Reforma fetare shqiptare

[Matrix]

Une do doja te shtoja se Vatikani i shekullit te 12 nuk eshte Vatikani i shek 21, perse i perket potencialit qe zoteron.

Vatikani i shek 12 ishte zoteruesi i Perendimit, Vatikani i shek 21 eshte nje qytet shtet, te cilin perendimi nuk e pyet per asgje.

Shtetet me te fuqishme te perendimit si USA, Britani e Madhe, Gjermania etj nuk i perkasin me besimit katolik. Vatikani sot sundon vetem mbi shtetet me te varfra te perendimit, madje as keto te fundit nuk e pyesin me ne aspektet politike, por vetem ne ato shpirterore.


Nga ana tjeter, kur Vatikani zoteronte fuqine, ai e deshmoi se nuk ju be shume vone per Shqiperine, por e la te perleshej e vetme me perandorine otomane. Pervec fjaleve te bukura, nuk i dha asnje perkrahje tjeter, por e perdori si mish per top.

Pra, mendoj se Vatikani eshte shteti i fundit te cilit Shqiperia mund t'i besoje per dicka....

[TOKE GEGA]

E vërteta historike mbi përkatësinë etnike të “Vorio Epirin”
ARSIM SPAHIU*
27 Maj Deri para nja tre dekadash, sipas disa historianëve filogrekë, nuk ka qenë e lehtë të vërtetohej karakteri etnik ilir i epirotëve. Arsyeja e kësaj vështirësie është e qartë: bota e qytetëruar është e magjepsur nga qytetërimi i Greqisë së vjetër dhe, siç nënvizon historiani francez J.-N. Corvisier, historiani i ndershëm “e di fare mirë sesa u detyrohemi grekëve”.

Mirëpo të magjepsurit dhe detyrimi implikojnë subjektivitet dhe predispozicion për të trajtuar grekët ndryshe nga popujt dhe vendet, që kufizohen me Greqinë.

Çka është më tepër, C. Antonetti, pasi thekson se grekët e vjetër nuk e kanë marrë ndonjëherë mundimin të provonin se epirotët kanë qenë grekë, shpreh habinë pse historianët e sotëm marrin përsipër të zgjidhin këtë problem. Me sa duket, asaj nuk i shkon ndërmend se botime progreke u shërbejnë interesave politike të Athinës, e cila ndoshta ëndërron ende që “Epiri i Veriut” t’i kaloje Greqisë. Kjo është arsyeja pse historianët grekë të ditëve tona e kanë bërë “… arkeologjinë… një ideologji nacionale” (G. Hourmouziadis, 1990, f. 726-727).

Dhe ndonjë shqiptar apo grek ose, as shqiptar as grek, u mban ison historianëve të sotëm grekë e serbë duke ngritur përsëri çështjen e Vorio Epirit.

Gjatë tre dhjetëvjeçarëve të fundit disa historianë anglo-amerikanë, njësoj si historianët dhe gjuhëtarët austriakë e gjermanë të shekujve të mëparshëm, janë ngritur kundër mënyrës së trajtimit të problemit të Vorio Eprit nga historianët grekë dhe të huaj, helenofilë. Sidomos historianët amerikanë, më të avancuar sesa ata evropianë, të cilët përdorin mjete, që nuk njihen ende si duhet në Evropë, tregohen më objektivë në këtë lëmë.

Bibliografia që lidhet me karakterin etnik të epirotëve është zgjeruar këtu, duke u përzgjedhur shumë autorë modernë, ndër të cilët disa nuk janë integruar ende në bibliografinë e studimeve pellazgologjike, ilirologjike dhe albanologjike.

Këtu do të paraqiten shkurtimisht vetëm elementet kryesore të njohurive, që disponohen sot, duke i renditur sipas të dhënave burimore: mitologjike, historike, arkeologjike dhe gjuhësore .

Epiri (Ήπειρος) është krahina, e cila shtrihet nga Vjosa deri në gjirin e Ambrakisë dhe në krahinën e Amfilokisë.

Ambraksi, eponimi i Ambrakisë, është bir i Thesprotit, pra nip i Pellazgut (R. Bell, 1989, f. 15).

Tradita greke njeh dy personazhe, të quajtur Amfilok. Të dy këta janë pellazgë/ilirë. “Amfilokasit nuk janë helenikë” (R. Bell, Ibid, f. 15). Pra, sipas R. Bell, as amfilokasit, të cilët kanë banuar në jug të Epirit, nuk kanë qenë helenikë.

Në lindje Epiri kufizohet me malin e Pindit (Πίνδος). Pindi është bir i Makedonit, në traditën sipas së cilës Makedoni është bir i Lykaonit, birit të Pellazgut.

Në bregdetin epirot përplasen valët e detit Jon (Ίων). Joni është bir i një mbreti të ilirëve, Adrit, emrin e të cilit mban deti Adriatik (Sch. à Apll. de Rh, Argonautiques, IV, 308 etj). Sipas një tradite tjetër Joni është bir i Dyrrhakut. Ai është vrarë aksidentalisht nga Herkuli dhe kufoma e tij është hedhur në detin, që i mban emrin (App., Bell. Civ. II, 39). Kurse P. Cabanes (2001, f. 29) thotë se Joni është fisnik ilir.

Mitologji. Epiri mban emrin e Epires, bijës së Ekionit (Έχίων). Ky i fundit është njëri nga të pesë burrat, që dolën nga dhëmbët e dragoit, të cilët i mbolli Kadmi, ati i Ilirit. Ekioni mori për grua Agavenë, njërën nga bijat e Kadmit, pra motrën e Ilirit, heroit eponim të ilirëve (Apd., Bibl., III, 4, 1, 2; 5, 2; Hyg., Fab., 178 etj.).

Fiset kryesore epirote janë kaonët, molosët dhe thesprotët.

Kaonët. Heroi eponim i këtyre është Kaoni (Χάων), biri i Priamit dhe i Hekubës, mbretit e mbretëreshës së dardanëve ilirë të Trojës (Serv., à Virg., En., III, 297).

Molosët mbajnë emrin e Molosit (Μολοσσός), birit të Neoptolemit, pra stërnipit të Akilit (Për iliricitetin e Akilit, sh. Pellazgët dhe ilirët në Greqinë evjetër).

Thesprotët quhen kështu nga Thesproti (Θεςπρωτός), njëri prej të bijëve të ilirit Lykaon. Këtu është e përshtatshme të përsëritet se iliri Lykaon është bir i Pellazgut, heroi eponim i pellazgëve (P. Grimal, 1951).

Feja pellazge/ilire e epirotëve. Shumë historianë të ditëve tona, njësoj si autorët e vjetër grekë, pranojnë se kulti – nderimi fetar, që epirotët u bënin hynive – ka qenë pellazg. Herodoti (V, 10) thotë : « Janë ata (Hesiodi dhe Homeri) që, së pari, kanë hedhur bazat e studimit të racave të hyjnive, u kanë ndarë atyre funksionet e punët dhe kanë përshkruar pamjen e tyre ». Mirëpo Hesiodi dhe Homeri janë poetë ; ata nuk kanë shpikur hyjni ; Homeri nuk e përmend tempullin e Delfit ; grekët e njohën mitologjinë dhe fenë pellazge ashtu siç ua kanë përshkruar ata poetë.

Ja ç’thuhet në Iliadë lidhur me pellazgjicitetin e orakullit të Dodonës : « Zeus, zot i Dodonës dhe i pellazgëve, zot i largët, që mbretëron në Dodonën e ashpër, në vendin ku banojnë sellojtë… » . C. de Simone (1990, f. 52) nënvizon faktin se bota mikenase nuk e njeh konsultimin orakullar të një peme të shenjtë. Ai pranon se gërmimet arkeologjike nuk dëshmojnë për « karakterin dhe/ose praninë mikenase në tempullin e Dodonës…».

Kulti i Zeusit është instauruar shumë kohë para se të arrinin grekët në Greqi.

Sipas M. Jost (1992, f. 36-39) rreth shek. IV para e. sonë klientela e orakullit të Dodonës përbëhej kryesisht nga epirotët, korkyrasit dhe thesaliotët. Kurse athinasit në shek. IV para e. sonë (pra kaq vonë) kanë bërë hapat e parë për të filluar një kult të Zeusit. Me këtë rast Olimbia, e ëma e Lekës së Madh, denoncon aspektin subversiv të demarshit të athinasve, të cilët instaurojnë kultin e Zeusit, « duke cënuar traditën lokale (epirote)». Është për t’u habitur me faktin që athinasit e kanë instauruar kultin e Zeusit kaq vonë. Ç’ka është më tepër, ka ende historianë, që e konsiderojnë si greke këtë princeshë epirote grekofobe.

Të ishte grek panteoni grek, do të dihej etimologjia e hyjnive. Sa për karakterin etnik të panteonit të ashtuquajtur grek, mund të shihet libri i përmendur më lart.

Në trojet e tempujve orakullarë të Greqisë arkeologët kanë kërkuar vendet, ku është ushtruar kulti mikenas, i cili do t’i ketë paraprirë qytetërimit grek të periudhës së hekurit. Por në vende të shenjtë nuk janë gjetur gjurmë të ndonjë sektori fetar, apo arkiva të ndonjë tempulli grek. Pra, gjurmët e periudhës së hekurit nuk mund të pranohen si prova të natyrës fetare greke të gjurmëve të zbuluara në nivelet e poshtëm të bronzit. Meqë nuk duhet të ketë boshllëk arkeologjik, mund të thuhet se, lidhur me problemin që shqyrtohet këtu, dokumentet arkeologjikë nuk japin asnjë dëshmi të ndonjë vazhdimësie të kultit grek në Greqi.

Prandaj orakujt më të vjetër të Zeusit gjenden në Epir, në malin e Pindit, në Maqedoni etj., pra kaq larg grekëve. Të ishte grek tempulli i Zeusit, do të ishte instauruar së pari në Athinë dhe në Spartë.

Tradita homerike. Homeri dëshmon për një gjeografi politike të ngushtë të Greqisë së vjetër, ku Epiri nuk figuron fare. Në “Katalogun e anijeve” Homeri kalon në rivistë të gjithë luftëtarët akeas, të mbledhur në fushën pranë Trojës, por nuk përmend epirotët.

A. Giovannini mbron teorinë, sipas së cilës Katalogu i anijeve, në këngën II të Iliadës (v. 484-760) përshkruan saktësisht gjeografinë e Greqisë së shek. VII para e. sonë. Sipas Homerit, itinerari i katalogut përputhet çuditërisht me itinerarin, që bëjnë theorët e Delfit, të ngarkuar për të lajmëruar shtetet greke për luftë. Për habinë e ndonjë historiani, Katalogu përmend termin panhelenë (Iliada, II, 530) për të gjithë grekët, pa përfshirë këtu epirotët. Arsyeja është e thjeshtë: si do ta shohim Epiri është një krahinë e banuar nga “barbarë” ilirë, që nuk dëshirojnë të luftojnë kundër ilirëve të Trojës. Ida Thallon (1919, XXXIX) nënvizon faktin se lufta e Trojës bëhet midis dy grupeve etnike të ndryshme : grekëve dhe ilirëve.

Autorët e vjetër. Shumë autorë të vjetër thonë se epirotët kanë qenë barbarë. Thukididi (I, 5) shënon se barbari banon në afërsi të Delfit, pra shumë larg Greqisë. Më poshtë ai shton se Greqia fillon në gjirin e Ambrakisë ose në Lokridë.

Efori (Histori, 74) sqaron se Akarnania është vendi, që kufizohet me etnitë epirote.

Pseudo-Skylaksi (26-33-34), duke u kthyer nga Iliria në Greqi, si arrin në Ambraki, thotë : « Që këtu fillon Greqia… ».

Straboni (VII, 7, 8) bën dallim midis barbarëve epirotë dhe grekëve. Ky gjeograf grek vë re një tjetër tipar të përbashkët etnik midis epirotëve, maqedonasve dhe ilirëve : klamidën (χλαμύς), « veshje kombëtare ilire ».

Ka dhe autorë të tjerë greko-romakë, që mund të përmendeshin këtu. Kjo provohet fare mirë pak më poshtë.

Autorët modernë. Sipas J. Wilkes (1992), po të bazohemi në burimet greke, nuk mund të bëjmë asnjë dallim midis ilirëve dhe banorëve të vjetër të Epirit.

C. S. Coon (1950) shpreh bindjen se stërgjyshërit e shqiptarëve të sotëm kanë zbritur në vendin e tyre nga viset e Bosnjes dhe të Danubit. Ai shton se, që nga lashtësia, Epiri dhe Shqipëria nuk janë banuar nga ndonjë racë tjetër.

F. D’Andria (1987, f. 35) është i mendimit se « Epiri, Iliria dhe bregdeti italik formojnë një rajon detar homogjen ». Ai shpreh bindjen se, në shek. V para e. sonë, « vendasit » e rrethinave të Orikumit (Epir), në marrëdhëniet tregtare me vendet përreth, janë « veçanërisht refraktarë ndaj shkëmbimeve me elementin grek ». Në këtë mënyrë autori na sqaron se banorët e Orikumit nuk kanë qenë grekë.

Kurse N. G. L. Hammond vë në dukje kontrastin e madh, që bie në sy mes Epirit e Maqedonisë nga njëra anë dhe Greqisë nga ana tjetër. Ai pranon se, gjatë shek. V para e. sonë, në Çepunë (Kurvelesh) dhe në Kucokrano (Pogon), si kudo në Iliri, praktikohej varrimi, ndërkohë që në Greqinë e jugut njihej vetëm shkrumbimi. Ai shton se një praktikë tjetër jo greke në këto vende përbënte prania e armëve në varret e burrave. Në Trebenisht, në Vitsa dhe në Duruti janë zbuluar shumë maje ushtash, shpata dhe thika të lakuara, të ardhura nga veriu. Për më tepër, armë dhe zbukurime, të prodhuara sipas modeleve të ardhur nga veriu janë bërë kurban në Dodonë (N. G. L. Hammond, 1997, f. 57-58).

Arkeologji. Qytetërimi i epokës së bronzit të hershëm në Epir përfaqësohet më së miri me kulturën ilire Maliq III. Këtë kulturë e gjejmë në Bënjë, Piskovë, Dukat etj.

Disa zbukurime plastike të qeramikës tërheqin vëmendjen si një manifestim i valëve të dyndjeve të popullsisë nga brigjet e Danubit të poshtëm drejt pjesës perëndimore dhe jugore të Ballkanit. Për këtë periudhë në Epir dhe në Maqedoni kanë dalë në dritë maje ushtash prej sileksi të tipit kurghan. Tashmë është provuar se grekët nuk kanë qenë kurghanë. Tashmë është provuar në mënyrë të vetme se grekët nuk kanë kaluar nëpër Evropë për të arritur në Greqi dhe, gjithë çfarë është thënë deri tani nga historianët për “grekët dhe ilirët” (N. G. L. Hammond), u mbetet vetëm ilirëve (A. Sherratt, 1997).

Bronzi i mesëm në Epir paraqet tipare specifike shkëmbimesh tregtare. K. Kilian (1984, f. 284-286) mendon se gjatë, kësaj periudhe, “periferia e qytetërimit mikenas shtrihet deri në liqenin e Janinës”. Ky autor thekson se “Shqipëria, qoftë për prodhimin e shpatave ose për përqindjen minimale të qeramikës mikenase, mbetet matanë kufirit”, duke nënkuptuar kështu me një vend Shqipërinë dhe Epirin. Sidomos disa objekte metalike bëjnë aluzion për lidhjet e Shqipërisë dhe të Epirit me bregun tjetër adriatik. Sa për armët, ky historian, në kundërshtim me historianët grekë, të cilët pretendojnë se në këtë periudhë, në tërë hapësirën gjeografike ilire, objektet metalike kanë gjoja ndikimin e qytetërimit mikenas, pyet: “Përse duhet që thika e zbuluar në Vajzë (Epir), si dhe ekzemplarët e Maliqit (Iliri), të Matit (Iliri) dhe të Dodonës (Epir) të jenë bërë përherë sipas një prototipi mikenas… ?” (K. Kilian, 1975).

Përgjigjja e kësaj pyetje jepet më poshtë.

Në ish-Jugosllavi janë zbuluar karfica të shek. XIII p.e.s, që janë prodhuar shumë kohë më parë sesa të njëjtët tipa karficash, të gjetur në Greqi. Për këto karfica A. Harding thotë se janë pa pikë dyshimi të frymëzuara nga viset veriore. Edhe “violine-bow fibulae”, si dhe karfica në formë të harkut rrethor, të cilat janë dukur në Greqi për herë të parë në shek.XII p.e.s, janë njohur më parë në Ballkan dhe në Evropën qendrore, çka mund të konsiderohet si evidencë e arritjes në Greqi të elementeve të reja të poullsisë. Po kështu, disa unaza ari dhe unaza të tjera e bylyzykë me spirale, të cilët duken në Greqi nga fundi i periudhës mikenase, janë pa pikë dyshimi me prejardhje nga Evropa qendrore. Sa për gjilpërat, të cilat duken në shek. XII p.e.s në Greqi, në Shqipëri dhe në Maqedoni, A. Harding shton se është pa dyshim e vërtetë se disa forma të tyre duken në këto vise disa shekuj më vonë sesa në Evropën qendrore. Këta tipa të rinj të bëjnë të mendosh se grekët kanë kopjuar forma ekzotike, kurse format e tjera i kanë importuar (A. Harding, 1984, f. 134-142).

Në shek. XIII-XII p.e.s hyn në përdorim në Epir një tip sëpate me dy presa, e cila haset shpesh në Ilirinë e jugut. Gjatë epokës së bronzit të vonë Epiri bën pjesë në një bashkësi kulturore ballkanike, që përfshin Ilirinë, Thrakin, Dakinë dhe Hungarinë. Shumë historianë, duke u mbështetur në praninë e qeramikës me hulliza, shprehin mendimin se këtu është fjala për një dyndje të ilirëve nga Luzaca (Lausitz). Gjatë këtyre shekujve thikat dhe hanxharët vazhdojnë të bëhen në Epir dhe në Maqedoni njësoj si në veri të Ballkanit (R. Treuil, 1989, f. 166).

Nga fundi i shek. XII p.e.s duket në Ballkan për herë të parë qeramika e mbiquajtur “barbare”. Kjo qeramikë e mbiquajtur edhe “devollite”, e cila është zbuluar në Ilirinë e jugut, në Epir dhe në Maqedoni, duket në brigjet jugore të Adriatikut dhe në bregun lindor të detit Jon. C. Soueref (1990, f. 33) thotë se “është interesante kur vërejmë se qeramika epirote/shqiptare dhe pastaj ajo itakase… paraprijnë qeramikën e Eubesë dhe atë të Korinthit të shek. VIII para e. sonë. Armët “barbare”, të zbuluara në Greqi, në shek. XII p.e.s, shtrojnë një problem të rëndësishëm. Deri para nja tre dhjetëvjeçarësh, të gjitha objektet arkeologjike, që zbuloheshin në Greqi, konsideroheshin sikur ishin greke. Mirëpo tani është provuar e kundërta. A. Harding nënvizon faktin se pjesa më e madhe e objekteve prej bronzi, të zbuluar në Mikenë, në Greqinë jugore dhe në Kretë, janë objekte barbare. Sëpatat me një teh single-hole, të pranishme në Epir dhe në Shqipëri, nuk janë të tipit mikenas, sepse tashmë është pranuar se ato janë adriatike dhe se gjenden sidomos në të dy brigjet e Adriatikut. Edhe tipi evropian i shpatës flange-hilted ka hyrë në Greqi nga veriu, rreth vitit 1200 dhe është adoptuar nga grekët plotësisht (A. Harding, 1984, f. 129-218).

Këto shpata i kanë futur në Greqi mercenarë barbarë (H. W. Catling, 1961, f. 121).

Të njëjtën gjë thotë C. Peroni: edhe kamat flange-hilted janë dukur në Greqi për herë të parë në sh. XII p.e.s. Këto kama, njësoj si shpatat e përmendura më lart, njihen në Fushat me Urna (Evropa Qendrore) shumë kohë para se të arrinin në Greqi.

Edhe disa lloje majesh të disa ushtave prej hekuri kanë hyrë në Greqi në sh. XII p.e.s. Si thotë A. Harding (1984, f. 169), pjesa më e madhe e tyre janë distinctively albano-epirote.Këto objekte arkeologjike, që hyjnë vonë në Greqi, kanë qenë especially me shumicë në Bavierë, në Bohemë dhe në Moravi (E. Čujanova-Jilkova, Prague, 1970).

Për objektet arkeologjike, të përmendura më lart, është thënë deri tani se bëhet fjalë për një koine greko-jugoslave. Mirëpo tani shumë autorë provojnë se nuk janë objekte arkeologjike ballkanike (J. Bouzek, Prague, 1968). J. Bouzek shpreh bindjen se poçeria mikenase nuk njihet në të dy anët e brigjeve të Adriatikut. Ai nënvizon se paralelet evropiane të mbërtheckave evropiane, të mbiquajtura ”uncanonical pins”, të cilat janë gjetur në Greqi, në protogjeometrik dhe në gjeometrik, tregojnë ngjashmëri gjenerike të ansamblit të gjilpërave të Fushave me Urna. Ai shton se përhapja e karficave ilire karakterizon pellgun Adriatik dhe se mbërtheckat e të dy brigjeve të Adriatikut kanë një ngjashmëri të përgjithshme (J. Bouzek, 1997, f. 117). Kultura e periudhës së hekurit, e cila në Epir fillon rreth shek. XI p.e.s, zhvillohet në vazhdim të një evolucioni të mëtejshëm dhe të ndikimeve të huaja. Edhe gjatë kësaj periudhe të tërheq vëmendjen vazhdimësia e riteve të varrimit dhe fakti që epirotët nuk kanë pësuar asnjë ndikim grek në ritet e varrimit. Të gjithë historianët vënë në dukje ngjashmërinë, që nekropolet tumulare, të zbuluar në Epir, kanë me nekropolet tumulare të Shqipërisë. Ata theksojnë se zakonet e varrimit të popullsisë epirote kanë ngjashmëri me zakonet e ilirëve, të cilët banojnë në luginat e lumenjve të Matit dhe Devollit.

Arkeologët shqiptarë mbrojnë se qeramika “matt-painted” është përhapur në shek. VIII para e. sonë nga Shqipëria e jugut dhe ajo juglindore drejt brigjeve etolo-akarnane…

Pra, kujtesa kolektive pellazgo-iliro-shqiptare, feja epirote, historia e shkruar greke e jo greke dhe rezultatet e kërkimeve arkeologjike të tre dhjetëvjeçarëve të fundit japin elemente, që na lejojnë të shtrojmë krejt ndryshe problemin e iliricitetit të epirotëve.

Këtu u strukturuan vetëm disa argumente mbi karakterin etnik ilir të epirotëve. Herës tjetër do të renditen argumente të tjerë shumë të rëndësishëm mbi përkatësinë e tyre etnike.

[Preng Sherri]

Reforma më e mirë fetare do të ishte mos ekzistimi i tyre!

[TOKE GEGA]

Reforma më e mirë fetare do të ishte mos ekzistimi i tyre!

O E KAN PAGUAR SHQIPETARET ATEIZMIN ,O NUK KA POPULL NE BOTE ,TA KET

PAGUAR KAQE SHTERJTE SA SHQIPETARET ORE shoku prenge!

[Ermal 22]

Nuk eshte se pajtohem plotesiht me artikullin Lioness, por ca gjera te rendesishme i ka prekur. Logjika dhe zhvillimet historike te cojne te perkrahesh katolicizmin dhe bektashizmin, si fe me te shendosha kombetare. Por nuk po them qe te konvertohemi ne keto dy fe me urdher, por te pakten ti rrespektojme.
Stefan myslimani ende filozofon se Skenderbeu tradhetoi tokat shqiptare dhe se gjoja ai e la Shqiperine 500 prapa e jo pushtuesi turko-osman, por per fondamentalizmin dhe fanatizmin islamik jane hapur tema te tjera dhe nuk po i hyjme ketu prape atyre diskutimeve.

Rasti i nje tjetri prifti e kishe ortodokse vecse perforcon pikat e rrahura [shto ketu dhe "mesimet" patriotike qe na u jepkan ne shkollen greke te Korces]

Pogradec, fshihet shqipja, greqizohet Kisha e Linit
Bardhyl Berberi
29-05-2007
Veprimet antishqiptare, me dijeninë e priftit të Shën Ilias

Kushdo që kalon për në Qafë-Thanë, pranë rrugës nacionale që të çon në Tiranë, në krahun e majtë sheh shumë njerëz që ndalojnë dhe hedhin lekë pranë Kishës së Shën Ilias, në afërsi të fshatit Lin. Kisha është jo vetëm më e vjetra në rrethin e Pogradecit, por në të gjithë rajonin. Por, çfarë po ndodh me këtë kishë? Sapo futesh në oborrin e saj ndesh me ca mbishkrime greqisht, shkronja të stampuara në beton, që kalojnë mbi 45 cm një shkronjë. Çfarë janë këto shkronja?- e pyesim një banor të Linit.

Ai ngre supet dhe nën zë të tregon, duke i premtuar anonimatin, se: “Kanë ardhur para disa kohësh një grek që ndërtonte kisha, së bashku me disa djem nga fshati Gështenjas nga rrethi i Pogradecit, të cilët janë si emigrantë tek ky pronar dhe pasi e shtruan këtë plate në oborr të kishës me beton, me nga një daltë të mprehur ata shkruan një tekst që iu dha pronari i tyre, me këto shkronjat greke. Por,- shton ai,- historia nuk mbaron me kaq, nuk kaluan disa ditë dhe një buzëmbrëmje kishës iu ndërruan të gjitha ikonostaset e saj me mbishkrime shqip dhe u vendosën ikonostase që erdhën nga Greqia, me mbishkrime të dukshme greke!

Të gjitha këto janë bërë me dijeninë e priftit të fshatit. Gjesti është vërtet shumë i trishtuar dhe bie ndesh me atë fqinjësi të mirë që kemi patur me grekët, si dy popujt më të vjetër të Ballkanit. Por të vjen akoma më keq, kur disa hrefugjatë hallexhinj, që punojnë tek ky grek për disa euro, për të mbajtur familjet e tyre, të vijnë edhe të shesin shpirtin e tyre duke stampuar shkronja greke, në një kishë të vjetër autoktone shqiptare!”.

Ne jemi të gjithë dëshmitarë që grekët, fqinjët tanë të vjetër të Ballkanit, iu kanë dalë zot si rrallëkush vlerave të kulturës së tyre kombëtare. Është një fakt i njohur para disa vitesh, që grekët hodhën në një gjyq ndërkombëtar qeverinë amerikane, për shkak të disa skulpturave antike greke që ishin ekspozuar në një muze amerikan.

Grekët u ngritën të gjithë në këmbë, duke e quajtur këtë akt si një fyerje kombëtare. Por, siç duket, eksodi i vlerave kulturore greke drejt Amerikës, ka ndodhur atëherë kur grekët përjetuan atë varfëri dhe shkatërrim të tmerrshëm, që i detyroi të kërkonin strehë dhe bukë edhe nëpër dyert e fshatrave shqiptarë dhe pasi kaluan atë situatë ata kërkuan që t’ju kthehen skulpturat, pllakat, mbishkrimet, amforat dhe statujat, sepse ato janë të tyret, por njëherazi kemi të drejtë edhe ne shqiptarët, që të mbrojmë identitetin tonë kombëtar dhe kulturën tonë, qoftë edhe ajo kishtare.

Varfëria ekonomike dhe hutimi politik është shfrytëzuar nga mercenarë vendas dhe qarqe të caktuara, të cilat kanë zhdukur vlerat e vendit, për t’i zëvendësuar me ato të tyret, me një pikësynim të caktuar. Për një moment, mund të arsyetohet fare thjeshtë. A mundet që të shkosh në një kishë në Greqi dhe të skalitësh me shkronja në gjuhën shqipe: “Kjo është kishë e vjetër greke”, dhe më pas të vendosësh ikonostasë shqiptarë?!

Shekulli

[Ermal 22]

Rasti i te greqizuarit Stavros Markos qe tani paraqitet me emer teresisht grek eshte tjeter shembull i presionit qe po ushtrohet. Biles tani ai eshte bashkuar me propogandistin e njohur [anti shqiptar] Kristofer Deliso. Dhe ne ndihmen qe po jep Stavros ne keto artikuj eshte disinformimi i qellimshem qe ben kur thote se ne Shqiperi kishat bizantine ne jug te vendit po na u sulmokan nga nacionalistat shqiptare dhe jo nga vjedhesit e vandalet!

Por nga krahu tjeter ne artikujt e tjere te blogut stavros si nje tinzar vazhdon te 'perforcoje' idete e shkeputjes se 'vorio epirit' apo jugut shqiptar.


http://smarkos.blogspot.com/

http://www.balkanalysis.com/2007/06/...dential-visit/

[Daja-GONI]

Tmerrohem nga shume shkrime qe jan shkruar me siper.Dhe nuk dua te besoj ,qe edhe ketu,kemi te bejeme vetem me shqiptare.Shkije,grek,rus,cifut,dreq e te bire jeni.Turp te keni.Zotit fale qe pjesa me e madhe e popullit tone nuk mendon si ju.Ne kemi tani shume e shume shekuj qe jetojme,luftojme dhe punojme bashke.Kurre njehere nuk kemi pase telashe me njeri tjetrin sa i perket feve te ndryshme.Dhe ketu mundoheni -JU- ta bindni njeri tjetrin se feja e cilit eshte ma e perkryer.Edhe sot,kur te gjithe besojme se vetedija e shqiptareve eshte me e larte se kurrenjehere.
Dhe disa nga ju mendojne se jan intelektual e te mencem.Disa mbahen per te tille.
Disa mundohen te sjellin argumente per ate se cka ka ndodhe para 300 vjetve,ndersa ja kthen tjetri me nje te "vertete" tjeter qe paska ndodhe 500 vjete me pare.
Dhe pyes te gjithe ju.Kujt i konvenon kjo?Dikujt mesiguri se po.Por shqiptareve jo.
Dhe kush ia shane fene nje shqiptari?Vetem nje joshqiptare.Andaj mendohu nje here para se tia shashe fene vellaut tend.
Une mysliman jam.Por 1000 here do tia ktheja pushken ma perpara se sa nje vellau shqiptare,qoft ai katolik apo ortodoks.
Motoja e shqiptareve te mirfillt dihet tash nje kohe te gjate:

Feja e shqiptarit eshte shqiptaria(dhe shqiperia)...

Dhe te gjithe ata qe flasin,shkruajn,veprojne ose punojne jasht normave te kesaj motoje,jan antishqiptare,jan tradhtare,jan esatpashtoptana.Dhe meritojne si ata te perfundojne.

PISA TE POSHTER___IDIOTA

[alDI]

Mbaje veten se na preke.

[TOKE GEGA]

Pik se pari,personi,te cilen artikullin e ka shkruajtur,eshte nje katoliki fundamentalist,jeton ne Rumani,Bukuresht.
Nese ai ka qef me i be reforma fejes se vete(katolike9 le ti beje,ashtu ekwshtu ata e kan shjedhuar rrenen me veret dhe tash duke bere reforma ne katolicizem perpigje te gjej rrugen e veret.
Perantoria Osmane,shqiptareve i dha mundesin e bashkimit dhe sundimit te ballkanit,por,Ky Skenderbej(gjer Kastrioti) refuzoji oferten e sulltani.Keshtu,Skenderi tradhtoji tokat shqiptare,duke i perkushtu ne interes te venedikut dhe Vatikanit...
DHe nese ky Baki,mendon se fe e perendis na qenka Katoliciizim apo Vatikan,le ta deshmoj kete me fjalen e İsa a.s..Ky baki dhe feja e ti ka nevoje per reforma sepse ne vete ka tri(Zot,Biri,shpirit) qe nuk janapsulute te logjikshme dhe tash keto perpiqet ti bej njeish duke e pare se tresh-persheshi nuk na qenka ashtu...
İslami,fe e paster dhe besim ne nje Zoti dhe te derguarit e Zot,dhe librin e shenjet Kuran,nuk ka nevoj per reforma.İslami eshte ''flexible''i reforumuar dhe ka lasticitertin e vet ne veteveten.
Nderesa,per fejn e Baki Ymeri,dhe te tjerte ndoshqat ka nevoj per reforma,te pakten le te marre pak mesim nga İslami se Treshi nuk eshte e logjikshme...
Skenderbe,e kthej Histroin e Pop.Shqiptare 500vjet,prapa.
Dujke e ditur se Nuk ka bidhme luftu me Sulltanin,nuk pranoji oferten e Sulltanit...

Per juden qe ka qene tradhtar e ka cekurt Bibla,te nuk ka dyshim,per Titon qe ka qen komunist dhe mason-sllavist nuk ka dyshim,per ate qe ka mende ka edhe argument(Ne Kuran).
A nese ky Baki-rumuni,ka qefe me i ja thith evropes dhe vatikanit apo luternit le ti ja thith.
Lum pop.shqiptare,po na vjen nje luter i ri ne mesin e shqiptareve.Bakia,le ta reformoje vetene evete e pastaj le ta shişkoj rrugen ne te cilen hece..
E lust,te ma moralishim,tmos shkruaj pa lidhej,nese ai e ofendon ortodiksizimin e ka ofendu fejen e fe,sepse edhe ai eshte nje i i krishter...

Nuk ka katolik ne bote me emrin Baki,fundamentalist ka veten ne boten islamike me biniladenin ne lindja, e stefonaneshen ne ballkan ,feja jote stefane eshte , po nuk qe SERBE , eshte Shqipetaria! dhe mos bej te enciklopedikun se njethundrak dukesh nga komenti!