeshme nuk qenë aspak të vështira për inxhinierin Mico, pasi ai ikreu me pajisjet e fuqishme të ndërmarrjes që ai drejton. ANDREA MICO ËSHTË DREJTORI I DREJTORISË SË UJRAVE KORCË! Pra ish funksionar politik i qeverisë socialiste. Për të qenë më të saktë, ing. Mico nuk është socialist, por kryetar i Partisë Bashkimi për Të Drejtat e Njeriut Korcë, pra partisë së zotiit Vangjle Dule, pjesëtari kanbinetit të tanishëm, aleat i lashtë i PS-së dhe aleat i ri i Partisë Demokratike dhe pjesëtar në qeverisjen e re të qendrës së djathtë. Madje, në përurimin e veprës së Andreas, shkollës greke “Omiros” me arkitekturë të ngjashme me parlamentin grek, krahas ministres greke të ardhur enkas nga Kapshtica, shndriste edhe portreti i buzëqeshur i kryetarit të PBDNJ, Vangjel Dule. Pak ditë më parë, në një televizion privat, ky zoti Dule, duke pohuar mbështetjen e gjërë greke ndaj tij, mburrej se askush deri më sot nga partia e tij nuk qe akuzuar për korrupsion. Le t’i bashkohet rasti i këtij Andra Micos, kreu i PBDNJ për Korcën, rastit të Xhuvelit që, sipas “Koha Jonë” dhe kryetarit të Partisë Demokristiane Nikollë Lesi është denoncuar për korrupsion nga gazeta “RD”, për të kujtuar seende pa filluar jetën, qeveria e re pogatuan corbën me mbeturinat e sahanëve socialist. Nuk është cudi që edhe në vitet në vijim ing. Mico në most ë ngrihet në detyrë, të paktën të vazhdojë të ngrohë karrigen e drejtorit të ujravedhe me buldozerët e eskavatorët e ndërmarrjes së tij dhe paratë e miqve këtej dhe andej kufirit të vazhdojë të gërmojë e ndërtojë, shembë e rrafshojë çfarë t’i teket, pa i hyrë gjemb në këmbë. Fitoren e 3 korrikut ne, ish të përndjekurit politikë, trashëgimtarë gjenetikë dhe klasorë të së djathtës tradicionale e besuam si marrje pushtetit nga qendra e djathtë dhe kalimin në opozitë të së majtës, bashkë me bashkëpunëtorët e saj në qeverisje e korrupsion.ndërsaslloganin e “duarve të pastra”, megjithëse ngjante më tepër si titull filmi, e përkthyer si ndërhyrje të ashpër kirurgjikale të doktor Sali Berishës, m’u në zemër të korrupsionit dhe jo si operacion plastik për fshehjen e shëmtisë tetëvjecare të keqqeverisjes socialiste.Gjatë gjithë qëndresës sopnë në opozitë dhe luftës për përmbysjene sistemit të korrupsionit, ne nuk kemi parë të keqen tek Fatos Nano si individ, por tek nanoizmi si sistem. Në të katër anët e vendit janë shpërndarë metastazat e sistemit të zhvatjes pa mëshirë të fondeve publike, pronës shtetërore, madje dhe asaj private. Largimi vetëm i Fatos Nanos nga kolltuku, bashkë me nja tre katër miliarderë të tjerë, pa u shoqëruar me spastrimin e Andreave me shokë nuk bën gjë tjetër veçse shton majmërinë e asaj klike që Nano instaloi për vite me radhë dhe që vetë Berisha e ka denoncuar po për vite me radhë. Gjithashtu, si nga ana etike, ashtu dhe në aspektin politik, pushteti u takon atyre që luftojnë, sakrifikojnë, dhe në fund e fitojnë me votë. Qindra mijëra shqiptarë, për tetë vjet me radhë u lagën në shi e u zhuritën në diell protestave për çrrënjosjen e kleptokracisë, siç u etiketua nga opozita e para 3 korrikut. Pjesë e kësaj kaste ka qënë dhe Xhuveli e Dule, përsa kohë nuk e kanë denoncuar si të tillë dhe e kanë furnizuar me anëtarë partie në të gjithë organogramën (që nga drejtoritë në rrethe), duke vazhduar me instancat më të larta të qeverisë, deri në rang ministri. Në këto kushte, me gjithë dëshirën e mirë dhe përkushtuimin, ne, ish të përndjekurit politikë qemë të gatshëm ta ndjeklim me hir a me pahir këtë lloj loje deri tek ylberi. Më tej, nuk guxojmë ta kapërcejmë, nga frika se ndërrojmë gjini e na mbetet “Omiros” si “peng”.

Ky denancim publik është bërë në dy gazeta të përditëshme, njëra nga to është gazeta “Ndryshe”, që po ripërsërit alarmin e skandalit me pretendimin që Vorio-Epiri është tokë greke. Dhe tani ky skandal merr përmasa të mëdha, kur në Drenovë të Korçës, është regjistruar në hipotekën e Korçës, 22 mijë hektarë tokë, të blerë nga konsullata greke. Kjo tokë është regjistruar në zonën kadastrale nr.1538, me nr. Pasurie 121/9. Pra, duke shkelur të gjitha procedurat ligore, duke qenë në tokë buke është shndërruar në truall, dhe këto akte mbajnë firmën dhe vulën e pushtetit vendor. Dhe në këtë truall ndërtohet shkolla greke, ku në tokën shqiptare i bëhet dhuratë shtetit shqiptar. Ku ka të drejtë ligjore që konsulli grek të blejë tokë shqiptare, në kufijtë e Shqipërisë, duke shkelur Kushtetutën E VENDIT. Shkolla greke quhet “Omiros” që do të thotë Homer, ku babai i mitologjisë greke “Omiros”, shiptohet ose dëshifrohet fjala “peng”.

Në këtë të vërtetë të madhe dhe të hidhur të tokës shqiptare që është larë me gjak nga familjet patriote shqiptare, siç janë fisi Panariti, sic është kulla e Beqe Turanit, Butkallinjtë e famshëm, siç është patrioti i madh korçar Mihal Grameno, të cilët luftuan me patriotizëm për të mbrojtur trojet shqiptare. Por, një ditë të bukur, ëndrra e Stefanaq Pollos bëhet realitet dhe, konkretisht, përpjekja për tjetërsimin e historisë. Por këtë jo nuk mund ta bëjnë dot realitet proletarët e pinjollëve të kuq, që nuk njohin as fe as atdhe. Ky skandal, që nuk është i ri, por i parapërgatitur mirë nga qeveritarët shqiptarë që, në këtë kuptim, skandali kryhet si akt i politikanëve antishqiptarë, që para përgjegjësisë kanë emër, por s’kanë moral.


E Merkure, 30 Maj 2007-gazeta ndryshe

[drity]

Illegal immigrants ignored by Athenians
http://www.cafebabel.com/en/article.asp?T=T&Id=11366
ne anglisht

Ces clandestins qu’Athènes ne veut pas voir
http://www.cafebabel.com/en/article.asp?T=A&Id=2595
ne frengjisht

[BARAT]

Illegal immigrants ignored by Athenians

Ndoshta "ignored" nuk eshte fare fjala e duhur...eshte me minimalja, pas perdhunimeve e vrasjeve te emigranteve neper qelite e monstrave te bizantit, qe jetojne ne realitetin kishtaro-demoniak te mesjetes

----------------------------------------------------------------------------------

Te verteta mbi vrasjen e Flamur Pislit qe rrembeu autobuzin grek

Artur Ajazi / Sulejman Cakoni


Flamur Pisli 24 vjeç i lindur ne Patin te rrethit Mat i biri
i Nuredinit dhe Qanies, vellai i Edit dhe Dianes me 28 maj
1999 u nda nga jeta tragjikisht ne rrethana ende te paqarta.
Kjo s'eshte nje pretence profesionale, por nje ngushullim për
familjen e te afermit, shoket e miqte e Flamur Pislit. E
veshtire për t'u perballuar kjo dhimbje edhe për nje fakt
tjeter, ne lulen e rinise vritet me arme nga shteti dhe
shtetasit e tij.
Po cila eshte e verteta?
Flamur Pisli ka lindur dhe eshte rritur nga nje familje e
vuajtur e me tradita si gjithe familjet e tjera shqiptare.
Duke qene se ishte femija i pare niset ne emigracion fare i
njome ne shtetin fqinj Greqine ne vitin 93. Pasi ka punuar
disa vite kthehet prane familjes dhe perseri rikthehet te
punoje. Duke qene se pronari atje ne Greqi nuk po i jepte
hakun e punes qe bente i linden konflikte serioze. Fillimisht
e torturuan në policine e rajonit duke i shkaktuar plage e
demtime psiqike. Kthehet ne Tirane 4-5 muaj para ngjarjes se
fundit i dermuar dhe i raskapitur qendroi 3 dite tek tezja e
tij Fatbardha ne Tirane, pastaj niset ne fshatin e tij ku
qendron 3 muaj i semure me mjekim intensiv. Pasi sherohet
plotesisht niset perseri ne Greqi, ne kete rast familja nuk
dinte gje për largimin e djalit, megjithate djali u kthye
shume shpejt brenda 6-7 ditesh. Nga deshmite e deshmitareve
konflikti midis pronarit e Flamurit kishte marre permasa te
medha, e cila kishte perfunduar edhe ne gjykaten e Greqise,
për pasoje polici Spiro i cili ishte njekohesisht edhe
pronar i tij ishte denuar 4 muaj burg. Flamuri 5 dite para
dates 28 maj 1999 u nis për te fundit here drejt Greqise me
mendimin qe ose do marr hakun e punes ose do vij i vdekur, ky
ishte nje vendim qe fatkeqesisht u realizua me 28 maj ora
18.20 ne qafe Krrabe (fikos) te Tiranes.
Si ndodhi?
Pasi Flamuri arrin ne Greqi tek pronari Spiro i kerkon sasine
e dhrahmive qe i takonin, ketu konflikti ashpersohet dhe
plagos ne kemben e majte pronarin qe ishte njekohesisht
polic ne kete rajon. Menjehere Flamuri merr peng nje autobuz
(Skolar) me 40-50 pasagjere (shtetas greke) i linjes urban te
atij qyteti me synimin për t'u vetembrojtur deri ne lidhje
me kryeministrin e Greqise. Meqenese kjo gje nuk u arrit për
arsye objektive, nen vezhgimin e kamerave dhe te policise
greke, Flamuri pasi zbret disa nga qytetaret qe ishin ne
autobuzin e furnizon ate me karburant dhe niset për Shqiperi.
Theksojme se kerkesa ishte te me jepet shperblimi i punes se
kryer dhe shpenzimet e gjyqeve për kete qellim. Dhe autoritet
greke i sigurojne keto dhrahmi, njekohesisht nepërmjet nje
gazetareje i afrojne edhe nje celulare për te komunikuar me
te interesuarit e tij. Edhe pas kesaj joshje, nuk behet e
mundur lirimi i pengjeve, atehere policia greke me te vetmin
qellim për te mos demtuar jeten e shtetasve lejon kalimin e
autobuzit se bashku me peng mbajtesin për ne Shqipëri,
sigurisht pasi informon policine dhe autoritetet shqiptare
për ngjarjen. Keshtu u veprua autobuzi se bashku me 6 shtetas
greke dhe peng marresin kalojne kufirin dhe nisen drejt
Tiranes e pastaj ne fshatin e lindjes Patin te rrethit Mat.
Sigurisht qe autoritetet shqiptare e ne veçanti Ministria e
Rendit ishte e predispozuar te siguronte jeten e shtetasve
dhe te realizonte shuarjen e ketij skenari dramaturgjik
(pasi i mbeti dopio gjashta ne dore). Por si duket emocionet
e pamotivuara dhe paaftesia profesionale arriten te
eliminonin kete ngjarje me humbjen e dy jeteve, me humbjen e
dy shtetasve njeri grek (Jorgo) dhe shqiptari (Flamur).
Nxitimi i organeve te specializuara beri qe autobuzi
(skolar) te mos arrinte ne Tirane, por ne qafe Krrabe ne
vendin e quajtur fikos policia qellon me snajper ne drejtim
te Flamurit, duke i dhene fund ngjarjes dhe jetes se dy
njerezve. Sipas njoftimit ne TVSH dhe shtypin kishim te benim
me nje terrorist, trafikant armesh e droge. Sigurisht qe
ngjarja eshte e tmerrshme njihen autoret e skenarit, perveç
provave shkresore ekzistojne kaseta filmike e te incizuara,
gjithashtu ekzistojne deshmitaret okulare shoferi, Maria,
Helena e Spiro (pronare e police). Ne kontaktuam me prindin e
Flamurit, Nuredinin, une ka dhimbjen e djalit nuk kam deshire
te behet politike me eshtrat e femijes time. Djali sakrifikoj
jeten duke kerkuar mundin e djersen e tij, nuk e meritoja
kete drame te shkaktuar për kete gjeme qe me tronditi mua,
s'kam dhe te drejte ta bej kete, por une gjeje force e moral
t'ju them autoriteteve te shtetit tim. Ju keni vrare vellain
tuaj ne rrethana krejtesisht te paqarta, pellgun e gjakut qe
krijuat ne token e ne shpirtin tone eshte nje turp e dhimbje
qe percillet me veshtiresi. Une prindi i Flamurit nuk jap
mesazhin e hakmarrjes, as kerkoj identifikimin e vrasesit te
djalit tim, veçse tani pas vdekjes kerkojne qe mundi dhe
djersa e djalit për te cilen u flijua ti kthehet familjes, ajo
padrejtesi qe i kushtoj jeten se paku te shkoje ne vend. Me
konkretisht do thoshja se polici grek edhe pse kemi shkeputur
lidhjet perfundimisht me ka borxh qe duhet te shdemtoje
familjen time. Ndersa forcave policore shqiptare do ju
thosha: (e kam fjalen për ata qe kane marre pjese ne aksionin
e asgjesimit te 24 vjeçarit) qe do ishte mire te shoqeronin
kufomen dhe te ngushullonin për dhimbjen qe kisha se sa te
kontrollonin xhepat e te ndjerit djalit tim duke i xhvatur
edhe pas vdekjes ato dhrahmi qe ishin mundi e sakrifica e
punes se kryer për disa vite ne Greqi. Sigurisht eshte edhe
nje pyetje qe nuk pres përgjigje, pasi mendoj se eshte e
qarte për gjithe secilin shqiptare. Përse policia greke nuk
qelloi mbi pengmarresin por i siguroj edhe 40 milione dhrahmi
(kjo sipas shtypit) dhe lejoj kalimin ne Shqipëri? Lamtumira e
fundit Flamurit ju dha midis vellezerve e te aferme te
tij ne fshatin e lindjes duke lene pas guximin e sakrificen,
ai tashme jeton tek kenga, jeton ne mendjen e zemrat e
emigranteve te Athines, Selanikut, e Kretes e kudo qe
ndodhen jashte vendit te tyre dhe e dine ata si trajtohen.
Shuarja e jetes se Flamurit tragjikisht ka tronditur familjen
dhe te afermit e tij, për kete ngjarje eshte shkruar e
folur ne stile e menyra te ndryshme, por gjithesesi familja
humbi njeriun e zemres ne rrethana te paqarta, dhe ne keto
momente qe shkruhet për 24 vjeçarin nga Patini Mat, stafi i
gazetes "55" bashkohet me dhimbjen dhe i percjellin familjes
ngushullime te sinqerta.

-----------------------------------------------------------------
OMIROS-si puna e OMIROS ne Korce-shenim nga BARAT

“Pengu” i bazuar në historinë e vërtetë të emigrantit!

Një film human për ksenofobinë, shovinizmin, “Pengu” i bazuar në historinë e vërtetë të emigrantit shqiptar Flamur Pisli, i cili në vitin 1999 mori peng një autobus me pasagjerë grekë, u vra në Qafë-Krrabë. Pas shfaqjes për herë të parë në Festivalin e Selanikut, pas mesnate, tre ditë më parë, Constantinos Giannaris shpreh për “Shekullin” opinionin për qëndrimin e Greqisë ndaj emigrantëve dhe parashikimin: ky film mund t’i hapë probleme

Omiros, ju rrëfej grekët

Elsa Demo, Selanik

Në një kinema publike mund të ndiqen filma me pullë të kuqe në orët pas mesnatës, por jo një film dramatik aksioni. Në 12.30 të natës, në kinemanë “Tonia Marketaki”, më 27 nëntor, u shfaq filmi “Omiros” (nga greqishtja Pengu). Deri në atë moment në katalogun e programit të Festivalit Ndërkombëtar të Filmit në Selanik ai quhej “film surprizë” nga Constantinos Giannaris, një nga regjisorët më të njohur sot në Greqi.

“Pengu” nis me zërin e njohur për ne shqiptarët, zërin e aktores Rajmonda Bulku tek i shkruan të birit, Elion Sena, emigrant në Greqi, këto rradhë: “Në vendin tënd mishin mund të ta hanë, por kockën ta ruajnë. Por në vend të huaj ta hanë edhe mishin edhe kockën”. I riu me flokë kokorridhkë zgjodhet një mëngjes me këto fjalë. E djeg letrën dhe niset. Pak kohë pasi ka marrë autobusin, nxjerr nga çanta e madhe e emigrantit kallashnikovin dhe e merr peng automjetin me shtatë pasagjerë. Për ne shqiptarët kjo është historia e njohur e Flamur Pislit i cili në maj 1999 bëri këtë akt dhe gjeti vdekjen në Qafë-Krrabë i vrarë pas aksionit shqiptaro-grek.

Filmi është një prodhim grek i regjisorit Kostantino Janaris (Constantinos Giannaris) i cili në këtë intervistë dhënë “Shekullit” pohon se ky nuk është një film për Shqipërinë, përkundrazi për Greqinë. Historia e Pislit e ka frymëzuar regjisorin të tregojë historinë e një 25-vjeçari shqiptar, të rrahur, përdhunuar, që i kanë grisur dokumentet bankare e më pas pshurrur e që vendos të hakmerret. Kishte punuar me vite në Greqi.
“Pengu” është një film dramatik aksioni. Regjisori ka ditur të ruajë një balancë mes të vërtetës së kësaj historie, të mos ia mbajë kujt anën. Përkundrazi i ka dhënë hakën edhe palës shqiptare, asaj zyrtare, me një ironi të hollë. Ai thotë se ka bindjen që ky film, me shfaqjen në Athinë në shkurt 2005, do të hapë debat, por Janaris siç thotë në anglishten e tij të pastër “I do not care”.

Ja një dialog mes heroit të filmit Elion Senia dhe pengjeve të tij
Elioni: Po shqiptari…çfarë bën në një teatër të huaj?
Orfeas: Zhduku.
Elioni: Ai pushton teatrin, mor ****.
Xheku (një peng): Ai po ju vjedh edhe spektaklin, nuk e dëgjon?
Orfeas: Kjo është vërtet qesharake, po e bëj në brekë, s’e shikon. Sikur ta dije ti ç’është teatri…Ne e shpikëm teatrin…ne grekët…
Filmi që për të parë i është dhënë një publiku të ngushtë është pritur me duartrokitje të vakëta në sallën “Tonia Marketaki”.

Constantinos Giannaris
U lind në Athinë më 1959. Shkon në Angli më 1976 dhe diplomohet në Universitetin e Kilit në për në histori/ekonomi. Kryen studimet pasuniversitare në Universitetin e Birmingamit. Karriera e tij në kinema nis në vitin 1989 me filmin e shkurtër “Zhan Zhëneja ka vdekur”, më pas me “Trojanët”, “Veriu i qerthullit”, “Një vend në diell”, “Tri hapa drejt parajsës”, “Nga skaji i qytetit”, dhe në 2001 “Një ditë gushti”. Në filmin e tij të fundit “Pengu” interpretojnë: Stathis Papadopulos, Yannis Stankologu, Minas Hatzisavas, Rajmonda Bulku, Ndriçim Xhepa, Arto Arpatian. Autor i skenarit është vetë Giannaris, njëkohësisht dhe producent. “Omiros” është realizuar në bashkëproduksion me televizion grek ALPHA, mbështetur edhe nga Eurimages.

Historia
I deklaruari me emrin grek Aleksandër Nana, me një granatë me siguresë të hequr mbajti peng një autobus grek me tetë pasagjerë që nga mëngjesi i 28 majit 1999. Shqiptari 24-vjeçar ka ndalur autobusin që bënte linjën e rregullt mes Selanikut dhe Igumenicës në Greqinë veriore. Policia greke është vënë në alarm duke e shoqëruar në mënyrë të hapur autobusin gjatë gjithë rrugës, media greke po ashtu. Një celular ka bërë të mundur edhe fillimin e bisedimeve mes palëve. Filloi edhe lirimi i pengjeve të para shumica gra dhe burra në moshë. Shqiptar, i quajtur Flamur Pisli ka kërkuar si shpërblim 50 milionë dhrahmi, shkaku, sipas tij, ishte keqtrajtimi që i kishte bërë policia greke. Ndërkohë nga policia shqiptare u morën “masa ekstreme sigurie”. Më 29 nëntor kjo histori përfundon me disa breshëri automatiku në aksin Elbasan-Tiranë, në rrugën e Qafë Krrabës në vendin e quajtur Fikas. Flamur Pisli u vra me një plumb në gojë pa arritur të tregojë edhe një herë atë që kishte thënë para gazetarëve grekë: “Policia greke më ka nxirë jetën.”

Zoti Janaris përse e bëtë këtë film?
Më kujtohet në maj 1999, i gozhduar para televizorit pashë marrjen peng të një autobusi grek nga një djalë shqiptar, në Selanik, në veri të Greqisë. Mendova: kjo është e pamundur, kjo mund të ndodhë vetëm në Amerikë. Ishte çmenduri. E dëgjova të fliste në Tv dhe e kuptova aty për aty, se ai djalë kishte një arsye të fortë dhe se nuk ishte tamam një gangster, i çmendur apo një kriminel. Kishte diçka mjaft të rëndësishme që donte ta thoshte. Mendova se ishte një histori vërtetë, interesante për t’u bërë film. Më vjen vërtet keq që zgjati kaq shumë për ta realizuar.
Si e kuptuat që nuk ishte bandit, kriminel, që mund ta justifikonte këtë akt?
Mënyra se si fliste. Kishte një lloj naiviteti. Dukej tepër i ri, naiv. Shumë miq të mi në Athinë, shqiptarë, kur e shihnin në Tv thoshin: është pak budalla, në kuptimin naiv. Greqishtja e tij ishte e mirë, kuptohet me aksent, dhe në disa momente nuk arrinte të fliste veç bënte: hhhhhhh. Duke parë atë djalë të krijohej përshtypja se po bënte psikanalizë në publik, po i zbërthehej publikut. Në ato momente mendova se diçka dramatike i kishte ndodhur.

Sa keni “trilluar”, futur fiction, në historinë e vërtetë të Flamur Pislit?
Mund të thuhen dy gjëra kryesore rreth kësaj: ngjarja reale e Flamur Pislit dhe filmi që quhet “Omiros” (Pengu). “Pengu” nuk është për Flamur Pislin. Eshtë bazuar dhe frymëzuar nga historia e F.Pislit. Cila është kjo histori: Një djalë shqiptar zgjohet një ditë, hipën në autobus, e merr peng dhe 24 orë më vonë ai dhe një i ri grek janë të vdekur. Ky është simbol i historisë së Flamur Pislit.

Përtej kësaj, historia është krejt tjetër, sepse në një kuptim unë nuk e kam fjalën për Shqipërinë. Unë jam grek dhe nuk mund të flas për vendin tuaj. Për këtë janë regjisorët, shkrimtarët shqiptarë. Unë flas për Greqinë. Më duket se në një farë mënyre kjo është një histori për qëndrimin ndaj shumë punëtorëve, që vijnë nga vende të ndryshme të Ballkanit, dhe në veçanti ndaj shqiptarëve. Ky film përpiqet të trajtojë ksenofobinë, racizmin, shoqërinë greke në qytetet e vogla, në zonat rurale, hipokrizinë dhe shtypjen e tyre.

Bashkëkombasit tuaj mund t’i quajnë “gjepura” këto. Si mendoni do ta presin filmin?

…“gjepura”? Fashiste doni të thoni. Mbase. Dhe mund të hapë ndonjë problem, sigurisht. Por nuk mendoj se në këtë krah do të jetë audienca. Unë mendoj se filmi do të krijojë dialog. Greqia jeton në një shoqëri multikulturore, multietnike në këto 15 vite të fundit. Grekët nuk mund t’i fshihen kësaj. Ata nuk mund të pretendojnë më se Greqia është një truall homogjen. Këtu strehohen njerëz nga Ballkani, Azia, Kina, nga gjithkund. Ky është një realitet i ri kulturor i Greqisë. E dimë të gjithë se ka shumë probleme, fobi dhe racizëm pse të ardhurit e rinj janë integruar në shoqërinë greke. Ne nuk mund t’i fshihemi as kësaj. Ne e dimë sa shumë dhunë të vazhdueshme policore ka pasur, sidomos në kufi. Të gjithë e dinë. Në thellësi e dinë se ka probleme. Por rasti i marrjes peng të autobuzit, është një metaforë për të folur për shoqërinë greke.

Shumë shqiptarë që e njohin historinë në fjalë, janë kuriozë të dinë si e keni trajtuar të vërtetën. Përse keni bërë bashkë karaktere kaq kontroversalë në autobusin e pengjeve: një vajzë e re homoseksuale, një djalë po homoseksual, një narkoman, djaloshi zezak, çifti i dashuruar…
Sepse të gjithë janë të huaj. Kjo është Greqia e re për mua, kjo është sot Greqia, me fenomenet multietnike, seksuale, gra në zonat rurale që bien në dashuri dhe i fshihen të shoqit. Njerëzit në autobus përbëjnë një mikrokozmos të shoqërisë greke. Dhe në këtë mikrokozmos një djalosh shqiptar vjen dhe kërkon të gjejë drejtësi.
Dhe nga ana tjetër më duket se është një formulë e përkryer filmike. Doja të shpërtheja forcat lëvizëse, energjinë në këtë autobus.
Para se të shkruanit këtë skenar kërkuat më shumë për të kuptuar kush ishte Flamur Pisli, keni kërkuar më shumë fakte apo takuar të afërm të tij?
Jo, në të vërtetë nuk isha i interesuar. E them këtë me shumë ndërgjegje.

Përse?

Nuk isha i interesuar, sepse historia e Flamur Pislit si Flamur Pisli, jo si diçka kinematografike, mund të bëhej nga një regjisor shqiptar, jo nga unë. Ajo që doja të bëja ishte një film për Greqinë. Flamur Pisli mund të ishte çdo i ri shqiptar. Ajo që doja të dija ishte nëse Flamur Pisli ishte një mafioz, i çmendur, kriminel. Mësova se ai nuk ishte as kriminel, as i çmendur. Ishte një djalë i zakonshëm. Që nga ai moment historia për mua do t’i kushtohej kujtdo që do të ishte në vend të tij. Çdo i ri shqiptar në atë situatë të veçantë mund ta gjente veten në rrethana të tilla.

Ç’mund të thoni për dëshmitarët, pengjet?

Për të ditur diçka më shumë për Flamur Pislin unë kam biseduar me njerëzit që ishin në autobus. Fola me dy gratë pengje. Për të marrë vesh nga goja e tyre: ç’mendonin për atë djalë, nëse ishte i çmendur; si ishte sjellja e tij; a iu pëlqente; e urryet; e respektuat; e besonit; kishit mëshirë për të? Dhe të gjitha këto emocione ishin të vërteta për to.
I pyeta se ç’bënin në autobus ndërkohë. Si ia bënin për nevojat personale, ku hanin. Pra kam kërkuar të di prej tyre gjëra të thjeshta. Të dyja gratë kishin qëndrime të ndryshme ndaj Pislit. Por të dyja pohuan se nuk ishte i çmendur, nuk ishte i keq, por ato mendonin se edhe mund t’i kishte vrarë. Ai nuk ishte vrasës, por donte t’i shkonte kësaj pune deri në fund. Me pak fjalë nuk është se ai personazh më ka magjepsur, pasi ai mund të ishte kushdo. Ato besonin gjithashtu se kishte të ngjarë që ai të ishte përdhunuar fizikisht nga policët grekë.

Ju personalisht jeni i sigurtë për këtë, çfarë dëshmish keni?

Po jam i sigurtë. Kjo është e vërtetë. Dhe kjo ka qenë një nga gjërat që më ka interesuar shumë, seksualiteti mashkullor në Ballkan dhe identiteti seksual mashkullor. Kjo është një anë tjetër e filmit. Ai është q…(po përdor një fjalë popullore) në rajonin e policisë këtu, në Selanik. Dhe jam munduar ta jap në film se ç’ndien një djalë kur poshtërohet seksualisht.
Gjuha e përdorur nga “pala shqiptare” është shumë e ashpër në këtë film. Nuk nguroni t’i quani tuajët, gjithçka..

Për të qenë i sinqertë, marrëdhëniet shqiptaro-greke unë nuk i shoh në nivel shtetëror, qeveritar, por në nivel individual. Nuk besoj se ka dhe aq dashuri midis grekësh e shqiptarësh, çfarëdo që të pretendojmë. Sipas përvojës sime, grekët nuk i pëlqejnë shqiptarët dhe po sipas përvojës sime në Shqipëri, shqiptarët nuk i pëlqejnë grekët. Kjo është e vërtëtë dhe nuk kisha përse ta fshihja apo të hidhja sllogane për miqësinë. Eshtë një problem plot kontradikta ky ndërmjet vendeve tona. Jam përpjekur të jem i sinqertë e të mos them gjepura. Për këtë ka shumë arsye. Nëse i shohim gjërat me ndershmëri, diçka mund të ndryshojë. Duhet të kuptojmë dinamikën e këtyre mosbesimeve, urrejtjeve, ku gjendet patjetër edhe dashuria.

Pasagjerët në autobus e kanë frikë Elionin, e urrejnë dhe në mënyrë të çuditshme fillojnë ta duan. Nga ana tjetër edhe ai i urren ata, sepse i sheh si përgjegjës për çka i ka ndodhur. Në të njëjtën kohë, në fund të filmit ai i respekton.

Pikërisht kjo kontradiktë më ka interesuar dhe mua.
Tepër ironike shprehja që simbolikisht shpreh stadin e marrëdhënieve mes nesh: Grekët krijuan teatrin…., shqiptarët ia vodhën.
Jo nuk është ironike. Kjo është për shovinizmin grek. Edhe për mënyrën se si shefi shqiptar i policisë kthehet dhe thotë se ata (grekët) kanë për ta vrarë atë, në fakt në fund ai duket se ka hequr qafe një barrë të madhe…Elioni (Flamuri) kalon kufirin, paratë i ka marrë dhe në një farë mënyrë i bëri grekët për budallenj. Pra në këtë rast është një lloj shovinizmi nga të dyja krahët. Dhe unë e pëlqej këtë lojë fjalësh që thuhet në autobus ndërmjet pengut grek dhe Elionit. Një lloj teatri, por një humor i zi në të vërtetë.

Përse zhduken e shfaqen kaq papritur dashuria dhe urrejtja mes shqiptarëve dhe grekëve?

Kështu ka qenë qysh në kohët e vjetra. Që nga koha e atyre që ju i quani paraardhësit tuaj ilirët deri në ditët e sotme, kur ka pasur gjithmonë emigrim, nga veriu në jug. Dhe nga ana e grekërve kjo ka ndodhur që nga koha e dorëve. Në shekujt e fundit është zgjuar edhe çështja e arvanitasve.

Shqiptarët janë grupi më i gjerë i emigrantëve për momentin në Greqi. Njerëzit thonë ne nuk kemi probleme “të zinjtë”. “Blacks” janë OK”. Ne kemi probleme me shqiptarët.” Por unë mendoj nëse do të ishin gjysmë milionë zezakë, sa ç’janë shqiptarë mbi 600 mijë në Greqi, ne do të kishim probleme me zezakët. Ose për të qenë i sinqertë ajo që besoj unë është fakti që ky ishte një emigrim i paplanifikuar. Shumica e njerëzve erdhën nga kufijtë, duke kapërcyer malet, gjithçka ndodhi me rënien e regjimit komunist. Ishte një turrje e çmendur për të ikur, ashtu si në Bibël.

Edhe Greqia për 50 vjet nuk ka pasur kontakt me fqinjët e saj. Anëtare e NATO-s e BE-së, kishte më shumë kontakte me Londrën e Parisin, por jo me Tiranën, Sofjen, Shkupin, Beogradin apo Stambollin. Kjo është çmenduri. Për një kohë të gjatë ne nuk kemi njohur fqinjët tanë dhe kjo ka qenë frika e vërtetë e grekërve në vitet e para të pas 90-ës.
Nga ana tjetër, nëse nuk më keqkuptoni këto që do të them, djemtë e rinj shqiptarë në Greqi, në shumë zona, përfaqësonin trillet seksuale. Në këtë film ju shihni një djalë të ri në një zonë rurale që shkon me gruan e pronarit. Gjithashtu meshkujt shqiptarë sillen si dashnorë dhe ka shumë të tillë. Ata e ekspozojnë këtë anë maçiste dhe primitive. Në psikikën e grekërve meshkujt e rinj shqiptarë përfaqësojnë “tjetrin”, “të ndryshmin”, si një trill seksual dhe në drejtime të tjera. Në këtë drejtim ka pasur shumë prej tyre që kanë qenë të suksesshëm, kanë bërë para dhe kapur veten me shtëpi, makinë. Por nga ana tjetër është një varfëri kulturore që ka të bëjë me regjimin komunist. Ne kurrë nuk e kemi pasur atë regjim. Nëse në Shqipëri nuk ka pasur elita, në Greqi ka pasur veç një lloj “petit bourgeois” e shoqërisë greke. Këtu çdokush do të jetë bos, askush nuk do të jetë punëtor. Pra janë një sërë ndryshimesh.
Ç’rol ka luajtur media në këtë histori sipas jush, ajo greke dhe ajo shqiptare, nëse e keni ndjekur, në 1999.

Në fakt media mori pushtet mbi të gjithë ngjarjen, e nxori në dritë, sepse qeveria ishte thuaj e paralizuar dhe nuk dinte ç’të bënte. Luajti një rol shumë të rëndësishëm.
Nga ana tjetër, dua të them se këtu media është katastrofike. Tv private, radiot, në vitet 90 na jepnin opinion se në Shqipëri u vendos pluralizmi dhe marrëdhënie miqësore po vendoseshin mes nesh. Pushteti mori kontrollin në media për këto probleme dhe iu hapi rrugën drejt politikës. Në vazhdim media u tregua shoviniste, raciste, duke krijuar një klimë tjetër ndaj këtij vendi, ndaj fqinjëve tanë duke transmetuar një gjendje frike edhe ndaj gjithë fqinjëve për kriminalitetin. Në fakt në Greqi nuk ka aq shumë krime. Eshtë një gënjeshtër. Këtu jemi të sigurtë. Më pak e sigurtë do të ndihej një grua në Londër po të kalojë rrugës në orën 3 pas mesnate. Shfaqet një lloj kënaqësie me terrorizimin që i bëhet popullsisë me këto farë historish.

Pas gjithë kësaj, kur vendosët të vinit në Shqipëri?

Për herë të parë erdha në Shqipëri vitin e kaluar. U nisa për tek disa miq të mi që jetojnë në Tiranë. Ishte një përvojë e mirë që më shtyu të bëja këtë film. Aty ishe i rrethuar me një lloj mirësjellje dhe miqësie, por në thellësi kishin dyshime për mua si grek e më pas dëgjoja: “A po, ju grekët! Ju na keni bërë gjëra të tmerrshme.” I pyeta, çfarë gjëje të tmerrshme. Dhe si gjë të tmerrshme më përmendnin, përdhunimin e të riut. Ma kishin thënë kaq shumë njerëz të njëjtën histori. Ishte bërë legjendë. Historia e Flamur Pislit ishte bërë emblematike në ndërgjegjen e shqiptarëve. Atëherë nisa të mendoj për këtë histori.

Gjëja më e rëndësishme tani është që ky film u bë, për arsye politike apo çfarëdolloj arsyeje. Eshtë e rëndësishme edhe për Greqinë. Sepse këtu të gjithë e dinë që diçka e tmerrshme i ndodhi atij djali. Media vazhdonte t’iu bënte jehonë historisë së pafund, se një djalë tjetër u vra, përse nuk i zgjidh këto punë qeveria shqiptare, apo duhet t’i zgjidhim ne në Greqi etj.etj… Dhe pas një jave ra heshtje. Sikur të mos kishte ndodhur asgjë. As hetim publik, as hetim shtetëror, asgjë. Asnjë mësim nuk u nxor prej kësaj historie. Një tragjedi ndodhi, u vranë dy të rinj dhe…asgjë.

Si e gjetët Shqipërinë në vizitat tuaja?

Një vend i ashpër. Unë do ta kisha të vështirë të jetoja atje. Pashë një vullnet të mirë tek njerëzit për të ndryshuar gjithçka. Kuptova se regjimi brutal stalinist, më i egri në Evropë, ka qenë ai juaji, e që nuk mund të krahasohet as me bullgarët, rumunët. Ato 45 vjet, më vjen keq, e kanë kthyer shumë mbrapa atë shoqëri. Por në udhëtimin tim të fundit pashë që gjërat kanë ndryshuar kaq shpejt.

Për zgjedhjen e aktorit kryesor i jeni referuar portretit të shqiptarit Flamur Pisli. Kanë një ngjashmëri.
Jo, jo, aktori është miku im. Kam punuar me të në vitin 1999, në një film që është prezantuar në Berlin. Ai është aktor për mua, edhe pse nuk ka mbaruar ndonjë shkollë aktrimi. Por ai i kupton shqiptarët në mënyrën që i kuptoj edhe unë. Sepse ai ka të njëjtin shpirt, ka punuar punëtor në ndërtim. Erdhi në Greqi kur ishte 10 vjeç nga Kazakistani, pra është një emigrant, edhe pse e konsideron veten grek. Ai ka vuajtur nga ideja e dëbimit. Mendova se ishte i përkryer për këtë rol. Një pjesë e mirë që luajnë në këtë film, pengjet në autobus, nuk janë aktorë. Më pëlqen t’i kombinoj aktorët dhe jo-aktorët.

Dhe aktorët shqiptarë…
Janë dy aktorë shqiptarë Armand Dauti dhe Laert Vasili që janë shumë të njohur këtu. Laerti ka ndidhmuar shumë për produksionin e filmit, me punën në Shqipëri, më ndihmoi të gjeja Rajmonda Bulkun dhe Ndriçim Xhepën. Unë shkova në Tiranë dhe po kërkoja “një nënë” që dukej si Ana Manjani, një aktore me portretin si në kinemanë e viteve 60. Takova edhe dy aktore të tjera, shumë të njohura tek ju. Ishin vërtet të mira, por unë zgjodha Rajmondën. Më pëlqyen sytë e saj së tepërmi. Ishte e mrekullueshme.
Ndërsa Çmimi, ishte një djalë shumë tërheqës, me të mund të punoje lehtë, me përvojë, gjakftohtë.

Përse bëni filma?

Bëj filma sepse ata janë edhe politikë. Filmat e mi janë politikë. Bëj filma për politikën dhe për shoqërinë greke.

Ju besoni tek kinemaja politike?

Absolutisht po. Eshtë mbi të gjitha reflektim i shoqërisë si në një pasqyrë. Filmat e mi mund të jetë erotikë, histori dashurie, por fundi i tij është një film politik, për Greqinë, çfarë vendi po bëhet ajo. Me kinemanë ti mund të fitosh më shumë publik dhe të krijosh një debat publik. Filmi i parë në Londër ishte për seksualitetin tim. Një film erotik-politik. Pra dua të them se politika gjithmonë mbetet.

Si i vlerësoni ngjarjet e fundit ndërmjet Shqipërisë e Greqisë. Përshembull me ç’ndodhi pas ndeshjes së fundit të futbollit, ndërmjet Kombëtareve?

Në të vërtetë janë skandaloze. Greqia kishte fituar kupën e Evropës, Greqia në BE etj…nejse. Po ecnim nëpër Tiranë. Atmosfera ishte në kulm. Mendoja se reagimi i turmës së tifozëve për skuadrën e tyre, ishte i pakëndshëm, gati barbar e primitiv. Por këtu, në Greqi ishte edhe më barbar e primitiv. Fëmijë e të rinj që dilnin jashtë dhe festonin fitoren e skuadrës së tyre. Ishin ndezur. Ashtu si 20 mijë grekë shkuan në Lisbonë për skuadrën e tyre, përse shqiptarët nuk duhej të festonin fitoren? Mendoj se ishte një pogrom, i gjithi. Po, një djal u vra, në ishull dhe shumë, shumë të tjerë u sulmuan dhe asgjë nuk na është thënë, nuk është bërë publike. Më duket si një spirale tjetër e shovinizmit ndërmjet Shqipërisë e Greqisë i cili duhet ndaluar, por së pari duhet ndërtuar një dialog i sinqertë ndërmjet dy popujve tanë, jo në nivelin e lidershipëve, ose shtetëror. Me fjalë të tjera, Ballkani do të jetë gjithmonë Ballkan. Kjo nuk është aq e mërzitshme, por gjërat duhen ndryshuar.

Kur do ta shohë publiku ynë filmin tuaj?

Do të ishte e mrekullueshme të shfaqej në Shqipëri, por në mos gaboj kinematë tuaja dominohen nga kinemaja amerikane. Nuk kam shumë shpresë. Por edhe këtu nuk shpresoj ta shohin shumë shqiptarë. Shqiptarët punojnë, shkojnë në shtëpi, hanë, shohin televizor, zgjohen në mëngjes dhe nuk shkojnë në kinema. Unë e kuptoj këtë, pasi vetë prindërit e mi janë emigrantë në Australi, dhe kurrë nuk kanë shkuar në kinema, sepse kursenin paranë. Të shkosh në kinema kushton dhe ju nuk doni të shpenzoni para. Besoj se ky është mentalitet i emigrantit. Por besoj se mund ta kenë këtë mundësi kur filmi të dalë në DVD dhe video.

[BARAT]

Çështja e Daut Hoxhes

Si shkak formal për fillimin e luftes italo-greke eshte
marre vrasja e Daut Hoxhes i cili ishte nga krahina e
Çamerise.

E ndodhur ne gusht 1940 kjo çështje ndonese u
perdor si preteks nga Italia, meriton nje analize qofte edhe
te shkurter. Sipas gjeneralit grek Papagos Italia spekulloi
shume me vrasjen e Daut Hoxhes. Tani une shtroj pyetjen: po
greket a spekulluan me Daut Hoxhen? Ne fund te fundit çështja
e Daut Hoxhes shtoi edhe nje pike pse duhej te sulmohej
Greqia nga Italia. Daut Hoxha ne Çameri rridhte nga nje
familje atdhetare e nacionaliste, duke u bere simbol i
luftes antigreke te shqiptareve te Çamerise. Daut Hoxha
kishte emer te mire ne te gjithe krahinen e Çamerise nga qe
shquhej ne mbrojtjen e gjuhes, nacionalistit dhe fese. Për
keto shkaqe vrasja e tij do te perdorej nga greket për te
ulur rezistencen nacionalçlirimtare ne Çameri dhe do te
tregohej si shembull mesimi. Për Daut Hoxhen greket paguan
75 mije dhrami, te cilat do ti jepeshin krimineleve ne
momentin qe ato do sillnin koken e tij tek paguesit.
Për kete qellim dy agjente greke e ndiqnin hap pas hapi
Dautin. Nje dite gushti kur ky po kthehej nga nje fshat i
Gjirokastres ku pati takuar disa miq para se te kalonte
kufirin shteteror kishte qendruar nen hijen e nje peme për te
fjetur. Dy agjentet greke iu afruan dhe kur daut Hoxha ishte
ne gjume e godasin me sepate duke i prere koken. Kokes se
Dautit i vune nje shkop dhe filluan ta shetisin fshatrave te
Çamerise për te frikesuar popullsine autoktone shqiptare.
Duke lene për nje çast shkakun e nje akti te tille
terrorist, do te thoja se vetem vrasja e Dautit ne territorin
e perandorise italiane (Pjese e se ciles ishte atehere
Shqipëria), ishte mjaft fyese edhe për nderin e Italise, aq
me tepër qe italianet me greket kishin edhe inate te vjetra
siç ishte për shembull vrasja e gjeneral Telinit ne vitin
1923. Pra me vrasjen e Daut Hoxhes do viheshin ne levizje te
dy palet. Italia e akuzoi Greqine për cenim te sovranitetit
dhe për persekutimin qe Greqia i bente popullsise autoktone
shqiptare. Natyrisht edhe Italia si fuqi boterore kishte edhe
qellime te tjera.
Greket pasi e kaluan fazen e terrorizmit te popullsise
shqiptare te Çamerise nxituan te legjitimojne aktin terrorist
duke kembengulur njekohesisht se "ate e kane vrare vete
shqiptaret". Për kete agjencia greke e lajmeve me 14 gusht
1940 shpalli nje komunikate te cilen e quajti çertifikate
penale e Daut Hoxhes. Ja permbajtja e komunikates:

"Me vendim nr.36 gjyqit te Prevezes, Hoxha dhe bashkepunetoret
e tij, dy te krishtere dhe nje musliman, ishin denuar me
burgim ne mungese për vrasje te paramenduar te personave
muslimane Vehije Simo dhe Zeqir Rehipi.

2. Me vendimin nr.14 te gjyqit te Janines date 19 nentor 1919,
Hoxha ishte denuar ne mungese me 20 vjet burgim mbasi ne
bashkepunim me nje tjeter kishin vrare muslimanet Zeqir Zeka
dhe Reshid beun.

3. Gjyqi i Prevezes me vendimin nr.30 te 10 qershorit 1921
denon Hoxhen dhe tre bashkepunetor te tij me 17 vjet burgim
për vjedhje ne dem te tre muslimaneve, për tentim vrasjeje ne
dem te nje muslimani dhe te nje te krishteri, si dhe për arme
mbajtje pa leje.

4. Gjyqi i Prevezes me vendim nr.14 te dhjetorit 1921,
denonte Hoxhen me 4 vjet burg për tentim shperblimi te
detyruar.

5. Gjyqi i Janines me vendimin nr.22 te vitit 1923 denonte
Hoxhen, bashke me dy bashkepunetore te krishtere me 18 vjet
burg për tentim vrasjeje.

6. Po gjyqi i Janines me vendimin nr.9 te 6 majit 1925
denonte ne mungese Hoxhen dhe dy bashkepunetore te tij për
faje çnderimi, shperblime te detyruara dhe arme mbajtje pa
leje.

7. Po gjyqi i Janines me vendimin nr.23 date 8 tetor 1925,
denonte me vdekje ne mungese Hoxhen dhe bashkepunetoret e tij
për akte vjedhjeje".

Duke mbledhur kete "çertifikate penale te Daut Hoxhes"
nxjerrim ne pah 60 vjet burg te dhena për te, dy vendime te
tjera te paspecializuara ne burg dhe nje denim me vdekje.

Sipas grekeve "aktiviteti kriminal" i Daut Hoxhes qenka
zhvilluar vetem ne periudhen 1919-1925 dhe çuditerisht shteti
grek nuk e paska kapur dot "kriminelin e rrezikshem".
Sikurse shihet me lart kjo "çetifikate penale" eshte krejt
pabesueshme dhe krejt false. Mjafton te permendim periudhen
1925-1940, kohe nga e cila autoritetet greke nuk kane vene
asnje akuze ndaj Daut Hoxhes.
Kriminalizimi i Daut Hoxhes kerkohet te jete sa me i larget
për te mos krijuar probleme dhe me sa duket çështje te
ndyshme penale te pambyllura i jane ngarkuar Daut Hoxhes.
Lidhur me shqetesimet për veshtiresite e lindura ne kufirin
greko-shqiptar, ministri i jashtem i Italise konti Çiano i
raporton Musolinit:
"Bisedoj me Muslonin për veshtiresite e linduar ne kufirin
greko-shqiptar. Nuk eshte rasti për ta dramatizuar situaten
por qendrimi grek eshte shume i pabese. Duçja mediton nje
gjest force edhe sepse nga viti 1923 ka nje llogari te
pashlyer e greket genjejne veten ne se mendojne qe ai e ka
fshire nga karta". (Shenimi i dates 10 gusht 1940). Ne nje
fare menyre pra vrasja e Daut Hoxhes e shtoi me shume
bindjen e italianeve për te arritur ne perfundimin qe jep
ultimatumi i dates 28 tetor 1940. Qysh me 3 korrik 1940
Italia kishte protestuar zyrtarisht për prishjen e
neutralitetit grek, gje qe duhej ne bashkepunimin ushtarak
britaniko-grek. Anije lundrimi, avione, etj, gjenin strehe ne
Greqi ne dem te Italise. Ketij realiteti iu shtua edhe vrasja
e Daut Hoxhes ne token shqiptare qe atehere ishte pjese e
perandorise italiane. Erdhi nje moment qe politika italiane
nuk mund ti kaperdinte me keto realitete dhe nga ana tjeter
ata nuk donin te ishin me pak dominues se sa gjermanet.
Grumbullimi ketyre tre faktoreve kryesore përshpejtoi
ngjarjet qe paten si finale 28 tetorin 1940. Edhe gjenerali
grek Papagos e pranon faktin se politika e Italise ndaj
Greqise u be veçanerisht e ashper ne gusht 1940 e vijim.
Sipas kontit Çiano me 11 gusht 1940 "Musolini flet perseri për
çështjen greke e kerkon te dije hollesi mbi Çamerine... Eshte
e rrezikshme t'u jepet grekeve kohe për t'u pergatitur". Ne
ditarin e Çianos ka nje material interesant për rrjedhjen
logjike te ngjarjeve. Ne shenimin e dates 12 gusht 1940 ai
thote:"... ne qofte se Çameria e Korfuzi do te jepen, nuk do
kerkojne me tepër. Ne se perkundrazi do te behet rezistence,
do ta shtyjme aksionin deri ne fund..."Pra, sikurse shihet
vrasja e Daut Hoxhes pershpejtoi nje veprim logjik te
ngjarjeve pasi ne Greqi shikohej edhe nderhyrja britanike qe
nxiste nje veprim te tille, duke shpresuar për vatra te
ndryshme rezistence. Ne momentin qe Greqia do te hynte ne
lufte, nga Anglia do te kishte perkrahjen e plote ushtarake
dhe premtim territorial ne dem te Shqipërise. Nje prove eshte
edhe nje dokument i fshehte britaniko-grek i cili u publikua
ne gazeten "Tomorri" date 3 janar 1943. Ne harten e paraqitur
shikohet qarte se zona nga Shkumbini e poshte i ishte
bashkangjitur territorit grek. Kuptohet keto ishin interesa
te luftes. Anglezet premtonin ne shkembim te hapjes se nje
fronti te ri luftues, por gjithesesi ky eshte realitet dhe
mendoj se nuk duhet fshehur.

[BARAT]

KRIMI" I EMIGRANTIT SHQIPTAR
DHE "HUMANIZMI" I POLICISE RRACISTE GREKE

"Vetem shpirti im e di se ç'kam hequr nga torturat e policeve greke. Edhe nje kafshe nuk mund te rrihet ne ate forme. Dhe per me teper ata me kane bere injeksione, aq sa unë nuk mund të martohem më. Une jam shqiptar dhe me mire te vdes me dinjitet si burre ne Selanik, sesa te vdes si burrec ketu ne Shqiperi. "- deshmoi emigranti Flamur Pisli, disa dite para se te bente aktin e deshperuar te rrembimit dhe te vritej. Ai ne te vertete e kerkonte ate vdekje sepse policia greke e kishte kthyer mizorisht ne nje kufome te gjalle.


Lajmin per vrasjen me 29 maj ne kthesat e Krrabes, ne dalje te Elbasanit, te rrembyesit te autobuzit me 8 pasagjer grek nga Selaniku, se pari e dha ATSH-ja jone qe eshte kthyer ne nje altoparlant i keq i propogandes greko-serbe. E mjera agjenesi lajmesh u ngut qe ti jepte opinionit njoftimin se pengmarresi shqiptar nuk ish gje tjeter veç nje kriminel, i cili u azgjesua nga policia shqiptare. Natyrisht nuk harroi te jepte emrin e 24 vjecarit shqiptar, dhe informacionin e genjeshtert se ishte nga Korça.
Fabrikimi i informacioneve ka qene nje zanat i vjeter i ketij institucioni, i cili ani pse ka ndrruar disa duar e padrone qeverisje, mbeti ashtu siç ishte ne kohe te diktatures, mashtruesi me i madh i opinjonit publik shqiptar. Por ndryshe nga koha e monizmit kur mashtrimi behej nen emrin e “interesave te popullit”(lexo: kastes komuniste ne pushtet), tani ky mashtrim behet ne emer te interesave te klaneve te brendeshme dhe sherbimeve te fshehta te jashtme. Ne sherbim te interesave te shovenisteve tane te jugut u perpunua dhe ky lajm, ne te cilin i riu shqiptar qe mori peng autobuzin grek, u cilesua kriminel pa u ditur se si e pse ndodhi kjo tragjedi, si e pse e ne emer te kujt ky i ri shqiptar, ne rrezik jete, mori peng pasagjeret greke.
Madje edhe vrasja ne kete incident te Krrabes te njerit prej pengjeve, grekut Jorgos Kourlouris, ju vu ne kurriz ketij “krimineli”, pa pritur te behej ekzaminimi i dy kufomave nga specialistet e kriminalistikes. Paralelisht me njoftimin e agjenteve te Athines ne ATSH, kryeqyteti i Greqise: policia, ministrite, propoganda e deri vete kryeministri Kostas Simitis,u hodhen ne nje histeri antishqiptare, dhane urdhera per debime masive te emigranteve shqiptare dhe u nguten madje ti kerkonin llogari ne menyre disi kercenuese autoriteteve shqiptare.
Pas tere kesaj zhurme kemi kete kuader me dy pamje: Pamja e pare: nje kriminel shqiptar ne Selanik e nje qeveri shqiptare ne Tirane e paafte te shmange kriminalitetin. Pamja e dyte: nje viktime greke e vrare ne Krrabe prane Tiranes dhe nje Qeveri greke ne Athine e cila gjoja viktimizohet prej fqinjeve te vet shqiptare.
Tani pyetja shtrohet si eshte e verteta dhe ku eshte fshehur "Kali grek i Trojes". Kush eshte viktima e kush krimineli. Kush eshte i riu shqiptar dhe pse nuk e vrau policia greke ne territorin e vet, por ja beri peshqesh kete vrasje te dyfish te policise miope shqiptare?A ka lidhje kjo ngjarje me histerine antishqiptare qe fryn çmendurisht ne Greqi, ku 99 perqind e opinjonit eshte pro krimeve monstruoze serbe.
Kush eshte pra 24 vjeçari shqiptar qe e vuri vehten ne rolin e rrembyesit dhe permes rreziqeve e grackave te policise greke ja doli qe autobuzin e Selanikut ta kalonte ne Shqiperi ne ngjarjen tragjike te 28-29 majit? "Krimineli Flamur Pisli, i cili u asgjesua nga policia", nuk eshte kurkush tjeter veçse emigranti Flamur Pisli nga Patini i Matit, fshat i cili eshte rreze malit me te njejtit emer pak pa hyre ne Klos. Ne gjendjen katastrofike ku e ka çuar Shqiperine politika e çmendur e partive te papergjegjeshme, te rinjt shqiptare nuk shohin rruge tjeter per te mbijetuar, veç te marrin me sy e mergimin ilegal, ku i presin mundime nga me te paperftyrueshme per mafizet e politikes. Kete rruge megjithese pa deshiren e tij e mori dhe riu Flamur Pisli. Punoi si argat dhe me mundime te medha e pune te ndershme fitoi nje sasi dhrahmish per familjen e vet te varfer ne fshat.
Fati i zi i mergimtarit do ta perplaste Flamur Pislin ne kthetrat e policise rraciste greke, e cila me emigrantet shqiptare, nen veshtrimin indiferent te Bashkimit Europian dhe ata qe pretendojne te mbajne drejtesine e mbrojtjen e te drejtave te njeriut ne kete kontinent plak,merret si me "gjuetine e shtrigave" tani e dhjete vjet. Ne policine e Selanikut, ky emigrant i ri shqiptar, ka pare torturat me mizore e me te paimagjinueshme qe mund te behen mbi njeriun.
Ajo çfare po ndodhe sot me kosovaret prej barbareve serb, ka ndodhur nje vit me pare ne Selanik te Greqise me kete emigrand shqiptar. Ndoshta veç orthodoksise, keto dy vende te mbarsura me shovenizem shekullor, kane te perbashket egersine e shtazerine ndaj fqinjeve te vet shqiptar, mjetet e tortures dhe mizorise mesjetare. "Vetem shpirti im e di se ç'kam hequr nga torturat e policeve greke. Edhe nje kafshe nuk mund te rrihet ne ate forme. Dhe per me teper ata me kane bere injeksione, aq sa unë nuk mund të martohem më. Une jam shqiptar dhe me mire te vdes me dinjitet si burre ne Selanik, sesa te vdes si burrec ketu ne Shqiperi. Do ta shihni se ç'do t'i punoj une atij policit grek qe me torturoi"- deshmoi para nenes se vet me lot ne sy emigranti Flamur Pisli, disa dite para se te bente aktin e deshperuar te rrembimit dhe te vritej. Ai ne te vertete e kerkonte ate vdekje sepse policia greke e kishte kthyer mizorisht ne nje kufome te gjalle. Ai i ka thene gjithashtu nenes se vet se "ne rajonin e policise kam lene edhe 1 milione e gjysem dhrahmi, puna e dy viteve te qendrimit ne Greqi, te cilat m'i ka marre nje polic".
Ne gazeten "Shekulli" ku botohet ky informacion, thuhet se pas torturave mizore te policise greke te Selanikut, "ishte hedhur ne Kakavije per te vdekur". Flamuri kishte qendruar dy jave ne gjendje te rende ne Tirane, tek halla e tij dhe pasi ishte permiresuar nga plaget, ishte kthyer ne shtepi. Pas disa ditesh Flamur Pisli me nje automatik me tre krehra u nis per te marre djersen e hakun e tij ne Selanik... Nese do te desheronte ndokush te hynte ne detaje te kesaj tragjedie, se pari duhet te ndjeke fijet e ngjarjes duke u kapur pas ketyre pyetjeve:
A e njohu policia greke viktimen e tij te para nje viti( nepermjet radios emigranti Pisli ka komunikuar me policine greke ?
Pse nuk zbardhet ne publik tere shiriti me bisedimet ne mes te rrembyesit dhe policise greke? Pse Policia Greke pranoi ti jape pengmarresit te autobuzit te Selanikut, 50 milion Dhrahmi sa pengmarresi Flamur Pisli me automatik ne dore kerkoi.
Pse policia greke nuk beri as tentativen me te vogel per ta vrare rrembyesin ne teritorin e vet, por e la te kaloje ne Shqiperi, ku si per rrembimin ashtu dhe per incidentin e mundshem mund te beheshin fajtor dyfish shqiptaret?
A e njoftoi policia greke me hollesi policine shqiptare mbi indentitetin e rrembyesit dhe motivet per te cilat u mbajten pengjet?
A beri fare tentative policia shqiptare te lidhej me Flamur Pislin, te mesonte qellimin per te cilin ai akoma me tej i mbante pengjet, te perpiqej per nje zgjidhje pa viktima, pa pasur nevoje per nje zgjidhje filmash naiv policore duke bllokuar me dy maune rrugen ne Krrabe, çfare u be shkak per vrasjen dyfishe. A nuk mund Qeveria Shqiptare te bente protesten e vet ndaj mizorive greke ndaj emigranteve shqiptare te cilet tash 10 vjet jane nen meshiren e fatit dhe te policise raciste greke?
Masmedia nga ana e saj i lau duart si Ledi Makbet ne nje mumuritje te perzishme: Kjo eshte ngjarja, ky eshte protagonisti- ky eshte "krimineli", ky eshte viktima...
Po te tjeret : Punedhenesit qe e shfrytezuan deri ne palce, policet e Selanikut qe e rrahen per vdekje - qe i vodhen djersen e dy vjeteve, qe e sterilizuan duke e privuar nga drejta natyrore e trashegimnise dhe jetes familjare dhe e perplasen gjysem te vdekur ne Kakavije...
Policet shqiptare qe e vrane pa menduar se keshtu po i ndihmonin policise raciste greke ne mbylljen e ciklit te krimit ndaj ketij te riu shqiptar...
Po ata renegatet e sahanlepiresit e Athines e Beogradit ne ATSH, qe e cilesuan Flamur Pislin "kriminel" akoma pa e mesuar fatin e tij te zi, akoma pa pyetur nenen e tij me fute te zeze e zemer te plasur,- pra te gjithe keta çfare jane?
Per çdo emigrant shqiptar, qe provon mbi kurrizin e vet urrejtjen e perbuzjen e opinjonit grek, ashtu si dhe per mua si ish emigrant gjate pese vjeteve dhe deshmitar i gjalle i skllaverise moderne nen hijen e Akropolit, pergjigja eshte fare e thjeshte:
Emigranti Flamur Pisli eshte viktima e cila duke mos gjetur drejtesi e mbrojtje ligjore ne te dy anet e kufirit, vendosi te vere ne vend te drejten e tij me ato mjete e ate forme qe vete institucionet, qeverite, policite dhe ata qe bene krim ndaj tij - ja sugjeruan ose me sakte ja imponuan.
Autoret e krimit jane ne rradhe te pare policia rraciste greke, politika antihumane e mbarsur me shovenizem e autoriteteve te Athines, si dhe degezimet dhe qorrollepsja e autoriteteve shqiptare pas zerave te sirenave te Egjeut.

KOLEC TRABOINI-ish emigrant shqiptar ne Greqi
Boston, 5 Qershor 1999

[BARAT]

What's wrong with Albanians?

Greece's largest minority complain of being dogged by negative stereotypesand racism

BY KATHY TZILIVAKIS



Albanian bus hijacker Flamur Pisli was shot dead by Albanian police on May 28, 1999
THEY are possibly the most unpopular foreigners living in this country. For most Greeks, Albanians are bad news.
"There was a day when we could sleep with our doors unlocked," says an elderly woman who lives in the mainly industrial town of Aspropyrgos, west of Athens. "You can't be too careful these days because there are many Albanians here. They gather at the main square to find jobs and if they don't get work they break into homes and rob you... Why don't the police just take them all back where they came from?"

This woman's hostility towards the hundreds of thousands of migrant workers from neighbouring Albania is shared by many other Greeks, who feel that crime is on the rise. Compared to other foreigners living and working here - Filipinos, Nigerians, Kurds, Poles and Pakistanis - Albanians are the least liked.

They are thought of as unskilled, destitute, violent and untrustworthy. Despite numerous statistics showing otherwise, Albanians have been blamed for the reported rise in crime in recent years. Albanian migrants and human rights advocates say this is unfair. According to recent statistics from the public order ministry, Albanians and other migrants commit a small number of crimes. Out of 8,042 break-ins in 1999, Albanians were found to be responsible for 1,617, and other migrants (Romanians, Russians, Bulgarians, Iraqis and Poles) for about 950. Greeks carried out the remaining 5,475 offences. Similarly, out of the 1,324 people who were charged with illegal weapons possession in 1999, 1,126 were Greek, 139 were Albanians and the rest were Russians, Romanians and Bulgarians.

Why, then, are Albanians given a bad name? One of the reasons is a series of high-profile crimes, notably two bus hijackings in 1999. These incidents gave rise to a general public concern about the evils of illegal immigration, especially from neighbouring Albania. "Society still considers Albanians to be the 'rotten' migrants," George Levandis of the Greek branch of SOS Racisme, told the Athens News. "I believe that the root of this problem can be found in the numbers. Albanians are simply the largest group of foreigners and Greeks feel threatened by them because there are so many of them in Greece. Another reason why Albanians are treated harshly by Greeks might be because of the tense relationships between the two countries - there are people of Greek origin in Albania who have been treated quite negatively there."

Criminology experts have repeatedly rejected claims that Albanians are to blame for an increase in crime and numerous studies carried out by the public order ministry also show that a relatively small number of people belonging to this ethnic group are actually corrupt. According to leading criminologist Nestor E Courakis, the number of foreigners involved in crime is low, although it is also on the rise. He says that this shows that "the social and economic integration of foreigners into the Greek population has not achieved a desirable level". Public disapproval of Albanians seems unwavering.

Albanians are often the sole target of small- and large-scale police sweep operations against undocumented migrants. Hundreds of thousands were taken back to Albania during massive deportations in December 1991, June 1993, in the autumn of 1994 and in July 1999. Armed villagers in small towns, especially near border areas, have even rounded up and beaten Albanian migrants, whom they held responsible for break-ins in the areas.

"The Albanian migrant in Greece is portrayed as the illegal migrant," says Albanian national Gazmen Kaplani, an announcer for state radio ERA.

"I believe that there are some newspapers that have handled such issues with propaganda that goes beyond racial hatred. That is, they constructed this image of Albanians as the absolute evil." Kaplani added that such stereotypes have fostered a racist hysteria against Albanian migrants. "The media have exaggerated the crimes committed by foreigners, especially Albanians," he noted.

The vast majority of the estimated 500,000 Albanian migrants in Greece are employed as manual labourers on construction sites and farms. For the average Albanian living an honest life in Greece, negative stereotypes are difficult to live with. One man from Gjirokaster says it makes him angry when people judge him before they meet him. "I am not a thief or a murderer," he says. "It's just not fair. What ever happened to being innocent until proven guilty. Albanians are always guilty until they can prove themselves innocen t."

An Athens police officer, who spoke to the Athens News on condition of anonymity, said that "Albanians are Albanians". What did he mean? "No matter how you look at it, they are more involved in crime than any other foreigners. We never hear about a Filipino burglar... It is no secret that thousands of prisoners escaped from Albania's jails and came to Greece. But, it's very important to note that Albanians are usually hired by Greek crooks to do the dirty work."

While a significant number of Greeks appear to believe that Albanian migrants pose a threat, foreigners living in Greece strongly disagree. Many representatives of migrant groups believe that Albanians do not deserve all the blame and that their supposed inclination towards crime has been blown out of proportion by the media and those advocating an anti-immigrant platform.

"When I first came to Greece in the 1970s there was no xenophobia," says Egyptian community representative Magdy Helmy. "There were fewer migrants. The situation changed with the mass arrival of Albanians. That's when society started to associate foreigners with crime."

"I do not believe in judging an entire nation of people based on the actions of one person," says Patrick Odeh, a member of the Athens-based Nigerian Community Organisation. "It is unfair to Albanians and all other migrants in Greece."

Joe Valencia, the president of KASAPI-Hellas (Unity of Filipino Migrant Workers in Greece) agrees with Odeh. "I think that there are a lot of negative attitudes even from people who are supposed to be democratic in their orientation," he explains. "This is very unfair. When Albanians commit crimes, it does not represent the majority of Albanians who are hard-working, responsible parents and who really want to make a better life in Greece."


ATHENS NEWS , 27/07/2001