Mehmet Bislimi

[biligoa]

Nebih Meha, një ditë marsi të vitit 1981, së bashku me Zekë Fazlinë e Çubrelit, shkojnë në Polluzhë, në kullën e Metit (të të birit të Shaban Polluzhës), me të cilin ishin edhe miq të vjetër. Në atë konak qëllon edhe Beqir Dobra nga Kryesheci i Skenderajt, (nip i Shaban Polluzhës dhe dhëndër i autorit të këtij libri), i cili më vonë, ka rënë për liri të atdheut, gjatë luftës së UÇK-së në Kosovë.

Beqir Dobra, disa herë, me besnikërinë më të madhe e ka treguar dialogun e ashpër që e kishte pasur bacë Nebihu në atë kullë me zëvendëskomandantin serb të stacionit të milicisë së Skenderajt, Cvetko Radojçiqin.

UDB-ja, siç e kishte zakon, përmes zagarëve të vetë e përcillte edhe Nebihun, se ku shkonte dhe me kë shoqërohej. UDB-ashët ishin lajmëruar se Nebih Meha, vetë i dytë shkoi për në kullë të Shaban Polluzhës. Me këtë rast ata supozonin, se: "Për derisa shkon aty babai i tij, rrjedhimisht edhe Tahiri duhej të ishte atypari!” Kështu vendosin të shkonin ta takonin e ta kërcënonin Nebihun mu aty ku ishte mysafir!

"Sa ishim duke ndenjur, – tregonte Beqir Dobra, – pasi që kishim ngrënë drekë dhe po pinim çaj, u ndie një e thirrur. Pas saj u fut në kullë zëvendëskomandanti i stacionit të milicisë së Skenderajt Cvetko Radojçiq vetë i katërti. Nebihu as që lëvizi nga vendi. Pasi u ulën, filloi biseda me anë të një përkthyesi, sepse Nebihu, thënë realisht, nuk e dinte edhe aq serbishten. Biseda që fillimisht ishte ca e qetë, me kohë mori tone kërcimi:

- Ne erdhëm këtu të takohemi me mixhën Nebih, posa morëm vesh që është këtu, në kullën tuaj. Thamë të bisedojmë pak me të, sepse unë i respektoj pleqtë," – e filloi bisedën Radojçiq.

- E para, ai, me këtë, donte që t’i tregonte Nebihut se nuk kishin ardhur krejt kot, por po e përcillnin. E dyta, duke e theksuar shprehjen "Sa e morëm vesh që është këtu”… - donte ta ngjallte dyshimin, te Nebih Meha, se përcjellësin e tij e kishte diku afër, e kishte të rrethit të vet, pra të fuste dyshimin dhe pasigurinë. Ndërsa për t'ia vënë kapakun kësaj pune, vazhdoi me dinakëri: – "Unë i respektoj pleqtë,” – që donte t'i thoshte, se ti nuk ke faj, por Tahiri dhe doli aty ku ia kishte qitur rrethin:

- Dorëzoje djalin në besën tonë dhe kjo punë, mixha Nebih, do të mbyllet! – Rajdoçiqi, fjalën "mixhë" e përdorte për ta zbutur Nebihun. Pasi ia hodhi një vështrim zhbirues, e pyeti:

-Ku është Tahiri, mixha Nebih? Ti e di që ne po e kërkojmë. Ti e di po ashtu se ai ua ka rrezikuar jetën milicëve duke shtënë në ta. Ti e di mirë, që ne ende s’të kemi ardhur në shtëpi për këtë punë. Nuk po duam t’ju shqetësojmë, prandaj erdha këtu që të të lus ta dorëzosh Tahirin. Është mirë qe ti vet, me dorën tënde, ta dorëzosh. Përndryshe, – e ngriti zërin ai, – nëse Tahiri nuk dorëzohet brenda tri javëve, ne kemi urdhrin për ta vrarë, ku ta zëmë! Bile kemi urdhër që ta vrasim edhe atë qe e strehon, – e tha edhe këtë, për të futur frikën tek strehuesit e mundshëm të Tahir Mehës.

Posa përkthyesi i tha edhe fjalët e fundit, Nebihu që mezi priste, ia ktheu, me një ton po aq kërcënues:

- Dëgjo ti, komandant i milicisë. Së pari, duhet ta dini që, Tahir Meha, edhe po të dua unë, nuk është djalë që i dorëzohet hyqymetit tuaj. Së dyti, as Nebih Meha, nuk është një babë qe dorëzon djalin e vet në milici të Serbisë. -Ne as babë e as babgjysh nuk jemi dorëzuar, e jo më... – Këtu përkthyesi u ngatërrua, tregonte Beqir Dobra. Nuk kishte guximin që t’ia përkthente komandantit të vet atë që po e thoshte Nebihu.Radojçiqi, i cili e mori vesh shumë mirë, ngase e dinte shqipen mirë, ndërhyri:

- Mixha Nebih, koha e Kralit tani ka kaluar. Tani jemi në Jugosllavinë e Titos, jemi në kohën e vëllazërim-bashkimit. S’ka më luftë. Tani është kohë paqeje dhe duhet të rrini rehat.

- Ju e dini shumë mirë, -vazhdoi fjalën Nebihu, – që djalit tim, mu në këtë kohën e paqës suaj, ia keni thyer dy brinjë dhe e keni bërë për spital. E keni sulmuar midis qytetit, pa bërë asgjë. Ku keni parë ju kështu? E keni gjuajtur edhe me armë, madje edhe e keni plagosur... e sigurisht që ai ka vdekur diku ne mal, ndërkaq ju po më bini kot në qafë mua se e paskam fshehur dhe se u dashka ta dorëzoj unë me dorën time! – i tha këto fjalë Nebihu, sa për të marrë vesh se a ishin në dijeni këta të hyqymetit se ku strehohej Tahiri...

- Djalin e ke në shtëpi. – mori frymë Radojçiqi. – Ne jemi në dijeni për këtë. Nëse e dorëzon, ta japim besën se s’ka për ta prekur kush me dorë.

- Djalin nuk e kam në shtëpi, mirëpo edhe po të kisha, nuk kam besë në hyqymetin e Serbisë! – përfundoi Nebihu, pasi që e pa se ata deri diku kishin informata për vendndodhjen e Tahirit, dhe se më nuk kishte vlerë as të zgjaste bisedën me ta.

Radojçiqi kërceu në këmbë. U mat të ndërmerrte diçka, por e vërejti se nuk ishte as momenti e as rrethanat nuk ishin të tilla. I urdhëroi milicët që të dilnin prej aty, duke e kërcënuar edhe një herë Nebihun me një ton ca më të ngritur:

- Ta dish pra, se kemi për ta vrarë, ku ta takojmë. Ai nuk ka shpëtim!

- Kush ka lypur vrasje, deri më sot, ajo e ka gjetur. Veç, mos harro, Tahirin, kurrë nuk e merr plumbi i shkaut- i tha baca Nebih, po me atë tonë të lartë!

- Në të dalë e sipër Radojçiqi i tha edhe këtë Nebihut:

- Së bashku me Tahirin, të gjithëve do të ju vrasim!

- Pikë falë mos të qofsha, se plumbi ta len edhe ty!- ia ktheu Nebihu pa lëvizur nga vendi.

- Të gjithë sa ishim brenda, – tregonte Beqir Dobra, – u shtangëm. Nuk e dinim çdo të pasonte. Nebihu që ishte i vendosur, as që donte t’ia dinte për këtë. Pasi ata shkuan iu drejtua të zotit të konakut me fjalë miradije:

- Lirohu, Met Shabani, se ti nuk ke faj. Unë e di se ata të milicisë e për mes zagarëve të tyre me përcjellin, por ti mos u shqetëso fare. Ata duan që të mbjellin frikë e dyshim tek unë, por Nebih Meha nuk e di se çka është frika. Na jep leje, se edhe ne po ecim e na e bën hallall për këtë që ndodhi në kullën tënde. Mirëpo, jam shumë i lumtur që këto fjalë ia thashë shkaut pikërisht në kullën e Shaban Polluzhës. Po të ishte Shabani gjallë, do t’ia jepte plumbin, por ne jemi ligur, or Meto-o-o! – ia ktheu Nebihu duke u përshëndetur me të zotin e konakut.

Shërbimet e UDB-së, pa dyshim se kishin bërë përgatitje të gjata për ta kapur Tahirin. Për këtë flet shumë mirë edhe “Dosja Meha”.

[biligoa]

Më 13 maj, në ish-Jugosllavinë, festohej, dita e sigurimit shtetëror. Operacioni, që ishte paraparë për këtë ditë, në formë dukej i zakonshëm. Në të vërtetë, ky aksion, i pranverës së vitit 1981, kishte për qëllim, mu në ditën e sigurimit shtetëror, ta arrestonte Tahir Mehën dhe t'i jepte "mësim" të gjithë atyre që kishin ngritur krye kundër pushtetit antishqiptar jugosllav. Sipas të dhënave zyrtare të asaj kohe, për njësinë speciale të milicisë, operacioni kishte përfunduar me katër të vrarë dhe tre të plagosur!

Shënimet që pasojnë janë deklarata të familjarëve (të cilat duhet të shihen me dyshim sepse janë marrë nga pjesëtarët e sigurimit shtetëror), të milicëve pjesëmarrës në aksion dhe nga shkresat zyrtare të SPB-së së Kosovës për “Dosjen Meha”.

Sipas kësaj dosjeje Tahir Meha përshkruhet në këtë mënyrë: "Mesatarisht i zhvilluar, i gjatë rreth 170 cm, fytyrë të rrumbullakët, flokë ngjyrë të zezë të errët të nënqeshur me rregull, në kokë zakonisht mban kallpak. Ka gojë, hundë, sy, duar, këmbë të zhvilluara normalisht. Në qoftë se është pa kallpak, flokët i kreh prapa, nuk është tullac, por ka flokë të dendur. Gjatë ikjes ka pasur të veshur një mantel ngjyrë të kaltër të çelët. Gjatë ecjes lëviz me kujdes duke kthyer kokën majtas dhe djathtas. Gjatë ikjes ka pasur të veshur pantallona të zeza dhe këpucë me ngjyrë të panjohur. Lidhjet familjare të Tahir Mehës tash për tash janë të panjohura jashtë selisë së këtij organi. Për herë të fundit ka punuar në Kavadar në RS të Maqedonisë. Në rastin e gjetjes së tij duhet të privohet nga liria dhe t’i dorëzohet Gjykatës së Qarkut të Mitrovicës së Kosovës, ndërsa duhet njoftuar këtë organ duke u thirrur në numrin e depeshes. Komandanti i Stacionit-dokument zyrtar i SPB-së”.



“Në natën midis 12 e 13 majit,Tahirin,e kanë zgjuar të lehurat e qenit në oborr. Është kollitur zhurmshëm dhe ka ndezur një cigare. Rreth orës 01:30, kishte nxjerrë revolen, që e mbante nën jastëk kur flinte, e të cilën e vinte në bel gjatë ditës. Kishte kohë që bënte gjumë me rroba veshur. I kishte thënë gruas, Shefkijes, që të pyeste se kush është jashtë. Përgjigja ka ardhur nga njëri prej milicëve, që ka thënë se shtëpia është e rrethuar nga milicia dhe e ka ftuar që të dorëzohet për shkak se ekzistonte urdhri gjyqësor për arrestimin e tij”.

"Më 28.04.1980, rreth orës 14:00, në Skenderaj, Tahir Meha ka shtënë nga revolja e prodhimit të panjohur, kalibri 9 mm, në drejtim të milicit NN, me qëllim të vrasjes së tij, në çastin kur patrulla e milicisë, me urdhër të Gjykatës së Qarkut të Skenderajt, ka tentuar ta privonte atë nga liria dhe ta shpinte në gjykatë për vuajtjen e dënimit në kohëzgjatje prej gjashtë muajsh.”

"Tahiri e kishte urdhëruar Shefkijen, bashkëshorten e parë të tij, që të kërkonte nga milicët që të largoheshin, por ata nuk kishin lëvizur nga pozitat e tyre. I ka thënë Hakës, bashkëshortes së tij të dytë, që të vepronte njësoj dhe t’u thoshte milicëve se «Tahiri nuk është këtu». Por milicët të vendosur nuk kishin reaguar dhe kishin insistuar se ishin në dijeni që Tahiri ndodhej në shtëpi."

"Në mënyrë operative, me 12 maj 1981, rreth orës 17:00, kemi ardhur deri të shënimi se Tahiri me siguri, në mbrëmje, do të jetë në shtëpinë e vet, në fshatin Prekaz i Ulët... Aksioni duhet të fillojë të mërkurën, më 13 maj 1981, në orën 02:00, kur njësia duhej të nisej nga organi dhe të bllokonte shtëpinë e të përmendurit Tahir. Pas bllokimit të shtëpisë, posa të fillonte agu i parë, me ndihmën e megafonit duhej të ftohej Tahiri që të dilte dhe të dorëzohej. Në rast se nuk pranonte të dorëzohej duhej të merreshin masat dhe veprimet e parapara…, – thuhet në kuadër të planit operativ të hartuar lidhur me masat dhe veprimet që duheshin marrë nga shërbimi i sigurimit publik për kapjen e Tahir Mehajt".

"Tahiri kishte kuptuar se milicët ishin në dijeni se ai ndodhej në shtëpi dhe se nuk do të largohej. I është afruar dritares dhe ka filluar të bisedonte me milicin që kishte qenë më afër dritares: «Nuk kam besim që t’i dorëzohem milicisë së Serbicës se ata m’i kanë thyer brinjët dhe njëherë më kanë plagosur»- kishte thënë Tahiri. Milicët janë përpjekur ta bindin se askush nuk do ta rrihte. Për një kohë të gjithë kishin qëndruar në vendin e tyre. Tahiri me kujdes kishte përcjellë lëvizjet e çdonjërit prej milicëve që e kishin rrethuar shtëpinë e tij. Duke shikuar me bisht të syrit, i vendosur pranë dritares kishte reaguar në çdo lëvizje të tyre dhe të armëve. «Do t’i dorëzohem në besë vetëm Zoranit, punëtorit të DB-së (Sigurimi Shtetëror në Mitrovicë),» – kishte thënë Tahiri pas një kohe. Një “gazikë” ishte nisur për Skenderaj dhe pas pak ishte kthyer me njëfarë personi, të cilin Tahiri nuk e kishte njohur. – «Ky nuk është Zorani», – u kishte thënë ai. Pas kësaj u kishte thënë milicëve se do t’i dorëzohej një Imeri apo Faiku. Në vend të tyre kishte ardhur njëri i quajtur Zena, të cilin e njihte Tahiri. Në bisedë me të Tahiri, kishte refuzuar të dorëzohet, duke kërkuar që të silleshin personat që i kishte thirrur.

«Imeri ka vdekur në fatkeqësi komunikacioni e Faiku është në shok-dhomë», – i kishin thënë milicët."Heshtja e brishtë kishte vazhduar. Tahiri kishte vërejtur se përforcimet e milicisë sa vinin e shtoheshin.

Ai e kishte ndier se po i afrohen çastet e fundit të jetës dhe u kishte thënë grave që të mos ia hapin derën askujt dhe të mos vinin më në dhomën e tij në katin e dytë të shtëpisë"...

"Tahiri ka dalë në dritare, ka biseduar gati me të gjithë milicët dhe nuk ka dashur të dorëzohet, duke u thënë se unë i gjallë nuk dorëzohem. Bile, nganjëherë e shpaloste edhe gjoksin dhe thoshte: «Vritmëni!» – deklaratat e milicëve pjesëmarrës në aksion, dhënë me 17. 05. 1981.

[biligoa]

"Për zënien e Tahirit, rreth orës 10:00 të 13 majit, është angazhuar njësiti special i milicisë. Rreth orës 10: 00 në zyrën time në Skenderaj ka ardhur inspektori i SPB-së A. B me komandantin e njësitit special të milicisë që është prezantuar si Franc. Ai ka thënë se detyrë e milicëve është që të mos vërehet ardhja e njësitit të tij në vendin e ngjarjes, që ta mbajmë Tahirin në dritare për 2-3 minuta, deri sa ai t'i vendosë njerëzit e vet në vende të caktuara dhe të japë urdhrin për futje të lotsjellësit dhe zënien e tij. Ndërkohë që milicët nuk duhet të përzihen në kryerjen e aksionit të njësitit special kur të fillojë veprimi.

Derisa milicët e tjerë kanë biseduar me Tahirin për t’ia tërhequr vëmendjen, njësiti special i është afruar shtëpisë. Disa prej tyre janë fshehur në gardh, derisa njëri, me ndihmën e milicëve të tjerë ka marrë llotrën për të hipur në dritare. Të veshur në uniforma të gjelbërta, pjesëtarët e njësitit special, janë përvjedhur pranë shtëpisë se Tahirit. «Të lutem largohu», – i kishte thënë Franci njërit prej milicëve të rregullt, derisa ai përpiqej t’i shpjegonte milicëve specialë se ku gjendej Tahiri. Mandej udhëheqësi i tyre përmes radiolidhjes ka urdhëruar që me anë të pushkëve speciale të përdorin mjetet kimike. Dy patronë të gazit lotsjellës nuk kanë hyrë nëpër dritare, por kanë goditur murin dhe janë kthyer duke përhapur gazin lotsjellës në mesin e milicëve. Janë dëgjuar britmat e grave dhe të fëmijëve që në rrëmujën e krijuar ia kanë dalë që të largohen nga shtëpia.

“Disa milicë e kanë ngritur llotrën (rezhnik i qerres me shtiza të rralla, në formë shkalle, që vihet në qerren që tërhiqet nga kafshët për të bartur kashtë apo sanë). Kam parë se njëri ka hipur deri në gjysmë. Po këtë moment kam dëgjuar edhe krisma, por nuk dija se kush po shtinte. Të shtënat janë përzier me britmat e grave, të mbështjella me mbulesën e gazit lotsjellës. Një pjesë e milicëve është detyruar të tërhiqet mu për shkak të gazit lotsjellës të hedhur nga milicia speciale. Një pjesëtar të njësitit special (Salih Hasanoviq), i cili ka tentuar të ngjitet shkallëve të llotrës, Tahiri e ka qëlluar nga dritarja. Pas kësaj është qëlluar edhe Muhamet Selmanaj. Muhameti i cili ka qenë afër meje të oda më ka thënë: «Këqyr ku qenka Tahiri» dhe njëkohësisht e ka drejtuar pushkën në drejtim të dritares së Tahirit. Mirëpo, në këtë moment, Tahiri ka shtënë dhe Muhameti menjëherë është rrëzuar, kështu që fare nuk ka mundur të shtinte në dritaren ku ka qenë Tahiri. Pas kësaj kam dëgjuar një milic të njësitit special duke kërkuar ndihmë në radio-lidhje: «Më ndihmo! Jam plagosur». Duke u kthyer për ta kërkuar mjekun e takova një udhëheqës të njësisë speciale të cilin e kam pyetur në gjuhën serbe: «Kolegë, e ke parë mjekun?» Ai më tha: «Nuk e di ku është. Unë i kam humbur dy milicë.» Milicët në dëshmitë e tyre thonë se për shkak të rrëmujës së përgjithshme dhe të shtënave si dhe përhapjes se gazit lotsjellës nuk kanë qenë në dijeni se çka ndodhur”.

“Pasi që kanë pushuar krismat e armëve, kam dëgjuar zërin e grave duke thënë: «U vra Tahiri! U vra Tahiri!» – deklaron njëri."

"Një milic tjetër dëshmon se Franci është kthyer me pushkën e Nebihut të cilin e kishte vrarë, duke thënë: «E kam vrarë plakun dhe ia kam marrur pushkën.» Por, para se ta kishte bërë këtë, Nebihu kishte vrarë një milic të njësitit special, Pejoviq.

Pas këtij dueli ka mbretëruar qetësia. Milicët janë terhequr nga pozitat e tyre, por shtëpia ka mbetur nën rrethim. «Pastaj ka ardhur transporteri i blinduar dhe sulmi ndaj shtëpisë ka vazhduar për një kohë, por as me këtë nuk është arritur qëllimi », – shkruan Cvetko Radojçiq, milic rezervist në Skenderaj. «Pastaj është gjuajtur me tromblona e janë provuar edhe mjetet kimike që janë futur përmes vrimave në shtëpi. Ka ardhur edhe një mjete tjetër i blinduar, e pastaj nga udhëheqësi i njësitit të milicisë është përcjellë që shokët duhet të tërhiqen pasi që do të fillohet me hedhjen e bombave të dorës ».

Në këtë kohë milicët janë tërhequr dhe kanë qëndruar në distancë në pritje të daljes së Tahirit. Urdhri është dhënë që një transporter i blinduar të rrënojë shtëpinë për ta detyruar Tahirin që të dilte. »Kur blinda ka goditur derën dhe ka rrënuar një pjesë të shtëpisë nuk është parë më asgjë për shkak se është ngritur një re e pluhurit. Udhëheqësi i njësitit special ka dhënë urdhrin për tërheqjen e transporterit dhe ka vazhduar me hedhjen e bombave të dorës. Gjithashtu ka ndriçuar oborrin me reflektorë». – pohon Radojçiq në deklaratën e tij.

“Në një çast në orët e vona të pasdites, Tahir Meha ka braktisur pozitën e tij dhe ka luajtur me «krejt apo asgjë». Ka dalë nga shtëpia e tij e rrënuar dhe ka filluar të vrapojë. Ka kapërcyer një gardh dhe është nisur poshtë arave. Janë dëgjuar dy breshëri automatiku dhe një e shtënë pushke. Tahiri ka hasur në rrethin e dytë të pozicioneve të milicisë”.

«Nuk di si ka ardhur deri të vdekja e katër shokëve të mi », – shkruan Radojçiq. »Sa më përket mua kjo ka ndodhur për shkak se e kanë nënçmuar Tahirin dhe se e kanë zhvilluar sulmin shumë shpejt pa u njoftuar në detaje me të gjitha objektet.»

Në aksionin për zënien e Tahir Mehës janë vrarë milicët: Muhamet Selmanaj, Salih Hasanoviq, Voja Tubiq, Milanko Pejoviq. Janë plagosur Boshko Palija, Jovica Milaçiç dhe Vllado Stepanoviq dhe janë likuiduar Tahir e Nebih Meha.”Pjesë nga „Dosja Meha“ të botuara në « Koha Ditore», 8 prill 2000.

[biligoa]

Në « Dosjen Meha», vërehen fare qartë përpjekjet e organeve të sigurimit të Skenderajt dhe të atyre të Mitrovicës për ta mbuluar dhe për ta shtrembëruar të vërtetën! «Kishte ardhur urdhërarresti për Tahirin nga Gjykata e Qarkut të Skenderajt !?», – thuhet në shkresat e organeve të sigurimit. Skenderaj as sot e kësaj dite nuk ka gjykatë të qarkut !

Atëbotë organet e UDB-së për opinion patën thënë se Tahir Meha kishte marrë peng anëtarët e familjes së tij. Këto organe, prapë sipas UDB-së, ishin përpjekur që t’i lironin nga pengëmarrja anëtarët e familjes së Tahirit! Nëse i referohemi dokumenteve të po këtyre organeve gjendja na del krejt ndryshe citojmë:

- «Kur është dhënë urdhri për hedhjen e mjeteve kimike dhe pasi u përhap gazi lotsjellës, u dëgjuan britmat e grave dhe të fëmijëve që në rrëmujën e krijuar donin të dilnin jashtë nga shtëpia, por që nuk kishin mundësi të dilnin nga të shtënat e shumta që po gjuanin milicia»...

Kush i pengoi pra, anëtarët e familjes së Tahirit që të dilnin nga shtëpia? Kështu paskan dashur organet e SPB-së që t’i shpëtonin dhe mbronin familjen e Tahirit duke i sulmuar pa ndërprerë me granata dore,breshëri armësh dhe mjete kimike, lotsjellës etj. Si mund t’i shpëtonin ato gra e fëmijë milicia- duke i sulmuar me armë në të njëjtën kohë?! Kur citohen fjalët e të dyja bashkëshorteve të Tahirit, edhe pse janë marrë nga dosja e milicisë, mund të shohim se cila është e vërteta në këtë rast:

- «Tahiri na tha neve grave qe të mos ia hapnim derën askujt dhe të mos vinim më në katin e dytë, pra në dhomën ku ishte ai.»

Ishte njësia speciale, e cila, duke i detyruar që të qëndronin mbyllur në shtëpi fëmijët dhe anëtarët e tjerë të Tahirit, donin ta rritnin presionin psikik mbi Tahirin. Kur fëmijët mësynë derën për të dalë jashtë, se më nuk mund qëndronin, ata i pritën me armë zjarri. Me këtë rast ata plagosën rëndë, vajzën e madhe të Tahirit.

Në "Dosjen Meha", aty diku nga fundi përmenden katër milicë të vrarë dhe tre të plagosur, me emër e mbiemër. Kur është fjala për të plagosurit ata shkruajnë se: «Janë likuiduar Tahir e Nebih Meha». Fare nuk e përmendin vajzën e Tahirit, e cila kishte marrë plagë të rënda! Ndërkaq bashkëshorten e Tahirit, e cila kishte arritur të dilte nga shtëpia, nuk e kishin lejuar që të hynte për ta marrur Salën e cila ishte vetëm gjashtëmuajshe që gjendej në djep. Kjo foshnjë, që kishte mbijetuar nën trarët e shtëpisë gjysmë të rrënuar, për orë të tëra, kishte mbetur nën rrebeshin e plumbave, gazrave kimike, lotsjellësve, granatave të dorës, mjeteve të blinduara dhe zjarrit që kishte kapluar shtëpinë!

Duke u përpjekur t'i shtrembërojë faktet UDB-ja krijon një shfaqje teatrale, që fund e krye është një trillim. Përderisa Tahiri paska "kërkuar dorëzimin në besë" të Zoranit, pastaj Imerit e Faikut…përse vallë këta nuk paskan lejuar një gjë të tillë! Përse nuk ia sollën "dorëzanët", ta "garantonin" njeriun që po "kërkonte" të dorëzohej pa gjak e luftë dhe puna do të përfundonte me kaq! Ata edhe ashtu sipas pohimeve të tyre "kërkonin" dorëzimin e Tahirit e jo luftë me njeriun i cili kërkonte "besën e tyre"! Përse i thanë se "Imeri ka vdekur e Faiku gjendet në shok dhomë", ndërsa në vend të Zoranit i sollën Zenën !? UDB-ja e kishte shumë të qartë se Tahiri nuk do të dorëzohej i gjallë. Ata e dinin shumë mirë se po t'i sillnin UDB-ashët e lartpërmendur në atë përleshje do të hanin plumbat e "valterit" të Tahir Mehës. Ata, duke i shpallur të vdekur a të sëmurë, kolegët e tyre, i nxorën me mjeshtëri nga ajo "lojë" vdekjeprurëse. Si ta sillnin Zoranin, Imerin a Faikun, të ballafaqoheshin me Tahirin i cili shumë herë e kishte shprehur mllefin duke thënë: "Në më ardhtë dita mua, e di se me kë do të kem punë. O do t’i laj hesapet një nga një, në radhë të parë me ata që kanë bërë ç'është më zi mbi trupin tim, o s’do të mundohem të mbetem gjallë!” Dhelprat si Zorani dhe të tjerët, që Tahiri ua kishte "besën ", e dinin mirë se takimi i tyre me Tahir Mehën, ishte takim i tyre me vdekjen!

Vetë "Dosja Meha", që është shkruar nga organet e sigurimit e mohon pohimin se Tahir Meha ka kërkuar që të dorëzohet: Në të njëjtën dosje i hasim dy versione që e kundërshtojnë kategorikisht njëra-tjetrën. Derisa në të parin thuhet se ai kërkonte që t’i dorëzohej në besë Zoranit, në të dytin thuhet: "Tahiri herë pas here ka dalë në dritare dhe ka biseduar gati me të gjithë milicët. Ai nuk ka dashur të dorëzohet, duke thënë se: «Unë i gjallë nuk dorëzohem!». Bile nganjëherë e shpaloste gjoksin dhe thoshte: «Vritmëni!».

Në "Dosjen Meha" thuhet edhe kjo: "Në orën 10: 00 A. B., inspektor i SPB-së, shkon me Franc Kosin në zyrë të Cvetko Radojçiqit!" Më lartë, gjithnjë në të njëjtën dosje, për këtë Cvetko Radojçiqin thuhet se ishte «milic rezervist» në Skenderaj", ndërkaq më poshtë thuhet se më i larti i njësitit special në nivel të ish-Jugosllavisë, siç ishte Franc Kosi, shkon në zyrë të Cvetko Radojçiqit, pra të «rezervistit»! Më pas na del se ata mësyjnë Prekazin, ku dëgjojnë një të plagosur që po kërkonte mjekun dhe tjetrin që në gjuhën serbe po i thoshte: "Koleg unë kam humbur dy milicë e ti po kërkon mjekun". Po aty citohet që Radojçiqi të ketë thënë se: "Unë kam humbur katër shokët e mi"! Pra, këto janë përshkrime të sigurimit të shteti të ish Jugosllavisë në «Dosjen Meha», me plot kontradikta, ku Sigurimi Shtetëror është munduar ta fshehë të vërtetën, që siç flasin dëshmitarë të shumtë, atë ditë i kushtoi së paku me 20 milicë të vrarë e me dhjetëra të tjerë të plagosur.

Më pas organet e SPB-së do t'i burgosin edhe Mehmet e Beqir Mehën. Me akuzën për vrasje dhe plagosje të milicëve të njësitit special ata do të mbahen për shtatë muaj nën hetime në burgun e Mitrovicës!

E vërteta për fundin e përgjakur në Prekaz, në Kosovë e më larg, ishte përhapur me shpejtësi rrufeje. Numri i milicëve të vrarë nuk përkonte as përafërsisht me atë që e jepte versioni zyrtar. Milicia speciale, më 13 maj 1981, mu në festën e sigurimit shtetëror, që kishte sulur me gjithë arsenalin e armëve për t'iu dhënë leksion kryengritësve, ishte thyer dhe kishte dështuar para qëndresës heroike të Tahir e Nebih Mehës. Për ta zvogëluar dozën e turpit, UDB-ja po e fshihte numrin e të vrarëve. Ndërsa, që ta "arsyetonte" sulmin kundër një qytetari e një familjeje, arrestonte e burgoste edhe të tjerë. Para opoininit me çdo kusht mundohej të krijonte përshtypjen se kundër policisë speciale, atë ditë në Prekaz, nuk kishte luftuar vetëm një Tahir Mehë, por edhe shumë të tjerë.

[biligoa]

Kisha bërë ca muaj në burgun e Mitrovicës. Nga dritarja e qelisë sime, në «shëtitoren» e burgut, kisha vërejtur Mehmetin dhe Beqirin. Pas disa muajve më nxorën nga qelia dhe më dërguan në një dhomë ku ishin dy e më shumë veta. Më futën në të njëjtën dhomë me Beqir Mehën! Nuk e kisha të qartë: rastësisht apo me qëllim. Ne ishim që të dy nga i njëjti fshat dhe rregullat e burgut nuk e lejonin një gjë të tillë. Sidoqoftë aty më lanë për tri ditë rresht. Pas tri dite erdhën dhe shpejt më larguan nga ajo dhomë. Më thanë se do të më transferonin në Prishtinë! Në fakt nuk më transferuan. Gjatë atyre tri ditëve sa kisha qëndruar me Beqirin, kishim biseduar gjerë e gjatë. Disa herë e kisha lexuar edhe aktvendimin e tij. Ani pse SPB-ja e dinte shumë mirë se Beqiri dhe Mehmeti tërë ditën e 13 majit, nga milicia kanë qenë të rrethuar me gjithë familjet e tyre dhe nuk i kanë lënë që të dalin jashtë as për nevojat e tyre elementare! Akuzoheshin për vrasje të milicëve dhe për plagosje të tyre! Në aktvendim shkruante: "…për veprat e kryera të lartpërmendurit mund të dënohen me dënimin kapital, deri me vdekje !" Derisa unë po ia lexoja aktvendimin me habi, Beqiri më tha: "Djalë, po të kisha mundësi që t’i bashkëngjitesha Tahirit dhe babës, ta dhashë besën se kufomat e milicisë as me kamion nuk do të kishin mundur t'i bartnin. Tani lë të na akuzojnë si të duan. Unë jam shumë i vetëdijshëm se këta po mundohen të hakmerren për milicët që i ka vrarë Tahiri me babën, por nuk munden dot: Tahiri e baba nuk ka vrarë tre a katër, por kanë vrarë shumë, kanë plagosur shume milic- sa që helikopteri nuk ka pushuar atë ditë, duke i bartur të vrarët dhe të plagosurit. Tetë herë është ngarkuar me kufoma dhe me të plagosur, këtë e kam numëruar vet nga dritarja e dhomës ku na kishin mbyllur milicia! Dhe na ruanin me automatik në dorë"...

[biligoa]

Në «Dosjen Meha » organet e sigurimit kanë shkruar hollësisht për aftësitë psiko-fizike, qëndresën dhe vigjilencën e Tahirit. "Tahiri kishte përcjellur me vëmendje lëvizjet e çdo milici qe e kishin rrethuar. Duke i shikuar me bisht të syrit, i vendosur pranë dritares, kishte reaguar në çdo lëvizje të armëve të tyre!"

Vendosmëria, gjakftohtësia dhe trimëria e Tahirit bëri që ai për 18 orë rresht ta përballonte rrethimin. Që nga ora 01: 00 deri të nesërmen në orën 21 e pesëmbëdhjetë minuta të rezistonte kundër 200-300 milicëve (nga sa mund t’i kishte pasur rrethi i parë). Tërë natën e kishte kaluar pa gjumë e pa ngrënë. Breshëritë e vazhdueshme të armëve të ndryshme, nuk e rrezikonin vetëm atë, por mbarë familjen. Babanë ia kishin vrarë, vajzën ia kishin plagosur. Përpos që mbrohej e sulmonte ishte i detyruar të merrej herë pas here edhe me Salën e vogël në djep, të qarat e së cilës të fusnin në dhe! Ai jo vetëm që i përballoi të gjitha këto, por triumfoi moralisht duke qëndruar me trimëri të rrallë. Siç tregojnë milicët që ishin afër, të rrethit të parë: "Tahiri luftonte edhe këndonte. Herë pas here e këndonte këngën e Dervish Shaqës: «Ti Kosovë mos thuj marova». Na sfidonte dhe na përbuzte: "Kush afrohet të themeli i kullës sime, aty do të mbetet kurban!"-na thoshte ai, "Ikni or, se qe besa po me dhimbseni, se cilin të dua e vras." Herë pas herë na e fuste tmerrin duke bërtitur me tërë zërin që kishte: "O-o-o,…prite, prite Tahir Mehën ore-e-e!» Ai të vriste kur të donte! Plumbi i tij, nuk të kursente. E vrau një milic, natën, duke e marrë në shenjë, vetëm në dritën e flakës së pushkës së tij. Ishte i tmerrshëm, i guximshëm dhe gjakftohtë njëkohësisht"…

Strategjia e Tahirit i kishte çorientuar milicët gjatë gjithë asaj dite. Me taktikën e tij luftarake të befasonte. Me dhjetëra minuta, herë pas here brenda asaj dite, ai nuk bëhej i gjallë. Kur, milicët që mendonin se e kishin vrarë, ndërmerrnin hapat e veprimit, ai «ringjallej» dhe i godiste! Gjuante rrallë, por plumbi kurrë nuk i shkonte huq! Ky, pra, ishte Tahir Meha, që më 13 maj, ditën e themelimit të milicisë, e theu mitin "e pathyeshmërisë" të njësive speciale të Jugosllavisë!

Milicia jugosllave për ta vrarë Tahir Mehën ka përdorur një arsenal armësh: mjete të blinduara, picgauerë, granata dore, transporterë të blinduar, tanke, lotsjellës, snajperë, minahedhës, tromblona si dhe helikopter që gjatë asaj dite kishte fluturuar pandërprerë mbi kullën e Tahirit. Në "Dosjen Meha", ndër të tjera, shkruan se për ta vënë në gjumë, apo për ta paralizuar, ata atë ditë kanë hedhur edhe helme kimike: "Pastaj është gjuajtur me tromblona e janë futur edhe mjete kimike përmes vrimave në shtëpinë e tij!»

[biligoa]

Ka mbi dhjetë vite që kam biseduar me shumë veta për të pasur njohuri sa më të sakta për rastin e Tahir Mehës, për ditën e rrethimit të 13 majit. Informata të sakta më kanë dhënë vetëm disa nga bashkëbiseduesit e mi. Të tjerët sikur nuk patën guximin që të flasin për këtë ngjarje! Sigurisht u frikësuan nga e kaluara e tyre, u frikësuan nga Serbia dhe shërbimi i saj, para të cilëve e kanë dhënë betimin. Inspektorët dhe hetuesit e rastit “Meha” e të rasteve të tjera, nuk më kanë habitur, sepse ata e kanë një jetë të tërë në shërbim të Serbisë, në shërbim të pushtuesit. Më kanë habitur disa që frikësoheshin pa arsye dhe nuk guxonin të flisnin për njeriun që ka guxuar të flasë, të luftojë e të vdesë edhe për ta duke u ballafaquar me organet e sigurimit shtetëror jugosllav dhe me një milici të armatosur deri në dhëmbë. Me këtë rast, si dhe më herët, njerëzit mbetën të ndarë në dy kategori: në shërbëtorë të pushtuesit, që nuk guxojnë edhe sot ta shkelin "besën" që i kanë dhënë Serbisë dhe në ata që e kanë kundërshtuar dhe e kanë luftuar atë dhe nuk janë luhatur e nuk janë thyer kurrë edhe pse mbi ta janë ushtruar dhunë, tortura të egra, dënime me vite nëpër burgje, izolime, vrasje e likuidime në forma të ndryshme etj.

Kam pasur shpresë të madhe se do ta fus në dorë tërë «Dosjen Meha», që të mos e marrë vetëm atë që e ka publikuar «Koha Ditore». Te njeriu që shkova për ta marrë materialin, nuk gjeta gatishmëri për diç të tillë! "Nuk guxoj të ta jap materialin e dosjes. Kjo dosje mund të hapet vetëm atëherë kur të kenë kaluar 50 vite nga rasti që ka ndodhur-më tha!”… U habita. Dosja ishte publikuar në gazetë dhe e njëjta nuk i lejohej autorit për ta shfrytëzuar për libër! As sot nuk mund ta kuptoj atë përgjegjësi «zyrtare» që ai ia kishte ngarkuar vetes së vet si duket, në këto rrethana!

Për ta nxjerrë të vërtetën e ngjarjes së 13 majit 1981, ditën kur u bë luftë e ashpër në mes Tahir Mehës dhe milicisë jugosllave, më herët e më vonë, kam biseduar sa e sa herë me Beqir Mehën, me Mehmet Mehën, me Shaban Jasharin, me Hamëz Jasharin, me Ahmet Kodrën.me Jahir Ramën, me Rexhep Kaçanikun, me Avdi Behramin, me Zymer Mehën, me Murat Mehën, me Naser Mehën, me Ilir Mehën, me Ferat Mehën, me Bislim Bislimin, me Haxhi Delinë etj. Kam biseduar edhe me milicët e asaj kohe që kishin qenë pjesëmarrës në rrethim të kullës së Tahir Mehës si me Islam Rrustemin e me Rrahim Mikushnicën e me shumë të tjerë.

Për ta shndritur të vërtetën, janë për t'u cekur dhe për t'u cituar edhe disa të dhëna, që e vlejnë të hapen edhe pas 23 viteve, të cilat janë marrë nga ish-shefi i SPB-së për Skenderaj, pas rastit "Meha" edhe nga postëkomandanti i stacionit të milicisë në Skenderaj:

“Më 13 maj diku rreth orës 03:30°° min. Pas konfirmimit së Tahir Meha gjendej në shtëpi, është përgatitur një forcë e milicisë për ta rrethuar dhe për ta arrestuar Tahirin. Para se të vendosej për këtë aksion, organet përkatëse, në fakt gjatë tërë asaj periudhe në ndihmë konsultative dhe të drejtpërdrejtë ishin angazhuar inspektorë të lartë të resoriatit të SKPB-së (Sekretariatit Krahinor të Punëve të Brendshme), në ndihmë të kolegëve të tyre në Skenderaj. Ata kishin përpiluar disa plane operative dhe taktike për arrestimin e Tahir Mehës. Në marrëveshje me inspektorët resorial, iu ishte bërë kërkesë organeve gjegjëse për angazhimin e njësitit special të milicisë për këtë qëllim. (Kuptohet, kërkesa ishte bërë pas dështimit të milicisë vendëse, ku nuk përmenden fare në ç'shkallë ishin ato dështime). Ardhja e njësitit special, menjëherë pasoi me sulm, pa pyetur fare për shkallën e rrezikut që paraqiste Tahiri dhe familja e tij, sidomos Nebihu i cili ishte në katin e dytë të kullës. Komandanti i kësai njësie Franc Kosi, ka pyetur vetëm se në cilën dhomë gjendej Tahiri. Ai menjëherë i ka vendosur personat e vet në pika të caktuara, duke i përjashtuar forcat vendëse nga aksioni. Ai ka thënë: «As një të mos na përziheni në aksion! Aksioni ka filluar menjëherë. Milici i njësisë speciale Hasanoviq, deri sa ia kishte futur pushkës predhen tjetër të gazit lotsjellës, goditet nga Tahiri në gjoks (2 cm mbi këmishën antiplumb), me revolen e markës “Valter”. Pastaj është goditur milici Muhamet Selmani. Në përleshje e sipër, nga dora e Nebihut, është vrarë edhe milici Tubiq. Duke e parë shkathtësinë dhe saktësinë e Tahirit dhe pasojat që pësoi kjo njësi, në aksion ishte angazhuar edhe vet Franci. Pastaj janë vrarë edhe milici Pejoviq dhe Jovica Milaçiq. I tërë ky aksion, që kishte filluar diku rreth orës 10: 00, të 13 majit 1981, që pati për pasojë luftën ndërmjet milicisë speciale, nga njëra anë dhe të Tahir e Nebih Mehës, nga ana tjetër ka zgjatur 10-15 minuta!

Komandanti Franc, duke e parë dështimin e turpshëm në këtë përleshje, ka urdhëruar njësitin që të tërhiqej. Janë angazhuar me dhjetëra milicë, për t’i tërhequr të vrarët dhe të plagosurit nga vendi i ngjarjes të cilët i kanë bartur me helikopter. Pas kësaj pllakosje është lajmëruar drejtpërdrejt instanca më e lartë e tyre deri te Sekretari Federativ për punë të Brendshme i ish-Jugosllavisë, gjenerali Franjo Herleviq, i cili ishte shokuar dhe kishte thënë: "A është e mundur që kjo t’i ndodhë Franc Kosit, elitës së njësive tona speciale!?”

Këto të dhëna (sado që mund të jenë në kundërshtim me të parat), të nxisin ta shtrosh pyetjen: Sa është numri i milicëve të vrarë e të plagosur atë ditë nga dora e Tahirit? Aty thuhet se e tërë kjo ka zgjatur rreth 10-15 minuta, diku rreth orës 10-të, para dite! Në të dhënat e këtij dokumenti (del se Tahiri është vrarë rreth orës 20 e 20 minuta), ku thuhet: ”Tahiri ka arritur të shpartallojë rrethin e parë të milicisë. Ai ka hasur në rrethin e dytë dhe është vrarë në largësi nga kulla prej afër 80 metrash!”. Ndërkaq të dhënat e dokumentit tjetër nuk përputhen me këtë ku thuhet: "Tahiri ka arritur që ta shpërthejë rrethin e parë rreth orës 21 e 15 minuta dhe është vrarë në largësi prej afro 50 metrash larg kullës”...

Cila është e vërteta, sa ishte numri i të vrarëve atë ditë? Kjo edhe nuk do shumë shpjegim, ngase numri i të vrarëve ka qenë më i madh kuptohet edhe nga përshkrimi i ngjarjes që i bëhet po në atë dokument: "Pas urdhrit që Tahiri të sulmohej me mjete të rënda, dhe pas vrasjes së Tahirit, për ekspertizë është angazhuar edhe Instituti i Sigurisë Nacionale në Beograd, të cilin e udhëhiqte gjeneralmajori Popoviq. Ai, kur mësoi se Tahiri, gjatë gjithë kohës dhe pasi ishte vrarë Nebihu, kishte përdorur vetëm një pushkë M 48 dhe një revole, shfaqi skepticizëm duke e vlerësuar se një akt të tillë nuk mund të kryhej nga një ose dy person. Ai mbështeti dyshimin se në vrasjen e milicëve të “njësisë speciale” mund të kenë marrë pjesë edhe milicët vendorë! Ky dyshim rezultoi me ekspertizën balistike, të të gjitha armëve të të gjithë atyre që në momentin e përleshjes me Tahir Mehën kishin qenë prezentë në vendin e ngjarjes. Nga kjo ekspertizë që u bë në Institutin e Sigurisë Nacionale në Beograd, dyshimi shkoi edhe më tej, duke aluduar se Tahirin e kanë ndihmuar edhe njësitet e mbrojtjes territoriale të Skenderajt. Mirëpo, meqë nuk u gjet asnjë argument bindës për ta arsyetuar këtë "konstatim", armët nuk iu kthyen kurrë më bartësve të tyre.

Ekspertizë i është bërë edhe vendit të ngjarjes, (kullës së Tahir Mehës), të cilën sipas urdhrit nga lart, gati një vit, natë e ditë e kanë mbajtur me roje.

[biligoa]

Jeta në ilegalitet e kishte pajisur Tahirin me një përvojë mjaft të madhe. Gatishmëria për të papriturat, vigjilenca për t'i zbuluar dhe për t'u mbrojtur nga rreziqet, lëvizjet e kujdesshme dhe me masë, vëzhgimi i terrenit dhe verifikimi i informatave ishin bërë pjesë e jetës së tij. Të gjitha këto ndikonin që ai të vinte në përfundime shumë të shpejta dhe të saktë në mënyrë që të reagonte me kohë.

Kohën më të madhe të ilegalitetit, sidomos atë të fundit, Tahiri e kishte kaluar, në shtëpi të vet. Këtë e kishin marrë vesh edhe organet e sigurimit të cilat po përgatitnin një plan specifik për ta arrestuar Tahir Mehën.

Në bazë të shumë dëshmitarëve, por edhe të fakteve që gjenden në «Dosjen Meha», del se urdhri për rrethimin dhe arrestimin e Tahir Mehës erdhi nga instancat më të larta shtetërore. Në pajtim me to, organet përkatëse të vendit, që më 11 maj, vendosën që secilin ta ngarkonin me detyra të caktuara për këtë aksion që deri në fund duhej të mbetej tepër sekret për milicët vendor.

Shërbimi operativ kishte vërtetuar saktë të dhënën se Tahir Meha në natën e 12 majit do të ishte në shtëpinë e tij. Rrethimi filloi rreth orës 12-të të natës se 12 majit. Forca të shumta të milicisë, pa bërë as zhurmën më të vogël, nëpër errësirën e natës, u nisën për në Prekaz. Ato u ndanë në tri drejtime:1- rrugës për në Prekaz të Epërm. 2- nga ana e Polacit- Kodralive. 3- nga ana e Jasharajve. Pikëtakim të vetëm kishin kullën e Tahir Mehës. Kështu u realizua hallka e parë e rrethimit që ishte vendosur në një distancë të largët nga kulla. Qëllimi ishte i qartë: ta bllokonin çdo shteg, nga mund t'i shpëtonte Tahiri rrethimit dhe ta paralizonin çdo ndihmë eventuale që mund ti ofrohej atij, nga jashtë, me këtë rast. Rrethi tjetër ishte vendosur, rreth orës 01: 00, që po pasonte, shumë më afër kullës. Në të njëjtën kohë, ishte rrethur e tërë lagja Mehaj e në veçanti shtëpia e Beqiri Mehës dhe e Mehmet Mehës, që të mos e ndihmonin Tahirin e Nebihun gjatë rezistencës. Vendosja e këtij rrethi fillimisht ishte diktuar nga qentë të cilët u alarmuan e pastaj, siç kemi shkruar më lart edhe nga vet Tahiri.

Me të zbardhur të ditës së 13 majit, apo thënë më mirë se me krismat e pushkëve të para, ishte dhënë urdhri edhe për hallkën e tretë, që u vendos në një largësi pak më të madhe nga kulla e Tahirit. Përpos milicëve, numri i të cilëve ishte i madh në këtë hallkë ishin përfshirë edhe njësitet të rezervistëve të mbrojtjes territoriale të Skenderajt. Pasi përfundon procedura e rrethimit, fillojnë bisedimet e drejtpërdrejta të organeve të sigurimit me Tahirin. Tahiri e kishte më se të qartë se konflikti i armatosur me milicët, për të cilin ishte përgatitur gjatë ishte i pashmangshëm. Ai ishte shumë i qetë, shumë i vendosur dhe e dominonte situatën plotësisht. Ai po i përgatiste psikikisht edhe anëtarët e familjes së vet të cilët milicia nuk i lejonte që të dilnin nga shtëpia! Ai po bisedonte me fëmijët dhe gratë, që ishin nën shënjestrën e armëve të milicëve! Organet e sigurimit u munduan ta bindin Tahirin që të dorëzohej. Por Tahiri duke e nxjerrur gjoksin në dritare, u kishte thënë qartë se "me u vra po, por me u dorëzua kurrë"!

Është e vërtetë se Tahiri kërkoi disa herë nga organet e milicisë, që t’ia lironin familjen të dilte jashtë, por kërkesa e tij nuk u përfill! Në një rast ata i thonë Tahirit se nuk po lejonte Nebihun që të dorëzohej! Tahiri ua kthen: "Po unë qe sa kohë po ju lutem që të ma lejoni familjen të dalë jashtë e ju nga ana tjetër po më thoni se po e pengoj babën që të dorëzohet." Pas këtyre fajlëve pason thirrja e Tahirit me zë të lartë: "O baba plak, Hyqymeti na ka rrethua!. Ti e di se unë nuk dorëzohem, po ti dil. Si të dalësh ti, mbase i lirojnë të dalin edhe gratë dhe fëmijët. Ta dini së pa ju e kam shumë më lehtë të qëndroj këtu në kullë!"… "Jo, or Tahir djali", – ia ktheu Nebihu. "Baba nuk të lë vetëm për jetë. Jo se je biri im, por tani ne jemi bashkëluftëtarë. Baba që 50 vjet po e pret këtë ditë. Le të vdesim duke kënduar e duke luftuar kundër shkaut se bashku biro!"

Vendimet ishin të prera. Vend për hamendje nuk kishte më. Kulla sikur ua kishte zili trimave që po i mbante në gjirin e saj. Muret e saja të trasha, ende nuk e dinin se a do të mund t'i mbronin trimat, nga predhat dhe granatat të shumta që do të derdheshin atë ditë mbi to!

Tahiri u pozicionua në katin e dytë, dhe përcillte çdo lëvizje të milicëve dhe të armëve të tyre, ndërkaq Nebihu zuri vend në katin përdhes. Milicia vazhdonte me presionin për dorëzim. Në veçanti kërkonte të dorëzohej Nebihu e ta linte Tahirin vetëm. "Për këtë nuk kemi se çka të bisedojmë më", – ua preu edhe një herë shkurt Nebihu: "Nuk e lë birin tim vetëm. Ju po deshët lironi familjen të dalë jashtë, se i trenuat rob e fëmijë!" Pas kësaj, për një kohë, mbretëroi heshtje e plotë.

Agu e gjeti lagjen Mehaj nën rrethim të hekurt. Askë nuk e linin të dilte nga shtëpitë. Organet e sigurimit po luanin edhe me një kartë tjetër. Duke shpresuar se do të kishin sukses me disa njerëz që po i dërgonin si ndërmjetësues. Jahir Rama nga Prekazi tregon: "Sa më pa Tahiri më tha: «Jahir, kot të kanë sjellë këtu. Unë nuk dorëzohem. Për luftën e sotit do të shkruajnë shumë gazeta. Ta dhashë besën, se do të luftojë me Serbi deri sa të ketë shpirt në trupin tim. Po lëri do cigare në të paçin qëlluar me veti dhe largohu.” Pas tij e dërguan një Zenë Klinën, të cilin Tahiri as qe e përfilli.

Diku rreth orës 10:00 biseda për dorëzim mori fund. Milicia e përforcuar edhe nga njësiti special, mori hapat e parë për t’i hyrë Tahirit brenda. Fillimisht hodhën lotsjellës, por nuk u godit caku. Tahiri që ua ktheu me të shtëna i goditi disa milicë. Pasuan të shtënat e pandërprera. Tahiri këndonte dhe herë pas herë shtinte. Ai shtinte rrallë. Kuptohej, ai po mendonte për një rezistencë të gjatë. Shpesh e thërriste babanë e vet Nebihun:

- O-o-o, Nebih Meha ore-e-e!

- O- o-o, ho-ia-a-a, – ia kthente Nebihu!

- A do të qëndrojmë, babo-o-o?

- Po besa, do të qëndrojmë e do të këndojmë, – ia kthente Nebihu përgjigjen që e shoqëronte me krisma pushke. Tahiri gjatë asaj dite, disa herë e ka kënduar këngën: "Ti shqipni mos thuaj marova”…

Gjendja sa vinte e po keqësohej. Luftimet po ashpërsoheshin e shkallëzoheshin. Fëmijët dhe gratë po vuanin më së tepërmi. Ato qëndronin nën goditje të vazhdueshme të armëve dhe të helmeve kimike. Katër a pesë milicë Tahiri i kishte vrarë që në orët e para të përleshjes. Njëri prej tyre thanë se ishte shqiptar! Pas vrasjes së milicëve të parë u krijua rrëmujë. Qeni të zotin nuk e njihte. Dështuan edhe përpjekjet për t’u ngjitur me llotra në katin e dytë. Dështoi edhe gazi lotsjellës. Dështuan edhe granatat e dorës. Disa prej tyre nuk e qëllonin cakun, nuk i qëllonin frëngjitë. Disa të tjera që binin brenda Tahiri arrinte t'ua kthente prapa. Milicët bëheshin rrafsh me tokë. Nuk guxonin ta ngritin kokën, ngase pushka e Tahirit i merrte në lule të ballit. Pas çdo rrebeshi të të shtënave, Tahiri ndalej. Nuk shtinte, nuk lëvizte. Priste reagimin. Në moment kur milicët, përpiqeshin t'i tërhiqnin shokët e tyre të vrarë e të plagosur, që zhgërryheshin nga plagët në oborrin e kullës,Tahiri, si era, dilte në dritare dhe i godiste! Një nga milicët e njësitit special që kishte marrë zemër të futej në katin përdhes goditet për vdekje nga Nebihu. Ai, ia merr pushkën, dhe provon ta fusë brenda duke e tërhequr zvarrë për jake të xhaketës. Mirëpo milici ishte i rëndë. Breshëria e të shtënave që nuk ndalej e pengonte Nebihun. Në përpjekje e sipër Nabihu plagoset në shuplakën e dorës së djathtë. Plumbi ia kishte këputur gishtat, por ai nuk e kishte lëshuar armën e milicit të vrarë. Edhe ashtu i plagousr, pozicionohet në stallën mbrapa shtëpisë, për ta vazhduar rezistencën. Diku pas dite, Nebihu që mbronte katin e parë të shtëpisë dhe stallën ishte goditur me mortajë. Franc Kosi, të cilin njësiti i vet e mbronte me të shtëna, futet në stallë. Franci, nga frika se mos po ngrihej Nebihu që në atë moment po jepte ende shenja jete, e godet me rafal automatiku. Të dy qetë e Nebihut që kishin qenë të lidhur në stallë tërbohen nga krismat e armëve. Njëri, që pos Nebihut nuk guxonte askush ta lidhte e ta zgjidhte, meqë vriste keq, e këput litarin dhe ia mësyn Francit, i cili i tmerruar nga brirët e mprehta të kaut, nis e bërtet me të madhe: “Ndihmë, ndihmë! Më mbyti, me mbyti!” Milicët, që po e dëgjonin, nuk e dinin se çka po ndodhte brenda stallës. Mendonin se mos Francin e kishin zënë Nebihu me Tahirin e po ia nxirrnin shpirtin për ngadalë. Aq i kishte kapur frika, sa s’kishte burrë nëne që ia mësynte stallës,ata vetëm shtinin me armë pa ndërprerë... Pas pak kohe, duke sharë e bërtitur, del Franci, me një pushkë që e mbante si trofe në dorë. "E vrava plakun dhe ia mora pushkën!” mburrej ai. Milicët, fillojnë të dyshojnë se mos Franci kishte luajtur nga frika. Pushka që ai e mbante në dorë nuk ishte e Nebihut, por e një polici, që pak më parë kishte mbaruar në duart e Nebihut.

Pas një kohe fëmijët dhe gratë e Tahirit mësyjnë derën dhe dalin përjashta duke vrapuar në drejtim të shtëpisë së vëllait të Tahirit. Në momentin kur fëmijët dolën nga shtëpia njeri nga milicët e njësitit special shtinë me armë mbi ta dhe plagos rëndë vajzën e Tahirit e cila duke u tërhequr zvarrë futet në hambarin e drithit. Tahiri tani ishte fill i vetëm në kullë. Për milicët ishte e qartë se rreziku për ta, tani ishte edhe më i madh. Tahiri që kishte mbetur me një foshnjë nëpër këmbë, që kërkonte edhe kujdesje, nuk jepej. Luftonte me një taktikë të çuditshme që i befasonte kundërshtarët. Shtinte dhe qëllonte mirë, herë nga njëra, herë nga tjetra dritare e kullës, sa krijohej bindja se brenda nuk ishte një, po nja dhjetë veta! Kur shtëpia sulmohej me të shtëna dhe mbështillej nga tymi e zjarri, Tahiri, si të ishte vrarë e linte pushkën mbështetur në dritare me tytë gjysmë jashtë. Milicët së pari pritnin, pastaj thërrisnin e shtinin, por ai nuk ndihej i gjallë! Sapo ata ngjiteshin me shkallë deri te dritarja, kërciste revolja apo bomba. Nga dy-tre milicë binin lëmsh të vrarë a të plagosur. Atë ditë në këtë mënyrë njësiti i policisë speciale pësoi disa herë.

Milicët që filloi t'i kapte paniku nuk po i bindeshin më Francit. Pati raste kur u shanë dhe sa nuk u vranë me armë mes vete! ”A po do që të vritemi të gjithë në Prekaz? A nuk e sheh se si na ka larë me gjak!”, – i tha njëri në grindje e sipër komandantit Franc, i cili iu kërcënua: “Unë komandoj këtu. Nuk ka tërheqje pa i vrarë të gjithë. Edhe me topa do ta rrah këtë vend, do t’i djeg edhe themelet e kësaj kulle!”

[biligoa]

Tërë ajo ditë u përshkua me luftime herë të rrepta e herë më të matura. Vetëm sa kishte filluar rënia e muzgut të parë e më këtë edhe fundi i asaj dite të përgjakur. Menduan se nëpër errësirë do të futeshin më lehtë në kullë. Kështu edhe vepruan. Pas një heshtjeje, relativisht të gjatë, njëri nga milicët e mori një sëpatë dhe iu afrua derës së hyrjes që ta thyente. Tahiri nuk ndihej i gjallë. Menduan se e kishin vrarë, por jo, nuk doli ashtu. Në momentin kur milici filloi ta godiste derën e kullës me sëpatë, u dëgjuan dy krisma dhe britmat e milicit. Franci duke bërtitur me të madhe urdhëroi ndërprerjen e të shtënave. Ai kërkoi tanksin.

Në atë çast Tahiri, që qëndronte pranë dritares, iu tha me zë të lartë: “Deri në mëngjes do t’iu vras të gjithëve!” Prapë pasuan breshëri të shtënash. Një nga milicët e kësaj njësie ishte ngritur gjysmë në këmbë dhe nuk po e ndërpriste rafalin, ngase ishte humbur fare. Në atë moment Tahiri, që nga korridori i shtëpisë, duke e pasur për orientim flakën e armës së kundërshtarit, e godet milicin në lule të ballit!

Franci prapë urdhëroi ndërprerjen e zjarrit. Ai po ashtu urdhëroi që të vendoseshin reflektorët, që ta zbulonte Tahirin po të ikte nëpër errësirë. Kërkoi që me anë të tanksit të rrëzohej shtëpia. Ora po i ofrohej njëzetenjëshit, pra nëntë e natës. Atë natë askush s’mund të llogariste se do të dilte i gjallë,mëngjesi ishte larg!… Tahiri po i hante një nga një milicët e njësisë speciale! Tahiri e kishte nuhatur planin e Francit. Pa dyshim se i kishte dëgjuar edhe urdhëratë e Francit, prandaj ishte bërë gati edhe për këtë. Kur tanksi theu derën e hyrjes dhe rrëzoi pjesën e parë të murit të kullës, Tahiri po qëndronte mbi trarët e katit të dytë që kishin mbetur varur. Kur tanksi u tërhoq mbrapa për në oborr, që ta godiste pjesën tjetër të murit, Tahiri, kërceu mbi tanks. Duke e parë rrezikun se po zbulohej nga reflektorët e shumtë, kërceu nga tanksi dhe arriti ta kalonte edhe pritën e parë! Mirëpo, kur i afrohet gardhit tjetër të arës, diku rreth 80 metra larg shtëpisë, diktohet nga prita e dytë e cila shkrehu dy rafalë të përnjëhershme, që u shoqëruan me dy krisma të forta të një arme të rëndë.

Në orën 21,15 minuta, më13 maj 1981, u vërtetua vrasja e Tahir Mehës. Në kontrollin e parë që ia bënë ia gjetën: një revole të markës “Valter” me një çantë rripi në krah me rreth 30 predha, një pushkë M 48 me 200 predha, katër bomba dore, një thikë dhe një copë bukë misri në xhep, të cilën e kishte kafshuar dy-tri herë gjatë asaj dite. Në xhepin tjetër kishte edhe rreth gjysmë pakete cigare dhe një çakmak.

[biligoa]

Tahiri kishte mbyllur sytë. Flokët e krehur mbrapa, dhe mustaqet sapo të lëshuara i rrinin bukur. Të veshur kishte një këmishë ngjyrë të kaltër të çelur dhe xhaketë e pantallona të kaltra paksa në të mbyllur. Edhe pas rënies, sikur po i buzëqeshte Kosovës. Nëntë plumba e kishin marrë në trup, shtatë prej të cilëve në gjoks dhe dy në anën e djathtë të kraharorit. Tamam si dikur Gjergj Elez Alinë! Me nëntë plagë në trup!…

Tahir Meha ra në moshën 38 vjeçare. Ra sepse më shumë e deshi lirinë se jetën.

Ra se bashku me babanë plak Nebihun 71 vjeçar. A ka diçka më madhështore dhe më të fuqishme, se kur një prind bie në mbrojtje të fëmijëve dhe të familjes së vet? A ka diçka më madhështore, se kur një trim bie duke e mbrojtur bashkëluftëtarin e vet? A ka diçka më madhështore se kur një luftëtar bie në mbrojtje të dinjitetit të vet kombëtar, në mbrojtje të atdheut të vet? Akte të tilla, që i njeh historia jonë, do të përsëriten edhe më vonë edhe nga të tjerët. Do të përsëriten edhe me Jasharajt e mëdhenj të Prekazit!

Tahir Meha ra duke e lënë të hapur rrugën e luftës për liri, të cilën më vonë do ta vazhdojnë me përkushtim bijtë e popullit tonë, pjesëtarë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Ata për t'i realizuar aspiratat shekullore dhe amanetin e qindra dëshmorëve, së bashku me ta edhe atë të Tahirit, vranë me pushkë robërinë e gjatë.

Trimat si Tahiri janë të rrallë. Të biesh për atdhe është një fat i madh. Ky fat nuk i buzëqesh çdonjërit. Ai u buzëqesh vetëm atyre që janë përjetësisht të përkushtuar ndaj çështjes së madhe të atdheut. Atyre që çdoherë janë në shërbim të kombit. Pra, ky fat i buzëqeshi edhe Tahir Mehës!