Dhimitraq Papando

[dp17ego]

Janë mijëra puthje fine




Në një gji, në breg të detit, larg, që kur nuk mbahet mend,
Në një qoshe që pak kush e ka parë në këtë vend;
Rrinin fshehur nga të tjerët, një shkëmb shtufi i vetmuar,
Dhe një valë e shkumbëzuar…
…keq pas tij e dashuruar.

Ish’ një gur me zemër guri, madhështor gjer lart në re;
Një shkëmb bregu, gur i murrmë, me plot zgavra e fole.
Por atje në breg të detit dhe një valë qënkesh zgjuar,
Edhe rritur nëpër ujëra anës bregut të copëtuar.

Kush e di si pati nisur?! Kush e pa atë fillim?
Kush ka qenë q’e ngacmoi këtë lodër të pakthim?
Kush i vuri pran’ e pranë njëri tjetrin të shikojnë,
Njëri tjetrin keq të vluar…përgjëruar të përgjojnë?

Vala ishte krahëlehtë, nazetare plot magji,
Dhe gjith’ vinte edhe kthehej duke luajtur në gji.
Në k’të mëngëzë të detit q’e kujtoj gjithnjë me mall,
Val’ e ëmbël zgjohej-flinte faqezën shtruar në zall.

Bredharakja lodërtare here vinte, here shkonte,
Dhe pas këmbëve të ftohta shkëmbin akull përqafonte.
E kupton që miku i bregut as e sheh, as e dëgjon,
As një fjalëzë të ëmbël ngushëllimi s’i dërgon.

I afrohet kokën ulur duk’ e ndjell’ në gji të saj.
I njom këmbët me lot brenge hidhëruar dhe pastaj,
…Shkumbëzohet e xhindosur, mbledh demonët e tërbuar.
Dashurin’ e egër shkëmbit ja dërgon të qindfishuar.

Shkëmbi…akull…rrinte bregut; kokën mbante drejt përpjetë.
A mos vallë atje lart, dashuruar ish’ me retë?
Eh! E shkreta val’ e vogël sa mundohet e rënkon;
Dashurin’ e përvëluar më kot shkëmbit ia tregon.

Qante vala dit’ e natë, pa pushuar e me lotë.
-Si të bëj që guri i murrmë të më dojë mua? -thotë.
-Si të bëj o det, mësomë. Dua ndihmë! Pse s’më thua?
Si të bëj që shkëmbi i dashur të më dojë vetëm mua?

-Mos qaj valë! Duke qarë nuk ndjen guri i harruar.
Përkëdhele, perkëdhele!...Ledhatoje papushuar!
Puthe valë! Puthe shumë!...Mos e lodh ti zemrën kot!
Veç me ledha e mund gurin. S’ke ç’i bën atij me lot.

I shikon grimcat e rërës, kaq shumë nëpër dete?
Motrat tënde duke puthur i kan’ bër’ gurët për vete.
Lumturohu bija ime dhe për ty shkëmbi do tretet.
Do ronitet krejt pas teje; rër’ e imët do të mbetet!

Qeshte vala dhe mendohej: -Ç’flet dhe ky deti tani!
Grimc’ e rërës q’i mbush fundin…paska qënë dashuri?!!

-…Jan’ shkëmbinjtë që jan’ falur.- qeshet vala e gëzuar.
-Aty prehen të ronitur valëve të dashuruar.

…Janë mijëra puthje fine, adhurim që s’mbaron kurrë,
Që në shekuj valët dhanë dashuruar nëpër gurë…
Dhe gëzohej val’ e vogël në një qoshe, në bregdet.
-Do të vij’ një ditë”, -thotë, -unë shkëmbim do ta tret!



Dh. Papando

[Palma]

Suksese Poet...Varg i rende dhe lirik njehkohesisht.

Pershendetje
PAlma

[bili99]

Janë mijëra puthje fine




Në një gji, në breg të detit, larg, që kur nuk mbahet mend,
Në një qoshe që pak kush e ka parë në këtë vend;
Rrinin fshehur nga të tjerët, një shkëmb shtufi i vetmuar,
Dhe një valë e shkumbëzuar…
…keq pas tij e dashuruar.

Ish’ një gur me zemër guri, madhështor gjer lart në re;
Një shkëmb bregu, gur i murrmë, me plot zgavra e fole.
Por atje në breg të detit dhe një valë qënkesh zgjuar,
Edhe rritur nëpër ujëra anës bregut të copëtuar.

Kush e di si pati nisur?! Kush e pa atë fillim?
Kush ka qenë q’e ngacmoi këtë lodër të pakthim?
Kush i vuri pran’ e pranë njëri tjetrin të shikojnë,
Njëri tjetrin keq të vluar…përgjëruar të përgjojnë?

Vala ishte krahëlehtë, nazetare plot magji,
Dhe gjith’ vinte edhe kthehej duke luajtur në gji.
Në k’të mëngëzë të detit q’e kujtoj gjithnjë me mall,
Val’ e ëmbël zgjohej-flinte faqezën shtruar në zall.

Bredharakja lodërtare here vinte, here shkonte,
Dhe pas këmbëve të ftohta shkëmbin akull përqafonte.
E kupton që miku i bregut as e sheh, as e dëgjon,
As një fjalëzë të ëmbël ngushëllimi s’i dërgon.

I afrohet kokën ulur duk’ e ndjell’ në gji të saj.
I njom këmbët me lot brenge hidhëruar dhe pastaj,
…Shkumbëzohet e xhindosur, mbledh demonët e tërbuar.
Dashurin’ e egër shkëmbit ja dërgon të qindfishuar.

Shkëmbi…akull…rrinte bregut; kokën mbante drejt përpjetë.
A mos vallë atje lart, dashuruar ish’ me retë?
Eh! E shkreta val’ e vogël sa mundohet e rënkon;
Dashurin’ e përvëluar më kot shkëmbit ia tregon.

Qante vala dit’ e natë, pa pushuar e me lotë.
-Si të bëj që guri i murrmë të më dojë mua? -thotë.
-Si të bëj o det, mësomë. Dua ndihmë! Pse s’më thua?
Si të bëj që shkëmbi i dashur të më dojë vetëm mua?

-Mos qaj valë! Duke qarë nuk ndjen guri i harruar.
Përkëdhele, perkëdhele!...Ledhatoje papushuar!
Puthe valë! Puthe shumë!...Mos e lodh ti zemrën kot!
Veç me ledha e mund gurin. S’ke ç’i bën atij me lot.

I shikon grimcat e rërës, kaq shumë nëpër dete?
Motrat tënde duke puthur i kan’ bër’ gurët për vete.
Lumturohu bija ime dhe për ty shkëmbi do tretet.
Do ronitet krejt pas teje; rër’ e imët do të mbetet!

Qeshte vala dhe mendohej: -Ç’flet dhe ky deti tani!
Grimc’ e rërës q’i mbush fundin…paska qënë dashuri?!!

-…Jan’ shkëmbinjtë që jan’ falur.- qeshet vala e gëzuar.
-Aty prehen të ronitur valëve të dashuruar.

…Janë mijëra puthje fine, adhurim që s’mbaron kurrë,
Që në shekuj valët dhanë dashuruar nëpër gurë…
Dhe gëzohej val’ e vogël në një qoshe, në bregdet.
-Do të vij’ një ditë”, -thotë, -unë shkëmbim do ta tret!



Dh. Papando

Shume bukur Dhimitraq,..kisha mall kete mengjez per vargje te bukura, per pershkrimet ne detaje si shkembi i ronitur ne grimca rere...keshtu duke e cituar ketu me duket se ia shtoj jeten poezise......te lumt!
me nderime,
bili99

[dp17ego]

Floku i vashës


M’u zvordhën dhe neonet…dhe vitrinat;
Dhe dielli që shkëlqen, si sy verem;
Dhe lustra që lyros e ndrit makinat;
Dhe zonjëzat e lyera me krem.

Do ik…me shpirtin ters dhe të mëritur.stisur
Do bredh…të gjej mamuthët gjithë lesh.
Ç’më duhet mua kjo kapel’ e ndritur,grisur
Që s’di se kush ma rrasi gjer në vesh?

Pas fushave do humbem si i marrë,
Pa ëngjejt krahëbardh’ e syjeshil.
Si murgu rason…kohën do heq zvarrë
Kaluar mbi të urtin kalë çil.

S’i dua veselitjet e parajsës!
Më mirë djers’ e dheut në mëngjez
Dhe dehja që më fal floku i vashës
Si lule e jargavanit plot me vesë.



Dh Papando Korrik 2007

[skeshqe]

Janë mijëra puthje fine




Në një gji, në breg të detit, larg, që kur nuk mbahet mend,
Në një qoshe që pak kush e ka parë në këtë vend;
Rrinin fshehur nga të tjerët, një shkëmb shtufi i vetmuar,
Dhe një valë e shkumbëzuar…
…keq pas tij e dashuruar.

Ish’ një gur me zemër guri, madhështor gjer lart në re;
Një shkëmb bregu, gur i murrmë, me plot zgavra e fole.
Por atje në breg të detit dhe një valë qënkesh zgjuar,
Edhe rritur nëpër ujëra anës bregut të copëtuar.

Kush e di si pati nisur?! Kush e pa atë fillim?
Kush ka qenë q’e ngacmoi këtë lodër të pakthim?
Kush i vuri pran’ e pranë njëri tjetrin të shikojnë,
Njëri tjetrin keq të vluar…përgjëruar të përgjojnë?

Vala ishte krahëlehtë, nazetare plot magji,
Dhe gjith’ vinte edhe kthehej duke luajtur në gji.
Në k’të mëngëzë të detit q’e kujtoj gjithnjë me mall,
Val’ e ëmbël zgjohej-flinte faqezën shtruar në zall.

Bredharakja lodërtare here vinte, here shkonte,
Dhe pas këmbëve të ftohta shkëmbin akull përqafonte.
E kupton që miku i bregut as e sheh, as e dëgjon,
As një fjalëzë të ëmbël ngushëllimi s’i dërgon.

I afrohet kokën ulur duk’ e ndjell’ në gji të saj.
I njom këmbët me lot brenge hidhëruar dhe pastaj,
…Shkumbëzohet e xhindosur, mbledh demonët e tërbuar.
Dashurin’ e egër shkëmbit ja dërgon të qindfishuar.

Shkëmbi…akull…rrinte bregut; kokën mbante drejt përpjetë.
A mos vallë atje lart, dashuruar ish’ me retë?
Eh! E shkreta val’ e vogël sa mundohet e rënkon;
Dashurin’ e përvëluar më kot shkëmbit ia tregon.

Qante vala dit’ e natë, pa pushuar e me lotë.
-Si të bëj që guri i murrmë të më dojë mua? -thotë.
-Si të bëj o det, mësomë. Dua ndihmë! Pse s’më thua?
Si të bëj që shkëmbi i dashur të më dojë vetëm mua?

-Mos qaj valë! Duke qarë nuk ndjen guri i harruar.
Përkëdhele, perkëdhele!...Ledhatoje papushuar!
Puthe valë! Puthe shumë!...Mos e lodh ti zemrën kot!
Veç me ledha e mund gurin. S’ke ç’i bën atij me lot.

I shikon grimcat e rërës, kaq shumë nëpër dete?
Motrat tënde duke puthur i kan’ bër’ gurët për vete.
Lumturohu bija ime dhe për ty shkëmbi do tretet.
Do ronitet krejt pas teje; rër’ e imët do të mbetet!

Qeshte vala dhe mendohej: -Ç’flet dhe ky deti tani!
Grimc’ e rërës q’i mbush fundin…paska qënë dashuri?!!

-…Jan’ shkëmbinjtë që jan’ falur.- qeshet vala e gëzuar.
-Aty prehen të ronitur valëve të dashuruar.

…Janë mijëra puthje fine, adhurim që s’mbaron kurrë,
Që në shekuj valët dhanë dashuruar nëpër gurë…
Dhe gëzohej val’ e vogël në një qoshe, në bregdet.
-Do të vij’ një ditë”, -thotë, -unë shkëmbim do ta tret!



Dh. Papando

Poezi e mrekullueshme.

[Manulaki]

“Yjet do trazoj” – Dhimitraq Papando

Kur hapa librin dhe fillova te lexoj vargjet kuptova se ne fakt nuk kisha nje liber ne dore, por nje enderr te qendisur me copeza yjesh trazuar dashurish, valezash lagur brigjeve te puthjeve, henash krijuar pasionesh, vashash prekur ne naivitet, jetesh qe fshihen ne mall, zemrash qe ndjekin pafundesite.

Poezia ka gjetur nje zog, nje bilbil te sajin, qe e kishte mbajtur fshehur ne pyllin e saj per nje kohe te gjate. E falenderoj poezine qe na lejoi te futemi ne pyllin e saj te magjishem, per te degjuar kete bilbil zeri i te cilit eshte i paperseritshem, fjalet e tij nota te paarritshme, pasuria e kengeve te tij e pafund!

U mbyta dhe shijova mbytjen, u pervelova dhe doja akoma me shume te pervelohesha. Kete me beri ky bilbil, kete me beri kjo poezi.
Filozofia e tij eshte e thelle, e gjalle, e prekshme dhe ngushelluese. Kur jeta eshte e veshtire, kur Zoti eshte i heshtur, kur zemra e mallosur dhe mikja "ka ulur syrin e bukur", shpresa eshte peshperima, eshte krijimi qe ai ofron, eshte kenga e pare qe pyllin zgjon, eshte rrezja foshnjore qe mengjesin afron, eshte vesa qe naten debon.
Arti, figurat, leterarizmi, gjuha, jane nje tjeter mjeshteri e ketij krijuesi. Ato jane te gjetura dhe te stolisura me fijet e nje talenti fin e mjeshteror.
Aida Bode – Nentor 2006

[dp17ego]

A jam unë?



E dashur…s’di ç‘kërkon kjo mjegull gri tek ti,
Kur veten ç’po më ndodh, aq mirë nuk e di?
A jam imazh i ndritur, a diellë i pashpresë,
Që sa pa lindur mirë, në ferr nxiton të vdesë?

Ti Evë drithëroshe, tinzare si përherë,
Mos brënda syve t’mij, lakmon dy sy të tjerë?!
Jo, jo…mos ul qerpikun? Nga unë mos u druaj!
Në shpirtin tim, mos vallë, kërkon një shpirt të huaj?

Kur drita vjen pas resë dhe hijet i shtyn tutje
Në buz’ më vdes një lutje, në sy më ndrit një ngutje…
Nje shpresë erëmirë, një dehje magjiplote
Më sjell midis thesaresh stolit e kësaj bote.

Pastaj…në çast harrohem si det i turbulluar;
Dyshimi brengëshumë më djeg si zift i vluar.
Shoh veten reflektuar pasqyrash pa mbarim;
Në bosh tek ngrin thërmuar mes tyre “uni” im.

Dhe klith, e thith…i ndezur, si kali që tërbohet,
E turfullon, e shfryn dhe mureve dërrmohet.
Litarët të këpusë përpiqet me poterë,
Dredh buzën e shkumbuar me një mundim të mjerë.

Pastaj…mbytur mes hijesh kërkoj un’ avrën time.
Kujtimi magjiplotë sjell thirrje buzësh fine.

Dhe ulem i kapitur dhe tall trillet e mija
Kerkoj nje fill te ndritur pas reve ku fle grija
Dhe gjoksin ç’më therr shtrëmbër një fjalë që më thua,
Një tjetër…në shpirt ruan, apo më ke veç mua?

[mondishall]

Ku te veje me bukur valsi i fjaleve, mes muzikes harmonike te poezise?

[dp17ego]

Dhe bredh Olimpit


Mos më kërko…dhe më mos eja ti, e marrë!
Jo! Jo, nuk dua tjetër ethe zjarr-rrëmbyer!
Vallë s’e sheh që për ty gjoksin kam çarë
Dhe zemërzezën në grusht e mbaj mbërthyer?

Si mjegull vere, m’u ronit një breng’ e vluar,
Situr mbi lule plot kristale dritëdridhur.
Grushta me yje mbledh prej natës së nxiruar,
Por as një iskër nuk marr dot nga buz e ngrithur.

Mos vallë duhet që të shuaj edhe zjarrin?
Verën e vjetër mos kërkon ti që ta derdh?
Më dredh një temp i krisur si të marrin.
Më jeshilon, më skuq, më zbeh, më zverdh.

Dhe bredh Olimpesh, herë Zeus jam, i mjerë,
Herë, Dionis i dehur, plot poterë.



Dh Papando 2007 NY