A duhet largohet Janullatos prej kryesise Kishes orthodokse shqiptare?

[MafiaWarz]

ghahgaghaghagha hajt kesh si ja ke zakon oj mafi, i vogel je ti per t'me folur rreth tolerancës. Apo rreth nje Sulltani sikur,.. qe s'njeh me bota sot !

Ja rrofsh kimet ti sulltanit e une ta pshurrsha n'bir t'veshit Sulltanin bashk me krejt Hashkalit e tu si nje far kohe qe i pshurrke Kastrioti

Po ku pe merr at ftyr me i dhen lavd pushtusve bre Cigan.

[Gordon Freeman]

A duhet largohet Janullatos prej kryesise Kishes orthodokse shqiptare?

kete e vendosin besimtaret orthodoks nese duhet te qendroj apo jo sepse eshte i zgjedhuri i orthodokseve kjo eshte njejte si me kryetarin qe zgjidhet nga populli po ne kete rast anastas u zgjodh nga komuniteti i tij dhe mendoj se qendrimi ne krye te kishes eshte legjitim.

[>_Ilirian_>]

Ja rrofsh kimet ti sulltanit e une ta pshurrsha n'bir t'veshit Sulltanin bashk me krejt Hashkalit e tu si nje far kohe qe i pshurrke Kastrioti

Po ku pe merr at ftyr me i dhen lavd pushtusve bre Cigan.

Leri ti pshurrçat e ktyneherit, se t'thash ma heret, i vogel je, pincurro !

[MafiaWarz]

Leri ti pshurrçat e ktyneherit, se t'thash ma heret, i vogel je, pincurro !

I vogel i vogel veq ayshen llom ta bej, piskamt ktu e n'azi ja nin

[ilia spiro]

Nga Paragjykimi tek Shpifja

Korça i përgjigjet zotit K. Frashëri.

Kushdo e mban mend mirë se gjatë viteve 90, gazeta të ndryshme të shtypit shqiptar dhe Mas Medias, përgjithësisht, kanë qenë tejet të mbushura me artikuj, pronocime dhe daklarata që në qendër të tyre kishin Kryepeshkopin Anastas të Kishës Orthodhokse Autoqefale te Shqipërisë, artikuj me tema tërësisht bajate deri të neveritshme, me autorë shpesh pseudointelektualë, pseudopatriotë dhe mbi të gjitha dashakeqë ndaj Besimit Orthodhoks. Përgjithësisht kudo flitej për kalë troje, për gjëmën e madhe që e kishte gjetur Kishën Orthodhokse, që në krye të saj kishte një Kryepeshkop, mëkati i vetëm i të cilit ishte përkatësia etnike. Ky ishte elementi kryesor dhe i vetëm i aludimit mbi shumë të këqija që do ta gjenin kombin tonë dhe Kishën Orthodhokse. Shumë nga artikuj shkruesit apo edhe organizatorët e ndonjë tubimi mjeran, sot pothuajse janë harruar dhe megjithëse në atë kohë mund të konsideroheshin edhe si potenciale në efiçencë apo edhe në pritje për politikën dhe shoqërinë shqiptare sot nuk po dëgjohen më. Paralelisht me këto zëra në mbrojtje të veprës së hirësisë së tij Anastas, u ngritën mijëra besimtarë, intelektualë dhe njerëz të thjeshtë pavarësisht përkatësisë fetare. Me kalimin e kohës kur gjykatësi më i drejtë, koha, me dëshmimtarë veprat e hirësisë së tij, ju dhanë atyre të drejtë, konsiderohet keqdashëse pa asnjë justifikim risjellja e temave të tilla në vëmendje të publikut shqiptar. Të vjen vërtet çudi kur lexon artikujt e botuara në “Gazeta Shqiptare”në mënyrë të njëpasnjëshme të zotit Kristo Frashëri, kundër kryepeshkopit Anastas. Nuk kemi ndërmend të ndalemi tek akuzat që u botuan në to, pasi në mënyrë përbledhëse, tepër të sinqertë dhe me vërtetsi, morën një përgjigje ekselente nga kryepeshkopi. Ajo që na bën përshtypje dhe na fyen ne si besimtarë orthodhoksë të një Kishe tepër të konsoliduar, inekzistente më parë dhe tashmë me autoritet dhe reputacion ndërkombëtar, falë kryepeshkopit, është fakti se megjithëse faza e parë e mosnjohjes dhe e paragjykimit deri diku ndoshta të justifikuar për Kryepeshkopin Anastas ka kaluar dhe veprat kanë treguar të kundërtënë e atyre që u shkruan për vite me rradhë, përsëri vërejmë të gëlojë prirja për të denigruar figurën e kryebariut tonë.
Shumë prej nesh u ndodhëm në Kishën e Tiranës, atë ditë të madhe të 2 Gushtit 1992, të Fronëzimit të Hirësisë së tij, kishim shkuar atje të gjithë ne korçarët që për dhjetvjeçarë të tërë, kishim mbajtur të gjallë besimin, duke përfaqësuar ata qindra gjyshër, gjyshe e prindër, që ditën ta ruanin të gjallë besimin tek Kisha Orthodhokse dhe që fshehurazi na e kishin përcjellë duke krijuar gjithmonë gjatë viteve të egra të diktaturës shoqërinë e të krishterëve në qytetin e Korçës. Të gjithë ne atje njëzëri bërtitëm Aksios dhe mbytëm britmën e ngathët dhe djallëzore të disa njerëzve të papërgjegjshëm që vetëm atë ditë ndoshta panë derën e kishës, pasi as më përpara nuk e kishin parë dhe as besoj ta kenë parë më që atë ditë, për faktin e thjeshtë se ose i përkisnin besimeve të tjera, dhe janë pinjollë të atyre që realisht kanë fituar titullin me bëmat e tyre të luftonjësve të Orthodhoksisë, ose ishin ateistë që asnjëherë nuk kishin treguar ndonjë interes për besimin. Çdo i krishter i mirë është edhe patriot i mirë, por jo vetëm kaq, përderisa beson tek jeta e përtejshme duhet së pari që të aspirojë atdheun e përbashkët të të drejtëve që është në qiell afër Zotit, kjo është arsyeja që gjërat duhet të thuhen siç janë dhe jo të gjymtohen. Pikërisht ata qindra zëra që pohuan denjësinë e Kryepeshkopit Anastas, donin përparimin e Kishës dhe të Besimit, koha tregoi se kishin të drejtë, denjësia e tij u sprovua në kalvarin e gjatë të ringritjes së gjithçkaje që kishte të bënte me besimin si dhe me kontributin e tij të paçmuar në momentet më deçizive që kaloi vendi dhe populli ynë. Na habit fakti se tema bajate të trajtuara 18 vjet më parë me bazë paragjykimin dhe shpifjen rivijnë në vëmendje të lexuesit nëpërmjet citimeve tuaja duke u bërë ofenduese. Kjo tregon se përsëri segmente të erëta janë vënë në efiçencë kundër besimit, sepse nuk e kuptojmë dot se si edhe sot mbas 18 vjetësh arrihet të deformohet çdo fakt dhe të trumbetohet gjoja jokanonizmi i atij që ngriti e rikrijoi Kishën tonë Orthodhokse me tre mitropolitë shqiptarë dhe një arvanit, që ndoshta do parapëlqenit ta quanit edhe atë të huaj. Nuk dimë ndonjë patriot të mirë, shqiptar me gjak të kulluar ndër politikanë apo edhe intelektualë që përveç fjalëve të ketë bërë diçka realisht për popullin dhe vëndin e vuajtur, në këto 20 vjet, diçka që ti shërbejë një popullate apo qoftë edhe një komuniteti të caktuar, pa ndonjë përfitim, pa u bërë milioner nga hiçi, nuk dimë bile as ndonjë patriot shqiptar të zjarrtë të diasporës të ketë vënë qoftë edhe një tjegull në ndonjë kishë të vendit, apo të ofronte shërbimet e tij të përhershme këtu. Përkundrazi është ky i “huaj” që diti ta ringrinte dhe ti jepte një autoritet që kurrë nuk e ka pasur në arenën ndërkombëtare Kishës sonë Orthodhokse dhe për pasojë vendit tonë. Ky i “huaj” dorëzoi qindra priftërinj shqiptarë, të arsimuar në shkollën teologjike shqiptare që me aq mundim e ngriti që me ardhjen e tij këtu, ky i “huaj” ringriti kishat tona të shkatërruara kudo edhe në Përmet, kisha e shën Marisë atje duhet të funksionojë, bëhet fjalë për një kishë historike për të cilën flet edhe Kodiku i Shenjtë i Mitropolisë së Korçës. E pra, restaurimi i vlerave nuk mund të quhet sakrilegj apo krim kombëtar, e kundërta kthimi i shtëpisë së Zotit në vatër culture, ka qenë një veprim i turpshëm dhe kur e drejta e Zotit vihet në vend nga njeriu ju përpiqeni të fajësoni. Pra puna dhe jo guna është ajo që përcakton një njeri, kualitetin dhe predispozicionin e tij. Mendojmë se të flasësh me gjuhën e fillimit të vitit 90 për një figurë tepër të nderuar është një anakronizëm dhe një dashakeqësi. Kryepeshkopi Anastas i duhet Kishës sonë Orthodhokse dhe do të qëndrojë Kryebari shpirtëror deri në fund përderisa atë e duan dhe e vlerësojnë ata që përbëjnë realisht grigjën e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, pavarësisht përkatësisë së tyre etnike. Nga përvoja e baltologjisë të viteve 90, kemi kuptuar se në shënjestër të goditjeve nuk është aspak ai, por Besimi dhe Kisha jonë Orthodhokse e ringritur prej tij. Këtë gjë e di kushdo, tashmë më tepër se atëherë kur u ndërtuan edhe ligje për ekstradimin e tij, mjafton të kujtojmë rezultatin e votimeve për Referendumin në vitin 1994, kur të paktën në qytetin e Korçës të krishterë dhe myslymanë, të majtë dhe të djathtë, votuan kundër, vetëm për arsye të nenit që rrezikonte qëndrimin e hirësisë së tij në krye të Kishës Orthodhokse Autoqefale Shqiptare. Koha tregoi se ata kishin të drejtë në këtë pikë, tashmë kur kanë kaluar kaq vjet qysh atëherë dhe Institucioni i Kishës Orthodhokse Autoqefale ka qenë në vend një faktor paqeje, mirëkuptimi, ndihme dhe shprese për të gjithë popullin tonë, dhe kjo falë kryepeshkopit Anastas. Simpatia e atëhershme ndaj personit të tij është kthyer në një bindje të thellë përsa i përket misionit të tij të vetëm që kryen këtu, atij të kryebariut shpirtëror. Pavarësisht keqinterpretimeve, apo marrjes jashtë kontekstit të prononcimeve të tij, në këtë rast nga ana e një historiani, dielli nuk mbulohet me shoshë. Kryepeshkopi ynë është kanonik tepër i pëlqyer nga grigja e tij dhe i pa të metë në misionin që i është ngarkuar. Eshtë e palejueshme zoti historian që njerëzit të shërbejnë si valvola të shfryrjes së urrejtjes apo racizmit, për veprime apo situate që fabrikohen tjetërkund dhe akoma më e pafalshme, kur vala goditëse e atij që shërben si valvol ju drejtohet figurave të nderuara dhe aspak të kompromentuara. Për ta përmbyllur na lejoni të përdorim fjalët e një kleriku orthodhoks të Amerikës më parë mosbesues ndaj misionit dhe figurës së Krepeshkopit Anastas, i cili mbasi pa veprën e ndërtuar prej tij në Shqipëri tha se po të ishte gjallë Fan Noli do të thonte se në personin e kryepeshkopit Anastas, Kisha jonë Orthodhokse Autoqefale Shqiptare përjetoi dëshirat dhe aspiratat e saj.


Dr.Dion Tushi, Dr.Piro Gjanci, Pr. Jonela Spaho, Pr. Ilda Lubonja, Pr Evri Kajno, Vangjush Themeli, Sotiraq Simaku, Ing. Arben Gjata, Ing. Sotiraq Dojce, Thoma Piluri, Nesti Terova.

[chino]

Norma kishtare eshte thyer ne vitin 1967 me nxjerrjen jashte ligjit te kishave, xhamive e teqeve nga e.hoxha. Si rezultat u shkaterruan pervec tempujve, edhe strukturat kishtare.

Paska pasur pra shume thyerje te normave kishtare, dy. Nje nga E. Hoxha, nje nga Patriarkana me pas.

Sipas llogjikes tende juridike,duhet qe vete shteti shqiptar te ndertonte KOASH-in dhe komunitetet e tjera kishtare.

Sipas logjikes time eshte deshtur te zgjedhet ky problem nepermjet te parimit te nderhyrjes proporcionale.

Nenkupton: Jo te veshe menjehere nje grek ne krye te KOASH, sepse kjo eshte neperkembje e shumefishte e KOASH, autoqefalitetit te saj. Por eshte deshur te merret nje hap me i "bute", nje qe nderhyn me pak ne autoqefalitetin e KOASH. Hapa te tille kane qene p.sh. ndihmimi i KOASH-it nga jashte me te holla, te cilat do ishin investuar per te hulumtuar historine dhe dukurite, vecorite e KOASH-it (Ortodoksise Shqiptare) para 1967. Kjo vec si shembull. Me rendesi eshte parimi qe u permend. Ka njerez shume te te afte sesa une per te gjetur forma tjera per te rikonsoliduar KOASH-in ne perputhje me parimin ne fjale.

Ka mundur te afatizoje qendrimin e Janullatosit qe ne fillim. Ose te dergoje nje klerik jo grek, sepse kleriket greke ishin ata, kunder te cileve u luftua per autoqefali. Ka mundur te organizoje seminare jashte Shqiperise, ne te cilat kleriket shqiptare do shkolloheshin me gjerat e domosdoshme per te filluar punen e tyre, perderisa shkollimet do kishin vazhduar edhe me tej. Ka mundur qe kur ta dergon Janullatosin t'ia ndaloje ketij mendimdhenien ne cdo ceshtje, e cila nuk eshte drejtperdrejt e nderlidhur me RIKONSOLIDIMIN E AUTOQEFALITETIT TE KOASH. Ka mundur, ka mundur, ka mundur....

E sheh, ka shume shembuj. Por asnjerin nuk e ka perdurur. Jo qe jane budallenje. E di qe feja ka krijuar shume budallenje greke, por kaq budallenje nuk mund te jene as ata. E kane bere kete gje me dije dhe plan. Me dije dhe plan sepse as sot nuk ju intereson te nderhyjne ne keto gabime qe i kane bere. E lejne komunitetin shqiptar ortodoks ne vazhdimesi ne doren e nje misionari dubioz grek. Duhet te jeshe shume zemermire, per te thene se kjo ka te beje vec me budallesine e njereze te Patriarkanes.

Ne kuadrin e pergjegjesise si Kishë Mëmë, Patriarkana nderhyri per te ndihmuar ne ringritjen e KOASH-t dhe ne kete kuader dergoi Anastasin si Eksark ne ate kohe. Dhe me pas u shpall Kryepiskop me kerkesen dhe deshiren e besimtareve orthodhokse. Pas ngritjes se Sinodit,gjithcka eshte zgjidhur kanonikisht.

Po a paten "zgjedhje" shqiptaret ortodokse? Sa njerez konkuruan per kete post? Cfare alternativa tjera pati perpos Janullatosit?

Nje gje s`kupton ti. Edhe sikur te zgjidhet nje kinez ne te ardhmen ne krye te KOASH-it, perseri jemi brenda kanoneve,sepse Tomosi (vendimi per shpalljen e autoqefalise),nuk percakton se c`kombesi apo shtetesi duhet te kene kleriket ne Shqiperi dhe as Kryepiskopi.

Perderisa nuk shoh nje dite shqiptar ose nje kinez ortodoks ne krye te Patriarkanes ose te kishes ortodokse greke ose nje Tomos qe lejon shprehimisht kete gje, keto Tomoset tua jane vec perralla.

Historia kanonike e KOASH-t fillon ne Prill 1937,atehere kur u shpall autoqefalia.

Je jashte loje chino!

Beja vetit qejfin beja.

Ku e di ti qe Patriarkana e Kostandinopojes,paska qene dikur "armiqesore"? Per te gjithe orthodhokset edhe per ata shqiptare ajo mbetet Kisha Mëmë dhe Kishat e tjera autoqefale,Kisha Motra.
Ketu s`e kam fjalen per ca te paudhe qe e tradhetuan me ungjilloret,

E di sepse kunder saj u luftua per te arritur autoqefaline. Para arritjes se autoqefalise se plote per shqiptaret ortodokse kjo kishe nuk ishte kisha meme, por kisha hegjemoniste.

[chino]

ghahgaghaghagha hajt kesh si ja ke zakon oj mafi, i vogel je ti per t'me folur rreth tolerancës. Apo rreth nje Sulltani sikur,.. qe s'njeh me bota sot !

Po more e njeh bota. Eshte ai qe ia shilojne shqiptaret neper forum robte e Zotin e cfare ka cdo dite. Besa edhe eshtrat ia kane gropuar neper Kosove e Shqiperi qe t'i bashkohen me ujerat e kanalizimeve.

[G.S.Vangjeli]

Sa njerez konkuruan per kete post? Cfare alternativa tjera pati perpos Janullatosit?

Asnjë tjetër nuk ishte më i denjë për këtë post aso kohe, ndoshta përveç At Artur Liolin i Amerikës i cili na ktheu b*thën. Unë nuk e besoj as tani që të ketë Klerik Shqiptar të denjë për këtë post

Perderisa nuk shoh nje dite shqiptar ose nje kinez ortodoks ne krye te Patriarkanes ose te kishes ortodokse greke ose nje Tomos qe lejon shprehimisht kete gje, keto Tomoset tua jane vec perralla.

Mos u nxito... ka pasur e do ketë. Historia përsëritet. Kanonet(rregullat kishtare të brendshme) e lejojnë diçka të tillë. Kushdo ''nën Krisht vëlla'' ka të drejtë të bëhet Hierark(karrierist) në ''nën Krisht vëllazëri'' . E ndalojnë vetëm Ligjet Civile të shteteve jo Ligjet(Kanonet) Kishtare.

E di sepse kunder saj u luftua per te arritur autoqefaline. Para arritjes se autoqefalise se plote per shqiptaret ortodokse kjo kishe nuk ishte kisha meme, por kisha hegjemoniste.

Gabim Mega! U luftua për të marrë autoqefalinë.., por ajo ishte edhe është kisha mëmë. Kjo ''zënka'' me Patiarkanën mund të krahasohet si lotët që derdh çdo nënë kur martohet e ikën ditën e martesës nga shtëpia. Kaq .
Këto ''zënka'' i ka bërë edhe me Kishën Autoqefale Greke kur u shkëput nga Patriarkana, mos mendo se i ka bërë vetëm me ne. Akoma kanë divergjenca të thella Patriarkana me Kishën Greke, para 4-5 vjetësh u bë skandal i madh në media me zënkat e tyre...

Patriarkana është kisha mëmë e të gjitha kishave ortodokse në botë, prandaj edhe Patriarku quhet Ekumenik(në Greqisht: Οικουμενικός=Ikumenikos. Ikumeni në greqisht do të thotë Glob, Botë)

nuk e di nëse e di kuptimin e fjalës ''Hegjemone'' që prapë do të thotë Igjemone= Zotëruese, Mbizotëruese. Nëse e ke përdorur me këtë kuptim.. Falje.

megjithatë më pëlqen që parashtroni arsyetime e kundërarsyetime.

[monikal]

Nga Paragjykimi tek Shpifja

Korça i përgjigjet zotit K. Frashëri.


Shumë prej nesh u ndodhëm në Kishën e Tiranës, atë ditë të madhe të 2 Gushtit 1992, të Fronëzimit të Hirësisë së tij, kishim shkuar atje të gjithë ne korçarët që për dhjetvjeçarë të tërë, kishim mbajtur të gjallë besimin, duke përfaqësuar ata qindra gjyshër, gjyshe e prindër, që ditën ta ruanin të gjallë besimin tek Kisha Orthodhokse dhe që fshehurazi na e kishin përcjellë duke krijuar gjithmonë gjatë viteve të egra të diktaturës shoqërinë e të krishterëve në qytetin e Korçës. Të gjithë ne atje njëzëri bërtitëm Aksios dhe mbytëm britmën e ngathët dhe djallëzore të disa njerëzve të papërgjegjshëm... Çdo i krishter i mirë është edhe patriot i mirë, por jo vetëm kaq, përderisa beson tek jeta e përtejshme duhet së pari që të aspirojë atdheun e përbashkët të të drejtëve që është në qiell afër Zotit, kjo është arsyeja që gjërat duhet të thuhen siç janë dhe jo të gjymtohen. Pikërisht ata qindra zëra që pohuan denjësinë e Kryepeshkopit Anastas, donin përparimin e Kishës dhe të Besimit, koha tregoi se kishin të drejtë, denjësia e tij u sprovua në kalvarin e gjatë të ringritjes së gjithçkaje që kishte të bënte me besimin si dhe me kontributin e tij të paçmuar në momentet më deçizive që kaloi vendi dhe populli ynë... Për ta përmbyllur na lejoni të përdorim fjalët e një kleriku orthodhoks të Amerikës më parë mosbesues ndaj misionit dhe figurës së Krepeshkopit Anastas, i cili mbasi pa veprën e ndërtuar prej tij në Shqipëri tha se po të ishte gjallë Fan Noli do të thonte se në personin e kryepeshkopit Anastas, Kisha jonë Orthodhokse Autoqefale Shqiptare përjetoi dëshirat dhe aspiratat e saj.

Dr.Dion Tushi, Dr.Piro Gjanci, Pr. Jonela Spaho, Pr. Ilda Lubonja, Pr Evri Kajno, Vangjush Themeli, Sotiraq Simaku, Ing. Arben Gjata, Ing. Sotiraq Dojce, Thoma Piluri, Nesti Terova.

Lexova kètè deklaratè tè nja dhjetè njerèzve qè pretendojnè se pèrfaqèsojnè tèrè pupullsinè ortodokse atdhetare tè Korçès dhe u habita me kètè banalitet tè tyre qè nuk merret seriozisht as nga kalamajte kur qerasen me ndonje karamele :
- Kur na paskeni dalè ju ortodoksè atdhetarè Shqipètarè qè thèrrisnit “Aksios”.
- Tè krahasosh Fan Nolin me Janullatosin nga pèrkushtimi pèr Shqipèrinè dhe ndèrtimin e Kishès Ortodokse tè pavarur Shqiptare d.m.th, tè tè jenè verbuar sytè e tè mos dallosh dritèn nga errèsira
- Si kanè fytyrè tè gènjejnè kur thonè “u ndodhëm në Kishën e Tiranës, atë ditë të madhe të 2 Gushtit 1992, të Fronëzimit të Hirësisë së tij”, kur tèrè gjindja e shtypi kanè dokumentuar qè Janullatosi dhe pèrkrahèsit e tij, pèrfshi edhe ata tè ardhur apostafat nga Greqia ia mbathèn nga dera e pasme e kishes per tek Hotel Tirana pa e kryer dot ceremoninè, o gènjeshtarè!
- Nuk èshtè ndonjè çudi e madhe , por gazi i botès tè gjenden nja dhjetè mjeranè korçarè qè bèjnè tifozllik edhe pèr fantazmat e dhespotèrve shovinistè grekè qè mallkonin gjuhèn shkollèn, e kishèn shqip. Unè nga ana e familjes sime si ortodoksé shqiptarè emrat Dr.Dion Tushi, Dr.Piro Gjanci, Pr. Jonela Spaho, Pr. Ilda Lubonja, Pr Evri Kajno, Vangjush Themeli, Sotiraq Simaku, Ing. Arben Gjata, Ing. Sotiraq Dojce, Thoma Piluri, Nesti Terova, po i shènoj nè listèn e personazheve tè parodisè: “Si nuk u Fronëzua Hirësia e tij Janullatus më 2 Gushtit 1992.” Hajde qyfyre, hajde, nè vend qè tè heshtin me turp, kèta grekomanè tè japin edhe subjekt pèr humor tek “Portokalli”-ja

[monikal]

Kristo Frashëri
Ceremonia e fronëzimit
Në gjithë këto parregullsi që shkelnin haptas sovranitetin e KOASh-it, Hirësia e tij vendosi të shpinte deri në fund detyrën me të cilën ishte ngarkuar nga kisha greke - të kryente celebrimin kanunor kishtar si kryepeshkop i Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare. Ky akt i guximshëm ndodhi më 2 gusht 1992. Atë ditë u zhvillua në kishën katedrale të Tiranës ceremonia solemne për fronëzimin e Janullatosit si kryepeshkop i KOASh-it. Brenda në katedrale ndodheshin mitropolitët e ardhur nga Patriarkati i Kostandinopojës, disa mitropolitë grekë të ftuar nga Jnaullatosi, disa priftërinj shqiptarë, disa dhjetëra priftërinj minoritarë dhe disa qindra besnikë të krishterë ortodoksë. Sipas kanoneve kishtare, një prift apo një peshkop apo një kryepeshkop i kishës ortodokse quhet i fronëzuar kur në solemnitetin e Asamblesë Kishtare të gjithë besnikët që ndodhen në atë çast në kishë i përgjigjen pyetjes nëse kandidati i propozuar miratohet e termin tradicional bizantin "aksios" (pëlqehet). Nëse një pjesë e besnikëve të pranishëm në kishë përgjigjet "anaksios" (jo i pëlqyer, pra i pamerituar, i padenjë), ai quhet i pamiratuar. Më 2 gusht në katedralen e Hyjlindëses së Tiranës kur besnikët u pyetën nëse e miratonin ose jo A. Janullatosin si kryepeshkop i Shqipërisë, krahas shumicës që thirri "aksios", një pjesë e tyre u përgjigj me thirrjen "anaksios" (pra, i papëlqyer). Veç kësaj, në atë solemnitet kishtar shfaqja më tronditëse ishte buçitja në katedrale e këngës rilindëse "Për mëmëdhenë, për mëmëdhenë", në kuptimin se kryepeshkopi grek shkelte parimin thememlor të Rilindjes Kombëtare dhe se ai duhej të largohej nga kisha shqiptare. Megjithatë, Janullatosi nuk u dorëzua. Për ta realizuar me çdo kusht detyrën e ngarkuar ai u largua menjëherë nga katedralja dhe së bashku me pasuesit e vet shkoi në hotel "Tirana International", ku celebroi fronëzimin e tij si kryepeshkop i Shqipërisë. Duke kujtuar këtë ngjarje të turpshme për cilindo, që ndodhi më 2 gusht 1992 ('Gazeta Shqiptare", 14-15 shtator 2010), Hirësia e tij, A. Janullatos thotë se Kristo Frashëri në këtë pikë gënjen. Sigurisht që kjo është një fyerje e rëndë për një njeri dhe, ca më tepër, për një të moshuar, i cili ka bindje të plotë se deri sot nuk ka gënjyer asnjëherë. Si rrjedhim, kjo akuzë ka nevojë për t'iu përgjigjur pyetjes: kush gënjen në këtë rast, Kr. Frashëri apo A. Janullatosi? Para së gjithash, që ditën e nesërme, më 3 gusht 1992, Agjencia Telegrafike Shqiptare njoftoi botërisht se më 2 gusht 1992 në ceremoninë kishtare A. Janullatosi nuk u pranua si kryepeshkop i Shqipërisë. Në emër të A. Janullatosit, KOASh-i u përgjigj se më 2 gusht ceremonia e fronëzimit u zhvillua në përputhje me kanonet kishtare në një ambient entuziasmi të madh, por shtonte se "këtë atmosferë u përpoq ta prishë një grup i vogël njerëzish, ku bënin pjesë edhe disa myslimanë, përfshirë këtu edhe një deputet të këtij besimi". Na kujtohen me këtë rast doktatorët fashistë dhe komunistë, të cilët kur dëgjonin zëra mosaprovimi për ta, i stigmatizonin këto zëra si vegla të armiqve të kombit dhe të atdheut. Nga ky pohim i përmendur i kishës gjithkush mund të nxjerrë konkluzionin se përveç kundërshtarëve myslimanë, midis protestuesve kishte dhe nje grup besnikësh të krishterë. Në kanonet kishtare nuk thuhet se kryepeshkopi duhet të zgjidhet me shumicë votash, sepse kisha nuk pranon asnjëherë numërim votash. Kisha kërkon që krerët e saj të pëlqehen unanimisht nga besnikët e pranishëm në çastin e fronëzimit. Si rrjedhim, mjafton prania e një grupi sado të vogël kundërshtarësh që thërrasin "anaksios" për ta bërë të pavlefshëm zgjedhjen e prelatit, në rastin tonë të A. Janullatosit.