I respektoj dhe i vleresoj pa mase femrat, pasi pa to nuk do te kishte njerezim. Pa shpirtin dhe mitren e tyre nuk do te kishte as fekondim dhe as lindje dhe njekohesisht pranoj se kjo bote mashkullore i dhunon dhe i shkel prej shekujsh. Por a mjafton vetegjyqesia mashkullore ne emer te embrionit te fekonduar nga sperma e tij, per te motivuar ne emer te perteritjes se races njerezore nga femrat, tradhetine e tyre te lindur? Ne braktisim dhe mendojme se perzgjedhim, nga fuqia qe mendojme se kemi ne dore ne drejtimin material te botes, por ne fakt jane femrat qe na perzgjedhin. Sado t'ju vime rrotull me perkedhelje dhe fjale te bukura, jane ato qe vendosin nese duan te lidhen me ne. Ne meshkujt genjejme veten se i fituam, ndersa jane ato qe japin verdiktin final per tu lidhur me ne. Po femrat pse tradhetojne? Nga shkelja qe ju bejme ne meshkujt, apo nga paqendrueshmeria e shpirtit te tyre? Ne rast se mashkulli shkel, pse femra e tradheton per tu hedhur ne krahet e nje mashkulli tjeter qe gjithashtu shkel? Tek e fundit femra zgjedh, ndersa mashkulli ropatet per tu zgjedhur. Mashkulli braktis ne rastin me te keq, i terhequr po nga nje femer tjeter e cila nuk mendon aspak se sa vuajtje i krijon asaj qe ja shkeput nga duart kete mashkull. Ndersa femra tradheton duke perzgjedhur nje mashkull tjeter, gjithashtu duke mos menduar aspak se sa vuajtje i krijon mashkullit qe e dashuron. Tradheti ke emrin femer, sepse nuk mendon as per femren qe ja heq mashkullin dhe as per mashkullin qe e tradheton per nje mashkull tjeter.
Ne kete kuader jane edhe rradhet poetike te meposhtme dhe ftoj femrat "JOTRADHETARE" dhe sidomos meshkujt e "TRADHETUAR" te shpalosin shpirtin e tyre poetik, me qellim qe te lehtesohen sadopak nga vetvetja.
Kur të flisja dikur,
Qiellin shihja në sytë e tu,
E ar nga fjala ime mblidhje,
Me ar shkruaje në qiell,
Mendimin tënd,
Mendimin tim,
Mendimet tona.
Kur më flisje dikur,
Tokën e premtuar shihje në sytë e mi,
E lule nga fjala jote mblidhja,
Me lule shkruaja - mbjelltaz në tokën e premtuar,
Mendimin tim,
Mendimin tënd,
Mendimin tonë.
I dobët nga ndjenja dikur,
Tradhëtitë të fala,
Një herë, dy herë, shumë herë,
E falje më kërkove.
E fortë nga pandjenja dikur,
Gabimet bëre sikur më fale,
E tradhëti thure mbi faljen time,
Dhe dobësinë e ndjenjës time.
Kur të flas sot,
Zbrazti humnerore shoh në sytë e tu,
Metal pa vlerë është fjala ime,
Me metal pa vlerë shkruaj në humnerë,
Zhgënjimin e gërmave të arta në qiell.
Kur flet sot,
Tokën tënde sheh në sytë e mi,
Parmëndë është fjala jote,
Me parmëndë shkruan mbi tokën tënde,
Mendimin tim,
Mendimin tënd,
Mendimin tone.
Tani me veten flas,
Mos ndje i them,
Dobësisë së dashurisë mos ju përul,
Tradhëtinë e saj mos fal më.
Mos ndje i them vetvetes,
Që me gërma të arta të shkruash në qiell nesër,
Historinë e parmëndës mbi tokën tënde,
Sërish me shpirt,
Por pa tradhëtinë me emrin femër.
Krijoni Kontakt