Nezir Myrta

[biligoa]

NJOHJA E UNIVERSIT

- Avdylselam Eminit, dëshmorit
të Universitetit të Tetovës!



(17.Fror, 1995) Në Ditën e Rënies heroike të Dëshmorit!



Shkronjat shqipe ishin gjithmonë të përgjakura
Ato krijuan me gjak fjalën - Ballkan
Shkronjat shqipe edhe në fund të shekullit XX
krijuan me gjak edhe fjalën - Universitet!
Librat shqipe ishin gjithmonë të përgjakura
se tingujt e Shqipes buronin nga aorta e zemrës
Aty ku buron e vlon gjaku i dashurisë arbërore!
Tingëllonin prore me buzë e gojë përgjakura-
Fjalët shqipe Këngët shqipe edhe shiqimet shqipe!

Me gojë të përgjakur gjithmonë folëm e kënduam
Në vend të vajzës arbërore -
Avdylselami puthi plumbat e armikut
dashuroi vdekjen për Jetën e Universitetit
e -
kënga e lashtë mori dhenë e mori botën
edhe ujërat me tallaze të shkumbëzuara:
"O nuk po muj baclok me folë,
Se m'ka ra do gjak në gojë!" - britën
Bjeshkët e Nemuna me Hysen Bajrin
jehonën e tyre e përciellen bjeshkët britmën
në Kalanë e Tetovës - e
britën gurët në themele të Universitetit
nga Pollogu e valet atllantike të gjuha e atllantëve

Bota përjetoi Përmbytjën e Madhe atëbotë,
Bota është përmbytur por jo Atllantishtja!

Me buzë të përgjakura puthëm Gurin themeltar
me dashurinë e parë -
me gishta të përgjakur shfletuam Historinë e Gurtë!
Sepse shkronjat shqipe të gjithë i patën gjak -
edhe kengët tona shqipe të gjithë i patën gjak
edhe si njerëz të kësaj bote qorre na kanë gjak

edhe gojën edhe librin u dasht ta hapim me gjak
edhe shkruam e lexuam vaje prore me lot në sy
edhe Universitetin shqiptar u dasht ta hapim me gjak
sepse ua kanë dro shkronjave të para ballkanike!

Universi është i madh të njihet kaq shpejtë!

Nezir Myrta
Njujork, 17. Fror, 1995.

[biligoa]

Nezir Myrta




-GJAKU I SHQIPES-

Adem Jasharit
Vret e pret dieg gjallë barbari,
Prekaz i Drenicës kallet zhari!
O ku jeni, bret Adem Jashari
Në armë sot ju thrret Kosova!

Britma vdekje kahdo buçasin!
Çetnikët therrin grinë vrasin!
Troje trime mbrojnë Prekasin!
Kosova tha: Ademo u çlirova!

E di kulla kush mbetët gjallë!
Një mbeti, shkaut i bën ballë!
Gjaku im Ballkan ka me kallë!
Hej! Kosova ka Jasharaj plot!

Reshë ushtarë lirie Qyqavica,
Gjithë shqiptaria sot Drenica!
Ringjallë bërtet Azem Galica!
Gjakun Shqipes ia marrim sot!

Digjet zjarr e flakë Dukagjini!
Në ballë lufte Shqiponja prini!
Tmerrin armikut kudo ia shtini,
Dragoj Dragobie ep Gjakova!

Nga Prekazi deri tej Gllogjani,
Lidhen shqipet në besë vatani!
Kuçedra zezë kurr nuk prani,
Adem Jashari u çlirua Kosova!

Syri i Shqipes nuk rrin në hak!
Meidan armiku bëmë çdo prak!
Lidhur Besa-Besë fëmij e plak!
Dardania - Kushtrim Kombëtar!

Shqipja i dridhi flatrat abërtare!
Rrufeja mbi kuçedrën barbare!
Botën e dridh zemra shqiptare!
Gjaku i Shqipes ngritet në altar!

(05.Mars.1998.)

[biligoa]

A ISHE NDONJË KRISMË E FJALËS LIRI ?



A ndieni n'shpirt një zë të largët skypas
ju thrret me gërrhamë shekujsh të zhbiruar -
brejtë tejash barbare një zë që brenë ashtin në palc
me amanetin gojëhapur therë thellë n'tru prore -
Yllbardhi Naissa Zharra Dardha Gurshumi Leskoviku e Buajana valet e Marges futë e zezë ende rrjedhin kuq -
po zërat brejtës nga Podguri Zenta e Moraça e tej Tivarit të kobshem?

Gjaku i Tivarit që nuk guxon të harrohet -

po jehonat në Albanik Luginë të Presheves Medvegje e Bujanoc nga Bujana e Bujanoci tej Sharrit Tanushë e Haraçinë e n'Kala Tetove e deri tej Ohrit me sy n'Arbaninë e lashtë -
që pret ‘dy fjalë i çova Devit e nuk e lanë retë’
e gjithmonë amaneti gojëhapur

A vret amaneti gojëhapur a pret

A ishe ndonjë krismë e fjalës - Liri!

Janar, 16. 2005.

Dashuria ndaj atdheut është fuqi perëndie!

[biligoa]

ENDJA KISH RRËNJË



- Një nënë vajton t'birin për s'gjalli!



Shumë pave he mos pafsha tjetër, moj loke
edhe gurin e drurin e shtina n'gjynah - e
skurruar n'lot m'dridhet fotoja jote n'dorë

mundohem me t'pa nëpër lot e s'mundem
se m'dukesh i pershkllime vajit
po qysh t'i plasi zoti sytë le që more botën në sy -

po si i trete rrënjet e gjakut n'mallkime të flakur shkrumit

lëshove lozë tretdheut të zi
- tash ec e nxierri rrënjet
me shkarpa nëpër këmbë
me gjak t'syve të rrita e m'dole doresh

pa a edhe unë me dhanë shpirt tue u grrithë n'vetmi a?
- si ato qyqevetëm të botës tande të cilivilizuar e
me i dhanë duhmë një mahalle - derisa ta ndien duhmen dikush nga rruga -

po qysh t'i plasi zoti sytë e m'le qyqevetem
përnat e skurrova n'lot foton tënde sa u pershkllij n'prehër e nuk ngjanë ma në ty mu ka ba duç n'gjij tue ngajtë jetës shtegepashteg - me njanen kamb n'dhe e tjetrën mbi dhe t'ka humbë pamja para syve, moj loke

mendja paska rrënje

[biligoa]

DREDHA E ERËS



Dredha e erës në rrugë bën pluhnajë

- mbyllni sytë për një çast sa të kalojë
ajo bartë kujtime të diegura e insekte të cofta fjalesh

ndodhë ndonjë infektim eventual
kujdestari i rrugës - nën parmakë të pluhrosur shikon
me bisht të syrit zilia të qet n'punë të trollit

dredha e erës në rrugë mbledhë pluhurin e mendimeve
të shprishura gjethet e fjalëve të verdha pa zanore
çfarë nuk banë e dredhnja
mbyllni hundët për një çast sa të kalojë
- dredha e erës
ndodhë pezmatim i kordhave zanore të pshëretimave

në rrugë ndihet kollitje ironike!


Fror, 20. 2005.

[biligoa]

NË TEH TË VËSHTRIMIT TËND



'Në teh të vështrimit tënd'
të mprehtë si anza -
prehet në zgabim ashku i vrullit të zërit gojëhapur
si kokë ushtari ne tehshpate ne një dyluftim të gabuar
- e,
pelcasin arteriet e vrugta të dëshirave të ndryera shpërthejnë dikund afër kujtime të brishta qull - e
tretën si fluska bore të lagshtë mbi faqet e mërdhezura
e,
rënkimet e baladave i len gojëhapur

o ti je zanore e zanuar - në preftim pshëretimash

në teh të veshtrimit tënd
prehet krahu i vetulles sate -
krahdallendyshe kullon zanore të etshme aq shumë
të ëmbla me tu ngjitë buzët në ngjitës
e sa të shkrira e në damarë të krahvetulles sate
gufon afshi spirrë brëngash

në teh të vështrimit tënd
të mprehtë si zana -
prehen ushtri dëshirash në beteja të kujtimeve të brejtura e të preme dikund në antikë
- e,
në fund luan kokn në shenjë pohimi
fituese i rrokullisëë me maja xhufkash të këmbëve -
i kthen mbarë me fytyrë kah zoti trupat
e premtimeve qorre të rëna pa namnishan

O ti je zanore e zanuar -
n'preftim psheretimash!

Fror, 26. 2005.

[biligoa]

AGU NË PRISHTINË




Po agon rrezja fjalës së re -

posa filluan të zbardhen psheretimat n'qiell
qetësinëë e natës ende thejnë klithmat e do qenve e krrokamat e do korbave -

retë e kuqrremta të djerësve të ëndrrave zbardhen

tymtaret elektrike ende qesin tym ligniti në terr
tëndave të familjeve të dëshmorëve iu fishkëllon dimri
e pipat e hijeve uniforme të pallateve të shumë horrave
iu ushton broçkulla pop-rroku
e,
nëpër rrugë ndihen cicërima zogjësh e cingërima
të çelsave të dyqaneve e punëtorët ende flejnë

po lind dielli mbi Prishtinë

Dimër e dritaret e hapura
kohës iu ka nxe gjaku n'dej lumejsh nëndetorë
do të nxehet deti i lotëve e toka e varreve

Flakë Janari patëm derisot po trishtimet ende rrinë
të fshehura te Graça e te Vendi i Plumbtë

Cilës pjesë të Prishtinës i bie rrezja e agut e para

Kodres së Trimave të Zahir Pajazitit Edmond Hoxhës
e Adem Zejnullahut e deri në grillat thikore të Afrim Zhitisë

Kodra e Tre Trimave Rrezja e fjalës së re

Po agon mbi Prishtinëë!


Janar, 17. 2005.

[biligoa]

KOHA E RE




Koha e re është buzëqeshje,
Si kur e qet dielli syrin në ag;
Thinjat e bardha janë reshje,
Paraohë thinjur pret në prag.

Koha e re është buzëqeshje,
Sa ecje krenare ka vrulli i sajë -
çdo ditë ndrron nga 'i veshje,
E nga gëzimi shpërthen n'vajë!

Shpejt para syve të iken koha,
Mbetesh habitur se kah shkoi -
Si zog i mashtruar në ca troha,
Thuase tinëz përskaj të preftoi!

Gëzimi mbaron sa ndrron moti,
Si një mjegull kur ulet mbi mal -
Fjalët t'i piklojnë buzët pika loti,
Për gabimet pahiri o zot na fal!

Koha e re është buzëqeshje -
Sikur shkrep dielli me rreze n'ag!
Thinjat e bardha janë reshje -
kohë e thinjur të pret në prag!

[biligoa]

FËËMIJËT E KOHËS



Secila kohë i ka fëmijt e vet
E koha kohës nuk i përngjet!


Thomë ishte kohë e vështirë,
Kur vuajtja brejti deri n'asht -
Doje prore veç të jeshë i lirë,
E kurr të mos mbetesh jasht!


Sa shpejt ndrruan këto mote,
Po nuk e harruam zërin e fisit -
S'zhgohet jeta me prralla kote,
Duke ndjekur veç hijen e lisit!


Koha kohën e shkelë në ballë,
Edhe kapërcen nëpër një tjetër -
T'len vrragë sa të jeshë gjallë!
Vera s'e kujton dimrin e vjetër.


Amë e vështirë për bijtë koha,
Çdo ditë pa ujë në sy të çorton!
Ëndrren e trisht e mbulon coha,
Mos kujto se ajo vetëm të don!


Nuk është si nana që të pajton,
E t'i falë mëkatet si bimë zemre!
Prore pamëshirë koha të gjykon!
T'bën ushul prej koke e thembre!


Para kohës je gjithmonë një fëmij,
Veç cacitesh me 'i shkop në dorë -
Kujtimet e idhta nuk mund t'i fshij:
Sikur mbi një cung kur reshë borë.


Pëngjajmë në kohën që e zhgojmë,
Syri i kohës prore kudo na vështron;
Sa ma shumë që njeritjetrin dojmë,
Buzëqeshja e jetës prore na gëzon!


Secila kohë i ka fëmijët e vet,
E koha kohëës nuk i përngjet!

[biligoa]

NJERIU NË FORMËN E ZOTIT




Paska të ngjarë njeriu në zot,
edhe zoti po ngjajka nëë njeri!
Pra s'qenka bash gjithçka kot -
njeriun krijoi nëë formëën e Tij!


Gjithçka u dashka t'jetë e mirë,
Duhet që fytyra diell të ndriçojë -
Zemrën ta mbashë prore dëlirë,
Fjala mjaltë të shkrihet në gojë!


Kur njeriu në zot po përngjajka,
ç'deshi djalli qëë prore rrin përbrij?
Po thojka t'zeza e nuk po prajka!
A mundet njeriu pa djallin të rrij?


Njeriun që prore e mundon lakmia,
Nuk matet parabote me hallin e tij;
Atë njeri prore e sundon lukunia -
Pa bërë gjëra t'kqija s'mund të rrijë!


Që ta veçosh ti vetveten nga djalli,
Matu me fuqinë e fjalës që e flet -
Për pritjen me zemër a t'merr malli,
A ka kush që me dashuri të pret?


Fisi të gëzohet kur i del përpara -
Ta njeh duhamen e gjakut në sy;
Besnik i qendrove prore pa lara,
Nuk ka gëzim ma të madh për ty!


Paska të ngjarë njeriu në Zot,
Edhe Zoti s'po ngjajka në njeri;
Pra nuk qenka gjithçka kot -
Njeriun e krijoi në formën e Tij!


Fror, 14. 2005.