Dhimitraq Papando

[bili99]

.................

.....................
.................Shi dhe flakë



Shi i madh më zuri rrugën, isha nisur për në krua;
Zbritën retë që nga qielli e kulluan përmbi mua.
Me vrap hyra nën një strehë dhe kujtova se shpëtova,
Por nga vrulli...(a me dashje), një fshatarkë përqafova.

Flok’ i saj aroma lulesh, krela-krela gjer në gushë,
M’u vesh syri, m’u prish mendja dhe m’u bënë malet fushë.
Dhe rrëmbyer bukuroshes i putha sytë jeshile,
M’u drodh zemra dhe mes gjoksit me buçitën mijra zile.

Më zhuriti zjarr’ i vjedhur në një buzë si qershi,
Hodha setrën në një qoshe dhe me vrap dola në shi...

...Dal në shi dhe dot nuk lagem, nuk më shuan dot një det,
Kjo fshatarka lozonjare më shkel syrin, më thërret.
Bjerë shi vapës së gushtit, shi dhe flakë të shijoj,
Të më ftohet zemr’ e dredhur qe me zor të madh e shtroj


2006

"Me zhuriti zjarr i vjedhur ne nje buze si qershi,
hodha setren ne nje qoshe dhe me vrap dola ne shi."

Kur lexoj pershkrimin e ngjenjave tua sikur i shoh ne film..shume bukur.!

Me nderime ,
bili99

[dp17ego]

Muzgu

I

Në fund të ditës afron një çast,
Kur dielli shuan vatrën e shenjtë.
Eshtë një çast kur gjithshka meket.
Veç perëndimit krejt të kuq;
Ku retë puthen me njëra-tjetrën,
Me faqet flakë nga zjarr’ i diellit.
Eshtë një çast tepër i shkurtër,
Kur sendet pezull zënë e rrinë.
Sikur përpiqen që të çlirohen,
Nga forc’ e tokës që i tërheq.
Eshtë një çast që po ta kapësh,
Kupton dhe ndjen të gjith’ magjitë.
Të lind përbrënda fllad i hyjnishëm,
Që shpirtin ëmbël ta drithëron.
Rreth kokës ndjen aureolë.
Eshtë një çast kur përmbi tokë,
Vijnë dhe rrinë gjith’ perënditë.


II


Eshtë një çast në fund të ditës,
Në frymëmarrjen e perëndimit,
Që muzg i thonë...e çfarë tjetër;
Kur gjiri i detit fillon gufohet,
Mbarsur nga Kronosi i lashtë,
Kur brenda zemrës ke mall të thellë.
Dhe bukuritë gjith’ duke parë,
Të vjen një gaz dhe brengë bashkë,
Që shpirtit dhimbjen i shton paprerë.
I hidhëruar qiellin shikon.
Miken e zemrës që s’e ke pranë,
Thërret për ndihmë gjysëm i dehur,
Të ndash magjitë që rrotull ke.
Dhe pik’ e lotit ndriçon e zbehtë,
Plot reflektime prej diamanti,
Nga zjarri i brendshëm që rreh të dalë.
...Qerpiku dridhet… diç duke fshehur.

III

Si drit’ e ditës ze e venitet,
Dhe zjarr’ i diellit fillon të ftohet,
Një tis i hollë bie nga qiejtë…
I madhërishëm pra, çfaqet muzgu,
Kur sendet hije më fare s’kanë.
Vërtet, pa hije të gjitha janë,
Se hijet ikin tinëz dhe fshihen,
Shpejt nëpër qoshe, në errësirë.
…Të dish të shohësh veç e të ngopesh!
Me një prarim prej paradisi,
E gjithë gjindja është e mbështjellë.
Edhe pastaj... kur lëmshi i zjarrtë,
Fshihet nxitimthi pas horizontit,…
Kupton papritur që dridhja... shuhet.
Dhe syri i lodhur kërkon te ndjellë,
Të tjera lodra të gjithësisë,
Perde e natës sa nuk ka rënë.

IV

Kur yjet lart zënë e çukisin,
Me dritë të dridhur perden e zezë,
Zhurmat e jetës fashiten shtruar;
Si kali i lodhur nga pun’e gjatë,
Kërkon të gjejë pak qetësi.
Dritat e natës ndriçojnë vakur,
Dhe hëna del me psherëtimë.
Nata ka rënë me krahë hapur.
Yjet të trembur nga ethe e muzgut,
Pas perde-zezës duan të fshihen.
…Në mjegullsirën që vjen nga qiejtë,
Dëshirë ke të humbësh rrugën.
Se errësira që po afrohet,
Mes njerzve shton veç turbullirë,
Por edhe dhimbjen katalizon.
Dhe vetëm ndihesh në mes të turmës.
Çdo gjë rreth teje nis e largohet.

V

Me Muzat...muzgjesh kërkon të vidhesh;
Si në përrallë do të shpëtosh.
Përbrënda shpirtit ndjen që të digjet,
Zjarri i ndezur nga ëndërrimet.
Si perëndimi dhe perënditë,
Të tjerë zjarre të shenjtë ndezin.
Dhe gjithë eteri elektrizohet,
Në flakërim të amëshuar…
…Dhe kokëulur në vetësirë…
…Nis pëshpërit me zë të shuar.
Duke fundosur në jerm të thellë;
Botë të tjera aluçinante,
Krejt i habitur duke zbuluar.
Si të jetosh një tjetër jetë,
Prej infinitit që vjen vibrant;
Ku sendet kanë një tjetër formë,
Dhe shpirti vetë tjetër kuptim

VI

…Pa ndjere fare... lind një poemë,
Ku vargjet vijnë pas njëri-tjetrit;
Dhe gulçi grykën aq ta ngushton,
Sa fjalët dalin krejt deformuar.
Si me kamzhik dhimbj’e krijimit,
Trupin të tërë ta rreh e mpin,
Vraga të thella gjith’ duke hapur.
Shpirti nis dridhet i llahtaruar.
Dhe zemra brinjët kërkon të çajë;
Në një torturë plot me kuptim;
Si një luan me zjarr rrethuar.
…Apasjonim i vetëdijshëm…
“Kur dhimbja puth kënaqësinë,
Të dyja bashkë krijojnë thesare.”
Dhe shpirti prehet ngadhënjimtar,
Në një zenith të pambarim.
Çdo muzg që vjen lind një poemë.
Poemat vetëm në muzg këndohen.



Dh Papando 2004-2005

[dp17ego]

Sonet


.........................Drita është



Drita është, po ku është, që të shoh e ta kërkoj?
Vetëm hije pata pranë, hije prapë veç vështroj.
A ka dritë mirësie, harmoni në dritë-hije?
Të më sjellë tjetër shije, a ka hir prej perëndie?

Ja…tek vjen, shpirtin ma ngrohu, gjer në thelb më zotëroi,
Prej së larti ëmbël-ëmbël porsi mjalti rrjedh nga zgjoi.
Dhe në terr edhe në dritë merr shkëlqim prej diamanti.
Në prarim krejt të magjishëm më mbulon tek vjen së larti.

Sado mjegull, sado errët, vjen një cast që hiri zbret.
Vjen një ditë, s’ka se si, në mes heshtjes një shkëndi;
Që çan terrin dhe sjell gazin në të natës mbretëri.

Na zgjon ëndrrat, ndez pasionet edhe vuajtjen e vret,
Lumturon brengën e hidhur, gëzon shpirtin që e pret,
Dhe na mbush me dritë jete, na mbaron një agoni.

[shigjeta]

Muzgu
........

Eshte nje muzg i mrekullueshem...
Kenaqesi qe e lexova...

[dp17ego]

........Nëpër qafëzën e njomë…


Dielli i parë kur sot doli ta gjet’ qafën të zbuluar,
Dhe nën’ vesh të ledhatoi me një buz’ të përvëluar.
Ndriti perlat e gjerdanit edhe flokun e praruar.
Me shkëlqim aureole t’rrethoi kokën e menduar

E vështroj dhe mbes pa mend si përhapet mengadalë,
Nëpër qafëzën e njomë, afshi i tij si zjarr i valë.
Si përhapet nëpër krela ar i derdhur prej magjie,
Si të humb nëpër vegime, nëpër hire perëndie.

Faqendezur pas dritares tek qëndroje të vështroja,
Si më fshihje sy’n e bukur pas qepallëzës me hoja;
Si u drodhe, u nemite kur nga unë sytë hodhe.

S’di, a ndihmë më kërkove, a prej meje u përvodhe!?
Përpëlitem i vetmuar, lart ngre kokën, shoh përpjetë,
Që të vijnë të më shpëtojne, drithëruar i lus retë.

[elen]

........... Korça


S’di si të të dua, s’di sa të të dua;
Veç kur jam atje, në rrugët e tua;
Kur bliri pikon eliksir mbi mua;
Filloj dhe të ndjej.

Këngë do mësoj, këngë që këndohen;
Çupat ti trazoj në mëngjez kur zgjohen;
Vellon t’u rrëmbej ditën që martohen.
Do të vij, ti gjej.

Ndër kangjellat e tua dimërit me borë;
Harpën ëngjëllore do luaj me dorë;
Të dëgjoj’ muzikën zemra ime-e gjorë;
Edhe të zhdëfrej.

Pa ta ngjit Moravën fshehur nëpër hije;
Hije madhështie, hije bukurie;
Ah!... Do ta shkul zemrën, ta bëj fije-fije;
Ashtu të të ndjej.

.................................................. .



Papando 2000

Me pelqeu vecanerisht kjo...
Suksese again...
Elena

[dp17ego]

Atë natë


Atë natë yjet ishin kaqë afër!

Duart zgjata drejt qiellit,
dhe këputa ca prej tyre.

Mërmëritje dëgjova pas shpinës,
dhe kokën ktheva i tronditur.

Ishte hëna që ruante kopshtin e saj!

I zënë në faj,
një këngë të vjetër nisa të fërshëllej.
E vrap ika tutje që ty të të arrija…
…Me një tufë… yjesh në dorë.

[desaparacidos]

........... Korça


S’di si të të dua, s’di sa të të dua;
Veç kur jam atje, në rrugët e tua;
Kur bliri pikon eliksir mbi mua;
Filloj dhe të ndjej.

Këngë do mësoj, këngë që këndohen;
Çupat ti trazoj në mëngjez kur zgjohen;
Vellon t’u rrëmbej ditën që martohen.
Do të vij, ti gjej.

Ndër kangjellat e tua dimërit me borë;
Harpën ëngjëllore do luaj me dorë;
Të dëgjoj’ muzikën zemra ime-e gjorë;
Edhe të zhdëfrej.

Pa ta ngjit Moravën fshehur nëpër hije;
Hije madhështie, hije bukurie;
Ah!... Do ta shkul zemrën, ta bëj fije-fije;
Ashtu të të ndjej.

.................................................. .



Papando 2000

Shume e bukur...
Sa e bukur aq & e dhimbshme...

[dp17ego]

Lind në zjarr...
------------- ...e vdes në pluhur


Lot! Ti plumb i shpirtit, mall që vjen së thelli.
Akull akulluar, lule në dëborë.
Si kristal të derdhur të mbështjell në dorë.
Lot që zhurit syrin porsi iskër dielli.

Lot që vdes në pluhur, pluhur më bën mua.
Lot dëshirë e djegur, perlë e detit tim.
Dhuratë qiellore, dhimbje pa mbarim.
Vesë e bekuar mbi syrin që dua.

Lot ti i pikuar... gur margaritari.
Ngushëllim i zgjedhur përmbi plagë bie.
Lot që i përtuar ke fuqi magjie.
Ah! Ti afsh i shpirtit, ti stoli prej ari…

…Kur të pash’ të bije mbi buzën e dredhur.
Kur m’i njome mikes, koralin e buzës.
Lirën e argjentë i rrëmbeva Muzës.
Varg i thura këngët, fjalët varg të zgjedhur.



Dh Papando 2005 NY

[mondishall]

Sa mire qe nuk e mbylla kompjuterin kete ore pas mesnate! Tani po, do ta mbyll, pas leximit dhe ndjesise kenaqesore qe marr me vete nga vargjet e tua, dp17ego. Urime, suksese ne krijimtari.