Historia e bandes se Xhevdet Mustafës

[Renea88]

duke lexuar kujtimet e atyre qe u perballen me grupin e XHEVDET MUSTAFES DHE SHOKEVE TE TIJ NE 192 te bien ne sy disa kontradikta...ndonese ate vit isha vetem 16 vjecar perjetuam te gjithe ardhjen e Grupit diversant, shpartallimin e tij si dhe pame te dokumentuara ne muzeun e MPBse pjese nga veshjet dhe armet e tij, si dhe nje fotografi te xhevdetit te vrare, ku dukej vec fytyra e gjakosur dhe nje pjese e shpatullave.....:
kush ishin antaret e Grupit:

Sabaudin Haznedari- ish partizan, kuader ushtrie i arratisur kthehet ne shqiperi ne moshen 51 vjecare, vritet ne Rrogozhine

Halit Bajrami, - dhe ky ish partizan, kuader i sigurimit te ushtrise , dorezohet ne rrogozhine dhe pisi deshmon pro pushtetit ne gjygjin kunder kadri hazbiut kthehet ne Zelanden e re.

Xhevdet Mustafa, i ikur nga Durresi, jetonte ne Amerike, 42 vjecar, duke ju referuar kujtimeve te atyre qe e njihnin merrej ne Amerike me aktivitete ilegale perfshi trafikun e Kokaines per te cilin ishte ne gjyq te hapur ne USA

duke perndjekur ngjarjen te lindin disa pyetje:

pse qellon grupi mbi cdo person qe i perballet ne rruge pa asnje lloj paralajmerimi?
Si ish ushtatrake te pergatitur Haznedari dhe Bajrami e dinin qe cdo perplasje e tille me arme do te linte gjurme qe conin ne zbulimin e Grupit.
Nderkohe qe pylli i divjakes me dendesine e tij te jepte mundesi te fshiheshe e ti shmangeshe syrit te cdo kalimtari apo polici.

Pse vendosin te marrin trenin ne Rrogozhine kur ne tren ka me dhjetra njerez qe mund ti dallojne e zbulojne.
Rrembimi i nje kamjoni apo makine do ishte shume me i thjeshte dhe zhdukja e nje shoferi perbente me pak veshtiresi zbulimi sesa te vraret e shumte qe grupi dukej sikur i linte prapa qellimisht.

Pse u nda Haznedari nga Mustafa dhe sejcili kerkoi te mbrohej thjesht duke zene nje pozicion luftimi diku apo duke ikur? Grupet e stervitura i lene vetes gjithmone nje rruge kthimi hapur neqoftese plani prishet dhe dalin veshtiresi te reja.

Si ka mundesi qe Haznedari si ish unshtarak kuadro i zbulimit futet ne Bunker pa rrugedalje dhe vritet pas disa minutash nga forcat vullnetare?
Pse nuk i bashkangjitet Mustafes.

Pse Mustafa devijon drejtimin pasi merr makinen peng dhe futet ne shtepine me te vecuar te fshatit nga ku dalja nuk do te ishte kurre me e mundshme? Pse nuk vazhdon rrugen me ate makine ne drejtim te Tiranes per te permbushur misionin apo te kthehet prapa qe te ndihmoje haznedarin e rrethuar e te largohen?
a i kishte mbushur hundet me Kokaine dhe nuk dinte c bente kur erdhi ne shqiperi?


Duke lexuar kujtimet e atyre qe takuan Xhevdet Mustafen flitet se ai kishte veshur nje bluze te zeze vpambuku verore ne momentin kur u vra dhe kjo deshmohet nga dy - tre vete. Ndersa ne Muzeun e MPBse ishe vene bluza e cXhevdetit te vrare dhe kjo ishte e mbaj mend si tani ne NGJYREN GRI te hapur!!, e coptuar nga plumbat dhe kjo ishte dhe ne fotogragine e te vrarit me koke te coptuar nga plumbi e gjak qe i kishin bashkangjitur pashaportes se tij.

Duke lexuar kujtimet e drejtorit te policanit qe flet per armen e xhevdetit flitet per automatikun e markes angleze Brenn qe xhevdeti e kish me vete i riprodhuar me emrin automatiku i xhevdetit.....nderkohe qe automatiku i tipit mitroloz i lehte dore me dy kembeza Brenn eshte i madh, automatiku i Xhevdetit qe ishte vene me pas ne muzeum ishte i kromuar i njejte me automatikun qe perdor skuadra ne filmin serial amerikan A-Team, prodhim Belg!



Kush ishte me te vertete Xhevdet mustafa

ishin halit bajrami dhe sabaudin haznedari vertet apo u perdoren keto dy emra nga dikush tjeter........ku shkuan eshtrat e tyre dhe a jane gjetur?

[Renea88]

ku u groposen eshtrat e Xhevdetit dhe a jane gjetur sot?

Po te Haznedarit?

Nqse grupi ishte pergatitur nga UDB ja apo CIA atehere ku ishte armatimi i plote, pushka snajper etj hartat me rrugen e planifikuar, plani B nqse plani A deshton apo deraje te tjera nga ana strategjike shume te rendesishme qe i duhen nje komandoje te tille.

[Renea88]

“Banda e Xhevdet Mustafës, kurth i Sigurimit për Kadri Hazbiun”

“Banda e Xhevdet Mustafës mori në qafë Kadri Hazbiun.

AFRIM IMAJ/ RAJMONDA MOISIU

I gjithë skenari mbi të cilin ishte ngritur, synonte asgjësimin misterioz të tij”
Përkundër opinionit zyrtar në Shqipëri rreth bandës së bujshme, që zbarkoi në vendin tonë, në vjeshtën e vitit ‘82, për herë të parë zbulohet një profil tjetër i misionit dhe qëllimeve të saj. Në vijim të rrëfimit të tij, një nga miqtë e Xhevdet Mustafës i cili hezitoi t’i bashkëngjitej aventurës për të desantuar në Shqipëri, tregon rrethanat e vërteta në të cilat u ideua një mision i tillë. Ai shpërfill interpretimin që i është bërë në atë kohë e në vijim motiveve mbi bazën e të cilave u ngrit kjo bandë terroriste, që do të mësynte në vendin tonë. Në gjykimin e tij, bandën e Xhevdet Mustafës e ngriti dhe e thirri Sigurimi i Shtetit për nevojat e veta djallëzore. Sa për atentatin ndaj Enver Hoxhës, kjo për të nuk ka qenë gjë tjetër, por vetëm një alibi e Policisë Sekrete. Ish-miku i Xhevdet Mustafës hedh poshtë çdo deponim sipas të cilit, banda ishte një nismë e Kadri Hazbiut për të realizuar një grusht shteti pas vetëvrasjes së Mehmet Shehut. Më shumë se kaq, për të misioni i bandës kishte për qëllim djegien, zhdukjen e Kadri Hazbiut nëpërmjet krijimit të situatave të papritura, që do të përvijoheshin pas mësymjes së Xhevdet Mustafës dhe shokëve të tij në vjeshtën e vitit ‘82 në territorin shqiptar. Më herët, miku i kreut të bandës që vazhdon të jetojë në SHBA ka rrëfyer për portretin e vërtetë të Xhevdet Mustafës, si njeri i trafiqeve të kundërligjshme dhe mjeshtër i sigurimit së të ardhurave në rrugë kriminale. Kur shumëkush e lidh protagonizmin e tij në këtë bandë me suporte politike të caktuara, miku i Xhevdetit thotë se parimi i tij ishte vetëm përfitimi i të hollave, për të cilat Xhevdet Mustafa ishte i papërmbajtshëm dhe nuk kishte kurrfarë principesh. Ndërkaq, miku i kapos që zbarkoi me bandën e tij në vitin ‘82 në Shqipëri pohon se Halit Bajrami i mbijetuari i vetëm i kësaj bande ka qenë misionari i Sigurimit të Shtetit dhe pasi ka bërë aksionin, është riatdhesuar nën sigurinë e Policisë Sekrete shqiptare në Zelandën e Re atje ku ka jetuar prej vitesh...
Nga gjithë banda e Xhevdet Mustafës mundi të mbijtojë Halit Bajrami. E keni njohur ju atë?
Halit Bajramin nuk e kam njohur. Emrin e tij e kam dëgjuar pas asaj që ndodhi gjatë zbarkimit të bandës së Xhevdet Mustafës në Shqipëri. Fillimisht, më ka çuditur dëshmia e tij, po më vonë, atëherë kur Sigurimi i Shtetit e mori në mbrojtje dhe e riktheu sërish në Zelandën e Re aty ku kishte qenë rezidenca e tij, kuptova diçka me misionin e tij në atë bandë...
Dhe ndani të njëjtin mendim me të...
Është krejt e kundërta e atyre që ka dëshmuar Halit Bajrami.
Halit Bajrami thotë se gjithçka ishte një operacion i ideuar dhe i organizuar nga UDB-ja...
Asnjëherë nuk ka qenë kjo. UDB-ja vërtetë ka qenë e interesuar prej vitesh për destabilizim të Shqipërisë, sidomos në periudhën e ngjarjeve të Kosovës të vitit ‘81, por me bandën e Xhevdet Mustafës nuk ka lidhje fare.
Gjatë hetimeve Halit Bajrami dëshmon për udhëzimet dhe porositë që ka marrë nga Peter Paviçi, zbuluesi i Beogradit në Romë...
Nuk e di historinë e këtij njeriu, po druaj se mund të jetë ndonjë alibi e ngritur nga mjeshtrit e Sigurimit...
Pra, këmbëngulni se nuk është UDB-ja regjisorja e kësaj bande...
Jo se them unë, por kështu është e vërteta. Xhevdeti nuk kishte lidhje me UDB-në. Ndoshta, ndonjëri nga ata që e ndoqën në aventurën e tij, mund të ketë pasur lidhje me zbulimin jugosllav, po në rastin e këtij operacioni nuk ka gisht UDB-ja...
Sipas jush Xhevdet Mustafa u nis për të vrarë Enver Hoxhën i shtyrë nga lekët e shumta që ju premtuan. Dini gjë kush do ta paguante këtë faturë?
Unë di të them se Xhevdeti këtë do ta bënte për lekë, ashtu si vepronte edhe herë të tjera, ku rrezikonte shumë për të përfituar shumë. Fitimin e kishte bërë qëllim në vetvete...
Po kush do ta paguante në këtë rast?
Ata që e porositën, miqtë e tij, ata që ishin të interesuar për ta hedhur në Shqipëri. Më saktë ata që e donin patjetër një bujë të jashtëzakonshme në Tiranë në atë periudhë.
A keni parasysh këtu njerëzit e legalitetit në SHBA, mik i të cilëve ai ishte...
Nuk besoj se Xhevdeti do të ndërmerrte një aventurë të tillë me porosinë e miqve të tij të legalitetit. Mbi të gjitha ai e dinte xhepin e tyre. Jo, jo, nuk ka lidhje kjo aventurë me Legalistët e Amerikës...
Është folur që Xhevdet Mustafa është takuar me Leka Zogun para këtij operacioni diversionist në Shqipëri...
Është e vërtetë që Xhevdet Mustafa është takuar me Leka Zogun. Është takuar këtu në Amerikë, mesa di unë. Më ka thënë për këtë vetë Xhevdeti. Po nuk ka lidhje fare operacioni i tij në Shqipëri me Leka Zogun. Jo, jo, nuk ka lidhje...
Atëherë kush ishte pas Xhevdet Mustafës, kush ishte i interesuar për aventurën e tij në Shqipëri?
Më vjen çudi që edhe pas kaq vitesh nuk thuhet e vërteta për atë që e futi Xhevdetin dhe miqtë e tij në këtë aventurë. Pra, për ata regjisorë që u duhej kjo situatë e turbullt në Shqipëri në atë kohë dramatike, kur sa kishte vrarë veten Mehmet Shehu.
Gjithsesi, ka një emër ai që e ftoi Xhevdetin në këtë aventurë...
Padyshim që ka një emër ai që e thirri Xhevdet Mustafën në këtë sipërmarrje të rrezikshme. Ka një emër dhe quhet Sigurimi i Shtetit. Atij i duhej alibia e bandës misterioze për të gjetur e shfarosur armiq të tjerë pas kryqëzimit të Mehmet Shehut.
Ju thoni pra, që ishte një kurth i Sigurimit të Shtetit...
Jo kurth, po një operacion i organizuar në mënyrën më të mistershme për ato qëllime që i duheshin...
Gjatë procesit gjyqësor Halit Bajrami ka dëshmuar se kjo bandë u thirr në ndihmë të Kadri Hazbiut...
Ka qenë krejt e kundërta. Misioni kryesor i bandës ishte pikërisht penalizmi i Kadri Hazbiut. Gjithçka e thënë nga Halit Bajrami për mesazhin që ajo do t’i çonte Kadri Hazbiut është një alibi misterioze. Me siguri që Kadri Hazbiu mund ta ketë kuptuar shumë vonë fillin e këtij lëmshi. Sidoqoftë, ai nuk mund ta ndryshonte rrjedhën e dramës që ishte strukturuar me shumë mjeshtëri. Banda në vetvete mori në qafë kot Kadri Hazbiun...
Të kthehemi pak te Xhevdeti. Në rrëfimet e tij Halit Bajrami ka dëshmuar se dikur ai është ndëshkuar nga drejtësia amerikane se ka dashur të vrasë presidentin e SHBA-së Roland Regan i paguar nga Kadafi i Libisë...
Ky është një mashtrim shumë i madh. Nuk e di ku e ka gjetur guximin ky zotëri për të hedhur këtë akuzë fantazmë. Nuk dua të merrem fare me këtë. Është e guximshme madje të merreni edhe ju në gazetë me këtë gënjeshtër të Halit Bajramit. Jam i sigurt që sa ta marrë vesh këtë informacion të rremë FBI, mund të nisë procedurat e saj. Nuk ia vlen fare të merresh me të tilla broçkulla, që gjithsesi, mund të sjellin telashe.
vijon nesër...

“Halit Bajrami ishte misionar i fshehtë i Policisë Sekrete”

I mbijetuari i bandës së Xhevdet Mustafës jeton në Zelandën e Re. Miqtë e kreut të bandës, që zbarkoi në vjeshtën e vitit ‘82 në vendin tonë thonë se aty ka mbërritur me përkujdesjen e veçantë të Sigurimit të Shtetit, menjëherë pas dëshmive të tij në gjyqin e Kadri Hazbiut, ish-ministrit historik të policisë sekrete shqiptare. Madje, ata thonë se kanë edhe prova e dëshmi për këtë. “Halit Bajrami edhe sot jeton me lekët e Sigurimit të Shtetit në rezidencën e tij në kontinentin e largët”, shprehet miku i Xhevdet Mustafës. Ai do të vërë në vëmendje të opinionit mënyrën e fshehtë me të cilën u procedua për njeriun e mistershëm të kësaj bande. Halit Bajrami sipas tij, u kap gjatë asgjësimit të bandës terroriste dhe kur duhej të përgjigjej para ligjeve shqiptare për veprën kriminale, u strehua në hotelin 15-katësh në Tiranë(!) Dëshmoi në gjyqin e fshehtë të Kadri Hazbiut alibinë, që i thanë dhe pasi mori shpërblimin e premtuar, iku nga kishte ardhur. Për miqtë e Xhevdet Mustafës mbetet e çuditshme indiferenca e opinionit shqiptar, rreth misterit qëndrimit të Halit Bajramit në Shqipëri dhe faktit, pse nuk u ndëshkua penalisht si terrorist...


Halit Bajrami: Xhevdeti kishte mesazh nga UDB për Hazbiun

Me Peter Paviçin pata rastin të takohesha pak ditë para nisjes për në Shqipëri. Ai bënte detyrën e sekretarit të parë të ambasadës së Beogradit në Romë. Sabaudini kishte lënë takimin me të në restorantin Via-Markoni aty rreth orës 8:00 të mbrëmjes. Ai erdhi aty disa minuta para orës së caktuar. Ishte djalë i gjatë, burrë nja 40 vjeç, i hijshëm i veshur elegant. Puna e parë që bisedoi Peter Paviçi më pyeti mua për familjen teme, për punën teme, për shokët e mi në Zelandën e Re, për udhëtimin e gjatë që kishim bërë me erdh deri këtu. Ju falënderoj shumë, tha dhe bisedoi pak për Kosovën, duke thënë që gjendja aty është jashtëzakonisht alarmante dhe e ndezur. Pastaj shtoi se kishte dy vjet që kishte biseduar gjatë me Sabudinin për të përgatitur një grup të vogël që të hyjë në Shqipëri. Ndërkaq, pohoi se ndehej mirë që në grupin që kishte grumbulluar Sabaudini kishim dhe një njeri të stërvitur mirë. E kishte fjalën për Xhevdet Mustafën. Ai kishte krijuar një bindje se misioni që kishte projektuar ai me një njeri të tillë të vendosur e të stërvitur si Xhevdeti, do të mundej të realizohej me sukses. Në bisedë e sipër ai më pyeti nëse e njihja Kadri Hazbiun e Feçor Shehun. Për të, ata ishin dy nga miqtë e tij të fshehtë. Pastaj Paviçi iu rikthye sërish temës së Kosovës. Ai tha se, Jugosllavia kishte një problem shumë të madh lidhur me Kosovën. Të gjitha tensionet e turbullimet, atje, shtoi Paviçi, i ka shkaktuar Enver Hoxha. Në vijim, zbuluesi jugosllav duke u kthyer nga mua më tha se, kishte biseduar me Sabaudinin rreth një mesazhi që unë personalisht duhej t’ia jepja në dorë Kadri Hazbiut kur të shkonim në Tiranë dhe mu afrua për të ma sqaruar në detaje përmbajtjen e tij. “Kur ta takosh Kadri Hazbiun, shpjegoi Paviçi transmetoi gojarisht këtë porosi. Shpjegoi përbërjen e grupit, sqaroja mirë rolin e Xhevdet Mustafës si njeri i vendosur dhe i stërvitur nga CIA, si njeriu që do të futet në një mënyrë, ose në një tjetër për të vrarë Enver Hoxhën gjatë gjullurdisë që do të bëhet. Më tej, ai zbërtheu detajet e tjera, sipas të cilave pas vrasjes që do t’i bënte Xhevdet Mustafa Enverit, Kadri Hazbiu duhej të merrte pushtetin, gjithmonë në emër të partisë, me anën e puçit ushtarak. Të merrte shtetin në dorë e të pastronte elementët e tjerë kundërshtarë. Pika e dytë e mesazhit që do t’i transmetoja Kadri Hazbiut ishte që ai të organizonte koordinimin e veprimit të bandës me puçin ushtarak. Pika e tretë është, tha Paviçi, Kadri Hazbiu të caktojë ekzaktësisht vendin, kohën, ditën dhe mënyrën se si Xhevdet Mustafa do të vriste Enver Hoxhën. Pika e katër ishte ndërlidhja midis meje e Kadri Hazbiut, të cilën do ta mbaja unë e askush tjetër. Pika tjetër, sapo të merrte pushtetin Kadri Hazbiu do të merrte kontakte me ambasadën jugosllave në Tiranë. Petër Paviçi saktësoi se, në rast se nuk do të kishim asnjë mundësi me marrë kontakt me Kadri Hazbiun, nuk duhej të bënim asnjë veprim në Shqipëri, por do të dilnim nga Jugosllavia.
Megjithëse të gjithë në grupin tonë shpreheshin të bindur për rolin e Xhevdet Mustafës, unë kisha krijuar ca rezerva për figurën e tij. Kur kisha qenë në Amerikë para nisjes për në Shqipëri dikush më kishte thënë për të se, ai kishte rënë dikur në burg për drogë po kishte mundur të dilte nga një garanci bankare një milion dollarësh. Po kështu, kisha dëgjuar se dikur Xhevdeti ishte paguar nga Kadafi i Libisë për t’i bërë një atentat Presidentit të SHBA-së Roland Regan. Të gjitha këto i kisha rezerva të brendshme.
Nejse, ndodhi që nisjen e bëmë me urdhrin e Peter Paviçit një ditë krejt papritur. Xhevdeti që na dha këtë porosi tha se duhej të shkonim shpejt, pasi shokët në Tiranë, Kadri Hazbiu dhe bashkëpunëtorët e tij ishin në rrezik. Mbërritëm... Viktima plot. Në Rrogozhinë rashë në dorën e forcave të sigurimit. Mua më çuan në polici, më lidhën këmbë e duar e po rrija aty. Isha i ulur në një karrige, kur nga korridori vjen një njeri me dorë në xhep e filloi të ecë përpara meje duke më sharë. Unë ngrita kokën, kur shikoj Kadri Hazbiun. Më hyri frika, se ne kishm për ta takuar këtë njeri, por po e takonim këtu, në një vend tjetër. Pasi më shau nja dy-tre minuta, iku. Pas dhjetë minutash, erdhi aty ministri i Brendshëm Hekuran Isai. Ai erdhi dhe më pyeti për identitetin e ku di unë çfarë. Më morën pastaj me makinë e më sollën në burgun e Tiranës. Kështu që mbaroi misioni që na dhanë jugosllavët për Kadri Hazbiun.

Panorama
04/08/2008

[marolsi]

Mesazhi i UDB-së për Kadriun: Të vrasë Enverin e të marrë pushtetin

“Me të mbërritur në Tiranë do të takonim Kadri Hazbiun. Unë do t’i transmetoja gojarisht një mesazh të rëndësishëm.

Afrim Imaj

Që këtej do të niste aksioni politik. Do të vritej Enveri dhe Kadriu do të merrte pushtetin”Në shpjegimin e rrethanave që lidheshin me misionin e bandës terroriste të Xhevdet Mustafës, Halit Bajrami në dëshminë e tij në procesin gjyqësor të ’83, zbardh momentet kryesore të mesazhit që kishte marrë për t’ia transmetuar Kadri Hazbiut. I tërë qëllimi i këtij operacioni diversionist, sipas tij, kishte të bënte me realizimin e përmbysjes së madhe politike në Shqipëri. Peshën më të rëndësishme në këtë aventurë, pohon i mbijetuari i bandës terroriste, do ta kishte Xhevdet Mustafa, i cili do të asgjësonte me armë Enver Hoxhën. Që këtej gjithçka do të kishte vetëm një protagonist, Kadri Hazbiun, i cili pasi të merrte drejtimin e Partisë e të shtetit me anën e puçit do të bënte eliminimin e kundërshtarëve politikë. Deri këtu rrëfimi i Halit Bajramit shkon “kreshendo”. Madje si në asnjë rast tjetër, monologun e tij të gjatë nuk e ka ndërprerë për asnjë moment drejtuesi i seancës. Po situata nuk mund të shkojë e qetë deri në fund për mikun e Xhevdet Mustafës e të Peter Paviçit. Versioni i tij do të fillojë të shkërmoqet kur i jepet e drejta e ballafaqimit me të Kadri Hazbiut. Ai jo vetëm do ta shpërfillë me neveri rrëfenjën e Halit Bajramit, por do të krijojë një situatë të pafavorshme për kreun e akuzës i cili ka besuar se me provat e të mbijetuarit të bandës terroriste, Kadri Hazbiu do të dorëzohet përfundimisht. Gjithsesi, dialogët e Halit Bajramit me ish-ministrin e Brendshëm vazhdojnë në sallë për çaste të tëra...
RRAPI MINO: Çfarë përmbante tjetër mesazhi që të tha Sabaudini për t’i dhënë Kadri Hazbiut?
HALIT BAJRAMI: Pika tjetër që më sqaroi Sabaudini ishte ndërlidhja midis meje e Kadri Hazbiut të cilën do ta mbaja unë, askush tjetër. Sipas tij, sapo të merrte pushtetin, Kadri Hazbiu do të vendoste kontakte me ambasadën jugosllave në Tiranë. Peter Paviçi na tha në rast se nuk do të kishim asnjë mundësi me marrë kontakt me Kadri Hazbiun, nuk duhej të bënim asnjë veprim në Shqipëri, por të dilnim nga Jugosllavia. Ai theksoi se s‘duhet të vrisnim njeri në Shqipëri se nuk na duhej gjakderdhja, se “duam një Shqipëri moderne që t‘i përshtatet popullit”. Këto ishin pak a shumë pikat që më tha Sabaudini mua për me ia transmetuar Kadriut...
ARANIT ÇELA: A ke ndonjë pyetje rreth kësaj Kadri Hazbiu?
KADRI HAZBIU: I pandehuri thotë që ka qenë vënë në shërbim të jugosllavëve, kështu. Eshtë vënë tani, apo ka qenë vënë më përpara në shërbim të tyre?
HALIT BAJRAMI: Tani….
KADRI HAZBIU: Përderisa u vure në shërbim të jugosllavëve, desha të të pyes, ke informuar organet e Sigurimit për ardhjen e kësaj bande?
HALIT BAJRAMI: Detyrat tona ishin ndarë në dy pjesë të veçanta shkurtimisht. Unë për bandën isha i lidhur me shokët e qendrës. Ata dinin çdo gjë me përjashtim të jugosllavëve. Ata nuk dijshin këtë që e bëra me ndërgjegjen time, me kokën time, me dijeninë time, që u lidha me jugosllavët. Unë kam takuar shokët në Paris dhe në Romë dhe ata e dinin për bandën, dinin për armatimin, dinin për çdo gjë tjetër që ne do të shkonim në Shqipëri. Dinin edhe emrin e Xhevdet Mustafës. Por nuk dinin që ne ishim të organizuar e të instruktuar.
KADRI HAZBIU: Një minutë. Ti a i vure në dijeni që ne do të nisemi për në Shqipëri me këto qëllime terroriste, pavarësisht domethënë, me urdhër të jugosllavëve apo pa urdhër të tyre. E informove Sigurimin për këtë?
HALIT BAJRAMI: Unë siç thashë, e informova Sigurimin se ne ishim një grup me katër vetë, Halit Bajrami, Xhevdet Musta, Fadil Kaceli dhe Sabaudi Haznedari. Qëllimi ynë ishte me shkue në Shqipëri për terror…
KADRI HAZBIU: Edhe një herë s‘e mbarova pyetjen, kështu ta kuptoj unë që ky i informoi organet e Sigurimit se do të vinin në Shqipëri me qëllime terrori. Dha datë…
ARANIT ÇELA: Dhatë datë?
HALIT BAJRAMI: Jo.
KADRI HAZBIU: Nuk ka dhënë, ju lutem të mbahet shënim, të shikohet dha pikë zbarkimi?
ARANIT ÇELA: Pikën e zbarkimit e dhe?
HALIT BAJRAMI: U thashë atyre që ne do të zbarkojmë mes dy pikave: në grykën ku derdhet Erzeni, ose afër Kavajës. Atje u dhashë atë drejtimin që ishte 40 gradë më duket, a 40 gradë e disa minuta.
KADRI HAZBIU: Të mbahet shënim se janë dokumentet atje, që ka dhënë pikë zbarkimi ekzakt, por edhe afat ekzakt? Tjetra për rrethanat e takimit me mua në Rrogozhinë. E takova në rrugë, apo në zyrë?
HALIT BAJRAMI: Në zyrë.
KADRI HAZBIU: Gënjen, nuk është e vërtetë...
HALIT BAJRAMI: Eshtë e vërtetë, le ta thotë ky të vërtetën atëherë...
KADRI HAZBIU: Të ka goditur njeri atje ty?
HALIT BAJRAMI: Të më kishte vrarë 600 herë ai njeriu që më goditi, nuk do ta kisha la hakun për krimet që bëmë kundër atdheut.
KADRI HAZBIU: Unë kam deklaruar qëndrimin tim ndaj kësaj bande. Kam thënë që është shpifje, është një provokacion i kurdisur nga ky dhe të tjerë.
ARANIT ÇELA: Çfarë nuk është e vërtetë këtu?
KADRI HAZBIU: Nuk është e vërtetë që kjo bandë të ketë pasur mesazh për mua, nuk është e mundur…
ARANIT ÇELA: Po nga e more vesh këtë?
KADRI HAZBIU: Di veten time që nuk kam qenë e nuk jam armik.
ARANIT ÇELA: Unë të pyes këtë Kadri Hazbiu, jugosllavët e bënë këtë,
po ti vetë je i sigurt, a e di që jugosllavët e bënë këtë bllof?
KADRI HAZBIU: Bllof mund të jetë, por realisht nuk është …
ARANIT ÇELA: Pse e merr absolute që jugosllavët nuk mund ta kenë drejtuar tek ti këtë bandë?
KADRI HAZBIU: Se kështu është e vërteta i nderuari kryetar...
ARANIT ÇELA: Pra, ti nuk e pranon që e kanë dërguar, e kanë adresuar tek ty këta jugosllavët...
KADRI HAZBIU: Po pse do ta dërgonin tek unë? Unë s‘jam armik. Të mbahen parasysh deponimet e tij, se i ka vonuar në hetuesi. Qysh nga koha e kapjes e deri në fund, unë kam parë se proceset e tij me këto deponime që janë marrë në maj të këtij viti (pra shumë vonë nga kapja e tij). Tani, si kanë evoluar, kërkoj që mundësisht të shikohet në kuadrin e së vërtetës, që ky është një provokacion i kurdisur me qëllim diskreditimi ndaj meje. Ky thotë se është thirrur nga Sabaudini, ose njërën e tjetrën. Thotë që jugosllavi ka vajtur e ka takuar atje në Zelandën e Re. Në qoftë se është e vërtetë kjo, të shikohet ç‘diferenca kanë deponimet e tij.
HALIT BAJRAMI: Ai më ka telefonuar, kur telefonoi Sabaudini nga Zelanda e Re, nga dyqani im i telefonoi në Beograd. E dëgjova çfarë i tha se unë po dëgjojsha në një telefon tjetër. Mirupafshim në Beograd, i tha.
KADRI HAZBIU: Kërkoj të shikohet në kompleks dosja e tij, qoftë edhe për momentin e takimit me mua, kur është takuar, kush ka qenë, se duhet të reflektohet aty. E theksoj edhe një herë, se ky është një provokacion, të cilin e bën ky si agjent i jugosllavëve, me urdhër të tyre, siç mund ta bëjë edhe me urdhër tjetër.
RRAPI MINO: Po pse drejtohet pikërisht tek ti ky?
KADRI HAZBIU: Shpifje, i nderuar prokuror.
RRAPI MINO: Nuk është aspak shpifje, por e organizuar nga jugosllavët. Dihen mirë përpjekjet e tyre, siç dihet edhe ultimatumi që i kërkonin tradhtarit Mehmet Shehu që të zbatonte planin e tyre, sepse u digjeshin këmbët në Kosovë. Gjithashtu ata e lanë edhe metodën e mëparshme me anën e helmit për të likuiduar Sekretarin e Parë, sepse ai ishte për një kohë të mëvonshme e nuk i priste koha dhe pikërisht në këtë kohë kanë filluar drejtimin tjetër, organizimin e bandës. Ishte pikërisht kjo bandë që drejtohej nga Sabaudini dhe me pjesëmarrës edhe të pandehurit që pyetet sot këtu si dëshmitar. Tani vjen problemi pse vjen me kaq ngut banda? Në këtë kohë partia kishte rënë në gjurmët e veprimtarisë armiqësore të Kadri Hazbiut, kishte filluar t’i kërkonte llogari Komiteti Qendror i Partisë për veprimtarinë e tij armiqësore. Me këtë rast duhej shpëtuar Kadri Hazbiu. E vetmja mundësi siç e gjykuan jugosllavët, padronët e Kadri Hazbiut, agjentura jugosllave, ishte një ndihmë e shpejtë e tyre nga jashtë. Prandaj me urgjencë UDB-ja për të shpëtuar agjentin e saj e para dhe e dyta, me qëllim që ky, Kadri Hazbiu të merrte pushtetin të organizonte puçin, dërgon me urgjencë të madhe pa i pajisur as me dokumente këta, se nuk i priste koha, prandaj u nisën me kaq urgjencë dhe erdhën këtu. Ndërlidhësi kryesor ishte Halit Bajrami, sepse ky e njihte Kadri Hazbiun dhe do t’i jepte mesazhin për të cilin shpjegoi. Unë e kam fjalën këtu se sa poshtë ka rënë Kadri Hazbiu që edhe bandën thirri me anën e jugosllavëve që të vinte këtu sepse dështuan për likuidimin e Enver Hoxhës me anë të Mehmet Shehut. Atëherë duhej vënë në zbatim banda me qëllim që të merrnin pushtetin. Po kësaj nuk ia arritën sepse partia i kapi këta si miu, këta diversantë që erdhën që andej dhe në të njëjtën kohë kapi edhe thirrësin, atë të zotin e bandës, Kadri Hazbiun bashkë me të tjerë, dhe sot jep llogari përpara drejtësisë për këtë krim kaq të rrezikshëm dhe kaq të përbindshëm që donte të bënte ndaj socializmit në vendin tonë…
ARANIT ÇELA: Mirë. Largohu ti Halit Bajrami. Të na vijë tashti Mihallaq Ziçishti. Ti Mihallaq akuzohesh edhe për veprimtari sabotuese, jep shpjegime për këto...


Halit Bajrami: Si shpëtova pas asgjësimit të bandës së Xhevdetit

Çastet fatale kur banda ra në breshërinë e zjarrit të forcave të sigurisë, zënë pjesën më të madhe në dëshminë e të mbijetuarit. Ka zgjatur vetëm 5-6 orë aventura e bandës së Xhevdet Mustafës në Shqipëri. Ka zbarkuar në bregdetin e Divjakës dhe ka mundur të mbërrijë deri në Rrogozhinë. I pamundur ka mbetur misioni i saj. Ngjarja e bujshme do të mbyllej me shumë gjak dhe viktima. Ky është në thelb rrëfimi i Halit Bajramit për epilogun e bandës terroriste që do të vinte në vendin tonë në shtatorin e '82. Teksa kujton çastet e mbërritjes në brigjet shqiptare me një dialekt gegërisht, zbulon me detaje mënyrën si lundruan për gjithë natën nëpër Adriatik, momentet e zbarkimit, kontaktet e para në Divjakë, lëvizjen e fshehtë për në thellësi e deri tek përplasja fatale me forcat e Sigurimit. "E dinim se do ta kishim të lehtë, po na doli krejt e kundërta. Edhe gurët e rrugës dukej se na shikonin me dyshim. Dhe përfunduam në ferr. Falë Zotit unë munda të shpëtoj". Në përmbledhjen e asaj që ka ndodhur, i besuari i Xhevdet Mustafës zbardh numrin e viktimave të kapos së tij ende pa rënë në pritë. Kur janë vendosur në një gropë rëre buzë detit, Xhevdet Mustafa ka vrarë dy ushtarakë që janë afruar tek ta. Pastaj, shton Bajrami, kapua i tyre ka qëlluar përsëri një polic që kishte kaluar pranë tyre bashkë me një civil. Ky i fundit i marrë peng ka bërë udhërrëfyesin e detyruar të bandës drejt Tiranës. Më tej ai shton se Xhevdet Mustafa gjatë rrugës për në Rrogozhinë ka vrarë edhe një qytetar tjetër që kalonte me biçikletë. Sakaq, risjell përpara të pranishmëve në proces momentet kur është gjendur i kryqëzuar nga policia në stacionin e trenit në Rrogozhinë. Pikërisht aty ka humbur çdo kontakt me pjesëtarët e tjerë të bandës dhe i është nënshtruar procedurave zyrtare si i pandehur për terror ndaj qytetarëve. Në aq sa zbardh i mbijetuari i kësaj bande terroriste, është interesant një takim i panjohur i tij me Kadri Hazbiun në një nga dhomat e stacionit të trenit në Rrogozhinë.


Kush ishte Halit Bajrami

Njëri nga ish-partizanët e Pezës dhe më vonë i Brigadës së Tretë, Halit Bajrami, i biri i Rizait dhe Ismetes, i lindur në vitin 1925, shërbeu pas çlirimit për disa vite me radhë në detyrën e kreut të Sigurimit të Divizionit të Korçës. I pakënaqur nga vlerësimi që i ka bërë Mehmet Shehu për aktivitetin e tij, në vitin 1950 është arratisur jashtë Shqipërisë. Për disa muaj ka qëndruar në kampin e emigrantëve në Greqi dhe më vonë, me kërkesën e tij ka fituar një azil politik në Zelandën e Re ku qëndroi deri në fillimin e viteve ‘80. Pikërisht në vjeshtën e vitit ‘82 bashkohet me një grup që do të zbarkonte në Shqipëri me mision të zbulimit jugosllav. Ka qenë shtatori i atij viti ku banda e Xhevdet Mustafës, në të cilën bënte pjesë edhe ai, do të binte në pritën e organeve të Sigurimit dhe do të asgjësohej. Halit Bajrami mundi të mbijetojë për të dhënë llogari para drejtësisë. Menjëherë pas gjykimit të Kadri Hazbiut është riatdhesuar në Zelandë, ku kishte familjen e tij.

Panorama
18/1/2008

[Teliomenos1]

Halit Bajrami, ka qene agjent i sigurimit ne ate bande dhe eshte gjalle edhe sot e kesaj dite. ai qe u vra ne rrogozhine (Haznedari), nuk ka qene partizan, por i arratisur nga familje kulakesh. xhevdet mustafa u zbulua ne rrogozhine nga nje shitese agjente e sigurmit qe shiste byreke tek stacioni trenit. ai u dekonspirua apo dekonspiroi veten nga kepucet atletike te veshura pa corape si dhe nga gjuha shqipe e folur keq dhe me theks tjeter. Haznedari u vra ne pisten e stacionit te trenit nga nje plumb qe nuk u mor vesh nga erdhi dhe jo nga forcat vullnetare, por nga ato te policise. per me teper mund te kerkosh arshivat e asaj ngjarjeje ne ministrine e brendeshme.

[xhori]

Halit Bajrami: Si munda të shpëtoj kur u asgjësua banda e Xhevdet Mustafës

Ka zgjatur vetëm 5-6 orë aventura e bandës së Xhevdet Mustafës në Shqipëri.

Afrim Imaj

Ka zbarkuar në bregdetin e Divjakës dhe ka mundur të mbërrijë deri në Rrogozhinë. I pamundur ka mbetur misioni i saj. Ngjarja e bujshme do të mbyllej me shumë gjak dhe viktima.Ky është në thelb rrëfimi i Halit Bajramit në gjyqin e Kadri Hazbiut për epilogun e bandës terroriste që do të vinte në vendin tonë në shtatorin e ‘82. Teksa kujton çastet e mbërritjes në brigjet shqiptare me një dialekt gegërisht, zbulon me detaje mënyrën si lundruan për gjithë natën nëpër Adriatik, momentet e zbarkimit, kontaktet e para në Divjakë, lëvizjen e fshehtë për në thellësi e deri tek përplasja fatale me forcat e Sigurimit. “E dinim se do ta kishim të lehtë, po na doli krejt e kundërta. Edhe gurët e rrugës dukej se na shikonin me dyshim. Dhe përfunduam në ferr. Falë Zotit unë munda të shpëtoj”. Në Në përmbledhjen e asaj që ka ndodhur, i besuari i Xhevdet Mustafës zbardh numrin e viktimave të kapos së tij ende pa rënë në pritë. Kur janë vendosur në një gropë rëre buzë detit, Xhevdet Mustafa ka vrarë dy ushtarakë që janë afruar tek ta. Pastaj, shton Bajrami, kapua i tyre ka qëlluar përsëri një polic që kishte kaluar pranë tyre bashkë me një civil. Ky i fundit i marrë peng ka bërë udhërrëfyesin e detyruar të bandës drejt Tiranës. Më tej ai shton se Xhevdet Mustafa gjatë rrugës për në Rrogozhinë ka vrarë edhe një qytetar tjetër që kalonte me biçikletë. Sakaq, risjell përpara të pranishmëve në proces momentet kur është gjendur i kryqëzuar nga policia në stacionin e trenit në Rrogozhinë. Pikërisht aty ka humbur çdo kontakt me pjesëtarët e tjerë të bandës dhe i është nënshtruar procedurave zyrtare si i pandehur për terror ndaj qytetarëve. Në aq sa zbardh i mbijetuari i kësaj bande terroriste, është interesant një takim i panjohur i tij me Kadri Hazbiun në një nga dhomat e stacionit të trenit në Rrogozhinë.
HALIT BAJRAMI: Më 24 shtator Sabaudini tha se do të shkonte t’i telefononte gruas në Turqi, pasi atë e kishte dërguar në Turqi me gjithë vajzën. Më mori dhe mua me vete dhe shkuam në Leçe, një qytet në Italinë e Jugut. Unë rrija në makinë kur ai fliste me të shoqen. Sa mbaroi telefonatën me të bisedoi në telefon edhe me Peter Paviçin. Sa u kthye nga telefonata me Peter Paviçin, erdhi me shpejtësi te makina ku e prisja unë dhe më tha se duhej të niseshim me shpejtësi. Ku do shkojmë, e pyeta unë. Do shkojmë në Shqipëri sonte, tha. Po neve s’jemi bërë gati, i thashë, ti na ke thënë që para se të nisemi, do na lajmëroje për të sistemuar dokumentet. Pastaj i kujtova që të paktën të çonim plaçkat e t’i linim te shtëpia e tij. Harroji plaçkat, tha, duhet të shkojmë sonte se shokët atje janë në rrezik dhe na presin. Sonte do të nisemi patjetër, gjallë apo vdekur, këmbënguli. Ne shkuam në bazë dhe Xhevdeti i tha dhe Fadil Kacelit se duhej të niseshim. Ai u trondit pak mbasi qe si e papritur. E kuptova që ishte një sekret, mendova se ishte nga ana e jugosllavëve, domethënë që të iknim brenda ditës që të mos kishte mundësi të lëvizte asnjëri nga neve. Unë kështu e mendova atë. Në të vërtetë atë ditë në mëngjes, nga ora 04:00 erdhi një grua Madam Vardari prej Belgjike për të ndenjur disa ditë se ishte mikja e Xhevdetit. Po kur Xhevdeti mori vesh lajmin që ne do të niseshim po atë ditë, i tha asaj që të ikte dhe e çoi deri tek stacioni i trenit. Aty nga ora 6 pasdite unë shkova me një italian të cilin e kishte mik Xhevdeti për të provuar barkën me të cilën do të lundronim natën. Ajo kishte një motor të vogël, një tjetër e mbajtëm rezervë. E mbushëm me benzinë barkën. Morëm nja 600 litra benzinë ekstra. E kishim lënë që në orën 9 të vinte Sabaudini aty në Sampoka ku ishte baza dhe unë shkova në orën 8 e 30 minuta. Ai erdhi pas orës 9 dhe hipi në barkë dhe shkuam në “Tore del orso”. Aty ngarkuam plaçkat në barkë. Fadil Kaceli nuk erdhi aty se më ka dalë shpina, tha. Ai ecte shtrembër dhe unë e besova. Në Zelandë i kishte ndodhur disa herë ndaj shkonte te doktori për këtë, se i ishte bërë kronike. Këtë radhë e bëri me qëllim apo ishte vërtet i sëmurë këtë nuk mund ta verifikonim. Hipëm në barkë dhe u nisëm para mesnate. Para se të mbërrinim në Shqipëri mua më dukej se na ndiqnin dy barka. Ndoshta ishin barka greke e italiane që gjuanin peshk. Po ne u ikëm atyre dhe morëm drejtim tjetër. Gjatë rrugës konstatuam se na ishte prishur busulla. Që këtej drejtimin e mbanim vetëm me anën e yjeve. I thosha Xhevdetit që jemi midis Vlorës dhe Durrësit, duke e bindur se nuk jemi në zonën greke po jemi në zonën e Shqipërisë. Tu ec u afruam në bregun e detit. Aty ishte një breg rëre. Ishim duke i rënë bregut mes për mes se barka ecte me shpejtësi 30-40 kilometra në orë. Në çast e ktheu barkën. Unë isha sipër bidonëve dhe rashë poshtë. Nejse, ndaluam barkën dhe zbritëm. Sakaq i them italianit të ikte e ta kthente barkën në bazë ku e kishte marrë, në Sampoka të Italisë. Ne dolëm në tokën shqiptare dhe filluam të shikonim përqark. Dukej një pyll ndonjë 100 metra larg, ku kishte kanal uji, det e nuk mund të kalonim. Ishte thellë, ata e provuan dhe e lamë që të rrinim atë ditë aty e natën të dilnim se kishim litar me vete t`u lidhshim me kalue me çdo mënyrë. Aty bëri Xhevdeti një gropë të madhe. Vumë një mushama, rregulluam plaçkat dhe ndenjëm. Zbardhi drita, unë isha zgjuar. Ata i kishte zënë pak gjumi. Pashë pesë barka të vogla me motorë që kalonin shumë afër nesh. Deri afër drekës unë ndenja aty duke shikuar, pastaj i thashë Sabaudinit që të bënte pak roje se mua po më vinte gjumë. Mirë më tha. Mbulova kokën dhe rashë për të fjetur. Pas pak kohësh dëgjoj të shtime automatiku. U zgjova. Kur shikoj Xhevdetin që rrinte para dy njerëzve të vrarë, ish-oficerë të Sigurimit më duket. Po ç`ke bërë mor Xhevdet i thashë. U thashë që të dorëzoheshin kur zbritën nga një barkë atje poshtë më tha dhe nuk pranuan, por filluan të ecin në drejtim të gropës sonë. Ke bërë gabim i thashë se ne kemi ardhur për qëllim tjetër, kemi ardhur me shkue në Tiranë. Kur, pas ndonjë gjysmë ore, erdhi një barkë afër nesh me dy njerëz. U afrua ajo dhe Xhevdeti bëri me dorë. Zbritën këta njerëzit nga barka. Njëri ishte veshur me uniformë dhe tjetri ishte civil, me brekë të shkurtra dhe pa këmishë. Xhevdeti u vuri automatikun. Dorëzohuni!, i tha atij oficerit. Ai nuk u dorëzua. Në debat e sipër, Xhevdeti i ra atij dhe e vrau. Ndërkaq iu kthye atij civilit duke i thënë se nuk do ta vriste nëse do ta nxirrte në anën tjetër të bregut me barkën e vogël. Ai pranoi. Hipëm në barkë, e me gjithë armatimin që kishim me vete, duke lënë tek gropa plaçkat e tjera. E lamë barkën në bregdet dhe çantën që kishim me mitralozat brenda, Xhevdeti ia ngarkoi këtij udhëheqësit të rrugëtimit. Ai ishte një peshkatar, nga fshati aty afër. I thamë të na nxjerrë në një rrugë automobilash. Ecëm pas tij dhe u afruam tek një rrugë që na tregoi ai. Kur ndaluam, Xhevdeti iku vetëm përpara me pa ku ishte rruga. Në atë kohë që ne rrijshim aty, kaloi dikush me biçikletë e nuk na pa se ishim pas drurëve, pas atyre pishave të mëdha. Në çast, dëgjuam nja dy tre të shtime. Ububu, thashë, do të ketë shtirë Xhevdeti, mos ka vrarë atë fshatarin me biçikletë. Sakaq, ai erdhi aty dhe deshi me vra udhëheqësin, atë fshatarin që na printe. I thashë në anglisht se nuk duhej ta bënte këtë. Unë jam stërvitur vetëm me vra, më tha. Nuk bën me vra, i thashë, kemi nevojë për të, se jemi hala në pyll. Xhevdeti pranoi. Ai udhëheqësi më shikoi mua dhe më tha: Do më vrisni? Jo, i thashë, nuk të vrasim, por ti ki kujdes, mos u mundo me ikë. Kur të mbërrijmë në Tiranë, do të të lëshojmë dhe ti të jesh i lirë. Pastaj dolëm në rrugën kryesore dhe u fshehëm në pyll. Aty ishte një urë që shkonte për në Divjakë, në një kamp të Divjakës. Ndenjëm nja dy orë gati aty. Para mesnate, hymë afër Divjakës. Nuk hymë në fshat brenda, por u kthyem në krahun e majtë e ecëm prapë në tokë të punueme, duke dalë sërish në rrugën kryesore. Pas tri-katër orësh që po ecnim, pyetëm atë udhëheqësin se ku ishim. Ai na tha se ishim afër urës së Shkumbinit. Gjetëm një kodër atje dhe ndenjëm, u çlodhëm pak. Të nesërmen kur lindi dielli, u ngritëm. Futëm automatikët e zbërthyer në çantë dhe dolëm në xhade të veshur civilë. Në xhade takonim njerëz të ndryshëm, me disa prej të cilëve përshëndeteshim. Diku, unë u them që të merrnim një drejtim tjetër, në mënyrë që brenda tri-katër netëve të futeshim në Tiranë nga ana e Elbasanit ose nga ana e Bishqemit, nga vende të ndryshme që unë i kisha njohur që kur isha partizan në Pezë. Ata nuk pranuan. Sabaudini tha se duhet të jemi sot në Tiranë, duke shtuar se nuk ka mundësi të rrimë tri-katër net rrugëve, pasi atje shokët na presin dhe janë në rrezik të madh. Mirë, u thashë unë, doni kështu, kështu bëjmë, por është e rrezikshme ama, se do të shkojmë brenda në Rrogozhinë, se ishte Rrogozhina aty. Me bë me u diktue, thashë, i gjithë misioni ynë mbaron. Do të shkojmë patjetër, tha Sabaudini, ose me kamion, ose me tren, apo me çdo mënyrë duhet me qenë në Tiranë se është shumë e nevojshme. Mirë, thashë dhe hymë, kaluam aty, kaluam postbllokun, ishin disa oficerë e ushtarë, por nuk na tha njeri gjë. Shkuam afër stacionit të trenit dhe u ulëm. Xhevdeti u ul me atë udhëheqësin, kurse unë shkova e pyeta për biletat e trenit. Treni i parë iku më thanë për Tiranë. Treni i dytë kalonte pasdreke e biletat shiteshin vetëm gjysmë ore para. Në pritje i ramë gjysmë ore xhiro qytetit. Gjysmë ore para se të vinte treni, bleva biletat. Xhevdeti së bashku me udhëheqësin sollën çantat tek unë. Çantën me armatim e prumë brenda në sallë, ku uleshin njerëzit. Dolëm jashtë. Kur po rrinim aty me Sabaudinin, na vjen një civil e na thotë nëse kishte mundësi të shkonim në dhomën tjetër? Më shkoi mendja menjëherë e tani thashë sigurisht do të kemi ndërlidhje që të na marrin shokët. Kur shkuam në dhomën tjetër, shoh dy oficerë, policë me uniformë që rrinin në këmbë. Të parin pyetën Sabaudinin për letërnjoftimin. Ai u tha se e kishte në çantën përjashta. Po ti, më pyetën mua. Jam filani u thashë e u tregova emrin e vërtetë, jam prej Durrësi e dokumentin e kam lënë në shtëpi. Në këtë kohë Sabaudini kishte dalë tek dera. Mua brenda sekondave më shkoi mendja se ishte momenti kritik e gjithçka po merrte fund. Misioni ynë mbaroi, s`ka mundësi të kryhet, është e kotë të zgjatemi, mendova aty për aty. Më morën revolen nga brezi. Kur kërkonin dokumente të tjera, u thashë: Çfarë dokumente kërkoni, ne jemi diversantë, jemi vrasës. Ju lutem, më çoni në polici. Në çast më lidhën duart e më pas erdhi një makinë aty. Sabaudini iku me atë tjetrin e ranë në përpjekje më duket, nuk e di se ç`ngjau, se nuk i pashë më pastaj. Mua më çuan në polici, më lidhën këmbë e duar e po rrija aty. Isha i ulur në një karrige, kur nga korridori vjen një njeri me dorë në xhep e filloi të ecë përpara meje duke më sha. Unë ngrita kokën, kur shikoj Kadri Hazbiun me njërën dorë në xhep. Më hyri frika, se ne kishim për ta takuar këtë njeri, por po e takonim këtu, në një vend tjetër. Pasi më shau nja dy-tre minuta, iku. Pas dhjetë minutash, erdhi aty ministri i Brendshëm, Hekuran Isai. Ai erdhi dhe më pyeti për identitetin e ku di unë çfarë. Më morën pastaj me makinë e më sollën në burgun e Tiranës, ku vazhdoj prej 11 muajsh. Kështu që mbaroi misioni që na dhanë jugosllavët për Kadri Hazbiun.
RRAPI MINO: Cili ishte ky mision, ky mesazh që do t‘i jepte Sabaudini?
HALIT BAJRAMI: Para se të niseshim prej atij qytetit ku na telefonoi Sabaudini, na tha se ky është mesazhi i jugosllavëve e ti do t‘ia transmetosh vetëm Kadri Hazbiut gojarisht. Këtë do ta bëja unë. Ky ishte obligimi jem. Kur të takosh Kadri Hazbiun, më kishte thënë Sabaudini për këtë, do t’i shpjegoja përbërjen e grupit tonë. Atij sidomos do t‘i flisja sa më tepër për Xhevdet Mustafën që është njeri i vendosur, i stërvitur nga CIA. Do t’i thosha se është i bindur dhe mjafton të ketë detyrë dhe e bën. Detyrë terroriste. Do t’i thosha se ky është njeriu që do të futet në një mënyrë ose në një tjetër për të vrarë Enver Hoxhën gjatë gjullurdisë që do të bëhet. Ai më kishte shpjeguar edhe çfarë do të ndodhte pas aktit që do të kryente Xhevdet Mustafa. Gjatë vrasjes, Kadri Hazbiu do të kishte mundësi të merrte pushtetin në dorë, gjithmonë në emër të partisë, që të mund të bëhej grusht shteti, me anë të puçit ushtarak. Të merrte shtetin në dorë e të pastronte elementët e tjerë që janë të pafuqishëm. Pika e dytë ishte që Kadri Hazbiu do të organizonte koordinimin e veprimit të bandës me puçin ushtarak. Pika e tretë është tha ai, që Kadri Hazbiu të caktojë ekzaktësisht vendin, kohën, ditën dhe mënyrën se si Xhevdet Mustafa do të vriste Enver Hoxhën...

"Djali i Abaz Kupit nuk pranoi të vinte me bandën në Shqipëri"

Teksa kujton mbresat e para nga takimi me kapon e bandës që zbarkoi në Shqipëri, Halit Bajrami dëshmon në procesin e Kadri Hazbiut në '83, bëmat që kishte dëgjuar për të gjatë kohës që përgatiteshin për misionin e veçantë. "Xhevdet Mustafa ishte terrorist i përbindshëm. Ishte i papërmbajtshëm si i tillë. Ma nxirrni Enver Hoxhën 100 metra para dhe kam për ta zhdukur, thoshte". Më tej ai shprehet se është befasuar kur ka mësuar se Xhevdet Mustafa është trafikant droge, i dënuar nga Drejtësia amerikane, por i lirë nëpërmjet një garancie prej milion dollarë në bankat e SHBA-së. Tronditëse ka qenë për Halit Bajramin dëshmia e njërit prej krerëve të bandës i cili i ka treguar se Xhevdet Mustafa është paguar dikur nga mbreti i Libisë, Kadafi, për të vrarë presidentin e Amerikës Roland Regan. Ndërkaq Bajrami për herë të parë zbulon edhe një fakt të pa ditur më parë, Petrit Kupi, djali i Abaz Kupit nuk e ka pranuar thirrjen e Xhevdet Mustafës për t'u bashkuar me bandën e tij që do të zbarkonte në Shqipëri. Për të mbijetuarin e bandës së bujshme që u asgjësua vjeshtën e vitit '82, do të linte mbresa të thella një gatishmëri e shfrenuar e Xhevdet Mustafës për të vrarë Enver Hoxhën. Ai kishte një uri të madhe, për të kryer këtë vrasje, kujton Halit Bajrami në gjyqin e vitit '83.

Panorama,
17/1/2008

[Teliomenos1]

“Xhevdet Mustafa u pagua nga Kadafi i Libisë për të vrarë Presidentin Regan”

“Xhevdet Mustafa ishte terrorist i përbindshëm. Ishte i papërmbajtshëm si i tillë.

Afrim Imaj

Ma nxirrni Enver Hoxhën 100 metra para dhe kam për ta zhdukur, thoshte”. Teksa kujton mbresat e para nga takimi me kapon e bandës që zbarkoi në Shqipëri, Halit Bajrami dëshmon në procesin e Kadri Hazbiut në ‘83, bëmat që kishte dëgjuar për të gjatë kohës që përgatiteshin për misionin e veçantë. Eshtë befasuar kur ka mësuar se Xhevdet Mustafa është trafikant droge, i dënuar nga Drejtësia amerikane, por i lirë nëpërmjet një garancie një milion dollarë në bankat e SHBA-së. Tronditëse ka qenë për Halit Bajramin dëshmia e njërit prej krerëve të bandës i cili i ka treguar se Xhevdet Mustafa është paguar dikur nga mbreti i Libisë Kadafi për të vrarë presidentin e Amerikës Roland Regan. Gjithsesi, për të mbijetuarin e bandës së bujshme që u asgjësua vjeshtën e vitit ‘82, do të linte mbresa të thella një gatishmëri e shfrenuar e Xhevdet Mustafës për të vrarë Enver Hoxhën.
HALIT BAJRAMI: Pasi morëm me qira një banesë për tre muaj dhe paguam kaparin u kthyem në Romë. Kur u kthyem në Romë Sabaudini tha, se Peter Paviçi nuk është këtu hala, po unë po ju tregoj çfarë më ka thënë ai. Ai më ka thënë që është e pamundur me ju dhënë armatim. Se unë i pata thënë Sabaudinit që ti bisedo me Peter Paviçin dhe thuaj që ne do të kemi nevojë për armë speciale në rast se do të hyjmë në Shqipëri. Për revole, automatikë e të tjera gjëra shumë të nevojshme si mjete transporti, mjete komunikacioni, etj. Ai më tha që s’ka mundësi t’i gjejmë këtu, ne do të bëjmë çmos që t’i gjejmë tjetërkund. Pra, duhej shkuar jashtë Italisë për të siguruar armatime. Në Itali, në atë kohë ishte bërë shumë e rrezikshme blerja dhe mbajtja nëpër duar e armatimit. Po të të gjenin një armë të vogël të dënonin 20 vjet burg. Aty për aty, Xhevdet Mustafa tha se do ta zgjidhte ai këtë problem. Sakaq ai telefonoi dikë në Bruksel. I telefonoi një shokut të vet, Skënder Basha e kishte emrin. I tha se do të shkonte aty me një mik. Mirë i tha Skënderi, bujrëm. Dhe kështu bëmë. Shkuam në Bruksel. Aty na priste Skënder Basha me një mikun e vet Durakun, që mesa mbaj mend kishte marrë motrën e Skënderit. Na çuan në një hotel të vogël për me fjet. Xhevdeti bisedoi me ta, duke u kërkuar të na ndihmonin me gjet armatim. Fillimisht Skënderi hezitoi. Diku filloi të shpjegohet për këtë. Vëllai im, tha ka hyrë në burg, se është marrë me trafikun e armëve dhe ka vrarë një jugosllav, po unë do të bej çmos që t’iu ndihmoj. Ai shtoi se brenda mundësive do na bënte diçka. Dhe në fakt na u përgjigj disi. Brenda dy-tri ditëve na gjeti 5 revole katërmbëdhjetëshe. Ishin nga ai tipi i pistoletave që përdor policia belge. Automatik, tashti për tashti nuk ka, tha, por na siguroi se më vonë mund të na gjente. Në fakt në treg ishte gati e pamundur të gjeje automatikë. Kështu që ndenjëm tri-katër ditë me Xhevdetin në Bruksel në pritje të ndonjë mundësie me gjet automatikë, por pasi nuk gjetëm u larguam. Para se të niseshim, Skënderi që e dinte rrugëtimin tim, më dha tri letra për t’i çuar njërën te gruaja e tij në Nju Jork, tjetrën, një Petrit Kupit, djalit të Abaz Kupit dhe një farë Andon Frroku prej Tirane i arratisur. Unë e kisha biletën për në Romë, por ndërrova trenin gjatë rrugës dhe zbrita në Paris, pastaj hipa sërish në tren dhe mbërrita në Bolonjë. Nga Bolonja pastaj në Romë. Aty u takova me Sabaudinin, i cili më tha se na priste ai miku, jugosllavi. Lamë për t’u takuar në orën 8 të mbrëmjes me Peter Paviçin në një restorant të vogël, Via Markoni. Ai u gjend te ky lokal pesë minuta para orës 8. Ishte nja 40 vjeç, i hijshëm, i gjatë, i veshur elegant. Pasi më prezantoi me të Sabaudini, u ulëm në një tavolinë jashtë restorantit. Si fillim, më pyeti mua për familjen teme, për punën, për shokët e mi në Zelandën e Re, për udhëtimin e gjatë që kisha bërë, 22 mijë kilometra me shkue deri Itali. Ju falënderoj shumë, tha dhe pastaj filloi të thotë diçka për Kosovën. Gjendja në Kosovë, u shpreh ai, është jashtëzakonisht alarmante, është e ndezur, është shumë e vështirë. Pas një pauze të shkurtër filloi me bë muhabet politik me Sabaudinin. Diku më vonë u kthye nga unë: Ju lutem, tha, a e keni pasaportën me vete. Si urdhëron, thashë unë. Sakaq, mora pasaportën dhe ia zgjata ta shikonte. Ai e vuri para syve dhe filloi ta lexojë me kujdes. Më bëri përshtypje se e mbajti shumë kohë në duar duke e vëzhguar me një lloj kurioziteti që nuk e kuptoja pse. Pasi ma ktheu më dha kartëvizitën e tij të cilën e mora dhe e futa bashkë me pasaportën në xhepin e xhaketës. Unë, tha, kam biseduar shumë gjatë me Sabaudinin. Ka gati 2 vjet që e njoh. Qëllimi ynë, shtoi, është që të kemi një grup të vogël shqiptarësh për të hyrë në Shqipëri për çështje pune. Ndërkaq, vuri në dukje se kishte marrë vesh që kishim një njeri të mirë në grup. Ai tha për Xhevdet Mustafën se është me të vërtetë njeri i stërvitur, njeri i vlefshëm dhe duke biseduar kështu më pyeti se ku kisha qenë gjatë luftës. I thashë se kam qenë partizan në Pezë edhe pastaj në Brigadën e 3-të. Pas luftës, i thashë, qeshë në Divizion në Korçë dhe kam qenë 4 vjet në Sigurim të Divizionit Korçë. Si i shpjegova për këtë mu kthye sërish kureshtar nëse e njihja apo jo Kadri Hazbiun e Fecor Shehun, që kishin qenë në luftë. Si urdhëron, i thashë, i njoh. Kadri Hazbiun, sqarova e kam pasur shefin e Degës në ushtri kur isha shef Sigurimi i Divizionit të Korçës, por nuk kam pasur ndonjë shoqëri të madhe. Në vazhdim i thashë se më tepër kam pasur shoqëri me Feçorin se më kishte lidhur puna. Si u sqaruam rreth këtyre, ai e solli bisedën përsëri tek puna e Kosovës. Kemi një problem shumë të madh lidhur me Kosovën, tha ai. Gjithë turbullimet dhe gjurullditë aty janë shkaktuar nga Enver Hoxha. Biseduam me të deri afër mesnatës. Duke folur për misionin që do të bënim në Shqipëri, Peter Paviçi, më sqaroi gjatë takimit se kishte folur më parë me Sabaudinin dhe i kishte dhënë atij një mesazh që unë do t’ia jepja personalisht Kadri Hazbiut kur të mbërrinim në Tiranë. Më kujtohet se gjatë kësaj kohë më pyeti në lidhje me Xhevdet Mustafën. Unë i thashë, se duket njeri i fortë dhe i vendosur. Shumë mirë, tha. Para se të shkoni në Shqipëri, duhet të keni shumë kujdes këtu në Itali se kam marrë vesh që ju keni edhe armatim këtu. Si urdhëron, thashë unë. Në muhabet e sipër i thashë për mundësinë e sigurimit të armatimit nga ana e jugosllavëve. Jo, tashti për tashti, është e pamundur, tha për shkak se me u kap ndonjëri nga juve me armatimin tonë, do të kemi shumë probleme me qeverinë shqiptare, tha. Dhe aty për aty sugjeroi që ne t’i blinim, ndërkohë që ata do t’i paguanin. Mirë, thashë unë. Mbaj mend se ai hezitoi ndërkaq që ne të futeshim në Shqipëri nga kufiri jugosllav me armatim të huaj. Ai shpjegoi se kishte biseduar me shokun në qendër dhe ai i kishte thënë se, nuk ishte e mundur që të na lejonin të futeshim nga territori jugosllav. Ai këmbëngulte që ne të futeshim nga territori italian, nga bregu i detit. Unë i thashë që duket shumë e zorshme, se atje ai gjithnjë është i ruajtur. Po rrugë tjetër nuk mund të ketë, tha. Ju mund të vini deri aty si turistë, të jini të pajisur me pasaporta e me viza jugosllave të cilat ne i bëmë të gjitha. Për të dalë,ju ndihmojmë ne, tha edhe nga Jugosllavia të veshur si turistë. Para se të ndaheshim, ai tha se në Shqipëri ne kemi shokë. Ti, tha, kur të vesh në Shqipëri, do ta kesh Sabaudinin me vete. Para se me shkue në Shqipëri, tha se Sabaudini ka me ua tregue juve një mesazh që kam për aty dhe juve do t’ia jepni Kadri Hazbiut. Tha që është një çështje me rëndësi shumë të madhe dhe nuk duhet ta dijë njeri tjetër, me përjashtim teje dhe Sabaudinit, tha. Unë i thashë se do të bëj çmos që çdo gjë të jetë e kryme sa më mirë dhe u ndamë. Të nesërmen unë takova Sabaudinin. Ai bleu një biletë për Nju Jork. Më tha se kur të vemi në Tiranë do mësojmë se ku e ka banesën udhëheqësi, Enver Hoxha. Aty do informohem si pritet komunikacioni, ujësjellësi, dritat, si mund të vriten rojet me armë speciale, si mund të futet gaz në kazermë. Harrova të them se kur unë isha t’u bë muhabet me Peter Paviçin ai më tha mua që Feçorin e kanë hequr nga detyra, por shtoi që me kohë ai mund të vijë prapë në pozitë. Pasi mbaruam me Sabaudinin, më dha gjithë këto udhëzime që i kishin marrë nga jugosllavët, u ndamë. Unë shkova në Nju-Jork edhe i dhashë letrën gruas së Skënderit edhe atij Anton Frrokut. U takuem me djalin e Abaz Kupit. Ai tha se nuk ka nevojë për letër pasi siç tha ai do të vinte vetë në Romë dhe do të takohej me Xhevdetin. Aty për aty kujtoi se kishte disa punë personale me Xhevdetin. Nuk e mori pra letrën me sa dukej për çështje komprometimi. Në fakt ai nuk më njihte mua. Petriti refuzoi ti bashkëngjitej grupit tonë. Kështu u ndamë aty. Para se të ikja nga Nju-Jorku, u takova me gruan e Xhevdetit dhe Frrokun për atë porosinë që kisha marrë në Bruksel. Tek ata më çoi një grua, bashkëshortja e një Ismet Hidri prej Ulqini. Ajo më çuditi me ato që më kallëzoi. Diku hapi çantën personale dhe qiti prej andej një gazetë amerikane në të cilën ishte fotografia e Xhevdet Mustafës, poshtë së cilës thuhej se kërkohej nga policia e SHBA-së si trafikant droge. Po Xhevdeti siç shpjegonte gazeta kishte lënë në bankë si garanci një milion dollarë dhe kishte fituar një liri me kusht. Gjithsesi, ai nuk mund të delte nga Amerika sipas vendimit të gjyqit. Po Xhevdeti e kishte thyer atë garanci dhe ishte larguar nga SHBA-ja. Atë e kërkonin në Amerikë. Ky kishte ikur se i kishte dhënë fjalën Sabaudinit të vinte me ne. Pasi mbarova punë në Nju Jork, unë ika dhe shkova në Zelandën e Re. U takova me Fadil Kacelin, i cili ishte anëtar i grupit terrorist që ishte organizuar nga Sabaudini. Sa e takova, i thashë Fadilit se na kishte dalë një problem. I shpjegova se kisha parë në gazetë që kërkojshin Xhevdet Mustafën në Amerikë. I thashë se i kishte lënë një milion dollarë depozitë Gjyqit të Naltë edhe ka ikur që andej ndërkohë që s’duhet të largohej nga qyteti. Atë e kërkojnë, i thashë pastaj shtova se Xhevdeti kishte qenë njeri i drogave. Ai shprehu drojën se duke kërkuar atë në Itali, do të na kapnin edhe ne.
Për këtë i kallëzova edhe Sabaudinit që na telefonoi dhe na bëri vërejtje se pse nuk po niseshim për të shkuar aty. Sabaudini që e kuptoi lëkundjen tonë tha se do të vinte vetë aty tek ne. Dhe ashtu bëri. Udhëtoi vetë 22 mijë kilometra dhe erdhi në Zelandë. Aty na kallëzoi se nuk e besonte të ishte e vërtetë ajo që kishim lexuar në gazetë, por tha se dhe ai kishte dëgjuar një herë për këto gjëra. Pastaj tregoi edhe një ngjarje tjetër që kishte të bënte me Xhevdetin. Siç tha Sabaudini, Xhevdeti një herë është penalizuar se kishte dashur të vriste Reganin, atë presidentin e Amerikës i paguar nga Kadafi i Libisë. Se si kishte qenë kjo punë ai nuk dha shumë hollësira, por tha se kishte folë vetë me Xhevdetin dhe e njihte mirë atë. Sidoqoftë, Sabaudini e vlerësoi jo pak atë që i thamë ne. Mbasi iku Sabaudini, ne caktuam ditën dhe u nisëm për në Itali. Bashkë me Fadil Kacelin, mbërritëm në Romë me datën 16 gusht 1982. Pastaj shkuam në bazë në “Tore del orso”, dhe filluam të mendojmë për atë që do të bënim në Shqipëri. Misioni donte përgatitje fizike. Ne të tre ishim disi të moshuar e të shëndoshë dhe e kishim disi vështirë. Ndërsa Xhevdeti ishte shume i fortë dhe vraponte gjithë ditën. Sabaudini mbante kontakt të rregullt me Peter Pavicin çdo mëngjes në ora 8. I telefononte në Beograd. Ai i përgjigjej nga telefoni i një dyqani që gatiste sahatna. Sahatçi kishte të atin. Sabaudinit i tha Peter Paviçi se do të niseshim pas dy javësh, por nuk na caktoi ndonjë ditë konkrete. Ato ditë provonim barkën që kishim marrë, provonim motorin e saj nëse ishte në rregull. Mbaj mend se kishim marrë kur ishim në Singapor një palë dylbi që vështronin në distancën 20 kilometra dhe dy radio marrëse...

Halit Bajrami: Unë oficeri i Sigurimit, në bandën që do vriste Enverin

Rrëfimi në sallën e gjyqit të Kadri Hazbiut bëhet interesant kur vjen për të dëshmuar një nga të mbijetuarit e bandës së Xhevdet Mustafës që ka ardhur për të vrarë Enver Hoxhën në vitin '82. Ai me gojën e tij tregon metamorfozën që ka përjetuar në këtë mision misterioz: Eshtë përplasur me Mehmet Shehun në vitin '50 dhe është arratisur. Ka emigruar në Zelandën e Re dhe ka pranuar më vonë të bashkëpunojë me Sigurimin e Shtetit. Në vjeshtën e vitit '82 është rikthyer në Shqipëri me një bandë terroriste. Shpëton rastësisht gjatë asgjësimit të saj dhe pranon të rrëfejë si është gjendur në grupin Xhevdet Mustafës. Rrëfimi i Halit Bajramit e fut në rrjedhë tjetër procesin e bujshëm ndaj Kadri Hazbiut. Fillimisht shpjegon si mori vendimin për t'u arratisur teksa Mehmet Shehu e kishte transferuar nga shef Sigurimi të Divizionit të Korçës në kartotekën e ministrisë. Pastaj ndalon gjatë në peripecitë e viteve të emigrimit në Zelandën e Re, flet për njohjet e reja me shqiptarët e arratisur, për mënyrën se si vendosi kontakte me Sigurimin e Shtetit dhe si mbërriti për herë të parë në Shqipëri, i thirrur nga Kadri Hazbiu, i cili në kompensim të ndëshkimit për arratisjen e dikurshme i kërkoi të shërbente për Zbulimin e Jashtëm. Një kapitull më vete zë në tregimin e tij njohja me personazhin misterioz Xhevdet Mustafa dhe urinë e jashtëzakonshme të tij për të vrarë me çdo kusht Enver Hoxhën. Gjithsesi, para rrëfimit të Halit Bajramit, trupi gjykues ka dëgjuar vijimin e dëshmisë së Nesti Kerenxhit, ish-funksionarit të lartë të Sigurimit për torturat dhe vrasjet pa gjyq që ka bërë struktura e Zbulimit të Ushtrisë në kohën e Koxi Xoxes. Po ashtu ish-bashkëpunëtori i dikurshëm i Kadri Hazbiut për herë të parë në këtë proces zbardh misteret e Stavri Xharës, njeriut që zbatoi strategjinë e largimit të oficerëve të luftës nga radhët e ushtrisë.

Panorama
16/01/2008

[jessi89]

Per cfare vitesh behet fjale?

I vellai i te aratisurit Sabaudin Haznedari,Nevzat,ne ministrine e brendeshme ka qene ne grupin qe po te te piketonte te pushkatonte.Mbas lufte ka bere kerdine.Ca e cuditshem qe vellai i aratis dhe ky me post.Lojra 10 fishe jane lujt..

[Renea88]

Xhevdet Mustafa-e verteta dhe perrallat mbi grupin diversant

--------------------------------------------------------------------------------

duke lexuar kujtimet e atyre qe u perballen me grupin e XHEVDET MUSTAFES DHE SHOKEVE TE TIJ NE 192 te bien ne sy disa kontradikta...ndonese ate vit isha vetem 16 vjecar perjetuam te gjithe ardhjen e Grupit diversant, shpartallimin e tij si dhe pame te dokumentuara ne muzeun e MPBse pjese nga veshjet dhe armet e tij, si dhe nje fotografi te xhevdetit te vrare, ku dukej vec fytyra e gjakosur dhe nje pjese e shpatullave.....:
kush ishin antaret e Grupit:

Sabaudin Haznedari- ish partizan, kuader ushtrie i arratisur kthehet ne shqiperi ne moshen 51 vjecare, vritet ne Rrogozhine

Halit Bajrami, - dhe ky ish partizan, kuader i sigurimit te ushtrise , dorezohet ne rrogozhine dhe pisi deshmon pro pushtetit ne gjygjin kunder kadri hazbiut kthehet ne Zelanden e re.

Xhevdet Mustafa, i ikur nga Durresi, jetonte ne Amerike, 42 vjecar, duke ju referuar kujtimeve te atyre qe e njihnin merrej ne Amerike me aktivitete ilegale perfshi trafikun e Kokaines per te cilin ishte ne gjyq te hapur ne USA

duke perndjekur ngjarjen te lindin disa pyetje:

pse qellon grupi mbi cdo person qe i perballet ne rruge pa asnje lloj paralajmerimi?
Si ish ushtatrake te pergatitur Haznedari dhe Bajrami e dinin qe cdo perplasje e tille me arme do te linte gjurme qe conin ne zbulimin e Grupit.
Nderkohe qe pylli i divjakes me dendesine e tij te jepte mundesi te fshiheshe e ti shmangeshe syrit te cdo kalimtari apo polici.

Pse vendosin te marrin trenin ne Rrogozhine kur ne tren ka me dhjetra njerez qe mund ti dallojne e zbulojne.
Rrembimi i nje kamjoni apo makine do ishte shume me i thjeshte dhe zhdukja e nje shoferi perbente me pak veshtiresi zbulimi sesa te vraret e shumte qe grupi dukej sikur i linte prapa qellimisht.

Pse u nda Haznedari nga Mustafa dhe sejcili kerkoi te mbrohej thjesht duke zene nje pozicion luftimi diku apo duke ikur? Grupet e stervitura i lene vetes gjithmone nje rruge kthimi hapur neqoftese plani prishet dhe dalin veshtiresi te reja.

Si ka mundesi qe Haznedari si ish unshtarak kuadro i zbulimit futet ne Bunker pa rrugedalje dhe vritet pas disa minutash nga forcat vullnetare?
Pse nuk i bashkangjitet Mustafes.

Pse Mustafa devijon drejtimin pasi merr makinen peng dhe futet ne shtepine me te vecuar te fshatit nga ku dalja nuk do te ishte kurre me e mundshme? Pse nuk vazhdon rrugen me ate makine ne drejtim te Tiranes per te permbushur misionin apo te kthehet prapa qe te ndihmoje haznedarin e rrethuar e te largohen?
a i kishte mbushur hundet me Kokaine dhe nuk dinte c bente kur erdhi ne shqiperi?


Duke lexuar kujtimet e atyre qe takuan Xhevdet Mustafen flitet se ai kishte veshur nje bluze te zeze vpambuku verore ne momentin kur u vra dhe kjo deshmohet nga dy - tre vete. Ndersa ne Muzeun e MPBse ishe vene bluza e cXhevdetit te vrare dhe kjo ishte e mbaj mend si tani ne NGJYREN GRI te hapur!!, e coptuar nga plumbat dhe kjo ishte dhe ne fotogragine e te vrarit me koke te coptuar nga plumbi e gjak qe i kishin bashkangjitur pashaportes se tij.

Duke lexuar kujtimet e drejtorit te policanit qe flet per armen e xhevdetit flitet per automatikun e markes angleze Brenn qe xhevdeti e kish me vete i riprodhuar me emrin automatiku i xhevdetit.....nderkohe qe automatiku i tipit mitroloz i lehte dore me dy kembeza Brenn eshte i madh, automatiku i Xhevdetit qe ishte vene me pas ne muzeum ishte i kromuar i njejte me automatikun qe perdor skuadra ne filmin serial amerikan A-Team, prodhim Belg!



Kush ishte me te vertete Xhevdet mustafa

ishin halit bajrami dhe sabaudin haznedari vertet apo u perdoren keto dy emra nga dikush tjeter........ku shkuan eshtrat e tyre dhe a jane gjetur?

Pse nuk u veshen me rrobat e policeve te vrare?

Ne kujtimet e Hetuesit Dilaver Bengasi zotit Bengasi nuk i kujtohet se ku jane varrosur Haznedari e Mustafa , ai shprehet : diku ne linze sespe nuk mban mend vendin. E cuditshme qe kryetari i hetimeve nuk e mban mend varrin e tyre ne nje kohe qe ardhja e Grupit ishte dhe ngelet sensacion i viteve 80.........nderkohe ai mban mend me perpikmeri ne rrefimet e tij se kush hyri ne korrik 90 ne ambasade e ne cfare ore....e cuditshme.!!!!


Nga ana tjeter djali qe hipi ne tavanin e ndertese ku u vra Mustafa thote qe ai vrau veten me pistolete ne fyt poshte mjekres, bengasi thote nga plaga e hapur ne temth!

[Albo]

Ju tregoj vëllain tim, Xhevdet Mustafa

Rrëfimi i Gani Mustafës, njëri prej vëllezërve të të riut durrsak që hyri në histori në shtator 1982-in

Xhevdet Mustafa ishte njëri prej atyre të rinjve që nuk duronte dot mënyrën e jetesës dhe regjimin në Shqipëri.

Historia e tij është pak a shumë e njëjtë me ato të qindra shqiptarëve të tjerë që u arratisën nga Shqipëria e izoluar gjatë regjimit komunist, por ai u rikthye për të mbetur në vendlindje, atë të diel shtatori të vitit 1982-it, kur ai dhe shokët e tij të bandës mbetën të vrarë për përpjekje me forcat shqiptare të sigurisë.

Gani Mustafa, njëri prej vëllezërve të të mirënjohurit Xhevdet Mustafa, në një rrëfim për emisionin "Histori pa zhurmues", tregon se kush ishte vëllai i tij, si e përgatiti arratisjen për të mos dëmtuar familjarët dhe si arriti të bëhej milioner në Nju Jork.

Z. Mustafa, cila është historia e familjes suaj?

Unë jam një qytetar nga Durrësi dhe rrjedh nga një familje tregtare e mesme. Jemi tetë fëmijë, gjashtë çuna e dy vajza, nga baba me prejardhje nga Kavaja, nga nëna me prejardhje nga Shijaku. Me sa kam dëgjuar nga prindërit e mi, prindërit e tyre kanë qenë patriotë. Kjo është pak a shumë historia.
Regjimi komunist na i mori të gjitha pronat, normalisht, pakënaqësia ishte prezent.


Pra, ju sekuestruan pronat dhe kjo krijoi premisë dhe ndaj familja juaj kishte pakënaqësi për sistemin?


Patjetër. Nëna ka qenë shtëpiake, ndërsa babai punëtor. Vëllezërit filluan punë shumë shpejt, shumë të rinj, Petriti, Samiu e Shefqeti, Xhevdeti ishte i katërti dhe më i vogli. Pasi mbaroi shkollën shtatëvjeçare aq ishte mundësia, edhe ai filloi punë. Ka punuar si shofer në port. Aty si një pjesë e rinisë durrsake u mor me kontrabandë, ashtu si dhe një pjesë e shoferëve. Ishte nevoja për të jetuar.


Ç'lloj kontrabande bënte Xhevdeti?


Kontrabanda ishte e thjeshtë fare, me ndonjë orë, me ndonjë shami, me ndonjë paketë cigare, nuk ishte kushedi se çfarë. Fitohej pesë lekë, se blihej më lirë dhe shitej më shtrenjtë. Xhevdeti ishte tip shumë inteligjent, dinte disa gjuhë. Çfarë marinarësh vinin atëherë në Durrës, polakë, rus, gjermanë, merrej vesh me to shumë mirë.


Erdhi një kohë që si shumë të tjerë ai e pagoi atë punë që bëri, e arrestuan dhe u dënua 3 vjet burg. Ka qenë viti 1960-'61. Kur doli nga burgu, ka qenë 28-29 nëntori i vitit 1962, ka qenë falja. Ndenji shumë pak, sepse në mars 1963 u arratis, bashkë me një shok, komshi, Sekret Mezini. Momenti i arratisjes ndoshta ishte pak i përgatitur nga ana e Xhevdetit. Mbeti enigmë në atë kohë se si nuk vepruan me familjen.


Xhevdeti ishte shumë i zgjuar dhe e përgatiti, ndoshta që të na lehtësonte ne, ose të mos na preknin fare. Një javë apo dhjetë ditë para se të ikte, i thotë babës se do të shkonte në Shkodër, te një shok që e kishte pasur në burg.

Mirë, i thotë babai, por na njofto kur të ikësh. Vjen një ditë nga puna, vishet dhe del. Nuk i thotë gjë askujt. Nuk erdhi në darkë në shtëpi. Prindërit u bënë merak. Nuk erdhi as të nesërmen. Atëherë u shqetësuam se diçka kishte ndodhur. I thotë babai, njërit prej vëllezërve: "Shko e pyet se mos e kanë arrestuar prapë!". Ishte trim Xhevdeti, nuk i bënte syri dritë.


Ishte shumë i urtë, nuk ngiste njeri, por nga ana tjetër nuk duronte fare ta prekte njeri. Vëllai shkoi te Dega e Brendshme dhe u thotë: "Ka ikur vëllai nga shtëpia dhe ka dy ditë që nuk ka ardhur. Nëse është këtu na thoni". Ai oficeri përgjigjet shumë keq dhe i thotë: "Ne nuk pajtojmë njerëzit, shkoni pajtohuni në gjykatë, nëse jeni zënë me vëllezërit".


Vëllai mbeti i habitur. Me thënë të drejtën asnjëri nuk e kuptoi se do të ndodhte diçka. Kjo ishte përgatitja që bënte ai vetë për të lehtësuar familjen, për të mos na ndodhur gjë dhe faktikisht me ne nuk ndodhi gjë, pas arratisjes së Xhevdetit. Kaluan dhjetë ditë dhe... plasi.


Nga u arratisën?

Nga veriu ka dalë, bashkë me shokun e tij, komshiun, Sekret Mezinin. Fillimisht shkuan në Jugosllavi. Nëna e shkretë qante natë ditë se mendonte se e kanë vrarë, sepse dilnin shumë fjalë se ishte arratisur çuni i filanit, po shumë njerëz kishin humbur, nuk ishin përmendur më.


Pas një viti e gjysmë a dy vitesh na vjen një letër nga Jugosllavia. Kishte nja 6 muaj që sorollatej në dyert e Sigurimit. Mezi u lexua letra kur erdhi në shtëpi, sepse ata i hapnin dhe i lexonin vetë, dihej ajo punë.


Thoshte se ishte në Jugosllavi, se ishte mirë në një kamp, por asgjë tjetër. U gëzuam të paktën që ishte gjallë. Pas shumë kohësh iku nga kampi, për në Itali dhe pastaj në Amerikë.

Aty besoj nisi jetën normale, duke u vendosur në Nju Jork..

Po, u vendos në Nju Jork, ka punuar jashtë mase, sipas njerëzve që unë kam takuar më pas. Kishte një servis makinash. Aty punoi fillimisht. Familjar shumë i rregullt.


U martua?


Po, u martua me një vajzë shqiptare, edhe ato të arratisur. Lindën dy çuna dhe një vajzë.

Shoh në foto familjare se ka një simbol të Shqipërisë. Çfarë është?

Po, edhe fëmijët, po edhe Xhevdeti kanë flamurin shqiptar në bluza dhe xhaketë. Sipas atyre që kam takuar, e ka dashur shumë vendin e vet. Këtë verë në lokalin tim që kam te Shkëmbi i Kavajës erdhi një kosovar, që kish jetuar për shumë kohë në SHBA dhe tani në Gjermani.


"Më tha: 'kam ardh me të thënë vetëm dy llafe për vëllain tënd. Shqiptar që të flasë keq për Xhevdet Mustafën në Nju Jork nuk ka dhe emigrant që ta ketë dashur atdheun sa e ka dashur Xhevdet Mustafa nuk ka.


Ka ardhur shpesh në Jugosllavi, kishte njerëz nga ana e nuses në Ulqin dhe herë pas here dilte nga pjesa ku shihej Shqipëria në Ulqin dhe qante si fëmijë. Mendonte për njerëzit e vet, familjarët e vet, vëllezërit dhe motrat, popullin. Xhevdeti e ka ditur shumë mirë se si jetohej këtu, sepse ishte 21 vjeç kur iku.


Në fund të fundit ishte kundërshtar i regjimit, sepse kishte vuajtur. Në kuptimin ndoshta jo të gjerë, ai kishte edhe interesa politike, por ishte i interesuar që regjimi komunist të binte në Shqipëri, apo jo? Mbanit lidhje me të?


Nëpërmjet letrave, nëpërmjet telefonatave të rralla, ose më mirë me thënë i fundit që ka fol me të në telefon kam qenë unë. Ka qenë fundi i vitit 1980.


Kuptohet që fletëthirrjet e telefonatave ata i sillnin gjysmë ore apo 10 minuta përpara që të mos kishe mundësi të shkoje. Fatmirësisht erdhi nja 1-2 orë përpara fletëthirrja për telefonatën. Ashtu siç isha sëmurë, më thanë ke telefonatë.


Shikoj se ishte Xhevdeti. U vesha dhe shkova te Posta. Kuptohet që ishin përgatitur gjërat te posta. Fatmirësisht ajo zonja që ishte aty më bëri me shenjë që të kisha kujdes, sepse ajo ishte gocë lagjeje. Xhevdeti interesohej për vëllezërit, motrat, për pleqtë.


Mirë ishim të gjithë. Keni qenë në punë jo të mira, por profesionistë kemi qenë të gjithë. Është e habitshme, sepse asnjëherë nuk shfaqi ndonjë shenjë të keqe në muhabet, apo nëpër letra. Absolutisht asgjë.


E ndihmonte familjen?


Rrallë, ndoshta edhe shpesh. Këtë e kam mësuar më vonë, se ishte munduar shumë që të çonte jashtë mase lekë, por i ktheheshin mbrapsht. Shiko çfarë bënte. Ka qenë edhe besimtar. Të gjitha çeqet që çonte, 100 a 200 dollarë që çonte, e që i ktheheshin mbrapsht nuk i fuste në shtëpi më. I çonte në xhami, në Nju Jork, për fukarenjtë.


Krijoi një mirëqenie, apo jo?


Për të sqaruar edhe shumë njerëz që flasin, që thonë se Xhevdeti është marrë me trafiqe e gjëra të tjera. Xhevdeti është bërë milioner shumë shpejt. Do të të tregoj një aspekt. Kishte një klient që rregullonte makinën aty, një burrë shumë i vjetër që nuk kishte familje dhe punonte në kadastrën e qytetit të Nju Jorkut.


Një ditë prej ditësh çon makinën dhe shkon e i thotë: "Xhevdet në filan vend është një tokë, do ta blesh?". Xhevdeti fillon të qeshë: - "Ku jam unë në gjendje të blej tokë!". - "Ti do të marrësh kredi dhe do ta blesh tokën", - i thotë plaku. Ia mbushi mendjen. Ajo pjesë toke kishte bërë 200 a 300 mijë dollarë.


Mori kredi në bankë, e bleu. "Shumë shpejt - i thotë plaku - këtu do të bëhet një rrugë dhe t'i do të përfitosh aq shumë sa nuk ta pret mendja". Dhe vërtetë ndodhi një gjë e tillë. Pas 6 muajsh bëhet një rrugë që përfshin gjithë tokën e Xhevdetit. Dhe Xhevdeti e shiti 1 milion dollarë. Lau kredinë e bankës dhe mori paratë.


Nga i keni këto informacione?


Nga familja e tij, nga njerëzit e shtëpisë.

(Në numrin e ardhshëm do të lexoni për ditën e shtatorit 1982 kur Xhevdet Mustafa kishte hyrë në Shqipëri. Mbledhja e familjarëve në Degën e Brendshme dhe si e mësuan lajmin).

Shekulli